Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 21ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

4. ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

α. Έθνος και Λαός

Έθνος

Έθνος είναι η πνευματική αλυσίδα των γενεών (παρελθουσών – παρουσών – μελλουσών) που έζησαν, δραστηριοποιήθηκαν και εδημιούργησαν ή συνεχίζουν να δημιουργούν πολιτισμόν (πνευματικόν-ηθικόν-υλικόν) εντός και εκτός των γεωγραφικών ορίων της πατρίδος τους, από της βιολογικής τους υπάρξεως μέχρι σήμερον. Συνυπολογίζονται και οι γενεές που θα ακολουθήσουν την παρούσα.

Έθνος ονομάζεται ένα ιστορικώς διαμορφωμένο σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται κοινά γνωρίσματα διακρίνοντα το σύνολο αυτό, σε παγκόσμια κλίμακα. Τα κυριώτερα από τα πρωτογενή (αρχικά) κοινά γνωρίσματα ενός έθνους είναι η φυλή, η γλώσσα, το θρήσκευμα, η κοινή ιστορία και παράδοση, ο πολιτισμός και η γεωγραφική καταγωγή.

Τα βασικώτερο στοιχείο για την ιστορική επιβίωση ενός έθνους, είναι η ανάπτυξη και διατήρηση της εθνικής συνειδήσεως του λαού που αντιπροσωπεύει χρονικώς το Έθνος, σε όλες τις περιόδους της ιστορικής του διαδρομής.

Η κοινή εθνική συνείδηση είναι βασικός παράγων συντηρήσεως της ιστορικής συνέχειας ενός έθνους!

Η φυλή απετέλεσε την ρίζα και το βασικό κύτταρο της γεννήσεως του έθνους.  Είναι το αρχικό βιολογικό στοιχείο (αίμα), ο «γενέθλιος δαίμων» κατά τον Πίνδαρο που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον του Έθνους.

Η έννοια του Έθνους, όμως, δεν περιέχει μόνο το βιολογικό στοιχείο (φυλή-αίμα). Περιλαμβάνει και τρία άλλα στοιχεία, το πνευματικό, το διαχρονικό και το εξωχώριο. Στην μακρά πορεία του χρόνου, οι διάφορες φυλές ήλθαν σε επαφή και συνεργασία ή αντιπαλότητα μεταξύ τους.

Πολλάκις επήλθε «ανάμιξη», συνήθως βιολογική σε μικρή ή μεγάλη έκταση. Συνεπώς πολλούς αιώνες μετά την δημιουργία των ανθρωπίνων φυλών και των πρώτων Εθνών, έπαψε να υπάρχει απόλυτη βιολογική «καθαρότητα» οποιασδήποτε φυλής.

Με άλλα λόγια, η φυλή παρέμεινε ως γενεσιουργός ρίζα του Έθνους, όχι όμως και ως διαχρονική συνιστώσα αυτού.

Παραλλήλως, ομάδες της μιάς φυλής δεχόμενες και μετέχουσες της Παιδείας, των ηθών-εθίμων και των λατρευτικών θεσμίων μιας άλλης, αυτομάτως έχαναν το Εθνικόν στοιχείον της αρχικής ταυτότητός τους και ενεγράφοντο στο «βιβλίο» του Έθνους την παιδείαν, τον πολιτισμό και την θρησκεία του οποίου ησπάζοντο, αν και ανήκαν σε διαφορετική φυλή.

Υπό αυτήν την έννοιαν, στα χαρακτηριστικά του Έθνους συμπεριλαμβάνεται και η διαφυλετικότητα που είναι τελείως διαφορετική τόσον της φυλετικότητος όσον και της πολυφυλετικότητος.

Χαρακτηριστικά ενός Έθνους

-Γέννηση: Η έννοια του Έθνους γεννάται ιστορικώς για πρώτη φορά όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της πατρίδος από εξωτερική/ές απειλές και υπάρξει ομόθυμος καθολική και αποτελεσματική αντίσταση του ομοιογενούς συνόλου που διαβιοί στην πατρίδα. Τότε η φυλή (ο λαός της αυτής φυλετικής ομοεθνίας) μετασχηματίζεται σε Έθνος. Συνεπώς το Έθνος είναι το περιέχον την φυλή.

Προϋποθέσεις γεννήσεως ενός Έθνους είναι:

-Κοινή καταγωγή (Ομόφυλον).

- Συγκρότηση Έθνους-κράτους ή Εθναρχούσης Αρχής.

- Κοινή γλώσσα (Ομόγλωσσον).

- Κοινό θρήσκευμα (Ομόθρησκον).

- Κοινά ήθη-έθιμα-παραδόσεις (Ομότροπον).

- Κοινός Πολιτισμός.

- Ύπαρξη εξωτερικής απειλής.

- Διαχρονικότητα

- Ιστορική συνέχεια.

- Εθνική συνείδηση.

- Διακρατικότητα

Το Έθνος-κράτος είναι η μητέρα-πατρίδα τόσον των διαβιούντων εντός των ορίων του κράτους πολιτών, όσων και των ομοεθνών που διαβιούν εκτός των ορίων, κυρίως σε όμορα κράτη αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος του κόσμου (εξωχώριο στοιχείο).1

-Διαφυλετικότητα

Ένα στοιχείο το οποίο χαρακτηρίζει τα σημερινά υπαρκτά Έθνη και συνήθως διαφεύγει από τους μελετητές-ερευνητές του θέματος, από άγνοια ή σκοπιμότητα, είναι αυτό της «διαφυλετικότητος».

Μετά πάροδο χιλιάδων ετών από την δημιουργία των πρώτων φυλών του ανθρωπίνου γένους, το να ομιλεί κάποιος για «καθαρότητα» αίματος μιας φυλής (εκτός από τις πρωτόγονες, ίσως, απρόσιτων περιοχών), είναι ανοησία και ανιστόρητη αυθαιρεσία. Αυτό γίνεται από ασυγχώρητη άγνοια ή από εγκληματική σκοπιμότητα

Όσοι ανήκουν σε διαφορετική φυλή ή θρήσκευμα αλλά ενσυνειδήτως και ελευθέρως, μετά την ενηλικίωσή τους, αποδέχονται και μετέχουν ενεργώς της παιδείας και της επισήμου θρησκείας ενός άλλου Έθνους, αυτομάτως παύουν να ανήκουν στο Έθνος που αντιπροσωπεύει την φυλή τους και συνυπολογίζονται ως μέλη του επιλεγέντος από αυτούς νέου Έθνους. Έκτοτε εθνικώς καλούνται με το όνομα του Έθνους, την παιδείαν και την θρησκείαν του οποίου ασπάστηκαν.2

Η έννοια της διαφυλετικότητος προϋποθέτει την ενσυνείδητη αποδοχή, από αλλογενείς και αλλοδόξους, του ομοθρήσκου και ομοτρόπου και συμμετοχήν τόσον στο κοινό ποτήριον της Θείας κοινωνίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όσον και σε εθνικές-λαϊκές παραδοσιακές εκδηλώσεις και πολιτιστικά δρώμενα. Διαφορετικά ομιλούμε για πολυφυλετικότητα και πολυπολιτισμικότητα.

Οι σύγχρονοι όροι (πολυφυλετικότητα, πολυπολιτισμικότητα) που εισήχθησαν από το Σύστημα για την κατασκευή συστημικών πολυφυλετικών τεχνητών «Εθνών», με πανσπερμία λαών υπαρκτών και ανύπαρκτων εθνοτήτων, απορρίπτονται ως προϊόντα του Ιουδαιοταλμουδικού Διεθνισμού (Σοσιαλιστικού, Κομμουνιστικού, Δημοκρατικού), ασύμβατα με την έννοιαν του ιστορικού Έθνους.

Η απόδοση της ιθαγενείας σε αλλογενείς, αλλοδόξους με το μόνον «προσόν» ότι ομιλούν την ελληνική γλώσσα και μετέχουν, υποτίθεται, της σημερινής συστημικής και όχι ελληνικής, πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας α-παιδείας, συνιστά εθνικόν έγκλημα.

Λαός

Η έννοια του Έθνους είναι πολύ ευρύτερη της εννοίας του λαού, ισχυρότερη, απροσπέλαστη και διαχρονική, σε σχέση με εκείνη του λαού, η οποία (έννοια του λαού), περιορίζεται κατά τον γεωγραφικό χώρο και κατά τον ρέοντα χρόνο.

Αφού η έννοια του έθνους υπέρκειται της τοιαύτης του λαού, δεν μπορεί να νοηθεί λαός χωρίς την άρρηκτη σύνδεσή του με αντίστοιχο και μοναδικής ταυτότητος Έθνος.

Λαός είναι μία μεγάλη ομάδα, κατά βάση συγγενών ανθρώπων συνοικούντων κατά ωρισμένη χρονική περίοδο στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Απεικονίζει το Έθνος την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Είναι η ζώσα αλλά στατική μορφή του αενάως και πνευματικώς υπάρχοντος Έθνους.

Συνεπώς, οι προϋποθέσεις για να θεωρείται ένα πλήθος ατόμων σαν λαός, είναι:

-Κοινή Θρησκευτική Πίστη και Λατρεία.

-Κοινή Παιδεία (Γλώσσα-Γράμματα-Τέχνες-Πολιτισμός).

-Σύμφυτα ψυχοδιανοητικά χαρακτηριστικά (Αναγνωρισιμότητα Φυλετικής Ταυτότητος).

-Κοινές Παραδόσεις (Προγονική Κληρονομιά).

-Ενιαία Εθνική συνείδηση. Γενέθλιος της φυλής εδαφικός χώρος- Ιστορική συνέχεια-μυστηριακή κοινωνία γενεών/παρελθουσών, παρου­σών/ -Προορισμός Έθνους).

-Αυτοδύναμο-Ανεξάρτητο Έθνος-Κράτος.

-Κοινωνία οργανωμένη δυναμικώς (Ένωση ανίσων ομογάλακτων κοινωνικών ομάδων και φορέων) και όχι αριθμοκρατικώς (μηχανικό ά­θροισμα κεφαλών αλλογενών ομάδων, δίκην προβάτων διαφορετικών ποι­μνιοστασίων).

-Πολιτεία Δικαίου και αξιοκρατίας (Απόλυτη κυριαρχία Νόμων Δι­καίου και όχι κατοχύρωση ανθρωποκατασκευασμένων «νομίμων δικαιωμάτων»-Αξιοκρατική και όχι «αριθμοκρατική» επιλογή των πάσης φύσεως αρχόντων).

-Λαϊκό Δικαίωμα διαχρονικού ελέγχου κράτους-εξουσίας (έγκριση ή απόρριψη ή αλλαγή οποιασδήποτε εξουσίας ανεξαρτήτως Συνταγματικών χρονικών περιορισμών), με συνοπτικές διαδικασίες προβλεπόμενες από ειδι­κή νομοθεσία της Πολιτείας, Συνταγματικώς κατοχυρωμένες..

Υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν πρέπει να ομιλούμε περί λα­ού, αλλά:

—►Περί λαϊκιζουσών χυδαίων (ανάμεικτων)-ποσοστοκρατουμένων-χειραγωγούμενων-αγελαδοποιημένων ατόμων (Σήμερα το σύνολο τέτοιων ατόμων χαρακτηρίζεται, από το σύστημα, σαν πολυφυλετική-πολυπολιτισμική κοινωνία).

—►Περί όχλων που «βλέπουν μεν αλλά ματαίως έβλεπαν, ακούουν δε αλλά δεν άκουγαν» (Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης, στ. 447-448).

—►Περί πολυφυλετικού συνοθυλεύματος, μωσαϊκοποιημένης κοινωνί­ας, κοσμοπολίτικου αδελφάτου, πολυσυλλεκτικής φάρμας ανθρωποειδών (θηριοποιημένων ανθρώπων).

Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να αποτελούν τμήμα του Ελλη­νικού λαού οι Τουρκογενείς της Θράκης, τους οποίους η αστεία προπαγάν­δα βαπτίζει Έλληνες πολίτες Μουσουλμάνους στο θρήσκευμα (εξαιρούνται οι ελληνογενείς από αρχαιοτάτων χρόνων και βιαίως μουσουλμανοποιηθέντες αργότερον, Πομάκοι) ή οι Ιουδαίοι παραθεριστές (κάτοικοι) της Ελλάδος, όταν όλοι αυτοί οι αλλοεθνείς, εκτός της διαφορετικής γλώσσης και θρησκείας:

.Στρέφονται δια λόγων και έργων, καθημερινά κατά των ζωτικών Ελληνικών συμφερόντων.

.Ομολογούν ότι δεν αισθάνονται Έλληνες ή τουλάχιστο ότι, αισθάνονται Ιουδαίοι/Τούρκοι και μετά Έλληνες, με την σημασία που δίνουν εκείνοι στην λέξη Έλλην.

.Εκφράζονται υπέρ της πατρίδος που αντιπροσωπεύει το αίμα τους.

.Αλωνίζουν και εξουσιάζουν το Ελληνικό εμπόριο και γενικώτερα την ελληνική οικονομία (αφορά κυρίως στους Ιουδαίους).

.Μεταφέρουν το πλείστον των κερδών τους στις τράπεζες της πραγματικής πατρίδος τους ή του εξωτερικού και αποτελούν μία διαρκή πεμπτοφαλλαγγίτικη απειλή πίσω από την πλάτη των γνησίων Ελλήνων πο­λιτών.

.Διοικούν μόνοι ή με Φραγκο-Ιουδαιο-Ελληνόφωνους Τουρκολάγνους, Τράπεζες, Χρηματιστήρια, Εκδοτικούς οργανισμούς, Μεγάλα ΜΜΕ, Αθλητικούς Συλλόγους, Βιομηχανικά συγκροτήματα κλπ. και γενικά το οικονομικό σύστημα της χώρας;

Ξέχασαν φαίνεται οι δημοκρατικοί εγκέφαλοι που προβάλλουν σαν ο­ρόσημο της Δημοκρατίας, τον «Χρυσού αιώνα» του Περικλέους, πως για να γινόσουν πολίτης στην Αθήνα του Περικλέους έπρεπε να ήσουν γεννημέ­νος από μητέρα και πατέρα Αθηναίους.

Ξέχασαν πως στον ιδρυτικό μύθο της πόλεως των Αθηνών, οι Αθη­ναίοι υπερηφανεύοντο πως το βάθρον της Δημοκρατίας ήταν ο «αυτόχθων λαός των περιφήμων Αθηνών» (Τα παιδιά της Αθηνάς, Αθηναϊκές ιδέες για την ιδιότητα του πολίτη και την διάκριση των φύλων, Maspero, 1981).

Οι πολίτες των ιστορικών λαών-εθνών και όχι των κατασκευασμέ­νων όπως για παράδειγμα, της Βοζνίας-Ερζεγοβίνης, Σκοπίων και Κοσσόβου (αξίζουν το βραβείον ευρεσι­τεχνίας κατασκευής λαών), της Αλ(ου)ητίας ή Ελβετίας, κ.α. δεν γίνονται ό­πως τα χημικά παρασκευάσματα, αλλά γεννιούνται στα κύματα και στα χώ­ματα της γης που εδώρισε ο Θεός στους προγόνους τους!

Και όμως η Δημοκρατία με ένα σωρό προσχήματα και «ανθρωπι­στικά» κηρύγματα, απίστευτα λαβυρινθοειδή νομοπαρασκευάσματα δίδει στους μη Έλληνες τα ίδια δικαιώματα με τους πραγματικούς Έλληνες πολί­τες!!!

β. Λαϊκή κυριαρχία: Νομική, πολιτική ή συμβολική έννοια; 3

Η κυριαρχία είναι εξουσία, τέλεια και πλήρης. Ως εξουσία ορίζεται η ικανότητα του άρχειν, δηλαδή της επιβολής ορισμένης θελήσεως επί άλλων θελήσεων, και μάλιστα κατά τρόπο ακαταγώνιστο (unwiderstehlich= άνευ αντιστάσεως). Σε σχέση με την κυριαρχία, η εξουσία είναι πάντως έλασσον, διότι η κυριαρχία προϋποθέτει και την επιπρόσθετη ικανότητα του ουδέποτε άρχεσθαι.

Ο κυρίαρχος καθορίζει και ανακαθορίζει την εξουσία των οργάνων του, καθώς και την δική του. Τα όργανα του κυριάρχου αντλούν την εξουσία τους από αυτόν (ετεροκαθορίζονται), ο κυρίαρχος αντλεί την εξουσία του από τον εαυτό του (αυτοκαθορίζεται, έχοντας την λεγόμενη «Kompetenz Kompetenz», την «αρμοδιότητα της αρμοδιότητας»).

Ποιός λοιπόν, είναι ο κυρίαρχος;

Κυρίαρχος είναι αυτός που άρχει απολύτως (απολυταρχικώς), χωρίς περιορισμούς, παρεκτός ενδεχομένως εκείνων, τους οποίους ο ίδιος επιβάλλει στον εαυτό του και μπορεί εκάστοτε να μεταβάλλει κατά το δοκούν.

Στο δημοκρατικό κράτος υπάρχει «κυρίαρχος» με την νομική έννοια;

Η απάντηση είναι απερίφραστα «όχι». Στο συνταγματικό/δημοκρατικό κράτος «κυρίαρχος» με την νομική έννοια ΔΕΝ υπάρχει. 4         

Δεν υπάρχει «κυρίαρχος» υποστηρίζουν οι συνταγματολόγοι της δημοκρατίας, διότι το οποιασδήποτε μορφής δημοκρατικό Σύνταγμα, οριοθετεί με παγιότητα την εξουσία, απαγορεύοντας τον καθορισμό του περιεχομένου και του εύρους της από τον φορέα της. Την οριοθετεί τέμνοντάς της και δημιουργώντας τριάδα εξουσιών, υπό την έννοια ότι καθεμία από τις τρεις εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική), έχει την ικανότητα να επιβάλλει την θέλησή της ως ενιαία κρατική θέληση. 

Οι θιασώτες της Δημοκρατίας, για να δικαιολογήσουν την κατάτμηση της εξουσίας στα τρία, και να διατηρήσουν τον απατηλό όρο «λαϊκή κυριαρχία», ζωντανό στην συνείδηση των πολιτών, ισχυρίζονται ότι:

-Η εξουσία συνοδεύεται από την κατανομή της σε διαφορετικά όργανα, έτσι ώστε να καθίσταται εφικτός ο έλεγχος κάθε εξουσίας και η κατά το δυνατόν, αποφυγή παρανομιών και καταχρήσεων.

-Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας είναι πολιτική, με συμβολική και ιστορική αξία, που ταυτίζεται με την δημοκρατική αρχή. Η λαϊκή κυριαρχία εκδηλώνεται στο πλαίσιο της εκάστοτε καθοριζομένης «νομιμότητας». Αν ο λαός την υπερβεί, γίνεται επανάσταση και βία. Βία είναι όμως και η νομιμότητα. Την περίοδο της κρίσεως το στοιχείο της βίας του νόμου γίνεται εντονότερα ορατό, και διότι κατά την προηγηθείσα περίοδο της ευμάρειας είχε αμβλυνθεί υπέρμετρα.

-Κυρίαρχος, υπό καθαρά νομική έννοια, είναι ο έχων όχι μόνο την ικανότητα του άρχειν, αλλά και του ουδέποτε άρχεσθαι. Η ικανότητα αυτή δεν είναι δοτή, αλλά αποκτάται αφ’ εαυτής.5

Ο λαός λοιπόν, ως κρατικό όργανο ΔΕΝ έχει εξουσίαν, έχει ΜΟΝΟΝ αρμοδιότητες, περιορισμένες και κατ’ έκταση, ήτοι να εκλέγει και να συμμετέχει σε δημοψηφίσματα. Πέραν των συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων του, δεν μπορεί νομίμως να ενεργήσει άλλο τι. Ώστε, ακόμη κι αν θεωρείται ανώτατο κρατικό όργανο, οι ενέργειές του είναι προσδιορισμένες από το Σύνταγμα και τον νόμο με συγκεκριμένο τρόπο.

Ποιος θα ισχυρισθεί όμως, ότι ο λαός στα λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα, έχει την δυνατότητα, την αρμοδιότητα έστω,  να ελέγξει οποιαδήποτε από τις τρεις μορφές εξουσίας, όταν κάποια από αυτές παρανομήσει ή κάμνει κατάχρηση;

Ενδεχομένως να προβληθεί ο εξής αντίλογος: Μα, ο λαός μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμά του, ακόμη και κατά τις θεμελιώδεις και μη αναθεωρήσιμες διατάξεις του. Ασφαλώς και μπορεί, αλλά τότε θα πρόκειται για κατάλυση του ισχύοντος Συντάγματος, δηλαδή για επανάσταση! Η κατάλυση δε του Συντάγματος και η επανάσταση δεν συνιστούν «αρμοδιότητες» του λαού. Γίνονται κατ’ ενάσκηση εξουσίας ή κυριαρχίας.

Συνεπώς, στην δημοκρατική πολιτεία κυριαρχία ΔΕΝ υφίσταται.

Θεωρητικώς υφίσταται μόνο κατά την στιγμή της εκλογικής διαδικασίας και συντάξεως της πολιτείας, κατά την άσκηση δηλαδή, της συντακτικής εξουσίας. Η λαϊκή κυριαρχία ταυτίζεται με την έννοια της περιοδικής αναδείξεως της Βουλής και της Κυβερνήσεως από τον λαό, με καθολική ψηφοφορία. Ο συντακτικός νομοθέτης, κατά βάση, κατά την δημοκρατική άποψη ο λαός (;;;), δια της συντακτικής Βουλής που έχει αναδείξει, είναι θεωρητικώς αδέσμευτος να νομοθετήσει κατά το δοκούν. Μόλις όμως νομοθετήσει, η κυριαρχία του παύει και μετατρέπεται σε αρμοδιότητα.

Και πάλιν όμως, ΔΕΝ υπάρχει ούτε αυτή η αρμοδιότητα του λαού, αφού  η κυριαρχία του συντακτικού νομοθέτη είναι θεωρητική. Διατί;

Διότι, πρακτικώς περιορίζεται από το λεγόμενο διεθνές δίκαιο, τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα και τις λοιπές «θεμελιώδεις αρχές» που έχει αναπτύξει η Διεθνής Δημοκρατική νομολογία και πρακτική [Βλέπε κανόνες διεθνούς δικαίου (τους οποίους επέβαλαν προς εφαρμογήν οι ισχυροί κατά την δική τους αιτιολογία και ερμηνεία), κυριαρχία των δανειστών στα χρεωμένα κράτη, πολιτικο-οικονομική κατοχή της Τρόϊκα και ΔΝΤ στην Ελλάδα), κλπ], την οποίαν υποχρεούνται να εφαρμόζουν όλες οι εθνικές κυβερνήσεις του κόσμου, αφού την έχουν αποδεχθεί και χαρακτηρίζουν ως τον «διεθνή νομικό πολιτισμό».

Συμπερασματικώς, με βάση την επιχειρηματολογίαν δημοκρατικών συνταγματολόγων, ΔΕΝ υπάρχει η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας» και σίγουρα δεν είναι η θεοποιημένη τοιαύτη που προβάλλουν οι ουρλιάζοντες περί λαού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ατομικών ελευθεριών, δημοκρατίας, κλπ.

Αν τα πράγματα έχουν όπως εξετέθησαν, τότε, γιατί στα δημοκρατικά Συντάγματα, η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας ανάγεται ρητώς σε θεμέλιο του πολιτεύματος;

Η «λαΪκή κυριαρχία» είναι μια απατηλή πολιτική έννοια, ιδεολογικά φορτισμένη, χωρίς καμμία ιστορική αξία. Ίσως, έχει για τους θιασώτες της Δ. κάποια συμβολική αξία, αφού την ταυτίζουν με την δημοκρατική αρχή, όπως αυτή διαμορφώθηκε (στον αντίποδα της απολυταρχικής αντιλήψεως περί κυριαρχίας των Βodin και Hobbes) από τον Leibniz, τον Spinoza, τον Pufendorf, τους μοναρχομάχους και στην συνέχεια από τις δημοκρατικές θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου των Locke και Rousseau, δηλαδή όλων των απατεώνων ψευτοδημοκρατών, διαφωτιστών (σκοταδιστών) της Γ.Ε. .

Η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας» δεν έχει ιστορική αξία καθ’ όσον, διακεκριμένοι σύγχρονοι δημοκράτες συνταγματολόγοι, παραδέχονται εμμέσως πλην σαφώς την  απάτην ή την αποτυχίαν της Γ.Ε. χωρίς να το ομολογούν ευθέως και δημοσίως. Προς τούτοις, χρησιμοποιώντας δοκησίσοφες λέξεις και ορολογίες, υποστηρίζουν ότι:

«Διακόσια είκοσι χρόνια έχουν παρέλθει από τα εντελεχή αιτήματα της Γαλλικής επαναστάσεως για πολιτική «ισότητα, αδελφότητα, ελευθερία», δηλαδή για δημοκρατία, κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου, και τα αιτήματα αυτά εξακολουθούν να ισχύουν ως αιτήματα, δηλαδή εξακολουθούν να μην έχουν πραγματωθεί. Πώς όχι; Αφού είναι εντελεχή,6 είναι, φευ, και απροσπέλαστα».7

Αφού καθ’ ομολογίαν των συνταγματολόγων της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τα αιτήματα της Γ.Ε. εξακολουθούν να ισχύουν ως αιτήματα, τουτέστιν ΔΕΝ έχουν εφαρμοσθεί ακόμη, 227 έτη μετά την έκρηξή της, προς τι η προβολή των αρχών και των διακηρύξεων της Γαλλικής Επαναστάσεως και των ιδεών των προδρόμων της, «Διαφωτιστών»;

Η έννοια λοιπόν, της λαϊκής κυριαρχίας, κατά νομικήν ακριβολογίαν, δεν είναι κυριαρχία. Είναι, λένε οι συνταγματολόγοι της Δ. αφ’ ενός αρμοδιότητα αναδείξεως των υπάτων κρατικών οργάνων και αφ’ ετέρου ασκήσεως  δικαιωμάτων, ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών.

Όμως, όπως θα αποδείξουμε κατωτέρω και αποδεικνύεται από την καθημερινή πρακτική εφαρμογής της δημοκρατίας σ’ όλα τα κράτη, ακόμη και ο ισχυρισμός ότι η λαϊκή κυριαρχία εκφράζεται ως αρμοδιότητα, ως άσκηση αυτών των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών, είναι ψεύδος, πολιτική φενάκη και ιδεολογική απάτη.

Κατόπιν των παραπάνω, επαναλαμβάνομεν:

Αφού έγκριτοι συνταγματολόγοι της Δ. ομολογούν ότι ΔΕΝ υφίσταται λαϊκή κυριαρχία, και τα αιτήματα της Γ.Ε. εξακολουθούν να ισχύουν ως αιτήματα, η θεοποίηση και προβολή των εννοιών-όρων, όπως: «λαϊκή κυριαρχία», «τα πάντα εκπηγάζουν από τον λαό», γίνονται δια του λαού και «εις το όνομα του λαού», τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, οι αρχές της Γ.Ε., κλπ., συνιστά πολιτική και ιδεολογική απάτη.

γ. Η λαϊκή κυριαρχία στην Δημοκρατία

Εν τοιαύτη περιπτώσει, πως εκδηλώνεται η περιβόητη «λαϊκή κυριαρχία» στην δημοκρατία;

Η λαϊκή κυριαρχία λένε οι υποστηρικτές της, εκδηλώνεται στο πλαίσιο της λεγομένης νομιμότητας. Άλλη αμφιλεγόμενη έννοια, η «νομιμότητα», αφού ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει κατά το δοκούν, αφού υπάρχουν αμέτρητα «παραθυράκια» στους δημοκρατικούς νόμους, και τέλος υπάρχει και το ακροτελεύτιον άρθρον του Ελληνικού Συντάγματος. Καθημερινώς παριστάμεθα μάρτυρες της διαμάχης μεταξύ συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως για την περίφημη «δημοκρατική νομιμότητα». Εκπρόσωποι της κυβερνήσεως και κυβερνητικοί βουλευτές ισχυρίζονται για θέμα-αντικείμενο διαμάχης: «Εφαρμόστηκε η νομιμότητα». Και απαντά η  αντιπολίτευση για το ίδιο θέμα: «Παρεβιάσθη το σύνταγμα», «έγινε θεσμική εκτροπή».

Δεν ζούμε καθημερινώς τέτοιες αντιφατικές δηλώσεις/διατυπώσεις;

Οι ίδιοι οι δημοκράτες συνταγματολόγοι διατείνονται: «Αν ο λαός την υπερβεί (την νομιμότητα), γίνεται επανάσταση (ΣΣ: Η οποία νομοτελειακώς δημιουργεί νέον δίκαιον και νέας μορφής νομιμότητα. Άρα «πάει περίπατο» η παλαιά νομιμότητα) και βία. Βία είναι όμως και η νομιμότητα: «Νόμος ο πάντων βασιλεύς/Θνατών και αθανάτων/Άγει δικαιών το βιαιότατον (δικαιώνει την ύπατη βία)/Υπερτάτα χειρί». Υπάρχει  και άλλη εκδοχή: «Νόμος ο πάντων βασιλεύς/Θνητών και αθανάτων/Άγει βιαιών το δικαιότατον (ωθεί ακόμη και με βία στην πραγμάτωση της ύπατης δικαιοσύνης)/ Υπερτάτα χειρί».

Η ορθή και η επικρατήσασα είναι η πρώτη εκδοχή. Νόμος χωρίς βία δεν νοείται. Και ως βία νοείται η πραγμάτωση του νόμου, όσο αυστηρός κι αν είναι».

Τι αγνοεί/παραλείπει η Δημοκρατία, σκοπίμως, και τι πράττει δολίως, κατά την άποψή μας,  σε αντιστάθμισμα/αντικατάσταση της παραλείψεώς της αυτής;

Η Δημοκρατία, όχι μόνο κωφεύει ή απορρίπτει τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις της ουσιαστικής «λαϊκής κυριαρχίας», που εξάγονται με απλή λο­γική φρονίμων εγκεφάλων, εμβριθή μελέτη των σελίδων της ανθρώπινης ιστορίας και ανθρωπολογική έρευνα, αλλά φαρισαΐζουσα απυθμένως:

-Μυθοποιεί τον ρόλο του λαού και από την ανυπαρξία ή την ελαχιστότητα που τον έχει απορρίψει στην πράξη, τον ανυψώνει θεωρητικά στην απατηλή σφαίρα του υπερφυσικού.

-Παραποιεί την ορθή, έννοια του πολίτη και της αποστολής του στην Πολιτεία, για να διευκολύνει τα σχέδια αλλογενών και αλλοθρήσκων που, εκτός των άλλων, περιλαμβάνουν:

Την επιμειξία των πολιτών με αλλοεθνείς και αλλοδόξους.

Την αλλοίωση-αλλαγή των λαϊκών/Εθνικών παραδόσεων (δια της ει­σαγωγής καινοφανών ηθών και εθίμων).

Την διάβρωση της κρατούσης θρησκευτικής συνειδήσεως και την συγκρητιστική ένωση όλων των γνωστών θρησκευτικών δογμάτων (για ανεμπόδιστη δράση των αθέων και ετεροδόξων σύμφωνα με την δημοκρατική ερμηνεία περί «ανεξιθρησκείας»).

-Μαστιγώνει ανελέητα τις αισθήσεις και τα ένστικτα των ατόμων και τα μετασχηματίζει σε μόρια μιας απρόσωπης κοινωνίας άκριτων αριθ­μών.

-Καλλιεργεί τον πνευματικό Διεθνισμό και την θολοκουλτουρίαση προς επιτάχυνση της αλώσεως του λαού, από τους υλιστοκράτες, διεθνιστές και κοσμοπολίτες.

-Υποτάσσει άτομα και ομάδες, αφανώς και μεθοδικώς, στις αρπακτικές ορέξεις προστατών (πολιτικών-οικονομικών) και μινωταυροειδών μαφιόζικων διαπλεκομένων κυκλωμάτων.

-Ιεροποιεί ως αρρηφόρους, τους βουλευτές του κοινοβουλίου, με το πέπλο της «Συνταγματικής νομιμότητος».

-Δημιουργεί πολίτες ημιμαθείς και αμαθείς, άλογους και αδύναμους, ή αναγνωρίζει ως μορφωμένους και υγιείς  στις φρένες όλους τους μετέχοντες της δημοκρατικής (α)παιδείας. Οι «μετοχές» των τελευταίων ανε­βαίνουν αν συμβαίνει να είναι... απόφοιτοι φιλοσοφικών ιδρυμάτων, δημο­κρατικού γνωστικισμού ή Τεκτονοκρατούμενων Πανεπιστημίων («Διεθνώς αναγνωρισμένων»).

-Διδάσκει δογματικώς τους πολίτες να θεωρούν ως αληθές ό,τι είναι δημοκρατικό και να δέχονται σαν δημοκρατικό ό,τι συμφέρει τους κυβερνώντες και την αδελφότητά τους.

Αντιπροσωπευτική ερμηνεία της «λαϊκής κυριαρχίας» μας έχει δώ­σει στο παρελθόν μία αριστίνδην(!!!) τέως βουλευτής, από των στηλών η­μερήσιας εφημερίδος:

«Πως να ζητήσεις από τον άνθρωπο του δρόμου, της πόλης ή του χωριού να έχει την ευθύνη να οδηγήσει την Ελλάδα προς την Ευρώπη ή να την κρατήσει εκτός;...Εις περίπτωσιν δημοψηφίσματος ο λαός θα απεφάσιζε αδιάφορα, τεμπέλικα και με κλειστά μάτια» (Ελένη Βλάχου, εφ. Καθημε­ρινή, Μάϊος 1978). Δεν πρόκειται περί απλής αμφισβητήσεως της λαϊκής κρίσεως, αλλά περί πλήρους «αντιδημοκρατικής» αντιλήψεως.

Δεν είναι μόνο η γηραιά εκείνη βουλευτίνα (απέθανε τον Οκτ. 1995) που μας δίδει την «ορθή ερμηνεία» της κατά την Δ. «λαϊκής κυριαρχί­ας». Υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες, μεταξύ των οποίων και αυτές, δύο τέως προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας:

«…Ο Ελληνικός λαός είναι ένας ανώριμος λαός χωρίς σύνεση και μέτρο» (Απόσπασμα από ερωτική επιστολή του τέως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας(!!!) Κων. Τσάτσου, δημοσιευθείσα στις εφημερίδες ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ την 11-2-­1981).

«Διερωτώνται πολλοί, ακόμα και σήμερα, γιατί επιτάχυνα κατά ένα χρόνο τις εκλογές εκείνες (ΣΣ: Εννοεί τις εκλογές του 1977, που είχαν γίνει τρία και όχι τέσσερα χρόνια μετά τις προηγούμενες-1974). Και διερωτώνται, γιατί δεν γνώριζαν τις προβλέψεις που έκανα την εποχή εκείνη για το μέλλον της χώρας. Η πείρα μου μου εδίδαξε ότι οι Έλληνες σαν πολίτες είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. Ψηφίζουν κατά τρόπο τόσο απερίσκε­πτο, ώστε αυτοί κυρίως να είναι υπεύθυνοι για την αστάθεια που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή...» (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Από το δημοσιευθέν αρχείο του, εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 5 Μαΐου 1997).

Από αυτόν τον αδιάφορο, ασταθή, απερίσκεπτο, ανώριμο, τεμπέλη και χωρίς σύνεση λαό, που οι αδίστακτοι ψευδολόγοι αποκαλούν «κυρίαρχο», η γραία Βλάχου και ο Σανσόν/Τσασόν ή Τσάτσος8 και πλείστοι άλλοι πολιτικοί, εδέχοντο επαιτούντες τις ψήφους του, εκλιπαρώντας τον πολλές φορές, με απώτερο στόχο να εκλεγούν βουλευτές (μάλλον Βολευτές). Και αυτό για να αποκτήσουν τίτλους Εθνοπατέρων, να αυτοαποκαλούνται, ναρκισσιζόμενοι «εκπρόσωποι» του λαού, δηλαδή αντιπρόσωποι των ανώριμων, ασύνετων, ασταθών, απερίσκεπτων και τεμπέληδων, κατά τις δικές τους ομολογίες.

«Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλότατης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ένας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας, Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη.

Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος. Να! παράδειγμα ο κ. Τασάκος, νέος μεγάλης αξίας, που για να επιτύχει το σκοπό του διαβουκόλευε άλλοτε τον όχλο με εκδηλώσεις ψεύτικου ενδιαφέροντος, Ο κ. Τασάκος είναι πολιτικός μα θα αποτύχη επειδή κάποτε ο όχλος θα διαισθανθή πως είναι άνθρωπος αξίας και θα τον παραμερίση. Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. Ποιας πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δημιουργείται στην τύχη αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία κι η κακεντρέχεια.

Συνεπώς δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ' εικόνα και ομοίωσή της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίση τους νοήμονες κι αγαθούς από τη διαχείρηση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητας, κάνει το παν για να τους εξουθένωση...» [απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Κίτρινος Φάκελος» (1956) του Μ. Καραγάτση (Δημητρίου Ροδοπούλου), από τους σημαντικώτερους πεζογράφους της «γενιάς του ΄30»].

Παρά τους άφερτους φαρισαϊσμούς των Γερητοθεόδωρων πολιτι­κάντηδων και βλαψίφρονων δημοκρατών, η λαϊκή κυριαρχία και η Δημο­κρατία αποτελούν σχήμα οξύμωρο.

Ο Λαός είναι έννοια χρονική μεν αλλά αρχέτυπη, με ανακαινιζό­μενη μορφή, λόγω ποιοτικών και ποσοτικών μεταβολών που υφίσταται δια­χρονικώς. Από αυτή την άποψη και για να αποκτήσει-διατηρήσει ο λαός θετική-κυριαρχική δυναμική, πρέπει πάντοτε:

Να διαβιώνει υπό την σκιά και το ζωοποιό θρόϊσμα των γενεών που παρήλθαν και

Να υποτάσσεται στο κυριαρχικό δυναμικό πεδίο του διαχρονικώς αναλλοίωτου Έθνους.

«Η αρχή κάθε κυριαρχίας βασίζεται ουσιαστικά στο Έθνος. Κανένα σώμα, κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν πηγάζει ρητά από αυτό» (De Droits Del Homme, 1979, αρ. 3, Λεξικό της φιλο­σοφίας ANDRE LALANDE).

Η λαϊκή κυριαρχία όπως την διατυμπανίζει η Δημοκρατία, είναι:

·Θεωρητικό προπέτασμα καπνού για να αποστερεί από τον λαό την δυνατότητα να συνειδητοποιεί την ασημαντότητα και την παντελώς ανίσχυ­ρη θέση που του έχει παραχωρήσει.

·Τέλειο βερμπαλιστικό τέχνασμα των αμφίτριβων υποκριτών της πολιτικής ηγεσίας.

Ο λαός στο όνομα του οποίου, δήθεν, λαμβάνονται οι αποφάσεις στο κοινοβούλιο ενώ είναι γνωστό ή διαφαίνεται ότι τα πάντα στην Δημοκρατία αποφασίζονται στα άδυτα των παραεξουσιαστικών άντρων, είναι σιωπηρός πάροικος, κωφός και αμέτοχος των συζητήσεων και λαμβανομένων, στο όνομά του(!!!) αποφάσεων.

·Ανδάνουσα αυταπάτη που καλλιεργείται στις μάζες από σοφιστές - δημαγωγούς για να κολακεύεται το άλογο πλήθος (Λαός κατά την Δημο­κρατία), ότι παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική ζωή, ενώ στην πραγματι­κότητα η συμμετοχή του είναι αμελητέα και τυπική, ο ρόλος του ανύπαρ­κτος και η ενημέρωσή του, επί των κορυφαίων εθνικών και πολιτικών θεμάτων είναι μηδαμινή.

«Πριν από λίγα χρόνια, ο καθηγητής Φίσκιν στο βιβλίο του «Η φωνή του λαού», σχολιάζοντας τον χαμηλό βαθμό ενημέρωσης των πολιτών γύρω από τα πολιτικά θέματα και την μικρή ενασχόλησή τους μ’ αυτά, ανέπτυξε την θεωρία της «λογικής άγνοιας». Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, η α­διαφορία και η άγνοια για την πολιτική οφείλεται κατά πολύ στο «χάσιμο» του πολίτη μέσα στο μεγάλο πλήθος, στην αίσθηση ότι αποτελεί πλέον α­πειροελάχιστη μονάδα που δεν επηρεάζει καθόλου τις αποφάσεις ενός τε­ράστιου συνόλου, αλλά και στις συνέπειες της επαναλαμβανόμενης αρνητι­κής διαφήμισης.

Στο ίδιο έργο ιδιαίτερη αναφορά γινόταν στις χιλιάδες δημοσκοπή­σεις που διέπουν την λειτουργία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και όχι μόνον. Και σύμφωνα με τον Τζέϊμς Φίσκιν, ο υπερπληθωρισμός των δη­μοσκοπήσεων προκαλεί στην πραγματικότητα τη «μη-γνώμη» (non attitudes), μια και οι πολίτες καλούνται ακατάπαυστα να εκφράσουν την γνώμη τους για τα πάντα, ακόμη και για εκείνα που αγνοούν» (Εφημ. Καθημερινή,10 Νοε.1996).

Με την απίθανη ρήση των δημοπιθήκων: «Τα πάντα πηγάζουν από τον λαό και γίνονται για τον λαό», οι εμπνευστές και υποστηρικτές της Δ. εθεοποίησαν την λαϊκή κυριαρχία και της έκτισαν ψεύτικο ναό. Με την πληθώρα και ποικιλία των μέσων που διαθέτουν σύρουν άρχοντες και λαό σε πράξεις αμοιβαίου πολιτικού αυνανισμού και τους εγκλείουν σε ένα ονει­ρώδη Πύργο Λεξιμαγείας, αποκλείοντας κάθε επαφή με την αντικειμενική πραγματικότητα, την αλήθεια, την φυσική νομοτέλεια.

Έτσι ο λαός δεν μπορεί να αντιληφθεί την φρεναπάτη της «λαϊκής κυριαρχίας», η οποία είναι η κυριαρχία μιας προκατασκευασμένης πλειοψηφίας (μεταφραζομένης σε «νόμιμη» κυβερνητική ή κομματική παντοδυνα­μία) σε βάρος της «μειοψηφίας», στις αρπάγες της οποίας συνθλίβεται κάθε στοιχειώδες Εθνικό δίκαιο και  καταπατείται κάθε δικαίωμα του όντως λαού.

Ο λαός όμως δεν είναι ούτε η πλειοψηφία (μικρή ή μεγάλη, αληθινή ή τεχνητή) ούτε η μειοψηφία. Είναι το σύνολο των πολιτών σε μία δεδο­μένη χρονική περίοδο, σε μυστική ολομέλεια με τις παρελθούσες και μέλλουσες γενεές.

Αλλά και στην υπόθεση εργασίας, ότι η πλειοψηφία εκφράζει ορθές απόψεις, πάλι δεν υπάρχει ηθικό ή χριστιανικό έρεισμα για την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.

Πως είναι δυνατόν να θεωρείται λαϊκή κυριαρχία η απόφασή του 50,1% όταν το 49,9% εκφράζει αντίθετη άποψη; ΟΥΔΕΙΣ δύναται να κρίνει με μοναδικό κριτήριο το αριθμητικό αποτέλεσμα, ποία από τις δύο απόψεις είναι ορθή και δίκαιη.

Οι παράγοντες που καθορίζουν την δικαιότητα μιας αποφάσεως είναι τόσοι πολλοί, σύνθετοι και επιδεκτικοί πληθώρας ορθολογιστι­κών ερμηνειών, ώστε είναι δυνατό να μην είναι ορθή και δίκαιη καμμία α­πό τις προαναφερθείσες απόψεις.

Υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες, ότι το δίκαιο και η ορθότης μπορεί να ευρίσκωνται σε τρίτη άποψη μη προταθείσα προς επιλογή, είτε λόγω α­πουσίας πολιτικού φορέως που να την εκφράζει, είτε λόγω απαγορεύσεως (από την Δημοκρατία) τοιαύτης φύσεως πολιτικών ιδεών-προτάσεων-θέσεων.

Απλώς στο προαναφερθέν παράδειγμα, έχουμε μία διχασμένη εκτί­μηση του λαού για κάποιο θέμα ή δέσμη θεμάτων (πολιτικά προγράμματα) που παρουσιάζονται στον λαό προς υποχρεωτική επιλογή του, ενός από αυτά. Παρ’ όλα αυτά, οι φωστήρες της Δ. θριαμβολογούν, την επαύριο των εκλογών, ισχυριζόμενοι ότι ο λαός απεφάσισε!!!

Όσον η Δ. αποσιωπά, αρνείται ή υποστηρίζει επιφατικώς την δημουργία των προϋποθέσεων για πραγματική Λαϊκή κυριαρχία, η λαϊκή θέ­λησή που εκφράζεται με την λεγομένη Δημοκρατική πλειοψηφία, θα αποτελεί Λαϊκή Κιβδηλία και ουδέποτε θα συνδέεται με την κυριαρχία του λα­ού. Πάντοτε θα συμβαδίζει με ιδιοτελείς αντιλαϊκούς στόχους, με αντεθνικές επιδιώξεις, με το ψεύδος και την απάτη.

δ. Λαϊκή κυριαρχία και λαϊκή βούληση

Οι όροι Λαϊκή κυριαρχία και Λαϊκή βούληση όπως τους εννοεί η Δ. συνιστούν:

-Απατηλές μεγαλοστομίες προς τους αφελείς, αμαθείς και ανοήτους.

-Δόγματα ανθρωπίνης επινοήσεως, προς αποδοχή χωρίς αμφισβητήσεις, χρησιμοποιούμενα από πολιτικούς κατ' επάγγελμα, στο όνομα κάποιου «Συνταγματικού Χάρτου», για να παρουσιάζονται στον λαό με πλαστά πι­στοποιητικά «λαϊκής αποδοχής» και «λαϊκής εξουσιοδοτήσεως».

-Πολιτικά ναρκωτικά, τα οποία δημιουργούν στα άτομα την ψευ­δαίσθηση ότι έχουν κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ στην πραγματικότητα είναι μονίμως γονυπετή μπροστά στην πανίσχυρη εξουσία των ολίγων και κοι­νωνικο-οικονομικώς ισχυροτέρων.

«Κάτω από τον νομικό κανόνα ότι οι φορείς της ανώτατης εξουσίας είναι η ολότητα, η δημοκρατία πρέπει να είναι και αυτή το πολίτευμα των λίγων και η σχετική αξία της εξαρτάται από την ποιότητα των λίγων αυτών. Στην εκλογή όμως των λίγων αυτών, που κατά τους τύπους του νόμου εκλέγει η ολότητα, στην πραγματικότητα σχετικά μόνο συμβάλει η ολότητα.

Οι κοινωνικά ισχυρότεροι, εκείνοι που διαθέτουν περισσότερα οικονομικά μέσα, εκείνοι που ελέγχουν τον ημερήσιο τύπο και τα άλλα μέ­σα επηρεασμού της κοινής γνώμης, είναι οι κύριοι συντελεστές της δια­μόρφωσης της λεγόμενης «Γενικής βούλησης». Αυτοί ορίζουν τους φορείς της ανώτατης εξουσίας ή γίνονται οι ίδιοι οι φορείς της» (ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Θε­ωρία πολιτικής δεοντολογίας, Κων/νος Τσάτσος, σ. 163, Εκδόσεις των φί­λων, 1975, Αθήναι).

Οι κοινωνικά ισχυρότεροι λοιπόν, εκείνοι που ελέγχουν την οικο­νομία και τα ΜΜΕ και όχι ο λαός ορίζουν, κατά τον δημοκρατικώς εκλεγέντα τέως Πρόεδρο της Ελληνικής δημοκρατίας, τους φορείς της εξουσί­ας ή γίνονται οι ίδιοι οι φορείς της.

Όταν αυτή η αντιδημοκρατική διαπίστωση διατυπούται εγγράφως από άτομο που διετέλεσε πρώτος πολίτης δημοκρατικής χώρας, τότε περιττεύει κάθε άλλο σχόλιο περί ...λαϊκής κυριαρχίας.

Τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της πολιτικής και όχι μό­νον, απάτης που κρύπτεται πίσω από τους λαϊκίστικους ύμνους (λαϊκή κυριαρχία, εν ονόματι του λαού, λαϊκή ετυμηγορία, λαϊκή θέληση) των ωδοποιών του δημοκρατικού ιερατείου.

*

Πέρα από το γεγονός ότι ο λαός δεν μπορεί να είναι κυρίαρχος γιατί πάνω από αυτόν ευρίσκεται το Έθνος και το Γένος, αν υποθέσουμε ότι ο λαός έχει κά­ποια κυριαρχική δύναμη, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί μόνο στο θεωρητι­κό πεδίο.

Ναι! Ο λαός στην Δ. είναι κυρίαρχος, θεωρητικά, ΜΟΝΟ κατά την η­μέρα των εκλογών και ιδιαίτερα την στιγμή της απορρίψεως των ψηφοδελ­τίων στις κάλπες. Το υπόλοιπο χρονικό διάστημα μέχρι την ημερομηνία των επομένων εκλογών, είναι δούλος, έρμαιο της βουλευτοκρατίας.

Από τις διαθέσεις των βουλευτών εξαρτάται η επαγγελματική απο­κατάσταση των πολιτών και των οικογενειών τους, που σχηματίζουν ατε­λείωτες ουρές έξω από τα βουλευτικά γραφεία με την ελπίδα της ικανοποιήσεως των αφειδώς διαμοιρασθεισών προεκλογικών υποσχέσεων.

Με βάση τις εντολές του Συστήματος προς τα διαχειριστικά όργανα των κατά τόπους δημοκρατικών κυβερνήσεων, προσδιορίζεται η πορεία της οικονομικής καταστάσεως των εργατών, των δημοσίων υπαλλήλων και της οικονομίας γενικώτερα.

Από τις ορέξεις και τις ιδιορρυθμίες των βουλευτών (ιδιαίτερα της κυβερνητικής πλειοψηφίας) κρίνεται το μέγεθος των αμυντικών αναγκών μιας χώρας κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού (δεν παραβλέπεται βέ­βαια η εξάρτηση των κυβερνήσεων από τα καρτέλς των πολεμικών βιομη­χανιών και διαπλεκομένων συμφερόντων).

Ανάλογα με τις αποφάσεις της βουλευτικής αδελφότητος (και αυτή με την σειρά της σύμφωνα με τις οδηγίες της μεγάλης Αδελφότητος των Ιλλουμινάτι), καθορίζονται:

.Η μορφή της παιδείας (υποβάθμιση δημόσιας παιδείας-ακολουθητέο σύστημα ιδιωτικής αμαθείας και αγραμματοσύνης) και το περιεχόμενο των σχολικών και πανεπιστημιακών εγχειριδίων της Ιστορίας.

.Ο ρόλος της οικογένειας στην κοινωνία (Νόμοι διαλύσεως οικο­γενειακών κυττάρων και διασπάσεως δεσμών ατόμου-οικογενείας-κοινωνίας/Κατάργηση μοιχείας, σύμφωνα συμβιώσεως, εκτρώσεις, ομοφυλοφιλία, κλπ.).

.Τα όρια δράσεως της εκκλησίας (Ουσιαστικά μεθόδευσες αιρετικών διαβρώσεων και αντιχριστιανικής αλώσεως) και οι περιορισμοί στις λεγό­μενες… ατομικές ελευθερίες (ασφαλιστικές δικλείδες διαιωνίσεως της δη­μοκρατικής τυραννίας).

Εάν οι δημοκράτες θεωρούν τα παραπάνω υπερβολικά, ανακριβή ή αναληθή, ας μας αποδείξουν με ποιόν τρόπο ο «κυρίαρχος λαός» ελέγχει τις ενέργειες κυβερνήσεων και βουλευτών κατά την διάρκεια μιας κοινοβου­λευτικής περιόδου. Ας αναφέρουν ΕΝΑ, έστω, πειστικό τρόπο λαϊκού ελέγ­χου, αφού ξελαρυγγιάζονται πως «ο λαός είναι κυρίαρχος».

Μη προτρέξουν όμως να αγκιστρωθούν στον λεγόμενό κοινοβου­λευτικό έλεγχο των «αντιπροσώπων» του λαού διότι:

-Η συμπολίτευση λόγω κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ποτέ δεν κρίνεται σφάλλουσα και ποτέ δεν ζημιώνεται από προτάσεις μομφής τής αντιπολιτεύσεως.

-Οι βουλευτές της αντιπολιτεύσεως τυφλωμένοι από το πάθος της απώλειας της εξουσίας, προβαίνουν σε θεατρινίστικες ή δημαγωγικές ενέρ­γειες, με μόνες επιδιώξεις τον εντυπωσιασμό ή τον εμπρησμό του κυβερ­νητικού έργου.

«Έτσι για να έχετε ιδέα πως ασκείται ο κοινοβουλευτικός έλεγχος και πως ...παραμυθιάζεται ο λαός. Ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης έκα­τσε και έγραψε 24 ταυτόσημες ερωτήσεις για το Υπουργείο Εσωτερικών ζητώντας την χρηματοδότηση ισάριθμων κοινοτήτων για εκτέλεση έργων. Του απάντησε ο αρμόδιος αναπληρωτής Υπουργός με 24 ταυτόσημες έγγραφες απαντήσεις που αποδεικνύουν διάθεση... ξεφορτώματος, ότι «το Υπουργείο θα εξετάσει το ανωτέρω αίτημα στα πλαίσια κλπ., κλπ.». Δηλαδή τρέχα γύρευε...

Έτσι όμως οι βουλευτές θα περιέρχονται τις κοινότητες, θα επιδει­κνύουν την έγγραφη απάντηση του Υπουργού, για να αποδείξουν το ενδια­φέρον τους, ο Υπουργός θα είναι εν τάξει με τον κανονισμόν της Βου­λής, αφού απάντησε εντός της προβλεπομένης προθεσμίας (χωρίς να πει τί­ποτα) και οι μόνες που θα φυτοζωούν θα είναι οι δυστυχείς κοινότητες και οι πολίτες τους» (Το κοινοβουλευτικό παραμύθι, εφημ. Αδέσμευτος Τύ­πος, 4/5/1995).

-Ο περιβόητος κοινοβουλευτικός έλεγχος καταλήγει κατά κανόνα σε ένα πόλεμο βερμπαλιστικών πυροτεχνημάτων με αποτέλεσμα, ο λαός α­ντί να ενημερώνεται και να ελέγχει δια των «εξουσιοδοτημένων» βουλευτών, να οδηγείται σε πλήρη σύγχυση, πολιτική πόλωση και αμηχανία αποκοπτόμενος τελείως από τους δεσμούς της υποτιθέμενης κυριαρχίας του.

-Υπάρχει τεράστια διαφορά από του να αποφασίζει ένας λαός ελεύ­θερα και ανεπηρέαστα, με το να αποφασίζουν κάποιοι δήθεν εκπρόσωποί του, τους οποίους αναδεικνύει συρόμενος δια της βίας στις κάλπες (Μπορεί να κάνει και διαφορετικά;) οι περισσότεροι από τους οποίους ορίζονται ως υποψήφιοι από άλλα κέντρα λήψεως αποφάσεων, τα οποία ο ίδιος ο άναλκις (ανίσχυρος) λαός αγνοεί.

«Οι βουλευτές δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αντιπρόσωποι του λαού» (Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Θεωρητικός του Κοινοβουλευτισμού, Κοινωνικό Συμβόλαιο).

ε. Λαϊκή Βούληση

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, η λεγομένη «λαϊκή βούληση», όρος συνα­φής προς την λαϊκή κυριαρχία όχι μόνον δεν είναι προϊόν ελευθέρας εκφράσεως, αλλά είναι αποτέλεσμα των καταιγιστικών πυρών της Δημοκρατικής προπαγάνδας με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας και της φοβερής δυνάμεως του χρήματος που βρίσκεται σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια των πατρώνων, διαχειριστών και καθοδηγούμενων εξουσιαστών του Δημοκρατικού Συστήματος.

«Ο ρόλος του χρήματος στην πολιτική γίνεται όλο και περισσότερο σπουδαίος, πρωτεύων (διαφήμιση, προπαγάνδα, δημόσιες σχέσεις, κλπ.). Η ποδηγέτηση της «λαϊκής βούλησης» καθίσταται θέμα ποσότητος και σωστής αξιοποιήσεως του χρήματος» (Έχει μέλλον η Δημοκρατία; Τάκης Τζαμαλίκας, εκδ. Ιωνία, 1983).

Πως είναι δυνατόν να ομιλούμε περί λαϊκής κυριαρχίας όταν οι σύγχρονοι εκτετμημένοι κατά την συνείδηση λαοί, χρησιμοποιούν ως κανόνα Εθνικοπολιτικής έρευνας-μελέτης-αξιολογήσεως-κριτικής, το χρήμα για να εκτιμούν, ανέχονται, δικαιολογούν και εξαγνίζουν τα πάντα;

Το «μεγάλο όπλο» της Δ. που εβαπτίσθη από τους ιερείς της Δ. σαν λαϊκή κυριαρχία και κατεσκευάσθη με βάση την λαϊκή βούληση, δεν είναι παρά ένα απλό νομικίστικο/νομικοφανές σχήμα, αφού τα πάντα εκπορεύονται από πανίσχυρα κέντρα εξουσίας, από ολίγους ή από ομάδες ολίγων Ιουδαιο-ενδίφριων που ελέγχουν και διαμορφώνουν την αποκαλούμενη από τους συνειδητούς απα­τεώνες της Δ. «λαϊκή βούληση».

«Η θεωρία κατά την οποίαν στην Δημοκρατία πηγή εξουσίας είναι η θέληση όλων (volonte de tous) που εξουσιοδοτούν τους άρχοντες υπό (ορι­σμένους όρους να κυβερνούν την πολιτεία, αποτελεί καθαρά νομικό σχήμα, που ποτέ ως σήμερα δεν συνέπεσε με την πραγματικότητα...Στην πραγμα­τικότητα οι λίγοι και συνήθως όχι οι καλύτεροι, είναι οι αποφασιστικοί πα­ράγοντες για την εκλογή των αρχόντων και για την ίδια την άσκηση της πολιτικής εξουσίας» (ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Θεωρία Πολιτικής δεοντολογίας, Κων/νος Τσάτσος, 1975, σ. 165).

      «Κατά κανόνα πρέπει και στην έννοια του λαού να ξεχωρίσωμε την ουσία από τον νομικό τύπο. Άλλος ο λαός, η ψυχολογική ενότητα που απαρ­τίζει την πολιτική κοινωνία και άλλος ο λαός όπως τον περιχαράσσει ο νόμος. Συνήθως ο νόμος αναγνωρίζει ίση εξουσία στον κάθε πολίτη για την ε­κλογή των αρχόντων του.Στην πραγματικότητα βασιλεύει εδώ απόλυτη α­νισότητα. Των περισσοτέρων η βούληση είναι εντελώς σκιώδης και αν υπάρχει είναι γέννημα άλλων ισχυροτέρων βουλήσεων. Στην βάση της Δημοκρατίας δεν υπάρχει ένα σύνολο ισοδυνάμων βουλήσεων όπως το συλλαμβάνει η νομική σκέψη για να έχει λογική συνέπεια. Υπάρχει ένα σύνολο ανισοδυνάμων βουλήσεων και στην ουσία θα απορούσε να υποστηριχθεί ότι η πραγματική πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια λίγων ισχυρών...» (Όπως ανωτέρω, σ. 166).

       Οι προαναφερθείσες απόψεις περί λαϊκής βουλήσεως, έννοιας συνα­φούς της λαϊκής κυριαρχίας, έχουν μεγάλη βαρύτητα διότι:

-Δεν προέρχονται από δημοκρατουρίζοντα υπνοφιλόσοφο, αλλά α­πό τον κορυφαίο πολίτη της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον ίδιο τον τέως Πρόεδρο, ο οποίος μάλιστα εθεωρείτο ως αυθεντία στα περί Δημοκρατί­ας ζητήματα.

-Αποτελούν κόλαφο, προερχόμενο από ανεγνωρισμένη δημοκρα­τική γραφίδα και όχι μόνο, κατά των εφευρετών της ιδέας περί λαϊκής κυ­ριαρχίας.

-Αποκαλύπτουν το σαθρό και απατηλό περιεχόμενο των δημο­κρατικών ανοσιουργημάτων τα οποία προσφέρονται, τρόπον τινά, σαν σωτηριακή μετάληψη στους πιστούς «κυριάρχους πολίτες» από τους αυτοχειροτονηθέντες ιερείς της Δημοκρατίας.

Ας παύσει λοιπόν η Δ. να τρέφει τον λαό με ψευδαισθήσεις. Η Λαϊ­κή κυριαρχία, με την δημοκρατική ερμηνεία, είναι μία δολόεσσα παγίδα αν­θρωπίνων συνειδήσεων. Είναι όνειρο, θερινής νυκτός, πολιτικός αντικατο­πτρισμός στην έρημο της Δημοκρατίας. Ο Λαός:

-Εγκλωβισμένος από την Δ. στα ερμητικά κελιά της φυλετικής λή­θης, της ιστορικής αμνησίας και της συγκρητιστικής ανεξιθρησκείας.

-Τρομοκρατούμενος καθημερινά από τις πυρηνικές απειλές ή τις α­νακαλύψεις υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων μαζικής καταστρο­φής, από τους νεοεποχίτας υπανθρώπους, τους παρανοϊκούς εγκληματίες της ανθρωπότητος, τους κατ’ ευφημισμόν «Προστάτες των λαών».

-Βομβαρδιζόμενος ακατάπαυστα με τα μηνύματα του δημοκρατικού «διαφωτισμού» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», από τα Σιωνιστοβόλα ΜΜΕ των αείδελων (αφανών / σκοτεινών / όχι των εμφανιζομένων επισήμως) μεγαλομετόχων.

-Βιαζόμενος παρά φύση, από τον δημοκρατικό φαλλό των πολιτι­κών τζακιών και οικονομικών μεγαθηρίων.

-Μεταλλασσόμενος σταδιακά στους υποχθόνιους Ιουδαϊκούς μετα­σχηματιστές της «Διεθνούς Ηθικής», του «Κοσμοπολιτισμού» και των «Αρχών της Νυρεμβέργης»,

ΟΥΔΕΠΟΤΕ αποφασίζει γνήσια και ελεύθερα, αλλά πάντοτε εκφρά­ζει την θέλησή του και εκδηλώνει την «κυριαρχία» του, παγιδευμένος στο ΣΥΣΤΗΜΑ και αναγκασμένος από τους αφέντες του, να προσαρμόζεται η­θικά, ψυχολογικά και πολιτικά, στα παντοειδή «μηνύματα των καιρών».

Όπως προείπαμε, οι απολογητές της Δ. προβάλλουν σαν έσχατο επιχείρημα ότι ο λαός είναι κυρίαρχος, γιατί με την ψήφο του έχει την δύναμη να αλλάζει τις Κυβερ­νήσεις, κάθε φορά που διεξάγονται εκλογές, όταν το κόμμα που κυβερνά αποδειχθεί ανάξιο των προσδοκιών του ή δεν εφαρμόσει τις προεκλογικές του διακηρύξεις.

Η απάντηση σ’ αυτόν τον ισχυρισμό είναι απλή.

Να αλλάξει ποίους; Τους πράσινους αρχίκλωπες με τους γαλάζιους κλέφτες; Τους αρχιληστές των 20 δις με τους ληστές των 10 δις; Τους Τε­ρατολόγους με ψεύτες; Τους πορρωμένους με εκβιαστές; Τους εμπόρους της ηρωίνης με λαθεμπόρους όπλων; Τους Εφιάλτες με Μαυρογόνατους; Τους Εωσφοριστές Ταλμουδιστές με τους άθεους και αντίχριστους; Τους πράκτορες των ΗΠΑ με υποτακτικούς της Γερμανίας και της Αγγλίας; Τις πόρνες με αρσενοκοίτες και λεσβίες;

Λες και δεν είναι γνωστόν πως όλα τα κοράκια των διαφόρων κομ­μάτων, ανήκουν στο μεγάλο Κόμμα των Κομμάτων, την αδελφότητα των ωλεσίοικων (καταστροφέων του κράτους  και διασπαθιστών του δημόσιου πλούτου) και ακόρεστων πολιτικών ορνέων, που κατεσκεύασε η ίδια η Δ. για να τρέφεται και να διατηρείται στην ζωή.

Ο λαός θα ήταν πραγματικά κυρίαρχος αν είχε την δυνατότητα να αλλάξει την Δημοκρατία (εφ’ όσον την κρίνει ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ, με άλλο πολι­τικό Σύστημα διακυβερνήσεως (Αντιδημοκρατία/Εθνοκρατία) και όχι απλά να αλλάζει τα ρούχα του «Μανωλιού».

Η τελευταία κομπογιαννίτικη συνταγή των ψευτο-δημοκρατών, ότι δηλαδή η Δ. είναι το ολιγώτερο επιβλαβές σύστημα από όλα τα υπάρχοντα, είναι πολιτική αγυρτεία, σατανικός φαρισαϊσμός προς εκμετάλλευση της ευπιστίας των αγαθών και άδολων πολιτών, με απατηλά λόγια και «θαυματουργικά» πολιτικά φάρμακα.

Ο λαός δεν είναι κυρίαρχος γιατί η Δ. τον ευνουχιζει (ηθικά-πνευματικά-ψυχικά-φυλετικά και εθνικά) και μετά του προσθέτει τεχνητά γεννητικά όργανα (νέα ιστορική-φυλετική-πολιτική-ηθική συνείδηση).

Τα τεχνητά αυτά όργανα, χειρίζεται η ίδια η Δ. δίδοντας στον λαό την εντύ­πωση ότι είναι ικανός επιβήτωρ (κυρίαρχος), χωρίς ο δύσμοιρος (λαός) να α­ντιλαμβάνεται ότι παίζει τον ρόλο του παχύσαρκου ευνούχου στους γυναικωνίτες του Τεκτονοκρατούμενου Ανακτόρου της Δημοκρατίας.

στ. Πότε ένας λαός είναι κυρίαρχος;

Ο Λαός είναι πραγματικά κυρίαρχος, όταν:

-Αισθάνεται ότι αποτελεί ενιαίο, οργανωμένο σύνολο ομοειδών αλλά ξεχωριστών προσώπων/προσωπικοτήτων και όχι ατόμων-αριθμών, όπως τους μετασχηματίζει η Δ..

-Τα πρόσωπα που συναποτελούν τον λαό, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσεως έχουν διαφορετικά μεν καθήκοντα, αναλόγως της καταλληλότητος και των ικανοτήτων τους, αλλά τα ίδια δικαιώματα απέναντι στον Νόμο, προς επίτευξη κοινών εθνικών στόχων.

-Δεν μετασχηματίζεται σε απρόσωπη, άνευ προσανατολισμού ανθρωπομά­ζα, περιέχουσα μάλιστα και εμφανή στοιχεία ποικίλων γενών και διαφορετικών θρησκειών.

-Σκέπτεται ορθώς και ενεργεί σωφρόνως και όχι όταν εκδηλώνει τις ορμές του (γενετήσια, αυτοσυντηρήσεως, αυτοπροβολής, κλπ).

Η αληθινή δύναμή ενός λαού ευρίσκεται στην σκέψη του και όχι στις ορμές του, όπου φωλιάζει η αντίρροπη δύναμη της ευτυχίας του, δηλαδή η δυστυχία του.

Λαός με αχαλίνωτες ορμές και κτηνώδη ένστικτα ομοιάζει με γίγα­ντα που έχει ξύλινα πόδια και μυαλό νηπίου. Αυτός ο λαός όχι μόνον δεν εί­ναι κυρίαρχος, αλλά αισθανόμενος ανασφάλεια, αναζητεί κηδεμόνες για προστασία του. Έτσι όντας ευπειθής, εύπλαστος και ευάλωτος, αποτελεί εύκολη λεία των εξουσιαστών και «διαμορφωτών» ιδεών/ θεσμών/ καταστάσεων.

-Μπορεί να διατηρεί και ανακτά μόνος του, χωρίς παρέμβαση ή ε­πέμβαση ξένων δυνάμεων, την ελευθερία του.

-Τρέφει πηγαία και απεριόριστη εμπιστοσύνη προς την στρατιωτικοπολιτική ηγεσία του, σεβόμενος και όχι φοβούμενος αυτήν επειδή εί­ναι η εξουσιαστική αρχή, αλλά επειδή την θεωρεί σαν άξια και αντιπροσω­πευτική δύναμη του Έθνους και του Γένους του.

-Πιστεύει ενσυνείδητα ότι έχει ανακαλύψει την Αλήθεια της ζωής (Διότι τότε μόνον αποκτά νόημα η ύπαρξή του, η κυριαρχική παρουσία του και ο αγών για την λύτρωσή του).

Μία αλήθεια που για τους Ορθοδόξους Έλληνες είναι ορατή και ζώσα μόνο, στον Ιησού Χριστό, τον Δημιουργό του Σύμπαντος, τον Μονο­γενή Υιό του Ζώντος Μοναδικού Θεού-Πατρός, και όχι στις αμφιταλα­ντεύσεις μεταξύ ανθρωποπαθών ιδεολογιών, φιλοσοφικών θεωρήσεων και επιστημονικών φαντασιώσεων, όπως αυτές των αποκρυφιστών-ναρκομανών Ιουδαίων Δαρβίνου, Φρόΰντ και Γιούγκ.

«Η χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ιωάν­νης,1/17).

«᾿Εγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ιωάννης,14/6).

Την ΑΛΗΘΕΙΑ γνωρίζει μόνον ο Θεός, αφού ο Θεός είναι η Αυτοαλήθεια. Οι άν­θρωποι γνωρίζουν απλώς, δια της επιστήμης, διάφορες αλήθειες. Συνεπώς, Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν γνωρίζεται από τον άνθρωπον, αλλά αποκαλύπτεται στον άνθρωπο δια της πίστεως στην ίδιαν Την ΑΛΗΘΕΙΑ, Τον Χριστό.

Αυτήν Την αλήθεια κατά τον Άγιο Νεκτάριο, δέχεται μόνον ο «πεπυρωμένος τους οφθαλμούς της διανοίας και ο βεβυσμενος τα ώτα της ψυχής και νέκρωσιν παθών του γενικού της ψυχής αισθητηρίου».

-Διαπιστώνει καθημερινά την εφαρμογή του δικαίου, την κυριαρχία της ισονομίας και της ισοτιμίας σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ομά­δες.

-Έχει ψυχικό σθένος και δυνατότητα προσβάσεως-χρήσεως μέσων (παρεχομένων από την πολιτεία), ώστε να πολεμά και συντρίβει, στην γένεσή της, κάθε μορφή αδικίας, ατιμίας και ψεύδους οποθενδήποτε προερχομένης.

-Γνωρίζει ότι αποτελεί τον βασικό μοχλό λειτουργίας μιας ανεξάρ­τητης Οικονομίας και όχι το μικρότερο και χωρίς αξία, υπεξάρτημα του τε­λευταίου οδοντωτού τροχού, μιας οικονομίας αντιλαϊκής και εξαρτημένης από τους Διεθνείς δανειστές, τα εγχώρια και ξένα Μονοπώλια.

-Επιλέγει ελεύθερα και ενσυνείδητα, ιδέες, προγράμματα ή πολιτικά συστήματα και όχι όταν ψηφίζει υποχρεωτικά και ασυνείδητα πρόσωπα της δεσποτικής ολιγαρχίας, χωρίς άλλη δυνατότητα επιλογής.

-Συνειδητοποιεί ότι έχει κρίση και δύναμη να αντικαθιστά ΑΜΕ­ΣΩΣ την Πολιτική Ηγεσία του, εάν και όποτε η τελευταία αποδεικνύεται α­νάξια της λαϊκής εμπιστοσύνης και των προσδοκιών του Έθνους.

-Κάμνει σώφρονα χρήση της ελευθερίας του και δεν σιγεί ή αδιαφο­ρεί σε οφθαλμοφανή πολιτικά και Εθνικά εγκλήματα της εκάστοτε εξουσίας.

-Ευρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς ετοιμότητος για αντιμετώπιση κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής απειλής, υπεραμυνόμενος της εδαφικής ακεραιότητος και Εθνικής ανεξαρτησίας, χωρίς να αιτείται την άδεια ή την βοή­θειαν των τυχόν «Συμμάχων» η άλλων προστατών (νταβατζήδων) του Έ­θνους του.

-Μπορεί να αμφισβητεί έμπρακτα και με αποδεικτικά στοιχεία, κάθε αφύσικη και αντιεπιστημονική αρχή όπως «Διεθνής συνείδηση», «Ανθρω­πισμός», «Διεθνής Αλληλεγγύη», «Κοσμοπολιτισμός», «Πολυφυλετισμός», «Διεθνής αδελφότητα», κλπ, οι οποίες διδάσκονται δογματικά σαν αρ­χές παγκοσμίου κύρους, ενώ ουσιαστικά με αυτές και άλλες παρόμοιες, επι­διώκεται η διάβρωσή του κοινωνικού ιστού, η άλωση της Χριστιανικής συνειδήσεως, η μεταλλαγή της ψυχοσυνθέσεως του λαού, η εξαφάνισή του Εθνικού Πνεύματος και η αλλοίωση της εθνικής του ταυτότητος.

-Αρνείται κάθε επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας του, από τοποτηρητές της «Διεθνούς Ειρήνης και Δικαιοσύνης» θεωρώντας ότι, η προσφυγή σε διεθνείς οργανισμούς όπως έχουν καταντήσει να λειτουργούν σήμερα και να εκδίδουν αποφάσεις, για αυτονόητα και αυταπόδεικτα θέματα, είναι εκδήλωση ηττοπάθειας και υποταγής στις ορέξεις του πανί­σχυρου Διεθνούς κατεστημένου. Θεωρείται δεδομένον μάλιστα, ότι αυτοί οι διε­θνείς Οργανισμοί έχουν αποδείξει πλειστάκις και σαφέστατα:

.Την απόλυτη εξάρτησή τους από τους αδίστακτους εξουσιαστές της Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

.Την πλήρη αδυναμία τους για επιβολή της Τάξεως, απόδοση δικαι­οσύνης και αποσόβηση Εθνικών τραγωδιών.

.Την μεροληπτική στάση τους σε ό,τι συμφέρει τους παρασκηνιακώς ελέγχοντες τούτους και αφανώς υποδαυλίζοντες έκρυθμες καταστά­σεις, εστίες αναταρραχής και πολέμους.

.Την εξόφθαλμη αδιαφορία τους για περιπτώσεις που ξεχειλίζει η α­δικία και η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τα οποία τόσον πολύ κόπτονται με φαρισαϊκή υποκρισία.

                                                                      *

Είναι εξωφρενικό να ομιλεί η Δ. για λαϊκή κυριαρχία, όταν ο μονα­δικός και απόλυτος κυρίαρχος σε κάθε λεγομένη δημοκρατική χώρα είναι μία Χιλιαρχία Πραιτωριανών αποτελουμένη από:

.Τον Πρωθυπουργό, την πρωθυπουργική καμαρίλα και την ηγεμονι­κή αυλή του (κόλακες, σύμβουλοι, τσιλιαδόροι των πρωθυπουργικών δρα­στηριοτήτων, ωτακουστές, ιντριγκαδόροι σύνδεσμοι Πρωθυπουργού-Μεγάλης Στοάς/Συστήματος, κλπ.).

.Την Κουστωδία ασφαλείας της Δημοκρατίας (δοτοί και άκαπνοι κλαρούχοι Ενόπλων Δυνάμεων/Σωμάτων Ασφαλείας, παρακρατικοί/Νονοί/μεγαλολαθρέμποροι, τυφλοί πνευματικοί οδηγοί, Αλυτάρχες της Δι­καιοσύνης, κλπ.).

.Μερικές εκατοντάδες βουλευτών, με τους κολλήγους τους (μιζα­δόροι, κλακαδόροι, κομπιναδόροι, χρηματοδότες, κομματάρχες, κλπ.).

.Μία διλοχία βιομηχανοποιημένων αθλητών και εμπορεύσιμων καλ­λιτεχνών με τους σκοτεινούς ερκείους τους.

.Ένα λόχο μισθωμένων κονδυλοφόρων που χρησιμοποιούν ασταμάτητα την κυριαρχία αυτής της επονείδιστης και εν Αρχαιοβαβυλωνιακή χλιδή, σε σχέση με τον υπόλοιπον λαόν, ζώσης Χιλιαρχίας.

Αυτή η Ενισχυμένη και προστατευομένη από το Σύστημα Δημοκρατική Χιλιαρχία εξουσιάζει ανενό­χλητη και επιβάλει χωρίς την παραμικρή αντίδραση, τους δικούς της όρους στο πολιτικό παιγνίδι (και όχι μόνο) που παίζεται σε βάρος των αποχαυνω­μένων, ξεδοντιασμένων, ανανδριών, απαγών, απαιδαγώγητων, απαρρησίαστων πεφοβημένων και απτόλεμων λαών.

Αυτή διαφεντεύει τα πάντα και εκδίδει «αυθεντικές» οδηγίες για τον ακολουθητέο τρόπο ζωής.

Αυτήν την στυγνήν καταπίεση του λαού από την Δημοκρατική Χιλιαρχία, δια της εξουσίας και παραεξουσίας, ονομάζει η Δημοκρατία, υποκριτικά και ανερυθρίαστα, «Λαϊκή κυριαρχία».

Εάν μετά από όλα αυτά η Δ. εξακολουθεί να ξεφωνίζει πως στηρίζε­ται στην «λαϊκή κυριαρχία», ενώ ο λαός ναρκωμένος συνεχίζει να παραδίδεται σε φαντασιώσεις περί κυριαρχίας του, τότε απαντώμεν με τους στίχους του Εθνικού ποιητού:

        «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ κι αγαπημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».

Συνεχίζεται

---

1 Οι Έλληνες που διαβιούν σήμερον στην Κύπρο (ελεύθερη και κατεχομένη), Βόρεια κατεχομένη Μακεδονία μας (Σκόπια/FYROM), Βόρειο Ήπειρο, Ανατολική Θράκη, Βόρεια κατεχόμενη Θράκη (Ανατολική Ρωμυλία), Ιωνία/Μ. Ασία, Πόντο και αλλαχού, μπορεί να θεωρούνται ως πολίτες του κατοχικού κράτους, ανήκουν όμως στο Ελληνικό Έθνος, με την προϋπόθεση ότι ενσυνειδήτως ομολογούν δια λόγων και αποδεικνύουν δι’ έργων, ότι αισθάνονται Έλληνες.

Αντιστοίχως, όσοι ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews ή Ισραηλίτες) διαβιούν μονίμως στην Ελληνική επικράτεια, θεωρούνται Έλληνες πολίτες αλλά ανήκουν στο Ιουδαϊκό Έθνος (Jewish Nation), αφού έχουν διαφορετική θρησκευτική πίστη και δια λόγων και έργων δημοσίως και κρυφίως,  ομολογούν και αποδεικνύουν την αφοσίωσή τους προς το κράτος του Ισραήλ και το Ιουδαϊκό Έθνος και όχι προς την Ελλάδα, της οποίας υποτίθεται ότι είναι πολίτες.

2 Για παράδειγμα, εάν ένας Έλληνας ασπασθεί τον Μουσουλμανισμό και μετέχει της Τουρκικής παιδείας, θα καλείται πλέον Τούρκος, χωρίς να είναι εκ γενετής Τούρκος. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Βαλαάδων, των Καραμανλήδων, των γενιτσάρων και στην σύγχρονη εποχή οι αθρόες πολιτογραφήσεις αθλητών που μεταπηδούν από την μία φυλή και το Έθνος που ανήκαν σε άλλο Έθνος, έστω για τους γνωστούς εμπορευματικούς λόγους της παγκοσμιοποιήσεως.

Αντιστοίχως εάν ένας μουσουλμάνος Τούρκος, ασπασθεί την Ορθοδοξία και μετέχει της Ελληνικής παιδείας, θα καλείται πλέον Έλλην, χωρίς να είναι εκ γενετής Έλλην! Φυσικά σε αμφότερες τις περιπτώσεις, οι απόγονοι των αλλαξοπιστησάντων, λογίζονται Τούρκοι και Έλληνες αντιστοίχως!

Υπογραμμίζεται ότι άλλο είναι, Είμαι εκ γενετής και διαδοχικών γενεών ΕΛΛΗΝ, και διαφορετικό πράγμα, καλούμαι Έλλην «εκ μεταγραφής», για τους λόγους που προαναφέραμε.

oΟι Βαλαάδες ή Βαλαχάδες (Wallahi=Ορκίζομαι στον Αλλάχ) ήσαν Ορθόδοξοι Έλληνες που εξισλαμίσθηκαν τον 17ον αιώνα, καίτοι δεν ωμιλούσαν την Τουρκική γλώσσα. Όταν ήλθε η περίοδος ανταλλαγής των πληθυσμών, προτίμησαν να ακολουθήσουν τους Τούρκους, διότι είχαν «μεταλλαχθεί» Εθνικώς και ησθάνοντο Τούρκοι. Έκτοτε διεγράφησαν από το Βιβλίο των Ελλήνων και ενεγράφησαν στα κιτάπια του Τουρκικού Έθνους ή ακριβέστερον του Οθωμανικού Έθνους.

oΑκόμη χαρακτηριστκώτερη περίπτωση είναι εκείνη των γενιτσάρων, πρώην ορθοδόξων Ελλήνων, οι οποίοι απέβησαν τελικώς οι φανατικώτεροι και σκληρότεροι διώκτες των Ελλήνων Χριστιανών.

oΟι φραγκογενείς και Παπικοί ή προτεστάντες βασιλείς των Ελλήνων και ξένοι ακόλουθοι, ασπασθέντες την Ορθοδοξία, αποδεχθέντες και μετασχόντες της ελληνικής παιδείας, ενεγράφησαν στο Βιβλίο του Ελληνικού Έθνους και έκτοτε καλούνται Έλληνες.

Για τον Γεώργιο Α΄ υπάρχει η εκδοχή, όχι αβάσιμη ιστορικώς, ότι κατάγεται από τους Παλαιολόγους….Ο πρώτος που το αναφέρει είναι ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός από την Ίμβρο, ο οποίος διτέλεσε καθηγητής στο Φραγκισκανό φροντιστήριο (1834) και διευθυντής της σχολής Χάλκης επί Γρηγορίου ΣΤ΄. Τα απομνημονεύματά του ανεκάλυψε ο ιστοριοδίφης Στέφανος Δάφνης και εκεί είχε γραφεί πως ο Γεώργιος ήταν απόγονος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και της Σοφίας. Άλλαξε το όνομά του σε Ιωάννης Χριστιανός, για να σωθεί από τους Τούρκους.

oΑντιθέτως, όσοι αλλοεθνείς διαβιούν μονίμως, για διαφόρους λόγους, σε κράτος αλλότριον της φυλής ή του Έθνους που ανήκουν, αλλά επιλέγουν ελευθέρως την διατήρηση της αρχικής φυλετικής ή θρησκευτικής τους ταυτότητος, δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε καταγράφονται στο Έθνος που τους φιλοξενεί (δεν είναι ιθαγενείς πολίτες ούτε καλούνται πολίτες) αλλά αποτελούν τμήμα του λαού του κράτους, ως υπήκοοι. Λογίζονται μάλιστα ως υπήκοοι με τις εξής προϋποθέσεις:

-Ομιλούν απταίστως την επίσημη γλώσσα του φιλοξενούντος αυτούς κράτους.

-Υπακούουν (εξ ου και υπήκοοι) και εφαρμόζουν τους νόμους του επισήμου Κράτους.

-Εμπίπτουν στους όρους των διεθνών συνθηκών βάσει των οποίων χαρακτηρίστηκαν ως «πολίτες»-υπήκοοι.

-Αποδέχονται και απολαμβάνουν μόνο τα περί υπηκοότητος προνόμια ως φιλοξενούμενοι και όχι ως ιθαγενείς γνήσιοι πολίτες.

3 Η λαϊκή κυριαρχία ιδίως κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσεως. Φίλιππος Κ. Σπυρόπουλος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, ΕΚΠΑ.

4 Εισήγηση στο επιστημονικό συνέδριο «Η δημοκρατία σήμερα: Μύθος ή πραγματικότητα;» που διοργανώθηκε στην Θεσσαλονίκη (στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο) την 7η και 8η Δεκεμβρίου 2012, από τον Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης και τον Τομέα Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δημοσιεύτηκε και σε: Νομικό Βήμα, τόμος 60, τεύχος 10 2012, σελ. 2679-2681.

5 Τον ορισμό αυτόν της κατά την Δ. κυριαρχίας, ανευρίσκουμε στα παλαιότερα εγχειρίδια του συνταγματικού δικαίου του υιού Σαριπόλου, του Σβώλου και του Μάνεση, οι οποίοι απέδωσαν (στα εγχειρίδιά τους αυτά) την κλασική γερμανική θεωρία των Jellinek και Meyer που ανάγεται στον Bodin και στον Hobbes.

6 Εντελεχής= Αυτός που χαρακτηρίζεται από τελειότητα. Εντελέχεια= Η ζωτική δύναμη που ενυπάρχει σε κάθε όν δια της οποίας στρέφει κάθε ενέργειά του προς επίτευξη πλήρους τελειότητος (όρος της Αριστοτελικής φιλοσοφίας). 

7 Όπως υποσ. 3 και 4.

8 Σανσόν: Δυναστεία δημίων, Ιουδαϊκής καταγωγής. Ένας από αυ­τούς καρατόμησε τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄- Περ. ΙΣΤΟΡΙΑ, τ. 161/Νοε. 1981.