Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΜΕΡΟΣ 18ο
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
2. ΟΙ ΜΥΘΟΙ
ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Συνέχεια 17ου μέρους)
9ος Μύθος
(Συνέχεια 17ου μέρους)
Με την επικράτηση της Επαναστάσεως, εγκαθιδρύθηκε η
Δημοκρατία και εφαρμόστηκαν σταδιακά οι διακηρυχθείσες αρχές της περί ισότητος,
καθολικής ψηφοφορίας, ελευθερίας, λαϊκής κυριαρχίας, αδελφότητος και ανθρωπίνων
δικαιωμάτων.
20ο/ Το
άδοξο, θλιβερό και ταπεινωτικό τέλος της Γαλλικής Επαναστάεως
Η
Γαλλική Επανάσταση υποτίθεται πως ξεκίνησε σαν επανάσταση των καταπιεσμένων που
λαχταρούσαν να αποκτήσουν την Ελευθερία
τους, των πεινασμένων που ήθελαν να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί, των
αδικημένων που απαιτούσαν δικαιοσύνη και ισονομία, των φιλελευθέρων και λοιπών
δημοκρατικών-προοδευτικών ανθρώπων που ήθελαν την απαλλαγή τους από την
απολυταρχία του Βασιλέως και εγκαθίδρυση δημοκρατικού συστήματος
διακυβερνήσεως, των ορθολογιστών που αναζητούαν την αλήθειαν, ερμηνεύοντας τα
πάντα δια του νου (λόγου) και μάλιστα του ορθού λόγου και όχι δια των αισθήσεων
και της εμπειρίας και τέλος των αναλφάβητων/αμόρφωτων που ήθελαν να μορφωθούν
και να αποκτήσουν γνώσεις από τους εγκυκλοπαιδιστές…
Αντί λοιπόν η Γ.Ε. να
λύσει τα προβλήματα του λαού και ν’ αρχίσει την εφαρμογή όσων είχε υποσχεθεί
προεπαναστατικώς και κατά την διάρκεια της επαναστάσεως, όχι μόνον δεν
ασχολήθηκε με κανένα από τα φλέγοντα προβλήματα του γαλλικού λαού, αλλά άρχισε
μία απερίγραπτης αγριότητος επιχείρηση αποχριστιανισμού και ανθρωποσφαγής, δια
της εξοντώσεως οποιουδήποτε αντιπάλου, θεωρούσε ως «εχθρόν της Επαναστάσεως»,
στο όνομα …της επαναστάσεως!!!!
Αποτέλεσμα: Μετά μία
περίοδο τρομοκρατίας, Φόβου, αυθαιρέτων δημεύσεων-κατασχέσεων-κλοπών
περιουσιακών στοιχείων ιδιοκτητών επί του ανατραπέντος καθεστώτος,
μεταβιβάσεων, ελέω…επαναστάσεως, με συνοπτικές διαδικασίες σε νέους
αυτοκληθέντες ιδιοκτήτες, που διέθεταν τον μοναδικόν τίτλο του «υπερασπιστού/μαχητού της
επαναστάσεως», αμέτρητων δημόσιων
βιασμών γυναικών και αποκεφαλισμών εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών και γυναικών,
ακόμη και ανθρωποφαγίας, τα ανθρωπόμορφα
τέρατα που ούρλιαζαν κατά της Βασιλείας και υπέρ της Δημοκρατίας, παρέδωσαν την
εξουσία (1804) σε ένα πραξικοπηματία που είχε ανατρέψει το Διευθυντήριο το
1799, τον αυτοκράτορα-δικτάτορα,
τον Ναπολέοντα
Βοναπάρτη.
Δηλαδή οι υποτιθέμενοι επαναστάτες-δημοκράτες,
απεδείχθησαν ανίκανοι να αποτρέψουν την παράδοση της εξουσίας ή παρέδωσαν κατά
κάποιον τρόπον, την εξουσίαν, σ’ ένα νέο «βασιλέα», με περισσότερες
αρμοδιότητες από εκείνες που είχε ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄, σ’ έναν αυτοκράτορα που
ΔΕΝ ήταν Γαλλόφρων και χριστιανός όπως ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄, αλλά Αγγλόφρων, όργανο
των τραπεζιτών
Ροθτσιλντ, μασόνος και πράκτορας
των Άγγλων!!!
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1821), μυήθηκε στην Στρατιωτική
Μασονική στοά Philadelphe Lodge (Στοά των Φιλαδελφών) στα 1798. Οι αδελφοί του
Ιωσήφ, Λουκιανός, Λουδοβίκος και Ζερόμε, ήταν επίσης Ελευθεροτέκτονες. Πέντε από τα έξι μέλη του Μεγάλου
Συμβουλίου της αυτοκρατορίας του
Ναπολέοντα ήταν Μασόνοι, όπως οι έξι από τους εννέα Αυτοκρατορικούς
Αξιωματικούς και 22 από τους 30 Στρατηγούς της Γαλλίας.
Η σχέση του Βοναπάρτη με την μασονία, ανέκαθεν αναφερόταν
πάντα στα ιστορικά αρχεία αλλά δεν καταγράφεται στα ιστορικά εγχειρίδια που
διδάσκονται σήμερα μαθητές και φοιτητές των χωρών όλου του κόσμου, στα λεγόμενα
δημοκρατικά καθεστώτα.
Ο τέκτονας ερευνητής J.E.S.
Tuckett, ερεύνησε το μασονικό παρελθόν του Ναπολέοντος και καταγράφει:
«Είναι
παράξενο ότι τα αποδεικτικά στοιχεία υπέρ της ένταξης του Μεγάλου Ναπολέοντα
στην Τεκτονική Αδελφότητα δεν έχουν ποτέ εξεταστεί λεπτομερώς, διότι το θέμα
αυτό είναι σίγουρα ενδιαφέρον και - βλέποντας τον αξιόλογο ρόλο που έπαιξαν
αξιοσημείωτοι άνδρες στις υποθέσεις της Ευρώπης, σε μία εποχή που ο Ευρωπαϊκός
Ελευθεροτεκτονισμός αγωνιζόταν από το χάος να μπει σε κανονική τάξη - δεν
μπορεί να μην έχει σημαντική επίπτωση
στην ιστορία του Τεκτονισμού».
Στο
δοκίμιό του για τον Ναπολέοντα και την μασονία, ο Tuckett υποστηρίζει:
«Υπάρχει
αναμφισβήτητη απόδειξη ότι ο Ναπολέων είχε εξοικειωθεί με την φύση, τους
στόχους και την οργάνωση του Ελευθεροτεκτονισμού, πως είχε εγκριθεί και
χρησιμοποιείτο για να προωθήσει τους δικούς του σκοπούς» [-J.E.S. Tuckett, Ναπολέων
Α΄ και Ελευθεροτεκτονισμός. (Napoleon
I and Freemasonry)].
Ο
Ναπολέων ησχολείτο επίσης με τον αποκρυφισμό και διαφοροτρόπως. Το 1813, όταν
νικήθηκε στην Λειψία (Leipzig)1 μεταξύ
των αποσκευών του βρέθηκε και ένα “Cabinet
of Curiosities” ("ντουλάπι από σπάνια
αντικείμενα") στο οποίο ένας Πρώσος αξιωματικός, ανακάλυψε το βιβλίο της
Τύχης και της Μαντείας. Αρχικά αυτό το χειρόγραφο μαντείας (Oraculum) είχε
ανακαλυφθεί σε έναν από τους βασιλικούς τάφους της Αιγύπτου κατά την διάρκεια
των επιχειρήσεων ενός Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος, το 1801. Ο αυτοκράτωρ διέταξε
να μεταφραστεί το χειρόγραφο, από ένα διάσημο Γερμανό μελετητή και αντικέρ. Από
εκείνη την στιγμή και μετά, το Oraculum, ήταν
ένα από τα πιο πολύτιμα υπάρχοντα του Ναπολέοντα. Το συνεβουλεύετο σε πολλές
περιπτώσεις και λέγεται ότι «σχημάτιζε
ένα ερέθισμα για τις πιο κερδοσκοπικές και τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις
του».
Napoleon's Oraculum and dream book Containing the great oracle of human destiny (Published 1884 by F.Tousey in New York.Written
in English).
Εκμεταλλευόμενος τις περιστάσεις, ο Ναπολέων Βοναπάρτης ανέτρεψε
πραξικοπηματικώς την νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1799 το Επαναστατικό Διευθυντήριο,
διέλυσε τα νομοθετικά σώματα και την εξουσία ανέλαβε τριμελής Υπατεία με Πρώτο
Ύπατο τον ίδιο. Στην συνέχεια ο Ναπολέων, απέβαλλε την δημοκρατική μάσκα του και αυτοανακηρύχτηκε
αυτοκράτορας των Γάλλων το 1804, τερματίζοντας οριστικά την λεγομένη Γαλλική «επανάσταση».
Το 1804 μετά από τρία χρόνια ως Ισόβιος Ύπατος, και 15 χρόνια
μετά την Γ.Ε. και ενώ συνεχιζόταν ο αδιέξοδος και αναποτελεσματικός πόλεμος
με την Αγγλία, ο Ναπολέων ανακηρύχθηκε «Αυτοκράτορας των Γάλλων». Δηλαδή οι
…επαναστάτες ενώ έκαναν την Γαλλική Επανάσταση με κύριο αίτημα την ανατροπή του
μοναρχικού καθεστώτος, και αφού το ανέτρεψαν, 15 χρόνια μετά, επανέφεραν την
Μοναρχία στο πρόσωπο ενός απόλυτου Μονάρχου, οικειοθελώς ή εξ αδυναμίας να αναχαιτίσουν
την ανερχομένη, ελέω Μασονίας, δυναμικήν της «προσωπικότητος» του Ναπολέοντος.
Το Σύστημα για να προσδώσει μάλιστα, μεγαλύτερη λάμψη στο «άθυρμά» του, ονόμασε
το πολιτικο-στρατιωτικόν «μειράκιον», τον Ναπολέοντα, «Μέγα» και επέβαλε την διαιώνιση
αυτού του ανίερου χαρακτηρισμού, δια των ελεγχομένων οργάνων και μέσων, μέχρι
των ημερών μας. .
Ο Ναπολέων εστέφθη αυτοκράτωρ στην Παναγία των Παρισίων στις
2 Δεκεμβρίου 1804.
Μιμούμενος τα Καρλομάγνεια πρότυπα, πέτυχε η στέψη του να
γίνει σεβαστή από όλον τον μη αγγλοσαξωνικό κόσμο με το να χρισθεί στο αξίωμα
απ’ τον ίδιο τον Πάπα Πίο Ζ΄. Ταυτόχρονα υπερέβη τα πρότυπα αυτά με το να μην
πάει στην Ρώμη για την τελετή, αλλά «προσκαλώντας» τον Πίο εις Παρισίους.
Εξωφρενικώτατα και αλαζονικώτατα επίσης, τοποθέτησε ο ίδιος το αυοκρατορικό στέμμα
στο κεφάλι του…..
Με
την άνοδον του Ναπολέοντος στον αυτοκρατορικόν θρόνον της Γαλλίας,
πιστοποιήθηκε η οδυνηρή ήττα και απεδείχθη για πρώτη φορά εμπράκτως, η μεγάλη
απάτη της Γαλλικής Επαναστάσεως, αφού
κατά την στέψη του ο απόλυτος δικτάτωρ Ναπολέων, θρασυστόμως υπεσχέθη να
τηρήσει τις «αρχές» της Γ.Ε. οι οποίες μέχρι την στέψη του είχαν ήδη
καταπατηθεί από τους ανθρωποφάγους πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως,
αποδεικνύοντας ταυτοχρόνως και την απάτη
της Δημοκρατίας…
Το νέον
απολυταρχικόν καθεστώς, όμως, ήτο «λόγω μεν Δημοκρατία, έργω δε η του
απολύτου μονάρχου Ναπολέοντος αρχή», αφού ο Ναπολέων κυβερνούσε ως απόλυτος μονάρχης, υπό
την προστασίαν του συστήματος το οποίον υπηρετούσε ως οικέτης, με δικαιοδοσίες
περισσότερες εκείνων του ανατραπέντος βασιλέως Λουδοβίκου ΙΣΤ΄.
Αρχικώς, ατόνησαν και τελικώς
καταργήθηκαν όλες οι «δημοκρατικές» διαδικασίες και
αδρανοποιήθηκαν όλα τα όργανα της τυπικής, έστω, αντιπροσωπεύσεως των πολιτών.
Η νομοθετική Συνέλευση και το Συμβούλιο του Κράτους, μετατράπηκαν σε απλούς
επικυρωτές των αποφάσεων του Αυτοκράτορα-Απόλυτου Δικτάτορα. Οι δικαστές και οι
νομάρχες μεταβλήθηκαν σε πειθήνια όργανά του. Ένας πολυπρόσωπος μηχανισμός
αστυνομεύσεως, παρακολουθήσεως και λογοκρισίας εξασφάλισε την εσωτερική
«γαλήνη», την δημόσια τάξη και ασφάλεια. Καταργήθηκε και τυπικώς η
ελευθεροτυπία.
Με την Παπική εκκλησία, ο Ναπολέων
ακολούθησε συμβιβαστική πολιτική, αναγνωρίζοντάς της ρόλο στην βασική
εκπαίδευση, με αντάλλαγμα την….νομιμοφροσύνη στον Αυτοκράτορα.
Ο Ναπολέων διοικούσε με συγκεντρωτικό και προσωποπαγή
τρόπο τοποθετώντας συγγενείς στους θρόνους των υποτελών βασιλείων. Εξαίρεση αποτελούσε η
Αγγλία, που παρέμεινε αλώβητη.
Ξαφνικά ο Ναπολέων καταπατά την συνθήκη του Τίλσιτ,2 διαβαίνει
τον ποταμό Νιέμεν και τον Ιούνιο του 1812 εισβάλλει στην Ρωσία. Με
400.000 χιλιάδες άνδρες (140.000 Γάλλοι στρατιώτες και οι υπόλοιποι από 12
άλλες ευρωπαϊκές εθνότητες) πορεύεται μέσα από τις αχανείς εκτάσεις της ρωσικής
στέπας προς την Μόσχα. Πορεύεται μέσα από τις πόλεις Βίλνα, Σμολένσκ την ίδια
στιγμή που ο ρωσικός στρατός υποχωρεί και οι κάτοικοι των ρωσικών επαρχιών
εγκαταλείπουν τα σπίτια τους έντρομοι στο άκουσμα της διελεύσεως των Γάλλων
εισβολέων, πολλοί από τους οποίους καταστρέφουν την σοδειά τους για να μην
έχουν να ανεφοδιαστούν οι Γάλλοι.
Στην συνέχεια περιγράφονται οι λίγες μάχες που δόθηκαν
μεταξύ των δύο στρατιών (μάχες Σμολένσκ, Σεβαντινό και Μπαραντινό) κι’
εκφέρονται οι απόψεις των ιστορικών και του ίδιου του Τολστόϊ, για την
αναγκαιότητα ή όχι και την σημασία των μαχών αυτών, για την κατάληψη της
Μόσχας.
Ακολουθεί το πιο δραματικό μέρος της
εκστρατείας, η αναγκαστική εγκατάλειψη της Μόσχας από τους κατοίκους της
–κατόπιν διαταγής του αρχιστρατήγου Κουτούζωφ- η κατάληψή της από τους Γάλλους,
η λεηλάτηση του πλούτου της από το στρατό κατοχής, η πυρπόλησή της που ξεκίνησε
από τα ξύλινα σπίτια της, η αδυναμία κι’ απελπισία του Ναπολέοντα να επιβληθεί
σε μια άδεια πόλη και σ’ έναν απόντα στρατό κι’ εχθρό που στοίχειωνε τις νύχτες
του και τελικά η αποχώρηση του από την Μόσχα στις αρχές Οκτωβρίου, δηλαδή ένα
μήνα περίπου μετά την κατάληψή της. Στην συνέχεια περιγράφεται η περίφημη
«πλάγια πορεία» που εφάρμοσε ο Κουτούζωφ για να αποφύγει τον Ναπολέοντα, όταν
έφευγε από την Μόσχα, τον ερχομό του ρωσικού χειμώνα που πρόλαβε την στρατιά
του Ναπολέοντα κατά την επιστροφή του πίσω στην Πρωσία και την αποτελείωσε από
την πείνα και το κρύο!
Επίσης η εκστρατεία στην Ρωσία
αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τον Ναπολέοντα που με το στρατό του αλώνιζε
την Ευρώπη κατακτώντας τους λαούς και διαδίδοντας συγχρόνως τις ……ιδέες της
Γαλλικής Επαναστάσεως για την απελευθέρωση τους!
Στις
14 Σεπτεμβρίου του 1815, μετά την ήττα του στο Βατερλώ, υπογράφτηκε στο Παρίσι
η συμφωνία των τριών μεγάλων δυνάμεων, Αυστρίας, Πρωσίας και Ρωσίας, που
επισφραγίστηκε με την ονομασία «Ιερή Συμμαχία» (προπομπός της σημερινής
Ευρωπαϊκής Ενώσεως).
Ποίος
λογικός άνθρωπος λοιπόν, θα ισχυρισθεί ότι ένας μασόνος αποκρυφιστής, αντιχριστιανός
που υπήκουε τυφλώς στον αρχηγόν της στοάς του, εχρηματοδοτείτο από
ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες, αυτοεχρίσθη αυτοκράτωρ, οδήγησε την Γαλλία σε
αιματηρούς και εν πολλοίς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προκάλεσε ακατάσχετον
οικονομική, πληθυσμιακή και κοινωνική αιμορραγίαν στην χώρα του, θα μπορούσε να
διοικήσει την Γαλλίαν αυτοφώτως και αυτοβούλως, για τα συμφέροντα του Γαλλικού
λαού και την προάσπιση της Δημοκρατίας;
Μετά απ’ όσα έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα, εάν υπάρχουν
ακόμη κάποιοι που δεν έχουν αντιληφθεί, ότι την Γ.Ε. ΔΕΝ έκανε ο Γαλλικός λαός ούτε Γάλλοι πατριώτες, ότι την Γ.Ε. οργάνωσαν και πραγματοποίησαν εχθροί
της Γαλλίας προς ίδιον συμφέρον τους, εάν δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη, ποιοι
και για ποιους λόγους εκρύπτοντο όπισθεν της Γ.Ε., τότε τους συνιστούμε να μελετήσουν τα κεφάλαια της παρούσης
αναλύσεως που ακολουθούν, αφού προηγουμένως αφαιρέσουν τις «τσίμπλες» από τους οφθαλμούς τους που
έχει επικολλήσει το Σύστημα.
Κάνουμε αυτή την πρόταση, καθ’ όσον φρονούμεν πως η μοναδική
αιτία για όσους ΔΕΝ έχουν αντιληφθεί ακόμη, τους οργανωτές, σχεδιαστές,
εκτελεστές και γενικώς την φύση, τα αληθή αίτια και τους σκοπούς
(τακτικούς-στρατηγικούς) της Γ.Ε., για όσους
δεν έχουν καταλήξει ακόμη στο συμπέρασμα ότι η λεγομένη Γ.Ε. ΟΥΔΕΜΙΑ
σχέση έχει με Δημοκρατία, την αληθή Δημοκρατία, είναι
η ύπαρξη αυτού του «λιπώδους
εκκρίματος» στους οφθαλμούς τους, το οποίον εμποδίζει να αντικρύσουν/
κατανοήσουν την αλήθειαν, αναγιγνώσκοντας τα αμέτρητα και ακλόνητα ιστορικά
στοιχεία για την Γαλλική Επανάσταση.
Αυτή ήταν η θλιβερή
κατάληξη της λεγομένης ….Γαλλικής Επαναστάσεως, για την οποίαν θριαμβολογούν οι
σημερινοί εντόπιοι και ξένοι δημοκράτες, θιασώτες της, αντί να αισχύνονται, να
κρύπτονται από προσώπου γης, να μετανοούν και να απολογούνται γονυπετείς,
ενώπιον της ανθρωπότητος και της αδέκαστης ιστορίας, για τα ακατανόμαστα
εγκλήματα και όργια σε βάρος του Γαλλικού λαού, της Αληθούς Δημοκρατίας, των
παναθρώπινων αξιών και όχι μόνον!.
10ος Μύθος
Δύο από τις σημαντικώτερες αιτίες που
συνέβαλλαν στην έκρηξη της Γ.Ε. ήταν η διάδοση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού
και οι δράση των Εγκυκλοπαιδιστών.
Μερικές
από τις διατυπωθείσες αξίες του Διαφωτισμού ήσαν οι εξής:
•Οι
επιστημονικές έρευνες και ανακαλύψεις (ηλιοκεντρισμός, μηχανική, ιατρική, κλπ.)
βοηθούν στην αποκρυστάλλωση του ορθολογισμού και της εμπειρικής φιλοσοφίας.
•Οι
σημαντικώτερες κοινωνικές αξίες είναι η ανεξιθρησκεία, η ελευθερία και η
ισότητα.
•Αυτές
οι αξίες αποφέρουν καρπούς με την μορφή των φυσικών δικαιωμάτων και με τον
διαχωρισμό των εξουσιών,
•Η
γνώση διαδίδεται με την βοήθεια της Εγκυκλοπαίδειας και του τύπου,
Με
βάση όσα αναλύσαμε μέχρι τώρα, οι παραπάνω θεωρητικές αξίες ελαχίστη έως ΟΥΔΕΜΙΑ
επίδραση είχαν στους αφιονισμένους και θηριοποιημένους επαναστάτες. Τα γεγονότα
που ακολούθησαν τον Ιούλιον 1789, σημαντικό μέρος των οποίων παρουσιάσαμε έστω
και συνοπτικώς, με τις αντίστοιχες πηγές, επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο
την παραπάνω θέση.
Ακόμη
και οι άθεοι φιλόσοφοι και εγκυκλοπαιδιστές, λίγη έως ΟΥΔΕΜΙΑ επίδραση είχαν στους φανατισμένους
ηγέτες και στον αγράμματον αφιονισμένον και
λυσσομανούντα όχλον της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως.
Η άποψη, περί
επιδράσεως των ιδεών του Διαφωτισμού, και των εγκυκλοπαιδιστών, μαζί με άλλες
(το γαλλικό κράτος ήταν στα πρόθυρα οικονομικής καταρρεύσεως, η Αριστοκρατορία
και ο κλήρος ζούσαν σε βάρος των άλλων τάξεων, ο γαλλικός λαός άπεχθάνετο το
καθεστώς, κλπ), είναι νεώτερα εφευρήματα του Συστήματος, που τα μεταποίησε σε
«δόγματα» της Γαλλικής Επαναστάσεως.
Οι διαφωτιστές
πρέσβευαν τον ορθολογισμό και την πίστη στην πρόοδο της επιστήμης, αξιώνοντας
αλλαγές σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, στους
πολιτικοκοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση και την θρησκεία.
Στην Γαλλική Επανάσταση
οι δημαγωγοί, ανεξάρτητα από την μόρφωσή τους και από την γενικώτερη Παιδεία
που διέθεταν, μπήκαν μπροστά στο κοπάδι «που δεν ήξερε τίποτε και δεν στενοχωριόταν καθόλου γι' αυτό»,
όπως ευφυώς σημειώνει ο Ρουσσώ3 και το πήγαιναν κατά τις άλογες και
ενστικτώδεις παρορμήσεις τους.
Από
την ώρα που επικράτησε η επανάσταση, στόχος μεταξύ των άλλων, έγιναν οι
Επιστήμες και η Ακαδημία των Επιστημών.
Κατά την
επαναστατική άποψη που επικράτησε, οι επιστήμονες και οι διανοούμενοι
αποτελούσαν μια νέα μορφή αριστοκρατίας, που ήταν δημόσιος κίνδυνος.
Το
σημαντικό για την άδικη και παράλογη εκτέλεση του Λαβουαζιέ είναι πως αυτός, αν
και ευγενούς καταγωγής, ήταν πατριώτης και ιδεαλιστής και βοηθούσε τους
συμπατριώτες του, ανεξάρτητα από το
πολιτικό καθεστώς που υπήρχε. Γράφει σχετικά
ο
Gillispie (Ζιλισπί):4
«Γιατί οι ιστορικοί δεν
πρόσεξαν ως τώρα ότι η ζωή του Λαβουαζιέ δεν τέλειωσε μόνο με μια προσωπική,
αλλά και με μια πνευματική τραγωδία, ότι και από τις δυο απόψεις έγινε θύμα
πέφτοντας στα βαριά σφάλματα εκείνης της φιλοσοφίας του 18ου αιώνα, που είχε
εγκολπωθεί και ο ίδιος; Η φιλοσοφία εκείνη προετοίμασε το μεταρρυθμιστικό πνεύμα της
Επανάστασης που του πήρε τη ζωή».5
Τέλος
και η Εγκυκλοπαιδεία των Ντιντερό και Ντ' Αλαμπέρ ουδεμία επιρροή άσκησε στην
Γαλλική Επανάσταση.6 Απλώς χρησιμοποιήθηκε ως ένα ακόμη όπλο προσεγγίσεως και μυήσεως των μελών των
υποψήφιων επαναστατικών πυρήνων και καθοδηγητών.
Σύμφωνα
με τον Burke (Μπερκ), η Γαλλική
Επανάσταση αποτέλεσε ακραία απόληξη της ορθολογικής φιλοσοφίας του Διαφωτισμού.
Ο Διαφωτισμός
κατά τον Ιρλανδό στοχαστή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια σκηνοθετημένη
πνευματική κυριαρχία των φιλοσόφων της Νεωτερικότητας, η οποία είχε οργανωθεί
στις τεκτονικές στοές της Ευρώπης.
Αξίζει
να σημειωθεί ότι ο Edmund Burke7 που ήταν και ο ίδιος
τέκτονας, μόλις αντιλήφθηκε τους σκοπούς
της όλης οργανώσεως των «Διαφωτιστών-Επαναστατών», την κατήγγειλε δημοσίως (Edmund Burke, Reflections on the Revolution in France).
″A spirit of innovation is
generally the result of a selfish temper and confined views. People will not
look forward to posterity, who never look backward to their ancestors.″
″Our political system is placed in
a just correspondence and symmetry with the order of the world, and with the
mode of existence decreed to a permanent body composed of transitory parts;
wherein, by the disposition of a stupendous wisdom, moulding together the great
mysterious incorporation of the human race, the whole, at one time, is never
old, or middle-aged, or young, but in a condition of unchangeable constancy,
moves on through the varied tenour of perpetual decay, fall, renovation, and
progression. Thus, by preserving the method of nature in the conduct of the
state, in what we improve we are never wholly new; in what we retain we are
never wholly obsolete.″
″All the pleasing illusions, which
made power gentle, and obedience liberal, which harmonized the different shades
of life, and which, by a bland assimilation, incorporated into politics the
sentiments which beautify and soften private society, are to be dissolved by
this new conquering empire of light and reason. All the decent drapery of life
is to be rudely torn off.″
″Where trade and manufactures are
wanting to a people, an the spirit of nobility and religion remains, sentiment
supplies, and not always ill supplies their place; but if commerce and the arts
should be lost in an experiment to try how well a state may stand without these
old fundamental principles, what sort of a thing must be a nation of gross,
stupid, ferocious, and at the same time, poor and sordid barbarians, destitute
of religion, honor, or manly pride, possessing nothing at present, and hoping
for nothing hereafter?
I wish you may not be going fast,
and by the shortest cut, to that horrible and disgustful situation. Already
there appears a poverty of conception, a coarseness and vulgarity in all the
proceedings of the assembly and of all their instructors. Their liberty is not liberal. Their science is
presumptuous ignorance. Their
humanity is savage and brutal.″8
O Διαφωτισμός και ο Εγκυκλοπαιδισμός λοιπόν, ήσαν οι «ναρκωτικές ουσίες» που αποχαύνωσαν
τους μωροφιλόδοξους, τους αιθεροβάμονες, τους αφελείς, τους τυχοδιώκτες αλλά
και τους άδολους και τους παγίδευσαν στα δίκτυα των σατανικών εμπνευστών τους,
οι οποίοι μαζί με άλλους «μυημένους» κατέστησαν οι πανούργοι διακινητές («Διαφωτιστές») των ηδέως ηχουσών ιδεών και ασμένως γενομένων
αποδεκτών των πνευματικών αυτών «ναρκωτικών ουσιών».
Ναρκωμένοι
λοιπόν από τα απατηλά συνθήματα των Διαφωτιστών-Εγκυκλοπαιδιστών, οι
ασπασθέντες τις ιδέες τους, κυρίως οι ανήκοντες στις λαϊκές τάξεις (Για την Γαλλία
τότε, η Τρίτη Τάξη), δεν ήσαν σε θέση να αντιληφθούν την αλήθεια και το μέγεθος της εξυφαινομένης συνωμοσίας κατά
του Γαλλικού λαού, αλλά και κατά της ανθρωπότητος γενικώτερον.
Δεν ήσαν σε θέση να διαπιστώσουν
ότι ΟΥΔΕΜΙΑ από τις διακηρυχθείσες αρχές-ιδέες των
Διαφωτιστών-Εγκυκλοπαιδιστών, εφηρμόσθη από τους λεγομένους αρχηγούς της Γ.Ε.
Πολύ
περισσότερο ήσαν ανίκανοι να αντιληφθούν την απάτην των Διαφωτιστών-Εγκυκλοπαιδιστών
και τον μύθον της ψευτο-Δημοκρατίας τους, όσοι αποτελούσαν τον θηριώδη και άβουλον
όχλον (μάλλον
εξυπηρετούσαν τα ζωώδη ένστικτά τους και ικανοποιούσαν τα εγκληματικά απωθημένα
τους) που εχρησιμοποιείτο ως εκτελεστής/δήμιος της Γ.Ε.
Αλλά
και όσοι από τους υπολοίπους, διεπίστωναν την απάτην και τον μύθον και ζητούσαν
εξηγήσεις ή επιχειρούσαν να αποχωρήσουν από το «στημένο παιγνίδι»,
εχαρακτηρίζοντο ως «εχθροί του λαού» ή «εχθροί της Επαναστάσεως» και
εκαρατομούντο…
Η
διαμόρφωση της υλιστικής και ωφελιμιστικής απόψεως ζωής στην Δύση είναι προϊόν
βαθέων και μακραίωνων κοινωνικών, θρησκευτικών, ηθικών και οικονομικών,
τραγικών για τον άνθρωπο, διεργασιών και μόνο μια έκφανσή τους είναι η Γαλλική
Επανάσταση. Τίποτε περισσότερο.
«Ο
μύθος που γαλούχησε και νάρκωσε τις χριστιανικές γενιές του 19ου και 20ου αιώνα
ότι ο «Διαφωτισμός» υπήρξε (τάχα) η εποχή των μεγάλων φωτισμένων πνευμάτων….που
διέλυσαν (τάχα) την στενοκεφαλιά και την καταχνιά του Μεσαίωνα κι’ έδωσαν
(τάχα) νέα πνοή στο ευρωπαϊκό πνεύμα, στον πολιτισμό και στην ιστορία, είναι
καιρός να καταρριφθεί. Για να φανεί και
κατανοηθεί απ’ όλους, πως ό,τι πιο δηλητηριώδες και ψυχοφθόρο έχουν πλασσάρει
στις Χριστιανικές κοινωνίες οι δυνάμεις του μυστηρίου της ανομίας, υπήρξεν ο «Διαφωτισμός». Η μεγαλύτερη,
μετά απ’ εκείνη σε βάρος της Εύας, δαιμονική πλεκτάνη και πλάνη ΟΛΩΝ των εποχών».
(Διαφωτισμός, Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη, Αθήνα, 2002, σ.17).
Συνεχίζεται
1 Η Μάχη της Λειψίας ή αλλιώς Μάχη των
Εθνών στην Λειψία, διεξήχθη από τις 16-19 Οκτωβρίου 1813. Η Μάχη της
Λειψίας ήταν η πιο σημαντική μάχη των Ναπολεοντείων Πολέμων, στην οποία ο
Ναπολέων ηττήθηκε από τους συμμαχικούς στρατούς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, της
Πρωσίας και της Σουηδίας. Ο Ναπολέων έχοντας υποστεί μεγάλες απώλειες,
υποχώρησε στην Γαλλία.
2 Με την ονομασία Συνθήκη του Τιλσίτ, ή ορθότερα στον
πληθυντικό, Συνθήκες του Τιλσίτ φέρονται οι δύο ιστορικές διμερείς
συνθήκες ειρήνης που συνομολογήθηκαν, μετά την σύναψη ανακωχής (22 Ιουνίου του
1807), μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας, που αποδέχθηκε και η Πρωσία, στην παρόχθια
πόλη Τιλσίτ (Σοβιέτσκ), της Πρωσίας, παρά τον ποταμό Νέμαν, τον Ιούλιο του
1807, με χρονική διαφορά μεταξύ τους δύο ημέρες.
3 Charles Coulston Gillispie " Στην κόψη της
αλήθειας - Η εξέλιξη των επιστημονικών ιδεών από τον Γαλιλαίο ως τον
Αϊνστάϊν", ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1986, σελ. 201.
5 Όπως
παραπάνω, σελ. 227-228.
6 "Les Cahiers de science et Vie", - 1000 ans de science - La
Grande Encyclopedie", No 47, Octobre 1998, Article Charles Gillispie,
"Vues d' ailleurs", p. 90.
7 Edmund Burke (1729–97). Born in Ireland, immediately opposed the French Revolution,
warning his countrymen against the dangerous abstractions of the French. He
argued the case for tradition, continuity, and gradual reform based on
practical experience.
8 Source: Edmund Burke, The Works of Edmund Burke, 3 vols. (New York: Harper & Brothers, 1860), 1:481–83, 488–91.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου