ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

               Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

               Λ ευκή Χώρα2

               Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

               Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

               Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

                Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

               Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 9ον

4. ΗΠΕΙΡΟΣ: ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ (Συνέχεια 8ου μέρους)

β. Τα ιστορικά (εθνολογικά και πολιτιστικά) όρια του Ελληνισμού στην Ήπειρο, κατά την αρχαιότητα (Συνέχεια 8ου μέρους)

2//.  Χάρτης του Αλβανολόγου και Αβανόφιλου, Κροάτη  Milan Šufflay5  

Η παρουσίαση του χάρτου Milan Šufflay, έχει μεγάλη σημασία καθ’ όσον ο Šufflay:

.Ήταν δεδηλωμένος Αλβανόφιλος.

.Προσελήφθη από την Σκιπετάρική/Αλβανική κυβέρνηση και την λεγομένη Αλβανική Ακαδημία,  όταν «έκαιγε» το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα, υποτίθεται για να συνεχίσει και να ολοκληρώσει την μελέτη «Jireček Line»  ή «Γραμμή Jireček», κατά το σκέλος που αφορούσε στην Αλβανία, στην πραγματικότητα όμως για να αλλοιώσει το περιεχόμενο των αποδεικτικών στοιχείων περί της Ελληνικότητος της Ενιαίας Ηπείρου, προς όφελος της Αλβανικής προπαγάνδας.

Ο χάρτης του Κροάτη Milan Šufflay, έχει την άξιαν προσοχής ιδιαιτερότητα, διότι συμπεριλαμβάνει στην «Jireček Line»  ή «Γραμμή Jireček», το Άρβανον, τα Άρβανα (Άρμπουνα), την Αρμπερία και Άρμπεν (περί τον Αυλώνα), ΟΛΕΣ τις περιοχές και τοπωνύμια σύγχρονα μεταξύ τους, αλλά διαφορετικά, λίγα μόλις χρόνια πριν την ίδρυση της Αλβανίας, χωρίς να εμφανίζονται τοπωνύμια ή περιοχές με την ρίζα Αλβ- που να αποδεικνύουν Σκιπετάρικη/Αλβανική κυριότητα.

Βέβαια ο M. Sufflay, παρουσιάζοντας το έργον του, ερμήνευσε τα τοπωνύμια και τις περιοχές του χάρτου, σύμφωνα με τις Σκιπετάρικες/«Αλβανικές» δοξασίες και άφησε να εννοηθεί ότι:

.Οι Έλληνες/Αρβανίτες και οι Σκιπετάροι/«Αλβανοί», ήσαν λαοί συνυπάρχοντες, ταυτόσημοι που χρησιμοποιούσαν την ίδια γλώσσα και ανεμίχθησαν με την πάροδο των χρόνων, χωρίς…σαφείς διαχωριστικές γραμμές.

.Οι δύο έννοιες Αρβανίτες και Αλβανοί εδήλωναν τον αλβανόφωνο πληθυσμό εντός και εκτός των συνόρων ανεξαρτήτως θρησκεύματος, με κάποιες μικροδιαφορές. Δηλαδή περίπου ό,τι υποστηρίζει η Σκιπετάρικη προπαγάνδα σήμερα.

Εάν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, γιατί οι Αλβανοί εξαφάνισαν το τοπωνύμιον, ισοπέδωσαν και «αλβανοποίησαν» την Ελληνικήν πόλη Άρβανον και την ευρύτερη περιοχή συμπεριλαμβανομένης της πόλεως, μετονόμασαν, γεωγραφικώς και γενικώς, σε Άρβανα όρη;

Η εξαφάνιση ακόμη και των ερειπίων της πόλεως του Αρβάνου και η μετονομασία των παρακείμενων  ορέων σε «Άρβανα», μόνο με την βίαιη έξωση και τους αιματηρούς διωγμούς των κατοίκων της περιοχής Αρβάνων (Ελλήνων Αρβανιτών), από τους  τοπικούς Σκιπετάρους φυλάρχους, εκείνη την εποχή, μπορεί να συνδεθεί και ερμηνευθεί.

Έπρεπε κατ’ αυτούς, να εξαφανισθεί οποιοδήποτε ιστορικό και αρχαιολογικό στοιχείο που ενθύμιζε Αρβανίτες, πόλη Άρβανον, περιοχή Αρβανιτία/Βόρεια Ήπειρο, Ελλάδα.

Μέχρι τής επικρατήσεως των Τούρκων (14ος -15ος αιών μ.Χ.), ό Ελληνισμός κυριαρχούσε με την παρουσία του παντού, από το νοτιώτερο άκρο τής Ενιαίας Ηπείρου μέχρι και τού ποταμού Γενούσου, αλλά και βορειότερον αυτού, εκτός από μερικές νησίδες, των πρωτοεμφανισθέντων τον 13ον αιώνα, Σκιπετάρων και των Βλαχοφώνων [ΣΣ: Η πλειοψηφία των οποίων (βλαχόφωνων) ήσαν Ελληνόψυχοι] .

Έτσι εξηγείται και ή αποδεδειγμένη χρήση τής ελληνικής γλώσσης στην καθημερινή ζωή, όχι μόνον εκ μέρους «Αλβανών»/Σκιπετάρων και Βλάχων, αλλά και εκ μέρους των Σέρβων, κατά την διάρκεια τής Σερβοκρατίας (13ος αιών), καίτοι οι Σέρβοι διέθεταν δική τους καλλιεργημένη γλώσσα. Επίσης και ή τουρκική διοίκηση από τής κατακτήσεως της Ηπείρου μέχρι των μέσων περίπου τού 19ου αιώνος, χρησιμοποιούσε ως επίσημη γλώσσα την ελληνικήν.

3//. Οι Εθνολογικοί χάρτες του Edward Stanford 6 και των HAUSERMANN, R.  και BIANCONI, F.7

Στο τέλος του βιβλίου του Άγγλου EDWARD STANFORD  από την γαλλικήν του έκδοσιν του 1877, είναι προσηρτημένος ένας εθνολογικός χάρτης, υπό τον τίτλον: «Carte Ethnologique de la Turquie d’ Europe et de la Grèce (Χάρτης της Ευρωπαϊκής Τουρκίας και της Ελλάδος),  et mémoire sur la répartition actuelle des races dans la péninsule Illyrique avec Tableaux statistiques. Publié à Londres par EDWARD STANFORD. Traduit de l’ anglais. Paris, E.Dentu, Libraire-Editeur, 1877»,8

Ανάλογος και λίαν διαφωτιστικός, είναι και ο παρακάτω εθνολογικός χάρτης των HAUSERMANN, R. (χαράκτης) και BIANCONI, F. (ingénieur-architecte) [εκδ. Παρίσι, 1870]

Παρατηρήσεις:

Στους πραπάνω δύο (2) χάρτες, πέραν από τις απεικονιζόμενες εθνολογικές αλήθειες, παρατηρούμεν τα εξής ανιστόρητα και αξιοπερίεργα:

α//. Ο 1ος Χάρτης έχει τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Τουρκία και η Ελλάς» (1877) και ο 2oς, «Εθνογραφικός Χάρτης της Ευρωπαϊκής Τουρκίας» (1870). Ποιας Τουρκίας; Το 1870 και 1877, υπάρχει Οθωμανική Αυτοκρατορία, με Σουλτάνο και επίσημη Αραβική γλώσσα. Ουδείς αναφέρεται επισήμως, σε Τουρκία ή Τουρκικόν κράτος…Η Τουρκία ιδρύθηκε το 1923.

β//. Η Χερσόνησος του Αίμου χαρακτηρίζεται (στον 1ον χάρτη) ανιστορήτως, για πρώτη φορά, ως Ιλλυρική Χερσόνησος. Ποια Ιλλυρική Χερσόνησος; Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος όλα τα επίσημα έγγραφα Ελληνικά και διεθνή, αναφέρονται στην Χερσόνησου του Αίμου. Αργότερα προέκυψε η Οθωμανική ορολογία Βαλκάνια ή Βαλκανική χερσόνησος. Ουδέποτε όμως αποκλήθηκε επισήμως, Ιλλυρική Χερσόννησος.

γ//. Στο δυτ. τμήμα του 1ου χάρτου, είναι αναγεγραμμένη με κεφαλαία γράμματα η λ. ALBANIE, περιλαμβάνουσα μάλιστα και τμήμα της κατεχομένης Β. Ηπείρου..Από που και ως πού και ποίος παρενέβαλλε την λ. ALBANIE, αφού το 1877 η περιοχή ήταν υπό Οθωμανική κυριαρχία, και ΟΥΔΕΜΙΑ επίσημη γεωγραφική, πολιτική ή διοικητική καταγραφή, εδικαιολογούσε την προσθήκη της λ. ALBANIE;

δ//. Το Ανατολικόν μέρος του 1ου χάρτου, χαρακτηρίζεται Μικρά Ασία (Asia Minor) χωρίς να καταγράφεται η ύπαρξη Ελληνικού στοιχείου, ενώ η περιοχή έσφιζε τότε, από εκατομμύρια Ορθοδόξων Ελλήνων, σε αντίθεση με τον 2ον, όπου απεικονίζεται η εθνολογική πραγματικότητα της Χερσοννήσου του Αίμου (περιλαμβάνει ως ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ακόμη και την ΚΥΠΡΟΝ, αν και ευρίσκετο υπό Οθωμανική κατοχή)..

Εάν δεν πρόκειται περί σκόπιμης μεταγενέστερης λαθροχειρίας, όπως πιστεύομεν (άλλωστε πρόκειται περί γαλλικού εκδοτικού οίκου) ή έξωθεν επιβολής στον  Άγγλο EDWARD STANFORD, τότε εκτός από τα εθνογραφικά στατιστικά στοιχεία, τα οποία είναι διαφωτιστικά και ιστορικώς βάσιμα, τα υπόλοιπα καταγραφέντα, είναι αυθαίρετα, σκόπιμα και υποβολιμιαία..

Επιβαλλόμενον Συμπέρασμα: Το ΣΥΣΤΗΜΑ προετοίμαζε πολύ καιρό πριν, την κατασκευήν, τόσον του κράτους της «Αλβανίας» (1913), όσον και της Τουρκίας ή «Τουρκικής Δημοκρατίας» (1923). Μήπως και την κατασκευήν του κράτους της «Μακεδονίας», δεν προετοίμαζε το Σύστημα προπολεμικώς, εμφανέστερον μεταπολεμικώς, για να καταλήξουμε στην επαίσχυντη «Συμφωνία των Πρεσπών» (2018);

3/. Χρήσιμα στοιχεία από την μελέτη των παραπάνω εθνολογικών χαρτών.

Η επισκόπησις των χαρτών, επισημαίνει αδιάσειστες, φυσικά όχι μόνον διά την εποχήν της εκδόσεώς τους, ιστορικές αλήθειες. Ας τις συνοψίσουμε :

α/. Τα εθνολογικά όρια του Ελληνισμού, στην Χερσόνησον του Αίμου, ακόμη και κατά τα τέλη του 19ου αιώνος:

1//. Εμφανέστατα ευρίσκοντο πολύ βορειότερον των σημερινών ελληνικών συνόρων. Ιδιαιτέρως τα ΒΔ, όπου παρά τις διώξεις και αναγκαστικές μεταναστεύσεις των Ελλήνων Αρβανιτών από τις περιοχές τους, λόγω των ληστρικών επιδρομών των Σκιπετάρων ληστάρχων (Τουρκαλβανών), διετηρείτο αρραγής Ελληνικότης, τουλάχιστον μέχρι την γραμμή, ΑΥΛΩΝ-Λ. ΑΧΡΙΔΑ.

2//. Περιελάμβανον το ήμισυ περίπου της Βορείου Ηπείρου, σχεδόν ολόκληρον το έδαφος του σημερινού κρατιδίου των Σκοπίων, ολόκληρον την Ανατολικήν Ρωμυλίαν, δηλαδή την σημερινήν νότιον Βουλγαρίαν, ως και ολόκληρον την Ανατολικήν Θράκην. 

Έκτοτε, η μεν Ανατολική Ρωμυλία, που είχε γίνει, με απόφασιν του Συνεδρίου του Βερολίνου του 1878,  αυτόνομη επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πρωτεύουσαν την Φιλιππούπολιν, κατεβροχθίσθη με το βουλγαρικόν πραξικόπημα του 1885, η δε Βόρειος  Ήπειρος επεδικάσθη εις το νεοπαγές (1913) Αλβανικόν κράτος,∙ ενώ η Βόρειος Ελληνική Μακεδονία επεδικάσθη, μετά τους βαλκανικούς πολέμους (1912-13), κατά το μεγαλύτερον μέρος της εις την Νοτιοσλαβίαν, κατά δε το μικρότερον (περιοχή του Μελενίκου, Πιρίν) εις την Βουλγαρίαν. Τέλος, η  Ανατολική Θράκη μετά την μικρασιατικήν καταστροφήν, με την συνθήκην της Λωζάννης (1923), εδωρίσθη από τις ίδιες Δυνάμεις του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, εις το νέον «υποζύγιόν» τους, την Τουρκίαν.

β/. Πιστοποιείται ότι τα προκύψαντα μετά τον α΄ παγκόσμιον πόλεμον (1914-1918) σύνορα μεταξύ των βαλκανικών κρατών εχαράχθησαν, όχι με κριτήριον την εθνολογικήν σύστασιν και βάσιν την διασαλπιζομένην αρχήν της αυτοδιαθέσεως των λαών, αλλά ετσιθελικώς, προς ικανοποίησιν συμφερόντων και επιδιώξεων ξένων προς την Χερσόνησον του Αίμου (Βαλκανικήν) δυνάμεων.

Έτσι, με την δημιουργίαν του Αλβανικού κράτους, εις την οποίαν επρωτοστάτησεν η παπική Ιταλία, αφ’ ενός περιελήφθησαν εις αυτό τα ελληνικώτατα εδάφη τής, από χιλιετηρίδων, ελληνικωτάτης Βορείου Ηπείρου, και αφ’ ετέρου ετέθη εκτός αυτού (του νεοσύστατου κράτους), η, κατοικουμένη από δεκάδες χιλιάδες αλβανοβαπτισθέντες πληθυσμούς, εκουσίως ή ακουσίως, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, περιοχή του Κοσσυφοπεδίου, η οποία και εδόθη εις την τότε συγκροτηθείσαν Νοτιοσλαβίαν (Γιουγκοσλαβίαν = Χώραν των νοτίων σλάβων), ανήκουσα κατά το μείζον μέρος, ιστορικώς, εις το Σερβικόν Έθνος.

Το εγχείρημα ήταν δολιώτατον..Στρατηγικός στόχος του Συστήματος (κυρίως των ιδρυτών του), ήταν διά να ευρίσκεται το νεοσύστατον αλβανικόν κράτος εξ αιτίας της εθνολογικώς αδίκου αυτής κατανομής εδαφών, εις διαρκείς προστριβάς και με τους δύο γείτονάς του, την Ελλάδα (διά την Βόρειον Ήπειρον) και την Νοτιοσλαβίαν(τότε)/Σερβίαν (διά το Κοσσυφοπέδιον-Μετόχια), και να έχει έτσι ανάγκην ξένου προστάτου, εν προκειμένω, τής εις την απέναντι ακτήν της Αδριατικής, Ιταλίας, η οποία και πολυτρόπως διεισδύσασα καθυπέταξεν εις την ουσίαν την Αλβανίαν ήδη από το 1925, δηλ. πολύ πριν από την στρατιωτικήν εις αυτήν εισβολήν, του Απριλίου 1939.9

γ/. Η Βόρειος Ήπειρος με τον ελληνικόν κατά συντριπτικήν πλειοψηφίαν πληθυσμόν της, αν και ανήκε δικαιωματικώς, μόνον εις την Ελλάδα, εν τούτοις, με την ραδιούργον απαίτησιν της παπικής Ιταλίας,  παρεχωρήθη εις την Αλβανίαν και, μολονότι απηλευθερώθη τρεις φορές έκτοτε, υπό του ενδόξου Ελληνικού Στρατού μας, παραμένει  ακόμη υπό τον Σκιπετάρικον ζυγόν, σκλαβωμένη.10

Σκλαβωμένη λοιπόν, η βόρειος Ήπειρος χάριν ανόμων συμφερόντων τρίτων, προς αιωνίαν καταισχύνην της διεθνούς διπλωματίας, όταν και η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δύο φορές εψήφισε, και μάλιστα ομοφώνως, την 17ην Μαΐου 1920, μετά τον α΄ παγκόσμιον πόλεμον, και την 29ην Ιουλίου 1946, μετά τον β΄ παγκόσμιον πόλεμον (με επικύρωσιν της προηγηθείσης την 26ην Μαρτίου 1946 αποφάσεως της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων), ότι η Βόρειος  Ήπειρος έπρεπεν να παραχωρηθεί εις την Μητέρα Ελλάδα.

*

Τα αναμφισβήτητα αυτά γεγονότα δεν ημπορούσε να αγνοήσει ο Εθνάρχης του αναστήματος του Ιωάννη Καποδίστρια, που διεχειρίσθη την εξωτερική πολιτική τού Έθνους μας, δυστυχώς για σύντομο χρονικό διάστημα (1828 – 1831). Ευθύς αμέσως μετά την κήρυξη και εδραίωση τής επαναστάσεως, ως όριο των ελληνικών διεκδικήσεων εθεωρήθη ο Αώος και ειδικώτερα τα όρη τής Χειμάρρας, ο Αυλών, τα Στενά της Κλεισούρας, και η Πίνδος.

Όταν εκηρύχθησαν κατά τα μέσα τού 1822, οι ελληνικοί αποκλεισμοί, ως Βόρειο σημείο τους εθεωρήθη ό Αώος και μάλιστα το Δυρράχιο πού τότε (1822) είχε πολλούς Έλληνες και ήταν έδρα Έλληνος Μητροπολίτου.

Καθ’ όν χρόνον,  εχαράσσοντο τα ελληνικά σύνορα και ό Κάνιγκ εζήτησε την γνώμη τού Καποδίστρια, ό τελευταίος δεν εδίστασε να διατυπώσει κατηγορηματικώς, ότι τα φυσικά όρια τής Ελληνικής Εθνότητος τον 19ο αιώνα, ευρίσκοντο εις τον Αώον.

«Η φυσικωτάτη οροθεσία, γράφει, (υπόμνημα 23-7-1828) εξ ής μόνης ήθελεν απολάβη ή νέα επικράτεια τον προσήκοντα σχηματισμόν προς το φυλάττεσθαι κατά των Τούρκων κλπ. ήθελεν είσθαι, κατά γήν μεν γραμμή προϊούσα από των βάσεων τού όρους Ολύμπου - Χασιά - Μέτσοβον - Σαμαρίνα - Χόρμοβον – Γαρδίκι - Παλέρμον - Χειμάρρας κατά την Αδριατικήν θάλασσαν». (Επιστολαί Δ., σελ. 339-340).

Εδικαιολογούσε δε τις εν λόγω διεκδικήσεις αναφέρων, ότι «οι κάτοικοι των μερών αυτών ήσαν οι μαχητικώτεροι των Ελλήνων πού πολλαπλώς επολέμησαν και ενίκησαν τούς τούρκους εις τα στενά τής Πίνδου, τον Όλυμπον και Παρνασσόν, ηρωϊκώτατα υπερεμάχησαν τού Μεσολογγίου και τής Αραχώβης, αντέσχον κατά των Τούρκων την εσχάτην αντίστασιν εν τη Ακροπόλει των Αθηνών (ΣΣ: Προφανώς ανεφέρετο κυρίως στους Έλληνες Αρβανίτες)» κλπ.

Ετόνιζε δε, ότι «ουδέποτε οι άνθρωποι αυτοί θα ησυχάσουν εφ’ όσον ή πατρίς των θα παρέμενε δούλη». Και στο περίφημο υπόμνημά του τής 30- 10- 1827 πού αποτελεί ένα από τα σημαντικώτερα έγγραφα τής νεοελληνικής ιστορίας, καθορίζει και πάλι γραμμή συνόρων την τού ποταμού Αώου πού σ’ αυτό περιελάμβανε και τον Αυλώνα.

*

Ας επιχειρήσουν οι ανιστόρητοι, οι πάσης εθνικότητος και θρησκείας αλβανολάγνοι ή ιλλυριόπληκτοι, με το ισχυρότερον «ηλεκτρονικόν μικροσκόπιον» της ιστορίας και αρχαιολογίας, να ανεύρουν τις λέξεις Αλβανοί, Αλβανία, προχριστιανικώς και μεταχριστιανικώς, μέχρι τον 14ον αιώνα (Αφορώσες στους Σκιπετάρους/«Αλβανούς» και την σημ. Σκιπερία/ Αλβανία και όχι στους Έλληνες Αρβανίτες/Αλβανίτες/Αλβανούς και την τότε Αρβανιτία (χώρα των Αρβάνων), και αν τις ανεύρουν, που ακριβώς τοποθετούνται γεωγραφικώς στον χάρτη, σε σχέση με το σημερινό κράτος, νόθου εθνότητος και άγνωστης φυλετικής ταυτότητος, που εβάπτισαν «Αλβανία».

Ένα κράτος-έκτρωμα της Παπικής Ιταλίας (Βατικανοκρατίας) και Αυστρο-ουγγαρίας που σήμερα κατάντησε ένα θλιβερό προτεκτοράτο του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, στο οποίον (Σκιπερία), οι υπερατλαντικοί πραίτορες εγκαθιστούν κάθε φορά, ως θλιβερούς διαχειριστές-πιόνια, τους βιολογικούς ή πνευματικούς απογόνους των Σκιπετάρων ληστοσυμμοριτών, αλλά και γενιτσάρους, Έλληνες στην καταγωγήν....

Τότε, όσοι δεν έχουν ακόμα «τσίμπλες» στα μάτια τους, δηλαδή  διαθέτουν ίχνη συνειδήσεως, αξιοπρεπείας, ευθυκρισίας, εντιμότητος, φιλαληθείας, ίσως αρχίσουν να αντιλαμβάνονται, τόσον τα βρώμικα παιγνίδια που παίζουν σε βάρος τους οι εγκάθετοι κυβερνήτες τους και η Σκιπετάρικη/ «Αλβανική» μαφία, όσον και ποια είναι τα εθνολογικά όρια της Ενιαίας Ελληνικής Ηπείρου και ποιοι είναι οι πανάρχαιοι ιδιοκτήτες της, με τα απαράγραπτα δικαιώματα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ και ΠΛΗΡΟΥΣ ΚΥΡΙΟΤΗΤΟΣ (ιστορικής, εθνολογικής και αρχαιολογικής).

4/. Συμπεράσματα

Συνεκτιμώντας όλα όσα παρουσιάσαμε μέχρι τώρα, καταλήγουμε στα εξής βασικά, αρχικά και ασφαλή συμπεράσματα:

1ο/ Τα ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΑ Βορειοδυτικά εθνολογικά/εθνογραφικά όρια του Ελληνισμού είναι:

-Αρχικώς η κοιλάδα του ποτ. Γενούσου-Εγνατία οδός-Δίβρη, ως ελάχιστον ιστορικόν και εθνολογικόν όριον.

-Μετά τις διάφορες κατακτήσεις και εποικήσεις των Ελλήνων και σε διάφορες περιόδους, όπως επί εποχής Πύρρου, τα όρια έφθαναν πολύ βορειότερα της Επιδάμνου (Δυρραχίου).

Συνεπώς η γραμμή ΔΥΡΡΑΧΙΟΝ-ΚΡΟΪΑ-ΔΙΒΡΗ-Λίμνη ΛΥΧΝΙΤΙΣ (σημ. ΑΧΡΙΣ) [ΝΑΙ], αποτελεί το ελάχιστον ιστορικόν και απαράγραπτον βορειοδυτικόν εθνολογικόν όριον του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ («Γραμμή Jireček»).

Το Άρβανον, τα όρη Άρβανα και η «Jireček Line»11

2ο/ Τα ΒΔ πολιτισμικά όρια του Ελληνισμού, όπως αποδείξαμε προγενεστέρως, είναι:  Nympheum (Νυμφαίον, λιμάνι της Λισσού)-Lissus (Λισσός) [Ελληνικές αποικίες των Ελλήνων της κάτω Ιταλίας/ Συρακουσίων]-Bassania-Epicaria [Εξελληνισμένες πόλεις] {Βλέπε σχετικόν χάρτη, Epirus Nova or Illyria Graeca. (part from File: Roman_ Empire_ Map_Alexander Findlay 1849.png), στο 8ον μέρος}.

3ο/ Από το 400 μ.Χ. μέχρι το 1400 μ.Χ., και Έλληνες υπήρχαν και ωμιλείτο η Ελληνική γλώσσα, σε περιοχές όχι μόνον της Νότιας αλλά και της Κεντρικής, σημερινής Αλβανίας. Την χρονική περίοδο 1.040- 1.400 μ.Χ., καταγράφονται ιστορικώς (ασφαλώς υπήρχαν και πολύ ενωρίτερον), το  Άρβανον, τα Άρβανα, στην κεντρική προς νότια περιοχή της σημερινής Αλβανίας,  με συμπαγή Ελληνικό Ορθόδοξο Χριστιανικό πληθυσμό, ο οποίος εξαναγκαζόταν σε διαδοχικές μεταναστεύσεις προς νότον,  λόγω συνεχών πολεμικών συγκρούσεων, με τους τοπικούς φεουδάρχες, τους παπικούς Ιταλοβενετούς, τους Σέρβους και αργότερον (13ον αιώνα), με τους Σκιπετάρους φυλάρχους των ορεσίβειων ληστοσυμμοριών (κυρίως), και τέλος τους Οθωμανούς.

4ο/ Όποιος αμφισβητεί την αρχαιόθεν ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου, με τα προαναφερθέντα ιστορικά, εθνολογικά και πολιτισμικά όρια, ανήκει σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες:

-Αντιγραφέας-πιθηκιστής ανιστόρητων, αντιεπιστημονικών και αυθαίρετων ή πλαστογραφημένων κειμένων-χαρτών, κατ’ επιλογήν,(από την υπάρχουσα γραμματείαν), των οποίων (κειμένων-χαρτών), εμπνευστές, σχεδιαστές, συντάκτες, χορηγοί και προαγωγοί, ήσαν οι αρχαιο-ρωμαιολάτρες Ιταλοί, (ονειρευόμενοι την ανασύσταση της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή τουλάχιστον την κυριαρχίαν τους στην Σκιπερία/Αλβανία)) και το ιερατείον του αιρετικού σκοτεινού Βατικανού.

-Αλβανολάτρης, Αλβανόφιλος Διεθνιστής, ανέντακτος ή εντεταγμένος σε ΜΚΟ, στοές, κλπ, με σκοτεινές διασυνδέσεις και ύποπτες συναλλαγές.

-Εγκάθετος πράκτορας ξένων δυνάμεων, μισθωμένος ή έχων βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντα στην Σκιπερία/Αλβανία (π.χ.Ιταλία/Βατικανό, ΗΠΑ, Τουρκία, Εταιρείες ενεργειακών συμφερόντων, κλπ.). 

-Έμισθος πράκτορας της Σκιπερίας, με αποστολή δια λόγων, γραπτών ή προφορικών και πράξεων (φανερών ή κρυφών), τον αφελληνισμόν της Βορείου Ηπείρου και τον σφετερισμόν-«Αλβανοποίηση» παντός Ελληνικού (Ιστορίας, τοπωνυμίων, Ελλήνων ηρώων, σημερινών Ελλήνων κατοίκων, ιδιοκτησιών, αρχαιολογικών ή μεταγενεστέρων μνημείων, πολιτιστικών παραδόσεων, κλπ.).

5ο/ Οι αντιδράσεις όλων των μεταπολιτευτικών Ελλαδικών κυβερνήσεων, χαρακτηρίζονται από:

-Εγκληματικήν αδράνεια/αδιαφορία, ανούσιες και αναποτελεσματικές «διπλωματικές διαμαρτυρίες» στις απαράδεκτες προκλήσεις των Σκιπετάρων, σε βάρος του Ελληνισμού, της Ελληνικής ιστορίας και των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.

-Ατολμία/αποφυγή απαιτήσεως εφαρμογής των ισχυουσών διεθνών συνθηκών που αφορούν στην Βόρειο Ήπειρο.

-Βρονταία σιωπή για τα απαράγραπτα προαιώνια δικαιώματα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού (αυτοδιάθεση, αποκατάσταση των αρχαιόθεν ελληνικών εδαφών, κλπ.) και τέλος

-Ύποπτη έως προδοτική στάση, στο θέμα της μη προετοιμασίας του Ελληνισμού,  για ανηλεή διπλωματική αντεπίθεση και αν χρειαστεί, στρατιωτική επέμβαση, προς αποκατάσταση της ιστορικής νομιμότητος και απόδοση της κυριότητος της Βορείου Ηπείρου, στους Έλληνες, τους μόνους και αληθινούς, αρχαιόθεν, ιδιοκτήτες της.12

*

Σήμερα τα Βόρεια όρια της Νότιας Ελεύθερης Ηπείρου, αναγνωρισμένα διεθνώς, είναι τα Ελληνο-αλβανικά (Ε/Α) σύνορα που αρχίζουν από το ακρωτήριο Στύλος (απέναντι από την Κέρκυρα). Η γραμμή των συνόρων με πολλούς ελιγμούς και μήκος 257,6 χλμ. φθάνει μέχρι την λίμνη Μεγάλη Πρέσπα (ΤΡΙΕΘΝΕΣ Ελλάδος-Αλβανίας-Σκοπίων).

Η ενιαία Ήπειρος είχε αρχική έκταση περίπου 28.500 τ. χλμ. Μετά τις βίαιες μετακινήσεις των Ελληνικών πληθυσμών, μέχρι και την περίοδον της Τουρκοκρατίας, στις αρχές του 20ου αι. εκτμάται ότι διεμορφώθη στα 23.000 τ. χλμ. περίπου. Απ’ αυτά,  14.000 τ. χλμ. κατέχονται από την «Αλβανία»/Σκιπερία, το προτεκτοράτο των ΗΠΑ και το υποχείριον του Βατικανού (60%) και τα υπόλοιπα 9. 203 τ. χλμ.(40%), ευρίσκονται στο Ελληνικό έδαφος.

γ. Η Εθνική ταυτότητα των Ηπειρωτικών φύλων

1/. Ο χαρακτηρισμός των Ηπειρωτικών φύλων ως «Βαρβαρικών».

α/. Γενικά

Η εξέταση αυτού του θέματος αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθ’ όσον αυτό τέθηκε για πρώτη φορά από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, (π.χ. Θουκυδίδης και αργότερον ο Στράβων),13 οι οποίοι άλλοτε χαρακτηρίζουν τους Ηπειρώτες ως «βαρβάρους» και άλλοτε τοποθετούν την Ήπειρο εκτός των γεωγραφικών ορίων της Ελλάδας.

Τα ίδια ισχύουν και για τους ισχυρισμούς ότι οι Ηλείοι και οι Αιτωλοί ήσαν «βάρβαροι». Κατά τον 2o αι. π.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της Αιτωλίας λογίζονταν, γεωγραφικά τουλάχιστον, εκτός Ελλάδας, ενώ είναι γνωστό το επεισόδιο που διασώζει ο Ηγήσανδρος (συγγραφέας του 2ου αι. π.Χ.), με τον ευφυολόγο Στρατόνικο, ο οποίος στην ερώτηση «ποιοι είναι περισσότερο βαρβάροι οι Βοιωτοί ή οι Θεσσαλοί», αυτός αποκρίνεται «οι Ηλείοι» (Αθήναιος, 8.350 α).

Γνωρίζουμε ακόμη ότι ο Ευρυπίδης δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον Αιτωλό ήρωα Τιδέα, ως «μειξοβάρβαρο» (Ευρυπίδης, Φοίνισσαι 138) και ότι ο Θουκυδίδης είχε επιφυλάξεις ως προς την ελληνικότητα της γλώσσας μεγάλου τμήματος των Αιτωλών και Ευρυτάνων. Γράφει χαρακτηριστικά: «Ευρυτάσιν, όπερ μέγιστον μέρος εστί των Αιτωλών, αγνωστότατοι δε γλώσσαν και ωμοφάγοι εισίν, ως λέγονται». Ο Ησύχιος, τέλος, χαρακτηρίζει τους Ηλείους μαζί με τους Κάρες ως «βαρβαρόφωνους».

Τα επιγραφικά κείμενα όμως, που ανακαλύφθηκαν στις δύο αυτές περιοχές, τα αρχαιότερα των οποίων ανάγονται στον 7ο αι. π.Χ., μαρτυρούν ότι και τα δύο αυτά φύλα ήσαν εξαρχής Ελληνόφωνα. Εξ άλλου θα ήταν τουλάχιστον παράδοξο και παράλογον, να αμφισβητήσει κανείς την ελληνικότητα των Ηλείων, δηλαδή των ιδρυτών και διοργανωτών των Ολυμπιακών αγώνων, στους οποίους ως γνωστόν, επιτρέπονταν η συμμετοχή μόνον Ελλήνων το γένος και την φυλήν.

Σε αντίθεση με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς των κατοίκων των προμνησθεισών περιοχών

-Οι Απολλόδωρος, Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Φροντίνος, Παυσανίας,14 Πτολεμαίος και Ευτρό-πιος15 χαρακτηρίζουν τους Ηπειρώτες ως Έλληνες. Ο Πολύβιος, δεν ξεχωρίζει τους Ηπειρώτες από τους Έλληνες, αναφέρει πως η βασίλισσα των Ιλλυρίων Τεύτα θαυμάζοντας το αποτελέσμα της λεηλασίας της Hπειρωτικής πόλεως Φοινίκης, διπλασίασε τις αδικίες σε βάρος Ελλήνων, παρά τις παραινέσεις των Ρωμαίων.

-Ο William Mitford16 γράφει: «Ο Ηρόδοτος ανάμεσα στους πρώτους και ο Πλούταρχος ανάμεσα στους τελευταίους αρχαίους ιστορικούς ξεκάθαρα θεωρούν τους Μολοσσούς Έλληνες. Μερικές εκφράσεις του Θουκυδίδη και του Στράβωνα ερμηνεύονται ίσως διαφορετικά…Ο Στράβωνας ωστόσο ξεκάθαρα παραδεχόμενος ότι η Μακεδονία είναι ένα Ελληνικό έθνος μας διαβεβαιώνει ότι η γενική γλώσσα των Ηπειρωτών ήταν η Μακεδονική διάλεκτος της Ελληνικής» (The History of Greece).

Ας δούμε όμως, τι γράφουν επί του θέματος, και οι άλλοι αρχαίοι και νεώτεροι ή σύγχρονοι συγγραφείς:

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Ήπειρος ήταν Ελληνική γη και θεωρούσε το μαντείο της Δωδώνης ως το αρχαιότερο ελληνικό μαντείο. Ο Λατίνος ιστορικός Τίτος Λίβιος θεωρούσε την Ήπειρο Ελληνική γη. Την ίδια άποψη είχε και ο Κικέρων.

Ο Γεώργιος Χατζιδάκις παρουσιάζει απόσπασμα του Πολύβιου, από όπου φαίνεται ότι οι Ηπειρώτες ήταν ένα Ελληνικό φύλο. Το απόσπασμα είναι το εξής:

«Άξιον γε τοιούτων ανδρών απογόνους υπάρχοντας, κάπειτα νυν συμμαχίαν ποιησαμένους τοις βαρβάροις, στρατεύειν μετ’ εκείνων και πολεμείν Ηπειρώτες, Αχαιοίς, Ακαρνάσι, Βοιωτοίς, Θετταλοίς, σχεδόν πάσι τοις Έλλησι πλην των Αιτωλών;…νυν δε πεποίηνται (οι Αιτωλοί) συνθήκας προς Ρωμαίους κατά πάσης της Ελλάδος», που σημαίνει «Άξιον βέβαια τέτοιων ανδρών να είναι απόγονοι και έπειτα τώρα να κάνουν συμμαχία με τους βάρβαρους και να εκστρατεύουν μαζί τους και να πολεμούν τους Ηπειρώτες, τους Αχαιούς, τους Ακαρνάνες, τους Βοιωτούς, τους Θεσσαλούς, σχεδόν όλους τους Έλληνες πλην των Αιτωλών;…τώρα έχουν κάνει οι Αιτωλοί συνθήκες με τους Ρωμαίους, εναντίον όλης της Ελλάδας ». (Περί του Ελληνισμού των Αρχαίων Μακεδόνων, σελ. 43, 1896).

Άρα οι Ηπειρώτες ήταν ένα από τα ελληνικά φύλα, όπως οι Αχαιοί, οι Ακαρνάνες, οι Βοιωτοί και οι Θεσσαλοί.

Ο Αριστοτέλης μας πληροφορεί ότι «…η Ελλάδα η αρχαία ήταν περί τη Δωδώνη και τον Αχελώο, όπου κατοικούσαν οι Σελλοί και ονομάζονταν τότε Γραικοί, τώρα Έλληνες». (Μετεωρ. 352α, 33f).

Ο Ευτρόπιος γράφει: «Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, ανήγε την καταγωγή του στον οίκο του Αχιλλέα…Έτσι ο πρεσβευτής του Πύρρου επέστρεψε. Και όταν ο Πύρρος τον ρώτησε τι είδος μέρους είχε βρει ότι είναι η Ρώμη, ο Κινέας απάντησε ότι είχε δει μια χώρα βασιλιάδων, για την οποία όλα ήταν έτσι, όπως ο Πύρρος μόνος σκέφτηκε ότι είναι στην Ήπειρο και στην υπόλοιπη Ελλάδα» (Historiae Romanae Breviarium, XI, XIII). Ξεκάθαρα εδώ ο Ευτρόπιος παρουσιάζει τον Πύρρο να λέει ότι η Ήπειρος αποτελεί μέρος της Ελλάδας.

Ο Παυσανίας γράφει: «Ο Πηλέας είναι ο προπάππους των βασιλέων της Ηπείρου» (II). «Ο Πηλέας ήταν ο γιος του βασιλιά Αιακού και πατέρας του Αχιλλέα, αλλά δεν ξέρουμε άλλον Έλληνα πριν τον Πύρρο που πολέμησε κατά της Ρώμης» (1.11). Εδώ ξεκάθαρα ο Παυσανίας γράφει ότι ο Πύρρος ήταν Έλληνας.

Ο Φροντίνος17 γράφει: « Όταν ο Αρρύβας, ο βασιλιάς των Μολοσσών, δέχθηκε επίθεση από τον Βαρδύλη, τον Ιλλυριό» (Στρατηγήματα, 13). Επίσης,γράφει: «Ο Αλέξανδρος, ο Ηπειρώτης, όταν κήρυξε πόλεμο κατά των Ιλλυριών» (Στρατηγήματα, 10). Εδώ ξεκάθαρα ο Φροντίνος διαχωρίζει τους Ιλλυριούς από τους Ηπειρώτες.

Ο Σκύλαξ αντιδιαστέλλει τους Ιλλυριούς από τους Χάονες, λέγοντας: «…Μετά δε τους Ιλλυριούς, Χάονες».

Ο Διόδωρος αντιδιαστέλλει τους Ιλλυριούς των Ηπειρωτών και ιδιαιτέρως των Μολοσσών γράφοντας: « Οι δ’ Ιλλυριοί…ενέβαλον εις την Ήπειρον (σ.σ. κατοικούσαν άρα πάνω από την Ήπειρο) και κατήγαγον τον Αλκέταν επί την Μολοττών βασιλείαν…μετά δε ταύτα των Μολοττών αντιταττομένων εγένετο μάχη κρατερά, καθ’ ην νικήσαντες οι Ιλλυριοί κατέκοψαν των Μολοττών πλείους των μυρίων πεντακισχιλίων» (στο ΙΕ΄, 13). Ο Διόδωρος δηλαδή μας λέει ότι. οι Ιλλυριοί επιτέθηκαν στην Ήπειρο, αντιστάθηκαν οι Μολοσσοί και έγινε μάχη, στην οποία νίκησαν οι Ιλλυριοί και σκότωσαν 15.000 Μολοσσούς. Δεν μπορούσαν άρα οι Ηπειρώτες αυτοί να είναι Ιλλυρικά φύλα ή βάρβαροι, αλλά αναγκαίως ήταν Έλληνες, όπως και από τις αμέτρητες επιγραφές της Ηπείρου, αποδείχθηκε.

Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, διαβάζουμε: «Τα αρχαία κείμενα που δήθεν μαρτυρούν την μη ελληνικότητα των Μολοσσών, δεν είναι σαφή. Αντίθετα υπάρχουν άλλα που χαρακτηρίζουν τους Μολοσσούς ως Έλληνες. «Επιχώρια φωνή» μπορεί να σημαίνει όχι μόνο «γλώσσα» αλλά και «διάλεκτος» (τόμ. II, σ. 240).

Ότι στην προκειμένη περίπτωση έχει την δεύτερη σημασία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το όνομα Άσπετος είναι ελληνικό και όχι ιλλυρικό. Το πλήθος των ελληνικών τοπωνυμίων και ανθρωπωνυμίων και ο πολύ μικρός αριθμός των μη ελληνικών ονομάτων αντιστρατεύεται την άποψη ότι οι Μολοσσοί ήταν Ιλλυριοί που εξελληνίσθηκαν. Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτα είναι τα ελληνικά ονόματα θεών (Άσπετος, Δειπάτυρος) και μηνών (Α…Όπιος, Γαμήλιος, Δατύϊος, που είναι και όλα τα ώς τώρα γνωστά), τα οποία δεν απαντούν έξω από την Ήπειρο: Από πού λοιπόν θα τα έπαιρναν οι Μολοσσοί, αν δεν ήταν ανέκαθεν δικά τους;

Όταν ο Κλεισθένης, ο τύραννος των Σικυωνίων, «κήρυγμα εποιήσατο, όστις Ελλήνων εαυτόν αξιοί Κλεισθένεος γαμβρόν γενέσθαι, ήκειν ες εξηκοστήν ημέρην» (δηλαδή έκανε κήρυγμα, όποιος από τους Έλληνες αξιώνει τον εαυτό του να γίνει γαμπρός του Κλεισθένη, να έρθει την εξηκοστή μέρα) και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση «‘Ελλήνων όσοι σφίσι τε αυτοίσι ήσαν και πάτρη εξωγκωμένοι» (580/575 π.Χ.), ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Μολοσσός Άλκων, γεγονός που δείχνει ότι και οι Μολοσσοί είχαν ελληνική εθνική συνείδηση και ότι οι νότιοι Έλληνες τους θεωρούσαν ως Έλληνες.

Εκείνοι που αμφισβητούν την Ελληνικότητα των αρχαίων Ηπειρωτών, επειδή ο Θουκυδίδης τους ονόμαζε βάρβαρους, ας ακούσουν και την αιτιολογημένη θέση επί του συγκεκριμένου θέματος, ενός διακεκριμένου Γερμανού ερευνητού, του  Friedrich Conrad August Fick.

Ο A. Fick18 μετά την ανεύρεση του μαντείου της Δωδώνης από τον Κ. Καραπάνο και των Ελληνικών επιγραφών στο μαντείο, αναφέρει στο «Beiträge zur Kunde der Indogermanischen Sprachen» (1877-1906 as editor) του A. Bezzenberger:19

«Η παρανόηση κάποιων χωρίων του Θουκυδίδη, ο οποίος αποβλέποντας στην ανάπτυξη των Ηπειρωτών τους αποκαλεί βάρβαρους, παραπλάνησε κάποιους ερευνητές, ώστε θεώρησαν ότι οι Ηπειρώτες αρχικά δεν ήταν Έλληνες, αλλά εξελληνίστηκαν αργότερα, και έτσι τους ταύτισαν με τους παλαιούς Ιλλυριούς και τωρινούς Αλβανούς. Όλες αυτές οι ασαφείς έννοιες αποβλήθηκαν τώρα διά μιας, και η κοιτίδα του Ελληνισμού καθαρίστηκε από κάθε υπόνοια περί βαρβαρότητας και οι επιγραφές της Δωδώνης γνωρίζουν σε μας, την αρχαία Ηπειρωτική διάλεκτο ως μία των βορείων Ελληνικών διαλέκτων, οι οποίες μεταξύ τους όμοιες εκτείνονται από τα Ακροκεραύνια μέχρι την Βοιωτία και την μεσημβρινή Θεσσαλία» (τόμ. Γ΄, σελ. 266).

Ο διαπρεπής ιστορικός N.G.L. Hammond (ΣΣ: Αυτός όπως και ο αρχαιολόγος Δημ. Ευαγγελίδης, «έχουν καθίσει στο στομάχι» των Αλβανολάγνων και Ιλλυριόπληκτων),  στο τρίτομο βιβλίο του με τίτλο «Ήπειρος», γράφει:

«Το πολυσυζητημένο θέμα, αν τα Ηπειρωτικά έθνη μιλούσαν Ελληνικά έχει ήδη θιγεί. Είναι σαφές ότι Ελληνικά μιλιόντανε σε όλη την διάρκεια της Σκοτεινής Εποχής στο Μαντείο της Δωδώνης και στο Νεκρομαντείο. Το προηγούμενο θεωρούτανε πάντοτε σαν ένα των Ελληνικών μαντείων…Οι Μολοσσοί που έλαβαν μέρος στην Ιωνική μετανάστευση ήταν ελληνόγλωσσοι κατά τη γνώμη του Ηροδότου. Η βασιλική οικογένεια των Μολοσσών μιλούσε Ελληνικά και μέλη της θεωρήθηκαν σαν Έλληνες από τον Πίνδαρο, τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη. Αυτά οπωσδήποτε είναι μόνο άχυρα στον άνεμο. Η πραγματική απόδειξη έχει έλθει μόνο με την πρόσφατη ανακάλυψη των επιγραφών. Είναι εντελώς στην Ελληνική, τα ονόματα είναι ελληνικά και τα έθνη που αντιπροσωπεύονται στις επιγραφές είναι Μολοσσικά και Θεσπρωτικά».

Τέλος, απευθυνόμενοι κυρίως στους φαντασιόπληκτους Σκιπετάρους, άνοες αλβανολάγνους και άκριτους Αλβανόφιλους Ελληνομάχους, τους υπενθυμίζουμε ότι η λέξη «βάρβαρος», εκτός από την έννοιαν του αλλοεθνούς μη Έλληνος, που είχαν διατυπώσει οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είχε και τις εξής σημασίες:

-Χωρίς ανατροφήν, αφιλόκαλος, απολίτευτος, σκληρός, απάνθρωπος (Λεξ Επιτ. Ελλην. Γλώσσης, Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου, 1839, σ. 217). 

-Αυτός που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανθρωπιάς, ευγένειας, λεπτότητας, αυτός που δεν έχει εκπολιτιστεί (Λεξ. Μπαμπινιώτη, 2004, σ. 181).

Αυτές οι ερμηνείες της λ. «βάρβαρος», δεν ισχύουν, κατ’εξοχήν,  και στην σημερινή πραγματικότητα; Δεν τις ακούμε καθημερινώς; Δεν αφορούν σε όλους, ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνικότητος, όσοι στερούνται πνευματικής καλλιεργείας, μαθήσεως, γλωσσικής εκπαιδεύσεως, ορθής ανθρωπιστικής παιδείας και κατάλληλης κοινωνικής διαπαιδαγωγήσεως;

Δεν θεωρείται ως βαρβαρότης, δυστύχημα μεγάλου βαθμού, η έλλειψη παιδείας στα άτομα και τις κοινωνίες; Η αμάθεια δεν είναι πηγή δεινών και δουλείας, κατάρα έμπρακτος, ανοικτή και πυορρούσα πληγή της ζωής;

«Δοκεί η παιδεία, και τούτο πάντες ομολογούσιν, ημερούν τας ψυχάς αφαιρούσα το θηριώδες και το άγνωμον» (Θεόφραστος).

                                                              *

Από τα παραπάνω, αποδεικνύεται περιτράνως ότι οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήταν Έλληνες και μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, αρχικώς με την Ηπειρωτικήν διάλεκτον (όπως θα λέγαμε σήμερα, Κυπριακήν, Ποντιακήν, Κρητικήν, κλπ) και στην συνέχεια με την Ελληνική αρχαϊκήν. Το γεγονός ότι οι σημερινοί Σκιπετάροι και αλοεθνείς πολίτες της «Αλβανίας», διδάσκονται στα σχολεία και τα Πανεπιστήμιά τους, ότι οι δήθεν πρόγονοί τους, θεωρούσαν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ηπειρωτών και του Πύρρου, αποκρύπτοντας το γεγονός της αυθαίρετης, ανιστόρητης και πασιφανώς δόλιας «Αλβανοποιήσεως» των Ηπειρωτών και «Ιλλυριοποιήσεως» όλων σχεδόν των αρχαιολογικών ευρημάτων, που κάνουν οι σημερινοί αδίστακτοι, παρανοϊκοί Σκιπεταρολόγοι και Αλβανολάγνοι, σημαίνει, μεταξύ των άλλων, ότι:

Οι σημερινοί «Αλβανοί» της Νότιας Σκιπερίας/«Αλβανίας» (Βόρειας κατεχομένης Ηπείρου), όσοι δηλώνουν πολίτες «Αλβανικής» εθνικότητος, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορικήν πραγματικότητα για την περιοχήν τους ή είναι αφιονισμένοι από όσα εδιδάχθησαν από τους πλαστογράφους της Ιστορίας και προπαγανδιστές αριστερο-δεξιο-μαφιοζο φασίστες «συμπατριώτες» τους, είτε είναι απόγονοι Σκιπετάρων είτε όχι, ας γνωρίζουν ότι:

Η ιθύνουσα τάξη του σημερινού προτεκτοράτου του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, που ονομάζουν Σκιπερία, τους εξαπατά ασυστόλως αφού τους αποκρύπτει την αλήθεια, όπως την αναδύει κραυγαλέως η ιστορία, από τα βάθη των αιώνων, τουτέστιν: Τουλάχιστον γλωσσικώς, αν όχι και φυλετικώς, είναι βιαίως ή εκουσίως, «εξαλβανισμένοι» πολίτες, Έλληνικής ή αλλοτρίας της Σκιπετάρικης, καταγωγής.

Με αυτήν την έννοιαν, τόσον οι λεγόμενοι «Τσάμηδες», όσον και ένα μέρος των Τόσκηδων είναι γνήσιοι Έλληνες Ηπειρώτες που λησμόνησαν την Ελληνική τους γλώσσα, απογαλακτίστηκαν από την Ορθόδοξη Πίστη, κυρίως εξισλαμίστηκαν και απώλεσαν την Ελληνική τους συνείδηση.

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί»/Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Ο εν λόγω χάρτης με όσες πληροφορίες εμπεριέχει, είναι μέρος του 3ου βιβλίου του «Codex Αlbanicus» ή «Αλβανικού Κώδικα» του κορυφαίου Αλβανολόγου, Κροάτη,  Milan Šufflay (9 Νοέμβρη, 1879 – 18 Φεβρουαρίου 1931). Ο  σπουδαίος αυτός Αλβανόφιλος-Αλβανολόγος, προσλήφθηκε από την Αλβανική κυβέρνηση και από την Αλβανική Ακαδημία, περίπου 1928-1930, για να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τη μελέτη «Jireček Line»  ή «Γραμμή Jireček», κατά το μέλος που αφορούσε στην Αλβανία.

6 Τα εθνολογικά όρια του Ελληνισμού, Χρήστος Σαρτζετάκη, τ. πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, www.sartzetakis.gr/points/ethologika.html

7  Δημιουργός(Χαρτογράφος, χαράκτης):      HAUSERMANN, R. (χαράκτης)

BIANCONI, F. (ingénieur-architecte)..Εκδότης ή λιθογράφος:     LASSAILLY, A. (éditeur - géographe)..Τυπογραφείο / Λιθογραφείο:     BECQUET (imp. Paris, 1870).

8 Ο τίτλος εις την ελληνικήν : «Χάρτηςεθνολογικός της Ευρωπαικής Τουρκίας και της Ελλάδος και μνημόνιον επί της ενεστώσης κατανομής των φυλών εις τήν Ιλλυρικήν Χερσόνησον (ΣΣ: δηλ. την Χερσόνησο του Αίμου/Βαλκανικήν), μετά στατιστικών πινάκων. Δημοσιευθείς εις το Λονδίνον υπό του EDWARD STANFORD, μεταφρασθείς εκ της αγγλικής, Παρίσι, E.Dentu, Βιβλιοπώλης-εκδότης, 1877».

9 Αυτές οι  άνομες κατά την χάραξη των συνόρων ρυθμίσεις, απετέλεσαν και την αιτία των όσων κακών έκτοτε επηκολούθησαν. Ενώ εάν ετηρούντο η αρχή των εθνοτήτων και τα διδάγματα της αδεκάστου Ιστορίας, αυτονοήτως πρόβλημα Κοσσυφοπεδίου δεν θα εγεννάτο, η τραγωδία της Σερβίας θα απεφεύγετο. Και «Μακεδονικόν πρόβλημα» επίσης ΔΕΝ θα ανέκυπτε του λοιπού, οι δε αδηφάγοι γείτονες δεν θα ηδύναντο να δημιουργούν ζητήματα, αφού αναγκαίως θα συνετίζοντο με την αποτυχίαν των επιδιώξεών των δεκαετιών σφετερισμού ξένων εδαφών και την  πραγματικότητα της ελληνικής πλέον κυριαρχίας εφ’ ολοκλήρου της ιστορικής Μακεδονίας, εξακολουθητικώς από τα βάθη των αιώνων ως ελληνικής, θα ανεγνώριζον. Τέλος, δεν θα εγεννάτο, η λόγω του βορειοηπειρωτικού, διαμάχη με την Σκιπερίαν/«Αλβανίαν».

10 Έτσι, ούτε καν σήμερα, εποχήν «θεοποιήσεως» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εφαρμόζεται για τους δύσμοιρους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας, έστω το Πρωτόκολλον της Κερκύρας της 17ης Μαΐου 1914, με το οποίον είχε παραχωρηθεί πανηγυρικώς εις την Βόρειον Ήπειρον αυτονομία (διοικητική, εκκλησιαστική, εκπαιδευτική, αστυνομική), έναντι του έχοντος τότε, νεοσυσταθεί  Αλβανικού κράτους, αν και το πρωτόκολλον αυτό υπεγράφη και από τους Αλβανούς και επεκυρώθη εν συνεχεία, από τις έξη τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Γαλλίαν, Αγγλίαν, Ρωσίαν, Ίταλίαν, Γερμανίαν και Αυστρίαν).

11 Η «Jireček Line» ή «Γραμμή Jireček», είναι μια νοητή γραμμή, που χώριζε στην αρχαία Χερσόννησο του Αίμου (Χ/Α), τις επιρροές της Λατινικής γλώσσας  (στα βόρεια της γραμμής) και της Ελληνικής γλώσσας (στα Νότια της γραμμής), μέχρι και τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Συνεχίζει πλησίον της πόλεως Laci της σύγχρονης Αλβανίας, μέχρι την Serdica (τωρινή Σόφια, της Βουλγαρίας) και στην συνέχεια ακολουθεί την οροσειρά της (Χ/Α) [Βαλκανίων], σχεδόν μέχρι την Odessus (Βάρνα) στην Μαύρη Θάλασσα. Η οριοθέτηση αυτής της γραμμής, βασίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα: Οι περισσότερες από τις επιγραφές που βρέθηκαν στα βόρεια της γραμμής ήταν γραμμένες στα λατινικά, ενώ οι περισσότερες από τις επιγραφές που βρέθηκαν στα νότια της «Jireček Line» ήταν στα ελληνικά.
Ο Konstantin Josef Jireček (γεννήθηκε 24 Ιουλίου του 1854, στην Βιέννη – και πέθανε 10 Ιανουαρίου του 1918, στην Βιέννη). Ήταν Τσέχος, γιος του υπουργού της Αυστριακής Αυτοκρατορίας Josef Jireček, ιστορικός, διπλωμάτης και Σλαβολόγος. Εισήλθε στην υπηρεσία της Βουλγαρίας το 1879 και το 1881 έγινε υπουργός παιδείας στην κυβέρνηση της Σόφιας. Το 1884, έγινε καθηγητής της παγκόσμιας ιστορίας στην Τσεχία, στο «Charles University της Πράγας», και το 1893 καθηγητής των «Σλαβικών αρχαιοτήτων» στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.
Το μεγαλύτερο μέρος των γραπτών του Konstantin Josef Jireček,  αναφέρεται στην ιστορία των νοτίων Σλάβων και στην λογοτεχνία τους. Περιλαμβάνουν επίσης μια ιστορία των Βουλγάρων ( Της Τσεχίας και Γερμανίας, 1876), Ιστορία των Σέρβων, το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας (1891), ταξίδια στην Βουλγαρία (Τσεχία, 1888), κ.ά. Τα περισσότερα έργα του είναι γραμμένα στην γερμανική γλώσσα.

Τιμητικά το όνομά του έχει δοθεί: Ως σημείο Jireček στο νησί Smith στα Νότια νησιά Σέτλαντ της Ανταρκτικής, είναι από το όνομά του, Konstantin Jireček. Στην Βουλγαρία, το όρος Jireček, είναι η τρίτη ψηλότερη κορυφή της οροσειράς Rila, καθώς και δύο χωριά (της Βουλγαρίας), φέρουν επίσης το όνομά του.

12 Φυσικά δεν είμαστε αφελείς ούτε ονειροπαρμένοι ψευτοεθνικιστές, να θεωρούμε ότι με τις επικρατούσες, σήμερα, συνθήκες στην Πατρίδα μας (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές, διπλωματικές, στρατιωτικές, κλπ.), η απόδοση της ιστορικής δικαιοσύνης στην Βόρειο Ήπειρο, στρατιωτικώς, είναι λογικώς, εφικτή ενέργεια. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παραλογισμό, παράνοια.

Πρωτίστως, απαιτείται η αναγκαία και ικανή προετοιμασία προς δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων, που απαιτούν χρόνον, πίστη, θέληση, κοσμογονικές αλλαγές στην περιοχή μας, αιματηρές θυσίες και προ πάντων, την εντολή και ευλογία του Θεού των Ελλήνων, του μόνου Αληθινού Θεού ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, του Τριαδικού Θεού της Ορθοδόξου Πίστεως!!!

13 Γεωγραφία, Βιβλίο VII, 7, 1.

14 Παυσανίας, Περιγραφή της Ελλάδας, 1.11.7-1.12.2 (μετάφραση Jones) στο Theoi Project.

15 Ευτρόπιος, Επιτομή της Ρωμαϊκής Ιστορίας (Historiae Romanae Breviarium) Βιβλίο 2, XI, XIII στο Tertullian.

16 William Mitford (10 February 1744 – 10 February 1827) was an English Member of Parliament and historian, best known for his The History of Greece (1784-1810). Mitford's History of Greece, 1838 edition, includes a brief biography by his brother John, the 1st Lord Redesdale.

17 Φροντίνος, Σέξτος Ιούλιος (Frontinus, Sextus Julius, περ. 40 μ.Χ.- περ. 103 μ.Χ.). Ρωμαίος αξιωματούχος και συγγραφέας, διατελέσας ύπατος το 73 μ.Χ.

18 Friedrich Conrad August Fick (May 5, 1833, in Petershagen, Germany – March 24, 1916, in Hildesheim or Breslau) was a German philologist.

19 Adalbert Bezzenberger (14 April 1851 – 31 October 1922) was a German philologist. He was born at Kassel and died at Königsberg. He is considered to be the founder of Baltic philology.