Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 4^ο

12.      Η δολοφονία της Υπατίας

Ποιός είναι ο ισχυρισμός των Νεοπαγανιστών και λοιπών αντιχριστιανών για τον θάνατο της Υπατίας; Ο εξής: «Οι Χριστιανοί (ο Χριστιανικός όχλος) εξωθούμενος από τον αρχιεπίσκοπο Κύριλλο» δολοφόνησαν την Υπατία.

Ποία είναι η αλήθεια σύμφωνα με τα στοιχεία της υφισταμένης γραμματείας;

α. «Την έκαναν κομμάτια οι Αλεξανδρινοί»1 

β. Ο Ιωάννης Νικίου επιρρίπτει την ευθύνη σε Αλεξανδρινούς που διακρίνονταν για την «βαθειά τους θρησκευτικότητα». Ποίοι ήσαν εκείνοι οι Αλεξανδρινοί; Αιγύπτιοι; Φανατικοί Ιουδαίοι που έστησαν παγίδα στους Χριστιανούς; Αιρετικοί Ψευδοχριστιανοί; Χριστιανοί Ορθόδοξοι;

γ.Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλον και σύγχρονος των γεγονότων Εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7, 15) πουθενά δεν αναφέρει ότι ο Κύριλλος υπήρξε αίτιος του φόνου της Υπατίας2.

        Ο Σωκράτης, μάλιστα αναφέρει ότι οι μοναχοί (κατ’ εξοχήν οι ορθόδοξοι), τρομοκρατημένοι για την λαϊκή αντίδραση από την επίθεσή τους εναντίον του Ορέστη, ετράπησαν σε φυγή (στα καταφύγιά τους στην έρημο). Τότε οι Ορθόδοξοι ήσαν μειοψηφία σε σχέση με τους αιρετικούς-Αρειανούς.

               Ποίοι έμειναν στην πόλη; Αιρετικοί και σχισματικοί Χριστιανοί, μικρός αριθμός ορθοδόξων και όλος ο γνωστός, τότε, υπόκοσμος της Αλεξανδρείας.

      Κατά τον Ιωάννην Μαλάλαν, «οι Αλεξανδρείς παρρησίας λαβόντες υπό του επισκόπου……έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες, Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο. Ην δε παλαιά γυνή»3

             Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Κύριλλος δεν είχε εχθρούς μόνο τους Ιουδαίους και ειδωλολάτρες (Εθνικούς) αλλά και τους Αρειανούς, τους αιρετικούς Νοβατιανούς και τους Νεστοριανούς. Όλοι τους είχαν τους λόγους τους να τον κακολογήσουν.

              δ. Εάν είχαν δολοφονήσει την Υπατία Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο Σωκράτης δεν θα δίσταζε να το καταγράψει και η καταγραφή αυτή θα ήταν όντως αξιόπιστη. Αντιθέτως αναφέρει ότι η δολοφονία της Υπατίας «Αλλότριον παντελώς των φρονούντων τα του Χριστού». Κόλαφος κατά των Νεοπαγανιστών και των ομοφρόνων τους που αποσιωπούν αυτό το χωρίον του μη Ορθοδόξου και συγχρόνου της δολοφονίας συγγραφέως.

 ε. Ο Θεοφάνης τον 8^ο αιώνα αναφέρει ότι το έγκλημα διέπραξαν ωρισμένα άτομα από το πλήθος της πόλεως, «τινές ανείλον»4.

  στ. Ο Νικηφόρος Κάλλιστος, λόγιος κληρικός του 14^ου αι. συμφωνεί με τον Σωκράτη. Πουθενά δεν αναφέρονται ως υπαίτιοι του εγκλήματος οι χριστιανοί μοναχοί.

  ζ. Στο λεξικό του Σουϊδα διαβάζουμε: «Οι Αλεξανδρινοί (ΣΣ: όχι Χριστιανοί) έκαναν κομμάτια το σώμα της και τα σκόρπισαν σ’ όλη την πόλη. Αύτη διεσπάσθη υπό Αλεξανδρέων και το σώμα αυτής ενυβρισθέν καθ’ όλην την πόλιν διεσπάρη»5.

                  «…τούτο δε πέπονθε δια φθόνον και την υπερβάλλουσαν σοφίαν και μάλιστα εις τά περί αστρονομίαν, ως μέν τινές υπό Κυρίλλου, ως δε τινές, δια το έμφυτον των Αλεξανδρέων θράσος και στασιώδες. Πολλοίς γάρ και των κατ’ αυτούς επισκόπων τούτο εποίησαν…»6.

           Δηλαδή άλλοι λέγουν ότι την δολοφονίαν διέπραξαν άνθρωποι του Κυρίλλου και άλλοι θρασείς Αλεξανδρινοί με έμφυτα εγκληματικά ένστικτα.

             η.  Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, θαυμαστής της Υπατίας εχρίσθη επίσκοπος της Ορθόδοξης εκκλησίας, διατηρήσας μάλιστα τις φιλοσοφικές νεοπλατωνικές αντιλήψεις του. Στο πρόσωπο του Συνεσίου που ερωτοτροπούσε ανενόχλητος με τους εθνικούς, αντανακλά και η ανεκτική-ποιμαντική στάση της ορθόδοξης εκκλησίας έναντι των εθνικών.

          Ο Συνέσιος μέσα από την αλληλογραφία του, μας πληροφορεί ότι η Υπατία είχε εκφράσει την επιθυμίαν να γίνει Χριστιανή «Πόθω γάρ Χριστιανή αποθανείν».

             Πώς ήταν δυνατόν, λοιπόν, να διαπράξουν την δολοφονία της Υπατίας Χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι;

           Μήπως αυτή η επιθυμία της Υπατίας είχε γίνει γνωστή στην αντιχριστιανική συμμαχία της Αλεξανδρείας και κάποιοι ενοχλήθησαν σφόδρα, διαβλέποντες ότι μία τέτοια μεταστροφή θα προξενούσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην εωσφορική συμμαχία και θα είχε σοβαρό αντίκτυπο στους κόλπους των ψευδοφιλοσόφων, παγανιστών και όχι μόνον;

       Μόνο ζηλωτές ου κατ’επίγνωση  ή ψευδοχριστιανοί, εάν όντως πρωτοστατούσαν «Χριστιανοί», θα μπορούσαν να διαπράξουν τοιαύτης φύσεως αποτρόπαιο έγκλημα. Τέτοιοι, όμως, ψευδοχριστιανοί ή ζηλωτές δεν ανήκουν στο σώμα της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

         Δεν έχουν αντιληφθεί οι σύγχρονοι πολέμιοι του χριστιανισμού ότι άλλο Ορθόδοξοι Χριστιανοί και άλλο αιρετικοί ή ζηλωτές Χριστιανοί ου κατ’ επίγνωση;

13.   Κατόπιν των παραπάνω διερωτώμεθα πώς οι Νεοπαγανιστές εξέδωσαν ετυμηγορίαν ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εδολοφόνησαν την Υπατίαν; 

        Την εξέδωσαν στηριζόμενοι:

-Σε πληροφορίες δύο σφοδρών πολεμίων του Χριστιανισμού, ενός αιρετικού και ενός αποκρυφιστού, του Φιλοστοργίου και Δαμασκίου.

        Ποίοι ήσαν, αυτοί οι κατήγοροι του Κυρίλλου και γενικώτερα των Χριστιανών;

α. Ο Φιλοστόργιος7, του οποίου τα έργα γνωρίζουμε από τις περιλήψεις του Φωτίου, ήταν Αρειανιστής και οπαδός της αιρέσεως του Ευνομίου8. Kατηγόρησε τους Ορθοδόξους για το έγκλημα, αλλά δεν κατονόμασε τον Κύριλλο ως συνένοχο ή αυτουργό του εγκλήματος. Ο Φιλοστόργιος, όμως:

«Είναι άνθρωπος ψευδολόγος και δεν αποφεύγει τα παραμύθια…Η «εκκλησιαστική του Ιστορία» είναι αντίθετη σε όλα από τις ιστορίες όλων σχεδόν των Εκκλησιαστικών Ιστορικών. Εγκωμιάζει όλους εκείνους που αρειανίζουν και περιλούζει με κατηγορίες τους Ορθοδόξους, ώστε να είναι η ιστορία του όχι ιστορία αλλά μάλλον εγκώμιον των αιρετικών και ολοφάνερη μομφή και κατηγορία των Ορθοδόξων…»9.

Και ο Νέρων κατηγόρησε τους Χριστιανούς ότι επυρπόλησαν την Ρώμη όταν έχει αποδειχθεί ότι οι Χριστιανοί στην εποχή του ήσαν τρομοκρατημένοι, εκρύπτοντο στις κατακόμβες για να λατρεύσουν τον θεό τους και ήσαν παντελώς αδύναμοι να πράξουν κάτι τέτοιο, γνωρίζοντες μάλιστα και τις συνέπειες της πράξεώς τους.

β. Ο Δαμάσκιος10 ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος. Είχε διορισθεί σχολάρχης στην νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών μισθοδοτούμενος από το Χριστιανικό κράτος του Ιουστινιανού. Το 529 διώχθηκε μαζί με άλλους οπαδούς του, για διδασκαλία παγανιστικών ιδεών, μεταβάς στην αυλή του αλλοεθνούς και αλλοθρήσκου Πέρση βασιλιά Χοσρόη και στην συνέχεια στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα όπου λειτουργούσε στο «ιερό» του Άμμωνος Δία.

Μετά την εκδίωξή του από την νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών (529) ανακίνησε το θέμα της Υπατίας και άρχισε να κατηγορεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Παρά ταύτα εσίγησε όταν επέστρεψε και πάλιν μετά της συνοδείας του εις τας Αθήνας το 533, με την μεσολάβηση του Πέρσου μονάρχου ο οποίος είχε εξασφαλίσει την διαβεβαίωση του Ιουστινιανού ότι δεν επρόκειτο να διωχθεί11

«…Ο Δαμάσκιος παρόλο που το φως της ευσεβείας καταπλημμύρισε τον κόσμο, αυτός κοιμόταν στο βαθύ σκοτάδι της ειδωλολατρείας…12.

-Στους αόριστους ισχυρισμούς κάποιων συγγραφέων ότι την Υπατία εδολοφόνησαν φανατικοί «παραβαλανείς» τους οποίους έχρισαν σωματοφύλακες του Κυρίλλου13.

-Στην γιγάντωση του μύθου της Υπατίας, που έγινε κατά τους νεώτερους χρόνους, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ενός Αγγλο-ιρλανδού συγγραφέως, του John Toland, που εξεδόθη στο Λονδίνο το 1720 με τίτλο: «Hypatia, or the history of a Most Beautiful, and most Learned…..emulation and cruelty of the Archibishop, Commonly but underserverdly, Titled St. Cyril».

Το περιεχόμενο του βιβλίου βρίθει ανακριβειών, αυθαιρέτων συμπερασμάτων αλλά και αντιχριστιανικού μένους.

Ποιος ήταν ο Τόλαντ; Πρώην Παπικός που ασπάσθηκε τον Προτεσταντισμό και αργότερα προσέγγισε τις ιδέες του Δεϊσμού.

Δεϊσμός: Η θεωρία που δέχεται την ύπαρξη του θεού, αλλά αποκλείει οποιαδήποτε επέμβαση αυτού στην πορεία του κόσμου, απορρίπτοντας ως εκ τούτου τα θαύματα, την Θεία Πρόνοια, κλπ. Ο Δεϊσμός ήταν μία από τις συνιστώσες του Διαφωτισμού. Κυριώτεροι θιασώτες του υπήρξαν οι Ρουσσώ, Βολταίρος, Λέσσιγκ, κ.α.  

-Στον λεγόμενο Γαλλικό Διαφωτισμό  που πήρε την σκυτάλη για την Υπατία, προεξάρχοντος του Βολταίρου.  Σε ένα από τα δοκίμιά του με το ψευδώνυμο Bolingbroke,  ο Βολταίρος παρουσιάζει την Υπατία ως προσωποποίηση της Ελληνικής φιλοσοφίας, της ελευθερίας και του πνεύματος.

Όλοι όμως γνωρίζουμε σήμερον ότι στα δοκίμιά του κατέγραφε τις αυθαίρετες, αβάσιμες και ανιστόρητες σκέψεις του λόγω του κοχλάζοντος αντιχριστιανικού μένους του! Στο συγκεκριμένο δοκίμιόν του γράφει ότι: «Ο Λόγος και η Ελευθερία δολοφονήθηκαν από τους κεκαρμένους μπράβους του Κυρίλλου, τους οποίους ακολουθούσε όχλος φανατικών»14.

  Ο Ζαν Φρανσουά Αρουέ ( το πραγματικό όνομα του Βολταίρου), πρώην σπουδαστής στο Ιησουϊτικό κολλέγιο του Λουδοβίκου, ο θεωρών εαυτόν «πεφωτισμένον» εξ ού και το προσωνύμιόν του (Γαλλικοποίηση του ονόματος Volta,  εφευρέτου της ηλεκτρεγερτικής δυνάμεως) , χαρακτηρίσας την αθανασίαν της ψυχής ως αυταπάτην,  πιστεύσας, σύμφωνα με προσφάτως αποκαλυφθείσα επιστολήν του, ότι ήταν νόθος γιός του Rochebrune οικογενειακού φίλου, μέλος της τεκτονικής στοάς από την 7^ην Απριλίου 1778, σφοδρός πολέμιος του Χριστιανισμού, και ειρωνευόμενος την Αγίαν Γραφήν, ήλθε 13 αιώνες μετά τον θάνατον της Υπατίας, να μας πληροφορήσει ότι την Υπατία την δολοφόνησαν οι Χριστιανοί του Κυρίλου!!!  

Την απάντηση σε αμφοτέρους έδωσε ένας άλλος Άγγλος, ο Τhomas Lewis (Τόμας Λιούϊς)  στο έργο του «The history of  Hypatia, a most impudent Schoοl Misterss. In defense of Saint Cyril and The Alexandrian clergy from the Aspersions of Μr. Toland» (Λονδίνο, 1721). Στον Τόλαντ αμέσως μετά την συγγραφή του βιβλίου του και στον Αρουέ, δια του έργου του, μέσα από τον… τάφον του!

Η ανατροπή των συκοφαντιών και αυθαιρέτων συμπερασμάτων των νεοφανών θιασωτών της Υπατίας, Τόλαντ και Αρουέ (Βολταίρου), από ένα μη Ορθόδοξο ερευνητή, αποτελεί την καλύτερη και αντικειμενικώτερη απάντηση στους υβριστές της Ορθοδοξίας και τους συκοφάντες του Κυρίλλου και των Χριστιανών (Ορθοδόξων).

                                                                                                                                                Συνεχίζεται

---

1 Ιουδαίος Ησύχιος, μαθητής της Υπατίας, 6^ος αιών. Απόσπασμα 7,998-1003.

2 Μεγ. Ελλην. Εγκ. Τ. 3^ος , σ. 551.

3 Χρονογραφία, Λόγος 14^ος.

4Θεοφάνους Χρονικόν, PG 108,225.

5Λεξικό Σουΐδα, σ 1059.

6Λεξικό Σουΐδα, σ 1059.

7Εκκλησιαστικός συγγραφεύς ακμάσας κατά τα μέσα του 5^ου αι και γράψας μη διασωθείσα Εκκλησιαστική ιστορία σε 12  βιβλία (Μεγ. Αμερικ. Εγκ. Τ. 20, σ. 601)

8Ευνόμιος: Αιρεσιάρχης του 4^ου αι. μ.Χ. επίσκοπος Κυζίκου. Εδίδασκε ότι όχι μόνον ο Υιός αλλά και το Άγιον Πνεύμα είναι κτίσμα και «ανόμοιον» προς τον Πατέρα.

9 Μυριόβιβλος, Η βιβλιοθήκη, 40, Εκδόσεις «Το Βυζάντιον», σελ. 49.

10 Δαμάσκιος (458-538): Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ο τελευταίος σχολάρχης της σχολής των Αθηνών εκδιωχθείς από τον Ιουστινιανό το 529.

11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 7^ος, σ.491.

12 Μ. Φώτιος, Μυριόβιβλος, τ. α. σ. 465.

13 Παραβαλανείς ή Παραβαλάνοι: Ομάδα των πρώτων χριστιανικών χρόνων επί Πάπα Διονυσίου (3^ος μ. Χ. αι.) οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά και την καύση των νεκρών (κυρίως από αρρώστιες). Προήρχοντο από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα αμφιβόλου θρησκευτικής πίστεως και ηθικής υποστάσεως.

Ποία ήταν η ταυτότητα των παραβαλανών; Αιγύπτιοι αντίζηλοι, Εβραίοι συνωμότες, κρυπτοπαγανιστές (πυρολάτρες), «Χριστιανοί» (ζηλωτές ου κατ’ επίγνωση-αιρετικοί) δηλ. ψευδοχριστιανοί; Μάλλον συνοθύλευμα ανθρώπων διαφόρων ταυτοτήτων (πολιτικών-θρησκευτικών-ηθικών). Όποιοι και αν ήσαν ποτέ δεν έδρασαν ως Ορθόδοξοι χριστιανοί και μάλιστα κατ’ εντολήν της επισήμου Διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

14 Examen important de Milord Bolingbroke ou le Aombeau du fanatisme ecrit vers la fin de 1736,Παρίσι, 1738, σ.185