Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 5^ο

   Συμπεράσματα

1. Ο θρύλος για την Υπατία και οι συκοφαντίες κατά του Κυρίλλου και των Χριστιανών αν και ξεκινούν ουσιαστικώς από τον Δαμάσκιο (5^ος- 6^ος μ.Χ. αιών)  , αμέσως μετά την εκδίωξή του από την φιλοσοφική σχολή Αθηνών, μετά σιγή δώδεκα (12) περίπου αιώνων, πρωτοεμφανίσθηκαν στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία, την εποχή του λεγομένου διαφωτισμού1.

2. Μερικοί συγγραφείς, μεροληπτικοί ραμφιστές των κειμένων, δρώντες αυτοβούλως ή κατ’ εντολήν, χρησιμοποίησαν την ιστορία της Υπατίας σαν «όπλο» για θρησκευτικές και φιλοσοφικές διαμάχες δημιουργώντας έναν όγκο προκατασκευασμένης καλολογίας και φιλοσοφικού καλλωπισμού, μία φαντασιακή εικόνα της Υπατίας, παραμορφωμένη από ενδόμυχα συναισθήματα, κρυφές ή φανερές έχθρες και ιδεολογικές προκαταλήψεις.

     Αυτή η λογοτεχνική αυθαιρεσία συσκότισε την ιστορική αλήθεια και τροφοδότησε την «λαϊκίζουσα αντιχριστιανική φιλολογία»2

3. Οι Ειδωλολάτρες και απλοί Χριστιανοί είχαν φιλικές σχέσεις με την Υπατία3 κάτι που δεν δικαιολογεί την αντιχριστιανική υστερία και τα αυθαίρετα συμπεράσματα των πάσης φύσεως αντιχριστιανών για τους υπευθύνους της δολοφονίας της.

4. Η Αλεξάνδρεια ήταν μία σκληροτράχηλη πόλη, το κλίμα ήταν πάντα τεταμένο και οι στάσεις συνήθεις και σίγουρα κάποιες από αυτές αιματηρές4. Υπήρχαν τρία (3) φανερά κέντρα εξουσίας.

 Το ένα υπό τον Έπαρχο και τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους. Ήταν φανερή η υποστήριξη του πολυάριθμου Ιουδαϊκού στοιχείου στον Ορέστη5.

 Το άλλο υπό τον Κύριλλο και πλήθος ορθοδόξων πιστών.

 Το τρίτο ήταν αφανές, αποτελούμενο εκ του Αλεξανδρινού υποκόσμου (εγκληματίες, αιρετικοί, παγανιστές, χρηματάνθρωποι, κ.α.) που εύκολα μετετρέπετο σε ανεξέλεγκτο όχλο.

5. Οι κατήγοροι των Χριστιανών γνωρίζουν ότι ο όχλος της Αλεξανδρείας ευθύνεται και για την δολοφονία του πολυμαθεστάτου Επισκόπου Γεωργίου, επί βασιλείας Ιουλιανού το 361 (δολοφονήθηκε με ειδεχθέστερο τρόπο- διαμελισμός από ίππους- από εκείνον της Υπατίας) και του Πατριάρχου Προτερίου το 457.

Μάλιστα για το αποτρόπαιο έγκλημα (διαμελισμός του επισκόπου Γεωργίου), διασώζονται επιστολές του Ιουλιανού που το καταδικάζει και  καταράται τους δολοφόνους και ηθικούς αυτουργούς, ομοθρήσκους του και λοιπούς αντιχριστιανούς!!!

 Για εκείνα τα εγκλήματα, όμως, δεν αναφέρουν τίποτε, δεν χύνουν ούτε ένα δάκρυ, δεν γύρισαν ούτε μία ταινία μικρού μήκους, δεν έγραψαν ούτε μία σελίδα στα βιβλία τους, καίτοι γνωρίζουν ότι τις δολοφονίες  διέπραξαν δικοί τους και άλλοι υπάνθρωποι που δεν ήσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί, που δεν ήσαν καν Χριστιανοί.

Γιατί αποκλείουν την πιθανότητα να δολοφόνησαν την Υπατία της ιδίας κατηγορίας Αλεξανδρινοί εγκληματίες;

Δεν γνωρίζουν ότι σε όλες τις περιπτώσεις «Τα πτώματά τους, όπως έγινε και με την Υπατία, σύρθηκαν από τον Αλεξανδρινό όχλο και μετά παραδόθηκαν στην πυρά» ενώ οι υπεύθυνοι διέφυγαν της τιμωρίας όπως συνέβαινε συχνά, τότε, σε περιπτώσεις ταραχών6;

6. Πολλές φορές οι παραβαλάνοι ενεργούσαν εν αγνοία του Πατριάρχου. Όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ακόμη και αυτοί είναι αυτουργοί της δολοφονίας της Υπατίας. Εάν συνέβη κάτι τέτοιο, η πιθανώτερη εκδοχή είναι να ενήργησαν αυτοβούλως και όχι κατ’ εντολήν.  Με τέτοια «προσόντα», πυρπόλα καθήκοντα, και πυρφόρες δραστηριότητες, αποκλείεται να έδρασαν ως ενσυνείδητοι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι.

 Άλλωστε οι παραβαλανείς γρήγορα απέκτησαν κακή φήμη αφού ήσαν επιρρεπείς στις κοινωνικές αναταραχές. Για τον λόγο αυτό, εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ στις 28 Σεπ. 416, νόμος με τον οποίον υπήχθησαν υπό την δικαιοδοσίαν του επάρχου, αφού είχαν χαρακτηρισθεί «αθρόοι και θηριώδεις άνθρωποι ως αληθώς σχέτλιοι (ΣΣ: απάνθρωποι, ανελεήμονες, άγριοι, αποτρόπαιοι)».

7. Δεν υπάρχει τίποτε στην επισκοπική πορεία του Κυρίλλου που θα δικαιολογούσε ότι μπορούσε να οργανώσει μία δολοφονία από καθαρό φθόνο λόγω αυξημένης δημοτικότητας κάποιου7. Τέτοια κατηγορία είναι αστήρικτη και συκοφαντική8.

Εάν δεν είχαν προηγηθεί οι προκλητικές επιθέσεις των Iουδαίων κατά των Χριστιανών, δεν θα είχε γίνει ο φόνος της Υπατίας. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν αποκλείεται δόλια εκμετάλλευση των ταραχών από πάσης φύσεως μισαλλόδοξους αντιχριστιανούς προς συκοφάντηση των Ορθοδόξων Χριστιανών και ιδιαιτέρως του ποιμενάρχου Κυρίλλου.

Εκείνοι που θα επωφελούντο περισσότερον από την πολιτικο-θρησκευτική εκμετάλλευση μιας τέτοιας δολοφονίας, ήσαν οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι.

8. Ο σύγχρονος των γεγονότων Σωκράτης ουδέν αναφέρει περί αυτουργίας ή συνεργείας του Κυρίλλου και των ορθοδόξων. Ο ίδιος εξιστορεί ότι το έγκλημα διέπραξαν κάποιοι «τους οποίους κατηύθυνε κάποιος Πέτρος» και μένει στην διαπίστωση ότι απλώς έμεινε η μομφή (μώμος) στον Κύριλλο και την Εκκλησία της Αλαξανδρείας9.

Έμεινε η μομφή, διότι εφρόντισαν να ανασύρουν από την ναφθαλίνη της Ιστορίας, πολλούς αιώνες μετά, την ξεχασμένη δολοφονία της Υπατίας, και να την συντηρούν από τότε μέχρι σήμερον, οι ηθικοί αυτουργοί, οι ρακοπλάστες των ιστορικών κειμένων, οι πραγματικοί δολοφόνοι της Υπατίας. Μία διαχρονική μομφή χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο! Κι όμως οι εχθροί της Ορθοδοξίας εξέδωσαν ετυμηγορία παρά την ύπαρξη πληθώρας στοιχείων που αντέκρουαν την αυθαίρετη εκτίμηση και τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς τους!

9. Πουθενά στην ιστορία της Ορθοδοξίας δεν καταγράφεται τοιαύτη συμπεριφορά Ορθοδόξων προς αιρετικούς ή αλλοθρήσκους. Εάν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά δεν αφορούν στην Ιστορία και την παράδοση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Αντιθέτως η Ιστορία βρίθει γεγονότων, σφαγών μεταξύ αιρετικών και αιρετικών σε βάρος Ορθοδόξων. Πόσους σκότωσαν ή εδίωξαν οι Άγιοι Ιγνάτιος Θεοφόρος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Χαράλαμπος, ο Άγιος Σπυρίδων, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και μυριάδες άλλων αγίων και μαρτύρων της πίστεως; Αυτή είναι η Ορθοδοξία.

Μυριάδες αθώων αντιμετώπισαν με αταραξία, καρτερικότητα και προσευχές κατά των δημίων τους, τις διώξεις και σφαγές:

- Των χριστιανών, από τους ειδωλολάτρες

- Των ορθοδόξων από τους αιρετικούς.

Ο Επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, απηγόρευσε την είσοδο στον Ναό του αυτοκράτορα  Μεγάλου Θεοδοσίου, επειδή όπως είναι γνωστόν, έδωσε διαταγή σφαγής των ειδωλολατρών και άλλων αντιχριστιανών στην Θεσσαλονίκη, ως αντίποινα της δολοφονίας των μελών της αυτοκρατορικής φρουράς.

Οι Νεοπαγανιστές (Ν/Π) και η Ο.Α.Ε (Ομόδοξος/Ομόρυθμος Αποκρυφιστική Εταιρεία),  ορύονται για τον Θεοδόσιον, αλλ’ ουδέν αναφέρουν για τα αίτια και την σφαγήν αθώων στρατιωτικών της αυτοκρατορικής φρουράς!

10. ΚΑΝΕΝΑΣ αξιόπιστος συγγραφέας από τους συγχρόνους ή λίγο μεταγενεστέρους της Υπατίας, αναφέρει τον Κύριλλο και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως υπαιτίους της σφαγής της Υπατίας. Αντιθέτως :

«Αλλ’ αι ανωτέρω λεπτομέρειαι καθιστώσιν αναντίρρητον το γεγονός ότι ο Άγιος Κύριλλος απουσίαζεν εξ Αλεξανδρείας κατά τας ημέρας των αιματηρών σκηνών, ων θύμα έπεσεν η φιλόσοφος Υπατία. Οι εχθροί του αγίου Κυρίλλου νεστοριανοί, συνυφάναντες πλείστας κατ’ αυτού κατηγορίας, ουδέποτε ετόλμησαν να υπαινιχθώσι καν ότι υπήρξεν ηθικός αίτιος του φόνου της Υπατίας. Φαίνεται λοιπόν ότι η άστοχος και προκλητική στάσις του Επάρχου Ορέστου συνετέλεσεν εις την έξαψιν του φανατισμού των «παραβαλανέων», των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου, όστις από της εποχής ιδίως του Θεοφίλου διετέθη δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την ειδωλολατρικήν θρησκείαν Ελλήνων της Αλεξανδρείας. Δυστυχώς αι αιματηραί σκηναί ήσαν συνήθεις εν τη πόλει εκείνη»10.

11.  Οι δύο μοναδικοί κατήγοροι του Κυρίλλου και των Χριστιανών, ο  Φιλοστόργιος και ο Δαμάσκιος, απεδείχθησαν αναξιόπιστοι, μισαλλόδοξοι και συκοφάντες. Ο καθένας είχε τους λόγους του να συκοφαντήσει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Τις ανυπόστατες κατηγορίες μάλιστα, του Φιλοστοργίου δεν θα τις μαθαίναμε ποτέ, αν δεν τις διέσωζε ο Μέγας Φώτιος στα συγγράμματά του!

12. Την εγκληματικήν κατά της Υπατίας ενέργειαν διέπραξεν: Ο Αλεξανδρινός «δαιμονικός» όχλος για λόγους που δεν είναι σαφείς και αποδεδειγμένοι αλλά μόνο πιθανολογούμενοι. Στον δολοφονικό εκείνο όχλο συμμετείχαν άνθρωποι θηριώδεις, άγριοι, ανελεήμονες πάσης φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητος μη αποκλειομένης και μερίδος φανατικών ψευδο-Χριστιανών ή Χριστιανών ζηλωτών ού κατ’ επίγνωση.

13. Αν υπάρχει κάποια «εμπλοκή» του Κυρίλλου στην δολοφονία της Υπατίας πρέπει να περιορισθεί στο ότι δεν κατώρθωσε  να απομονώσει ή να αποθαρρύνει την μερίδα εκείνη φανατικών αιρετικών ή ζηλωτών ού κατ’ επίγνωση Χριστιανών, αν και εφ’ όσον συμμετείχαν στην δολοφονία, αφού δεν υπάρχουν ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία περί της συμμετοχής τους .

14.   Η αθωότητα του Κυρίλλου επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι εκτός από την Ορθόδοξη εκκλησία που τον ανεκήρυξε Άγιο (9 Ιουνίου και 18 Ιανουαρίου μαζί με τον Μέγα Αθανάσιο), η μνήμη του τιμάται τόσον από τους Παπικούς (27 Ιουνίου) όσον και από τους Λουθηρανούς  (9 Φεβρουαρίου), γνωστούς πολεμίους της Ορθοδοξίας.

15. Υπεύθυνοι και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας της Υπατίας είναι ο Έπαρχος Ορέστης και η Ταλμουδική Ιουδαϊκή κοινότητα, για τους λόγους που ανεπτύχθησαν συνοπτικώς, χωρίς να αποκλείεται η μεθόδευση της δολοφονίας και η συνέργεια σ’ αυτήν, από τους μισαλλόδοξους Ιουδαίους, οι οποίοι ενήργησαν αυτοβούλως ή σε συμμαχία με παγανιστές, ώστε να συκοφαντηθούν οι Χριστιανοί και ιδιαιτέρως οι Ορθόδοξοι. Κάτι τέτοιο συμπεριελαμβάνετο στα στρατηγικά σχέδια τους, μετά την Ανάσταση και Ανάληψη του Κυρίου (συκοφαντία Χριστιανών, πλαστογράφηση των κειμένων της Αγίας Γραφής, πρόωρος απογαλακτισμός από την Χριστιανική Εκκλησία, κλπ).

16. Περί των σφαγών των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες και του ρόλου των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στους διωγμούς και τις σφαγές των Χριστιανών ανά τους αιώνες, οι Ν/Π και οι σύγχρονοι σύμμαχοί τους (ΟΑΕ) εκφέρουν αντί  λόγου…εκκωφαντική αλαλία, ένοχο σιωπή, αποκαλυπτική ιχθυοφωνία!

17. Η ιστορία έχει καταγράψει γεγονότα που καταρρίπτουν έναν άλλο μύθο των Ν/Π και γενικώτερον της Αντιχριστιανικής συμμαχίας, των αμετανόητων συκοφαντών της Ορθόδοξης εκκλησίας. Τον μύθο της δολοφονίας της Υπατίας από τους Χριστιανούς!

Βασική βιβλιογραφία

Κυριώτερες πηγές που αναφέρονται στην Υπατία

              - Σωκράτης Σχολαστικός (379-450). Αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην βιογραφία της.

              - Φιλοστόργιος της Καππαδοκίας (Ήκμασε τον 5^ον αι.)

         - Έγραψε μη διασωθείσαν εκκλησιαστικήν ιστορίαν σε 12 βιβλία»11. Όσα γωρίζουμε περί του Φ. έχουν διασωθεί στα γραπτά του Μεγάλου Φωτίου.

               - Ιωάννης Μαλάλας (491-578).

            - Ησύχιος ο Μιλήσιος, 6^ος αι. Συνέγραψε Λεξικόν με τίτλο Ονοματολόγος ή Πίναξ μεγάλης αξίας δια την ιστορίαν των Ελληνικών γραμμάτων. Τούτου εσώθησαν μόνον «επιτομαί» τας οποίας εχρησιμοποίησε ο Σουΐδας εις την σύνταξιν του Λεξικού του. Βιογραφία της Υπατίας που πιθανώς να περιλαμβάνετο στον «Ονοματολόγο» δεν έχει διασωθεί στην αρχική μορφή, αλλά έχει ανασυσταθεί από αποσπάσματα μεταγενεστέρων συγγραφέων12.

   - Ιωάννης ο Νικίου χρονικογράφος και Επίσκοπος (8^ος αι) με μονοφυσιτικές αντιλήψεις (Επίσκοπος Πόλεως Νικίου, επί του δυτ. βραχίονος του Νείλου).

   - Λεξικό Σουΐδα (10^ος αι).

   - Αλληλογραφία Επισκόπου Συνεσίου της Κυρήνης Πτολεμαΐδος.

      Οι υπόλοιπες πηγές, μεταγενέστερες κατά δύο-τρείς αιώνες, της δολοφονίας της Υπατίας, κατεγράφησαν στις επί μέρους παρουσιάσεις του θέματος.

   Από τις πολύ μεταγενέστερες πηγές (18^ος αιών και αργότερον), οι περισσότερες είναι αναξιόπιστες, «αναμασήματα» παλαιοτέρων, προϊόντα ιδιοτελών σκοπιμοτήτων, θρησκευτικών και πολιτικών προκαταλήψεων ή ατεκμηρίωτων και αυθαίρετων προσωπικών εκτιμήσεων.

       Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις (τεκμηριωμένες έρευνες-μελέτες) μετρώμενες στα δάκτυλα της μιάς χειρός. Κατά την εκτίμησή μας, μία τοιαύτη εξαίρεση είναι το εμπεριστατωμένο έργο της καθηγητρίας του πανεπιστημίου της Κρακοβίας, Μaria Dzelska.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

---

1 Dzielska Maria, Υπατία Αλεξανδρινή-Churin Piezze, Οι τελευταίοι Εθνικοί,..σελ. 111.

2 Π. Γεώργιος Μεταλληνός, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία,…σ. 138.

3 Dzielska Maria, σ. 192-193.

4 Σωκράτης, ΠΓ, 67,761 Α- Φλορόφσκι Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5^ου αι., Θες/νίκη, 1992, σ.457.

5 Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και αίρεση, σ.221- Καρπόζηλος Απόστολος, Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, τ. Α (4^ος -7^ος αι.)-Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Δ, έκδοση, 2006, σ. 341.

6 Dzielska Maria, σ. 185---Κοντοστεργίου Δέσποινα, Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1997, σ.94---Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι Εθνικοί…, σ.111.

7 J. M. Rist, Hypatia,σ.222.

8 Philip Schaff, history of Christian Church, Vol. 3, Chapter X, p. 171, Cyril of Alexandria.

9 Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, PG 67,769Α.

10 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τ. 3^ος σ. 551.

11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδειατ. 20^ος , σελ. 601.

12 Hesychii Milesi Onomatologie quae supersunt cum prolagomenis, εκδ. J. Flach, Leipsig, 1882.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 4^ο

12.      Η δολοφονία της Υπατίας

Ποιός είναι ο ισχυρισμός των Νεοπαγανιστών και λοιπών αντιχριστιανών για τον θάνατο της Υπατίας; Ο εξής: «Οι Χριστιανοί (ο Χριστιανικός όχλος) εξωθούμενος από τον αρχιεπίσκοπο Κύριλλο» δολοφόνησαν την Υπατία.

Ποία είναι η αλήθεια σύμφωνα με τα στοιχεία της υφισταμένης γραμματείας;

α. «Την έκαναν κομμάτια οι Αλεξανδρινοί»1 

β. Ο Ιωάννης Νικίου επιρρίπτει την ευθύνη σε Αλεξανδρινούς που διακρίνονταν για την «βαθειά τους θρησκευτικότητα». Ποίοι ήσαν εκείνοι οι Αλεξανδρινοί; Αιγύπτιοι; Φανατικοί Ιουδαίοι που έστησαν παγίδα στους Χριστιανούς; Αιρετικοί Ψευδοχριστιανοί; Χριστιανοί Ορθόδοξοι;

γ.Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλον και σύγχρονος των γεγονότων Εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7, 15) πουθενά δεν αναφέρει ότι ο Κύριλλος υπήρξε αίτιος του φόνου της Υπατίας2.

        Ο Σωκράτης, μάλιστα αναφέρει ότι οι μοναχοί (κατ’ εξοχήν οι ορθόδοξοι), τρομοκρατημένοι για την λαϊκή αντίδραση από την επίθεσή τους εναντίον του Ορέστη, ετράπησαν σε φυγή (στα καταφύγιά τους στην έρημο). Τότε οι Ορθόδοξοι ήσαν μειοψηφία σε σχέση με τους αιρετικούς-Αρειανούς.

               Ποίοι έμειναν στην πόλη; Αιρετικοί και σχισματικοί Χριστιανοί, μικρός αριθμός ορθοδόξων και όλος ο γνωστός, τότε, υπόκοσμος της Αλεξανδρείας.

      Κατά τον Ιωάννην Μαλάλαν, «οι Αλεξανδρείς παρρησίας λαβόντες υπό του επισκόπου……έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες, Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο. Ην δε παλαιά γυνή»3

             Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Κύριλλος δεν είχε εχθρούς μόνο τους Ιουδαίους και ειδωλολάτρες (Εθνικούς) αλλά και τους Αρειανούς, τους αιρετικούς Νοβατιανούς και τους Νεστοριανούς. Όλοι τους είχαν τους λόγους τους να τον κακολογήσουν.

              δ. Εάν είχαν δολοφονήσει την Υπατία Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο Σωκράτης δεν θα δίσταζε να το καταγράψει και η καταγραφή αυτή θα ήταν όντως αξιόπιστη. Αντιθέτως αναφέρει ότι η δολοφονία της Υπατίας «Αλλότριον παντελώς των φρονούντων τα του Χριστού». Κόλαφος κατά των Νεοπαγανιστών και των ομοφρόνων τους που αποσιωπούν αυτό το χωρίον του μη Ορθοδόξου και συγχρόνου της δολοφονίας συγγραφέως.

 ε. Ο Θεοφάνης τον 8^ο αιώνα αναφέρει ότι το έγκλημα διέπραξαν ωρισμένα άτομα από το πλήθος της πόλεως, «τινές ανείλον»4.

  στ. Ο Νικηφόρος Κάλλιστος, λόγιος κληρικός του 14^ου αι. συμφωνεί με τον Σωκράτη. Πουθενά δεν αναφέρονται ως υπαίτιοι του εγκλήματος οι χριστιανοί μοναχοί.

  ζ. Στο λεξικό του Σουϊδα διαβάζουμε: «Οι Αλεξανδρινοί (ΣΣ: όχι Χριστιανοί) έκαναν κομμάτια το σώμα της και τα σκόρπισαν σ’ όλη την πόλη. Αύτη διεσπάσθη υπό Αλεξανδρέων και το σώμα αυτής ενυβρισθέν καθ’ όλην την πόλιν διεσπάρη»5.

                  «…τούτο δε πέπονθε δια φθόνον και την υπερβάλλουσαν σοφίαν και μάλιστα εις τά περί αστρονομίαν, ως μέν τινές υπό Κυρίλλου, ως δε τινές, δια το έμφυτον των Αλεξανδρέων θράσος και στασιώδες. Πολλοίς γάρ και των κατ’ αυτούς επισκόπων τούτο εποίησαν…»6.

           Δηλαδή άλλοι λέγουν ότι την δολοφονίαν διέπραξαν άνθρωποι του Κυρίλλου και άλλοι θρασείς Αλεξανδρινοί με έμφυτα εγκληματικά ένστικτα.

             η.  Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, θαυμαστής της Υπατίας εχρίσθη επίσκοπος της Ορθόδοξης εκκλησίας, διατηρήσας μάλιστα τις φιλοσοφικές νεοπλατωνικές αντιλήψεις του. Στο πρόσωπο του Συνεσίου που ερωτοτροπούσε ανενόχλητος με τους εθνικούς, αντανακλά και η ανεκτική-ποιμαντική στάση της ορθόδοξης εκκλησίας έναντι των εθνικών.

          Ο Συνέσιος μέσα από την αλληλογραφία του, μας πληροφορεί ότι η Υπατία είχε εκφράσει την επιθυμίαν να γίνει Χριστιανή «Πόθω γάρ Χριστιανή αποθανείν».

             Πώς ήταν δυνατόν, λοιπόν, να διαπράξουν την δολοφονία της Υπατίας Χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι;

           Μήπως αυτή η επιθυμία της Υπατίας είχε γίνει γνωστή στην αντιχριστιανική συμμαχία της Αλεξανδρείας και κάποιοι ενοχλήθησαν σφόδρα, διαβλέποντες ότι μία τέτοια μεταστροφή θα προξενούσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην εωσφορική συμμαχία και θα είχε σοβαρό αντίκτυπο στους κόλπους των ψευδοφιλοσόφων, παγανιστών και όχι μόνον;

       Μόνο ζηλωτές ου κατ’επίγνωση  ή ψευδοχριστιανοί, εάν όντως πρωτοστατούσαν «Χριστιανοί», θα μπορούσαν να διαπράξουν τοιαύτης φύσεως αποτρόπαιο έγκλημα. Τέτοιοι, όμως, ψευδοχριστιανοί ή ζηλωτές δεν ανήκουν στο σώμα της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

         Δεν έχουν αντιληφθεί οι σύγχρονοι πολέμιοι του χριστιανισμού ότι άλλο Ορθόδοξοι Χριστιανοί και άλλο αιρετικοί ή ζηλωτές Χριστιανοί ου κατ’ επίγνωση;

13.   Κατόπιν των παραπάνω διερωτώμεθα πώς οι Νεοπαγανιστές εξέδωσαν ετυμηγορίαν ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εδολοφόνησαν την Υπατίαν; 

        Την εξέδωσαν στηριζόμενοι:

-Σε πληροφορίες δύο σφοδρών πολεμίων του Χριστιανισμού, ενός αιρετικού και ενός αποκρυφιστού, του Φιλοστοργίου και Δαμασκίου.

        Ποίοι ήσαν, αυτοί οι κατήγοροι του Κυρίλλου και γενικώτερα των Χριστιανών;

α. Ο Φιλοστόργιος7, του οποίου τα έργα γνωρίζουμε από τις περιλήψεις του Φωτίου, ήταν Αρειανιστής και οπαδός της αιρέσεως του Ευνομίου8. Kατηγόρησε τους Ορθοδόξους για το έγκλημα, αλλά δεν κατονόμασε τον Κύριλλο ως συνένοχο ή αυτουργό του εγκλήματος. Ο Φιλοστόργιος, όμως:

«Είναι άνθρωπος ψευδολόγος και δεν αποφεύγει τα παραμύθια…Η «εκκλησιαστική του Ιστορία» είναι αντίθετη σε όλα από τις ιστορίες όλων σχεδόν των Εκκλησιαστικών Ιστορικών. Εγκωμιάζει όλους εκείνους που αρειανίζουν και περιλούζει με κατηγορίες τους Ορθοδόξους, ώστε να είναι η ιστορία του όχι ιστορία αλλά μάλλον εγκώμιον των αιρετικών και ολοφάνερη μομφή και κατηγορία των Ορθοδόξων…»9.

Και ο Νέρων κατηγόρησε τους Χριστιανούς ότι επυρπόλησαν την Ρώμη όταν έχει αποδειχθεί ότι οι Χριστιανοί στην εποχή του ήσαν τρομοκρατημένοι, εκρύπτοντο στις κατακόμβες για να λατρεύσουν τον θεό τους και ήσαν παντελώς αδύναμοι να πράξουν κάτι τέτοιο, γνωρίζοντες μάλιστα και τις συνέπειες της πράξεώς τους.

β. Ο Δαμάσκιος10 ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος. Είχε διορισθεί σχολάρχης στην νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών μισθοδοτούμενος από το Χριστιανικό κράτος του Ιουστινιανού. Το 529 διώχθηκε μαζί με άλλους οπαδούς του, για διδασκαλία παγανιστικών ιδεών, μεταβάς στην αυλή του αλλοεθνούς και αλλοθρήσκου Πέρση βασιλιά Χοσρόη και στην συνέχεια στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα όπου λειτουργούσε στο «ιερό» του Άμμωνος Δία.

Μετά την εκδίωξή του από την νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών (529) ανακίνησε το θέμα της Υπατίας και άρχισε να κατηγορεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Παρά ταύτα εσίγησε όταν επέστρεψε και πάλιν μετά της συνοδείας του εις τας Αθήνας το 533, με την μεσολάβηση του Πέρσου μονάρχου ο οποίος είχε εξασφαλίσει την διαβεβαίωση του Ιουστινιανού ότι δεν επρόκειτο να διωχθεί11

«…Ο Δαμάσκιος παρόλο που το φως της ευσεβείας καταπλημμύρισε τον κόσμο, αυτός κοιμόταν στο βαθύ σκοτάδι της ειδωλολατρείας…12.

-Στους αόριστους ισχυρισμούς κάποιων συγγραφέων ότι την Υπατία εδολοφόνησαν φανατικοί «παραβαλανείς» τους οποίους έχρισαν σωματοφύλακες του Κυρίλλου13.

-Στην γιγάντωση του μύθου της Υπατίας, που έγινε κατά τους νεώτερους χρόνους, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ενός Αγγλο-ιρλανδού συγγραφέως, του John Toland, που εξεδόθη στο Λονδίνο το 1720 με τίτλο: «Hypatia, or the history of a Most Beautiful, and most Learned…..emulation and cruelty of the Archibishop, Commonly but underserverdly, Titled St. Cyril».

Το περιεχόμενο του βιβλίου βρίθει ανακριβειών, αυθαιρέτων συμπερασμάτων αλλά και αντιχριστιανικού μένους.

Ποιος ήταν ο Τόλαντ; Πρώην Παπικός που ασπάσθηκε τον Προτεσταντισμό και αργότερα προσέγγισε τις ιδέες του Δεϊσμού.

Δεϊσμός: Η θεωρία που δέχεται την ύπαρξη του θεού, αλλά αποκλείει οποιαδήποτε επέμβαση αυτού στην πορεία του κόσμου, απορρίπτοντας ως εκ τούτου τα θαύματα, την Θεία Πρόνοια, κλπ. Ο Δεϊσμός ήταν μία από τις συνιστώσες του Διαφωτισμού. Κυριώτεροι θιασώτες του υπήρξαν οι Ρουσσώ, Βολταίρος, Λέσσιγκ, κ.α.  

-Στον λεγόμενο Γαλλικό Διαφωτισμό  που πήρε την σκυτάλη για την Υπατία, προεξάρχοντος του Βολταίρου.  Σε ένα από τα δοκίμιά του με το ψευδώνυμο Bolingbroke,  ο Βολταίρος παρουσιάζει την Υπατία ως προσωποποίηση της Ελληνικής φιλοσοφίας, της ελευθερίας και του πνεύματος.

Όλοι όμως γνωρίζουμε σήμερον ότι στα δοκίμιά του κατέγραφε τις αυθαίρετες, αβάσιμες και ανιστόρητες σκέψεις του λόγω του κοχλάζοντος αντιχριστιανικού μένους του! Στο συγκεκριμένο δοκίμιόν του γράφει ότι: «Ο Λόγος και η Ελευθερία δολοφονήθηκαν από τους κεκαρμένους μπράβους του Κυρίλλου, τους οποίους ακολουθούσε όχλος φανατικών»14.

  Ο Ζαν Φρανσουά Αρουέ ( το πραγματικό όνομα του Βολταίρου), πρώην σπουδαστής στο Ιησουϊτικό κολλέγιο του Λουδοβίκου, ο θεωρών εαυτόν «πεφωτισμένον» εξ ού και το προσωνύμιόν του (Γαλλικοποίηση του ονόματος Volta,  εφευρέτου της ηλεκτρεγερτικής δυνάμεως) , χαρακτηρίσας την αθανασίαν της ψυχής ως αυταπάτην,  πιστεύσας, σύμφωνα με προσφάτως αποκαλυφθείσα επιστολήν του, ότι ήταν νόθος γιός του Rochebrune οικογενειακού φίλου, μέλος της τεκτονικής στοάς από την 7^ην Απριλίου 1778, σφοδρός πολέμιος του Χριστιανισμού, και ειρωνευόμενος την Αγίαν Γραφήν, ήλθε 13 αιώνες μετά τον θάνατον της Υπατίας, να μας πληροφορήσει ότι την Υπατία την δολοφόνησαν οι Χριστιανοί του Κυρίλου!!!  

Την απάντηση σε αμφοτέρους έδωσε ένας άλλος Άγγλος, ο Τhomas Lewis (Τόμας Λιούϊς)  στο έργο του «The history of  Hypatia, a most impudent Schoοl Misterss. In defense of Saint Cyril and The Alexandrian clergy from the Aspersions of Μr. Toland» (Λονδίνο, 1721). Στον Τόλαντ αμέσως μετά την συγγραφή του βιβλίου του και στον Αρουέ, δια του έργου του, μέσα από τον… τάφον του!

Η ανατροπή των συκοφαντιών και αυθαιρέτων συμπερασμάτων των νεοφανών θιασωτών της Υπατίας, Τόλαντ και Αρουέ (Βολταίρου), από ένα μη Ορθόδοξο ερευνητή, αποτελεί την καλύτερη και αντικειμενικώτερη απάντηση στους υβριστές της Ορθοδοξίας και τους συκοφάντες του Κυρίλλου και των Χριστιανών (Ορθοδόξων).

                                                                                                                                                Συνεχίζεται

---

1 Ιουδαίος Ησύχιος, μαθητής της Υπατίας, 6^ος αιών. Απόσπασμα 7,998-1003.

2 Μεγ. Ελλην. Εγκ. Τ. 3^ος , σ. 551.

3 Χρονογραφία, Λόγος 14^ος.

4Θεοφάνους Χρονικόν, PG 108,225.

5Λεξικό Σουΐδα, σ 1059.

6Λεξικό Σουΐδα, σ 1059.

7Εκκλησιαστικός συγγραφεύς ακμάσας κατά τα μέσα του 5^ου αι και γράψας μη διασωθείσα Εκκλησιαστική ιστορία σε 12  βιβλία (Μεγ. Αμερικ. Εγκ. Τ. 20, σ. 601)

8Ευνόμιος: Αιρεσιάρχης του 4^ου αι. μ.Χ. επίσκοπος Κυζίκου. Εδίδασκε ότι όχι μόνον ο Υιός αλλά και το Άγιον Πνεύμα είναι κτίσμα και «ανόμοιον» προς τον Πατέρα.

9 Μυριόβιβλος, Η βιβλιοθήκη, 40, Εκδόσεις «Το Βυζάντιον», σελ. 49.

10 Δαμάσκιος (458-538): Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ο τελευταίος σχολάρχης της σχολής των Αθηνών εκδιωχθείς από τον Ιουστινιανό το 529.

11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 7^ος, σ.491.

12 Μ. Φώτιος, Μυριόβιβλος, τ. α. σ. 465.

13 Παραβαλανείς ή Παραβαλάνοι: Ομάδα των πρώτων χριστιανικών χρόνων επί Πάπα Διονυσίου (3^ος μ. Χ. αι.) οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά και την καύση των νεκρών (κυρίως από αρρώστιες). Προήρχοντο από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα αμφιβόλου θρησκευτικής πίστεως και ηθικής υποστάσεως.

Ποία ήταν η ταυτότητα των παραβαλανών; Αιγύπτιοι αντίζηλοι, Εβραίοι συνωμότες, κρυπτοπαγανιστές (πυρολάτρες), «Χριστιανοί» (ζηλωτές ου κατ’ επίγνωση-αιρετικοί) δηλ. ψευδοχριστιανοί; Μάλλον συνοθύλευμα ανθρώπων διαφόρων ταυτοτήτων (πολιτικών-θρησκευτικών-ηθικών). Όποιοι και αν ήσαν ποτέ δεν έδρασαν ως Ορθόδοξοι χριστιανοί και μάλιστα κατ’ εντολήν της επισήμου Διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

14 Examen important de Milord Bolingbroke ou le Aombeau du fanatisme ecrit vers la fin de 1736,Παρίσι, 1738, σ.185