ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922

ΜΕΡΟΣ 4^ο

ιδ. Mαρτυρία-καταπέλτης κατά του Βενιζέλου είναι εκείνη του μέλους της Ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο Στεφάνου Σκουλούδη (Διάσκεψη ειρήνης βαλκανικών κρατών με την Τουρκία) η οποία περιλαμβάνεται στο έργο του «Σημειώσεις»:1

«Εν Λονδίνω

  Claridges Hotel

  Τη 10^η Ιανουαρίου 1913

Την εσπέραν της παρελθούσης Τετάρτης, περί την 11^ην μ.μ. ήλθεν εις τον εν τω ξενοδοχείω Claridges διαμέρισμά μου ο εκ της αποστολής ημών αξιωματικός κ.* και αφού εζήτησε συγγνώμην, δια την εις τοιαύτην προκεχωρηκυϊαν ώραν επίσκεψίν του και την άδειαν να με απασχολήση επ’ ολίγον εκτός του κύκλου των καθηκόντων του, είπεν ότι οι της ημετέρας αποστολής στρατιωτικοί διατελούσιν από τινος εν μεγάλη ανησυχία, διότι, κατά την μετά του Προέδρου (κ. Βενιζέλου) συνεργασίαν των, αντιλαμβάνονται πάντες ότι ούτος κατέχεται υπό πνεύματος υπερβολικής προς τους Βουλγάρους ενδοτικότητος εις το ζήτημα του κανονισμού των μετ’ αυτών συνόρων, ιδίως εις το της Θεσσαλονίκης, και φοβούνται μη διαπράξη ανεπανόρθωτόν τι κακόν κατά την διανομήν των κατακτηθεισών χωρών…Απήντησα ότι τελείως αδυνατώ να πιστεύσω ότι ο Πρόεδρος είναι διατεθειμένος, ή καν σκέπτεται να παραχωρήση την Θεσσαλονίκην εις τους Βουλγάρους…».

ιε. Ο τότε πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Ιβάν Γκέσωφ αποκαλύπτει ότι «ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Λάμπρος Κορομηλάς πολεμούσε συνεχώς τις υποχωρητικές τάσεις του Ελ. Βενιζέλου».

Ακόμα, ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Σόφια ανέφερε σε έκθεσή του2 μεταξύ άλλων:

«Ο Ελ. Βενιζέλος μου δήλωσε απερίφραστα ότι κατά την γνώμη του οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι (!!!) να παραχωρήσουν στην Βουλγαρία την Καβάλα, την Δράμα, τις Σέρρες, το Κιλκίς και το Μοναστήρι.

Δεν μπορούν, όμως, να δώσουν την Θεσσαλονίκη, την Χαλκιδική εκτός από το Άγιον Όρος ( ΣΣ: Φυσικά ως αλλόθρησκος δεν ενδιεφέρετο για το Ορθόδοξον Άγον Όρος), τα Γιαννιτσά, τον Βαρδάρη, την Καστοριά, τα Βοδενά (Έδεσσα) και την Φλώρινα».

ιστ. Σύμφωνα με τον Νικ. Αντωνακέα3:

 «Κατά τας δηλώσεις του Βενιζέλου (εις την Βουλήν), οι Βούλγαροι δεν απήτουν την Θράκην και την Ανατολικήν Μακεδονίαν, αλλ’ εχάριζε ταύτας εις εκείνους ο πρωθυπουργός της Ελλάδος! Ας αποθαυμάσωσι τον «μεγαλοφυά» πολιτικόν των «πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων» οι αποναρκωθέντες και μη ανανήψαντες ακόμη θαυμασταί του! Δια την Θράκην και την Μακεδονίαν, αι οποίαι συνέχονται μετά της λοιπής Ελλάδος, τον εφόβιζεν η θάλασσα! Ενώ δια τα μόνον επί χάρτου προσφερθέντα εδάφη – προς παραπλάνησιν των αφελών – «των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων» δεν τον εφόβιζον αι θάλασσαι, ούτε οι ωκεανοί…».

ιζ. Η αδιάλειπτη υποχωρητικότητά του απέναντι στους Ιταλούς επεκτεινόταν και στο θέμα της Δωδεκανήσου. Όταν το 1913, επισκέφθηκε την Ρώμη δεν δίστασε να δηλώσει στον υπουργό Εξωτερικών Σαν Τζουλιάνο: «Το ζήτημα της Δωδεκανήσου αφορά αποκλειστικά και μόνο στην Ιταλία και την Τουρκία» (!)

ιη. Όπως προκύπτει από το τηλεγράφημά του της 2/12/1912 από το Λονδίνο προς τον υπουργό Εξωτερικών Λάμπρο Κορομηλά, ο Βενιζέλος είχε προτείνει να τεθεί υπό διαιτησία το θέμα της Θεσσαλονίκης4!

 Όπως αποκαλύπτει ο πρώην βουλευτής Κων. Σερεπίσος [στο πόνημά του «Αγώνες δια την Θεσσαλονίκην, 1912-1913»]:

«Είναι βεβαιωμένον ότι ο Ελ. Βενιζέλος και προσεπάθει επιμόνως να αποφύγη την ρήξιν μετά της Βουλγαρίας και ωμολόγει, κατά τας παραμονάς του δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου, εις στελέχη του Επιτελείου5, ότι προσεχώρησε τελικώς εις την απόφασιν περί πολέμου, έχων πεποίθησιν κυρίως εις τον σερβικόν στρατόν (!!!). Αντιθέτως ο βασιλεύς Κωνσταντίνος επέμενεν εις την μετά της Βουλγαρίας πολεμικήν αναμέτρησιν»6.

ιθ. Την 17^ην Φεβρουαρίου 1914 ξεσηκώθηκαν οι βορειοηπειρώτες, με επικεφαλής την επαναστατική επιτροπή τους υπό τον Γεώρ. Χρ. Ζωγράφο και εκήρυξαν την αυτονομίαν της Βορείου Ηπείρου. Τότε ο «εθνάρχης» εκήρυξε παρανόμους όλους τους εκεί Έλληνες βορειοηπειρώτες και έστειλε δυνάμεις υπό τον υποστράτηγο Αναστάσιο Παπούλα για να συντρίψει την εξέγερσή τους. Απείλησε τον βασιλέα με παραίτηση εάν έφερε αντίρρηση στις εντολές του.

Δεν  είναι απορίας άξιο ότι εφεξής οι δύσμοιροι ομογενείς τον αποκαλούσαν «πουλημένο στους ξένους» και «προδότη»7.

H πλέον κραυγαλέα περίπτωση εσχάτης προδοσίας, πριν από την Μικρασιατική τραγωδία, διεπράχθη το 1914, όταν με υπογραφές του Ελευθερίου Βενιζέλου, του υπουργικού συμβουλίου αλλά δυστυχώς και την υπογραφήν του τότε βασιλέως, και δημοσίευση σχετικού ΦΕΚ, παραδόθηκε στους Αλβανούς η Νήσος  Σάσων!!!

κ. Στις 5/18 Δεκεμβρίου 1915, μετά από συνάντησή του με τον «εθνάρχη», ο Γάλλος επιτετραμένος και πληρεξούσιος υπουργός Jean Guillemin (Γκυγιεμέν) [1915-1917], στέλνει στο Παρίσι το εξής τηλεγράφημα:

«Μου είπε ο Βενιζέλος  (γράφει ο Γκυγιεμέν) δεν έχετε να μου εξηγήσετε τίποτα, τα κατάλαβα όλα, έχετε να κάνετε με εγκληματίες που σας εμπαίζουν και σας κοροϊδεύουν. Η παρουσία σας στην Θεσσαλονίκη τους ενόχλησε. Εάν μπορούσαν θα σας παρέδιδαν στους Γερμανούς. Να είστε ακλόνητοι. Δεν θα τους κατέχετε παρά μόνο με φόβο, με την απειλή της πείνας. Είναι η δική σας βασικότερη δύναμη : Κυρίως μην επιτρέπετε να μπει το σιτάρι στην Ελλάδα παρά σιγά (λίγο)[8]. Θα μού ήταν εύκολο να τους ανατρέψω.

Ο λαός είναι μαζί μου (ΣΣ: Ποίος λαός; Προφανώς ως λαόν εννοούσε τους φανατικούς οπαδούς του), αλλά μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο, δεν μπορώ να προκαλέσω τον εμφύλιο πόλεμο. Θα τα κανονίσω με τον βασιλιά αργότερα. Εν τω μεταξύ πρέπει να δει που έχει οδηγήσει την Ελλάδα η πολιτικη του. Εάν οι βούλγαροι περνούσαν τα σύνορα, η κυβέρνηση θα είχε σαρωθεί. Αλλά δεν θα έπαιρνα την εξουσία με καμία δύναμη. Εάν ο βασιλιάς με ικετέψει αν αρνηθώ και θα του πω : « κουτσέ, δώσε μου πίσω το στράτευμα μου» που είναι οι 250.000 άνδρες πάνω στους οποίους βασιζόμουν εδώ και δυο μήνες; Όχι, Θέλω να επιστρέψω μόνο όταν θα μπορούσα να εφαρμόσω την δική μου πολιτική, η οποία είναι να μπούμε στον πόλεμο με το μέρος των σύμμαχων. Αλλά σήμερα, αυτό θα ήταν τρελλό.

Όταν θέλουμε να πετύχουμε ένα στόχο, χρησιμοποιούμε τα απαραίτητα μέσα. Πόσες φορές δεν σας είχα πει : «εγκατασταθείτε, στείλτε τα στρατεύματα , στείλτε πολλούς για να μην αφήσουν να συντριβούν οι Σέρβοι ». Τώρα η αποστολή μου είναι πιο δύσκολη, αλλά τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμη και είμαι ευχαριστημένος που θα μείνετε στη Θεσσαλονίκη γιατί από εκεί θα μπορείτε να κάνετε κάτι την άνοιξη, αλλά θα σας χρειασθούν 300 με 400.000 άνδρες. Εάν τους έχετε , για παράδειγμα το μήνα Μάρτιο ενώ με 200.000 άνδρες στο ρουμανικό μέτωπο και με ό,τι μπορούμε να περισώσουμε από τον σέρβικο Στρατό, ο αγώνας δεν θα είναι πια τόσο άνισος. Θα μπορέσω να ξαναπάρω την εξουσία και να σας εξασφαλίσω την συνδρομή του ελληνικού Στράτου. Αν παρασύρετε και τους Ρουμάνους, φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει αυτό το πλήθος ανδρών. Θα ήταν το τέλος του πόλεμου. Αλλά αυτή την στιγμή, ακόμα και εγώ, δεν θα μπορούσα να συμβουλεύσω την Ελλάδα να μπει στον πόλεμο. Θα ήταν τρέλλα , μια ανώφελη θυσία».

Με απόρρητα σήματα (αριθ. 234, 235/19 Μαΐου/ 1^η Απρ. 1916) ο Γκυγιεμέν πληροφορεί τον Σαράϊγ, ότι συναντήθηκε μυστικά με τον Βενιζέλο και συμφώνησαν να δοθεί στον στρατηγό «ελευθερία δράσεως».

Επτά ημέρες αργότερα (τελεσίγραφο της 8-21/6/1916) καταλυόταν η ελληνική ανεξαρτησία…

κα. Την 17^ην Αυγούστου με την συγκατάνευση του …δημοκράτη Ε. Βενιζέλου και την ένοπλον συνδρομήν του Γάλλου στρατηγού Σαράϊγ, εξερράγη πραξικόπημα κατά της ελληνικής κυβερνήσεως στην Θεσσαλονίκη. Το πραξικόπημα που οι πραξικοπηματίες ονόμασαν κίνημα, είχε αποφασισθεί και εκυοφορείτο , όπως ο ίδιος αναφέρει στο 18^ο άρθρο του, από του Δεκεμβρίου του έτους 1915, δηλαδή πολύ ενωρίτερον της καταλήψεως του Ρούπελ (3 Μαΐου 1916) και της γερμανοβουλγαρικής εισβολής, τις οποίες είχε προβάλλει ως αιτίες της αντεθνικής/πραξικοπηματικής/αντιδημοκρατικής  εκείνης ανταρσίας.

Ο Βενιζέλος με τον προστάτη του στρατηγό Σαράϊγ

κβ. Σε συνεννόηση με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες σκηνοθέτησε επίθεση κατά της Γαλλικής πρεσβείας  (27 Αυγ./9 Σεπ. 1916) από μία ομάδα φανατικών βενιζελικών. Η ομάδα επιτεθείσα κατά της Γαλλικής πρεσβείας εφώναζε : « Κάτω η Γαλλία», «Κάτω η Αγγλία», «Ζήτω ο Κωνσταντίνος»!!!

Οι βενιζελικοί μισθοφόροι προέβησαν στην συμπεφωνημένη με την γαλλική μυστική αστυνομία του Ροκφέϊγ ενέργεια, αποσκοπούντες να αποδώσουν την πράξη αυτή ως τελεσθείσα από φιλοβασιλικούς και δη αποστράτους που είχαν οργανώσει μετά την αποστρατείαν τους, φιλοβασιλικούς συλλόγους. Η ελληνική αστυνομία συνέλαβε αμέσως τους ενόχους της εσκεμμένης προκλήσεως και από την ανάκριση προέκυψε ότι τα μέλη της ομάδος, αποτελούμενης από 16 άνδρες, ήσαν όργανα της γαλλικής μυστικής αστυνομίας, και συγκεκριμένως του αρχηγού της, πλωτάρχου Ροκφέϊγ.

Επικεφαλής τούτων ήταν ο εκ Κρήτης, Στρατής Βολάνης τιτλοφορούμενος «ακόλουθος του Βενιζέλου». Παρεπέμφθησαν στην δικαιοσύνην πλην των πρωταιτίων και κατεδικάσθησαν για εσχάτη προδοσία. Τους πρωταιτίους, η ελληνική κυβέρνηση παρέδωσεν κατόπιν παρακλήσεώς του στον Ρόκφεϊγ. Ο Ροκφέϊγ εζήτησε την παράδοσή τους φοβούμενος τις αποκαλύψεις στο δικαστήριον9.

κγ. Στην διάρκεια του Σεπτεμβρίου 1916 τρία ελληνικά πλοία ανατινάχτηκαν και βυθίστηκαν κοντά στο λιμάνι του Πειραιά. Αμέσως εκδόθηκαν διαταγές για αναζήτηση ναρκών και για εξέταση του κήτους των σκαφών από δύτες. Ή εξέταση διαπίστωσε ότι οι εκρήξεις είχαν γίνει μέσα στο αμπάρι και δεν προέρχονταν από νάρκες ή από τορπίλες. Οι αξιωματικοί του γαλλικού στόλου δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι οι ανατινάξεις ήταν κόλπο τής μυστικής υπηρεσίας των Γάλλων, πού επεδίωκε να ξεπεράσει μ’ αυτό τον τρόπο το σκεπτικισμό και την δυσπιστία τους αναφορικά με τους φαιδρούς ισχυρισμούς του ντε Ροκφέϊγ για «δραστηριότητα γερμανικών υποβρυχίων».

Για ένα από τα «τορπιλλισθέντα» πλοία την «Αγγελική» ο σατανικός ντέ Ροκφέϊγ σκηνοθέτησε την  εξής απάτη: Το σκάφος μπήκε στο λιμάνι με την βοήθεια των δικών του μηχανών και ο πλοίαρχος του κατέθεσε ότι τους είχαν τορπιλίσει στην είσοδο του λιμανιού. Ό γαλλικός Τύπος τόνισε ότι υπήρξε «σημαντικός αριθμός νεκρών», ισχυρισμός προοριζόμενος για νήπια αφού το πλοίο έπλευσε με ασήμαντες ζημιές στον Πειραιά. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι γαλλικές εφημερίδες περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον βασιλιά Κωνσταντίνο, επειδή κρατούσε την χώρα του εκτός πολέμου σε αυστηρή ουδετερότητα παρά τις συνεχιζόμενες «εχθρικές προκλητικές ενέργειες»10. 

http://www.nla.gov.au/apps/doview/nla.gen-vn4853900-p.pdf

Ο σατανικός ντε Ροκφέϊγ διοργάνωσε μια μεγαλοπρεπή… κηδεία «για τα αθώα θύματα» των…Γερμανών. Τα φέρετρα των υποτιθέμενων νεκρών του τορπιλισμού ήσαν καλυμμένα με στεφάνια και μηνύματα συμπαθείας, ενώ την εκφορά συνόδευσαν όλοι οι σύμμαχοι πρεσβευτές εκτός από τον Ιταλό κόμη Μποσντάρι. Λίγο αργότερα έγινε γνωστό ότι τα πτώματα είχαν αγοραστεί από το νοσοκομείο του Πειραιά(!), ότι κάποια φέρετρα ήσαν γεμάτα με χώμα κι’ ότι ό τορπιλισμός ήταν επινόηση τής γαλλικής προπαγάνδας για να προκαλέσει σοκ στον ελληνικό λαό, ώστε να αναγκασθεί ή χώρα να εισέλθει στον πόλεμο.

Δυστυχώς για τους εφευρέτες του η σκηνοθεσία της «κηδείας» δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστική. Ό ένας μετά τον άλλο οι πρωτεργάτες τής ατιμίας κόμπαζαν στους στενούς φίλους τους για το "κατόρθωμα", αφού τους έβαζαν να υποσχεθούν ότι θα το κρατήσουν μυστικό. Όπως απεδείχθη αργότερα τα πτώματα είχαν κλαπεί από το Νεκροτομείο Πειραιώς και μετεφέρθησαν στις Αθήνες για να κάνουν την ..κηδεία. Η κυβέρνηση απαγόρευσε την πραγματοποίηση της κηδείας στις Αθήνες και τα αδέρφια του ενός νεκρού από τα κλαπέντα πτώματα, του Τριανταφύλλου, ζήτησαν να πάρουν πίσω το πτώμα όπερ και έγινε, ταφέν ακολούθως σεμνοπρεπώς στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών. Τα άλλα ….. «πτώματα» ετάφησαν με πλήρεις…….τιμές παρουσία βενιζελικών κομματαρχών και οπαδών11.

Έτσι εφθάσαμε στα αιματηρά γεγονότα γνωστά ως «Νοεμβριανά» (1916) με κατάληξη στον συμμαχικό αποκλεισμό όπως είχε συμφωνέσει ο Βενιζέλος με τους προστάτες του αγγλογάλλους. Η προδοτική ψευδοκυβέρνηση της Θεσσαλονίκης, στηριζομένη στις λόγχες των αγγλογαλλικών στρατευμάτων εξέδωσε διάταγμα με το οποίον άκουσον, άκουσον, εκήρυξε τον έλληνα βασιλέα έκπτωτον!!!.

Πανηγυρίζων τότε ο φανατικός βενιζελικός τραπεζίτης, δήμαρχος Πειραιώς, Αναστάσιος Παναγιωτόπουλος, έσπευσε με πλοιάριον να δηλώσει υποταγήν στους συμμάχους προσκομίζων μάλιστα έγγραφον υποτελείας υπογεγραμμένο από εγκαθέτους βενιζελικούς.                 

 O δήμαρχος Πειραιώς Αναστάσιος Παναγιωτόπουλος και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου επιβαίνοντες πλοιαρίου πλέουν  προς την γαλλική ναυαρχίδα «ΠΡΟΒΑΝΣ» για να επιδώσουν στον ναύαρχο Φουρνέ, το έγγραφο υποτελείας υπογεγραμμένον από 2.000 εγκαθέτους βενιζελικούς… Αυτό ήταν ένα από τα πολλά έργα και τις ημέρες των πιστών του αρχιερέως του εθνικού διχασμού Ελ. Βενιζέλου.

Συνεχίζεται

---

1 Aρχείον Στ. Σκουλούδη, ενότητα Ι- Πολιτικά, τ. 1^ος, 29 Νοε. 1912, Φεβρουάριος –Απρίλιος 1913.

2 Βλέπε Ρωσική διπλωματική Κίτρινη Βίβλος.

3 Φαυλοκρατία ,τ. 2^ος.

4 «…Δια τούτο, είπον εις τον Ντάνεφ, αν εις το σημείον αυτό δεν είναι δυνατή η κατ’ ευθείαν συνεννόησις, επιβάλλεται προσφυγή εις διαιτησίαν προς αποφυγήν του αίσχους του πολέμου των συμμάχων μεταξύ των».

5 Ξεν. Στρατηγού, Η Ελλάς εν Μικρά Ασία.

6 Στις 26/11/1913 (παλ.ημερ.) ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τόνισε στον επιτετραμμένο της Αυστρίας πρίγκηπα Φίρστενμπεργκ ότι αν ο πρωθυπουργός Βενιζέλος συνέχιζε να μην υποστηρίζει τους εξεγερμένους Βορειοηπειρώτες, θα τον απέλυε και θα ανέθετε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε άλλον, ενώ σε έσχατη ανάγκη θα παραιτούνταν από το θρόνο του για να τεθεί επικεφαλής τους! Ασφαλώς, θα ήταν προτιμότερο να το είχε πράξει…

7 Στις 21.2.1914, με επίσημη δήλωσή του, είχε ήδει ανακοινώσει ότι η κυβέρνησή του δεσμευόταν να μην προβάλει η ίδια αντίσταση και να μην υποστηρίξει «οιασδήποτε μορφής αντίδρασιν εις την κατάστασιν πραγμάτων, ην είχον επιβάλει αι Μεγάλαι Δυνάμεις». [Αλ. Καραπάνου, Μνημόνιον περί της Βορείου Ηπείρου και Λ. Μακκά, Το ελληνοαλβανικόν ζήτημα].

8 Δηλαδή ο Βενιζέλος προέτρεπε τους ξένους φίλους και προστάτες του να φροντίσουν να πεινάσει ο Ελληνικός λαός!

9 Οι πρωταγωνιστές του σκηνοθετημένου επεισοδίου μετεφέρθησαν στην Γαλλία και ενεκλείσθησαν στις φυλακές του Αζαίν. Από τις φυλακές οι «τρομοκράτες» απέστειλαν επιστολήν (11 Ιουλίου 1917) προς τον Ζοννάρ, ύπατον αρμοστήν επί των ελληνικών υποθέσεων στην οποίαν ομολογούσαν ότι ήσαν φανατικοί υποστηρικτές του βενιζέλου , είχαν στρατολογηθεί από την Γαλλική πρεσβεία και  εκτελούσαν τις εντολές της. Οι υπογράψαντες:

Ο εντεταλμένος των υπογραφόντων αρχηγός της κομπανίας, Στρατής Βολάνης…Τα μέλη….Γεώργιος Καρέττας εμπορευόμενος… Φίλιππος Βανδώρος εμπορευόμενος… Ζαχαρίας Φραγκιάς δημοσιογράφος…..Μιχαήλ Ελευθεριάδης σπουδαστής…Ευστάθιος Παπαδάκης υπάλληλος δημαρχίας…Σταύρος Κατσενεβάκης εργάτης,….(εργατικός αναφέρεται στο έγγραφο)[Νικ. Αντωνακέας, Φαυλοκρατία, τ. 2^ος, σ.75-76].

10 Σερ Μπάζιλ Τόμσον, « Οι μυστικές υπηρεσίες των Συμμάχων στην Ελλάδα», μετάφραση Κώστα Μπαρμπή, εκδ. Λογοθέτης, σ. 172-192.

11 Οι πρεσβευτές των Συμμάχων και ιδία ό Γάλλος πρεσβευτής Γκυγιεμέν ευρίσκοντο υπό την επιρροήν και τας διαβολάς του Ροκφέϊγ, ο οποίος με την συνεργασία των εις Αθήνας βενιζελικών, είχε προβεί εις διαφόρους σατανικάς σκηνοθεσίας, διά να έξαψει τα πνεύματα τούτων εναντίον του Βασιλέως Κωνσταντίνου και των πολιτικών αντιπάλων του Βενιζέλου. Είχε φθάσει μάλιστα μέχρι του σημείου ώστε να διοργανώσει με την συνεργασία του βενιζελικοϋ δημάρχου Πειραιώς Παναγιωτοπούλου, επιβλητικές κηδείες, μετά μουσικής και πενθοφορουσών γυναικών, συζύγων, δήθεν ναυτών, φονευθέντων από ….τορπιλλισμούς υπό γερμανικών υποβρυχίων, εντός των ελληνικών υδάτων. Τα πολυτελή δε φέρετρα, εντός των οποίων υπετίθετο ότι ήσαν αι σοροί των θυμάτων, είχον καλυφθεί διά στεφάνων μετά ταινιών φερουσών συγκινητικωτάτας έπιγραφάς. Όπως απεκαλύφθη, όμως, την ιδίαν στιγμήν υπό τής αστυνομίας, η οποία επενέβη κατόπιν πληροφοριών ότι επρόκειτο περί βενιζελικής φάρσας, εντός των φέρετρων υπήρχον, σε μερικά μόνον, πτώματα νεκρών, ληφθέντων παρά του νεκροτομείου Πειραιώς, εις δε τα υπόλοιπα, υπήρχον...χώματα και λίθοι!

Συλληφθέντες βενιζελικοί χαφιέδες, εξ εκείνων οι οποίοι συμμετέσχον τής κωμωδίας, ώμολόγησαν άνερυθριάστως, όλες τις λεπτομέρειες τής σχεδιασθείσης μακαβρίου πομπής υπό των οργάνων του περιβόητου Γάλλου πλωτάρχου Ροκφέϊγ και των μισθοφόρων τής λέσχης των Φιλελευθέρων--- Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες των προδοτικών ενεργειών των βενιζελικών εγκαθέτων, με εντολές του «εθνάρχου» τους, στις σελίδες 172-192 του προμνησθέντος βιβλίου, του αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών της Αγγλίας  Σερ Μπάζιλ Τόμσον ή στις σελίδες 129-136 του πρωτοτύπου αγγλικού κειμένου, το εξώφυλλον του οποίου προεπισκοπήσαμεν.