ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ 15^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1922

ΜΕΡΟΣ 7^ο

 λγ. Tην 8/21 Ιουνίου 1916 εγχειρίστηκε στην ελληνική κυβέρνηση τελεσιγραφική διακοίνωση της Αντάντ, την οποίαν είχε συντάξει ο ίδιος ο Βενιζέλος, και δια της οποίας «οι σύμμαχοι και προστάτιδες δυνάμεις» απαιτούσαν1:

-Να αντικατασταθεί η κυβέρνηση Σκουλούδη από υπηρεσιακή, αποτελουμένη από πρόσωπα που να εγγυούνται την διενέργειαν άψογων εκλογών και πολιτικήν ευμενούς ουδετερότητος απέναντι στην Αντάντ.

- Να γίνει ταχυτάτη αποστράτευση των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

- Να διαλυθεί η βουλή και να διενεργηθούν αμέσως εκλογές.

- Να απομακρυνθούν από το αστυνομικό σώμα οι αξιωματικοί που θα κατονομασθούν από τις συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες.

Ο Βενιζέλος διακατείχετο από τέτοιας μορφής αλαζονεία και μισαλλοδοξία   κατά της Ελληνικής κυβερνήσεως και ήταν τόσον τυφλωμένος από το πάθος της φιλαρχίας και εξουσίας που δεν δίστασε να στείλει στα αφεντικά του, τους Αγγλογάλλους προστάτες του, το ακόλουθο απεχθές μήνυμα:

« Αν σας επιτεθούν οι Έλληνες (!) θα εξαπολύσω εναντίον τους επανάσταση. Με ακολουθούν τα 80% των στρατιωτών, η πλειονότητα των αξιωματικών και σχεδόν ολόκληρος ο λαός2».

Tον Σεπτέμβριο του 1916 ο Βενιζέλος μετέβη στα Χανιά, όπου και σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση με αρχικά μέλη το ναύαρχο Κουντουριώτη και τον στρατηγό Δαγκλή. Η προσωρινή κυβέρνηση μεταβαίνει στην συνέχεια στην Θεσσαλονίκη και κηρύττει τον πόλεμο στην «κυβέρνηση των Αθηνών». Ο διχασμός ήταν πια  γεγονός.

Η Ελλάδα κόπτεται στα δύο: Από την μία το «κράτος της Θεσσαλονίκης» με την Μακεδονία, την Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, το οποίον ο Βενιζέλος παρέδωσε οικειοθελώς στους Γάλλους και από την άλλη η κυβέρνηση των Αθηνών με τους απολυθέντες στρατεύσιμους («επίστρατους») που είχε οργανώσει ο Ιωάννης Μεταξάς.

λδ. Στο διχαστικό αυτό κλίμα, οργανώνεται στην πρωτεύουσα μια ογκώδης αντιβενιζελική πορεία. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Συντεχνιών και Σωματείων και οι πρόεδροι των Επιστράτων Αθηνών, καλούν στις 12-12-1916, στο Πεδίο του Άρεως τον Λαό να ρίξει ένα λίθο αναθέματος κατά του Βενιζέλου: Του μυσαρού προδότου και δολοφόνου της πατρίδος και του Βασιλέως μας, όπως τον αποκαλούσαν.

Σε έκτακτη Ιερά Σύνοδο στις 11-12-1916, αποφασίζεται η συμμετοχή της εκκλησίας στο ανάθεμα «κατά των στασιαστών και προδοτών της πατρίδος». Η κυβέρνηση του Σπυρίδωνoς Λάμπρου έκανε προσπάθεια να το αναβάλλει ή να το ακυρώσει, φοβούμενη τις αντιδράσεις της Αντάντ, αλλά το μέγα πλήθος και μένος των αντιβενιζελικών και του φιλοβασιλικού τύπου, την οδήγησε στο να μην το αποτρέψει. Κατωτέρω παρατίθεται απόσπασμα από τό πετρανάθεμα:

      «Ημείς οι υπογεγραμμένοι Μητροπολίται εντολήν ελάβομεν παρά χιλιάδων εφέδρων και πολιτών να αναγνώσωμεν βαρύτατον αφορισμόν κατά του ενόχου ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ Ελευθερίου Βενιζέλου, του προδώσαντος το έθνος μας εις τους Αγγλογάλλους, του ατίμως συνεννοηθέντος μετ’ αυτών ίνα στείλωσι την προχθεσινήν νόταν είς την Ελλάδα, μόνον και μόνον δια να πικρανθεί ο λατρευτός μας Βασιλεύς και εκβιασθή όπως καλέση επί την αρχήν τον ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΝ ΣΕΝΕΓΑΛΕΖΟΝ ΤΡΑΓΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟΝ3 τον ηθικόν αυτουργόν της πυρπολήσεως του Τατοΐου, τον ηθικόν αυτουργόν των βασάνων ας υπέστησαν οι ανδραγαθήσαντες αξιωματικοί μας εις χείρας του ανάνδρου Σαράϊγ.

Κατ’ αυτού όθεν του ΠΡΟΔΟΤΟΥ Βενιζέλου ανεγνώσαμεν αφορισμόν όπως ενσκήψωσι: Τα εξανθήματα του Ιώβ. Το κήτος του Ιωνά… Το τρέμουλο των ψυχορραγούντων. Οι κεραυνοί της κολάσεως. Και αι κατάραι και τα αναθέματα των ανθρώπων…..».

Σε πομπή ο αρχιεπίσκοπος έφτασε στον χώρο του αναθέματος (στο Πεδίο του Άρεως, πίσω από το σημερινό μνημείο της «θεάς» Αθηνάς) με τους λοιπούς συνοδικούς και ιερείς και διακόνους, συνοδευόμενος δε ακόμα και από τον μητροπολίτη Αργυροκάστρου και τον αρχιμανδρίτη του Στόλου και ανεφώνησε τον εκκλησιαστικό αφορισμό: ΚΑΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΦΥΛΑΚΙΣΑΝΤΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥ-ΘΕΝΤΟΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ.

Ήσαν συγκεντρωμένοι μπροστά σε έναν μεγάλο λάκκο, στο κέντρο του οποίου εδέσποζε το ομοίωμα του Βενιζέλου όπου στην κορυφή του στεκόταν ένα κρανίο ταύρου. Μόλις ειπώθηκε το ανάθεμα οι «πιστοί» άρχισαν να πετούν στον λάκκο κομμάτια μαρμάρων και πέτρες, επαναλαμβάνοντας τα λόγια όσο διαρκούσε ο λιθοβολισμός, ώσπου ένας τεράστιος σωρός από πέτρες σχηματίστηκε.

http://www.pheidias.gr/2009/05/blog-post_17.html

 λε. Κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το παραπάνω γεγονός «αθλιότητα και καννιβαλισμόν». Τα ίδια ισχυρίζονται και σήμερον διάφοροι «κεκράκτες» του νεοβενιζελισμού.

Διερωτήθηκε όμως κανένας από αυτούς τους «αντικαννιβαλιστές», μετά τα αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα που έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα, για τα «πεπραγμένα», λόγω και έργω, του Βενιζέλου, ποιός ήταν ο άθλιος συκοφάντης, ο μόνιμος καταδότης των ελλήνων στους τότε διεθνείς μαστρωπούς των λαών, ο νεοφεουδαρχίζων ικέτης και οικέτης των Aγγλο-γαλλικών πρεσβειών, ο μοναδικός υπεύθυνος που είχαμε φθάσει ως εκεί;

Εάν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι «αντικαννιβαλιστές», είναι όντως ελεύθεροι και αδέσμευτοι, Έλληνες στην ταυτότητα και την ψυχή, θα έχουν ήδη αντιληφθεί ότι ο Βενιζέλος ήταν ο ολετήρ του έθνους, ο νυκτερινός εφιάλτης του Γένους των Ελλήνων.

Εάν πάλιν έξακολουθούν να αμφιβάλλουν ας αναγνώσουν με προσοχή όσα θα ακολουθήσουν!

Οι Βενιζελικοί είχαν κάνει πραξικόπημα και είχαν αποσπάσει την Βόρειο Ἑλλάδα ως χωριστό κράτος, με την βοήθεια ξένων στρατευμάτων που είχαν αποβιβασθεί χωρίς την επίσημη έγκριση της Ελλάδος, και τα οποία ουδέποτε ενόχλησε η ελληνική κυβέρνηση των Αθηνών και προσωπικώς ο Βασιλεύς !!!Αντιθέτως η κυβέρνηση Ζαΐμη που εσχηματίσθη την 21^ην Απρίλιου 1917, με εντολή του βασιλέως Κωνσταντίνου επρότεινε στους πρέσβεις της Αντάντ να μεσολαβήσουν ώστε από κοινού μετά του Βενιζέλου να υπογράψουν την είσοδον της Ελλάδος στον πόλεμον παρά το πλευρόν των δυνάμεων της Αντάντ.

Ο Βενιζέλος όμως ΑΡΝΗΘΗΚΕ να συνυπογράψει!!! ΟΥΔΕΜΙΑ δικαιολογία απέμεινε πλέον στον νεοφεουδάρχη «κρητικόν» για όσα δεινά είχε επιφορτισθεί ο ελληνικός λαός και όσα επέπρωτο να ακολουθήσουν.

Οι ναύαρχοι των ξένων στόλων, πιεζόμενοι μετά φορτικότητος από τον Βενιζέλον, ενεργούντες κατ’ εντολήν των κυβερνήσεών τους, και παραβιάσαντες κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, απροκλήτως και αδικαολογήτως, απέκλεισαν από θαλάσης την Αττική και απεβίβασαν στρατεύματα στο ελληνικό έδαφος! Μετά από επίμονες παρακλήσεις, και ατελεύτητες συκοφαντίες του λειχήνορος την Αντάντ, Βενιζέλου,  συνέχισαν τον αποκλεισμό και ο λαός λιμοκτονούσε επειδή το επεδίωξε ο Βενιζέλος!!!

    Οι ξένοι στόλοι βομβάρδισαν ανηλεώς από τον Πειραιά, τις Αθήνες και τα ανάκτορα και προέβησαν σε αγριότητες κατά των αντιφρονούντων….με την ελπίδα του Βενιζέλου, θεωρούντος εαυτόν εν αναμονή πρωθυπουργόν, ότι με τα σκληρά, απάνθρωπα και πιεστικά μέτρα των «συμμάχων», ο ελληνικός λαός θα υπέκυπτε, θα γονυπετούσε προ των ποδών του και θα τον ικέτευε να τον… σώσει από τα δεινά του!!!

Αυτές είναι μερικές από τις αλήθειες που έθαψε το Σύστημα για να… θεοποιήσει έναν δικόν του (υπ)άνθρωπο, ένα πειθήνιον μέχρι θανάτου όργανόν του, που εξέθρεψε και επροστάτευσε επί δεκαετίες, προκειμένου να ασκεί τον πλήρη έλεγχο επί των ελληνικών πραγμάτων ιδιαιτέρως κατά την εφαρμογήν του σχεδίου του ξερριζωμού των Ελλήνων από τις πανάρχαιες εστίες τους.

Ύστερα απ’ όλα αυτά, τι είναι αθλιότητα; Ποιός είναι ο προδότης; Ποιός είναι ο καννιβαλιστής; Τι συνιστά η παράδοση εδάφους και στρατευμάτων σε ξένες δυνάμεις, χωρίς αιτία και εθνική απόφαση; Δεν είναι εσχάτη προδοσία; Δεν είναι εδαφικός διαμελισμός/καννιβαλισμός;

Όταν κανείς συνεργάζεται με ξένες δυνάμεις που κατέχουν ενόπλως και βιαίως την χώραν του, τις προτρέπει κατ’ επανάληψη να εκφοβίζουν και να τρομοκρατούν τους αποκλεισμένους πολίτες της, και να εμποδίζουν την μεταφοράν ειδών διατροφής για να πεθάνει από την πείνα ο πληθυσμός της, δεν είναι δωσίλογος; Δεν διαπράττει το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας;

Και όλα αυτά μόνον και μόνον για να στεφθεί ο Βενιζέλος φεουδάρχης-εξουσιαστής-δεσπότης με τις ξιφολόγχες του εχθρού, και να επιστρέψει στον πρωθυπουργικόν θρόνον «θριαμβευτής και τροπαιούχος». Δεν ήταν λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση, ο Βενιζέλος προδότης και καννίβαλος;  Δεν ήταν σχίστης του ελληνικού λαού και εμπρηστής του ελληνικού Έθνους;

Ο υπερήφανος ελληνικός λαός, όμως,  βροντοφωνούσε προς τους συμμάχους:

«Απαλλάξτε μας από το απαίσιον αυτό μορμολύκειον, από τον πελιδνόν Βενιζέλον, τον χαμερπή και επίορκον και θα αποβώμεν πάλιν δι’εσάς οίοι είμεθα και προ του 1916…»4

λστ.   Η επιστροφή του Βενιζέλου στις Αθήνες.

-Η στρατιωτική επέμβαση της Αντάντ είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάς να διαιρεθεί σε δυο αντίπαλα κέντρα εξουσίας πολιτικώς αλλά και γεωγραφικώς: «το κράτος των Αθηνών» υπό τον Κωνσταντίνο  και «το κράτος της Θεσσαλονίκης» υπό τον Βενιζέλο.

-Η Αντάντ επιβάλλει αυστηρό αποκλεισμό στην «βασιλική» Ελλάδα και απαιτεί:

×Την παραίτηση  του Κωνσταντίνου. Ο Βασιλιάς εγκαταλείπει τελικά  την χώρα (χωρίς να παραιτηθεί)  τον Ιούνιο του 1917 και αφήνει στον θρόνο τον γιό του Αλέξανδρο.

×Την μετακίνηση των ελληνικών στρατευμάτων και εγκατάστασή τους στην Πελοπόννησο.

×Την έκφραση δημόσιας συγγνώμης [Συγγνώμη από ποιoύς; προς ποίον; Για ποιό σφάλμα ή έγκλημα; Επειδή η Ελλάς δεν δέχθηκε να συμμετάσχει σε μία νέα αιματοχυσία ενός παγκοσμίου πολέμου που είχαν σχεδιάσει οι Ιλλουμινάτι αμφοτέρων των αντιπάλων (Αντάντ- Κεντρικές δυνάμεις) με προκαθορισμένο τελικό αποτέλεσμα; Επειδή οι πολιορκημένοι δεν δήλωσαν υποταγή στους αυτόκλητους πολιορκητές; Να ζητήσουν συγγνώμη οι βιαίως κατακτηθέντες και σφαγέντες από τους κατακτητές και δημίους τους;].

 -Ο Βενιζέλος έρχεται στις Αθήνες θριαμβευτικώς και σχηματίζει κυβέρνηση στις 13 Ιουνίου 1917 υπό την προστασίαν των κατοχικών στρατευμάτων. Η ανασυσταθείσα Βουλή ονομάζεται ειρωνικά «Βουλή των Λαζάρων». Με νόμο ήρε την ισοβιότητα των δικαστών και την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να κηρυχθούν έκπτωτοι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος και οι μητροπολίτες που είχαν πρωτοστατήσει στο «Ανάθεμα». Aπελύθησαν 570 δικαστικοί όλων των βαθμίδων και 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ αποστρατεύθηκε το 40% του συνόλου των μόνιμων αξιωματικών του στρατού. Πολλοί εξ αυτών εξορίστηκαν στην Κορσική. 

 Ο εθνικός διχασμός φθάνει στο απόγειόν του! 

Αυτά ήσαν τα «επιτεύγματα» του «εθνάρχου» μέχρι την ημέρα που απεφάσισε, κατόπιν υποδείξεως των φίλων και προστατών του, να αποστείλει στην Μ. Ασία τον ελληνικόν στρατόν, προφασιζόμενος την καταστολή της δράσεως των αφηνιασμένων τούρκων που προέβαιναν σε αγριότητες σε βάρος των Ελλήνων και απελευθέρωση των προγονικών εδαφών, χωρίς καμμία εγγύηση ή ψηφισμένη, υπογεγραμμένη και κεκυρωμένη δεόντως, διεθνή συνθήκη που να εξουσιοδοτεί την τότε κυβέρνηση της Ελλάδος, προς τον σκοπόν αυτόν.

Πολλοί πίστεψαν ότι η αποβίβαση των ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη (19 Μαΐου 1919) ήταν η αρχή του θριάμβου.. Η αρχή εκπληρώσεως των προαιώνιων πόθων του Ελληνισμού…Έτσι τους είχε …πείσει η βενιζελική προπαγάνδα.

Ουδείς εφαντάζετο ότι θα επακολουθούσε η τραγωδία του Γένους των Ελλήνων. Ουδείς εκτός από τους μυημένους στις σκοτεινές στοές, όπου σχεδιάστηκε και αποφασίσθηκε η εκτέλεση του σατανικού σχεδίου των Ιλλουμινάτι για τον ξερριζωμό των Ελλήνων από τις προγονικές εστίες τους…από μυημένους «Έλληνες»  και αλλογενείς ιλλουμινάτους «αδελφούς», με πρώτους, τους: Otto Liman von Sanders5, Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ)   και τους ελλαδίτες εξέχοντες «αδελφούς»…

Οι αρχισφαγείς των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας Σάντερς και Κεμάλ. 
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/05/29/18-5-2007/

λζ. Όταν οι Έλληνες του Πόντου ανεκήρυξαν το αυτόνομο Ελληνικό κράτος τους, μετά την παράδοση της Τραπεζούντας στους ελληνοποντίους από τον Τούρκο Βαλή, ο Βενιζέλος τους εγκατέλειψε αβοήθητους. Mόλις αφίχθησαν στην Σμύρνη τα ελληνικά στρατεύματα, παρουσιάστηκε στις στρατιωτικές αρχές ο Έλλην Πόντιος Kαραΐσκος και εζήτησε την βοήθεια της Ελλάδος προς το αυτόνομο ποντιακό κράτος. Ο Βενιζέλος διέταξε την σύλληψή του6.

λη. Το 1919 ετοποθέτησε ως ύπατο αρμοστή στην Μικρά Ασία τον «αδελφό» τέκτονα Αριστείδη Στεργιάδη, συνεργάτη του στην ανταρσία του Θερίσου, υποδειχθέντα από την Ιλλουμινατοποιημένη Μεγάλη στοά, ως τον καταλληλότερο για την διαχείρηση της τελικής φάσεως του σχεδίου καταστροφής-ξερριζωμού του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Το σχέδιο είχαν εκπονήσει οι Γερμανοί Ιλλουμινάτι και υλοποίησαν οι Τούρκοι Ιλλουμινάτι με αρχηγό τον κρυπτο-ιουδαίο (ντονμέ) και τέκτονα Κεμάλ Ατατούρκ7 με την αμέριστη βοήθεια των «αδελφών» της Αντάντ και των Ιουδαιομπολσεβίκων του Λένιν8.

λθ. Ο Βενιζέλος προκήρυξε αναιτίως εκλογές το 1920, ένα έτος μετά την θριαμβευτική εκλογική επιτυχία του, μέσα στην καρδιά του πολέμου, για να τις χάσει, όπως προέβλεπε το εγκληματικό σχέδιο των «Συμμάχων» για την μεθοδευμένη γενοκτονία των Ελλήνων,  ώστε οι ευθύνες να μην αποδοθούν στους εμπνευστές ή εκτελεστές του σχεδίου αλλά στους ανυποψίαστους αντιβενιζελικούς διαδόχους του Βενιζέλου και συνεχιστές της προκληθείσης και υποστηριχθείσης από τον ίδιον (Βενιζέλον) εκστρατείας κατά των Τούρκων.

Δεν έβαλε υποψηφιότητα στην Κρήτη όπου ήταν σίγουρη η εκλογή του αλλά στον Πειραιά, εκεί  όπου σύμφωνα με το ισχύον τότε εκλογικόν σύστημα και τον εκλογικόν χάρτην της δυνάμεως κάθε κόμματος, ΟΥΔΕΜΙΑ πιθανότητα είχε να εκλεγεί. Επέλεξε να μην εκλεγεί βουλευτής και να μην υποχρεωθεί να βρίσκεται ως βουλευτής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, κατά την διάρκεια των τραγικών γεγονότων, αλλά μακράν της Ελλάδος, ώστε να καταστρώνει ανενόχλητος τα σχέδια της …θριαμβευτικής επιστροφής του ως πολιτικού παποκαίσαρος, πάνω στα ερείπια της Ελλάδος.

Στις εκλογές του 1920, οι απανταχού της Ελλάδος Ισραηλίτες στην παμψηφία τους υπεστήριξαν τον αντιβενιζελικόν υποψήφιον, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκλογές (1919) που είχαν ψηφίσει «μονοκούκι» τον Βενιζέλο..

μ. Μετά τις εκλογές της 1^ης Νοεμβρίου 1920 πολλοί βενιζελικοί αξιωματικοί, για να μην πολεμήσουν λιποτάκτησαν καταφυγόντες στην Κωνσταντινούπολη, όπου ίδρυσαν και εκεί την ονομασθείσα «εθνική άμυνα». Αυτή είναι ξεκάθαρη περίπτωση εσχάτης προδοσίας!

«…περίπου 150 βενιζελικοί αξιωματικοί, τέσσερις από αυτούς στρατηγοί, εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και αναβίωσαν το κίνημα της "εθνικής άμυνας" στην Κωνσταντινούπολη…»9

«…Αριθμός αξιωματικών, περί τους πεντήκοντα, εν οις και τέσσαρες ανώτατοι εκ των μετασχόντων εις την «Εθνικήν Άμυναν», εγκατέλειψαν τα τμήματα των και ανεχώρησαν αυθαιρέτως εις Κωνσταντινούπολιν…»10.

«…Αρκετοί ωστόσο από τους γνωστότερους και δυναμικότερους και για τον λόγο αυτό πιο εκτεθειμένους, Βενιζελικούς αξιωματικούς, που υπηρετούσαν στο μέτωπο, δεν περίμεναν καν να πληροφορηθούν τις διαθέσεις του υπουργείου Στρατιωτικών απέναντι τους. Εγκατέλειψαν τις μονάδες τους και κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη...Παρά την υποστήριξη- κατά καιρούς και σε διαφορετικό βαθμό - των στρατηγών Μαζαράκη, Ζυμβρακάκη και Ιωάννου που επίσης είχαν καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη, η "άμυνα" υπήρξε κυρίως κίνηση ταγματαρχών…»11

Και όμως! Μετά την επικράτηση του λεγομένου κινήματος 1922, οι φυγάδες και λιποτάκτες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, απεκατεστάθησαν ως διωχθέντες από την προηγουμένη κυβέρνηση ένεκεν των…..«δημοκρατικών» φρονημάτων τους12!!!   

Η κατ’ ευφημισμόν «εθνική άμυνα» κύριο σκοπό είχε δυστυχώς να υπονομεύει το εσωτερικό μέτωπο της Ελλάδος προς ανατροπήν του καθεστώτος, τον κλονισμό του φρονήματος και του ηθικού του μαχομένου στην Μικρά Ασία στρατού13!  

μα. Μετά την σχεδιασμένη «αποτυχίαν» του στις εκλογές της 1^ης Νοεμβρίου 1920, ο ιδιοφυής ραδιούργος, ανεχώρησε λάθρα εξ Ελλάδος και εγκατεστάθη (που αλλού;) στην Γαλλική πρωτεύουσα. Στο εξωτερικό είχε επαφές με τους λιποτάκτες «αμυνίτες», με τις ξένες δυνάμεις, ιδιαιτέρως με την Αγγλικά κυβέρνηση.

Τηλεγραφήματα των εις Ρώμη ανταποκριτών τύπου αναφέρουν: « Ο Βενιζέλος αναμένει την κατάλληλον στιγμήν ίνα ιδρύσει κράτος ανεξάρτητον, αποτελούμενον εκ των επαρχιών αίτινες δύνανται να αποσπασθώσι του κράτους των Αθηνών, εν συμφωνία μετά των Συμμάχων».

μβ. Καθ’όλην την διάρκειαν που το Έθνος εμάχετο υπέρ βωμών και εστιών, ο Βενιζέλος περιώδευε σε διάφορες πόλεις του Νέου Κόσμου ( Νέα Υόρκη, Καλιφόρνια, Άγιος Φραγκίσκος, Ουάσιγκτων, Νότιος Αμερική), δίκην υποψηφίου προέδρου, συκοφαντούσε τον βασιλέα και την ελληνική κυβέρνηση και επροπαγάνδιζεν ο ίδιος ή δια φιλικών του προσώπων ότι ήταν ο εμπνευστής της «Μεγάλης Ιδέας» αλλά τον ημπόδιζε ο Βασιλεύς.. Αυτά έλεγε ο αυτοεξόριστος ραδιούργος, αρχιψεύτης και μισαλλόδοξος/αλλόφυλος αρχιαπατεών!!!

Προέβαλλε δηλαδή ο ίδιος και οι οπαδοί του ως κύριον επιχείρημα του «εθνικού» του έργου την Συνθήκην των Σεβρών η οποία υπεγράφη, ουδέποτε επεκυρώθη παρ’ ουδενός και τελικώς κατηργήθη (Ο μύθος της Ελλάδος των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών. Την διαιώνιση του μύθου ανέλαβε το σύστημα δια της ανεγέρσεως, μεταθανατίως, αγαλμάτων/προτομών/ιδρυμάτων, ονοματοδοσίας οδών/πλατειών/ιδρυμάτων, κλπ. και συντηρήσεως του ονόματος του εθνικού εφιάλτου, μέσα από τις σελίδες των ηλεκτρονικών- έντυπων ΜΜΕ καθώς και της συμβατικής ιστορίας).

μγ. Συνεπεία της αντεθνικής προπαγάνδας των Βενιζελικών αμυνιτών και του ΚΚΕ, στο εσωτερικόν και στα πεδία των επιχειρήσεων, πραγματοποιήθηκε κατά τρόπον πλημμελή και ατελέσφορον η επιστράτευση της 6^ης Μαρτίου 1921, στην κρισιμώτερη καμπή της εξελίξεως του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος των Ελλήνων14. 

Στις παραμονές της προς Άγκυραν προελάσεως και ενώ ο Κεμαλικός στρατός είχε ενισχυθεί σημαντικώτατα, παρουσιάσθηκε τεράστιος αριθμός ανυποτάκτων και λιποτακτών όταν ο ζυγός στο πολεμικό μέτωπο είχε γύρει υπέρ των Ελλήνων και ο Κεμάλ ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει από την απελπισίαν του!!!. Συγκεκριμένως επί 342.491 κληθέντων υπό τα όπλα (1^η Ιουνίου 1921) κατεγράφησαν ανυπότακτοι και λιποτάκτες 143.418.!!!15

μδ. Αλλά δεν υπάρχει αρχή και τέλος στις βενιζελικές προδοσίες.

Ακολουθούν μερικά αδιάψευστα περί τούτου έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία!

- Τηλεγράφημα της Αρμοστείας στην Κωνσταντινούπολη της 18 Νοε. 1921 παρέχει στην Ελληνική κυβέρνηση  σχετικές πληροφορίες. Το τηλεγράφημα έχει όπως παρακάτω:

«Πληροφορούμαι εξ ασφαλούς πηγής ότι Τουρκική Κυβέρνησις Αγκύρας προσπαθεί συνεννοηθεί μετά Βενιζελικών Κωνσταντινουπόλεως και εν Άδριανουπόλει. Γκαλήπ Μπαχτιάρ εξαιτείται ήδη θεώρησιν διαβατηρίου υπό Άγγλων. Παραμένει εισέτι ενταύθα. Έπληροφορήθην  ότι ούτος αφίκετο επί σκοπώ συνάψεως ειρήνης μετά παρούσης 'Ελληνικής Κυβερνήσεως, άλλα κυρίως όπως εξασφάλιση όρους ειρήνης μετά Βενιζελικών εάν ούτοι δύνανται ανατρέψωσιν Ελληνικήν Κυβέρνησιν. Είναι εντεταλμένος όπως συνοδεύση μέχρις 'Αγκύρας Βενιζελικούς πληρεξουσίους. Ελπίζω να έχω πληροφορίας περί Γκαλήπ Μπαχτιάρ και θα σας τηρήσω ενημέρους. Βότσης.»

Ας καμαρώσουν οι νεοβενιζελικοί τα…. έργα των ημερών….δόξης του «Εθνάρχου» τους.

Εν αγνοία των μελών της επισήμου Ελληνικής κυβερνήσεως, του κοινοβουλίου και του Βασιλέως οι άνθρωποι εκείνοι, φυγάδες, λιποτάκτες, ριψάσπιδες, κατ’εντολήν του αρχηγού τους, έρχονταν, μόνοι ή μέσω των προστατών τους συμμάχων, σε επαφή ή συμφωνίες με τον εχθρόν εναντίον του οποίου πολεμούσε στα πεδία των μαχών, τότε, το Ελληνικόν Έθνος!!!

Εάν αυτό δεν συνιστά το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας, τότε τι είναι προδοσία;

                                                                                                                                  Συνεχίζεται

---

1 Σερ Μπάζιλ Τόμσον—Daily Post Λονδίνου, 24-6-1916.

2 ο.α. Επιβεβαίωση της αλαζονικής, δουλικής, επαίσχυντης, προς τους προστάτες του και ανθελληνικής συμπεριφοράς του. Είναι προφανές ότι ΔΕΝ θεωρούσε τον εαυτόν του Έλληνα. Αυτό φαίνεται να το εγνώριζαν οι Αγγλογάλλοι όπως προκύπτει και από επιστολή του ναυάρχου Σερ Μάϊκλ ντε Ρόμπεκ προς τον λόρδο Κώρζον, στην οποίαν αναφερόμενος στον Βενιζέλον λέγει: « Με άλλα λόγια ο Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάδα. Δεν είναι κάν Έλληνας…». Η μεταπελευθερωτική ελληνική ιστορία σπανίως βαρύνεται με τέτοιες δηλώσεις υποτελείας προς εχθρούς ή συμμάχους/προστάτες. ( Εθνικός διχασμός, Κώστας Μπαρμπής, σ.43).  

3 Ο Βενιζέλος απεκλήθη Σενεγαλέζος τράγος διότι:

        -Τα γαλλικά στρατεύματα που τον επέβαλλαν στην εξουσίαν διά των όπλων, ως πρωθυπουργόν, απετελούντο από επιστρατευθέντες εκ των Γαλλικών αποικιών, το μείζον των οποίων προήρχετο από την Σενεγάλη, αποικία, τότε, της Γαλλίας.

     -Δια των δικών του παροτρύνσεων και έργων υποτελείας προς τους αγγλογάλλους (όπως η σύνταξη υπό του Βενιζέλου της τελεσιγραφικής διακοινώσεως της Αντάντ, 8/21-6-1916, προς την ελληνικήν κυβέρνηση) κατέστη ο «αφανής» οδηγητής των Σενεγαλέζικων «κοπαδιών» (γαλλικών στρατευμάτων) κατά των Ελλήνων, όπως ο τράγος οδηγεί το κοπάδι των αιγών. Kατ’ άλλην εκδοχήν επειδή ο σατανάς παριστάνετο με την μορφήν τράγου και οι Έλληνες αποκαλούσαν τον Βενιζέλον, λόγω των αντεθνικών του ενεργειών, σατανά.

4 Νικ. Αντωνακέας, Φαυλοκρατία, τ. 2^ος, σ.107.

5 Liman von Sanders (1855-1929): Κρυπτοταλμουδιστής Ιλλουμινάτος. Επικεφαλής της Γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Τουρκία (1913) σύμφωνα με διμερή μυστική συνθήκη. Συνεχιστής του φιλοτουρκικού έργου της οργανώσεως και εκσυγχρονισμού του Οθωμανικού στρατού, του ομοφύλου του Κolmer Φον ντερ Γκόλτς (Τα ονόματα Liman και Kolmer είναι δηλωτικά της Ιουδαϊκής καταγωγής τους). Εξέδωσε τις διαταγές εκτοπισμού –ξερριζωμού και σφαγής των Ελλήνων της Μ. Ασίας (1914-1918), σύμφωνα με το σχέδιο που είχε εκπονηθεί από τους Ιλλουμινάτι και τις εντολές που έλαβε μέσω της Ιλλουμινατοποιημένης στοάς της Κωνσταντινουπόλεως «Orphee Pasha». Μετά την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου εκρατείτο υπό περιορισμόν προκειμένου να δικασθεί για εγκλήματα πολέμου. Λόγω μη προσφυγής και εγέρσεως τέτοιου ζητήματος από την κυβέρνηση του «αδελφού» Βενιζέλου, πρωθυπουργού τότε της ελληνικής κυβερνήσεως, αφέθη ελεύθερος.

6 Περιoδ. Δαυλός, τ. 191, Νοε. 1997.

7 Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (1881-1938): Νόθος γιός του Αβδός Αγά του Τυρνάβου [ΣΣ: Abdos aga= Εκτουρκισμένη παραλλαγή του Ιουδαϊκού ονόματος Αβδιού ή Οβδιού, το οποίον εξελληνίσθη σε Αυδής (Βλέπε στο τετράτομον έργο του Ριζά Νουρ/υπαρχηγού στην διπλωματική αποστολή του Κεμάλ στην Λωζάνη, «Οι αναμνήσεις και η ζωή μου/ Hayat ve Hatiratim», Paris, 1929)].

   Το βιβλίον, λόγω των σοβαρών αποκαλύψεων για τα βιογραφικά στοιχεία και όχι μόνον του Κεμάλ, θεωρείται ακόμη και σήμερον από τους Τούρκους απηγορευμένο. Με νόμο έχει απαγορευθεί η έκδοση του πρωτοτύπου (Ihlas ve Sadakat Abidesi Bayram Yuksel ve Ali Ucar). Εξεδόθη μέρος του βιβλίου του λογοκριμένο (1967 και 2005). Δύο φορές που επεχειρήθη η έκδοση του αυθεντικού κειμένου, από τους εκδοτικούς οίκους Alkin dag  Υayinevi της Κωνσταντινουπόλεως και  του βρετανικού International impact, ματαιώθηκε κατόπιν απειλών και τοποθετήσεως βομβών στα γραφεία των εκδοτών. Oι λόγοι της απαγορεύσεως: «Ο νοών νοείτων». 

   Στην μυθολογηματικήν ιστορία του Συστήματος, ο Κεμάλ κατεγράφη ως γιός του Αλή Ριζά υπαλλήλου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, αγνώστων λοιπών στοιχείων, και της Τζουμπεϊντέ, γεννηθείς στην Θεσσαλονίκη.

Ήταν αποδεδειμένως κρυπτο-ιουδαίος (ντονμές). Απεκαλείτο ο «ριζοεβραίος» της Σαλονίκης (Ο Οικουμενικός, Χρ. Καραγιαννόπουλος, εκδ. Σήμαντρο, σ.14). Ανήκε στην μυστική εταιρεία των Ιλλουμινάτι (Wolf Lucien, The first English Jew, Webster, σ. 118--- Iταλικό περιοδικό SIKOLO).

Κατά τα μαθητικά του χρόνια κάποιος λοχαγός «Μουσταφά» αγνώστων λοιπόν στοιχείων, τον έθεσε υπό την προστασίαν του και του έδωσε μετά το δικό του και δεύτερο όνομα Κεμάλ που σημαίνει «ώριμος». Το 1905 προήχθη προώρως σε λοχαγόν και εμυήθη στην μυστική οργάνωση «Βατάν» (πατρίδα) που είχε ιδρυθεί για την ανατροπή του Σουλτάνου και κατά του ιερατικού κλάδου. Επανελθών στην Θεσσαλονίκη εμυήθη στην κρυπτο-ιουδαϊκή οργάνωση «Ένωση και πρόοδος» της οποίας ιδρυτής ήταν ο Ιταλο-ιουδαίος Εμμανουήλ Καράσσο και τα περισσότερα μέλη της ήσαν Ιταλο-ιουδαίοι τέκτονες. Είχε προηγηθεί η μύησή του στην Μασονική στοά «Bεντάτα» όπου εγνωρίσθη με τον Εμβέρ, τον αθίγγανο Ταλαάτ, αιμοχαρή διώκτη Ελλήνων και Αρμενίων, τον τουρκαλβανό τέκτονα Νιαζή και τον ντονμέ Τζαβίτ, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός οικονομικών.

Την 19^ην Μαΐου 1919 εφυγαδεύθη από τους συμμάχους της Αντάντ (!!!) και διεκπεραιώθη στην Σαμψούντα, όπου συναντήθηκε με τον εκτουρκισθέντα Κούρδο λήσταρχο Τοπάλ Οσμάν,  μετά του οποίου συνεργάστηκε στην οργάνωση και εκτέλεση των επιχειρήσεων του τουρκικού στρατού και των ληστοσυμμοριτών-Τσετών, κατά των Ελλήνων, σύμφωνα με το σχέδιον των Ιλλουνινάτι, για ξερριζωμό του Ελληνισμού από τις προγονικές τους εστίες. 

8 Βλέπε στην ανάρτηση: Η «Ρωσική» επανάσταση του 1917 ( Σεπτ.-Οκτ. 2014).

9 Θάνος Βερέμης «Ο στρατός στην Ελληνική πολιτική» εκδ. Κούριερ εκδοτική σελ. 108.

10 Επίσημη Ιστορία του ΓΕΣ, Η εκστρατεία εις την Μικράν Ασίαν, Τόμος τέταρτος σελ. 5.

11 Ιστορία του Ελληνικού έθνους τ. ΙΕ, σελ 156.

12 Η ιστορία επανελήφθη, με βαρύγδουπον τρόπον, πολύ αργότερον στην περίοδο της μεταπο-λιτεύσεως και συνεχίζει να επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερον με νέες…δημοκρατικές μεθόδους, κατά τις εναλλαγές των δύο κομμάτων εξουσίας, όπως με διένέργεια ΕΔΕ από «αδιάβλητους» αξιωματικούς και σύνηθες αποφαντικόν.. επανακάμψεως του αδικηθέντος στο στράτευμα, «ως μηδέποτε απομακρυνθέντος του στρατεύματος…κλπ.».

13 Ακολουθούν περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία έγγραφα στην παρουσίαση και των άλλων πρωταγωνιστών του Εθνικού διχασμού (μέρη 9o- 17o).

14 Είχε προηγηθεί μία σειρά νικηφόρων αλλά αιματηρών μαχών του ελληνικού στρατού:

-   Κοβαλίτσας, 28 Δεκ. 1920.

-   Αβγκόν, 15- 19 Μαρτίου 1921.

-   Τουλού Μπουνάρ, 26-28 Μαρτίου 1921.

-   Κιουταχείας, 30 Ιουνίου 1921.

-   Εσκή Σεχήρ- Σεϊντή Γαζή, 8 Ιουλίου 1921.

Μετά την τελευταία μάχη οι Τούρκοι είχαν υποχωρήσει διαλυμένοι στην γραμμή Σαγγαρίου-Κάλε Γκρότο.

15 Ε. Στασινόπουλος, Ο Ελληνικός στρατός της πρώτης εκατονταετίας.---Επίσημη έκθεση της υπό τον αντιστράτηγον Σ. Γεννάδην ανωτέρας στρατιωτικής διοικήσεως παλαιάς Ελλάδος, συνταχθείσα λίγους μήνες προ της Μικρασιατικής καταστροφής.