Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 5^ο

   Συμπεράσματα

1. Ο θρύλος για την Υπατία και οι συκοφαντίες κατά του Κυρίλλου και των Χριστιανών αν και ξεκινούν ουσιαστικώς από τον Δαμάσκιο (5^ος- 6^ος μ.Χ. αιών)  , αμέσως μετά την εκδίωξή του από την φιλοσοφική σχολή Αθηνών, μετά σιγή δώδεκα (12) περίπου αιώνων, πρωτοεμφανίσθηκαν στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία, την εποχή του λεγομένου διαφωτισμού1.

2. Μερικοί συγγραφείς, μεροληπτικοί ραμφιστές των κειμένων, δρώντες αυτοβούλως ή κατ’ εντολήν, χρησιμοποίησαν την ιστορία της Υπατίας σαν «όπλο» για θρησκευτικές και φιλοσοφικές διαμάχες δημιουργώντας έναν όγκο προκατασκευασμένης καλολογίας και φιλοσοφικού καλλωπισμού, μία φαντασιακή εικόνα της Υπατίας, παραμορφωμένη από ενδόμυχα συναισθήματα, κρυφές ή φανερές έχθρες και ιδεολογικές προκαταλήψεις.

     Αυτή η λογοτεχνική αυθαιρεσία συσκότισε την ιστορική αλήθεια και τροφοδότησε την «λαϊκίζουσα αντιχριστιανική φιλολογία»2

3. Οι Ειδωλολάτρες και απλοί Χριστιανοί είχαν φιλικές σχέσεις με την Υπατία3 κάτι που δεν δικαιολογεί την αντιχριστιανική υστερία και τα αυθαίρετα συμπεράσματα των πάσης φύσεως αντιχριστιανών για τους υπευθύνους της δολοφονίας της.

4. Η Αλεξάνδρεια ήταν μία σκληροτράχηλη πόλη, το κλίμα ήταν πάντα τεταμένο και οι στάσεις συνήθεις και σίγουρα κάποιες από αυτές αιματηρές4. Υπήρχαν τρία (3) φανερά κέντρα εξουσίας.

 Το ένα υπό τον Έπαρχο και τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους. Ήταν φανερή η υποστήριξη του πολυάριθμου Ιουδαϊκού στοιχείου στον Ορέστη5.

 Το άλλο υπό τον Κύριλλο και πλήθος ορθοδόξων πιστών.

 Το τρίτο ήταν αφανές, αποτελούμενο εκ του Αλεξανδρινού υποκόσμου (εγκληματίες, αιρετικοί, παγανιστές, χρηματάνθρωποι, κ.α.) που εύκολα μετετρέπετο σε ανεξέλεγκτο όχλο.

5. Οι κατήγοροι των Χριστιανών γνωρίζουν ότι ο όχλος της Αλεξανδρείας ευθύνεται και για την δολοφονία του πολυμαθεστάτου Επισκόπου Γεωργίου, επί βασιλείας Ιουλιανού το 361 (δολοφονήθηκε με ειδεχθέστερο τρόπο- διαμελισμός από ίππους- από εκείνον της Υπατίας) και του Πατριάρχου Προτερίου το 457.

Μάλιστα για το αποτρόπαιο έγκλημα (διαμελισμός του επισκόπου Γεωργίου), διασώζονται επιστολές του Ιουλιανού που το καταδικάζει και  καταράται τους δολοφόνους και ηθικούς αυτουργούς, ομοθρήσκους του και λοιπούς αντιχριστιανούς!!!

 Για εκείνα τα εγκλήματα, όμως, δεν αναφέρουν τίποτε, δεν χύνουν ούτε ένα δάκρυ, δεν γύρισαν ούτε μία ταινία μικρού μήκους, δεν έγραψαν ούτε μία σελίδα στα βιβλία τους, καίτοι γνωρίζουν ότι τις δολοφονίες  διέπραξαν δικοί τους και άλλοι υπάνθρωποι που δεν ήσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί, που δεν ήσαν καν Χριστιανοί.

Γιατί αποκλείουν την πιθανότητα να δολοφόνησαν την Υπατία της ιδίας κατηγορίας Αλεξανδρινοί εγκληματίες;

Δεν γνωρίζουν ότι σε όλες τις περιπτώσεις «Τα πτώματά τους, όπως έγινε και με την Υπατία, σύρθηκαν από τον Αλεξανδρινό όχλο και μετά παραδόθηκαν στην πυρά» ενώ οι υπεύθυνοι διέφυγαν της τιμωρίας όπως συνέβαινε συχνά, τότε, σε περιπτώσεις ταραχών6;

6. Πολλές φορές οι παραβαλάνοι ενεργούσαν εν αγνοία του Πατριάρχου. Όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ακόμη και αυτοί είναι αυτουργοί της δολοφονίας της Υπατίας. Εάν συνέβη κάτι τέτοιο, η πιθανώτερη εκδοχή είναι να ενήργησαν αυτοβούλως και όχι κατ’ εντολήν.  Με τέτοια «προσόντα», πυρπόλα καθήκοντα, και πυρφόρες δραστηριότητες, αποκλείεται να έδρασαν ως ενσυνείδητοι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι.

 Άλλωστε οι παραβαλανείς γρήγορα απέκτησαν κακή φήμη αφού ήσαν επιρρεπείς στις κοινωνικές αναταραχές. Για τον λόγο αυτό, εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ στις 28 Σεπ. 416, νόμος με τον οποίον υπήχθησαν υπό την δικαιοδοσίαν του επάρχου, αφού είχαν χαρακτηρισθεί «αθρόοι και θηριώδεις άνθρωποι ως αληθώς σχέτλιοι (ΣΣ: απάνθρωποι, ανελεήμονες, άγριοι, αποτρόπαιοι)».

7. Δεν υπάρχει τίποτε στην επισκοπική πορεία του Κυρίλλου που θα δικαιολογούσε ότι μπορούσε να οργανώσει μία δολοφονία από καθαρό φθόνο λόγω αυξημένης δημοτικότητας κάποιου7. Τέτοια κατηγορία είναι αστήρικτη και συκοφαντική8.

Εάν δεν είχαν προηγηθεί οι προκλητικές επιθέσεις των Iουδαίων κατά των Χριστιανών, δεν θα είχε γίνει ο φόνος της Υπατίας. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν αποκλείεται δόλια εκμετάλλευση των ταραχών από πάσης φύσεως μισαλλόδοξους αντιχριστιανούς προς συκοφάντηση των Ορθοδόξων Χριστιανών και ιδιαιτέρως του ποιμενάρχου Κυρίλλου.

Εκείνοι που θα επωφελούντο περισσότερον από την πολιτικο-θρησκευτική εκμετάλλευση μιας τέτοιας δολοφονίας, ήσαν οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι.

8. Ο σύγχρονος των γεγονότων Σωκράτης ουδέν αναφέρει περί αυτουργίας ή συνεργείας του Κυρίλλου και των ορθοδόξων. Ο ίδιος εξιστορεί ότι το έγκλημα διέπραξαν κάποιοι «τους οποίους κατηύθυνε κάποιος Πέτρος» και μένει στην διαπίστωση ότι απλώς έμεινε η μομφή (μώμος) στον Κύριλλο και την Εκκλησία της Αλαξανδρείας9.

Έμεινε η μομφή, διότι εφρόντισαν να ανασύρουν από την ναφθαλίνη της Ιστορίας, πολλούς αιώνες μετά, την ξεχασμένη δολοφονία της Υπατίας, και να την συντηρούν από τότε μέχρι σήμερον, οι ηθικοί αυτουργοί, οι ρακοπλάστες των ιστορικών κειμένων, οι πραγματικοί δολοφόνοι της Υπατίας. Μία διαχρονική μομφή χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο! Κι όμως οι εχθροί της Ορθοδοξίας εξέδωσαν ετυμηγορία παρά την ύπαρξη πληθώρας στοιχείων που αντέκρουαν την αυθαίρετη εκτίμηση και τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς τους!

9. Πουθενά στην ιστορία της Ορθοδοξίας δεν καταγράφεται τοιαύτη συμπεριφορά Ορθοδόξων προς αιρετικούς ή αλλοθρήσκους. Εάν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά δεν αφορούν στην Ιστορία και την παράδοση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Αντιθέτως η Ιστορία βρίθει γεγονότων, σφαγών μεταξύ αιρετικών και αιρετικών σε βάρος Ορθοδόξων. Πόσους σκότωσαν ή εδίωξαν οι Άγιοι Ιγνάτιος Θεοφόρος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Χαράλαμπος, ο Άγιος Σπυρίδων, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και μυριάδες άλλων αγίων και μαρτύρων της πίστεως; Αυτή είναι η Ορθοδοξία.

Μυριάδες αθώων αντιμετώπισαν με αταραξία, καρτερικότητα και προσευχές κατά των δημίων τους, τις διώξεις και σφαγές:

- Των χριστιανών, από τους ειδωλολάτρες

- Των ορθοδόξων από τους αιρετικούς.

Ο Επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, απηγόρευσε την είσοδο στον Ναό του αυτοκράτορα  Μεγάλου Θεοδοσίου, επειδή όπως είναι γνωστόν, έδωσε διαταγή σφαγής των ειδωλολατρών και άλλων αντιχριστιανών στην Θεσσαλονίκη, ως αντίποινα της δολοφονίας των μελών της αυτοκρατορικής φρουράς.

Οι Νεοπαγανιστές (Ν/Π) και η Ο.Α.Ε (Ομόδοξος/Ομόρυθμος Αποκρυφιστική Εταιρεία),  ορύονται για τον Θεοδόσιον, αλλ’ ουδέν αναφέρουν για τα αίτια και την σφαγήν αθώων στρατιωτικών της αυτοκρατορικής φρουράς!

10. ΚΑΝΕΝΑΣ αξιόπιστος συγγραφέας από τους συγχρόνους ή λίγο μεταγενεστέρους της Υπατίας, αναφέρει τον Κύριλλο και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως υπαιτίους της σφαγής της Υπατίας. Αντιθέτως :

«Αλλ’ αι ανωτέρω λεπτομέρειαι καθιστώσιν αναντίρρητον το γεγονός ότι ο Άγιος Κύριλλος απουσίαζεν εξ Αλεξανδρείας κατά τας ημέρας των αιματηρών σκηνών, ων θύμα έπεσεν η φιλόσοφος Υπατία. Οι εχθροί του αγίου Κυρίλλου νεστοριανοί, συνυφάναντες πλείστας κατ’ αυτού κατηγορίας, ουδέποτε ετόλμησαν να υπαινιχθώσι καν ότι υπήρξεν ηθικός αίτιος του φόνου της Υπατίας. Φαίνεται λοιπόν ότι η άστοχος και προκλητική στάσις του Επάρχου Ορέστου συνετέλεσεν εις την έξαψιν του φανατισμού των «παραβαλανέων», των μοναχών και του αιγυπτιακού όχλου, όστις από της εποχής ιδίως του Θεοφίλου διετέθη δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την ειδωλολατρικήν θρησκείαν Ελλήνων της Αλεξανδρείας. Δυστυχώς αι αιματηραί σκηναί ήσαν συνήθεις εν τη πόλει εκείνη»10.

11.  Οι δύο μοναδικοί κατήγοροι του Κυρίλλου και των Χριστιανών, ο  Φιλοστόργιος και ο Δαμάσκιος, απεδείχθησαν αναξιόπιστοι, μισαλλόδοξοι και συκοφάντες. Ο καθένας είχε τους λόγους του να συκοφαντήσει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Τις ανυπόστατες κατηγορίες μάλιστα, του Φιλοστοργίου δεν θα τις μαθαίναμε ποτέ, αν δεν τις διέσωζε ο Μέγας Φώτιος στα συγγράμματά του!

12. Την εγκληματικήν κατά της Υπατίας ενέργειαν διέπραξεν: Ο Αλεξανδρινός «δαιμονικός» όχλος για λόγους που δεν είναι σαφείς και αποδεδειγμένοι αλλά μόνο πιθανολογούμενοι. Στον δολοφονικό εκείνο όχλο συμμετείχαν άνθρωποι θηριώδεις, άγριοι, ανελεήμονες πάσης φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητος μη αποκλειομένης και μερίδος φανατικών ψευδο-Χριστιανών ή Χριστιανών ζηλωτών ού κατ’ επίγνωση.

13. Αν υπάρχει κάποια «εμπλοκή» του Κυρίλλου στην δολοφονία της Υπατίας πρέπει να περιορισθεί στο ότι δεν κατώρθωσε  να απομονώσει ή να αποθαρρύνει την μερίδα εκείνη φανατικών αιρετικών ή ζηλωτών ού κατ’ επίγνωση Χριστιανών, αν και εφ’ όσον συμμετείχαν στην δολοφονία, αφού δεν υπάρχουν ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία περί της συμμετοχής τους .

14.   Η αθωότητα του Κυρίλλου επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι εκτός από την Ορθόδοξη εκκλησία που τον ανεκήρυξε Άγιο (9 Ιουνίου και 18 Ιανουαρίου μαζί με τον Μέγα Αθανάσιο), η μνήμη του τιμάται τόσον από τους Παπικούς (27 Ιουνίου) όσον και από τους Λουθηρανούς  (9 Φεβρουαρίου), γνωστούς πολεμίους της Ορθοδοξίας.

15. Υπεύθυνοι και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας της Υπατίας είναι ο Έπαρχος Ορέστης και η Ταλμουδική Ιουδαϊκή κοινότητα, για τους λόγους που ανεπτύχθησαν συνοπτικώς, χωρίς να αποκλείεται η μεθόδευση της δολοφονίας και η συνέργεια σ’ αυτήν, από τους μισαλλόδοξους Ιουδαίους, οι οποίοι ενήργησαν αυτοβούλως ή σε συμμαχία με παγανιστές, ώστε να συκοφαντηθούν οι Χριστιανοί και ιδιαιτέρως οι Ορθόδοξοι. Κάτι τέτοιο συμπεριελαμβάνετο στα στρατηγικά σχέδια τους, μετά την Ανάσταση και Ανάληψη του Κυρίου (συκοφαντία Χριστιανών, πλαστογράφηση των κειμένων της Αγίας Γραφής, πρόωρος απογαλακτισμός από την Χριστιανική Εκκλησία, κλπ).

16. Περί των σφαγών των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες και του ρόλου των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στους διωγμούς και τις σφαγές των Χριστιανών ανά τους αιώνες, οι Ν/Π και οι σύγχρονοι σύμμαχοί τους (ΟΑΕ) εκφέρουν αντί  λόγου…εκκωφαντική αλαλία, ένοχο σιωπή, αποκαλυπτική ιχθυοφωνία!

17. Η ιστορία έχει καταγράψει γεγονότα που καταρρίπτουν έναν άλλο μύθο των Ν/Π και γενικώτερον της Αντιχριστιανικής συμμαχίας, των αμετανόητων συκοφαντών της Ορθόδοξης εκκλησίας. Τον μύθο της δολοφονίας της Υπατίας από τους Χριστιανούς!

Βασική βιβλιογραφία

Κυριώτερες πηγές που αναφέρονται στην Υπατία

              - Σωκράτης Σχολαστικός (379-450). Αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην βιογραφία της.

              - Φιλοστόργιος της Καππαδοκίας (Ήκμασε τον 5^ον αι.)

         - Έγραψε μη διασωθείσαν εκκλησιαστικήν ιστορίαν σε 12 βιβλία»11. Όσα γωρίζουμε περί του Φ. έχουν διασωθεί στα γραπτά του Μεγάλου Φωτίου.

               - Ιωάννης Μαλάλας (491-578).

            - Ησύχιος ο Μιλήσιος, 6^ος αι. Συνέγραψε Λεξικόν με τίτλο Ονοματολόγος ή Πίναξ μεγάλης αξίας δια την ιστορίαν των Ελληνικών γραμμάτων. Τούτου εσώθησαν μόνον «επιτομαί» τας οποίας εχρησιμοποίησε ο Σουΐδας εις την σύνταξιν του Λεξικού του. Βιογραφία της Υπατίας που πιθανώς να περιλαμβάνετο στον «Ονοματολόγο» δεν έχει διασωθεί στην αρχική μορφή, αλλά έχει ανασυσταθεί από αποσπάσματα μεταγενεστέρων συγγραφέων12.

   - Ιωάννης ο Νικίου χρονικογράφος και Επίσκοπος (8^ος αι) με μονοφυσιτικές αντιλήψεις (Επίσκοπος Πόλεως Νικίου, επί του δυτ. βραχίονος του Νείλου).

   - Λεξικό Σουΐδα (10^ος αι).

   - Αλληλογραφία Επισκόπου Συνεσίου της Κυρήνης Πτολεμαΐδος.

      Οι υπόλοιπες πηγές, μεταγενέστερες κατά δύο-τρείς αιώνες, της δολοφονίας της Υπατίας, κατεγράφησαν στις επί μέρους παρουσιάσεις του θέματος.

   Από τις πολύ μεταγενέστερες πηγές (18^ος αιών και αργότερον), οι περισσότερες είναι αναξιόπιστες, «αναμασήματα» παλαιοτέρων, προϊόντα ιδιοτελών σκοπιμοτήτων, θρησκευτικών και πολιτικών προκαταλήψεων ή ατεκμηρίωτων και αυθαίρετων προσωπικών εκτιμήσεων.

       Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις (τεκμηριωμένες έρευνες-μελέτες) μετρώμενες στα δάκτυλα της μιάς χειρός. Κατά την εκτίμησή μας, μία τοιαύτη εξαίρεση είναι το εμπεριστατωμένο έργο της καθηγητρίας του πανεπιστημίου της Κρακοβίας, Μaria Dzelska.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

---

1 Dzielska Maria, Υπατία Αλεξανδρινή-Churin Piezze, Οι τελευταίοι Εθνικοί,..σελ. 111.

2 Π. Γεώργιος Μεταλληνός, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία,…σ. 138.

3 Dzielska Maria, σ. 192-193.

4 Σωκράτης, ΠΓ, 67,761 Α- Φλορόφσκι Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5^ου αι., Θες/νίκη, 1992, σ.457.

5 Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και αίρεση, σ.221- Καρπόζηλος Απόστολος, Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, τ. Α (4^ος -7^ος αι.)-Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Δ, έκδοση, 2006, σ. 341.

6 Dzielska Maria, σ. 185---Κοντοστεργίου Δέσποινα, Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1997, σ.94---Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι Εθνικοί…, σ.111.

7 J. M. Rist, Hypatia,σ.222.

8 Philip Schaff, history of Christian Church, Vol. 3, Chapter X, p. 171, Cyril of Alexandria.

9 Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, PG 67,769Α.

10 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τ. 3^ος σ. 551.

11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδειατ. 20^ος , σελ. 601.

12 Hesychii Milesi Onomatologie quae supersunt cum prolagomenis, εκδ. J. Flach, Leipsig, 1882.