Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

 ΜΕΡΟΣ 3^ο 

9.     Μέσα στην παραζάλη τους οι Νεοπαγανιστές (Ν/Π) συνέδεσαν την καταστροφή των ειδωλολατρικών αγαλμάτων του Σεραπείου με την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας (!!!) στηριχθέντες σε μία αναφορά του Γίββωνος, σε βιβλίο του που εκδόθηκε το 1788. Ο Γίββων ήταν δεδηλωμένος  «διαφωτιστής» και γνήσιος εκπρόσωπος του αντιχριστιανισμού.

Αυτή η πληροφορία του Γίββωνος (Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας) είναι ιστορικώς αβάσιμη, ψευδής, συκοφαντική και προϊόν φαντασιοπληξίας διότι, άλλη ήταν η βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας και άλλη η ασήμαντη και πολύ μικρότερη βιβλιοθήκη που βρισκόταν δίπλα στο Σεραπείον. Η σκοπιμότης, η μισαλλοδοξία και η εωσφορική αλαζονεία των αντιχριστιανών σε όλο της το μεγαλείο!

10. Την αρχηγία της αντιστάσεως των ειδωλολατρών στον αιγυπτιακό ναό του Σεραπείου, είχε αναλάβει ο Ολύμπιος. Τι δουλειά είχε ο Έλλην Ολύμπιος και φίλος της Υπατίας στο Ναό των  «βαρβάρων»; Μα, Έλληνες και βάρβαροι Αιγύπτιοι εκείνη την εποχή ελάτρευαν τον ίδιο θεό!1

         Στο Σεραπείον ο Αμμώνιος ήταν ιερεύς του Τώθ (Ερμή Τρισμέγιστου, μεταξύ των άλλων θεού-προστάτη των επιστημών της αλχημείας και της μαγείας). Ο Ελλάδιος ήταν ιερεύς του Άμμωνος (Διός).

      Για ποιούς διωγμούς φιλοσόφων μας ομιλούν οι κακηγόροι του Χριστιανισμού; ΟΛΟΙ ήσαν ειδωλολάτρες-αποκρυφιστές. Ο Νεοπλατωνισμός ήταν και αυτός αποκρυφισμός, μαγεία, σατανισμός2.

     Η φιλοσοφία, οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι τίτλοι των σχολών ως, δήθεν, φιλοσοφικών, ήσαν τα παραπλανητικά προπετάσματα, για παγίδευση των αφελών και ανερμάτιστων, ηθικώς και πνευματικώς!

      Μετά την πτώση του Σεραπείου:

α.   Κατεστράφη το άγαλμα του θεού Τώθ το οποίο είχε κεφαλή πιθήκου (Άραγε για την καταστροφή ενός μαρμάρινου πιθηκανθρώπου διαμαρτύρονται οι Νεοπαγανιστές;). Επίσης κατεστράφη μόνο το ιερό της Ίσιδας στην Μανεφθέ κοντά στην Κανωπό.

β.   Όλοι οι πρωταγωνιστές (Αμμώνιος, Ελλάδιος, Κλαυδιανός, Ολύμπιος) και άλλοι άγνωστοι ειδωλολάτρες, διέφυγαν εκτός Αλεξανδρείας (πιθανώς στην Ιταλία, κατά τον Σωζομενό). Οι Ελλάδιος και Αμμώνιος εγκατεστάθησαν στην Κωνσταντινούπολη, στην καρδιά της Ορθοδοξίας, όπου συνέχισαν ανενόχλητοι τις εργασίες τους.

11.  Γεγονότα προηγηθέντα του θανάτου της Υπατίας:

α. Στις 15 Οκτ. 412 πέθανε ο Θεόφιλος και ανέλαβε ο Κύριλλος, ανεψιός του Θεόφιλου. Κάποιοι από τους Ν/Π ισχυρίσθησαν ότι ο Κύριλλος αυτοεχρίσθη επίσκοπος-διάδοχος του θείου του, φορώντας τα αρχιερατικά άμφια του νεκρού και το δαχτυλίδι του. Κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται σε ιστορική πηγή. Αποτελεί συκοφαντία. Η αλήθεια είναι ότι ο Κύριλλος διαδέχθηκε τον Θεόφιλο ύστερα από αναμέτρησή του, για τον πατριαρχικό θρόνο, με τον αρχιδιάκονο Τιμόθεο.

    Είναι γεγονός ότι ο Κύριλλος ετήρησε σκληρή ποιμαντική στάση απέναντι στους Εθνικούς της Αλεξανδρείας, σε αντίθεση με τον Θεόφιλο που ήταν φανατικός και αμείλικτος, γιατί τους θεωρούσε υπευθύνους για την ροπή Χριστιανών στην μαγεία, στην αστρολογία και γενικώτερα σε δεισιδαιμονίες και παγανιστικές συνήθειες.

 β. Να σημειωθεί το εξής εκπληκτικόν: Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι της Αλεξανδρείας αντί να εορτάζουν το Σάββατον και να μελετούν τα «ιερά» βιβλία τους [Την παραχαραγμένη Παλαιά Διαθήκη (Τορά) και το Ταλμούδ], μετέβαιναν στις αγορές και στο θέατρο, όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης3, παρακολουθούσαν άσεμνα θεατρικά δρώμενα, κατά την διάρκεια των οποίων, ύβριζαν και προκαλούσαν τους Χριστιανούς.

 Απόλυτος σιγή για όλα αυτά από τους Ν/Π και τους ομόφρονες αυτών, ιδιαιτέρως από εκείνους που ασχολούνται με τα γεγονότα της περιόδου δολοφονίας της Υπατίας.

γ. Ένα Σάββατο, ενώ ο Ορέστης παρακολουθούσε μία θεατρική παράσταση, άρχισαν  επεισόδια μεταξύ Χριστιανών και Ταλμουδιστών Ιουδαίων. Ο Ορέστης επενέβη και κατ’ απαίτηση των Ιουδαίων συνέλαβαν τον Αλεξανδρινό διδάσκαλο Ιέρακα  τον οποίον εβασάνισαν φρικτώς.

δ. Ένα άλλο βράδυ, οι Αλεξανδρινοί πληροφορήθηκαν ότι η Εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου είχε πιάσει φωτιά. Όταν οι Χριστιανοί έτρεξαν προς τον ναό, οι Ιουδαίοι επετέθησαν στους Χριστιανούς, τους εμπόδισαν να κατασβέσουν την φωτιά και εφόνευσαν πολλούς από αυτούς.. Αποτέλεσμα εκείνης της ενεργείας τους ήταν ο Ορέστης, τη προτροπή του αγανακτισμένου Χριστιανικού πλήθους (ορθοδόξων και αιρετικών), να αναγκασθεί να εξορίσει εκτός Αλεξανδρείας αρκετούς Ιουδαίους. Τους εξεδίωξε αλλά δεν τους τιμώρησε για τα εγκλήματά τους. Γιατί;

       Σιγή ιχθύος και γι’ αυτό από τους Νεοπαγανιστές Υπατιολάτρες.

ε. Μία ημέρα που ο Ορέστης κυκλοφορούσε έφιππος μέσα στην πόλη και το πλήθος μεγαλοφώνως τον κατηγορούσε για παγανισμό, ένας μοναχός ονόματι Αμμώνιος τον κτύπησε με πέτρα στο κεφάλι. Οι σωματοφύλακες συνέλαβαν τον Αμμώνιο τον υπέβαλλαν σε βασανιστήρια, με αποτέλεσμα τον φρικτό θάνατό του.

     Οι Υπατιόφρονες Νεοπαγανιστές και Σία, παραληρούν για τον θάνατο της Υπατίας και σιωπούν για την δολοφονία του Αμμωνίου. Κατηγόρησαν μάλιστα τον δολοφονηθέντα Αμμώνιο ότι ήταν φανατικός «παραβολανεύς». Η αλήθεια είναι ότι ο Αμμώνιος υπήρξε μοναχός από την Νιτρία4.

στ. Οι Χριστιανοί αγανακτισμένοι κατά την διάρκεια της κηδείας του μοναχού και μετά από αυτήν, με αφορμή νέες ιουδαϊκές προκλήσεις, άρχισαν να καταφέρονται εναντίον του Ορέστη και της Υπατίας. Η αντίδρασή τους συνεχίστηκε και κορυφώθηκε όταν πληροφορήθηκαν, πως μετά τα δραματικά γεγονότα, έγινε μία  «μυστική» σύσκεψη όλων των αντιχριστιανικών εκπροσώπων, στην κατοικία του Ορέστη. Η φανερή πλέον και αμοιβαία αλληλο-υποστήριξη του ψευδοχριστιανού Ορέστη  προς την Εθνική Υπατία και η ανεκτικότητά του στις παράνομες δραστηριότητες των Ιουδαίων, είναι γεγονός που απετέλεσε την βασική αιτία της οργής των Χριστιανών5.

ζ. Ο Κύριλλος σε αντιστάθμισμα αυτής της παράδοξης συμμαχίας, είχε μαζί του τον λαό της Αλεξανδρείας («των πολλών πλήθος») ενώ προκλήθηκε λαϊκή κατακραυγή κατά της συμπεριφοράς του Ορέστη (από ορθοδόξους και αιρετικούς). Η Υπατία είχε ήδη γίνει αντιπαθής και είχε πάψει να δίνει ακόμη και διαλέξεις. Οι Αλεξανδρινοί συνειδητοποίησαν  ότι επρόκειτο περί μάγισσας. Δεν ασκούσε πια επιρροή στις μάζες. Για τον λόγο αυτό, βρήκε καταφύγιο στον Ορέστη και στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους.

 «Μπορούμε να πούμε ότι η Υπατία ενεθάρρυνε τον Ορέστη στην υπεράσπιση των Εβραίων»6.

  η. Ο Ιωάννης Νικίου7, αναφέρει ότι ο λαός κατηγορούσε την Υπατία για μαύρη μαγεία και ότι εξαπατούσε τον κόσμο με σατανικές τελετουργίες, κάτι που απηγορεύετο αυστηρώς από τους Θεοδοσιανούς Κώδικες (Θ.Κ., 9, 16. 1-9 και 10). Οι Αλεξανδρινοί την θεωρούσαν ως «αφοσιωμένη πάντα στην μαγεία, στους αστρολάβους και στα όργανα της μουσικής».

Όλες αυτές οι ενασχολήσεις όταν συνδυάζονται, αλληλοεπιδρούν και συνιστούν αποκρυφισμό, τουτέστιν σατανισμό!

Άραγε γιατί ο Ορέστης έτρεφε τόση αγάπη στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους και σε μία Ιουδαιόφιλη μάγισσα, ενώ ήταν βαπτισμένος Χριστιανός;

   θ. Ο Κύριλλος εζήτησε από τους Ιουδαίους να σταματήσουν τις εχθρικές ενέργειες κατά των Χριστιανών αλλά οι Ιουδαίοι με τις ευλογίες ή την ανοχή του Ορέστη, συνέχισαν τις προκλητικές ενέργειες, βιαιοπραγίες κατά αλλοδόξων και δολοφονίες Χριστιανών.

       Εκκωφαντική σιωπή από τους Υπατιολάγνους και γι’ αυτές τις σφαγές!

   ι. Η κατάσταση στην Αλεξάνδρεια ήταν ήδη έκρυθμη! Τον Μάϊο 415, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, πλήθος Αλεξανδρινών με επικεφαλής κάποιον Πέτρον κατά τον Ιωάννη Νικίου, επετέθησαν κατά της Υπατίας, της έσκισαν τα ρούχα και την σκότωσαν με θραύσματα αγγείων (οστράκοις ανείλον). Ύστερα έσυραν το πτώμα της έξω από την πόλη, όπου το παρέδωσαν στην πυρά.

      Ενέργεια αποτρόπαια, καταδικαστέα. Φρικιαστικό έγκλημα!!!

    Όλες οι προηγούμενες σφαγές των χριστιανών δεν είναι καταδικαστέες, δεν ήσαν εγκλήματα της άλλης πλευράς; Ουδεμία, όμως, μνεία περί τούτων, γίνεται από τους ποικιλόφρονες συνηγόρους και υποστηρικτές της Υπατίας!

                                                                                                                       Συνεχίζεται

---

1 Ο Ολύμπιος ήταν μάντις, κατά τον Δαμάσκιο, και ιερέας του Σεράπιδος (Σέραπις = Βαβυλωνιακή θεότης την οποίαν εισήγαγε ο Πτολεμαίος στην Αίγυπτο), όπως μαρτυρούν οι ιστορικοί Ρουφίνος, Σωζομενός και Δαμάσκιος.

2 Όπως υποσημείωση 9 1^ου μέρους.

3  Εκκλησιαστική Ιστορία VII, 7.

4 Η κοιλάδα της Νιτρίας (Γουάντι Νατρούν) είναι η κοιλάδα του Χριστιανισμού στην Αίγυπτο. Ο τόπος αναπτύξεως της πρώτης μοναχικής παραδόσεως στον Κόσμο.

5  Σωκράτους Εκκλ. Ιστορία VII, 15.

6 Maria Dzielska, σ. 166. Επιβεβαιώνεται η μεγάλη συνωμοσία Εθνικών - ειδωλολατρών Αιγυπτίων-Ταλμουδιστών Ιουδαίων, κατά των Χριστιανών, τους πρώτους μ.Χ. αιώνες!!!

7 Χρονικόν Ιωάννου, επισκόπου Νικίου.