OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.».[Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 27ον

Ζ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1821 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ)

3. ΟΙ ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1843.

α. Οι πρώτες Εκλογές του 1844.

1/. Ο Μαυροκορδάτος δημοσίευσε το διάταγμα της προκηρύξεως των εκλογών για τις 27 Ιουλίου 1844. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο λόγω της θρησκευτικής εντάσεως αλλά και των προσωπικών φιλοδοξιών.

Στην Αθήνα οι οπαδοί του Μακρυγιάννη (φιλορθόδοξοι) συγκρούσθηκαν με τους «σταυρωτήδες» (χωροφύλακες) στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Οι χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς διαδηλωτές. Το διαφαινόμενο αιματοκύλισμα, απέτρεψε η προσωπική παρέμβαση του Όθωνα.

Λόγω του γενικώτερου αναβρασμού, οι εκλογές στις Αθήνες αναβλήθηκαν για τις 30 Ιουλίου και μετά για τις 3 Αυγούστου! Κράτησαν δε σε όλη την χώρα πάνω από…τρεις μήνες!!! Και τούτο επειδή οι εκλογές δεν θ’ άρχιζαν την ίδια ημέρα σ’ όλη την χώρα αλλά διαδοχικά κατά περιοχές. Έτσι το διάστημα των οκτώ (8) ημερών επιμηκύνθηκε σε διάστημα δύο και τριών μηνών!

Επί πλέον οι κάλπες μετά το «κλείσιμό» τους, μεταφέρονταν από τους δήμους στις πρωτεύουσες των νομών, πράγμα που ευνοούσε την καλπονοθεία και την ψηφοσυλλεκτική ταχυδακτυλουργία.

Άκρως παραστατική σκιαγράφηση του επικρατούντος εκλογικού κλίματος, μας παρέχει ο Επαμεινώνδας Κυριακίδης στο μνημειώδες έργο του «Ιστορία του Σύγχρονου Ελληνισμού» (Αθήνα 1892, τόμος Α΄ σελ. 519-520):

«Ο δε εκλογικός σάλος παρετείνετο από επαρχίας εις επαρχίαν πολλάκις και επί διμηνίαν ολόκληρον. Αι κάλπαι μετεφέροντο από των δήμων εις την πρωτεύουσαν του νομού, αλλά η μεταφορά αύτη καίτοι γιγνομένη παρά διοικητικών υπαλλήλων ήτο τα μέγιστα κινδυνώδης, διότι και καλπονοθεύσεις συνέβαινον και κάλπαι ηρπάζοντο και εληστεύοντο κατά την ταραχώδη εκείνην και ανώμαλον περίοδον καθ’ ην ουδόλως ήνθει εν Ελλάδι ή δημόσια ασφάλεια.

Ούτως από των μέσων Ιονίου και καθ’ άπαντα τον Ιούλιον, η Ελλάς εσπαράσσετο υπό των εκλογικών παθών. Στίφη εισήρχοντο εις τους ναούς, φιλήσυχοι πολίται εκακοποιούντο, κάλπαι εθραύοντο και εν γένει τα πάντα επράττοντο, ίνα νοθευθεί το δημόσιον φρόνημα και ίνα εκλεχθώσιν ουχί οι κεκτημένοι την εμπιστοσύνην και την εκτίμησιν των συνεπαρχιωτών αυτών, αλλά οι επιτηδειότεροι, οι θρασύτεροι και οι υπό των ταραξιών υποστηριζόμενοι. Ενώ δε βραδέως ανηγγέλοντο τ’ αποτελέσματα των εν ταις επαρχίαις εκλογών (…) εν τη πρωτευούση αι εκλογαί δεν είχον αρχίσει εισέτι…»!

Ο Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά» του, για τα θλιβερά γεγονότα των πρώτων μετεπαναστατικών εκλογών, επιρρίπτει πολλές ευθύνες στον Αλ. Μαυροκορδάτο:

«Αφού η κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου δυνάμωνε παντού εις το κράτος το κόμμα της, με χρήματα άρχισε εις την Σπάρτη (σημείωση Σαρ. Καργάκου: Εννοεί Μάνη) ο εμφύλιος πόλεμος και εις την Μεσσηνίαν σκοτώθηκαν περίπου πεντακόσιοι. Άρχισε το ίδιο και στη Ρούμελη. Τότε ο Μεταξάς και η κομπανία μιλούν με τον Γρίβα να πάγη εις το Ξερόμερον να κάμη τις βουλευτικές εκλογές και ν’ ανοίξη εμφύλιον πόλεμον …» (Έκδοση Βλαχογιάννη, Αθήνα 1907, τόμος Β΄, σελ. 176).

2/. Πολιτικός στόχος του Συστημικού εθελόδουλου Αλ. Μαυροκορδάτου ήταν να μην εκλεγούν οι πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου. Ο Δημήτριος Δημητρακάκης (1823-1888), Λάκων πολιτευτής, στα ανέκδοτα «απομνημονεύματα», κατά μαρτυρία του Δημητρίου Αστερινού, γράφει: Σεπτεμβρίου («Σεπτεμβριανοί»). 

«Κατά τας βουλευτικάς εκλογάς του 1844 δια της επεμβάσεως της κυβερνήσεως Μαυροκορδάτου προς αποκλεισμόν των επισήμων Σεπτεμβριανών Ζωγράφου, Παλαμήδη, Γρίβα, Σχινά και άλλων, υπό των Σεπτεμβριανών επίσης υπουργών των εσωτερικών Ανδρέα Λόντου και στρατιωτικών Ροδίου, τοιαύτα έγιναν, ώστε ο έκτακτος απεσταλμένος της κυβερνήσεως εις την Μεσσηνίαν Μοναρχίδης, έλεγε ότι θα δέση εις το κανόνι πάντας τους αντιπολιτευομένους, ο δε Διοικητής του συγκεντρωθέντος εις Τρίπολιν στρατού Τζουράς ηπείλει να δείρη τον Ρήγαν Παλαμήδην εν τη αγορά με το μαστίγιόν του, προς δε ο Διοικητής Καλαμών Παπαπολίτης, δια του ανακριτού Μπέντζου, εξέδωσε ένταλμα συλλήψεως κατά του Ζωγράφου ως συνωμότου, ο δε εισαγγελεύς Μεσολογγίου Τριανταφύλλου, αφού εφυλάκισε τον στρατηγόν Ράγκον, τον Σωτηρόπουλον και άλλους επισήμους Αιτωλοακαρνάνας, ηνάγκασε και τον Γρίβα να δραπετεύση εις Αίγυπτον …»! 

Πιο «πειστικός» σε πολιτικά επιχειρήματα ήταν ο υπουργός δικαιοσύνης Χ. Λόντος – Λεοντίδης, πολιτευτής Πατρών. Ενδιαφερόμενος, όπως ήταν φυσικό, για την εκλογή του, έγραψε στον μοίραρχο Πατρών Παντζόπουλο, μια επιστολή και του υποδείκνυε τα μέτρα και τα μέσα που έπρεπε να χρησιμοποιήσει. Το πιο «πειστικό» μέτρο το άφηνε στο τέλος της επιστολής:

«Και αν υπάρχωσιν οι μη θέλοντες να με ψηφοφορίσωσι, μεταχειρίσου κατ’ αυτών την μπαγιονέτταν» (μπαγιονέττα= ξιφολόγχη).

Με τέτοια….φιλελεύθερα,…λαϊκά και…δημοκρατικά μέτρα, η επιτυχία του Μαυροκορδάτου ήταν εξασφαλισμένη.

Αυτό ανησύχησε τον Ιωάννη Κωλέττη, αλλά και την Αυλή, που ευνοούσε τον Κωλέττη. Έπρεπε να γίνει κάτι συνταρακτικό, ώστε να φανεί πως η έννομη τάξη είχε διασαλευτεί και συνεπώς ήταν αναγκαία μια επέμβαση της Αυλής, που θα εξουδετέρωνε τον Μαυροκορδάτο και θα ευνοούσε μια επιτυχία του Κωλέττη.

Το σχέδιο καταστρώθηκε με την συνεργασία των πρεσβευτών Γαλλίας και Αυστρίας. Έτσι, όταν στις 3 Αυγούστου άρχισε η ψηφοφορία στο ναό της Αγίας Ειρήνης, ο οποίος είχε μεταβληθεί σε εκλογικό τμήμα (!) κάθε άλλο παρά ειρήνη και αγιότης επικράτησαν. Εκατοντάδες οπαδοί του Κωλέττη είχαν συγκεντρωθεί έξω από τον ναό – εκλογικό τμήμα, για να δημιουργήσουν επεισόδια.

3/. Όταν στις 4 Αυγούστου προσήλθε ο αρχηγός της ανταρσίας της 3ης Σεπτεμβρίου Δημήτριος Καλλέργης για να ψηφίσει, οι Κωλεττικοί τον αποδοκίμασαν και παρακώλυσαν την είσοδόν του στον ναό. Παρενέβησαν οι οπαδοί του Μαυροκορδάτου και η συμπλοκή γενικεύθηκε. Χρησιμοποιήθηκαν πέτρες, μαχαίρια, χαντζάρες. Το αιματοκύλισμα απέτρεψε ξανά η παρουσία του Όθωνος, ο οποίος επετίμησε τους ταραξίες, αλλά συνέστησε στον Καλλέργη ν’ απομακρυνθεί για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Τελικώς ο Καλλέργης υπάκουσε.

Η επέμβαση του Όθωνος ήταν μεροληπτική υπέρ των οπαδών του Κωλέττη. Οι Κωλεττικοί ενθαρρυμένοι από την μεροληπτική στάση του βασιλιά, έκαναν διαδήλωση φωνάζοντας «Κάτω ο Μαυροκορδάτος». Τον τόνο έδινε ο Κωλέττης, που πάνω σε μια άμαξα περιφερόταν στους δρόμους και τα δρομάκια της τότε Αθήνας και χαιρετούσε τον κόσμο.

Ο Μαυροκορδάτος παγιδευμένος αναγκάζεται να παραιτηθεί. Ο Όθων καλεί τον Κωλέττη και του αναθέτει σχηματισμό κυβερνήσεως, παρ’ όλο που οι εκλογές συνεχίζονταν σ’ όλη την χώρα !!! Ο Κωλέττης ζήτησε την συνδρομή και συμμετοχή του Ανδρέα Μεταξά. Το δίδυμο ορκίσθηκε στις 6 Αυγούστου 1844. Η ορκωμοσία πήρε πανηγυρικό χαρακτήρα. Ο Κωλέττης, ως πρωθυπουργός, πήγε στα ανάκτορα με την πολυτελή άμαξα του Γάλλου πρεσβευτή. Η προώθηση στην εξουσία των Κωλέττη – Μεταξά σήμανε – τουλάχιστον για εκείνη την στιγμή – νίκη της γαλλικής και ρωσικής πολιτικής.

Η εντολή που πήρε ο Κωλέττης, ήταν να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις εκλογές. Ο Κωλέττης έβγαλε προκήρυξη, και επικαλούμενος την…Θεία Πρόνοια και την «βοήθεια του Υψίστου», δήλωσε πως σύνθημά του είναι: «δικαιοσύνη και αμεροληψία», «ακρίβεια θρησκευτική εις την εφαρμογήν του πολύτιμου Συντάγματός μας» και στόχος η ταχύτερη περαίωση των εκλογών και η λειτουργία των Βουλών (Το Σύνταγμα του 1844 προέβλεπε και σύσταση Γερουσίας).

Αλλά, αντί της «θρησκευτικής ευλαβείας» είχαμε πρωτοφανές όργιο παραβιάσεων του Συντάγματος. Οι καταστατικές διακηρύξεις έμειναν γράμμα νεκρό. Τον φόβο του νόμου υποκατέστησε ο φόβος του χωροφύλακα, του κομματάρχη, του κομματικού εγκάθετου. Προπηλακισμοί και βασανισμοί αντιφρονούντων. Συμπλοκές με φονικά αποτελέσματα.

4/. Τότε εμφανίσθηκε για πρώτη φορά και το «φαινόμενο του Λαζάρου» στην εκλογική αναμέτρηση. Φαινόμενο που έκτοτε επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως σε διάφορες ψηφοφορίες. Μέχρι και «Βουλή των Λαζάρων» είχαμε κάποτε!

Ο δαιμόνιος Κωλέττης διεύρυνε το εκλογικό δικαίωμα μέχρι τους … πεθαμένους! Είχαμε ανάσταση και συμμετοχή στην ψηφοφορία ακόμη και νεκρών! Ποτέ άλλοτε τόσοι νεκροί δεν είχαν τόσο έντονη συμμετοχή στην ψηφοφορία όσο στις εκλογές του 1844. Το «Κόμμα της Φουστανέλλας» (Κωλεττικό) συνεκρούετο με το «Κόμμα της Ρεδιγκότας» (Μαυροκορδατικό). Οι νεκροί έδωσαν κι αυτοί το αγωνιστικό τους παρόν! Ο Νικόλαος Δραγούμης στις «Ιστορικές Αναμνήσεις» του, γράφει τα ακόλουθα για τη δράση των Κωλεττικών στην Λακωνία:

«…Έπλασαν ιδανικούς (=ψεύτικους) καταλόγους, συνέστησαν αυθαιρέτως επιτροπάς, ήρπασαν κάλπας, έρριψαν εν αυταίς αναρίθμητον ψευδών ψηφοδελτίων πλήθος. Επυρπόλησαν και ανέσκαψαν οικίας. Κατέστρεψαν κινητάς και ακινήτους περιουσίας και, το φρικωδέστερον, έχεον αίμα.

Εν Γυθείω η διαλογή εγένετο ουχί εν τω νενομισμένω τόπω, αλλ’ εντός πλοίου πολεμικού. Φρίττων δε ο ιατρός Σπ. Καλογερόπουλος, οπαδός της δευτέρας συνταγματικής κυβερνήσεως και υπ’ αυτής διορισθείς Διοικητής Γυθείου, φρίττων, ωνόμασε πολλάκις τους δια των τρόπων τούτων εκλεγέντας ως “βουλευτάς αίματος”».

Το κατηγορώ του Δραγούμη συνεχίζεται αμείλικτο: Τέσσερις κάλπες στην Γορτυνία ήσαν ανοικτές, ενώ στην Φθιώτιδα και Δωρίδα όλες έφεραν συντετριμμένες σφραγίδες. Η εφορευτική επιτροπή, για να δικαιολογήσει την παραβίαση του εκλογικού νόμου, αποφάνθηκε ότι η διάνοιξη των καλπών και το σπάσιμο των σφραγίδων οφείλεται… σε φυσικές αιτίες!

Δηλαδή οι σανίδες της κάλπης ήσαν βρεγμένες και επειδή θερμάνθηκαν, άνοιξαν μόνες τους, ενώ οι σφραγίδες έσπασαν κατά την μεταφορά! Επίσης στο Αγρίνιο, στα Καλάβρυτα, στην Αιγιαλεία και τη Σκόπελο, όπου εκλέκτηκαν οι Μαυροκορδάτος και Λόντος και κάποιος πολιτικός φίλος τους, έγιναν καλπονοθείες, παρ’ όλο που οι σφραγίδες και οι κάλπες βρέθηκαν άθικτες.

Τα θλιβερά και αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν την περίοδον εκείνη, απέδειξαν πως ο λαός εφάνη ότι ήταν ανώριμος για Σύνταγμα ή έπρεπε να τιμωρηθεί γιατί ανέχθηκε και δεν αντέδρασε σ’εκείνους που εκτελούντες εντολή των πρεσβευτών των τότε «Μεγάλων Δυνάμεων», απαιτούσαν …Δημοκρατία και…Σύνταγμα…

 5/. Την πλέον πρωτότυπη μέθοδο ψηφοφορίας επινόησε ο Κωλεττικός υποψήφιος στην Τρίπολη Ρήγας Παλαμήδης. Γέμισε μερικά σακούλια με ψηφοδέλτια, που είχαν το όνομά του, πήγε σ’ ένα συμβολαιογράφο και τον υποχρέωσε να συντάξει συμβολαιογραφική πράξη, που να βεβαιώνει ότι οι οπαδοί του ψήφισαν με αυτό τον τρόπο για ν’ αποφύγουν, προσερχόμενοι στο εκλογικό τμήμα, την σύγκρουση με τους αντιπάλους!

Ο ίδιος ο Παλαμήδης, μιλώντας αργότερα στην Βουλή, είπε τα εξής:

«Η παρακατάθεσις των ψηφοδελτίων παρά τοις συμβολαιογράφοις δεν είναι παρανομία. Παρατυπία ίσως δύναται να είπη τις»!

Τις θέσεις του Παλαμήδη υποστήριξε και ο γνωστός νομομαθής και μετέπειτα πρύτανις Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Σχινάς (1801-1870), που είχε γίνει γνωστός από την δίκη του Κολοκοτρώνη (είχε ψηφίσει υπέρ της θανατικής καταδίκης του). Ο Σχινάς κάλεσε του βουλευτές ν’ αποδεχθούν το σύστημα των «σακκουλίων» για την «σωτηρία της πατρίδος» και δεν δίστασε να αποκαλέσει τα συμβολαιογραφικά έγγραφα «σύμβολα της γενναιοτάτης και οσιωτάτης γνώμης του λαού»!

Και η Κωλεττική Βουλή «επείσθη» και επικύρωσε την εκλογή του Ρήγα Παλαμήδη!!!

Ο Κωλέττης, αριστοτέχνης της «ίντριγκας», βρήκε και άλλο τρόπο να εξουδετερώσει την περιορισμένη δύναμη που ανέδειξε από τέτοιες κάλπες ο Μαυροκορδάτος. Από τους 40 εκλεγέντες φίλους του Μαυροκορδάτου πέτυχε την ακύρωση των 28! Έτσι έμειναν μόνο 12 βουλευτές του Μαυροκορδάτου στην Βουλή. Κατόρθωσε μάλιστα ν’ ακυρώσει και την εκλογή του Μαυροκορδάτου, παρ’ όλο που ο τελευταίος είχε εκλεγεί σε τέσσερις περιοχές: Καλάβρυτα, Καρυστία, Τριχωνίδα και Πανεπιστήμιο. Ακυρώθηκε επίσης και η εκλογή του Λόντου και του Ζαΐμη.

6/. Εκείνο πάντως που είναι φοβερό και παραμένει ανεξίτηλο στίγμα του κοινοβουλευτικού βίου μας είναι το άφθονο αίμα που χύθηκε κατά την πρώτη, μετά την απελευθέρωση, εκλογική αναμέτρηση.

Μετά την ακύρωση τόσων εδρών θα περίμενε κανείς διεξαγωγή νέων αναπληρωματικών εκλογών. Ο Κωλέττης, ευφυώς, παρέκαμψε και τον σκόπελο αυτό. Αντικατέστησε τους επιτυχόντες με αποτυχόντες! Το μέγεθος της καλπονοθείας δείχνει η αμείλικτη ευγλωττία των αριθμών. Συγκεκριμένα στην Αθήνα εξελέγησαν οι ακόλουθοι: Καλλιφρονάς με 2.332 ψήφους, Κωλέττης με 2.133, Σ. Βλάχος με 1.784 και ο Μακρυγιάννης με 1.010.

Ο Δημ. Καλλέργης, ο αρχηγός της Ανταρσίας της 3ης Σεπτεμβρίου, πήρε μόνο 253 ψήφους και απέτυχε! Αντίθετα, ο Καλλιφρονάς που είχε γίνει μισητός στον λαό, γιατί την τελευταία στιγμή, πρόδωσε την …επανάσταση, βγήκε πρώτος από την κάλπη!

Ο Κωλέττης, έχοντας συναίσθηση της ενοχής του, για να μην υποστεί μελλοντικά κυρώσεις και ο ίδιος ή κάποιος οπαδός του, φρόντισε να εξασφαλίσει δια διατάγματος την ατιμωρησία του. Για τον λόγο αυτό στις 9 Ιανουαρίου 1845 εκδόθηκε το Βασιλικό Διάταγμα «Περί αμνηστεύσεως των κακουργημάτων εις τας βουλευτικάς εκλογάς». Ανεγνώριζε, δηλαδή, ότι στις εκλογές που έγιναν με δική του ευθύνη και υπό την εποπτεία του υπήρξαν «κακουργήσαντες»!

Ο ιστορικός Γ. Ασπρέας, κάνοντας μια ανάλυση των πρώτων ελληνικών εκλογών, προβαίνει σε μια βαθυστόχαστη παρατήρηση:

«Ό,τι συνέβη κατά το έτος εκείνο, κατά τας πρώτας βουλευτικάς εκλογάς, είναι άξιον μεγάλης προσοχής, διότι τα γεγονότα εκείνα υπήρξαν τα κατ’ εξοχήν κληροδοτήσαντα εις την χώραν την πολιτικήν κακοδαιμονίαν, υπό την ειδεχθή πτέρναν της οποίας εδεινοπάθησεν ο Ελληνισμός».

ΟΧΙ αξιομνημόνευτε Γεώργιε Ασπρέα…

ΔΕΝ εδεινοπάθησε μόνον τότε ο Ελληνισμός, αλλά από τότε μέχρι σήμερα ΔΕΙΝΟΠΑΘΕΙ ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ και ΥΠΟΦΕΡΕΙ/ ΕΞΑΧΡΕΙΩΝΕΤΑΙ ο Ελληνικός λαός, προς δόξα των θιασωτών/ «τοξοβόλων» του αποκαλούμενου «Δημοκρατικού Τόξου»!!!

β. Το πρώτο διάταγμα για τις «Δημοκρατικές» εκλογές.

Το πρώτο διάταγμα (ΦΕΚ 33/10.11.1844), δεν αφορούσε άμεσα τις εκλογές. Αναφερόταν στην αμνήστευση διαφόρων ληστών, που όμως είχαν πάρει… μέρος στις εκλογές, όπως ο Γιάννης Γιαταγάνας, για τον οποίον στα Πρακτικά της Βουλής διαβάζουμε ότι «με 15 περίπου άνδρας του περιέρχετο στα χωριά (σ.σ. της επαρχίας Φθιώτιδας) και απειλούσε τους κατοίκους ότι θα τους σκοτώσει, θα κάψει τις καλύβες τους και θα σκοτώσει τα ζώα τους εάν δεν δώσουν ψήφο στο Δ. Χατζίσκο».

Ο Χατζίσκος εκλέχτηκε πρώτος σε σταυρούς στην επαρχία, αλλά ήταν «κυβερνητικός» βουλευτής. Έτσι, η Βουλή επικύρωσε το αποτέλεσμα των εκλογών και ο Γιαταγάνας βρέθηκε ανάμεσα στους αμνηστευμένους ληστές.  Αντίθετα, ένας άλλος ληστής, ονόματι Άλμπουρας, που έδρασε σε πόλεις της Ηλείας υπέρ βουλευτή που δεν κατονομάζεται αλλά προφανώς ανήκε στην αντιπολίτευση, δεν αμνηστεύτηκε και οι εκλογές εκεί επαναλήφθηκαν….προς δόξα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Για να έχουν αμνηστία και τα μέλη των συμμοριών των ληστών, εκδόθηκε νέο Διάταγμα (ΦΕΚ 37/29.12.1844), ενώ τον Ιανουάριο του 1845 εκδόθηκε και ένα τρίτο Διάταγμα (ΦΕΚ 1/10.1.1845), με το οποίο αμνηστεύτηκαν έπαρχοι, δήμαρχοι και γενικά όλοι όσοι διέπραξαν εκλογικά αδικήματα!!!.

Η εφημερίδα «Αθηνά» (φ.5.4.1844) αποτύπωνε, παραστατικά, το προεκλογικό κλίμα γράφοντας ότι «ευρισκόμεθα εις την παραμονήν των εκλογών, αι οποίαι προετοιμάζουν εις γενικήν κίνησιν το έθνος».

«Αφ’ ενός μέρους οι αποτυχόντες εις την Σύνοδον (σ.σ. στη συντακτική εθνοσυνέλευση) καταβάλλουν όλας των τας δυνάμεις διά να υποσκελίσουν εκείνους οίτινες έγιναν αιτία της αποτυχίας των, και αφ’ ετέρου πάλιν οι εν τοις πράγμασι φαίνεται ότι δεν κοιμώνται», εξηγούσε η εφημερίδα, σημειώνοντας ότι «η Κυβέρνησις απεφάσισε να τοποθετήση διάφορα στρατιωτικά σώματα εις τα κεντρικώτερα της Πελοποννήσου μέρη διά να επαγρυπνούν εις την διαγωγήν των σφόδρα τούτων πατριωτών».

Έκτοτε και μέχρι των ημερών μας, οι εκλογικές ατασθαλίες αποτελούν παράδοση, πολιτικόν οιονεί γονιδιακόν υλικόν. Δεν κυριάρχησε το ήθος αλλά η αήθεια. Ούτε το δημοκρατικό αλλά το αυταρχικό πνεύμα, που αργότερα θα εκφραστεί με το «άστε ντούε» («έτσι θέλω) του διαβόητου «Τζούμπε», ήτοι του Υδραίου πολιτικού Δημ. Βούλγαρη. Οι τότε πολιτικοί, που είχαν όλοι βγει από τις φλόγες του πολέμου, δεν ήσαν ούτε ασήμαντοι ούτε απαίδευτοι. Πολλών οι αγορεύσεις είναι μνημεία λόγου. Δυστυχώς, αντί να επιδείξουν τα αναμφισβήτητα προτερήματά τους, άφησαν να κυριαρχήσουν τα πάθη τους….».

γ. Επιτομή απόψεων για τα αίτια και τις συνέπειες του ανθελληνικού πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου.

1/. O γνωστός φιλέλληνας-τραπεζίτης Eϋνάρδος, απευθυνόμενος στον Λουδοβίκο της Bαυαρίας, πατέρα του Oθωνος, κρίνει ότι «το δάνειο υπήρξε μια από τις σπουδαίες αιτίες της μεταπολίτευσης του 1843». Το δάνειον, λοιπόν που θα μπορούσε να είχε διακανονισθεί εάν υπήρχε καλή θέληση από τους Άγγλους, και όχι η αυταρχική πολιτική του βασιλέως όπως διατείνονταν τότε οι «Συνταγματικοί» και διατείνονται σήμερα οι θιασώτες του λεγομένου «Δημοκρατικού  τόξου»..

Kατηγορηματικοί είναι και οι πρεσβευτές των Mεγάλων Δυνάμεων για την πυροδότηση της…Eπαναστάσεως. Τις κωδικοποιεί ο Aυστριακός Πρόκες Όστεν, απευθυνόμενος στον Mέτερνιχ:

«Δεν πρόκειται για ζήτημα Συντάγματος, αλλά για συνωμοσία που γεννήθηκε από λάθη της κυβερνήσεως και της Διασκέψεως του Λονδίνου (εννοεί το πρωτόκολλο- μνημόνιο του Ιουλίου), της οποίας η απαίσια επιρροή έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο...».

Στην πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική ιστορία (Γ. Ρωμαίος "Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα"), η οικονομική διάσταση αξιολογείται ως ένας από τους δύο λόγους της επαναστατικής έκρηξης (ο άλλος ήταν η διαρροή των "συνωμοτικών" σχεδίων).

Τι σημαίνει διαρροή των συνωμοτικών σχεδίων;

Καθαρή Συνωμοσία, για ανατροπή του βασιλέως (σε περίπτωση που δεν δεχόταν τα αιτήματα των στασιαστών) ή για εξαναγκασμό του σε αποδοχή των αιτημάτων τους…Φυσικά όλα αυτά ….δημοκρατικώτατα.

Όλες οι πηγές της περιόδου συμπίπτουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ότι η οικονομική συμφωνία που αναγκάστηκε να αποδεχθεί η Οθωνική κυβέρνηση «συνετέλεσεν ίνα εμψυχώση την συνωμοσίαν» (ΣΣ: Έτσι ονόμαζαν την «επανάσταση» οι ξένοι).

Είτε με άλλη διατύπωση «αι οικονομικαί δυσχέρειαι εν μέσω τόσων ανωμάλων περιστάσεων, αι επεμβάσεις των πρεσβευτών και εις αυτά τα ελάχιστα... προεκάλεσαν τοιαύτην κατάστασιν, ώστε πάντες προέβλεπον την επερχομένην θύελλαν..».

2/. Το δάνειο του 1832, το πρωτόκολλο-μνημόνιο του 1843 για τα τοκοχρεολύσια, με τον έλεγχο των οικονομικών της χώρας και την επιβολή εξοντωτικής λιτότητας στον λαό, ήταν βασικοί κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που οδήγησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. 

O ιστορικός Tζον Πετρόπουλος, στην κλασική μελέτη του για την Οθωνική μοναρχία, συνοψίζοντας τις σχετικές πηγές συμπεραίνει επιγραμματικά: «H συλλογική ενέργεια των προστάτιδων δυνάμεων (για τα δάνεια και τα τοκοχρεολύσια) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκρηξη της επανάστασης».

Τα τοκοχρεολύσια λοιπόν, και ειδικότερα ο ασφυκτικός έλεγχος των δημοσιονομικών της χώρας από τους ξένους δανειστές της, «έφαγαν» την μοναρχία και όχι η απολυταρχική δήθεν, πολιτική του Όθωνος.

Τον Ιανουάριο του 1843, ο υπουργός Εξωτερικών Ι. Ρίζος Νερουλός, είχε ανακοινώσει στις Προστάτιδες Δυνάμεις ότι εάν δεν δινόταν νέο δάνειο με την εγγύησή τους, η χώρα δεν θα μπορούσε να καταβάλει τα τοκοχρεολύσια του δανείου (ΣΣ:  Πρόκειται για το δάνειο των 60 εκ. φράγκων που είχε δοθεί το 1832 με την έλευση του Οθωνα)... Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία επέβαλαν την υπογραφή πρωτοκόλλου, με το οποίο δέσμευαν δασμούς και φόρους χαρτοσήμου, ιδιοκτησία κ.ά. για την εξυπηρέτηση του δανείου!!!

Ταυτόχρονα απαίτησαν την μείωση των δημοσίων δαπανών, ακόμη και των ασήμαντων μισθών των στρατιωτικών…. Όλα αυτά εν μέσω μιας βαθειάς οικονομικής κρίσεως, που μάστιζε τους 900.000 κατοίκους του Ελληνικού βασιλείου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1840. 

3/. Η Τρόϊκα των πρεσβευτών

Oι Tρείς Δυνάμεις συζήτησαν στο Λονδίνο (Μάϊος-Ιούλιος 1843) για το ελληνικό χρέος. Αποφάσισαν να καταβάλει ετησίως η Ελλάδα 3,7 εκ. γαλλικά φράγκα για την αποπληρωμή του τριμερούς δανείου που είχαν παραχωρήσει ως εγγυήτριες το 1832, με την έλευση του Οθωνα. Το ποσό είναι "αστρονομικό" (25-30% των κρατικών εσόδων).

Οι πρεσβευτές τους στην Αθήνα ανέλαβαν την εκτέλεση των αποφάσεων. Καθόρισαν αποικιοκρατικού τύπου μέσα, για την είσπραξη των τοκοχρεολυσίων, ενώ η Ελλάδα είχε ήδη παραλύσει οικονομικώς. 

4/. Το εξοντωτικό πρωτόκολλο

Το εξοντωτικό πρωτόκολλο «διέρρευσε» στον Τύπο (Αύγουστος 1843) με αποτέλεσμα να προκληθεί σάλος (Μερικοί "βλέπουν" βρετανικό δάκτυλο για να υπονομευτεί ακόμη περισσότερο ο Oθων και η μοναρχική αυλή). H κυβέρνηση αναγκάζεται να υπογράψει το «μνημόνιο» που συνέταξαν οι τρεις πρεσβευτές, ως υπερκυβερνήτες πια, και για τα οικονομικά του κράτους, στις 2 Σεπτεμβρίου 1843.

Μετά την «Επανάσταση», η συμφωνία ακυρώνεται στην πράξη, ενώ κηρύσσεται νέα στάση πληρωμών (η δεύτερη νεοελληνική πτώχευση μετά το 1827).

δ. Η Ταυτότητα των εμπεπλεγμένων στο πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου και η σχέση τους με τους συνωμότες στην δολοφονία του Ι. Καποδίστρια..

Καταγράψαμεν τα ονοματεπώνυμα των πρωταγωνιστών στο πραξικόπημα της 3ης Σπτεμβρίου. Παραλλήλως καταθέσαμε τα ονοματεπώνυμα των κυριωτέρων αναγκαίων συνεργών, συναιτίων ή συνειδότων που συμμετείχαν στην σχεδίαση και οργάνωση της συνωμοσίας και βοήθησαν παντοιοτρόπως μια δεκαετία πριν, στην διάπραξη του Εθνικού κακουργήματος της δολοφονίας του κυβερνήτου Ι.  Καποδίστρια, τα ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου 1831.

Οι συνωμότες της δολοφονίας του Εθνικού κυβερνήτου, το 1832 συνέδραμαν τις δυνάμεις του Ιωάννη Κωλέττη στην ανατροπή της κυβερνήσεως του Αυγουστίνου Καποδίστρια. Το ίδιο έτος διορίστηκε μέλος της Γερουσίας ενώ το 1835 διετέλεσε σύμβουλος επικρατείας. Αργότερα χρημάτισε υπουργός εσωτερικών στην κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη του 1848)…

Αναδιφήσατε τα Γενικά Αρχεία του Κράτους ΓΑΚ και αναζητήσατε τα ονοματεπώνυμα και των άλλων εμπλεκομένων στην συνωμοσίαν για την δολοφονία του Καποδίστρια.. [ΣΣ:Τα αποδεικτικά στοιχεία ευρίσκονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), εάν δεν έχουν καταστραφεί από τους μισθάρνους φύλακες της …Δημοκρατίας].

Εξ εκείνων που συνωμότησαν εναντίον του Εθνάρχου Καποδίστρια, επελέγησαν από την τότε Τρόϊκα των Μεγάλων Δυνάμεων (1843), οι καταλληλότεροι και μαζί με μερικούς άλλους «αφανείς-νεοφανείς» «συνταγματικούς», «διαφωτιστές» και καιροσκόπους, απετέλεσαν το «μετεπαναστατικόν» υπουργικόν συμβούλιον και τους μετέπειτα πολιτάρχες της «Συνταγματικής» Ελλάδος….

Έτσι, έλαβαν την αμοιβήν τους από τους τότε «Τροϊκανούς» πρεσβευτές-προστάτες της μικράς Ελλάδος, για την «προσφορά» τους τόσον στην δολοφονίαν του Καποδίστρια, όσον  και στην απογύμνωση αρχικώς και αποπομπήν αργότερον, του μαρτυρικού βασιλέως των Ελλήνων, Όθωνος..Αυτούς κατεχώρισε το Σύστημα στην ιστορία που συνέγραψαν δικοί του άνθρωποι, ως συνταγματικούς, μεγάλους πολιτικούς και …δημοκράτες.

«Αυτείνοι οπού καταφάνισαν την πατρίδα βάνουν τους δούλους τους και τους κόλακές τους, εκείνους οπούχουν ίσια την αρετή κι’ αγώνες, και τους εγκωμιάζουν εις της ’φημερίδες κάθε ολίγον και φκειάνουν και ’στορίες. Φκειάνει μίαν ιστορίαν ο Αλέξαντρος ο Σούτζος εις το Γαλλικόν και λέγει σωτήρες της Ελλάδος τους φίλους του. Βάνει κι ο Κωλέτης τον Σουμερλή, στενόν φίλον του Γκούρα και της φατρίας τους, και φκειάνει ’στορίαν και κατηγοράγει ασυστόλως τον Δυσσέα, τον οχτρό του Κωλέτη, κι’ εγκωμιάζει πολύ τον Γκούρα και τους φίλους του.

Με τέτοια αρετή γένεται ’στορία ; Να μην του ειπής και τα καλά του και τα κακά του κάθε ενού, αλλά παθητικώς; […] Οι φίλοι του ’στοριογράφου έχουν όνομα, εκείνοι οπού δεν είναι της φατρίας του δεν έχουν όνομα. […] Βλέποντας αυτούς τους δυο μεγάλους πολιτικούς, Μαυροκορδάτο και Κωλέτη, ότι ο ένας ηύρε τον πατριώτη του Σούτζο κι’ εγκωμιάζει αυτόν και την συντροφιάν του, ο άλλος τον Σουμερλή, τότε ο τρίτος πολιτικός της Ελλάδος ο Μεταξάς ηύρε κι αυτός τον δικόν του, ηύρε τον Κάρπον οπούρθε από την Ρουσσίαν […..] Θα βρεθούν άλλοι προκομμένοι ’στοριογράφοι ν’ αποδείξουν αυτά και τον αίτιον της φατρίας και τότε το κοινό πληροφοριέται την αλήθεια.».1

Αυτή είναι η αποκάλυψη της συστηματικώς αποκρυπτομένης ΑΛΗΘΕΙΑΣ για την 3ην Σεπτ. 1843 και τα ακολουθήσαντα τραγικά-τραγελαφικά και αιματηρά γεγονότα !

Μετά από τα παραπάνω, καλείται οιοσδήποτε εχέφρων πολίτης να απαντήσει στα ερωτήματα:

1ον/. Υπέρ ποίου ή ποίων και προς ποίον σκοπόν έγινε το πραξικόπημα του 1843, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να επιβληθεί το πολυδιαφημιζόμενον μέχρι σήμερα Σύνταγμα του 1844; Υπέρ των πολιτών και της ελευθέρας εκφράσεως της πολιτικής τους βουλήσεως;

Υπέρ της πενομένης πατρίδος μας ή υπέρ των ένοπλων ληστάρχων των ορέων όπως ο Γιαταγάνας και των νεοφεουδαρχίσκων κοτζαμπάσηδων και επίδοξων βουλευτών, ληστάρχων των πόλεων και της τότε πολιτικής ζωής του τόπου, οι απόγονοι των οποίων (βιολογικοί-ιδεολογικοί-πολιτικοί-πνευματικοί)  κυβερνούν…δημοκρατικώτατα μέχρι σήμερα την πατρίδα μας;

Τι ΔΕΝ έχετε καταλάβει ακόμη;

2ον/. Ποίους εξυπηρετούσε η κατάσταση πολιτικοκοινωνικής αναρχίας και οικονομικής δουλείας στην Ελλάδα του 1843-1844, σε μίαν περίοδον που μόλις είχαν μπει τα θεμέλια (ή στην κυριολεξίαν είχαν αρχίσει να γίνονται «εκσκαφές» για τοποθέτηση θεμελίων), για την δημιουργίαν κράτους και ο λαός ήταν πενόμενος, απαίδευτος, ρακένδυτος και είχε ανάγκη από ο,τιδήποτε άλλο, εκτός από την πολιτική ορολογία περί Συντάγματος, εκλογών, κοινοβουλίου, πολιτικών κομμάτων, κλπ;

3ον/. Ποιους διευκόλυνε η ταραχώδης και αλήστου μνήμης  εκείνη περίοδος; Τους πενομένους Έλληνες πολίτες ή τους «προστάτες» και δανειστές;

Όποιος ΔΕΝ έχει κατανοήσει ότι τα κακουργήματα που διεπράχθησαν μετά την δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννου Καποδίστρια το 1831, την επιβολήν του επαράτου Συντάγματος 1844, αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και γιατί το βιαίως επιβληθέν Σύνταγμα, στον τράχηλον του Ελληνικού λαού, ισχύον με διάφορες,,,παραλλαγές και σύγχρονα ηλεκτρονικά τεχνάσματα, μέχρι σήμερα, συνιστά  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΝ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ:

-Κατατεμαχισμού του πολιτικού δυναμικού του λαού,

-Εκχύσεως δηλητηρίων, αηθείας, αλαζονείας, ετσιθελισμού, ραγιαδισμού, αδικίας, κομματοκρατίας, οικογενειοκρατίας, εθνομειοδοσίας, νεοφεουδαρχισμού (βουλευτοκρατίας),  πολιτικο- οικονομικής υποτελείας,

-Διασπάσεως κοινωνικής συνοχής  και

-Παραδόσεως της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας, σε ξένους «προστάτες» και δανειστές-δυνάστες,

Τότε, χρειάζεται να εξετασθεί από ειδικόν ψυχίατρον, εφ’όσον βεβαίως, δεν είναι έμμισθος πράκτωρ, υπάλληλος ή ωτακουστής των «προστατών» και δανειστών μας!!!

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ (Δίδαγμα Ιστορικών αληθειών και όχι «(ψευτο) δημοκρατικών» μύθων)

Απανταχού της Γης ενσυνείδητοι Ρωμηοί/Συνέλληνες!!!

1/. Σας μεταφέραμε νοερώς, συνοπτικώς μεν, αλλά με επιχειρήματα και ντοκουμέντα που σας αποκρύπτει το Σύστημα, στην περίοδον των γεγονότων της 3ης Σεπεμβρίου 1843, όσων προηγήθηκαν και ακολούθησαν το πραξικόπημα των επίορκων στρατιωτικών και των οθωμανόφιλων και στην συνέχεια αγγλογαλλορωσώφιλων κοτζαμπάσηδων κατά του μαρτυρικού Βασιλέως Όθωνος, ο οποίος ανεξάρτητα των σφαλμάτων και εγκλημάτων της Βαυαρικής συνοδείας του, υπήρξεν ένας αγαθός, λαοφιλής και φιλλέλην βασιλεύς….

2/. Τα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, σε ΟΥΔΕΜΙΑ περίπτωση μπορεί να χαρακτηρισθούν ως επανάσταση. Σαφέστατα συνιστούν εθνοπροδοτική στάση και ξενοκίνητο πραξικόπημα. Με εξαίρεση τον Αγωνιστή Ιωάννη Μακρυγιάννη που ελαυνόταν από αγνά κίνητρα και απεχώρησε την τελευταία στιγμή, την δήθεν «επανάσταση», έκαναν περιτρίμματα της αγοράς, στρατιώτες της Φρουράς των Αθηνών υπό τον Καλλέργη και ελάχιστος αριθμός πολιτών, ήτοι απελευθερωθέντες ποινικοί κατάδικοι, απατεώνες, πόρνες, κλέφτες…

3/. Φυσικά, ΔΕΝ ήταν το Σύνταγμα εκείνο που απασχολούσε τους κοτζαμπάσηδες και τους κουμπουροφόρους τους, καθώς και τους πράκτορες των Αγγλογαλλορώσων, αλλά η απόκτηση μεγαλύτερης εξουσίας εις βάρος των δικαιοδοσιών και αρμοδιοτήτων του Βασιλέως, με τον λαόν «αμέτοχο και αδιάφορο».

4/. Οι συνωμοσίες για την επιβολήν Συντάγματος:

α/.Ξεκίνησαν όταν οι πολιτικές φιλοδοξίες των αρχηγών των τριών πολιτικών κομμάτων της εποχής (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό), ετέθησαν υπεράνω των συμφερόντων του Ελληνικού Έθνους και του πενομένου Ελληνικού λαού.

β/. Επισπεύθηκαν όταν ο βασιλεύς Όθων απαίτησε από τις «προστάτιδες δυνάμεις», να αποκατασταθούν σταδιακώς, τα εθνικά δίκαια των Ρωμηών/Ελλήνων (απελευθέρωση ελληνικών εδαφών ευρισκομένων υπό Οθωμανική κατοχή), αρχικώς με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην μητέρα Ελλάδα και

γ/. Κορυφώθηκαν, μετά τις εισηγήσεις του Όθωνος, να αποσταθεροποιηθεί ή να διαλυθεί η Προστατευομένη των Άγγλων, Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Έτσι, ετέθη σε εφαρμογή και πάλιν, ο γνωστός προπαγανδιστικός μηχανισμός που αποσκοπούσε να επιβάλλει στον λαόν την άποψη ότι, ο Όθων ήταν αντιδημοκράτης, τυραννικός, απολυταρχικός, δικτάτορας, κλπ.. Όλα τα συκοφαντικά συνθήματα δηλαδή, που εξαπέλυαν και κατά του Εθνάρχου-Εθνοιερομάρτυρος (καθ’ημάς Αγίου) Ιωάννου Καποδίστρια.

5/. Η μεθοδευμένη και επιβληθείσα χρεοκοπία και πτώχευση της Ελλάδος το καλοκαίρι του 1843, ενέτειναν την κατάσταση και διευκόλυνε την «απο­γύμνωση του Βασιλέως Όθωνος, από πάσης στρατιωτικής και πολιτικής δυνάμεως». 

6/. Εκείνοι που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Οθωμανούς και στην συνέχεια με τους πρέσβεις των «προστάτιδων» δυνάμεών μας, αυτοί που συμμετείχαν με τον ένα ή άλλον τρόπον στην δολοφονία του Ιωάννου Καποδίστρια και στην πολιτικήν απογύμνωση του Όθωνος δια του πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, αυτοί που καταφάνισαν την πατρίδα μας, από τότε δια των φίλων τους και σήμερα δια των βιολογικών ή πνευματικών/ιδεολογικών/πολιτικών απογόνων τους, παρουσιάζονται ως σωτήρες της Ελλάδος ενώ ήσαν/είναι ολετήρες της πατρίδος..

Κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Όθων αγάπησε την Ελλάδα όσον τίποτε άλλο. Απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 1867 στην Βαμβέργη (Bamberg). Ο ίδιος θέλησε να ταφεί με την παραδοσιακή ενδυμασία της Ελλάδας, την φουστανέλλα. Είναι θαμμένος μαζί με την Αμαλία, στον οικογενειακό τάφο της βαυαρικής δυναστείας, στην εκκλησία Theatinerkirche, στο κέντρο του Μονάχου.

Η ψήφιση του Συντάγματος του 1844, μετά το πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου, απετέλεσε την ταφόπλακα της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας του Ελλαδικού κράτους, της ουσιαστικής πολιτικής ελευθερίας του Ελληνικού λαού και της αποκαταστάσεως των Εθνικών μας δικαίων.

Μία ταφόπλακα, η οποία υπάρχει εμφανέστατα μέχρι σήμερα, με την εξής διαφορά: Επί της ταφόπετρας, τότε (1843-1844) εφέροντο οι επιγραφές-υπογραφές των τριών «προστάτιδων» δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, σήμερα ευδιακρίτως,  έχουν αντικατασταθεί με τις επιγραφές-υπογραφές των Ιουδαιοκρατούμενων ΗΠΑ και της Ιουδαιο-Φραγκογερμανικής Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

*

Ώ σημερινοί θιασώτες της Συνταγματικής Αλλαγής του 1843 και ..τοξοβόλοι του σύγχρονου «Δημοκρατικού τόξου»!!!

Πανηγυρίζετε, είσθε υπερήφανοι ή αισχύνεσθε για τα «έργα και τις ημέρες» των βιολογικών, ιδεολογικών/πολιτικών και πνευματικών προγόνων σας, από της Ανταρσίας/πραξικοπήματος του 1843 και τις διαδικασίες των …δημοκρατικών εκλογών που ακολούθησαν; 

Αντί να θριαμβολογείτε (όσοι από εσάς πράττετε ούτως), θα έπρεπε να απολογείσθε στην συνείδηση του Έθνους για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν κατά της Ελληνικής πατρίδος μας, το 1831, το 1843 και το 1844, από τους προγόνους σας (βιολογικούς, πνευματικούς, ιδεολογικο-πολιτικούς).

Ποία ήσαν τα εγκλήματά τους;

Η ενσυνείδητη συμμετοχή τους στην δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννου Καποδίστρια, στην προδοτική Ανταρσία κατά του βασιλέως το 1843 και στην βιαίαν επιβολήν ενός ξενόφερτου ψευτοδημοκρατικού Συντάγματος το 1844, μη συμβατού στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, το οποίον με διάφορες παραλλαγές και ηλεκτρονικο-πολιτικο-νομικές «αλχημείες», εφαρμόζεται μέχρι σήμερα. 

Συνεχίζεται  

  

 

---

1 Μακρυγιάννης 2003, σσ. 381-383 (σε όλα τα παραθέματα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του πρωτοτύπου). Πέραν του ιστορικού πονήματος του Φραντζή, που ήδη αναφέρθηκε, τα κείμενα που μνημονεύει ο Μακρυγιάννης είναι: Αλέξανδρος Σούτσος, Histoire de la révolution grecque (1829), Διονύσιος Σουρμελής, Ιστορία των Αθηνών κατά τον υπέρ ελευθερίας αγώνα.

Αρχομένη από της Επαναστάσεως μέχρι της αποκαταστάσεως των πραγμάτων (1834), Ανασκευή των εις την ιστορίαν των Αθηνών αναφερομένων περί του στρατηγού Οδυσσέως Ανδρούτζου, του Ελληνικού τακτικού και του Συνταγματάρχου Καρόλου Φαβιέρου, παρά του λοχαγού Κάρπου Παπαδοπούλου (1837).