OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.
[OUR LAST RALLYING
CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES
OF THE HUMANITY].
ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ
ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.
(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)
«Μητρός τε καὶ
πατρὸς
καὶ
τῶν
ἄλλων
προγόνων
ἀπάντων
τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ
σεμνότερον
καὶ
ἁγιώτερον
καὶ
ἐν
μείζονι
μοίρᾳ
καὶ
παρὰ
θεοῖς
καὶ
παρ᾿
ἀνθρώποις
τοῖς
νοῦν
ἔχουσι».
[Σωκράτης (Πλάτωνος
Κρίτων, 51α, 51β)].
«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν,
πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!».
(Κωστής
Παλαμάς, 1925)
«Μια φορά
εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της
Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).
«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].
Μέρος 39ον
Η΄ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ (1919) ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.
6. ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ
ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ-ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΤΟ 1974.
α. Προλεγόμενα
1/. Όπως κάθε χρόνο έτσι
κι’ εφέτος (2024), οι Ελλαδίτες
εξουσιαστές και οι …θιασώτες του λεγομένου «δημοκρατικού τόξου», θα εορτάσουν
τον Ιούλιο τα 50 χρόνια από την εθνική τραγωδία της Κύπρου και την επέτειο
αποκαταστάσεως της…Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Συστημικοί αδολέσχες, δημοσιογραφικά
παπαγαλάκια, μισθωμένες γραφίδες, θα επιδοθούν για μία ακόμη φορά από τα ΜΜΕ σε
ένα ανελέητο «σφυροκόπημα» κατά της Απριλιανής «Χούντας» του 1967, του Γεωργίου Παπαδοπούλου και του
«δικτάτορα» Δημ. Ιωαννίδη, τους οποίους θα κατηγορήσουν ως μοναδικούς
υπευθύνους για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και κατοχή του 40% του εδάφους της, και ως μοναδικούς υπαιτίους της διχοτομήσεως
της Μεγαλονήσου.
Θα αναφερθούν ασφαλώς, στην πανηγυρική
επιστροφή του Καραμανλή-Τριανταφυλλίδη
από το Παρίσι και την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τον Ιούλιο 1974, χωρίς να πουν λέξη ούτε για τις συνθήκες
και τους λόγους της φυγής του στο Παρίσι, το 1963, ούτε για τις θέσεις και τον
ρόλο του ως Πρωθυπουργού (1955-1963), στο σχέδιο των ΗΠΑ-Αγγλίας για διχοτόμηση
της Κύπρου ή τις «ύποπτες» επαφές του αυτοεξορίστου
(1963-1974) με δεδηλωμένους εχθρούς των Ελλήνων, αφορώσες στο μείζον εθνικό
ζήτημα της Τουρκικής εισβολής–κατοχής της Κύπρου μας.
Επίσης δεν θα εκβάλλουν «άχνα» για την στάση
του Κων. Καραμανλή ως πρωθυπουργού της μεταπολιτεύσεως (ιδίως κατά το κρίσιμο
διάστημα από 24 Ιουλίου έως 16 Αυγύστου
1974, δηλαδή από την 1ην φάση,
που οι Τούρκοι κατείχαν το 3,5% της
νήσου, μέχρι και το τέλος της 2ας
φάσεως της εισβολής του Αττίλα, ότε οι εισβολείς κατέλαβον το 37% της Κύπρου).
Όλοι αυτοί οι λαλίστατοι …αντιχουντικοί
κράχτες, θα ομιλήσουν στα
ραδιοτηλεοπτικά μέσα ή θα συνομιλήσουν με όμαυλους κατηγόρους, όμαιχμους
πολιτικούς, ομογνώμονες διεθνολόγους-«αναλυτές», ομοβωμίους στο θρήσκευμα,
«πολύχρωμους» συστημικούς πολιτικούς γλάνους, που αρθρογραφούν και τηλεπαρουσιάζουν,
σε καθεστωτικά ΜΜΕ, κάθε Ιούλιον-Αύγουστον, λόγω της θλιβεράς επετείου της
Τουρκικής εισβολής-κατοχής της Κύπρου, εκχέοντες
στα έντυπα, τα ερτζιανά (κύματα) και τους διαύλους των μεγαλοεργολάβων, θανατηφόρον δηλητήριον Εθνικού διχασμού,
μονομερούς «αριστερόστροφης» παραπληροφορήσεως, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟ!!!
Έτσι εννοούν την…..δημοκρατική διαδικασία
αναζητήσεως της Αληθείας, οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες, εραστές, δήθεν, της
ελευθερίας του λόγου, υπερασπιστές, υποτίθεται, της πολυφωνίας και των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εις μνήμην ΟΛΩΝ των υπέρ πίστεως και
πατρίδος πεσόντων Ελλήνων της Κύπρου και της Μητρός πατρίδος, της περιόδου 1878-1974, επικαλούμεθα όσα καταθέσαμε κατά το παρελθόν (ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟΝ
ΖΗΤΗΜΑ, 28 Ιουνίου-29 Ιουλίου 2015), αφορώντα σε:
-Ιστορικά γεγονότα κατά τους διαχρονικούς
απελευθερωτικούς αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού,
-Τελεσθέντα αλλά αποκρυβέντα σοβαρά γεγονότα
εθνικής μειοδοσίας και προδοσίας, από Ελλαδίτες πολιτάρχες.
-Μαρτυρίες υψηλών αξιωματούχων όλων των
ενδιαφερομένων μερών, οι οποίες απεσιωπήθησαν, αναφορικώς με το Εθνικό ζήτημα
της Κύπρου μας,
-Πληροφορίες σχετικές με το μείζον και απαράγραπτον
Εθνικόν δικαίωμα για την επιστροφήν της θυγατρός ΚΥΠΡΟΥ στις αγκάλες της Μητρός Πατρίδος της ΕΛΛΑΔΟΣ, καταγραφείσες αλλά απαγορευθείσες προς δημοσίευση στα
συστημικά ΜΜΕ.
2/. Μνήμονες
και ευγνώμονες στους ηρωϊκούς νεκρούς και μαχητές των διαχρονικών Ενωτικών
αγώνων της μαρτυρικής Κύπρου μας, δια του παρόντος ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, στοχεύομεν:
1ον: Στην υπενθύμιση των πραγματικών ενόχων της Κυπριακής τραγωδίας, των
εθνικών μειοδοτών, προδοτών και ενταφιαστών των δικαίων αγώνων του Κυπριακού
Ελληνισμού.
2ον: Στην άμεση εφαρμογή της προβλεπομένης από την ισχύουσα Εθνική
νομοθεσία, ανακριτικής διαδικασίας, για ζώντες και νεκρούς και στην συνέχεια
στην παραπομπή τους σε δίκη, για όσους κριθούν από την ανάκριση ότι ετέλεσαν
αξιόποινες πράξεις, προς απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών και επιβολή
προβλεπομένων ποινών για εθνική μειοδοσία και εσχάτη προδοσία (Tα διαπραχθέντα/διαπραττόμενα εγκλήματα εθνικής μειοδοσίας
και εσχάτης προδοσίας κατά του Γένους των Ελλήνων ΔΕΝ παραγράφονται).
Ομιλούμε για πραγματική και όχι στημένη δίκη όπως αυτή που διεξήχθη, με
πρόεδρο τον εγκάθετο «εθνικό δικαστή» Ντεγιάννη,1 με προειλημμένη την
καταδικαστική απόφαση για τους «πραξικοπηματίες», χωρίς μάρτυρες υπερασπίσεως
και χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν τα σοβαρά
αποδεικτικά στοιχεία που περιελαμβάνοντο στον ερμητικώς κλειστό φάκελο της
Κύπρου.
Φυσικά, όσον χρονικό διάστημα ο φάκελος της
Κύπρου παραμένει κλειστός και οι νυν κρατούντες δεν φαίνεται, μέχρι τώρα, να
έχουν πρόθεση αναζητήσεως των αληθινών ενόχων ή ανακινήσεως τοιούτου θέματος, το Σύστημα αρκείται στο να κατηγορεί
μονίμως, τους δύο τεθνεώτες Απριλιανούς, Παπαδόπουλο
και Ιωαννίδη, χωρίς ΑΝΤΙΛΟΓΟ, ως
μοναδικούς υπευθύνους της Κυπριακής τραγωδίας, χωρίς να επιτρέπει ούτε καν «παράσταση-υπεράσπιση», δικαίωμα που
έχουν όλοι οι άνθρωποι έστω και εγκληματίες, οι οποίοι μέχρι την διεξαγωγή της
δίκης, έχουν το τεκμήριον της αθωότητος. Με άλλα λόγια:
-ΟΥΔΕΠΟΤΕ
διεξήχθη ιστορική αντικειμενική έρευνα για το Κυπριακό Ζήτημα και την Κυπριακή τραγωδία, αφού η διεξαχθείσα
δίκη των Απριλιανών (1975) δεν ήταν αμερόληπτη και δικαία αλλά παρωδία με στημένους δικαστές και έκδοση
προειλημμένης αποφάσεως,
-Τα
πλέον επίμαχα στοιχεία που αφορούν στο Κυπριακό Ζήτημα, σκοπίμως έχουν
αποκρυβεί (συνομιλίες/δεσμεύσεις Ελληνικών κυβερνήσεων με Αμερικανικές,
Βρετανικές και Τουρκικές κυβερνήσεις, μυστικές επαφές Ελληνικών
κυβερνήσεων-Κυπριακής Εθναρχίας με εμπλεκόμενα μέρη, εθνομειοδοτική στάση/συμπεριφορά
ηγεσιών πολιτικών κομμάτων Ελλάδος-Κύπρου απέναντι στο Κυπριακό Ζήτημα,
ρόλος του ΟΗΕ και των ξένων μυστικών
υπηρεσιών στην Κυπριακή τραγωδία, κ.α).
-Είναι
φανερόν πως δεν υπάρχει πρόθεση από πλευράς Ελλαδικής αλλά και Κυπριακής
κυβερνήσεως, ανοίγματος του φακέλου της Κύπρου και αναθεωρήσεως της δίκης, και
οι εκάστοτε Ελλαδικές και Κυπριακές κυβερνήσεις δίδουν «όρκον Σιωπής» για τα
αληθώς και διαχρονικώς γεγενημένα και αφορώντα στο Κυπριακό Ζήτημα,
β. Συνοπτικά ιστορικά στοιχεία για την Ελληνική κυριότητα της νήσου
Κύπρου και τους διαχρονικούς αγώνες των Κυπρίων αδελφών για Ένωση με την Μητέρα
Πατρίδα-Ελλάδα
Καταθέτουμε το παρόν ΜΝΗΜΟΝΙΟΝ ως συμπίλημα του
υπερασπιστικού ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ που καταθέσαμε και
κατά το παρελθόν, επισημαίνοντες τα εξής:
1/. Το 1571 η Κύπρος περιήλθε στην κυριαρχία
των Οθωμανών. Η τουρκική κοινότητα της Κύπρου έχει την αρχή της στα 1571 και
δημιουργήθηκε από 3.000 με 4.000 οθωμανόφωνους μουσουλμάνους, οι οποίοι έλαβαν
μέρος στην κατάληψη του νησιού. Η Οθωμανική διοίκηση τους παραχώρησε εκτάσεις
γης με την υποχρέωση να διαμένουν στο νησί. Παράλληλα ενισχύθηκε το Οθωμανικό
στοιχείο με εποίκους από την Μικρά Ασία αλλά και εξισλαμισθέντες χριστιανούς
της Κύπρου, τους λεγόμενους «λινοπάμπακους».
Κατά την διάρκειαν του συνεδρίου του Βερολίνου (13 Ιουνίου-13 Ιουλίου 1878), η Αγγλία συνάπτει μετά της Τουρκίας συνθήκη στην Κωνσταντινούπολη, βάσει της οποίας αναγνωρίζεται στην Αγγλία το δικαίωμα της καταλήψεως και διοικήσεως της Νήσου Κύπρου, έναντι πληρωμής ετησίου επιδόματος!!!2
Ο εξισλαμισμός ολόκληρων χωριών συντελέστηκε
κυρίως κατά τον 17ο και 19ο αιώνα και υπήρξε αποτέλεσμα των διώξεων εις βάρος
των χριστιανικού πληθυσμού. Παρά ταύτα, η πληθυσμιακή αναλογία Ελλήνων και
τουρκοφώνων μουσουλμάνων, κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής (1974), ήταν 82% προς 18%.
Η αναγωγή
της μειονότητας του 18% σε ισότιμο παράγοντα με το 82% οφείλεται πρωτίστως στην
αγγλική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και αναμφισβητήτως στην επεκτατική
πολιτική της Άγκυρας.
Αλλά και η σύνθεση της τουρκόφωνης μουσουλμανικής κοινότητας, βοηθά στην
κατανόηση της συμπεριφοράς των μελών της σε διάφορες φάσεις του Κυπριακού (π.χ.
συμμετοχή Τουρκοφώνων Κυπρίων στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1950).[Κυριάκος
Χατζηϊωάννου, Τα εν Διασπορά Γ΄, και του ιδίου: Η καταγωγή των Κυπρίων και το
Κυπριακό Λεμεσός, Μάϊος 1976].
2/. Από την
πρώτη στιγμή της Αγγλοκρατίας γεννήθηκαν ελπίδες ότι οι Άγγλοι θα παραχωρούσαν
τελικά την Κύπρο στην μητέρα Ελλάδα. Οι ελπίδες, όμως, των Ελληνοκυπρίων ήσαν
ουτοπικές διότι, στην Κύπρο είχε
δημιουργηθεί μια σημαντική μουσουλμανική μειονότητα (Οθωμανική/μετονομασθείσα
αργότερον «Τουρκική»), από τους ασταμάτητους εποικισμούς που έκαναν οι Οθωμανοί
κατακτητές αλλά και τους βιαίους εξισλαμισμούς στα χρόνια της τυραννίας τους
(1571-1878).
Παρά τα υπαρκτά γεωστρατηγικά εμπόδια και τις
διαφαινόμενες αρνητικές προθέσεις των Άγγλων, για την ευόδωση των εθνικών
αγώνων των Κυπρίων, καθ’ όλην την από του 1878 πεντηκονταετίαν, ο ενωτικός πόθος
και το εθνικόν αίσθημά τους δεν εκάμφθη, δεν ελιποψύχησε και δεν εσίγησε ποτέ.
Οι αρχιεπίσκοποι, οι βουλευτές, οι δήμαρχοι, ο τύπος, τα σωματεία, οι
διανούμενοι, διερμηνεύοντες πάντοτε την ομόφωνη αξίωση του κυπριακού Ελληνισμού
δεν έπαυσαν να διατυπώνουν και να κηρύττουν εκάστοτε την Ενωτικήν
Ιδεολογίαν, εργαζόμενοι και δρώντες προς εκπλήρωση του ονείρου της
εθνικής αποκαταστάσεως.
Από των πρώτων ημερών της Αγγλικής κατοχής ο αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος Γ΄,
διερμηνεύων δια της προς τον πρώτον Άγγλον αρμοστήν υποστράτηγο Sir Garnet Joseph
Wolseley, προσφωνήσεώς του, τις αντιλήψεις και τα αισθήματα του Κυπριακού
Ελληνισμού, ετόνιζεν ότι:
«Ο
Κυπριακός λαός θέλει διατελεί αφωσιωμένος εις την νέαν «πατρικήν»
διακυβέρνησιν, χωρίς ούτος να αρνηθεί την καταγωγήν και τους πόθους αυτού».
«Αποδεχόμεθα την μεταπολίτευσιν τοσούτω μάλλον καθ΄ όσον έχομεν την πεποίθησιν ότι η Μεγάλη Βρεταννία θα βοηθήση την Κύπρον, ως έπραξε και περί των Ιονίων Νήσων, να ενωθή με την μητέρα Ελλάδα, με την οποίαν φυσικώς συνδέεται».3
Δύο έτη μετά την αγγλικήν κατοχήν απευθυνόμενοι
σε κάποιον Κάρολο Λουζινιάν, επίδοξο κατακτητή της νήσου, οι Κύπριοι απαντούν: «Γνήσιοι Έλληνες όντες, ένα
έχομεν πόθον, μίαν γλυκείαν και παρήγορον ελπίδα, την μετά της μητρός Ελλάδος
Ένωσιν».
Από το 1880 μέχρι το 1895 βροχή τηλεγραφημάτων
και ψηφισμάτων των Κυπρίων περί διακαούς πόθου των για την «Ένωση μετά της ομοφύλου και ομαίμονος Ελλάδος», δεν έτυχαν
θετικής ανταποκρίσεως.
Το 1915 και το 1917 καταψηφίζεται πρόταση περί Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα, υποβληθείσα υπό των Ελλήνων βουλευτών στο «κοινοβούλιον» της Κύπρου του οποίου την πλειοψηφίαν είχαν φροντίσει να έχουν …δημοκρατικώτατα οι Άγγλοι και Τούρκοι βουλευτές, παρά το γεγονός της συντριπτικής πληθυσμιακής πλειοψηφίας των Ελλήνων!!!
Οι Κύπριοι δεν απελπίζονται, δεν εγκαταλείπουν
τον αγώνα. Την 16/29 Ιουλίου 1917, οι Έλληνες βουλευτές συνέταξαν ενωτικόν
υπόμνημα προς τον υπουργόν των Αποικιών, προς το οποίον εδόθη την 27 Οκτωβρίου
αρνητική απάντηση, η οποία συνετάραξε τον ελληνικόν πληθυσμόν της νήσου. Δια
ψηφίσματος της παγκυπρίου συνελεύσεως της 24ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους
διεκηρύσσετο ότι: «Η μόνη ισχυρά και αναλλοίωτος θέλησις του Κυπριακού λαού είναι η Ένωσις..»
Ηκολούθησαν χιλιάδες ψηφίσματα από το 1917
μέχρι το 1931 με χαρακτηριστικώτερο εκείνο των 500 ψηφισμάτων υπογραφέντων υπό
των Ελλήνων κατοίκων από 25 Μαρτίου μέχρι 7 Απριλιου 1921, σταλέντων στην
Αγγλική κυβέρνηση. Το αίτημα ήταν μονίμως το ίδιο.
Ένωσις
και μόνον Ένωσις. Η απάντηση ομοίως η ίδια, αρνητική.
Σημειωτέον επίσης ότι, όταν τον Δεκέμβριο του 1918 Κυπριακή αποστολή με επικεφαλής τον αρχιεπίσκοπο Κύριλλο υπέβαλε το αίτημα των Κυπρίων στον υπουργό Αποικιών Μίλερ, ο Άγγλος πολιτικός δήλωσε: «Σας συγχαίρω διότι τόσον επιδεξίως υπεβάλετε την αίτησίν σας. Το αίτημα του Κυπριακού λαού, όπως ενωθεί μετά ομοφύλου Κράτους είναι φυσικό και μου είναι σεβαστόν...».4
3/. Την 1η Απριλίου 1955 η Κύπρος συγκλονίστηκε από εκρήξεις που σήμαναν την έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνος. Το αναπότρεπτο της Κυπριακής επαναστάσεως καθώς και το ιδεολογικό της υπόβαθρο αποτυπώνεται αριστοτεχνικά (ήδη από το 1953) στο έργο του διπλωμάτη και ποιητή Γιώργου Σεφέρη, ενώ οι επικές διαστάσεις που προσέλαβε στην συνείδηση του Ελληνισμού και δη του Κυπριακού, εκφράστηκαν σε όλες τις μορφές της Τέχνης, δίνοντάς στον μελετητή την ευκαιρία μιας πολύπλευρης θεωρήσεως του ζητήματος όχι μόνο από την διπλωματική και πολιτική σκοπιά αλλά και την βιωματική.5
Η 1η
Απριλίου 1955, ημέρα κατά την οποία ξεκίνησε ο επικός αγώνας του 1955-59 για
Ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, αποτελεί ημέρα εθνικής υπερηφάνειας και
αναβαπτίσεως για όλο τον Ελληνισμό.
Το πάθος και η αγάπη για την ελευθερία και την
Ελλάδα, η άρνηση της αποικιοκρατικής καταπιέσεως και δουλείας, το αγωνιστικό
πείσμα και η θέληση για εθνική αξιοπρέπεια και τιμή, οδήγησαν τελικώς σ’ ένα
τιτάνιο αγώνα.
Έναν αγώνα που τον συνόδευσαν εθελοθυσίες ηρώων
και ολοκαυτώματα. Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. είναι πρωτίστως αγώνας των νέων. Οι νέοι της Ε.Ο.Κ.Α. κλείστηκαν στα
κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, έλιωσαν στα βασανιστήρια, σκοτώθηκαν μαχόμενοι ηρωϊκώς σε ενέδρες,
ανέβηκαν στις αγχόνες ψάλλοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο, κάηκαν στα
κρησφύγετα, αρνούμενοι να παραδοθούν.
«Με την βοήθειαν του Θεού με πίστιν εις τον
τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την
βοήθειαν των Κυπρίων, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΙΝΑΞΙΝ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ
ΖΥΓΟΥ, με το σύνθημα εκείνο το οποίον μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν
παρακαταθήκην: «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ».
Δυστυχώς ο αγώνας, δεν οδήγησε ούτε στην αυτοδιάθεση ούτε στην πραγμάτωση του μεγάλου οράματος, που ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οδήγησε στο τέλος της αποικιοκρατίας και στην ίδρυση της λεγομένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Μιάς εύθραυστης δημοκρατίας με απίστευτα προνόμια που είχαν δοθεί στην τουρκόφωνη μουσουλμανική μειονότητα που την εβάπτισαν τουρκοκυπριακή κοινότητα. Κι αυτό δυστυχώς, θεωρήθηκε ως μία νίκη του ελληνισμού και της ελευθερίας κατά της αποικιοκρατικής αυθαιρεσίας και παντοδυναμίας. Ήταν όμως μία πύρρειος νίκη…
Αυτό ακριβώς το μήνυμα στέλνουν οι αθάνατοι
αγωνιστές και ηρωϊκώς πεσόντες πολεμιστές της ΕΟΚΑ, στον δοκιμαζόμενο σήμερα
Ελληνισμό, σ’ όλους τους Έλληνες που βρίσκονται υπό οικονομική και πολιτική
κατοχή στην Ελλάδα και την Κύπρο και διαβιούν υπό συνθήκας παρομοίας εκείνων
της Αγγλικής αποικιοκρατίας.
Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες της Κύπρου και της Μητρός-Πατρίδος να λησμόνησαν αυτόν
τον προαιώνιον πόθο των προγόνων τους;
Αδυνατούμεν να πιστεύσομεν ότι ενσυνείδητοι Έλληνες διέγραψαν από τις κυψέλες
της εθνικής μνήμης τους, αιματηρούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες τριών περίπου
αιώνων, των Κυπρίων αδελφών μας.
Και όμως! Η προδοσία των πολύχρονων αγώνων για
την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα πατρίδα, είχε βαθειές και απόκρυφες ρίζες!!!
γ. Τα
σχέδια (μυστικά και φανερά) για την Διχοτόμηση της Κύπρου
1/. Σχέδια επιλύσεως Κυπριακού προβλήματος6
Η Μεγάλη Βρεττανία, δεδομένου ότι από την πρώτη
ημέρα της εκ μέρους της καταλήψεως της Κύπρου αλλά και καθ’ όλη την περίοδο που
ακολούθησε γινόταν αποδέκτης της πεποιθήσεως των Κυπρίων περί προσωρινότητας
της αγγλικής κατοχής με απώτερο και αμετάθετο στόχο την απελευθέρωση και την
Ένωση, ήδη πριν το 1955 κατέβαλλε προσπάθειες για εξεύρεση πολιτικής λύσεως η
οποία θα διασφάλιζε απόλυτα τα δικά της συμφέροντα. Στο πλαίσιο των βρετανικών
αυτών στόχων, η βρετανική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να συγκαλέσει τον Ιούλιο του
1947 την «Διασκεπτική Συνέλευση» για την επεξεργασία ενός Συντάγματος προκειμένου
να προλάβει πιθανές εις βάρος της εξελίξεις.
Η
προσπάθεια όμως αυτή ναυάγησε και η Διασκεπτική διαλύθηκε τον Αύγουστο του
1948.
Η κινητοποίηση που ακολούθησε το ενωτικό
δημοψήφισμα του 1950 και πολύ περισσότερο η έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού
αγώνα τον Απρίλη του 1955 έδωσαν νέα ώθηση στις αγγλικές δραστηριότητες που
συγκεκριμενοποιήθηκαν σε μια σειρά σχεδίων λύσης του Κυπριακού, σχέδια που
χαρακτηρίστηκαν εκ των υστέρων από ορισμένους Έλληνες και ξένους πολιτικούς,
διπλωμάτες και μελετητές του Κυπριακού ως «χαμένες ευκαιρίες». Συγκεκριμένα,
τα σχέδια αυτά είναι τα εξής:
α/. Αγγλικό
Σχέδιο στη Διάσκεψη του Λονδίνου (1955) – Σχέδιο Χάρτινγκ
Τον Αύγουστο του 1955 συγκαλείται στο Λονδίνο
τριμερής διάσκεψη με συμμετοχή της Βρετανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας,
κατά την οποία υποβάλλεται από τον Άγγλο υπουργό Εξωτερικών σχέδιο ρύθμισης του
Κυπριακού. Το σχέδιο απορρίπτεται τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Τουρκία,
οι Άγγλοι όμως επιμένουν σε αυτό και το επαναφέρουν, με μερικές επουσιώδεις
αλλαγές, τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου κατά τις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν
μεταξύ του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του κυβερνήτη της Κύπρου στρατάρχη
Χάρτινγκ. Ιδιαίτερη σημασία ωστόσο αποκτά η τριμερής διάσκεψη του Λονδίνου όχι
για το προταθέν σχέδιο, αλλά για την επιβολή επίσημης εμπλοκής της Τουρκίας στο Κυπριακό,
η οποία από την στιγμή εκείνη και εν συνεχεία, θα απαιτεί και θα μετέχει ως
ισότιμος διαπραγματευτής στις συνομιλίες που ακολούθησαν.
Στις 9
Μαρτίου ακολουθεί η σύλληψη και η εξορία στις Σεϋχέλλες του Μακαρίου, του
μητροπολίτη Κυρήνειας και δύο στενών
συνεργατών της Εθναρχίας.
β/. Σύνταγμα
Ράντκλιφ (1956)
Δέκα περίπου μήνες μετά την απόρριψη του
αγγλικού σχεδίου από τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, η αγγλική κυβέρνηση επανήλθε με
νέα πρόταση λύσεως του Κυπριακού. Πρόκειται για το σύνταγμα που εκπόνησε ο
Άγγλος συνταγματολόγος λόρδος Ράντκλιφ,
το οποίο παρουσιάστηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων τον Δεκέμβριο του 1956. Στο
σύνταγμα αυτό:
-Προβλεπόταν ελληνική αιρετή πλειοψηφία στη
Βουλή.
-Δεν διαχωρίζονταν σαφώς η νομοθετική, η
δικαστική και η εκτελεστική εξουσία.
-Αναγνωριζόταν στον Άγγλο κυβερνήτη το δικαίωμα
διάλυσης της Βουλής όταν το έκρινε σκόπιμο.
-Παρεχόταν επίσης το δικαίωμα στον κυβερνήτη να
διορίζει και να παύει τον πρωθυπουργό.
-Παραχωρούσε υπερβολικά προνόμια στην τουρκική
μειονότητα.
Το σύνταγμα δηλαδή, δεν παραχωρούσε παρά μόνο
περιορισμένη αυτοκυβέρνηση και, συγκρινόμενο με το σχέδιο Χάρτινγκ, παρείχε
πολύ μεγαλύτερες εξουσίες στον κυβερνήτη καθιστώντας τον ουσιαστικά απόλυτο
ρυθμιστή της καταστάσεως με μια επίφαση δημοκρατικότητας.
γ/. Σχέδιο
Φουτ, 1958
Τον Ιανουάριο του 1958, ο κυβερνήτης της Κύπρου
Χιου Φουτ υποβάλλει νέο σχέδιο, βασικώτερες προβλέψεις του οποίου είναι οι
εξής:
-Μεταβατική περίοδος πέντε έως 7 ετών μέχρις
ότου αποφασιστεί οριστικά ποιο θα είναι το καθεστώς της Κύπρου.
-Διαπραγματεύσεις
με τους ηγέτες της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας για
παραχώρηση αυτοκυβέρνησης.
-Οριστική απόφαση θα λαμβανόταν μόνον υπό τον
όρο ότι θα συμφωνούσαν τόσο η ελληνοκυπριακή όσο και η τουρκοκυπριακή πλευρά.
Το σχέδιο
Φουτ απορρίφθηκε από τους Τούρκους.
δ/. Σχέδιο
Μακμίλλαν, 1958
Στις 19 Ιουνίου του ιδίου χρόνου υποβάλλεται το
σχέδιο Μακμίλλαν το οποίο προέβλεπε έναν αγγλο-τουρκο-ελληνικό συνεταιρισμό και
προέβλεπε:
-Τριπλή κυριαρχία της Κύπρου (Βρετανία, Ελλάδα,
Τουρκία) αφού η Ελλάδα και η Τουρκία θα διόριζαν από έναν αντιπρόσωπο οι οποίοι
θα συνεργάζονταν με τον Άγγλο κυβερνήτη.
-Το διεθνές καθεστώς της Κύπρου δεν επιτρεπόταν
να μεταβληθεί πριν παρέλθουν 7 χρόνια.
-Καθιέρωνε αυτονομία όσον αφορά τις κοινοτικές
υποθέσεις.
-Κάθε κοινότητα θα είχε την δική της Βουλή.
-Η Κύπριοι θα είχαν ελληνική ή τουρκική
ιθαγένεια αντίστοιχα και παράλληλα βρετανική.
Το σχέδιο
Μακμίλλαν απορρίφθηκε από τον Μακάριο στις 20 και από τον Κων. Καραμανλή στις
21 Ιουνίου.
ε/. Σχέδιο
Σπάακ, 1958
Απλή παραλλαγή των προηγούμενων σχεδίων
αποτέλεσε το σχέδιο του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ που υποβλήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του
1958. Στο αρχικό αυτό σχέδιο ο Σπάακ επέφερε ορισμένες αλλαγές ώστε εν τέλει να
μη διαφέρει ουσιαστικά από το σχέδιο Μακμίλλαν, το οποίον θεωρήθηκε τόσο
απαράδεκτο που ορισμένοι αποδίδουν την εκ μέρους του Μακαρίου αποδοχή της
συνθήκης Ζυρίχης – Λονδίνου εν μέρει ως προσπάθεια αποτροπής του χειρότερου.[Παύλος
Τζερμιάς, Η Κύπρος, σελ. 346-352].
2/. Η απατηλή
θεωρία των «χαμένων ευκαιριών»
Ως προς το θέμα των λεγόμενων «χαμένων ευκαιριών», το οποίο ετέθη
ρητά και αναπτύχθηκε θεωρητικά από τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα
στο ομώνυμο βιβλίο του [Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσα, Χαμένες Ευκαιρίες], αλλά
υποστηρίχθηκε και από άλλους, οι γνώμες διΐστανται.
Σύμφωνα πάντως με τον καθηγητή Βαγγέλη
Κουφουδάκη: «Αυτή η θεωρία ήταν και
είναι της μόδας. Οι ευκαιρίες που “χάθηκαν” σαν το Σχέδιο Macmillan ’58/9, το
Σχέδιο Acheson ’64, το Σχέδιο Annan 2000-04, ήταν ευκαιρίες για την διχοτόμηση
της Κύπρου και αργότερα για την διάλυση/κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας...
Αυτοί που προωθούν αυτές τις θεωρίες (χαμένες ευκαιρίες, κάθε πέρσι και
καλύτερα) το κάνουν για να δικαιολογήσουν νέες υποχωρήσεις στο όνομα του
“ρεαλισμού”. Στα αγγλικά λέμε ότι “δύο χορεύουν το τανγκό”…. Όπως είπα, οι
“χαμένες ευκαιρίες” ήταν για την διάλυση της Κύπρου και τη διχοτόμησή της.». [Προσωπική
συνέντευξη καθηγητή Βαγγέλη Κουφουδάκη, 5 Δεκεμβρίου 2007].
Το αποκορύφωμα της απατηλής θεωρίας περί δήθεν
«χαμένων ευκαιριών» ήταν η ακατάσχετη φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το
πολυδιαφημισθέν «Σχέδιο Άτσεσον».
Το 1964,
μεσουσών των ταραχών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ
Λύντον Τζόνσον αναθέτει στον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Ντην Άτσεσον να
μεσολαβήσει για την εξεύρεση λύσεως. Ο Άτσεσον καταστρώνει δύο σχέδια, τα οποία
όμως τελικά απορρίπτονται από τα εμπλεκόμενα μέρη. Βάση και των δύο σχεδίων
ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα έναντι ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία.
3/. Εμπνευστές,
υποστηρικτές και εκτελεστές του Σχεδίου Διχοτομήσεως της Κύπρου
α/. Πολλοί μίλησαν για μία
παγίδα στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα, αποδεχομένη την συμμετοχή της Τουρκίας
στις τετραμερείς συνομιλίες για το Κυπριακό, αφού
η Τουρκία βάσει διεθνών συνθηκών (Λωζάνης/1923 και Παρισίων/1920) είχε παραιτηθεί
επισήμως πάσης αξιώσεως από την Κύπρο.
Όμως, η τότε Ελληνική κυβέρνηση Καραμανλή δεν έπεσε σε παγίδα. Η αντιπροσωπεία της μετέβη στο Λονδίνο και την Ζυρίχη, κατ’ εντολήν των δύο «προστατών» (ΗΠΑ - Μεγ. Βρετανίας) για να τους διαβεβαιώσει ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επικυρώσει την διαδικασία «επιλύσεως» του Κυπριακού προβλήματος. Η τριμερής του Λονδίνου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά, μία από τις φάσεις του συμπεφωνημένου από το 1955 απορρήτου σχεδίου για οριστική διχοτόμηση της Κύπρου.7
Από την δημοσίευση των απορρήτων εγγράφων του
Foreign Office προκύπτει ότι, η ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου
είχε προ πολλού συμφωνηθεί και άρχισε να προωθείται τόσον από τον Κωνσταντίνο
Καραμανλή όσον και από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.
Το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που
αποδεικνύει ότι ο Ε. Αβέρωφ, υπουργός
Εθνικής Άμυνας στον Αττίλα ΙΙ (14-16 Αυγούστου 1974), άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτομήσεως
τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό
Kohler, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.
Τον Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την
ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου ως την μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον
υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard
Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά την διχοτόμηση στον ίδιο τον
Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο
έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως
ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.
Έτσι από την στιγμή εκείνη, η μεν Τουρκία
επιβαλλόταν ως ισότιμος συνομιλητής στο Κυπριακό, το δε Λονδίνο φαινόταν να
αναλαμβάνει ρόλο επιδιαιτητή σε μία ανύπαρκτη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και
την Τουρκία. Μία «διαφορά» που κατασκευάστηκε
για την αποτελεσματικώτερη και ταχύτερη «επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 1955 ο αρχηγός της CIA
Άλλεν Ντάλλες (Allen Welsh Dulles) στέλνει στον υπουργό Εξωτερικών και αδελφό
του, Φόστερ Ντάλλες (John Foster Dulles), ένα
άκρως απόρρητο υπόμνημα με πληροφορίες από συναντήσεις Αμερικανών πρακτόρων
στην Ελλάδα, με τον Παύλο, την Φρειδερίκη και τον υπουργό Δημοσίων έργων
Καραμανλή.
Πιθανός αποστολέας των πληροφοριών του
υπομνήματος ήταν ο σταθμάρχης της CIA στις Αθήνες Άλφρεντ Άλμερ. Σε αυτό το
υπόμνημα, που δεν διενεμήθη υπηρεσιακώς, αλλά είχε χαρακτηρισμό για ειδικό
χειρισμό, ο τότε υπουργός Καραμανλής συνομιλεί μαζί τους ως «πρωθυπουργός» που υπόσχεται να βάλει το
Κυπριακό στο ράφι και μάλιστα χωρίς να βλάψει την εικόνα του. Η ανάγνωση όλου
του εγγράφου έχει σημασία για να καταλάβει κάποιος όχι μόνο την σχέση του
Καραμανλή με τις υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά και με εκείνη του παλατιού [όπως υπ.7].
Απ’ ό,τι φαίνεται από τις αναφορές της
πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον αλλά και του σταθμάρχη της CIA Άλφρεντ Άλμερ, ο
Καραμανλής διατηρούσε προσωπική σχέση μαζί τους, μέσω του διπλωματικού
ακολούθου της πρεσβείας, Νόρμπερτ
Άνσουτζ, από το 1953, και οι Αμερικανοί πίεζαν ακόμη και το παλάτι με το
όνομα «Καραμανλής». [Η πολιτική κρίση του 1955 και η ανάδειξη του Κων,
Καραμανλή στην εξουσία,http://www.istorikathemata.com /2011/ 10/1955-5-1955].
Κλειδί για την κατανόηση της τροπής που πήρε το
Κυπριακό και της πολιτικής που ακολούθησε έκτοτε η Τουρκία στο θέμα αυτό, είναι
δύο υπομνήματα του Τούρκου καθηγητού της Νομικής και πολιτικού Νιχάτ Ερίμ προς την κυβέρνηση Μεντερές
στις 24 Νοεμβρίου 1956 και 22 Δεκεμβρίου 1956. Ο Ερίμ υπέδειξε ότι η απαίτηση
της Τουρκίας να της επιστραφεί ολόκληρη η Κύπρος σε περίπτωση αποχωρήσεως των
Βρετανών από το νησί ένεκα του αγώνος της ΕΟΚΑ, δεν συγκέντρωνε καμία
πιθανότητα διεθνούς υποστηρίξεως. Αντίθετα,
αν απαιτούσε διχοτόμηση, θα μπορούσε να την στηρίξει σε μια διεθνώς αποδεκτή
και πολύ συμπαθή αρχή, εκείνη της αυτοδιάθεσης.
β/. Η πολιτική της
Τουρκίας πήρε μια απότομη στροφή και μαχητικά διεκδικούσε να εφαρμοστεί η
αυτοδιάθεση ξεχωριστά για τους Έλληνες και τους Τούρκους της Κύπρου, πράγμα που
θα οδηγούσε στην διχοτόμηση. Άρχισε να πιέζει πολιτικά τους συμμάχους της,
υποστηρίζοντας ότι η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν μπορούσε να γίνει
αποδεκτή από την Τουρκία γιατί «θα παραβίαζε το δικαίωμα της τουρκοκυπριακής
κοινότητας για αυτοδιάθεση, και θα διασάλευε εις βάρος της Τουρκίας την
ισορροπία που είχε επιτευχθεί με την Συνθήκη της Λωζάνης».
Ο Ερίμ
υποστήριξε ότι η ελληνική πλειοψηφία στην Κύπρο ήταν περιστασιακή και υπέδειξε
ότι η Τουρκία θα έπρεπε να ακολουθήσει πολιτική ανατροπής των πληθυσμιακών
δεδομένων με την εγκατάσταση χιλιάδων Τούρκων στο νησί.
Το σχέδιο της μεγάλης δημογραφικής αλλοιώσεως της Νήσου υλοποιήθηκε
σταδιακώς, αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή του 1974.
Τις εισηγήσεις του Ερίμ υιοθέτησε η Κυβέρνηση
Μεντερές, η οποία από τότε πρόβαλλε την διχοτόμηση ως εθνική διεκδίκηση της
Τουρκίας. Είναι προφανές ότι την ιδέα διχοτομήσεως υπέβαλλαν στους Τούρκους οι
Άγγλοι ασχέτως αν μερικοί υποστηρίζουν το αντίθετο. Όπως και να έχει η
πατρότητα της ιδέας για την διχοτόμηση
της Κύπρου, η Αγγλία, την χρησιμοποίησε ως δαμόκλειο σπάθη για να εξουδετερώσει
το ελληνικό αίτημα για αυτοδιάθεση – Ένωση και έτσι να διατηρήσει την κυριαρχία
της στην Κύπρο. Ο Ερίμ, επικεφαλής τουρκικής αντιπροσωπείας, επισκέφτηκε τη
Λευκωσία, όπου ο Χάρντιγκ ανάμεσα στα άλλα τον συμβούλεψε να στείλει η Τουρκία
για εγκατάσταση στην Κύπρο δέκα χιλιάδες μορφωμένους Τούρκους για να ενισχύσουν
την τουρκική κοινότητα. [Σαρρής Νεοκλής, «Η άλλη πλευρά» τ.1 2ΑΙ, Γραμμή,
Αθήνα 1977 σελ. 340].
Ο Φαζίλ Κουτσιούκ, ιδρυτής της οργανώσεως «Η Κύπρος είναι
Τουρκική» με έδρα την Κωνσταντινούπολη και σκοπό την επιστροφή της
Κύπρου στην Τουρκία, τώρα προωθεί την διχοτόμηση. Η πρότασή του ήταν να
διχοτομηθεί η Κύπρος στην γραμμή του 35ου παράλληλου, το βόρειο τμήμα να ενωθεί
με την Τουρκία και το νότιο με την Ελλάδα. Η γραμμή του 35ου παράλληλου είναι
περίπου το έδαφος σήμερα της Κυπριακής Δημοκρατίας που βρίσκεται κάτω από την
Τουρκική κατοχή με την εισβολή της Τουρκίας το 1974 [Φαζίλ Κουτσιούκ, «The
Cyprus Question:
A Permanent Solution»,
Λευκωσία 1957].
Σχόλιον: Το σχέδιο της διχοτομήσεως της Κύπρου είναι παλαιόν και
ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με την 21η Απριλίου και τους «πραξικοπηματίες», ως
ισχυρίζονται οι συστημικοί πολιτικοί και προπαγανδιστές. Η διεθνής γραμματεία,
συμπεριλαμβανομένης και της μεταγενεστέρως αποκαλυφθείσης απορρήτου, αποκαλύπτει
τους πραγματικούς εθνικούς μειοδότες και προδότες του Εθνικού θέματος της
Κύπρου..
γ/. Ο ρόλος των μυστικών
υπηρεσιών σε όσα διαδραματίζονται τον Σεπτέμβριο του 1955 σε Ελλάδα, Κύπρο και
Τουρκία είναι, όπως αποδεικνύεται, καθοριστικός.
Το 1955 στην Κύπρο έμπαινε ανοικτά το θέμα της
αυτοδιαθέσεως και της απαλλαγής από την βρετανική κατοχή. Ο Αλ. Παπάγος
θεωρούσε πως ήταν αναγκαία η προσφυγή στον ΟΗΕ για την αντιμετώπιση του
προβλήματος της Κύπρου ως προβλήματος αυτοδιαθέσεως μέσα στα διεθνή πλαίσια. Αυτό ήταν κάτι που δεν επιθυμούσαν οι Βρεττανοί.
Δεν ήθελαν να χάσουν την Κύπρο, με την οποία ήλεγχαν την Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ,
αποδεχόμενες την θέση της Βρετανίας, προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εγγραφή του
Κυπριακού στον ΟΗΕ.
Ο Παπάγος ήταν κατάκοιτος όταν ο αντιπρόεδρος
της κυβερνήσεως Στέφανος Στεφανόπουλος διεμήνυσε στους Αμερικανούς πως η μη
εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ, θα δημιουργούσε προβλήματα στην κοινή γνώμη
στην Ελλάδα και προβλήματα στην Συμμαχία. Απείλησε μάλιστα τον βασιλιά Παύλο με
παραίτηση.
Έτσι, οι
ΗΠΑ έβαλαν τον Στεφανόπουλο στην «μαύρη λίστα» και ξεκίνησαν την αναζήτηση
προσώπου που, ως διάδοχος του Παπάγου, θα ακολουθούσε τον δικό τους σχεδιασμό
για το Κυπριακό.
Στις 4 Οκτωβρίου 1955, ο στρατάρχης Αλέξανδρος
Παπάγος, πρωθυπουργός και ηγέτης του «Λαϊκού Συναγερμού», πεθαίνει μετά από
πολύμηνη ασθένεια. Ο βασιλιάς Παύλος καλεί τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τον
αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως και υποψήφιο πρωθυπουργό, και του ανακοινώνει πως
σε τρεις ημέρες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος πρέπει να εκλέξει τον νέο
πρωθυπουργό.
Την επόμενη της κηδείας του Αλέξανδρου Παπάγου
(απέθανε την 4 Οκτ. 1955), 6 Οκτ. 1955,
ο βασιλεύς Παύλος αναθέτει τον σχηματισμό κυβερνήσεως, όχι σε ένα από τους δύο
αντιπροέδρους (Στ. Στεφανόπουλο-Παν. Κανελλόπουλο) αλλά εις τον «άγνωστο» Κων.
Καραμανλή. Η ενέργεια του βασιλέως απετέλεσε «κεραυνό εν αιθρία».
Για όσους μελετούν, όμως, τα γεγονότα των
παρασκηνίων, η απόφαση του βασιλέως ήταν αναμενομένη αφού:
-Είχε αποκαλυφθεί ήδη, το περίφημο μνημόνιο 7 σημείων του Πιπινέλη, στο οποίο περιλαμβάνεται και η δέσμευση Καραμανλή για επίλυση του Κυπριακού κατά τις επιθυμίες των Αμερικανών.8
-Το μνημόνιο αυτό, κατά δήλωση του Καραμανλή
στην βουλή το 1959, είχε συνταχθεί από τον ίδιο τον Πιπινέλη μετά από δύο
σχετικές συζητήσεις που έκαναν. Το περιεχόμενο του, φαίνεται ότι έστρεψε τον
Αμερικανικό παράγοντα αποφασιστικά υπέρ
της διαδοχής Καραμανλή και μέσα στον Σεπτέμβριο πολλές εφημερίδες έκαναν λόγο
για πιθανή ανάδειξη Καραμανλή στην Πρωθυπουργία σε περίπτωση αποχωρήσεως
Παπάγου για λόγους υγείας. Ταυτόχρονα το σενάριο Καραμανλή καταγράφεται ως
πιθανότητα και στα σημειώματα του Αμερικανού πρεσβευτή, ενώ μέσα στον Σεπτέμβρη
καταγράφονται οι παρασκηνιακές ενέργειες Καραμανλή προς το Παλάτι, αλλά και
προς εξωκοινοβουλευτικές «προσωπικότητες»..
δ/. Στις 4 Οκτωβρίου 1955 ο Παπάγος
όρισε ως διάδοχο του στην Πρωθυπουργία τον Στέφανο Στεφανόπουλο και λίγο
αργότερα απεβίωσε. Ο Στεφανόπουλος ως ορισθείς διάδοχος του Παπάγου
γνωστοποίησε αρχικά στον Βασιλιά και αργότερα δημοσίως την πρόθεση του να
συγκαλέσει την κοινοβουλευτική ομάδα του Ελληνικού Συναγερμού για να εκλεχθεί ο
νέος αρχηγός του κόμματος. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ.
Ο Βασιλιάς
Παύλος σε μια τολμηρή κίνηση που βρισκόταν στα όρια της Συνταγματικής
νομιμότητας, ανέθεσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κωνσταντίνο Καραμανλή
το πρωί της 5ης Οκτωβρίου 1955. Χαρακτηριστικό ήταν ότι την εντολή
σχηματισμού κυβερνήσεως ο Παύλος την συνόδευε και με δικαίωμα του Καραμανλή για
διάλυση της βουλής.
Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε από τους περισσότερους συνταγματολόγους
ότι παραβίαζε ανοιχτά το πνεύμα του Συντάγματος καθώς ο Καραμανλής σε καμία
περίπτωση δεν φαινόταν να εξασφαλίζει την πλειοψηφία στην κοινοβουλευτική ομάδα
του Συναγερμού. Σύμφωνα με την απόρρητη βιογραφία του αρχηγού της CIA ΄Αλλεν
Ντάλλες, ο τότε σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα Άλμερ έπεισε τον Βασιλιά Παύλο
την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να αγνοήσει τον Στεφανόπουλο και να επιλέξει
τον Καραμανλή, αφού είχε
χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες του με Έλληνες εφοπλιστές για να εξασφαλίσει την
υποστήριξη των βουλευτών του "Συναγερμού" στον Καραμανλή.
[Πηγές: Ευάνθης
Χατζηβασιλείου, Η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εξουσία, εκδόσεις
Πατάκη----Αλέξης Παπαχελάς, Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας (ο Αμερικανικός
παράγων 1947-1967), εκδόσεις Εστία.----Σπύρος Παπαγεωργίου, Καραμανλής και
Κυπριακόν, εκδόσεις Νέα Θέσις----Γιώργος Αναστασιάδης, Σύγχρονη Ελληνική
Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία, εκδόσεις Σάκουλα----Σπύρος Λιναρδάτος, από
τον εμφύλιο στην Χούντα, εκδόσεις Θεμέλιο.----Σπυρίδων Θεοτόκης, Πολιτικές
αναμνήσεις].
Είναι γνωστές οι αφόρητες πιέσεις και απειλές
των ΗΠΑ προς το Παλάτι για την ανάθεση της Πρωθυπουργίας στον Καραμανλή και
μάλιστα με δικαίωμα διαλύσεως της Βουλής, φοβούμενοι μήπως η κυβέρνησή του δεν
θα ελάμβανε ψήφον εμπιστοσύνης.
Τότε αρχηγός του πολιτικού οίκου του βασιλέως,
μυστικοσύμβουλος και σύνδεσμος Βασιλέως-ΗΠΑ ήταν ο κρυπτοταλμουδιστής Ιουδαίος Ραούλ Bibica Ρωσέττης (1893-1967) και μέγας αυλάρχης ο Λεβί-δης, γόνος «μεταστραφείσης» οικογενείας ταλμουδιστών Λεβί.
Ο νεαρός υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος
Καραμανλής, λαμβάνει από τον βασιλέα την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως,
παρακάμπτοντας τις δυο μεγάλες μορφές του κόμματος και αντιπροέδρους της
κυβερνήσεως: Τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο
και τον Στέφανο Στεφανόπουλο.
Τα αρχεία της CIA αποδεικνύουν πλέον πως ο
Καραμανλής αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία μετά από σημαντικές διαβουλεύσεις με
τους Αμερικανούς, οι οποίοι διαπραγματεύονταν μαζί του για το αν ήθελε να
συμμετάσχει σε μεταβατική κυβέρνηση ή να
γίνει πρωθυπουργός, και κατέληξαν σε αυτόν, παίρνοντας μάλιστα διαβεβαιώσεις για θάψιμο του βασικού εθνικού
προβλήματος της εποχής: Του Κυπριακού.
Η ιδέα
της Ενώσεως είχε εγκαταλειφθεί από τις Αθήνες από το 1956. Και η εγκατάλειψη
έγινε αποδεκτή και νομιμοποιήθηκε με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960.
Στην θυελλώδη συνεδρίαση της ελληνικής βουλής, 22
Ιανουαρίου 1959, ο Σοφοκλής Βενιζέλος είχε κατηγορήσει ευθέως τον Κ. Καραμανλή
ότι επελέγη ως πρωθυπουργός από τον Βασιλέα λόγω των μειοδοτικών θέσεών του για
το Κυπριακό. Το ίδιο είχε υπαινιχθεί και ο Σπ. Μαρκεζίνης.
Η
διχοτόμηση ως «ιδεώδης λύση» (“ideal solution”) υπήρξε ο στρατηγικός στόχος των
ΗΠΑ, αλλά και ο στόχος της Άγκυρας από το 1948. Τότε (1948) η
εφημερίδα «Χουριέτ» έριξε πρώτη την ιδέα, απηχώντας τις απώτερες βλέψεις της
Τουρκικής πολιτικής τάξης:
«…Εάν ποτέ
ήθελε μεταβληθεί το σημερινόν καθεστώς της νήσου, να δοθεί η αυτή λύσις η οποία
εδόθη εις το ζήτημα της Ιρλανδίας, δηλαδή να χωρισθεί εις δύο τομείς, τουρκικόν
και ελληνικόν, με αυτονομία υπό την προστασίαν των δύο κρατών, της Ελλάδας και
της Τουρκίας».
Η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάϊμς» έγινε
ακόμη πιο σαφής δημοσιεύοντας και τον χάρτη της γραμμής Αττίλα, ήδη από τις 13
Οκτωβρίου του 1956!!! Η μόνη διαφορά με τη γραμμή Αττίλα του 1974 είναι πως
παρουσιάστηκε με κάθετη γραμμή, κόβοντας την Κύπρο σε δυτική και ανατολική
ζώνη…
δ. Ο εθνομειοδοτικός
ρόλος της τότε Ελληνικής κυβερνήσεως.
1/. Το πόσο υπόδουλη ήταν η ελληνική Κυβέρνηση
Καραμανλή, αφού ανέλαβε την εξουσία μετά τον αναμενόμενο θάνατο του
Στρατηγού Παπάγου, φανερώνεται και από το πιο κάτω τηλεγράφημα. Επίσης αποκαλύπτεται
πόσο βρώμικο παιγνίδι παίχτηκε εις
βάρος του ελληνικού λαού... Το τηλεγράφημα εστάλη από τον τότε Βρετανό πρέσβη
στην Αθήνα Sir Charles Peake προς την Λευκωσία, στις 5 Δεκεμβρίου 1955.
«Συζητώντας το Σάββατο βράδυ με τον Υπουργό Εξωτερικών (της Ελλάδας) μου
είπε πως αντικυβερνητικές εφημερίδες είχαν καταφέρει να μάθουν πως κάποιος
Συνταγματάρχης Macintyre βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Κύπρο και
χρησιμοποιείται για την σύλληψη του Γρίβα. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας
ήταν πολύ ανήσυχος με αυτά τα νέα, καθώς ο Macintyre
είναι σύζυγος της αδελφής του σημερινού
Υπουργού υπεύθυνου για Γ.Τ. Πληροφοριών, ο οποίος είναι εξάδελφος του Υπουργού Εξωτερικών. Ο Υπουργός
Εξωτερικών φοβάται πως αν οι πληροφορίες (στον τύπο) είναι αληθείς, αυτό θα
χρησιμοποιηθεί από την αντιπολίτευση για υποστήριξη των θέσεων τους, πως η σημερινή ελληνική Κυβέρνηση δεν
είναι πατριωτική και είναι αντίθετα υπόδουλη σε μας (Βρετανούς). Θα σας
είμαι ευγνώμων αν μπορούσατε να με πληροφορήσετε ακριβώς πού βρίσκεται σήμερα ο
Macintyre και τα καθήκοντα που ανέλαβε. Κάτι τέτοιο ίσως να απομακρύνει τους
φόβους του Υπουργού Εξωτερικών».
Χρόνια αργότερα, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο
επικρατέστερος για την πρωθυπουργία, ο οποίος έχασε από τις μηχανορραφίες της
CIA, δήλωσε:
«Δεν επεχειρήθη από την ημέραν του Χαρ.
Τρικούπη νόθευσις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, οία η σημειούμενη, διαρκώς
επιδεινούμενη από του Οκτωβρίου του 1955. Παρεβιάσθησαν αυταί αύται αι ηθικαί
προϋποθέσεις της λειτουργίας του...Δυστυχώς από του Οκτωβρίου του 1955 επεκράτησαν οι σκοτεινοί
θάλαμοι των παρασκηνίων...».
Ο τότε πρωθυπουργός Μακμίλλαν έτριβε τα χέρια
του από την τροπή που έπαιρναν τα πράγματα. Το Κυπριακό έπαψε να θεωρείται ως
αποικιακό πρόβλημα, στο οποίο όφειλε να δώσει λύση η Βρετανία και μεταβαλλόταν
σ’ ένα σοβαρό διεθνές ζήτημα, όπου οι εμπλεκόμενες Μεγάλες Δυνάμεις και ο ΟΗΕ
θα έδιδαν κάποια λύση (Αυτήν που θα
επέβαλλε ο ισχυρότερος).
Το 1956 ο
Λένοξ Μπόϋντ, υπουργός αποικιών, αναφέρει την ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου
κατά την διάρκεια συζητήσεως στο Βρετανικό Κοινοβούλιο.
Το 1956 ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αντνάν
Μεντερές ανακοινώνει ότι η αποδοχή της διχοτομήσεως της Κύπρου είναι η μεγαλύτερη
παραχώρηση που μπορεί να κάνει η Τουρκία για την Κύπρο. Το σχέδιο της διχοτομήσεως έχει τεθεί ήδη σε πλήρη εφαρμογή.
2/. Στην διάρκεια του
απελευθερωτικού αγώνος, κατατέθηκαν συνολικά τέσσερεις προσφυγές στον ΟΗΕ από
τις ελληνικές κυβερνήσεις. Από το 1954 και μέχρι το 1957 οι προσφυγές
υποβάλλονταν με τον πατροπαράδοτο τρόπο και το δίκαιο αίτημα της Αυτοδιαθέσεως
(Ενώσεως). Στην τελευταία, εντούτοις,
προσφυγή της Ελλάδας για το Κυπριακό, εκείνη του 1958, το αίτημα μετατράπηκε
από Αυτοδιάθεση σε Ανεξαρτησία. Στην ίδια χρονική περίοδο Νατοϊκοί κύκλοι
έκαναν προσπάθειες για εξεύρεση λύσεως στο Κυπριακό και κατάπαυση του πυρός,
συζητώντας το πρόβλημα μέσα στα στενά πλαίσια της Συμμαχίας.
Το 1956 το Κεντρικό Σιωνιστικό Συμβούλιο των ΗΠΑ, αποφασίζει την
διχοτόμηση του Κυπριακού και επιβάλλει την απόφαση αυτή στην κυβέρνηση
Αϊζενχάουερ.
Είναι η
πρώτη φορά που σφραγίζεται η απόφαση για διχοτόμηση της Κύπρου, με την απόφαση
του Ιουδαϊκού Σανχέντριν των ΗΠΑ. [Νεοκλή
Καζάζη: Τα παρασκήνια της τουρκικής Πολιτικής, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 Οκτ.
1976].
Παρά ταύτα η προσπάθεια εξευρέσεως «λύσεως»
συνεχίστηκε για το «θεαθήναι», με
τις αγγλοκυπριακές συνομιλίες μεταξύ του νέου Κυβερνήτη της Κύπρου στρατάρχη
Χάρτινγκ και του Μακαρίου, οι οποίοι συμφώνησαν να επεξεργαστούν ένα σχέδιο
εσωτερικής αυτοκυβερνήσεως. Οι διαφορές, ωστόσο, που προέκυψαν ήταν τέτοιες που
τελικά οδήγησαν στις συνομιλίες σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο σχεδιασμένο να καταλήξει στις συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης!!!
ε. Oι συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης
1/. Στις 11 Φεβρουαρίου
1959 υπογράφτηκε από τους πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας η συμφωνία για το
Κυπριακό, η οποία περιλάμβανε:
Βασική διάρθρωση της Δημοκρατίας της Κύπρου, Συνθήκη εγγυήσεως μεταξύ Κυπριακής
Δημοκρατίας, Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας, Συνθήκη συμμαχίας μεταξύ
Κυπριακής Δημοκρατίας, Ελλάδας και Τουρκίας και, τέλος, Συμφωνία κυρίων (μεταξύ
Καραμανλή και Μεντερές).
Από όσα προηγήθηκαν στην παρούσα σύντομη ανάλυση, καθίσταται φανερό ότι:9
α/. Με την Συνθήκη Ζυρίχης
- Λονδίνου δημιουργήθηκε ένα κράτος υπό κηδεμονία, με δοτό σύνταγμα
(προδιαγραφόταν δεσμευτικά το περιεχόμενό του από την ίδια τη συνθήκη).
β/. Χάρη στην βρετανική
πολιτική δεν αναβαθμίστηκε απλώς ο τουρκικός παράγοντας στη διάρκεια του
ένοπλου αντιαποικιακού απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων και δεν παραχωρήθηκαν
στη Ζυρίχη υπέρμετρα δικαιώματα στην τουρκοκυπριακή μειονότητα του 18% κατά παράβαση κάθε δημοκρατικής αρχής και
πληθυσμιακών δεδομένων, αλλά και η Άγκυρα κατέστη και παραμένει πρωταγωνιστής
στο Κυπριακό με ολοένα αυξανόμενες βλέψεις (όπως απεδείχθη από τα γεγονότα του
1963 μετά την προσπάθεια αναθεώρησης του Συντάγματος, αλλά και εν συνεχεία από
τον επί δεκαετίες σχεδιασμό και εκτέλεση μιας εισβολής), τις οποίες βλέψεις
τροφοδοτούσε και μεγέθυνε το ίδιο το πνεύμα και το γράμμα της Συνθήκης.
γ/. Η ύπαρξη και το νομικό
καθεστώς των βρετανικών βάσεων στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας
συνεπάγεται δικαιώματα της Βρετανίας που δεν συνάδουν με τον ανεξάρτητο χαρακτήρα
του κράτους, αντίθετα τον αναιρούν.
2/. Στις 19 Φεβ. 1959 μετά
από διάσκεψη στο Λονδίνο (είχε προηγηθεί στις 11 Φεβ. 1959 η διάσκεψη της
Ζυρίχης), υπογράφτηκε συμφωνία για τελική διευθέτηση της κυπριακής διενέξεως. Η
συμφωνία ουσιαστικώς εσήμαινε:
α/. Ενταφιασμός του
δικαιώματος της αυτοδιαθέσεως (Βασική αρχή του ΟΗΕ και των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων).
β/. Αναγνώριση της Τουρκίας
ως εγγυήτριας δυνάμεως με δικαίωμα στρατιωτικής επεμβάσεως
(ΕΛΛΑΣ-ΑΓΓΛΙΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ).
Η
αναγνώριση ρόλου της Τουρκίας ως εγγυήτριας δυνάμεως, οφειλόταν σε πολιτική
ανικανότητα; Εγκληματικό στρατηγικό λάθος; Ενσυνείδητη προδοτική ενέργεια;
Αρκετοί
ωμίλησαν τότε και αργότερον για:
.Άσκηση πιέσεων από την
Ελλάδα στον Μακάριο για υπογραφή των Συμφωνιών της Ζυρίχης (πρώτη εκδοχή). Την
άσκηση των πιέσεων ωμολόγησε ο Αβέρωφ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΑΓΩΝ της
Λευκωσίας (20-1-1978).
.Πιέσεις της Αγγλίας
(δεύτερη εκδοχή) για αποκάλυψη στοιχείων που αφορούσαν σε προσωπικά δεδομένα
του Μακαρίου.
Στις 25 Φεβ. 1959 όταν έγιναν συζητήσεις στη
Βουλή για τις Συμφωνίες Ζυρίχης και οι βουλευτές συνεπλάκησαν, ο Σοφοκλής
Βενιζέλος στην θυελλώδη εκείνη συνεδρίαση είχε προφητεύσει «Φοβούμαι ότι θα θρηνήσωμεν νέας Εθνικάς
συμφοράς» [Εφημ.
Αθηναϊκή 17-7-1976].
Ο Γάλλος καθηγητής Ζακ Μεινώ έγραψε γι’ αυτές
τις συμφωνίες:
«Σαν
παράδειγμα συνθηκολογήσεως ενός Έθνους (Ελλάς) έχουν αναμφισβήτητα μνημειακή
αξία και δύσκολα μπορεί να βρεθεί το ταίρι τους στην Παγκόσμια Ιστορία».
Ποιός θα μπορούσε βεβαίως να φαντασθεί, τότε,
ότι η ίδρυση της «ανεξάρτητης» Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν απλώς μία φάση ενός
απορρήτου Σχεδίου διχοτομήσεως της Κύπρου που απεφασίσθη το 1955 από τους Σιωνιστές των ΗΠΑ,
εσχεδιάσθη το 1956 από τις μυστικές
υπηρεσίες ΗΠΑ και Μεγ. Βρετανίας και συνεφωνήθη από όλους τους τότε
εμπλεκομένους-ενδιαφερομένους στο Κυπριακό ζήτημα (ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Ελληνική
κυβέρνηση, Τουρκική κυβέρνηση) εν αγνοία του αγωνιζομένου Ελληνισμού;
Ποιος θα
μπορούσε να διανοηθεί ότι Ελλαδίτες εξουσιαστές:
.Θα υπέκυπταν σε πιέσεις
των ισχυρών, σε απειλές, σε υποσχέσεις παροχής αξιωμάτων και θα έθεταν το
μείζον, τότε, εθνικόν θέμα της Κύπρου, σε τελευταία προτεραιότητα ή στα αζήτητα;
.Θα επρόδιδαν τους
αιματηρούς αγώνες και τις θυσίες των αγωνιζομένων Ελλήνων της Κύπρου με αρχηγό
τον Γρίβα-Διγενή και πολεμιστές τα παλληκάρια της ΕΟΚΑ;
.Θα αγνοούσαν τις
αυθόρμητες μαζικές διαδηλώσεις και άλλες δραστηριότητες των Ελλήνων πατριωτών
σ’ όλες τις περιοχές της μητρός Ελλάδος, υπέρ
της Ενώσεως, με πρωτοπόρους τους μαθητές και φοιτητές;
3/. Οι συμφωνίες της Ζυρίχης άνοιξαν τον δρόμο του Αττίλα. Όσοι τις υπέγραψαν
είναι πολιτικώς υπεύθυνοι και εθνικώς υπόλογοι απέναντι του Ελληνικού έθνους.
Είκοσι χρόνια αργότερα, ένας από τους
υπευθύνους της Κυπριακής τραγωδίας, ο Ευάγγελος Αβέρωφ ομολογεί:
«Εκάναμεν μίαν σειράν βαρυτάτων σφαλμάτων και
προκλήσεων, αγνοήσαμε την ύπαρξη ισχυράς γεοτονικής προς την Κύπρον αντιθέτου
χώρας της Τουρκίας, εβουλιάξαμε μόνοι μας την Κυπριακή πολιτεία, εφέραμεν το
θέμα εις θέσιν τραγικού αδιεξόδου, καταστρέψαμεν οριστικώς τον ελληνισμόν της
Κωνσταντνουπόλεως και εισήλθαμεν εις ένα οξύ και επικίνδυνον ανταγωνισμό με την
Τουρκία». [εφ. ΑΓΩΝ, 19-1-1978].
Ποιός τα λέει αυτά; Ο Αβέρωφ, ο άνθρωπος των
Άγγλων. Ο Νομάρχης Κερκύρας επί καθεστώτος Ιωάννου Μεταξά που κατέθετε
στεφάνους στις εθνικές επετείους με τον Ναζιστικόν χαιρετισμόν. Ο μυστικός
πράκτωρ της Intelligence Service.
Πολιτικός
φαρισαϊσμός ή έκρηξη αυτοκριτικής και αληθείας υπό την εσωτερικήν πίεσιν των
Ερινύων;
Όλα τα υπάρχοντα στοιχεία συνηγορούν στην θέση
ότι υπήρχε εν εξελίξει σχέδιον διχοτομήσεως της Κύπρου. Η μία πλευρά το εδήλωνε
επισήμως και φανερώς (Τουρκία), η άλλη το απέκρυπτε και προσπαθούσε να
αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη (Ελλάς).
Το πως οι Βρετανοί του Macmillan κατάφεραν να
μας αλυσοδέσουν χειροπόδαρα με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, με την συνεργασία του Ευάγγελου Αβέρωφ και
Κωνσταντίνου Καραμανλή (γνωστού ως «νονού» της Ανεξαρτησίας της Κύπρου) δεν
έχουν αποκαλυφθεί ακόμα πλήρως. Οι Μυστικές Υπηρεσίες της Βρετανίας (British
Intelligence) και η αμερικανική αντίστοιχη - CIA, είχαν έντονα
δραστηριοποιηθεί τα χρόνια 1955/59 στην απάνθρωπη εξαγορά συνειδήσεων στον ελληνικό χώρο, μέχρι που πέτυχαν το
μεγαλύτερο τους επίτευγμα (κατ' ιδίαν ομολογία), και μας επέβαλαν την γάγγραινα
της Ζυριχικής «ανεξαρτησίας».
Για το θέμα έγραψε Βρετανός βουλευτής, με το
ψευδώνυμο Nigel West. Στο βιβλίο του
«Οι
φίλοι» αναφέρει
και
τα
εξής:
«Britain's post-war Secret Intelligence Operations:
The key to the Cyprus success, which it certainly was, lies in the brilliant
work done behind the scenes in Athens by the head of Station, Christopher
Phillpotts, and his CIA colleague Al Ulmer. Phillpotts used characteristic
initiative to mount a series of highly productive operations of a nature that
are still too secret to be disclosed, while Ulmer and his staff bought
influence by adding senior members of the Greek administration to the
payroll...»
Μετάφραση: «Οι μεταπολεμικές
επιχειρήσεις των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών: Το κλειδί της επιτυχίας για την
Κύπρο, η οποία όντως ήταν επιτυχία, βρίσκεται στην άριστη δουλειά που έγινε
πίσω στα παρασκήνια στην Αθήνα από τον σταθμάρχη, Christopher Phillpotts και
τον ομόλογο του της CIA ΑΙ Ulmer. Ο Phillpots χρησιμοποίησε χαρακτηριστικές
πρωτοβουλίες για να οργανώσει μια σειρά παραγωγικών επιχειρήσεων, μιας τέτοιας
φύσεως που ακόμα είναι πολύ απόρρητες για να δημοσιοποιηθούν, ενώ ο Ulmer και
το επιτελείο του ΕΞΑΓΟΡΑΣΑΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΑ ΣΤΕΛΕΧΗ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΕΜΜΙΣΘΩΝ ΤΟΥΣ... Σε
συνεργασία ο Ulmer και ο Phillpotts χρησιμοποίησαν μια παρασκηνιακή διπλωματία
για να πουν ουσιαστικά στους Έλληνες πως: Αν επέμεναν στην Ένωση αυτό θα σήμαινε
πόλεμο Ελλάδας και Τουρκίας, και την διάλυση του NATO. Και μόνο όταν οι
άνθρωποι του Καραμανλή είχαν πλέον πεισθεί για την τουρκική αποφασιστικότητα
και τουρκική στρατιωτική υπεροχή, δέχθηκαν την λύση. Εκείνο που βοήθησε τη
Βρετανία να οδηγήσει αμφότερες τις πλευρές στο Lanchaster House ήταν οι πηγές
των πληροφοριών του Phillpotts. Ο Phillpotts αμείφθηκε με ένα CMG (τίτλο) και
με μια προαγωγή στο σταθμό του Παρισιού...»
Ο εκβιασμός της «τουρκικής στρατιωτικής υπεροχής και αποφασιστικότητας» χρησιμοποιείται
ως όπλο για υποταγή στις ξένες υποδείξεις και φιλοτουρκικά σχέδια, μέχρι
σήμερα. Το ίδιο άλλωστε γίνεται απευθείας
και
από «δικούς» μας...
«Partition is a pure blackmail to force to
abandon the support for self-determination».
(«Η διχοτόμηση είναι ένας
ξεκάθαρος εκβιασμός για να αναγκαστεί η Ελλάδα να εγκαταλείψει την υποστήριξη
για αυτοδιάθεση»), ομολογούσαν οι Βρετανοί.
Πέραν από τα απόρρητα διπλωματικά έγγραφα, που
καταμαρτυρούν τις μειοδοσίες της
τότε ελληνικής πλευράς εις βάρος της Μεγαλονήσου, υπάρχει και κάποια άλλη,
κρυφή, βρωμερή και πολύ πιο πρόστυχη πτυχή του όλου θέματος. Εκείνη των dirty tricks. Των πρόστυχων τεχνασμάτων, όπως καταγράφουν και οι ίδιοι οι
Βρετανοί συγγραφείς. Η οποία όπως εμφαντικά τονίζεται, είναι πολύ απόρρητη για να γνωστοποιηθεί και η οποία δεν τιμά κανένα...
Αναφορά στον Phillpotts κάνει και ο Σπ.
Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Καραμανλής και Κυπριακό». Ο κ. Παπαγεωργίου, όπως
και ο Nigel West, έγραψε τα ακόλουθα:
«Τούρκοι, Αμερικανοί και Άγγλοι ηλώνιζαν εις
την Ελλάδα κατά τας κρισιμωτέρας στιγμάς του Κυπριακού Αγώνος. Αι διπλωματικαί
και αι μυστικαί των υπηρεσίαι εγνώριζαν αρκετά και κατηύθυναν πολλά. Ιδιαιτέρως
έδρα ασύδοτος και ανενόχλητος εν Αθήναις η Ιντέλλιτζενς Σέρβις, η οποία
συνετόνιζε τας αντικυπριακάς προσπάθειας. Υπηρετεί τότε εις την Βρετανικήν
πρεσβείαν ο Κρίστοφερ Φίλλποτς, τον οποίον οι πάντες εθεωρούσαν ως ένα των
Άγγλων διπλωματών. Ούτος εις την πραγματικότητα, ήτο ο επιδεξιώτερος
αξιωματούχος της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, είχε δε επαφάς τόσον μετά της Ελληνικής
κυβερνήσεως όσον και μετά του εν Αθήναις εκπροσώπου του Διγενή Α. Αζίνα, του
επιφορτισμένου την ενίσχυσιν της ΕΟΚΑ εις όπλα...».
4/. Στις 16 Αυγ. 1960 η
Κύπρος κηρύσσεται «ανεξάρτητο και κυρίαρχο
κράτος».
Ο
Καραμανλής, μετά την υπογραφή των συμφωνιών Λονδίνου-Ζυρίχης, εδήλωσε: «Είναι η
ευτυχέστερη ημέρα της ζωής μου».
Η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του επειδή έβαλε
εγγυήτρια δύναμη την Τουρκία που είχε παραιτηθεί παντός δικαιώματος από την
Κύπρο; Επειδή έθεσε τον λύκο ως εγγυητή για τα πρόβατα; Ή επειδή εξυπηρετώντας
τις απαιτήσεις των εντολοδοτών του ικανοποιούσε ταυτόχρονα και τις πολιτικές
του φιλοδοξίες;
Όποια
εκδοχή και αν επιλέξουμε δεν αφαιρεί από τον τότε πρωθυπουργό το στίγμα της
εθνικής μειοδοσίας, αν όχι της προδοσίας..
Και όμως:
-Σ’
εκείνον τον πρωθυπουργό που είχε συμφωνήσει κρυφίως, με εχθρούς και «συμμάχους»
από το 1955, για την διχοτόμηση της Κύπρου, στον πρωθυπουργό της
μεταπολιτεύσεως που αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το 1974, την πολεμική μηχανή της
Ελλάδος για βοήθεια των Ελλήνων υπερασπιστών της Κύπρου με την ...απίστευτη
δικαιολογία ότι «η Κύπρος κείται μακράν», το
Σύστημα ανήγειρε προς…τιμήν του ανδριάντα, ονοματοδότησε οδούς και εδημιούργησε
«Ίδρυμα Καραμανλή» χρηματοδοτούμενον και συντηρούμενον από τον δημόσιο προϋπολογισμό!!!
-Εκείνος
ο πρωθυπουργός που έφυγε κρυφίως από την Ελλάδα με το ψευδώνυμο
Τριανταφυλλίδης, επειδή έχασε τις εκλογές του 1963, αποκαλείται ακόμη και
σήμερον Εθνάρχης!!!
Εκάς
βέβηλοι !!
Αιδώς
Νέο-Αχρείοι !!!
στ. Συμπεράσματα
(για το σχέδιο διχοτομήσεως της Κύπρου)
1/. Είναι
προφανές ότι την ιδέα διχοτομήσεως υπέβαλλαν στους Τούρκους οι Άγγλοι ασχέτως
αν μερικοί υποστηρίζουν το αντίθετο. Όπως και να έχει η πατρότητα της ιδέας για την διχοτόμηση της Κύπρου, η
Αγγλία, την χρησιμοποίησε ως δαμόκλειο σπάθη για να εξουδετερώσει το ελληνικό
αίτημα για Αυτοδιάθεση – Ένωση και έτσι να διατηρήσει την κυριαρχία της στην
Κύπρο.
Η ιδέα
της Ενώσεως είχε εγκαταλειφθεί από τις Αθήνες από το 1956. Και η εγκατάλειψη
έγινε αποδεκτή και νομιμοποιήθηκε με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960. Από την δημοσίευση των
απορρήτων εγγράφων του Foreign Office προκύπτει ότι η ιδέα της
διχοτομήσεως της Κύπρου είχε συμφωνηθεί και άρχισε να προωθείται τόσον από τον
Κωνσταντίνο Καραμανλή όσον και από τον Ευάγγελο Αβέρωφ.
2/. Η διχοτόμηση ως
«ιδεώδης λύση» (“ideal solution” ) υπήρξε ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ. Όμως, η
διχοτόμηση ήταν στόχος και της Άγκυρας από το 1956.
Το πόσο υπόδουλη
ήταν η ελληνική Κυβέρνηση Καραμανλή, αφού ανέλαβε την εξουσία μετά τον
αναμενόμενο θάνατο του Στρατηγού Παπάγου, φανερώνεται και από το πιο κάτω
τηλεγράφημα. Επίσης αποκαλύπτεται πόσο βρώμικο
παιγνίδι παίχτηκε εις βάρος του ελληνικού λαού... Το τηλεγράφημα στάλθηκε
από τον τότε Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα Sir Charles Peake προς τη Λευκωσία, στις
5 Δεκεμβρίου 1955.
«Συζητώντας το Σάββατο βράδυ με τον Υπουργό Εξωτερικών (της Ελλάδας) μου
είπε πως αντικυβερνητικές εφημερίδες είχαν καταφέρει να μάθουν πως κάποιος
Συνταγματάρχης Macintyre βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Κύπρο και
χρησιμοποιείται για την σύλληψη του Γρίβα. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας
ήταν πολύ ανήσυχος με αυτά τα νέα, καθώς ο Macintyre
είναι σύζυγος της αδελφής του σημερινού
Υπουργού υπεύθυνου για Γ.Τ. Πληροφοριών, ο οποίος είναι εξάδελφος του Υπουργού Εξωτερικών. Ο Υπουργός
Εξωτερικών φοβάται πως αν οι πληροφορίες (στον τύπο) είναι αληθείς, αυτό θα
χρησιμοποιηθεί από την αντιπολίτευση για υποστήριξη των θέσεων τους, πως η σημερινή ελληνική Κυβέρνηση δεν είναι πατριωτική
και είναι αντίθετα υπόδουλη σε μας (Βρετανούς).……..».
3/. Όπως προέκυψε από
απόρρητα έγγραφα, οι Βρετανοί προς επίτευξη του στόχου της διχοτομήσεως εκτός
από την συνεργασία τους με την Τουρκία και τις ΗΠΑ, εξαγόρασαν επιρροή,
προσθέτοντας ανώτερα στελέχη της Ελληνικής κυβερνήσεως στον κατάλογο των
εμμίσθων τους.
4/. Το 1956 ο Λένοξ Μπόϋντ,
υπουργός αποικιών, ανέφερε την ιδέα της διχοτομήσεως της Κύπρου κατά την
διάρκεια συζητήσεως στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Το ίδιο έτος, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας
Αντνάν Μεντερές ανακοινώνει ότι η αποδοχή της διχοτομήσεως της Κύπρου είναι η
μεγαλύτερη παραχώρηση που μπορεί να κάνει η Τουρκία για την Κύπρο!!! Το σχέδιο της
διχοτομήσεως έχει τεθεί ήδη σε πλήρη εφαρμογή.
5/. Το
1956 το Κεντρικό Σιωνιστικό Συμβούλιο των ΗΠΑ, αποφασίζει την διχοτόμηση του
Κυπριακού και επιβάλλει την απόφαση αυτή στην κυβέρνηση Αϊζενχάουερ. Είναι η
πρώτη φορά που οριστικοποιείται η απόφαση για διχοτόμηση της Κύπρου.
Όλα τα σχέδια που υπεβλήθησαν από τους
Βρετανούς και Αμερικανούς με τελευταίο το διχοτομικό σχέδιο Άτσεσον για επίλυση
δήθεν του Κυπριακού προβλήματος είχαν ως βάση εμμέσως ή αμέσως, την διχοτόμηση
της Κύπρου, γεγονός που αποκλείει την
συνέργεια των πρωταγωνιστών της 21ης Απριλίου, καθ’όσον τότε ήταν ανύπαρκτη
ιστορικώς.
6/. Όσοι
επιμένουν ότι για τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου το 1974, ευθύνεται η τότε
Εθνική κυβέρνηση Παπαδοπούλου την οποίαν αποκαλούν «χούντα», είναι αφελείς,
ανιστόρητοι, βδελυροί συκοφάντες, εκούσιοι ή ακούσιοι διασπορείς «ψευδών»
πληροφοριών.
Το 1973
οι Αμερικανοί επρότειναν στον Γ. Παπαδόπουλο να δολοφονήσει τον Μακάριο, αλλά ο
Παπαδόπουλος ηρνήθη.
Τότε εξ αιτίας εκείνης της αρνήσεως αλλά και ετέρων δύο ( (παραχώρηση ελληνικών
αεροδρομίων προς χρήση από ισραηλινών α/φ κατά τον Αραβο-ισραηλινόν πόλεμον και
προσθήκης ρήτρας δολλαρίου αντί δραχμής, σε συμβόλαια με αμερικανικές εταιρείες
για εξόρυξη πετρελαίου), έδωσαν εντολή για ανατροπή του Παπαδόπουλου (γεγονότα
Πολυτεχνείου) και ανέθεσαν το έργο της
δολοφονίας του Μακαρίου στον Δημ. Ιωαννίδη του οποίου γαμβρός ήταν ο
κρυπτοταλμουδιστής Ιουδαίος Ζακ Αλαζράκης.
Συνεχίζεται
1Γιάννης Ντεγιάννης (1914-2006): Είχε απομακρυνθεί από την
στρατιωτική δικαιοσύνη ως δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος.
Μετά την ανατροπή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, οι …δημοκρατικοί τον
επανέφεραν για να καταδικάσει τους Απριλιανούς. Το 1996 η Ελλαδική δημοκρατία
για την προσφοράν του σ’ αυτήν (την καταδίκη των Απριλιανών) τον παρασημοφόρησε
με το παράσημο του Τάγματος της Εθνικής.… Τιμής. Πηγή: Εσσεται Ημαρ, 12 Μαρτίου 2012, ώρα 08.55---
essetaihmar.blogspot.com/2012/12/blog-post_1326.html.
2 Με την Αγγλο-οθωμανικήν
αμυντικήν Συμφωνίαν της 4.VΙ.1878 ετέθη τέρμα εις τον άγριον Οθωμανικόν ζυγόν
και η Αγγλία κατακτά την Κύπρον για ακαθόριστον χρόνον, με την υποχρέωση
πληρωμής εις τον Σουλτάνον 92.638
αγγλικών λιρών ετησίως.
3 Ι. Κουτσοχέρας «Το
ιστορικό της Κύπρου». Αθήναι, 1965, σελ. 5
4Ο απελευθερωτικός μας
Αγώνας ’55-’59, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, Λευκωσία, 1995, σελ. 13.
5 -Γιώργος Γιωργής, Ο
Σεφέρης περί των κατά την χώραν Κύπρον σκαιών, σελ.57-63
-Πολ Γεωργίου (Γεώργιος Πολυβίου Γεωργίου),
βλ. Παράρτημα----Μαρτυρία Ανδρούλας Τουμάζου,
6Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 1955-1959 και η διαμόρφωση του
αποτελέσματος ως συνέπεια των ελληνοκυπριακών χειρισμών και της εξωτερικής
πολιτικής της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Τουρκίας. Από το αίτημα για Ένωση
στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, ΙΩΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ (ΙΩ) ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, Μελβούρνη
2009.
7-Βιογραφία Άλεν
Ντιούλς, αρχηγού CIA, περ.HOT DOC,τεύχος 10ο, Σεπτ.2013 - Εφημ.Νεολόγος Πατρών,
21 Δεκ. 1958-Νεοκλής Καζάζης, εφ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 Οκτ.1975.
8Αυτό που
φαίνεται ότι έγειρε τελικά την πλάστιγγα υπέρ της υποψηφιότητας Καραμανλή, ήταν
η επίσημη διαφοροποίησή του στις 13 Σεπτεμβρίου 1955 έναντι της Ελληνικής
πολιτικής στο Κυπριακό. Ο Καραμανλής είχε υποστηρίξει ότι η επιθετική και ανένδοτη Ελληνική
πολιτική στο ζήτημα ήταν ανεδαφική, θεωρούσε την "αυτοδιάθεση" των Κυπρίων ανέφικτη, υπογράμμιζε ότι η όξυνση
του Κυπριακού αποσταθεροποιούσε την διεθνή θέση της Ελλάδας και πρότεινε σαν
βασική θέση η Ελλάδα να επιδιώξει την επέμβαση και ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ στο
ζήτημα αυτό.
9ΙΩΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ (ΙΩ) ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 1955-1959 και η διαμόρφωση του αποτελέσματος ως συνέπεια των ελληνοκυπριακών χειρισμών και της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Τουρκίας. Από το αίτημα για Ένωση στις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου