OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 26^ον

Ζ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1821 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ)

2. Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1843

α. Προλεγόμενα

1/. Το 1832, μετά την δολοφονία του Εθνικού κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια, ο Γερμανός Όθων Φρειδερίκος Λουδοβίκος Πρίγκιπας της Βαυαρίας, κλήθηκε από τις τρεις «Μεγάλες Δυνάμεις» της εποχής (Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία), να βασιλεύσει στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Η επιλογή του ήταν σημαντική αφ’ ενός γιατί αρκετοί αγνοί Γερμανοί, ήταν φλογεροί Φιλέλληνες και πολλοί από αυτούς που είχαν σπεύσει να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων, έπεσαν στο πεδίον της μάχης στην χώρα μας, κυρίως στο Μεσολόγγι, και αφ’ ετέρου, γιατί μέσω ενός προγόνου του ο Όθων, συνδεόταν με συγγένεια με τους Αυτοκρατορικούς οίκους των Κομνηνών και των Λασκάρεων.

Οι ίδιες «προστάτιδες» δυνάμεις όρισαν, με την συνθήκη του Λονδίνου (1832), τον 17χρόνο τότε Όθωνα Βασιλιά της Ελλάδας, ύστερα και από την τελική άρνηση του Λεοπόλδου της Σαξονίας [γιου του δούκα της Σαξονίας (Sachsen-Coburg-Saalfeld), Φραγκίσκου] που είχε επιλεγεί αρχικά Βασιλιάς της Ελλάδας και κατόπιν έγινε Βασιλιάς του νεοσύστατου Βασιλείου του Βελγίου.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 6 Φεβρουαρίου 1833, ο Όθων αποβιβάσθηκε στο Ναύπλιο, που τότε ήταν η προσωρινή πρωτεύουσα τού νεοσύστατου ελληνικού κράτους, και έτυχε αποθεωτικής υποδοχής από ένα λαό, ο οποίος είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά από την αναρχία που μάστιζε την χώρα, μετά την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, το 1831. Τον συνόδευε ένας μικρός στόλος μεταγωγικών, μεταφέροντος δύναμη του βαυαρικού στρατού 3.850 ανδρών, που θα αντικαθιστούσαν τα αποχωρούντα τελευταία τμήματα του γαλλικού στρατού.

2/. Σύμφωνα με την κλασική ιστορική αφήγηση, των προπαγανδιστών του Συστήματος, «το πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 «στασίασε» η φρουρά των Αθηνών υπό τον συνταγματάρχη Δημήτριον Καλλέργη και, έχοντας την πάνδημη υποστήριξη του λαού, περικύκλωσε τα ανάκτορα, προβάλλοντας στον Οθωνα ένα και μοναδικό αίτημα: Την παραχώρηση Συντάγματος. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να ενδώσει» (από την τελευταία συνταγματική ιστορία "Το Σύνταγμα και οι εχθροί του στη νεοελληνική ιστορία" του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου).  

Νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Στο κέντρο διακρίνεται ο Δημήτριος Καλλέργης έφιππος, ενώ από ένα παράθυρο των ανακτόρων προβάλλουν ο Όθωνας ντυμένος με ελληνική ενδυμασία και η Αμαλία (Αγνώστου ζωγράφου, συλλογή Λ. Ευταξία, Αθήνα).

 

Η 3η Σεπτεμβρίου (1843), χαρακτηρίζεται από την διεθνιστική συνομοταξία του αυτοαποκαλούμενου «Συνταγματικού ή Δημοκρατικού» τόξου, ήτοι των «Διαφωτιστών» (Σκοταδιστών), Δυτικόδουλων, κοσμοπολιτών, βουλευτοκρατών, κομματαρχών και λοιπών Ευρωλάγνων  υποστηρικτών του Συστήματος, ως ιστορικής σημασίας, επειδή κατά τους ισχυρισμούς τους, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα, γνωστό ως «επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου», που ανάγκασε τον βασιλιά Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα στον ελληνικό λαό, δίνοντας το όνομά της και στην ομώνυμη κεντρική πλατεία των Αθηνών.

Τι συνέβη όμως την νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου 1843, στις Αθήνες; Επανάσταση, στάση, κίνημα ή πραξικόπημα;

3/. Προκαλεί θλίψη η παντελής άγνοια των σημερινών Ελλήνων για τα αληθινά γεγονότα που διαδραματίστηκαν προ, κατά την διάρκειαν της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, αλλά και μετά ταύτα. Παράλληλα, προκαλείται οργή και αγανάκτηση, όταν οι εγκάθετοι του Συστήματος, εξακολουθούν να ομιλούν περί πάνδημης εξεγέρσεως στρατού και λαού, και με θρασυστομίαν προπαγανδίζουν την ενέργεια της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, ως  «Επανάσταση κατά της απολυταρχίας του Όθωνα».

Ο χαρακτηρισμός του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου, ως Επαναστάσεως, αποτελεί ψεύδος, μύθον, απάτη, διαδιδομένη και συντηρουμένη από τότε μέχρι τις ημέρες μας, είτε από άγνοια, ιστορική αγνωσία, είτε από συστημική προπαγάνδα των εγκαθέτων, είτε από κάθε είδους άλλη σκοπιμότητα.

Καθ’ ημάς, τα γεγονότα που συνέβησαν στις Αθήνες την νύκτα της 2ας προς 3ην Σεπτεμβρίου του 1843, συνιστούν ανταρσίαν, στάση, και πραξικόπημα και όχι επανάσταση.

Προς τούτοις, θα παρουσιάσουμε τα γεγονότα, εξεταζόμενα με σειρά, συνοπτικώς μεν αλλά  αντικειμενικώς, κατά δύναμη, ώστε να αποδείξουμε του λόγου το αληθές των παραπάνω θέσεών μας.

β. Η πολιτικο-οικονομική κατάσταση προ της 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1843            

1/. Η Ελλάδα στις παραμονές των γεγονότων της 3ης Σεπτεμβρίου, παρουσίαζε μια εικόνα εσωτερικής πολιτικής αναταραχής. Κύρια αιτία της αναταραχής ήταν οι διχόνοιες που προκαλούσαν οι ξενόδουλοι πολιτικάντηδες και τα λάθη των Βαυαρών αξιωματούχων (κυρίως του αγγλόδουλου Αρμανσμπέργκ), που κυβερνούσαν την Ελλάδα, ως να ήταν σαν γερμανικό κρατίδιο, αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες της.

Οι Αντιβασιλείς, δεν σεβάστηκαν το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων απαλλοτριώνοντας το 50% της Εκκλησιαστικής περιουσίας και κλείνοντας πολλές Μονές. Απέτυχαν να εντάξουν στον νέο ελληνικό στρατό, πολλούς Έλληνες αγωνιστές της επαναστάσεως του 1821, καταδικάζοντάς τους στην ανέχεια. Επίσης, απέτυχαν να διανείμουν την αδιάθετη καλλιεργήσιμη γη και να αποκαταστήσουν πολλούς ακτήμονες που ζούσαν στα όρια της εξαθλιώσεως.

Ο Όθων, μόλις ενηλικιώθηκε και ανέλαβε καθήκοντα, απέτρεψε μεγαλύτερης εκτάσεως αδικίες, ανωμαλίες και έκτροπα. Δυστυχώς, η πρωθυπουργία ανατέθηκε στον Αγγλόδουλο Άρμανσμπεργκ, με αποτέλεσμα να ενταθούν οι αντιζηλίες και έριδες των Ελλήνων κομματαρχών, αλλά και τα διπλωματικά επεισόδια, εξ αιτίας της έκδηλης φιλοαγγλικής πολιτικής του..

Ο Βασιλεύς διένειμε αγροτικές εκτάσεις σε ακτήμονες. Κατάρτισε το συμβούλιο Επικρατείας και συγκρότησε την Ιερά Σύνοδο. Αποφυλάκισε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον διόρισε μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας, επικύρωσε το βαθμό του Στρατηγού και του απένειμε ανώτατο παράσημο.

Όσοι πολιτικοί ή στρατιωτικοί δεν περιλήφθηκαν στο Συμβούλιο Επικρατείας, και σε άλλες σημαντικές κρατικές θέσεις:

-Αντέδρασαν, άρχισαν να δυσφημούν και να επικρίνουν τον Όθωνα ως απολυταρχικόν, αντιδημοκράτη, κλπ. Επανελήφθησαν ακριβώς, όσα προηγήθησαν της δολοφονίας του Ιωάννου Καποδίστρια.

-Υποκίνησαν με την συνδρομή των ανθρώπων του υποκόσμου που ήλεγχαν, αναρχικές εκδηλώσεις, με συνέπεια, ληστείες, λεηλασίες, αναρχία...

Με μια σφιχτή οικονομική πολιτική η κυβέρνηση του Όθωνος, προσπάθησε να νοικοκυρέψει την οικονομική κατάσταση της χώρας που έβγαινε καταχρεωμένη από την διασπάθιση δημοσίου χρήματος από τους πολιτικούς (όλοι τους κοτζαμπάσηδες ή γόνοι/ευνοούμενοι κοτζαμπάσηδων) [ΣΣ: Τι είχες Γιάννη; Ότι είχα πάντα, λέει μια σοφή λαϊκή παροιμία]. Έτσι ο Όθων αναγκάστηκε να προβεί σε σκληρά φορολογικά μέτρα που αύξησαν την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Όμως, καθώς η φοροδοτική ικανότητα των ρα­κένδυτων χωρικών είχε φτάσει στο όριό της, και με την βουλιμία των μελών του κρατικού μηχανισμού έκδηλη, κάτω από την πίεση της διεθνούς συγκυρίας (και ιδιαίτερα την διακοπή του εμπορίου με την Οθωμανική Αυτοκρατορία), οι Αθήνες έφτασαν στα 1841 σε αδυναμία να πληρώνουν τα χρεολύσια του δανείου.

Έτσι, το δάνειο που είχε λάβει η χώρα μας, αποδείχθηκε ένας από τους κυ­ριώτερους μοχλούς πιέσεως προς τον Όθωνα, για την μεταπολίτευση του 1843. Τον Μάϊο του έτους εκείνου, ειδικό συνέδριο των «προ­στάτιδων» δυνάμεων, όρισε με πρωτόκολλο ότι το ελληνικό κράτος μπορούσε και θα έπρεπε να κά­νει ετήσιες οικονομίες 3.742.000 δραχμές, για την αποπλη­ρωμή του δανείου.

Το ποσόν ήταν τεράστιο (20-25% των δημόσιων δαπανών) και σήμαινε ουσιαστικό περιορισμό των προσωπικών εισοδημάτων των με­λών του κρατικού μηχανισμού. Σε εκείνο το σημείο, τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού επαναστάτησαν και υποχρέ­ωσαν τον Όθωνα, να διώξει τους Βαυαρούς, πετυχαί­νοντας έτσι μερικές οικονομίες.

2/. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε από τον Ιανουάριο, όταν η Ελλάδα δήλωσε αδυναμία να πληρώσει τοκοχρεολύσιο του δανείου των 60.000.000 φράγκων που είχε δοθεί με την εγγύηση των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), όταν ήρθε στον θρόνο ο Οθων.

Οι όροι του δανείου ήταν δυσβάσταχτοι καθώς η Ελλάδα, αδυνατώντας να πληρώσει τα περιβόητα «δάνεια της ανεξαρτησίας» (1824, 1825), είχε εισέλθει, από το 1827, στον μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων χωρών (ΣΣ: Αυτήν την χρεωκοπημένη/πεθαμένη χώρα ανέλαβε να νοικοκυρεύσει/αναστήσει ο Καποδίστριας, αλλά δεν του το επέτρεψαν οι «προστάτες» δανειστές/δυνάστες μας).

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το συνολικό ποσό των 63 εκατ. δραχμών έγιναν διάφορες πληρωμές (έξοδα μεσιτείας, παλαιότερες οφειλές, κ.ά.) και τελικά στα ταμεία έφτασαν μόλις 9 εκατομμύρια δραχμές. (Ανδρέας Μιχ. Ανδρεάδης, «Ιστορία των Εθνικών Δανείων» Μέρος Α' - Αθήνα 1904).

Στο σημείο αυτό, θα προσθέταμε, «έφθασαν στο ταμείο 9 εκατομμύρια δραχμές, επειδή  τα υπόλοιπα 54 «έκαναν φτερά, καθ’ οδόν», προς δόξαν της…δημοκρατίας, του…φιλελευθερισμού, της…Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, του…διεθνισμού, του… ανθρωπισμού … κυρίως όμως του Τραπεζιτο-τοκογλυφικο-Ιουδαιοταλμουδισμού.

Στο μεταξύ, ανεζητούντο έσοδα με την επιβολή δυσβάσταχτων φόρων και πολλές φορές εδημιουργούνο σοβαρά επεισόδια, όπως έγινε τον Μάρτιο του 1837 στην Πάτρα. Αφορμή στάθηκε η επιβολή του φόρου επιτηδεύματος, τον οποίο καλούνταν να πληρώσουν ακόμα και αυτοί που δεν ασκούσαν πια επιτήδευμα!

Μήπως τα παραπάνω, σας θυμίζουν κάτι από τις ημέρες της δικής μας τρόϊκας και των μνημονίων της δικής μας εποχής;

Το δημοτικό συμβούλιο αρνήθηκε να προσδιορίσει τον φόρο, οπότε ο οικονομικός επίτροπος τον προσδιόρισε μόνος του και κάλεσε έναν έμπορο να πληρώσει 600 δραχμές, ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή.  Όταν εκείνος αρνήθηκε να πληρώσει, δόθηκε εντολή στους χωροφύλακες να πάνε στο κατάστημά του και να αφαιρέσουν εμπορεύματα ανάλογης αξίας.

Αμέσως, όλοι οι έμποροι, τεχνίτες και αρτοποιοί έκλεισαν τα καταστήματά τους. Οι χωροφύλακες συνέλαβαν αρτοποιούς, τους οποίους απελευθέρωσε ο λαός, για να αποκατασταθεί, τελικά, μετά από μία εβδομάδα, η τάξη από τον στρατό. (Επ. Κ. Κυριακίδου, «Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού», Αθήνα 1892, σελ. 327-328).

Από το 1840, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν συχνότερες. Παντού κυριαρχούσε η τοκογλυφία και η ευνοιοκρατία (ΣΣ: Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του υποκόσμου και στις σύγχρονες Δημοκρατίες) και καθώς ο λαός αδυνατούσε να πληρώσει τους αυξανόμενους φόρους, τα κρατικά έσοδα μειώνονταν.

Όταν στις αρχές του 1843, η κυβέρνηση γνωστοποίησε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει το τοκοχρεολύσιο του δεύτερου εξαμήνου της προηγούμενης χρονιάς, οι μεγάλες δυνάμεις…δημοκρατικώτατα και…ανθρωπιστικώτατα, δεν βρήκαν άλλη λύση και  απαίτησαν περικοπές δαπανών...

3/. Στις 17 Μαρτίου, ορίζεται με Διάταγμα επιτροπή «επί της ελαττώσεως των εξόδων του Κράτους» και από τις αρχές Απριλίου αρχίζουν μαζικές απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων με το διαχρονικό πρόσχημα ότι όλα αυτά γίνονται «περί του μέλλοντος των δημοσίων υπαλλήλων και των οικογενειών αυτών»!

H πάμπτωχη Ελλάδα των 900 χιλιάδων κατοίκων, γνώρισε σκληρή λιτότητα σε μια δύσκολη χρονιά με σεισμούς και πλημμύρες, ενώ την 1η Μαΐου σε σύσκεψη στο Λονδίνο αποφασίστηκε να ζητηθούν νέα μέτρα. Με την εντολή στις… βαλίτσες έφτασαν στην Αθήνα των 28.000 κατοίκων οι πρέσβεις των τριών δυνάμεων, κάτι σαν την «τρόικα» των ημερών μας…

Η «τρόϊκα» των πρέσβεων μετείχε ακόμα και σε υπουργικά συμβούλια, έχοντας λόγο για τα πάντα (εφ. «Αθηνά», 25.5.1843).

Μήπως όλα αυτά, σας θυμίζουν κάτι από τις ημέρες της δικής μας τρόϊκας και των μνημονίων της δικής μας εποχής;

Όμως, οι εγγυήτριες δυνάμεις έσφιγγαν ακόμα την… θηλιά. Ετσι, στις 5 Ιουλίου έγινε νέα διάσκεψη στο Λονδίνο, όπου συντάχθηκε πρωτόκολλο-μνημόνιο, με το οποίο η Ελλάδα ανελάμβανε την εξωφρενική υποχρέωση για τα οικονομικά της δεδομένα να καταβάλλει 3,6 εκατ. δραχμές τον χρόνο!

H συμφωνία έγινε αποδεκτή από τον Οθωνα στις… 2 Σεπτεμβρίου, αλλά την επόμενη μέρα, ξέσπασε η συμπεφωνημένη με τα Ελληνόφωνα πολιτικά τσακάλια και τις ξένες τοκογλυφικές ύαινες, «επανάσταση». Η συμφωνία έμεινε, για αρκετά χρόνια στα… χαρτιά, αν και δεν αποφεύχθηκαν αργότερα νέες μεγάλες περιπέτειες.

4/. Η ενέργεια της δανειοδότειρας Αγγλίας, να ζητήσει επιβολή νέων μέτρων, αντί να ενεργήσει λογικώς και ανθρωπίνως, σαφέστατα αποσκοπούσε στην αποδόμηση/απογύμνωση του Όθωνος και βιαίαν επιβολήν κοινοβουλευτικού συστήματος, ώστε δια των εκλεκτών Ελλαδιτών βουλευτών της αρεσκείας της, να ελέγξει ΑΠΟΛΥΤΩΣ την Ελλάδα, ως προτεκτοράτον της..

Πως αλλοιώς να ερμηνευθεί  και η αναστολή του πρωτοκόλλου των 3,7 εκατομμυρίων και η παύ­ση της πληρωμής του χρέους μετά την 3ην Σεπτεμβρίου; Δεν μπορούσε να συμβεί προ της 3ης Σεπτεμβρίου, όπως τους χιλιοπαρακαλούσε ο Όθων προκειμένου να σταθεί στα πόδια της η Ελλάς;

Όχι, έπρεπε να βάλλουν το μαχαίρι στον λαιμό του Βασιλέως, δηλαδή των Ελλήνων, προκειμένου να εφαρμοσθεί το δικό τους σχέδιο, παρά το γεγονός ότι οι Μεγάλες δυνάμεις είχαν υποσχεθεί στον πατέρα του Όθωνος πως ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα ζητούσαν επιβολήν Συντάγματος, μέχρις ότου το Ελλαδικόν κράτος αρχίσει να αναπνέει με δικούς του οικονομικούς πνεύμονες και όχι με ξένους. 

Πίσω από τις ωραιολογίες για «σύνταγμα» και «ελευθερία», η ελλαδι­κή ιθύνουσα τάξη των κοτζαμπάσηδων και των κολλητών κουμπουροφόρων τους, των διαφωτιστών-τεκτόνων πολιτικών, υποτεταγμένη στους ξένους δυνάστες-δανειστές,  φρόντιζε για τα ιδιοτελή συμφέροντά της, παράλληλα με την διευκόλυνση των γεωπολιτικών-γεωστρατηγικών επιδιώξεων των Μεγάλων δυνάμεων, κυρίως της Αγγλίας και Γαλλίας. Φυσικά και της Ρωσίας για του λόγους που θα εξηγήσουμε κατωτέρω. 

Επανελήφθη το ίδιο σενάριο, όπως και κατά τις συνωμοτικές διεργασίες των Αγγλογάλλων για την δολοφονία του Καποδίστρια.

Με πρόσχημα το «Σύνταγμα» και τις διατυμπανιζόμενες «δημοκρατικές ελευθερίες», όροι τους οποίους ο πενόμενος ελληνικός λαός ούτε εγνώριζε ούτε τις είχε ανάγκη εκείνην την περίοδο, στην κατάσταση που βρισκόταν, και με όπλο-απειλή τους το δημόσιο Ελληνικό χρέος, οι δήθεν προστάτες μας, όχι μόνον εμπόδισαν την ανορθωτικήν πορείαν της πτωχευμένης Ελλάδος, αλλά αποδόμησαν με συνοπτικές διαδικασίες, τους δύο κυβερνήτες που άρχισαν να εργάζονται για την ανόρθωση  της πατρίδος, με εμφανή την θέληση και ανιδιοτελή δράση αμφοτέρων και αντίστοιχα θετικά σημάδια αποδόσεως και προόδου (Δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και απεγύμνωσαν πάσης ουσιαστικής εξουσίας τον βασιλέα Όθωνα).

γ. Η Οργάνωση της συνωμοσίας κατά του Όθωνος-Έργα και ημέρες των κοτζαμπάσηδων και λοιπών πολιτικών.

1/. Οι Αγγλογάλλοι μεθόδευσαν καταλλήλως την δημιουργίαν συνθηκών που θα διευκόλυναν τα σχέδιά τους. Τα αιτήματα περί Συντάγματος, Δημοκρατίας και…ελεύθερων εκλογών, ήταν προσχήματα προς επίτευξη των στόχων τους, κάτι που αποκρύπτουν επιμελώς, το Σύστημα και οι προπαγανδιστές του. 

Συγκεκριμένα, η Αγγλία πίστευε ότι η εφαρμογή του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα, θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της, ελέγχοντας τους «εκλεγησόμενους» δικούς της ανθρώπους, ως αντιπροσώπους της Βουλής.

Η Γαλλία δεν ήθελε να φαίνεται αντίθετη με την παραχώρηση πολιτικών ελευθεριών και η Ρωσία επιδίωκε κάποια αλλαγή, με την οποία ο Όθων θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί, καθώς είχε ελπίδες ότι θα ανέβαινε στον θρόνο Ορθόδοξος Ρώσος πρίγκιπας.

Η δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών από την οικονομική δυσπραγίαν, και η κατευθυνομένη δυσαρέσκεια του λαού κατά του Όθωνος, κυρίως όμως τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, ωδήγησαν τις «προστάτιδες» δυνάμεις στον σχεδιασμόν μιας νέας συνωμοσίας, ανάλογης με εκείνην κατά του Καπποδίστρια, με στόχον και πάλιν, όπως και τότε, την βιαίαν επιβολήν Συντάγματος.

Μοχλός πιέσεως των Δυνάμεων ήταν οι οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος.

Έτσι, πρώτη η Ρωσία απαίτησε άμεση καταβολή των τοκοχρεολυσίων των πρώτων 2 δόσεων του 1833 και την επιστροφή των προκαταβολών της 3ης δόσεως. Με αυτά συμφώνησαν και οι υπόλοιπες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει η δυσφορία κατά του Όθωνος, ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει σε αντιλαϊκά μέτρα (σταμάτησε την εκτέλεση έργων, ανέστειλε την καταβολή μισθών και απέλυσε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους).

2/. Μεταξύ των πρωτοστατούντων στην συνωμοσία, σημειώνομεν τέσσαρες (4) ανθρώπους, τον Κεφαλλονίτη Ανδρέα Μεταξά, του ρωσικού κόμματος που σαν Διπλωμάτης έφερε τον τίτλο του Κόμη, τον Αιγιώτη Ανδρέα Λόντο του Αγγλικού κόμματος, τον Μανιάτη Πέτρο Μαυρομιχάλη, πατέρα του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη,  θεωρουμένους ως ωτακουστές και πράκτορες των ξένων, καθώς και τον στρατηγόν Ιωάννη Μακρυγιάννη που την τελευταία στιγμή, αντιληφθείς τους πραγματικούς σκοπούς των συνωμοτών απεχώρησε από την συνωμοτική συμμορία.

Στην συνωμοσία είχαν προσχωρήσει και κάποιοι άλλοι αξιωματικοί όπως ο καιροσκόπος Συνταγματάρχης Ιππικού Δημήτρης Καλλέργης τον οποίον οι συνωμότες επέτυχαν να μεταθέσουν στις Αθήνες από το Ναύπλιον και ήταν αυτός που στασίασε με τις δυνάμεις της Φρουράς των Αθηνών, τα ξημερώματα της 3ης Σεπτεμβρίου.

Η πολιτική ιστορία της Ελλάδος έχει αποδείξει ότι, οι πολιτικοί της πατρίδος μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπήρξαν η πληγή της Ελλάδος και η εθνική κατάρα αυτού του τόπου. Πάντοτε χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν ως πρόβατα τον λαόν προς εξυπηρέτηση οτέ μεν των μικροπολιτικών τους συμφερόντων, οτέ δε των συμφερόντων των ξένων δυνάμεων που υπηρετούν δουλοπρεπώς, εμφανώς ή αφανώς, δια της συμμετοχής τους σε τεκτονικές στοές, λέσχες, κλπ. 

3/. Παρά την βραχεία ανάπαυλα, χάρη στον γάμο του Βασιλέως Όθωνος με την Αμαλία, η πρωθυπουργοποίηση του Ρούντχαρτ προκάλεσε νέες διενέξεις, με ραδιουργίες Αγγλίας και Γαλλίας, και τελικά ο Ανώτατος Άρχοντας αναγκάστηκε, για να εξευμενίσει το Λονδίνο, να αναθέσει την πρωθυπουργία, στο δικό της πειθήνιο «όργανο: Τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο!

Οι πολιτικοί ανταγωνιστές του Μαυροκορδάτου ξεσπάθωσαν, με αποτέλεσμα μετά από ένα τρίμηνο ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε, τον διαδέχθηκε ο ίδιος ο Όθωνας, αλλά οι (πάντοτε) δυσαρεστημένοι με επικεφαλής τον Ανδρέα Λόντο, τον καιροσκόπον και ανικανοποίητον βαθμολογικώς, Δημήτριο Καλλέργη και διαφόρους στρατιωτικούς, κινήθηκαν για την ανατροπή του μοναρχικού πολιτεύματος.

Το σύνθημα του συναγερμού για την από τότε Ιουδαιοκρατούμενη Αγγλία, έδωσε η στάση του Όθωνος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1837. Για πρώτη φορά, «ο Όθων κινείται διπλωματικά και απειλεί την Τουρκία…Ζητεί την Θεσσαλία ! Οι Άγγλοι του έκοψαν την φόρα αμέσως, αλλά κατάλαβαν τότε, πως μόνον…η αποκατάστασις των λαϊκών ελευθεριών με αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, θα έλυνε το πρόβλημά τους»!!!

Βέβαια, ο Αγγλο-ιουδαϊσμός, αλλά και οι Γαλλία και η Αυστροουγγαρία (η οποία είχε πάντα βλέψεις προς την Θεσσαλονίκη, για να βγεί στην Μεσόγειο), ούτε κουβέντα ν’ακούσουν για εδαφική επέκταση της Ελλάδος!

Και…συμπτωματικά, από το 1838 αρχίζουν οι…δημοκρατικές ανησυχίες, που θα αποκορυφωθούν με την περίφημη συνωμοτική σύσκεψη Κωλέττη-Μαυροκορδάτου-Καλλέργη στο σπίτι του Άγγλου πρέσβεως Λάϊονς, υψηλόβαθμου μασώνου. Στην σύσκεψη θα αποφασισθεί το πραξικόπημα  του 1843 και θα δρομολογηθούν οι διαδικασίες, ώστε να παρουσιασθεί ως «Λαϊκή εξέγερσις» κατά του Όθωνος.

4/. Η προετοιμασία της «επαναστάσεως» οργανώθηκε με τον γνωστόν τρόπον όπως έγινε και στην περίπτωση της δολοφονίας του Καποδίστρια. Έμενε μόνο να οργανωθεί το πραξικόπημα που θα ανάγκαζε τον Όθωνα να δώσει «Σύνταγμα» στον Ελληνικό λαό. Η αρχική ημερομηνία εκδηλώσεως του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επαναστάσεως. Ο Μακρυγιάννης όμως, μέσα στον ενθουσιασμό του, διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευθεί η εκδήλωση του κινήματος.

Τα μέτρα των ανακτόρων επέσπευσαν κατά πολύ το κίνημα. Η απόφαση για την σύσταση εκτάκτου στρατοδικεί­ου, το οποίον το πρωΐ της 3ης Σεπτεμβρίου θα δίκα­ζε 83 πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα με σκοπό την αποτροπή του πραξικοπήματος, οδήγησε τους επικεφαλής να δράσουν ακριβώς ε­κείνη την ημέρα.

Κατά τον ιστορικό Γ. Ασπρέα, η κυβέρνηση φάνηκε διστακτική στην συγκεκριμένη περίσταση και έχασε πολύτιμο χρόνο, παρακολουθώντας τους αρχηγούς της συνωμοσίας και πιστεύοντας ότι η σύσταση του έκτακτου στρατοδικείου και ο διορισμός των δικαστών, έφθανε για να αποθαρρύνει τους συνωμότες και να σταματήσει τις προδοτικές ενέργειές τους. [Γεώργιος Κ. Ασπρέας, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος 1821-1928, τ. Α’ 1821-1865. Αθήναι 1930, Υποσημείωση σ. 163 και 64].

5/. Αντίθετα όμως με τις εκτιμήσεις των συμβούλων του Όθωνος, οι πραξικοπηματίες αντέδρασαν αστραπιαία και μεθοδικά. Λίγο πριν από την εκδήλωση του πραξικοπήματος, μύησαν τον Σκαρβέλη, αρχηγό του πεζικού, και τον Σχινά, αρχηγό του πυροβολικού. Ο βασιλιάς, μολονότι γνώριζε για την συνωμοσία, είχε καθυστερήσει τις συλλήψεις. Είναι πολύ πιθανόν ότι φοβόταν πως σε περίπτωση συλλήψεων και δίκης των συνωμοτών, που προέρχονταν και από τα τρία ξενόδουλα κόμ­ματα, κάθε προσπάθεια καταστολής της συνωμοσίας θα προξενούσε αναρχία και εμφύλιο πόλεμο. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, δικαίωσαν βε­βαίως τους φόβους και τις ανησυχίες του.

Σύμφωνα με το σχέδιο, το κίνημα θα ξεκινούσε από τους στρατώνες, προκειμένου να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Το τελικό σύνθημα δόθηκε τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου, όταν στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη. Η κινητικότητα αυτή, τράβηξε την προσοχή των χωροφυλάκων, οι οποίοι περικύκλωσαν ην οικία Μακρυγιάννη.

Στο πλευρό των πρωταγωνιστών «Συνταγματικών», είχαν ταχθεί και δυστυχώς, και αγωνιστές της εθνικής επαναστάσεως, οι περισσότεροι των οποίων ήταν φιλικά προσκείμενοι στο ρωσικό κόμμα. Έτσι η συνωμοσία που εξυφαίνονταν χρόνια, ξέσπασε την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου του 1843.

δ. Η οργάνωση και εκτέλεση του πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843

1/. Ο ρόλος των Αγγλογάλλων στον σχεδιασμόν, την οργάνωση και την εκτέλεση του πραξικοπήματος

Πίσω από την ενέργεια της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, εκρύπτετο ο ραδιούργος πρεσβευτής της Αγγλίας Σερ Έντμουντ Λάϊονς, συνεπικουρούμενος πλήρως και παντοιοτρόπως, από τον πρέσβη της Γαλλίας, Θεοβάλδο Πισκατορύ.1  

Τον Αύγουστο του 1832, ο άγγλος ναύαρχος και μετέπειτα πρέσβης, Σερ Έντμουντ Λάϊονς, συνόδευσε το νεόφερτο Βασιλιά Όθωνα και την Τριμελή Αντιβασιλεία από το Μπρίντιζι στο Ναύπλιο και ένα χρόνο αργότερα από την Τεργέστη στην Αθήνα. Εξαιτίας της στενής του σχέσεως με τον νεαρό βασιλιά, εγκατέλειψε το Πολεμικό Ναυτικό το 1835, απέκτησε ιπποτικό τίτλο και διορίστηκε από τον Λόρδο Πάλμερστον πρέσβης στην Αθήνα.

Είναι γεγονός ότι η διαμόρφωση της Ελλάδας ως κρατικής οντότητας κατέστη δυνατή κατά κύριον λόγον από τους Ρώσους και τους Άγγλους. Οι Άγγλοι μάλιστα, την συμπεριέλαβαν ΑΜΕΣΩΣ, στην σφαίρα επιρροής τους. Για το μέλλον και την μετέπειτα θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, ο Λάϊονς, σε υπόμνημά του προς την αγγλική κυβέρνηση που χρονολογείται περί το 1841 (κατ’ άλλους το 1843), ανέφερε τα εξής:

«Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική είτε αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να είναι ρωσική, θα είναι αγγλική»

Ο Θεοβάλδος Πισκατορύ έλαβε ενεργό μέρος στην προπαρασκευή του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 3ης Σεπτ. 1843 (15 Σεπτεμβρίου κατά το νέον ημερολόγιον), προκειμένου να διασφαλισθούν τα γαλλικά οικονομικά συμφέροντα, με την δέσμευση των διαδόχων κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Ανταμοιβή των «υπηρεσιών» του αυτών ήταν, η Γαλλία να τον αναβαθμίσει τον επόμενο χρόνο, 1844, παράλληλα με τα καθήκοντά του, στο βαθμό του πληρεξούσιου υπουργού και έκτακτου απεσταλμένου στην Ελλάδα.

Οι δύο πρέσβεις, είχαν σχηματίσει συνασπισμό κατά του Όθωνος και είχαν σχεδιάσει την επιβολήν ενός Συντάγματος, με περιορισμένες εξουσίες του βασιλέως, για να τον «προστατεύσουν», δήθεν, στην ουσία να τον ελέγχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ, όταν έκριναν ότι:

α/.Οι τυχόν αποφάσεις του δεν συμφωνούσαν με τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις και

β/. Οι πολιτικές εξελίξεις, σε περίπτωση αποχωρήσεως ή παραιτήσεως του Βασιλέως, θα ήταν μη προβλέψιμες, και θα εγένοντο περισσότερο επικίνδυνες για τα συμφέροντα των χωρών τους από την παραμονή του στον θρόνο.

Ας σημειωθεί ότι, ο φιλέλληνας πατέρας του Όθωνος, Βασιλεύς της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α΄ είχε επιβάλλει ως όρον για να έλθει να βασιλεύσει ο δευτερότοκος γιος του Όθων στην Ελλάδα, την μη παραχώρηση Συντάγματος!

Ο όρος αυτός, που αιτιολογήθηκε λόγω των αδυναμιών που θα αντιμετώπιζε αυτό το νέο, μικρό και ανοργάνωτο κρατίδιο, έγινε δεκτός και από τις τρείς (3) Μεγάλες Δυνάμεις!!! 

Το 1832 οι «προστάτιδες» δυνάμεις εδέχθησαν τον όρον του Λουδοβίκου Α΄ περί μη παραχωρήσεως Συντάγματος, για τους λόγους που προαναφέραμε.

Το 1831 όμως, όχι μόνον δεν εδέχοντο κάτι τέτοιο, δηλαδή την μη παραχώρηση Συντάγματος, καίτοι οι λόγοι ήσαν οι ίδιοι και ακόμη χειρότεροι, αλλά εξαπέλυσαν τα τσιράκια τους και ξεσήκωναν τους Έλληνες για Σύνταγμα, Δημοκρατία και Εκλογές, με μοναδικό στόχο την ανατροπή του Εθνικού κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, κάτι που επέτυχαν με την δολοφονίαν του!!!

2/. Η εκτέλεση του πραξικοπήματος

α/. Την νύκτα της 2ας προς 3ην Σεπτεμβρίου 1843, ο Συνταγματάρχης Ιππικού Καλλέργης, μετά από παρακολούθηση θεατρικής παραστάσεως, επισκέφθηκε την μονάδα Πεζικού που στρατοπέδευε στις Αθήνες. Εκεί αφού συγκέντρωσε τους στρατιώτες, έδωσε εντολή να βαδίσουν στην πρωτεύουσα και να στρατοπεδεύσουν έμπροσθεν των ανακτόρων. Παράλληλα, έδωσε διαταγή να ανοίξει η φυλακή του Μεντρεσέ2 και να ελευθερωθούν ΟΛΟΙ οι ποινικοί κρατούμενοι. 

Αυτή η ενέργεια του …δημοκράτη Καλλέργη μας θυμίζει ό,τι ακριβώς έκαναν και οι ..αντιμοναρχικοί στρατιωτικοί και πολιτικοί τέκτονες, κατά την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση το 1789. Άνοιξαν όλες τις φυλακές του Παρισίου και διένειμαν όπλα σε ΟΛΟΥΣ του ποινικούς καταδίκους και λοιπούς εγκληματίες, για να τα χρησιμοποιήσουν κατά του Γάλλου βασιλέως και των μοναρχικών…

Η στρατιωτική φάλαγγα του Tάγματος, έφτασε πεζή στα ανάκτορα των Αθηνών (την σημερινή Βουλή). Κάθε προσπάθεια του πανικόβλητου Όθωνα να διαλύσει την στρατιωτική πορεία, έπεφτε στο κενό. Ο βασιλιάς φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάϊνστορφ, τον διαγγελέα του, στον Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα, εκείνος όμως τον αγνόησε, διότι είχε ήδη μυηθεί στο πραξικόπημα.

Η πορεία της στρατιωτικής φάλαγγας έλαβε χώρα μέσα στην νύκτα εν μέσω τυμπανοκρουσιών και σαλπισμάτων. Έντρομοι και έκπληκτοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, ξυπνούσαν από τον νυκτερινόν ύπνον τους, και ατένιζαν εμβρόντητοι από τα παράθυρά τους τα τεκταινόμενα, ενώ ολίγοι «νυκτοπερπατητές» ή οι μόλις αποφυλακισθέντες ποινικοί κατάδικοι από τον μεντρεσέ και άλλα περιτρίμματα, στέκονταν στους γύρω δρόμους. Συχνά οι στρατιώτες εκτελούντες τα παραγγέλματα των επικεφαλής τους, φώναζαν «Ζήτω το σύνταγμα!» όπως και κάποιοι απ’ αυτούς ανταπαντούσαν επαναλαμβάνοντας την ιαχή.

Όταν η μονάδα του Καλλέργη παρατάχθηκε μπροστά στο παλάτι, ο βασιλεύς Όθων ρώτησε τι υποδηλώνει το κίνημα τους.

Ο Καλλέργης αποκρίθηκε ότι ο λαός και ο στρατός ζητούν Σύνταγμα.

Ποίος λαός σε  πληθυσμόν περίπου 28.000 πολιτών στις Αθήνες και 915.000 συνολικώς, στην τότε Ελλάδα, προδότη του όρκου σου Καλλέργη και άθλιοι θιασώτες της σύγχρονης Συνομοταξίας του λεγομένου «συνταγματικού τόξου»;

Οι 500 περίπου στρατιώτες ενός Τάγματος, βιαίως οδηγηθέντες με στρατιωτικά παραγγέλματα, προ του Παλατίου;

Ο παντελώς ΑΠΩΝ και βαθέως κοιμώμενος λαός, που αγουροξύπνησε από τους αλαλαγμούς των εγκαθέτων μυημένων αξιωματικών που έδιδαν τα παραγγέλματα στους στρατιώτες, και τους διέτασσαν να επαναλαμβάνουν τα συνθήματά τους;

Ή μήπως ο «όχλος» των ποινικών καταδίκων φυλακισμένων, άρτι απελευθερωθέντων από τα δεσμωτήρια, μετά την πραξικοπιματικήν κατάλυση της χωροφυλακής, των ανθρώπων της νύκτας και του υποκόσμου, των πορνών ή των περιέργων «νυκτοπερπατητών», που ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει;

β/. Ο αξιόπιστος συγγραφεύς Νικ. Δραγούμης, εις τας «Ιστορικάς Αναμνήσεις» αυτού (2α έκδοσις, 1879) , καταθέτει τι συνέβη ακριβώς την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου, στις Αθήνες, όπως του αφηγήθηκε προσωπικώς, ο ίδιος ο Δημήτριος Καλλέργης:

«...Εξελθών το μεσονύκτιον του θεάτρου, μετέβην εις του Μεταξά και του Λόντου ίνα λάβω οδηγίας αλλά και οι δύο είχον νομίσει ασφαλέστερον να διανυκτερεύσωσιν αλλαχού. Αποτυχών δε να ίδω και τον Μακρυγιάννην όστις καθ’ά με είχε διαβεβαιώσει, έμελλεν άγων υπερηφάνως πυκνάς φάλαγγας πολιτών, να περικυκλώσει εν θριάμβω το παλάτιον. Περιήλθον την πόλιν και πλην χωροφυλάκων ουδέ ψυχήν γεννητήν απήντησα. Όθεν απορών τι να πράξω, διηυθύνθην προς τον στρατώνα του Πεζικού όπου εύρον μεν έτοιμον το Τάγμα, εξηκολούθουν όμως να αμηχανώ. Επί τέλους χωρίς να περισυλλογισθώ, ετραύλισα, ασυναρτήτους τινάς λέξεις και ανασπάσας το ξίφος ανεφώνησα «Ζήτω το Σύνταγμα!». Οι στρατιώται αφαρπασθέντες ανέκραξαν και αυτοί «Ζήτω το Σύνταγμα!». Και ούτω διαβάντες δια της οδού Αιόλου και είτα δια της οδού Ερμού, κατασκηνώσαμεν εν τη πλατεία των ανακτόρων.

Η σιωπή και η ερημία ήσαν και ενταύθα βαθύταται. Μη βλέπων δε μηδέ έναν πολίτην διέταξα τινάς στρατιώτας να εισέλθωσιν εις την πόλιν και δια της σπάθης να διώξωσιν προς την πλατείαν όντινα απήντων. Εν τοσούτω ηνεώχθησαν αι φυλακαί, οι εν αυταίς συνέρρευσαν προ του παλατίου και ούτω στρατιώται, κάτοικοι του μενδρεσέ, περιτρίμματα τινά της αγοράς και ελάχιστος αριθμός πολιτών, ανεβοήσαμεν ζητούντες ¨Σύνταγμα». Ότε διηγήθη προς εμέ ταύτα, κύψας προς το ούς μου και ανακαγχάσας κατά την συνήθειαν αυτού «πόσον ευθηνά, προσέθετο, αγοράζει δόξαν ο άνθρωπος».

Η επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου, σε επιστολικό δελτάριο των αρχών του 20ου αι.

Στο παραπάνω επιστολικό δελτάριο απεικονίζεται η απάτη και το ψεύδος περί της «πάνδημης» λαϊκής συμμετοχής στο πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου. Ποιά ήταν η …πάνδημη λαϊκή συμμετοχή;

Η υποχρεωτική νυκτερινή στρατιωτική συγκέντρωση του τάγματος Πεζικού της Φρουράς των Αθηνών, συνεπικουρούμενου από τα ολίγα προαναφερθέντα, κατά δήλωση του ιδίου του Καλλέργη, ανθρώπινα περιτρίμματα.

γ/. Ο Όθων απάντησε ζητώντας να διαλυθούν ησύχως και θα φρόντιζε για το αίτημα τους, αλλά ο Καλλέργης αρνήθηκε. Με το πρώτο φως της ημέρας, ο Καλλέργης συνέλαβε όλους τους υπουργούς, ενώ οι ιππείς του συνωθούσαν βιαίως, όσους πολίτες εύρισκαν, προς τον χώρο έμπροσθεν των ανακτόρων που είχαν στρατοπεδεύσει οι ένοπλοι και ένστολοι «επαναστάται».      

Στις 3 τα ξημερώματα κλήθηκε σε συνεδρία το συμβούλιο της επικρατείας προκειμένου να επικυρώσουν την «επανάσταση». Το συμβούλιον αναγνώρισε το πραξικόπημα, καθόρισε την σύγκληση Εθνοσυνελεύσεως και διόρισε επιτροπή υπό τους: Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά.

Το νέο υπουργικό συμβούλιο, απετελέσθη από στελέχη των τριών μεγάλων ξενόδουλων κομμάτων και είχε ως εξής : Ο Ανδρέας Μεταξάς ήταν ο Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών, ο Ανδρέας Λόντος ορίστηκε υπουργός στρατιωτικών, ο Κωνσταντίνος Κανάρης υπουργός Ναυτικών, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.

Στις 3 το μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου, ο στρατός, οι φυλακισμένοι, τα περιτρίμματα της αγοράς, φυγόδικοι, απατεώνες, οι κομματάρχες των τριών κομμάτων με τους κολλητούς τους, πόρνες και κλεφτρόνια της νύκτας, διαλύθηκαν αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα των επαναστατών έγιναν αποδεκτά, ενώ με βασιλικό διάταγμα, η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε μέρα εθνικής γιορτής και ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορήθηκε, ως αρχηγός του…επαναστατικού κινήματος.

Τους δύο επόμενους μήνες (Οκτώβριο και Νοέμβριο), έγιναν οι εκλογές του 1843 και συγκροτήθηκε η συνταγματική Εθνική Συνέλευση, η οποία συνέταξε το Σύνταγμα που υπέγραψε και ο Όθων το 1844.

Στο σημείο αυτό, είναι χαρακτηριστική για την νοοτροπία και τον τρόπο σκέψεως του Όθωνος, η αντίδρασή του, όπως την περιγράφει ο πρέβυς Πισκατορύ προς τον Γάλλον ιστορικόν και πολιτικόν Γκιζώ (Guizot): «Παραιτήθην όλων των προνομίων μου. Δεν είμαι πλέον βασιλεύς, […] εφ’ όσον μου επέβαλον τους Υπουργούς, Εθνικήν Συνέλευσιν, Σύνταγμα, εφ’ όσον ο στρατός έπαυσε να με υπακούη».

Ο βασιλιάς είχε πλέον πεισθεί ότι «είχεν απο­γυμνωθεί από πάσης στρατιωτικής και πολιτικής δυνάμεως» και «ή έπρεπεν να υποκύψει ή να αποφασίση την απομάκρυνσιν αυτού από τον θρόνον».

δ/. Από την άλλη πλευρά, κατά τον Γ. Ασπρέα, «το γόητρον του Στέμματος βαρέως πληγέν περιεσώζετο κακώς δια του διατάγματος εκείνου».

Ο βασιλιάς, όπως υποστήριζε αργότερα, προτιμούσε την παραίτηση, αλλά φοβήθηκε ότι η αναχώρησή του θα οδηγούσε τον ελληνικόν λαόν, σε αναρχία και εμφύλιον σπαραγμόν.

Τότε συνέβηη και το εξής απίστευτον αλλά ….δημοκρατικόν και «επαναστατικόν».

Ο Καλλέργης δεν συμμετείχε στο κυ­βερνητικό σχήμα, μετά το πραξικόπημα, αλλά ανέλαβε την ανώτατη διοί­κηση της φρουράς. Μετά την ορκωμοσία των νέων υπουργών, οι συνωμότες ηγουμένου του Καλλέργη «απαίτησαν από τον Όθωνα όχι μόνον την παροχήν αμνηστίας, αλλά και την υπογραφή δύο νέων δια­ταγμάτων, σύμφωνα με τα οποία καθιερωνόταν η 3η Σεπτεμβρίου ως εθνική εορτή και απονέμονταν τιμητικές διακρίσεις (μετάλλια) και αριστεία στους πρωτεργάτες της συνωμοσίας και του πραξικοπήματος (της «Επαναστάσεως», όπως την αποκαλούσαν)….

Ο βασιλιάς πάλι αρνήθηκε την υπογραφή των τόσο προσβλητικών διαταγμάτων και ζήτησε την γνώμη των πρεσβευτών, τονίζοντας ότι προτι­μούσε να παραιτηθεί υπέρ του αδελφού του. Οι πρεσβευτές, αδυνατώντας να πείσουν τους υπουρ­γούς (;;;) να αποσύρουν τα ταπεινωτικά για τον βασιλέα διατάγματα, ύ­στερα και από την επιμονή του Καλλέργη, κατάφε­ραν να «μεταπείσουν» το βασιλιά.

«…οι στρατιωτικοί ηγουμένου του Καλλέργη εξανάγκασαν την κυβέρνησιν να υποκύψει και να αποδεχθεί τινά των αιτημάτων αυτών, επί μειώσει της αξιοπρεπείας αυτής και του γοήτρου του Στέμματος.».

Επιμύθιον

Πάντα ταύτα διεδραματίσθηκαν την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου 1843, προς δόξαν της …δημοκρατίας…της ελευθερίας..και της…πιστής τριπλής συμμαχίας των «προστάτιδων» δυνάμεων….

Προ παντός, προς δόξαν της…ανεξαρτησίας και …εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κρατιδίου, ήτοι της πολιτικο-οικονομικώς υποτεταγμένης μικράς (τότε) Ελλάδος στους αυτόκλητους «Προστάτες» της, η οποία (υποταγή)…αναβαθμίστηκε από τότε και διατηρεί την…αναβάθμισή της σε «αέναον υποτέλεια» μέχρι σήμερα, με ελάχιστα διαλείμματα, μετρώμενα χρονικώς σε έτη στα …δάκτυλα της μιας χειρός.

Εάν η συνομοταξία του αυτοαποκαλούμενου στην εποχή μας «Συνταγματικού τόξου», εκείνο το ξενοκίνητο πραξικόπημα μιας δρακός ελλαδιτών επίορκων πολιτικών και αξιωματικών, οι οποίοι επρόδωσαν τον όρκον τους, έναντι «τριάκοντα αργυρίων» ή ενός υπουργικού/δημόσιου θώκου, οδήγησαν βιαίως την τότε φρουρά των Αθηνών και την υπεχρέωσαν να συμπράξει στο εθνικό ανοσιούργημα με αποφυλακισθέντες ποινικούς καταδίκους και τα Αθηναϊκά «περιτρίμματα» εκείνης της νύκτας της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, ενώ σύμπας ο Αθηναϊκός λαός ΑΠΟΥΣΙΑΖΕ αφού εκοιμάτο μακαρίως, το ονομάζει  λαϊκή επανάσταση ή πάνδημη εξέγερση λαού και στρατού κατά της «απολυταρχίας του βασιλέως», ένα είναι βέβαιον:

Ή νομίζουν ότι απευθύνονται σε αποχαυνωμένους πολιτικώς, παντελώς αγνώτες ιστορικώς και ευνουχισμένους εθνικώς, ή οι ίδιοι οι «τοξοβόλοι» του «Δημοκρατικού τόξου», πάσχουν από διαστροφικόν… ραγιαδισμόν, εθνοδιαλυτική παράνοια και ομαδική ανθελληνική παράκρουση!!!

*

Υποσημείωση

Κύριες πηγές

- Γεώργιος Κ. Ασπρέας, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος 1821-1928, τ. Α’ 1821-1865. Αθήναι 1930, Υποσημείωση σ. 163 και 164.

- Ιωάννης Χρ. Πούλος, «Η Επανάστασις της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 επί τη βάσει των γαλλικών αρχείων». Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τ. ΙΑ’ (1956), σ. 244, Petropoulos. ο.π., σ. 581.

- Παύλος Πετρίδης, Νεοελληνική Πολιτική Ιστορία 1828-1843, τ. Α’, τ.χ. 1, Θεσσαλονίκη (Παρατηρητής) , σ. 232, ο ίδιος, Πολιτικοί και συνταγματικοί θεσμοί στη νεότερη Ελλάδα (1821-1843), Θεσσαλονίκη (University Studio Press) 1990, σ. 237.

Περισσότερες λεπτομέρειες και αντίστοιχες πηγές, κατεγράφησαν στο εκτενέστερον αναλυθέν στο ιστολόγιόν μας, θέμα « Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1843» (26-31Αυγ. 2019).

 

Συνεχίζεται

---

1Ο Θεοβάλδος Πισκατορύ, πλήρες όνομα Θεοβάλδος-Αιμίλιος-Αρκαμπάλ Πισκατορύ, Théobald Piscatory (Théobald Émile Arcambal-Piscatory), 1800-1870) ήταν Γάλλος πολιτικός, διπλωμάτης. Από το 1840 μέχρι το 1847 διετέλεσε πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα(Αθήνα) παρακολουθώντας την ελληνική πολιτική κατάσταση αλλά και παρακολουθώντας τις διάφορες ζυμώσεις που επιχειρούσαν την εποχή εκείνη παρασκηνιακά οι Άγγλοι στην Ελλάδα.

Στο υπόλοιπο διάστημα παραμονής του στην Ελλάδα, αναμίχθηκε ενεργώς στην πολιτική ζωή του τόπου και ειδικώτερα στην προβολή του λεγόμενου τότε γαλλικού κόμματος του φανατικού γαλλόφιλου Ι. Κωλέττη, μέχρι και στην ανάδειξη του τελευταίου σε πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου, στις τότε εργασίες της Εθνοσυνελεύσεως του 1844 και στην στάση του Θ. Γρίβα. Παράλληλα, προκειμένου να υποσκελίσει την τότε αγγλική επιρροή στην Ελλάδα, κατάφερε με εισήγηση προς τον Βασιλέα Όθωνα, να πετύχει την έγκριση της ιδρύσεως Γαλλικής Σχολής Αθηνών, με σκοπό δήθεν, τις διενέργειες αρχαιολογικών ερευνών, αλλά στην πραγματικότητα ως όργανο της προπαγάνδας τού γαλλικού πολιτισμού στην Ελλάδα.

2 Ο Μεντρεσές των Αθηνών ήταν ισλαμικό ιεροσπουδαστήριο (μεντρεσές) που ιδρύθηκε σττις Αθήνες κατά τον 17ο αιώνα και βρισκόταν βόρεια του Ωρολογίου του Κυρρήστου (κοινώς "Αέρηδες"). Στην εποχή του Όθωνος και του Γεωργίου του Α΄, χρησιμοποιούνταν ως φυλακές και τόπος εκτελέσεως. Μάλιστα στους κλάδους του αιωνόβιου πλατάνου στην αυλή του γίνονταν απαγχονισμοί των καταδίκων. Ο μεντρεσές αυτός κατεδαφίστηκε το 1898, για χάρη των αρχαιολογικών ανασκαφών. Σήμερα διασώζεται μόνο η κύρια είσοδός του, ακριβώς απέναντι (βόρεια) του αρχαίου μνημείου.