ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:
ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ή
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑ;
PROTESTANTISM:
SELF RELIGION OF
JEWISH-TALMUDIST ECUMENISM
OR
POLITICAL-ECONOMIC JUDEOGENIC MOVEMENT?
ΜΕΡΟΣ 19ο
Ζ. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ (Συνέχεια 18ου μέρους) 1
14. Ο Προτεσταντισμός:
-Είναι μία από τις τρεις κύριες αιτίες
δημιουργίας του λεγομένου Διαφωτισμού.
Ο
Διαφωτισμός μπορεί να κατανοηθεί, μόνο σαν το εκκοσμικευμένο νόθο τέκνο τριών αντιδραστικών κινημάτων, τα
οποία όλα εμφανίστηκαν εξ αιτίας της ανομίας και διαφθοράς της Φραγκοπαπικής (Δυτικής)
Εκκλησίας: Τού κινήματος τού Σχολαστικισμού, της Αναγεννήσεως και της Μεταρρυθμίσεως
(Προτεσταντισμού). Απ' αυτή την άποψη, ο Διαφωτισμός ήταν ένα κίνημα καθοδηγούμενο από
ανθρώπους που απέρριψαν τις διδασκαλίες της Φραγκοπαπικής ιστορικής Εκκλησίας και, αφού δανείστηκαν
κάποιες ορθολογιστικές επαναστατικές σελίδες, από την Αναγέννηση και την νέα
θρησκεία τού Προτεσταντισμού, άρχισαν να αμφισβητούν κάθε αυθεντία, ακόμη και
αυτή την ιδέα της θείας τάξεως.
Μετά
από τα τέλη του 16ου με αρχές 17ου αιώνος, «εισέβαλε» στις δυτικές κοινωνίες, ο
λεγόμενος Διαφωτισμός, ως πολέμιος της ιδέας της υπάρξεως Θεού-Δημιουργού….Ο
Διαφωτισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά, η κυριαρχία του λογικού, του απόλυτου
ορθολογισμού, η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό ονομάστηκε και
«άθεος» Διαφωτισμός!
Σε
μία εκ των υστέρων θεώρηση, είναι πολύ φανερό ότι οι Μεταρρυθμιστές, όπως οι Ουΐκλιφ 2,
Λούθηρος, Καλβίνος, Ζβίγγλιος και η παρέα τους, ξεκίνησαν μία
ιστορική διαδικασία επαναστατικών προδιαγραφών, της οποίας τις συνέπειες ποτέ
δεν θα μπορούσαν να συλλάβουν οι ίδιοι. Οι
πρωταγωνιστές της Μεταρρυθμίσεως, όσον επηρεασμένοι ή ελεγχόμενοι και αν ήσαν
από στοές, καθοδηγητές ή μέντορες, δεν είχαν ιδέα ότι την προτεσταντική
Μεταρρύθμιση, καθοδηγούσε μία «αόρατη αρχή», και
ότι με την ακούσια πλουραλιστική παρόρμησή της, θα κατέληγε τελικώς να γίνει η
κύρια μηχανή για την εκκοσμίκευση και αποχριστιανοποίηση τού Δυτικού
πολιτισμού.
Ούτε
φαντάζονταν ποτέ, πλην ίσως μιας χούφτας αφανών καθοδηγητών, ότι οι ιδέες της
Μεταρρυθμίσεως θα έκαναν τελικά μία ανίερη συμμαχία, με την «ανθρωπιστική» φιλοσοφία τού έσχατου «σχολαστικού»
κινήματος, τον άκρατο ορθολογισμό και τον Ιουδαιοταλμουδικό Σκοταδισμό, που κατ’
ευφημισμόν ονόμασαν Διαφωτισμό.
Ο Διαφωτισμός, όπως διετυπώθη κυρίως από άκρατους ορθολογιστές, προτεστάντες και μη, δεν
ήταν απλώς «άθεος». Ήταν κάτι πολύ χειρότερο και απείρως πιο
δηλητηριώδης, για τον άνθρωπο. Ήταν «αντίχριστος» και «αντιχριστιανικός»!!!
Ο
Διαφωτισμός, στην πραγματικότητα, δεν επολέμησε την ιδέα της υπάρξεως
Θεού-Δημιουργού, αλλά την ΠΙΣΤΗ των Χριστιανών, ότι ο αληθινός Θεός είναι ο
Ιησούς Χριστός, και ότι Αυτός ο Θεός αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο!3
-Θεωρείται το θεολογικό και ηθικό «άλλοθι» της
αιματοσφαγούς Γαλλικής Επαναστάσεως.
Στην Γαλλική
Επανάσταση, που είναι η απόληξη του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού, αυτή την
κυριαρχία της λογικής του ανθρώπου (oρθολογισμός), την
εξέφρασαν ο μασόνος
Ροβεσπιέρος, και οι Ιακωβίνοι. Ο Ροβεσπιέρος προέβη στο εξής
ανήκουστον. Ανεκήρυξε την λατρεία, adoration, της θεάς Λογικής.
Είναι η Raison, ο
Λόγος, η Λογική, η απολυτοποίηση της λογικής του ανθρώπου.
Τί έκανε δηλαδή ο Αντίχριστος Ροβεσπιέρος, με τους οπαδούς του; Στην Παναγία των Παρισίων, τον παπικό ναό,
οργανώσανε μια λατρευτική γιορτή, προς τιμήν του Υπερτάτου Όντος (Για τους
Μασόνους ως υπέρτατον όν θεωρείται ο Εωσφόρος). Είναι αυτό που λέγεται και
υποστηρίζεται από πολλούς, ακόμη και από ανόητους ορθοδόξους, ότι υπάρχει «μια
ανωτέρα Δύναμη» κ.τ.λ.4
Στην εορτή του «Υπερτάτου Όντος», πήρανε μια πόρνη, κοινή
γνωστή πόρνη στην Γαλλία της υψηλής αριστοκρατίας, την γύμνωσαν και την έβαλαν γυμνή πάνω στην αγία τράπεζα
της Παναγίας των Παρισίων. Και μετά έτρεχαν όλοι και την προσκυνούσαν, την
φιλούσαν, κ.ά., ως θεά Raison, θεά
Λογική. Έτσι λατρεύτηκε η θεά Λογική από την Γαλλική Επανάσταση. Ήταν η
κορύφωση του «Διαφωτισμού».
Να χαίρονται λοιπόν την
«θεά»
τους όσοι σήμερον, είναι θιασώτες του ορθολογισμού, του Διαφωτισμού και των
αρχών της Γαλλικής Επαναστάσεως (και
είναι οι περισσότεροι αν όχι ΟΛΟΙ, από τους σημερινούς βουλευτές του Ελλαδικού
Κοινοβουλίου), όσοι επικαλούνται δουλικώς, τον διαφωτισμόν και υπερασπίζονται
τις «αρχές» της Ιουδαιογενούς
«Γαλλικής επαναστάσεως»!
Οι Γάλλοι είχαν πολλούς
«οίκους ανοχής». Οι οίκοι αυτοί ήταν οίκοι ανοχής αριστοκρατικοί. Πηγαίνανε
εκεί για να παίξουν διάφορα παιγνίδια, μεταξύ των οποίων και να συνευρεθούν με
πόρνες και αγόρια. Αυτά τα έχει γράψει, εκτός από τον Ιωάννη Παλαιτσάκη [Βλέπε
υποσημ.(3)], ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος,
δεν είναι εφευρήματα δικά μας. Όποιος διαβάζει και μελετά ιστορία, ξέρει τα
πράγματα με το όνομά τους και όχι όπως του παρουσιάζονται από τους μισθωμένους
κονδυλοφόρους και πάσης φύσεως μυθοπλάστες-προπαγανδιστές του Συστήματος.
Όπως
και η προτεσταντική επανάσταση έτσι και η Γαλλική Επανάσταση, κατέληξε στο
λουτρό αίματος που έμεινε στην ιστορία ως «Περίοδος της Τρομοκρατίας». Επίσης η Αμερικανική
Επανάσταση έδωσε την θέση της στην αιμοβαφή γενοκτονία των ινδιάνων και στην
δουλεία των Αφρικανών Μαύρων!..
Η
αιματοσφαγής «Αλλαγή», επιλεγομένη Γαλλική Επανάσταση, για την οποίαν οι
θριαμβολογούντες δημοκράτες, κυρίως οι προτεστάντες δημοκρατικοί, έχουν
χύσει ποταμούς μελάνης και πανηγυρίζουν την επέτειό της με ιδιαίτερη
λαμπρότητα στην υποτιθέμενη γενέτειρά της (Σε κάθε επέτειο της λεγομένης
Γαλλικής επαναστάσεως προσκαλούνται οι ηγεσίες πολλών κρατών του κόσμου, όλη
δε η ευθύνη της διοργανώσεως των εκδηλώσεων, ανατίθεται πάντοτε σε κάποιο από τα
σημαίνοντα στελέχη της μασονικής στοάς της Μεγάλης Ανατολής του Παρισίου),
ήταν προϊόν προμελετημένου σχεδίου διεθνούς συνωμοτικής οργανώσεως. Υπήρξεν
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ έργο του Εωσφορικού Ιουδαϊσμού μέσα
από τις απόλυτα ελεγχόμενες από αυτόν, γερμανικές μυστικές εταιρείες που
ήλεγχαν κρυπτο-ιουδαίοι
Γερμανοί προτεστάντες και παπικοί.5
-Είναι μία εθελοθρησκεία, χωρίς ΧΡΙΣΤΟ! Είναι
θρησκευτική δικτατορία, με οργάνωση και δραστηριότητες της αλήστου μνήμης
Παπικής Ιεράς Εξετάσεως.
Η προσπάθεια των
προτεσταντών και των διαδόχων τους, να μεταρρυθμισθεί η παπική Εκκλησία στην
Δύση, σύντομα εξελίχθηκε στην πιο καταστροφική εθελοθρησκεία που συνέβη ποτέ στους
κόλπους του Χριστιανισμού και τούτο, διότι, εκτός των άλλων, οι
αρχι-προτεστάντες:
.Κατήργησαν ΟΛΑ τα δόγματα της Ενιαίας
πρωτοχριστιανικής Πίστεως.
.Διέγραψαν ΟΛΕΣ τις σελίδες της Ιεράς και
Εκκλησιαστικής παραδόσεως 15 αιώνων.
.Αφαίρεσαν αυθαιρέτως 14 βιβλία από την Αγία Γραφή [10 από την Παλαιά Διαθήκη, την
Αποκάλυψη και 3 επιστολές από την
Καινή Διαθήκη (Α΄και Β΄Ιωάννου, Ιακώβου)].
.Χρησιμοποίησαν για τις
μεταφράσεις, στην τοπική γλώσσα τους, Ιουδαϊκά βιβλία (Μασοριτικό) και όχι την αξιόπιστη
για 15 αιώνες και κεκυρωμένη επί 11 αιώνες μετάφραση των Ο΄(για την Π.Δ.)
και απόκρυφα ή αναξιόπιστα λατινικά ή
ελληνικά κείμενα (για την Καινή Διαθήκη).
.Συνέταξαν μία Νέα «Αγία» Γραφή, οποία
εξεταζομένη κριτικώς, ιστορικώς και θεολογικώς, αποτελεί έναν Εωσφορικό Οδηγό
Απάτης και Απωλείας ψυχών!!!
Το προτεσταντικόν κονσιστόριον απέκτησε το δικαίωμα να κανονίζει την
θρησκευτική λατρεία και την ηθική συμπεριφορά παντός κατοίκου!!! Απέστελλε έναν
ιερέα και ένα λαϊκό πρεσβύτερο, να επισκέπτονται κάθε οικία και οικογένεια μία
φορά το έτος, και μπορούσε να καλεί ενώπιον του οιονδήποτε προς εξέταση.
Ήταν μία νέα μορφή Ιεράς Εξετάσεως.
Μπορούσε να επιπλήττει και
να αφορίζει διάφορους παραβάτες και να υπολογίζει επί του
συμβουλίου, ότι θα εξόριζε από την πόλη εκείνους, τους οποίους
το κονσιστόριο θα απέπεμπε από την Εκκλησία. Ο Καλβίνος είχε απόλυτη εξουσία ως
πρόεδρος του κονσιστορίου, από του 1541 μέχρι του θανάτου του το 1564. Η δικτατορία του δεν ήταν δικτατορία νόμου ή ισχύος, αλλά θελήσεως και
χαρακτήρος.
-Είναι ο κεντρικός πυρήνας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού,
καθοδηγουμένου δια του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.
Οι ρίζες του Οικουμενισμού πρέπει ν' αναζητηθούν στην
αίρεση του ψευδοχριστιανικού Προτεσταντισμού, στα μέσα του 19ου αι. Τότε κάποιες
χριστιανικές ομολογίες, βλέποντας τον κόσμο να φεύγει από κοντά τους λόγω της
αυξανόμενης θρησκευτικής αδιαφορίας και των οργανωμένων αντιθρησκευτικών
κινημάτων, αναγκάστηκαν σε μια συσπείρωση και συνεργασία. Προς τούτοις επέλεξαν ως σύνθημα την «Ένωση με Χριστιανική
Αγάπη», αποκόψαντες και παρερμηνεύσαντες σκοπίμως, την ευαγγελικήν φράση του
Ιησού «Αγαπάτε
Αλλήλους». Οι προτεστάντες, εχρησιμοποίησαν αφ’ενός την φράση αυτή ως
θεολογικόν πόλον έλξεως και συσπειρώσεως των χριστιανών, η οποία ήλκυε κάθε άδολο, ακατήχητο και ορθολογιστή Χριστιανό,
οποιασδήποτε υποτιθέμενης χριστιανικής ομολογίας, αφ’ετέρου την δική τους
«Αγία» Γραφή, ως Εωσφορική παγίδα!
Σημαντική ώθηση στην
δημιουργία της Οικουμενιστικής Κινήσεως έδωσε η απαράδεκτη και αδιανόητη συμμετοχή
των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση, και το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Κωνσταντινουπόλεως, ιδιαίτερα με το Διάγγελμα του 1920, που, όπως αποδείχθηκε,
αποτέλεσε την βάση και τον "Καταστατικό Χάρτη" της συμμετοχής των
Ορθοδόξων στην Οικουμενιστική Κίνηση.
-Διαμορφώσας
συγκεκριμένη αντίληψη περί εργασίας, ανθρωπίνης ηθικής και γενικώς περί
ανθρώπου και ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, εξελίχθηκε στον σημαντικώτερο φορέα
αναπτύξεως του κερδοσκοπικού καπιταλισμού.
Οι περισσότεροι
δέχονται ότι, καίτοι ο Καπιταλισμός προϋπήρχε του Προτεσταντισμού, εν τούτοις,
ο τελευταίος άσκησε θετική επίδραση στην καθιέρωσή του και «θεολογική»
αιτιολογησή του. Όσα ισχυρίζονται ο Max
Weber και ο Troeltsch,6 κατά
τον Gavin Hyman,
έχουν εφαρμογή κυρίως στους νεοκαλβινιστές της Αγγλίας και της Αμερικής.
Ο κεφαλαιοκρατισμός ή καπιταλισμός είναι
φαινόμενο του δυτικού ανθρώπου και η ανάπτυξή του διευκολύνθηκε τα μέγιστα από
τις υλικές και πνευματικές συνθήκες που
ίσχυσαν στην δύση με την ανάδυση του ανθρώπου της αναγεννήσεως μετά από τον
μεσαίωνα.7
Στον Καλβινισμό, αρχικά
η σημασία της ηθικής
προσπάθειας, αποτελούσε
σημαντικό μέρος του θρησκευτικού δόγματος. Αργότερα όμως, οι συνθήκες οδήγησαν
τον διαμαρτυρόμενο άνθρωπο στο να δώσει μεγαλύτερη σημασία στην επαγγελματική προσπάθεια και τα αποτελέσματά της. Δηλαδή στην
επιχειρηματική επιτυχία ή αποτυχία. Η επιτυχία ήταν σημάδι θείας χάρης. Η αποτυχία σημάδι θείας
καταδίκης. Αναμφίβολα ο καπιταλισμός δεν ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί
χωρίς αυτή την διοχέτευση του μεγαλύτερου μέρους της ενεργητικότητας του
ανθρώπου προς την κατεύθυνση της εργασίας.
Οι ιδιότητες εκείνες
που πήγαζαν από αυτή την διαμόρφωση χαρακτήρα, την υποχρέωση προς την εργασία,
το πάθος της αποταμιεύσεως, η προθυμία να μετατρέψεις τον εαυτό σου σε όργανο
για την επιτυχία σκοπών μιας εξω-προσωπικής εξουσίας, ο ασκητισμός και η
επιβαλλόμενη αίσθηση του καθήκοντος, ήταν ακριβώς τα γνωρίσματα εκείνα του
χαρακτήρα που αναδείχθηκαν σε παραγωγικές δυνάμεις της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η προτεσταντική θεωρία του απολύτου προορισμού,8 εκλογίκευσε την ζωή,
συστηματοποίησε τις κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες και τοποθέτησε τον άνθρωπο μέσα στο πλαίσιο της
εφαρμογής των καθηκόντων που επιθυμούσε το Σύστημα. Ακριβώς δε αυτά τα
σημεία συνετέλεσαν στην εξέλιξη του λεγομένου πνεύματος του Καπιταλισμού.
Αναμφίβολα ο
καπιταλισμός δεν ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί χωρίς αυτή την διοχέτευση του
μεγαλύτερου μέρους της ενεργητικότητας του ανθρώπου προς την κατεύθυνση της
εργασίας.
Βέβαια, κάποτε αυτή η
συνάρτηση (συσσώρευση κεφαλαίου και αναμονής σωτηρίας) εξασθένισε και ο
καπιταλισμός αυτονομήθηκε. Δημιουργήθηκαν οι θεωρητικοί του καπιταλισμού και
έκτοτε στέκεται ως καθ’ εαυτόν σύστημα, που υπακούει στους ειδικούς του νόμους,
αρχές και κανόνες, γεννώντας μια άλλη στάση και ένα άλλο νόημα ζωής. Έναν νέον
πολιτισμόν!
Είναι πολύ σημαντικό εδώ να επισημάνουμε ότι
στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν υπήρξαν ποτέ αυτές οι καταβολές.
Η εργασία κάθε ανθρώπου
δεν είναι αυτοσκοπός στην ζωή του. Είναι χρήσιμη, απαραίτητη για να μη
περιπίπτει στην ακηδία, καθώς επίσης και αναγκαία για να τρέφει ο άνθρωπος
αυτούς που έχει υπό την προστασία του, αλλά δεν είναι ο μοναδικός του σκοπός. Θεωρείται ότι είναι δώρο Θεού, και πρέπει
να εξασκήται ευχαριστιακώς.
Η ορθόδοξη άσκηση δεν
αποβλέπει στην εκπλήρωση των καθηκόντων έναντι του Θεού, ούτε στην επιβεβαίωση
ότι ανήκει κανείς στην αριστοκρατία των εκλεκτών, αλλά στην απελευθέρωση του
νοός, από την υποδούλωση του στα κτίσματα.
-Επηρέασε αποφασιστικώς την οικονομική και
κοινωνική εξέλιξη στην Ευρώπη και αργότερα στην Αμερική.
Μία παραλλαγή του
καλβινισμού, ο πουριτανισμός,
συνέβαλε στην εκκοσμίκευση των θεολογικών απόψεων του Καλβίνου: Η υλική ευημερία των ανθρώπων είναι
απόδειξη ότι ανήκουν στα εκλεκτά τέκνα του θεού.
Η κατάκτηση του παραδείσου πέρναγε λοιπόν μέσα από σκληρή
εργασία και οικονομική επιτυχία!!! Οι ιδέες αυτές του Καλβίνου έγιναν ευνοϊκά
δεκτές από τους επιχειρηματίες της εποχής, γιατί έβλεπαν με ευχαρίστηση ότι οι
εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αποκτούσαν και πνευματικό κίνητρο
εντατικοποιήσεως της εργασίας τους, πέραν από τον μισθό. Αυτή η απρόσωπη
ωφελιμιστική εργασία και προσφορά συντελεί στην δόξα του Θεού. Η υπερβατικότητα
του Θεού, η αρνητική στάση απέναντι σε όλα τα συγκινησιακά στοιχεία που
υπάρχουν στον πολιτισμό και στην θρησκεία, καθώς και η ιδέα περί «εκλεκτών
τέκνων του θεού», απετέλεσαν τις ρίζες του πιο απαισιόδοξου ατομισμού.
Γίνεται έτσι φανερό ότι
οι ανθρωπολογικές και πρακτικές συνέπειες του δόγματος του απολύτου προορισμού,
καλλιέργησαν έναν ευσεβιστικό ατομισμό, και κατηύθυναν τον άνθρωπο σε μια
πνευματική και κοινωνική μοναξιά. Ευρισκόμενος ο άνθρωπος στην διελκυστίνδα
μεταξύ της αβεβαιότητος και της βεβαιότητος για την σωτηρία του (για το εάν είναι ή
όχι από τους «εκλεκτούς»), καταλάβαινε πολύ καλά ότι κανένας δεν
μπορούσε να τον βοηθήσει. Γιατί όταν η κοινωνική προσφορά είναι απρόσωπη, τότε
στην πραγματικότητα πρόκειται για κοινωνικό ατομισμό. Αυτός ο ατομισμός, που
έγινε τρόπος ζωής, συνετέλεσε πολύ στην δημιουργία του πνεύματος του
Καπιταλισμού, αφού ο Καπιταλιστής στρέφεται στον εαυτό του, κλείνεται ερμητικά
σε αυτόν και δεν βλέπει τους άλλους συνανθρώπους του. Αυτός ο ατομικιστικός τρόπος ζωής, αποτελεί έναν
από τους βασικούς παράγοντες του πνεύματος του Καπιταλισμού.
Αυτές οι ιδέες του ευσεβιστικού ατομισμού, απεμάκρυναν τον
άνθρωπο από το πνεύμα ομαδικότητος και αλληλεγγύης, επηρέασαν αποφασιστικά την
οικονομική και κοινωνική εξέλιξη στην Ευρώπη και αργότερα στην Αμερική.
Ένα από τα κύρια
θρησκευτικά δόγματα στην Αμερική έχουν γίνει οι ευαγγελιστές. Οι ευαγγελιστές
αποτελούν την κυρίαρχη σήμερα αμερικάνικη εκδοχή του προτεσταντισμού, παρόλο
που εμφανίστηκαν σχετικά πρόσφατα (ιδρύθηκε το 1906 και εγκαταστάθηκε σε μια παλιά αποθήκη του Λος Άντζελες).
Αποτελούν την «δυναμικότερη» εκκλησία σε παγκόσμια κλίμακα, με ρυθμούς ετήσιας
αύξησης του ποιμνίου τους που ξεπερνούν το 5%
και διεκδικούν 150 εκατομμύρια
πιστούς σε όλο τον κόσμο.
Μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου οι
ευαγγελικοί οργανώνονται και επαναπροσδιορίζουν το ρόλο τους ξεκόβοντας τους
δεσμούς τους με τους φονταμενταλιστές, οι οποίοι είχαν στενούς δεσμούς και
σχέσεις με τους ακροδεξιούς.
Κατά την δεκαετία του '50 ο προτεσταντισμός ανάγεται
σε θρησκεία του οικονομικού πλούτου και της οικονομικής ισχύος. Με τον προσανατολισμό
προς τις αξίες του πλούτου προσπαθεί να δικαιολογήσει την ευμάρεια της
αμερικάνικης κοινωνίας και τον πλουτισμό. Προσαρμόζει τη θρησκεία δηλαδή, στα
οικονομικά πρότυπα και τα ανακηρύσσει σε μορφή καταξίωσης και λύτρωσης. Με τον
τρόπο αυτό καταφέρνει να αυξήσει τα ποσοστά αποδοχής της θρησκείας από τους
αμερικανούς από 43% την δεκαετία του '20 σε 62% το 1956.9
-Άσκησε θετική επίδραση για
την καθιέρωση και παγκόσμια κυριαρχία του Ιουδαϊκού Καπιταλισμού, μέσω του
Ιουδαιοταλμουδικού τραπεζικού συστήματος.
Αυτό, βέβαια, έγινε
παρά την θέληση των άδολων, εύπιστων και ακατήχητων Μεταρρυθμιστών, αφού στις
τάξεις τους είχαν ήδη εισχωρήσει οι ταλμουδιστές ιουδαίοι, είτε ως χρηματοδότες
και των τριών πρωταγωνιστών της Μεταρρυθμίσεως, είτε ως «πιστοί προτεστάντες»,
διαφόρων προτεσταντικών ομολογιών και αποχρώσεων.
Αυτός όμως, ο ιδιότυπος
ασκητισμός, για τον Max Weber,
επεκτείνεται και σε ένα άλλο επίπεδο σαν παραπάνω προσφορά του πουριτανικού
ασκητισμού στον Καπιταλισμό. Προσέφερε επιμελείς εργάτες που εργάζονταν
ενσυνειδήτως και ευσυνειδήτως αφού έβλεπαν «την
εργασία και την φιλοπονία σαν καθήκον τους απέναντι στο Θεό». Η
προτεσταντική αυτή αντίληψη «ερμήνευσε την επιχειρηματική δραστηριότητα του
εργοδότη σαν επάγγελμα». Οικονομία, λοιπόν, εργασία και αποδοτικότητα,
συγκέντρωση του κεφαλαίου… Δηλαδή η πεμπτουσία του Καπιταλισμού!
Βλέπουμε λοιπόν ότι, το καθήκον του
Προτεστάντη για το επάγγελμα, που το θεωρεί εντολή του Θεού, η ταύτιση της εργασίας με το επάγγελμα, που είναι
αυτοσκοπός του ανθρώπου, αποτέλεσε την βάση της εξελίξεως και αναπτύξεως του
καπιταλιστικού πνεύματος.
Εάν προσέξει κανείς την
στατιστική των επαγγελμάτων, σε χώρες όπου υπάρχει μικτή θρησκευτική σύνθεση,
θα διαπιστώσει ότι η πλειοψηφία των
ανθρώπων που είναι κάτοχοι του κεφαλαίου και είναι επιχειρηματίες, όπως επίσης
τα ανώτερα στρώματα των ειδικευμένων εργατών και το μορφωμένο προσωπικό των
επιχειρήσεων, είναι Προτεστάντες. Δηλαδή, εν
σχέσει με τους Παπικούς/«Καθολικούς», οι Προτεστάντες πλειοψηφούν στις
επιχειρήσεις και σε κατοχή κεφαλαίου. Βέβαια, αυτό πιθανόν να ερμηνεύεται από
το ότι αυτή η κατάσταση, και κυρίως όταν εξετάζεται κατά χώρα, οφείλεται σε
ιστορικά αίτια, ότι, δηλαδή, τον 16ο αιώνα η πλειονότητα των
πλουσίων πόλεων έγιναν Προτεστάντες. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί
να εξηγηθεί πως πλούσιες περιοχές είχαν προδιάθεση για μια εκκλησιαστική
επανάσταση, και μάλιστα οι προηγμένες οικονομικώς χώρες.
Το καπιταλιστικό πνεύμα
δεν προέκυψε μόνον από την επίδραση της Μεταρρυθμίσεως, καθώς επίσης ότι «ο
καπιταλισμός σαν οικονομικό σύστημα, δεν είναι αποκλειστικόν δημιούργημα της
Μεταρρυθμίσεως». Οι θρησκευτικές ιδέες
όμως, του πολύμορφου Προτεσταντισμού, επέδρασαν στην ποιοτική διαμόρφωση και
την ποσοτική εξάπλωση του πνεύματος του Καπιταλισμού πάνω στον κόσμο.
Ο Καπιταλισμός όπως
διαμορφώθηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, καταδεικνύει ότι η
Προτεσταντική ηθική, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο «ξενιστής» του
Ιουδαιοταλμουδικού τραπεζιτικού συστήματος.
Αυτό υποστηρίχθηκε με διαφορετικό τρόπο και από τον Werner
Sombart, κατά τον οποίον, η κυρία πηγή του πνεύματος του Καπιταλισμού ήταν η
κοινωνική στάση και η οικονομική πράξη που σχετίζεται με τον Ιουδαϊσμό, αφού
είναι γνωστό το επιχειρησιακό πνεύμα του Ιουδαίου
εμπόρου/ Τραπεζίτου/ Βιομηχάνου.
-Συνέβαλε στην
οικονομική, πολιτική και πολιτισμική διείσδυση του Αμερικανικού καπιταλισμού
και αργότερα του αμερικανικού τρόπου ζωής, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι δυτικές αποικιακές
δυνάμεις, οι οποίες αναδύθηκαν στο προσκήνιο μετά την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου
(1492), υποσκέλισαν βαθμιαία, πολιτικά και οικονομικά, τις μέχρι τότε
δραστηριοποιούμενες στην ανατολική Μεσόγειο ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες, την
Βενετία και την Γένοβα, αποκτώντας με την ισχύ των όπλων, υπερπόντιες κτήσεις
και αποικίες σε πολλές από τις νεοανακαλυφθείσες περιοχές του πλανήτη.
Πέραν όμως των άμεσων
κτήσεων των μεγάλων δυνάμεων, υπήρξαν και περιοχές, όπου η Δύση βρήκε πρόσφορο
έδαφος για πολιτική, οικονομική, καθώς και για πολιτισμική διείσδυση,
δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σχέσεις εξαρτήσεως με υπανάπτυκτες συνήθως
χώρες. Η συστηματική θρησκευτική, εκπαιδευτική και γενικότερα πολιτιστική
διείσδυση σε ξένες χώρες, γνωστή και ως «πολιτιστικός
ιμπεριαλισμός», αποτελεί συχνά σημαντική παράμετρο της εξωτερικής πολιτικής
των ισχυρών κρατών.
Η παράμετρος αυτή,
συνοδεύεται κατά κανόνα από προσπάθεια υπονομεύσεως του εθνικού και
θρησκευτικού φρονήματος των ιθαγενών πληθυσμών, αλλοιώσεως της πολιτισμικής
τους ταυτότητας ή και κάποτε παραχαράξεως της συλλογικής ιστορικής τους μνήμης,
με τελικό σκοπό την καθυπόταξή τους.
Πρακτικές όπως η ίδρυση
μορφωτικών ή εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στο εξωτερικό ή η επιλεκτική ανάδειξη και
αξιοποίηση «στρατηγικών μειονοτήτων», θρησκευτικών ή εθνοτικών, αποτελούν από
τις πλέον προσφιλείς πρακτικές των μεγάλων δυνάμεων, φαινόμενο που παρατηρήθηκε
κατά κόρον και σε πολλές περιοχές της Ελληνικής επικρατείας.
Στις αρχές του 19ου
αιώνα, οι
μισσιονάριοι, Αμερικανικές και
βρετανικές προτεσταντικές ιεραποστολές, θα δραστηριοποιηθούν στις Αθήνες, στο
Ναύπλιον, στο Αιγαίο και αλλαχού. Η ανάδυση του αμερικανικού παράγοντα,
κατά τον 19ο και κυρίως κατά τα μέσα του 20ου αιώνα10,
ως μεγάλης δυνάμεως θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, όχι μόνο για την πολιτική
πραγματικότητα, αλλά και για το πολιτισμικό τοπίο της περιοχής. Παρά την
πολιτισμική ανάμειξη, όμως, η οποία έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της μακραίωνης
συμβιώσεως του ντόπιου πληθυσμού με το δυτικό στοιχείο, συμπεριλαμβανομένων των
ξένων μισσιοναρίων, το θρησκευτικό φρόνημα των Ελλήνων, παρέμεινε ουσιαστικά
αναλλοίωτο.
Επί Καποδίστρια άρχισαν
οι πρώτες εμφανίσεις Αμερικανών προτεσταντών μισσιοναρίων στην ελεύθερη Ελλάδα,
αντιμετωπίζοντας όμως επιφυλακτική στάση από τον κυβερνήτη της Ελλάδος. Το 1828 έφθασε η A.B.C.F.M.,11 η οποία αποτελείτο κυρίως από Συναθροιστές ή
Συνδικαλιστές, Πρεσβυτεριανούς και άλλους Καλβινιστές, ενώ ακολούθησε ένα χρόνο
αργότερα η D.F.M.S.12 των Επισκοπιανών. Παράλληλα με τους παραπάνω,
υπάρχουν αναφορές και για δραστηριότητες Βαπτιστών και Μεθοδιστών, μικρότερης
ωστόσο κλίμακας και χρονικής διάρκειας.
Η προσήλωση σε
πατροπαράδοτες αξίες, βαθιά ριζωμένες για αιώνες, οι οποίες και διεμόρφωσαν την
πολιτισμική τους ταυτότητα, υπήρξε το «ανάχωμα» στην «πολιτισμική εισβολή» των
ισχυρών αποικιοκρατικών δυνάμεων των τελευταίων τεσσάρων αιώνων. Η αποτυχία
προσηλυτισμού των Ελλήνων, ιδιαιτέρως των κατοίκων νησιών τους Αιγαίου, από
Δυτικούς ιεραποστόλους (όποτε αυτή επιχειρήθηκε) οφείλεται κατά κοινή ομολογία,
σε μεγάλο βαθμό «στον άρρηκτο δεσμό του θρησκεύματος με την εθνική υπόσταση των
Ελλήνων», των οποίων «η εθνική ταυτότητα συγκροτήθηκε στην βάση της κοινής
γλώσσας και θρησκείας».
-Στηριζόμενος στην αντίληψη, που συμφωνούσε με
την αντίστοιχη του Ιουδαιοταλμουδισμού, δηλαδή ότι ο θεός ευλόγησε τον
πλουτισμόν, εθέσπισε ειδικά προνόμια για τους Ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες
και τοκογλύφους και παραλλήλως τους παράδωσε τα «κλειδιά» των κατά χώραν Εθνικών
τραπεζών.
Ο προτεσταντισμός
διδάσκει ότι ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί τον πλούτο για αργία και αμαρτωλή
απόλαυσή είναι κακός, αλλά αν ο πλούτος είναι καρπός του καθήκοντος του
επαγγέλματος και δεν οδηγεί στην αμαρτωλή ζωή, τότε είναι χρήσιμος και
επιβεβλημένος. (Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι διακρίνεται μια σύνδεση της ηθικής
του πουριτανισμού με την Ιουδαϊκή αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η κατοχή
πλούτου εθεωρείτο ένδειξη της αγάπης και της εύνοιας του Θεού των Ιουδαίων στους
εκλεκτούς του.)
Οι
Προτεστάντες, αφελώς ή σκοπίμως, έβαλαν στους "πνεύμονες" των δικών
τους οικονομιών "κλειδαριές" και τα "κλειδιά" τα
εμπιστεύτηκαν στους Ιουδαίους τραπεζίτες-τοκογλύφους. Όλοι οι πρωτεργάτες της
μεταρρυθμίσεως και αργότερα όλοι οι φερόμενοι ως ηγέτες των άπειρων
προτεσταντικών ομολογιών που προέκυψαν από την πολυδιάσπασή τους,
εχρηματοδοτούντο, ηλέγχοντο ή είχαν αναλάβει οι ίδιοι την ηγεσία κάθε
προτεσταντικού θρησκευτικού κομματιδίου.
Όλες οι προτεσταντικές χώρες παρέδωσαν τις
κεντρικές τους τράπεζες -και άρα τα νομίσματά τους- στους Ιουδαιοταλμουδιστές Τραπεζίτες
και μεγαλεμπόρους και εκεί χάθηκε κάθε έλεγχος.
-Στην τελευταία του επαναστατική φάση, που είναι
και η πιο σημαντική, εκφράστηκε σαν πολιτικό-οικονομικό κίνημα.
Ως πολιτικό κίνηµα, η
Προτεσταντική Επανάσταση ήταν κυρίως αποτέλεσµα δύο εξελίξεων: Της αναπτύξεως
εθνικής συνειδήσεως στην βόρεια Ευρώπη και της ανόδου των απόλυτων µοναρχιών.
Από το τέλος ακόµα του Μεσαίωνα, υπήρχε ένα αναπτυσσόµενο πνεύµα ανεξαρτησίας
από µέρους πολλών λαών έξω από την παποκρατούμενη Ιταλία.
Είχαν φτάσει να θεωρούν
την δική τους εθνική ζωή µοναδική και να απεχθάνονται τις επεµβάσεις
οποιασδήποτε εξωτερικής προελεύσεως. Έτειναν να βλέπουν τον Πάπα ως ξένο που
δεν είχε δικαίωµα να ανακατεύεται στις υποθέσεις της Αγγλίας, της Γαλλίας ή της
Γερµανίας.
Η ανάπτυξη εθνικής
συνειδήσεως σ' όλες αυτές τις χώρες προχωρούσε ταυτόχρονα µε την άνοδο απόλυτων
µοναρχών. Πραγµατικά, θα ήταν δύσκολο να υπολογιστεί ο βαθμός αυθορμητισμού του
εθνικού συναισθήματος και κατά πόσον υπεκινείτο από φιλόδοξους ηγέτες µε
πρόθεση να αυξήσουν την εξουσία τους. Κανένας απόλυτος µονάρχης δεν ήταν δυνατό
να ανεχθεί για πολύ την εξαίρεση της θρησκείας από την σφαίρα δικαιοδοσίας
του.
Τον 16ο αιώνα, όπως και
σε όλες τις εποχές, υπήρχαν άρχουσες οµάδες, πεινασµένες για πλούτο και απόλυτα
πρόθυµες να χρησιµοποιήσουν τις λαϊκές δοξασίες για τους δικούς τους σκοπούς.
Πρωταρχικός ανάµεσα στους οικονοµικούς στόχους τέτοιων οµάδων, ήταν η απόκτηση
του εκκλησιαστικού πλούτου και η κατάργηση της παπικής φορολογίας.
Έτσι ο προτεσταντισμός
από σπαργανώδης Ιουδαιοκρατούμενη
θρησκεία (θρησκευτική μεταρρύθμιση), μετασχηματίστηκε σταδιακώς, σε
ισχυρότατον και ευρέως διαδεδομένον πολιτικο-θρησκευτικό κίνημα, για να μεταλλαχθεί
τους τελευταίους δύο αιώνες, σε δίκοπον ανθρωποσφαγίδα (μάχαιραν) της Ιουδαιοταλμουδικής
πανθρησκείας (οικουμενισμός) και του Ιουδαιογενούς
πολιτικο-οικονομικού κινήματος ( Ιουδαϊκός καπιταλισμός).
Η μετάλλαξη αυτή,
διευκολύνθηκε κυρίως διότι οι Ιουδαίοι τραπεζίτες είχαν αποκτήσει πλέον όχι
μόνον οικονομική δύναμη και πολιτική εξουσία, μεταμφιεσμένοι σε χριστιανούς
προτεστάντες, αλλά δια του χρήματος ήλεγχαν τις οικονομίες των κρατών και
υπεδαύλιζαν θρησκευτικούς ή εθνικούς ή εμφύλιους πολέμους, χρηματοδοτώντας αμφότερες τις
πλευρές!!!
15. Συνεκτιμώντας τα παραπάνω, και
συσχετίζοντάς τα με την σημερινή πραγματικότητα, συμπεραίνουμε ότι τα άγχη και
οι ανησυχίες των Γερμανών για τα δάνεια και τα πακέτα σωτηρίας προς τους
ευρωπαίους εταίρους απηχούν μια λουθηρανική νοοτροπία, ιδίως τώρα που τόσο η
καγκελάριος Μέρκελ,
ο υπουργός οικονομικών Σόϊμπλε και νέος πρόεδρος της Γερμανίας είναι
πιστοί προτεστάντες.
«Οι Γερμανοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από το
λουθηρανικό παρελθόν τους» γράφει στην ιστοσελίδα του βρετανικού ΒΒC ο
ρεπόρτερ και τηλεπαρουσιαστής Γκάβιν Έσλερ. «Σήμερα, η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο, η Ανγκελα
Μέρκελ, είναι πιστή λουθηρανή, κόρη προτεστάντη πάστορα. Ο
νέος πρόεδρος της Γερμανίας, ο Γιόακιμ Γκάουκ,
είναι ο ίδιος λουθηρανός πρώην πάστορας. Και το κλισέ της «προτεσταντικής
ηθικής της εργασίας» - των σκληρά εργαζομένων γερμανών φορολογουμένων, ακόμη
και αν δεν είναι όλοι τους προτεστάντες - διαιωνίζεται» συνεχίζει ο Έσλερ.
Έτσι, κατά την άποψή
του, εν μέσω της κρίσης, οι Γερμανοί επιχειρούν να διασώσουν το ευρώ,
αντιμέτωποι με ένα μεγάλο δίλημμα, σαν αυτό του Λουθήρου τον 16ο αιώνα.
Από την Μέρκελ μέχρι
τον εργάτη στην αυτοκινητοβιομηχανία της Volkswagen, ο γερμανικός λαός θέλει
απελπισμένα να είναι ένας καλός ευρωπαίος, ακριβώς όπως ο Λούθηρος, ήθελε
απελπισμένα να είναι ένας καλός παπικός πριν γίνει προτεστάντης.
16. Επιγραμματικώς:
Ο Προτεσταντισμός ως
θρησκευτική μεταρρύθμιση είναι η καταστρεπτικώτερη αίρεση, με πηγή δημιουργίας,
τον ταλμουδικό Ιουδαϊσμό (μία από τις θρησκευτικές συνιστώσες του). Ως πολιτικο-οικονομικό
κίνημα, είναι το ιστορικό υπόβαθρο του καπιταλισμού και το οικονομικό εφάπλωμα
του τοκογλυφικού-τραπεζιτικού Συστήματος της Νέας εποχής.
17. Ο
Προτεσταντισμός είναι ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ!
ΟΥΔΕΙΣ μπορεί να ισχυρίζεται «χριστιανικότητα» έξω
από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι προτεστάντες δεν εννοούν ή υποκρίνονται πως δεν
καταλαβαίνουν, ότι στην Εκκλησία του Χριστού, κανείς δεν ενεργεί αυθαίρετα,
χωρίς εξουσία. Ότι το Συνοδικό σύστημα διοικήσεως, είναι η εγγύηση της
ενότητας, της συνοχής, και της εν Αγίω Πνεύματι ζωής της Εκκλησίας.
Υπάρχει μια
κλιμάκωση εξουσιοδοτήσεως, που ξεκινάει από τον Ίδιο τον Θεόν Πατέρα, και
καταλήγει μέσω του επισκόπου της κάθε πόλεως, στον τελευταίο Χριστιανό.
Εάν το συνειδητοποιήσουν, τότε ίσως ξυπνήσουν από τον Προτεσταντικό τους
λήθαργο, και κατανοήσουν ότι η εξουσία του Επισκόπου, δεν είναι «ανθρωποποίητη»,
αλλά βασικό Χριστιανικό δόγμα πίστεως.
Τότε πιθανώς να αρχίσουν να αναρωτιώνται, για την
πηγή της εξουσίας των Προτεσταντών ηγετών τους, (ίσως και του ιδίου του εαυτού
τους, αν παριστάνουν τους πρεσβύτερους σε κάποιες από τις συνάξεις τους). Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να ποιμαίνουν
τους άλλους;
Τότε πιθανώς να αντιληφθούν, έκπληκτοι, ότι η
Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν αποστάτησε, (όπως τους είπαν κάποιοι), αλλά
πορεύεται στην ιστορία πάντοτε σε συνέργεια και ενότητα με τον Κύριο Ιησού
Χριστό, εν Αγίω Πνεύματι. Και αυτή την αποστολικότητα, την βρίσκουν ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν διαπιστώσουν
τους λόγους και τον τρόπο που δημιουργήθηκε το Οριστικό σχίσμα με τους
Παπικούς.
Τότε
η επιστροφή στην οδόν προς την Ορθοδοξία, είναι πλέον γι' αυτούς, μονόδρομος.
18. Τέλος, προβληματίζει
αν δεν εξοργίζει, τους πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς, η εκκωφαντική επισκοπική
σιωπή της Διοικήσεως της Ελλαδικής
Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Ορθοδόξων ιερέων, θεολόγων, ιεροκηρύκων
(πλην ελαχίστων ορθοφρονούντων ποιμένων και μερικών ορθοδόξων ρασοφόρων και
λαϊκών), που παρατηρείται στις ημέρες μας, απέναντι στον παγκόσμιο κίνδυνο του προτεσταντισμού. Η
περίεργη και απαράδεκτη ομοβροντία «σιωπής», της επίσημης Ελλαδικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας, δίδει αναντιλέκτως, αφορμή στον πιστό λαό, που αγωνιά για την
οσημέραι επιτεινόμενη παραφθορά, νόθευση και προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως, να
εξαγάγει μελαγχολικά συμπεράσματα αναφορικώς με τον βαθμό συμβιβασμού κάποιων
απ’ αυτούς, με την Νέα Εποχή, και την προμνημονευθείσα
προδοσία.
Τυγχάνει
αδιανόητο, να εκπορεύονται αγωνιώδεις και προειδοποιητικές κραυγές
διαμαρτυρίας, μόνον από 2-3
επισκόπους και μερικούς κατώτερων βαθμίδων κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς και
να σιωπούν οι ταγοί της επίσημης Διοικήσεως της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας!!!
Συνεχίζεται
1 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Γένεση - Προσδοκίες –
Διαψεύσεις, Η Θεολογική Ταυτότητα του Προτεσταντισμού. Δημοσιεύθηκε:
13 Μαρτίου 2009 , Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.-- ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ
ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ Α.Π.Θ. 20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004---- Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, FRANK SCHAEFFER----http://www.oodegr.com/oode/grafi/evrys_kanwn1.htm.----Περί Διαφωτισμού και Ορθόδοξης Παράδοσης,Του
κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεωργίου Δ.
Μεταλληνού,Τμήμα ομιλίας που δόθηκε
στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί Αττικής, στις 03-11-2005.
2 Ουΐκλιφ
Τζον (John Wycliffe):
«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…»
(ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ: 3/2)
Άγγλος φιλόσοφος και
συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1320 στο Ουίκλιφ του Ρίτσμοντ και πέθανε το 1384 στο
Λιούτερουέρθ. Θεωρείται προάγγελος του σύγχρονου κομουνισμού και υποστήριξε την
πολιτική μιας εθνικής εκκλησίας. Διετέλεσε δάσκαλος στο Κολέγιο Μπάλιολ της
Οξφόρδης (1360) και το 1361 έγινε ιερέας στο Φίλινγκαμ. Υπήρξε πρωτεργάτης του αντιπαπικού και του αντικληρικού κινήματος. Το
1374 έγινε ιερέας του Λιούτερουέρθ και αργότερα επέστρεψε στην Οξφόρδη ως
καθηγητής της θεολογίας. Ήρθε σε σύγκρουση με το Γρηγόριο ΙΑ΄ (1377) και τον
αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι (1378). Το 1415 καταδικάστηκε, μετά τον θάνατό
του, από την Σύνοδο της Κωνσταντίας ως αιρετικός και το 1428 διατάχτηκε η καύση
των λειψάνων του, ενώ οι οπαδοί του, οι λεγόμενοι "ουϊκλιφίτες",
καταδιώχθηκαν συστηματικά. Μετέφρασε την Βίβλο (Mασοριτικό/ Ιουδαϊκό
κείμενο)
στα αγγλικά και έγραψε πολλά θεολογικά έργα, όπου τονίζει την υπεροχή της
Βίβλου πάνω από την φαινομενική αυθεντία του πάπα.
Λεπτομέρειες στο βιβλίο του Ιωάννη Γ.
Παλαιτσάκη, «Διαφωτισμός», Αθήνα, 2002.
4 Αυτά
είναι μασονικά. Αν ακούτε κάποιον να λέει –εκτός κι αν είναι ανίδεος ο άνθρωπος
και το λέει επειδή δεν ξέρει– «πιστεύω σε μια ανωτέρα Δύναμη, σε ένα
ανώτερο Όν, κ.τ.λ.», αυτό είναι Μασονισμός, είναι η ορολογία του Μασονισμού,
μία συγκεκαλυμμένη ομολογία λατρείας του Σατανά.
5 Το 1776 ο Ιουδαίος Adam Weishaupt (A.W.)
ο επονομαζόμενος ανθρώπινος διάβολος (Weise=Σοφός, Haupt=Αρχηγός, κεφαλή), αφού ασπάσθηκε τον παπισμό,
για κάλυψη του σκοπού της αποστολής του, εκτελώντας εντολή. της οικογένειας
των σατανολατρών Rot(h)schild,
ίδρυσε το Τάγμα των «Πεφωτισμένων» (Illuminati).
Οι Illuminati
ήταν μία αποκρυφιστική οργάνωση (αντίστοιχη των σημερινών
«φιλοσοφικο-φιλανθρωπικών» τεκτονικών στοών), διανοουμένων, κληρικών και
επιστημόνων, με μυστικό· στόχο την παγκόσμια κυριαρχία από μία υπερτάτη
κυβέρνηση, τα μέλη της οποίας θα ήσαν Illuminati ή όργανα στην υπηρεσία των
«Πεφωτισμένων».
Η επιρροή
τους εδραιώθηκε όταν βοήθησαν οικονομικά στην Γαλλική Επανάσταση και στους
Ναπολεόντιους Πολέμους.
Οι βασικές αρχές τις
οποίες έπρεπε να ασπασθεί, εκείνος που ήθελε να μυηθεί στην οργάνωση,
εστηρίζοντο στις θέσεις που είχε παρουσιάσει ο Rothscild στους Ιουδαίους
«αδελφούς» κατά την μυστική συνάντηση της Φραγκφούρτης, το 1773. Σύμφωνα με τον
Rothscild
και τον οικέτη του, Adam Weishaupt:
Ο κόσμος προήλθεν από
τον Lucifer (Lucifer=Εωσφόρος, ο κρατών το φως) και οι πεφωτισμένοι
με πνευματικά προτερήματα πρέπει να κυριαρχήσουν στον κόσμο για την αποτροπή
των μελλοντικών πολέμων. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει προηγουμένως να
καταργηθούν οι μοναρχίες και οι εξουσιαστικές κυβερνήσεις.
Ο Α.W.
αφού εστρατολόγησε περίπου 2.000 μέλη στην συνέχεια ίδρυσε
τις στοές της Μεγάλης Ανατολής, όπου
έμελλε να «μαθητεύσουν» όλοι οι θεωρούμενοι σήμερον ως πρωταγωνιστές της
Γαλλικής Επαναστάσεως.
«Ένα
ακόμη σχέδιο των Illuminati
ήταν η πτώσις της Γαλλικής μοναρχίας η οποία είχε από παλιά ισχυρότατη
επιρροή-ερχόταν δεύτερη μόνο μετά τον Πάπα-στην διατήρηση της υπάρχουσας
Ευρωπαϊκής τάξης. Για το σκοπό αυτό, βρέθηκε ένας πολύ αποτελεσματικός
ενδιάμεσος στο πρόσωπο κάποιου ΙουδαίουΤζόζεφ Βαλσάμο γνωστότερου ως μάγου Καλιόστρο,
ενός από τους πιο διαβολικούς διαμορφωτές Θρησκευτικής πίστεως, σ’ όλο τον
κόσμο. Καλύπτονταν οικονομικά, όπως και οι περισσότεροι-αν όχι όλοι-από τους
ηγέτες αναρχικών, από μία ομάδα τραπεζικών υπό τον οίκον των Ρόθτσιλντ. Υπό την
καθοδήγησιν των Ιουδαιογερμανών
Ρόθτσιλντ είχαν σχεδιασθεί τα μακράς εμβελείας και
παγκόσμιου χαρακτήρα σχέδια των Illuminati…
Ως μέρος της
μυστικότητας που εκάλυπτε την δύναμη της κοινότητας, οι αρχηγοί
χρησιμοποιούσαν κλασσικά ονόματα παρμένα κυρίως από τους Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς
μύθους και την ιστορία. Ο Α.W.
έγινε Σπάρτακος. Ο δεύτερος τη τάξει βαρώνος Νίγκε,
πήρε το όνομα του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Φίλωνα. Ο Φράντς Τσβακ,
αντικατέστησε το δικό του με του Κάτωνα, του Ρωμαίου πολιτικού. Ο Μαρκήσιος Κονστάτζο,
έγινε Διομήδης, ενώ κάποιος Φράνσις Μαίρη Αρονέτ,
πήρε και έκοψε στα μέτρα του ένα όνομα για τον εαυτό του που ήταν προορισμένο
να ηχεί στη δημόσια συνείδηση σαν μια μικρογραφία κεραυνού-Βολταίρος. Ο
Μιραμπώ και ο Νταντών, ο Νταππέρ, ο Ροβεσπιέρος, ο Φουσέ, ο Ταλλεϋράνδος, ο
Καμίλ Ντεμουλέν, οι στρατηγοί Μαρά, Μασσενά, Μπερναντότ και Σουλτ, ο Κέλλερμαν
και ο Λαφαγιέτ, ΟΛΟΙ αυτοί ήσαν Illuminati! (Πηγή: O Σπασμένος σταυρός-Το
κρυμμένο χέρι του Βατικανού, εκδ. Στερέωμα, Piers Compton, σ.15- 17).
Τα γεγονότα που επακολούθησαν, οι συνταρακτικές αποκαλύψεις
από μεταγενέστερους μελετητές της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως αλλά και οι
κυνικές ομολογίες πρωτεργατών, συνεργατών και επιγόνων, οδηγούν στο ασφαλές
συμπέρασμα ότι:
«Ο Ελευθεροτεκτονισμός
έπαιξε ενεργό ρόλο τόσο στην Αμερικανική επανάσταση όσο και στις πρώτες φάσεις
της Γαλλικής επαναστάσεως...Γνωρίζουμε για παράδειγμα ότι εκείνος που θα
γινόταν αρχηγός της εξεγέρσεως των Σουάνων, ο ντε Σαρέτ ήταν μέλος της Μεγάλης
Ανατολής. Είναι όμως αλήθεια ότι η Μασσωνία έρριξε όλο το βάρος της, το οποίο
ήταν μεγάλο, στην επεξεργασία της ιδεολογίας του 1789» (Γαλλική και Αμερικανική
επανάστασις, Πιέρ Βιάλ,1987, εκδ. Ελεύθερη σκέψις).
«Ο Τεκτονισμός
τέκνο της Γαλλικής φιλοσοφίας προετοίμασε την επανάσταση η ακριβέστερα με την
αδιάκοπη προπαγάνδα του προετοίμασε σιγά-σιγά τα πνεύματα....» (La Franc-Maconerie et la preparation de la Revolution, Gaston Marten,
Presses Univesitaires de France, 1926, σ. 16-17).
6 Ο Έρνστ Τρέλτς (γερμ: Ernst Troeltsch)
ήταν Γερμανός θεολόγος, φιλόσοφος και συγγραφέας προτεσταντικού δόγματος. Γεννήθηκε
στις 17 Φεβρουαρίου του 1865 και απεβίωσε την 1η Φεβρουαρίου του 1923. Θεωρείται ως ο βασικός εκπρόσωπος της θρησκειο -
ιστορικής σχολής, ενώ με την αμφισβήτηση του ισχυρισμού της Εκκλησίας, ότι
κατέχει την απόλυτη αλήθεια, άσκησε μεγάλη επίδραση στους νεότερους θεολόγους
της εποχής του.
7 Ο
Tawney, υποστηρίζει ότι το
καπιταλιστικό πνεύμα προϋπήρχε του Προτεσταντισμού, αλλά δέχεται ότι υπήρχε μια
γενικότερη σχέση αιτιότητας ανάμεσα στην Προτεσταντική Μεταρρύθμιση και την
άνοδο του Καπιταλισμού. Ο Λουθηρανισμός εξιδανίκευσε την αγροτική, παραδοσιακή
κοινωνία, ενώ ο Καλβινισμός ήταν ένα κίνημα της πόλεως, που δεν έβλεπε
καχύποπτα την ενασχόληση με το εμπόριο και την χρηματοδότηση. Επομένως, σύμφωνα
με τον Tawney, στο σύνολό του ο
Προτεσταντισμός χωρίς να είναι η αιτία του Καπιταλισμού, εν τούτοις εξελίχθηκε
ως ο σημαντικός υπηρέτης της ανάπτυξής του. Αυτό φαίνεται από το ότι ο μεν
Καλβινισμός δεν απέρριπτε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Καπιταλισμού,
όπως τα αναλύει διεξοδικά ο Max Weber, αλλά επέμενε να τα χρησιμοποιεί για την
δόξα του Θεού, καθώς επίσης ότι απελευθέρωνε την οικονομική δραστηριότητα της
μεσαίας τάξης και με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε μια νέα κοινωνία, ο δε
Πουριτανισμός ερχόταν σε αντίθεση με τον Φεουδαλισμό και το απολυταρχικό
Κράτος, έτσι, εμμέσως μπορούμε να κάνουμε λόγο για σχέση μεταξύ του πνεύματος
του Καπιταλισμού και της προτεσταντικής ηθικής.
Η χαλάρωση φέρνει ανάπαυση και απόλαυση, και, η ανάπαυση
και η απόλαυση δεν συντελούν στην δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού
επιτυγχάνεται με την δράση. «Πρώτη και σοβαρότερη από όλες τις αμαρτίες είναι η
σπατάλη του χρόνου». Καθήκον του ανθρώπου είναι να επιβεβαιώσει την ‘θεϊκή
προεπιλογή’ του ως εκλεκτός. Ο Baxter θεωρούσε την αδιάκοπη πνευματική και
σωματική εργασία, ως αυτοσκοπό της ζωής του ανθρώπου. Ο πλούσιος δεν πρέπει να αρκείται στα χρήματα
που έχει, αλλά να εργάζεται, γιατί αυτό είναι εντολή του Θεού. [Richard Henry "R. H." Tawney ( 30 November 1880 – 16
January 1962) was an English economic
historian, social critic, ethical socialist,
Christian socialist, and a proponent of adult education].
Ο
προτεσταντισμός, έχοντας σαν απόλυτη θέση την παραδοχή του απόλυτου προορισμού
(ο θεός έχει προ-ορίσει ποιος θα
σωθεί και ποιος όχι) και καταργώντας τον κλήρο και την εξομολόγηση, δηλαδή
εκείνο το μέσο που ο απλός πιστός μπορούσε να διαγνώσει εάν είναι από τους
εσωσμένους ή μη εσωσμένους, στέρησε την δυνατότητα «αντικειμενικώτερης»
πληροφορήσεως του, ποιος είναι τι. Ο πιστός έπρεπε πλέον να βρει ένα άλλο
αντικειμενικό μέτρο, και οι προτεστάντες
θεολόγοι όρισαν ότι αυτό το μέτρο είναι η επιτυχία στην εργασία. Δηλαδή αν είσαι προορισμένος να σωθείς, θα
φανεί στην δουλειά σου, στα κέρδη σου. Αυτό αμέσως λειτούργησε σαν κριτήριο για
να συσσωρευθούν χρήματα σαν αυτοσκοπός.
9 Martin
Marty Religious Empire (Θρησκευτική
Αυτοκρατορία), New York, Dial, 1970.
Είχε
προηγηθεί η εισβολή των Παπικών μισσιοναρίων. Η Νάξος, ως πρώην πρωτεύουσα του
πάλαι ποτέ Δουκάτου του Αιγαίου, διατηρούσε μέρος της αίγλης του παρελθόντος
της καθ’ όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ενώ η εκεί σχετικά ολιγάριθμη, αλλά
ισχυρή Φραγκοπαπική κοινότητα λειτουργούσε ως γέφυρα επικοινωνίας με την Δύση,
αποτελώντας μάλιστα τον κύριο πόλο έλξης για την έλευση των Παπικών μισσιοναρίων κατά την εποχή της
Αντιμεταρρύθμισης.
11 The American Board of Commissioners for Foreign Missions (ABCFM)
was among the first American
Christian missionary organizations. It was created in 1810 by recent graduates of Williams
College. In the 19th century it was the largest and most
important of American missionary organizations.
History of Episcopal Church in the United States of America. In the 19th
century the church expanded westward through the work of the DMFS [Domestic
and Foreign Missionary Society) (organized in
1820)]. Foreign missions were begun in
Greece in 1829 and subsequently expanded to other countries.
