ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922 
ΜΕΡΟΣ  10^ο

ιστ. Στην εφημερίδα «Εστία» της 7/10/1922, εγράφησαν τα εξής:

«Ακόμη και τον ακόλουθό του επρόδωσε ο οικτρός σατράπης της Σμύρνης (σ.σ. Στεργιάδης). Νεώτατο, ωραίο παλικάρι, τον είχε φέρει μαζί του στην Σμύρνη. Εκεί ο Κρητικός χωροφύλαξ ηγάπησε μία νεαράν Σμυρναίαν, την επήρε γυναίκα του και επερίμενε από ημέρας εις ημέραν να γίνει και πατέρας. Έξαφνα ο Στεργιάδης έφυγε για να ζητήσει άσυλο εις το αγγλικό θωρηκτό. Δεν είχε όμως τον ανθρωπισμό να ειδοποιήσει τουλάχιστον και τον ακόλουθό του, ώστε να σωθεί.

Αντιθέτως, τον διαβεβαίωσε ότι πηγαίνει να συνεννοηθεί με τον Άγγλο ναύαρχο και θα επιστρέψει. Ο Κρητικός χωροφύλακας παρέλαβε την γυναίκα του και πήγε στην παραλία. Ήδη, οι Τούρκοι είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν τους δρόμους. Ο χωροφύλακας έμεινε εκεί περιμένοντας τον κύριό του. Επιτέλους οι Τούρκοι έφθασαν, έσχισαν την κοιλιά της γυναίκας του και έκαψαν ζωντανό το ωραίο παλικάρι. Τώρα ο Στεργιάδης περιποιείται την υγεία του εις Παρισίους».

ιζ. Μικρασιατικής Άμυνα      

Από τον Φεβρουάριο 1922 άρχισε να δημιουργείται η οργάνωση «Μικρασιατική Άμυνα», ένα αυτονομιστικό κίνημα αποτελούμενον από ένοπλα τμήματα Ελλήνων Μικρασιατών με την μορφήν πολιτοφυλακής για την προστασία του Ελληνικού πληθυσμού από την ολοένα αυξανόμενη τουρκική απειλή. Τον Απρίλιο του 1922 προτείνεται στους Στεργιάδη και Παπούλα να αναλάβουν  την ηγεσία της οργανώσεως. Αμφότεροι απέρριψαν την πρόταση με την δικαιολογία ότι κάτι τέτοιο δεν είχε την κυβερνητική έγκριση, ενώ έμοιαζε ουτοπική σαν πρωτοβουλία.

Ο Στεργιάδης, αντί να κρατήσει μυστική την ίδρυση και τα σχέδια της οργανώσεως μετέβη στις Αθήνες και κατέδωσε τα πάντα στον Άγγλο πρέσβυ1. Κατά την επιστροφή του εξ Αθηνών αντιπρότεινε στους ηγέτες της οργανώσεως, τον Ιούλιο του 1922:

-Την δημιουργία αυτόνομου Μικρασιατικού κράτους υπό την ψιλή επικυριαρχία του Σουλτάνου. Την οργάνωση του αυτόνομου κράτους θα ανελάμβαναν οι Προστάτιδες δυνάμεις.

-Το αυτόνομο κρατίδιον με κέντρο την Σμύρνη θα είχε δική του διοίκηση και αστυνομία, σχηματισμένα από ντόπια στοιχεία.

-Ο χαρακτήρας του κράτους θα ήταν αποκλειστικά μικρασιατικός-πολυφυλετικός και όχι ελληνικός. Το εγχώριο μουσουλμανικό μικρασιατικό στοιχείο θα είχε ισότιμη συμμετοχή στην μελλοντική διοίκησή του.

Η πρόταση του Στεργιάδη ετέθη με τέτοιες προϋποθέσεις που η δημιουργία του αυτόνομου κρατιδίου καθίστατο ανέφικτος. Πιθανώτατα ήταν η πρόταση της Αγγλικής πρεσβείας την οποίαν ο Στεργιάδης μετέφερε στους ηγέτες της οργανώσεως ως δικήν του και ελέχθη μάλλον για να αποθαρρύνει τους Έλληνες και ο ίδιος να απαλλαγεί από την «ενοχλητικήν» παρουσία τους.

Μία τέτοια πρόταση, ως ήταν φυσικόν, κρίθηκε από τους Έλληνες Μικρασιάτες «Αμυνίτες» απαράδεκτη και εχθρική. Η εχθρική στάση του Στεργιάδη απέναντι στους Αμυνίτες προκάλεσε σύγχυση και απελπισία στα στελέχη της. Έτσι ο Στεργιάδης με διάφορα μέτρα που πήρε κράτησε σε αδράνεια την οργάνωση, και εξόρισε στην Νάξο ένα από τα ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Σμύρνης, τον Α. Λάμπρου2.

ιη.  Η κατάρρευση του μετώπου

  Στις 19 Αυγούστου με εμπιστευτικό μήνυμά του στις αντιπροσωπείες της Υπάτης Αρμοστείας στις πόλεις Σόμα, Αδραμύττιο, Πάνορμο, Αρτάκη, Μουδανιά, Κίο, Μπάλια, Σαλιχλί και Φιλαδέλφεια, ο Στεργιάδης ζητούσε να συγκεντρώσουν το αρχειακό υλικό τους και να είναι έτοιμοι προς αναχώρηση χωρίς να αντιληφθεί κάτι ο πληθυσμός.

Από τον αντιπρόσωπο της Κίου ζήτησε να ενθαρρύνει τον πληθυσμό της περιοχής να παραμείνει στις εστίες του!!! Επίσης την νύκτα της 21/22  Αυγούστου 1922, σε τηλεγράφημά του ο Στεργιάδης προς τον υποδιοικητή των Ελληνικών δυνάμεων της περιοχής Κασαμπά του λέει: «Εμποδίσατε αναχώρησιν πολιτών, καθότι στρατός επ’ ουδενί λόγο εγκαταλείψει περιφέρειάν σας».

             Όμως η στρατιωτική ηγεσία δεν συμμεριζόταν μια τέτοια διαχείριση της καταστάσεως εκ μέρους του Υπάτου Αρμοστού, ενώ ο συνταγματάρχης Φ. Φιλίππου στην Μαγνησία προσπαθούσε να επιβιβάσει τον πληθυσμό σε τρένα, «παρά τις διαταγές του Στεργιάδη».

             Εκτός από τα αρχεία και τα δημόσια έγγραφα της Αρμοστείας που φορτώθηκαν μέχρι το τελευταίο πακέτο και για τα οποία ο Στεργιάδης ησθάνθη ιδιαίτερη υπερηφάνεια, με εντατική προσπάθεια φορτώθηκαν σε επίτακτα φορτηγά τις τελευταίες ημέρες της καταστροφής και όλα τα πυρομαχικά της Σμύρνης!!! 

           Κι όμως το «κατόρθωμα» αυτό είναι θλιβερό και εγκληματικό. Διότι ένα καράβι 3-4000 τόνων θα μπορούσε να μεταφέρει μερικές χιλιάδες «ψυχές», με πολλά δρομολόγια από την Σμύρνη στην Χίο ή Μυτιλήνη με τον ελάχιστο χρόνο που θα χρειαζόταν η επιβίβαση και αποβίβαση των προσφύγων, αντί της πολύωρης 24 ωρών φορτώσεως των πυρομαχικών στο λιμάνι της Σμύρνης.

             Θα μπορούσε επίσης να είχε ζητήσει από την Κυβέρνηση την επίταξη κάθε πλωτού μέσου, ακόμη και τράτες και ψαρόβαρκες και την ναύλωση κάθε πλοίου που βρισκόταν στην ανατολική Μεσόγειο για την σωτηρία των ανθρώπων. 

            Όμως ο πρώτος, μετά τον Βενιζέλο υπεύθυνος της σφαγής των Ελλήνων της Ιωνίας δεν το έκανε. Δεν ήθελε να το κάνει διότι άλλη ήταν η αποστολή του και άλλες εντολές είχε λάβει από το Σύστημα που υπηρετούσε πιστώς… 
          Ένα αποκρουστικό περιστατικό που χρόνια μετά εξιστορεί ο πολιτικός διοικητής – Νομάρχης Προύσας, Αλέξανδρος Σβώλος:

            «Μετά την ρητή και κατηγορηματική διαταγή, ότι όλοι πια θα φύγουμε για την Αθήνα, ξυριζόμουν σε ένα κουρείο της Σμύρνης. Όπως τελείωνα βλέπω στον καθρέφτη να σταματά αντίκρυ μία άμαξα και να κατεβαίνει ο Στεργιάδης. Μπήκε σαν κάτι σε στοά και βγήκε σε δύο λεπτά. Περίεργος πλησίασα και ένας μικρός που κατάλαβε την περιέργειά μου, μου λέει ότι ο Στεργιάδης ήταν εκεί και ψώνισε. Το εκεί ήταν γαλλικό ανθοπωλείο και ο καταστηματάρχης μου εξήγησε ότι ο Ύπατος παράγγειλε μία ανθοδέσμη για την «μαντάμ τάδε». Ο αντιπρόσωπος της Ελλάδος – τέτοιες φρικτές ώρες – έκρινε επιβεβλημένο να μεταβεί προσωπικώς σε ανθοπωλείο για επιλογή και παραγγελία για την «μαντάμ τάδε», αποχαιρετιστηρίου ανθοδέσμης». 

            Τρέμει με την ιδέα ότι ύστερα από μία τέτοια συμφορά δεν θα μπορέσει να αποφύγει την λογοδοσία. Δεν μπορεί να καταφύγει στην Ελλάδα.

  Η Αγγλία, της οποίας επί χρόνια ήταν πράκτορας μεριμνά  για την διάσωσή του. Το θλιβερό δειλινό της 26^ης Αυγούστου 1922 μία ατμάκατος του βρεττανικού θωρηκτού «Άϊρον Ντιούκ» μεταφέρει στην προκυμαία της Σμύρνης τον «κύριο» με το μαύρο κοστούμι, με τα χρυσά γυαλιά, το μπαστούνι με την ασημένια λαβή και κρατώντας στο χέρι ένα μικρό βατιτσάκι. Ο Στεργιάδης έμεινε στο θωρηκτό εκείνο το βράδυ. 

   Την άλλη μέρα οι πρώτοι Τσέτες έμπαιναν στη Σμύρνη για να αρχίσουν τις σφαγές. Εκείνες τις ώρες που άχνιζε το πρώτο αίμα στα καλντερίμια και την προκυμαία της Σμύρνης απομακρυνόταν από τα θύματά του ο θύτης Στεργιάδης. 

   Οι Άγγλοι τον επιβίβασαν στο ρουμανικό καράβι της γραμμής που έφευγε για την Κωνσταντινούπολη. Φρόντισαν να κρατήσουν μυστική τη διαδρομή του ανθρώπου τους. Αλλά μαθεύτηκε στην Πόλη όπου οι Έλληνες περικύκλωσαν το ρουμανικό πλοίο με λέμβους έχοντας σκοπό να λυντσάρουν τον Στεργιάδη, ο οποίος διασώθηκε με την αποστολή ισχυρού αγγλικού αγήματος που απομάκρυνε τις λέμβους και εφρούρησε το ρουμανικό πλοίο. 

   Από την Πόλη ο Στεργιάδης βρέθηκε στην γαλλική Νίκαια, όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, άπραγος συνταξιούχος αλλά με άνεση χωρίς ποτέ να απολογηθεί για τις πράξεις του. Η άνεσή του διακόπτεται κατά την γερμανική κατοχή της Γαλλίας όταν διακόπτεται η ταχυδρομική και τραπεζική επαφή με την Αγγλία. 

ιθ. Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των παραπάνω όπως και άλλων (προσφύγων αυτοπτών και αυτηκόων μαρτύρων, μεταγενεστέρων μελετητών και ιστορικών ερευνητών) μας δίδουν το δικαίωμα για την καταγραφή των εξής διαπιστώσεων, μετά από αντικειμενική, κατά δύναμη, μελέτη πληθώρας εγγράφων στοιχείων, για τον Στεργιάδη. 

-Την εντολή τοποθετήσεώς του ως Αρμοστού της Σμύρνης την έλαβε ο Βενιζέλος από τους Ιλλουμινάτι της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος στην οποίαν ανήκε από το 1898, μέσω της Αγγλικής πρεσβείας.

-Ο Στεργιάδης ήταν ένας διεστραμμένος πολιτικός, μισέλλην, έμμισθος πράκτωρ των Άγγλων, προδότης του Έθνους.

-Ο Βενιζέλος καίτοι εγνώριζε εξ επισήμων και φιλοβενιζελικών πηγών, την κατ’ εξακολούθηση ανθελληνική στάση του Στεργιάδη ως υπάτου αρμοστού και του προτάθηκαν εναλλακτικές λύσεις, ουδέν έπραξε. Η στάση αυτή του Βενιζέλου επιβεβαιώνει ξεκάθαρα ότι η εντολή τοποθετήσεως του Στεργιάδη ως αρμοστού στην Σμύρνη, είχε δοθεί από τα σκοτεινά κέντρα (παρα)εξουσίας και όχι από τον Βενιζέλο.

-Η τοποθέτηση του Στεργιάδη στην Σμύρνη ως υπάτου αρμοστού έγινε από το Σύστημα, για να εξασφαλισθεί η ομαλή υλοποίηση της τελικής φάσεως του Σχεδίου Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται εκτός των άλλων και από:

      ·Την εξαφάνιση του αρχείου του.

   ·Τον μυστικό τρόπο φυγαδεύσεώς του. Στις 26-8-1922 εγκατέλειψε κρυφά την Σμύρνη, όταν οι προφυλακές του Κεμάλ έμπαιναν σ’ αυτή, υπό την προστασία Βρετανικού αγήματος που άνοιγε βίαια το δρόμο, ανάμεσα σε απελπισμένους και πανικόβλητους Έλληνες που τον καταριόταν. Στην  συνέχεια μπήκε κρυφά σε μία βάρκα που τον οδήγησε στο αγγλικό πλοίο «Iron Duke» και με Ρουμανικό, μέσω Κωστάντζας, διέφυγε στην Γαλλική Νίκαια. Ο Χρυσόστομος, όμως, παρέμεινε κοντά στο ποίμνιο του, συνελήφθη την επομένη και κατακρεουργήθηκε άγρια από τον τουρκικό όχλο…

Από το βιβλίο του Μιχαήλ Λ. Ροδά, σελ. 350, 351.

·Μια μέρα πριν την είσοδο των Τούρκων στη Σμύρνη διέφυγε με πλοίο των ξένων Δυνάμεων, την βρετανική ναυαρχίδα Σιδηρούς Δουξ3. Συνέχισε τον πλου προς τον Ρουμανικό λιμένα της Κωστάντζας, απ’ όπου κατευθύνθηκε σιδηροδρομικώς για το Παρίσι. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε4 στις αρχές του 1923 στη νότιο Γαλλία.

  Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα. Τον επισκεπτόταν ο Νικόλαος Πλαστήρας που «όπως φαίνεται είχε αναλάβει ένα μέρος των εξόδων της συντήρησής του, μαζί με τον ανεψιό του Ύπατου Αρμοστή»5. Απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών στη Νίκαια στις 22 Ιουνίου του 19496.

·Το Σύστημα υπεχρέωσε ακόμη και τον βασιλέα να μην αντικαταστήσει τον φανατικό βενιζελικό Στεργιάδη μετά την πολιτειακή αλλαγή του 1920 !!!

      Φρονούμεν ότι δεν απαιτούνται άλλες αποδείξεις για να πεισθούν και οι πλέον δύσπιστοι ότι ο Στεργιάδης ήταν εγκάθετος πράκτορας των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών.

κ. Το θέμα δικαστικής διώξεως του Στεργιάδη

Δεν τέθηκε ποτέ θέμα δικαστικής διώξεως του Στεργιάδη, και το αναπάντητο μέχρι σήμερα ερώτημα είναι: Διατί;

Βενιζελικοί κύκλοι ισχυρίζονται τα εξής:

1^ο Η Ανακριτική Επιτροπή Εθνικής Καταστροφής βολιδοσκόπησε το Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών σχετικά με το ενδεχόμενο εκδόσεως του Στεργιάδη στην Ελλάδα από το Γαλλικό κράτος, αλλά και με το τι εγνώριζε για τις εντολές του Βενιζέλου.

2^ο Οι αρχειακές πηγές δεν μας πληροφορούν σαφώς για την θέση των Βενιζέλου-Ρέπουλη.

3^ο Ουσιαστικώς μία σε βάρος του δίωξη δεν ήταν δυνατή. Μια από τις κατηγορίες που του προσάπτονταν εκείνη την περίοδο ήταν η μη έγκυρη ενημέρωση των πληθυσμών για την κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου. Όμως ο νόμος 2870/16.7.22 Περί της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής7 έκλεινε τα ελληνικά λιμάνια για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Αυτό τον έκανε να αποθαρρύνει κάθε ανάλογη πρωτοβουλία8.  

Γελοίες, παιδαριώδεις, ανάξιες απαντήσεως και απαράδεκτες δικαιολογίες ενόχων!!! 

Η πληθώρα των εγγράφων και από πολλές πηγές διασταυρωμένων στοιχείων-μαρτυριών που παρουσιάσαμε, ΔΕΝ αφήνουν ίχνος αμφιβολίας ότι ο εθνοπροδότης και δυνάστης των Ελλήνων στην Ήπειρο, ιδιαιτέρως δε στην Μ. Ασία, δεν εδιώχθη διότι ήταν προστατευόμενος του Συστήματος αφού εξετέλεσε στο ακέραιον την ανατεθείσα σ’ αυτόν αποστολή της διαχειρίσεως της τελικής φάσεως της εξοντώσεως και ξερριζωμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου.

κα. Στις 22 Ιουνίου 1949, πέθανε ξεχασμένος στη Νίκαια της Γαλλίας, ο άνθρωπος που μισήθηκε από ηπειρώτες και Μικρασιάτες για τον αυταρχικό χαρακτήρα του, που χειροδίκησε με Μητροπολίτες και ιερείς, ο ύπατος Αρμοστής Αριστείδης Στεργιάδης

    

                                                    Ο Στεργιάδης σε σκίτσο της εποχής

κβ. Αψευδέστατοι μάρτυρες οι αυτόπτες και αυτήκοοι Μικρασιάτες πρόσφυγες που καταθέτουν στο video (4.52΄) (Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ALPHA) που παρουσιάζουμε στην παρούσα ανάρτηση, αντικρούουν τα αστεία επιχειρήματα των αμετανόητων βενιζελικών και επιβεβαιώνουν τις διαπιστώσεις και τα συμπεράσματά μας.

Συνεχίζεται

---

1 Βικτωρία Σολωμονίδου, «Βενιζέλος-Στεργιάδης: Mύθος και πραγματικότητα», στο: Θάνος Βερέμης-Γιούλα Γουλιμή (επιμ.), Ελευθέριος Βενιζέλος: κοινωνία-οικονομία-πολιτική στην εποχή του, εκδ.Γνώση, Αθήνα,1989, σελ.490-491, Ιωάννης Γιαννουλόπουλος, «Οι τελευταίες προσπάθειες της Άμυνας για τη δημιουργία αυτόνομου Ιωνικού κράτους (Φεβρουάριος-Μάιος 1922)», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ.ΙΕ', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1978, σελ. 196.

2 Michael Llewellyn - Smith, Το όραμα της Ιωνίας. Η Ελλάδα στη Μικρά Ασία 1919-1922, μτφρ. Λίνα Κάσδαγλη, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ, Αθήνα, 2002 σελ.463-464, 635 υποσ.78

3 Ο Αγγελομάτης την συνδέει με το φόβο του να λυντσαρισθεί από τους πρόσφυγες που βρίσκονταν συγκενρωμένοι στην προκυμαία ή από τα πληρώματα των ελληνικών πολεμικών πλοίων εάν επιβιβαζόταν σε κάποιο από αυτά για να φύγει. [Χρήστος Αγγελομάτης, Χρονικόν μεγάλης τραγωδίας (Το έπος της Μικράς Ασίας),εκδ.Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, χ.χ., σελ.211].

4 Βικτωρία Σολωμονίδου, «Βενιζέλος-Στεργιάδης: Μύθος και πραγματικότητα», στο: Θάνος Βερέμης-Γιούλα Γουλιμή (επίμ.), Ελευθέριος Βενιζέλος: κοινωνία-οικονομία-πολιτική στην εποχή του, εκδ.Γνώση, Αθήνα,1989, σελ.506 υποσ. 49.

5 ο.α. σελ.497.

6 Εφημερίδα Τα Νέα, Απέθανεν ο Αριστείδης Στεργιάδης, 27/6/1949.

7 Μανόλης Καρέλλης, «Απολογητικό υπόμνημα Αριστείδη Στεργιάδη», στο: Πεπραγμένα Η' Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου-Νεότερη περίοδος, τομ.Γ'1, Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών, Ηράκλειο 2000, σελ.162-163

8 Βικτωρία Σολωμονίδου, «Βενιζέλος-Στεργιάδης: Μύθος και πραγματικότητα», στο: Θάνος Βερέμης-Γιούλα Γουλιμή (επιμ.), Ελευθέριος Βενιζέλος: κοινωνία-οικονομία-πολιτική στην εποχή του, εκδ. Γνώση, Αθήνα,1989, σελ.498.