ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ ΙΑΧΟΜΕΝ
ΠΡΟΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ.
ΑΦΟΒΩΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ
ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.
ΑΔΟΛΩΣ ΕΡΩΤΩΜΕΝ
ΠΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ.
ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ
ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.
Η ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ (THE RACIAL AND RELIGIOUS IDENTITY OF TODAY’S JEWS AND ISRAELIANS)
ΜΕΡΟΣ 6ον
6. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ TΩN ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΙΣΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ
ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ Λ.Ι. ΤΗΣ Π.Δ. (ΕΒΡΑΙΩΝ/ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ) ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΤΟΤΕ
ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ (ΧΑΝΑΑΝ)
[COMPARISON
OF THE RELIGIONS AND DIACHRONIC ACTIONS COMMITTED BY THE PEOPLE OF ISRAEL (OLD
TESTAMENT) AND THE PEOPLE OF THAT PERIOD
IN THE WIDER REGION (CANAAN) .
α. Παλαιός Λαός Ισραήλ.1
1/. Η θρησκεία
του Λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν Μονοθεϊστική (Θεός Ο Ιαχβέ).
Τις σχέσεις του Θεού με
το Λαό Του, τις διακρίνουμε γενικά σε τέσσερις (4) περιόδους:
·Από διαθήκης Θεού - Νώε
(ΓΕΝ: 9/9) μέχρι διαθήκης Θεού-Αβραάμ (ΓΕΝ: 17/4-8).
·Από διαθήκης Θεού -
Αβραάμ μέχρι κλήσεως Ιακώβ με νέο όνομα (Ισραήλ)
και επιβεβαιώσεως της αρχικής διαθήκης (ΓΕΝ: 35/10-12).
·Από ουσιαστικής κλήσεως
του Λαού Ισραήλ (Λ.Ι.) μέχρι της λήψεως του γραπτού Νόμου του Θεού, μέσω του
Μωϋσέως (ΕΞΟΔΟΣ: 20/1-17).
·Από της λήψεως του
Θεϊκού Νόμου μέχρι της Νέας Διαθήκης, που επισφραγίσθηκε δια του Σταυρικού
Θανάτου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Στις 3 πρώτες περιόδους δεν
υπάρχει Γραπτός Νόμος του Θεού. Υπάρχουν ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ επικοινωνίες του
Θεού με εκλεκτούς Του (Νώε - Αβραάμ – Μωυσής, κλπ.) και προφορικές εντολές ίσης
κυριότητος με τις έγγραφες. Κατά την παραπάνω χρονική περίοδο:
·Καμιά από τις
καταγεγραμμένες στην Π.Δ. εντολές
του Θεού δεν συνιστά προτροπή ή πρόσταγμα προς διάπραξη ανόμων ενεργειών και
εγκληματικών πράξεων.
·Πράξεις επωνύμων και άλλων προσώπων, φαινομενικά ή πραγματικά
ανήθικες και εγκληματικές, αντανακλούν αποκλειστικά και μόνο στα πρόσωπα
αυτών που τις διέπραξαν. Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ή προκύπτει από τα
κείμενα, ότι ο Θεός της Π.Δ. (Ιαχβέ
ή Ιάχ ή Έλ ή Κύριος) αποδέχεται, συνηγορεί και επιβραβεύει τις ανήθικες και
αμαρτωλές πράξεις.
Κατά την τετάρτη περίοδο ισχύει το δια του
Μωυσέως παραδοθέν Σύνταγμα του Θεού (Δεκάλογος και λοιποί νόμοι του
πολιτεύματος του Λ.Ι.).
2/. Όπως αποδεικνύεται από τα ΔΙΑΥΓΕΣΤΑΤΑ κείμενα του Γραπτού
Θεϊκού Συντάγματος (Π.Δ.), ΟΛΕΣ
ανεξαιρέτως οι πράξεις που χαρακτηρίζονται από συκοφάντες αντιχριστιανούς,
«αντισιωνιστές», «αντισημίτες», κ.α. ως βδελυκτές και ανήθικες, αμαρτωλές, όχι
μόνον ήσαν απαγορευμένες, αλλά επέσυραν και αυστηρές ποινές. Συγκεκριμένα:
α/. Περί αιμομιξίας.
·“Δεν επιτρέπεται σε κανένα να λάβει (ΣΣ: Ως σύζυγο και όχι μόνο) την γυναίκα
του πατρός αυτού” (ΔΕΥΤΕΡ: 23/1).
·“Επικατάρατος εκείνος που κοιμάται με την
αδελφή του πατρός του ή με την αδελφή της μητρός του, επικατάρατος εκείνος που
κοιμάται με την πεθερά του” (ΔΕΥΤΕΡΟΝ: 27/22-23).
·“Κανείς άνθρωπος δεν θα έλθει εις γάμον προς
γυναίκα συγγενή του” (ΛΕΥΪΤ: 18/6).
· “Δεν θα λάβεις την αδελφήν της γυναικός σου ως σύζυγον” (ΛΕΥΪΤ: 18/18).
β/. Περί Πορνείας - Μοιχείας - Βιασμού.
-“Δεν θα έλθεις εις
σεξουαλική επαφήν -ου δώσεις κοίτην σπέρματος- με την γυναίκα του πλησίον σου”
(ΛΕΥΪΤ: 18/20 - ΔΕΥΤΕΡ: 22/21-22).
-“Αλλά αποπήδησον μη
χρονίσης εν τω τόπω (όπου υπάρχει πόρνη γυνή) μηδέ επιστήσης σου όνομα προς
αυτήν, ούτω γαρ διαβήση ύδωρ αλλότριον... από
ύδατος αλλοτρίου απόσχου και από πηγής αλλοτρίας μη πίης (ΣΣ: Μη πλησιάσης δηλαδή μοιχαλίδα γυναίκα)”
(ΠΑΡΟΙΜ: 9/18).
-Διαφύλαξη προγαμιαίας αγνότητος.
“Εάν κανείς λάβη
σύζυγον και συνοικήση με αυτήν, κατόπιν δε την αποστραφή και την μισήση και
προσάψη εις αυτήν ψευδείς κατηγορίες και την δυσφημήση λέγοντας “έλαβον την
γυναίκα αυτήν ως σύζυγον και ελθών εις επαφήν μαζί της δεν την ευρήκα
παρθένον”, τότε ο πατήρ και η μήτηρ της γυναικός αυτής θα λάβουν δείγματα της
παρθενικότητός της και θα τα φέρουν εις την γερουσίαν... Η γερουσία της πόλεως θα συλλάβη τον άνθρωπον εκείνον και θα τον
τιμωρήση...” (ΔΕΥΤΕΡΟΝ: 22/13-18).
-Απαγόρευση προσελεύσεως σε
χώρους όπου συχνάζουν πόρνες ή τέκνα πόρνης.
“Δεν επιτρέπεται σε
συγκεντρώσεις, όπου λατρεύεται ο Κύριος, να προσέρχεται άνθρωπος ο οποίος είναι
νόθος ή υιός πόρνης... Εις τον αιώνα τον άπαντα δεν θα εισέλθει κανείς από
αυτούς εις την Εκκλησίαν του Κυρίου” (ΔΕΥΤΕΡOΝ: 23/3-4).
«.. Όποιος
συναναστρέφεται και συχνάζει με πόρνες θα καταντήσει πτωχός και ζητιάνος»
(ΠΑΡΟΙΜ: 23/21).
“Τέκνα δε μοιχών
ατέλεστα (χωρίς σκοπό / μέλλον) έσται και εκ παρανόμου κοίτης σπέρμα
αφανισθήσεται” (Σοφ. ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ: 3/16).
-Καταδίκη βιασμού
(ΔΕΥΤΕΡΟΝ: 22/25-29).
γ/. Περί Ψεύδους –Δόλου και Απάτης.
·“Ου ψευδομαρτυρήσεις
κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή” (Δεκάλογος).
·“Όποιος θησαυρίζει και
πλουτίζει με γλώσσα ψεύδους και απάτης αυτός κυνηγά την ματαιότητα και βαδίζει
προς τον θάνατον” (ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ: 21/6).
·“Ο δόλιος και ο πονηρός
υιός δεν θα έχει τίποτε καλόν εις την ζωήν του” (ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ: 13/13).
·“Θα εξολοθρεύσεις όλους
εκείνους που λαλούν το ψεύδος. Τον αιμοβόρον άνθρωπον που βάφει τα χέρια του σε
αδελφικά αίματα και δια δόλου επιζητεί την βλάβη του πλησίον, τον αποστρέφεται
ο Κύριος” (ΨΑΛΜ: 5/7).
·“Είθε να ριφθούν και να
επιστρέψουν οι αμετανόητοι αμαρτωλοί εις τον Άδην” (ΨΑΛΜΟΙ: 9/18).
·“Εκείνος που
πολιτεύεται με άμεμπτη διαγωγή, και εργάζεται την τελείαν αρετήν
(δικαιοσύνη)... Εκείνος που είναι άξιος να εισέλθει στον ναόν του Κυρίου…”
(ΨΑΛΜ: 14/1-3).
·“Μη θέλε ψεύδεσθε παν
ψεύδος, ο γαρ ενδελεχισμός αυτού ουκ εις αγαθόν” (ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ: 7/13).
·“Βδέλυγμα Κυρίω χείλη
ψευδή...” (ΠΑΡΟΙΜ: 12/22).
·“Δεν θα συμπεριφέρεσαι
δολίως μεταξύ των ομοεθνών σου...” (ΛΕΥΙΤ: 19/16).
·“Μήπως θα δικαιώσω
αυτούς με τις ασεβείς πλάστιγγες και με το σακκίον των δολίων ζυγίων; Διότι οι πλούσιοι αυτής είναι πλήρεις
αδικίας και οι κάτοικοι αυτής ελάλησαν ψεύδη και η γλώσσα αυτών είναι απατηλή
εν τω στόματι αυτών. Και εγώ λοιπόν θα σε πατάξω και θα σε ερημώσω εξ αιτίας
των αμαρτιών σου” (ΜΙΧΑΙΑΣ: 6/11-13).
Ο Δεκάλογος (ΕΞΟΔΟΣ: 20/1-17) και γενικά ο
έγγραφος νόμος του Θεού, αποτελεί την πλέον ηχηρή απάντηση σε όσους προβάλλουν
βλάσφημες θέσεις κατηγορώντας τον Θεόν του Λ.Ι. ως Θεόν μίσους, ζηλόφθονο,
εκδικητικόν, κλπ.
«Ο Νόμος του Κυρίου
είναι άμωμος, ο οποίος επιστρέφει πλανωμένας ψυχάς στον δρόμον της σωτηρίας,
στον δρόμον του Θεού. Αι εντολαί του Κυρίου, που υπάρχουν εις αυτόν, είναι
αληθιναί και πισταί, γεμάται σοφίαν, ικαναί να αναδείξουν σοφά και αυτά ακόμη
τα νήπια.» (ΨΑΛΜ: 18/8).
δ/. Περί τιμωρίας των ανομούντων.
Μελετώντας αναλυτικώτερα
τις σχετικές διατάξεις του Νόμου, διαπιστώνουμε ότι οι ανήθικες και αμαρτωλές
πράξεις όχι μόνο ήσαν απαγορευμένες, αλλά και επέσυραν:
·Αυστηρές ατομικές
τιμωρίες, που συχνά έφθαναν στο θάνατο
δια λιθοβολισμού.
·Επώδυνες ομαδικές
δοκιμασίες και εξολοθρεύσεις.
Ο
Θεός της Π.Δ. όχι μόνο ΔΕΝ
προτρέπει ή διατάσσει, όπως βλασφημούν οι ασεβείς, οι λαοπλάνοι και
ψευδολόγοι, αλλά και ΤΙΜΩΡΕΙ την διάπραξη ασεβειών και ανομημάτων (τόσο προ
της παραδόσεως της Θεϊκής Νομοθεσίας όσο και από ενάρξεως εφαρμογής της μέχρι
πέρατος ισχύος της), ΧΩΡΙΣ καμιά διάκριση. Μερικά ενδεικτικά :
·Τιμωρία Μωϋσή και Ααρών
(ΔΕΥΤΕΡΟΝ: 4/21 και 32/50-51).
·Τιμωρία ασεβών
Ισραηλιτών στην Έρημο (ΑΡΙΘΜΟΙ: 14/28-35 και 26/64-65):
·Τιμωρία συζύγου Λωτ
(ΓΕΝ: 19/26).
·Τιμωρία Αμνών (Β΄ ΒΑΣΙΛ:
13/28-32).
·Τιμωρία Δαυΐδ (Β΄
ΒΑΣΙΛ: 11/27 και 12/13-18).
·Τιμωρία Σαούλ (Α΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 28/16-19 και 31/2-5).
ε/. Περί εξολοθρεύσεως λαών εχθρών του Λαού Ισραήλ και προτροπής του θεού για διάπραξη σφαγών, λιθοβολισμών, εμπρησμών, κλπ.
Υπάρχουν περιπτώσεις
κατά τις οποίες ο Θεός της Π.Δ. είτε εξολοθρεύει ο ίδιος είτε φανερά προστάζει
την διεξαγωγή πολέμων ή διάπραξη σφαγών, λιθοβολισμών και εμπρησμών, όπως:
·Οι δέκα πληγές του
Φαραώ (ΕΞΟΔΟΣ: Κεφ. 7-12).
·Ο πόλεμος κατά
Αμαληκιτών (ΕΞΟΔΟΣ: 17/8-16).
·Η σφαγή 3.000 απίστων
Ισραηλινών (ΕΞΟΔΟΣ: 32/27-28).
·Η σφαγή 24.000 απίστων, υπηρετούντων τον Βεελφεγώρ (ΑΡΙΘΜΟΙ: 25/1-9).
·Η σφαγή των Μαδιανιτών (ΑΡΙΘΜ: 31/1-49).
·Η σφαγή των ιερέων και ψευδοπροφητών του Βάαλ από τον Ηλία στον χείμαρρο Κεισών (Γ΄ ΒΑΣΙΛ: 18/40).
·Η παράδοση στην πυρά των ιερέων του Βάαλ-Ηλίου-Σελήνης(Δ΄ ΒΑΣΙΛ: 23/5-8).
·Η εξολόθρευση της συναγωγής των Κορέ, Δαθάν και Αβειρών (ΑΡΙΘΜ:16/20-35).
·Ο λιθοβολισμός του Ναβουθαί (Γ΄ ΒΑΣΙΛ: 20/13).
Όλοι οι συκοφάντες του θεού της Π.Δ. που με
αφετηρία διάφορα σχετικά χωρία, οδηγήθηκαν σκοπίμως, στην θεωρία περί του Θεού
της Π.Δ. ως δήθεν Θεού εκδικητικού,
μισανθρώπου, προτρέποντος σε διάπραξη αισχρών πράξεων, κλπ, αγνοούν ή σκόπιμα παραβλέπουν ότι:
·“Ο Θεός είναι ο Κύριος
του θανάτου και της ζωής. Αυτός θανατώνει και αυτός ζωογονεί. Αυτός κατεβάζει
τους ανθρώπους στον τάφο και αυτός τους επαναφέρει στην ζωή” (Α΄ ΒΑΣΙΛ: 2/6).
·Ο Θεός ποτέ δεν τιμωρεί
ή εκδικείται, όπως εννοεί την τιμωρία και την εκδίκηση ο άνθρωπος, αλλά πάντοτε
αποδίδει δικαιοσύνη! «Οργίζεται μεν ο Κύριος αλλά ως δίκαιος τιμωρεί τους
αμαρτωλούς» (Επινίκιοι Ευχαριστίαι Περιστατικών Προσευχών Ορθοδόξου
Εκκλησίας - ΨΑΛΜ: 29).
·Οι αγόμενοι σήμερα στα
κοσμικά δικαστήρια τιμωρούνται με αποφάσεις των δικαστηρίων οι οποίες για μεν
τους εγκληματίες συνιστούν ποινή και καταδίκη, για δε τους δικαστές αποτελούν
απονομή δικαιοσύνης!
Ολιγόπιστοι, άπιστοι και συκοφάντες!
Πως φαντάζεσθε τον Θεόν-Πατέρα; Απρόσωπο Νου δίκην υπερσύγχρονου-ακατάληπτου υπολογιστού ή «μεταλλικού ομοιώματος τεχνητής νοημοσύνης»; Αγαθόν Διδάσκαλον συμπεριφερόμενο με σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους Montessori στους μαθητές του; Koσμικό ηθικολόγο, αγαπολόγο, συντάκτη κανόνων συμπεριφοράς και κωδικοποιημένων ανθρώπινων σχέσεων, για την ομαλή λειτουργία μιας Παγκόσμιας «Ηθικής τάξεως» στην γη;
·Με ποιά λογική σκέψη
κρίνετε ή έστω ερμηνεύετε τις πράξεις Εκείνου που έχει δικαίωμα ζωής ή θανάτου
στα κτίσματά Του; Εκείνου που κρίνει
ζώντες και νεκρούς;
·Μήπως θεωρείτε σαν Θεό
το νοησιαρχικό έκτρωμα το οποίο σχηματίζεται από την προβολή του νου σας στο
άγνωστο Σύμπαν;
Κάνετε
μεγάλο λάθος, διότι αυτό δεν είναι ο Θεός-Δημιουργός των ανθρώπων, αλλά ο
αυτοθεοποιημένος ανθρώπινος νους σας.
·Πουθενά δεν βρήκατε στην Π.Δ. λέξεις ή χωρία στα οποία να
αποδεικνύεται η Αγάπη του Ιαχβέ προς τους ανθρώπους;
Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται η ασυγχώρητη άγνοια
και η δηλητηριώδης υποκρισία των συκοφαντών του Θεού της Π.Δ., διότι η Βίβλος
βρίθει στοιχείων που αποδεικνύουν ότι ο Θεός της Π.Δ., αγαπά όχι μόνο τους
ανθρώπους, αλλά και όλα τα υλικά και άλογα κτίσματά Του! Μερικά παραδείγματα:
Þ“Και αγαπήσεις τον
πλησίον σου ως σε αυτόν. Εγώ ειμί Κύριος” (ΛΕΥΪΤ: 19/18).
Þ“Ο ξένος αυτός που
έρχεται από άλλη χώρα, θα είναι όπως ο εντόπιος, ο συμπατριώτης σας. Θα
αγαπήσεις και αυτόν όπως τον εαυτόν σου, διότι και εσείς υπήρξατε ξένοι εις την
Αίγυπτον. Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σας που διατάσσω αυτά” (ΛΕΥϊΙΤ: 19/34).
Þ“Σας αγαπά ο Κύριος και τηρεί τον όρκον τον οποίον έδωσε εις τους
προπάτορές σας” (ΔΕΥΤΕΡ: 7/7).
Þ“Θα σε αγαπήσει ο
Κύριος, θα σε ευλογήσει, θα σε πληθύνει, θα ευλογήσει τα παιδιά σου και τα
προϊόντα της χώρας σου, το σιτάρι σου, το κρασί σου, το λάδι σου, τα κοπάδια
των βοών σου, τα κοπάδια των προβάτων σου...” (ΔΕΥΤΕΡ: 7/13).
Þ“Και σεις να αγαπάτε τον ξένον, διότι κάποτε εκεί εις την Αίγυπτον
υπήρξατε και σεις ξένοι” (ΔΕΥΤΕΡ: 10/19).
Þ“Δεν θα ψήσεις αρνί με
το γάλα της μητρός του (ΣΣ: Δεν θα
σφάξεις αρνάκι του γάλακτος)” (ΔΕΥΤΕΡ: 14/21).
Þ“Οι αγαπώντες τον
Κύριον ας είναι ως ο ήλιος ανατέλλων εν τη δόξει αυτού” (ΚΡΙΤΕΣ, 5/31).
Þ“Μεμισήκαμεν τα πονηρά
και ηγαπήσαμεν τα καλά” (ΑΜΩΣ: 5/15).
Þ“Εγώ γαρ είμι Κύριος ο αγαπών δικαιοσύνην...” (ΗΣΑΙΑΣ: 61/8).
Þ“Εγώ αγαπώ όσους με αγαπούν,
όσοι δε με ζητούν, θα εύρουν μεγάλη χάριν και ευλογία” (ΠΑΡΟΙΜ: 8/17).
Þ“Το μίσος και η εχθρική
διάθεσις, δημιουργεί λογομαχίες και φιλονικίες. Όλους δε εκείνους που δεν
φιλονικούν σκεπάζει η αγάπη (φιλία)” (ΠΑΡΟΙΜ: 10/12).
Þ“Είναι προτιμοτέρα η
πτωχική φιλοξενία μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, παρά φιλοξενία με πλούσια φαγητά
σε εχθρική ατμόσφαιρα” (ΠΑΡΟΙΜ: 15/17).
Þ“Θέλομεν ενθυμείσθε την
αγάπην σου μάλλον παρά οίνον” (ΑΣΜΑ: 1/2).
Þ“... Και η σημαία αυτού επ’ εμέ ήτο αγάπη”
(ΑΣΜΑ: 2/4).
Þ“Διότι εσύ (εν τη αγάπη
σου) επήρες στα χέρια σου την ζωήν μου δια να μη χαθεί. Έρριψες οπίσω μου όλας
τας αμαρτίας μου, και με συνεχώρησες” (ΗΣΑΙΑΣ: 38/17).
Þ“Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην, και ποταμοί ου
συγκλύσουσιν αυτήν” (ΑΣΜΑ: 8/7).
Þ“Και νυν, παιδίον, αγάπα τους αδελφούς σου και μη
υπερηφανεύου τη καρδία σου...” (ΤΩΒΙΤ: 4/13).
Þ“Σου ανηγγέλθη ώ
άνθρωπε, τι είναι καλόν και τι ζητεί ο Θεός από εσένα; Τίποτε άλλο παρά να εξασκής δικαιοσύνην και αγάπην (ΣΣ: Να αγαπάς έλεος) και ταπεινοφρόνως να
πορεύεσαι προς τον Θεόν” (ΜΙΧΑΙΑΣ: 6/8).
Εάν τα παραπάνω δεν είναι αποδεικτικά στοιχεία
ότι ο Ιαχβέ είναι Θεός της Αγάπης τότε τι
είναι; Γιατί τα αποσιωπούν οι εχθροί της Π.Δ. ενώ θα έπρεπε στο όνομα της
Αληθείας, να τα παρουσιάζουν και να τα αντιπαραβάλλουν, κριτικά, με αυτά που
ισχυρίζονται ή αποδέχονται μονομερώς και τα οποία λογικοφανώς έρχονται σε
αντίθεση μεταξύ τους;
στ/. Περί πράξεων πολλών, επωνύμων και μη,
προσώπων της Π.Δ. και μάλιστα αναφερομένων ως «εκλεκτών» του Θεού της Π.Δ. (Αβραάμ, Ιακώβ, Μωϋσής, Δαυΐδ, κλπ),
χαρακτηριζομένων ως αισχρών, αμαρτωλών,
ανήθικων (Τέτοιοι άνθρωποι είναι δυνατόν να θεωρούνται «εκλεκτοί του Θεού».
1//. Στα βιβλία της
Παλαιάς Διαθήκης:
·Παρουσιάζεται ο άνθρωπος όπως ο ίδιος επέλεξε να είναι (Ο Θεός έδωσε στον
άνθρωπο το αυτεξούσιο το οποίον ποτέ δεν
του αφαίρεσε), δηλαδή ενδεδυμένος τον δερμάτινο χιτώνα, το σαρκικό φρόνημα.
·Καταγράφονται όλες οι δραστηριότητες του πεπτωκότος
ανθρώπου χωρίς φαρισαϊκή ηθικολογική επένδυση. Με άλλα
λόγια αποτυπώνονται οι μυστηριώδεις και αυτόνομοι χειρισμοί του, σύμφωνα
με τους οποίους χαίρεται, θλίβεται, μισεί, οργίζεται, αγαπά, ψεύδεται,
υποκρίνεται, αδιαφορεί, ιδρώνει, μάχεται, νικά, ηττάται, μετανοεί, αποθνήσκει.
Προ της αποκαλύψεως των Νόμων του Θεού στο
Μωϋσή, ο άνθρωπος τυπικά είχε “βάσιμη δικαιολογία” για την άγνοια του
θελήματος του Θεού. Ουσιαστικά όμως, γνώριζε την έννοια της αμαρτίας ενώπιον
του Θεού, τόσο από την παράβαση του Αδάμ όσο και από την αδελφοκτονία του Κάϊν.
Έτσι, όταν η καρδιά παντός ανθρώπου δόθηκε
στην αμαρτία και τα πονηρά έργα (ΓΕΝ: 6/5), ο Θεός επέφερε τον κατακλυσμό. Από
τον κατακλυσμό διασώθηκε η οικογένεια του Νώε, διότι ο Νώε ήταν ο μόνος πιστός και ενάρετος
ενώπιον του Θεού (ΓΕΝ: 7/1).
Στην περίοδο μετά τον
κατακλυσμό και μέχρι την λήψη του Μωσαϊκού Νόμου, είναι καταγεγραμμένες πολλές
ανήθικες και αμαρτωλές πράξεις που έγιναν από επώνυμα και μη πρόσωπα της
Π.Δ. Στις αμαρτωλές πράξεις της
οικογενείας του Θεού, στην περίοδο αυτή, δεν πρέπει να συμπεριλαμβάνονται όσες
έγιναν:
·Εκ φαινομένου κακού
αλλά κρυμμένου στο βάθος καλού, όπως για παράδειγμα τα «ψεύδη» Αβραάμ προς Φαραώ και Αβιμελέχ (ΓΕΝ:
12/11-18 και 20/2-13).
·Κατόπιν προσευχής και
εγκρίσεως του Θεού, όπως η «δολία» ενέργεια της Ιουδίθ και η σφαγή του
Ολοφέρνους» (ΙΟΥΔΙΘ: 13/1-10).
Οι πράξεις του Αβραάμ ήσαν κακές εκ φαινομένου
(απάντησε “ψευδώς” ότι η γυναίκα του Σάρα ήταν αδελφή του),αλλά ουσιαστικά δεν
ήσαν κακές, διότι:
-Δεν έβλαψαν ούτε τον
ίδιο, ούτε την Σάρα, ούτε κανένα εκ της συνοδείας του Αβραάμ (οι πονηροί
ετασμοί των Φαραώ-Αβιμέλεχ θα έρχονταν ούτως ή άλλως, λόγω της ωραιότητας της
Σάρας). Αντίθετα ο Θεός τιμώρησε τον
Φαραώ και την οικογένειά του με πολλές και οδυνηρές θλίψεις για τις απρεπείς
διαθέσεις που είχε προς τη Σάρα (ΓΕΝ: 12/17).
-Δεν προήγαγε την
γυναίκα του σε πορνεία ή “σωματεμπορία”, όπως ισχυρίζονται οι αρνητές της
Παλαιάς Διαθήκης. Σε κανένα χωρίο της Π.Δ. δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο ούτε
προκύπτει εμμέσως ή αμέσως ότι διαπράχθηκε μοιχεία. Τα συμπεράσματα αυτής της
μορφής, είναι αποκυήματα νοσηρής
φαντασίας αιρετικών, νεοπαγανιστών και αλλόδοξων ή προϊόντα πλημμελούς και
επιπόλαιας ερμηνείας ορθοδόξων ή ορθοδοξιζόντων / προτεσταντιζόντων.
-Ο Θεός δεν άφησε τον
Αβιμέλεχ ούτε καν να εγγίσει την Σάρα .“Είπε
δε αυτώ (ΣΣ: Εις τον Αβιμέλεχ) ο
Θεός καθ’ ύπνον. Καγώ έγνων ότι εν καθαρά καρδία εποίησας τούτο, και
εφεισάμην σου του μη αμαρτείν σε εις εμέ. Ένεκα τούτου ουκ
αφήκα σε άψασθαι αυτής” (ΓΕΝ:20/6).
«Ο Αβραάμ επέδειξε
σύνεση, διότι “κατόρθωσε να βρεί λύση με την οποίαν το κακό θα εμετριάζετο,
αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να το αποφύγη, καθ’ όσον εάν έλεγεν, ότι ήτο
γυναίκα του και αυτή θα ηρπάζετο από τον δίκαιον, καθ’ ότι η πολλή της ομορφιά
θα προσείλκυε την ακόλαστον σκέψιν των Αιγυπτίων, και ο δίκαιος θα εσφάζετο,
δια να μην ελέγξη την παρανομίαν» (Ιωανν. Χρυσόστομος, Ομιλία 22α).
Το παραπάνω ενδεικτικό
χωρίο, αποδεικνύει περίτρανα την διαστροφή των γεγονότων στην οποίαν προβαίνουν οι αρνητές της Π.Δ., όπως ακριβώς
έπραξαν/πράττουν οι Καμπαλιστές Ιουδαίοι, καθ’ ομολογία τους, μέσα από τα κείμενα
του Ταλμούδ.
2//. Για τις υπόλοιπες ανήθικες ή αμαρτωλές περιπτώσεις που δεν
συμπαρασύρονται με τα παραδείγματα των Αβραάμ-Ιουδίθ, αν και δεν ίσχυε ο γραπτός Νόμος, εν τούτοις ακολουθούσε και η τιμωρία του Θεού. Φυσικά στην Π.Δ. δεν
αναφέρονται οι Θεϊκές κυρώσεις για όλες τις καταγεγραμμένες αμαρτωλές πράξεις. Οι αποφάσεις όμως του Θεού, κυρίως για τις
πράξεις που αφορούν στα μέλη της οικογενείας Του, είναι σαφείς. Μερικά
παραδείγματα:
·Η καταστροφή των
Σοδόμων και Γομόρων, λόγω επικρατήσεως καθολικού σοδομισμού στους κατοίκους
(ΓΕΝ: 19/12-30)
·Η τιμωρία οίκου Χάμ,
και η αποβολή του από Αδαμική Γραμμή, επειδή ο Χαμ είδε τη γύμνωση του πατρός
του (ΓΕΝ: 9/20-27).
·Η τιμωρία Ιακώβ για τα
ψεύδη προς τον πατέρα του Ισαάκ (πληρωμή με το ίδιο νόμισμα της απάτης.
Έλαβε σύζυγο τη Λεία αντί της αγαπημένης του Ραχήλ και υπέφερε 14 έτη-ΓΕΝ:
27/15-36, 29/21-28).
·Η τιμωρία Ησαύ
(αποπομπή από την οικογένεια Θεού) για απάτη και πορνεία (ΓΕΝ: 25/33-34,
26/34-35, 36/1-43).
Υπενθυμίζεται ότι πολλές πράξεις της περιόδου
εκείνης, που αργότερα με την λήψη του Νόμου χαρακτηρίσθηκαν βδελύγματα ή ήσαν τιμωρητέες, έγιναν σύμφωνα με
την ισχύουσα κατά τα τοπικά βασίλεια νομοθεσία.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αβραάμ και
της δούλης του Άγαρ. Όπως διαπιστώθηκε από τις πρόσφατες αρχαιολογικές
ανακαλύψεις (κώδικας Χαμουραμπί), στην Βαβυλώνα (στην οποία υπαγόταν η
Χαλδαία), η γυναίκα μπορούσε να προσφέρει σαν δεύτερη σύζυγο στον άνδρα της μια
δούλη ώστε ο τελευταίος να αποκτήσει μαζί της παιδιά, στην περίπτωση που η ίδια αδυνατούσε να τεκνοποιήσει. (Αρχαιολογία
και Αγία Γραφή, Ν. Βασιλειάδη, 1996, σ.65).
Η τυπική δικαιολογία για την άγνοια του θελήματος του Θεού
παύει να υπάρχει με την παράδοση του Γραπτού Νόμου. Τότε ο άνθρωπος τίθεται υπό
τον Νόμο και επιλέγει ελεύθερα την υποταγή ή την παράβαση, με επακόλουθο την
τιμωρία.
Συνεπώς, δεν πρέπει να
μας ξενίζουν οι ανήθικες και αμαρτωλές πράξεις των επωνύμων και μη προσώπων της
Π.Δ., ακόμη και των «εκλεκτών του θεού
της Π.Δ., αφού:
·Καταγράφηκαν όπως
ακριβώς έγιναν από τους ανθρώπους και δεν απαλείφθηκαν ή ωραιοποιήθηκαν όπως
γίνεται συνήθως στα ανθρώπινα ηθικοπλαστικά κείμενα.
·Τα γεγονότα
εξιστορούνται χωρίς αποκρύψεις ή υπερβολές, χωρίς μεροληψίες ή κολακείες, χωρίς
νοθεύσεις ή περικοπές, αλλά με θαυμαστή απλότητα και ειλικρίνεια.
·Όλοι οι άνθρωποι, μετά
το προπατορικό αμάρτημα, γεννιούνται με έμφυτη διάθεση ενάντια στο Νόμο του
Θεού, λόγω χωρισμού τους από τον Θεό (ΓΕΝ:
2/16).
Έτσι,
όταν διαβάζουμε για τις αρνητικές πράξεις του Μωϋσή, του Κάϊν, του Αβραάμ, των
θυγατέρων του Λώτ, του Δαυΐδ, του
Αβεσαλώμ, του Ησαύ και των άλλων, βλέπουμε τους εαυτούς μας. Αντικρύζουμε διαχρονικά στον καθρέπτη
της Βίβλου όχι τον λαό Ισραήλ, αλλά τον πεπτωκότα άνθρωπο δια μέσου των αιώνων.
β. Οι υπόλοιποι λαοί στην ευρύτερη περιοχή (Χαναάν)
της γης του Λ.Ι. [ΧΑΝΑΝΑΙΟΙ]
1/. Η θρησκεία τους ήταν πολυθεϊστική,
ειδωλολατρική.
α/. Ελάτρευαν τα Κτίσματα και
όχι τον Κτίστη-Δημιουργόν [(Ήλιον, Σελήνη, ζώα, ποταμούς, λίμνες, θεοποιηθέντες
ανθρώπους (βασιλείς, φαραώ, κλπ)]. Οι
πόλεις είχαν πλημμυρίσει από είδωλα και θυσιαστήρια των διαφόρων «θεών».
β/. Προέβαιναν
σε θυσίες ανθρώπων, τέκνων οικογενειών (Μολώχ), προσφορές σε άλλες
θεότητες (Βάαλ, Αστάρτη, Βεελφεγώρ, κλπ).
γ/. Ο ανώτερος θεός των Χαναναίων είναι ο θεός Ελ, γνωστός και ως Elion, ο οποίος ήταν ο πατέρας των
θεοτήτων, και κατά ελληνικές πηγές ήταν παντρεμένος με την Beruth (Βηρυτός = Η
πόλη)., του οποίου το ιερό ζώο -
σύμβολο είναι ο ταύρος.
Τα προσωνύμια που αποδίδονται στον Ελ είναι "ο πατέρας των
ανθρώπων", "ο δημιουργός", "ο πατέρας του Αιώνα", ο
"Αρχαίος των Ημερών" κ.ά. Κατά την Μυθολογία των Χαναναίων, ο Ελ αφού
δημιούργησε τον κόσμο και τους ανθρώπους, ζούσε στα ουράνια ανάκτορά του, δίχως
να επεμβαίνει στην εξέλιξη των γήινων πραγμάτων, ρόλο που τον ανέλαβαν οι
υπόλοιποι θεοί της Χαναάν, και κυρίως ο γιος τού Ελ, ο θεός Βάαλ
(Σατανάς/Εωσφόρος).
Ο Βάαλ ήταν ο κυρίαρχος του κεραυνού της αστραπής και της καταιγίδας και
κρατούσε ένα βαρύ ρόπαλο (το ρόπαλο είναι κοινό γνώρισμα σε πολλούς θεούς -
ήρωες ανά τις μυθολογίες των λαών) φτιαγμένο από πέτρα. Ο ταύρος ήταν το ζώο
- σύμβολο του Βάαλ και μάλιστα, ο "χρυσός ταύρος".
Οι Χαναναίοι ονόμαζαν
"θάνατο και ανάσταση του Βάαλ κάθε χρόνο", μία αντίληψη που μας
παραπέμπει τόσο στον θεό Διόνυσο των Ελλήνων, δεδομένου ότι ο ταύρος ήταν ένα
από τα ιερά ζώα του Διονύσου, όσο και στον θεό Τουμμούζ της Μεσοποταμίας. Ακόμη,
υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία μεταξύ του Βάαλ και του Όσιρι των Αιγυπτίων.
δ/. Μεγάλος εχθρός του
Βάαλ ήταν σύμφωνα με την Μυθολογία των Χαναναίων, ο θεός των υδάτων, Γιαμ
Ναχάρ, ο οποίος μονομάχησε με τον Βάαλ, τον οποίο μισούσε θανάσιμα.
Ο Κοθάρ-ου-Χασίς ήταν
ο τεχνίτης θεός που ασχολείτο με τις κατασκευές κτιρίων, ανακτόρων κλπ.. Αυτός
εμυθολογείτο ότι…έκτισε το ανάκτορο του Βάαλ.
Η Σαπάς ήταν θεά του
ήλιου και του φωτός και σύζυγος του πρωταρχικού θεού Ελ. Μια πολύ αγαπητή θεά
ανάμεσα στους Χαναναίους. Πιθανόν να είναι, όπως δείχνει το όνομα και η
ιδιότητά της, ο χαναναϊκός θηλυκός τύπος του θεού Σαμάς των Βαβυλωνίων.
Η θεά Ανάθ ή
Νηϊθ των Αιγυπτίων, ήταν αδελφή και σύμμαχος του Βάαλ. Η Ανάθ είναι πολεμική
θεά φαίνεται να είναι μια χαναναϊκή παραλλαγή της θεάς Αθηνάς της Ελληνικής
Μυθολογίας [(Α)ΝΗΪΘ(Α)]].2 Οι πολεμιστές συνήθιζαν να την επικαλούνται και να
ζητούν την βοήθειά της κατά την στιγμή της μάχης.
Η Ασεράχ ήταν θεά της
θάλασσας και όπως ο Γιαμ Ναχάρ που ήταν και αυτός, επίσης θεός του υδάτινου
στοιχείου, συγκαταλέγεται στους εχθρούς του Βάαλ. Η θεά Αστορέθ ή Αστάρτη
δεν ήταν άλλη παρά η θεά Ιστάρ των Βαβυλωνίων, με όρους της γλώσσας και
αντιλήψεως των Χαναναίων. Επρόκειτο για την θεά του έρωτα και της
γονιμότητας. Η σκοτεινή πλευρά της συνδέεται με τον Κάτω Κόσμο και την
μεταθανάτια κατάσταση.
Ο Μοτ ήταν ο θεός του
Κάτω Κόσμου, κυρίαρχος στο βασίλειο των ψυχών των ανθρώπων που πέθαιναν. Από το
όνομά του φαίνεται πιθανή μια συγγένεια με την θεά Μάατ των Αιγυπτίων.
ε/. Άλλη σημαντική
θεότητα των Χαναναίων ήταν ο Δαγών. Ακόμη οι Χαναναίοι είχαν υιοθετήσει στο
πάνθεόν τους τον Άδωνι της Ελληνικής Μυθολογίας τον οποίον τιμούσαν με
ξεχωριστή αγάπη, κάνοντάς τον δικό τους θεό και αποδίδοντάς του επιπρόσθετες
ιδιότητες και ικανότητες σε σχέση με αυτές που ήδη έχει στην Ελληνική
Μυθολογία.
Σύμφωνα με την δική
τους θεώρηση, ο Άδωνις - όπως και ο Βάαλ - πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο.
Κατά τους Χαναναίους, ο Άδωνις ήταν, επίσης, ο θεός που κατανικούσε τις
αρρώστιες των ανθρώπων με διάφορες θεραπείες και φάρμακα και το έμβλημά του
ήταν το φίδι, ένα αρχέτυπο που χαρακτηρίζει τον ιατρό-θεό Ασκληπιό στην
Ελληνική Μυθολογία.
Στην Χαναάν, ο Άδωνις
ετιμάτο και ως ο θεός - νικητής επάνω στις «δυνάμεις του σκότους» (!!!).3
2/. Οι ειδωλολάτρες Χαναναίοι:
α/. Ησχολούντο-ασκούσαν την
μαγεία, την Αστρολογία και επικοινωνούσαν με τα δαιμόνια (διέπρατταν πνευματική
μοιχεία).
β/. Διέπρατταν ανείπωτες,
βδελυρές και ανήθικες πράξεις (βδελυκτές ενώπιον του Θεού της Π.Δ.) [Σοδομισμός,
αιμομιξία, αυθαίρετες κλοπές αρχόντων, συνεργασία αρχόντων με παρανόμους,
αδικίες, πορνείες φανερές και κρυφές, συνεργείες γυναικών σε διαφθορά, όργια,
κλπ].
γ/. Διεκατείχοντο από ασίγαστον
μίσος κατά του Ιαχβέ/Θεού του παλαιού Λ.Ι και συνακολούθως κατά των πιστών Του,
Εβραίων/ Ισραηλιτών.
δ/. Επίστευαν ότι μετά τον
φυσικό θάνατο, το npš
(συνήθως μεταφράζεται ως «ψυχή») αναχωρεί από το σώμα στην χώρα του Μοτ
(Θάνατος). Τα σώματα θάβονταν μαζί με ταφικά αντικείμενα και προσφέρονταν
φαγητά και ποτά στους νεκρούς για να διασφαλιστεί ότι δεν θα ενοχλούσαν τους
ζωντανούς. Οι νεκροί συγγενείς
λατρεύονταν και μερικές φορές οι ζώντες τους ζητούσαν βοήθεια.
Αποκορύφωμα της
αγεφύρωτης διαφοράς μεταξύ των θρησκειών των δύο λαών Εβραίων/Ισραηλιτών και Χαναναίων,
είναι το κεντρικό πρόσωπο της Π.Δ.,
Ο Γιαχβέ ή Ιαχβέ, Ο Θεός που συνομιλούσε
με τους πρωτοπλάστους, που προειδοποίησε τον Νώε για τον κατακλυσμό, που
αποκαλύφθηκε στον Μωϋσή, που διέταξε τον
Αβραάμ να εγκαταλείψει την πατρίδα του και έχρισε βασιλέα του οίκου Ιούδα το
Δαυϊδ.
Με βάση τα μέχρι τώρα
καταγραφέντα στοιχεία, συμπεραίνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε η Μονοθεϊστική θρησκεία
του παλαιού Λαού Ισραήλ, και ο λατρευόμενος Θεός τους ΙΑΧΒΕ, με την
ειδωλωλατρική-πολυθεϊστική-σατανιστική θρησκεία των εχθρών του Λ.Ι., των
σοδομιστών, ειδωλολατρικών λαών της γης Χαναάν (Χαναναίων), των βιολογικών και πνευματικών προγόνων, των σημερινών
Ταλμουδιστών Ιουδαίων (Talmudist Jews)!!!
Απομένει να τεθεί η οριστική σφραγίδα/επιβεβαίωση των
παραπάνω, με την αποκάλυψη της ταυτότητος του Θεού ΙΑΧΒΕ της Παλαιάς Διαθήκης…
Συνεχίζεται
1 Οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ερμήνευσαν την λ. Ισραήλ ως εξης «Νους ορών
τον Θεόν» (Ζ΄ Οικ. Σύνοδος, μ.13,8-Χρυσόστομος P.G.54,509).
2 Οι Αιγύπτιοι
ανεγίγνωσκαν τα κείμενα από δεξιά προς τα αριστερά. Το γράμμα α χρησιμοποιείται
είτε ως προσθετικόν είτε ως αφαιρετικόν. Έτσι, με την προσθήκην του προσθετικού
άλφα (α) στην αρχή και το τέλος της λέξεως Νηϊθ, χάριν ευφωνίας,
προέκυψε το όνομα ΑθηνΑ. Παράδειγμα προσθετικού α είναι η λ. (α)δελφός=
α+δελφύς (μήτρα) [Ο προερχόμενος από την ίδια μήτρα].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου