Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 2^ο 

5.  Ο Έπαρχος της Αλεξανδρείας Ορέστης, περί το 414 με την βοήθεια της Υπατίας και της εκεί ισχυράς Ιουδαιοταλμουδικής κοινότητος, δημιούργησε μία ανίερη συμμαχία, ένα είδος πολιτικοθρησκευτικού συνασπισμού. Ο Σωκράτης αναφέρει ότι από πολλούς Χριστιανούς της Αλεξανδρείας ο Ορέστης απεκαλείτο «Θύτης και Έλληνας»1 δηλ. ειδωλολάτρης εξ αιτίας της άδικης και μεροληπτικής συμπεριφοράς του σε βάρος των Χριστιανών και υπογραμμίζει ότι έτρεφε μίσος για τους Χριστιανούς επισκόπους.

Η αντιχριστιανική συμμαχία (Ορέστη-ειδωλολατρών-Ιουδαιοταλμουδιστών) που είχε πολιτικά-οικονομικά-θρησκευτικά κίνητρα, άρχισε διωγμούς κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών του Κυρίλλου (Τότε υπήρχε στην Αλεξάνδρεια ισχυρή κοινότητα αιρετικών, Αρειανιστών, Νοβατιανών, κ.α.)2.

Οι ειδωλολάτρες και οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, εκτός των άλλων, διηύρηναν το μίσος τους κατά της τοπικής Ορθόδοξης εκκλησίας και γενικώτερα κατά των Χριστιανών, επειδή οι Αλεξανδρινοί (ειδωλολάτρες και Εβραίοι) μετεστρέφοντο στον Χριστιανισμό εξ αιτίας του συμβόλου του Σταυρού που υπήρχε στην βάση αγάλματος ευρισκομένου στο Ιερό του Σεραπείου3.

Έτσι άρχισαν διωγμούς κατά των Χριστιανών και ιδιαιτέρως κατά των Ορθοδόξων. Τους διωγμούς κατά των Χριστιανών υπεστήριζε ή ανεχόταν η Υπατία, η οποία σαφώς ενεθάρρυνε την υπεράσπιση των Ιουδαίων (Κάτι ανάλογο έκανε και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης στην εποχή του).

6.  Η Υπατία στην κινηματογραφική ταινία Agora, παρουσιάζεται ως νέα, ωραία και φίλη του Ορέστη. Εκείνη η παρουσίαση της εξωτερικής μορφής της είναι παντελώς αυθαίρετη. Δεν γνωρίζουμε από ιστορικές πηγές τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά. Εάν γεννήθηκε το 365 μ. Χ. σύμφωνα με αρκετές πηγές, την εποχή που ο Κύριλλος έγινε Πατριάρχης, θα ήταν γύρω στην ηλικία των 50 ετών. Επομένως καταρρίπτεται ο μύθος της νέας, θελκτικής γυναίκας που δημιουργήθηκε από κάποιους ψευδοϊστορικούς του Μεσαίωνα. Να σημειωθεί ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας «Agora» Αλεχάντρο Αμεναμπάρ είναι κατά δήλωσή του, αγνωστικιστής και άθεος. Δεν θα μπορούσε το Σύστημα να κάνει καλύτερη επιλογή σκηνοθέτου για την συγκεκριμένη ταινία.

Ήταν επίσης γνωστό σε όλους τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας ότι η Υπατία επηρρέαζε τον Ορέστη και υπήρξε η βασική αιτία που τον εμπόδιζε να αποκτήσει αγαστές σχέσεις με τον Κύριλλο4.

7.    Διδασκαλία της Υπατίας

Η Υπατία εισήγαγε τους μαθητές της στην μελέτη των λεγομένων «κρυφών μαθηματικών» και των μυστηρίων της Αστρολογίας. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι από τους μαθητές της προέρχονταν από εύπορες κοινωνικές τάξεις και νεώτερες ηλικίες.

Ένας μαθητής της ο Συνέσιος5 το 413 της έστειλε τέσσερεις επιστολές (10, 15, 16, 81). Στην επιστολή υπ’ αριθ. 15 ζήτησε από την Υπατία να του φτιάξει ένα υγροσκόπιο (μέτρηση του βάρους των υγρών). Κατά την MARIA DZIELSKA6, ο Συνέσιος, ήθελε να χρησιμοποιήσει το υγροσκόπιο στην μαντική και όχι στην επιστήμη. Άλλωστε έτσι εξηγείται γιατί ο Συνέσιος ησχολείτο με την ερμηνεία των ονείρων, την αστρολογία και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πρώτους ειδικούς στα μυστικά της αλχημείας.

Στην αντιχριστιανική συμμαχία Εθνικών- Ιουδαιοταλμουδιστών, με την καθοδήγηση ή ανοχή του Ορέστη, είχαν προσκολληθεί και «Χριστιανοί» ( Αρειανοί και άλλοι αιρετικοί). Σ’ αυτήν συμπεριελαμβάνοντο οι :

Ολύμπιος :  Νεοπλατωνικός Φιλόσοφος. Ιερέας του Άμμωνα και «ιεροκήρυκας» στις κατώτερες τάξεις.

Αμμώνιος : Διδάσκαλος της Ελληνικής γλώσσας. Ιερέας του Τώθ (Ερμή)7.

Αντωνίνος : Λειτουργός της Νεοπλατωνικής μαγείας. Ήταν μαθητής του Αιδεσίου ο οποίος ήταν μαθητής του Ιαμβλίχου. Ήταν αυτός που «προέβλεψε» την πτώση της ειδωλολατρείας και το γκρέμισμα των ειδωλολατρικών αγαλμάτων. (Ο Αντωνίνος πέθανε πριν από τα γεγονότα).

Ελλάδιος : Διδάσκαλος της Ελληνικής γλώσσης, ο οποίος επαιρόταν ότι σε συγκρούσεις στους δρόμους της Αλεξανδρείας είχε σφάξει εννέα Χριστιανούς.

           Ο Κύριλλος, κατά αναφορά του Σωκράτους, επέκρινε τον Ορέστη για τα ατοπήματά του με βάση την Αγία Γραφή. Ο Έπαρχος για να ανασκευάσει τις κατηγορίες του Κυρίλλου επανελάμβανε αντί αιτιολογημένης απαντήσεως, ότι ο ίδιος ήταν Χριστιανός βαπτισμένος από τον Αττικό, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (406-425).

8.  Προ των γνωστών γεγονότων που οδήγησαν στην δολοφονία της Υπατίας, επί Πατριάρχου Θεοφίλου8, ενός αμφιλεγόμενου ιεράρχου, είχε προηγηθεί η πολιορκία του Σεραπείου Αιγυπτιακού ναού, όπου εφυλάσσοντο οι μούμιες των ιερών ταύρων. Ο ταύρος εθεωρείτο ενσάρκωσις του Θεού Φθά (Ptah) ή Όσιρι [ΟΣΕΡ(Οσιρις)+Αππις (Βους ή ταύρος)=Ο Ιερός Ταύρος]. Ο Σέραπις εθεωρείτο ο Θεός της δημιουργίας και των τεχνιτών.

Η διαταγή για το γκρέμισμα των ειδωλολατρικών αγαλμάτων του Σεράπιδος είχε δοθεί από τον Θεοδόσιο (389 μ.Χ.), με την αιτιολογία ότι οι εκεί λατρευόμενοι ως θεοί, ήσαν ψεύτικοι. Μερικά χρόνια αργότερα ο ναός μετετράπη σε Χριστιανικό.

Ο Πατριάρχης Θεόφιλος φανατικός πολέμιος των ειδωλολατρών, μετά την διαταγή του Θεοδοσίου προέβη σε διωγμούς κατά των ειδωλολατρών κυρίως κατά των τροφίμων του Σεραπείου. Διεπόμπευε τα μυστήρια των Εθνικών, με τέτοιο προκλητικό τρόπο που προκαλούσε την οργή ακόμη και των ορθοφρονούντων Χριστιανών. Οι Εθνικοί αντιδρώντες άρχισαν να αντεπιτίθενται και να σφάζουν τους Χριστιανούς.

Ποιος ήταν ο Θεόφιλος;

Ο Θεόφιλος ήταν φίλαρχος, φιλοχρήματος, φίλερις και σχίστης της Εκκλησίας.

«Ουκέτι γάρ εφευρίσκων είδος αιρέσεως καινοτέρας ο εφευρέτης της ανομίας και γεωργός της κακίστης επιθυμίας όφις, εξοίστρησε (ΣΣ: Εξοιστράω= καθιστώ μανιώδη) τους προεστώτας της εκκλησίας εις αλληλοκτονίαν, φιλοκαθεδρίας και πρωτοκαθεδρίας πάθει, δι’ ό ειργάσαντο σχίσμα»9.

Εχαρακτηρίσθη μάλιστα ως ο Κάϊν της Εκκλησίας.

«Ποτέ Κάϊν το της αδελφοκτονίας ειργάσατο μίασμα; Ουχ ότε των απαρχών απεγεύσατο πρώτος, της εαυτού λαιμαργίας τα πρωτεία φυλάξας»10.

Επεχείρησε να επιβάλλει την υπεροχή του θρόνου της Αλεξανδρείας έναντι της Κωνσταντινουπόλεως, με την αυθαίρετη και αντικανονική κρίση του κατά του Πατριάρχου Κων/πόλεως Ιωάννου του Χρυσοστόμου, η οποία κατέληξε εις την καθαίρεση του Αγίου από την εις Δρύν Σύνοδον της Χαλκηδόνος (403) και την εξορίαν του.11

Η επέμβαση του Θεοφίλου για τον θρόνο της Κων/πόλεως είχε ξεκινήσει το 398 όταν προκειμένου να επηρεάσει την Σύνοδο στην εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου, μετέβη ο ίδιος στην Βασιλεύουσα για να προβάλλει ως υποψήφιο τον εκλεκτό του πρεσβύτερον Ωριγενιστή Ισίδωρο12.

Ο Θεόφιλος που αρχικά ήταν Ωριγενιστής, άλλαξε την στάση του όταν πληροφορήθηκε ότι ο Ισίδωρος είχε εμπλακεί σε υπόθεση χρηματικών συναλλαγών που είχαν διατεθεί για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Μετά τα γεγονότα του Σεραπείου, ο Θεοδόσιος έδωσε χάρη στους ειδωλολάτρες για όσα είχαν προηγηθεί (σφαγές και ύβρεις κατά των χριστιανών) και τους προέτρεψε να γίνουν Χριστιανοί. Οι ειδωλολάτρες πτοήθηκαν και εγκατέλειψαν το Σεράπειον. Τα γεγονότα περιγράφει ο Ερμείας ο Σωζομενός13. Ο ναός του Σεραπείου ουδέν έπαθε. Αφού εγκαταλείφθηκε σταδιακώς ερειπώθηκε και επί Αρκαδίου, μέρος αυτού μετετράπη σε ναό των μαρτύρων Χριστιανών (Βασανισθέντων και μαρτυρησάντων από τους ειδωλολάτρες και τους συμμάχους τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους).

Παρουσιάσαμε το συντομώτατο βιογραφικό του Θεοφίλου, μήπως και αντιληφθούν κάποτε οι αμετανόητοι αντιχριστιανοί, νεοπαγανιστές και άλλοι ταλμουδίζοντες, ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με τους αιρετικούς ψευδοχριστιανούς.

Όταν ομιλούμε για τα πεπραγμένα των Χριστιανών και του Χριστιανισμού, ανά τους αιώνες, εμείς εννοούμε την Ορθοδοξία, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και την Ορθόδοξη εκκλησία. Εφ’όσον τα εξεταζόμενα ιστορικά γεγονότα δεν αφορούν στους Ορθοδόξους και την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι αντιφρονούντες/ διαφωνούντες και κακηγόροι (κακηγόρος= Ο ονειδιστικώς/ υβριστικώς ομιλών, ο κακολογών/ δυσφημών),  να απευθύνονται για αντίλογο, διαμαρτυρίες και διευκρινίσεις, στους αυτοαποκαλούμενους και αυτοχρισθέντες «χριστιανούς» και στις κατά τόπους ή χώραν, διοικήσεις των οργανώσεων και συναγωγών τους..    

Βεβαίως περί όλων  αυτών, ουδείς λόγος γίνεται και σε ουδέν γραπτόν κείμενόν τους παρουσιάζεταί τι, από τους κατηγόρους και συκοφάντες των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Συνεχίζεται

---

1 Έλληνες ή Εθνικοί εκαλούντο οι ακολουθούντες την θρησκείαν των ειδώλων, οι πολυθεϊστές, οι παγανιστές, σε αντίθεση προς τους Χριστιανούς και Ιουδαίους, αντιστοίχως, οι οποίοι εχαρακτηρίζοντο ως μονοθεϊστές.

Για πρώτη φορά το όνομα Έλληνες εμφανίζεται γραμμένο στην γενική του σημασία, τον 6^ον π.Χ. αιώνα, από τον Αρκάδα αυλωδό Εχέμβροτο σε επίγραμμα της 48/3 Ολυμπιάδος (584 π.Χ.). Οι κάτοικοι της χώρας μας ωνομάσθηκαν Έλληνες κατά την περίοδο μεταξύ 10^ου-8^ου π.Χ. αιώνος, πάντως ενωρίτερον του 7^ου π.Χ. αιώνος «… δεδομένου ότι εις Ηλειακήν επιγραφήν της εποχής ταύτης αναγιγνώσκομεν την λέξιν Ελλανοζίκης ήτοι Ελλανοδίκης, γενικώς δε συνετέλεσεν εις την παραδοχήν και επικράτησιν του ενιαίου Εθνικού ονόματος, η δια της θρησκείας, του εν Δελφοίς ιερού μαντείου και της Δελφικής αμφικτυονίας, ως και των εν Ολυμπία Πανελληνίων αγώνων, καλλιεργηθείσα ανάγκη της Εθνικής Ενότητος» ( Ελλάς και Έλληνες, Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος, Γ. Χατζηδάκις, 1925,σ. 97-110).

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ξεκάθαρα ότι η αρχική σημασία του ονόματος Έλληνες ήταν Θρησκευτική και όχι Εθνική. Το όνομα Έλληνες:

-Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Αχαιοί, Δαναοί αλλά και Γραικοί, ασυγκρίτως δε μεταγενέστερον του ονόματος Πελασγοί.

-   Δεν είναι όνομα με φυλετική αλλά με πνευματική και θρησκευτική σημασία.

-Λαμβάνει εθνική - φυλετική σημασία σαν σύνολο ενός διαχρονικού λαού, την καρδιά και το αίμα του οποίου αποτελούσαν οι Ίωνες, από μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο και εντεύθεν (5^ος π.Χ. αιών).

-Είναι πνευματικός τίτλος μυστικής και δυσεξήγητης προελεύσεως, ο οποίος έλαβε Οικουμενικό χαρακτήρα.

-Καταδεικνύει τον διδάσκαλον της ανθρωπότητος που έφερε το όνομα του Θεού (ΕΛ-), αναζήτησε φιλοσοφικώς με άδολη δίψα, μέσα από τις παγανιστικές λατρείες και την ξενόφερτη ειδωλολατρεία, τον αληθινό Θεό, απετέλεσε τον πρόδρομο του Χριστιανισμού (Ορθοδοξίας) στην Οικουμένη και υιοθετήθηκε ως πρωτότοκος του Νέου Ισραήλ της Χάριτος του μόνου αληθινού Θεού.

Συνεπώς, ο χαρακτηρισμός Έλληνες αφορά στην  θρησκευτικήν και όχι την φυλετική ταυτότητα.

Μεταχριστιανικώς εχαρακτηρίζοντο ως Έλληνες ή Εθνικοί, από τους ασπασθέντες τον Χριστανισμό, [Έλληνες το Έθνος και Ισραηλίτες κατά την φυλή/ Ιουδαίους κατά την προγενεστέρα θρησκεία], όλοι οι εξ Εθνών, μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες το γένος, διότι:

-Ενώ ο αναμενόμενος Μεσσίας, Του Οποίου η έλευση είχε προφητευθεί από τους σοφούς της αρχαιότητος, τις Σίβυλλες, τους προφήτες και αποτελούσε την προσδοκία ΟΛΩΝ των Εθνών, Ενεφανίσθη, Εδίδαξε, Εσταυρώθη, Ανεστήθη και Ανελήφθη και έπρεπε να Τον αναγνωρίσουν ως Θεόν, οι εξ Εθνών, εξακολουθούσαν να πιστεύουν στις προχριστανικές δοξασίες, και να επιδεικνύουν ασέβεια, μη αποδεχόμενοι τον προφητευμένο Ιησού Χριστό ως τον αποκαλυφθέντα Θεόν.

-Οι Έλληνες, ιδιαιτέρως, είχαν προφητεύσει την έλευσή Του (Σωκράτης, Πλάτωνος, Αλκιβιάδης Β,κ.α.) και μάλιστα Τον εχαρακτήριζαν ως «άγνωστον» μεταξύ των άλλων «θεών» που ελάτρευαν (πολυθεϊσμός, ειδωλολατρεία, παγανισμός), Τον αναζητούσαν και προσδοκούσαν ως Λυτρωτή των ανθρώπων. Όσοι λοιπόν δεν εδέχθησαν αυτόν τον «άγνωστον Θεόν» που έγινε Γνωστός, εξακολουθούντες να λατρεύουν ποικιλοτρόπως τους άλλους ειδωλολατρικούς «θεούς», παρέμειναν αρχαιόθρησκοι, παρέμειναν «Έλληνες».

Ο αείμνηστος καθηγητής και πατρολόγος Παναγιώτης Χρήστου (1917-1996), σχολιάζει επί του Θέματος της μεταχριστιανικής σημασίας του ονόματος «Έλληνες», τα εξής:

         «Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το όνομα Έλλην είχε αλλάξει έννοια, από εθνική σε θρησκευτική, και εσήμαινε πλέον τον ειδωλολάτρη και τον ασεβή. Στην πραγματικότητα η μεταβολή αυτή έλαβε χώρα στους εβραίους, και ειδικά μετά την σύγκρουση Ελληνισμού- Ιουδαϊσμού επί Σελευκιδών (Αντιόχου Δ' του Επιφανούς) και Μακκαβαίων. Έτσι στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα Έλλην έχει πάντοτε θρησκευτική, ή και θρησκευτική, σημασία. Αντιθέτως στην Καινή Διαθήκη συναντάται με όλες τις έννοιες, σχεδόν πάντοτε όμως όχι με αυστηρώς θρησκευτική σημασία.

         Η εξέλιξις προς την ακραιφνώς θρησκευτική έννοια υπήρξε βραδεία και ωλοκληρώθηκε μέσω της συγκρούσεως ελληνισμού-χριστιανισμού. Τον 2ο αι. ο Αθηναίος απολογητής Αριστείδης διαχωρίζει την ανθρωπότητα σε τρία γένη· τους ειδωλολάτρες, τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς («Απολογία»). Διακρίνει όμως τους Έλληνες ως ένα από τα αντιπροσωπευτικά ειδωλολατρικά έθνη. Άγνωστος ιουδαιοχριστιανός συγγραφεύς της ιδίας εποχής όμως, ονομάζει όλο το «γένος» των ειδωλολατρών «Έλληνες». Μετά μισό αιώνα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς συμφωνεί.

    Εν τω μεταξύ οι αρχαιόθρησκοι Έλληνες  λόγιοι (ΣΣ: Αρχαιολάτρες, δωδεκαθεϊστές, παγανιστές, ειδωλολάτρες), χαρακτηρίζουν τον χριστιανισμό βαρβαρικό προϊόν και τους χριστιανούς βαρβάρους, ακόμη και εάν είναι ελληνικής καταγωγής και μορφωμένοι. Έτσι και οι τελευταίοι εγκαταλείπουν τελικώς το πάλαι ποτέ εθνικό τους όνομα, στο οποίο μάλιστα δίδεται περιφρονητική σημασία. Στην εξέλιξη αυτή πρωτοστάτησαν οι εξ Ανατολής, μη ελληνικής καταγωγής, χριστιανοί, στην πολεμική των οποίων διακρίνεται, πέραν της θρησκευτικής, υποβόσκουσα και η φυλετική αντίθεσις. Γράφει χαρακτηριστικά ο Ασσύριος απολογητής Τατιανός το 170 μ.Χ. («Προς Έλληνας»), επιθυμώντας υποσυνείδητα να κατακρημνίσει την δόξα του έθνους, το οποίο είχε κάποτε υποδουλώσει την δική του χώρα:

«Μη πάνυ φιλέχθρως διατίθεσθε προς τους βαρβάρους, ω άνδρες Έλληνες, μηδέ φθονήσετε τοις τούτων δόγμασι. Ποίον γαρ επιτήδευμα παρ' υμίν την σύστασιν ουκ από βαρβάρων εκτήσατο;» Τελικώς το «έλλην» χάνει ολοσχερώς την εθνική σημασία και μένει με την θρησκευτική (ειδωλολάτρης, δυσσεβής) αποκλειστικώς. Ελάχιστοι φαίνεται να διαφωνούν με αυτή την χρήση (π.χ. Προκόπιος, Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος). Ακόμη και οι αρχαιόθρησκοι το χρησιμοποιούσαν με την θρησκευτική του σημασία. Η κατάστασις αλλάζει πολύ αργότερα, ειδικώς από τον 11ο αι.

Αξίζει να σημειωθεί η προς την αντίθετη κατεύθυνση μεταβολή του εθνικού ονόματος των Ελλήνων στην λατινική του μορφή Γραίκοι (Graeci). Ενώ το Έλλην στο στόμα των χριστιανών κατέληξε να σημαίνει ειδωλολάτρης, το Γραίκος στο στόμα των Ρωμαίων έτεινε να σημαίνει χριστιανός. Οι πρώτοι χριστιανοί της Δύσεως ήσαν ως επί το πλείστον Έλληνες (π.χ. οι 13 από τους 16 πρώτους πάπες ήσαν Έλληνες) Ο Τερτυλιανός γράφει («De Pallio», 3, PL 2,1094): «γιατί δεν συμπεριφέρεσθε εντίμως προς τους Γραίκους;» Και ο Ιερώνυμος βεβαιώνει («Epistola» 54 ad Furiam 5, PL 22,552) ότι, όταν παλαιότερα εμφανιζόταν κάποιος χριστιανός, οι Ρωμαίοι φώναζαν «ο γραίκος, ο επιθέτης», δηλ. ο Έλλην, ο απατεών («Graecus impostor»). Αλλά ως προς αυτή την κατεύθυνση δεν σημειώθηκε πλήρης μετάπτωσις της εννοίας…».

Γράφει επίσης ο καθηγητής Παν. Χρήστου: «Όπως ήταν φυσικό, οι Έλληνες έγιναν μισητοί και απεχθείς στους Ιουδαίους, αλλά οι Ιουδαίοι ήσαν τόσο σκληροί στο μίσος των, ώστε και οι ίδιοι στων Ελλήνων τα μάτια απέβησαν απάνθρωποι. Κάθε χρόνο συνελάμβαναν έναν Έλληνα, τον εθυσίαζαν, έτρωγαν την καρδιά του και ωρκίζονταν αιώνια εχθρότητα κατά του γένους του. (Ιώσηπος, «Κατ' Απίωνος», Β/ 94.)». [Παν.Κ. Χρήστου, «Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων», Κυρομάνος, 1993 (α΄ έκδ. 1960)].

Τέτοια απίστευτα εγκλήματα ανθρωποθυσίας, ανθρωποφαγίας και μισαλλοδοξίας κατά των Ελλήνων, που έγιναν από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους, έχουν καταγραφεί και στα νεώτερα χρόνια, αλλά οι έμμισθοι (υπ) άνθρωποι του Συστήματος, τα έχουν αποσιωπήσει, ή τα διέγραψαν με…δικαστικές αποφάσεις, και δεν τα συμπεριέλαβαν στις σελίδες της συμβατικής ιστορίας, είτε διότι διετάχθησαν να το κάνουν, είτε δια …τον φόβον των Ιουδαίων.

2 Νοβατιανός ή Ναυάτος/200-258: Στωϊκός φιλόσοφος που αργότερα έγινε «χριστιανός» ιερέας. Αυστηρός ως προς την μετάνοια των πεπτωκότων.Υπεστήριζεν ότι στις περιπτώσεις ειδωλολατρείας η εκκλησία δεν ηδύνατο να απαλλάξει τους μετανοούντας. Οι Νοβατιανοί ήσαν αιρετικοί, ως αλαζόνες ερμηνευτές του θείου λόγου. Υπεστηρίχθησαν από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

3  Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, 5.17.16. Σωκράτης (380-440 μ.Χ.) ο Σχολαστικός: Υποστηρικτής του Νοβατιανού .

4 Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, 7.15.PG 67,76ΒΒ---Πρβλ. Νικηφόρου Καλλίστου, Εκκλ. Ιστορία, 14,16,PG 146, 1105C-1108B.

5 Συνέσιος: Φιλόσοφος, νεοπλατωνικός και τέλος επίσκοπος Πτολεμαΐδος. Παρά τις αντιρρήσεις του αν και ήταν παντρεμένος με 3 παιδιά και αβάπτιστος, χειροτονήθηκε επίσκοπος Πτολεμαΐδος και μητροπολίτης Πενταπόλεως (410 μ.Χ.), από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλο. Μετά την χειροτονία του βαπτίσθηκε Χριστιανός!!! Αν και ήταν επίσκοπος παρέμεινε νεοπλατωνικός. Επίστευε στα όνειρα και τις μαντείες.

6 Πολωνίδα καθηγήτρια της αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Κρακοβίας , «Υπατία η Αλεξανδρινή». Εκδόσεις Ενάλιος, Μετάφραση Γιώργος Κουσουνέλος.

7 Θώθ: Τον 2^ο αιώνα π.Χ. ο Ιουδαίος μυθογράφος Αρτάπανος έγραψε μία βιογραφία του Μωϋσέως στην οποία τον ταύτιζε με τον Ερμή, δηλ. τον Θώθ που ήδη ελατρεύετο στην Αίγυπτο ως μυθολογική θεότης. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι εισήγαγε στους Αιγυπτίους τα πλοία, τις μηχανές, τα όπλα, τα ιερογλυφικά, την φιλοσοφία κλπ. Ο Θώθ ή Θώτ ή Τωθ ήταν θεότητα της σελήνης και της σοφίας και η λατρεία του περιελάμβανε την μαγεία όπως και του Ερμή. Επιστεύετο ότι όπως η Σελήνη αντλούσε φως από τον «Ήλιο» έτσι και ο Θώθ αντλούσε φως από τον ηλιακό θεό Ρα. Πιστευόταν ότι είχε μεταδώσει την τέχνη της ιερογλυφικής γραφής στους Αιγυπτίους από τα πανάρχαια χρόνια. [Time Life, Παγκόσμια Ιστορία, τ.1^ος Εκδ. Κ. Καπόπουλος, σ.67 — Θωθ= Τούθμωσις (Όνομα 4 Φαραώ του 16ου-15ου π.Χ. αιώνος)].

8 Θεόφιλος (Πατριάρχης Αλεξανδρείας από το 385 μέχρι το 412): Θεωρείται άγιος από τους αιρετικούς Κόπτες Μονοφυσίτες.

9 Διάλογος 20, PG 47,81.

10 Παλλαδίου, Διάλογος 12 PG 47,41.

11 Εκκλ. Ιστορία, 5, 8, PG 82, 1209- «Ο Χρυσόστομος και η «Επί Δρύν» Σύνοδος, Β.Ι Φειδά---«Χρυσοστομικό Συμπόσιο, η προσωπικότητα και η θεολογία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αποστολική Διακονία, 2007, σ.811-823.

12 Ευσεβίου Εκκλ. Ιστορία, VI, 2.

13 Εκκλ. Ιστορία, ΙΖ,15.