Η «ΡΩΣΙΚΗ» ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1917

ΜΕΡΟΣ 3^ο

Η αποτυχία της δολοφονίας του Αλεξάνδρου ΙΙΙ δεν επτόησε τους τρομοκράτες οι οποίοι άρχισαν να στοχοποιούν και άλλους Ρώσους αξιωματούχους.

Στο διάστημα μεταξύ 1878 και 1918, εκτός από την εμφάνιση σοβαρών εργατικών προβλημάτων και την δημιουργία τρομερών κοινωνικών αναταραχών σε όλα τα επίπεδα της Ρωσικής κοινωνίας(1900-1906), το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, διά των πειθηνίων οργάνων του εξαπέλυσε ένα κύμα τρομοκρατικών ενεργειών, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, με κύριους στόχους τους βασιλείς, ηγεμόνες, κυβερνητικούς που δεν ανήκαν στις ελεγχόμενες από τους ταλμουδιστές στοές ή αποτελούσαν, κατά την κρίση των συνωμοτών, εμπόδιο στα ανατρεπτικά σχέδιά τους.

Οι παγκόσμιοι συνωμότες, με πακτωλό χρημάτων που έρρεε από τα ταμεία των διεθνών τραπεζιτών, επέδειξαν ιδιαίτερη βαρύτητα στην Ορθόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία. Εκεί συνωμότησαν, εσχεδίασαν, προετοίμασαν το έδαφος και σε συνδυασμό με μία σειρά ατελείωτων τρομοκρατικών ενεργειών και στοχοποιημένων δολοφονιών, μέχρι και το 1917, μετέτρεψαν την Ρωσία σε ένα καζάνι έτοιμο να εκραγεί.

Την 27^η Φεβρουαρίου 1901 δολοφονήθηκε ο Nikolai Bogolepov(Μπογκολιούμποβ) ,  Υπουργός Παιδείας από τον Pyotr Kaprovich, ρωσοεβραίο πρώην φοιτητή, μέλος της τρομοκρατικής ομάδος των σοσιαλιστών επαναστατών (Λαϊκή θέληση),

Η δολοφονία του Μπογκολιούμποβ διεπράχθη ως αντίδραση στο εκπαιδευτικό θέμα των νόμων του Μαΐου. Είναι προφανές λοιπόν ότι δράστες ή ηθικοί αυτουργοί ήσαν οι θιγόμενοι από τα νέα εκπαιδευτικά μέτρα. Οι νόμοι εκείνοι, εκτός των άλλων, περιόριζαν τον αριθμό των Εβραίων που ενεγράφοντο σε κρατικά σχολεία και πανεπιστήμια σε έναν αριθμό ανάλογο του εβραϊκού πληθυσμού συγκρινομένου με το σύνολο του Ρωσικού πληθυσμού.

Το μέτρο αυτό εφηρμόσθη διότι τα χρηματοδοτούμενα από το κράτος σχολεία είχαν πλημμυρίσει από Εβραίους σπουδαστές. Μία ομάδα νεαρών Εβραίων που είχαν υποστεί τις συνέπειες των εκπαιδευτικών νόμων του Μαΐου του 1882, ανέλαβε το έργο να δολοφονήσει τον υπουργό Παιδείας Μπογκολιούμποβ.

Παραλλήλως οι ηγέτες των παγκοσμίων επαναστατών, έπρεπε να οργανώσουν τον δικό τους υπόκοσμο σε όλες τις χώρες ώστε να είναι έτοιμοι να αναλάβουν την διαχείριση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος των χωρών τους. Για τον λόγο αυτό, οι Διεθνείς Ταλμουδιστές Τραπεζίτες επεξέτειναν τις διακλαδώσεις των δραστηριοτήτων τους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Για να αποδείξουμε ότι οι παραπάνω ισχυρισμοί ΔΕΝ είναι μία θεωρία συνωμοσίας αλλά ιστορική αλήθεια βασισμένη σε τελεσθείσες και βεβαιωμένες πράξεις, καταγεγραμμένες αλλά εντέχνως αποσιωπούμενες από το Σύστημα, είναι απαραίτητο:

-Να αναφερθούμε συνοπτικώς στα κυριώτερα γεγονότα τρομοκρατίας και ειδεχθών δολοφονιών που συνετάραξαν τον κόσμο, την περίοδο 1878 – 1918.

-Να διερευνήσουμε και αξιολογήσουμε τα αίτια της τρομοκρατίας και παγκόσμιας αναταραχής.

-Να διαπιστώσουμε την ταυτότητα (πολιτική-θρησκευτική-φυλετική) και τους στόχους των αυτουργών ώστε να καταλήξουμε στα πρώτα επιβαλλόμενα συμπεράσματα.

Την 11^η Μαϊου 1878 απέτυχε απόπειρα δολοφονίας του Κάϊζερ Wilhelm I  από τον αναρχικό  Max Hödel (1857-1878).

Τον Αύγουστο 1878 ο αναρχικός Sergey Stepnyak Kravchinsky (1851-1895) δολοφονεί δια μαχαίρας τον στρατηγό Nikolai Mezentsov, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του Τσάρου.

Την 17^ην Νοεμβρίου 1878 απέτυχε απόπειρα δολοφονίας κατά του βασιλέως Ουμβέρτου Α΄ της Ιταλίας που έγινε από τoν αναρχικό Giovanni  Passannante (1849-1910).

Τον Φεβρουάριο 1879 ο ρωσoεβραίος Grigori Goldenberg (1855-1880), γιός ταλμουδιστού Ιουδαίου εμπόρου,. πυροβολεί και δολοφονεί τον κυβερνήτη του Χαρκόβου  Dmitri Kropotkin1.

Τον Νοέμβριο 1879 ο ρωσοεβραίος Lev Bronstein  θείος του Trotsky, ανατινάσσει την αυτοκρατορική σιδηροδρομική αμαξοστοιχία.

Την 24^η Ιουνίου 1894 δολοφονείται δια μαχαίρας ο Γάλλος πρόεδρος Sadi Carnot  από τον Ιταλό αναρχικό Santa Geronimo Caserio. Ο δολοφόνος συνελήφθη και εξετελέσθη το ίδιο έτος.

Την 8^η Αυγούστου 1897 δολοφονείται ο Ισπανός πρωθυπουργός Antonio Canovas del Castillo από τον ιταλό αναρχικό Michelle Angiolillo Lombardi (1871-1897), επειδή θεωρήθηκε υπεύθυνος για την επάνοδο του οίκου των Βουρβόνων στον Ισπανικό θρόνο.

Η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και βασίλισσα της Ουγγαρίας Ελισσάβετ (Σίσσυ) δολοφονήθηκε την 10η Σεπτεμβρίου 1898 από τον Ιταλό αναρχικό Lujgi Lucheni, νόθο αγνώστου γενεαλογικής ρίζας, ο οποίος «αυτοκτόνησε» στην φυλακή του2.

Ο Βασιλιάς της Ιταλίας Ουμβέρτος Α΄ την 29^η Ιουλίου 1900 δολοφονήθηκε από τον αναρχικό Γκαετάνο Μπρέσκι και ο Αμερικανός πρόεδρος Μακ Κίνλεϋ την 6η Σεπ. 1901 από τον Εβραίο Leon Czolgosz (Λέο Τσόλγκο) και την Εβραία Έμμα Γκόλντμαν.

Την επόμενη χρονιά ( Aπρίλιος 1902) δολοφονήθηκε ο Υπουργός Εσωτερικών της Ρωσίας Ντιμίτρι Σιπιάγκιν από τον μηδενιστή Stepan Balmashev (1881-1902). Ο Σιπιάγκιν ήταν υπεύθυνος εφαρμογής των νόμων του Μαΐου, οι οποίοι ανέτρεψαν την πολιτική του Αλεξάνδρου ΙΙ και απαγόρευσαν στους Εβραίους να ζουν έξω από τις οριοθετημένες περιοχές. Οι Εβραίοι που διώχθηκαν από τα σπίτια τους στην ευρύτερη Ρωσία όταν ήσαν παιδιά, υπό τον νόμο του Μαΐου, επελέγησαν για να φέρουν εις πέρας αυτήν την εκτέλεση.

Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους δολοφονείται ο βασιλεύς του Βελγίου Λεοπόλδος Β΄από τον Gennaro Rubino.

Το 1903 δολοφονήθηκε από τρομοκράτες ο κυβερνήτης της Σιβηρικής πόλεως Ufa, Μπογκντάνοβιτς.

Στις 4/17 Φεβρ. 1905 δολοφονήθηκε ο γενικός διοικητής της Μόσχας Μέγας Δούκας Σέργιος Αλεξάντροβιτς από τον μηδενιστή Ivan Kalyayev (Ιβάν Καλάγιεφ), στενό συνεργάτη του Νετσάγιεφ. Ο δολοφόνος συνελήφθη και απηγχονίσθη στις 9/22 Μαΐου 1905. Ο Δούκας Σέργιος είχε προβεί σε απελάσεις δεκάδων χιλιάδων Εβραίων από την Μόσχα, λόγω των τρομοκρατικών δραστηριοτήτων τους.

Τον Δεκέμβριο του 1905 ο στρατηγός Ντουμπράσσοφ κατέστειλε την εξέγερση αλλά στα 1906 δολοφονήθηκε και αυτός από μία τρομοκρατική ομάδα.

«Αρχιτέκτων όλων των τρομοκρατικών ενεργειών και δολοφονιών από το 1901 μέχρι το 1906 ήταν ο εβραίος Gershuni επικεφαλής του «τομέως τρομοκρατίας» του Σοσιαλεπαναστατικού Κόμματος. Εκτελεστής ήταν ο Yevno Asef, γιός (ταλμουδιστού) ιουδαίου ράπτη και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του S.R.P…»3. Ο εβραίος Yevno Asef (Γέβνο Άσεφ), που οι Ισραηλίτες και πολλοί συγγραφείς εντυπωσιακών έργων τον περιγράφουν ως μία μυστηριώδη προσωπικότητα, παίζοντας διπλό ρόλο ως «επαναστάτης» / «αναρχικός» και ως δήθεν «έμπιστος της αστυνομίας» με το ψευδώνυμο Τατάρωφ, δολοφόνησε με μέλη της οργανώσεώς του τον υπουργό των εσωτερικών Βασίλιεφ Πλέεβε στις 5 Ιουνίου 1904 [δολοφόνος ο Yegor Sozonov(Ιγκόρ Σασόνωφ), ένα από τα 5 μελη του βασικού εκτελεστικού πυρήνα του Άσεφ. Τα άλλα μέλη ήσαν : Φόμα Κατσουρένκο, Ιγκόρ Ντουλέμποφ, Μοϊσένκο, όλοι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι].

Το 1908 δολοφονήθηκαν ο Βασιλιάς Κάρολος και ο πρίγκηπας Luis Felipe της Πορτογαλίας. Ο δευτερότοκος υιός του δολοφονηθέντος Μανουέλ Β΄ ανετράπη από τις «δημοκρατικές ένοπλες δυνάμεις» το 1910, οι οποίες εκυβέρνησαν τόσον ..δημοκρατικά ώστε το 1926 επέβαλαν δικτατορία ..με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Το 1906 ο Τσάρος διώρισε τον Στολύπιν πρωθυπουργό. Η Ρωσία το 1906 μαστιζόταν από επαναστατικές αναταραχές. Διοικητικοί και αστυνομικοί αξιωματούχοι εδολοφονονούντο. Πάνω από 3.000 συλληφθέντες στην περίοδο 1906-1909, κατεδικάσθησαν από ειδικά δικαστήρια. Τον Σεπτέμβριο 1911 ο Στολύπιν ταξίδεψε στο Κίεβο, παρά τις προειδοποιήσεις της αστυνομίας για σχεδιαζόμενη δολοφονία εναντίον του, χωρίς σωματοφύλακες αρνούμενος ακόμη να φορέσει και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Στις 14 Σεπ. 1911 κατά την διάρκεια της παραστάσεως στην όπερα του Κιέβου, ο πρωθυπουργός Πέτρος Αρκαδίεβιτς Στολύπιν, δολοφονήθηκε από τον Ταλμουδιστή Ιουδαίο Μορδεχάϊ (Ντιμίτρι) Μπογκρόβ.

Ο δολοφόνος δύο χρόνια πριν από την απόπειρα έγραφε, σ’ ένα πλούσιο εβραίο της Πετρουπόλεως, που έδωσε την έγκρισή του για τον φόνο: «Είμαι εβραίος και παίρνω το θάρρος να σάς υπενθυμίσω, ότι και σήμερα ακόμη ζούμε κάτω από την  κυριαρχία των εκατό Μαύρων (εβραίων αντισημιτών). Γνωρίζετε, ότι ο άνθρωπος που έγινε αρχηγός της άγριας αντιδράσεως είναι ο Στολύπιν. Απευθύνομαι σε σάς και σάς λέγω, πώς είμαι αποφασισμένος να τον βγάλω από την μέση».

Την 18^η Μαρτίου 1913 δολοφονείται ο βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος Α΄ από τον Αλέξανδρο Εσκενάζυ (Σχοινά). Ο φάκελος της δολοφονίας του Έλληνος βασιλέως έκλεισε εσπευσμένως μετά την «αυτοκτονία» του Σχοινά χωρίς να πληροφορηθούμε ποτέ την αληθινή ταυτότητα του δολοφόνου, τους συνεργούς και τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας.

Την 21^η Οκτωβρίου 1916, ο Ταλμουδιστής Φρειδερίκος Άντλερ, ο γιός του γνωστού σοσιαλδημοκράτου αρχηγού του κόμματος Βίκτωρος Άντλερ, σκότωσε τον Αυστροούγγρο πρωθυπουργό Κόμητα Στύργκ. Όταν η είδηση της δολοφονικής αυτής πράξεως έφθασε στην Βουδαπέστη, ο Ούγγρος πολιτικός Κόμης Στέφαν Τίσζα είπε: «Περίεργο! Εγώ νόμιζα, πως θα ήμουνα ο πρώτος». Τον Ούγγρο αυτό πολιτικό είχε πυροβολήσει ο εβραίος Ιούλιος Κόβακς μέσα στο ανοιχτό Ουγγρικό Κοινοβούλιο στις 7 Ιουνίου 1912.

Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι φονιάδες Χατζίμν Νακτμπάκε (Γκολοτσεκίν), Βάϊσμπαρτ, Ζακόμπ Μάουσε Σβέρδλοου και Ζακόμπ Γιουρόβσκι, δολοφόνησαν τον Τσάρο και την Τσαρική οικογένεια, με σατανικό τελετουργικό, στις 8 Ιουλίου 1918. Πολύ πριν από αυτό οι εβραίοι είχαν μοιράσει ταχυδρομικά δελτάρια που παρίσταναν τον Τσάρο σαν πετεινό του Καπόρες4.

Τον Ιούλιο του 1918 οι εβραίοι του Ουγγρικού Κοινοβουλίου Δρ. Έϋγκεν Λάσλο Λεβή, Δρ. Λάντλερ, Όττο Κόρβιν Κλάϊν και Πώλ Κέρι αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Πρωθυπουργό.

Στις 16 Οκτωβρίου 1918 ο εβραίος Γιόχαν Λέκας Λάϊτνερ έκανε την πρώτη απόπειρα φόνου κατά του κόμητος Τίσζα. Όταν έγινε το κίνημα στην Ουγγαρία, οι εβραίοι Μαρσέλ Γκέρτνερ και Πώλ Κέρι πήραν μαζί τους τέσσαρες φανατισμένους στρατιώτες και σκότωσαν τον κόμητα μεσ’ στο σπίτι του.

Η ρωσική ιστορία της περιόδου 1878-1918, όπως προκύπτει από τα συνοπτικώς προαναφερθέντα γεγονότα, είναι γεμάτη με πράξεις τρομοκρατίας και στυγνές δολοφονίες τελεσθείσες, σχεδόν αποκλειστικώς, από ταλμουδιστές Ιουδαίους (JEWS). Στόχοι των τρομοκρατών ήσαν όσοι  άρχοντες, ηγεμόνες και ανώτατοι αξιωματούχοι, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, ήσαν εμπόδιο στα σχέδια των παγκόσμιων συνωμοτών-ανατροπέων. Κύριοι όμως στόχοι ήσαν οι αυτοκράτορες, ανώτατοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Ορθόδοξης Ρωσίας και οι επίσκοποι-κληρικοί της Ορθόδοξης ρωσικής εκκλησίας5.

Mόνον κατά την περίοδο 1905-1906 εφονεύθησαν και ετραυματίσθησαν 3.611 Ορθόδοξοι Ρώσσοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Μεταξύ 1894 και 1916 τα θύματα των αναρχικών-επαναστατών-τρομοκρατών έφθασαν τις 17.000. Εξ αυτών πάνω από 3.000 ήσαν οι Ρώσοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι6.

Τέλος, οι εβραίοι Λίμπερμαν, Τσούκερμαν και Γκόλντεμπεργκ είχαν αποφασίσει την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου του ΙΙ και την εξετέλεσαν, όπως προανεφέρθη στο 1^ο μέρος, με την βοήθεια της εβραίας Χέσιας Χέλφμαν την 13ην Μαρτίου 1881.

           Ο Σβάρτς Μπόστουνιτς στο έργο του «Εβραϊκός Ιμπεριαλισμός» παραθέτει αποδεικτικά στοιχεία συμφώνως με τα οποία, και ο Τσάρος Αλέξανδρος ΙΙΙ έπεσε θύμα εβραίου δολοφόνου, του βαπτισμένου «Χριστιανού» κρυπτοεβραίου Α. Σαχαρτζίν και όχι ότι πέθανε από βαρεία ασθένεια όπως αναφέρουν πηγές της γραμματείας του Συστήματος.

           Ο διοικητής της πόλεως της Μόσχας Φίοντορ Τρέπωβ επέζησε από πολλές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Σε κάποια εξ αυτών λέγεται ότι συμμετείχαν οι δύο ανηψιές του. Καίτοι επισήμως ανεκοινώθη ο θάνατος του το 1906 από στηθάγχη, κατά μία άλλη εκδοχή εδολοφονήθη.

           Ο Τρέπωβ έγινε γνωστός από τα σκληρά αστυνομικά μέτρα που επέβαλε κατά την διάρκεια της θητείας του καθώς και τις αντιεβραϊκές διώξεις. Η εκδοχή της δολοφονίας ενισχύεται και από το πανηγυρικό δημοσίευμα της, εβραϊκής ιδιοκτησίας, εφημερίδος «New York Times» (16 Σεπ. 1906) με τίτλο: «Ο θάνατος του Τρέπωβ, του πιο μισητού ανθρώπου στην Ρωσία».

                                                                                                                                                Συνεχίζεται

Παρατήρηση: Η σχετική βιβλιογραφία από την οποίαν έχουν ληφθεί τα στοιχεία και γεγονότα που θα παρουσιάσουμε, κατά την ανάλυση του θέματος, πέραν των πηγών που θα αναφέρονται στο κείμενο ή στο τέλος κάθε σελίδος, όπου απαιτείται, θα καταγραφεί στο τέλος της αναλύσεως του θέματος.

---

1 The Dragaev Affair, Terror and Treason in Tsarist Russia. New Haven and London. Yale University Press, pp 42-45.

2 Λόγω του διαταραγμένου μυαλού και διεστραμμένου χαρακτήρος του μετά την αυτοκτονίαν ο εγκέφαλός του Lucheni απετέλεσε αντικείμενον ιδιαιτέρας επιστημονικής μελέτης. Αρχικώς εδόθη στο Ινστιτούτο εγληματολογικών επιστημών του πανεπιστημίου της Βιέννης και αργότερα στο Ομοσπονδιακό μουσείο της παθολογικής ανατομίας της Βιέννης. Το 2000 ετάφη στο κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης.

3 Μarching to Zog, Gyeorgos Ceres Hatonn, Phoenix Source Publishers, Las Vegas, Nevada, 89126, Nov.1993, p.52-53, ISBN 1-56935-024-8).

4 Kapores ή Kapparot: Παγανιστική τελετουργία των εβραίων Ασκενάζι που πραγματοποιείται  πριν από το Γιόμ Κιπούρ. Είναι γνωστό πώς οι εβραίοι σφάζουν ένα πετεινό και λένε σαν να πρόκειται για ιεροτελεστία: «Αυτό ας είναι η άφεσις των αμαρτιών μου, αυτό το λύτρον μου, αυτή η θυσία μου για τις αμαρτίες». Η άγρια αυτή θρησκόληπτη τελετή γίνεται σε κάθε εβραϊκό σπίτι την παραμονή της ημέρας της συμφιλιώσεως. Ο πετεινός αντιπροσωπεύει την πρωτόγονη ανθρώπινη θυσία. Πιο σωστό όμως θα ήταν να πει κανείς πώς επειδή οι εβραίοι δεν βρίσκουν πάντα έναν Γκοΐμ (άπιστο μη ιουδαίο) να σφάξουν, σε τέτοιες ώρες, τους φτάνει συνήθως ένας πετεινός. Αυτή η πραγματικότητα βρίσκεται στο φοβερό χωρίο του Ταλμούδ: «Πρέπει να σκοτώσεις τον καλύτερο από τους Γκοΐμ» (TOSEFTA, ABODAZARA 8.5 και αλλαχού).

5Λεπτομέρειες στα οικεία κεφάλαια του θέματος « Η «Ρωσική» Επανάσταση του 1917» που θα παρουσιάσουμε προσεχώς.

6 Terrorism, The new World disorder, Nikolas Fotion, Boris Kashnikov and Jianne K. Lekka, 2007, ISBN: ΗΒ 0-8264-9257-6 9780826492579.