OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 32ον

Ζ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1821 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ)

8. Η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ/«ΡΩΣΙΚΗ» ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1917

α. Τα προηγηθέντα της Οκτωβριανής/«Ρωσικής» Επαναστάσεως του 1917 εντός της Ρωσίας μέχρι και την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄(1881).

1/. Ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ (1796-1855) υπήρξε ο ισχυρότερος μονάρχης της εποχής του. Κατέστειλε την στρατιωτική συνωμοσία των Δεκεμβριστών (24 Δεκ. 1825), εγκαθίδρυσε καθεστώς τάξεως και αυστηράς πειθαρχίας, ενίκησε τους Πέρσες (1827-1828), κατετρόπωσε τους Οθωμανούς (1828-1829), συνέβαλε στην δημιουργία ανεξαρτήτου Ελληνικού κράτους, κατέστειλε την Πολωνική Εξέγερση (1830) και γενικώς λόγω της εθνικής για την χώρα του πολιτικής, έλαβε το προσωνύμιον του «Σιδηρού Τσάρου».

Κατά την διάρκεια της μοναρχίας του διεπίστωσε ότι ένα από τα σοβαρώτερα προβλήματα ήταν οι παράνομες δραστηριότητες των Ταλμουδιστών Ιουδαίων (Talmudist Jews), μεταξύ των οποίων και ο ρόλος τους στην συνωμοσία των λεγομένων «Δεκεμβριστών».

Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να λύσει το Ιουδαϊκό πρόβλημα, έκανε το τραγικό λάθος να αναγκάσει τους Ιουδαίους να μεταστραφούν στον Χριστιανισμό. Το καταστροφικό αποτέλεσμα ήταν ένας τεράστιος αριθμός υποκριτικών μεταστροφών. Οι Ιουδαίοι επεδείκνυαν δημόσια την «χριστιανικότητά» τους, ενώ κρυφά ήσαν Ταλμουδιστές όπως πριν (εδιδάσκοντο το Ταλμούδ, τηρούσαν τις Ιουδαιο-ταλμουδικές παραδόσεις, έτρεφαν άσβεστο μίσος για τους Χριστιανούς, κλπ.).

Έτσι όταν τα παιδιά τους έγιναν ιερείς, μέλη της ιεραρχίας του Ορθοδόξου κλήρου, συμπεριφέρθηκαν ακριβώς όπως  οι κρυπτο-ιουδαίοι αδελφοί τους, στον φραγκοπαπικό και προτεσταντικό κλήρο.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι Τσάροι, η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Ρωσικός λαός αντετάχθησαν πεισματωδώς στην Ιουδαϊκή διείσδυση στην Ρωσία. Οι Ιουδαίοι ήλθαν μαζικώς, ιδιαίτερα από την Ουκρανία, με το προσωπείον του Χριστιανού. Αν και αργότερα εισέβαλαν σε μεγάλους αριθμούς ιδιαίτερα την περίοδο που η Ρωσία κατέκτησε ένα μεγάλο μέρος της Πολωνίας, η ορθόδοξη Εκκλησία, η πολιτεία και ο λαός, συνέχισαν να μάχωνται κατά των ιουδαϊκών κοινοτήτων, οι οποίες έγιναν πολυάριθμες, όσο σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου.

2/. Το 1855 ο Αλέξανδρος ΙΙ διαδέχθηκε τον Νικόλαο Α΄ στον θρόνο της Ρωσίας. Ο Βενιαμίν Ντισραέλλι (Λόρδος Μπήκονσφιλντ)1 αναφερόμενος στον Αλέξανδρο ΙΙ είχε πει πως ήταν «Ο πιο καλοκάγαθος πρίγκηπας που κυβέρνησε ποτέ την Ρωσία». Δεδομένης της φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητος του Ντισραέλλι, η μαρτυρία του είναι σημαντική και αντικειμενική.

Πράγματι ο Αλέξανδρος αφιέρωσε την ζωή του στην βελτίωση των συνθηκών της ζωής των αγροτών, των πτωχών τάξεων και των Ιουδαίων υπηκόων του. Στα 1861 χειραφέτησε 23.000.000 δουλοπάροικους. Η ατυχής αυτή τάξη ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εργάζεται την γη. Ουσιαστικώς ήσαν σκλάβοι, αφού μεταφέρονταν από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, σε κάθε πώληση ή ενοικίαση περιουσίας γης.

Πολλοί Ρωσο-Ιουδαίοι που επωφελήθηκαν από την υποχρεωτική εκπαίδευση, εισήλθαν στα πανεπιστήμια. Συναντούσαν όμως, μεγάλες δυσκολίες στην αναζήτηση εργασίας μετά την αποφοίτησή τους.

Για να διορθώσει αυτή την αδικία ο Αλέξανδρος ΙΙ, ορμώμενος από αγαθές προθέσεις, νομοθέτησε πώς όλοι οι Ιουδαίοι απόφοιτοι των Πανεπιστημίων, μπορούσαν να κατέχουν κυβερνητικές θέσεις στην Μεγάλη Ρωσία.

Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του!!!

Δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι, οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Talmudist Jews) μη όντες Αδαμίτες (μη ανήκοντες στην Αδαμική/ ανθρώπινη γραμμή), αλλά Καϊνίτες (Βιολογικοί απόγονοι του ανθωποκτόνου Κάϊν), ΔΕΝ δρούσαν  ούτε καν εσκέπτοντο ως άνθρωποι αλλά ως (υπ)άνθρωποι/μισάνθρωποι!!

Έτσι, από την περίοδο 1878-1879, Ιουδαίοι αποθηκάριοι, νοσοκόμες, μαίες, οδοντίατροι, άνθρωποι που εργάζοντο στα αποστακτήρια και επιδέξιοι τεχνίτες, ήσαν ελεύθεροι να εργάζονται και να διαμένουν οπουδήποτε στην Ρωσία. Από τότε άρχισαν να διαφαίνονται οι βδελυρές προθέσεις των κρυπτο-ταλμουδιστών Ιουδαίων που ζούσαν στην Ρωσία, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά στο διάβα των αιώνων, τα λόγια  που είχε απευθύνει ο Απόστολος Παύλος προς τους συμφυλέτες του από τον 1ον μ.Χ.αιώνα, ότι :

«Οι ιουδαίοι ΔΕΝ είναι αρεστοί εις τον Θεόν διότι είναι εχθροί της ανθρωπότητος» (Α΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ: 2/14-16).

3/. Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, διατηρούντες το προαιώνιο μίσος τους κατά των Χριστιανών, αντί να νοιώσουν ικανοποίηση και ανακούφιση από τα ευνοϊκά μέτρα του Τσάρου, καθοδηγούμενοι από εκπαιδευμένους τρομοκράτες, χρησιμοποιήθηκαν για την υλοποίηση του Σχεδίου των Παγκοσμίων Συνωμοτών, μέρος του οποίου ήταν η ανατροπή του Τσάρου και η πρόκληση χάους στην Ορθόδοξη Ρωσία. Εδημιούργησαν τρομοκρατικές ομάδες και άρχισαν να πραγματοποιούν προσβολές σε διαφόρους στόχους.

Παράλληλα στρατολογούσαν δυσαρεστημένους Ρώσους διανοούμενους για να διαδώσουν την ιδέα μιας βίαιης επαναστάσεως στα μυαλά του λαού που εργαζόταν στην βιομηχανία.

Την 4η Απριλίου 1866 έκαναν την  πρώτη τους προσπάθεια κατά της ζωής του Αλεξάνδρου ΙΙ. Επίδοξος δολοφόνος ο Ντμίτρι Καρακόζωφ. Για δεύτερη φορά προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν το 1867 (Ιουδαιοπολωνός μετανάστης Antoni Berezowski). Για τρίτη φορά την 14ην Απριλίου 1879 (ο επίδοξος δολοφόνος Alexei Soloviev συνελήφθη και απηγχονίσθη). Για τετάρτη φορά από τους Andrei Zhelyabov και Sophia  Perovskaya. Για πέμπτη φορά  την 5ην Φεβρουαρίου 1880 από τον Στέφαν Καλτούριν. Κατά θαυμαστό τρόπο όλες οι προσπάθειες απέτυχαν.

Τον Αύγουστο 1878 ο αναρχικός Sergey Stepnyak Kravchinsky (1851-1895) δολοφονεί δια μαχαίρας τον στρατηγό Nikolai Mezentsov, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του Τσάρου.

Τον Φεβρουάριο 1879 ο ρωσoεβραίος Grigori Goldenberg (1855-1880), γιός ταλμουδιστού Ιουδαίου εμπόρου,. πυροβολεί και δολοφονεί τον κυβερνήτη του Χαρκόβου  Dmitri Kropotkin2.

Τον Νοέμβριο 1879 ο ρωσοεβραίος Lev Bronstein  θείος του Trotsky, ανατινάσσει την αυτοκρατορική σιδηροδρομική αμαξοστοιχία.

Την 25ην Φεβρουαρίου 1880 ο Τσάρος ανεκοίνωσε την πρόθεσή του να παραχωρήσει Σύνταγμα στους ρώσους πολίτες.

Τότε οι συνωμότες έθεσαν σε εφαρμογή το επόμενο σχέδιό τους κατά της ζωής του Αλεξάνδρου ΙΙ που εκπονήθηκε στο σπίτι της Εβραίας Χέσια Χέλφμαν. Ο Τσάρος δολοφονήθηκε την 1ην/13ην Μαρτίου 1881 με βόμβα που ερρίφθη κατά της αμάξης του από τον Nikolai Rysakov μέλος της τρομοκρατικής οργανώσεως «Λαϊκή θέληση» (Ναρότναγια Βόλια) των Ρωσο-ιουδαίων μηδενιστών (Νιχιλιστές).3

β. Τα προηγηθέντα της Οκτωβριανής/«Ρωσικής» Επαναστάσεως του 1917 εντός της Ρωσίας, μετά  την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄(1881) μέχρι το 1918.

1/. Η ψήφιση των «Νόμων του Μαΐου» και η αντίδραση των Διεθνών Ιουδαίων Τραπεζιτών.

α/. Μετά την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄ οι Νιχιλιστές/ μηδενιστές εδιώχθησαν απηνώς, με αποτέλεσμα η κίνηση να ατονήσει. Δεσπόζουσα φυσιογνωμία του μηδενιστικού αναρχισμού, την περίοδο εκείνη, ήταν ο Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876)4 ο οποίος κατά τον πολυτάραχο βίο του είχε προβεί σε συγκλονιστική αποκάλυψη για την άμεση σχέση αναμεσά στις Σοσιαλιστικές επαναστάσεις και όσων βρίσκονταν πίσω από αυτές, με τον σατανισμό.5

«Ο Διάβολος είναι η επανάσταση εναντίον της θείας εξουσίας, όπου βλέπουμε το γόνιμο σπέρμα όλων των ανθρωπίνων χειραφετήσεων, την επανάσταση. Ο Σατανάς είναι αιώνιος στοχαστής, ο πρώτος απελευθερωμένος διανοούμενος και απελευθερωτής των λέξεων. Κάνει τον άνθρωπο να ντρέπεται για την αμάθεια και την υπακοή του, τον χειραφετεί, τον σημαδεύει με την σφραγίδα της Ελευθερίας και του ανθρωπίνου γένους, ενθαρρύνοντάς τον να απειθήσει και να φάει από τον καρπό της γνώσεως».

Ο Μπακούνιν που ήταν Ρώσος ευγενής υπεστήριξε επίσης ότι ο αληθινός στόχος των επαναστάσεων δεν είναι η απελευθέρωση του φτωχού από την εκμετάλλευση, αλλά να «ξυπνήσουν τον διάβολο στους ανθρώπους και να προκαλέσουν τα βασικώτερα πάθη. Η αποστολή μας είναι να καταστρέφουμε και όχι να καλλιτερεύουμε».

Η δολοφονία του καλοκάγαθου Τσάρου και αποκαλούμενου από τους Ρώσους «Πατερούλης», στα 1881 προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια που εκφράστηκε από μία ξαφνική έκρηξη βίας των Ρώσων πολιτών και πρωτίστως της Ρωσικής ηγεσίας κατά του Ιουδαϊκού πληθυσμού σε πολλά μέρη της Ρωσίας. Τότε η Ρωσική κυβέρνηση ψήφισε τους «Νόμους του Μαΐου».

Επρόκειτο για σκληρούς νόμους, διότι οι Ρώσοι αξιωματούχοι που τους υποστήριξαν ισχυρίστηκαν πώς «Εάν οι Ιουδαίοι δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι και συμβιβασμένοι με την φιλάνθρωπη πολιτική του Αλεξάνδρου ΙΙ, τότε είναι προφανές πώς δεν θα ήσαν ικανοποιημένοι παρά μόνον με την απόλυτη κυριαρχία τους στην Ρωσία».

Γιατί ενεφανίσθησαν νόμοι μόνο κατά των Ιουδαϊκής καταγωγής Ρώσων πολιτών;

Διότι οι πάντες ήσαν πεπεισμένοι και υπήρχαν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, ότι οι Ιουδαίοι ήσαν οι καθοδηγητές και εκτελεστές όλων των τρομοκρατικών ενεργειών και εξεγέρσεων στην Ρωσία τουλάχιστον από την εποχή της Μοναρχίας του Νικολάου A΄, με στόχο την ανατροπή της κρατούσης τάξεως και επιβολή της Ιουδαϊκής Επαναστατικής Αταξίας / Μονοκρατορίας. Η δολοφονία του Τσάρου ήταν η αφορμή.

β/. Στις 23 Μαΐου του 1882 μία αντιπροσωπεία Ταλμουδιστών Ιουδαίων με επικεφαλής τον Βαρώνο Γκίνζμπεργκ (Horace Gunzburg 1833-1909), συνάντησε τον νέο Τσάρο Αλέξανδρο ΙΙΙ και διαμαρτυρήθηκε επισήμως για τους νόμους του Μαΐου.

Γιατί ανησύχησε ο Ταλμουδιστής Βαρώνος Γκίνζμπεργκ επίσημος εκπρόσωπος, τότε, του Ταλμουδιστού Τραπεζίτου Ρόθτσιλντ στην Ρωσία; Για την τύχη των Ρωσο-ιουδαίων; Μήπως επειδή τα περιοριστικά μέτρα των νόμων του Μαΐου περιόριζαν και τις πιθανότητες επιτυχίας του Σχεδίου των Τραπεζιτών για την ανατροπή του Τσαρικού καθεστώτος;

Οι νόμοι του Μαΐου που περιόριζαν τις δραστηριότητες των Ρωσο-ιουδαίων, εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση όχι μόνο σαν μία πράξη αντιδράσεως για την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙ αλλά γιατί οι Ρώσοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν την κυβέρνηση πώς η εθνική οικονομία κινδύνευε να καταστραφεί εάν δεν λαμβάνονταν μέτρα για να καμφθούν οι παράνομες δραστηριότητες των Ιουδαίων.

Οι οικονομολόγοι παρατήρησαν πώς ενώ οι Ιουδαίοι αντιπροσώπευαν τότε μόνο το 4,2% ολοκλήρου του πληθυσμού, ήσαν ικανοί να διεισδύουν τόσο βαθειά στην Ρωσική οικονομία (χρυσοχόοι, έμποροι, τραπεζίτες, κλπ.) ώστε  το Ρωσικόν έθνος να αντιμετωπίσει το φάσμα μιας οικονομικής καταστροφής. Το πόσο δίκαιο είχαν οι οικονομολόγοι, αποδείχθηκε από τα γεγονότα μετά την αποτυχία των επαφών της αντιπροσωπείας τού Βαρώνου Γκίνζμπεργκ στο θέμα των νόμων τού Μαΐου.

γ/. Οι Διεθνείς Ταλμουδιστές Τραπεζίτες εξοργισθέντες από την αρνητική κατάληξη των συζητήσεων της αντιπροσωπείας Γκίνζμπεργκ με τον Τσάρο, επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οδήγησαν το Ρωσικό έθνος σχεδόν σε χρεωκοπία. Πραγματοποίησαν εμπάργκο στο Ρωσικό εμπόριο. Στα 1904, αφού οδήγησαν την Ρωσική Αυτοκρατορία σε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Ιαπωνία, ο Αγγλικός Τραπεζικός οίκος των Ρόθτσιλντ αθέτησε την υπόσχεσή του για οικονομική βοήθεια και προσπάθησε να οδηγήσει σε χρεωκοπία την Ρωσική Αυτοκρατορία, ενώ η Τράπεζα Κούν-Λέμπ και Σία της Νέας Υόρκης, έδινε στην Ιαπωνία όσες πιστώσεις είχε ζητήσει.

Η αναφορά για τους νόμους του Μαΐου στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα επιβεβαιώνει τα παραπάνω :

«Οι Ρωσικοί νόμοι του Μαΐου ήταν το πιο καταφανές μνημείο που πραγματοποίησε ο σύγχρονος αντισημιτισμός… Τα άμεσα αποτελέσματα του ήταν μία καταστροφική εμπορική ύφεση η οποία έγινε αισθητή σε ολόκληρη την αυτοκρατορία και επηρέασε βαθειά την εθνική πιστοληπτική ικανότητα. Ο Ρώσος υπουργός είχε χάσει τα μυαλά του αναζητώντας χρήματα. Είχαν γίνει διαπραγματεύσεις για ένα μεγάλο δάνειο με τον οίκο Ρόθτσιλντ και υπογράφηκε ένα προκαταρκτικό συμβόλαιο, όταν ο Υπουργός Οικονομικών πληροφορήθηκε πώς ο μεγάλος τραπεζικός οίκος θα αποσύρετο από το συμβόλαιο εάν δεν σταματούσαν οι διώξεις των Εβραίων…» [Τόμος 2, σελ. 76, έκδ. 1947].

Αφού ο Τσάρος Αλέξανδρος ΙΙΙ εξέδωσε την ετυμηγορία του κατηγορώντας τους φιλαργύρους Ιουδαίους σαν την αιτία της αναταραχής στην Αυτοκρατορία και της διαφαινομένης οικονομικής καταστροφής, οι ηγέτες των επαναστατών οργάνωσαν το «Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα». Ένας ιδιαίτερα μοχθηρός άνθρωπος με το όνομα Gershuni διωρίσθηκε οργανωτής των τρομοκρατικών ομάδων.6

 Ένας ράπτης με το όνομα Γιέβνο Άζεφ διορίστηκε από το Σανχέντριν των Ιουδαίων, να οργανώσει τις «ομάδες κρούσεως». Οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος έδωσαν έμφαση στην αναγκαιότητα να στρατολογήσουν Τζεντίλε (μη Εβραίους) στο κίνημά τους. Όσοι Τζεντίλε πέρασαν τα τεστ που υποβλήθηκαν, έγιναν πλήρη μέλη. Μετά την απόφαση αυτή εισήλθε στο κόμμα ο Αλεξάντερ Ουλιάνωφ που από πολλούς, τότε, εθεωρείτο, τζεντίλε (μη Εβραίος).

Πριν αποδεχθούν τον Αλεξάντερ Ουλιάνωφ ως πλήρες μέλος, οι ηγέτες του Επαναστατικού κόμματος, τον διέταξαν να πάρει μέρος στην δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙΙ. Η προσπάθεια κατά της ζωής του Τσάρου απέτυχε. Ο Αλεξάντερ Ουλιάνωφ συνελήφθη. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η εκτέλεσή του οδήγησε τον νεαρό αδελφό του Βλαδίμηρο Ουλιάνωφ στην απόφαση να αφιερωθεί στην επαναστατική υπόθεση. Ο Βλαδίμηρος ανήλθε την κλίμακα της εξουσίας, μέχρι που έγινε ηγέτης του μπολσεβικικού κόμματος. Πήρε το όνομα Λένιν και έγινε ο πρώτος δικτάτορας της Ρωσίας ή ΕΣΣΔ όπως την μετονόμασαν οι μπολσεβίκοι. 

2/. Οι τρομοκρατικές ενέργειες των αναρχικών Ιουδαίων και οι δολοφονίες Ρώσων αξιωματούχων.

 Η αποτυχία της δολοφονίας του Αλεξάνδρου ΙΙΙ δεν επτόησε τους τρομοκράτες οι οποίοι άρχισαν να στοχοποιούν και άλλους Ρώσους αξιωματούχους.

Στο διάστημα μεταξύ 1878 και 1918, εκτός από την εμφάνιση σοβαρών εργατικών προβλημάτων και την δημιουργία τρομερών κοινωνικών αναταραχών σε όλα τα επίπεδα της Ρωσικής κοινωνίας (1900-1906), το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, διά των πειθηνίων οργάνων του εξαπέλυσε ένα κύμα τρομοκρατικών ενεργειών, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, με κύριους στόχους τους βασιλείς, ηγεμόνες, κυβερνητικούς που δεν ανήκαν στις ελεγχόμενες από τους ταλμουδιστές στοές ή αποτελούσαν, κατά την κρίση των συνωμοτών, εμπόδιο στα ανατρεπτικά σχέδιά τους.

Την 27ην Φεβρουαρίου 1901 δολοφονήθηκε ο Nikolai Bogolepov (Μπογκολιούμποβ),  Υπουργός Παιδείας από τον Pyotr Kaprovich, ρωσο-ιουδαίο πρώην φοιτητή, μέλος της τρομοκρατικής ομάδος των σοσιαλιστών επαναστατών (Λαϊκή θέληση).

Η δολοφονία του Μπογκολιούμποβ διεπράχθη ως αντίδραση στο εκπαιδευτικό θέμα των νόμων του Μαΐου. Είναι προφανές λοιπόν ότι δράστες ή ηθικοί αυτουργοί ήσαν οι θιγόμενοι από τα νέα εκπαιδευτικά μέτρα. Οι νόμοι εκείνοι, εκτός των άλλων, περιόριζαν τον αριθμό των Ιουδαίων που ενεγράφοντο σε κρατικά σχολεία και πανεπιστήμια σε έναν αριθμό ανάλογο του Ιουδαϊκού πληθυσμού συγκρινομένου με το σύνολο του Ρωσικού πληθυσμού.

Το μέτρο αυτό εφηρμόσθη διότι τα χρηματοδοτούμενα από το κράτος σχολεία είχαν πλημμυρίσει από Ιουδαίους σπουδαστές. Μία ομάδα νεαρών Ιουδαίων που είχαν υποστεί τις συνέπειες των εκπαιδευτικών νόμων του Μαΐου του 1882, ανέλαβε το έργο να δολοφονήσει τον υπουργό Παιδείας Μπογκολιούμποβ.

Την επόμενη χρονιά (Aπρίλιος 1902) δολοφονήθηκε ο Υπουργός Εσωτερικών της Ρωσίας Ντιμίτρι Σιπιάγκιν από τον μηδενιστή Stepan Balmashev (1881-1902). Ο Σιπιάγκιν ήταν υπεύθυνος εφαρμογής των νόμων του Μαΐου, οι οποίοι ανέτρεψαν την πολιτική του Αλεξάνδρου ΙΙ και απαγόρευσαν στους Ιουδαίους να ζουν έξω από τις οριοθετημένες περιοχές.΄

Σημειώνεται, ότι για να φέρουν εις πέρας αυτήν την εκτέλεση επελέγησαν Ιουδαίοι που είχαν διωχθεί από τα σπίτια τους στην ευρύτερη Ρωσία όταν ήσαν παιδιά, υπό τον νόμον του Μαΐου.

Το 1903 δολοφονήθηκε από τρομοκράτες ο κυβερνήτης της Σιβηρικής πόλεως Ufa, Μπογκντάνοβιτς.

Στις 4/17 Φεβρ. 1905 δολοφονήθηκε ο γενικός διοικητής της Μόσχας Μέγας Δούκας Σέργιος Αλεξάντροβιτς από τον μηδενιστή Ivan Kalyayev (Ιβάν Καλάγιεφ), στενό συνεργάτη του Νετσάγιεφ. Ο δολοφόνος συνελήφθη και απηγχονίσθη στις 9/22 Μαΐου 1905. Ο Δούκας Σέργιος είχε προβεί σε απελάσεις δεκάδων χιλιάδων Εβραίων από την Μόσχα, λόγω των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων τους.

Τον Δεκέμβριο του 1905 ο στρατηγός Ντουμπράσσοφ κατέστειλε την εξέγερση αλλά στα 1906 δολοφονήθηκε και αυτός από μία τρομοκρατική ομάδα.

«Αρχιτέκτων όλων των τρομοκρατικών ενεργειών και δολοφονιών από το 1901 μέχρι το 1906 ήταν ο ιουδαίος Gershuni επικεφαλής του «τομέως τρομοκρατίας» του Σοσιαλεπαναστατικού Κόμματος (S.R.P.). Εκτελεστής ήταν ο Yevno Asef, γιός (ταλμουδιστού) ιουδαίου ράπτη και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του S.R.P…».7

Ο ιουδαίος Yevno Asef (Γέβνο Άσεφ), που οι Ισραηλίτες και πολλοί συγγραφείς εντυπωσιακών έργων τον περιγράφουν ως μία μυστηριώδη προσωπικότητα, παίζοντας διπλό ρόλο ως «επαναστάτης» / «αναρχικός» και ως δήθεν «έμπιστος της αστυνομίας» με το ψευδώνυμο Τατάρωφ, δολοφόνησε με μέλη της οργανώσεώς του, τον υπουργό των εσωτερικών Βασίλιεφ Πλέεβε στις 5 Ιουνίου 1904 [δολοφόνος ο Yegor Sozonov (Ιγκόρ Σασόνωφ), ένα από τα 5 μελη του βασικού εκτελεστικού πυρήνα του Άσεφ. Τα άλλα μέλη ήσαν: Φόμα Κατσουρένκο, Ιγκόρ Ντουλέμποφ, Μοϊσένκο, όλοι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι].

Ο δολοφόνος δύο χρόνια πριν από την απόπειρα έγραφε, σ’ ένα πλούσιο ιουδαίο της Πετρουπόλεως, που έδωσε την έγκρισή του για τον φόνο: «Είμαι εβραίος και παίρνω το θάρρος να σάς υπενθυμίσω, ότι και σήμερα ακόμη ζούμε κάτω από την  κυριαρχία των εκατό Μαύρων (ιουδαίων αντισημιτών). Γνωρίζετε, ότι ο άνθρωπος που έγινε αρχηγός της άγριας αντιδράσεως είναι ο Στολύπιν. Απευθύνομαι σε σάς και σάς λέγω, πώς είμαι αποφασισμένος να τον βγάλω από την μέση».

Ο διοικητής της πόλεως της Μόσχας Φίοντορ Τρέπωβ επέζησε από πολλές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Σε κάποια εξ αυτών λέγεται ότι συμμετείχαν οι δύο ανηψιές του. Καίτοι επισήμως ανεκοινώθη ότι ο θάνατος του το 1906 προήλθε από στηθάγχη, κατά μία άλλη εκδοχή εδολοφονήθη.

Ο Τρέπωβ έγινε γνωστός από τα σκληρά αστυνομικά μέτρα που επέβαλε κατά την διάρκεια της θητείας του καθώς και τις αντιεβραϊκές διώξεις. Η εκδοχή της δολοφονίας ενισχύεται και από το πανηγυρικό δημοσίευμα της, ιουδαϊκής ιδιοκτησίας, εφημερίδος «New York Times» (16 Σεπ. 1906) με τίτλο: «Ο θάνατος του Τρέπωβ, του πιο μισητού ανθρώπου στην Ρωσία».      

Το 1906 ο Τσάρος διώρισε τον Στολύπιν πρωθυπουργό. Η Ρωσία το 1906 μαστιζόταν από επαναστατικές αναταραχές. Διοικητικοί και αστυνομικοί αξιωματούχοι εδολοφονονούντο. Πάνω από 3.000 συλληφθέντες στην περίοδο 1906-1909, στην συντριπτικήν πλειοψηφία τους ιουδαίοι, κατεδικάσθησαν από ειδικά δικαστήρια.

Οι παγκόσμιοι συνωμότες, με πακτωλό χρημάτων που έρρεε από τα ταμεία των διεθνών τραπεζιτών, επέδειξαν ιδιαίτερη βαρύτητα στην Ορθόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία. με μία σειρά ατελείωτων τρομοκρατικών ενεργειών και στοχοποιημένων δολοφονιών, μέχρι και το 1917, μετέτρεψαν την Ρωσία σε ένα καζάνι έτοιμο να εκραγεί.

3/. Τα προηγηθέντα σημαντικώτερα γεγονότα και τρομοκρατικές ενέργειες παγκοσμίως, μέχρι και το 1918.

α/. Οι παγκόσμιοι συνωμότες, παράλληλα με την εγκληματική δράση τους στην Ρωσία, διέπραξαν και άλλα στοχευμένα εγκλήματα εκτός Ρωσίας.

Δολοφονήθηκαν ο Βασιλιάς Κάρολος και ο πρίγκηπας Luis Felipe της Πορτογαλίας. Ο δευτερότοκος υιός του δολοφονηθέντος Μανουέλ Β΄ ανετράπη από τις «δημοκρατικές ένοπλες δυνάμεις» το 1910, οι οποίες εκυβέρνησαν τόσον ..δημοκρατικά ώστε το 1926 επέβαλαν δικτατορία ..με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Τον Σεπτέμβριο 1911 ο Στολύπιν ταξίδεψε στο Κίεβο, παρά τις προειδοποιήσεις της αστυνομίας για σχεδιαζόμενη δολοφονία εναντίον του, χωρίς σωματοφύλακες αρνούμενος ακόμη να φορέσει και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Στις 14 Σεπ. 1911 κατά την διάρκεια της παραστάσεως στην όπερα του Κιέβου, ο πρωθυπουργός Πέτρος Αρκαδίεβιτς Στολύπιν, δολοφονήθηκε από τον Ταλμουδιστή Ιουδαίο Μορδεχάϊ (Ντιμίτρι) Μπογκρόβ.

Οι ηγέτες των παγκοσμίων επαναστατών, οργάνωσαν τον δικό τους υπόκοσμο σε όλες τις χώρες, ώστε να είναι έτοιμοι να αναλάβουν την διαχείριση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος των χωρών τους. Για τον λόγο αυτό, οι Διεθνείς Ταλμουδιστές Τραπεζίτες επεξέτειναν τις διακλαδώσεις των δραστηριοτήτων τους σε ολόκληρο τον κόσμο.

β/. Οι παραπάνω διαπιστώσεις ΔΕΝ είναι θεωρίες συνωμοσίας όπως πιθανώς να ισχυριστούν οι συστημικοί «κυνηγοί Συνωμοσιολόγων», αλλά ιστορικές αλήθειες τελεσθεισών και βεβαιωμένων πράξεων, καταγεγραμμένων αλλά εντέχνως αποσιωπηθέντων/αποσιωπούμενων από το Σύστημα. Προς επίρρωση των παραπάνω, είναι απαραίτητο:

-Να αναφερθούμε συνοπτικώς, πέραν των προαναφερθέντων, στα κυριώτερα γεγονότα τρομοκρατίας και ειδεχθών δολοφονιών που συνετάραξαν τον κόσμο, την περίοδο 1878 – 1918.

-Να διαπιστώσουμε την ταυτότητα (πολιτική-θρησκευτική-φυλετική) και τους στόχους των αυτουργών ώστε να καταλήξουμε στα πρώτα επιβαλλόμενα συμπεράσματα.

Την 11ην Μαϊου 1878 απέτυχε απόπειρα δολοφονίας του Κάϊζερ Wilhelm I  από τον αναρχικό  Max Hodel (1857-1878).

Την 17ην Νοεμβρίου 1878 απέτυχε απόπειρα δολοφονίας κατά του βασιλέως Ουμβέρτου Α΄ της Ιταλίας που έγινε από τoν αναρχικό Giovanni  Passannante (1849-1910).

Την 24ην Ιουνίου 1894 δολοφονείται δια μαχαίρας ο Γάλλος πρόεδρος Sadi Carnot  από τον Ιταλό αναρχικό Santa Geronimo Caserio. Ο δολοφόνος συνελήφθη και εξετελέσθη το ίδιο έτος.

Την 8ην Αυγούστου 1897 δολοφονείται ο Ισπανός πρωθυπουργός Antonio Canovas del Castillo από τον ιταλό αναρχικό Michelle Angiolillo Lombardi (1871-1897), επειδή θεωρήθηκε υπεύθυνος για την επάνοδο του οίκου των Βουρβόνων στον Ισπανικό θρόνο.

Η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας Ελισσάβετ (Σίσσυ) δολοφονήθηκε την 10ην Σεπτεμβρίου 1898 από τον Ιταλό αναρχικό Lujgi Lucheni, νόθο αγνώστου γενεαλογικής ρίζας, ο οποίος «αυτοκτόνησε» στην φυλακή του.8

Ο Βασιλιάς της Ιταλίας Ουμβέρτος Α΄ την 29ην Ιουλίου 1900 δολοφονήθηκε από τον αναρχικό Γκαετάνο Μπρέσκι και ο Αμερικανός πρόεδρος Μακ Κίνλεϋ την 6η Σεπ. 1901 από τον Εβραίο Leon Czolgosz (Λέο Τσόλγκο) και την Εβραία Έμμα Γκόλντμαν.

Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους δολοφονείται ο βασιλεύς του Βελγίου Λεοπόλδος Β΄ από τον Gennaro Rubino.

Την 18ην Μαρτίου 1913 δολοφονείται ο βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος Α΄ από τον Αλέξανδρο Εσκενάζυ (το όνομά του είχε ελληνοποιηθεί και εκαλείτο Σχοινάς). Ο φάκελος της δολοφονίας του Έλληνος βασιλέως έκλεισε εσπευσμένως μετά την «αυτοκτονία» του Σχοινά χωρίς να πληροφορηθούμε ποτέ την αληθινή ταυτότητα του δολοφόνου, τους συνεργούς και τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας !!!

Την 21ην Οκτωβρίου 1916, ο Ταλμουδιστής Φρειδερίκος Άντλερ, ο γιός του γνωστού σοσιαλδημοκράτου αρχηγού του κόμματος Βίκτωρος Άντλερ, σκότωσε τον Αυστροούγγρο πρωθυπουργό Κόμητα Στύργκ. Όταν η είδηση της δολοφονικής αυτής πράξεως έφθασε στην Βουδαπέστη, ο Ούγγρος πολιτικός Κόμης Στέφαν Τίσζα είπε: «Περίεργο! Εγώ νόμιζα, πως θα ήμουνα ο πρώτος». Τον Ούγγρο αυτό πολιτικό είχε πυροβολήσει ο εβραίος Ιούλιος Κόβακς μέσα στο ανοιχτό Ουγγρικό Κοινοβούλιο στις 7 Ιουνίου 1912.

Τον Ιούλιο του 1918 οι ιουδαίοι του Ουγγρικού Κοινοβουλίου Δρ. Έϋγκεν Λάσλο Λεβή, Δρ. Λάντλερ, Όττο Κόρβιν Κλάϊν και Πώλ Κέρι αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Πρωθυπουργό.

Στις 16 Οκτωβρίου 1918 ο εβραίος Γιόχαν Λέκας Λάϊτνερ έκανε την πρώτη απόπειρα φόνου κατά του κόμητος Τίσζα. Όταν έγινε το κίνημα στην Ουγγαρία, οι εβραίοι Μαρσέλ Γκέρτνερ και Πώλ Κέρι πήραν μαζί τους τέσσαρες φανατισμένους στρατιώτες και σκότωσαν τον κόμητα μεσ’ στο σπίτι του.

Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι φονιάδες Χατζίμν Νακτμπάκε (Γκολοτσεκίν), Βάϊσμπαρτ, Ζακόμπ Μάουσε Σβέρδλοου και Ζακόμπ Γιουρόβσκι, δολοφόνησαν τον Τσάρο και την Τσαρική οικογένεια, με σατανικό τελετουργικό, στις 8 Ιουλίου 1918. Πολύ πριν από αυτό οι εβραίοι είχαν μοιράσει ταχυδρομικά δελτάρια που παρίσταναν τον Τσάρο σαν πετεινό του Καπόρες.9 

γ. Το σχέδιο  των εμπνευστών του Παγκόσμιου Επαναστατικού Κινήματος (ΠΕΚ) μέχρι την «Οκτωβριανή» Επανάσταση και την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου

1/. Η ρωσική ιστορία της περιόδου 1878-1918, όπως προκύπτει από τα συνοπτικώς προαναφερθέντα γεγονότα, είναι γεμάτη με πράξεις τρομοκρατίας και στυγνές δολοφονίες τελεσθείσες, αποκλειστικώς, από ταλμουδιστές Ιουδαίους (JEWS). Στόχοι των τρομοκρατών ήσαν όσοι  άρχοντες, ηγεμόνες και ανώτατοι αξιωματούχοι, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, ήσαν εμπόδιο στα σχέδια των παγκόσμιων συνωμοτών-ανατροπέων. Κύριοι όμως στόχοι ήσαν οι αυτοκράτορες, ανώτατοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Ορθόδοξης Ρωσίας και οι επίσκοποι-κληρικοί της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας.

Mόνον κατά την περίοδο 1905-1906 εφονεύθησαν και ετραυματίσθησαν 3.611 Ορθόδοξοι Ρώσσοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Μεταξύ 1894 και 1916 τα θύματα των αναρχικών-επαναστατών-τρομοκρατών έφθασαν τις 17.000. Εξ αυτών πάνω από 3.000 ήσαν οι Ρώσοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι.10

Οι ιουδαίοι Λίμπερμαν, Τσούκερμαν και Γκόλντεμπεργκ είχαν αποφασίσει την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου του ΙΙ και την εξετέλεσαν, όπως προανεφέρθη, με την βοήθεια της εβραίας Χέσιας Χέλφμαν την 13ην Μαρτίου 1881.

Ο Σβάρτς Μπόστουνιτς στο έργο του «Εβραϊκός Ιμπεριαλισμός» παραθέτει αποδεικτικά στοιχεία συμφώνως με τα οποία, και ο Τσάρος Αλέξανδρος ΙΙΙ έπεσε θύμα ιουδαίου δολοφόνου, του βαπτισμένου «Χριστιανού» κρυπτοεβραίου Α. Σαχαρτζίν και όχι ότι πέθανε από βαρεία ασθένεια όπως αναφέρουν πηγές της γραμματείας του Συστήματος.                                                                                   

Το 1907 οι διεθνείς τραπεζίτες οργάνωσαν τον πανικό τής Wall Street για να κερδίσουν τα χρήματα πού ξόδεψαν στους Ρωσικούς πολέμους και τίς άλλες επαναστατικές τους δραστηριότητες. Χρηματοδότησαν επίσης και τα προκαταρκτικά στάδια τής κινεζικής επαναστάσεως πού εξερράγη το 1911.

2/. Εν τω μεταξύ στην Ρωσία, πολλές από τίς μεταρρυθμίσεις που είχε προτείνει ο Στολύπιν, πραγματοποιήθηκαν μετά τον θάνατό του. Το 1912 ένας βιομηχανικός ασφαλιστικός νόμος έδινε σέ όλους τους βιομηχανικούς εργάτες, αποζημίωση για ασθένεια και ατύχημα. Στο επίπεδο των δύο τρίτων τού μισθού τους για ασθένεια και των τριών τετάρτων τού μισθού τους για ατυχήματα.

Νομιμοποιήθηκαν οι εφημερίδες των επαναστατικών κομμάτων για πρώτη φορά από τότε πού τυπώθηκαν. Διαδόθηκαν τα δημόσια σχολεία. Αναθεωρήθηκαν οι εκλογικοί νόμοι ώστε να δίνουν περισσότερο αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις.

Το 1913 η κυβέρνηση τού Τσάρου τής Ρωσίας παρέσχε γενική αμνηστία  σε όλους τούς πολιτικούς κρατουμένους.

Αδικαιολόγητη ενέργεια, αφελής απόφαση για την οποίαν δεν ελήφθησαν υπόψη ούτε η Καϊνική καταγωγή των  εγκληματιών Ταλμουδιστών Ιουδαίων, ούτε η ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ τους, ούτε η θρησκευτική μισαλλοδοξία τους. Οι τραγικές συνέπειες εκείνης της αποφάσεως, διεπιστώθηκαν λίγα χρόνια αργότερα πλην όμως ήταν «αργά για δάκρυα»..

Αμέσως μόλις απελευθερώθηκαν οι πολιτικοί κρατούμενοι, άρχισαν να συνωμοτούν και πάλιν για να ανατρέψουν την Ρωσική κυβέρνηση.

Κύριος στόχος: Τα μέλη της Βασιλικής οικογενείας.

Επειδή εκείνες οι μεταρρυθμίσεις ήσαν πολύ ελκυστικές στην πλειοψηφία τού Ρωσικού λαού, η «επανάσταση» στην Ρωσία έμοιαζε εκείνη την εποχή με μία νεκρή υπόθεση. Έτσι, εκείνοι πού διηύθυναν το Παγκόσμιο Επαναστατικό Κίνημα (ΠΕΚ) αποφάσισαν να αναβάλλουν, για λίγο, την εφαρμογή τού Σχεδίου τους για την Ρωσία. Συγκέντρωσαν τίς προσπάθειές τους σε άλλες χώρες. Η Πορτογαλία και η Ισπανία τούς τράβηξαν την προσοχή. Δεν παρέμειναν όμως άπρακτοι στην Ρωσία.

Ξεκίνησαν μία οργανωμένη εκστρατεία δυσφημίας τής βασιλικής οικογενείας. Το σχέδιο «L’ infamie» (ατίμωση) εφαρμόσθηκε στην Ρωσία, όπως ακριβώς είχε πραγματοποιηθεί στην Γαλλία και την Αγγλία πριν από τίς αντίστοιχες εκεί, επαναστάσεις.

Πού απέβλεπε το σχέδιο; Να πεισθεί ο μέσος πολίτης τής Ρωσίας, ότι οι Τσάροι και οι ευγενείς δεν ήσαν τίποτε άλλο από «μεγάλα γενειαφόρα τέρατα» που σκλάβωναν τούς αγρότες, βίαζαν τίς νεαρές τους γυναίκες και έσπερναν μωρά περιφερόμενοι στα χωριά καλπάζοντας πάνω στην πλάτη των αλόγων και βάζοντας σημάδια για τα παιδιά πού έσπειραν, πάνω στα σπαθιά τους.

Η μετέπειτα προπαγάνδα τού Ναζιστή Γκαίμπελς, ωχριά μπροστά και στο μέγεθος τής προπαγάνδας των Ταλμουδιστών Ρωσοεβραίων επαγγελματιών επαναστατών.

Προς επιβεβαίωση αυτής της θέσεως ας ακούσουμε τα λόγια τού Μπέρτραμ Βόλφ, Eβραίου εκ πατρός, ο οποίος ήταν εχθρός τού Τσάρου και φίλος των επαναστατών. Ο Βόλφ στο βιβλίου του: «Three who made a Revolution» (Τρείς πού έκαναν μία Επανάσταση), γράφει:11

«Μεταξύ τού 1907 και τού 1914, υπό τίς μεταρρυθμίσεις, για την γη, τού Στολύπιν, 2.000.000 αγρότες και οι οικογένειές τους απομακρύνθηκαν από το τέλμα τού χωριού και έγιναν μικροϊδιοκτήτες. Παρά τον πόλεμο (1914-1917) το (μεταρρυθμιστικό) κίνημα συνεχίστηκε έτσι ώστε κατά την 1η Ιανουαρίου 1916, 6.200.000 οικογένειες αγροτών από 16.000.000 πού εκλέχθηκαν, έκαναν αίτηση να ενταχθούν και στο πρόγραμμα. Τότε  ο Λένιν είδε την υπόθεση σαν ένα θέμα αγώνος δρόμου ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις του Στολύπιν και την επόμενη επαναστατική αναταραχή.

 Εάν οι αναταραχές ανεβάλλοντο για δύο δεκαετίες, τα νέα μέτρα  για την γη θα μετέβαλλαν την επαρχία έτσι ώστε δεν θα υπήρχε πιά επαναστατική δύναμη (Σ.Σ: Ούτε και επαναστατική διάθεση για κάτι τέτοιο). Το πόσο σωστές ήσαν οι σκέψεις τού Λένιν αποδείχθηκε από το γεγονός πώς στα 1917 όταν κάλεσε τούς αγρότες να πάρουν την γη, αυτοί κατείχαν ήδη τα τρία τέταρτά της».

3/. Η φυλετική-θρησκευτική ταυτότητα των αυτουργών και συνεργών πίσω από όλες τις παγκόσμιες αναταραχές εκείνης της περιόδου.

   Ο επικήδειος λόγος του Ραββίνου Reichhorn στο κοιμητήριον της Πράγας (1869) για τον θανόντα αρχιραββίνο Simeon ben Ihuda, που απετέλεσε το προσχέδιο των συνταχθέντων αργότερον «Πρωτοκόλλων» από τους αυτοαποκληθέντες «Σοφούς» της Σιών (1897) είναι αποκαλυπτικός και μας δίδει την απάντηση.

Οι εντολοδόχοι του Συστήματος χαρακτηρίζουν αμφότερα τα κείμενα «πλαστά». Πώς είναι δυνατόν, όμως, «πλαστά» κείμενα να επιβεβαιώνονται, κατά παράγραφο και κατά γράμμα, επί δύο περίπου αιώνες μετά την συγγραφή τους;

Όσοι αναγιγνώσκουν το κείμενο:

Αντιλαμβάνονται ποίοι εκρύπτοντο όπισθεν των παγκοσμίων αναταραχών, πολέμων, πολιτικοκοινωνικών διχασμών και επαναστάσεων και ποίοι είναι οι Παγκόσμιοι συνωμότες και επίδοξοι Κοσμοκράτορες.

Διαπιστώνουν ποίοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν μεταξύ των άλλων την λεγόμενη «Ρωσική» Επανάσταση, με μοναδικό σκοπό την καταστροφή της Ορθόδοξης Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

The Oil Billionaire Armand Hammer sits at his desk with these photos of some of his friends

Vladimir Lenin, Leonard Brezhnev, Ronald & Nancy Reagan among other elitists. Hammer was co-chairman of a thousand dollar a plate dinner in Century City for Reagan.

 

Φωτογραφία του Λένιν, αρχηγού των μπολσεβίκων, «προστάτου» των εργατικών-λαϊκών μαζών από τους τυράννους των λαών, και σφοδρού «πολεμίου» των τραπεζιτών και μεγιστάνων του πλούτου, τους οποίους εχαρακτήριζε «αιμοπότες» των λαών.

Στην φωτογραφία διακρίνεται ιδιόχειρη αφιέρωση του Λένιν στον προσωπικό του φίλο, ομόδοξο και ομόθρησκο Ταλμουδιστή Ιουδαίο (Jew) Armand Hammer, δισεκατομμυριούχο, μεγιστάνα του πλούτου και «αιμοπότη» των λαών!!!

Αναρτάται προς πληροφόρηση απάντων των εθελοτυφλούντων και ειδικώτερον των αμετανοήτων Ελλαδιτών νεομπολσεβίκων!

Για περισσότερες λεπτομέρειες και πλείονα αποδεικτικά στοιχεία παραπέμπομεν  στα οικεία κεφάλαια του θέματος « Η «Ρωσική» Επανάσταση του 1917» που αναρτήσαμε στο ιστολόγιό μας.12

Σχόλιον μετ’ ερωματηματολογίου (απευθυνόμενον κυρίως στους σύγχρονους θιασώτες του «Δημοκρατικού Τόξου» και εκείνους τους ανόητους ή μνησίκακους που μας κατηγορούν ως «συνωμοσιολόγους»)

-Μήπως οι προεπαναστατικές συνθήκες στην Ρωσία, και οι άθλιες συκοφαντίες κατά της Τσαρικής οικογενείας σας θυμίζουν τις αντίστοιχες κατά της Γαλλικής Μοναρχίας, προ της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως;

 -Τα συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα περιστατικά των οργανωμένων αναρχικών εκδηλώσεων και δολοφονιών, που παραθέσαμε, για την πολλαπλή και ασταμάτητη δράση των Παγκόσμιων συνωμοτών, τόσον εκτός όσον και εντός της Ρωσικής επικρατείας,

.Δικαιολογούν  τον αποδιδόμενον από εσάς χαρακτηρισμόν ως «θεωριών συνωμοσίας», και ημών ως «συνωμοσιολόγων» ή

.Αποδεικνύουν τις πλάνες σας (αφορά κυρίως στους μη Καϊνίτες και Ιουδαιόφρονες), την ενσυνείδητη μισανθρωπία σας, τον  τεθεμελιωμένον-αμετανόητον αντιχριστιανισμόν σας και την φανερή ή απόκρυφη δράση σας κατά της ανθρωπότητος (αφορά κυρίως τους Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίους), ειδικώτερον κατά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας (κατά της ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ);   

δ. Τα γεγονότα του 1917 και η λεγόμενη «Οκτωβριανή Επανάσταση».

1/. Εξετάζοντας τα γεγονότα από ιστορικής, πολιτικής και κοινωνιολογικής πλευράς, είναι απολύτως δικαιολογημένο να χαρακτηρίσουμε την εξέγερση ή την «επανάσταση» του 1917 όχι σαν αληθινή επανάσταση, αλλά σαν ανταρσία ή αντεπανάσταση. Η αληθινή επανάσταση είχε γίνει τον Φεβρουάριο/Μάρτιο 1917 η οποία αν και απέτυχε,  είχε βάλει την Ρωσία σ’ ένα νέο δρόμο ριζικής αναμορφώσεως και «δημοκρατικής ανασυγκροτήσεως».

Την αποφασιστική στιγμή, όμως, ο Ιουδαιοταλμουδιστής τέκτων Κερένσκυ και οι συνεργάτες του, ενεργούντες προφανώς, συμφώνως με το σχέδιο των Συνωμοτών-Διεθνών Τραπεζιτών, όπως  προκύπτει από τις «επιπόλαιες» ενέργειές τους και τα αποτελέσματα των επιλογών τους, παρέδωσαν την εξουσία σε μία κλίκα Ιουδαίων εγκληματιών.

Η εγκληματική Ιουδαιομπολσεβικική συμμορία κατατυράννησε τον ρωσικό λαό από τότε (1917) μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνος, αφού κάποιοι (προφανώς μπολσεβίκοι πραξικοπηματίες) εφρόντισαν αμέσως μετά την  εξέγερση του 1917, να  φυγαδεύσουν τον Κερένσκυ στο εξωτερικό, μεταμφιεσμένο σε νοσοκόμα!!!

Η μπολσεβικική δικτατορία στην Ρωσία δεν γεννήθηκε από μία κοινωνική επανάσταση, αλλά από ένα παράτολμο και τυχοδιωκτικό στην βάση του πραξικόπημα, που επικράτησε εξ αιτίας της συγκυρίας «ευνοϊκών» για τους κινηματίες περιστάσεων και του πακτωλού χρημάτων που έρρεε από τις Τράπεζες των Διεθνών Ιουδαίων Τραπεζιτών Τοκογλύφων.

2/. Είχαν προηγηθεί οι λαϊκές εξεγέρσεις (Φεβρουαρίου/Μαρτίου και Οκτωβρίου 1917) που σχεδιάσθηκαν στα άδυτα των Ιλλουμινατοποιημένων τεκτονικών στοών της Ευρώπης  και χρηματοδοτήθηκαν μέ πακτωλό χρημάτων κυρίως από τις Ιουδαϊκές Τράπεζες Ρόθτσιλντ, Βάρμπουργκ, Κούν-Λέμπ, Σίφφ, κ.α.

Τον Οκτώβριο του 1917 οι μπολσεβίκοι, ανέκοψαν την πορεία της χώρας  στον νέο δρόμο του εκδημοκρατισμού. Στις «δημοκρατικές» εκλογές που έγιναν στις 25 Νοεμβρίου του 1917, μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου 1917, και ενώ οι μπολσεβίκοι ήσαν ήδη στην κυβέρνηση, δεν πήραν παρά μόνο το 24% των ψήφων.

Προκειμένου όμως να μείνουν στην εξουσία, πραγματοποίησαν ένα ένοπλο πραξικόπημα διαλύοντας τον Ιανουάριο του 1918 την Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Αυτά τα γεγονότα όπως και άλλα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο, αποκρύπτονται ή αποσιωπούνται ή υποβαθμίζονται από τις μισθωμένες γραφίδες του Συστήματος.

Τον Ιανουάριο του 1918 οι μειοψηφίσαντες μπολσεβίκοι. έκλεισαν βιαίως και οριστικώς τον δρόμο προς την δημοκρατική ανάπλαση της Ρωσίας. Και την έβαλαν στον δρόμο της μονοκομματικής δικτατορίας μιας δυναμικής, σκληρής, αιμοδιψούς, θηριοποιημένης και αδίστακτης μειοψηφίας.

Τον Ιανουάριο του 1918 οι μπολσεβίκοι ενεταφίασαν τηνΡωσία.

Παρά τις επιφανειακές διαφορές, στην ουσία, ο Λένιν με τους μπολσεβίκους του, ξανάφεραν την  Ρωσία στον παλιό δρόμο της απολυταρχίας, με ασυγκρίτως σκληρότερη μορφή. Αποκατέστησαν την εξουσία της μειοψηφίας, παλινόρθωσαν τον αυταρχισμό, επανέφεραν βιαίως τις άλλες εθνότητες της αυτοκρατορίας κάτω από τον ζυγό των αιμοσταγών Ιουδαιομπολσεβίκων, συνέχισαν την επεκτατική πολιτική, εξαθλίωσαν τον λαό και θα είχαν καταρρεύσει εάν δεν τους βοηθούσαν οι Εντολοδότες-Προστάτες τους, Ιουδαίοι Τραπεζίτες με την ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική).

3/. Μεγάλη «Οκτωβριανή Επανάσταση» ή «Ρωσική» Επανάσταση, στην πραγματικότητα ΔΕΝ υπήρξε ποτέ! Στις 25 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου) του 1917 στην Ρωσία δεν έγινε καμμία λαϊκή επανάσταση. Εκείνο που συνέβη ήταν μία οχλοκρατική εξέγερση ανθρωπομάζας, παρασυρμένης και ασυνειδήτως ενεργούσης, υποδαυλισθείσης από τους μισανθρωπιστές μπολσεβίκους, με την συμμετοχή και αριθμού οπαδών των αστικών και αντιμπολσεβικικών κομμάτων.

4/. Tον Ιανουάριο 1918 με το αιματηρό πραξικόπημα των ερυθρών   Χμερ/ Μπολσεβίκων, ανετράπη ό,τι είχε κερδηθεί τον Οκτώβριο 1917.Το πραξικόπημα εξετελέσθη από λίγους, καλά οργανωμένους, τολμηρούς και εξωπλισμένους συνωμότες, στην παμψηφία τους σχεδόν ταλμουδιστές Ιουδαίους, οι οποίοι παρέσυραν με το μέρος τους κι’ ένα μέρος της στρατιωτικής φρουράς της Πετρουπόλεως και του ρωσικού στόλου.

Αυτό που έκανε ο μπολσεβίκος Λένιν με τους άλλους αντιμπολσεβίκους συνωμότες στην Ρωσία το 1917, δεν έχει σχέση με την επανάσταση των προλεταριακών μαζών, που ονειρεύθηκε και «προφήτευσε» από το 1848 ο Κάρολος Μαρξ. Πολύ περισσότερο το πολιτικό έγκλημα που έκανε με το ένοπλο πραξικόπημα (Ιανουάριος 1918).Για τον λόγο αυτό, ο Λένιν από τότε έπαυσε να ομιλεί αποκλειστικώς περί Μαρξισμού, αλλά διατύπωσε την δική του καινοφανή θεωρία, περί Μαρξισμού-Λενινισμού..

Όταν οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία, με την βοήθεια κάποιων αντιμπολσεβίκων και παρασυρμένων λαϊκών μαζών, ήσαν μία ελαχίστη  μειοψηφία, όχι μόνο του ρωσικού λαού στο σύνολό του, αλλά ακόμη και αυτής της ρωσικής εργατικής τάξεως.

5/. Ο Λένιν υπήρξε:

Αιμοσταγής δολοφόνος του Ρωσικού λαού.

Έμμισθος Πράκτορας των διεθνών Τραπεζιτών και του Διεθνούς Συνεδρίου (Σανχέντριν). των Ταλμουδιστών Ιουδαίων.

Συνεργάτης των Ιλλουμινατων Γερμανών την περίοδο που η πατρίδα

του (Ρωσία) ευρίσκετο σε εμπόλεμη κατάσταση με την Γερμανία, προδότης

του Ρωσικού Έθνους.

Υπονομευτής, εντολοδόχος του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, καταδότης στους

χρηματοδότες του, όλων των συντρόφων του που δεν συμφωνούσαν μαζί του.

 Στυγνός εκμεταλλευτής και στραγγαλιστής των πόθων του Ρωσικού λαού.

6/. Συμπερασματικώς, η λεγομένη Οκτωβριανή επανάσταση, την οποίαν σφετερίζονται οι σημερινοί Κομμουνιστές, νεομπολσεβίκοι, κ.α. αριστερίζοντες και ανοητίζοντες, ΔΕΝ ήταν:

Ούτε Ρωσική, Ούτε κόκκινη, με την έννοια της Μαρξιστικής θεωρήσεως, Ούτε επανάσταση.

ΔΕΝ ήταν Ρωσική διότι:

Δεν πραγματοποιήθηκε ως αυθόρμητη αντίδραση του Ρωσικού λαού αλλά σχεδιάστηκε από το Παγκόσμιο Ιερατείο του Ιουδαιοταλμουδισμού, και εκτελέστηκε από μία συμμορία εγκαθέτων Ιουδαίων αναρχικών επαναστατών και λοιπών «εγκληματικών δυνάμεων» που ζούσαν και δρούσαν στην Ρωσία.

Η επαναστατική εκείνη συμμορία, εκμεταλλεύθηκε τα προνόμια που της παρέσχε το Τσαρικό καθεστώς και αφού παρέσυρε τους πενόμενους και απογοητευμένους Ρώσους, υλοποίησε το σχέδιο των Διεθνών Εντολοδοτών της, για την ανατροπή του Τσαρικού καθεστώτος. Η εξέγερση του 1917 στην Ρωσία ήταν αποτέλεσμα εξωτερικής Ιουδαιοταλμουδικής εμπνεύσεως, σχεδιασμού και εκτελέσεως, προς όφελος  των Ιουδαίων Διεθνών Τραπεζιτών και δι’αυτών, του Ταλμουδικού ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ και μόνον!

Η ηγετική Ομάδα των μπολσεβίκων, οι κομισάριοι, τα μέλη των διαφόρων επαναστατικών επιτροπών και των Σοβιέτ ήσαν ΟΛΟΙ ή σχεδόν όλοι, Ταλμουδιστές Ιουδαίοι και ΟΧΙ Ρώσοι (Ορθόδοξοι Πολίτες). Μία ασήμαντη μειοψηφία στον κυβερνητικό μηχανισμό και  τις πάσης φύσεως επιτροπές, απετελείτο από μη Ταλμουδιστές Ρώσους και άτομα άλλων θρησκευμάτων και Εθνοτήτων.

ΔΕΝ ήταν Μαρξιστική – Κομμουνιστική  διότι:

1/. Οι Ιλλουμινάτι χρησιμοποίησαν τότε τον Μαρξισμό όπως έκαναν αργότερα και με τον Ναζισμό, για να προωθήσουν τις μυστικές  φιλοδοξίες και την Παγκόσμια επαναστατική δράση τους, σέ τρία στάδια:

α/.  Αλλαγή της υπάρχουσας μορφής διακυβερνήσεως (αδιάφορο αν είναι μοναρχία ή δημοκρατία) σέ ένα «Σοσιαλιστικό» Κράτος, ει δυνατόν, με συνταγματικά μέσα...

β/. Αλλαγή του Σοσιαλιστικού Κράτους σέ Προλεταριακή Δικτατορία με επαναστατική δράση.

γ/.  Αλλαγή της Προλεταριακής Δικτατορίας σέ Ολοκληρωτική Δικτατορία, εξοντώνοντας όλους τους ανθρώπους που διέθεταν επιρροή και τις εξέχουσες προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αντισταθούν στα καταχθόνια σχέδιά τους.

2/. Όπως απεδείχθη από τα ακολουθήσαντα ιστορικά γεγονότα μετά το πραξικόπημα των μπολσεβίκων του Ιανουαρίου 1918 μέχρι την κατάρρευση του λεγομένου υπαρκτού Σοσιαλισμού, όχι μόνον δεν εφαρμόστηκε καμμία από διακηρυχθείσες αρχές του Μαρξισμού-Κομμουνισμού, αλλά αντιθέτως εφαρμόστηκε ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς κατά το οποίον:

-Κυριαρχούσε διαχρονικώς και απολυταρχικώς μία κάστα σκληρών ιουδαιογενών πολιτών, πολιτογραφημένων ή σκοπίμως πολιτογραφηθέντων ως ρώσων, δρώντων και διαβιούντων όπως και οι πολιτάρχες καπιταλιστές της Δύσεως, οι οποίοι δεν εδίστασαν να συμμαχήσουν ακόμη και με τους κρυπτο-ιουδαίους και αποκρυφιστές Ναζιστές, προκειμένου να οδηγήσουν τους λαούς στον 2ον Π.Π., σύμφωνα με το σατανικό σχέδιο του Σανχέντριν του Συστήματος, με τις γνωστές τραγικές συνέπειές του για την ανθρωπότητα..

-Οποιοσδήποτε εχαρακτηρίζετο ως «εχθρός του λαού» εξηφανίζετο από προσώπου γης με αποτέλεσμα τις ανείπωτες βιαιότητες, σφαγές και  «εξαφανίσεις» εκατομμυρίων «αντιφρονούντων» Ρώσων πολιτών

-Εκατομμύρια Ρώσων πολιτών έχασαν την ζωή τους είτε ως «αντιφρονούντες» είτε λόγω λιμοκτονίας από την εφαρμογή «κομμουνιστικών οικονομικών προγραμμάτων», είτε λόγω βιαίας μετοικεσίας του πληθυσμού, κλπ

ΔΕΝ ήταν επανάσταση  διότι:

Δεν υπήρξε αυθόρμητη εξέγερση του ρωσικού λαού. Ήταν μόνο μία διαδικασία συστηματικής εξαπατήσεως και δημαγωγίας κατά την οποία με την δύναμη των όπλων, της τρομοκρατίας και του αίματος, το κόμμα, η «Ιουδαιομπολσεβικική γραφειοκρατία», κατάφερε να κυριαρχήσει. Η μεγάλη δημοτικότητα επιτεύχθηκε με την παλιά μέθοδο της συνωμοσίας, όπου οι συμμετέχοντες υπέσχοντο ένα πράγμα και έκαναν το αντίθετο, αλλά και με την βοήθεια των μισθωμένων γραφίδων και ΜΜΕ.

Ήταν στυγνή δικτατορία μιας κατευθυνομένης από τους διεθνείς Τραπεζίτες, συμμορίας Ιουδαιομπολσεβίκων εγκληματιών.

Ήταν πραξικόπημα των μπολσεβίκων που παρέσυραν ή εξανάγκασαν βιαίως τους αντιμπολσεβίκους και μάζες Ρώσων πολιτών να συμμετάσχουν σε μία αιματηρή οχλοκρατική περιπέτεια (Οκτ. 1917), ανατρέποντας την Νεαρά Ρωσική Δημοκρατία, που επισφραγίσθηκε με βίαιο τρόπο με ένα δεύτερο πραξικόπημα, τον Ιανουάριο του 1918.

Το πραξικόπημα οδήγησε  την άλλοτε κραταιά Ρωσική Αυτοκρατορία σε αποσύνθεση ηθική, κοινωνική, οικονομική, Εθνική, με εμφανή τα αποσυνθετικά αποτελέσματα της αιμοσταγούς δικτατορίας του μπολσεβικισμού ή σοβιετοποιήσεως που κατέληξαν στην κατάρρευσή της την δεκαετία του 1990!!!

Συνεχίζεται

---

1 Βενιαμὶν Ντισραέλλι (1804-1881): Άγγλος πολιτικός Ιουδαϊκής καταγωγής. Αρχηγός τού συντηρητικού κόμματος έγινε, τρις υπουργός  και πρωθυπουργός. Η στάση του κατά το συνέδριο τού Βερολίνου (1880) υπήρξε φιλοτουρκική και ανθελληνική.

2 The Dragaev Affair, Terror and Treason in Tsarist Russia. New Haven and London. Yale University Press, pp 42-45.

3 Μηδενισμός (Νιχιλισμός): Πολιτικοφολοσοφικός όρος διακρινόμενος σε γνωσιολογικό, ηθικό και πολιτικό μηδενισμό. Ο πρώτος εκφράζει την άποψη ότι είναι αδύνατη η γνώση πάσης αληθείας. Ο δεύτερος πρεσβεύει ότι πρέπει να απορριφθούν όλοι οι ισχύοντες κανόνες ηθικής. Ο πολιτικός μηδενισμός αποτελεί μία παραλλαγή του Αναρχισμού.

Το μηδενιστικό κίνημα ανεπτύχθη στην τσαρική Ρωσία ιδίως κατά την εποχή του Τσάρου Αλεξάνδρου του Β΄ οπότε και συνεστήθησαν και οι δύο οργανώσεις «Ναρόντναγια Βόλια» (Λαϊκή θέληση) και η «Τσέρνυϊ Περεντέλ» (Μαύρη Διανομή).

Λεπτομέρειες για τις απόπειρες και την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙ, μεταξύ άλλων, στo βιβλίο: Αlexander ΙΙ,The last Great Tzar, Edward Radzinski (Free Press, 2005), p.413 

4 Μιχαήλ Μπακούνιν

Εσπούδασε στην στρατιωτική Σχολή Πετρουπόλεως και υπηρέτησε στην αυτοκρατορική φρουρά (1832-1838). Το 1843 μετέβη εις Παρισίους όπου συνήψε σχέσεις με πολωνούς εξόριστους. Μετ’ ολίγον μετέβη στην Ελβετία όπου ανεμίχθη ενεργώς στην κίνηση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οργανώσεων. Καταδικασθείς εις θάνατον για τις ανατρεπτικές δραστηριότητές του παρεδόθη το 1851 στις Ρωσικές αρχές.

Ο Τσάρος μετέτρεψε την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη και το 1855 απεστάλη στην Ανατολική Σιβηρία. Το 1860 απέδρασε επί Αμερικανικού πλοίου μεταβάς στην Ιαπωνία και το επόμενο έτος μετέβη μέσω ΗΠΑ στο Λονδίνο. Από το 1867 ο Μπακούνιν άρχισε να εργάζεται δραστηρίως υπέρ της διαδόσεως των αρχών του αναρχισμού.

Το 1868 συνέστησε τον «Διεθνή Σύνδεσμο της Κοινωνιστικής Δημοκρατίας» απαρτιζόμενον από πολλούς δημοσίους συλλόγους, διευθυνομένους υπό κάποιου «Μυστικού Συνδέσμου» του οποίου προΐστατο ο ίδιος ο Μπακούνιν. Μετά το 1873 έπαυσε αναμιγνυόμενος στις πολιτικές κινήσεις και εγκατεστάθη στην Ελβετία, όπου έζησε τα υπόλοιπα έτη της ζωής του.

5 α. Η διάδοση των αναρχικών ιδεών στην Ρωσία άρχισε από το 1869. Απόστολος αυτών υπήρξε ο Σέργιος Νετσάγιεφ (1847-1882) οπαδός του Μπακούνιν. Ο Νετσάγιεφ, γόνος μικροαστικής οικογενείας εγνώρισε τον Μπακούνιν στην Γενεύη το 1869. Θεωρήθηκε από συγχρόνους του και μεταγενέστερους αναρχικούς, ψεύτης, προβοκάτορας και σεξομανής. Ίδρυσε μυστικές στοές στην Μόσχα, Πετρούπολη και αλλαχού της Ρωσίας από φοιτητές, ως επί το πλείστον, οι οποίοι έμελλε να στελεχώσουν το επιτελείον των επαναστατικών δραστηριοτήτων στην Ρωσία.

Το έργον του Ντοστογιέφσκι «Οι δαιμονισμένοι» αναφέρεται λογοτεχνικώς στον Νετσάγιεφ και στον φόνο του Ιβάν Ιβάνοβιτς Ιβανώφ, θετό γιό του Ντοστογιέφσκι.

β. Η τελετή εισδοχής στην εταιρεία των Αναρχικών ήταν αποκρυφιστική και γινόταν ως εξής: Ο υποψήφιος μονομαχούσε μετ’ αρχαίου αναρχικού, ο οποίος άφηνε να υποστεί κάποια αμυχή, της οποίας ο νεόφυτος εκμυζούσε το ρέον αίμα και μετά έδιδε όρκον υποταγής και εχεμύθειας. Ο μη εκτελών την απόφαση την οποίαν διετάχθη να επιτελέσει υπεβάλλετο στην ιδίαν ποινήν στην οποίαν ήταν καταδικασμένο το θύμα αυτού. Στην Ρωσία οι αναρχικοί βρήκαν γονιμώτερο έδαφος και μετετράπησαν σε μηδενιστές.

γ. Για τις σχέσεις αναρχικών-Σατανισμού περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο του W. Cleon Skousen: “The naked Communist” (Ο ξεγυμνωμενος Κομμουνιστής ή Ο γυμνός Κομμουνισμός),1958.

6 Γκριγκόρι Αντρέγιεβιτς Γκερσχούνι (1870-1908)

Φανατικός ταλμουδιστής Ιουδαίος, γεννηθείς στο Kovno (Κάουνας) της τότε Ρωσίας (νυν Λιθουανίας). Εσπούδασε φαρμακοποιός στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου και αργότερα άνοιξε το δικό του εργαστήριο στο Μίσνκ. Ήταν μέλος του Εργατικού κόμματος για την πολιτική απελευθέρωση της Ρωσίας. Λόγω των ανατρεπτικών δραστηριοτήτων του συνελήφθη το 1900 από την μυστική Αστυνομία (Οχράνα).

Μετά την αποφυλάκισή του συνεδέθη με άλλους επαναστάτες ομοφύλους του όπως: Κατερίνα Μπρεσκόφσκι, Βίκτωρ Τσερνώφ, Νικαλάϊ Αυξέντιεφ, Αλέξανδρος Κερένσκυ και Γιέβνο Άζεφ. Μαζί τους ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα το 1901(Socialist Revolutionaries). Πέθανε από φυματίωση στην Γενεύη.

7 Μarching to Zog, Gyeorgos Ceres Hatonn, Phoenix Source Publishers, Las Vegas, Nevada, 89126, Nov.1993, p.52-53, ISBN 1-56935-024-8).

8 Λόγω του διαταραγμένου μυαλού και διεστραμμένου χαρακτήρος του μετά την αυτοκτονίαν ο εγκέφαλός του Lucheni απετέλεσε αντικείμενον ιδιαιτέρας επιστημονικής μελέτης. Αρχικώς εδόθη στο Ινστιτούτο εγληματολογικών επιστημών του πανεπιστημίου της Βιέννης και αργότερα στο Ομοσπονδιακό μουσείο της παθολογικής ανατομίας της Βιέννης. Το 2000 ετάφη στο κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης.

9 Kapores ή Kapparot: Παγανιστική τελετουργία των ιουδαίων Ασκενάζι που πραγματοποιείται  πριν από το Γιόμ Κιπούρ. Είναι γνωστό πώς οι ιουδαίοι σφάζουν ένα πετεινό και λένε σαν να πρόκειται για ιεροτελεστία: «Αυτό ας είναι η άφεσις των αμαρτιών μου, αυτό το λύτρον μου, αυτή η θυσία μου για τις αμαρτίες».

Η άγρια αυτή θρησκόληπτη τελετή γίνεται σε κάθε ιουδαϊκό σπίτι την παραμονή της ημέρας της συμφιλιώσεως. Ο πετεινός αντιπροσωπεύει την πρωτόγονη ανθρώπινη θυσία. Πιο σωστό όμως θα ήταν να πει κανείς πώς επειδή οι ιουδαίοι δεν βρίσκουν πάντα έναν Γκοΐμ (άπιστο μη ιουδαίο) να σφάξουν, σε τέτοιες ώρες, τους φτάνει συνήθως ένας πετεινός. Αυτή η πραγματικότητα βρίσκεται στο φοβερό χωρίο του Ταλμούδ: «Πρέπει να σκοτώσεις τον καλύτερο από τους Γκοΐμ» (TOSEFTA, ABODAZARA 8.5 και αλλαχού).

10 Terrorism, The new World disorder, Nikolas Fotion, Boris Kashnikov and Jianne K. Lekka, 2007, ISBN: ΗΒ 0-8264-9257-6 9780826492579.

11 Bertram Wolfe (1896-1977). A biographical history of Lenin, Trotsky and Stalin, 1956, σ. 360.

12 « Η «Ρωσική» Επανάσταση του 1917» (Σεπτ-Οκτ. 2014).