ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

               Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

               Λ ευκή Χώρα2

               Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

               Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

               Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

                Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

               Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 7ον

4. ΕΝΙΑΙΑ ΗΠΕΙΡΟΣ: ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ

Όταν οι ιστορικοί αναφέρονται στην «ΉΠΕΙΡΟ» δεν εννοούν μονον τους τέσσερις σημερινούς νομούς της Β.Δ. Ελλάδος (ΝΟΤΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΗΠΕΙΡΟΣ), αλλά και την ΒΟΡΕΙΟ (καθ’ ημάς κατεχομένη) ΗΠΕΙΡΟ, το τμήμα αυτό της Ενιαίας Ηπείρου που λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων, απεσπάσθη βιαίως (εκλάπη) από τις τότε Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις (1913) και εδόθη ως «δώρον», στο νεοσύστατο κράτος που ονόμασαν «Αλβανία». 

α. Η Ενιαία Ήπειρος

1/. Θέση-Όρια-Πανάρχαιοι κάτοικοι

Με τον όρο Ήπειρος, εννοούμε το ενιαίο διαμέρισμα της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανικής) που περικλείεται γεωγραφικώς: Από Ανατολικά: Οροσειρά Πίνδου, Σμόλικα, Γράμμου, Μοράβα, λίμνες Πρέσπες και Αχρίδος. Από Δυτικά: Ιόνιο Πέλαγος και Δυτική Θάλασσα. Από Βόρεια: Κοιλάδα Γενούσου ποταμού (ΣΣ:Τα ελάχιστα Βόρεια ιστορικά όρια της Ενιαίας Ελληνικής Ηπείρου). Από Νότια: Αμβρακικός Κόλπος.

Τα Βόρεια σύνορα κατά τους αρχαίους χρόνους, έφθαναν ακόμη βορειότερα, πλην όμως οι πληθυσμοί που κατοικούσαν στο διαμέρισμα αυτό, συμπιέστηκαν προς Νότο από τις επιδρομές των «Ιλλυριών» αρχικώς και των Ρωμαίων αργότερον, αφού οι Ιλλυριοί είχαν εξοντωθεί από τους Ρωμαίους, τα υπολείμματά τους αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες και έτσι οι Ιλλυριοί ως λαός εξαφανίστηκαν ιστορικώς!!!.

Χάρτης 1: Ενιαία Ελληνική Ήπειρος

Η λέξη Ήπειρος ετυμολογικώς προέρχεται από την δωρική έκφραση "ΑΠΕΙΡΟΣ ΧΩΡΑ"5. Η λέξη ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ που αναγράφεται στα αρχαία νομίσματα είναι η δωρική γενική, των Ηπειρωτών.

Η λ. ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ ετυμολογείται από το α + πέρας που σημαίνει την εκτεταμένη και άνευ πέρατος ξηρά, προφανώς κατ’ αντίθεση προς τις Ιονίους Νήσους. Στην αρχαιότητα από τους εντόπιους λεγόταν «Άπειρος» και στην Αιολική διάλεκτο «Άπερρος». Στον Όμηρο (ΟΔ: Ν/235,  Ξ/100, Γ/90-91), αναφέρεται σαν «Απείρη».

«Γρηύς απειραίη, θαλαμηπόλος Ευρυμέδουσα

την ποτ’ Απείρηθεν νέες ήγαγον αμφιέλισσα».

«Κείθ’ αλί κεκλιμένη εριβώλακος Ηπείροιο»

Στην Ελληνική μυθολογία, η παρουσία της Ηπείρου είναι πανάρχαια και έντονη. Τον πολυμήχανο Οδυσσέα κατάκοπο και ναυαγό θα περιθάλψει ο βασιληάς της Θεσπρωτίας Φείδων και ο γιός του. Μάλιστα ελέγετο ότι ο Οδυσσέας μετέβη στην Δωδώνη για να θυσιάσει στον Δία, ώστε να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην Ιθάκη (ΟΔ: Ξ/,327,κ.ε.)

Ο ποιητής Παρθένιος6 αναφέρει μύθον κατά τον οποιον, η χώρα έλαβε το όνομά της εκ της Ηπείρου θυγατρός του Εχίωνος, η οποία ετάφη εις την Χαονίαν. Εκτός του Ομήρου και Παρθενίου και ο αρχαίος ποιητής Πίνδαρος, μνημονεύει όχι απλά και μόνον την λ. «Ήπειρος», αλλά αναγράφει στο βιβλίο του για το «Βασίλειο της Ηπείρου», τοποθετώντας το γεγονός αυτό χρονολογικά πολύ πίσω στην απώτατη αρχαιότητα. Ο Πίνδαρος επίσης μας πληροφορεί (Νέμεα δ/82-87), ότι η Ήπειρος ήταν ελληνικωτάτη και αποτελούσε βασίλειο υπό τον Νεοπτόλεμον, τον 6ον π.Χ.

Ήπειρος ελέγετο υπό των αρχαίων, η χώρα η από των Ακροκεραυνίων μέχρι του Αμβρακικού κόλπου.

Ως πανάρχαιοι κάτοικοι της Ηπείρου θεωρούνται οι Πελασγοί. Αργότερα εμφανίζονται οι Ίωνες, τα προελληνικά φύλα και στην συνέχεια τα πρωτοελληνικά φύλα που επικρατούν. Κατά τον Θεόπομπο (4ος αι. π.Χ.) τα ηπειρωτικά φύλα ήσαν δέκα τέσαρα (14), ενώ κατά τον Στράβωνα (1ος μ.Χ. αι.) ένδεκα (11), και είναι όλα ελληνικά. Οι Ηπειρώτες συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ οι κάτοικοι της Επιδάμνου, ως σύμμαχοι των Κερκυραίων και Αθηναίων, ενεπλάκησαν στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Η Ήπειρος κατοικήθηκε από τους παλαιολιθικούς χρόνους. Οι ανασκαφή του Βρεττανού καθηγητού Eric Higgs με τον Σωτήριο Δάκαρη το 1963-1965 στό Παλαιολιθικό Σπήλαιο Ασπροχάλικο Πρέβεζας, απέδωσε ευρήματα ζωής χιλιετίες π.Χ. Παρόμοια ευρήματα βρήκαν οι ανωτέρω, στην θέση Καστρίτσα Ιωαννίνων.

Μεταγενέστερα, οι κάτοικοι εκείνης της εποχής ήταν τροφοσυλλέκτες, κυνηγοί και ποιμένες και κατασκεύασαν μεγάλoυς τύμβους για να θάψουν τους ηγέτες τους. Οι τύμβοι αυτοί είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνους που κατασκευάστηκαν αργότερα από τους Μυκηναίους.Το στοιχείο αυτό έχει υποστηριχθεί από την αρχαιολογική κοινότητα ότι, αποτελεί απόδειξη της συγγένειας μεταξύ Ηπειρωτών της παλαιολιθικής και νεολιθικής εποχής και Μυκηναίων της μετέπειτα εποχής του Χαλκού.  

Στην Ήπειρο βρέθηκαν και πολλοί οικισμοί και ευρήματα της καθ’ εαυτού Μυκηναϊκής εποχής. Τα πιο σημαντικά από αυτά, βρέθηκαν στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα ποταμού και στο Μαντείο της Δωδώνης (του Δωδωναίου Διός). Με τα ευρήματα στην σπηλιά του Ασπροχάλικου, στον Λούρο ποταμό, στο φαράγγι του Βίκου, στην Καστρίτσα και σε άλλα σημεία, είναι βέβαιο πως η ανθρώπινη παρουσία στην Ήπειρο, ανάγεται σε χιλιετίες π.Χ.

Μεταξύ 3.000 και 2.000 π.Χ. εμφανίζονται οι Πελασγοί που θεωρούνται πρόγονοι των Ελληνικών φυλών (Σελλοί, Έλλοπες, Κασσωπαίοι, Μολοσσοί, Αθαμάνες, Δρύοπες, κ.α. - περίπου 14 φυλές). Οι πληροφορίες μας για την ζωή των φυλών αυτών μέχρι το 800 π.Χ. είναι λιγοστές. Στα 800 - 600 π.Χ. οι Κορίνθιοι ιδρύουν στα παράλια της Ηπείρου αποικίες (όπως την Απολλωνία και την Επίδαμνο), ενώ το 500 π.X. ιδρύεται η ομοσπονδία των Ηπειρωτικών φύλων, από το βασιλιά των Μολοσσών Θαρύπα.

2/. Ιστορία της (Ενιαίας) Ηπείρου        

Οι τρεις βασικές φυλές που κατοίκησαν την περιοχή ήταν οι Χάονες στα βορειοδυτικά, οι Μολοσσοί στο κέντρο και οι Θεσπρωτοί στο νότο. Διακεκριμένη βασιλική οικογένεια που εμφανίστηκε κατά την ύστερη κλασσική εποχή, ήταν οι Αιακίδες, από την φυλή των Μολοσσών. Μέλος της ήταν και ο διάσημος βασιλιάς που είναι γνωστός ως Πύρρος της Ηπείρου, ο επονομαζόμενος «Αετός της Ηπείρου».

α/. Αιακίδες

Η Δυναστεία των Αιακιδών ήταν σειρά βασιλέων της Ελληνικής Ηπειρωτικής φυλής των Μολοσσών. Ήταν απόγονοι του Νεοπτολέμου, γιου του Αχιλλέα και της Δειδάμειας και απόγονου του Αιακού. Εγκαθίδρυσαν την δυναστεία Μολοσσών στην Ήπειρο, εβασίλεψαν από τον 5ο αι π.Χ. μέχρι το 231 π.Χ. και την ένωσαν σε ενιαία πολιτική οντότητα από το 370 π.Χ.. Οι Μολοσσοί συμμάχησαν με το ισχυρό, εκείνη την εποχή, μακεδονικό βασίλειο και το 359 π.Χ. η Μολοσσίδα πριγκίπισσα Ολυμπιάδα, ανηψιά του βασιλιά Αρύββα της Ηπείρου, παντρεύτηκε τον βασιλιά Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας. Εξ αυτών ήλθε στον κόσμον, ο Έλλην βασιλεύς Μέγας Αλέξανδρος

Οι Μολοσσοί είχαν ισόβιους βασιλείς, ενώ τα άλλα φύλα εξέλεγαν ετήσιους αρχηγούς. Ο Άδμητος (5ος π.Χ. αι.) ήταν βασιλεύς των Μολοσσών στην περιοχή της Ηπείρου, νυμφευμένος με την Φθία Ι (ΣΣ: Η Φθία ΙΙ είναι μεταγενέστερη, σύζυγος του βασιλιά Αιακίδη), με την οποία είναι γνωστόν πως απέκτησε τουλάχιστον ένα γιο. Η πλέον αποδεκτή χρονολογία βασιλείας του Αδμήτου είναι περίπου μεταξύ 469-423 π.Χ., άρα έμεινε στον θρόνο περίπου 46 χρόνια. Γιος του βασιλά Άδμητου, είναι ο μετέπειτα βασιλιάς της Ηπείρου, Θαρύπας.

Κατά την παράδοση, ο Άδμητος της Ηπείρου διεδέχθη στον θρόνο τον βασιλιά Μολοσσό, από τον οποίον έλαβε το όνομα και το Ηπειρωτικό αυτό φύλο. Οι απόγονοί του βασιλείς, υποστήριζαν πως προπάτορας της γενιάς του ήταν ο Νεοπτόλεμος Α΄, υιός του Ομηρικού Έλληνα ήρωα Αχιλλέα.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Πλούταρχο, οι πρώτοι αξιόλογοι από τους βασιλείς της Ηπείρου, εμφανίζονται κατά την κλασσική εποχή, εισάγοντας τον ελληνικό πολιτισμό και οργανώνοντας το κράτος και την νομοθεσία.7

Ο Άδμητος ήταν σύγχρονος του Αθηναίου στρατηγού Θεμιστοκλή, ο οποίος είχε στο παρελθόν κινηθεί πολιτικά εναντίον του Ηπειρώτη μονάρχη. Ωστόσο το 471 π.Χ., όταν ο Θεμιστοκλής εξοστρακίστηκε από την πατρίδα του και κατηγορήθηκε για…προδοσία, αναγκάστηκε να καταφύγει πρώτα στην Κέρκυρα και κατόπιν στην αυλή του βασιλιά Άδμητου για προστασία.8

Μετά το 465 π.Χ. που πέθανε ο Άδμητος μεσολάβησε ένα διάστημα, μέχρι το 422, κατά το οποίον οι βασιλείς της Ηπείρου «περιέπεσαν στην βαρβαρότητα», όπως γράφει ο Πλούταρχος, στον βίον του Πύρρου.

Κατά την διάρκειαν του Πελοπονησιακού πολέμου, νόμιμος βασιλιάς των Μολοσσών, ήταν ο ανήλικος Θαρύπας με επίτροπο και επικεφαλής των Μολοσσών τον Σαβύλινθο. Ο Θαρύπας (... – 385 π.Χ.) ήταν βασιλιάς των Μολοσσών κατά την ύστερη κλασσική εποχή. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, πρόκειται για τον πρώτο βασιλιά της Ηπείρου, μετά τους μυθικούς, που άφησε πίσω του αξιομνημόνευτο έργο. Την εποχή του, οι Μολοσσοί, βγήκαν από την πολιτική αφάνεια και άρχισαν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της Ηπείρου.

Ο Θαρύπας έκανε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις (νομοθετικές, πολιτειακές κ.ά.), που απετέλεσαν την βάση του εκσυγχρονισμού του κράτους των Μολοσσών. Οι Αθήνες, είχαν εντυπωσιάσει τόσον τους Μολοσσούς, ώστε έστειλαν τον ανήλικο βασιλιά τους Θαρύπα στις Αθήνες για εκπαίδευση. Κατά την παραμονή του, μυήθηκε στην αττική παιδεία και επηρεάστηκε βαθύτατα από τον πολιτισμό των Αθηνών, με αποτέλεσμα οι Αθηναίοι να του  απονείμουν τον τίτλο του πολίτη.

Γι' αυτό και ο Θαρύπας, όταν αργότερα ξαναέγινε βασιλιάς των Μολοσσών, ήταν με το μέρος των Αθηναίων. Η μόρφωσή του τού χάρισε μεγάλη δημοφιλία ανάμεσα στους υπηκόους του.9

Παρατήρηση 1η:

Σύμφωνα με τον Πλούταρχον, στο διάστημα μεταξύ 465-422 π.Χ., οι βασιλείς της Ηπείρου «περιέπεσαν στην βαρβαρότητα» που σημαίνει ότι πρίν τον 5ον αιώνα, δεν είχαν εκδηλώσει τάσεις ή τουλάχιστον δεν είχαν καταγραφεί, σημάδια βαρβαρότητος. Παράλληλα, οι Αθηναίοι απένειμαν στον Θαρύπα, τον τίτλο του πολίτη, τιμή που ΔΕΝ απενέμετο σε μη Έλληνες (Ίωνες) το γένος..

Αυτά προς το παρόν, ως πρώτη απάντηση περί «βαρβαρότητος» των ηπειρωτικών εθνών, όπως ακρίτως και θρασυστόμως την ερμηνεύουν, κάποιοι πλανεμένοι, κυρίως όμως οι Ιλλυριόπληκτοι και Αλβανολάγνοι «ραμφιστές» των αρχαίων Ελληνικών κειμένων.

Το 423 π.Χ. ο Θαρύπας γύρισε στην Ήπειρο, αναλαμβάνοντας τον θρόνο των Μολοσσών. Με  την επάνοδό του, «εισβάλλει» στην Ήπειρο ο αττικός πολιτισμός και η Αθηναϊκή επιρροή, που εκτοπίζει την Πελοποννησιακή (Σπαρτιατική και Κορινθιακή)…

Στην διάρκεια της βασιλείας του Θαρύπα πραγματοποιήθηκε στην Ήπειρο ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός. Ήλθε στην Ήπειρο, ο ίδιος ο Ευριπίδης στην Πασσαρώνα την πρωτεύουσα των Μολοσσών, 11 χιλιόμετρα Βορειοδυτικά των Ιωαννίνων και εδίδαξε στο κοινό των Μολοσσών την τραγωδία του «Ανδρομάχη» (421 π.Χ.).10

Ένα δράμα με το οποίον εξεφράζετο δυνατό µίσος για την Σπάρτη, και ετονίζετο η ηρωϊκή καταγωγή του βασιλικού γένους των Μολοσσών, που είχε κινδυνεύσει από τις Σπαρτιατικές ενέργειες.11

Η τραγωδία ασφαλώς παίχτηκε στην Ελληνική γλώσσα και όχι σε άλλη τοιαύτη, αφού οι Ηπειρώτες ως γνήσιοι Έλληνες, την εγνώριζαν και ωμιλούσαν προ αιώνων..

Επί Θαρύπα κατεγράφη η διαχρονικώς σωζωμένη παράδοση, περί καταγωγής των Μολοσσών από την γενιά του Αχιλλέα και του γιου του Νεοπτολέμου. Ο Παυσανίας, αφηγείται πως τον Θαρύπα και το Νεοπτόλεμο (ή Πύρρο όπως τον αποκαλεί), χωρίζουν δεκαπέντε γενεές.12  

Ο Θαρύπας επέβαλε την γραφή της ομιλουμένης Ελληνικής γλώσσης, έκοψε νομίσματα και συνέταξε σύνταγμα στην επικράτειά του. Επί της βασιλείας του, εγκαταλείπονται σταδιακά οι μικρές «κώμες», και οι κάτοικοι συγκεντρώνονται σε αστικά κέντρα. Τα τελευταία είχαν λιθόκτιστα κτίρια, δημόσια οικήματα, ναούς, ισχυρά τείχη και οχύρωση.

Παρατήρηση 2η:

Με την ανάρρησή του στον θρόνο, το 423 π.Χ.  ο Θαρύπας, εκτοπίζει την μέχρι τότε Σπαρτιατική επιρροή στην Ήπειρον και την αντικαθιστά με την Αθηναϊκή.. Πληροφορούμαστε λοιπόν, ότι οι Ηπειρώτες, μέχρι τον 5ον π.Χ. αιώνα, άγνωστον από πότε, συνεργάζονται και επηρεάζονται από τα ήθη έθιμα, τον τρόπον ζωής και λοιπές παροδόσεις των Ελλήνων Σπαρτιατών και μετά το 423 π.Χ. από τις αντίστοιχες των Ελλήνων Αθηναίων. Παραλλήλως οι Μολοσσοί παρηκολούθησαν την τραγωδία του Ευριπίδη «Ανδρομάχη», προφανώς στην Εληνική γλώσσα.

Τι άλλες αποδείξεις θέλουν οι ανιστόρητοι και τυφλίνες Αλβανολάγνοι, οι Σκιπετάροι και ξένοι ομόφρονές τους, για την ελληνικότητα των Ηπειρωτικών φύλων;

Είναι τόσον τυφλοί ή ο εγκέφαλος τους πάσχει από ανήκεστη βλάβη και ΔΕΝ αντιλαμβάνονται ότι τα Ηπειρωτικά έθνη ήταν αρχαιόθεν Ελληνικά και ωμιλούσαν την Ελληνικήν γλώσσα;

*

Γιος και διάδοχος του Θαρύπα ήταν ο Αλκέτας Α΄, ο οποίος συνέχισε το έργο του.13 Ο Αλκέτας είχε δύο γιους, τον Αρύββα και τον Νεοπτόλεμο. Γιος του Αρύββα ήταν ο Αιακίδης και γιος του Αιακίδη ο Πύρρος. Ο Νεοπτόλεμος ήταν πατέρας της Ολυμπιάδας της μητέρας του Μεγ. Αλεξάνδρου και πατέρας του Αλεξάνδρου Α΄ βασιλιά των Μολοσσών. Δηλαδή η Ολυμπιάδα είχε αδελφό τον βασιλιά της Ηπείρου Αλέξανδρο Α΄ και γι’ αυτό ονόμασε και τον γιο της Αλέξανδρο, τον γνωστό Μέγα Αλέξανδρο γιο του Φιλίππου Β’.

Με πρωτοβουλία των Μολοσσών συγκροτείται η πρώτη πολιτική κοινοπραξία, το «Κοινόν των Μολοσσών» (αρχές 4ου π.Χ. αι.).  Ήδη όμως το Βασίλειο των Μακεδόνων κάτω από την ικανή διοίκηση του Φιλίππου Β΄, έχει αρχίσει να αναδεικνύεται στην μεγαλύτερη δύναμη του τότε γνωστού κόσμου. Ο Φίλιππος Β΄ από το 350 π.Χ. θα αρχίσει τις επεμβάσεις του και στην Ήπειρο, αφού κατανικήσει τον Αρρύβα στο πεδίο της μάχης.

Τελικώς, τον χειμώνα του 343/342 π.Χ. θα εκδιώξει τον Αρρύβα και θα ανεβάσει στον θρόνο τον γιο του Νεοπτόλεμου Α΄ και αδελφό της γυναίκας του Ολυμπιάδας, τον Αλέξανδρο Α΄ τον Μολοσσό (342-331 π.Χ.), ο οποίος θα είναι και ο πρώτος βασιλεύς των Μολοσσών που θα εισβάλει στην Ιταλία (334 π.Χ.) και θα πολεμήσει τους Ρωμαίους που απειλούσαν την ανεξαρτησία των ελληνικών πόλεων της νότιας Ιταλίας (Μεγάλη Ελλάς). Δυστυχώς όμως, παρά τις αρχικές του επιτυχίες, το 331 π.Χ. θα υποστεί συντριπτική ήττα και ο ίδιος θα πέσει στο πεδίο της μάχης.

Από τις αρχές του 3ου π.Χ. αι., με την οριστική άνοδο στον θρόνο του Μολοσσού βασιλιά Πύρρου (297-272 π.Χ.), η πολιτική θέση των Ηπειρωτών μεταβάλλεται. Οι Μολοσσοί, απόγονοι των μεγάλων ηρώων των Ομηρικών επών, του μυθικού Νεοπτολέμου, γιου του Αχιλλέα και της Ανδρομάχης, φιλοδοξούν να αναμειχθούν ενεργά στις ελληνικές υποθέσεις.

Κτίζονται νέες πόλεις, κατασκευάζονται θέατρα και μεγαλοπρεπή οικοδομήματα και μεγάλα μνημεία τέχνης αρχίζουν να στολίζουν τα μεγάλα κέντρα, όπως η Αμβρακία και η Δωδώνη.

Στην ηρωϊκή αυτή περίοδο, ανακαινίζεται ριζικά το ιερό της Δωδώνης, με την ανοικοδόμηση του ναού του Διός και την ανάδειξή του σε μνημειακό κτίριο, με την κατασκευή του γιγάντιου θεάτρου, που σώζεται μέχρι σήμερα.

Τον 3ο αι. π.Χ. η Ήπειρος παρέμεινε υπολογίσιμη, ενωμένη υπό το Κοινό των Ηπειρωτών ως ομόσπονδο κράτος με το δικό της κοινό αντιπροσώπων (ή συνέδριο, όπως αναφέρονταν). Όμως, βρέθηκε στο επίκεντρο των πολέμων μεταξύ Μακεδονίας και της ανερχόμενης δυνάμεως της Ρώμης.              

Χρυσός στατήρ Αλεξάνδρου Α΄Βασιλέως Μολοσσών (342-331 π.Χ.)

Παρατήρηση 3η:

Παρατηρούμε, ότι τα ονόματα στον χρυσούν στατήρα του Αλεξάνδρου Α΄ είναι Ελληνικά. Αφού οι (Α-Σ) ισχυρίζονται ότι οι Μολοσσοί ήσαν Αλβανοί, γιατί δεν χάραξαν τα γράμματα στον στατήρα στην Αλβανική, Ιλλυρική ή Σκιπετάρικη γλώσσα;

*

Ο Μέγας Αλέξανδρος που δημιούργησε την μεγάλη Ελληνική Μακεδονική Αυτοκρατορία, περιέλαβε και την Ήπειρο ως επαρχία του. Στα 307 π.Χ. βασιλεύουν ο Πύρρος και ο Νεοπτόλεμος. Στην μεταξύ τους διαμάχη, επικρατεί ο Πύρρος. Ο Πύρρος μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Πασσαρώνα στην Αμβρακία και με τα στρατηγικά του προσόντα και την φιλοδοξία του, ανέδειξε την Ήπειρο σε σπουδαίο Ελληνικό κράτος. Υπέταξε την Μακεδονία, έκανε μεγάλες εκστρατείες στην Ιταλία, Σικελία και στην Πελοπόννησο, όπου και το 272 π.Χ. βρήκε το θάνατο στο ΄Αργος, όπως λέγει η παράδοση, από κεραμίδι που του πέταξε η μάνα ενός αντίπαλου στρατιώτη.

Με την εμφάνιση και την βασιλεία του Πύρρου, η αρχαία Ήπειρος απέκτησε για πρώτη φορά ακτινοβολία, πολύ, πέρα από τα σύνορα της. Η εκστρατεία του Πύρρου στην Ιταλία και η αποδυνάμωση της πατρίδος του από μάχιμο πληθυσμό, κατέστη αργότερα η αιτία μεγάλων καταστροφών σε αυτήν, όταν εισέβαλαν οι Ρωμαίοι, νικητές μετά την αιματηρή Μάχη της Πύδνας.14

Πύρρος, ο Βασιλιάς της Ηπείρου

Μεγάλη στρατιωτική μορφή της Ηπείρου, υπήρξε ο βασιλεύς των Μολοσσών Πύρρος, γνωστός για την εκστρατεία του στη Νότιο Ιταλία (3ος αιών), προς ενίσχυση των Ελλήνων της Μεγάλης Ελλάδος (Τάρας).

β/. Το Κοινό Ηπειρωτών (Κοινὸν Ἀπειρωτᾶν)

Το Κοινό Ηπειρωτών (αρχαία Ελληνικά: Κοινὸν Ἀπειρωτᾶν):

1//. Ήταν εθελοντική συμμαχία σε επίπεδο ομοσπονδίας των διαφόρων πόλεων-κρατών της Ηπείρου, κατά την Ελληνιστικήν περίοδον. Η εθελοντική αυτή συμμαχία διήρκεσε μεταξύ 231 π.Χ.-168 π.Χ, δηλαδή από το τέλος της ετήσιας βασιλείας της Δηϊδάμειας, κόρης του Πύρρου ΙΙ, έως την κατάληψη της Ηπείρου, από τους Ρωμαίους από τον Αιμίλιο Παύλο, το 168 π.Χ.

2//. Παρέμεινε ουδέτερο στην διαμάχη Ρωμαίων-Μακεδόνων, όμως στον Γ΄ Μακεδονικό Πόλεμο (171-168 π.Χ.), οι Μολοσσοί πήραν το μέρος των Μακεδόνων, ενώ οι Χάονες και οι Θεσπρωτοί το μέρος των Ρωμαίων. Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές για την Ήπειρο, οι Μολοσσοί υποτάχθηκαν το 167 π.Χ. και 150.000 κάτοικοι έγιναν σκλάβοι. Η περιοχή λεηλατήθηκε τόσον καταστροφικά από τους Ρωμαίους, ώστε έπρεπε να περάσουν 500 χρόνια για να επανακάμψει και πάλι η ζωή στην Ήπειρο.

ΔΕΝ πρέπει να γίνεται σύγχυση του Κοινού των Ηπειρωτών (Κοινὸν Ἀπειρωτᾶν) (231-168 π.Χ.) με το προγενέστερο όμοιο ομοσπονδιακό σχήμα, δημιούργημα της Μυρτάλης - Ολυμπιάδας, μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ονομάσθηκε «Ηπειρωτική Συμμαχία» ή "Συμμαχία των Ηπειρωτών" (336-328 πΧ). Σε αμφότερες τις ομοσπονδίες είχαμε εθελοντική σύμπτυξη Μολοσσών, με Χάονες, Θεσπρωτούς και αποικίες Ηλείων (Πανδοσία, Βουχέτιον, Ελάτρεια, και Βατίαι), αλλά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. 

Το βασίλειο της Ηπείρου είχε κόψει νόμισμα, και μερικά αρχαία κέρματα έχουν διασωθεί. Το αργυρό Κερκυραίϊκο τετράδραχμο της Ηπείρου του 2ου-1ου π.Χ. αι., απεικονίζει της κεφαλές του Δωδωνίου Διός και της Διώνης.

Αργυρό Νόμισμα του Κοινού των Ηπειρωτών (ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ). [Τετράδραχμο της Ηπείρου.

2ος - 1ος αι. π.Χ.15, Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων]

Παρατήρηση 4η:

Όπως παρατηρούμε στα παραπάνω νομίσματα (νόμισμα με την μορφήν του Πύρρου και νόμισμα με την λ. ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ), οι λέξεις είναι γραμμένες στην Ελληνική γλώσσα. Αφού οι Αλβανολάγνοι, οι (Α-Σ) και οι πάσης φύσεως Ιλλυριόπληκτοι, υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήσαν Ιλλυρικά ή ημι-μακεδονικά φύλα, γιατί οι λέξεις που αναγράφονται στα νομίσματα, ΔΕΝ είναι γραμμένες στην Ιλλυρική, Αλβανική ή «Μακεδονική» γλώσσα;

γ/. Περίοδος Ρωμαϊκής κυριαρχίας

Με την ρωμαϊκή κατάκτηση της Ηπείρου το 168 π.Χ. από τις λεγεώνες του ύπατου Αιμιλίου Παύλου, έπαψε και η ανεξαρτησία της. Το 146 π.Χ. προσαρτήθηκε οριστικά με το όνομα «Παλαιά Ήπειρος» (Λατινικά: Epirus Vetus). Η παράκτια περιοχή γνώρισε σχετική εμπορική άνθιση, ενώ η κατασκευή της Εγνατίας οδού, έδωσε περαιτέρω ώθηση στην εμπορική και οικονομική δραστηριότητα.

Επί Ρωμαιοκρατίας, η Ήπειρος αποτέλεσε τμήμα της Μακεδονικής Επαρχίας και λεηλατήθηκε για δεύτερη φορά το 88 π.Χ. από Θρακικά στρατεύματα. Κατά την ρωμαϊκή κυριαρχία, η περιοχή αποτελεί πεδίο συγκρούσεων ρωμαϊκών στρατευμάτων, με αποτέλεσμα, όπως περιγράφει ο Στράβων, η ύπαιθρος να ερημώσει και πολλά οχυρά και πόλεις να εγκαταλειφθούν.

Με την ίδρυση της Νικοπόλεως από τον Αύγουστο, στην πόλη μεταφέρονται κάτοικοι από μια μεγάλη ακτίνα της περιοχής, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την ερήμωση της υπαίθρου. Κατά την διανομή των επαρχιών που πραγματοποιεί ο Αύγουστος το 27 π.Χ., η παλαιά Ήπειρος διχοτομείται: Το βόρειο τμήμα είναι προσαρτημένο στην επαρχία Μακεδονίας, η οποία διαθέτει εκτεταμένο άνοιγμα προς το Αδριατικό Πέλαγος με τους λιμένες του Δυρραχίου και της Απολλωνίας, ενώ το νότιο τμήμα υπάγεται στην επαρχία της Αχαΐας.

Χάρτης 2: The Roman provinces of Epirus Vetus and Epirus Nova in relation to modern borders.

Χάρτης 3: The Roman provinces οf conquered Hellas

Παρατήρηση 5η:

Γιατί οι Ρωμαίοι τον 2ον π.Χ. αιώνα, διετήρησαν την ονομασίαν «Παλαιά Ήπειρος» και κατά την νέαν διοικητικήν διαίρεση, στην οποίαν προέβησαν, την περιοχήν από του ύψους του Αυλώνος μέχρι περίπου των βορείων συνόρων της σημερινής Αλβανίας την ονόμασαν Νέα Ήπειρον ή Ελληνική Ιλλυρία, την οποίαν και διεχώρισαν από την Βαρβαρικήν Ιλλυρίαν;

Εάν κυριαρχούσαν οι «Ιλλυριοί» σε αμφότερες τις περιοχές, ή τα λεγόμενα Ηπειρωτικά φύλα δεν ήσαν Ελληνικά, υπήρχε λόγος να γίνει ο σαφέστατος αυτός διαχωρισμός;

Όλα αυτά δεν αποδεικνύουν ότι:

-Ο όρος Ιλλυρία είναι γεωγραφικός και όχι εθνολογικός ή κάτι άλλο;

-Οι Ρωμαίοι, όταν κατέλαβον την Ήπειρον, διεπίστωσαν πως στην περιοχήν της αποκληθείσης από τους ιδίους, «Ελληνικής Ιλλυρίας», κυριαρχούσαν οι Έλληνες εθνολογικώς και πολιτιστικώς;

-Η Παλαιά Ήπειρος, τουλάχιστον, ήταν αρχαιόθεν Ελληνική, κατοικουμένη από Ελληνικά φύλα;

δ/. Περίοδος Ρωμαίϊκης/Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας

Η Ήπειρος περιήλθε στην Ανατολική Ρωμαϊκή/Ελληνική Αυτοκρατορία (Βυζάντιο),όταν διαιρέθηκε η αυτοκρατορία το 395 μ.Χ. σε Ανατολική και Δυτική. Από το 396 μ.Χ. και μετά, στην Ήπειρο σημειώθηκαν διαδοχικές εισβολές γερμανικών φυλών, Ούνων, Οστρογότθων, Βουλγάρων, Σλάβων που εγκαθίστανται, ακόμη και Σαρακηνών. Το 1059 πραγματοποιείται νέα εισβολή Σλάβων - Νορμανδών και τοπικές επαναστάσεις.

Όταν αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Φραγκοπαπικούς σταυροφόρους το 1204, ο Μιχαήλ Α' Κομνηνός Δούκας, κατέλαβε την Ήπειρο και ίδρυσε το ανεξάρτητο «Δεσποτάτο της Ηπείρου», με πρωτεύουσα την Άρτα και με υπηκόους Έλληνες, Σλάβους, και άλλους. Γεωγραφικώς, το Δεσποτάτο περιλάμβανε εκτός από την Ήπειρο (από τον ποταμό Γενούσο ή αργότερον βορείως του Δυρραχίου, στα βόρεια ως τον Αμβρακικό), την Αιτωλία, την Ακαρνανία και περιοχές των σημερινών Σκοπίων.  Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ήλθαν στην περιοχή, πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη, ενώ τα Γιάννενα επί Μιχαήλ Άγγελου Κομνηνού, ιδρυτού του δεσποτάτου της Ηπείρου, αναπτύσσονται.

Ακολουθεί εισβολή των Βουλγάρων και το 1236 επανιδρύεται το Δεσποτάτο της Ηπείρου από τον Μιχαήλ 'Αγγελο τον Β', που επιζεί 100 χρόνια. Το 1335 η Ήπειρος υπάγεται ξανά στην Ελληνική (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία. Το 1318 την περιοχή την κατέλαβαν προσωρινά Σέρβοι και αργότερα για ένα διάστημα, κατέλαβαν κάποιες πόλεις οι νεοφανείς φύλαρχοι των ορεσίβειων ληστών, οι Σκιπετάροι.

Το 1359 το Δεσποτάτο πέρασε και πάλιν στην επικράτεια του της Ρωμανίας (Βυζαντίου),  αλλά όχι για πολύ. Λίγο πριν την Οθωμανική κατάκτηση, η Ήπειρος περιήλθε υπό τον έλεγχον της Ιταλοπαπικής οικογένειας των Τόκκων.16

ε/. Τουρκοκρατία

Παρά την εναλλαγή διοικήσεων και κατακτητών, τουλάχιστον οι πόλεις της Ηπείρου διατηρούσαν κυρίως Ελληνικόν πληθυσμό. Όπως αναφέρεται σε πανηγυρικό κείμενο που γράφτηκε μεταξύ 1427-1446, «Αι δε πόλεις καθαρόν έτι σώζουσι το ελληνικόν γένος, ...».17

Το 1431, οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τα Γιάννενα, και το 1449 την Άρτα.  Το 1581 οι κάτοικοι της Χιμάρας απευθύνουν αίτημα στον Πάπα «να τους βοηθήσει και να λυτρώσει τα παιδιά όλης της Γρετζίας (Γραικίας)».

Από τον 15ο-16ο αι., αρχίζουν σταδιακώς νέοι διωγμοί των Ελλήνων από τις βορειότερες περιοχές (Κρόϊα, κοιλάδα ποτ. Μάτι, κλπ.) προς τις νοτιώτερες αλλά και την κυρίως Ελλάδα (είχαν προηγηθεί οι σφαγές και διωγμοί των Ελλήνων Ηπειρωτών από τους Βουλγάρους, Σλάβους και τις ληστοσυμμορίες των Σκιπετάρων, κατά τον 11ον, 12ον-13ον και 14ον αι. αντιστοίχως).

Παρ’ όλα αυτά, ο Ελληνισμός αν και λαβωμένος, διωγμένος από τις αρχαιόθεν προγονικές εστίες, είχε αισθητήν παρουσίαν μέχρι την γραμμή LISSOS –BYLAZORA-STOBI (Βλέπε στον παρακάτω χάρτη 4), πλήρως δραστηρία την παρουσία του (εμπορικώς, πολιτισμικώς και πληθυσμιακώς), τουλάχιστον επί της γραμμής ΕΠΙΔΑΜΝΟΣ-παλαιά ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ- Λ. ΑΧΡΙΣ (ΛΥΧΝΙΔΟΣ) [ΝΑΙ]  και αναμφισβητήτως συμπαγής με απόλυτη πληθυσμιακή πλειοψηφία, μέχρι την γραμμήν του ποτ. ΓΕΝΟΥΣΟΥ (σημ. ΣΚΟΥΜΠΙ) [Βλέπε στον παρακάτω χάρτη 5].   

Xάρτης 4: Τα Ηπειρωτικά Έθνη της Αρχαίας Ενιαίας Ελληνικής Ηπείρου και τα περιβάλλοντα φύλα (Ελληνικά/Μακεδόνες, Παίονες, Θράκες), Ιλλυριοί, Κέλτες.

Χάρτης 5: Η Ήπειρος κατά τον 14ον αιώνα.

Συνεπώς, όποιος αναμιγνύει Σκιπετάρους/«Αλβανούς» και Έλληνες/ Αρβανίτες και προσδίδει την ίδια εννοιολογική ερμηνεία, σε τοπωνύμια διαφορετικών περιοχών και πόλεων (θεωρία της συνυπάρξεως αν όχι ταυτίσεως):

.Είναι ανόητος, ιστορικώς αγράμματος, κακόβουλος, διαστροφέας της ιστορικής αληθείας και συνηγορεί ή αποσκοπεί στην δημιουργία συγχύσεως και εξυπηρετήσεως της κρατικής Σκιπετάρικης προπαγάνδας.

.Επιχειρεί σκοπίμως ή ανοήτως, να Αλβανοποιήσει τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ, τους απογόνους των Σουλιωτών, που κατάγονταν από την περιοχή των Ελληνικών ΑΡΒΑΝΩΝ.

στ/.  Απελευθέρωση της Ηπείρου

Δεν ήθελαν μόνο οι Έλληνες να αποτελέσουν μέρος ενός Ελληνικού ελεύθερου κράτους. Το 1829, 56 αγάδες από την Λιαπουργιά επαναστατούν και σηκώνουν την Ελληνική σημαία, το 1847 ο Γκιουλέκας, εγγονός του χριστιανού Αλέξη Λογγίνου, επαναστατεί στο Κουρβελέσι, ενώ οι τόσκηδες αγάδες της περιοχής, ζητούν την προσάρτηση στο Ελληνικό Βασίλειο.

Το 1881 απελευθερώνεται η Άρτα, το 1912 η Φιλιππιάδα. Στις 21 Φεβρουαρίου 1912, απελευθερώνονται τα Γιάννενα, αλλά η ενιαία Ήπειρος έμελλε να μην ξαναενωθεί, εξαιτίας των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων. Στις 7 Δεκεμβρίου του 1912 ο Ελληνικός στρατός εισέρχεται θριαμβευτής στην Κορυτσά, η Χιμάρα είχε ήδη απελευθερωθεί στις 5 Νοεμβρίου του 1912 από τον Χιμαριώτη συνταγματάρχη Σπυρομήλιο και Χιμαριώτες μαζί με κρητικούς εθελοντές,

Στην πρεσβευτική διάσκεψη του Λονδίνου το 1912, αποφασίζεται η ίδρυση αυτόνομου Αλβανικού κράτους και ΔΕΝ γίνεται δεκτή η ελληνική πρόταση για δημόψηφισμα στις περιοχές της Ηπείρου. Ιταλοί και Αυστριακοί θέλουν και περιοχές της Ηπείρου να ενταχθούν στο «Αλβανικό» κράτος, όπως το αποκαλούν. Αντιθέτως, Γάλλοι και Ρώσοι ζητούν να δοθεί και η Βόρεια περιοχή της Ενιαίας μέχρι τότε Ηπείρου, στην Ελλάδα.

Το 1913 υπογράφεται το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας που παραχωρεί τις απελευθερωμένες περιοχές της Ηπείρου στο αποκληθέν «Αλβανικό» κράτος, αγνοώντας παντελώς το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως των κατοίκων.

Το 1913 είναι καταγεγραμμένα στην Βόρειο Ήπειρο 352 ελληνικά σχολεία και 22.075 μαθητές!!!

Με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας το 1914, που ουσιαστικά ήταν τελεσίγραφο προς την Ελλάδα, Βόρειος Ήπειρος ή Αιγαίο, οι βορειοηπειρώτες προδόθηκαν. Η Ελληνικώτατη Βόρειος Ήπειρος (Β/Η), δωρίζεται στην υποτελείς Σκιπετάρους φυλάρχους-ληστάρχους της νεοσύστατης «Αλβανίας» !!!

Ο Γερμανός πρεσβευτής Λιτόφσκυ, στα απομνημονεύματά του (1918) γράφει σχετικώς:

«Εις το μεγαλύτερον μέρος της Αλβανίας ο πολιτισμός είναι Ελληνικής προελεύσεως. Εις το νότιον τμήμα της χώρας αι πόλεις είναι απολύτως Ελληνικαί. Η προσάρτησις λοιπόν των κατοίκων τούτων κατά το πλείστον ορθοδόξων παρά μουσουλμάνων, εις την Ελλάδα, θα ήτο καλυτέρα και φυσικωτέρα λύσις…».

Στο σημείον αυτό, σχετικώς με την Ελληνικότητα της περιοχής, αναφέρομεν και τις παρακάτω γνώμες και πληροφορίες:18

-Ο W. Eton, πρόξενος της Αγγλίας στα Ιωάννινα το 1798 τονίζει ότι η αναλογία των Χριστιανών έναντι Μωαμεθανών στην Ενιαίαν Ήπειρον, είναι 5 προς 1. Υπό τον όρον Μωαμεθανοί νοούνται και οι Οθωμανοί και οι Σκιπετάροι..

-O E. Pouquevill, πρόξενος της Γαλλίας στα Ιωάννινα το 1826 υποστηρίζει ότι όλη η περιοχή του Δελβίνου, Βερατίου και Μοσχοπόλεως κατοικείται από Έλληνες.

-O M. Smidt, Γερμανός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Freiburg, το 1871 τονίζει ότι οι πλέον γνήσιοι Έλληνες είναι οι κάτοικοι της Ηπείρου.

-O M. Kieperi, Γερμανός γεωγράφος καθηγητής του πανεπιστημίου του Βερολίνου, το 1878 υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ελληνικωτέρα περιοχή από την Ήπειρον, ως προς τον πληθυσμόν, την γλώσσαν και την διάνοιαν, θέτει δε τα Βόρεια σύνορά της εις τον ποτ. Γενούσον (σημ. Σκούμπην).

Και όμως οι άθλιοι, αδίστακτοι, ανθέλληνες, αντίχριστοι παπικοί (αιρετικοί ψευδοχριστιανοί), Ιταλοί και Αυστρο-ούγγροι, συνεπικουρούμενοι από τους Άγγλους προτεστάντες, παρά τις αντιδράσεις των υπολοίπων (Γάλλων, Ρώσων και ηπιώτερον των Γερμανών), μας άρπαξαν βιαίως, το Ελληνικώτατον Βορειοηπειρωτικόν διαμάντι και το δώρισαν στους υποτακτικούς τους  φυλάρχους των ορεσίβειων ληστών (Σκιπετάρους), τους οποίους βάπτισαν «Αλβανούς».

Αμετανόητα Σκιπετάρικα κυνάρια! Δεν τα γνωρίζετε αυτά;

ζ/. Οι απελευθερωτικοί αγώνες των Βορειοηπειρωτών (Β/Η) από το 1914 μέχρι σήμερον

Παρ’ όλα αυτά, οι Βορειοηπειρώτες αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα, έστω και αν το ελληνικό κράτος τους άφηνε στην τύχη τους. Έτσι αποφάσισαν να υπερασπιστούν την Ελληνική τους ταυτότητα.

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1914 ο Ηπειρώτης Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος, πρώην υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, φεύγει από την Αθήνα, φθάνει στο Αργυρόκαστρο και σχηματίζει κυβέρνηση. Στις 17 Φεβρουαρίου του 1914 η κυβέρνηση κηρύσσει την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου.

Η εξέγερση που ΔΕΝ στηρίχθηκε από την Ελλάδα, εξανάγκασε τις Μεγάλες Δυνάμεις και την ηγεσία της «Αλβανίας», να ζητήσουν συμφωνία, η οποία ονομάστηκε πρωτόκολλο της Κέρκυρας, υπογράφηκε στις 17 Μαΐου του 1914 και συνιστούσε ελληνική υποχώρηση.

Το απόσπασμα του αποχαιρετισμού του μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως στην Ελληνική σημαία κατά την υποστολή της, θα μπορούσε να είναι το παράπονο κάθε κομματιού του έθνους, που χωρίς αυτό, το κράτος δεν θα είχε σχηματιστεί, αλλά θυσιάστηκε πολύ εύκολα….

«Χάριν της υπέρτατης εθνικής ανάγκης κατεβιβάσθης, ω θείον όνειρον, ημών τε και των πατέρων μας γαλανόλευκη μας, εθνική μας σημαία».

Το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, παραχωρούσε διοικητική, εκπαιδευτική και δικαστική αυτονομία στους Βορειοηπειρώτες, υπεγράφη από την «Αλβανία» και τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Από τότε, ο προδομένος Ηπειρωτικός Ελληνισμός του Βόρειου κομματιού της Ηπείρου ονομάστηκε Βορειοηπειρωτικός.

Το πρωτόκολλο ήταν μία υποχώρηση, μία ήττα για τον ελληνισμό, ένα πρωτόκολλο του οποίου οι διατάξεις και πρόνοιες ΟΥΔΕΠΟΤΕ τηρήθηκαν, χωρίς να υπάρξει η ενδεδειγμένη αντίδραση της Μητρός Ελλάδος.

Το 1914, ο Ελληνικός στρατός απελευθερώνει για δεύτερη φορά την Βόρεια Ήπειρο. Με εντολή της Entente, o Ελληνικός στρατός εισέρχεται και πάλιν στην Βορεια Ήπειρο, όπου η αυτόνομη κυβέρνηση δίνει ευχαρίστως την εξουσία στον ελευθερωτή Ελληνικό στρατό, ενώ 16 αντιπρόσωποι της Βόρειας Ηπείρου, συμμετέχουν στην βουλή των Ελλήνων.

Ο δίκαιος αγώνας των Βορειοηπειρωτών έχει αναγνωριστεί από μια σειρά διεθνών θεσμών, όπως η Αμερικανική Γερουσία, που το 1920 ψηφίζει ότι η Βόρεια Ήπειρος χωρίς την εξαίρεση της Κορυτσάς πρέπει να δοθεί στην Ελλάδα.

Το 1921, η Αλβανία για να γίνει δεκτή στην κοινωνία των Εθνών, καταθέτει δήλωση σεβασμού των θρησκευτικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών. Φυσικά παραβίασε την δέσμευση της, χωρίς να υποστεί ΟΥΔΕΜΙΑ διεθνή κύρωση.

Το 1934 οι Βορειοηπειρώτες (Β/Η) προσφεύγουν στην Κοινωνία των Εθνών εναντίον της Αλβανίας για το κλείσιμο των Ελληνικών σχολείων. Η υπόθεση παραπέμπεται στο δικαστήριο της Χάγης που δικαιώνει τους Βορειοηπειρώτες το 1935. Το 1935 το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δικαίωσε τους Βορειοηπειρώτες, όχι επειδή η Αλβανία έκλεισε τα Ελληνικά σχολεία, αλλά γιατί έκλεισε τα ιδιωτικά -κοινοτικά- σχολεία που ήταν τα Ελληνικά, και έτσι έκλεισε τα Ελληνικά σχολεία χωρίς να τα ονομάζει.

Δυστυχώς  παρά το γεγονός ότι οι Β/Η δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται για το δικαίωμα τους στην αυτοδιάθεση, οι διεθνείς νταβατζήδες της Σκιπερίας, ποτέ δεν τους παρέσχον αυτό το αυτονόητον δικαίωμα να καθορίζουν την μοίρα τους, αγνοώντας προκλητικώς τις παρακλήσεις  και αδιαφορώντας για τα δάκρυα των Β/Η, δωρίζοντας Ελληνική γη, Ελληνικά ονόματα και ιστορία χιλιάδων ετών, στους άνευ εθνικής ταυτότητος Σκιπετάρους φυλάρχους που έθεσαν υπό την προστασίαν τους, με την δημιουργίαν του προτεκτοράτου που απεκάλεσαν «Αλβανία»..

Από τον Ζώγου στον Χότζα, στις αυθαίρετες μειονοτικές ζώνες που άφησαν έξω προπύργια του ελληνισμού όπως την Χιμάρα, στα γκρεμισμένα σπίτια στην Χιμάρα, μέχρι τα σύγχρονα γκρεμίσματα των οικιών των Β/Η..

Το 1940 η Βόρειος Ήπειρος ελευθερώνεται για τρίτη φορά. Το βορειοηπειρωτικό ζήτημα δεν έκλεισε, εκκρεμεί από την διάσκεψη των υπουργών εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων το 1946. Ο Βορειοηπειρωτικός ελληνισμός με αναγνωρισμένα και καταπατημένα δικαιώματα, εξακολουθεί να είναι μόνος αλλά παρών και μαχόμενος.

Οι ψευτοανθρωπιστές και ψευτοδημοκράτες της Ευρώπης και γενικώτερα του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, σήμερα στηρίζουν τον Αλβανικό υπερεθνικισμό, και οι ψευτοπατριώτες, ψευτο-Αλβανοί (Σκιπετάροι), της εκάστοτε Αλβανικής ηγεσίας, προσπαθούν να τον καπηλευτούν.

Και τον καπηλεύονται, αφού «παίζουν» στα εγχώριο γήπεδο, αλλά και στο διεθνές στερέωμα, χωρίς αντίπαλο, χωρίς την παραμικρή αντίδραση της Ελλάδος και των εκάστοτε Ελλαδίτικων κυβερνήσεων και Ελλαδιτών/Ελληνόφωνων κυβερνητών. Αλωνίζουν, προκαλούν και ονειρεύονται την δημιουργία της…«Μεγάλης Αλβανίας»!!

Έτσι νομίζουν! Κούνια που τους κούναγε!

Δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται και τι πρόκειται να συμβεί στο εγγύς μέλλον, γιατί ζουν αφιονισμένοι στον κόσμο τους, από τα πάσης φύσεως ναρκωτικά (φυσικά, πολιτικά, υπερεθνικιστικά, κ.α.) που τους προμηθεύουν οι  διεθνείς προστάτες τους, με κυριώτερον το βαθύ (παρα) κράτος των ΗΠΑ….

 Οι Εθνοδιαλυτές Ελλαδίτες ή Ελληνόφωνοι, αλλογενείς και αλλόδοξοι, που εγκαθίστανται στην εξουσία της Ελλάδος από το Σύστημα, με το άλλοθι των ψευτοδημοκρατικών εκλογών, ως εντολοδόχοι της Μεγάλης στοάς και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, σιγά σιγά θα απομακρυνθούν από όλα τα μετερίζια της εξουσίας και θα παραδώσουν, αργά ή γρήγορα, την εξουσία στους γνήσιους Έλληνες, στους Ρωμηούς (Ορθόδοξους Έλληνες).

Αυτή η αδιανόητη για κάποιους «αλλαγή», αποτελεί ιστορική νομοτέλεια!

Όταν οι Σκιπετάροι το διαπιστώσουν, θα είναι αργά γι’ αυτούς και τους προστάτες τους, γιατί ούτε που θα προλάβουν να αντιδράσουν. Και δεν θα προλάβουν διότι οι Ρωμηοί δεν έχουν σχέση με τους σημερινούς ενδοτικούς Ελλαδίτες, ούτε με τους Ελληνόφωνους μειοδότες. Είναι οι αφανώς και αθορύβως, επελαύνοντες ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ, που θα αποκαταστήσουν την τάξη και το Δίκαιον, στην σκλαβωμένη Βόρειο Ήπειρο και όχι μόνον !!!

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Η Ιστορία της Ηπείρου, εκδόσεις Δωδώνη, 1982

-Χαράλαμπος Γκούβας: Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας, έκδοση 2009.

6 Παρθένιος: Γραμματικός και ποιητής του 1ου π.Χ. αι. καταγόμενος από την Νίκαια της Βιθυνίας.

7 Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι:Πύρρος», §1

8 Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Θεμιστοκλής», §24

-Θουκυδίδης, «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου», Α.135-136

9 Ιουστίνος, «Επιτομή της Ιστορίας του Πομπήιου Τρώγου», 28.3 (Στην δεδομένη μετάφραση το όνομα Tharybas μεταφράστηκε ως Αρύββας).

10 Διατυπώθηκε από κάποιους μελετητές αμφιβολία, αν παίχτηκε στην Πασσαρώνα η «Ανδρομάχη» και γιατί όχι στη Δωδώνη. Το πράγμα είναι απλό. Το θέατρο της Δωδώνης χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. Όλα τα άλλα ιερά και το Μαντείο υπήρχαν από αιώνες πριν. Το θέατρο όμως χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. (Σωτ. Δάκαρη, «Δωδώνη» σ. 12).

11 D. S. Robertson (1923), 58-60. --- Σωτήρης Δάκαρης στη «ΔΩΔΩΝΗ» σελ. 9.

12 Παυσανίας, «Ελλάδος περιήγησις», 1.11

13 Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Πύρρος», §1

14 Η Μάχη της Πύδνας ήταν η τελευταία αποφασιστική μάχη του Τρίτου Μακεδονικού Πολέμου (171-168 π.Χ.), μεταξύ Ρωμαίων και Μακεδόνων (22 Ιουνίου 168 π.Χ.). Η έκβαση της μάχης αυτής, σήμανε και την αρχήν της οριστικής υποταγής της Ελλάδας στους Ρωμαίους.

15 Στο αργυρό Κερκυραίϊκο τετράδραχμο της Ηπείρου, ο Δίας είναι στεφανωμένος με φύλλα βελανιδιάς, ενώ η Διώνη φοράει πέπλο και χιτώνα. Το νόμισμα φέρει επιγραφή με τον αριθμό 71. Η πίσω όψη που φέρει την επιγραφή ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ στο δεξιό άκρο και απεικονίζει έναν ταύρο που χυμάει και ένα ρόπαλο με την λαβή στα αριστερά, έχει γύρω γύρω ένα στεφάνι από φύλλα βελανιδιάς. Το κέρμα έχει διάμετρο 28,5 χιλ. και ζυγίζει 9,77 γραμ.

Πηγή:  John Ward (1832-1912) και Sir George Francis Hill (1867-1948), επιμ. (1902) (στα Αγγλικά). Greek coins and their parent cities. Λονδίνο: Murray. 

16 Η οικογένεια ή οίκος των Τόκκων ή Τόκκο, ήταν «ευγενής» οικογένεια του Μπενεβέντο με λομβαρδική καταγωγή. Διακρίθηκε κατά τα τέλη του 14ου αιώνα και τις αρχές του 15ου αιώνα στα δυτικά της Ελλάδος, όπου εξουσίαζε τις Ιόνιες Νήσους, καθώς και το Δεσποτάτο της Ηπείρου. Το πρώτο μέλος της οικογένειας το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ήταν ο Ουγκολίνο Τόκκο, ο οποίος διετέλεσε Μέγας Ταξίαρχος του Ερρίκου ΣΤ΄, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1195.

Ο πρώτος Τόκκο που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα ήταν ο Γκουλιέλμο Τόκκο, ο οποίος ορίστηκε κυβερνήτης της Κέρκυρας στην διάρκεια της δεκαετίας του 1330, κατά την περίοδο βασιλείας του Ανδεγαυού Φιλίππου Α΄ του Τάραντα. Ο γιος του, Λεονάρντο Τόκκο, έλαβε τον τίτλο του Παλατινού Κόμη των νήσων της Κεφαληνίας και της Ζακύνθου από τον Ροβέρτο του Τάραντα το 1357, ενώ πέτυχε να επεκτείνει τις κτήσεις του, φτάνοντας έως την Ιθάκη και την Λευκάδα, καθώς και το λιμάνι της Βόνιτσας στην ηπειρωτική Ελλάδα, πριν τον θάνατό του το 1376.

17 Ο πανηγυρικός οφείλεται σε ανώνυμο συγγραφέα και φυλάσσεται στη Βιλιοθήκη του Βατικανού. Δημοσιεύτηκε πρώτα από τον Σπ. Λάμπρου στα "Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά",τόμ. Γ', σελ. 194,7,Αθήνα,1928.

18 Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες-συμφωνίες κα συμβάσεις, ΔΕΚ/ΓΕΣ, Αθήναι, 1980, σ. 212-214.