ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ «ΘΗΡΙΑ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΜΕΡΟΣ 6ο

8. Απαντήσεις στα ερωτήματα (4ο, 5ο, 6ο) [παρ. 6β του 4ου μέρους]

α. Επιβαλλόμενα και απορρέοντα ερωτήματα:

4ο) Αναφέρονται τέτοιου είδους «θηρία» στην Αγιογραφική και ξένη γραμματεία; Υπάρχουν δηλαδή λογικά δίποδα όντα εκτός της γνωστής ανθρωπίνης-Αδαμικής γραμμής; Εάν ναι, τι είναι αυτά τα όντα; Ανθρωποειδή, ανθρωπίδες ή άλλοι άνθρωποι;

5ο) Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και μάλιστα ο Πλάτων που έδωσε τον ορισμό του ανθρώπου σε συσχετισμό με τα θηρία, εγνώριζαν τα «θηρία», που αναφέρονται στην προχριστιανική γραμματεία (Π.Δ.) καθώς και την σημασία τους ως διπόδων λογικών όντων;

6ο) Πώς ερμήνευσε τα «θηρία» της Π.Δ. η Ορθόδοξη Εκκλησία και γενικώτερον πως εννοεί τα θηρία σήμερον;

β. Απαντήσεις

4η) Όπως έχουμε ήδη αποδείξει, τα «θηρία» που καταγράφονται στην Π.Δ. πιθανολογούνται βασίμως, ως δίποδα λογικά όντα, προ της δημιουργίας του Αδάμ και της Εύας. Θα πρέπει όμως να παρουσιασθούν πλείονα αποδεικτικά στοιχεία προκειμένου να δοθεί καταλυτική απάντηση στο ερώτημα:

-Υπήρχαν / δημιουργήθηκαν όντως, τέτοια έλλογα δίποδα κτίσματα προ του Αδάμ, ώστε να δικαιολογείται και η δημιουργία της Καϊνικής γραμμής με «άλλους ανθρώπους», μη Αδαμικής προελεύσεως;

Την εγκυρώτερη ίσως, απάντηση στο 4ο ερώτημα, δίδει ο άγιος Ορθοδόξων και παπικών, Αυγουστίνος  (5ος μ.Χ. αι., προ του Σχίσματος Ανατολής-Δύσεως).

Ο Αυγουστίνος μας διαβεβαιοί ότι: «Επίσης ΔΕΝ αμφιβάλλω ότι υπήρχαν άνθρωποι προ της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου…».1

Κεραυνός εν αιθρία και εν συγχρόνω Πνευματική ερήμω, ειδικώς για τους αρχιερείς του Συστήματος και τους θιασώτες της θεωρίας της εξελίξεως.

Με άλλα λόγια, προ της δημιουργίας του ανθρώπου, είχαν δημιουργηθεί από τον Τριαδικόν Θεόν της Παλαιάς Διαθήκης Ιαχβέ/Ιησούν Χριστόν, άλλα δίποδα έλλογα όντα, τα οποία ο Αυγουστίνος ονομάζει ανθρώπους, προφανώς επειδή και οι πρωτόπλαστοι (ως δίποδα λογικά όντα), ονομάσθηκαν από τον Κύριον, άνθρωποι!!!

Στο σημείον αυτό, ερωτώμεν τους «φωτιστές»–σκοταδιστές του Συστήματος:

-Εάν οι «άλλοι άνθρωποι» που προϋπήρχαν της δημιουργίας των πρωτοπλάστων, δεν είναι ΟΛΕΣ οι άλλες φυλές που σήμερα γνωρίζομεν, πλην της λευκής Αδαμικής, τότε ποίοι ήσαν ή ποίους αντιπροσώπευαν;

-Γνωρίζουν πως όταν ανεκαλύφθη η ήπειρος της Αμερικής (1492), οι Παπικοί δεν ανεγνώρισαν τους ιθαγενείς ερυθρόδερμους Ινδιάνους ως ανθρώπους και τους χαρακτήρισαν κτήνη, θηρία, ζώα. Που εστηρίζοντο για τέτοιους χαρακτηρισμούς, εάν δεν είχαν υπόψη τους τα σχετικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης;

Χρειάστηκε να περάσει περίπου μισός αιώνας για να αναγνωρισθούν οι ερυθρόδερμοι-Ινδιάνοι ως άνθρωποι, εγγράφως μάλιστα, με την εγκύκλιον του Πάπα Παύλου Γ΄ «Sublimus Dei» (29 Μαΐου 1537).

Είναι προφανής, κατά την εκτίμησή μας, η αλλαγή στάσεως του Παπισμού, μιας από τις κύριες Θρησκευτικές συνιστώσες του Συστήματος, σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Εάν συνέχιζαν να αποκαλούν τους ερυθροδέρμους Ινδιάνους κτήνη, ζώα και θηρία, πως θα δικαιολογούσαν τον ανθρωπισμόν, τον αντιρατσισμό και την φαρισαϊκή αγαπολογία τους, υπέρ των οποίων υποτίθεται, ότι διεκήρυτταν και εμάχοντο ως «χριστιανοί»; Και ο νοών νοείτω…

-«Είπε τις εξ αυτών ίδιος αυτών προφήτης. Κρήτες αεί ψεύσται κακά θηρία, γαστέρες αργαί…».2

Πολλοί παρερμηνεύοντες το χωρίο αυτό, ισχυρίζονται ότι ο απόστολος Παύλος χαρακτήρισε τους Κρήτες ως θηρία! Ουδέν ψευδέστερον. Αυτός ο ισχυρισμός θα ήταν βάσιμος εάν ο Παύλος έλεγε ότι «οι Κρήτες αεί ψεύται κακά θηρία»…. Ο Παύλος, όμως, ανέφερε ότι κάποιος εκ περιτομής, όπως περιγράφεται στο σχετικό χωρίο, δηλαδή Ιουδαίος, απεκάλεσε τους Κρήτες  θηρία και ότι η μαρτυρία αυτή (ΣΣ: Ότι ένας Ιουδαίος το είπε και όχι ο Παύλος), είναι αληθής.

«Εἰσὶν γὰρ πολλοὶ …καὶ φρεναπάται (ΣΣ: Αυτοί που εξαπατούν τα μυαλά των άλλων/ οδηγούν σε παραφροσύνη), μάλιστα οι εκ περιτομής (ΣΣ: Περιτετμημένοι τότε ήσαν οι Ιουδαίοι/Εβραίοι)…ειπέ τις εξ αυτών ίδιος αυτών προφήτης (ΣΣ: Μετά Χριστόν δεν υπάρχουν προφήτες στον παλαιό λαό Ισραήλ, αφού ΟΛΕΣ οι προφητείες της Π.Δ. εξεπληρώθησαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Συνεπώς όσοι μετά Χριστόν Ιουδαίοι εμφανίζονται ως  προφήτες είναι κατά πιθανώτατη εκδοχή, απατεώνες ή Ταλμουδιστές ψευδοπροφήτες)...».3

Μία ακόμη λογικοφανής, ψευδής ερμηνεία των κειμένων της Αγίας Γραφής από ανοήτους, αφελείς, ανθρωποπλάνους ή συστημικούς απατεώνες. Γιατί απεκρύβη η αληθής ερμηνεία;

Κατά την άποψή μας διότι, οι «ερμηνευτές» του σχετικού χωριού της Καινής Διαθήκης, θα έπρεπε να εξηγήσουν από πού ορμώμενος ο Ιουδαίος «προφήτης» (πιθανώτατα Ταλμουδιστής και «μελετητής» των Γραφών), απεκάλεσε τους ανθρώπους-Κρήτες  θηρία, σε ποια κείμενα εστηρίζετο και τι εσήμαινε ένας τέτοιος χαρακτηρισμός τον 1ο μ.Χ. αιώνα όταν οι ασπαζόμενοι την νέα Πίστη-Χριστιανοί,  εδιώκοντο από τους ειδωλολάτρες.

Θα έπρεπε, με άλλα λόγια, να αποδεχθούν εμμέσως ή αμέσως, την ερμηνεία της βιβλικής λέξεως «θηρία» και κάτι τέτοιο δεν τους συνέφερε, αφού θα υπεχρεούντο να αναγνωρίσουν τα «θηρία» της Π.Δ. ως λογικά δίποδα όντα.

5η) Κατά τους αρχαϊκούς χρόνους, ευρίσκομεν θηριόμορφες παραστάσεις ανθρώπων και θεών. Μία από αυτές είναι η φυγή του Αινεία από την Τροία μετά της οικογενείας του.4

Γιατί οι αρχαίοι παρίσταναν ανθρώπους με μορφήν θηρίου;

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι προέλληνες Ίωνες, είχαν γνώση των συγγραμμάτων του Μωϋσέως (Πεντάτευχος). Συνεπώς εγνώριζαν τα «θηρία» της ΓΕΝΕΣΕΩΣ  και την πρωτογενή σημασία τους, τόσον λόγω προϊστορικής καταγωγής τους από τους Ίωνες, τους απογόνους του Ιωΰαν υιού του Ιάφεθ,5 όσον και λόγω της διασωθείσης παραδόσεως, αφού η Π.Δ.. (Πεντάτευχος) και ειδικώτερα η ΓΕΝΕΣΗ, υπήρξεν το αρχαιότατον προϊστορικόν κείμενον και από κριτικής σκοπιάς μελετωμένη, αποτελεί πρωταρχικήν πηγήν δια την αρχαίαν ιστορίαν.

Μαρτυρίες περί της αρχαιότητος της Π.Δ. έναντι της Ελληνικής Μυθολογίας, κοσμογονίας, φιλοσοφίας και αποδείξεις ότι οι αρχαίοι Έλληνες εγνώριζαν το περιεχόμενον της Π.Δ. και το χρησιμοποίησαν ως πηγήν για τα δικά τους συγγράμματα (Απάντηση στο 5ο ερώτημα).

1/. Αρχαιότης / Αξιοπιστία της Παλαιάς Διαθήκης σε σχέση με τα σωζόμενα χειρόγραφα-κώδικες της Ελληνικής Γραμματείας.

Η Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) από πλευράς βιβλιογραφικής αυθεντικότητος είναι το αρχαιότερο βιβλίο στον κόσμο. Υπερέχει συντριπτικά τόσο ως προς τον αριθμό όσο και ως προς την αρχαιότητα των σωζομένων κωδίκων σε σχέση με τους κώδικες6 όλων των άλλων αρχαίων κειμένων και γραπτών μνημείων, ιδιαίτερα αυτών της Ελληνικής Μυθολογίας - Κοσμογονίας - Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας. Σώζονται 2500 κώδικες που περιέχουν ολόκληρη την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή) αλλά και αριθμός από άλλους 25.000 κώδικες που περιλαμβάνουν κυρίως κείμενα της Καινής Διαθήκης (Τι είναι Χριστός; Μητροπολίτη Μελετίου, 1991, σ.31).

Κανένας κώδικας πλήρους αρχαίου Ελληνικού συγγράμματος, είναι αρχαιότερος από τους σωζομένους κώδικες της Π.Δ. Μάλιστα στα περισσότερα αρχαιοελληνικά γραπτά η χρονολογική διαφορά των σωζομένων αντιγράφων είναι τόσο μεγάλη σε σύγκριση με τους κώδικες της Π.Δ., ώστε κάθε συζήτηση επί του θέματος είναι περιττή. Για παράδειγμα αναφέρονται:

·Χειρόγραφα Σοφοκλέους: Τα 90 σωζώμενα είναι αντίγραφα ενός αντιτύπου ευρισκομένου στη Λαυρεντιανή βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας (32,2 - του 10ου  ή 11ου αιώνος μ.Χ.) Περιέχουν και τις 7 σωζώμενες τραγωδίες, γραμμένες 1500 χρόνια μετά την συγγραφή ή θεατρική παρουσίασή τους!

·Κώδικες της Ιλιάδας του Ομήρου: Σώζωνται 643, όλοι γραμμένοι μετά το 1200 μ.Χ.!!! δηλαδή 2400 χρόνια μετά τα γεγονότα του Τρωϊκού πολέμου!!!

·Η ιστορία του Θουκυδίδη εξιστορεί γεγονότα του 5ου π.Χ. αιώνος. Σώζονται 8 χειρόγραφα (αντίγραφα) γραμμένα μετά το 900 μ.Χ.! Δηλαδή 1400 χρόνια μετά τα πραγματικά γεγονότα!!!

·Κώδικες Πλάτωνος: Ο Κλαρκιανός κώδιξ (895 μ.Χ.) περιέχει έργα του Πλάτωνος, γραμμένα 1.300 χρόνια μετά την αναφερομένη ως συγγραφή τους από τον Πλάτωνα.

2/. Μαρτυρίες περί της γνώσεως του περιεχομένου της Π.Δ. και χρησιμοποιήσεώς του ως πρωτογενούς πηγής, από τους αρχαίους Έλληνες.

«Περί των χρόνων τους οποίους είπομεν συμφωνεί επίσης και ο Βηρωσός, ο φιλόσοφος των Χαλδαίων, ο οποίος εγνωστοποίησεν εις τους Έλληνας την Χαλδαϊκήν γραμματείαν και ο οποίος εξιστορών τα περί κατακλυσμού και άλλων πολλών, είπε μερικά σύμφωνα με τον Μωϋσήν. Προσέτι μάλιστα είπεν εν μέρει σύμφωνα με τους προφήτας Ιερεμίαν και Δανιήλ...» (Θεόφιλος Αντιοχείας, προς Αυτόλυκον, Βιβλ. Γ΄).

·«....Ότι λοιπόν ο Μωϋσής αποδεικνύεται αρχαιότερος από όλους τους συγγραφείς (όχι δε μόνον αυτός αλλά και οι περισσότεροι μετ’ αυτόν ζήσαντες προφήται) και του Κρόνου και του Βήλου και του Τρωϊκού πολέμου, είναι φανερόν....» (Θεόφιλος Αντιοχείας, προς Αυτόλυκον, Βιβλ. Γ΄).

·«....Μάρτυρας σ’ αυτά είναι ο Βηρώσος άνθρωπος Χαλδαίος, πολύ γνωστός σ’ όσους καταγίνονται στα γράμματα, γιατί αυτός έχει κάνει γνωστά στους Έλληνες τ’ αστρονομικά και φιλοσοφικά συγγράμματα των Χαλδαίων....» (Φλαβίου Ιωσήπου, κατ’ Απίωνος Α΄, 19/128-129).

·«Οι Χαλδαίοι Αστρολόγοι στηριζόμενοι επί αρχαιοτάτης θρησκείας και επί χιλιετούς παρατηρήσεως των αστέρων εύρον ακρόασιν παρά τοις Έλλησι κατά τους τελευταίους του Εθνισμού χρόνους» (Ελληνική Γραμματολογία, Γ. Μιστριώτου, Περί Σιβυλλιακών και Χαλδαϊκών Χρησμών, τ. 1ος, Αθήναι, 1894, σ. 196).

·Ο Αριστόβουλος πρώτος ισχυρίσθηκε ότι όχι μόνον ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων αλλά και οι αρχαιότεροι των Ελλήνων Φιλοσόφων είχον γνώσιν των συγγραμμάτων του Μωϋσέως (Υπόμνημα στην Πεντάτευχον συνταχθέν υπό του Ιουδαίου περιπατητικού Αριστοβούλου, αφιερωμένο στον Πτολεμαίο τον Φιλομήτορα, 181/145 π.Χ.).

·«Καθώς δε εσκεπτόμην τα σπουδαία θέματα (ΣΣ: Έκανε μελέτες της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και των ποιητών/φιλοσόφων) συνέβη να εύρω μερικάς βαρβαρικάς γραφάς (ΣΣ: Εννοεί την Π.Δ.) πρεσβυτέρας μεν ως προς τα δόγματα των Ελλήνων θειοτέρας δε ως προς την πλάνην εκείνων» (Τατιανός, Χριστιανός απολογητής, Προς Έλληνας, 30α).

·«Επομένως απεδείχθη από τα προειρημένα ότι ο Μωϋσής είναι πρεσβύτερος των ηρώων, πόλεων, δαιμόνων. Και πρέπει να πιστεύωμεν εις τον αρχαιότερον κατά την ηλικίαν, παρά εις τους Έλληνας, οι οποίοι ηρύσθησαν τα δόγματα εκείνου, ως από πηγήν, όχι κατ’ επίγνωσιν. Διότι οι σοφισταί αυτών, χρησιμοποιούντες πολλήν περιέργειαν, όσα έμαθαν από τα του Μωϋσέως και των ομοίως με αυτόν φιλοσοφούντων, επεχείρησαν να παραχαράξουν, πρώτον μεν δια να νομισθούν ότι λέγουν κάτι ιδικόν των, δεύτερον δε δια να επικαλύψουν όσα δεν κατενόησαν με κάποιαν επίπλαστον ρητολογίαν και να διαστρέψουν την αλήθεια εις Μυθολογίαν» (Τατιανού, προς Έλληνας, 40).

·«...Ο Πλάτων ειπών, Η ευθύνη είναι εις τον εκλέξαντα, ο δε Θεός είναι ανεύθυνος (Πολιτεία 617Ε) το είπε λαμβάνων αυτό από τον προφήτη Μωϋσήν διότι ο Μωϋσής είναι πρεσβύτερος από όλους τους Έλληνας συγγραφείς. Και όλα, όσα είπαν οι φιλόσοφοι και ποιηταί περί αθανασίας ψυχής ή τιμωριών μετά θάνατον ή θεωρίας ουρανίων ή παρομοίων δοξασιών, ηδυνήθησαν να τα εννοήσουν και τα εξηγήσουν λαβόντες τας αφορμάς από τους προφήτας....» (Ιουστίνου μάρτυρος, Απολογία Α΄, 44, 8-9).

·«Ώστε ότι το σύμπαν εδημιουργήθη δια του λόγου του Θεού εκ των προϋποκειμένων και ανωτέρω δηλωθέντων πραγμάτων, και ο Πλάτων και οι όμοια λέγοντες και ημείς εμάθομεν από τον Μωϋσήν και σεις δύνασθε να πεισθήτε περί τούτου. Και το καλούμενον από τους ποιητάς έρεβος, γνωρίζομεν ότι πρώτος ωνόμασε ο Μωϋσής. Και το αναφερόμενον δε εις τον Τίμαιον του Πλάτωνος περί της φύσεως του υιού του Θεού, όταν λέγη ετοποθέτησα αυτόν ωσάν Χ εις το σύμπαν (Τίμαιος, 36BC, περί της ψυχής του Σύμπαντος), το είπε παραλαβών αυτό ομοίως από τον Μωϋσήν (ΣΣ: Ο επί πασάλου χάλκινος όφις του Μωϋσέως, ΑΡΙΘΜΟΙ: 21/6-9). Αναγνώσας ταύτα ο Πλάτων και μη κατανοήσας ακριβώς μήτε εννοήσας ότι πρόκειται περί τύπου του σταυρού, αλλά εκλαβών αυτό ως Χ, είπε ότι η μετά τον πρώτον Θεόν δύναμις έχει χιασθεί εις το σύμπαν...» (Ιουστίνου, Απολογία Α΄,59, 5-6 και 60,1-5).

·«Εγώ γνωρίζω ότι πρώτοι οι Χαλδαίοι και οι μάγοι των Ινδών (ΣΣ: Οι Ινδοί παρέλαβαν την γραμματεία από τους Χαλδαίους) είπον ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατος, εις τούτους δε επίστευσαν και άλλοι Έλληνες, αλλά προ πάντων ο Πλάτων, ο υιός του Αρίστωνος» (Παυσανίου, Μεσσηνιακά, 32.4).

·«Ο κατακλυσμός στην κοσμογονία των Χαλδαίων φαίνεται φανερά ότι ήταν ο Κατακλυσμός του Νώε. Αλλά οι Χαλδαίοι μετήλλαξαν μερικά, δια να μη γνωρίζηται ίσως, ότι έλαβον αυτόν παρά της Αγίας Γραφής (ΣΣ: Της Παλαιάς Διαθήκης). Παρομοίαν περιγραφήν ευρήσομεν και εις τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος. Και αύτη είναι η κοσμογονία των Χαλδαίων.....» (ΩΓΥΓΙΑ ή Αρχαιολογία, Αθ. Σταγειρίτου, Αυγ. 1815, Βιβλ. Α, 6.5).

·«Πλην δε τούτων και η μετά των Ιουδαίων επαφή των Εθνικών δεν έμεινεν άνευ ροπής τινός επί τον θρησκευτικόν καθόλου βίον των Εθνών. Αύτη είναι και η ουσία των αρχαίων Πατερικών δοξών, ότι οι μεν πρωτοστάται της Ελληνικής παιδείας δεν ήσαν πάντη αγνώτες του Μωσαϊσμού και των αρχετύπων της Ιουδαϊκής φιλολογίας μνημείων, η δ’ εν τη Παλαιά Διαθήκη προπαιδευτική του Θεού ενέργεια επεκτείνεται επί πάντα τα Έθνη, τουθ’ όπερ υπεμφαίνει άλλως και η Γραφή» (Δογματική της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Χρήστου Ανδρούτσου, Έκδ. 2α, 1956, σ. 166-167).

·«Επειδή λοιπόν η Γραφή κάνει λόγον δια ουρανόν και “ουρανόν του ουρανού” και “ουρανούς των ουρανών”... λέγομεν ότι εις την δημιουργίαν του Σύμπαντος έχομεν την παράδοσιν περί της δημιουργίας του ουρανού, τον οποίον οι εκτός της Εκκλησίας σοφοί ονομάζουν άναστρον σφαίραν, αφού οικειοποιήθησαν την διδασκαλίαν του Μωϋσέως» (Ιωάννης Δαμασκηνός, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, σ. 155-157).

·«Οιανδήποτε γνώμην κι αν έχει κανείς περί της ιστορικότητος ενός δοθέντος ατόμου (ΣΣ: προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης) υπάρχει λόγος να πιστεύωμεν ότι πολλά ήθη, έθιμα και πίστεις της απώτατης αρχαιότητος διετηρήθησαν παρά την μακροχρόνιον προφορικήν και γραπτήν μεταβίβασιν. Από κριτικής σκοπιάς μελετωμένη (η Γένεσις) αποτελεί πρωταρχικήν πηγήν δια την αρχαίαν ιστορίαν» (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 6ος, σ. 291).

·«Άνδρες τοίνυν φώμεν προς αυτούς, ο μεν δη θεός, ώσπερ και ο παλαιός λόγος αρχήν τε και τελευτήν και μέσα των όντων απάντων έχων..» (Πλάτωνος, Νόμοι Δ΄, 715 Ε).

Ποιός είναι ο παλαιός λόγος του ενός Θεού (παλαιά παράδοση) στον οποίο αναφέρονται οι αρχαίοι Έλληνες; Ασφαλώς όχι η Ορφική παράδοση (Το Ορφικό, δήθεν ποίημα με θέμα “Ζευς αρχή, μέσον και τέλος πάντων των όντων), όπως ισχυρίζονται σύγχρονοι αρχαιολάτρες, αφού «Το μέγα πλήθος των αποδοθέντων εις τον Ορφέα κατά τους νεωτέρους χρόνους ποιημάτων απεδείχθη ότι ήσαν πλαστά, γραφέντα υπό χριστιανών γραμματικών της Αλεξανδρινής σχολής» (Μεγάλη Αμερικανική εγκυκλοπαίδεια, τ.17ος, σ.627).

Ο παλαιός λόγος δεν μπορεί να είναι άλλος από την Παλαιά Γραφή (Π.Δ.) στην οποία αποκαλύπτεται ο Λόγος του Θεού, ο Υιός - Λόγος, ο ΩΝ (Μέσον), ο ΗΝ (Αρχή) και ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ (Τέλος), ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ και ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΣ πάντων των όντων (Γένεση, κεφ. 1ο).

·«Άλλοι Ελληνομαθείς Εβραίοι συγγραφείς της χρυσής Αλεξανδρινής εποχής ήσαν, ο φιλόσοφος Αριστόβουλος, ο οποίος έγραψε έργο που αφιέρωσε στον βασιλέα Πτολεμαίο τον ΣΤ΄ τον φιλομήτορα, και εξέφρασε την αντίληψη ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας εμπνεύστηκαν από την Βίβλο...» (Συμπεράσματα διεθνούς συμποσίου που έγινε στη Βέροια τον Ιούνιον 1998, με θέμα Αλέξανδρος ο Μέγας - από την Μακεδονία στην Οικουμένη, εφημ. Ελεύθερος Τύπος, 21-6-1998). 

·Οι απόγονοι του Έβερ κλήθηκαν Εβραίοι, η δε γλώσσα αυτών Εβραΐς ή Εβραϊκή. «Έβερ γαρ εκείνου καλουμένου,  Εβραΐς αύτη κέκληται. Η Εβραΐς γλώσσα είναι πασών των λαλιών πρεσβυτέρα» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΡG, 56, 318).

·Η Εβραϊκή γλώσσα ελαλείτο και προ της πυργοποιΐας (κατασκευής Πύργου Βαβέλ) και προ του κατακλυσμού μέχρι του Αδάμ «προς τον οποίον ο Θεός έγινε συγκαταβατικώς ομόγλωσσος» (Επιφάνιος Κύπρου, ΡG, 41, 181 και 184, - Ιωάννης Χρυσόστομος, ΡG, 56, 318/53, 279 - Μ.Βασίλειος, ΒΕΠΕΣ, 56, 301).

·«Των Ιερών γραφών η αρχαιότης και το κύρος εισίν ανώτερα πάσης αμφισβητήσεως. Διότι ουδέποτε υπήρξεν βιβλίον έτερον φέρον πλειότερα τα μαρτύρια της αρχαιότητος και γνησιότητος και ουδέν έτερον εφρουρήθη μετά τοσαύτης ευλαβείας και ενδιαφέροντος όσον η Ιερή Γραφή. Η Παλαιά Διαθήκη, εν η πλεονάζουσιν αι προφητείαι, αείποτε εφρουρείτο υπό των πολιτικών και ιερών αυτών νόμων, εν ω διεγράφη το του πολιτεύματος και της λατρείας αυτών σύστημα. Εξ αυτής έτι της πορρωτάτω αρχαιότητος αύτη ην κατά πολλούς συνεχείς αιώνας το μόνον της Ιστορίας αυτών υπόμνημα, και εν αυτή κείνται αι τας μελλούσας αυτών τύχας προλέξασαι και τας αποκειμένας αυτοίς προλέγουσι Προφητείαι» (Χριστολογία, Αγ. Νεκταρίου, Εκδ. Ν. Παναγόπουλος, σ. 277-278).

·«Αλλ’ αν η Εξαήμερος (ΣΣ: Η Εξαήμερος δημιουργία που αναφέρεται στην Π.Δ). είναι ιστορία όλης της περιόδου του προαδαμιαίου κόσμου, ή μόνον των τελευταίων αυτής εξ ημερών, είναι ουχ ήττον το αρχαιότερον πάντων των αρχαίων υπομνημάτων, και ου μόνον τούτο αλλ’ είναι, αυτό καθ’ εαυτό, το αρχαιότατον βιβλίον ή γραπτόν υπόμνημα εν τω κόσμω. Τούτο είναι παραδεδεγμένον και υπ’ αυτών των απίστων. διότι ο Πορφύριος (ΣΣ: Νεοπλατωνικός Φιλόσοφος, μαθητής του Λογγίνου, 233 μ.Χ. - 304 μ.Χ.) ο τολμηρότατος και φοβερώτατος πάντων των ανταγωνιστών της αποκαλύψεως, παραδέχεται, μετά επίμονον έρευναν, ότι ο Σαγχωνιάθων (ΣΣ: Σαγχωνιάθων ή Σαγχουνιάθων: Κατά τους Φοίνικας ο αρχαιότερος συγγρα-φεύς ζήσας προ του Τρωικού πολέμου) εφέρετο ως συγγραφεύς πολυτόμου “Φοινικικής Ιστορίας” της οποίας αποσπάσματα ανέφερον μεταγενεστέρως Έλληνες συγγραφείς.

Ήτο ο αρχαιότερος των ειδωλολατρικών ή εθνικών συγγραφέων, τα δε συγγράμματα αυτού περιέχουσι άφθονα αποσπάσματα των βιβλίων του Μωϋσέως. Πρέπει δε ωσαύτως να παραδεχθώμεν, ότι ουδέ εν των μετά την γένεσιν ιερών ή ειδωλολατρικών συγγραμμάτων κρείττον, τοσούτον αφελώς και μετά τοσούτου μεγαλείου γλώσσης και οικονομίας ουδέποτε περιέγραψε την προοιμιακήν σκηνήν της δημιουργίας...» (Λόγοι εν Λίθοις, η Γραφή βεβαιούμενη υπό της γεωλογίας, Δομίνικος Μακωσλάνδος QC LLD,  Μετάφρασις υπό Αρχιεπισκόπου Αργολίδος Δανιήλ Πετρούλια, Αθήναι εκ του τυπογραφείου της Λακωνίας (Οδός Αδριανού 153), 1867, σ. 146-147).

Εάν οι παρατεθείσες αποκαλυπτικές και συντριπτικές μαρτυρίες τόσον περί της αναμφισβήτητης αρχαιότητος της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.) έναντι της Ελληνικής (παρα) μυθολογίας / κοσμογονίας / φιλοσοφίας / θρησκείας, όσον και περί της γνώσεως και οικειοποιήσεως του περιεχομένου της από τους αρχαίους προγόνους μας, δεν πείθουν όσους έχουν διαφορετική άποψη, τότε είναι βέβαιο ότι καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να θεραπεύσει τις αρρώστειες της Εωσφορικής αλαζονείας και ψυχικής τυφλώσεώς τους!

6η). Η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τα «θηρία» της Αγίας Γραφής

Ο Ιερός Χρυσόστομος ερωτά: «Τίνα δε έστι τα θηρία» και αμέσως δίδει ο ίδιος την απάντηση:

«Θυμός, αθυμία, φθόνος, έρις, διαβολή, κατηγορία, ψεύδος, υπόκρισις, επιβουλαί, οργαί κατά των ηδικότων ουδέν, ηδοναί επί ταις των λειτουργούντων ασχημοσύνας, ανελεύθεροι κολακείαι,……..άσκησις υπερβολικών ελέγχων εναντίων ταπεινών και αποσιώπησις αυτών προ των αξιωματούχων».7

«Ἀπό τί λοιπόν, ἀπάντησέ μου, θά ἠμπορέσω νά ἀναγνωρίσω ἐσένα τόν πιστόν, ἀφοῦ ὅλα τά παραπάνω βεβαιώνουν τό ἀντίθετον; Ἀλλά διατί ὁμιλῶ περί πιστοῦ; Ἀφοῦ δέν ἠμπορῶ νά ἐννοήσω μετά βεβαιότητος ἄν εἶσαι ἄνθρωπος. Ὅταν λακτίζῃς ὡσάν ὄνος καί πηδᾷς ὅπως ὁ ταῦρος καί χρεμετίζῃς διά τάς γυναίκας ὅπως ὁ ἵππος καί εἶσαι λαίμαργος ὅπως ἡ ἄρκτος καί παχύνης τό σώμα σου ὡσάν ἡμίονος καί μνησικακῇς ὡσάν καμήλα καί ἀρπάζῃς ὅπως ὁ λύκος, ὀργίζεσαι ὅπως ὁ ὄφις, δαγκώνῃς ὅπως ὁ σκορπιός, εἶσαι ὕπουλος ὅπως ἡ ἀλεποῦ, ἔχῃς μέσα εἰς τήν ψυχήν σου δηλητήριον ὅπως ἡ κόμπρα καί ἡ ἔχιδνα καί διεξάγῃς πόλεμον κατά τῶν ἀδελφῶν σου ὅπως ὁ πονηρός ἐκεῖνος διάβολος, πῶς εἶναι δυνατόν νά σέ ὑπολογίζω μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ βλέπω νά ἔχῃς αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά χαρακτηριστικά; Ἐνῶ ἀναζητῶ τήν διαφοράν μεταξύ πιστοῦ καί κατηχουμένου, ὑπάρχει κίνδυνος νά μή εὕρω διαφοράν μεταξύ ἀνθρώπου καί θηρίου.

Τί νά σέ ὀνομάσω λοιπόν; Θηρίον; Τά θηρία ὅμως ἔχουν ἕνα ἀπό αὐτά τά ἐλαττώματα. Ἐσύ, ἀντιθέτως, ἀφοῦ τά συνεκέντρωσες ὅλα μαζί, προχωρεῖς πέραν ἀπό τήν ζωώδη κατάστασιν ἐκείνων. Νά σέ ἀποκαλέσω σατανᾶν; Ἀλλά ὁ σατανᾶς οὔτε κοιλιόδουλος εἶναι οὔτε εἶναι ἐρωτευμένος μέ τά χρήματα. Ἀπάντησέ μου λοιπόν. Πῶς θά σέ ἀποκαλῶ ἄνθρωπον, ὅταν ἔχῃς περισσότερα ἐλαττώματα ἀπό τά θηρία καί ἀπό τόν σατανᾶν; Καί ἄν δέν εἶναι δυνατόν νά σέ λέγω ἄνθρωπον, πῶς θά σέ ἀποκαλέσω πιστόν; (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Ομιλία Δ΄ εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον", 8)

Ορθώς, κατά την άποψή μας, ερμήνευσε ούτως τα θηρία η Ορθόδοξη εκκλησία, στους  πρώτους μαρτυρικούς της αιώνες, καθ’ όσον:

oΟι άνθρωποι (πάσης φυλής και εθνικότητος) που εκδηλώνουν όλα αυτά τα καρκινώματα-πολύμορφα ανθρώπινα πάθη (σπιλάδες αρετής και αγάπης) παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται θηριοποιημένα δίποδα άλογα όντα, θηρία.

«… καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστι, καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστι, καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει…» (…και το θηρίον που ήτο και δεν είναι πλέον, και αυτός είναι όγδοος βασιλεύς και είναι από τους επτά…) [ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 17/11]. 

oΟ Απόστολος Παύλος που αντιμετώπισε στην Έφεσον άτομα με τέτοιου είδους πάθη, (όπως αναφέρονται από τον Ι. Χρυσόστομον), δεν τους αποκαλεί ανθρώπους αλλά θηρία..

«…εἰ κατὰ ἄνθρωπον ἐθηριομάχησα ἐν Ἐφέσῳ, τί μοι τὸ ὄφελος;…» (Α΄ ΚΟΡΙΝΘ: 15/32).

oΟι απόστολοι αρχικώς και οι πατέρες της εκκλησίας αργότερον, απευθυνόμενοι σε ειδωλολάτρες (Εθνικούς) αλλά και Εβραίους, εδίδασκαν την χριστιανικήν πίστη ανάλογα με την δεκτικότητα του κατηχουμένου:

«…ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων».8

oΟι Απόστολοι και οι Πατέρες, δεν διακινδύνευαν στα πρώτα στάδια της διαδόσεως της Χριστιανικής διδασκαλίας, να διδάσκουν τα υψηλά νοήματα των Γραφών και να ερμηνεύουν δύσκολα χωρία και δυσνόητες λέξεις και όρους της Αγίας Γραφής. Δεν ήταν αυτός ο πρωταρχικός και υψίστης προτεραιότητος στόχος τους, όντες μάλιστα υπό την δαμόκλειον σπάθην των Εθνικών (ειδωλολατρών) διωκτών του Χριστιανισμού.

Το χάρισμα της ερμηνείας των δυσκόλων χωρίων της Αγίας Γραφής, έδωσε ο Κύριος στους Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι μεταλαμπάδευσαν τα άρρητα ρήματα, δια της Ιεράς παραδόσεως, στο εκκλησιαστικόν ποίμνιον και στους μαθητές τους, ανθρωποπαθώς και αποκρύφως αντιστοίχως.

«Το απόρρητον του Κυρίου φανερώνεται στους δικαίους» (ΠΑΡΟΙΜ: 3/32) και «τοις αγίοις αυτού» (ΚΟΛΑΣΣ: 1/26).

oΤα μυστικά του Θεού είναι κεκρυμμένα μέχρις ότου έλθει ο κατάλληλος χρόνος (ΔΑΝΙΗΛ: 12/9).

oΗ ερμηνεία των χωρίων της Αγίας Γραφής και οι απαντήσεις σε απορίες των απλών και αγράμματων κατηχουμένων και ασπαζομένων την νέα Πίστη, έπρεπε να δίδονται στάγδην ποσοτικώς και ποιοτικώς, όπως το βρεφικό γάλα (βασική πνευματική τροφή, λογικώς «καταπόσιμη» τουτέστιν κατανοητή) και όχι «υδαρή ή στερεά τροφή» (άμεση αποκάλυψη κεκρυμμένων αληθειών), την οποίαν μπορούν να λαμβάνουν μόνον οι έχοντες ανέλθει σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, όπως ήσαν οι Απόστολοι και οι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Καὶ ἐγώ, ἀδελφοί, οὐκ ἠδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ' ὡς σαρκίνοις, ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ, γάλα ὑμᾶς ἐπότισα καὶ οὐ βρῶμα. οὔπω γὰρ ἠδύνασθε. ἀλλ' οὔτε ἔτι νῦν δύνασθε· ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε». (Α΄ΚΟΡΙΝΘ:3/1-7).

oΕίναι προφανές, τι δυσάρεστον θα συνέβαινε, εάν οι Απόστολοι ή οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων κυρίως αιώνων, στις ομιλίες και διδασκαλίες προς τους κατηχουμένους, αποκαλούσαν ανθρώπους τους ανήκοντες στην λευκή φυλή και όλους τους άλλους θηρία, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν χωρία της Αγίας Γραφής και να εξηγήσουν τις διαφορές μεταξύ ανθρώπων και «θηρίων». Μάλλον θα απωθούσαν παρά θα προσείλκυον το κατηχούμενον ποίμνιον, χωρίς να αποκλείομεν και διώξεις για διδαχήν «καινών δαιμονίων».

oΟποιοσδήποτε άνθρωπος πάσης εθνικότητος και φυλετικής προελεύσεως (κατά την προχριστιανικήν ορολογίαν, άνθρωπος ή θηρίον), πιστεύει και αποδέχεται τον Ιαχβέ/Ιησού Χριστόν, ως τον όντως και μόνον αληθινόν Θεόν, είναι ευπρόσδεκτος στην Οικουμενική Χριστιανική οικογένεια του Κυρίου. Άλλωστε αυτό αποτελεί εντολή του Κυρίου, δοθείσα προχριστιανικώς!!!

«…καὶ τοῖς ἀλλογενέσι τοῖς προσκειμένοις Κυρίῳ δουλεύειν αὐτῷ καὶ ἀγαπᾶν τὸ ὄνομα Κυρίου ….. Πάντα τὰ θηρία τὰ ἄγρια, δεῦτε φάγετε, πάντα τὰ θηρία τοῦ δρυμοῦ. …» (ΗΣΑΪΑΣ: 56/6 και 9).

«….προϊδοῦσα δὲ ἡ γραφὴ ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοῖ τὰ ἔθνη ὁ Θεός, προευηγγελίσατο τῷ ᾿Αβραὰμ ὅτι ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πάντα τὰ ἔθνη…» (ΓΑΛΑΤΑΣ: 3/8).

«…ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ πίστις δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη. …» «ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις. (ΓΑΛΑΤΑΣ: 5/6 και 6/15-16).

«…ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.  …» (Α΄ ΤΙΜΟΘ: 2/4).

oΑπό τον 4ον-5ον μ.Χ. αιώνα η Ενιαία τότε Ορθόδοξη Εκκλησία Ανατολής και Δύσεως είχε να αντιμετωπίσει άλλα φλέγοντα ζητήματα αφορώντα στην απειλουμένη ενότητά της από τους Λατίνους και άλλους αιρεσιάρχες, με συνέπεια τέτοια θέματα αφορώντα στις κεκρυμμένες ερμηνείες δυσκόλων και δυσνόητων χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης, όπως τα «θηρία», να ανάγονται σε δεύτερη, τρίτην ίσως και τελευταίαν προτεραιότητα.

oΣτην ακολουθήσασαν περίοδον της Μουσουλμανικής Τουρκοκρατίας και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων (14ος μ.Χ. αιών-1821 και 1828-1920 αντιστοίχως), όχι μόνον δεν ήταν φρόνιμον να καταπιαστεί  η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία με τέτοια ειδικά θέματα, αλλά θα ήταν παραλογισμός να ασχοληθεί με τα «θηρία», όταν ένα από αυτά ήταν ο λαός στον οποίον ανήκε ο κατακτητής Ελληνικών εδαφών και δυνάστης της!

Η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, για τους ανθρώπους και τα «θηρία» της Π.Δ. από της οριστικοποιήσεως των σημερινών συνόρων της χώρας μας (1920,1947).

oΗ θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας τους τελευταίους δύο αιώνες, επί του θέματος είναι η πλήρης σιγή. Σε κανένα κείμενό της ή σε καμμία ομιλία ιεράρχου ή θεολόγου, έχει θιγεί το θέμα των ανθρώπων και των θηρίων της Αγίας Γραφής. Οι εκάστοτε διοικήσεις και οι κατά μητροπολιτική έδρα ιεράρχες και θεολόγοι, εξ όσων δυνάμεθα να γνωρίζομεν,  ΟΥΔΕΠΟΤΕ ασχολήθηκαν με το θέμα. Απλώς αναφέρονται οτέ μεν γενικώς και αορίστως στην κτίση και τον δημιουργόν Της, χωρίς άλλες λεπτομέρειες, οτέ δε στην δημιουργίαν σε συνδυασμό με την σταδιακήν εξέλιξη των δημιουργημάτων….

Περί των Αδαμικών ανθρώπων και των «θηρίων» της Αγίας Γραφής, πλήρης ΑΛΑΛΙΑ. Και το μέγα και αγωνιώδες ερώτημα είναι: Διατί η αλαλία; Αγνωσία ή ένοχος σιωπή;

oΟι διοικήσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις,  πρωτοστατούντων των Πατριαρχών του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, με την συνδρομήν των κεφαλών και των λοιπών Ελληνικών Πατριαρχείων, από τις αρχές του 20ου αιώνος μέχρι σήμερα, διαβρώθηκαν σταδιακώς τόσον πολύ από το πνεύμα του κοσμοπολιτισμού, της εκκοσμικεύσεως και του Πανθρησκειακού Οικουμενισμού που φαίνεται πως δημιουργήθηκε «μη αναστρέψιμη κατάσταση».

Έτσι φαντάζει αδιανόητο και ασυμβίβαστο με το Διεθνιστικό/ Διαθρησκειακό/ Οικουμενιστικό περιβάλλον και πνεύμα της (Νέας) Εποχής, οι μεταλλαγμένοι και ορθοδοξίζοντες/ προτεσταντίζοντες/ Οικουμενιστές αρχιερείς και οι συν αυτοίς «θεολόγοι», να ασχοληθούν με το σοβαρώτατον θέμα των ανθρώπων και των Θηρίων της Αγίας Γραφής. Άλλωστε ελάχιστοι απ’ αυτούς, είναι «μελετητές» Της Αγίας Γραφής και των Πατερικών κειμένων.

oΟι πλείστοι των αρχιερέων/ιερέων/ θεολόγων, σήμερον έχουν ήδη αποστατήσει από την άπαξ παραδοθείσα πίστη και εθελοθρησκεύουν, άλλοι συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται με αλλοδόξους και αλλοθρήσκους, συμπεριλαμβανομένων Τεκτόνων και απογόνων των σταυρωτών του Κυρίου, Ταλμουδιστών Ιουδαίων, αρκετοί ερωτοτροπούν με τον αρχιαιρεσιάρχην Πάπα, μερικοί ασχολούνται με οικονομικές επιχειρήσεις πάσης φύσεως και γενικώς η μεγίστη πλειοψηφία των ρασοφόρων ιεραρχών μας και «θεολόγων», πλην φωτεινών εξαιρέσεων, περί τα άλλα μεριμνούν και τυρβάζουν!!!

oΜε την κατάσταση της εμφανούς αποκλίσεως (ανομίας) από την διδασκαλία του Κυρίου και αποστασίας από την άπαξ παραδοθείσα Ορθόδοξη Πίστη, που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους της Διοικήσεως της εκκλησίας μας, είναι προφανές ότι η ενασχόληση με το σοβαρώτατο αυτό θέμα των ανθρώπων και «θηρίων» της Αγίας Γραφής, να θεωρείται αδιανόητο, επικίνδυνο για την διατάραξη των …αγαπολογικών σχέσεων μεταξύ των διαφόρων «εκκλησιών», όπως χαρακτηρίζονται αλογίστως οι παρασυναγωγές και συνάξεις των άλλων θρησκευτικών δογμάτων.

Και το απορρέον ερώτημα που θέτει κάθε αληθώς Ορθόδοξος Χριστιανός, σ’ όλους αυτούς που προαναφέραμε, είναι:

Αθεόφοβοι, δεν ξεφυλλίσατε ποτέ τα βιβλία της Αγίας Γραφής (Α.Γ.), δεν γνωρίζετε, όσοι από εσάς είσθε πτυχιούχοι των θεολογικών πανεπιστημιακών σχολών, τις εκατοντάδες αναφορές της Α.Γ. στα «θηρία»; Εάν ναι, προς τι η σιωπή σας; Εάν όχι, κάψατε τα πτυχία σας….

Εμείς απλώς σας υπενθυμιζουμε ότι ο άνθρωπος-αντιπρόσωπος του Εωσφόρου επί της γης (Αντίχριστος) που θα έλθει προ της Δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας, ονομάζεται θηρίον.

Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς´». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 13/18).

Συνεχίζεται

---

1 Η πολιτεία του Θεού, Ιερός Αυγουστίνος, κεφ. ΙΖ.

2 ΤΙΤΟΣ:1/12.

3 ΤΙΤΟΣ: 1/10-13.

4 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδ. Φοίνιξ, λ. θηριόμορφος, σ.669.

5 Για την προϊστορική καταγωγή των Ιώνων/Ελλήνων, βλέπε αποδεικτικά στοιχεία: «Οι πρωτότοκοι του Νέου Ισραήλ» (αναρτηθησόμενα στο 8ο μέρος, παρ. 9δ)

6 Κώδικες: Εκ του λατινικού Codex. Πρωτότυπα ή αντίγραφα βιβλίου αποτελούμενα αρχικά από ξύλινες πινακίδες καλυμμένες με κερί και αργότερα από φύλλα περγαμηνής ή παπύρου. 

7 Τρίτος λόγος περί Ιερωσύνης.

8 ΠΡΑΞΕΙΣ: 15/22-28.