Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 1^ο 

1.        Η Υπατία, (; - 415) μια από τις σημαίες των Νεοπαγανιστών (Ν/Π), θεωρείται από τους σύγχρονους θιασώτες της σαν μία νεοπλατωνική φιλόσοφος εξ Αλεξανδρείας, η οποία κατά τους ισχυρισμούς τους, δολοφονήθηκε από τους Χριστιανούς. Η Υπατία στον προφορικό λόγο και τα γραπτά των Ν/Π και άλλων αντιχριστιανών, προβάλλεται, ως:

· Ελληνίδα φιλόσοφος με το πνεύμα του Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης.

· Η τελευταία μαθηματικός ως τον ύστερο μεσαίωνα.

· Ηγέτις των παγανιστών κατά της Χριστιανικής τυραννίας.

· Αστρονόμος και λογία της φιλοσοφίας.

· Θύμα των φανατικών Χριστιανών καθοδηγούμενων από τον Κύριλλο.

· Η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου.

 · Συγγραφεύς πολλών συγγραμμάτων τα οποία δεν διεσώθησαν, διότι τα κατέστρεψαν οι Χριστιανοί.

 2.      Οι χρονολογίες γεννήσεως της Υπατίας που συναντάμε στην βιβλιογραφία είναι τρείς: 355, 360, 370 μ.Χ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε το έτος γεννήσεώς της ούτε να πληροφορηθούμε πολλά πράγματα για τα νεανικά της χρόνια ώστε, μετά βεβαιότητος, να συμπεράνουμε ποιές ήσαν οι κύριες δραστηριότητές της και σε ποιά ηλικία δολοφονήθηκε.

 3.      Όπως προείπαμε η Υπατία παρουσιάζεται από συγχρόνους μελετητές-συγγραφείς του βίου της, ως Ελληνίδα στην καταγωγή, αλλά η υφιστάμενη γραμματεία δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως :

α.      Φέρεται ως «σοφή Αιγυπτία»1.

β.      Αποκαλείται «Αιγυπτία φιλόσοφος»2.

γ.      Κατά Ιωάννη Μαλάλα3 όταν πέθανε ήταν περίπου 60 ετών. «Ήν δε παλαιά γυνή».

δ.  Στο Χρονικό του Ιωάννη Νικίου, η Υπατία εμφανίζεται ως παγανίστρια ασχολουμένη με αστρολογία, μαγεία και μαντική τέχνη. Δυστυχώς, όπως προκύπτει και από άλλες πηγές, η Υπατία δεν αρκέσθηκε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις που της είχαν δώσει και την φήμη ως μορφωμένης γυναικός, αλλά έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα σ’ αυτά (μαγεία, αστρολογία, μαντική τέχνη, αλχημεία, κλπ). Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι Χριστιανοί υπήρξαν μαθητές ή ακροατές της Υπατίας όπως ο Συνέσιος Επίσκοπος Κυρήνης4, ο Ευόπτιος της Πτολεμαΐδος κ.α.

ε. Ο Elbert Hubbard5 βεβαιώνει ότι η Υπατία υπνώτιζε τους μαθητές της με σατανικά τεχνάσματα. Άλλοι την ανέφεραν ως αλχημίστρια. Ο Charles Kingsley6 την αναφέρει ως φανατική νεοπλατωνική (εσπούδασε στις Αθήνες, στην σχολή του Πλουτάρχου του νεωτέρου και της κόρης του Ασκληπιγένειας7. Τότε οι σχολές των Αθηνών είχαν απολέσει την παλαιά αίγλη τους και είχαν μετατραπεί σε κέντρα μαγείας και αποκρύφων επιστημών.

Από άλλες πηγές πληροφορούμεθα ότι η Υπατία εσπούδασε στις Αθήνες, στις σχολές του Πρόκλου και του Ιεροκλέους (νεοπλατωνικοί) και κατόπιν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια. Έγινε επικεφαλής της εκεί νεοπλατωνικής σχολής γύρω στο 400 μ.Χ.

4.      Περιβάλλον στο οποίον ανετράφη η Υπατία

     Ο πατέρας της Θέων (Αλεξανδρινός) που ησχολείτο με την μαντεία, απεκαλείτο «Αιγύπτιος φιλόσοφος»8. Η Αλεξάνδρεια του 4^ου αιώνος ήταν περίφημη για τους μάντεις της. Απετέλεσε το κέντρο όλων των διεργασιών και των συνωμοτικών σχεδίων για την απομυθοποίηση της Χριστιανικής διδασκαλίας και την ιστορική «αποκαθήλωση» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

  Υπό την σκιάν των πυραμίδων, των ιερέων του Οσίριδος-Ίσιδος, και την επίβλεψη των «σοφών» Ταλμουδιστών Ιουδαίων της Αλεξανδρείας, δημιουργήθηκε ο Νεοπλατωνισμός (Αποκρυφιστική παραχάραξη των πλατωνικών ιδεών) και ο Γνωστικισμός (Αντίβαρον του Χριστιανισμού), συνεγράφησαν τα «απόκρυφα» Ευαγγέλια και κατεσκευάσθη ο μύθος του Απολλωνίου Τυανέως, ως νέου Ιησού Χριστού9.  

    Ο Θέων, κατά τον Μαλάλα, έγραψε σχόλια για τα βιβλία του Ερμού του Τρισμέγιστου και του Ορφέα. Αναφέρεται ότι η ερμηνεία των οιωνών τον προσήλκυε περισσότερον από την φιλοσοφική έρευνα. Λόγω των αστρονομικών γνώσεών του και σπουδών του στην μαγεία, οι αστρολόγοι τον ονομάζουν «σοφό» και «φιλόσοφο»10.

Μεταξύ των έργων του Θέωνος είναι και το «Περί των σημείων και των εξετάσεων των πτηνών και των κραυγών των ιεράκων», δύο δοκίμια για την λειτουργία του Σειρίου11 και η επίδραση των πλανητικών σφαιρών στον Νείλο. Όσοι λοιπόν, υποστηρίζουν ότι η ερμηνεία των οιωνών και η εξέταση της συμπεριφοράς των πτηνών και των κραυγών των ιεράκων, συνιστούν φιλοσοφικές αναζητήσεις, και ως εκ τούτου ο Θέων μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φιλόσοφος, προφανώς χρήζουν ειδικής ψυχοδιανοητικής υποστηρίξεως!

    Ο Θέων ουδεμία σχέση είχε με την φιλοσοφία. Η ενασχόλησή του με τον ερμητισμό, τον Ορφισμό, την οιωνοσκοπία, αστρολογία, ονειρομαντεία αποδεικνύουν ότι ήταν αποκρυφιστής, μάντις, μάγος, διότι:

-Ο Ερμητισμός είναι ένα αποκρυφιστικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών, το οποίο ανάγεται στις απόκρυφες διδασκαλίες του μυθολογικού Ερμή του Τρισμέγιστου, μιας «Θεότητος» που αποτελούσε συγχώνευση του ελληνικού Ερμή και της σεληνιακής θεότητος Θώθ. Είναι δημιούργημα των κατωτέρων και πτωχοτέρων τάξεων της Αιγύπτου, κατά την ρωμαϊκή εποχή, ίσως και την ύστερη Ελληνιστική (2^ος π.Χ. αι.), δείγμα συγκρητισμού και προσπαθείας απαλλαγής από την κατοχή της Αιγύπτου, όπως είχε γίνει και με την προσπάθεια του ανύπαρκτου Ορφέα και των Ορφικών στην αρχαία Ελλάδα.

Τον 2^ον μ.Χ. αιώνα ο Ερμητισμός προσάρμοσε και μετασχημάτισε πολλά φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα (αιγυπτιακές θεότητες, μυστηριακές λατρείες, ελληνιστικές μαγείες, Πλατωνισμός, Ιουδαϊσμός/Ταλμουδισμός, κλπ.). Πρώτος εκδότης των Ερμητικών κειμένων είναι ο Ισαάκ Casaubon, Ελβετός φιλόλογος και θεολόγος12, ο οποίος σε σχετική ανάλυσή του, απέδειξε ότι τα ερμητικά κείμενα ΔΕΝ είναι προγενέστερα του 2^ου μ.Χ. αιώνος.

Σήμερα υπάρχει και ένα Τεκτονικό Τάγμα (Στοά Osiris) που βασίζεται στον Ερμητισμό και είναι ο αρχέγονος τύπος Μισραΐμ-Μέμφις. Ο τύπος Μισραΐμ εμφανίσθηκε στην Βενετία το 1801 (αδελφός Filalete Abraham ή Βαρώνος Tassoni di Modena ) και ο τύπος Μέμφις το 1839 στο Παρίσι από τον Etienne Marconis.

Με βάση τα αρχεία που έχουν βρεθεί υπάρχει βεβαιότητα ότι ο τύπος Μισραΐμ λειτουργούσε στην Ζάκυνθο (1782) και στην Βενετία (1796).

-Ο Ορφισμός είναι μία αποκρυφιστική λατρεία-παραλλαγή της μυστηριακής τελετουργίας του Διονύσου.

Ο μύθος του Ορφέα και οι λεγόμενοι, Ορφικοί ύμνοι πρωτοεμφανίζονται τον 6^ον π.Χ. αι. κατά περίεργον τρόπον τον αιώνα που εμφανίζονται όλοι οι γνωστοί Έλληνες φιλόσοφοι.

Ο Αριστοτέλης διετείνετο ότι ο Ορφέας ήταν ανύπαρκτον πρόσωπον13. Οι αρχαιότεροι συγγραφείς (Όμηρος, Ησίοδος) ουδέν αναφέρουν περί Ορφέως. Ο Πλάτων χαρακτηρίζει τους λεγόμενους Ορφεοτελεστές «αγύρτες και μάντεις που εξαπατούσαν τους πλουσίους»14.

Ο Ίβυκος (530 π.Χ)15 και ο Πίνδαρος (522-442 π.Χ.) φέρονται σε μεταγενέστερα χειρόγραφα  (γραφέντα αιώνες μετά), να είναι οι πρώτοι που αναφέρονται σ’ αυτόν.

 Όμως: «Το μέγα πλήθος των αποδοθέντων εις τον Ορφέα κατά τους νεωτέρους χρόνους ποιημάτων απεδείχθη ότι ήσαν πλαστά, γραφέντα υπό «χριστιανών» γραμματικών της Αλεξανδρινής Σχολής»16.  Η συγγραφή των λεγομένων Ορφικών, όπως αποδείξαμε στην ανάλυση του θέματος της συνωμοσίας των τεσσάρων (4) πρώτων μ.Χ. αιώνων εγένετο από αντιχριστιανούς και ψευδοχριστιανούς, στην περιοχή της Αλεξανδρείας, για τους λόγους που αναπτύξαμε κατά την αναλυτική παρουσίαση του θέματος.

Παρά ταύτα, σήμερα κυκλοφορούν ανά τον κόσμο, σε εκατομμύρια αντίτυπα και πολλές γλώσσες, τα έργα του ανύπαρκτου Ορφέα, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποκυήματα παραφιλοσοφικών παραληρημάτων, οργιώδους φαντασίας ή πλαστογραφημένα-μετασχηματισμένα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, με μοναδικός στόχο τον σφετερισμό του Δημιουργού και των έργων Του και τον προβληματισμό-απογαλακτισμό των Χριστιανών από την αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως!17

-Η αστρολογία που δεν έχει σχέση με την σοβαρή επιστήμη της αστρονομίας, είναι μία μορφή μελλοντολογίας και ερμηνείας του ανθρωπίνου πεπρωμένου με αναφορά στην θέση των άστρων κατά την στιγμή της γεννήσεως του ανθρώπου.

Η αστρολογία δεν είναι επιστήμη αλλά τέχνασμα «μελλοντολόγων», θεωρία αδολεσχικής απάτης και ψεύδους, αφού οι «προβλέψεις» των λεγομένων αστρολόγων δεν είναι τίποτε άλλο παρά «προφητείες» που αποτελούν παρηγοριά και αποκούμπι απελπισμένων ανθρώπων, χρυσοφόρο παραινετικό επάγγελμα, ψευδοπροφητική πομφολυγολογία με γενικότητες, λοξότητες, ενίοτε αποκρυφιστικές ερμηνείες, ανακρίβειες, κερδοσκοπική παγιδοφόρα τεχνική για ανοήτους, ψυχικά ασθενείς, ανασφαλείς και απελπισμένους. Είναι αδιανόητο να αποδίδονται οι ορμές της ψυχής και της βουλήσεως στα αστέρια και τους αστρικούς σχηματισμούς. Οι αστρολόγοι, όσοι δεν είναι κοινοί απατεώνες, συνεργούν με δαίμονες και αντιμετωπίζουν τ’ αστέρια σαν ιδιότυπους θεούς.

-Η μαγεία είναι μία τέχνη με την οποία καλούνται δαίμονες και ερωτώνται και απαντούν, φανερώνοντας άλλοτε κρυμμένα αντικείμενα, άλλοτε «ερμηνείες» ονείρων και άλλοτε άλλα απόκρυφα.

Εάν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε οι αυτοαποκαλούμενοι «μάγοι» είναι κοινοί απατεώνες.

        -Η Οιωνοσκοπία ασκείται από τους οιωνοσκόπους που προλέγουν, δήθεν, τα μέλλοντα από τον τρόπο που πετούν τα πουλιά, από τις φωνές των ζώων, κλπ. Πιστεύουν στην μοίρα, στην τύχη σε οιωνούς και προσκυνούν το νέο φεγγάρι. Είναι ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι αποκρυφιστές, συνεργάτες του διαβόλου και των δαιμόνων. Τέτοιος ήταν και ο πατέρας της Υπατίας.

           Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αποκρυφιστών, μάγων, αστρολόγων, οιωνοσκόπων και απατεώνων, μεγάλωσε, ανετράφη και «μορφώθηκε» η Υπατία!!!

     Ο θάνατος του Θέωνος πιθανολογείται γύρω στο 405 μ.Χ. Η αιτία του θανάτου του παραμένει άγνωστη. Οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται αυθαιρέτως, ότι ο Θέων τραυματίστηκε κατά την καταστροφή του Σεραπείονος «ιερού» και αργότερα πέθανε εξ αιτίας εκείνου του τραύματος. Το Σεράπειον, όμως, κατεστράφη το 391 ή το 392 μ.Χ. και όλοι οι συγγραφείς συμφωνούν στην καταστροφή αγαλμάτων και θρησκευτικών συμβόλων, όχι όμως του ναού και της μικρής βιβλιοθήκης (Ακόμη και ο παγανιστής Ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος)!

                                                                                               Συνεχίζεται

---

1  Μιχαήλ Ψελλός/ 1018-1078, θεολόγος και φιλόσοφος.

2 Νικηφόρος Γρηγοράς, 14^ος αι. βυζαντινός Ιστορικός, Επιτάφιοι λόγοι Α, 85. Μεσαιωνική   Βιβλιοθήκη, 5.59 Κων. Σάθας (Παρίσι, 1876).

3 Βυζαντινός Ιστορικός του 6^ου αιώνος. Σώζεται «Χρονογραφία» του, η οποία αρχίζει από την μυθικήν εποχήν των Αιγυπτίων και τελειώνει εις το έτος 563..

4 C. Lacombrade, Synesios de Cyrene, Hellene et Chretien, Paris, 1951, p.54-55.

5 Αμερικανός συγγραφεύς,εκδότης και φιλόσοφος (1865-1915). Το 1908 εξέδωσε ένα δοκίμιο για την Υπατία.

6 Υπουργός Εκκλησιαστικών της Αγγλίας (1819-1875), καθηγητής πανεπιστημίου και ιστορικός.

7 Η Ασκληπιγένεια (5^ος μ.Χ. αι) ήταν κόρη του φιλοσόφου Πλουτάρχου του νεωτέρου και εγγονή του Νεστορίου. Δίδαξε στην Αθήνα με τον αδελφό της Ιέρωνα. Από τον πατέρα της είχε διδαχθεί την «θαυματουργία» (δηλ. την μαγεία), όπως πρόκληση τεχνητών βροχών, κλπ. την οποία δίδαξε και στον Πρόκλο.

8  Λεξικό Σουΐδα σ. 502.

9 Πλείονα αποδεικτικά στοιχεία περί τούτων, παρουσιάσθηκαν στην ανάλυση του θέματος: « Η μεγάλη συνωμοσία των τεσσάρων (4) πρώτων μ.Χ. αιώνων κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού» ( Από 18 Iουνίου 2014 Έως 18 Ιουλίου 2014 ).

10 Σωκράτης, Εκκλησιαστική Ιστορία, VIL.15,-Λήμμα Ησύχιος και Υπατία στον Σουΐδα, εκδ. Adler-Θεοφάνης, Χρονογραφία, σελ 82.16, (Βόνη).

11 Σείριος: Το λαμπρότερο αστέρι στο νυκτερινό ουρανό (σείριος: θερμός, καυστικός, φωτεινός).

12 Ισαάκ Καζωμπόν (1559-1614): Υιός Γάλλων Ουγενότων. Καθηγητής της αρχαίας Ελληνικής φιλολογίας και Βιβλιοφύλαξ του βασιλέως Ερρίκου 4^ου εις Παρισίους.

13 Κικέρων De natura Deorum, περί της φύσεως των Θεών, Ι, 38, 107.

14 Πλάτωνος Πολιτεία, 2/363-364.

15 Ίβυκος: Λυρικός ποιητής του 6^ου π. Χ. αιώνος. Διέτριψεν στην αυλή του τυράννου της Σάμου Πολυκράτους. Εις το Ίβυκον αποδίδονται επτά βιβλία ποιημάτων εκ των οποίων μόνον αποσπάσματα διεσώθησαν. Σ’ ένα από αυτά, σ’ ένα στίχο του γράφει: «Ονομακλυτόν Ορφήν». Είναι η αρχαιότερη γραπτή μαρτυρία για το όνομα Ορφεύς. Αρχαιότερες μαρτυρίες δεν υπάρχουν, χωρίς να είναι δυνατή και η χρονολόγηση του παραπάνω στίχου. Πάντως το συγκεκριμένο απόσπασμα, πιθανώτατα είναι πολύ νεώτερον του 5^ου π.Χ. αιώνος.

16 Μεγ. Αμερικανική Εγκ. τ.17^ος, σ. 627.

17 Περισσότερα για Ορφισμό και Ορφέα, όπως υποσημείωση (9).