ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ
ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922
ΜΕΡΟΣ 8o
με. Kαθ’ όλην την διάρκειαν που το Έθνος
εμάχετο υπέρ βωμών και εστιών, κατασχέθησαν χιλιάδες επιστολές, οι οποίες
απεστέλλοντο από γνωστούς προπαγανδιστές της βενιζελικής ιδεολογίας σε
στρατιώτες που βρίσκονταν στο μέτωπο, παριστάνοντας ως αθλία την κατάσταση στο
εσωτερικό του Κράτους και εξέθεταν τα δήθεν δεινά που υφίσταντο οι οικείοι τους,
το «άσκοπο των θυσιών και το μάταιο του αγώνος».
Στην Κρήτη οι οπαδοί του
Βενιζέλου προκαλούσαν εξεγέρσεις, παρασύροντας τον αληθώς νομιμόφρονα, πειθήνιο
και πράο Κρητικό λαό σε αντίδραση εναντίον της στρατολογίας και σε άλλες
εγκληματικές ενέργειες, σκηνοθετημένες με σατανική επιτηδειότητα. Με τον τρόπο
αυτό όχι μόνο στερούσαν από το μαχόμενο Έθνος πολλούς γενναίους Κρήτες μαχητές,
αλλά και προκαλούσαν την αποστολή ενόπλου δυνάμεως στην Κρήτη για καταστολή των
εξεγέρσεων, με ζημία επί της μαχητικής
ισχύος της μαχομένης Πατρίδος.
μστ. Με το πρωτόκολλον
της Γενεύης (29 Σεπ. 1924) γνωστόν ως «Πρωτόκολλον Πολίτη- Καλφώφ» λόγω
υπογραφής αυτού υπό του Ν. Πολίτη, εμπίστου φίλου του Βενιζέλου, και
εξουσιοδοτημένου προς τούτο από τον Έλληνα πρωθυπουργό, ανεγνωρίσθη η
ύπαρξη «Βουλγαρικών» μειονοτήτων στην Μακεδονίαν.
Μόλις εγνώσθη η υπογραφή
του πρωτοκόλλου έγινε πολιτικός σεισμός στην Ελλάδα. Τότε ο «εθνάρχης» για να
διασκεδάσει τα πράγματα και να μετριάσει τις εντυπώσεις, μετέβη στην έδρα της
ΚΤΕ για να ακυρώσει το πρωτόκολλον, δηλώσας μεταξύ άλλων: « Η υπογραφή του
πρωτοκόλλου παρά του εκπροσώπου της Ελλάδος αποτελεί πολιτικόν σφάλμα καθ’ όσον τόσον αυτός όσον και ο συνεργάτης του
καθηγητής Α. Ανδρεάδης ενήργησαν μετ’ αφελείας, θα έλεγα μάλιστα με πλήρη
περιφρόνησιν προς τις πραγματικότητες της πολιτικής ζωής…»1.
Πολιτικόν
σφάλμα ή ενσυνείδητον κατά διαταγήν του Βενιζέλου, Εθνικόν έγκλημα;
μζ. Σε επιστολή του
(30-6-1926) με αποδέκτη τον Σπ. Κοσμετάτο (S. Cosmin) ο Ραιημόν Πουανκαρέ υπογραμμίζει2:
«Ο Λόϋντ Τζώρτζ
κυρίως, αλλά και ο Ελ. Βενιζέλος έρριξαν με κοινή συμφωνία την Ελλάδα σε
περιπέτεια, με μοναδικό σκοπό την εφαρμογή πολιτικής του αγγλικού ιμπεριαλισμού
στην Μικρά Ασία, μία περιπέτεια καταδικασμένη προκαταβολικά σε αποτυχία. Μετά από πολύ προσεχτική
μελέτη του θέματος από τον στρατάρχη Φός, ενημέρωσα τον Ελ. Βενιζέλο για τους
κινδύνους που διέτρεχε η Ελλάδα. Φαίνεται ότι εκείνος με βρήκε τότε υπερβολικά
«τουρκόφιλο»….
….Αλλά
δυστυχώς, αυτός ήταν εκείνος, που άφηνε τον Λόϋντ Τζώρτζ να τον διαθέτει κατά
βούληση…».
Συγκλονιστική αποκάλυψη
για τις ύποπτες και δουλόφρονες επαφές του Βενιζέλου με τους Άγγλους και τον αντεθνικό-προδοτικό
ρόλο του στο θέμα της Μικρασιατικής εκστρατείας.
μη. Ο Ζώρζ Κλεμανσώ3
συνεβούλευσε (11/11/1919) φιλικά τον
Βενιζέλο να αποσύρει τις ελληνικές μονάδες ή να δεχτεί να μετάσχουν αποσπάσματά
τους σε πολυμερή δύναμη συγκροτούμενη από στρατιώτες όλων των Συμμάχων, ώστε να
μην μειωθεί η Ελλάδα ή ο ίδιος. Παράλληλα
του θυμίζει ότι η κατοχή
της Σμύρνης βασιζόταν απλώς σε πρόσκαιρης ισχύος εντολή, για πρακτικούς λόγους,
των Δυνάμεων και δεν αποτελούσε τίτλο οριστικής παραχωρήσεως, αφού δεν ήταν
κατοχυρωμένη με διεθνή συνθήκη.
Ο Βενιζέλος, οργισμένος και
αγανακτισμένος, απορρίπτει την πρόταση Κλεμανσώ, όπως και την επόμενη για εγκατάσταση
στην πόλη διασυμμαχικής επιτροπής, που θα λειτουργούσε στο πλευρό τού –
αμφιλεγόμενου – ύπατου αρμοστή Αρ. Στεργιάδη.
Υπερφίαλος και αλαζονικός
δηλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις πως η Ελλάδα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει μόνη
της, χωρίς καμμία βοήθεια, τους Τούρκους…
«Αν ο Βενιζέλος είχε
δεχτεί εκείνη την πρόταση», σχολιάζει ο σερ Μπάζιλ Τόμσον, «η Ελλάδα δεν επρόκειτο να υποστεί την μεγαλύτερη
καταστροφή της νεότερης ιστορίας της αυτό, όμως, έδινε το προβάδισμα στην προσωπική
του θέση απέναντι στο εκλογικό σώμα. Ήξερε
ότι η περιπέτεια στην οποία περιέπλεξε την Ελλάδα ξεπερνούσε κατά πολύ τις
δυνατότητες και την δύναμη του στρατού της, αλλά αν απαρνείτο τώρα θα έχανε και
το ελάχιστο γόητρο που του είχε απομείνει…»4.
Δηλαδή ο Βενιζέλος
προτίμησε την καταστροφή της Ελλάδος για να μην απολέσει το ελάχιστο γόητρο που
του είχε απομείνει. Πλήρης απογύμνωση του μύθου του «λαοπρόβλητου» ηγέτη και
«εθνάρχη», γεγονός που επιβεβαιώνεται και από δύο άλλους Γάλλους πολιτικούς.
μθ. Ο Εδουάρδος Ντριώ, Γάλλος συγγραφεύς
λέγει στο σύγγραμμά του5:
« Ημείς οι Γάλλοι κατά το
1914 εσώθημεν δια της ιεράς ενώσεως. Ενώπιον του εχθρού η ιερά ένωσις είναι το
πρώτον καθήκον. Η Ελλάς εχάθη λόγω της διαιρέσεως, εξ αιτίας του
κινήματος της Θεσσαλονίκης….. Ο Βενιζέλος τους διήρεσε και εδημιούργησεν εις
την χώραν του τον απαίσιον και ανόσιον εμφύλιον πόλεμον. Από 100
ετών η Ελλάς δεν εγνώρισε χειροτέραν δυστυχίαν. Αύτη υπενθυμίζει την
καταστροφήν του 1453».
ν. Ο νέος Γάλλος
πρωθυπουργός Ετιέν Αλεξάντρ Μιλεράν6, συμβουλεύει (Ιανουάριος 1920) τον Βενιζέλο να δεχτεί,
αντί για προσωρινή στρατιωτική κατοχή στην Σμύρνη, την δημιουργία σφαίρας
οικονομικής επιρροής. Ο νέος «Ναπολέων» του απαντά, πλημμυρισμένος από
αυτοπεποίθηση:
«Η
χώρα μου είναι σε θέση, με τον στρατό της στην Μικρά Ασία, να επιβάλει μόνη της
τις Ελληνικές διεκδικήσεις και τους όρους της ειρήνης!»
Προσεφέρθη
μάλιστα να δράσει με 90.000 στρατιώτες στην Ανατολία!!! Οι Σύμμαχοι τον
συγκρατούν και του ζητούν να μην επεκταθεί πέρα από την ζώνη της Σμύρνης.
Εδώ κάθε εχέφρων
ερευνητής-μελετητής διερωτάται:
Γιατί
ο Βενιζέλος δεν παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι το τέλος της τετραετίας, για να
ολοκληρώσει το μεγαλεπίβολο εθνικό έργο το οποίον ο ίδιος είχε αρχίσει και ήταν
βέβαιος ότι θα ολοκλήρωνε;
*
Τα μεσάνυχτα της 14/27
Νοεμβρίου 1922 εκείνου του επάρατου χρόνου οι στρατοδίκες αποσύρθηκαν για να
«εκδώσουν» απόφαση στην πραγματικότητα για να υπογράψουν όσα υπαγόρευσε ο Θ. Πάγκαλος,
που προσήλθε στην σύσκεψη και παρέμεινε ως το τέλος(!). Και στις εξήμιση το πρωΐ
της επομένης μέρας ο Αλέξανδρος Οθωναίος, με φωνή που έτρεμε, ανέγνωσε την
προκατασκευασμένη ετυμηγορία:
Παμψηφεί(!!!)
είχαν όλοι κριθεί ένοχοι εσχάτης προδοσίας και καταδικάζονταν οι Ξ. Στρατηγός
και Μ. Γούδας σε ισόβια κάθειρξη και οι υπόλοιποι έξη(6) σε θάνατο…
Για την ιστορία…Τα
διαγγέλματα, το κατηγορητήριον και την νομικήν δομή του κειμένου της
καταδικαστικής αποφάσεως των έξη (6) συνέταξε ο Γεώργιος
Μινέϊκο-Σταυρόπουλος- Παπανδρέου, νομικός τότε και γνωστός αργότερα
ως «Γέρος της… Δημοκρατίας».
Η ηγεσία της «επαναστάσεως»: Συνταγματάρχες
Γονατάς (κέντρο), Πλαστήρας (δεξιά) και ο πολιτικός σύμβουλος της επαναστάσεως και
συντάκτης του κατηγορητηρίου των έξη(6) Γεώργιος
Μινέϊκο-Σταυρόπουλος-Παπανδρέου ο πρεσβύτερος (αριστερά), κατά την διάρκεια
επισκέψεως στην γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, Μουσουνίτσα.
Ο Λίντλεϊ7
τονίζει, στην έκθεσή του, ότι «στην Αγγλία η δίκη θα θεωρούνταν «καθαρή
φάρσα» και ότι ο ίδιος δεν βρήκε «να υπάρχει οποιαδήποτε σχέση μεταξύ της
γενικής κατηγορίας και των ατομικών κατηγοριών στις οποίες προσπαθούσαν να την
στηρίξουν».
Ο Βρετανός διπλωμάτης Χάρολντ Νίκολσον σημειώνει: Ο κ.
Βενιζέλος είναι συνήθως εξαιρετικά ευθύς σε σχέση με τα εσωτερικά ζητήματα
ακόμη και όταν αγνοεί πολλές λεπτομέρειές τους. Τις τελευταίες ημέρες όμως λέει
διαρκώς ότι δεν γνωρίζει, πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα και προσθέτει πως καλό
θα ήταν να αποφύγουμε να δεσμευτούμε σε ο,τιδήποτε ενώ σε άλλα έγγραφα
χαρακτηρίζεται ως ακατανόητη ιδίως εξ αιτίας της ακατανόητης
επιφυλακτικότητας για το θέμα των εκτελέσεων8.
Aλλά οι πραξικοπηματίες δεν είχαν μόνο προαποφασίσει
για το είδος των ποινών, αλλά και για την άμεση εκτέλεσή τους. Ο Αντ.
Χρηστομάνος παραιτείται (6/19 Νοεμβρίου) από υπουργός, υποβάλλοντας έντονη
διαφωνία του για το «ιστορικό έγκλημα». Τον μιμείται ο ομόλογός του Π.
Καλλιγάς.
Ο Βενιζέλος παρά το
γεγονός ότι ηρνείτο, δήθεν, να λάβει θέση στο ζήτημα της δίκης επιμένοντας στην
δήλωσή του να μην αναμειχθεί στην ενεργό πολιτική… αντέδρασε… καθυστερημένα…
Το περιβόητο αποτρεπτικό
για την εκτέλεση τηλεγράφημά του έφθασε από την Λωζάνη στις Αθήνες 19 ώρες μετά
την απόφαση του στρατοδικείου, 14 ώρες μετά τον τυφεκισμό των έξ, 12 ώρες μετά
την άφιξη του ναυάρχου Τάλμποτ και οκτώ ώρες μετά την αναχώρηση (κατόπιν
ανακλήσεώς του) του Άγγλου πρεσβευτού.
Το προηγούμενο εμπιστευτικό
τηλεγράφημα του Βενιζέλου που είχε στείλει από το Παρίσι προς τον υπουργό
εξωτερικών έχει αναφερθεί ότι έφτασε αργά. Ακόμα όμως και έτσι δεν σήμαινε ότι
θα αναβάλλονταν οι εκτελέσεις αφού μέσα ανέφερε ρητά: «εκτελέσεις περιορισθούν εν περιπτώσει καταδίκης εις μόνους
διατελέσαντες πρωθυπουργούς και αρχηγόν στρατού». Δηλαδή πρότεινε να
εκτελεστούν οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος
Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Στράτος και ο αρχηγός του στρατού Γεώργιος
Χατζανέστης.
Ο Βρετανός υπουργός
Εξωτερικών Κώρζον είχε εκφράσει
τηλεγραφικώς «την βαθύτατη ανησυχία του για ό,τι συνιστούσε πολιτική δολοφονία»
και απειλούσε με διακοπή των σχέσεων.
Ο Ιωάννης Μεταξάς με γραπτή επιστολή του και κατόπιν συγκαταθέσεως
του πρωθυπουργού Κροκιδά, ζητάει από το υπουργικό συμβούλιο να δοθεί το
δικαίωμα της εφέσεως στους κατηγορουμένους.
Η επαναστατική επιτροπή όμως την απέρριψε.
Ο υπουργός εξωτερικών
Νικόλαος Πολίτης, λίγες ημέρες πριν την ανακοίνωση της αποφάσεως στις 10
Νοεμβρίου παραιτείται κάτω από το βάρος των ασκουμένων πιέσεων. Ο δοτός
«πρωθυπουργός» Σ. Κροκιδάς δεν επιθυμούσε να βάψει τα χέρια του με αίμα αθώων.
Και παραιτείται το απομεσήμερο της 11/24
Νοεμβρίου.
Τρείς ημέρες αργότερα σχηματίζεται η κυβέρνηση της αιώνιας εθνικής
αισχύνης υπό τον Γονατά.
Κανένα
πρόβλημα για τους Εθνοπροδότες πραξικοπηματίες.
Οι αντιβενιζελικοί
πολιτικοί έπρεπε να εξοντωθούν. Και αυτό θα γίνει, έστω και αν στρέφονταν
εναντίον τους – όπως ακριβώς και έγινε – ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος.
Σε δίτομο πόνημά του ο αντιστράτηγος Ιωάννης Ε. Ιωαννίδης
περιγράφει, στηριζόμενος σε αγγλικές πηγές, το ακόλουθο περιστατικό και από το
οποίο προκύπτει η παρασκηνιακή επέμβαση του Βενιζέλου για την επίσπευση του
εθνικού εγκλήματος. Γράφει ο συγγραφέας:
«Ενώ εγίνοντο διαβήματα
δια την διάσωσιν των Έξ, ο ευρισκόμενος εις Λωζάννην Βρετανός υπουργός
εξωτερικών Λόρδος Κώρζον εζήτησεν ευθέως από τον Ελευθέριον Βενιζέλον να
παρέμβει προς παρεμπόδισιν της εκτελέσεως παρά τω Συνταγματάρχη Πλαστήρα. Ο
Βενιζέλος μετά πολλάς πιέσεις εδέχθη και απεσύρθη εις το γραφείον του, από όπου
απέστειλε προς τον Πλαστήραν το εξής κρυπτογραφικόν τηλεγράφημα: «Θα λάβητε
μετ’ ολίγον τηλεγράφημά μου, εν τω οποίω θα σας διαβιβάζω την επιθυμίαν του
Λόρδου Κώρζον, ήν μοι εξέφρασεν εξ ονόματος της Αγγλικής Κυβερνήσεως, όπως δοθή
χάρις εις τον Γούναρην και τους συνεργάτας του. Εκείνο όπερ ενδιαφέρει είναι η επίσπευσις της εκτελέσεως αυτών.
Απαντήσατε κατόπιν εκφράζοντας την λύπην σας διότι η παράκλησις έφθασε πολύ
αργά… Ελευθέριος Βενιζέλος»9.
Το τηλεγράφημα αυτό
προηγήθηκε κατά δύο ώρες από το δεύτερο, που στάλθηκε στην Επαναστατική
Επιτροπή και κατά τον Ι. Ιωαννίδη «υπήρξεν απολύτως καίριον και
απεκρυπτογραφήθη από τον Άγγλον μυστικόν αστυνόμον, ο οποίος παρηκολούθει την
Ελληνικήν αποστολήν εις Λωζάννην, παρεδόθη εις τον λόρδον Κώρζον, όστις και το
επέδειξεν εις τον Βενιζέλον την αυτήν εσπέραν!».
Τα
στοιχεία αυτά παρέμειναν αδιάψευστα (ο Βενιζέλος απεβίωσε το 1936), συνεπώς
είναι αληθέστατα… Όπως προείπαμε, πρίν αποθάνει ο Βενιζέλος είχε προλάβει να
προβεί σε μία άλλη αντεθνική ενέργεια....Επρότεινε (Δεκ. 1930) τον «αδελφό»
Κεμάλ, εκριζωτή και σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, για το
βραβείο Νόμπελ ειρήνης!!! Θεέ και Κύριε!!!
Αργότερα, κάποιος από το
πολύ στενό περιβάλλον του Γονατά θα αποκαλύψει, ότι μόλις δόθηκε στον
συνταγματάρχη η εντολή της Επαναστατικής Επιτροπής για σχηματισμό της κυβερνήσεως
της Εθνικής αισχύνης 10,
έφτασε μήνυμα (εξυπακούεται από ποιόν…) από την Λωζάννη, σύμφωνα με το οποίο
επιβαλλόταν «να τελειώσουν όλα πριν από
το πρωΐ της Τρίτης!»
Ο λόγος;
Επειδή τότε θα έφτανε
στην Ελλάδα ο έκτακτος απεσταλμένος της αγγλικής κυβερνήσεως αντιπλοίαρχος Τζ. Τάλμποτ, κομιστής «νότας» για
μετατροπή των ποινών και μη εκτέλεσή τους. Αλλά ο μόνος από την ελληνική
αντιπροσωπεία στην ελβετική πόλη, ο οποίος είχε ενημερωθεί για το αντικείμενο
της αποστολής ήταν ο Ελ. Βενιζέλος.
Και αυτός διέταξε – στην ουσία – την επίσπευση των
εκτελέσεων!!!
Άλλο
ένα από τα ασυγχώρητα ανοσιουργήματά του εις βάρος του Ελληνικού Έθνους.
Ένα ανοσιούργημα, που θα
παρέτεινε επί χρόνια την καθ’ομολογίαν του, κατάρα του απαισίου δημιουργήματός
του: Του Εθνικού Διχασμού!
«… εγώ υπήρξα ο κύριος αίτιος διότι εδιχάσθη ο ελληνικός λαός κατά τον
μέγαν πόλεμον……Αναγνωρίζω μόνον ότι εγώ,
καλώς ή κακώς, είμαι εκείνος που επροκάλεσε τον διχασμόν αυτόν…»11
(Ελευθέριος Βενιζέλος ).
Αυτός
ήταν ο αποκληθείς «εθνάρχης» και «δημιουργός», κατά φαντασίαν, της Ελλάδος των
πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων!
Oι περισσότεροι από τους Έλληνες ιδίως οι νεώτερες γενεές, έχουν γνωρίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο από τις σελίδες της συμβατικής ιστορίας του συστήματος ή τον φαντάσθηκαν βλέποντας τα τεράστια
αγάλματα που ανήγειρε το σύστημα προς…τιμήν του, από εκδηλώσεις σε ιδρύματα,
σχολεία, κλπ, φέροντα το όνομά του ή ασχολούμενα με το …εθνικό του έργο,
διαβάζοντας οδούς με το όνομά του, επισκεπτόμενοι τον εθνικό μας
αερολιμένα, διαβάζοντας/ακούοντας στα
ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, αφιερώματα από τους αμετανόητους συστημικούς ψευτοδημοκράτες
προπαγανδιστές, τους ανόητους και ονειροπαρμένους νεο-βενιζελονίζοντες, τους
τυφλίνες ρακοπλάστες, τους έμμισθους ωραιοποιητές της καταγωγής, του βίου και
της… πολιτείας του!!!
Εμείς
παρουσιάσαμε τον Ελ. Βενιζέλον μέσα από τις ιστορικές σελίδες της ελληνικής,
αλλά κυρίως της ξένης γραμματείας χωρίς κομματικούς ή άλλους καλλωπισμούς!
Κάναμε ίσως για πρώτη φορά τεκμηριωμένα, τα αποκαλυπτήρια του εθνικού εφιάλτου
της νεωτέρας Ελλάδος, τέκτονος και πιστού νωτοφόρου του Συστήματος.
Άλλωστε ο Βενιζέλος έθεσε
την υπογραφή του, στον χαρακτηρισμόν του ως όντος σατανικής μορφής και εθνικού
ολετήρος, οριστικώς και αμετακλήτως, τόσον με την εντολήν του για την διάπραξη
του εθνικού εγκλήματος (Δολοφονία των
Έξη) της 15ης Νοεμβρίου 1922, όσον και με την φαρισαϊκή δήλωση
μετανοίας επτά χρόνια μετά το έγκλημά του!!!
Αν
όντως είχε μετανοήσει ειλικρινώς, ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είχε εξομολογηθεί σε
ορθόδοξο πνευματικό για τα εγκλήματά του και δημοσίως ενώπιον του ελληνικού
λαού.
Διαφορετικά
εάν είχε μεταμεληθεί ως ο συμφυλέτης του Ιούδας, θα έπρεπε να είχε αυτοκτονήσει!!!
Δεν έπραξε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Πέθανε
αμετανόητος και αμεταμέλητος….
Για
τον λόγο αυτό το Σατανικό Σύστημα τον αντάμειψε για τις προσφερθείσες σ’αυτό
υπηρεσίες του διαιωνίζοντας το όνομά του στην καταστραφείσα από τον ίδιον
Ελλάδα, παντοιοτρόπως!!!
Την 3ην Φεβρουαρίου 1929,
οι εγκληματίες βενιζελικοί ηγέτες απηύθυναν από κοινού προς τον αρχηγόν του
Λαϊκού κόμματος Παναγή Τσαλδάρη, φαρισαϊκήν επιστολήν στην οποίαν αναφέρονται
τα εξής: «Δυνάμεθα να βεβαιώσωμεν
υμάς κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον ότι ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών
της Δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής, ήτις εφηρμόσθη
μετά το 1920, δύναται να κατηγορηθούν δια πράξιν προδοσίας της Πατρίδος ή ότι
εν γνώσει ωδήγησαν τον τόπον εις την Μικρασιατική καταστροφή…..».
Ελευθέριος Βενιζέλος, Γ.
Καφαντάρης, Αλ. Παπαναστασίου, Ανδρέας Μιχαλακόπουλος.
Δικαίως λοιπόν, καθ’ ημάς,
εχαρακτηρίσθη από τον αρθρογράφο της εφημερίδος «ΣΚΡΙΠ» (9 Μαρτίου
1926), ως Σατανάς, με τίτλο στο κύριο άρθρο του « Τα αποκαλυπτήρια του Σατανά».
Συνεχίζεται
1 Π.
Πιπινέλη, Ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος, 1923-1941, σ. 27-28.
2 Ραιϋμόν Πουανκαρέ (1860-1934): Γάλλος νομομαθής
διατελέσας υπουργός και πρωθυπουργός και πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας
(1913-1920).
3 Ζώρζ Κλεμανσώ
(1841-1929) : Γάλλος πολιτικός και δημοσιογράφος. Πρωθυπουργός από το 1917
μέχρι το 1920 και πρόεδρος της διασκέψεως ειρήνης των Παρισίων από 18
Ιανουαρίου 1918. Τα στοιχεία περιλαμβάνονται στο έργον του «Ιστορία από του 1914 και εντεύθεν».
4 Είναι όντως απίστευτο! Οι εντολοδόχοι του
εκτάκτου στρατοδικείου έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα τους πολιτικούς
αντιπάλους του Βενιζέλου, που ήσαν υποχρεωμένοι να συνεχίσουν την δική του
εκστρατεία, για να μην κατηγορηθούν σαν «προδότες» ή «μειοδότες»…
5 Ν. Αντωνακέας, Φαυλοκρατία, τ. 2ος, σ.85.
6 Alexandre Millerand (1859-1943): Γάλλος πολιτικός αριστερών
φρονημάτων. Το 1912 έγινε υπουργός στρατιωτικών και διετέλεσεν τοιούτος και
κατά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον. Διετέλεσεν πρωθυπουργός και υπουργός των
εξωτερικών από Ιανουαρίου 1920 μέχρι Σεπτεμβρίου 1920 οπότε εξελέγη πρόεδρος
δημοκρατίας.
7 Sir Francis Oswald, Lindley
(1872-1950): Διετέλεσε πρέσβυς στην Ελλάδα από το 1922 μέχρι το 1923. Τα
στοιχεία περιλαμβάνονται στο έργον του «Ένας διπλωμάτης εκτός υπηρεσίας», Ernest Benn, Limited, Λονδίνο, 1928, (2η
έκδοση 1947).
8
Ε΄ Ιστορικά, ειδική έκδοση
εφημερίδας "Ελευθεροτυπία", τεύχος 6, Αθήνα, 25 Νοεμβρίου 1999,
σελ.18, άρθρο του ιστορικού Σπύρου Μαρκέτου.
9 Ο
Κωνσταντίνος ΙΒ΄(1931 και 1935).
10 Χαρτοφυλάκια ανέλαβαν οι Λ. Σακελλαρόπουλος, Γ.
Εμπειρίκος, Ιω. Σιώτης, Α. Δοξιάδης, Θ. Πάγκαλος, Α. Πρέκας, Κ. Ρέντης, Γ.
Σιδέρης, Περ. Μαυρομιχάλης – τον Ιανουάριο θα ορκιστεί μέλος εκείνης της
ελεεινής δικτατορικής κυβερνήσεως των δολοφόνων και ο αργότερα αποκαλούμενος
«Γέρος της… Δημοκρατίας» ο Γεώργιος Παπανδρέου. Τώρα μοναδικός αρχηγός των
κινηματιών απομένει ο Νικόλαος Πλαστήρας, «εις τον οποίον απέβλεπον πάντοτε οι
προετοιμάζοντες αυτήν προ της καταρρεύσεως του μετώπου εις Μικράν Ασίαν» (βλ.
Σπ. Β. Μαρκεζίνη)
11 Αγόρευσή του κατά
την ΙΔ΄ συνεδρίαση της βουλής, στις 17 Δεκεμβρίου 1929.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου