Η «ΡΩΣΙΚΗ» ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1917

ΜΕΡΟΣ 2^ο

Α΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1881-1905

Ο Τσάρος Νικόλαος Α΄ (1796-1855) υπήρξε ο ισχυρότερος μονάρχης της εποχής του. Κατέστειλε την στρατιωτική συνωμοσία των Δεκεμβριστών (24 Δεκ. 1825), εγκαθίδρυσε καθεστώς τάξεως και αυστηράς πειθαρχίας, ενίκησε τους Πέρσες (1827-1828), κατετρόπωσε τους Τούρκους (1828-1829), συνέβαλε στην δημιουργία ανεξαρτήτου Ελληνικού κράτους, κατέστειλε την Πολωνική Εξέγερση (1830) και γενικώς λόγω της εθνικής για την χώρα του πολιτικής, έλαβε το προσωνύμιον του «Σιδηρού Τσάρου». Κατά την διάρκεια της μοναρχίας του διεπίστωσε ότι ένα από τα σοβαρώτερα προβλήματα ήταν οι παράνομες δραστηριότητες των Ταλμουδιστών Ιουδαίων μεταξύ των οποίων και ο ρόλος τους στην συνωμοσία των Δεκεμβριστών.

Στην προσπάθειά του, λοιπόν, να λύσει το εβραϊκό πρόβλημα, έκανε το τραγικό λάθος να τους αναγκάσει να μεταστραφούν στον Χριστιανισμό. Το καταστροφικό αποτέλεσμα ήταν ένας τεράστιος αριθμός ψεύτικων μεταστροφών. Οι Ιουδαίοι επεδείκνυαν δημόσια την «χριστιανικότητά» τους, ενώ κρυφά ήσαν Ταλμουδιστές όπως πριν (εδιδάσκοντο το Ταλμούδ, τηρούσαν τις Ιουδαιο-ταλμουδικές παραδόσεις, έτρεφαν άσβεστο μίσος για τους Χριστιανούς, κλπ.). Έτσι όταν τα παιδιά τους έγιναν ιερείς, μέλη της ιεραρχίας του Ορθοδόξου κλήρου, συμπεριφέρθηκαν ακριβώς όπως  οι κρυπτοεβραίοι αδελφοί τους στον φραγκοπαπικό και προτεσταντικό κλήρο.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι Τσάροι, η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Ρωσικός λαός αντετάχθησαν πεισματωδώς στην Ιουδαϊκή διείσδυση στην Ρωσία. Οι Εβραίοι ήλθαν μαζικώς, ιδιαίτερα από την Ουκρανία, με το προσωπείον του Χριστιανού. Αν και αργότερα εισέβαλαν σε μεγάλους αριθμούς ιδιαίτερα την περίοδο που η Ρωσία κατέκτησε ένα μεγάλο μέρος της Πολωνίας, η ορθόδοξη Εκκλησία, η πολιτεία και ο λαός, συνέχισαν να μάχωνται κατά των εβραϊκών κοινοτήτων που έγιναν πολυάριθμες, όσο σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου.

Το 1855 ο Αλέξανδρος ΙΙ διαδέχθηκε τον Νικόλαο Α΄ στον θρόνο της Ρωσίας. Ο Βενιαμίν Ντισραέλλι (Λόρδος Μπήκονσφιλντ)1 αναφερόμενος στον Αλέξανδρο ΙΙ είχε πει πως ήταν «Ο πιο καλοκάγαθος πρίγκηπας που κυβέρνησε ποτέ την Ρωσία». Δεδομένης της φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητος του Ντισραέλλι η μαρτυρία του είναι σημαντική και αντικειμενική.

Πράγματι ο Αλέξανδρος αφιέρωσε την ζωή του στην βελτίωση των συνθηκών της ζωής των αγροτών, των πτωχών τάξεων και των Εβραίων. Στα 1861 χειραφέτησε 23.000.000 δουλοπάροικους. Η ατυχής αυτή τάξη ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εργάζεται την γη. Ουσιαστικώς ήσαν σκλάβοι. Μπορούσαν να μεταφέρονται από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο σε κάθε πώληση ή ενοικίαση περιουσίας γης.

Πολλοί Εβραίοι που επωφελήθηκαν από την υποχρεωτική εκπαίδευση, εισήλθαν στα πανεπιστήμια. Έβρισκαν όμως, μεγάλες δυσκολίες στην αναζήτηση εργασίας μετά την αποφοίτησή τους. Για να διορθώσει αυτή την αδικία ο Αλέξανδρος ΙΙ νομοθέτησε πώς όλοι οι εβραίοι απόφοιτοι μπορούσαν να κατέχουν κυβερνητικές θέσεις στην Μεγάλη Ρωσία.

Στα 1879 Εβραίοι αποθηκάριοι, νοσοκόμες, μαίες, οδοντίατροι, άνθρωποι που εργάζοντο στα αποστακτήρια και επιδέξιοι τεχνίτες, ήσαν ελεύθεροι να εργάζονται και να διαμένουν οπουδήποτε στην Ρωσία.

Οι Ταλμουδιστές Εβραίοι, όμως, όντες Διεθνιστές και άθεοι σε σχέση με τους Ορθόδοξους Ρώσους, διατηρούντες το προαιώνιο μίσος τους κατά των Χριστιανών, αντί να νοιώσουν ικανοποίηση και ανακούφιση από τα ευνοϊκά μέτρα του Τσάρου, καθοδηγούμενοι από εκπαιδευμένους τρομοκράτες, χρησιμοποιήθηκαν για την υλοποίηση του Σχεδίου των Παγκοσμίων Συνωμοτών, μέρος του οποίου ήταν η ανατροπή του Τσάρου και η πρόκληση χάους στην ορθόδοξη Ρωσία. Εδημιούργησαν τρομοκρατικές ομάδες και άρχισαν να πραγματοποιούν προσβολές σε διαφόρους στόχους.

  Παράλληλα στρατολογούσαν δυσαρεστημένους Ρώσους διανοούμενους για να διαδώσουν την ιδέα μιας βίαιης επαναστάσεως στα μυαλά του λαού που εργαζόταν στην βιομηχανία. Την 4η Απριλίου 1866 έκαναν την  πρώτη τους προσπάθεια κατά της ζωής του Αλεξάνδρου ΙΙ.  Επίδοξος δολοφόνος ο Ντμίτρι Καρακόζωφ. Για δεύτερη φορά προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν το 1867( Εβραιοπολωνός μετανάστης Antoni Berezowski). Για τρίτη φορά την 14η Απριλίου 1879 (ο επίδοξος δολοφόνος Alexei Soloviev συνελήφθη και απηγχονίσθη). Για τετάρτη φορά από τους Andrei Zhelyabov και Sophia  Perovskaya. Για πέμπτη φορά  την 5η Φεβρουαρίου 1880 από τον Στέφαν Καλτούριν. Κατά θαυμαστό τρόπο όλες οι προσπάθειες απέτυχαν. 
          Την 25ην Φεβρουαρίου 1880 ο Τσάρος ανεκοίνωσε την πρόθεσή του να παραχωρήσει Σύνταγμα στους ρώσους πολίτες. Τότε οι συνωμότες έθεσαν σε εφαρμογή το επόμενο σχέδιό τους κατά της ζωής του Αλεξάνδρου ΙΙ που εκπονήθηκε στο σπίτι της Εβραίας Χέσια Χέλφμαν. Ο Τσάρος δολοφονήθηκε την 1η/13η Μαρτίου 1881 με βόμβα που ερρίφθη κατά της αμάξης του από τον Nikolai Rysakov μέλος της τρομοκρατικής οργανώσεως «Λαϊκή θέληση» των Ρωσοεβραίων μηδενιστών (Νιχιλιστές)2.

Μετά την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄ οι μηδενιστές εδιώχθησαν απηνώς με αποτέλεσμα η κίνηση να ατονήσει. Δεσπόζουσα φυσιογνωμία του μηδενιστικού αναρχισμού, την περίοδο εκείνη, ήταν ο Μιχαήλ Μπακούνιν (1814-1876)3 ο οποίος κατά τον πολυτάραχο βίο του είχε προβεί σε συγκλονιστική αποκάλυψη για την άμεση σχέση αναμεσά στις Σοσιαλιστικές επαναστάσεις και όσων βρίσκονταν πίσω από αυτές, με τον σατανισμό4.

«Ο Διάβολος είναι η επανάσταση εναντίον της θείας εξουσίας, όπου βλέπουμε το γόνιμο σπέρμα όλων των ανθρωπίνων χειραφετήσεων, την επανάσταση. Ο Σατανάς είναι αιώνιος στοχαστής, ο πρώτος απελευθερωμένος διανοούμενος και απελευθερωτής των λέξεων. Κάνει τον άνθρωπο να ντρέπεται για την αμάθεια και την υπακοή του, τον χειραφετεί, τον σημαδεύει με την σφραγίδα της Ελευθερίας και του ανθρωπίνου γένους, ενθαρρύνοντάς τον να απειθήσει και να φάει από τον καρπό της γνώσεως».

Ο Μπακούνιν που ήταν Ρώσος ευγενής υπεστήριξε επίσης ότι ο αληθινός στόχος των επαναστάσεων δεν είναι η απελευθέρωση του φτωχού από την εκμετάλλευση αλλά να «ξυπνήσουν τον διάβολο στους ανθρώπους και να προκαλέσουν τα βασικώτερα πάθη. Η αποστολή μας είναι να καταστρέφουμε και όχι να καλλιτερεύουμε».

Η δολοφονία του καλοκάγαθου Τσάρου και αποκαλούμενου από τους Ρώσους «Πατερούλης» στα 1881 προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια που εκφράστηκε από μία ξαφνική έκρηξη βίας των Ρώσων πολιτών και πρωτίστως της Ρωσικής ηγεσίας κατά του Εβραϊκού πληθυσμού σε πολλά μέρη της Ρωσίας. Τότε η Ρωσική κυβέρνηση ψήφισε τους «Νόμους του Μαΐου». Επρόκειτο για σκληρούς νόμους, διότι οι Ρώσοι αξιωματούχοι που τους υποστήριξαν ισχυρίστηκαν πώς «Εάν οι Εβραίοι δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι και συμβιβασμένοι με την φιλάνθρωπη πολιτική του Αλεξάνδρου ΙΙ τότε είναι προφανές πώς δεν θα ήσαν ικανοποιημένοι παρά μόνον με την απόλυτη κυριαρχία τους στην Ρωσία».

Γιατί ενεφανίσθησαν νόμοι μόνο κατά των Εβραϊκής καταγωγής Ρώσων πολιτών;

Διότι οι πάντες ήσαν πεπεισμένοι και υπήρχαν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, ότι οι Εβραίοι ήσαν οι καθοδηγητές και εκτελεστές όλων των τρομοκρατικών ενεργειών και εξεγέρσεων στην Ρωσία τουλάχιστον από την εποχή της Μοναρχίας του Νικολάου A΄, με στόχο την ανατροπή της κρατούσης τάξεως και επιβολή της Ιουδαϊκής Επαναστατικής Αταξίας / Μονοκρατορίας. Η δολοφονία του Τσάρου ήταν η αφορμή.

Στις 23 Μαΐου του 1882 μία αντιπροσωπεία Ταλμουδιστών Ιουδαίων με επικεφαλής τον Βαρώνο Γκίνζμπεργκ (Horace Gunzburg 1833-1909) συνάντησε τον νέο Τσάρο Αλέξανδρο ΙΙΙ και διαμαρτυρήθηκε επισήμως για τους νόμους του Μαΐου.

Γιατί ανησύχησε ο Ταλμουδιστής Βαρώνος Γκίνζμπεργκ επίσημος εκπρόσωπος, τότε, του Ταλμουδιστού Τραπεζίτου Ρόθτσιλντ στην Ρωσία; Για την τύχη των Ρωσοεβραίων; Ή μήπως επειδή τα περιοριστικά μέτρα των νόμων του Μαΐου περιόριζαν και τις πιθανότητες επιτυχίας του Σχεδίου των Τραπεζιτών για την ανατροπή του Τσαρικού καθεστώτος;

Οι νόμοι του Μαΐου που περιόριζαν τις δραστηριότητες των Ρωσοεβραίων, εγκρίθηκαν από την κυβέρνηση όχι μόνο σαν μία πράξη αντιδράσεως για την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙ αλλά γιατί οι Ρώσοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν την κυβέρνηση πώς η εθνική οικονομία κινδύνευε να καταστραφεί εάν δεν λαμβάνονταν μέτρα για να καμφθούν οι παράνομες δραστηριότητες των Εβραίων.

Οι οικονομολόγοι παρατήρησαν πώς ενώ οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν μόνο το 4,2% ολοκλήρου του πληθυσμού, ήσαν ικανοί να διεισδύουν τόσο βαθειά στην Ρωσική οικονομία (χρυσοχόοι, έμποροι, τραπεζίτες κλπ.) ώστε  το έθνος να αντιμετωπίσει το φάσμα μιας οικονομικής καταστροφής. Το πόσο δίκαιο είχαν οι οικονομολόγοι, αποδείχθηκε από τα γεγονότα μετά την αποτυχία των επαφών της αντιπροσωπείας τού Βαρώνου Γκίνζμπεργκ στο θέμα των νόμων τού Μαΐου.

Οι Διεθνείς Ταλμουδιστές Τραπεζίτες εξοργισθέντες από την αρνητική κατάληξη των συζητήσεων της αντιπροσωπείας Γκίνζμπεργκ με τον Τσάρο, επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οδήγησαν το Ρωσικό έθνος σχεδόν σε χρεωκοπία. Πραγματοποίησαν εμπάργκο στο Ρωσικό εμπόριο. Στα 1904, αφού οδήγησαν την Ρωσική Αυτοκρατορία σε έναν καταστροφικό πόλεμο με την Ιαπωνία, ο Αγγλικός Τραπεζικός οίκος των Ρόθτσιλντ αθέτησε την υπόσχεσή του για οικονομική βοήθεια και προσπάθησε να οδηγήσει σε χρεωκοπία την Ρωσική Αυτοκρατορία, ενώ η Τράπεζα Κούν-Λέμπ και Σία της Νέας Υόρκης έδινε στην Ιαπωνία όσες πιστώσεις είχε ζητήσει.

Η αναφορά για τους νόμους του Μαΐου στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα επιβεβαιώνει τα παραπάνω : «Οι Ρωσικοί νόμοι του Μαΐου ήταν το πιο καταφανές μνημείο που πραγματοποίησε ο σύγχρονος αντισημιτισμός… Τα άμεσα αποτελέσματα του ήταν μία καταστροφική εμπορική ύφεση η οποία έγινε αισθητή σε ολόκληρη την αυτοκρατορία και επηρέασε βαθειά την εθνική πιστοληπτική ικανότητα. Ο Ρώσος υπουργός είχε χάσει τα μυαλά του αναζητώντας χρήματα. Είχαν γίνει διαπραγματεύσεις για ένα μεγάλο δάνειο με τον οίκο Ρόθτσιλντ και υπογράφηκε ένα προκαταρκτικό συμβόλαιο, όταν ο Υπουργός Οικονομικών πληροφορήθηκε πώς ο μεγάλος τραπεζικός οίκος θα αποσύρετο από το συμβόλαιο εάν δεν σταματούσαν οι διώξεις των Εβραίων…»5

Αφού ο Τσάρος Αλέξανδρος ΙΙΙ εξέδωσε την ετυμηγορία του κατηγορώντας τους φιλαργύρους Εβραίους σαν την αιτία της αναταραχής στην Αυτοκρατορία και της διαφαινομένης οικονομικής καταστροφής, οι ηγέτες των επαναστατών οργάνωσαν το «Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα». Ένας ιδιαίτερα μοχθηρός άνθρωπος με το όνομα Gershuni διωρίσθηκε οργανωτής των τρομοκρατικών ομάδων6.

 Ένας ράπτης με το όνομα Γιέβνο Άζεφ ήταν διορισμένος να οργανώσει τις «ομάδες κρούσης». Οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος έδωσαν έμφαση στην αναγκαιότητα να στρατολογήσουν Τζεντίλε (μη Εβραίους) στο κίνημά τους. Οι Τζεντίλε που πέρασαν τις δοκιμασίες στις οποίες υποβλήθηκαν, έγιναν πλήρη μέλη. Μετά την απόφαση αυτή εισήλθε στο κόμμα ο Αλεξάντερ Ουλιάνωφ που από πολλούς, τότε, εθεωρείτο, τζεντίλε (μη Εβραίος).

Πριν να τον αποδεχθούν ως πλήρες μέλος, οι ηγέτες του Επαναστατικού κόμματος, τον διέταξαν να πάρει μέρος στην δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙΙ. Η προσπάθεια κατά της ζωής του Τσάρου απέτυχε. Ο Αλεξάντερ Ουλιάνωφ συνελήφθη. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η εκτέλεσή του οδήγησε τον νεαρό αδελφό του Βλαδίμηρο στην απόφαση να αφιερωθεί στην επαναστατική υπόθεση. Ο Βλαδίμηρος ανήλθε την κλίμακα της εξουσίας, μέχρι που έγινε ηγέτης του μπολσεβικικού κόμματος. Πήρε το όνομα Λένιν και έγινε ο πρώτος δικτάτορας της Ρωσίας ή ΕΣΣΔ όπως την ονόμασαν οι μπολσεβίκοι.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Συνεχίζεται

Παρατήρηση: Η σχετική βιβλιογραφία από την οποίαν έχουν ληφθεί τα στοιχεία και γεγονότα που θα παρουσιάσουμε, κατά την ανάλυση του θέματος, πέραν των πηγών που θα αναφέρονται στο κείμενο ή στο τέλος κάθε σελίδος, όπου απαιτείται, θα καταγραφεί στο τέλος της αναλύσεως του θέματος.

---

1 Βενιαμὶν Ντισραέλλι (1804-1881): Άγγλος πολιτικός Ιουδαϊκής καταγωγής. Αρχηγός τού συντηρητικού κόμματος έγινε, τρις υπουργός  και πρωθυπουργός. Η στάση του κατά το συνέδριο τού Βερολίνου (1880) υπήρξε φιλοτουρκική και ανθελληνική.

2 Μηδενισμός (Νιχιλισμός): Πολιτικοφολοσοφικός όρος διακρινόμενος σε γνωσιολογικό, ηθικό και πολιτικό μηδενισμό. Ο πρώτος εκφράζει την άποψη ότι είναι αδύνατη η γνώση πάσης αληθείας. Ο δεύτερος πρεσβεύει ότι πρέπει να απορριφθούν όλοι οι ισχύοντες κανόνες ηθικής. Ο πολιτικός, τέλος, μηδενισμός αποτελεί μία παραλλαγή του Αναρχισμού. Το μηδενιστικό κίνημα ανεπτύχθη στην τσαρική Ρωσία ιδίως κατά την εποχή του Τσάρου Αλεξάνδρου του Β΄ οπότε και συνεστήθησαν και οι δύο οργανώσεις «Ναρόντναγια Βόλια» (Λαϊκή θέληση) και η «Τσέρνυϊ Περεντέλ» (Μαύρη Διανομή). Λεπτομέρειες για τις απόπειρες και την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου ΙΙ, μεταξύ άλλων, στo βιβλίο: Αlexander ΙΙ,The last Great Tzar,Edward Radzinski,(Free Press,2005) ,p.413 

3 Μιχαήλ Μπακούνιν

Εσπούδασε στην στρατιωτική Σχολή Πετρουπόλεως και υπηρέτησε στην αυτοκρατορική φρουρά (1832-1838). Το 1843 μετέβη εις Παρισίους όπου συνήψε σχέσεις με πολωνούς εξόριστους. Μετ’ ολίγον μετέβη στην Ελβετία όπου ανεμίχθη ενεργώς στην κίνηση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οργανώσεων. Καταδικασθείς εις θάνατον για τις ανατρεπτικές δραστηριότητές του παρεδόθη το 1851 στις Ρωσικές αρχές. Ο Τσάρος μετέτρεψε την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη και το 1855 απεστάλη στην Ανατολική Σιβηρία. Το 1860 απέδρασε επί Αμερικανικού πλοίου στην Ιαπωνία και το επόμενο έτος μετέβη μέσω ΗΠΑ στο Λονδίνο. Από το 1867 ο Μπακούνιν άρχισε να εργάζεται δραστηρίως υπέρ της διαδόσεως των αρχών του αναρχισμού. Το 1868 συνέστησε τον «Διεθνή Σύνδεσμο της Κοινωνιστικής Δημοκρατίας» απαρτιζόμενον από πολλούς δημοσίους συλλόγους, διευθυνομένους υπό κάποιου «Μυστικού Συνδέσμου» του οποίου προΐστατο ο ίδιος ο Μπακούνιν. Μετά το 1873 έπαυσε αναμιγνυόμενος στις πολιτικές κινήσεις και εγκατεστάθη στην Ελβετία, όπου έζησε τα υπόλοιπα έτη της ζωής του.

4 α. Η διάδοση των αναρχικών ιδεών στην Ρωσία άρχισε από το 1869. Απόστολος αυτών υπήρξε ο Σέργιος Νετσάγιεφ (1847-1882) οπαδός του Μπακούνιν. Ο Νετσάγιεφ, γόνος μικροαστικής οικογενείας εγνώρισε τον Μπακούνιν στην Γενεύη το 1869. Θεωρήθηκε από συγχρόνους του και μεταγενέστερους αναρχικούς, ψεύτης, προβοκάτορας και σεξομανής. Ίδρυσε μυστικές στοές στην Μόσχα, Πετρούπολη και αλλαχού της Ρωσίας από φοιτητές, ως επί το πλείστον, οι οποίοι έμελλε να στελεχώσουν το επιτελείον των επαναστατικών δραστηριοτήτων στην Ρωσία. Το έργον του Ντοστογιέφσκι «Οι δαιμονισμένοι» αναφέρεται λογοτεχνικώς στον Νετσάγιεφ και στον φόνο του Ιβάν Ιβάνοβιτς Ιβανώφ, θετό γιό του Ντοστογιέφσκι.

   β. Η τελετή εισδοχής στην εταιρεία των Αναρχικών ήταν αποκρυφιστική και γινόταν ως εξής: Ο υποψήφιος μονομαχούσε μετ’ αρχαίου αναρχικού, ο οποίος άφηνε να υποστεί κάποια αμυχή, της οποίας ο νεόφυτος εκμυζούσε το ρέον αίμα και μετά έδιδε όρκον υποταγής και εχεμύθειας. Ο μη εκτελών την απόφαση την οποίαν διετάχθη να επιτελέσει υπεβάλλετο στην ιδίαν ποινήν στην οποίαν ήταν καταδικασμένο το θύμα αυτού. Στην Ρωσία οι αναρχικοί βρήκαν γονιμώτερο έδαφος και μετετράπησαν σε μηδενιστές.

    γ. Για τις σχέσεις αναρχικών-Σατανισμού περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο του W. Cleon Skousen: “The naked Communist” (Ο ξεγυμνωμενος Κομμουνιστής ή Ο γυμνός Κομμουνισμός),1958.

5 Τόμος 2, σελ. 76, έκδ. 1947.

6 Γκριγκόρι Αντρέγιεβιτς Γκερσχούνι (1870-1908)

   Φανατικός ταλμουδιστής Ιουδαίος, γεννηθείς στο Kovno (Κάουνας) της τότε Ρωσίας. Εσπούδασε φαρμακοποιός στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου και αργότερα άνοιξε το δικό του εργαστήριο στο Μίσνκ. Ήταν μέλος του Εργατικού κόμματος για την πολιτική απελευθέρωση της Ρωσίας. Λόγω των ανατρεπτικών δραστηριοτήτων του συνελήφθη το 1900 από την μυστική Αστυνομία (Οχράνα). Μετά την αποφυλάκισή του συνεδέθη με άλλους επαναστάτες ομοφύλους του όπως: Κατερίνα Μπρεσκόφσκι, Βίκτωρ Τσερνώφ, Αλέξανδρος Κερένσκυ και Γιέβνο Άζεφ. Μαζί τους ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα το 1901. Πέθανε από φυματίωση στην Γενεύη.