Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 31ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

11. ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ

α. Καθολική ψηφοφορία και πολιτική Ελευθερία

Ενώ η Δ. διακηρύσσει από την μία πλευρά, την ιερότητα των ατομι­κών δικαιωμάτων και της πολιτικής ελευθερίας, από την άλλη υποχρεώνει τους πολίτες, με την απειλή της ποινικής διώξεως, να μεταβαίνουν στα εκλο­γικά κέντρα για να ψηφίσουν την ημέρα των εκλογών.

Η ρίψη του ψηφοδελτίου στις κάλπες είναι υποχρεωτική, διατείνο­νται οι θεωρητικοί και νομικοί εγκέφαλοι της Δ. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό προσελεύσεως στις κάλπες, τόσο περισσότερο ξελαρυγγιάζεται η Δ. για καθολική και...παλλαϊκή συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες για την επιλογή της κυβερνήσεως.

Χωρίς να παραγνωρίζεται το μεγάλο πολιτικό νόημα της λευκής ψήφου, εκείνο το οποίον υπολογίζει και τρέμει περισσότερο η Δ. είναι η α­ποχή του λαού από τις ψηφοφορίες και η λευκή ή άκυρη ψήφος.

«Οι πρόσφατες σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι η λευκή ψήφος ίσως φθάσει το 20% ποσοστό ισοδύναμο με τις ψήφους του τρίτου μεγάλου κόμματος της Ιταλίας...Οι οπαδοί της λευκής ψήφου παροτρύνουν ο ένας τον άλλον να πάνε στις κάλπες και να ρίξουν λευκή ψήφο διαμαρτυρίας και ακόμη να γράψουν πάνω «παλιάτσοι», «Ντροπή» στέλνοντας το μήνυμά τους.

Ένας συνταξιούχος δάσκαλος στην Ρώμη είπε: Πιστεύουμε ότι μία λευκή ή άκυρη ψήφος θα καταστήσει σαφές στα κόμματα ότι τους βαρεθή­καμε. Ξέρουμε ότι δεν προτείνουμε κάποια εναλλακτική λύση. Απλώς ελπί­ζουμε ότι αν είμαστε αρκετοί, κάποτε κάτι μπορεί ν’ αλλάξει».1

Πως θα τολμήσει η Δ. να δικαιολογήσει την λεγομένη λαϊκή κυριαρ­χία όταν έχουμε για παράδειγμα, σε κάποια εκλογική αναμέτρηση 10%-20% λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια και 30-40% αποχή του εκλογικού σώματος;

Που θα στηρίξει η Δ. τις πολιτικές πομφόλυγες περί λαϊκής συμμε­τοχής και καθολικής ψηφοφορίας;

Θα ειπούν μερικοί, ότι οι δημοκράτες είναι τόσον πορρωμένοι που και το 20% του λαού να ψηφίσει, θα ομιλούν την επαύριον των εκλογών για θριάμβους και νίκες της Δημοκρατίας. Αυτό είναι ένα άλλο φαινόμενο που δεν είναι του παρόντος να εξετασθεί, διότι χρειάζονται ειδικοί ψυχολόγοι, νευρολόγοι (εξειδικευμένοι στις βαρειές ασθένειες του εγκεφάλου) και ειδικοί αναλυτές, για διερεύνηση, ανάλυση και εξαγωγή συμπερασμάτων.

Για τους παραπάνω και άλλους λόγους, με την εφαρμογή γνωστών μεθόδων, την χρήση σοφιστικών συνθημάτων όπως «Οποιαδήποτε ψήφος είναι καλύτερη από καμμία ψήφο», «όχι χαμένη ψήφος» (λες και το ψηφο­δέλτιο είναι το μαγικό εισιτήριο για την νήσο της ευδαιμονίας), «εάν δεν μεταβείς να ψηφίσεις, τότε ενισχύεις το άλλο κόμμα» (σύνηθες επιχείρημα του ενός από τα κόμματα εξουσίας), διάφορα άλλα «επιχειρήματα» και με την νο­μική κάλυψη του Συντάγματος, οι απατήλιοι δημοκράτες-εξουσιαστές, ε­κβιάζουν τον λαό να ψηφίσει.

Η λευκή ψήφος και η αποχή, πολιτική μορφή αντιδράσεως των απελπισμένων κραυγών κάθε δεινοπαθούντος, απογοητευμένου και αγανακτησμένου πολίτου, δεν συμφέρει ούτε στα κόμματα ούτε στα αφεντικά τους, γιατί είναι τρανές αποδείξεις της αυθόρμητης λαϊ­κής αντιδράσεως στο κοινοβουλευτικό σύστημα, οι οποίες κλονίζουν τα θε­μέλια της ψευδώνυμης Δημοκρατίας και τους θώκους των τυραννίσκων πολιτικών.

Η λευκή ψήφος και η αποχή, είναι δύο από τα ελάχιστα πολιτικά ό­πλα που έχει στα χέρια του ένας λαός για να αντιμετωπίσει την αστική κομματοκρατία και τα ιερατεία της ψευδώνυμης Δημοκρατίας.

Και είναι από τα ελάχιστα όπλα ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ του αλυσσοδεμένου λαού, γιατί ου­σιαστικά η ρίψη του ψηφοδελτίου στην κάλπη (ψήφισις οποιουδήποτε κόμματος), δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επίσημη ομολογία παραιτήσεως του πολίτου από το δι­καίωμα ελέγχου της εξουσίας, αφού αναθέτει με την ψήφον του το ύψιστο αυτό έργο, σε άλλους [αυτοκαλουμένους «εκπροσώπους του λαού» (βουλευτές) ή «αντιπροσώπους» του Έ­θνους], οι οποίοι έχουν προεπιλεγεί από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, εν αγνοία του λα­ού.

Τα κομματικά όργανα που εκλέγουν τις δοτές από το Διευθυντήριο της Πλανηταρχίας, υποψήφιες ηγεσίες, δεν αποτελούν παρά μία απειροελά­χιστη μειοψηφία στο λαϊκό σύνολο, ενώ τα κομματικά μέλη που επιλέγουν ως εκπροσώπους, τους υποψηφίους βουλευτές (προκεχρισμένους από το Σύστημα), συνιστούν ποσοστιαία παρονυχίδα, σε σχέση με το σύνολο του εκλογικού σώματος.

Αλλά, εάν κάποιος πολίτης για τον οποίον η Δ. διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι του εξασφαλίζει ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, δεν μεταβεί στο εκλογικό κέντρο για να ψηφίσει ποίον ενοχλεί, σε ποιον προκαλεί ζημία;

Σε κανένα φυσικά εκτός από την Δ. και τους επαιτούντες την ψήφο πολιτευτές-υποψήφιους βουλευτές. Άλλωστε η Δ. «έχει φροντίσει» και γι’ αυτό. Το άκυρο ψηφοδέλτιο δεν υπολογίζεται στην καταμέ­τρηση των ψηφοδελτίων και η αποχή δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα αφού, τα εκλογικά ποσοστά εξάγονται με βάση τα καταμετρημένα έγκυρα ψηφοδέλ­τια.

Παρ’ όλα αυτά, η Δ. οδηγεί τους πολίτες εκόντες-άκοντες στις κάλπες για να «σταυρώσουν» τους βουλευτές (και μετά οι βουλευτές να σταυρώσουν για μια τετραετία τους πολίτες και τον λαό γενικώτερα) και να ψηφίσουν το κόμμα της προτιμήσεώς τους (χωρίς φυσικά να έχουν δυνατότητα άλλης ε­πιλογής).

Αλήθεια που ευρίσκει η Δ. το απύθμενο θράσος να εκβάλλει διθυραμβικές κραυγές περί καθολικής λαϊκής συμ­μετοχής και πολιτικής Ελευθερίας;

β. Καθολική ψηφοφορία και Λαϊκή κυριαρχία  

Ισχυρίζονται οι δημοκράτες ότι δια της καθολικής ψηφοφορίας εκ­δηλώνεται η λαϊκή κυριαρχία. Αν όμως ο λαός ήταν κυρίαρχος, θα είχε το στοιχειώδες δικαίωμα να μη μεταβαίνει στις κάλπες και να αμφισβητεί ε­λεύθερα το σύστημα της δημοκρατικής ψηφοφορίας. Κάτι τέτοιο δεν συμ­βαίνει και το γνωρίζουν όλοι από του πρώτου μέχρι του τελευταίου ψηφο­φόρου. Άλλωστε, ποιες και πόσες εκλογικές αναμετρήσεις από το 1844 μέχρι των ημερών μας, διεξήχθησαν χωρίς το στοιχείον της καλπονοθείας ή της νοθείας γενικώτερον; 

Έγραφε σχετικώς ο Δημήτριος Ράλλης2 αναφερόμενος στις εκλογές του 1874: «Αύται υπήρξαν αι χειρότεραι και φαυλότεραι εκλογαί του αιώνος. Ουδεμία κάλπη υπήρξε ανόθευτος. Οι Έλληνες δίκην προβάτων ήχθησαν να ψηφίσουν τους υποψηφίους της κυβερνήσεως. Και πέραν τούτου η πλαστογραφία των αποτελεσμάτων,  η αντικατάστασις ολοκλήρων γνησίων καταλόγων με ψευδείς, η παραποίησις των πρακτικών, η διάρρηξις των καλ­πών ήσαν εις την ημερησίαν διάταξιν. Αλλά και εις αυτό το Υπουργείον Ε­σωτερικών όπου προσεκομίζοντο τα αποτελέσματα εγένετο νέα θρασεία πλαστογραφία..».3

Έτσι διεξάγονταν οι «καθολικές ψηφοφορίες» που αναδείκνυαν ως βουλευτές των Ελλήνων τους άκαπνους διαφωτιστές (δηλ. σκοταδιστές) που επέστρεφον από το εξωτερικό, μετά από μακροχρόνιες διακοπές και θητεία στις τεκτονικές στοές ή τις αυλές των μυστικών υπηρεσιών ξένων χωρών (κατά κανόνα των τριών τότε υπερδυνάμεων), μακράν από τα αιματηφόρα γιαταγάνια των Τούρκων, για να διδάξουν στους «αγραμμάτους» Έλ­ληνες τις νέες ιδέες περί Συντάγματος και Κοινοβουλευτικής Δημοκρατί­ας!!!

Κάπως έτσι εννοούν και σήμερα την καθολική ψη­φοφορία, θριαμβολογούντες ακόμη και όταν η αποχή προσεγγίζει ή υπερ­βαίνει το 30%-50%!

Μερικοί ίσως αντιδράσουν λέγοντας ότι τέτοιου είδους ψηφοφορικές ανωμαλίες συνέβαιναν παλαιά τον προπαρελθόντα αιώνα, την εποχή του Αττικάρχη γνωστού σαν «καπετάν ένα», όχι όμως και στις ημέρες μας τον 20ο και 21ο αιώνα.

Πλάνη, μεγάλη πλάνη, για όσους αγνοούν τα στοιχεία των εκλογικών αναμετρήσεων τις τελευταίες δεκαετίες εθνικώς και διεθνώς. Μέσα στα πολλά παραδείγματα μη καθολικής ψηφοφορίας, σημειώνουμε τα αποτελέσματα:

.Των Ελληνικών εκλογών 1974,1981,1985 που ήσαν καθοριστικά για την πολιτική και οικονομική πορεία του Έθνους και των Ευρωεκλογών 1986 στην Αγγλία και Ελβετία, όπου τα ποσοστά αποχής εκυμάνθησαν από 22%-75%.

. Της συμμετοχής/αποχής των Ελλήνων ψηφοφόρων στις εκλογές της περιόδου 2000-2015.

Έτος      Βουλευτικές         Ευρωεκλογές                               

2000    74,96 /25,04%

2004    76,49/23,51%        63,22/ 36,78%

2007    74,14/25,86%

2009    70,92 /29, 08%      52,54/47,46%                 

2012     62,47/37,53%

2014                                  59,35/ 40,65%

2015    63,87/ 36,13%

.Των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή το 2003, στις οποίες νικητής ανεδείχθη ο Νέστωρ Κίρχνερ, με ποσοστόν 22%  (Εφ. ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 18 Μαΐου 2003).

.Των Αμερικανικών εκλογών του Νοε.1978 για τα μέλη της Γερουσίας όπου 90 εκατομμύρια(!!!) ψηφοφόρων απέσχον των εκλογών, και

.Των προεδρικών εκλογών εις ΗΠΑ 1993-1996 με ποσοστά αποχής 50% και 51% αντιστοίχως (Τον Νοε.1996 ο «πλανητάρχης» εξελέγη με ποσοστό 48% του 49% του λαού που προσήλθε στις κάλπες, ήτοι του 23,5% του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων!!!).

Παρά τα λαμβανόμενα από την Δ. εκβιαστικά μέτρα προσελεύσεως στις κάλπες, η συμμετοχή των ψηφοφόρων ουδέποτε είναι καθολική και ουδέποτε προσήγγισε την καθολικότητα.

Αφού λοιπόν δεν είναι υλοποιήσιμη μία από τις βασικές προϋποθέ­σεις ομαλής λειτουργίας της Δ. (καθολική ψηφοφορία), θα πρέπει να επανεξετασθεί η σκοπιμότης και χρησιμότητά της, ως θεσμού εκπροσωπήσεως του λαού, στοιχειοθετούντος ή όχι, δίκαιο νομοθέτημα.

Αρκεί και μόνο να σκεφθούμε τι φοβερές πολιτικές ανατροπές θα μπορούσε να επιτύχει ένα ελάχιστο ποσοστό αποχής της τάξεως του 10% του εκλογικού σώματος το οποίο:

.Δεν εξεφράσθη πολιτικώς και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει το πολιτικό του στίγμα.

.Δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί όταν με μαθηματικούς συνδυασμούς εκλογικών συστημάτων και συνεργασιών (αυτή είναι το πολιτικό παιγνίδι των αριθμών της Δημοκρατίας) σχηματίζον­ται απίστευτα πολιτικά σχήματα.

.Ουδείς γνωρίζει και κανείς επίσημος δεν είναι σε θέση να ενημερώσει (είναι πρακτικώς αδύνατον) τον κυρίαρχο λαό, για τους λόγους της αποχής (άγνοια, αδιαφορία, αντίθεση, απέχθεια, διαμαρτυρία, κλπ.).

Παρ’ όλα αυτά, δηλαδή χωρίς την καθολική συμμετοχή των ψηφοφόρων, τυπικώς ή  ουσιαστικώς, η Δ. νομιμοποιεί πάντοτε το αποτελέσματα και ιδιοποιείται χωρίς ντροπή την έννοιαν της λαϊκής θελήσεως. Αυτή είναι μία άλλη ιστορία που περιλαμβάνεται στο σενάριο της μεγάλης δημοκρατικής απάτης.

Μιας απάτης της οποίας το προσωπείο πίπτει τόσον περισσότερον ό­σον:

-Μεγαλύτερο είναι το ποσοστό αποχής-λευκών-ακύρων, σε κάθε ψηφοφορία.

-Ταχύτερον και μαζικώτερον απομακρύνεται η «πελατεία» (ο αποστασιοποιημένος σκεπτόμενος λαός), από τους πολιτικούς τεκέδες (κόμματα), από τα επαγ­γελματικά προτεκτοράτα των κομμάτων (Συνδικαλιστικά σωματεία), από τα πνευματικά διαφθορεία (Σύλλογοι πανεπιστημιακών καθηγητών/λοιπών εκ­παιδευτικών, φοιτητικές οργανώσεις, κλπ.), τους τεκτονοκρατούμενους δικα­στικούς συσφικτήρες (ενώσεις ανωτάτων δικαστικών, κλπ.).

«Κοινό λοιπόν φαινόμενο σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα είναι ότι απομακρύνεται η «πελατεία», εξαφανίζονται οι ψήφοι και ας τους καταδιώ­κουν σε αμφιθέατρα και πλατείες. Γι’ αυτό και αναβιώνει το θέαμα των «επαιτών της ψήφου» ενώ δεν ευρισκόμεθα σε προεκλογική περίοδο. Σημαί­νει ίσως αυτό γενικευμένη αντίδραση σε κούφια συνθήματα και χωρίς πε­ριεχόμενο λόγους. Σημαίνει ίσως συνειδητοποίηση των αληθινών προβλημάτων. Κάτι αρχίζει να κινείται, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Ίσως δε αυτό αποτελεί και την πρώτη αχτίδα αισιοδοξίας στη σημερινή κρίση».4

Η δημοκρατική επινόηση της καθολικής ψηφοφορίας (Ποίος γνωρί­ζει εάν σε μερικά χρόνια οι απίθανοι εφευρέτες της κοινοβουλευτικής Δη­μοκρατίας δεν συμπεριλάβουν στα εκλογικά αποτελέσματα και τις ψήφους των μαθητών Γυμνασίου, λυκείου ή ακόμη και δημοτικού σχολείου, για να μας αποδείξουν την λαϊκή συμμετοχή και την λαϊκή κυριαρχία! Ήδη οι ελλαδίτες εξουσιαστές έχουν προωθήσει προς ψήφιση νομοσχέδιον για δικαίωμα ψήφου από ηλικίας 17 ετών!!!).

Η επιμονή της Δ. στην λεγόμενη «καθολική ψηφοφορία», έχει ένα και μοναδικό στό­χο: Την κατά περιόδους, δουλοπρεπή μαζική εκδήλωση υποταγής του αδύναμου λαού (όπως τον έχει καταντήσει η Δ.) στην παντοδύναμη Ψευδώνυμη Δημο­κρατία.

Από το αίμα του λαού το οποίον απομυζά η ανάλγητη εξουσία, ανα­νεώνονται κατά διαστήματα, οι σάπιες ρίζες της κομματικής τυραννίας και της Οικονομικής Ιουδαιοκρατούμενης ολιγαρχίας.

«Το καθολικόν δικαίωμα ψήφου όπερ εξεμεταλλεύθημεν δια την επικράτησίν μας και προς ό έχομεν συνηθίσει τους λαούς δια της μεθόδου των συλλογικών οργανώσεων και συνεννοήσεων, θα συντέλεση δι’ υστάτην φοράν εις το να εκδηλωθή ομόφωνος υπό της ανθρωπότητος η επιθυμία να μας γνωρίση εκ του πλησίον πριν ή μας κρίνει....Κατά αυτόν τον τρόπον αι λαϊκαί μάζαι θα γίνωσι τυφλή ακατανίκητος δύναμις, μη δυναμένη να κινηθή εν ουδεμιά περιπτώσει άνευ της καθοδηγήσεώς της υπό των πρακτόρων μας, δι ων θα αντικαταστήσωμεν τους άχρι τότε κυβερνήτας των. Θα υποταχθεί τυφλώς εις το πολίτευμά μας τούτο, διότι θα γνωρίζει ότι από τους νέους αυτούς αρχηγούς μας θα εξαρτάται παν κέρδος, παν όφε­λος, παν αγαθόν». (Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, κεφ. 10ον).

12.   ΕΚΛΟΓΕΣ

α. Εκλογές και λαϊκή κυριαρχία

Η διεξαγωγή εκλογών για την ανάδειξη βουλευτών ή «εκπροσώ­πων» του λαού όπως τους αποκαλεί η Δ.  ΔΕΝ είναι η «υπερτάτη εκδήλωση» της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες της, αλλά η διαδικασία νομιμοποιήσεως και διαιωνίσεως της κομματικής αυθαιρεσίας και απολυταρχίας. Την ημέρα των εκλογών οι ψηφοφόροι δεν επιλέγουν το κόμμα ή την κυβέρνηση της αρεσκείας τους, αλλά το χρώμα της διακοσμήσεως του ε­σωτερικού των φυλακών στις οποίες εγκλείονται με την εκ καταναγκασμού συγκατάθεσή τους.

Ο λαός δεν επιλέγει το πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεώς του διότι, όλα τα πολιτικά κόμματα πρεσβεύουν το αυτό πολιτικό σύστημα, την ψευδώνυμο δημοκρατία (αστική-λαΐκή-σοσιαλιστική-σοσιαλδημοκρατική, φιλελεύθερη, πράσινη, κλπ).

Εκλογές διεξήχθησαν και διεξάγονται στις ΗΠΑ, στην Γαλλία, στην Σουηδία, στην Ελ­βετία, στο Σουδάν, στην τέως Σοβιετική Ένωση, στην Ρουάντα, στο Ιράν, στην Νικαράγουα, στην Κίνα και στην Κούβα. Όλες αυτές οι ψηφοθηρικές διαδικασίες τις οποίες ονομάζουν εκλογές, αποτελούν ουσιαστικά μία πράξη του πολύπρακτου θεατρικού έρ­γου «Η μεγάλη Απάτη» το οποίο ανεβάζουν, κατά διαστήματα, οι θίασοι των κατά χώρα πολιτικών κατεστημένων.

Σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται περί επιλογής αλλά περί παρωδίας εκλογής «αντιπροσώπων» μεταξύ εκείνων οι οποίοι έχουν ήδη επιλεγεί από τον πολύχρωμο διεθνιστικό κατεστημένο, έχουν εγκριθεί από το Ιουδαιοκρατούμενο κόμμα5 και έχουν προταθεί (μάλλον επιβληθεί) στον λαό, για εκλογή.      

Τώρα βέβαια τι είδους εκλογές διεξάγονται στις ΗΠΑ με δύο μόνο κόμματα αυτό είναι μία άλλη παράμετρος της φρενοπληγούς Δημοκρατίας.

«Στις ΗΠΑ λειτουργεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα της ιδιοκτησίας με δύο παρακλάδια: Το Ρεπουμπλικανικό και το δημοκρατικό».6

Μερικοί ίσως υποστηρίξουν ότι ο ψηφοφόρος έχει δικαίωμα να ρίψει λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο, οπότε ο πολίτης μπορεί με δημοκρατικό τρόπο να εκδηλώσει την αντίθεσή του προς τους βουλευτές και τα κόμμα­τα.

Τούτο αποτελεί αληθοφανή ισχυρισμό και όχι βάσιμο επιχείρημα καθ’ όσον, πλέον των αναφερθέντων περί λευκών και ακύρων ψηφοδελτί­ων, εκλογικών αλχημειών και νοθειών, ΔΕΝ λαμβάνεται υπόψη ο σοβαρώτερος παράγων που επηρεάζει την ελευθέραν απόφαση του ψηφοφόρου την στιγμή της ψηφοφορίας, τουτέστιν η ψυχολογική κατάσταση του ατόμου.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο ατυχής ψηφοφόρος εκτίθεται στα πυρά ενός άνευ προηγουμένου ψυχολογικού βομβαρδισμού και υποβάλλεται στον καταιγισμό των τεχνητών, πλαστών και ουτοπιστικών παραστάσεων, από την μία πλευρά, εκ μέρους των υποψηφίων «ημιθέων» και από την άλλη εκ μέρους των ….δημοκρατικών ΜΜΕ.

«Το Θέατρον των εκλογών έφθασε στο αποκορύφωμά του με την «μυσταγωγίαν» των «ωκεάνειων» λαϊκών συγκεντρώσεων...Ελικόπτερα και κάμερες της τηλεοράσεως εφωτογραφούσαν την «λαοθάλασσαν» και απεθανάτιζαν τα γρυλλίσματα των αλλαλαζόντων και παραληρούντων....Αυτό το τερατώδες κατασκεύασμα μιάς ανοήτου διαφημιστικής τακτικής έδωσε εις κάποιον την «αρχαϊκήν μυρουδιά» των μεγάλων Διονυσίων….Έτσι η «μπούρδα πάει σύννεφο» μαζί με τα βεγγαλικά...

Ο λεγόμενος «κυρίαρχος λαός» καλείται να κρίνει και να εκφράσει γνώμη επί τη βάσει μονολόγων, οι οποίοι σφυροκόπησαν το κρανίο του από το «κουτί» και από τα «μπαλκόνια». Έτσι όλα αυτά τα παρδαλά πανηγύρια αποτελούν προκλητικήν και ενενδοίαστον παραμόρφωσιν της διακη­ρυσσόμενης αλλά συνεχώς παραβιαζομένης αρχής της «λαϊκής κυριαρ­χίας». Έγράφη ότι η δημοσιογραφία των ημερών μας είναι η ευτελεστέρα της μεταπολεμικής Ελλάδος».7

Διαρκούσης της προεκλογικής περιόδου, ο μέχρι προ τίνος παντοδύ­ναμος και πάσχων από το σύνδρομο της ψολοκομπίας (μεγαλοδοξίας, αλαζονείας) βουλευτής και τώρα υποψήφιος βουλευτής:

.Ενδύεται δορά προβάτου και μεταμορφώνεται σε ένθερμο υποστηρικτή των λαϊκών δικαιωμάτων και διώκτη της αδικίας (sic).

.Μεταχειρίζεται τα πλέον λαρά (ευάρεστα στην ακοήν) γλωσσικά κατασκευάσματα και χρη­σιμοποιεί κρουνούς δημαγωγικών σχημάτων.

.Ασκεί απίστευτη υποκριτική τέχνη, υποσχόμενος τα πλέον απίθανα και εμφανιζόμενος με ύφος άλλοτε αθώο και μελιστάλακτο (προς το ακρο­ατήριο) και άλλοτε με οργίλο και απειλητικό (προς τους «εχθρούς» του λαού), ανάλογα με τις περιστάσεις.

Γιατί όμως αυτή η αλλαγή;

Διότι τώρα ο απώτερος σκοπός του είναι η άγρα ψήφων, η συγκέντρωση αριθμών, αφού με τους αριθμούς και τις συνθηματολογίες παίζει το παιγνίδι της η Δ. και εξαπατά τον λαό.

«Όλα τα συνθήματα που εχρησιμοποιήθησαν κατά την προεκλογική περίοδο απηυθύνοντο με την μονοτονίαν των και την απλοϊκότητά των όχι προς την λογικήν του ψηφοφόρου αλλά προς το ένστικτόν του. Προς τούτο εχρησιμοποιήθη η διαφημιστική τεχνική η οποία στηρίζεται επί της αρχής ότι τα περισσότερα άτομα εις κάθε κοινωνίαν είναι ηλίθια και υπόκεινται εις απεριόριστον υποβολήν...» (Όπως υποσ. 7).

Αποτέλεσμα αυτού του ανελέητου καταιγισμού των ψυχολογικών πυρών είναι:

-Ο προβληματισμός του ψηφοφόρου πριν μεταβεί στις κάλπες.

-Η διατάραξη της ομαλής ψυχολογικής καταστάσεως των πολιτών συνεπεία των υποσχέσεων, απειλών, θεατρινισμών, λεονταρισμών και το σπουδαιότερο των προσχεδιασμένων διαφημίσεων και προκατασκευασμένων δημοσκοπήσεων.

-Ο επηρεασμός των εκλογέων τόσο προ της ψηφοφορίας (από τους βουλευτές και τα ΜΜΕ), όσο και κατά την στιγμήν της ρίψεως του ψηφοδελτίου στην κάλπην, διότι οι εκλογείς είναι άτομα με προσωπικά πά­θη, επαγγελματικές ανάγκες και οικογενειακές υποχρεώσεις, υποκείμενα στους νόμους των κατά φύση ανθρωπίνων αδυναμιών.

Ο μέσος πολίτης που αποτελεί την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και διαβιοί εντός των συρματοπλεγμάτων του δημοκρατικού κατεστημέ­νου:

.Σφυροκοπείται καθημερινά από τα συνθήματα των δημοβόρων υποψηφίων και ΜΜΕ.

.Υποβάλλεται συνεχώς από τις τεχνητές παραστάσεις των διαμορ­φωτών της κοινής γνώμης και τα πιπιλίσματα των θεωρητικών της χαμένης ψήφου.

.Ανέχεται διότι δεν μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά, το μονοπώλιο του πατροναρίσματος από τους εντολοδόχους του Συστήματος.

«Ακούγονται διάφορα για το ζήτημα των εκλογών. Είτε γίνουν τον Μάρτιο του 2015, είτε το 2016, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Εμείς δεν θα ψηφίσουμε πρόεδρο της Δημοκρατίας για τους δικούς μας λόγους. Δεν τις φοβόμαστε, ούτε τις απευχόμαστε. Σε καμία περίπτωση εκλογές δεν σημαίνει ότι θα είναι αποτέλεσμα λαϊκής κυριαρχίας. Λαϊκή εντολή είναι, την σεβόμαστε, δεν είναι όμως λαϊκή κυριαρχία….».8

.Γαλουχείται από το δημοκρατικό δόγμα ζωής: «Δεν βαρυέσαι, εγώ να περνάω καλά, να μη με ενοχλεί κανείς, και όποιος θέλει ας κυβερνήσει».

.ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΙ την ψυχολογική του διάθεση προς την κατεύ­θυνση των προεκλογικών διεργασιών και προσέρχεται στις κάλπες με την ψυχολογία ότι δεν μπορεί ή δεν πρέπει να κάνει διαφορετικά.

Είναι τόσο εξουθενωτικό το ψυχολογικό σφυροκόπημα της Δ. ώστε κάμπτει κάθε διστακτικό και αναποφάσιστο ψηφοφόρο, αναγκάζοντάς τον, κατά κανόνα, να κλίνει τελικά προς το μέρος του εμφανιζομένου από τις σφυγμομετρήσεις σαν επικρατεστέρου.

Έτσι ο ψηφοφόρος πολιτικά αφιονισμένος, ηθικά αποχαυνωμένος και ψυχολογικά εξανδραποδισμένος, θέτει στα θυλάκιά του το ψηφοδέλτιο, την ημέρα των εκλογών, και ψηφίζει τον «εκλεκτόν» του, ως μηχανοποιημένος κυνηγός των προσωπικών ωφελημάτων και φιλοδοξιών του και μόνον, αδιαφορώντας παντελώς για τον γείτονα, τον φίλον, τον συνάδελφον, τον ενορίτην, την κοινωνίαν, το μέλλον του λαού, το Έθνος!!!

Αυτό λέγεται απόλυτη ατομοκρατία και όχι λαϊκή κυριαρχία!

β. Νοθεία εκλογικών αποτελεσμάτων: Το δόγμα των δημοκρατικών εκλογών

Η εκλογική νοθεία συνιστά δόγμα της ψευδώνυμης Δημοκρατίας, διαχρονικής ισχύος και υπερεθνικών διαστάσεων.

Σήμερα μπορεί να μη νοθεύωνται οι κάλπες ή οι εκλογικοί κατάλογοι σε μεγάλο βαθμό όπως παλαιότερα, υπάρχει όμως η δυνατότητα της ηλεκτρονικής νοθείας, από τις εταιρείες που αναλαμβάνουν την μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων (βλέπε εθνικές εκλογές 2000).

Πέραν τούτου, νοθεύεται ανίερα το λαϊκό φρόνημα προεκλογικώς, για τους λόγους που έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα. Συνεπώς, η αρχή της νοθείας των καλπών απλώς έχει μεταραπεί σήμερον σε καταλυτική νοθεία του λαϊκού φρονήματος.

Δια του λόγου το αληθές, παραθέτομεν μερικά μόνον στοιχεία και πηγές, αναφερόμενα σε νόθες εκλογές στην Ελλάδα, όπου ευρίσκονται πλείονες αποδείξεις,..

1ο/ Περίοδος 1844-1961

ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, Νόθες εκλογές στην Ελλάδα (1844-1936). Β΄ έκδοση. Επικαιρότητα, 1973.

«Αι αναδειχθείσαι από το 1844 έως το 1862, επτά βουλαί, υπήρξαν προϊόντα βίας, τεχνασμάτων και νοθείας» (Γρηγόριος Δαφνής, Τα Ελληνικά πολι­τικά κόμματα).

«Εξακολουθεί ογκούμενον το ρεύμα των ζωντανών εκλογέων, τους οποίους πέθαναν οι εκλογικοί κατάλογοι» (Ραμπαγάς, 10/12/1881).

«Όλα ετέθησαν εις εφαρμογήν, τύπος, προπαγάνδα ξένη και εντόπια, παντός είδους. Και μέτρα ανελεύθερα και τρομοκρατικά» (Κων. Ζαβιτσάνος για τις εκλογές του 1915, Αναμνήσεις Α΄ τόμος, σ. 147).

«Οι Γρυπαραίοι (ΣΣ: Τα «δημοκρατικά τάγματα» των Βενιζελικών) εί­χαν σπείρει τον φόβον και τον τρόμον στην Αθήνα και Πειραιά και οι Κρη­τικοί χωροφύλακες και αξιωματικοί της χωροφυλακής τρομοκρατούσαν τις άλλες πόλεις και τα χωριά» (Γ. Κορδάτος, Ιστορία).

«Με το χέρι στην καρδιά σας λέγω ότι δεν γνωρίζω εκλογές στην χώρα μας που να μην περιέκλειαν κάποια λαθροχειρία. Τις περισσότερες φορές μικρή, μα όχι σπάνια μεγάλη και αποφασιστική» (Γεώργ. Καφαντάρης, 1873-1946, Πρωθυπουργός και υπουργός εξωτερικών το 1924).

2ο/ Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961.

Διεξήχθησαν από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δόβα σε κλίμα μεγάλης έντασης και εν μέσω επεισοδίων. Έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Η κυβέρνηση Καραμανλή, τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός κατηγορήθηκαν ότι προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος.

Σημειώθηκαν βίαια επεισόδια κατά την προεκλογική εκστρατεία κατά των οπαδών της ΕΔΑ (η οποία συμμετείχε με την ονομασία «ΠΑΜΕ»), ακόμη και κατά υποψηφίων βουλευτών της. Στις συμπλοκές υπήρξαν και νεκροί από πυρά του στρατού και της χωροφυλακής. Ιδιαίτερα στην επαρχία στρατός, χωροφυλακή και παρακρατικοί ("μαγκουροφόροι") άσκησαν ψυχολογική πίεση στους πολίτες να μη συμμετάσχουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΕΔΑ και να μην την ψηφίσουν. Προεκλογικό υλικό της ΕΔΑ κατασχέθηκε κατ' επανάληψη, ενώ πολλές συγκεντρώσεις της παρεμποδίστηκαν είτε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας είτε με τη δημιουργία επεισοδίων από πολίτες που εκτελούσαν διαταγές των τελευταίων.

Επεισόδια βίας ή τρομοκρατίας σημειώθηκαν και σε βάρος υποψηφίων της Ενώσεως Κέντρου. Η νοθεία είχε να κάνει με ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και διπλοψηφίες. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρέθηκαν εγγεγραμμένοι 218 χωροφύλακες να δηλώνουν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία.9

«Εξ ονόματος της Ενώσεως Κέντρου καταγγέλλω ενώπιον του Ελλη­νικού λαού τα εκλογικά αποτελέσματα της 29/10/1961 ως προϊόν βίας και νοθείας. Η κυβέρνησις που πρόκειται να σχηματισθή δεν είναι νόμιμος Κυβέρνησις του Ελληνικού λαού» (Γεώργιος Παπανδρέου) {ΣΣ: Αυτόν τον νοθευτή των εκλογών του 1961 εψήφισε αργότερα για πρόεδρο της Δημοκρα­τίας ο (υ)ιός του Γ. Παπανδρέου ( Ανδρέας), ο οποίος ενωρίτερα είχε έλθει στην Ελλάδα, κατ’ εντολή των Αμερικανών, με την βοήθεια του νοθευτού των εκλογών ου 1961, Κωνσταντίνου Καραμανλή}.

3ο/ Το όργιο νοθείας των εκλογών του 2000.10

Το 2000 ξαφνικά εμφανίστηκαν στους εκλογικούς καταλόγους 150.000 "Έλληνες" επιπλέον, με δικαίωμα ψήφου, με αποτέλεσμα να επικρατήσει με 75.000 ψήφους το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και να αλλοιωθεί η βούληση του ελληνικού λαού. Ολόκληρα χωριά στον Έβρο, στην Θεσσαλία, δεκάδες τμήματα στην Β΄ Αθηνών, ξαφνικά πενταπλασίασαν τους κατοίκους ή τους ψηφοφόρους τους.

Πήγαιναν κι’ ερχόντουσαν δεκάδες επιβατικά αεροσκάφη από Κύπρο και από Βουλγαρία, αλλά και από μυστηριώδεις εταιρείες τσάρτερ σαν αυτές που χρησιμοποιεί η CIA για τις "δουλειές" της το Σάββατο πριν τις εκλογές και ολόκληρη την Κυριακή μέχρι που έκλεισαν οι κάλπες.

Τότε η ΝΔ αντέδρασε "χλιαρά" αν και είχε όλα τα στοιχεία: Φυλές από όλα τα μέρη του κόσμου, από το Πακιστάν, μέχρι την Μολδαβία, τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, κλπ είχαν ψηφίσει ως Έλληνες πολίτες. Εσιώπησε όμως διότι αυτή ήταν η εντολή του κοινού αφεντικού με το ΠΑΣΟΚ, μετά την διαβεβαίωση του «αφεντικού», ότι θα εκέρδιζε τις επόμενες εκλογές του 2004, όπως και έγινε!!!

4ο/ Άλλες μορφές νοθείας του λαϊκού φρονήματος

-Τα ηλεκτρονικά διαφημιστικά και παραπλανητικά τεχνάσματα, για την προβολή των κομμάτων κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

-Tο τεχνητό ψυχολογικό κλίμα που δημιουργείται από τους εξουσιαστές πριν από κάθε ψηφοφο­ρία, δια των αλλεπαλλήλων δημοσκοπήσεων, εξικνουμένου μέχρι διαρροής ή δημοσιοποιήσεως «δημοσκοπήσεων» πριν ακόμα κλείσουν οι κάλπες (exit polls).

-Ο ατελείωτος βομβαρδισμός με SMS, των ψηφοφόρων από την ημερομηνίαν προκηρύξεως των εκλογών μέχρι την διαξαγωγή τους.

-Το κύκλωμα της ανώμαλης ψηφοκρατίας από της εκτυπώσεως των ψηφοδελτίων μέχρι των μαγειρευμάτων στα εκλογοδικεία. Ποίος δεν γνωρίζει ότι τα ψηφοδέλτια αγοράζονται κατά χιλιάδες από τους υποψηφίους βουλευτές και διανέμονται, προσημειωμένα (μονοσταυρικώς) στους ψηφοφόρους, αρκετές ημέρες προ της ημέρας της προσελεύσεώς τους στις κάλπες;

Όπως έχει λεχθεί και προγενεστέρως, ο λαός προσέρχεται στις κάλ­πες, ενώ έχουν αγνοηθεί ή καταπατηθεί ΟΛΕΣ οι προϋποθέσεις της κυριαρ­χίας του. Συνεπώς δεν ψηφίζει σκεπτόμενος αλλά:

.Ασυνειδήτως  ναρκωμένος από το ψυχοναρκωτικό του πολιτικού φανατισμού.

.Αυταπατώμενος ότι επιτελεί το «καθήκον» του σαν ελεύθερος πο­λίτης.

.Ανίκανος να διακρίνει το ορθό από το εσφαλμένο, το έντιμο από το άτιμο, το δίκαιο από το άδικο, το ωφέλιμο από το ζημιογόνο, αφού πυξί­δα πλεύσεως όλων των σκέψεων και πράξεών του είναι το προσωπικό/ιδιοτελές συμφέρον.

Αυτό είναι και το κύριο γνώρισμα της μη σκεπτομένης «δημοκρατικής» ψήφου: Αλαζονική, Εγωκρατική, απόλυτα συμφεροντολογική.

Με αυτές τις συνθήκες, η ψήφος στις εκλογές, ως θεσμός εγκλω­βισμού μη σκεπτομένων ψηφοφόρων, καθίσταται επικίνδυνος διότι μετατρέπεται σε:

-Απατηλό μέσο σαγηνεύσεως των εκλογέων.

-Ασυνείδητο δόγμα αριθμητικής δυνάμεως.

-Όργανο αθεμίτου ανταγωνισμού προσώπων/συμφερόντων της χειρι­στής μορφής.

-Επικίνδυνο όπλο το οποίον διδόμενο στα χέρια παραφρόνων ο­δηγεί τον λαό σε πολιτική και Εθνική αυτοκτονία .

Μέσα σ αυτόν τον φαύλο κύκλο των ψηφοθηράτρων και ψηφοθη­ραμάτων, ασφαλώς θα υπάρχουν έντιμοι και συνετοί λειτουργοί. Ποίος όμως τους ακούει; Πως πληροφορείται ο λαός τις αμφισβητήσεις τους και τι δύ­ναμη μπορεί να έχουν, μπροστά στο πανίσχυρο και απροσπέλαστο σύ­μπλεγμα των ψηφοκρατικών διεργασιών;

β.  Προεκλογική περίοδος και «μαύρο χρήμα».    

Είναι απίστευτο και προκαλεί δέος το όργιο του κατασπαταλωμένου χρήματος κατά την προεκλογική περίοδο, με επακόλουθο την καταβαράθρωση της Εθνικής Οικονομίας.

«Πως να πάει καλύτερα η Ελληνική οικονομία όταν εκείνοι που ψηφίζουν τους νόμους-οι 300 που θα περάσουν την πόρτα του κοινοβουλί­ου το βράδυ της 18ης Ιουνίου 1989-ξοδεύουν σε ένα μήνα όσα θα εισπράξουν σε τέσσερα χρόνια; Η οικονομική ψηλάφησις των εκλογών οδηγεί κατ’ α­νάγκην στην παραοικονομία τους. Κολοσσιαία ποσά θα δαπανηθούν σε έ­να τρελλό χορό πλαστικών υποσχέσεων, καλοσχεδιασμένων «προσπέκτους», μετακινήσεως πληθυσμών και....ρύπανσης περιβάλλοντος....Τι ση­μαίνουν όλα αυτά; «Μαύρο χρήμα» και ανταγωνισμό άνευ όρων..».11

 «Σε μία μόνο εκλογή μετά την κατάρρευση της Χούντας ένας μόνο βουλευτής εδαπάνησε όσα η Ένωσις Κέντρου στις εκλογές του 1974 και 1977 μαζί! Φυσικά ήλθε πρώτος!». (Γεώργιος Μαύρος, αγόρευση στην Βου­λή, 13/10/1982).    

«Το 1972 τα έξοδα για την εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ και των μελών της Γερουσίας ανήλθαν σε 450 εκατομμύρια δολλάρια. Στις εκλογές του 1976 ξεπέρασαν και αυτό το ποσό»12

 «Όσοι παρακολούθησαν έστω και διακριτικά τι ακριβώς συνέβη στις τελευταίες εκλογές σίγουρα θα πρόσεξαν τα πανάκριβα προεκλογικά κέ­ντρα και τις πολυδάπανες εκστρατείες των υποψηφίων, τριακόσιοι από τους οποίους ευτύχησαν να εκλεγούν. Τώρα που δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσμα­τα του ελέγχου για τα προεκλογικά έσοδα και έξοδα των υποψηφίων, οι α­πλοί πολίτες συνειδητοποίησαν με οργή ότι οι δηλώσεις των περισσοτέρων είναι ψεύτικες!

Ο σχετικός νόμος είναι διάτρητος (ΣΣ: Άραγε γιατί; Κάθε διάτρητος νόμος είναι αυτομάτως και ΑΔΙΚΟΣ διότι όχι μόνον επιδέχεται πολλές ερ­μηνείες και επιφέρει σύγχυση στην απονομή της δικαιοσύνης αλλά και πα­ρέχει πλείστες διόδους διαφυγής των εγκληματιών), όπως και η αξιοπιστία των ίδιων των βουλευτών κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων που σπατάλησαν όσο μπορούσαν περισσότερα. Οι περισσότεροι από αυτούς, αν τους ρωτήσεις γιατί μπήκαν στην πολιτική, απαντούν εμπνευσμένα: «Μα για να βοηθήσω τον τόπο»! Το πιάσαμε το υπονοούμενο...».13

Αν τα παραπάνω στοιχεία κρίνονται ανεπαρκή για να δικαιολογηθεί η φράση «πακτωλός μαύρου χρήματος» και τα αρνητικά οι­κονομικά μεγέθη μικρά, τότε προκαλούμεν τους αντιρρησίες να φέρουν στην μνήμη τους:

-Το αδιαπέραστο δάσος του χαρτοβασιλείου, των αεροπανώ και των λοιπών διαφημιστικών φέϊγ βολάν, αυτοκολλήτων που ρυπαίνουν την προε­κλογική ατμόσφαιρα.

-Τις εκατοντάδες εκατομμύρια ψηφοδελτίων που χρησιμοποιούνται από όλους τους υποψηφίους βουλευτές.

-Την αξίαν των εκατοντάδων πολυτελών εκλογικών κέντρων των υποψηφίων.

-Τα δισεκατομμύρια δραχμών (τότε), ευρώ (σήμερον) των κρατικών δαπανών για τις κάλπες, αποζη­μιώσεις των εμπλεκόμενων στις εκλογές, μετακινήσεις εκλογικών φρου­ρών, κλπ.

-Τα δισεκατομμύρια που δαπανούν οι βουλευτές και οι χορηγοί τους κατά την προεκλογική εκστρατεία τους.

Αν προστεθούν όλα αυτά και γίνει ορθή εκτίμηση του συνολικώς δαπανωμένου ποσού για μία μόνο δημοκρατική εκλογή, τότε ας δοθεί έντιμη απάντηση στα παρακάτω ερωτήματα:

.Πόσα νοσοκομεία, πτωχοκομεία, σχολεία ή εργοστάσια θα είχαν κτισθεί αν διετίθετο το αστρονομικό ποσό των εκλογικών δαπανών γι’ αυτόν τον σκοπό;

.Πόσα αεροσκάφη, πλοία ή οπλικά συστήματα θα είχαν αγορασθεί για την Εθνική άμυνα;

.Πόσο θα είχαν αυξηθεί οι μισθοί των υπαλλήλων, εργατών ή μικρομεσαίων;

.Πόσο θα είχε μειωθεί η ανεργία;

.Θα είχαμε οδηγηθεί στην σημερινή οικονομική κρίση και τα μνημόνια;

Όταν γίνουν οι υπολογισμοί και εξαχθούν τα τελικά συμπεράσματα τότε θα αποκαλυφθεί και ο μεγάλος ένοχος που συνεργεί στην συντήρηση των ναρκοπεδίων που τοποθετεί η Δημοκρατία στον λαό, στην κοινωνία, στο Έθνος, και δεν είναι κανένας άλλος εκτός από τον ε­αυτό μας.

Εμείς είμαστε οι μεγάλοι ένοχοι που επιτρέπουμε την οργάνωση και διεξαγωγή του φαντασμαγορικού χορού των τρισεκατομμυρίων δραχμών (τότε), δισεκατομμυρίων Ευρώ (σήμερον), για να α­πολαμβάνουν οι 300 σκιατρεφόμενοι του κοινοβουλίου.   

γ. Εκλογές και ελευθέρα έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας. 

Πέραν των όσων αναφέραμε για τις ατελεύτητες και διαχρονικές νοθείες που συνετελέσθησαν από της καθιερώσεως δημοκρατικού Συντάγματος στην Ελλάδα (1843) μέχρι των ημερών μας, ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφαρμόστηκε δίκαια και ο άλλος κανών του κοινοβου­λευτικού παιγνιδιού που ακούει στο όνομα εκλογικός νόμος.

«Στην Ελλάδα έχει σημειωθεί συχνά μία σκανδαλώδης αλλοίωση τόσο των κοινοβουλευτικών κανόνων όσο και της κοινοβουλευτικής συνεί­δησης και ερμηνείας του πως πρέπει να λειτουργεί μία κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο εκλογικός νόμος που στη χώρα μας έχει αλλάξει συχνότερα από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, συχνά δεν υπηρετεί αρχές αλλά στενά κομματικά συμφέροντα. Έτσι έχουμε ιστορικό δεδομένο ότι μέχρι σήμερα τα διάφορα πολιτικά κόμματα χρησιμοποίησαν τους εκάστοτε εκλογικούς νόμους, ψηφισμένους συνήθως από τα ίδια, ως μία επιδερμική νομιμοποίηση της απολυταρχικής τους νοοτροπίας...».14

Που ευρίσκουν λοιπόν το θράσος οι δημοκρατικοί πατέρες να χα­ρακτηρίζουν τις εκλογές σαν διαδικασία ελευθέρας εκφράσεως της λαϊκής ετυμηγορίας;

Η Δ. αισθάνεται συνεχώς το έδαφος να υποχωρεί και τα θεμέλιά της να τρίζουν. Γι’ αυτό έχει ανάγκη από συνεχείς και κατά διαστήματα αναστη­λώσεις του σαθρού οικοδομήματός της και ενίσχυση των θεμελίων της.

Αυτό επιδιώκει με τις εκλογές τις οποίες ανίερα θεοποιεί και αναίσχυντα ε­πιβάλλει.

Κάπου είναι καταγεγραμμένον ότι: «Ψηφίζω σημαίνει προσεύχο­μαι, απολογούμαι, εξομολογούμαι, δικαιολογούμαι, πάω να μου κάνουν ψυ­χανάλυση και να μου εξηγήσουν όπως οι εξουσιαστές μου νομίζουν, το νόημα της ζωής. Η κάλπη είναι ένα σύμβολο που παίζει τον ίδιο ρόλο με τον κα­ναπέ του ψυχιάτρου ή το εδώλιο του κατηγορουμένου. Είναι ένας τρόπος να δέχεται το εγώ του ανθρώπου την εξουσία του κατεστημένου αδιαμαρ­τύρητα και να εσωτερικεύεται η απόλυτη αστυνόμευση της δημοκρατικής ιδεολογίας».

Άλλωστε όποια εκδοχή και αν λάβουμε για την ερμηνεία της λέξεως «κάλπη», οδηγούμεθα στα ίδια συμπεράσματα:

.Κάλπη: Αγγείο για την εναπόθεση της τέφρας των νεκρών (Ιδανι­κών του Έθνους).

.Κάλπη: Τριποδισμός-Καλπασμός (προς την Άβυσσο).

.Κάλπη: Ψηφοδόχος (προς εξαγωγή κίβδηλων-κάλπικων-αποτελεσμάτων).

Αυτές οι «μαγικές» κάλπες των δημοκρατικών εκλογών που δέχο­νται τις υπεύθυνες δηλώσεις πολιτών και ιδιωτών, περί υποταγής τους στην απόλυτη θέληση της Δ. μόλις ανοιγούν, φέρουν στην επιφάνεια τους φυγοπτολέμους, αιμύλους, χαλίφρονες και αλάστους βουλευτές. Έτσι τα αποτελέσματα της κάλπης, δίδουν το δημοκρατικό δικαίωμα στους εκλεγέντες βουλευτές μέχρι την διεξαγωγή των επομένων εκλογών:

.Να εκτελούν χρέη διαχειριστών της Νέας Τάξεως πραγμάτων.

.Να είναι οι επίσημοι «εκπρόσωποι» του λαού, το στόμα και το πνεύμα του λαού, ενώ ο ίδιος ο λαός που οι κυνικοί πολιτικοί απατεώνες αποκαλούν κυρίαρχο, δεν θα έχει ούτε λόγο, ούτε δύναμη να αμφισβητεί ή να ανατρέ­πει τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο όνομά του, δηλαδή ερήμην του, στο άντρο της κομματικής αδελφότητος (με όλες τις σημασίες της λέξεως) και βουλευτοκρατίας, το Κοινοβούλιον.

Εάν η πολιτική, όπως λέγουν μερικοί, είναι η τέχνη των ορθών επι­λογών, τότε στην Δ. δεν έχουμε πολιτική επιλογή και συνεπώς οι εκλογές είναι παράνομες και άκυρες, γιατί οι κυνικοί θεωρητικοί της Δ. υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη δυνατή πολιτική επιλογή για τον λαό, παρά μόνο ΜΙΑ, η κοι­νοβουλευτική Δημοκρατία.

Συνεκτιμώντας τα προαναφερθέντα με τα όσα μέχρι τώρα έχουμε καταγράψει, με αναμφισβήτητα τεκμήρια, περί της ψευδωνύμου Δημοκρατίας, καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι εκλογές, δεν είναι η διαδικασία επιλογής κυβερνήσεως και «λαϊκών εκπροσώπων» ή ελευθέρας εκφράσεως της «λαϊκής ετυμηγορίας», αλλά η νομότυπη διαδικασία ανανεώσεως της νεοφοινικιζούσης βουλευτοκρατίας και de jure επικυρώσεως της de facto κομ­ματικής απολυταρχίας.

Συνεχίζεται

---

1 ΤΙΜΕ, ανταπόκρισις από την Ιταλία. Αναδημοσίευσις στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, αρ. 774, 2/8 Ιουν.1983.

2 O Δημήτριος Ράλλης (1844–1921) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδος. Γιος του ήταν ο κατοχικός πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης (1878 - 1946) και εγγονός του ο επίσης πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης (1918 - 2006).

3 Τα μνημόσυνα της βουλής και της κυβερνήσεως.

4 Πάνος Λουκάκος, Εφ. Καθημερινή, 12/5/1991.

5 Όταν αναφερόμεθα σε Ιουδαιοκρατούμενα (φανερώς ή κρυφίως) κόμματα, εννοούμε ΟΛΑ τα κόμματα εξουσίας απανταχού της γης και τα «συμπληρωματικά» κοινοβουλευτικά τοιαύτα (π.χ. για την ελληνική πραγματικότητα, Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ, Ένωση Κεντρώων, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, το απολειφάδι του ΠΑΣΟΚ, κλπ.).

Τα υπόλοιπα δημοκρατολογούντα κομματίδια, πολιτικές οργανώσεις ή δήθεν εθνικιστικά γκρουπούσκουλα που εκβάλλουν άναρθρες πατριωτικές κραυγές, πασχίζουν με «νύχια και με δόντια», για να εισέλθουν στον «Ναό της Δημοκρατίας», το κοινοβούλιο με μοναδικό στόχο να αποκτήσουν τα βουλευτικά υπερπρονόμια ή τρομάρα τους….«να σώσουν την Ελλάδα». Αυτοί οι πολιτικοί οργανισμοί, συγκροτούνται από πολίτες διαφόρων κατηγοριών, κατά κανόνα ή φαινομενικώς, μη ελεγχόμενοι από το Ιουδαιοταλμουδικό Σύστημα καθ’ όσον, κυρίως λόγω της ισχνής ή μηδενικής πολιτικής επιρροής τους, δεν ενδιαφέρουν το Σύστημα.

Παρ’ όλα ταύτα, στα παραπάνω μη κοινοβουλευτικά κομματίδια και οργανώσεις, ΔΕΝ αποκλείεται η κρυπτο-ιουδαϊκή συμμετοχή ή επιρροή, προκειμένου να ελέγχουν την πορείαν τους και να καταγράφουν τόσον τους συστημικούς κοσμοπολίτες [Ψηφοδέλτιο της Εργατικής Διεθνιστικής Ένωσης Τροτσκιστές (Μάτσας Σαμπέτας). Ψηφοδέλτιο του ΕΚΚΕ/1985 (Δαυϊδ Σαμπατάϊ), κλπ.]., όσον και τους ανεξάρτητους αντισυστημικούς Έλληνες πολίτες.

Κατά το παρελθόν μερικά από αυτά, απετέλεσαν θερμοκήπια αναδείξεως «προθύμων αγωνιστών» και υπερασπιστών του Συστήματος οι οποίοι έτυχαν αναλόγου πολιτικής και άλλης προαγωγής. Μερικά παραδείγματα:

Ανδρουλάκης Μίμης: Προέρχεται από την άκρα Αριστερά (ΚΟ Μαχητής), στην συνέχεια διαδοχικώς ανώτατο στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, του Συνασπισμού, και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Λαζαρίδης Χρύσανθος: Προέρχεται από την οργάνωση Ρήγας Φεραίος. Ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) αργότερα, έζησε χρόνια στο εξωτερικό. Δημοσιογράφος, χρηματιστηριακός αναλυτής και πανεπιστημιακός, αρθρογράφος και αναλυτής για θέματα οικονομίας, εξωτερικών σχέσεων, άμυνας, πολιτικής κ.λπ. Τελικώς κατέληξε στενός συνεργάτης για πολλά χρόνια του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά.

Κούλογλου Στέλιος: Ανώτατο στέλεχος, του ΕΚΚΕ ή της ΑΑΣΠΕ (ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΕΚΚΕ)..Γνωστός δημοσιογράφος σε έντυπα, τηλεόραση και διαδίκτυο.

Θεόδωρος Τσουκάτος: Ξεκίνησε ως στέλεχος της επαναστατικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, και συγκεκριμένα του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ). Αργότερα, το 1983, έγινε ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Δημήτριος Αβραμόπουλος: Μέλος του Ρήγα Φεραίου (νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού). Αργότερα ηγετικό στέλεχος της Ν.Δ.

6 Αυτός είναι ο ελεύθερος κόσμος, Β. Σραγκΐν, εκδ. Σύγχρονη εποχή, 1983, σ.94.

7 Οι Έλληνες και αι εκλογαί, Θεοφ. Παπακωνστα­ντίνου, 9 Ιουν. 1985.

8 Αλέκα Παπαρήγα, ομιλία στο κοινοβούλιο, Δεκ. 2014.

9 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΣΤ΄, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 2000, σελ. 204.

10 Μαρτυρία σοκ εξάδελφου Άκη: "Έτσι έγινε η νοθεία από το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2000"!, Pronews,18/07/2012 (πηγή: Defencenet.gr)

11 Ο τζί­ρος των εκλογών, εφ. Βήμα, 7/5/1989.

12 Ο τζίρος των εκλογών, εφ. Βή­μα, 7/5/1989.

13 Περιοδικόν ΕΙΝΑΙ, τ.317, 10/6/1997.

14 Παύλος Μπακογιάννης, Περ. ΕΝΑ, τ.50, 13/12/1984.