OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.».[Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 36ον

Η΄ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ (1919) ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

3. Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936.

α. Βιογραφικό σημείωμα-Διαδρομή μέχρι τις παραμονές της 4ης Αυγούστου

1/. Ο Ιωάννης Μιχαήλ Μεταξάς (Βαθύ Ιθάκης, 12 Απριλίου 1871 -Αθήναι, 29 Ιανουαρίου 1941) ήταν Έλλην στρατιωτικός, πολιτικός και Εθνικός κυβερνήτης. Μεγάλωσε στην Ιθάκη και την Κεφαλονια. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1885, σε ηλικία 14 ετών, εισήλθε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στις 10 Αυγούστου 1890, μετά από επιτυχημένη παρουσία, στη διάρκεια της οποίας αρίστευσε σε όλες τις τάξεις, αποφοίτησε πρώτος μεταξύ των συμφοιτητών του με βαθμολογία 19,90, ως Ανθυπολοχαγός (ΜΧ) και υπήρξε συμφοιτητής με τους Αμβρόσιο Φραντζή και Ξενοφώντα Στρατηγό, με τον οποίον ήταν αδερφικοί φίλοι.

Τον Σεπτέμβριο του 1892 εισήλθε στην σχολή Μηχανικών Στρατού και έως το 1894 υπηρέτησε στην Κέρκυρα, ενώ στην συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στην Σχολή Πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον Ελληνο-οθωμανικό πόλεμο του 1897 ως μέλος του Γενικού Επιτελείου (ΣΣ: Ανιστορήτως και σκοπίμως καταγεγραμμένος ως Ελληνο-τουρκικός πόλεμος, από τις συστημικές εγχώριες και διεθνείς γραφίδες και διδασκόμενος στους Έλληνες).

Μετεκπαιδεύτηκε στην Γερμανία στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου (1899-1903).. Μετά το Κίνημα στο Γουδί (1909), μετατέθηκε στην Λάρισα, αλλά οι στρατιωτικές του ικανότητες και η εύνοια του διαδόχου, τον επανέφεραν σύντομα στο προσκήνιο.

Από το 1910 έως το 1912 ήταν πρώτος υπασπιστής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ήταν κορυφαίο στέλεχος του Γενικού Επιτελείου κατά τους λεγομένους «Βαλκανικούς» πολέμους και έπειτα υπαρχηγός του, έως τον Αύγουστο του 1916.

Λίγο πριν την έκρηξη του 1ου «Βαλκανικού» πολέμου, ο Μεταξάς ταξίδεψε στην Σόφια, ως απεσταλμένος της Ελληνικής κυβερνήσεως, για να διαπραγματευτεί την στρατιωτική συνθήκη μεταξύ της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, που υπογράφηκε στις 5 Οκτωβρίου.

Στην συνέχεια επισκέφθηκε το Βελιγράδι και στις 17 Οκτωβρίου επέστρεψε στην Ελλάδα και μετέβη στην Λάρισα, όπου είχε εγκατασταθεί το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Εκείνη την εποχή ήταν τέταρτος στην ιεραρχία του επιτελείου, όμως στην ουσία ήταν ο στρατιωτικός εγκέφαλος του Επιτελείου. Συμμετείχε σε όλες στις μάχες του πρώτου Βαλκανικού πολέμου, ενώ μαζί με τον Βίκτωρα Δούσμανη διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταξίν Χασάν Πασά.

Τον Δεκέμβριο του 1912 ο Μεταξάς ταξίδεψε στο Λονδίνο ως στρατιωτικός σύμβουλος του Βενιζέλου, για την διαπραγμάτευση των όρων της συνθήκης ειρήνης με τον Σουλτάνο, όμως στις 16 Ιανουαρίου του 1913, ανακλήθηκε και εστάλη αμέσως στην Ήπειρο. Επιμελήθηκε το σχέδιο καταλήψεως του Μπιζανίου, ενώ ήταν αντιπρόσωπος της Ελλάδος στην παράδοση των Ιωαννίνων.

Τον Απρίλιο του 1913 προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχου λόγω αρχαιότητας και διορίστηκε Διοικητής του Επιτελείου. Πήρε μέρος στον δεύτερο «Βαλκανικό» πόλεμο και μετά την λήξη του, προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και τοποθετήθηκε Διευθυντής Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού, καθώς και ως Διευθυντής της Ανωτέρας Στρατιωτικής Ακαδημίας.

Τον Οκτώβριο του 1913, παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Λίγο πριν την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, στην διάρκεια της κρίσεως των σχέσεων με τους Οθωμανούς για το ζήτημα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, συνέταξε σχέδιο αιφνίδιας αποβάσεως και καταλήψεως των νησιών αλλά και των Δαρδανελίων, καθώς εθεωρείτο βέβαιον ότι εντός του 1914 οι Νεό-Τουρκοι (Ντονμέδες Οθωμανοί) θα διενεργούσαν επίθεση κατά της Ελλάδας.

2/. Από τις 14 Ιανουαρίου 1915 είχε υποβάλλει υπόμνημα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, με τίτλο «Μικρά Ασία: Δυνατότητες διαμονής», με το οποίον εξέθετε τις ισχυρές του επιφυλάξεις σχετικά με το ενδεχόμενο εκστρατείας στην Μικρά Ασία. Το Φεβρουάριο του 1915, ασκούσε καθήκοντα αρχηγού στο Γενικό Επιτελείο Στρατού [Γ.Ε.Σ.] ως αντικαταστάτης του Βίκτωρα Δούσμανη, όταν εκείνος διαφώνησε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο θέμα της εξόδου ή μη της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και παραιτήθηκε. Ο Βενιζέλος επέμενε στην υποστήριξη της Αντάντ κι’ ο Μεταξάς, τον Μάρτιο του 1915, υπέβαλε την παραίτηση του, καθώς ΔΕΝ συμφωνούσε με τον επικείμενο πόλεμο. Το 1915 το σχέδιο Μεταξά, για την κατάληψη των Δαρδανελίων, τέθηκε υπόψη των δυνάμεων της Αντάντ, όμως στην εκστρατεία τους στα Δαρδανέλια (1915-16), υιοθετήθηκε το σχέδιο του Ουΐνστον Τσώρτσιλ, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο την περίοδο του Εθνικού Διχασμού το διάστημα 1914-1917 και γι'αυτό εξορίστηκε από τους Γάλλους στην Κορσική το 1917.

Το καλοκαίρι του 1917, αμέσως μετά την εκθρόνιση του Βασιλιά, ο ύπατος αρμοστής των συμμάχων έστειλε στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαΐμη κατάλογο όσων έπρεπε να εξοριστούν άμεσα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ιωάννης Μεταξάς, που στις 20 Ιουνίου του 1917, μετά από απόφαση της κυβερνήσεως, επιβιβάστηκε στο ατμόπλοιο «Βασιλεύς Κωνσταντίνος» με προορισμό την Κορσική, μαζί με άλλος «αντιβασιλικούς».

Στην διάρκεια του του ταξιδιού του Μεταξά προς την Κορσική και ενώ βρίσκονταν στην Ιταλία η κυβέρνηση Βενιζέλου που επιδίωκε την επιστροφή του στην Ελλάδα για να τον δικάσει, κατέθεσε στις αρχές αίτημα εκδόσεως του Μεταξά το οποίον όμως απέρριψε η Ιταλική κυβέρνηση. Στις 29 Ιουνίου, το πλοίο με τους Έλληνες εξορίστους έφτασε στο Αιάκειον. Τους μήνες που ακολούθησαν αναζήτησε τρόπο να αποδράσει.

3/. Δραπέτευσε και έμεινε στην Ιταλία μέχρι την επικράτηση των φιλοβασιλικών στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Επέστρεψε στην Ελλάδα, προήχθη σε υποστράτηγο και αποστρατεύθηκε, αρνήθηκε όμως να λάβει μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία.

Γιατί άραγε;

Διότι είχε διαβλέψει την παγίδα που είχαν στήσει στην πατρίδα μας οι λεγόμενοι «σύμμαχοι» και φίλοι του Ελ. Βενιζέλου και παρά τις προειδοποιήσεις του ΔΕΝ είχε εισακουσθεί. Επίστευε ότι η κατάληξη εκείνης της εκστρατείας θα ήταν τραγική, όπως πράγματι συνέβη.

Το 1921 προτάθηκε στον Μεταξά, από τον πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη η αρχιστρατηγία στην Μικρά Ασία, ο Μεταξάς αρνήθηκε, εξηγώντας με απολύτως τεκμηριωμένα γεωστρατηγικά επιχειρήματα γιατί η Μικρασιατική Εκστρατεία ΔΕΝ είχε πιθανότητες επιτυχίας.

Στις 12 Οκτωβρίου 1922, ο Μεταξάς ίδρυσε το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων, με το οποίο άρχισε αγώνα εναντίον του Κινήματος του 1922 και μετά την αποτυχία του απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα. Ο Μεταξάς με επιστολή του, για την οποία είχε την συγκατάθεση του πρωθυπουργού Σωτηρίου Κροκιδά, ζήτησε από το υπουργικό συμβούλιο να επιτραπεί η άσκηση εφέσεως, στους κατηγορουμένους της δίκης των Έξι, πρόταση που απέρριψε η επαναστατική επιτροπή!!!

Έτσι στις 10 Νοεμβρίου παραιτήθηκε ο υπουργός εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης και τον ακολούθησε όλη η κυβέρνηση Κροκιδά, ώστε τέσσερις μέρες αργότερα να σχηματιστεί η κυβέρνηση του Στυλιανού Γονατά.

Στις 11 Οκτωβρίου του 1934 ο Βενιζέλος, από τα Χανιά όπου κατοικούσε, εγκαινίασε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» του Δημητρίου Λαμπράκη, για τα γεγονότα του Εθνικού Διχασμού. Μερικές μέρες αργότερα ο Μεταξάς απάντησε στις μυθοπλασίες του Βενιζέλου με μια σειρά δικών του άρθρων στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Γεωργίου Βλάχου. Η αρθρογραφία τους ολοκληρώθηκε στις 23 Ιανουαρίου του 1935, με την δημοσίευση του τελευταίου άρθρου του Μεταξά, που δημοσίευσε 70 άρθρα, ενώ ο Βενιζέλος δημοσίευσε 37 άρθρα.

Μέσα από την αρθρογραφία ήαν εμφανής η μεταξύ τους απέχθεια, καθώς και η αξιοπιστία των ισχυρισμών του Μεταξά έναντι των αντίστοιχων του Βενιζέλου. Μεταξύ άλλων ο Μεταξάς δημοσίευσε έγγραφο της Γερμανικής κυβερνήσεως, με το οποίο έδινε εγγυήσεις στον Βασιλιά Κωνσταντίνο σε περίπτωση παραμονής της χώρας στην ουδετερότητα.

Ο Βενιζέλος είχε αρνηθεί την ύπαρξη του σχετικού εγγράφου, ισχυρισμό που διέψευσαν οι έρευνες και μελέτες στα γερμανικά αρχεία, οι οποίες απέδειξαν την ύπαρξη του εγγράφου!!!

β. Η διαδρομή προς την 4η Αυγούστου

1/. Μετά την καταστολή του Βενιζελικού κινήματος της 1ης Μαρτίου του 1935, ο Μεταξάς υπέβαλε την παραίτησή του στις 18 του ιδίου μηνός από την θέση Υπουργού άνευ Χαρτοφυλακίου, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ως ανάξια των περιστάσεων, θεωρώντας επιεική τα μέτρα που ελάμβανε ο Τσαλδάρης κα, κατά την διάρκεια της δίκης των κινηματιών, στα μέσα Μαρτίου, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση, τασσόμενος υπέρ της παλινόρθωσης του Γεωργίου Β', ως του μοναδικού παράγοντα πολιτικής σταθερότητας. Ο Μεταξάς δήλωσε τότε, στους δημοσιογράφους:

«Εξερχόμενος της κυβερνήσεως δεν πρόκειται να μείνω άεργος. Τουναντίον πράττω τούτο δια να ηγηθώ αποτελεσματικώτερου αγώνος, καθαρώς πολιτικού, προς επικράτησιν των ιδεών και των αρχών του αντιβενιζελισμού».

Στις 29 Μαρτίου, σε συνεδρίαση της Βουλής ο Μεταξάς κατηγόρησε την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για το «κίνημα» και της καταλόγισε ολιγωρία, αμέλεια και αναποφασιστικότητα. Το πρωΐ της 1ης Απριλίου βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος και φίλοι του Μεταξά κατέλαβαν την Βουλή. Η έκρυθμη κατάσταση οδήγησε σε έκτακτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου το οποίον αποφάσισε την διάλυση της Βουλής και της Γερουσίας καθώς και την αναθεώρηση του Συντάγματος υπό της Εθνοσυνελεύσεως, λόγος για τον οποίον προκήρυξε εκλογές για την 19η Μαΐου του 1935.

Στις 16 Απριλίου ο Μεταξάς απέστειλε επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην οποία τόνιζε την ανυποληψία του κοινοβουλευτισμού, τα στρατιωτικά κινήματα, την λεηλασία του δημοσίου πλούτου και την ανάγκη επαναφοράς του Πολιτεύματος της Βασιλευομένης Δημοκρατίας.

Στις 14 Μαΐου 1935 με συντακτική πράξη ήρθη ο Στρατιωτικός Νόμος, όμως αναβλήθηκαν οι εκλογές για την 9η Ιουνίου 1935, ενώ στις 18 Μαΐου 1935 κυκλοφόρησε η «Εφημερίς των Ελλήνων», το επίσημο όργανο του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων. Στο πρώτο φύλλο ο Μεταξάς διακηρύσσει την έναρξη του αγώνος δια την παλινόρθωση της Βασιλείας.

2/. Λίγο πριν τις εκλογές, ο Ιωάννης Μεταξάς συγκρότησε την «Ένωση των Βασιλοφρόνων» και εγκαινίασε το εκλογικό του κέντρο στην πλατεία Ομονοίας. Στις εκλογές της 9 Ιουνίου 1935 το κόμμα του έλαβε 152.285 ψήφους και ανέδειξε επτά βουλευτές, ενώ στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, έλαβε το 3.94% του εκλογικού σώματος, 50.137 ψήφους και κατέλαβε επτά έδρες. Στις 5 Μαρτίου ορκίστηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην υπηρεσιακή του Κωνσταντίνου Δεμερτζή, ενώ στις 14 Μαρτίου ορκίστηκε Αντιπρόεδρος, Υπουργός Αεροπορίας κι’ ανέλαβε προσωρινά τη Διεύθυνση του Υπουργείου Ναυτικών, διατηρώντας παράλληλα την θέση του υπουργού Στρατιωτικών.

Στις 13 Απριλίου 1936 πέθανε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής. Την ίδια εποχή η κοινοβουλευτική δημοκρατία έδειχνε να εξαντλεί τα όρια της, ενώ η κοινωνική αναταραχή εντεινόταν, καθώς στους τρεις τελευταίους μήνες της πρωθυπουργίας Δεμερτζή, είχαν γίνει 200 απεργίες. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Δεμερτζή έγινε πρωθυπουργός  στις 13 Απριλίου.

Στις 25 του ίδιου μήνα ο Μεταξάς εξεφώνησε στο Κοινοβούλιο τις προγραμματικές του δηλώσεις και δύο μέρες αργότερα έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά ( Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και ο Γεώργιος Παπανδρέου), ενώ υπήρξαν και 4 αποχές.

Στις 30 Απριλίου του 1936 η Βουλή τού παραχώρησε με ψήφισμα απόλυτη ελευθερία, καθώς διέκοψε τις εργασίες της ως τις 30 Σεπτεμβρίου του 1936 και παρείχε εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική εξουσία να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα για όλα τα θέματα, κάτω από την επίβλεψη μιας 40μελούς επιτροπής…..

Δυστυχώς, την 9ην Μαΐου 1936, με αφορμή πραγματοποίηση απεργίας καπνεργατών στην Θεσσαλονίκη ξέσπασαν  αιματηρές ταραχές που εξελίχθηκαν σε αναρχικές εκδηλώσεις.. οι οποίες  είχαν ως θλιβερό «απολογισμό» 12 νεκρούς και πάνω από 200 τραυματίες. Μεταξύ των κύριων οργανωτών των αναρχικών εκδηλώσεων ήσαν και μέλη της Εβραϊκής κοινότητος της Θεσσαλονίκης (Σαλβατορ Ματαράσσο, 25 ετών, νεκρός-Ίντο Γιακώβ Σρεννόρ, νεκρός-Ακούϊ Ρικέττα, 22 ετών, Αλβέρτο Χαλέγο, Ζακ Μεναχέμ, τραυματίας-Ζακ Ναχούμ, 14 ετών, κλπ)..

3/. Στις 4 Αυγούστου του 1936, ο Μεταξάς αντιμέτωπος με την ταραχώδη εσωτερική κατάσταση,την αβέβαιη διεθνή κατάσταση, τον εσωτερικό κομμουνιστικό κίνδυνο, την πιθανότητα εσωτερικών ταραχών και με αιτία τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης καθώς και την πανελλαδική απεργία που είχε προκηρυχτεί για την 5ην Αυγούστου, από τις γνωστές από τότε «δημοκρατικές και προοδευτικές  (βλέπε αριστεροκομμουνιστικές) δυνάμεις», απέσπασε την συγκατάθεση του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και διέλυσε την Βουλή χωρίς να προκηρύξει εκλογές, ανέστειλε πολλά άρθρα του Συντάγματος και κατάργησε τον Κοινοβουλευτισμό. Αυθημερόν παρέδωσε προς υπογραφή στον βασιλιά δύο διατάγματα με σκοπό την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου και της πολιτικής κρίσεως.

Με το ένα περιόρισε τα περί πολιτικών δικαιωμάτων άρθρα του εν ισχύϊ Συντάγματος και με το δεύτερο διέλυσε την Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή, χωρίς την υποχρέωση την προκηρύξεως νέων εκλογών. Την ίδια ημέρα απηύθυνε «Διάγγελμα προς τον λαόν δια την μεταβολήν της 4ης Αυγούστου 1936:

«Προς τον Eλληνικόν Λαόν,

Ενώ η Bουλή η εκλεγείσα μετά τας μακράς εσωτερικάς περιπετείας του Έθνους τον Ιανουάριον του 1936, όπως αποκαταστήση την εσωτερικήν γαλήνην και τάξιν, απεδείχθη ευθύς εξ αρχής ανίκανος και εις τούτο και εις το να δώση Κυβέρνησιν εις την χώραν, και η ανικανότης αύτη απεδείχθη και κατόπιν και τελευταίως ακόμη ένεκα των αθεράπευτων κομματικών αντιθέσεων και προσωπικών ερίδων, αίτινες ελάχιστα ενδιέφερον την μεγίστην μάζαν του εργαζομένου λαού, ο κομμουνισμός επωφελούμενος και της περιστάσεως ταύτης και της προς αυτόν δοθείσης υποστηρίξεως διαφόρων πολιτικών μερίδων ήγειρε θρασυτάτην την κεφαλήν του, απειλών σοβαρώτατα το κοινωνικόν καθεστώς της Eλλάδος...

H Κυβέρνησίς μου, η τελείως ακομμάτιστος, κληθείσα εις την αρχήν τον Απρίλιον του έτους τούτου και διαγνώσασα ευθύς εξ αρχής τους κινδύνους τους οποίους διέτρεχεν η Ελληνική κοινωνία και ευθύς εξ αρχής αποφασισμένη να λάβη άπαντα τα μέτρα... τα αποσκοπούντα εις την ηθικήν και υλικήν βελτίωσιν απάσης της κοινωνίας και ιδιαιτέρως των αγροτών, των εργατών και των πενεστέρων εν γένει τάξεων...

Επικαλούμαι πλήρη και αμέριστον την συνδρομήν όλων των Ελλήνων, οίτινες πιστεύουν ότι πρέπει να παραμείνουν αλώβητοι αι εθνικαί ημών παραδόσεις και ο ελληνικός μας πολιτισμός... Προς τούτο ζητώ από πάντας πλήρη πειθαρχία προς το Κράτος, απαραίτητον δια την σωτηρίαν της Ελληνικής κοινωνίας και άνευ της οποίας πειθαρχίας πραγματική ελευθερία δεν δύναται να υπάρξη. Οφείλω όμως να δηλώσω επίσης κατηγορηματικώς ότι οιανδήποτε αντίστασιν κατά του εθνικού τούτου έργου της εθνικής αναγεννήσεως είμαι αποφασισμένος να την εξουδετερώσω δια του τραχυτέρου τρόπου».

Eν Αθήναις τη 4η Αυγούστου 1936

O Πρόεδρος της Κυβερνήσεως

Ιωάννης Μεταξάς».

Στις 13 Αυγούστου 1936 υπογράφηκαν μεταξύ των εργοδοτών και των εργατικών οργανώσεων της Ελλάδος οι δύο πρώτες -στην ιστορία της Ελλάδος- συλλογικές συμβάσεις εργασίας «περί καθορισμού κατωτάτου ορίου μισθού ιδιωτικών υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατών βιομηχανίας».

Την ίδια ημέρα, ανεστάλησαν τα άρθρα «5», «6», «10», «12», «14», «20» και «95» του Συντάγματος, επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος, διαλύθηκε η «Γ΄ Αναθεωρητική βουλή» και επιστρατεύτηκαν όλοι οι σιδηροδρομικοί, ταχυδρομικοί, τηλεγραφικοί, τηλεφωνικοί υπάλληλοι, οι αρτεργάτες και οι εργάτες των μύλων, οι τροχιοδρομικοί υπάλληλοι Αθηνών και Θεσσαλονίκης, οι υπάλληλοι της ηλεκτρικής εταιρείας Αθηνών και Θεσσαλονίκης, που ετοιμάζονταν να συμμετάσχουν στη γενική απεργία της ΓΣΕΕ, την επόμενη ημέρα.

γ. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου

1/. Η ιστορική έρευνα, οποιουδήποτε ανεξάρτητου και αντικειμενικού κατά δύναμη ερευνητού, οφείλει να καταγράφει χωρίς αγκυλώσεις την πορεία και την προσωπικότητα του ανθρώπου που για μισό σχεδόν αιώνα διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο στο στρατιωτικό και πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας και ταύτισε το όνομά του με τις λαμπρότερες και πλουσιώτερες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, στην γραφή των οποίων έπαιξε καθοριστικό ρόλο.

Δυστυχώς, δύο από τις μεγαλύτερες απάτες του Συστήματος, οι οποίες συνεχίζονται και επί των ημερών μας, είναι ο χαρακτηρισμός του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936, ως δικτατορικού και ότι το ιστορικό «ΟΧΙ» του πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά, το είπεν ο …Ελληνικός λαός και όχι ο…δικτάτορας

Ως το πρώτον (δικτατορικόν καθεστώς), οι συκοφάντες και λοιποί φαρισαίοι του Συστήματος, παραβλέπουν, υποκρίνονται άγνοιαν ή όντως αγνοούν το γεγονός ότι:

Η δικτατορία ΔΕΝ είναι μορφή πολιτεύματος, αλλά μορφή ασκήσεως εξουσίας, ανεξαρτήτως μορφής πολιτεύματος.

Με τον χαρακτηρισμόν ως δικτατορίας, οποιουδήποτε πολιτεύματος που δεν σχετίζεται με τον λεγόμενον πολυκομματισμόν, την υποτιθέμενη καθολική ψηφοφορία, την διεξαγωγήν εκλογών και την λειτουργία κοινοβουλίου, το Σύστημα δίδει νομικόν, ηθικόν και πολιτικόν άλλοθι, στις κυβερνήσεις των λεγόμενων κοινοβουλευτικών καθεστώτων, που ασκούν εξουσίαν σε εκατομμύρια πολιτών, λόγω μεν δημοκρατικώς έργω δε δικτατορικώς, δια μιας, δύο το πολύ τριών εκατοντάδων εγκαθέτων-υπερπρονομιούχων υπουργών και βουλευτών της εκάστοτε συμπολιτεύσεως.

2/. Προς τούτοις, το Σύστημα εφρόντισε να αποκρύψει επιμελώς από τον Ελληνικόν λαόν την αλήθειαν, τόσον για τον Ι. Μεταξά όσον και για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, διαγράφοντας από τις σελίδες των σχολικών και πανεπιστημιακών βιβλίων και αποσιωπώντας από τις δημοσιοποιούμενες πληροφορίες, δια των πάσης φύσεως ελεγχόμενων ΜΜΕ:

.Τα σοβαρώτατα πολιτικο-κοινωνικά γεγονότα και τις αιματηρές επαναστατικές προετοιμασίες, για ανατροπή της νομίμου κυβερνήσεως, που προηγήθησαν της 4ης Αυγούστου 1936, πρωτοστατούντος του ΚΚΕ (δια του κοινοβουλευτικού του φορέως, του Παλλαϊκού Μετώπου), και συνεπικουρούσης της Εβραϊκής κοινότητος, τα οποία παρ’ ολίγον να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε αιματοχυσία, εμφύλιο σπαραγμό και χάος, με ΟΛΕΣ τις πιθανολογούμενες και απρόβλεπτες συνέπειες.

.Το πρόγραμμα του Ι. Μεταξά που παρουσίαζε και τις προθέσεις του για προσωρινή αναστολή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αναγνώσθηκε από τον ίδιον τον Ι. Μεταξά στην Ελληνική βουλή (16 Απριλίου 1936) και εγκρίθηκε από τους βουλευτές, με συντριπτική πλειοψηφία, ισοδυναμούσα με παμψηφία [241 υπέρ, 16 κατά (του ΚΚΕ), και 4 λευκά].

Συγκεκριμένα, τότε την κυβέρνηση Μεταξά εστήριξε, εκτός του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων, το Μεταρρυθμιστικό Εθνικό Κόμμα και η Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωσις, το Λαϊκόν Κόμμα (που έδωσε ψήφο ανοχής) και το Φιλελεύθερο (που έδωσε ψήφο με επιφυλάξεις). Υπέρ της κυβερνήσεως ψήφισαν επίσης ο Γεώργιος Καφαντάρης (αρχηγός και μοναδικός βουλευτής του Προοδευτικού Κόμματος) και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου (αρχηγός και μοναδικός βουλευτής του Αγροτικού Εργατικού Κόμματος). Την ψήφο εμπιστοσύνης αρνήθηκαν οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου και ο Γεώργιος Παπανδρέου (αρχηγός και μοναδικός βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος).

Έτσι με την καταλυτικήν ψήφον εμπιστοσύνης της Βουλής, ο Ι. Μεταξάς, έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδος και επέβαλλε αναιμάκτως, χωρίς στρατιωτικήν επέμβαση, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

.Τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών που έγιναν εντός και εκτός κοινοβουλίου, από αναλήψεως του υπουργείου στρατιωτικών (5 Μαρτίου 1936) από τον Ι. Μεταξά, μέχρι και μετά την επιβολήν του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, με σημαντικώτερη την από 9 Μαρτίου 1936, επιστολήν του Ελευθερίου Βενιζέλου προς τον Λουκάν Ρούφον, δια της οποίας εχαιρέτησεν εγκαρδίως και με ανακούφιση την υπουργοποίηση του Μεταξά (ΣΣ: Η επιστολή του Βενιζέλου, ετελείωνε με την φράση «Από τα βάθη της καρδιάς μου αναφωνώ «Ζήτω ο Βασιλεύς»)..

.Το κολοσσιαίον κοινωνικόν και οικονομικόν έργον της κυβερνήσεως Ι. Μεταξά, ιδιαιτέρως στους τομείς της εργασίας, της γεωργικής παραγωγής, αλλά και το εθνικόν τοιούτον, υπό την έννοιαν της προετοιμασίας των Ενόπλων δυνάμεων του Έθνους, για την επιτυχή αντιμετώπιση της Φασιστικής εισβολής στην χώραν μας το 1940, σε διάστημα μόλις 4 ετών…δικτατορικής διακυβερνήσεως, από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Στις 13 Αυγούστου 1936, υπογράφονται μεταξύ των εργοδοτών και των εργατικών οργανώσεων της χώρας οι δύο πρώτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, «περί καθορισμού κατωτάτου ορίου μισθού ιδιωτικών υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατών βιομηχανίας».

.Την διαγραφή του ελληνικού χρέους από δάνειον που είχαμε λάβει από την βελγικὴ τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique», όταν το 1936, η Ελλάδα τού Ιωάννη Μεταξά αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση τού δανείου πού είχε συνάψει με την συγκεκριμένη τράπεζα. Η κυβέρνηση τού Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, πού είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τίς διεθνείς της υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!1

Τελικώς με τα επιχειρήματα που προέβαλλε η κυβέρνηση του Ι. Μεταξά, το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα,2 δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003, στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο πρόεδρός της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ.!

3/. Ο Μεταξάς άσκησε κοινωνική πολιτική στοχεύοντας στην κοινωνική συνοχή και στην εξουδετέρωση της κοινωνικής ανισότητας που ενίσχυε τον κομμουνισμό. Απεχθανόταν την πλουτοκρατία, υποστήριζε την ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως παράλληλα επέβαλε φιλεργατική νομοθεσία και αυστηρούς ελέγχους.

Χρησιμοποιούσε τον όρο διευθυνόμενη οικονομία. Θέσπισε τις συλλογικές συμβάσεις, την υποχρεωτική διαιτησία, τον κατώτατο μισθό, την αναγνώριση της γυναικείας εργασίας αλλά και την καθιέρωση των σχετικών επιδομάτων, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας, τα ασφαλιστικά δικαστήρια, το οκτάωρο εργασίας των εργατών και το επτάωρο εργασίας των υπαλλήλων, τους κατώτατους μισθούς, τα πολυϊατρεία, δημιουργώντας 11 στην Αθήνα, 8 στον Πειραιά και 7 στην Θεσσαλονίκη.

4/. Μαρτυρίες πολιτικών –ιδεολογικών αντιπάλων του Ι. Μεταξά για το έργον του

α/. Ο μαρξιστής ιστορικός Ν. Ψυρούκης καταγράφει, για την περίοδο από την 4η Αυγούστου του 1936 μέχρι το τέλος του 1938, 106 γενικές πανελληνίου κλίμακος συλλογικές συμβάσεις εργασίας και 545 τοπικής σημασίας.

β/. Το 2008 ο αριστερός πανεπιστημιακός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Νίκο Θεοδώρου και η συνέντευξη αυτή δημοσιεύθηκε  στην εφημερίδα «Μάχη» της Λευκωσίας, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του Δεσποτόπουλου, στις 7 Φεβρουαρίου 2016, σε ηλικία 103 ετών. Ο Δεσποτόπουλος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο Εθνικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 και στον Ιωάννη Μεταξά: :

Σύμφωνα με τον Δεσποτόπουλο ο Μεταξάς σκόπευε να έρθει σε κάποιου είδους συνεννόηση με την Γερμανία, ώστε να αποφευχθεί η εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων στην ήδη εξαντλημένη από τον πόλεμο που προηγήθηκε Ελλάδα και για τον λόγο αυτό συγκροτήθηκε αποστολή υπό τον Γεώργιο Πεσματζόγλου που έλαβε εντολή να μεταβεί στην Ζυρίχη για να συναντήσει υψηλόβαθμους Γερμανούς αξιωματούχους. Γράφει σχετικά ο Δεσποτόπουλος, τον Οκτώβριο του 2010, με άρθρο του σε ημερήσια Αθηναϊκή εφημερίδα:

«...Ο Μεταξάς, όμως, ήταν σώφρων πολιτικός, όπως και στρατιωτικός. Ανεπηρέαστος από τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού, δεν επιθυμούσε τη συνέχιση του πολέμου και δεν ανεχόταν η Ελλάς να είναι «τμήμα θυσίας» του γαλλο-βρεταννικού στρατοπέδου. Δοκίμασε, λοιπόν, με αποστολή μυστική εμπίστου προσώπου να επιτύχει σύναψη ανακωχής με κεκτημένα τη δόξα του ελληνικού στρατού και τα κατεχόμενα εδάφη της Βορείου Ηπείρου. Αξίζει να παραθέσω τώρα ό,τι άκουσα ο ίδιος προ ετών σε τηλεοπτική εκπομπή: αφηγητής για προσωπική δράση του ήταν ο Γιώργος Πεσμαζόγλου, πρώην υπουργός με άψογο παρελθόν. Είπε, λοιπόν, ο αξιόπιστος αυτός πρώην υπουργός, ότι ο Μεταξάς του ανέθεσε να μεταβεί στην Ελβετία και να προβεί εκεί στις δέουσες ενέργειες για σύναψη ανακωχής, επωφελέστατης για την Ελλάδα. Επήλθε όμως τότε ο θάνατος, πολύ άκαιρα, του Μεταξά. Ο Πεσμαζόγλου έχασε την σπουδαία μυστική εντολή του. Η εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμο συνεχίσθηκε.».

«(...)σε ορισμένες ιστορικές στιγμές, η Δημοκρατία πράγματι μάς οδηγεί σε αδιέξοδο, που έχει ως φυσική συνέπεια να έρθει η Δικτατορία. Αυτό συνέβη το 1936 και αν θέλουμε να είμεθα δίκαιοι με την Ιστορία και την Αλήθεια, αυτό συνέβη και το 1967. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στον Πολιτικό Κόσμο. Εάν υπήρχε πολιτική ηρεμία και ευημερία, δεν θα είχε έρθει ούτε ο Μεταξάς το 1936, ούτε ο Παπαδόπουλος το 1967. Τον μεν Μεταξά τον εψήφισε η Βουλή, και έλαβε πάνω από 200 ψήφους από τους τότε βουλευτάς, άρα «δικαίως» ήλθε. Άλλο αν μετά ανέστειλε ορισμένα άρθρα του Συντάγματος την 4η Αυγούστου του 1936, υπό τον φόβον των ταραχών, απειλών και κομμουνιστικών εξεγέρσεων(...)».

γ/. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τίτο Αθανασιάδη:

«Η σταδιοδρομία του Μεταξά πρέπει να χωριστεί σε τρία μέρη. Σε αυτή που αρχίζει με τους «Βαλκανικούς» πολέμους το 1912 και φθάνει μέχρι το 1922. Σε αυτήν την περίοδο, έχουμε έναν Μεταξά που είναι φίλος προς την γερμανική πολιτική. Ο ίδιος, αργότερα αποκάλυψε, ότι το 1918 απογοητεύτηκε από τους Γερμανούς, διότι θεώρησε ότι οι Γερμανοί πρόδωσαν την Ελλάδα και ειδικώτερα τις προσδοκίες του και αυτές της παρατάξεως στην οποία ανήκε ο Μεταξάς. Προφανώς, αναφέρεται στην ανέντιμη στάση, την οποία κράτησε ο γερμανικός στρατός στην ανατολική Μακεδονία όταν υποχρέωσε τον ελληνικό στρατό να δεχθεί είσοδο του βουλγαρικού στρατού και να καταλάβει ένα μέρος της ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης». Και προσθέτει:

«Αυτή είναι η πρώτη περίοδος του Μεταξά. Είναι γερμανόφιλος αλλά όταν η Γερμανία ηττήθηκε, ο ίδιος έφυγε από το στρατιωτικό στάδιο και έγινε πολιτικός στη δεύτερη περίοδο. Ως πολιτικός επιδιώκει να παίξει έναν ρόλο στην εξουσία στην Ελλάδα. (...) Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες το γνωρίζουν αλλά ο Μεταξάς πήρε ψήφο εμπιστοσύνης (...). Στην συνέχεια, τον Αύγουστο του 1936, έκλεισε το κοινοβούλιο και κήρυξε δικτατορία. Αυτή είναι η τρίτη περίοδος του Μεταξά, η περίοδος της δικτατορίας για την οποία επικρίνεται. Όμως σε αυτήν την τετραετία που κυβέρνησε προετοίμασε την χώρα για τον πόλεμο εναντίον της Ιταλίας και της Γερμανίας. Και για αυτό τάχθηκε στο πλευρό της Αγγλίας, πολέμησε στην Πίνδο».

δ/. Ο Πανεπιστημιακός καθηγητής, Ακαδημαϊκός και συγγραφέας Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος στο αυτοβιογραφικό έργο του «Αγαπημένη μου Χαϊδελβέργη» αναφέρει: «Ένας [Γερμανός] στρατηγός, όταν έμαθε ότι ήμουν Έλλην, μου είπε ότι είχε συμφοιτητή στην Ακαδημία Πολέμου τον Μεταξά και ότι στην Ακαδημία κυκλοφορούσε ο λόγος ότι γιά τον Μεταξά δεν είναι τίποτε δύσκολο.»

δ. Η «δικτατορία» της «4ης Αυγούστου» και το ιστορικόν «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου 1940

1/. Ποίος είπε το ιστορικόν «ΟΧΙ» στον φασίστα επίδοξο κατακτητή;

Ο Ιωάννης Μεταξάς!!!

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940, με την Ελληνοπρεπή απάντηση που έδωσε στον ιταλό πρέσβυ όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο του Μουσολίνι,  με το οποίον απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στην συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια, κά.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στην μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Το λεχθέν από τον Ι. Μεταξά «Λοιπόν έχουμε πόλεμο»/ΟΧΙ) ένωσε όλους τους Έλληνες και έδωσε το σύνθημα του σκληρού αγώνος, ο οποίος διεξήχθη στα Ελληνικά βουνά της Βορείου Ηπείρου το 1940-1941.

Ο Μεταξάς στις 30 Οκτωβρίου 1940, δήλωνε με βεβαιότητα στους Έλληνες δημοσιογράφους: «Οι Γερμανοί δεν θα νικήσουν. Δεν μπορούν να νικήσουν».

 

Το εξώφυλλο της Καθηµερινής της Τρίτης 28ης Οκτωβρίου 1940.

Αναχώρηση φαντάρων για το µέτωπο της Αλβανίας (Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, Αρχείο Ι. Μεταξά).

Οι στρατιώτες έπρεπε να φτάσουν στις Μονάδες τους µε τα πόδια και τα υποζύγιά τους.

Χειρόγραφο Ιωάννη Μεταξά, Δεκέμβριος 1940.

2/.Το Σύστημα για μια ακόμη φορά, από ζηλοφθονία και  απέχθεια προς κάθε τι Εθνικόν επίτευγμα, σκοπίμως απέκρυψε την αλήθεια για την ιστορική απάντηση του Ελληνικού έθνους στο τελεσίγραφο του επίδοξου κατακτητή, αποσιωπώντας ακόμη και την συμμετοχή του Εθνικού κυβερνήτου στο ιστορικό « ΟΧΙ».

Αν και την απάντηση την έχει δώσει η ιστορία καταθέτομεν  τρεις (3) ομολογίες προερχόμενες από ιδεολογικο-πολιτικούς αντιπάλους του «δικτάτορος», Ιωάννου Μεταξά και αφήνομεν τα συμπεράσματα να εξαχθούν από κάθε εχέφρονα, καλόπιστον και ελεύθερον πολίτη.

α/. Ο Γρηγόρης Φαράκος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, βουλευτής και Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, σε συνέντευξη που παραχώρησε, τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά τον θάνατο του Μεταξά, είπε:

«...Το πρωΐ της 28ης Οκτωβρίου.....Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα -και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε- ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. {.....} ..Ό,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωΐ της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα...{...}..., δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ήμουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...».

β/. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, από τους κορυφαίους πολιτικούς και διανοούμενους του 20ου αιώνα, έγραφε την δεκαετία του ’60 στις γνωστές συνθήκες της μετεμφυλιακής περιόδου, στο βιβλίο του  «Τα χρόνια του μεγάλου πολέμου» :

«…Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλο, ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε, ολομόναχος εις το σκοτάδι της νυκτός, το μέγα «ΟΧΙ». Λέγουν όσοι  αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπε ο Μεταξάς. Ότι το είπε ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπε ο Ελληνικός λαός, αλλά αφού το είχε πει ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Εμμανουέλε Γκράτσι, εκτελών εντολή, που δεν του άρεσε διόλου, ξύπνησε την 3ην πρωινή τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικό λαό. Εάν έλεγε ο Μεταξάς «ΝΑΙ» πώς θα έλεγε «ΟΧΙ» ο Ελληνικός λαός, που θα ξυπνούσε αργότερα;»

γ/. Το Όχι είχε αποφασιστεί από τον Ιούνιο του 1937, όταν ο Μεταξάς δήλωνε στην Αγγλική εφημερίδα Sunday Times, σε συνέντευξή του από την Αθήνα, ότι τα ελληνικά συμφέροντα συνδέονται με την Αγγλία.

Ο Μεταξάς, ο αρχιτέκτονας της Ελληνικής νίκης εναντίον της Ιταλίας, πρωτοστάτησε στην δημιουργία ενός υποδειγματικού μηχανισμού αντιμετωπίσεως συνθηκών εκτάκτου ανάγκης, που περιλάμβανε παραμέτρους όπως η ριζική ανασυγκρότηση των ενόπλων δυνάμεων, πολυετής προετοιμασία, η κατασκευή των οχυρών της «γραμμής Μεταξά», τοποθέτηση των ικανών προσώπων στις κατάλληλες θέσεις, ψυχολογική και επικοινωνιακή προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας και άρτιος επιτελικός σχεδιασμός, δημιουργία καταφυγίων, αεράμυνας, πυροσβέσεως και παροχής πρώτων βοηθειών.

Τέλος ο ιστορικός Γρηγόριος Δαφνής γράφει, στον επίλογο της δίτομης ιστορίας του «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», ότι «ο Μεταξάς υπήρξε η ομόθυμη λύση του αστικού καθεστώτος στην αποσύνθεση του μεσοπολεμικού κοινοβουλευτισμού και στην απειλή που εξέπεμπε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος».

ε. Ο αιφνίδιος και υπό μυστηριώδεις-ανεξιχνίαστες συνθήκες θάνατος του Ι. Μεταξά.3

1/. Ο Εθνικός Κυβερνήτης επλήρωσε με την ζωή του την αγάπη του για την Πατρίδα και την άρνησή του να καταστεί ανδρείκελο των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Αμέσως μετά τον θάνατό του στις 31 Ιανουαρίου του 1941, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού. Κορυζή, τον Φεβρουάριο του 1941, έδωσε την συγκατάθεσή της για την εγκατάσταση των Βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα. 

Ο Ιωάννης Μεταξάς παρά τις ακατάπαυστες Βρετανικές πιέσεις, δεν επέτρεπε στις ελάχιστες μοίρες των Βρετανικών αεροπορικών δυνάμεων να επιχειρούν στο πολεμικό μέτωπο της Σκιπερίας/«Αλβανίας» από τα αεροδρόμια της Μακεδονίας. Επίσης, ολίγον προ του θανάτου του, ΔΕΝ εδέχθη την περιορισμένη στρατιωτική βοήθεια που του «εχάριζε» πιεστικά ο απεσταλμένος του Churchill, Άγγλος Αντιστράτηγος Wavell, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα στις 13-15 Ιανουαρίου 1941, καθ’όσον αυτή ουδόλως θα βοηθούσε την πολεμική προσπάθεια της Ελλάδος εναντίον της Ιταλίας.

Ο διάσημος Γερμανός ιατρός Δρ. Hans Eppinger, καθηγητής στα πανεπιστήμια του Φράϊμπουργκ και της Κολωνίας, ειδικός παθολόγος– ηπατολόγος, επίστευε ότι ο Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς είχε πεθάνει από ένα δηλητήριο το οποίο ο Δρ Eppinger, ανεκάλυψε στην μεταθανάτιο εξέταση του Κυβερνήτη. Ένα εξωτικό δηλητήριο φιδιού βραδείας δράσεως, που χρειάζεται εβδομάδες για να επενεργήσει στον ανθρώπινο οργανισμό και το οποίο προκαλεί την εμφάνιση δερματικών κηλίδων στο δέρμα του θύματός πριν από το θάνατο. Ο καθηγητής επίστευε ότι αναλόγως είχε φονευθεί και ο Βασιλεύς Βόρις της Βουλγαρίας.

Ογδόντα τρία (83) χρόνια έχουν παρέλθει από το 1941 (29 Ιανουαρίου), όταν εκυκλοφόρησε η πένθιμη είδηση του θανάτου του Εθνικού Κυβερνήτη, μια είδηση που συνεκλόνισε και εβύθισε στο πένθος ολόκληρο το Έθνος. Όμως, μετά από τόσες δεκαετίες ο φάκελος του θανάτου Μεταξά ΔΕΝ έχει ακόμα ανοίξει. Από την εποχή που τελείωσε ο πόλεμος και οι «Σύμμαχοι» ήσαν πλέον νικητές, οιαδήποτε έρευνα πάνω στο θέμα αυτό εθεωρείτο άκρως επικίνδυνη.

2/. Την προηγούμενη ημέρα του θανάτου του εδημοσιεύθη στην εφημερίδα Βραδινή η εξής είδηση:

 «Ο διοικητής των Αγγλικών αεροπορικών δυνάμεων στην Ελλάδα Sir John Henry D' Albiac ελθών αεροπορικώς εκ Κρήτης, εσυνοδεύετο από τον Άγγλο αρχίατρο του Ναυτικού, όστις έκανε ιδιοχείρως ένεση εις τον ασθενή»….

Από τις διηγήσεις της κόρης του Μεταξά, Λουκίας, φαίνεται η επιθυμία του Κυβερνήτη να τον ιδεί και άλλος γιατρός: «Σαν τον ερώτησα αν θέλη να τον δη και άλλος ιατρός γυάλισαν τα μάτια του…-Ναι παιδί μου, ναι!, μου απήντησε». Έτσι λοιπόν μετά από «του κόσμου τα εμπόδια» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Λουκία Μεταξά, εκλήθη επειγόντως ο διαπρεπής Βιεννέζος ιατρός καθηγητής Δρ. Eppinger. Στις 27 Ιανουαρίου του 1941 είχε διενεργηθεί αποστολή Ελληνικού πολεμικού αεροσκάφους στην Βιέννη, ώστε να μεταφερθεί στην Αθήνα ο διάσημος Αυστριακός.

Η μυθιστορηματική καθυστέρηση της αναχωρήσεως του αεροσκάφους από την Αυστριακή πρωτεύουσα και οι πυρετώδεις παρασκηνιακές ενέργειες των πρακτόρων της Intelligence Service, έδωσαν το προβάδισμα αφίξεως στην Αθήνα των Άγγλων Ιατρών. Ο καθηγητής φθάνοντας την Τρίτη 28 Ιανουαρίου 1941 στο Βελιγράδι ματαίωσε το ταξίδι του προς Ελλάδα αφού τον πληροφόρησαν ότι είναι πλέον αργά και ότι ο Εθνικός Κυβερνήτης πεθαίνει.

Στις 28 Ιανουαρίου 1941, ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ προέδρευσε στο υπουργικό Συμβούλιο, ανακοινώνοντας την κρισιμότητα της καταστάσεως της υγείας του Μεταξά και ζήτησε από τους Υπουργούς της 4ης Αυγούστου να «παραμείνουν εις τας θέσεις των υπηρετούντες την πατρίδα». Ο Μεταξάς εξέπνευσε στις 06:20' το πρωί της 29ης Ιανουαρίου 1941, την 94η ημέρα του πολέμου με την Ιταλία. Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν, που υπέγραφαν 12 Έλληνες γιατροί, ο Μεταξάς δέκα ημέρες νωρίτερα είχε παρουσιάσει φλεγμονή στον φάρυγγα. Όπως περιέγραφε το ιατρικό ανακοινωθέν, «...Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν και απέθανεν».

Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στην Μητρόπολη Αθηνών, με τιμητική φρουρά μέλη από την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας.

3/. Σε παλαιότερο άρθρο του Μικρασιάτη δημοσιογράφου και ιστοριοδίφη Γεωργίου Λεονταρίτη στην εφημερίδα Καθημερινή κατεγράφη ότι, ο Διοικητής Γενικής Ασφαλείας Αθηνών Σπυρίδων Παξινός (που είχε μετεκπαιδευθεί στην Γερμανία για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού) ευρέθη δολοφονημένος στο Κάϊρο (όπου είχε καταφύγει με υποβρύχιο) κατά την διάρκεια του Πολέμου, την επομένη μιας επισήμου δεξιώσεως στην Αγγλική πρεσβεία κατά την οποίαν, και με την βοήθεια και το «θάρρος» που δίνει το ποτό, είχε ειπει απευθυνόμενος σε Άγγλο αξιωματούχο:

«Μετά τον πόλεμο θα γράψω ένα βιβλίο δια τον θάνατο του Ιωάννου Μεταξά που είμαι σίγουρος ότι δεν θα σας αρέσει».

Ο Βρετανός μετά την συνομιλία αφού τον εχαιρέτησε εσπευσμένως εγκατέλειψε αμέσως την πρεσβεία. Ο Παξινός με την σειρά του έφυγε αργά το βράδυ από την δεξίωση και το πρωΐ της επομένης ημέρας ευρέθη νεκρός στα στενά του Καΐρου. Μάλιστα άνευ δικαστικής ερεύνης, η αστυνομία ανακοίνωνε εσπευσμένα ότι ο Παξινός πρώτα εληστεύθη και μετά εδολοφονήθη.

4/.  Οι εκδοχές θανάτου του Ι. Μεταξά

α/. Για την σκοτεινή περίοδο των δέκα ημερών της ασθενείας του Μεταξά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς πολλά και πολλές φορές αντιφατικά. Στις 17 Ιανουαρίου 1941 ο Μεταξάς αισθάνθηκε μιαν ελαφρά αδιαθεσία. Οι γιατροί διέγνωσαν παραμυγδαλικό απόστημα και τον εγχείρησαν στις 19 Ιανουαρίου. Το ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη με τον θάνατό του αναφέρει:

«Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανε σήμερον, 6 π.μ. Εν Αθήναις τη 29ην Ιανουαρίου 1941 Οι θεράποντες ιατροί».

β/. Έχομεν την επίσημη αρθρογραφία των εφημερίδων της εποχής (π.χ. «Βραδυνή» της 30ης Ιανουαρίου 1941), που αναφέρει την παρουσία στο πλευρό του ασθενούς Μεταξά κατά την τελευταία ημέρα της ζωής του, Άγγλου στρατιωτικού ιατρού ο οποίος την Τρίτη 28 Ιανουαρίου 1941 έκαμε ιδιοχείρως ένεση στον ασθενή. Από τους αυτόπτες μάρτυρες είναι βέβαιη η παρουσία Άγγλων ιατρών στο πλευρό του Μεταξά, οι οποίοι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, είτε έφεραν συσκευές οξυγόνου είτε έκαναν ενέσεις στον ασθενή.

Τα πρόσωπα που έζησαν από κοντά τα γεγονότα είτε εσιώπησαν είτε ομίλησαν επιλεκτικά. Χωρίς όμως ιστοριοδιφικές αναλύσεις, ο θάνατος του Μεταξά πέρασε στον απλό λαό, που αγαπούσε τον «Μπαρμπα – Γιάννη» τον Κυβερνήτη του, ως έγκλημα των Άγγλων: «Οι Άγγλοι τον φάγανε». Οι Γερμανοί από πλευράς τους υπεστήριξαν την φήμη ότι τον Μεταξά εδολοφόνησαν οι Άγγλοι.

Μάλιστα, κατά το μνημόσυνο που πραγματοποιήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1941 στο παρεκκλήσιο της Ελληνικής Πρεσβείας στο Βερολίνο, οι Γερμανοί όχι μόνον έδωσαν την άδεια να τελεσθεί αυτό, αλλά είχαν παραστεί και επισήμως.

γ/. Από τις πρώτες ημέρες μετά το θάνατο του Μεταξά αναπτύχθηκε έντονη φημολογία ότι υπήρξε θύμα πρακτόρων ξένων δυνάμεων, καθώς στην διάρκεια της ασθένειας του, τον εξέτασαν και Βρετανοί γιατροί, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι του έκαναν και ενέσεις. Ο Άγγλος ιστορικός Άντονι Μπίβορ αναφέρει «καρκίνο του λάρυγγος» στο βιβλίο του «Η Μάχη της Κρήτης». Ο γαμπρός του Μεταξά είπε στον Λερντ Άρτσερ ότι «πέθανε από συνδυασμό διαβήτη, εντερικών (μόλυνση νεφρών) και γρίπης, που οδήγησαν σε καρδιακή προσβολή», ενώ ο Στάνλεϋ Κάσον, αξιωματικός Πληροφοριών, με κώδικα 27, της Αγγλικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Αθήνα από τον Νοέμβριο του 1940, σημείωσε στην αναφορά του στην Μ16 ότι ο Μεταξάς πέθανε, «....Έπειτα από εγχείριση αμυγδαλών..».

δ/. Ο Υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου Κωνσταντίνος Μανιαδάκης (που «εγνώριζε πολλά» και για τον λόγο αυτό οι Άγγλοι φρόντισαν να τον απομακρύνουν από το ελληνικό περιβάλλον της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής και να τον «εξορίσουν» στην Αργεντινή. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 2 Μαΐου 1941 και να μεταβεί στην Αργεντινή, όπου παρέμεινε έως τον Αύγουστο του 1949), είχε αναφέρει σε εκμυστηρεύσεις του ότι: «....Αν είχαμε βάλει τον Μεταξά σε ένα νοσοκομείο στην τρίτη θέση, θα είχε ζήσει».

Επίσης είχε την άποψη ότι: «Οι γιατροί φταίγανε και επωφελήθηκαν οι Άγγλοι». Αναμφιβόλως η παρουσία στο πλευρό του ασθενούς Μεταξά Άγγλων ιατρών είναι γεγονός. Τραγικό για την τύχη του ασθενούς αλλά και για την τύχη του Πολέμου και της Ελλάδος, δώδεκα πανεπιστημιακοί καθηγητές ιατρικής να αφήνουν τον Πρωθυπουργό της χώρας στις φροντίδες του κάθε Άγγλου αρχιάτρου, δηλαδή ξένου στρατιωτικού εκτελούντος ποίος οίδε ποίαν αποστολή.

*

Ο Μεταξάς υπήρξε στρατιωτική ιδιοφυΐα παγκοσμίου εμβέλειας. Είναι χαρακτηριστικό όπως προείπαμε, πως οι συμμαθητές του στην Πρωσσική Ακαδημία Πολέμου, όπου φοίτησε με υποτροφία του ελληνικού κράτους, θεωρούσαν ότι «ουδέν πρόβλημα άλυτον διά τον Ιωάννην Μεταξάν». Ο Μεταξάς, επιστρέφοντας από την Γερμανία, τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού και το 1904 συνέβαλε στην εκπόνηση του νέου σύγχρονου στρατιωτικού κανονισμού, ενώ ανέλαβε την στρατιωτική εκπαίδευση του μετέπειτα βασιλέως Γεωργίου Β΄ και ο Βενιζέλος, μόλις έγινε πρωθυπουργός τον Οκτώβριον του 1910, επέλεξε τον Μεταξά ως υπασπιστή του.

Στους «Βαλκανικούς» Πολέμους οι κινήσεις του ελληνικού στρατού πραγματοποιήθηκαν βάσει επιτελικών σχεδίων του Μεταξά. Το σχέδιο απελευθερώσεως της Θεσσαλονίκης και το σχέδιο καταλήψεως του Μπιζανίου ήταν έργα του Μεταξά, που ήταν πάντοτε παρών δίπλα στον διάδοχο-αρχιστράτηγο. Το 1912 ο Βενιζέλος έστειλε τον Μεταξά στην Σόφια για να συνάψει την ελληνοβουλγαρική συνθήκη συμμαχίας…

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ή καθεστώς Μεταξά, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί φασιστικό. Ο ίδιος ως εν ενεργεία πρωθυπουργός διατύπωσε την άποψη ότι η Ελληνικότητα είναι «οικουμενική, ειρηνική, ανθρώπινη, πανανθρώπινη» ενώ ανέφερε ως μέγιστο επίτευγμά του ότι «καθ’ όλην την διακυβέρνησίν μου δεν εχύθη ούτε ρανίς αίματος».

Η τροχιά των ιστορικών προσώπων πρέπει να κρίνεται με συνεκτίμηση της πορείας ζωής αλλά και του τέλους τους, καθώς και των αντικειμενικών συνθηκών της εποχής τους. Αλλοιώς είναι πιθανόν να ολισθήσουμε σε κάποιο στενόκαρδο ιδεολογικοπολιτικό στραβισμό, αγνοώντας το εθνικό ιστορικό γίγνεσθαι.

Εάν αναλυθούν συστηματικά και ερμηνευθούν αντικειμενικά τα φαινομενικώς ασύνδετα γεγονότα εκείνης της εποχής, συνηγορούν προδήλως υπέρ της απόψεως ότι το εν πολλοίς άγνωστο δεύτερο «Όχι» του Εθνικού Κυβερνήτη στους Βρετανούς αείποτε μισέλληνες, υπήρξε και το γενεσιουργό αίτιον του θανάτου του.

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν Εθνικός Ηγέτης ΟΛΩΝ των Ελλήνων, γνήσιος πατριώτης, αληθώς Εθνάρχης που έγραψε ιστορία ως πανάξιος κυβερνήτης της αναγεννώμένης από τις στάχτες της Μικρασιατικής τραγωδίας Ελλάδος και ΟΧΙ φιλήκοος των ξένων, εθνικός μειοδότης ή εθνοδιαλυτής, όπως κάποιοι πολιτάρχες, υπεύθυνοι για τον εθνικόν διχασμόν που ωδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και ενσυνειδήτως παραχωρητές Εθνικής κυριαρχίας, υπόλογοι για τον Εθνικόν μαρασμόν-εδαφική συρρίκνωση στην οποίαν οδηγείται σταδιακώς η Ελλάδα μας, από την Μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα!!!

Συνεχίζεται

---

1 Στο υπόμνημά της, η τότε Ελληνική κυβέρνηση ανέφερε :

«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ.25) [Πηγές: ΔΕΙΤΕ- ΠΩΣ διέγραψε το ΧΡΕΟΣ ο Ι.ΜΕΤΑΞΑΣ- Και ο νοών νοήτω...www.makeleio.gr › ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, 19 Οκτ 2014---η αρνηση πληρωμης του χρεους της ελλαδας επι ιωαννη μεταξα και η ...greekcitizen.pblogs.gr/.../h-arnhsh-plhrwmhs-toy-hreoys-ths-elladas-epi-iwannh-meta...23 Ιουν 2011--- Πως διέγραψε η Ελλάδα το χρέος της το 1938 - Voriahttps://voria.gr/ article/pos-diegrapse-i-ellada-to-xreos-tis-to-1938,29 Οκτ 2014].

Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο, ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα:

«Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μία έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις…υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μία Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.

Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντί της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά η ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι’ έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι;).

Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και την διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»!

2 Σημειώνεται ότι, ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην διάρκεια ομιλίας του στην «Κοινωνία Των Εθνών» στις 15 Απριλίου 1932, είχε ζητήσει πενταετή αναβολή πληρωμών, αλλά η απόφαση της Κ.Τ.Ε. ήταν αρνητική, ενώ η βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique» κατέφυγε στα διεθνή δικαστήρια απαιτώντας να πληρωθεί. Στις 18 Απριλίου 1932, μετά από ένα τρίμηνο ταξιδιών και επαφών στην Ευρώπη, η κυβέρνηση του Βενιζέλου κήρυξε χρεοστάσιο!!! 

3 Για την δολοφονία του Εθνικού Κυβερνήτη, Ιωάννη Μεταξά, Δημήτρης Τζεμπετζής, Κυριακή, 21 Ιουνίου 2015 - 07:07 …