«..Η ΠΟΛΙΣ ΗΤΟΝ ΤΟ ΣΠΑΘΙΝ, Η ΠΟΛΙΣ ΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙΝ, Η ΠΟΛΙΣ ΗΤΟΝ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙΝ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΟΛΗΣ…» 1

ΜΕΡΟΣ 8ο

5. ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΗ;

Εάλω λοιπόν η Πόλη;

Η κοινή και όχι η καρδιακή λογική, οι νωτοφόροι του Συστήματος και η λαϊκή μούσα, μοιρολογούν και λένε: ΝΑΙ. Όμως οι καρδιές και οι ψυχές των γενεών που ήλθαν, πέρασαν, θα έλθουν, θα περάσουν, διαλαλούν με διθυραμβικές ωδές από το παρελθόν και μυστηριακώς από το μέλλον, αντιστοίχως, με ακατάληπτο για τους ορθολογιστές τρόπο, ότι: Η ΠΟΛΗ ΟΥΚ ΕΑΛΩ!

Η Πόλη ουκ εάλω, διότι:

α. Ο εχθρός κατέκτησε την Ελληνική γη, κατεπάτησε-ιδιοποιήθηκε Ελληνικές ιδιοκτησίες (κρατικές-πολιτών) κατέλυσε την ελληνική Αυτοκρατορία, αιχμαλώτισε-κατέσφαξε-άλλαξε διά της βίας την Ορθόδοξη πίστη σε αριθμό ολιγοπίστων ή λιποψυχησάντων Ελλήνων, αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ κυρίευσε ή αιχμαλώτισε προσωρινώς, έστω, την ψυχή και την καρδιά των αληθινών Ελλήνων, των Ρωμηών!!!

Η θέληση των Ελλήνων για Εθνική Ελευθερία και αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού, αποδείχθηκε ισχυρότερη από τις σφαγές, τους βιαίους εξισλαμισμούς, τα πρωτοφανή μαρτύρια-βασανιστήρια στα οποία υπεβάλλοντο οι αδούλωτοι Έλληνες.

β. Οι Έλληνες Ρωμηοί, αμέσως μετά την πτώση της Βασιλεύουσας άναψαν την ιερή δάδα της Μεγάλης Ιδέας του Γένους, της Ρωμηοσύνης, με την άσβεστη φλόγα που καίει μέχρι σήμερον.

Στόχος, η αποκατάσταση των ιστορικών, αρχαιολογικών και εθνολογικών ορίων της Ελληνικής / Ρωμαίϊκης αυτοκρατορίας μας (ΡΩΜΑΝΙΑΣ) και η μεταφορά της πρωτευούσης του Ελληνισμού και πάλιν στην Κωνσταντινούπολη.

γ. Τα ακολουθήσαντα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν τον άσβεστο πόθο των διαχρονικών ελληνικών γενεών, για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας, αλλά και την πίστη των ΕΛΛΗΝΩΝ ότι η πρωτεύουσά τους έπεσε προσωρινώς και όχι οριστικώς και αμετακλήτως! Δηλαδή ότι Η ΠΟΛΗ ΟΥΚ ΕΑΛΩ, αλλά παρέμεινε ΑΔΟΥΛΩΤΗ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ στις ψυχές του πρωτόκλητου και πρωτότοκου λαού της Ρωμηοσύνης, του Ελληνικού Έθνους.

δ. Η Ρωμανία (Βυζάντιον) δεν πέθανε το 1453. Υπάρχει «Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο» κατά τον τίτλο βιβλίου του Ρουμάνου ιστορικού Lorga. Είναι βασικό ιστορικό αξίωμα ότι τα έθνη χάνονται όχι όταν χάσουν την κρατική τους οντότητα, αλλά όταν χάσουν τον πολιτισμό τους, την ψυχή τους.

Η πτώση της Πόλης όμως, ήλθε ως σωτηρία, διότι κράτησε την πνευματικὴ και πολιτιστικὴ καθαρότητα του Γένους, το οποίον στην δουλεία, παρὰ τις ταλαιπωρίες και σκληρές δοκιμασίες του, μπόρεσε να ανασυνταχθεί και να επιβιώσει.

Ο Ελληνισμός επιβεβαίωσε πολλές φορές, αυτό το αξίωμα. Μόνον που τώρα υπάρχει έκδηλη και δικαιολογημένη ανησυχία ότι, αφού αποκτήσαμε μετά το 1821 κρατική οντότητα, έστω και μικρή, ενώ μέχρι τότε η Ρωμαίϊκη αυτοκρατορία μας στα βασικά δομικά της στοιχεία επεβίωνε, σήμερα σβήνει και χάνεται, καθώς υπάρχει συστηματική προσπάθεια αφελληνισμού και αποχριστιανισμού του κράτους, της κοινωνίας, της παιδείας, που σημαίνουν απογαλακτισμός από τις Ελληνορθόδοξες ρίζες μας (ιστορία, γλώσσα, παιδεία, ορθόδοξη πίστη).

ε. Οι αληθινοί Έλληνες, οι Ρωμηοί, που αναπετάσσουν την γαλανόλευκη με υπερηφάνεια, αλλά αναδιπλώνουν την κεκρυμμένην στην καρδιά τους Σημαίαν της Ρωμηοσύνης, με τον δικέφαλον αετόν και το αυτοκρατορικό στέμμα, αναμένουν, αιώνες τώρα, την ανάσταση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά τους και την ενθρόνιση του Αυτοκράτορός τους, μετά την προβλεπόμενη τελετή στο Ναό της Αγίας Σοφίας, στον Θρόνο της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινουπόλεως!

Η προσδοκία τους δεν είναι όνειρο, ούτε ουτοπία ή φαντασίωση.

Παρόμοιους «ανόητους» χαρακτηρισμούς έλεγαν και για τους Ιουδαίους μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και την διασπορά τους στα διάφορα έθνη ως δούλοι, τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Από τότε μέχρι το 1947, όταν οι Εβραίοι συνηντώντο οπουδήποτε της γης, έλεγαν τα εξής, αντί χαιρετισμού, εις επήκοον αλλοεθνών-αλλοδόξων ή κατ’ ιδίαν: «Σαλόμ και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Το όνειρό τους, η «φαντασίωσή» τους, ο «παραλογισμός» τους, όπως εθεωρείτο τότε, έγινε πραγματικότης 19 αιώνες αργότερον!!!

στ. Ο Δικαιοκρίτης Θεός και αυτό είναι ακλόνητη πίστη, θα αποδώσει στους ορθοδόξους Έλληνες, τους θησαυροφύλακες της Ρωμηοσύνης, μετά χρόνια και καιρούς, την καταπατηθείσα ιδιοκτησία και καπηλευθείσα κυριότητα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

Όλες οι προφητείες το διαλαλούν! Όλοι οι θρύλοι το διακηρύττουν!

ζ. Οι Έλληνες Ρωμηοί, με πρωτοπόρον την πανάξια τότε, Εθναρχούσα Εκκλησία από της επομένης της Αλώσεως, άρχισαν να σκέπτονται, να σχεδιάζουν, να εξεγείρονται, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς, αλλά αδιαλλείπτως, για την αποτίναξη του ζυγού, την ολοκληρωτική  αποκατάσταση της νομιμότητος και επαναπόκτηση της κυριότητος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Την απόδοσή της στους αληθινούς ιδιοκτήτες της! Στους ΕΛΛΗΝΕΣ!

Οι κυριώτεροι σταθμοί στους υπέρ Ελευθερίας ακαταπαύστους αγώνες των Ελλήνων, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της πίστεως και της πολεμικής αρετής τους, στην διάρκεια της τουρκικής δουλείας παρουσιάσθηκαν κατά την ανάλυση του θέματος: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1453-1821)».

Κατά τους δύο επόμενους αιώνες (από ανακηρύξεως ανεξαρτήτου κράτους μέχρι σήμερα), τα σπουδαιότερα γεγονότα που σημάδεψαν την πορείαν του Ελληνικού έθνους ήσαν τα εξής :

19ος αιών

1830 : Ανακήρυξη της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου Κράτους (Πρωτόκολλον Λονδίνου, 20 Φεβ. 1830, Πρωτόκολλον Λονδίνου, 16 Ιουν. 1830).

1863-1864 : Παραχωρούνται από την Αγγλία στην Ελλάδα, τα μέχρι τότε, σκλαβωμένα τέκνα της, η Επτάνησος και η νήσος Σάσων, ως εξάρτημα της Επτανήσου (Συνθήκες Λονδίνου,14 Νοε. 1863, 25 Μαρ. 1864, Πρωτόκολλον Κερκύρας: 25 Αυγ. 1864).

1866-1869 : Η μεγάλη επανάσταση των Κρητών για την ένωσή τους με την μητέρα Ελλάδα.

1878: Ίδρυση της αυτονόμου επαρχίας της Ανατολικής Ρωμυλίας (Βόρεια Θράκη) διοικουμένης υπό Χριστιανού διοικητού (Συνθήκη Βερολίνου 13 Ιουλ. 1878).

1881: Παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα (Συμφωνία Κωνσταντινουπόλεως, 28 Μαρ. 1881).

20ος αιών

1904-1908 : Μακεδονικός αγών για την αποτροπή του εκβουλγαρισμού της κατεχομένης ακόμη από τους Τούρκους, Ελληνικής Μακεδονίας και απελευθέρωσή της.

1905 : Επανάσταση του Θερίσου στην Κρήτη. Ένοπλα συλλαλητήρια των Βουλγάρων κομιτατζήδων κατά των Ελλήνων της Αν. Ρωμυλίας, με συνθήματα, «κάτω οι Έλληνες», «Έλληνες πρέπει να εξαφανισθούν, όποιος φέρνει αντίσταση θα σκοτώνεται επί τόπου». Αποκορύφωμα των καταστροφών, υπήρξεν το ολοκαύτωμα της αρχαίας αποικίας των Μιλησίων, της Αγχιάλου.

1906 : Βουλγαρικές ωμότητες και καταστροφές- Το τέλος της ανατολικής Ρωμυλίας Διάλυση 82 ακμαζουσών ελληνικών κοινοτήτων και αρπαγή των περιουσιών τους. Η Ελληνική κυβέρνηση περιορίζεται σε διπλωματικά διαβήματα και διαμαρτυρίες.

1912-1913 : Πόλεμοι για την απελευθέρωση Ελληνικών εδαφών από τους κατακτητές Τούρκους και επιδόξους νεοκατακτητές Βουλγάρους. Ένωση της Κρήτης με την μητέρα-Πατρίδα (1η Δεκ 1913). Απελευθέρωση Ιωαννίνων, Μακεδονίας και νήσων Βορείου Αιγαίου.

1914: Ύστερα από πρωτοβουλία των ελληνόψυχων Βορειοηπειρωτών, ανακηρύσσεται στις 17 Φεβρουαρίου 1914 στο Αργυρόκαστρο, η Αυτόνομος Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου. Προσωρινός πρόεδρος ορίστηκε ο Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος. Κύρια επιδιώξή της ήταν η αυτονομία της περιοχής και η προστασία βασικών δικαιωμάτων του ελληνικού πληθυσμού.

Η σημαία, το έμβλημα και γραμματόσημο της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου, που εξέδωσαν οι βορειοηπειρωτικές αρχές (1914).

1914: Κατόπιν αφόρητων πιέσεων και ανείπωτων εκβιασμών, των καλουμένων Μεγάλων δυνάμεων (κυρίως της Ιταλίας και Αυστροουγγαρίας), αποχωρούν τα ελληνική στρατεύματα από την Βόρειον Ήπειρον. Με εντολή των μεγάλων δυνάμεων και απειλήν περί εθνικής τραγωδίας αν δεν την εκτελέσουμε, παραχωρούμεν την νήσον Σάσωνα στο νεοσύστατο κρατίδιον των ληστάρχων Σκιπετάρων (Αλβανία), με υπογραφή του τότε βασιλέως Κωνσταντίνου και του «εθνάρχου» Ελευθερίου Βενιζέλου.

Η μεγαλύτερη εθνική προδοσία στην Ελληνική ιστορίαν των νεωτέρων χρόνων.2

1920: Απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης-Ενσωμάτωση στην μητέρα πατρίδα.

1919-1922 : Μικρασιατική Εκστρατεία για απελευθέρωση Ελληνικών εδαφών στην Μ. Ασία, Πόντο και Ανατολική Θράκη, με την υποκίνηση-παγίδα των τότε λεγομένων μεγάλων δυνάμεων και την μυστικήν «συναίνεση» του τότε πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, τον οποίον το Σύστημα σήμερα αποκαλεί…«εθνάρχην» (Λεπτομέρειες στην ανάλυση του θέματος «Το Εθνικόν έγκλημα της 15ης Νοεμβρίου 1922»).

1940-1941: Ελληνοϊταλικός πόλεμος (Το ιστορικό «όχι» του Ιωάννου Μεταξά). Απελευθέρωση Βορείου Ηπείρου. Γερμανική εισβολή-Υποχώρηση Ελληνικών στρατευμάτων-Τριπλή Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρική κατοχή.

1947: Ένωση της Δωδεκανήσου με την μητέρα Ελλάδα.3

1944-1949: Αγώνες της Εκκλησίας και ελληνικής πολιτείας κατά του παιδομαζώματος και των νεογενιτσάρων Ελληνόφωνων μπολσεβίκων συμμοριτών που επεχείρησαν ενόπλως, αλλ’ ανεπιτυχώς, να ανατρέψουν την νόμιμη κυβέρνηση.

1950 (15 Ιανουαρίου): Δημοψήφισμα Κυπρίων (Ελλήνων και Τουρκοφώνων μουσουλμάνων) για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα, με ποσοστό 95,7% επί του συνολικού πληθυσμού. Είχαν προηγηθεί άλλα δύο δημοψηφίσματα που δυστυχώς δεν συνεκίνησαν τους τότε ισχυρούς της γης: Το ένα το 1921 με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδος από την ελληνική επανάσταση και το άλλο το 1930 με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδος από ανακηρύξεως ανεξαρτήτου Ελληνικού Κράτους.

1955 (1η Απριλίου): Έναρξη απελευθερωτικού αγώνος της ΕΟΚΑ (Γρίβας Διγενής, Γρηγόρης Αυξεντίου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης και λοιποί ήρωες).

1960 (16 Αυγούστου): Επίσημη εγκαθίδρυση της ανεξάρτητης(;) Κυπριακής Δημοκρατίας.  Ο πόθος για την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα μένει αιώνιος!

Παραθέτουμε τα λόγια του 18χρονου ήρωα της ΕΟΚΑ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη:

«Την Κύπρο μας κι αν δέσανε οι Άγγλοι μ’ αλυσίδα

Έχει για πάντα την καρδιά, πίστη σε μια πατρίδα

Η Κύπρος κι αν ελύγισε, δεν είναι σκλαβωμένη

Ελληνοπούλ’ αδούλωτη, πάντα η ψυχή της μένει»

1967: Επανάσταση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, την 21ην Απριλίου, κατά του διεφθαρμένου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Η Επανάσταση επικρατεί, δημιουργήσασα δίκαιον. Η ομαλή πορεία της Επαναστάσεως, η οποία είχε προκηρύξει την διενέργειαν εκλογών, με πρωθυπουργόν τον Σπ. Μαρκεζίνη, διεκόπη τον Νοέμβριον 1973, όταν ανετράπη ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, μετά από τα γνωστά γεγονότα του Πολυτεχνείου, αποτέλεσμα αγνώστων μυστικών διεργασιών.
Την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε εκ των παρασκηνίων, ο ταξίαρχος Δημ. Ιωαννίδης, κουνιάδος του ιουδαιοταλμουδιστού Ζακ Αλαζράκη, καθοδηγούμενος από την Μοσάντ και την CIA.

1974: Ανεπιτυχές πραξικόπημα της κυβερνητικής ομάδος Ιωαννίδη κατά του Μακαρίου, με στόχο την ανακήρυξη την Ενώσεως της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, μετά από προτροπή-παγίδα των μυστικών υπηρεσιών ΗΠΑ και Αγγλίας. Απόδραση του Μακαρίου με την βοήθεια των Αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Έκκληση του Μακαρίου στον ΟΗΕ, για επέμβαση στην Κύπρο των εγγυητριών δυνάμεων (Τουρκίας-Αγγλίας), εκδίωξη των Ελλήνων και αποκατάσταση της νόμιμης κυβερνήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αποτέλεσμα: Τουρκική εισβολή και Διχοτόμηση της Μεγαλονήσου (Βόρεια κατεχόμενη Κύπρος).

*

Τα παραπάνω συνοπτικά ιστορικά στοιχεία που αφορούν στην περίοδον των δύο τελευταίων αιώνων, παρετέθησαν ως προσθήκη του ιστορικού Μνημονίου (Κύρια ιστορικά γεγονότα της περιόδου από ιδρύσεως της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι την 29ην Μαΐου 1453- Μέρος 1ο) και των αγώνων του έθνους (1453-1821) που παρουσιάσαμε κατά την ανάλυση του θέματος: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1453-1821)».

Συμπερασματικώς, τα σπουδαιότερα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν σε διάστημα έξη (6) και πλέον αιώνων, από της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, αποδεικνύουν ότι για τους αληθινούς Έλληνες, παρέμεινε μέχρι σήμερα, άσβεστη η φλόγα της Μεγάλης Ιδέας. Της απελευθερώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, της ΟΥΔΕΠΟΤΕ αλωθείσης στις ψυχές και καρδιές των γνησίων Ελλήνων.

Κάποιοι ίσως ερωτήσουν: Γιατί να κάνει τέτοια μεγάλη χάρη ο Θεός για τους Έλληνες και να τους ξαναδώσει την Κωνσταντινούπολη, αφού εφάνησαν αγνώμονες, ανόμησαν και απεμπόλησαν ουσιαστικώς τα προνόμια των πρωτοτόκων του Νέου Ισραήλ της Χάριτος του Θεού;

Η απάντηση είναι ιστορικώς τεκμηριωμένη, σαφής και κατηγορηματική:

oΟ Θεός της Παλαιάς Διαθήκης (Ιαχβέ=Εγώ ειμί ο ΩΝ) που είναι ο ίδιος ο Θεός της Καινής Διαθήκης, ο Ιησούς Χριστός, έδωσε την ευλογίαν Του στο έθνος των Ορθοδόξων Χριστιανών, που παρήγαγε αγαθούς καρπούς. «…διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς…» (ΜΑΤΘ: 21/43).

Πρωτόκλητοι και πρωτότοκοι αυτού του Νέου έθνους των Ορθοδόξων Χριστιανών (Νέος Ισραήλ) είναι οι Έλληνες! Η Διαθήκη την οποίαν έκανε ο Τριαδικός Θεός με τον Αβραάμ αλλά και με τους απογόνους του (Νέος Ισραήλ), είναι αιώνιος και αμετάβλητος.

«Τω γαρ Αβραάμ επαγγειλάμενος ο Θεός, επεί κατ’ ουδενός είχε μείζονος ομόσαι, ώμοσε καθ’ εαυτού…» [ ..Όταν έδωκεν ο Θεός τας επαγγελίας εις τον Αβραάμ, ωρκίσθη ότι θα τις εκτελέσει (ΣΣ: Ήθελε να δείξει στους κληρονόμους της υποσχέσεως, το αμετάβλητον της αποφάσεώς Του)…] {ΕΒΡΑΙΟΥΣ: 6/13}.

oΟι Τούρκοι δεν ετόλμησαν να κρημνίσουν τον ναόν της Αγίας Σοφίας, το σύμβολον της Ελληνορθόδοξης Αυτοκρατορίας, όπως έκαναν με όλους τους άλλους ορθοδόξους ναούς. Γιατί; Τι εφοβήθησαν και εξακολουθούν να φοβούνται; Απλούστατα στον ναό της Αγίας Σοφίας θα συνεχισθεί και θα ολοκληρωθεί η θεία λειτουργία που διεκόπη την 29ην Μαΐου 1453, λόγω της εισβολής των βαρβαρικών στιφών στην Πόλη.

oΟ Λόγος Του Κυρίου διεδόθη προ Χριστού σπερματικώς, δια των Ελλήνων φολοσόφων και αργότερον από Έλληνες και Ελληνίζοντες δια της Ελληνικής μεταφράσεως των Ο΄, της Παλαιάς Διαθήκης (3ος π.Χ. αι.) και στην συνέχεια δια Πατέρων της εκκλησίας.

oΟ Χριστιανισμός διεδόθη στα πέρατα της Οικουμένης κυρίως από Έλληνες, δια της Ελληνικής γλώσσης, προς δόξαν του Τριαδικού Θεού.

oΟυδέν άλλο Έθνος και ουδείς άλλος λαός συνύφανε τόσον πολύ τις τύχες του με την πίστη στον αληθινό Θεόν, Τον Ιησούν Χριστόν, όσον το Ελληνικόν Έθνος! Το κατά τον Ιωσήφ Βρυέννιον «Ευσεβέστατον γένος πάντων των ανθρώπων και τω θεώ τα μάλιστα προσανέχον εσμέν».

Με άλλα λόγια, ο Θεός θα μας ξαναδώσει την Κωνσταντινούπολη, διότι έχει βάλει την υπογραφή Του για τους Έλληνες/Ρωμηούς, και ΔΕΝ την παίρνει πίσω…Η απόφασή Του είναι ειλημμένη! Το πότε και το πώς, το γνωρίζει μόνον ΕΚΕΙΝΟΣ!

Για μας τους Έλληνες και τους άλλους ορθοδόξους λαούς, η Ρωμανία, η ανιστορήτως και ακρίτως αναφερομένη ως Βυζάντιο, ζεί μέσα στους θόλους των Εκκλησιών, στον τρόπο της ζωής μας, στα ήθη και στις παραδόσεις μας, στους θρύλους και στα τραγούδια μας.

Όσο και αν οι Ευρωλιγούρηδες, οι κοσμοπολίτες, οι Οικουμενιστές και λοιποί συστημικοί Νέο-Νενέκοι, απωθούν-πολεμουν την «Μεγάλη Ιδέα» της παλινορθώσεως της Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας ή την μετασχηματίζουν σε προσπάθεια, δήθεν, πολιτισμικής αναγεννήσεως της Οικουμένης, τίποτε δεν μπορεί να σβήσει από τα βιολογικά, πνευματικά και πολιτιστικά κύτταρά μας, την μεταμορφωμένη Μεγάλη Ιδέα του να κρατήσουμε την ψυχή, το πνεύμα της Ρωμηοσύνης, που είναι συγχρόνως και το πνεύμα της Ελλάδος, να κρατήσουμε Χριστό και Ελλάδα, όπως συνιστούσε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Εκπλήσσονται ευχάριστα νέοι Ευρωπαίοι «βυζαντινολόγοι», όταν επισκέπτονται την Ελλάδα και διαπιστώνουν πόσο ζωντανό είναι ακόμη μεταξύ του λαού το «Βυζάντιο», πόσο πλήθος ανθρώπων σπεύδει να ασπασθεί θαυματουργές άγιες εικόνες και ιερά λείψανα, πόσο γεμίζουν οι εκκλησίες στις εορτές και στις πανηγύρεις.

Δακρύζουν πολλοί, όταν ακούν το καινούργιο άσμα «Στου Βοσπόρου τ' Αγιονέρια κατ’ απ’ την Αγιά Σοφιά», που λέγει για το σμυρνιό καράβι και την συμφορά της Μικρασιατικής καταστροφής, και σαν πολεμική ιαχή από τους αιώνες ακούν την παρήγορη διαβεβαίωση: «Θάρθουν πάλι στους αιώνες τ' Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες».

Δυστυχώς στον καιρό μας, δεν φαίνονται στον ορίζοντα πολιτικο-στρατιωτικο-εκκλησιαστικοί ηγέτες, όπως οι Λεωνίδας, Μεγαλέξανδρος  Μεγας Κωνσταντίνος, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Γρίβας Διγενής, Αυξεντίου, Παλληκαρίδης, πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, Αρχεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός, Χρυσόστομος Σμύρνης, Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος Αθηνών…

Εδώ και δεκαετίες είναι εμφανής και συστηματική η προσπάθεια των αλλοδόξων και αλλοεθνών Ελληνόφωνων κυβερνητών μας, να διώξουμε από την χώρα τον Χριστό και να βάλλουμε τον αντίχριστο με διάφορες μορφές, να σβήσουμε ό,τι θυμίζει Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Δικέφαλο αετό με το αυτοκρατορικό στέμμα, ό,τι έχει σχέση με Ελληνισμό και Ορθοδοξία.

Κατήργησαν το Χριστιανός Ορθόδοξος από τις ταυτότητες, ανέχονται να υβρίζεται, βλασφημείται ο Ιησούς στο όνομα δήθεν της ελεύθερης εκφράσεως στην τέχνη, να ξεσκίζονται και να καίγονται οι σημαίες μας, απαλείφουν διαρκώς από τα σχολικά βιβλία, εθνικά κείμενα και σελίδες της ένδοξης Ελληνικής ιστορίας, εκκλησιαστικά κείμενα και σύμβολα, προτίθενται να καταργήσουν τα θρησκευτικά σύμβολα στις αίθουσες των δικαστηρίων και των σχολείων, να μεταβάλουν το μάθημα των Θρησκευτικών σε μάθημα Θρησκειολογίας.

Μας διδάσκουν ήδη φανερά, κατά το παράδειγμα των δεδηλωμένων ανθελλήνων και αντιχριστιανών της συνομοταξίας Δραγώνα-Ρεπούση και σία, ότι δεν είμαστε Έλληνες, αλλά ένα συνονθύλευμα εθνοτήτων, προκειμένου να δικαιολογήσουν την μεταναστευτική Βαβέλ που ξένοι εσχεδίασαν και μας επιβάλλουν βιαίως, για να μας εξαφανίσουν ως έθνος και να μας μεταλλάξουν σε μία πολυπολιτισμική, πολυεθνική περιφέρεια της Ιουδαιοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Τέλος, ετοιμάζουν να καταργήσουν ένα από τα τελευταία μετερίζια της Ρωμηοσύνης, Τις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας, μέσω του θεσμού της συναλληλίας και της συνεργασίας, με την σχεδιαζόμενη συνταγματική μεταρρύθμιση, για να παύσει η αναγραφή της Αγίας Τριάδος στην αρχή του Συντάγματος, να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος του προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών και άλλων, και να παύσει η απαίτηση να είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ορθόδοξος Χριστιανός.

Αν ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς που είχε επισημάνει παρόμοια φαινόμενα στην εποχή του, πριν από ένα αιώνα περίπου, τι θα έλεγε σήμερα; 
Παραθέτουμε τους στίχους του από τον Προφητικό, όπου απευθυνόμενος στην αυτοκρατορία μας, στην Ρωμιοσύνη, λέγει για το ελληνικό κράτος, για το ψέμμα κράτος-βασίλειο, ότι δεν πήρε τίποτε από το μεγαλείο της Ρωμανίας, αλλά μόνο από τα κακά του.

Ο δικέφαλος αητός σου να! Μακριά

μακριά πέταξε με τ' άξια και με τ' άγια

και θα ισκιώσουν τα τετράπλατα φτερά

λαούς άλλους, κορφές άλλες, άλλα πλάγια.

Προς τη Δύση και προς το Βοριά,

την κορώνα φέρνει, και κρατά

-και τα νύχια του είν' αρπάγια-

και τη δόξα και τη δύναμη κρατά·

και το γέλιο, και το ψέμμα το Βασίλειο

που γεννήθηκε από σένα μέσ' στον ήλιο.

κοίτα Θεέ! Θα σέρνεται μπροστά

σε μπαλσαμωμένη κουκουβάγια.

Μ' όλα σου θα ζη τα χαμηλά,

με καμιά σου δε θα ζη μεγαλωσύνη,

κ' οι προφήτες που θα προσκυνά,

νάνοι και αρλεκίνοι.

Και σοφοί του και κριτάδες

του άδειου λόγου οι τροπαιούχοι,

και διαφεντευτάδες

κυβερνήτες του οι ευνούχοι.

                                                                  *

Ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος δεν υπέγραψε καμμία συνθήκη με τους Τούρκους, γι’ αυτό έμεινε στην Ιστορία ως Μέγας Βασιλεύς των Ρωμαίων/Ελλήνων που έδωσε την ιστορικήν εκείνην απάντηση στον Μωάμεθ…

Δυστυχώς οι σημερινοί ελλαδίτες εξουσιαστές, με χέρια και «με πόδια» υπογράφουν επονείδιστες συνθήκες και Μνημόνια υποτελείας. Με ευχαρίστηση θυσιάζουν τα πάντα για μια «χούφτα ευρώ» στους προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους και ένα υπουργικό ή διευθυντικό αξίωμα.

Οι αγνοί Έλληνες Εθνικιστές, οι Ορθόδοξοι Εθνικιστές, οι ευλογημένοι Ρωμηοί, δείχνουν απίστευτη ανεκτικότητα και υπομονή στις συνεχείς προκλήσεις αυτών των ειδεχθών εξουσιαστών, υποτακτικών φροντιστών-διαχειριστών των Διεθνών Ιουδαιοταλμουδιστών Τοκογλύφων Τραπεζιτών και Δανειστών. Ως πότε όμως;

Βλέποντες τον παρακάτω χάρτη, ας αναλογισθούμε ποίοι είμαστε, τι χάσαμε και τι κινδυνεύουμε να χάσουμε, αν συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε εθνικό- ιστορικό-πολιτικό-πνευματικό λήθαργο.

                                                           

Η 29η Μαΐου 1453 δεν είναι απλώς ημέρα Μνήμης! Είναι ημέρα περισυλλογής και προετοιμασίας για την μεγάλη αντεπίθεση, προς απαλλαγήν μας από τα δεσμά των ψευτοδημοκρατών, Διεθνιστών, ανθελλήνων, κοσμοπολιτών και λοιπών έμμισθων πρακτόρων του Συστήματος.

Οι Έλληνες πατριώτες οφείλουν να υπενθυμίσουν, ανοικτά πλέον, στον δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό, ότι πλησιάζει η πολυπόθητη ημέρα που θα αναστηθεί ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς». Και μαζί τα όνειρα του Γένους των Ελλήνων!

Δεν είναι ουτοπία. Δεν είναι παραμυθολογία. Είναι ακλόνητη Πίστη!

Πλησιάζει η Ευλογημένη εκείνη ημέρα που ο Τούρκος στρατιωτικός διοικητής της Κωνσταντινουπόλεως, θα μας παραδώσει την κατεχομένη από τους Τουρκομογγόλους, Πόλη μας, καθ’ όν τρόπον παρέδωσε και ο εικονιζόμενος κατωτέρω, Τούρκος Ταξίν Πασάς, την Θεσσαλονίκη μας, στον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο !!!

                         

Και του χρόνου στην Πόλη μας !

Ελληνόπουλο μην ξεχνάς…..Αυτά είναι τα απαράγραπτα ιστορικά, αρχαιολογικά και Εθνολογικά όρια της Ελληνικής / Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας μας, της Ρωμανίας μας!!!

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα

---

1 Όπως υποσ. 1 του 1ου μέρους.

2 Η νήσος Σάσων παραχωρήθηκε στην Αλβανία με τον Νόμο 272/1914 (ΦΕΚ 151/Α΄/7-6-1914) αφού εξοντώθηκαν όλοι οι έλληνες που κατοικούσαν εκεί. Η Αλβανία παρεχώρησε την Σάσωνα στην Ιταλία στις 2 Σεπτεμβρίου 1920, η οποία εγκατέστησε ναυτική βάση στο νησί το 1939, ενώ η αλβανική κυριαρχία επί της Σάσωνος αποκαταστάθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1947, στα πλαίσια των συνοριακών αλλαγών μετά την λήξη του Β΄ Παγκ. Πολέμου, παρά το γεγονός ότι η Αλβανία ήταν σύμμαχος της φασιστικής Ιταλίας κατά την διάρκειαν του 2ου Π. Π!!! Για αρκετά χρόνια έπειτα, η Σάσων αποτέλεσε σοβιετική προκεχωρημένη στρατιωτική βάση στην Μεσόγειο, μετά από συμφωνία της αλβανικής κομμουνιστικής κυβερνήσεως με την Σοβιετική Ένωση.

3 Ο υπ’ αριθ. 518 νόμος της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, 3/9 Ιανουαρίου 1948

27 Ιουνίου 1946: Στο Παρίσι και στο Συμβούλιο των Υπουργών των Εξωτερικών των τεσσάρων Δυνάμεων, αποφασίζεται να περιέλθουν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Πρόκειται για απόφαση-σταθμό στην πορεία του δωδεκανησιακού λαού προς την ένωσή του, με την μητέρα Ελλάδα.

10 Φεβρουαρίου 1947: Υπογράφεται στο Παρίσι συνθήκη ειρήνης μεταξύ των συμμάχων και των συνασπισμένων Δυνάμεων (και Ελλάδας) και της Ιταλίας, σύμφωνα με την οποία η Ιταλία εκχωρεί στην Ελλάδα, με πλήρη κυριαρχία, τα νησιά της Δωδεκανήσου και τις παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες.

31 Μαρτίου 1947: Στις 31 Μαρτίου 1947 ο Βρετανός διοικητής των συμμαχικών Δυνάμεων Κατοχής Δωδεκανήσου ταξίαρχος Α.Σ. Πάρκερ, παραδίδει την Στρατιωτική Βρετανική Διοίκηση στον αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη. Αρχίζει η μεταβατική περίοδος της Ελληνικής Στρατιωτικής Διοικήσεως Δωδεκανήσου.

9 Ιανουαρίου 1948: Με τον υπ' αριθμ. 518 νόμο της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων ορίζεται:

«Αι νήσοι της Δωδεκανήσου Ρόδος, Κάλυμνος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Τήλος και Καστελλόριζον, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, προσαρτώνται εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947».

Με το νόμο αυτό, που αποτελεί την ληξιαρχική πράξη της Ενσωματώσεως της Δωδεκανήσου στην μητέρα Ελλάδα, τερματίζεται το μεταβατικό στάδιο της ελληνικής στρατιωτικής διοικήσεως.

«...Η ΠΟΛΙΣ ΗΤΟΝ ΤΟ ΣΠΑΘΙΝ, Η ΠΟΛΙΣ ΤΟ ΚΟΝΤΑΡΙΝ, Η ΠΟΛΙΣ ΗΤΟΝ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙΝ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΟΛΗΣ…» 1  

ΜΕΡΟΣ 7ο

4. Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ: ΘΕΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ Ή ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ;

Μεσαιωνικός χάρτης

(From the Historical Atlas by William R. Shepherd, a map of Constantinople at the end of the Hellenic/Roman Empire (Romania) and the beginning of the Ottoman Empire, here at the Medieval History site. This map is from the Historical Atlas by William R. Shepherd, published in 1923, page 93).

Υπάρχει η άποψη ότι η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας οφείλεται σε θεία καταδίκη για τις πολλές μας αμαρτίες. Αυτή την παγιωμένη και επαναλαμβανόμενη άποψη απορρίπτουν τρεις κορυφαίες προσωπικότητες. Ο ένας είναι ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, μέγας Θεολόγος και συγγραφέας του 18ου αιώνα, ανυποχώρητος αγωνιστής της Ορθοδοξίας, όπου υπογραμμίζει με έμφαση:

«Και μην ειπής ότι λοιπόν, και ημείς, υπέρ αμαρτιών παιδευόμενοι, κατά τους Ιουδαίους τούτην την δουλείαν πάσχομεν. Άπαγε. Δεν δέχομαι τοιαύτην παρομοίωσιν με το πάντη πάντως απεγνωσμένον μιαρώτατον γένος των Εβραίων. Πρώτον μεν, ότι εις εκείνους, επειδή ήτον σάρκινοι, σάρκινα και υλικά ήσαν και τα αγαθά όπου εδίδοντο εις αυτούς, ως αμοιβές και αντιμισθίες της θεοσεβείας»….. και στην συνέχεια γίνεται εκτενής σύγκριση από τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, με τους Χριστιανούς και τα θεία μυστήρια, για να προσθέσει: «…πώς λοιπόν αδελφέ χριστιανέ, ημπορείς να ειπής, ότι πάσχομεν και ημείς την δουλείαν τούτην καθώς οι Εβραίοι, όπου ημείς, ευθύς εν πρώτοις κατοικούμεν όλοι εις τας πατρίδας όπου εγεννηθήκαμεν, εμείς οι Έλληνες π.χ κατοικούμεν εις την Ελλάδα, όπου εγεννηθήκαμεν, πώς δεν είναι άδικος και παράλογος, εκείνος οπού θέλει να ομοιάζη με το Χριστοκτόνον γένος των Εβραίων, το γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών, το όντως εκλεκτόν και άγιον και ζηλωτόν παραπάσι γένος;».

Θεωρεί, δηλαδή ο κορυφαίος του κινήματος των Κολλυβάδων, ότι το Ελληνικό Γένος δεν έπεσε σε αιχμαλωσία για τις αμαρτίες του με την Άλωση. Αντιθέτως, η θεία πρόνοια το προφύλαξε από μεγαλύτερη καταστροφή, που θα ήταν η απώλεια της Ορθόδοξης πίστεως των Πατέρων του, αφού η Κωνσταντινούπολη υποδουλώθηκε το 1453 στους Τούρκους, όχι μόνον γιατί δεν βοήθησε η παπική Δύση, αλλά αντίθετα, γιατί ο αρχιαιρεσιάρχης πάπας και σύμπασα σχεδόν η παπική Δύση, ευχαριστήθηκε και επικρότησε την κατάρρευση της Ελληνικής/ Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας). 

Η άλλη προσωπικότητα, που ασχολήθηκε με τα αίτια της πτώσεως της Βασιλεύουσας,  ήταν στις μέρες μας, ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης, ο αρχιερέας, που δεν δίσταζε να στιγματίζει από τον άμβωνα και να ελέγχει την πολιτική, δικαστική, στρατιωτική και δεσποτική εξουσία, με συνέπεια οι ηγεσίες να ενοχλούνται και να τον καταγγέλλουν με ανυπόστατες και κακοήθεις συκοφαντίες. Αναζητεί λοιπόν και αυτός, τα αίτια της πτώσεως της Αυτοκρατορίας μας και τα προσδιορίζει, όχι μόνο στα γνωστά από τους ιστορικούς «αίτια», όπως αυτά περιεγράφησαν ήδη στην παρούσα ανάλυση….

Για τον Αυγουστίνο Καντιώτη, όλα αυτά γίνονται δεκτά ως αίτια της Πτώσεως, αλλά δεν είναι τα πρωταρχικά.

Πρωταρχική αιτία, για τον μακαριστόν ιεράρχη, που έπεσε η Κωνσταντινούπολη, ήταν το γεγονός ότι, παρά την εξωτερική λαμπρότητα της Βασιλεύουσας, υπήρχε έλλειψη εσωτερικής λαμπρότητας και καθαρότητας, αφού ήταν ελαττωμένη η αληθινή ευσέβεια και ηθικό σκοτάδι κάλυπτε την Πόλη. Πλεονεξία, πονηρία, αδικία, διαφθορά, φιλαργυρία, αρπαγή, φιλοδοξία, κλοπές  κρατικής περιουσίας, θεομπαιξία, και άλλα πάθη, αυτά έγιναν οι νεκροθάφτες του μεγαλείου της Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας.

Αυτά υπήρξαν, γράφει ο σεβάσμιος ιεράρχης, οι ισχυρότεροι σύμμαχοι του κατακτητή και προσθέτει: Χωρίς αυτά, απόρθητο φρούριο θα ήταν η πατρίδα μας, αλλά, μας έπνιξε η ανομία.

Την ανομίαν των Ρωμηών [Ηγεσίας (πολιτικής και εκκλησιαστικής) και λαού], επισημάναμε και εμείς ως το 9ο και κυριώτερο αίτιο της Αλώσεως της Πόλης μας [Η Πευματική Ανομία των Ρωμηών (αποστασία αρχόντων, κλήρου και λαού, από την Ορθόδοξη Πίστη). Μέρος 3ο].

Ο λαϊκός θρήνος συμφωνεί με τους ισχυρισμούς του μακαριστού Αυγ. Καντιώτη, αφού αναφέρει:

Οι πάντες ήσαν πονηροί, χωρίς αγαθωσύνην,

και μόνον τρεις ή τέσσαρες είχαν δικαιοσύνην.

…………………………………………………

Οι μεν ήσαν αιρετικοί, άλλοι πνευματομάχοι,

και άλλοι άπαξ άθεοι, άλλοι εικονομάχοι.

Τέλος, παραθέτουμε και την γνώμη αυτού που πήρε εκδίκηση για τον θάνατο του τελευταίου Αυτοκράτορα και την Πτώση, απελευθερωτή του Γένους, του «Γέρου του Μοριά», για το ποια ήταν κατ’ αυτόν, τα αίτια της δουλείας. Αρχίζει, λοιπόν, την αφήγησή του στον Τερτσέτη, ο καθ’ ομολογίαν του, Έλλην Ρωμηός, Κολοκοτρώνης, και λέει:

«Ο Σουλτάνος ήλθε εις το ζερβί χέρι και έκαμε ζάπι την Ανατολήν όλην.  (την κυρίευσε δηλαδή)2

(Ο Σουλτάνος) εκήρυξεν στο στρατό του την απώλειαν της υπανδρειάς, φαγητού, αρπαγής, φόνου. Όποιος σκοτωθεί, πεθαίνει. Μουσουλμάνος, σώζεται, όσα κάμει, ό,τι κάμει καλά γεναμένα, ευλογημένα, πάει εις τον Παράδεισον, πιστεύει τον Προφήτην. Το χοντρό δάκτυλο της άλλης χειρός δηλαδή, ο βασιλέας της Κωνσταντινουπόλεως, των Ρωμαίων, ερωτούσε τα δύο δάκτυλα πλησίον του, δηλαδή τον κλήρον και τους πολιτικούς, τι είναι τούτο; Δηλαδή τι ετοιμάζει ο Οθωμανός; Ο λαός ήταν τότε το λιανό δάκτυλο, και το ψηλότερο, το γειτονικό του, οι έμποροι και οι σπουδαγμένοι. Το χοντρό δάκτυλο λοιπόν, ο Αυτοκράτορας, ερωτούσε τον κλήρο και τους Μινίστρους, τους Υπουργούς του, τι είναι τούτο;

Αποκρίνοντο, ο Θεός θα τον χάσει, δηλαδή θα τον εξαφανίσει, θα τον καταστρέψει. Ας ψάλλομε το «Νίκας κατά βαρβάρων δωρούμενος» και άκοπη η ψαλμωδία τους, νύχτα και ημέρα. Τα τροπάρια όμως, μη συντροφευόμενα από πέτρες και λιθάρια, από άρματα και καράβια δεν εμπόδισαν τον Σουλτάνο να πηδήσει εις την άλλην γραμμήν της χειρός, και να πάρει την Αδριανούπολιν. Ο άοκνος Μωάμεθ Β΄ έστησεν έπειτα και το κάστρον μες στο βλέφαρον της Κωνσταντινουπόλεως, εις το στενό του Βοσπόρου, πέντε μίλια από την Πόλη, και εχαράτσωνε τα καράβια, που αρμένιζαν από την Μαύρη θάλασσα εις την Άσπρη, και από την Άσπρη εις την  Μαύρη».3

Και συνεχίζει ο Κολοκοτρώνης: 

«Δεν έπιασαν τα άρματα να κινηθούν πανστρατιά οι χριστιανοί, όταν εκτίζετο το κάστρο, ο Βασιλέας λέγουν ότι ήθελε πόλεμον, να βγει από την πολιτείαν ως ανδρείος που ήττον, να πολεμήσει δηλαδή, οι Μινίστροι όμως και ο κλήρος τον αντέκοψαν, θαρευμένοι οι πρώτοι εις την ψευδοπολιτικήν τους, οι άλλοι εις τες ψαλμωδίες τους. Έπειτα από ένα χρόνο, ο Σουλτάνος έρριχνε το χοντρό δάκτυλο, δηλαδή τον Αυτοκράτορα και εκάθιζε εκείνος εις τον τόπον του. Τα τέσσερα, δηλαδή, Υπουργοί και ψευδοπολιτικοί, ο κλήρος, οι έμποροι και οι σπουδαγμένοι πνίγουν το ένα, δηλαδή τον ηγέτη, τον Αυτοκράτορα, και ας είναι όσον θέλει ανδρειωμένος. Δεν εσυγγνώμισαν, δηλαδή δεν συμφώνησαν, κλήρος, πολιτικοί, Υπουργοί, Έμποροι και λαός να καταβάλουν τον Σουλτάνο· Οι πολιτικοί, Υπουργοί, εμπήκαν εις το πιλάφι μαζί του και έτρωγαν. Ο λαός, αδύνατος, λιανός, ακέφαλος, οι έμποροι και οι πεπαιδευμένοι έφυγαν πέφτοντας η Κωνσταντινούπολη και επήγαν εις τα βασίλεια της Δύσης».  

Συγκλονιστικά και Ελληνικά/Ρωμαίϊκα λόγια, από τον αρχιστράτηγο της Νίκης, στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων το 1821, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Λόγια-Ιερά παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές της Ρωμηοσύνης, επίκαιρα όσον ποτέ άλλοτε, σήμερα, για τις πολιτικές-εκκλησιαστικές ηγεσίες και τους λαούς, τόσον της Ελλάδος, όσον και της Ελληνικής μεγαλοννήσου Κύπρου μας.

Αυτές τις εξηγήσεις της Πτώσεως δίδει αυτός, που μαζί με τους άλλους, συναγωνιστές του, το ’21, θέλησε να εκπληρώσει την υπόσχεση στην Παναγία, που έδωσε ο σκλαβωμένος Ελληνικός/Ρωμαίϊκος λαός της ερειπωμένης Αυτοκρατορίας:

Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά σου θα ‘ναι.

Και ο λαός, όπως και ο Κολοκοτρώνης, που είχε βαθύ καημό στην καρδιά του την Βασιλεύουσα και το σκοινί του Πατριάρχη, εννοούσαν ότι η απελευθέρωση θα έρθει, όταν σταματήσει η διχόνοια των υπευθύνων για τις τύχες της χαμένης Πόλης, γιατί ο ίδιος ποιητής λαός, υπενθυμίζει ότι:

Τρία πράγματα εχάλασαν την Ρωμανίαν όλην

Ο φθόνος, η φιλαργυρία και η κενή μάταιη ελπίδα

Και τούτο έν’ αληθινόν κανείς μη το απιστήση.

        Μήπως κανείς αμφιβάλλει ότι και στις ημέρες μας, τα ίδια τρία πράγματα είναι αυτά που οδηγούν τον Ελληνικόν λαόν και την πατρίδα μας, καθώς και το ελεύθερον τμήμα της Κύπρου, σε νέα «χαλάσματα»;

Όμως κανείς δεν ξέχασε τον τελευταίο αυτοκράτορα, αν και μη γνωρίζοντας που είναι ο τάφος του, εν τούτοις του ανάβει κερί στο βωμό της καρδιάς του, όπου τον έχει τοποθετήσει για πάντα. Το αίμα του ρέει στο αίμα των Ελλήνων Ρωμηών και ο ποιητής λαός συμβουλεύει για ομοψυχία και προσοχή, γιατί, μετά την Άλωση ο Τούρκος έχει δυναμώσει, έχει θράσος και μεγάλες βλέψεις για άλλες κατακτήσεις. Οι δρόμοι έχουν ανοίξει και προχωρεί ελεύθερος.

Αν δεν προλάβουν κάποτε να τον αναχαιτίσουν, υπάρχει κίνδυνος να είναι πλέον αργά, γιατί ήδη επεκτείνει την δράση του και απειλεί και άλλους τόπους. Ο λαϊκός ποιητής στους θρήνους του για την Άλωση, προειδοποιεί, μήπως και κάποιος τον προσέξει. Ας ακούσουμε εμείς τουλάχιστον την φωνή του:

Αφού η Πόλις χάθηκε, ο κόσμος ας προσέχη,

και λέγω να προσέχεται, ως η βροντή τα νέφη.

Η Πόλις ήτον το σπαθίν, η Πόλις το κοντάριν,

η Πόλις ήτον το κλειδίν της Ρωμανίας όλης,

κ’ εκλείδωνε κ’ εσφάλιζεν όλην την Ρωμανίαν,

κι όλον το Αρχιπέλαγος, το Αιγαίο δηλαδή,  εσφιχτοκλείδωνέν το.

Και τώρα το μειράκιον, το συχαντό το έθνος

Ανέβηκεν, εψήλωσεν, εγίνη αυθέντης μέγας.

Τον κόσμον όλον βούλεται, θέλει να τόνε φάγει.

 Τονίζει ο στιχουργός με αγωνία, για να προλάβει άλλες συμφορές και ως προφήτης λέει ότι, πρέπει να γίνει γενικός συναγερμός, να ομονοήσουν όλοι οι Έλληνες και να μη βρίσκονται σε διαρκείς διαμάχες και αντιθέσεις, γιατί οι διχόνοιες έγιναν αιτία της κυριαρχίας του εχθρού, της Αλώσεως της Πόλης και τέλος της καταρρεύσεως της Αυτοκρατορίας μας:

«Ο Τούρκος πάντα έξυπνος, ένι και ου κοιμάται,

πάντα πεινά, πάντα διψά, ποτέ ουδέν χορταίνει

να τρώει σάρκες χριστιανών και να ρουφά το αίμα»

Και απευθυνόμενος ο ποιητής προς τους Ευρωπαίους Δυτικούς τούς προλέγει ότι δεν θα αποφύγουν ούτε αυτοί τον κίνδυνο στηριζόμενοι σε συμφωνίες και υποσχέσεις. Όλα είναι μάταιες ελπίδες, γιατί ο Τούρκος είναι ανάξιος εμπιστοσύνης, δολερός και επίορκος:

«Τον κόσμον όλον βούλεται, θέλει να τόνε φάγη.

τους όρκους κάμνει δολερούς, ομνεί και το σπαθί του,

τον όρκον του ο ασεβής ποσώς ου στέργει τούτο,

διατ’ είναι γένος άπιστον και πλήρης γέμον δόλου». 

Παρατηρεί ακόμη ο ποιητής, ότι δεν επιτρέπονται χρονοτριβές και αναβολές για τιμωρία των Τούρκων, γιατί η αργοπορία μπορεί να είναι ολέθρια.

Πραγματικά προφήτης ήταν ο ποιητής της Αλώσεως, πριν από τόσους αιώνες. Βγήκε αληθινός. Οι δόλιοι βάρβαροι κατάφεραν και νέα άλωση στο σώμα του Ελληνισμού και όπως τότε, έτσι και τώρα οι θρήνοι περισσεύουν. Ο ουρανός και πάλι, όπως τότε, έβρεξε αιμάτινες σταγόνες και τα πουλιά ακόμη άρχισαν τον θρήνο. Τότε έκλαιγαν την φημισμένη και κουρσεμένη Πόλη, τώρα:

«Κλαίγουν της Κύπρος το νησί το πολυκρουσεμένο,

όπου το εκρουσέψανε Αγαρηνοί και Φράγκοι».

Και ο Σεφέρης σήμερα, θα συμπληρώσει:

«Καλώς μας ήρθατε στην Κύπρο, Αρχόντοι Τράγοι και Μαϊμούδες».

Οι μνήμες της Αλώσεως της Βασιλεύουσας ποτέ δε σβήσανε από τις Κυπριακές καρδιές, αφού, πολλοί πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη βρήκαν καταφύγιο στην φραγκοκρατούμενη Κύπρο, και αρκετή φιλοξενία, μέχρι την Τουρκική κατάκτηση του 1571. Όμως και ο νέος Αττίλας, έκανε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και αυτή την φορά, όπως τότε, απρόσμενα και αναπάντεχα και χάθηκε ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου από τους Ρωμηούς, το μήλο της έριδος Αγγλογάλλων, Αμερικανών και Ρώσσων.

Όπως τότε, έτσι και σήμερα οι αλώσεις γίνονται και λόγω της μειωμένης αμυντικής θωρακίσεως αλλά και λόγω της αφθονίας, δυστυχώς, διεφθαρμένων και ανίκανων υπερασπιστών που, όπως είχε παρατηρήσει ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος, «η αυτοκρατορία, (ΣΣ: Και κάθε κράτος θα λέγαμε σήμερα), δεν είχε ανάγκη ένα μεγάλο βασιλέα (ή ηγέτη σήμερα), αλλά έναν ικανό διαχειριστή».

Χάρτης του 1840

Το 1840 αλλά και αργότερα, οι ξένοι χαρτογράφοι, ονομάζουν την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη και όχι Ισταμπούλ. Γιατί οι σημερινοί «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι άλλαξαν άποψη και αποκαλούν την Κωνσταντίνου Πόλιν Ισταμπούλ ;

Απλούστατα, τους την επέβαλε το Σύστημα τους επέβαλεν αυτήν την ονομασίαν, όπως ακριβώς επέβαλε και τους ανιστόρητους και αντιεπιστημονικούς όρους Βυζάντιον, Βυζαντινοί, αντί Ρωμανία και Ρωμηοί, αλλά και Βαλκάνια/Βαλκανικη Χερσόννησος αντί Χερσόννησος του Αίμου….

ΔΕΝ υπάρχει Ισταμπούλ. Υπάρχει, ζει και είναι Βασιλίς των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης, η Κωνσταντινούπολις.

Όταν με την βοήθεια του Θεού, εισέλθουμε στην Πόλη και την απελευθερώσουμε, τότε ΑΠΑΝΤΕΣ θα αντιληφθούν ότι η Πόλη λέγεται  Κωνσταντινούπολις και ανήκει στους Έλληνες Ρωμηούς, στην αδούλωτη Ρωμηοσύνη!!!

O Σπυρίδων Ζαμπέλιος, στην εκτεταμένη εισαγωγή του στο έργο του «Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος», δεν επικεντρώνεται στους εσωτερικούς παράγοντες παρακμής της αυτοκρατορίας, αλλά στην άπληστη παπική (ΣΣ: Κακώς αναφερομένη ως καθολική ή ρωμαιοκαθολική) Δύση, η οποία από το 1204 συνέβαλε στην παρακμή της αυτοκρατορίας.

Τελικά η Θεία Πρόνοια επέλεξε τον Οθωμανό κατακτητή, ώστε να σωθεί από τον αρχιαιρεσιάρχην πάπα και τους αιρετικούς παπικούς δυνάστες. Σε αυτό το σημείο συμφωνεί και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, χωρίς όμως να υιοθετεί και την φιλοσοφική θεώρηση του Ζαμπέλιου.4

Διάφοροι άλλοι εκπρόσωποι της ιστοριογραφίας, όπως ο Αλέξανδρος Πασπάτης, Κωνσταντίνος Σάθας, Σπυρίδων Λάμπρος, Αδαμάντιος Αδαμαντίου, Βασίλειος Μυστακίδης, Θεοδόσιος Βενιζέλος, Αθανάσιος Βερναρδάκης, Κωνσταντίνος Άμαντος, εμπλουτίζουν τον σκοτεινόν ρόλον των παπικών, με αναφορές σε προδοτικές ενέργειες των Λατίνων (π.χ. η αλλαγή στρατοπέδου του Ουρβανού του τεχνίτη που κατασκεύασε το κανόνι, η βοήθεια των Γενουατών του Γαλατά στους Τούρκους, η σκόπιμη λιποψυχία του Ιουστινιάνη, κλπ).

Οι παραπάνω ιστορικοί, άντλησαν στοιχεία από το λεγόμενο Majus,[5] χρονικό του Γεωργίου Σφρατζή -ένα συμπίλημα συνταγμένο στα 1573-1575 από τον Μακάριο Μελισσηνό- διαπνεόμενον από την αντίληψη πως,

«ο Θεός κατευθύνει τις τύχες του κόσμου, χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους και ακόμα και τους Τούρκους για να εκπληρώσει τους σκοπούς του».6

Συνεχίζεται

---

1 Όπως υποσ. 1 του 1ου μέρους.

2 Εδώ να επισημάνουμε ότι ο Κολοκοτρώνης, ιστορικά άρτια ενημερωμένος, γράφει ως άριστος ιστορικός, λέγοντας ότι ο Σουλτάνος ήρθε στο αριστερό χέρι και κυρίευσε όλη την Ανατολή, αφού το άσημο κρατίδιο των Οθωμανών, που πρωτοϊδρύθηκε στις αρχές του 14ου αιώνα κυρίευσε και απορρόφησε από το 1326 μέχρι το 1453, την Προύσα, την Θράκη, την Άγκυρα, την Καλλίπολη, το Διδυμότειχο, την Αδριανούπολη, την Θεσσαλονίκη, το Κοσσυφοπέδιο, την Σμύρνη, με ιδιαίτερες επιδόσεις στις επανειλημμένες ανεπιτυχείς πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης, όπως κατά τα έτη 1394-1402, 1411, 1422, πριν βέβαια από την τελευταία επιτυχή δυστυχώς δραματική Άλωση. 

3 Η αφήγηση παρουσιάζει ιστορική ακρίβεια, αφού πράγματι το 1361, ο Σουλτάνος Μουράτ κυριεύει την Αδριανούπολη και το 1423 χτίζουν οι Οθωμανοί ένα τεράστιο οχυρό έξω και παράλληλα προς τα χερσαία τείχη της Πόλης, που κάλυπτε όλη την απόσταση από το Μαρμαρά ως τον Κεράτιο Κόλπο, επιτρέποντας στους καταπέλτες του να εκσφενδονίζουν τα βλήματά τους πάνω από τα βυζαντινά οχυρά. Το 1452 ανεγείρεται από τον Μωάμεθ το φρούριο Ρούμελη- Χισαρί, στο στενότερο σημείο του Βοσπόρου, λίγα μόλις μίλια από την Κωνσταντινούπολη.

Έτσι οι Τούρκοι εξασφάλιζαν τον πλήρη έλεγχο του Βοσπόρου και μάλιστα ένα βενετσιάνικο πλοίο, που ερχόταν από την Μαύρη Θάλασσα, δηλαδή τον Εύξεινο Πόντο, το 1451, αγνόησε την διαταγή για τον έλεγχο και οι Τούρκοι το βούλιαξαν, δολοφόνησαν τους άνδρες και ανασκολόπισαν τον καπετάνιο. Αυτό το κάστρο ήταν ιδανική βάση απ’ όπου θα μπορούσαν να επιτεθούν στην Κωνσταντινούπολη από τα βορειοανατολικά, όπου ο Κεράτιος Κόλπος, δηλαδή ο κόλπος του Βοσπόρου στην Δυτική Ακτή, αποτελούσε ουσιαστικά την μοναδική γραμμή άμυνας. Τραγικό και αναπόφευκτο επακόλουθο η κήρυξη πολέμου κατά των Βυζαντινών, η πολιορκία και Άλωση της Πόλης.

4 Βαγγέλης Κραμανωλάκης, Παναγιώτης Στάθης,«Ιστορίες για την Άλωση στον πρώτο αιώνα του ελληνικού κράτους», Πανεπιστήμιο Κρήτης-τμ. Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 1453 Η άλωση της Κωνσταντινούπολης και η μετάβαση από τους μεσαιωνικούς στους νεώτερους χρόνους, επιστημ. επιμ. Τόνια Κιουσοπούλου, εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005, σελ. 240-243

5 Μέγα Χρονικὸν (Chronicon Maius)

Manuscripts: The work was very popular and numerous manuscripts (especially of the seventeenth century) survive throughout the Balkans. The earliest and most important (which have been utilized in modern printed editions) include:

(1) Milan, Biblioteca Ambrosiana, Codex Ambrosianus P 24 (sup. gr. 613). 1578. Copyist Andreas Darmarios (close to MM). (2) Milan, Biblioteca Ambrosiana, Codex Ambrosianus P 123 sup. (gr. 641); 16th century; copyist John Santamaura (close to MM). (3) Rome, Biblioteca Vallicelliana, Codex Vallicellianus Graecus CLXXII, fasc. 4, 17th century. (4) Turin, Biblioteca nazionale universitaria, Codex Taurinensis B 11 20 (gr. 102 bis); 16th century; copied by the circle of Andreas Darmarios (close to MM). (5) Turin, Biblioteca nazionale universitaria, Codex Taurinensis 246 (B VI 20). 17th century. (6) Vatican City, Bibliotheca Apostolica Vaticana, Codex Ottobonianus Graecus 260; fols. 113-206, 16th century. (7) Vatican City, Bibliotheca Apostolica Vaticana, Codex Vaticanus Barberinianus Graecus 175; fols. 1-97, 17th century (“ex codice ms Leonis Allatii”). (8) Vatican City, Bibliotheca Apostolica Vaticana, Codex Vaticanus Barberianianus Graecus 176; fols. 1-81, 17th century.

A complete list of the 16th and 17th century manuscripts, with pertinent discussion, can be found in R. Maisano, “Il manoscritto Napoletano II E.25 e la storia della tradizione dello pseudo-Sfranze.” Ἰταλοελληνικά: Rivista di cultura greco-moderna 2 (1989), 126-129.

Editions & Translations: 1) I. Bekker. Georgius Phrantzes, Ioannes Cananus, Ioannes Anagnostes (Bonn, 1838). It includes a Latin translation of the entire text. 2) V. Grecu. Georgios Sphrantzes, Τὰ καθ’ έαυτὸν καί τινα γεγονότα ἐν τῷ χρόνῳ τῆς ζωῆς αὐτοῦ, 1401-1477, cum Pseudo-Phrantzes in appendice sive Macarii Melissenis Chronicon, 1258-1481 (Bucharest, 1966). It includes a Rumanian translation of the entire text. 3) I. Papadopulos Georgios Phrantzes: Chronicon, vol.1 (Leipzig, 1935). No complete translation of the Chronicon Maius into English exists. The section on the conquest of Constantinople by Meḥmed II (Book III) has been translated into English: 4) Marios Philippides. The Fall of the Byzantine Empire: A Chronicle by George Sphrantzes, 1401-1477 (Amherst, 1980), 99-151. 5) M.G. Carroll. A Contemporary Greek Source for the Siege of Constantinople, 1453: The Sphrantzes Chronicle (Amsterdam, 1985).

6 όπως υποσ.4, σελ. 235-236.