Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 20ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

3.ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ: «ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» (Συνέχεια 19ου μέρους).

Παρά το πλήθος των στοιχείων, προερχομένων από πολλές και ποικίλες πηγές, που έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα για την Γ.Ε., ίσως μερικοί από τους αναγνώστες συνεχίζουν να δυσπιστούν, να αμφιβάλλουν και να προβληματίζονται για το αν πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για την Γ.Ε. όπως τις έχουν διαμορφώσει, με βάση εκείνα που εδιδάχθησαν  στις εκπαιδευτικές τους διαδρομές ή με όσα έχουν διαβάσει σε βιβλία της συμβατικής προπαγάνδας ή συστημικών συγγραφέων. Εκτιμάται ότι, οι ενστάσεις τους, πιθανώς να διατυπώνονται ως εξής  :

«Αποτελούν υπερβολή τα περί Μασωνίας, Ιλλουμινοποιημένης ή όχι….Αδιαφορούμε για Μασωνία, Ιουδαίους και μυστικές εταιρείες… Εμείς γνωρίζουμε ότι το 1789 ο λαός επανεστάτησε αυθόρμητα και ανέτρεψε την τυραννία των βα­σιλέων και ευγενών-φεουδαρχών, για να εγκαθιδρυθεί κράτος ισότητος, ελευθερίας και λαϊκής κυριαρχίας… Αυτά πιστεύουν σήμερα οι λαοί σε όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου».

Κατ’ αρχάς, όπως προείπαμε, τα στοιχεία που παραθέσαμε για την μεγάλη αποχή του Γαλλικού λαού από τις επαναστατικές και μετεπαναστατικές δραστηριότητες, τι είδους καθεστώς «ισότητος, ελευθερίας και λαϊκής κυριαρχίας» εγκαταστάθηκε, είναι πολλά, διασταυρωμένα ποικιλοτρόπως και συντριπτικά. Παρ’ όλα αυτά, σε μια τελευταία προσπάθεια προκειμένου να πεισθούν οι σύγχρονοι άπιστοι Νεο-Θωμάδες, θα προσθέσουμε μερικά ακόμη προερχόμενα από αναγνωρισμένες προσωπικότητες κύρους και κοινής αποδοχής…

Οι πηγές στις οποίες θα αναφερθούμε, είναι:

-O Αλφρέδος Ραμπώ (Alfred Nicolas Rambaud, 1842-1905), μέλος της Ακα­δημίας των καλών τεχνών των Παρισίων, διδάκτωρ της φιλολογίας, καθηγη­τής της Ιστορίας, υπουργός Παιδείας, Διευθυντής της εκδόσεως της Γενικής ιστορίας της Γαλλίας.1

-Ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Γουσταύος Λε Μπον.2

-Ο γνωστός Έλλην πολιτικός, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, θεωρού­μενος από πολλούς σαν ένας από τους πατριάρχες της σύγχρονης Δημο­κρατίας:

1η/ «Αν τα περί Μασωνίας είναι υπερβολικά, γιατί είχαν φροντίσει να έ­χει κάθε Σύνταγμα Στρατού και από μία Μασωνική στοά, όπου έκαναν α­δελφοποίηση οι αξιωματικοί με τους λοχίους; Διατί το πρώτον έργον των ε­παναστατών δεν ήταν η αδελφοποίησις αλλά ο ομαδικός πνιγμός των Α­ξιωματικών του πολεμικού Ναυτικού;» [Alfred Nicolas Rambaud, Histoire de la civilisation française (2 vols., 1885, 1887; 9th ed., 1901)].

2η/ «Ο λαός αποδέχεται γενικά μίαν επανάσταση χωρίς να γνωρίζει το γιατί και όταν τυχαία φθάσει στο σημείο να το αντιληφθεί, η επανάσταση έ­χει πια τελειώσει από πολύν καιρό. Ο λαός κάνει μίαν επανάσταση, γιατί σπρώχνεται να την κάνει αλλά επειδή δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγμα­τα από τις ιδέες των δημαγωγών του, τις εξηγεί με τον τρόπον του κι’ ο τρό­πος αυτός δεν μοιάζει καθόλου με τον τρόπον των αληθινών πρωτεργατών του κινήματος. Η Γαλλική επανάσταση παρέχει σ’ αυτό το σημείο ένα εκ­πληκτικό παράδειγμα.

Η Επανάσταση του 1789 είχε σαν πραγματικό σκοπό να αντικατα­στήσει την εξουσία των ευγενών με την εξουσία της αστικής τάξεως. Στην πρώτη αυτή φάση της Γαλλικής Επαναστάσεως πολύ λίγο έμπαινε ζήτημα για τον λαό. Είχε βέβαια διακηρυχθεί η λαϊκή κυριαρχία, αλλά μεταφραζόταν μόνο με το δικαίωμα να εκλέγει τους αντιπροσώπους του. Ο λαός εντελώς αμόρφωτος, μη ελπίζοντας, όπως η αστική τάξη, ν’ ανεβεί τις βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας, μη νοιώθοντας διόλου τον εαυτό του ισότιμο με τους ευγενείς και μη φιλοδοξώντας να το πετύχει, είχε βλέψεις και συμφέροντα πολύ διαφορετικά από τα συμφέροντα των ανεπτυγμένων τάξεων της κοι­νωνίας.

Οι αγώνες της Εθνοσυνελεύσεως με την βασιλική εξουσία οδήγη­σαν στην ανάμιξη του λαού σ’ αυτήν την πάλη. Η όλο και μεγαλύτερη συμ­μετοχή του λαού μετέβαλε πολύ γρήγορα την αστική επανάσταση σε λαϊ­κή. Η μεταμόρφωση αυτή έγινε πολύ γρήγορα, όταν ο λαός άκουσε τους αν­θρώπους εκείνους, που τους θεωρούσε σαν κυβερνήτες του να τον διαβεβαιώνουν, ότι ήταν ίσος με τους παλαιούς αφέντες του. Εθεώρησε τότε τον εαυτόν του θύμα κι’ άρχισε να λεηλατεί, να πυρπολεί, να σφάζει, νομίζοντας ότι εξασκεί κάποιο δικαίωμα. Η μεγάλη δύναμη των επαναστατικών αρχών, κατέληξε γρήγορα στο να δώσει ελεύθερη διέξοδο στα ένστικτα της πρωτό­γονης βαρβαρότητας, που χαλιναγωγούνταν ως τότε από τους πανάρχαιους απαγορευτικούς φραγμούς του κοινωνικού περιβάλλοντος, από την παρά­δοση και τους νόμους.

Τα πλήθη σπάζοντας κάθε μέρα όλους τους κοινωνικούς φραγμούς που τα συγκρατούσαν, είχαν την εντύπωση πως αποκτούσαν μια απεριόρι­στη εξουσία και δοκίμαζαν την χαρά να βλέπουν τους παλιούς αφέντες τους να αφανίζονται και να απογυμνώνονται...Ο νόμιμος(;) αυτός θρίαμβος των αταβιστικών ενστίκτων ήταν τρομερός...Οι νόμοι της ψυχολογίας των όχλων δείχνουν ότι ο λαός δεν ενεργεί ποτέ χωρίς δημαγωγούς...Ο όχλος που ξεσηκώνεται από τους δημαγωγούς, ενεργεί κυρίως σαν μάζα. Η δράση του μπορεί να παραβληθεί με την δράση μιας οβίδας, που τρυπάει ένα θώ­ρακα με την ενέργεια μιας δύναμης που δεν εδημιούργησε. Ο όχλος σπανίως αντιλαμβάνεται κάτι από τις επαναστάσεις, που συντελέστηκαν με την βοήθειά του. Ακολουθεί υπάκουα τους δημαγωγούς, χωρίς καν να προσπαθεί να μαντέψει τι επιθυμούν να γίνει. Ανέτρεψε τον Κάρολο τον Ι΄, εξ αιτίας των διαταγμάτων του, χωρίς νάχει καμμίαν ιδέα για το περιεχόμενό τους και θα βρισκόταν σε αμηχανία, αν τον ρωτούσαν αργότερα, γιατί ανέτρεψε τον Λουδοβίκο-Φίλιππο» (Η ψυχολογία των επαναστάσεων, Γουσταύος Λε Μπον, εκδ. Μαρή, σ. 63-67).

Να, ποιος ήταν ο ρόλος του Γαλλικού λαού στα τραγικά γεγονότα του 1789, τον οποίον οι σύγχρονοι Ηρακλείς της Δημοκρατίας σκόπιμα αποκαλούν «κυρίαρχο» εκθειάζουν δήθεν και υπερεκτιμούν για ευνόητους λόγους, σαν «πρωταγωνιστή».

Ο αυτόφωτος και βουλομάχος Γαλλικός λαός ήτο ΑΠΩΝ από τα γεγονότα του 1789, προ της παραδόσεως-πτώσεως της Βαστίλλης. Ο θλιβερός «πρωτα­γωνιστής» της περιόδου εκείνης ήταν ο σκοταίος όχλος (διότι μόνον ο ό­χλος συμμαχεί και καθοδηγείται από τις σκοτεινές και αποκρυφιστικές δυ­νάμεις που στοχεύουν ΠΑΝΤΟΤΕ στην διάλυση Εθνών-λαών-κρατών).

Εκείνο το θηριοποιημένο πλήθος συμπαρέσυρε αργότερα βιαίως και με την απειλήν του αποκεφαλισμού και άλλες λαϊκές μάζες, οι οποίες συνολικώς και συγκριτικώς με τον γαλλικό πληθυσμό, ήταν ένα μικρό τμήμα του γαλλικού λαού, με τις οποίες συναπετέλεσε την καταστροφική καταιγίδα που εσάρωσε την άλλοτε κραταιά Γαλλία.

Ο «Επαναστάτημένος Γαλλικός λαός», λοιπόν, τον Ιούλιον του 1789, ήταν μια ετεροφορτισμένη, άβουλη, φλεγόμενη, αφιονισμένη και αιμοχαρής μάζα εγκληματιών, καταδίκων, αλητόβιων, λιποτακτών που απελευθέρωσε όλα τα κτηνώδη ένστικτά της και εστάλη στην πρώτη γραμμή, σαν υπνωτι­σμένος ψυχρός και αδίστακτος εκτελεστής-καταλυτής του νόμου και της τάξεως, από τον «άγνωστο υλακόμωρον υπνωτιστήν του».

Τον Σατανολάτρη εμπρηστή της Παγκόσμιας Ειρήνης και καταστροφέα της ανθρωπότητος. Τον φθονερό, μισαρό, δειλό και πανούργο Αρχιερέα του Σατανά, τον Ταλμουδιστή Ιουδαίο!!!.

Τον Ιουδαίο με τους διαβολικούς συνεργάτες του (ιερείς και νεωκόρους του Ναού του Εωσφόρου), που είχαν προκαθορισμένη αποστολή, τουτέστιν να εγκαθιδρύσουν μία νέα τυραννική Τάξη πραγμάτων, την ούτω αποκληθείσα Αστική Δημοκρατία. Μία δημοκρατία που οι Ιουδαίοι είχαν την δύναμη να ελέγχουν ή τουλάχιστον όπως απεδείχθη από τα μεταγενέστερα γε­γονότα, την δύναμη να αποκτήσουν σταδιακά τον ολοκληρωτικό έλεγχό της, όπου και αν επεκράτησε, σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου.                      

3η/ «Γεύθηκε ο λαός, γράφει ο Οκτάβ Ωμπρύ, το αίμα. Από την στιγμή ε­κείνη θάναι αιμοχαρής. Η νίκη του τον έκανε να μεθύσει. Το μυαλό του τρι­κλίζει. Οι αστοί του Δημαρχείου τον κολακεύουν με χαμέρπεια. Ένας θρύ­λος διαμορφώνεται (Σ.Σ: Ένας μύθος διαμορφώνεται. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ). Οι νικητές της Βαστίλλης που είναι ληστές, γίνονται ήρωες» (Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελόπουλος, 1976, τ. 6ος σ. 373-374).

*

Για να επιβιώσει, όμως, η Νέα Δημοκρατική Τάξη και να καλύψει τους αχνούς του αίματος που πλημμύριζε τους δρόμους, τις οικίες και τα χωράφια ο­λόκληρης της Γαλλίας, και όσα άλλα ανοσιουργήματα εσχεδίαζε για το μέλλον,  αλλά να συγκαλύψει και την παταγώδη αποτυχίαν της, με την άνευ όρων παράδοση της εξουσίας σ’ ένα άλλον Μονάρχην-Δικτάτορα-Βασιλέα, τον Ναπολέοντα, έπρεπε κατ’ αρχάς να παρουσιάσει κάποιο θεωρητικό και κοινω­νικό προσωπείο, με συγκεκριμένους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους. Έτσι θα «έπειθε» τον λαό για την ιστορική αναγκαιότητα και την πο­λιτική της μοναδικότητα.

Έσπευσαν λοιπόν οι κυνικοί εγκέφαλοι της εποχής εκείνης, με ε­μπροσθοφυλακή τους αυτοαποκαλούμενους «διαφωτιστές» ή εγκυκλοπαιδιστές (δηλαδή σκοταδιστές) στις Ταλμουδικές βιβλιοθήκες, εμελέτησαν ραββινικά συγγράμματα, συνεβουλεύθησαν "έγκριτους" επιστήμονες και τελικά συνέταξαν και παρέδωσαν στους λαούς την λεγομένη θεωρία περί Φιλε­λευθερισμού ή Αστικής Δημοκρατίας.

Μία θεωρία που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο ιδεολογικός μανδύας μιας νέας οφιώδους πανουργίας, μιας παγκόσμιας μονοπωλιακής, πολιτικο­οικονομικής επιχειρήσεως για την λαφυραγώγηση των Εθνών στο όνο­μα, δήθεν, της ελευθερίας, της αδελφότητος και της ισότητος!

Μιας Οικουμενικής εμπορευματικής επιχειρήσεως για την καταλήστευση των λαών, συσταθείσης από μία συμμορία Ιουδαίων και Ιουδαιολάγνων απατεώνων, οι οποίοι διεγράφησαν από τις καταστάσεις των βασιλικών αυλών και φεουδαρχικών δείπνων, όπου ήσαν μονίμως τρόφιμοι μέχρι το 1789, και μετεγράφησαν αιφνιδίως στους καταλόγους της «δοκιμαζομένης» ή κατ’ άλ­λους «καταπιεζομένης» Νέας Αστικής Τάξεως.

«Η αμερικανική επανάσταση και η γαλλική επανάσταση οικοδόμη­σαν τις ιδεολογικές βάσεις της εμπορευματικής κοινωνίας, στην οποία ζούμε και της οποίας η Ντίσνεϋλαντ είναι μια έκφραση» (Γαλλική και Αμερικα­νική επανάσταση, Πιέρ Βιάλ,1987).

«Πράγματι όταν εξετάζουμε τα κείμενα της διακηρύξεως της ανε­ξαρτησίας και του αμερικανικού Συντάγματος από την μία και από την άλ­λη τα κείμενα που εκφράζουν τις αρχές του 1789, βρίσκουμε την έκφραση των ίδιων αρχών, της ίδιας ιδεολογίας. Αυτή στηρίζεται στον οικουμενισμό, στον ατομικισμό και στον ωφελιμισμό» (όπως ανωτέρω).

Οι χαρακτηρισμοί για την αποκρυφιστική Ιουδαϊκή συμμορία των εμπνευστών και πρωτεργατών της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, δεν α­ποτελούν σχήμα λόγου. Τόσον τα αρχικά όσον και τα μετεπαναστατικά βδελύγματά τους, προκύπτουν από ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεί­α που παρουσιάσαμε μέχρι τώρα, κυριώτερα των οποίων ήσαν:

-Απαγόρευση της λειτουργίας των χριστιανικών μοναχικών ταγμάτων.

-Αιματηροί διωγμοί, εκτελέσεις των μοναχών και δημόσιοι εξευτελισμοί του μοναχικού σχήματος.

-Εξαναγκασμός των ιερέων με την απειλή της ποινής του θανάτου, σε όρκο πίστεως προς το νέο «Σύνταγμα».

-Εκτέλεση επιστημόνων οι οποίοι δεν εδέχοντο τις υλιστικές θέσεις των αθέων σφαγέων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Λαβουαζιέ3.

«Όταν οι άθεοι του Ροβεσπιέρου έγιναν κύριοι της Γαλλικής επαναστάσεως συνέλαβαν τον πιστόν Λαβουαζιέ, τον ιδρυτήν της νεωτέρας χημείας και τον εξετέλεσαν! Και ενώ ο Λαβουαζιέ εζητούσε να αναβληθεί η εκτέλεσίς του δι’ ολίγας ημέρας ώστε να τελειώσει την μελέτην του περί «αναπνοής των ζώων», το δικαστήριον των αθέων…δημοκρατών του έδιδε την απάντησιν: Η Δημοκρατία δεν χρειάζεται πλέον επιστήμονας» (Η Χριστιανική πίστις εις τον αιώνα της Επιστήμης, Νικ.Βασιλειάδης, 1989).

-Δημιουργία νέων θρησκειών. Εγκαινίαση της λογικής ως νέας θρησκείας και εορτασμός λατρευτικώς τόσον εντός των βεβηλωθεισών εκ­κλησιών, όσον και εντός του διευθυντηρίου των επαναστατών.

«Οι επαναστάτες έντυσαν μια τραγουδίστρια της όπερας σαν την θεά Νίκη και καθιέρωσαν λατρευτικές τελετουργίες αφιερωμένες σ αυ­τήν. Απαγόρευσαν κάθε τι το χριστιανικόν… Μυστικοί αστυνόμοι γυρνούσαν παντού κατηγορώντας χιλιάδες αθώους ανθρώπους σαν συνωμότες ε­νάντια στο θεϊκό κράτος...Όλα αυτά φυσικά δικαιολογήθηκαν κάτω από την έλευση μιας νέας εποχής: Ισότητος, Αδελφότητος και Ελευθερίας..» (Οι Αρχαίες Αυτοκρατορίες της νέας Εποχής, Paul de Parrie-Mary Pride, σ. 180).

«Το 1792 μέσα στην παραζάλη της Γαλλικής επαναστάσεως που κατάργησε με διάταγμα τον Θεό και τον Χριστό και απεφάσισε να φτιάξη δική της θρησκεία, ένας La Reveiller έφτιαξε μιας ιδικής του εμπνεύσεως θρησκεία, την θρησκεία των φιλανθρώπων. Είχε πίσω του όλο τον παντοδύναμο μηχανισμό της Γαλλικής επαναστάσεως...» (Τι είναι Χριστός, Μητροπολίτου Πρεβέζης Μελετίου, 1991, σ. 94...αναφορά στο βιβλίο του Anton Koch, Hom. Handbuch, Bd I. Freiburg, 1952, σ. 445).

-Άρνηση και καταπολέμηση της θεότητος του Χριστού και της δι­δασκαλίας Του.

-Προαγωγεία της ειδωλολατρείας και αθεΐας, με αποκορύφωμα τα υστερικά κηρύγματα του ιουδαίου βουλευτού Ζακ Ντυπόν, εντός της εθνοσυνελεύσεως, υπό τα θυελλώδη χειροκροτήματα των λοιπών βουλευ­των:

«Πολίτες, θέλετε να στερεώσετε την δημοκρατίαν; Αναγείρατε νέους βωμούς! Η φύσις και ο νους, ιδού μερικοί εκ των θεών του ανθρώπου, ιδού μερικοί εκ των θεών μας. Σπεύσατε, διδάξατε εις τα σχολεία, το νέον τούτο κήρυγμα»(Οι αιρετικοί, ο αντίχριστος, οι σπουδασταί των Γραφών και η καθαιρούσα τούτους δίστομος μάχαιρα της βασιλείας του Χριστού. Σωτήριος Κυριαζόπουλος, Αθήναι, 1934).

Κάτω από αυτές τις απερίγραπτα τραγικές συνθήκες, την κόλαση της αντιχριστιανικής υστερίας και τον ατελεύτητα ανατριχιαστικό ήχο της λαιμητόμου, την οποίαν δεν απέφυγαν ούτε οι πρωτεργάτες της παραδόσεως-πτώσεως της Βαστίλλης, γεννήθηκε η Νέα Δημοκρατική Τάξη πραγμάτων!!!

Οι σύγχρονοι θεωρητικοί και υπέρμαχοι της Δημοκρατίας κάθε φορά που αναφέρονται στα γεγονότα του 1789 κομπάζουν αντί να αισχύνωνται, θριαμβολογούν αντί να θλίβωνται για τα εγκλήματα και τους εξευτελισμούς του ανδραπώδους πλήθους, σε βάρος ανθρώπων και ανθρωπίνων αξιών.

Στροβιλιζόμενοι μέσα στην παραζάλη της ιδιοτελείας, της χρηματολατρείας, της μυθώδους  και ποικιλόμορφης αμοιβής τους από το ΣΥΣΤΗΜΑ (για παροχή «υπηρε­σιών» υποτελείας), του ψεύδους και της υποκρισίας, χαρακτηρίζουν σαν Δημοκρατία την κοινωνικοπολιτική συγκρότηση μιας «ισόνομης και φιλε­λεύθερης» πολιτείας στην οποία η κυβέρνηση εκλέγεται, λένε, κατόπιν ψηφοφορίας (εκλογές) από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου πολίτες και η εξου­σία ασκείται αντιπροσωπευτικά στο όνομα του λαού (ΣΣ: Ανεξιχνίαστο το βάθος του ανερυθρίαστου φαρισαϊσμού τους).

«Λέγεται συνήθως ότι η Δημοκρατία συνίσταται εις την διακυβέρνησιν του λαού υπό του λαού. Λακωνικός ορισμός αλλά περιεκτικός και κατ’ αρχήν ακριβής. Διότι είναι γεγονός ότι κύριον χαρακτηριστικόν του δημο­κρατικού πολιτεύματος είναι η διακυβέρνησις του εν ευρεία εννοία λαού- τουτέστιν των πολιτών ή ιθαγενών-υπό του εν στενή εννοία λαού ή άλλως- των ενεργών πολιτών, του εκλογικού σώματος. Αλλά η συγκρότησις του τε­λευταίου τούτου, δια να υπάρχει δημοκρατία, πρέπει να στηρίζεται εις τας αρχάς της καθολικότητος και της ισότητος, να ανήκει δηλαδή το εκλογικό δικαίωμα εις όλους τους ωρίμους και ικανούς προς ενέργειαν πολίτας, άνευ εξαιρέσεως κατηγοριών και άνευ θεσπίσεως προσόντων κοινωνικής και οι­κονομικής φύσεως ή μορφώσεως, έκαστος δε πολίτης να διαθέτει μία ψή­φον. ..

Απαιτείται, εξ’ άλλου, η συνδρομή και μιας δευτέρας προϋποθέσεως, δηλαδή το επί τη βάσει των αρχών της καθολικότητος και της ισότητος συγκροτούμενον εκλογικόν σώμα να είναι το κυρίαρχο όργανο του κρά­τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, τόσον η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας όσον και εκείνη της καθολικότητος και της ισότητος του εκλογικού δικαιώματος, πα­ρουσιάζονται αρρήκτως συνδεδεμέναι προς την έννοιαν της Δημοκρατίας.4

Αυτή την συγκρότηση της πολιτείας που οι σύγχρονοι πολιτικοί ιε­ροφάντες βαπτίζουν σαν Δημοκρατία (Δ), συναντάμε σήμερα με διάφορες μορ­φές κυριώτερες των οποίων είναι:

-Έμμεση Δημοκρατία: Όταν η κρατική εξουσία ασκείται με όργανα που εκλέγονται από τον λαό. Διακρίνεται σε:

.Προεδρική ή αβασίλευτη: Ο ανώτατος άρχων είναι αιρετός και όχι κληρονομικός, εκλεγόμενος απ’ ευθείας από τον λαό (Γαλλία), έμμεσα από τους εκλέκτορες (Η.Π.Α.) ή από τα αντιπροσωπευτικά σώματα (Ιταλία).

.Κοινοβουλευτική: Ο πρόεδρος εκλέγεται από το νομοθετικό σώμα (βουλή) ή σε ωρισμένες περιπτώσεις από τον ίδιο τον λαό.

-Άμεση ή «καθαρή» Δημοκρατία: Ο λαός ασκεί άμεσα την κρατική ε­ξουσία στις κυριώτερες μορφές της (π.χ. διενέργεια δημοψηφίσματος για να αποφανθεί ο λαός αν εγκρίνει την διατήρηση ή διάλυση των Ενόπλων Δυ­νάμεων, όπως συμβαίνει στην Ελβετία).

-Βασιλευομένη Δημοκρατία: Τα δικαιώματα του ανωτάτου κληρο­νομικού άρχοντος (βασιλεύς) καθορίζονται δια του Συντάγματος (Δανία, Αγγλία, Ολανδία, Σουηδία και Ελλάς από το 1864 μέχρι το 1973 με μικρά διαλείμματα).

-Συνταγματική Δημοκρατία: Η άσκηση της κρατικής εξουσίας κα­θορίζεται με κάθε λεπτομέρεια από τις διατάξεις του Συντάγματος και οι ο­ποίες δεν τροποποιούνται ούτε καταργούνται παρά μετά από διαδικασίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα.

Ο συνήθης τύπος δημοκρατικού πολιτεύματος στην εποχή μας εί­ναι ο κοινοβουλευτισμός ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η κυβέρνηση που προέρχεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ασκεί εξουσία μόνον εφ’ όσον απολαμβάνει της εμπιστοσύνης από την πλειοψηφία του κοινο­βουλίου, ανεξάρτητα από το προβλεπόμενο χρονικό διάστημα για το οποίο εξελέγη με τις εκλογές.

Κοινοβούλιο καλείται το αντιπροσωπευτικό σώμα το οποίον ασκεί (μόνο ή μετά του ανωτάτου άρχοντος) την νομοθετικήν εξουσία.

*

Όπως προανεφέρθη, θεωρητικοί εγκέφαλοι της σύγχρονης δημο­κρατίας στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν και κατοχυρώσουν την κατ’ αυτούς νομιμότητα του «νεογνού» του 1789, έσπευσαν να το περιβάλ­λουν με ιστορικά-ηθικά-πολιτικά-κοινωνικά σπάργανα, τα οποία ονόμασαν «αρχές λειτουργίας».

Σαν θεμελιωδέστερη άρχή, διεκηρύσσετο από τους θεωρητικούς της Δ., η λεγομενη «λαϊκή κυριαρχία» (τα πάντα εκπηγάζουν από τον λαό, γίνονται δια του λαού και στο όνομα του λαού) ενώ οι βασικές αρχές είναι της ισότητος, της ατομικής ελευθερί­ας, της πολιτικής ελευθερίας και της πλειοψηφίας.

-Ισότης:

Σύμφωνα με την δημοκρατία, όλοι οι άνθρωποι γεννώνται και παραμένουν ίσοι κατά τα δικαιώματα ανεξάρτητα από την κοινωνική-οικονομική-πνευματική τους κατάσταση (Άρθρο 1 της διακηρύξεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου, της Γαλλικής εθνοσυνελεύσεως στις 26-8-1789).

Κατά την τελετήν υπογραφής του νόμου περί πολιτικών δικαιωμά­των στις Η.Π.Α.  ο τότε πρόεδρος Λύντον Τζόνσον επεκαλέσθη μεταξύ άλ­λων και την ισότητα όλων απέναντι στον Θεό, αδιακρίτως φυλής.

«Όλοι οι άνθρωποι γεννώνται ελεύθεροι και ίσοι εις την αξιοπρέ­πειαν και τα δικαιώματά τους, θα πρέπει δε να συμπεριφέρωνται μεταξύ τους εν πνεύματι αδελφότητος» (Άρθρον 1 διεθνούς δηλώσεως περί ανθρω­πίνων δικαιωμάτων την οποίαν απεδέχθη ομόφωνα η Γενική Συνέλευσις του Ο.Η.Ε. στις 29 Νοεμβρίου 1948).

-Ατομική Ελευθερία:

Το δικαίωμα της ελευθέρας προσωπικής δράστηριότητος του ατό­μου απαγορευόμενης κάθε παρεμβάσεως του κράτους, πλην των περιπτώ­σεων που κρίνεται ότι η επέκτασή της παραβιάζει τους νόμους του κρά­τους.

Η έννοια της ατομικής ελευθερίας κατά την Δ. αποτελεί συνισταμένη επί μέρους ελευθεριών, ήτοι:

.Θρησκευτικής.

.Επιλογής εργασίας και ατομικής ιδιοκτησίας.

.Νομικής υπερασπίσεως από αυθαιρεσίες του κράτους.

.Κοινωνικών σχέσεων και προσωπικής ασφαλείας.

.Εκπαιδεύσεως(στοιχειώδους-μέσης-ανωτέρας) και γενικής μορφώσεως.

-Πολιτική Ελευθερία:

Το δικαίωμα κάθε πολίτη να οργανώνεται σε κόμματα, συλλό­γους, οργανώσεις και να εκφράζει είτε ο ίδιος είτε δια των οργάνων του, τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Δια της πολιτικής ελευθερίας, θεωρείται ότι «συμμετέχει» άμεσα η έμμεσα στην άσκηση της εξουσίας(δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι).

-Πλειοψηφία:

Το δικαίωμα που παρέχεται στο κόμμα που πλειοψήφησε στις ε­κλογές, να σχηματίσει κυβέρνηση, της πλειοψηφίας νοουμένης είτε σαν απόλυτης (πάνω από 50%), είτε σαν σχετικής (μεγαλύτερο ποσοστό από τα υ­πόλοιπα κόμματα, όπως ορίζουν οι εκάστοτε εκλογικοί νόμοι).

Πέραν από τις παραπάνω αρχές, για την λειτουργία του δημοκρατι­κού πολιτεύματος πρέπει να συντρέχουν και ορισμένες απαραίτητες προϋ­ποθέσεις, οι οποίες είναι:

-Ελευθερία Λόγου-Τύπου-Σκέψεως.

-Πολυκομματισμός.

-Καθολική ψηφοφορία.

-Διεξαγωγή ελεύθερων και αδιάβλητων εκλογών.

                                                              *

Οι παραπάνω αρχές και προϋποθέσεις λειτουργίας της Δημοκρατί­ας, που συνιστούν το βάθρο και τους κίονες του δημοκρατικού οικοδομή­ματος, θα αναλυθούν και ακτινογραφηθούν στα επόμενα κεφάλαια, μέσα από το πρί­σμα της ιστορικής αλήθειας, της εγχώριας και διεθνούς πραγματικότητος, της ζώσης κοινωνικής καθημερινότητος καθώς και των κειμένων των ιδίων των θεωρουμένων σαν πατέρων και διδασκάλων της Δημοκρατίας.     

Αντίθετα με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι δημοχαριστές (οι κολακεύοντες τον όχλον), θα παρουσιασθεί η Δημοκρατία απηλλαγμένη από τα απύθμενα ψεύδη, την ωραιο­ποιημένη μάσκα του ανθρωπισμού και απογυμνωμένη, όπως ακριβώς είναι η φύση, η δομή και η λειτουργικότητά της.

Αυτό θα γίνει κάτω από το ανε­λέητο σφυροκόπημα μίας άδολης κριτικής, αυτής που αρνείται η ίδια η Δημοκρατία να γίνει δημόσια, γιατί δεν την συμφέρει. Γιατί αν γινόταν, τότε θα απεκαλύπτετο ο Μύθος της Δημοκρατίας και η απάτη της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!

Στο τέλος αυτής της διζήσεως, που η φιλελεύθερη, δήθεν, Δημο­κρατία απαγορεύει να γίνει γνωστή στον λαό, χαρακτηρίζοντάς την άλλοτε μεν ως περιττή, διότι κατ’ αυτήν η κριτική της Δημοκρατίας γίνεται από τους νομίμους «αντιπρο­σώπους του λαού» στην βουλή, άλλοτε δε ως «επικίνδυνη», «αβάσιμη», «ακροδεξιά», «εξτρεμιστική», «φασιστική», κλπ, θα αποδειχθεί εάν η σημερινή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αποτελεί:

-Το μοναδικό αλκτήριο (φάρμακον, αντίδοτον), για τα δεινά της ανθρωπότητος, όπως ισχυ­ρίζονται οι θιασώτες της ή

-Τον άναγνο (μιαρόν) ΜΥΘΟ των εξουσιαστών και απόλιδων, όπως διατείνονται οι αγηνόρειοι αντίπαλοι της σημερινής (ψευδο) Δημοκρατίας.

Συνεχίζεται

---

1 Alfred Nicolas Rambaud, was born in Besançon. After studying at the École Normale Supérieure, he completed his studies in Germany. He was one of that band of young scholars, among whom were also Ernest Lavisse, Gabriel Monod and Gaston Paris, whose enthusiasm was aroused by the principles and organization of scientific study as applied beyond the Rhine, and who were ready to devote themselves to their cherished plan of remodelling higher education in France. He was appointed répétiteur at the École des Hautes Études on its foundation in 1868.

His researches were at that time directed towards the Byzantine period of the Middle Ages, and to this period were devoted the two theses which he composed for his doctorate in letters, De byzantino hippodromo et circensibus factionibus (revised in French for the Revue des deux mondes, under the title of Le monde byzantin; le sport et l'hippodrome, 1871), and L'Empire grec au Xe siècle, Constantin Porphyrognete (1870).

This latter work is still accepted as a good authority, and caused Rambaud to be hailed as a master on the Byzantine period; but with the exception of one article on Digenis Acritas, in the Revue des deux mondes (1875), and one other on Michael Psellus, in the Revue Historique (vol. iii., 1876), Rambaud's researches were diverted towards other parts of the East: The Franco-Prussian War inspired him with the idea for some courses of lectures which developed into books: La domination française en Allemagne; les Français sur le Rhin, 1792–1804 (1873) and L'Allemagne sous Napoleon I. 1804–1811 (1874). He watched attentively the role played by Russia, and soon observed how much to the interest of France, a good entente with this power would be.

He accordingly threw himself into the study of Russian history, staying in Russia in order to learn its language, institutions and customs. In 1874 he took part in the 3rd Archeological Congress that was held in Kiev, and wrote a report on it for the "Revue des Deux Mondes". On his return, he published La Russie épique, a study of the dumas, Ukrainian epic songs (1876), a short but excellent Histoire de la Russie depuis les origines jusqu'à l'année 1877 (1878; 5th ed., 1900), Français et Russes, Moscou et Sévastopol 1812–1854 (1876; 2nd ed., 1881), and finally the two important volumes on Russian diplomatic history in the Recueil des Instructions données aux ambassadeurs (vols. vii. and ix., 1890 and 1891). He was not improbably moved by considerations of foreign policy to publish his Russes et Prussiens, guerre de Sept Ans (1895), a popular work, though based on solid research.

After teaching history in the Faculties of Arts at Caen (1871) and Nancy (1873), he was called to the Sorbonne (1883), where he was the first to occupy the chair of contemporary history. By this time he had already entered into politics; he had been chef du cabinet of Jules Ferry (1879–1881), though this did not distract him from his literary work. It was under these conditions that he composed his Histoire de la civilisation française (2 vols., 1885, 1887; 9th ed., 1901) and his Histoire de la civilisation contemporaine en France (1888; new ed. entirely revised, 1906), and undertook the general editorship of the Histoire générale du IVe siècle jusqu'à nos jours. The plan of this great work had been drawn up with the aid of Ernest Lavisse, but the entire supervision of its execution was carried out by Rambaud.

He was anxious to see the rise of a Greater France, on the model of Greater Britain, and it was with this idea that he undertook to present to the public a series of essays, written by famous explorers or political men, under the title of La France coloniale, histoire, geographie, commerce (1886; 6th ed., 1893).

Having become senator for the département of Doubs (1895–1902), Rambaud held the position of minister of Public Instruction from 29 April 1896 to 28 June 1898, and in that capacity endeavoured to carry on the educational work of Jules Ferry, to whose memory he always remained faithful. He dedicated to his former chief a book (Jules Ferry, 1903), which is a valuable testimony to the efforts made by France to organize public education and found a colonial empire; but this fidelity also won him some enemies, who succeeded for some time in preventing him from becoming a member of the Institute. He was finally elected a member of the Académie des Sciences morales et politiques on 11 December 1897 in place of the duc d'Aumale, of whose life he wrote an account (vol. xxii., 2nd series, of the Mémoires of this academy). His many interests ended by wearing out even his robust constitution, and he died at Paris in 1905.

2 Ο Γουσταύος Λε Μπον (1841, Nogent-le-Rotrou - 1931, Παρίσι) υπήρξε ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός και αρχαιολόγος. Από το 1876 αφοσιώθηκε στην ανθρωπολογία, την ιστορία και την αρχαιολογία, χωρίς όμως να πάψει να ενδιαφέρεται για την ιατρική.

3 Λαβουαζιέ Αντώνιος-Λαυρέντιος (1743-1794): Διάσημος Γάλλος χημικός. Ανέτρεψε την θεωρία του φλογιστού και απέδειξε ότι η καύση είναι ένωση με οξυγόνο. Σ' αυτόν οφείλονται η ανακάλυψη του αζώτου ως συστατικού του ατμοσφαιρικού αέρα, η εφεύρεση του χημικού ζυγού και ο διαχωρισμός του νερού στα συστατικά του.

4 Κ. Γεωργόπουλος, καθηγητής Συνταγματικού δικαίου, εφ. Ελεύθερος Κό­σμος 15-3-1981.