Η «ΡΩΣΙΚΗ» ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1917

ΜΕΡΟΣ 14^ο

Οι τυφεκισθέντες ιερείς με διαταγή της Τσέκα ανέρχονται πάνω από οκτώ χιλιάδες. Οι Ιουδαίοι κρυπτόμενοι υπό την μάσκα του κομμουνισμού-μπολσεβικισμού και γνωρίζοντες ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία είναι το θεμέλιον της ηθικής υποστάσεως κάθε λαού, κατέβαλαν λυσσώδεις προσπάθειες προς εξόντωση και ταπείνωση τόσον της Διοικήσεως της Ρωσικής Εκκλησίας όσον και του υπερηφάνου Ορθόδοξου ρωσικού λαού. Ο αριθμός των υπό των μπολσεβίκων σφαγιασθέντων Ρώσων κληρικών, αρχιερέων, ιερέων και μοναχών ανέρχεται σε 8.110.

Στο Κυβερνείον Αρχαγγέλου 49, Αστραχάν 84, Πετρουπόλεως 36, Βολόγδα 27, Πέρμ 34, Βιάτκα 41, Αικατερίνεμπουργκ 29, Νόβγοροδ 68, Ησκόβ 31, Βλαδίμηρ 81, Κοστρομά 72, Ζβέρ 94, Μόσχα 36, Τουλάς 61, Νίζνι Νόβγοροδ 68, Σιμπίρσκι 47, Καζάν 24, Ούφα 28, Σαμάρα 61, Ιβάν Βογνισίνσκι 34, Τσελάμπινσκι 20, Ουράλ 49, Όμσκι 19, Μπαρ-ναούλ 41, Σαράτωφ 52, Ταμπόβ 47, Οριόλ 78, Κούρσκι 68, Χάρκοβ 98, Πολταβα 124, Αι-κατερινοσβάλ 92, Τσιρνίγκωφ 78, Χερσώνα (μετά της Οδησσού) 91, Μογκιλιόφ 61, Μίνσκ 49, Δόν 97, Γεγκαρόγ 36, Κριμαίας 44, Δομπόϊσκ 29, Σμπλένσκυ 62, Αικατερινοδάρ 69, Σταυροπή 139, Βλαδικάφκας 72, Σύνολον 2.691, αρχιερείς, ιερείς καί διάκονοι. Στον αριθμόν τουτον πρέπει να προστεθούν μοναχοί 1.962, μοναχές 3.447. Ήτοι σύνολον 8.110 χριστιανών κληρικών, μαρτύρων, θανατωθέντων υπό των αιμοσταγών Ιουδαιομπολσεβίκων.

Σημειωτέον ότι ουδείς Ραββίνος, ουδείς μουλάς ή ιμάμης, ουδείς βουδδιστής, ουδείς κομφουκιανιστής ή οπαδός άλλης θρησκείας, πλην της Χριστιανικής, έπαθε κάτι, κατόπιν διαταγής των Σοβιέτ. Και ενώ πλείστες χριστιανικές εκκλησίες μετεβλήθησαν σε θέατρα, κινηματογράφους, σταύλους, αποθήκες, ουδεμία συναγωγή, ουδέν τέμενος ή τόπος λατρείας άλλης θρησκείας, έπαθε την παραμικρή φθορά.

Αφού μετεχειρίσθησαν όλα τα μέσα της τρομοκρατίας εναντίον των Ρώσων ορθοδόξων χριστιανών και του μαρτυρικού ορθοδόξου κλήρου και είδαν ότι αυτά απετύγχαναν, επεχείρησαν να διασπάσουν την εκκλησίαν και  να παραπλανήσουν τους πιστους διά της δημιουργίας νέας δήθεν «ζωντανής» ως την απεκάλεσαν εκκλησίας.

Προς τον σκοπόν αυτόν βρήκαν έναν επίσκοπο ονομαζόμενον Αντωνίνον ο οποίος πριν 10 χρόνια ενοσηλεύετο σε ένα εκ των φρενοκομείων της Μόσχας και στον οποίον είχε απαγορευθεί το δικαίωμα του λειτουργείν υπό του Πατριάρχου Τύχωνος, ολίγον μετά την εκλογήν του ως Πατριάρχου.

Ο σχιζοφερνής «επίσκοπος» Αντωνίνος αυτοχειροτονήθηκε ως Μητροπολίτης της Μόσχας παρέλαβε συνεργάτες δύο ιερείς της εσχάτης υποστάθμης, τον Κρασίνσκι καί τον Βεδένσκι οι οποίοι υποβοηθούμενοι υπό της Τσέκα άρχισαν να τρομοκρατούν τον επαρχιακόν κλήρον. Κατόπιν προέβησαν στην σύγκληση «Συνόδου» στην οποίαν τα κληρικά όργανα της Τσέκα με τον Αντωνίνον επί κεφαλής, καθήρεσαν τον Πατριάρχην Τύχωνα και αναγόρευσαν τον Αντωνίνον Μητροπολίτην Μόσχας και πρόεδρον της Συνόδου της νεοϊδρυθείσης «Ζωντανής» Εκκλησίας.

Μετά από λίγο ο Αντωνίνος έδωσε δείγματα της ανικανότητος του, λόγω της ψυχικής ασθενείας του να φέρει σε πέρας το εκπονηθέν σχέδιον υπό της Τσέκα και μίαν ημέραν καθηρέθη από τον βαθμό του Μητροπολίτου της Μόσχας υπό της μικράς ομάδος του Κρασίνσκι και Βεδένσκι με διαταγή της Τσέκα. Η ομάδα των εγκαθέτων της Τσέκα απετάνθη τότε προς τον Μητροπολίτην της Οδησσού Ευδόκιμον, ο οποίος απεδέχθη τις προτάσεις της Τσέκα να γίνει Μητροπολίτης Μόσχας. Γενόμενος Μητροπολίτης Μόσχας ο Ευδόκιμος συνεκάλεσε νέαν Σύνοδον από «Επισκόπους» οι οποίοι διατελούσαν σε αργία για διάφορα ηθικά παραπτώματα και εγκλήματα.

Παρά την βοήθεια και τα μέσα της Τσέκα, η Σύνοδος εκείνη της νέας «Ζωντανής» εκκλησίας δεν κατώρθωσε να θέσει υπό τον έλεγχό της, στην Μόσχα, πλέον των τεσσάρων εκκλησιών εκ των εκατοντάδων οι οποίες λειτουργούσαν, φανερώς ή κρυφίως, και αναγνώριζαν μόνον τον Πατριάρχη Τύχωνα. Ο αγών αυτός προς παράλυση της Χριστιανικής εκκλησίας εξακολουθούσε να είναι οξύτατος, αλλά παρά τις προσπάθειες και απειλές της Τσέκα δεν είχε ευνοϊκά αποτελέσματα, του Ρωσικού λαού καρτερικώς υπομένοντος όλες τις πιέσεις, ηθικές και υλικές, αφού οι εκκλησίες οι αναγνωρίζουσες τον Τύχωνα εφορολογούντο απηνέστατα1.

            Το 1922 συνεστήθη μία ειδική οργάνωση η «Ένωση των Αγωνιζομένων Αθεϊστών», η οποία ανέλαβε τον αγώνα κατά της εκκλησίας ενώ τον ίδιο χρόνο τα ιερά κειμήλια της ορθοδοξίας που είχαν συγκεντρωθεί υπό των Τσάρων στην Ρωσία, έβγαιναν σε διεθνή πλειστηριασμό ή εστέλλοντο στα χυτήρια να γίνουν χρυσάφι και ασήμι.

Ο Πατριάρχης Τύχων διεμαρτυρήθη γι’ αυτήν την ιεροσυλία, αμέσως όμως συνελήφθη και εφυλακίσθη μαζί με άλλους 471 ανωτέρους κληρικούς, ενώ άλλοι 33 εξετελέσθησαν (Μάϊος 1922).

Οι δολοφονηθέντες υπό των μπολσεβίκων επίσκοποι είναι οι εξής:

1.          Μητροπολίτης Κιέβου – Βλαδίμηρος, ετυφεκίσθη.

2.        Αρχιεπίσκοπος Πέρμης – Ανδρόνικος, ετάφη ζωντανός. Προτού τον θάψουν του εξώρυξαν  τους οφθαλμούς.

3.       Επίσκοπος Τομπόλσκι – Γερμογένης, ερρίφθη στον ποταμόν αφού επί δύο μήνες ήτο σε καταναγκαστικά έργα.

4.          Αρχιεπίσκοπος Τσερνίγκοσφκι – Βασίλειος, τον ετεμάχισαν με ξίφος.

5.          Αρχιεπίσκοπος Αικατερίνεμπουργκ – Γρηγόριος.

6.          Επίσκοπος Βιάτσκ – Αμβρόσιος.

7.          Επίσκοπος Νοβγκόροδ – Γρηγόριος.

8.          Βικάριος του Νόβγκοροδ – Ισίδωρος.

9.          Επίσκοπος Βλαδιβοστοκ – Εφραίμ.

10.      Επίσκοπος Πολίσκι – Παντελεήμων.

11.      Επίσκοπος Νιζεγκορότσκι – Λαυρέντιος.

12.      Επίσκοπος Τουρκεστάν – Ποίμην.

13.      Επίσκοπος Αρχαγγέλου – Λεόντιος.

14.      Επίσκοπός της ίδιας επαρχίας – Μητροφάνης

15.      Επίσκοπος Ορλόφσκι – Μακάριος.

16. Όλοι οι παραπάνω επίσκοποι πριν εκτελεσθούν εβασανίσθησαν φρικτώς.

17.   Επίσκοπος του Γιουρέβου. Αφού τον άρπαξαν από την κλίνην του γυμνόν, τον έρριψαν σ’ ένα  υπόγειο μαζί με 17 προκρίτους και αφού του έκοψαν την ρίνα, τον κατετρύπησαν με τις λόγχες.

18. Επίσκοπος του Μπιλογκοροτσκίϊ – Νικόδημος. Κατόπιν πολλών βασανιστηρίων τον εκάλυψαν με άσβεστον.

19.     Αρχιεπίσκοπος του Βαρωνές Τύχων. Αφού τον ενέπαιξαν, τον ύβρισαν, τον εκρέμασαν στην Αγίαν πύλην του Μοναστηρίου του Αγίου Μητροφάνους.

20.  Ιδιαιτέρως πρέπει να τονισθεί το μαρτύριον του Μητροπολίτου Πετρουπόλεως γηραιού Βενιαμίν. Φοβούμενοι την αγανάκτηση του λαού, ο οποίος βεβαίως τον θεωρούσε άγιον άνδρα, οι μπολσεβίκοι, αφού τον συνέλαβαν, τον εξύρισαν, έκειραν την κόμην του και ημίγυμνον τον ωδήγησαν  στον τόπο της εκτελέσεως. Ουδείς τον ανεγνώρισεν τυφεκιζόμενον. Οι λεπτομέρειες της δολοφονίας του εγνώσθησαν βραδύτερον.  

Ο πρωθιερεύς του ναού του καλουμένου «Καζάνσκιη Σαμπόρ» ένας εκ των μάλλον μορφωμένων ιερέων Ορνάτσκι, ετυφεκίσθη μαζί με τους δύο υιούς του.

Κατά τον τυφεκισμόν των υιών του ο γέρων γονάτισε και προσηύχετο. Για τον πρωθιερέα εκλήθη διμοιρία ερυθρού στρατού, αλλ’ οι στρατιώτες αρνήθηκαν να τον τυφεκίσουν. Εκλήθησαν οι Kινέζοι μισθοφόροι αλλά και αυτοί βλέποντες τον γέροντα προσευχόμενον αρνήθηκαν. Τότε ο Ιουδαίος  κομισάριος πλησιάσας τον επυροβόλησε με το περίστροφόν του.

Κατά την εκκένωση του Τσαριτσίν συνέλαβαν τον ιερέα Κουτούροβ, έσχισαν τα ρούχα του και γυμνόν όντα με ψύχος -28ο τον έβρεχαν διαρκώς με το νερό το οποίον αμέσως επάγωνεν. Εντός ολίγου ο ιερεύς μετεβλήθη σε παγωμενον άγαλμα2.

Σημειωτέον ότι τις Κυριακές και τις μη εργάσιμες ημέρες εκατοντάδες στρατολογουμένων χαμινίων γυμνοπόδων με ερυθρούς χιτώνες, περιφέρονταν στους δρόμους με ερυθρές σημαίες, ψάλλοντα άσεμνα άσματα, καταλήγοντα στην επωδόν: «Κάτω ο Θεός», «Ζήτω η Κομμουνιστική Διεθνής».

Οι ανώτεροι επίτροποι του λαού οι οποίοι σε συντριπτικώς υψηλά ποσοστά ήσαν Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, άπαξ της εβδομάδος συνήρχοντο στο Μουσείον Αλεξάνδρου του Γ΄, όπου ελέγετο ότι ελάμβαναν χώρα ανθρωποθυσίες, μετά από τις οποίες ακολουθούσαν όργια.

Στην Μόσχα εξεδίδετο εβδομαδιαίο περιοδικό, το οποίον ύβριζε κατά ασεβέστατο τρόπο την χριστιανική θρησκεία. Οι εκδότες του περιοδικού δεν εδίστασαν να κηρύττουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν συνεργός των κεφαλαιούχων και εργοστασιαρχών και ότι αυτός έδιδε το σύνθημα του φόνου των υπέρ των δίκαιων τους αγωνιζομένων εργατών.

 Το περιοδικόν τούτο εδημοσίευσε μεταξύ άλλων μίαν γελοιογραφίαν παριστώσα τον «Γαλιλαίον» όπως ωνόμαζε τον Χριστόν (Έτσι τον ονόμαζε και ο Ιουλιανός ο παραβάτης), εντός οίκου ανοχής, διδάσκοντα τις ημίγυμνες γυναίκες να υποκύψουν αγογγύστως στην μοίρα τους. Κάτωθεν της γελοιογραφίας υπήρχαν διάφορα ρητά του Ευαγγελίου. Τονίζεται και πάλιν ότι οι μπολσεβίκοι όχι μόνον δεν έκαναν επίθεση κατά άλλης θρησκείας ιδιαιτέρως της Εβραϊκής, αλλά και ετιμωρείτο διά θανάτου οποιοσδήποτε προσέβαλε αυτήν.

Τέλος στα εγγεγραμμένα μέλη του κόμματος απηγορεύετο να παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία της χριστιανικής θρησκείας, ούτε να θάπτονται με τις ευχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Τις εντολές των πρωτο-μπολσεβίκων, στα θέματα της εξοδίου ακολουθίας και ταφής, ακολουθούν και σήμερα αρκετά από τα υψηλόβαθμα στελέχη των αριστερόστροφων νεομπολσεβίκικων πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα) .

Χαρακτηριστικώτατον είναι το θέμα της κηδείας κομμουνιστού. Φέρετρον ερυθρόν επί ερυθράς νεκροφόρου άνευ σταυρού και άνευ Ιερέως. Οι ίπποι ήσαν κεκαλυμμένοι επίσης με ερυθρά υφάσματα, οι δε ακολουθούντες συγγενείς κρατουσαν σε ένδειξη πένθους ταινίες ερυθρές.

                                                                                                                                                                                             Συνεχίζεται

Παρατήρηση: Η σχετική βιβλιογραφία από την οποίαν έχουν ληφθεί τα στοιχεία και γεγονότα που θα παρουσιάσουμε, κατά την ανάλυση του θέματος, πέραν των πηγών που θα αναφέρονται στο κείμενο ή στο τέλος κάθε σελίδος, όπου απαιτείται, θα καταγραφεί στο τέλος της αναλύσεως του θέματος.

---

1 Ένα ιστορικό ντοκουμέντο του 1919. Μία φωνή κραυγής από τους διωγμούς της εκκλησίας στην Ρωσία, Α. Τηλλυρίδη, «Εκκλησιαστική Αλήθεια», 1-16 Σεπ. 1991/3.

2 Για λοιπές λεπτομέρειες βλέπε και περιοδικόν «Πρωτάτον», φ. Ιαν.-Φεβ. 1991—Ο πατήρ Αρσένιος, εκδ. Μονής Παρακλήτου.--- Περιοδικόν  «Orthodox Word», φύλλον 97.

 Ο λόγος του Ραββίνου Reichhorn στο κοιμητήριον της Πράγας (1869), που απετέλεσε το προσχέδιο των συνταχθέντων αργότερον «Πρωτοκόλλων» από τους αυτοαποκληθέντες «Σοφούς» της Σιών (1897).

Οι εντολοδόχοι του Συστήματος χαρακτηρίζουν αμφότερα τα κείμενα «πλαστά».

Πώς είναι δυνατόν, όμως, «πλαστά» κείμενα να επιβεβαιώνονται, κατά παράγραφο και κατά γράμμα, επί δύο περίπου αιώνες μετά την συγγραφή τους;

Όσοι αναγιγνώσκουν το κείμενο:

-Αντιλαμβάνονται ποίοι κρύπτονται όπισθεν των παγκοσμίων αναταραχών, πολέμων, πολιτικοκοινωνικών διχασμών και επαναστάσεων και ποίοι είναι οι Παγκόσμιοι συνωμότες και επίδοξοι Κοσμοκράτορες.

-Θα διαπιστώσουν μετά το πέρας της αναπτύξεως του παρουσιαζομένου θέματος ποίοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν το Σχέδιο της λεγομένης «Ρωσικής» Επαναστάσεως και καταστροφής της Ορθόδοξης Ρωσικής αυτοκρατορίας.

 The Oil Billionaire Armand Hammer sits at his desk with these photos of some of     his friends:Vladimir Lenin, Leonard Brezhnev, Ronald & Nancy Reagan among other elitists. Hammer was co-chairman of a thousand dollar a plate dinner in Century City for Reagan.

Φωτογραφία του Λένιν, αρχηγού των μπολσεβίκων, «προστάτου» των εργατικών-λαϊκών μαζών από τους τυράννους των λαών, και σφοδρού «πολεμίου» των τραπεζιτών και μεγιστάνων του πλούτου, τους οποίους εχαρακτήριζε «αιμοπότες» των λαών. Στη φωτογραφία διακρίνεται ιδιόχειρη αφιέρωση του Λένιν στον προσωπικό του φίλο, ομόδοξο και ομόθρησκο Ταλμουδιστή Ιουδαίο (Jew) Armand Hammer, δισεκατομμυριούχο, μεγιστάνα του πλούτου και «αιμοπότη» των λαών!!! Αναρτάται προς πληροφόρηση των αμετανοήτων Ελλαδιτών νεομπολσεβίκων!