ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος1

MEΡΟΣ 5ο

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

2. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

β. Σύντομα βιογραφικά-θέσεις πατριαρχών/προδρόμων του ανθρωπισμού (Περίοδος Αναγεννήσεως) [Συνέχεια 4ου μέρους]

η. Έρασμος Γκεέρτ, Γκεέρτς (1466 ή 67-1536)

Γνωστότατος «ανθρωπιστής», διδασκόμενος στα σχολεία, χαρακτηριζόμενος ως κορυφαίος ανθρωπιστής και ελληνιστής, «ο πρίγκιπας της Πολιτείας των Γραμμάτων και κορυφαίος Ελληνιστής» (Ιστορία Β΄ Γυμνασίου, σ.113).

Θεολόγος και κατά τους θιασώτες του ανθρωπισμού, φιλόσοφος της Αναγεννήσως και του Ουμανισμού (1466-1536). Το οικογενειακό του όνομα ήταν Gerrit Gerritszoon. Γεννήθηκε στο Ρότερνταμ, νόθο παιδί μιας κόρης γιατρού με έναν άντρα, που αργότερα χρίστηκε μοναχός. Γιός ενός εκ των παπικών εκείνων ιερέων, οι οποίοι αθέτησαν την περί αγαμίας υπόσχεσή τους.

«Νόθος υιός αστού τινός, του Ρόχερ Γκέραρντ (Rotger Gerard ή Gerrit ή Gerrits), όστις έγινε κατόπιν ιερεύς, και Μαργαρίτας τινός, θυγατρός ιατρού, στερηθείς εις τρυφεράν ηλικίαν τους γονείς του, διήλθε θλιβεράν, άνευ στοργής νεότητα, υπό τρεις κηδεμόνας, θέλοντας να εισαγάγουν το ενωρίτερον τον νέον εις την θρησκευτικήν ζωήν, δια να διαθέτουν ελευθέρως την κληρονομίαν την οποίαν επ’ ονόματι του εράσμου και τινος αδελφού του διεχειρίζοντο. Πράγματι, ο Έρασμος εισήλθε, περί το 1488, εις μονήν Κανονικών εις Emmaus (Teyn, πλησίον  Gouda)…».2

Ο Έρασμος και ο αδελφός του, εστάλησαν για να φοιτήσουν εις το σχολείον του Παπικού Τάγματος των «Αδελφών της κοινής Ζωής», που ευρίσκετο εις το Ντέβεντερ και αργότερα εις την σχολήν του ιδίου τάγματος στο Χερτόγκενμπος. Μετά τον θάνατον των γονέων τους, οι αδελφοί κατετάγησαν εις το Τάγμα των Αυγουστίνων (1487 ή 1488).

Σημειώνουμε και πάλιν, το εξής παράδοξον, προς περαιτέρω έρευνα και μελέτη: Ενώ σε όλους σχεδόν τους αγώνες τους, οι ανθρωπιστές κατεφέροντο κατά της παπικής εξουσίας, το «παιγνίδι» τους ξεκινούσε σχεδόν πάντοτε, από τα γνωστά παπικά τάγματα (ΣΣ: Θερμοκήπια ψευτοχριστιανισμού, αποκρυφισμού, διοικούμενα από κρυπτο-ιουδαίους πολεμίους της Ορθοδοξίας. Βλέπε υποσ. 3).

Αντιλαμβάνεσθε τι είδους φώτα έλαβον οι αδελφοί Γκέερτς, σ’ αυτά τα παραεκκλησιαστικά Τάγματα, τα οποία εκτός των άλλων εκήρυτταν την μισαλλοδοξίαν κατά των Ανατολικών Ορθοδόξων Ρωμιών και κατ’ ευφημισμόν ωνομάζοντο Αυγουστινιανά ή Ιησουϊτικά, κλπ.3

Most likely in 1487, poverty forced Erasmus into the consecrated life as a canon regular of St. Augustine at the canonry of Stein, in South Holland. He took vows there in late 1488, and was ordained to the catholic priesthood at about the age of 25, in 1492. It is said that he never seemed to have actively worked as a priest for a longer time and certain abuses in religious orders were among the chief objects of his later calls to reform the Church from within.4

Με αφορμή κάποιες «θερμές» επιστολές του Εράσμου προς «καρδιακούς» φίλους και άλλα περιστατικά, μερικοί τον κατηγόρησαν για ομοφυλοφιλία… Ο ίδιος αρνήθηκε την κατηγορία και ισχυρίστηκε ότι αισθανόταν «παθιασμένη αγάπη» για τους συντρόφους του…Αργότερα κατεδίκασε τον σοδομισμόν και υπεστήριξε την κάθε είδους σεξουαλική επιθυμία, μόνον μεταξύ ανδρών και γυναικών…

While at Stein, Erasmus wrote a series of letters to a fellow monk, Servatius Rogerus, in which Erasmus called him "half my soul". He wrote, "I have wooed you both unhappily and relentlessly".5

Regarding these letters, while Diarmaid MacCulloch says that Erasmus "fell in love" with him,6 Harry Vredeveld says that the letters are "surely expressions of true friendship", citing what Erasmus said to Grunnius: "It is not uncommon at [that] age to conceive passionate attachments [fervidos amores] for some of your companions".7

In 1497, Erasmus tutored in Paris to the Northoff brothers and two Englishmen, including Thomas Grey.8 After a time, Erasmus was dismissed by Grey's guardian since he showed "an affection strong enough" for Grey, which caused the guardian to suspect him.9 Erasmus complained that the relationship between him and Grey was not based on "any youthful whim but an honourable love for letters".10

No personal denunciation was made of Erasmus during his lifetime, and he took pains in later life to distance these earlier episodes by condemning sodomy in his works, and praising sexual desire in marriage between men and women.  

Προκειμένου να αφεθεί απερίσπαστος στις μελέτες των ανθρωπιστικών σπουδών, έλαβε ειδική προσωρινή άδεια απαλλαγής του από τους θρησκευτικούς όρκους του, παρ’ ότι διετήρησε το αξίωμα του ιερέως..Αργότερα ο πάπας Λέων ο 10ος, του έδωσε μόνιμη απαλλαγή, σπάνιον προνόμιον για ιερέα της εποχής του ..

Παρά την χρονίζουσα έλλειψη χρημάτων, κατάφερε να εκμάθει την ελληνική γλώσσα, μελετώντας νυχθημερόν και παρακαλώντας τους φίλους του δι’ επιστολών, να του αποστέλλουν χρήματα και βιβλία για τους δασκάλους.. Το 1506, ανεκάλυψε τις σημειώσεις του Επικούρειου Lorenzo Valla (Βλέπε στο 7ο μέρος), για την Καινή Διαθήκη, που τον ενεθάρρυναν στην μελέτη της Καινής Διαθήκης.

Despite a chronic shortage of money, he succeeded in learning Greek by an intensive, day-and-night study of three years, continuously begging his friends to send him books and money for teachers in his letters.11 Discovery in 1506 of Lorenzo Valla’s New Testament Notes, encouraged Erasmus to continue the study of the New Testament.12

Έτσι το 1512, άρχισε να μελετά την Καινή Διαθήκη (Κ..Δ.) μέσα από λατινικά χειρόγραφα της «Βουλγάτα» (Λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής), με κύρια αιτιολογία, ότι ο Απόστολος Παύλος απευθύνθηκε στους Ρωμαίους, στην Λατινική γλώσσα. Έτσι απεφάσισε να «διορθώσει» τα κείμενα της «Βουλγάτα» (μετάφραση της Αγίας Γραφής, που είχε γίνει κατ’ εντολήν του Επισκόπου Ιερωνύμου), επειδή κατά την γνώμη του ήσαν ελλειπή.

Αγνόησε αρχικώς, τα Ελληνικά χειρόγραφα, τα οποία εχρησιμοποίησε αργότερα, όχι όμως τα παλαιότερα, αλλά διάφορα άλλα, αμφιβόλου αρχαιότητος και αξιοπιστίας. Σε κάθε περίπτωση όχι τα αρχαιότερα τοιαύτα και σίγουρα, νεώτερα του 9ου αιώνος..

Τελικώς, ισχυρίστηκε ότι η «Νέα Καινή Διαθήκη» (Novum Testamentum omne), που εξέδωσε, προέκυψε από συγκριτική ερμηνεία Λατινικών και Ελληνικών χειρογράφων…(ΣΣ: Επιλεγέντων, αντιπαραβληθέντων  και ερμηνευθέντων κατά την «ανθρωπιστικήν» δοκισησοφίαν του).

Αργότερον, δοκιμάσας την απεριόριστον δίψαν του ανθρωπιστού προς περιπλάνησιν, δεν ηθέλησε να επιστρέψει εις μονήν όπου εμόναζεν και ευρών δυσκολίας εις το να αποδευσμευθεί από το Τάγμα του, ησθάνθη ολοέν και μεγαλυτέραν αποστροφήν προς το μοναχικόν περιβάλλον.

Χειροτονηθείς ιερεύς το 1492, εισήλθε το επόμενον έτος εις την υπηρεσίαν του επισκόπου του Cambrai, Ερρίκου Bergen, ο οποίος τον έστειλεν εις Παρισίους δια να σπουδάσει. Εκεί παρέμεινεν επ’ αρκετόν, καλλιεργών τις ανθρωπιστικές σπουδές, κατ’ αρχάς με κατεύθυνσιν κυρίως τυπικήν. Το 1499 ανεχώρησεν εις Αγγλίαν.

Soon after his priestly ordination, he got his chance to leave the canonry when offered the post of secretary to the Bishop of Cambrai, Henry of Bergen, on account of his great skill in Latin and his reputation as a man of letters. To allow him to accept that post, he was given a temporary dispansation from his religious vows on the grounds of poor health and love of Humanistic studies, though he remained a priest. Pope Leo X later made the dispensation permanent, a considerable privilege at the time.

Erasmus had been working for years on two projects: a collation of Greek texts and a fresh Latin New Testament. In 1512, he began his work on this Latin New Testament. He collected all the Vulgate manuscripts he could find to create a critical edition. Then he polished the Latin. He declared, "It is only fair that Paul should address the Romans in somewhat better Latin."13 In the earlier phases of the project, he never mentioned a Greek text:

"My mind is so excited at the thought of emending Jerome’s text, with notes, that I seem to myself inspired by some god. I have already almost finished emending him by collating a large number of ancient manuscripts, and this I am doing at enormous personal expense."14

While his intentions for publishing a fresh Latin translation are clear, it is less clear why he included the Greek text. Though some speculate that he intended to produce a critical Greek text or that he wanted to beat the Complutensian Polyglot into print, there is no evidence to support this. He wrote, "There remains the New Testament translated by me, with the Greek facing, and notes on it by me."15  He further demonstrated the reason for the inclusion of the Greek text when defending his work:

"But one thing the facts cry out, and it can be clear, as they say, even to a blind man, that often through the translator’s clumsiness or inattention the Greek has been wrongly rendered; often the true and genuine reading has been corrupted by ignorant scribes, which we see happen every day, or altered by scribes who are half-taught and half-asleep."

So he included the Greek text to permit qualified readers to verify the quality of his Latin version. But by first calling the final product Novum Instrumentum omne ("All of the New Teaching") and later Novum Testamentum omne ("All of the New Testament"), he also indicated clearly that he considered a text in which the Greek and the Latin versions were consistently comparable to be the essential core of the church's New Testament tradition.

Η πολεμική και σαρκαστική πλευρά των ιδεών του, διεδόθη υπό του Εράσμου δι’ ενός έργου του, του ζωηροτέρου ίσως, μετά μερικών εκ των «Διαλόγων», εξ όλων των έργων του: Του Moriae encomium (Μωρίας Εγκώμιον ή Εγκώμιον του Μορ).16

Έγραψε μέρος του έργου του «Μωρίας εγκώμιον», στην οικίαν του φιλοξενήσαντος αυτόν Τόμας Moρ (Τ.Μ.). Το υπόλοιπον συνέγραψε επιστρέφων εξ Ιταλίας (1509).

Ποιό ήταν το περιεχόμενον και το μήνυμα του έργου Moriae encomium (Μωρίας Εγκώμιον);

«Σάτυρα ζωηράς πραγματικότητος, άλλοτε καταγελώσα χαριέντως την ανθρωπίνην ματαιοδοξίαν, άλλοτε γελειοποιούσα την δεισιδαιμονίαν και την τυπικήν θρησκευτικότητα, άλλοτε λοιδορούσα την οίησιν των θεολόγων και τους «βαρβαρισμούς» των σχολαστικών, και άλλοτε, τέλος, με σκυθρωπήν αυστηρότητα, στηλιτεύουσα εκκλησιαστικά και κοσμικά ήθη, την πλεονεξίαν των αρχόντων, την αναξιότητα επισκόπων, καρδιναλίων και παπών. Ουδενός φείδεται…».17

Στο έργον αυτό, διακωμωδούσε και εσατύριζε τους πάντες και τα πάντα ως να ήτο ο ίδιος αυθεντία περί των πάντων.

Οποία ταπεινοφροσύνη για έναν υποτιθέμενον ανθρωπιστή.

Υπεστήριζε «την υπαγωγή του Χριστιανισμού εις την λογικήν και εδίδασκεν ότι η μελέτη και διαφώτισις θα οδηγούσαν προς μίαν αγνοτέραν θρησκείαν…». (Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.9ος, σ.511)

Αυτός ήταν ο στόχος και το μήνυμα που ήθελε να προβάλλει ο Έρασμος, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του «Μωρίας Εγκώμιον»:

Κατάργηση του Χριστιανισμού και αντικατάστασή του από μία νέα, «αγνοτέρα» κατ’ αυτόν θρησκεία, χωρίς όμως να κατονομάσει τον «θεόν» της Νέας θρησκείας, ο οποίος βέβαια, δεν ήταν ο Ιησούς Χριστός!!!

Το γεγονός ότι ο Έρασμος ήταν νόθος, επέδρασε ισχυρότατα σε όλη την ζωήν του. Για τον λόγο αυτό, άλλαξε το επώνυμόν του με την προσθήκη του ονόματος Έρασμος, Το Desiderius ήταν ένα επιπλέον όνομα που υιοθέτησε ο ίδιος και το οποίο χρησιμοποιούσε από το 1496 πιθανώς ως μετάφραση του λατινικού Desiderius (ο ποθητός ή ο αγαπητός). Ποίοι τον ποθούσαν άραγε;  Το Roterodamus ήταν ένα επιστημονικό όνομα που σημαίνει «από το Ρότερνταμ», αν και η λατινική γενική θα ήταν Roterdamensis.

Το Σύστημα επί των ημερών μας, προφανώς, αφού έλαβε υπόψη του το μήνυμα που εξέπεμπε ο Έρασμος στο προμνησθέν βιβλίον του (Μωρίας Εγκώμιον), αλλά και γενικώς τις αντιχριστιανικές πεποιθήσεις του, όπως προέκυπταν από τον εν γένει βίον και την διδασκαλίαν του (Λεπτομέρειες θα παρουσιαστούν κατωτέρω), καθιέρωσε προς τιμήν του, το γνωστό σε όλους μας «πρόγραμμα Έρασμος».18

H διαφωνία του Εράσμου με τον Λούθηρο (Disagreement with Luther)

Aρχικώς ο Έρασμος συμφωνούσε με τις απόψεις του Λουθήρου. Παρατηρώντας την κριτικήν του για τα συμβαίνοντα στην Παπική εκκλησία, και συμφωνώντας στα περισσότερα σημεία, ο Έρασμος περιέγραφε τον Λούθηρο ως την «δυνατή σάλπιγγα της ευαγγελικής αληθείας».

"Free will does not exist", according to Luther in his letter De Servo Arbitrio to Erasmus translated into German by Justus Jomas (1526) in that sin makes human beings completely incapable of bringing themselves to God. Noting Luther's criticism of the Catholic Church, Erasmus described him as "a mighty trumpet of gospel truth" while agreeing, "It is clear that many of the reforms for which Luther calls are urgently needed.”19

O Έρασμος διακατείχετο από μεγάλο σεβασμό προς τον Λούθηρο και αντιστοίχως ο Λούθηρος μιλούσε με θαυμασμό για την πολυμάθεια του Εράσμου. Στα πρώτα στάδια της αλληλογραφίας τους, ο Λούθηρος εξέφραζε απεριόριστο θαυμασμό για το έργο που είχε επιτελέσει, για την δημιουργία ενός υγιούς και λογικού Χριστιανισμού και του πρότεινε να ενταχθεί στην μεταρρυθμιστική παράταξή του. Ο Έρασμος αρνήθηκε την πρόταση του Λουθήρου με την αιτιολογίαν ότι θα έθετε σε κίνδυνο την θέση του, ως αρχηγού ενός κινήματος που επρέσβευε τον σχολαστικισμόν ως σκοπόν της ζωής του.

Όταν ο Λούθηρος έλαβε την αρνητική απάντηση του Εράσμου, εθεώρησε ότι ο Έρασμος  εδίσταζε να τον υποστηρίξει, επειδή ήθελε να αποφύγει τις ευθύνες του Μεταρρυθμιστικού αγώνος. Εξαγριώθηκε μάλιστα τόσον πολύ και συνηγορούντος του γεγονότος ότι επίστευε και διεκήρυττε πως κατείχε την αλήθεια (!), τον κατηγόρησε για δειλία ή έλλειψη σκοπού της ζωής του.

Ωστόσο, από την πλευρά του ο Έρασμος δεν αρνήθηκε την πρόταση του Λουθήρου από έλλειψη θάρρους, ούτε λόγω καταδίκης των θέσεών του από τον παπισμόν, αλλά μάλλον από την ανησυχία του για την αυξανόμενη αταξία και βία που επικρατούσε στις τάξεις των οπαδών του Λουθήρου. Τις ανησυχίες του εξέφρασε σε επιστολή του προς τον Φίλιππον Μελάχθωνα, το 1524.

Μεταξύ των άλλων του έγραφε: « Δεν γνωρίζω τίποτε για την εκκλησία σας. Τελευταίως, περιλαμβάνει ανθρώπους οι οποίοι φοβούμαι ότι θέλουν να ανατρέψουν το όλον ισχύον σύστημα και να οδηγήσουν τους πρίγκηπες στην χρήση βίας και να θέσουν στην ίδια μοίρα τους καλούς και τους κακούς. Το Ευαγγέλιον, ο Λόγος του Θεού, η πίστις, ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα, είναι πάντοτε στα χείλη τους..Κοίταξε όμως τον βίον τους, όπου ομιλούν με άλλη γλώσσα..».

He (Erasmus) had great respect for Luther, and Luther spoke with admiration of Erasmus's superior learning. Luther hoped for his cooperation in a work which seemed only the natural outcome of his own. In their early correspondence, Luther expressed boundless admiration for all Erasmus had done in the cause of a sound and reasonable Christianity and urged him to join the Lutheran party.

Erasmus declined to commit himself, arguing that to do so would endanger his position as a leader in the movement for pure scholarship which he regarded as his purpose in life. Only as an independent scholar could he hope to influence the reform of religion.

When Erasmus hesitated to support him, the straightforward Luther became angered that Erasmus was avoiding the responsibility due either to cowardice or a lack of purpose.

However, any hesitancy on the part of Erasmus stemmed, not from lack of courage or conviction, but rather from a concern over the mounting disorder and violence of the reform movement. To Philip Melanchthon in 1524, he wrote:

«… I know nothing of your church; at the very least it contains people who will, I fear, overturn the whole system and drive the princes into using force to restrain good men and bad alike. The gospel, the word of God, faith, Christ, and Holy Spirit – these words are always on their lips; look at their lives and they speak quite another language….».20

Σε μια άλλη επιστολή του το 1529, γράφει: « Κατηγορείτε με δριμύτητα την χλιδή των ιερέων και τις φιλοδοξίες των επισκόπων, την τυραννία του Ρωμαίου Ποντίφηκα, τις πομφόλυγες των σοφιστών, τις προσευχές, τις νηστείες και τις δεήσεις μας…και δεν αρκείσθε στο να περιορίσετε τις καταχρήσεις που περιλαμβάνονται σ’ όλα αυτά, αλλά επιθυμείτε να τα καταργήσετε όλα..

Κοιτάξτε γύρω σας, την γενεά των Ευαγγελικών, εάν στις τάξεις τους εντρυφούν λιγώτερο στην χλιδή, στην ακολασία, στην φιλαργυρία, από εκείνους τους οποίους αντιπαθείτε…Δείξτε μου ένα μόνο πρόσωπο το οποίον μόνον δια του Ευαγγελίου, από το μεθύσι οδηγήθηκε στην νηφαλιότητα/εγκράτεια, από την αγριότητα και το πάθος στην πραότητα, από την φιλαργυρία στην γενναιοδωρία, από την ύβριν στην καλολογίαν, από την ακολασία/ασέλγεια στην  σεμνότητα. Εγώ όμως είμαι σε θέση να σας δείξω πολλούς που έγιναν χειρότεροι ακολουθώντας τις αρχές σας…

Οι ιερές προσευχές της εκκλησίας  καταργήθηκαν, αλλά τώρα είναι πάρα πολλοί που δεν προσεύχονται καθόλου..Δεν έχω εισέλθει στους τόπους λατρείας σας, αλλά τους έχω δει μερικές φορές να επιστρέφουν από τις λειτουργίες, οι εκφράσεις όλων αυτών εξέπεμπαν θυμό/λύσσα, μια καταπληκτική αγριάδα, ως να εμφορούντο από το πνεύμα του κακού..

Υπάρχει κανείς τώρα, που όπως κάποτε στις συνάξεις τους, να χύνει δάκρυα, να κτυπά τα στήθη του ή να θλίβεται για τις αμαρτίες του; Καταργήσατε την εξομολόγηση στον ιερέα και τώρα ελάχιστοι εξομολογούνται στον Θεό….Έφυγαν από τον Ιουδαϊσμό αλλά μάλλον έγιναν οπαδοί του Επικούρου».

Κόλαφος στον Λούθηρο από τον Έρασμο..

Again, in 1529, he writes “An epistοle against those who falsely boast they are Evangelicals” to Vulturius Neocomus (Gerardus Geldenhouwer). Here Erasmus complains of the doctrines and morals of the Reformers:21

«You declaim bitterly against the luxury of priests, the ambition of bishops, the tyranny of the Roman Pontiff, and the babbling of the sophists; against our prayers, fasts, and Masses; and you are not content to retrench the abuses that may be in these things, but must needs abolish them entirely...

Look around on this ‘Evangelical’ generation,22 and observe whether amongst them less indulgence is given to luxury, lust, or avarice, than amongst those whom you so detest. Show me any one person who by that Gospel has been reclaimed from drunkenness to sobriety, from fury and passion to meekness, from avarice to liberality, from reviling to well-speaking, from wantonness to modesty. I will show you a great many who have become worse through following it....The solemn prayers of the Church are abolished, but now there are very many who never pray at all....I have never entered their conventicles, but I have sometimes seen them returning from their sermons, the countenances of all of them displaying rage, and wonderful ferocity, as though they were animated by the evil spirit....

Who ever beheld in their meetings any one of them shedding tears, smiting his breast, or grieving for his sins? ...Confession to the priest is abolished, but very few now confess to God.... They have fled from Judaism that they may become Epicureans…23

Slap in the face of Luther!

Συνεχίζεται

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Λ. Έρασμος (Πάπυρος-Λαρούς-Μπριττάνικα, σ.184---Μεγ. Θρησκ. Εγκ. σ. 818).

3 Επειδή μιλήσαμε αρκετές φορές για τα τάγματα των Παπικών (Αυγουστινιανοί-Φραγκισκανοί-Ιησουΐτες), ας πάρουμε μια μικρή γεύση για τους περιβόητους Ιησουΐτες, ένα από τα πιο φοβερά παπικά Τάγματα, στους οποίους ανήκε και ο πολύς Βολταίρος.

«Η Ιστορία της Εταιρείας του Ιησού (Ιησουΐτες) είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Είναι ο στρατός της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (ΣΣ: Εσφαλμένως και ανιστορήτως αποκαλείται «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» Όντως καθολική Εκκλησία είναι μόνον η Ορθόδοξη της καθήμάς Ανατολής) και έχει χύσει τόσο αίμα προτεσταντών που ποτέ δεν θα μπορέσει να το ξεπλύνει (ΣΣ: Τάγμα μισαλλοδόξων ψευτοχριστιανών). Είναι μία μεγάλη, ισχυρή και Παγκόσμια μηχανή με την φήμη της ταχείας και αποτελεσματικής δράσεως. Ένας σύγχρονος συγγραφέας την ονομάζει Μαύρη Δύση.

Η άδεια για την ίδρυση του Τάγματος δόθηκε στις 5 Απρ. 1541 στον Ιγνάτιο Λογιόλα. Ο Λογιόλα πήρε την εντολή από τον Πάπα, της ιδρύσεως των αλήστου μνήμης Ταγμάτων του Ιησού, κατ’ ευφημισμόν ονομασία, για να αποτρέψει την διαγραφομένη στον Ευρωπαϊκό ορίζοντα, θρησκευτική μεταρρύθμιση. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Λογιόλα είχε συλληφθεί από την ισπανική Κυβέρνηση για ανατρεπτικές δραστηριότητες ως αποκρυφιστής Γνωστικός. Δεν καταδικάστηκε όμως (ΣΣ: Ποιος έδωσε εντολή να μην καταδικαστεί ένας συνωμότης κατά του Βατικανού, την εποχή της παντοδναμίας του Πάπα;).

Ο Ντισραέλι, ο ιουδαίος (Jew) πρωθυπουργός της Αγγλίας, έγραψε στο βιβλίο του «Coningsby». «Δεν θα βρεις κανένα μεγάλο πνευματικό κίνημα στην Ευρώπη στο οποίο δεν συμμετείχαν ενεργά οι εβραίοι. Οι πρώτοι Ιησουΐτες ήταν Εβραίοι», για παράδειγμα την περίοδο 1573-1580, ο στρατηγός των Ιησουϊτών ήταν ένας Βέλγος Εβραίος με το όνομα Έμπερχαρντ Μερκούριαν και την δεκαετία του 1960, ένας Πολωνός, Vladimir Ledochowski.

Οι Ιησουΐτες έκαναν το αρχηγείο τους στο Βατικανό της Ρώμης (ΣΣ: Εκεί που διέμενε και διαμένει σήμερα ο Πάπας!!!). Ο επικεφαλής του Τάγματος είναι γνωστός σαν «στρατηγός». Η θέση του αυτή είναι του Γενικού Διοικητού και έχει απόλυτη εξουσία πάνω στα μέλη  τα οποία οφείλουν τυφλή υπακοή.

Ο Στρατηγός έλκει την εξουσία του από τον Πάπα. Κάθε μέλος δίνει μία σειρά από υποσχέσεις και δίνει κάποιους μυστικούς όρκους (ΣΣ: Δηλαδή αποκρυφιστική εταιρεία, με όλα τα στοιχεία μιας συνωμοτικής οργανώσεως). Ο «τέταρτος όρκος», είναι γνωστό πως αφορά σε ειδική υποταγή στον Πάπα, υποσχόμενος υπακοή σ’ αυτόν οποτεδήποτε και οσάκις αυτός την ζητήσει. Οι Ιησουΐτες αναγορεύθηκαν ως η «μυστική υπηρεσία του Βατικανού».

Εξ αιτίας του ότι ο Στρατηγός των Ιησουϊτών φορά πάντα ένα μαύρο επανωφόρι είναι γνωστός ως «Μαύρος Πάπας» (ΣΣ: Πρόδρομος των φασιστών μελανοχιτώνων!

Η διαδικασία της μυήσεως των νέων κρατούσε 24 ώρες κατά τις οποίες ο υποψήφιος προετοιμαζόταν με μακρά και σοβαρή νηστεία, καταλύοντας την σωματική τους δύναμη, προκαλώντας του φαντασιώσεις και αμέσως πριν από την τελετή του έδιδαν ένα ισχυρό ποτό (ΣΣ: Αγνώστου συνθέσεως).

Τότε άρχιζε η μυστική τελετή μυήσεως – Διαβολικές εμφανίσεις, επίκληση νεκρών, αναπαραστάσεις της πυράς στην κόλαση, σκελετοί, τεχνητοί κεραυνοί και αστραπές, με λίγα λόγια, το σύνολο των εξαρτημάτων και των μηχανών των αρχαίων μυστηρίων. Εάν ο νεόφερτος έδειχνε φόβο ή τρόμο, παρέμενε για πάντα στην κατώτερη κλίμακα, εάν όμως τα πήγαινε καλά προχωρούσε σε ανώτερο βαθμό (ΣΣ: Διαδικασίες και μέθοδοι τεκτονικής μυήσεως)…

Το μεγαλύτερο έγκλημα, στο οποίο ενέχονται οι Ιησουΐτες είναι ο σφαγιασμός των ανυπόπτων Ουγενότων την Κυριακή της 24ης Αυγούστου 1572 (Νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου)…».

Πηγή: Τα στοιχεία ελήφθησαν από το βιβλίο των Ρόμπερτ Σπένσερ-Τζέραλντ Ουΐνπορτ και Σχου Γκρικ Σκότ «Η κρυμμένη Κυβέρνηση» εκδ. Στερέωμα, σ.105-110.

4 -Harry Vredeveld, ed. (1993), Collected Works of Erasmus: Poems, Translated by Clarence H. Miller, University of Toronto Press, pp. xiv–xv, ISBN 9780802028679

-Galli, Mark, and Olsen, Ted. 131 Christians Everyone Should Know. Nashville: Holman Reference, 2000, p. 343.

5 -Collected Works of Erasmus, vol. 1, p. 12 (Toronto: University of Toronto Press, 1974)

-Diarmaid MacCulloch (2003). Reformation: A History. pg. 95. MacCulloch says "he fell in love" and further adds in a footnote "There has been much modern embarrassment and obfuscation on Erasmus and Rogerus, but see the sensible comment in J. Huizinga, Erasmus of Rotterdam (London, 1952), pp. 11–12, and from Geoffrey Nutuall, Journal of Ecclesiastical History 26 (1975), 403".

6 Diarmaid MacCulloch, A History of Christianity, 2010, p. 595

7 Harry Vredeveld, ed. (1993), Collected Works of Erasmus: Poems, Translated by Clarence H. Miller, University of Toronto Press, pp. xiv–xv.

8 Collected Works of Erasmus: Correspondence, University of Toronto Press, 1974, p. 116, ISBN 9780802019813

9 James D. Tracy (1996), Erasmus of the Low Countries, University of California Press, p. 29, ISBN 9780520087453

10 Erika Rummel (1985), Erasmus as a Translator of the Classics, University of Toronto Press, p. 9,--  Erika Rummel, Erasmus, London, 2004.

11 Huizinga, Dutch edition, pp. 52–53.

12 Anderson, Marvin (1969), "Erasmus the Exegete", Concordia Theeological Monthly, 40 (11): 722–46

13 "Epistle 695" in Collected Works of Erasmus Vol. 5: Letters 594 to 841, 1517–1518 (tr. R.A.B. Mynors and D.F.S. Thomson; annotated by James K. McConica; Toronto: University of Toronto Press, 1976), 172.

14 "Epistle 273" in Collected Works of Erasmus Vol. 2: Letters 142 to 297, 1501–1514 (tr. R.A.B. Mynors and D.F.S. Thomson; annotated Wallace K. Ferguson; Toronto: University of Toronto Press, 1976), 253.

15 "Epistle 305" in Collected Works of Erasmus. Vol. 3: Letters 298 to 445, 1514–1516 (tr. R.A.B. Mynors and D.F.S. Thomson; annotated by James K. McConica; Toronto: University of Toronto Press, 1976), 32.

16 Το Moriae encomium, ερμηνεύθηκε ως Μωρίας εγκώμιον, πιθανώτατα όμως, είναι λογοπαίγνιον με το επίθετον Moρ. Ο Τ. Μορ κατεδικάσθη και εξετελέσθη δι’ αποκεφαλισμού.

17 Λ. Έρασμος, Εγκυκλ. Π-Λ-Μ, σ.184-186---Μεγάλη Θρησκευτική Εγκυκλοπαίδεια, σ. 817-818.

18 Το πρόγραμμα Erasmus (Σχέδιο δράσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για την κινητικότητα των φοιτητών), του οποίου το όνομα προέρχεται από τον Ολλανδό ανθρωπιστή Έρασμο, είναι πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) που δημιουργήθηκε το 1987. Το Erasmus+ ή Erasmus Plus είναι το νέο πρόγραμμα που συνδυάζει όλα τα τρέχοντα προγράμματα της ΕΕ για την εκπαίδευση, την κατάρτιση, την νεολαία και τον αθλητισμό, που άρχισε τον Ιανουάριο του 2014.

19 Galli, Mark, and Olsen, Ted. 131 Christians Everyone Should Know. Nashville: Holman Reference, 2000, p. 344.

20 "Letter of September 6, 1524". Collected Works of Erasmus.10. University of Toronto Press. 1992. p. 380.

21 Epistola contra quosdam qui se falso iactant evangelicos.

22 "Circumspice populum istum Euangelicum…" Latin text in Erasmus, Opera Omnia, (1706), vol. 10, 1578 BC.

23 The Reformers on the Reformation (foreign), London, Burns & Oates, 1881, pp. 13–14. See also Erasmus, Preserved Smith, 1923, Harper & Brothers, pp. 391–92.