Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 22ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

5. ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι θεωρητικοί της Δημοκρατίας ισχυρίζονται ότι:

-Το άτομο είναι αυτοτελής και κυρίαρχη οντότητα.

-Το κράτος είναι υπηρέτης του ατόμου και προστάτης της ατομικής ελευθερίας του, σε όλες τις μορφές της, δηλαδή:

.Επιλογής πολιτικής ιδεολογίας και συμμετοχής στα κοινά (Πολιτική Ελευθερία).

.Επιλογής του είδους και του τρόπου εργασίας, σύμφωνα με προσω­πικές τάσεις, στόχους, ικανότητες και προτιμήσεις (Οικονομική Ελευθερία).

.Επιλογής θρησκευτικού δόγματος (Θρησκευτική Ελευθερία).

. Ακώλυτης εκφράσεως σκέψεων και διακινήσεως ιδεών (Πνευματι­κή Ελευθερία).

.Παροχής ίσων ευκαιριών κοινωνικής διαβιώσεως, ανταγωνισμού και ανελίξεως (Κοινωνική Ελευθερία).

Τις παραπάνω ελευθερίες διακηρύσσει ότι παρέχει η Δημοκρατία. Λέγει όμως την αλήθεια;

Η Ιστορία της δημοκρατίας και η καθημερινή πρακτική της, αποδεικνύουν, ότι οι διακηρύξεις αυτές είναι επιμελώς χαλκευμένες, αενάως επαναλαμβανόμενες και παντοιοτρόπως προβαλλόμενες ως εκλυτήριοι κανόνες, χωρίς αντίλογο. Ως εκ τούτου, σε συνδυασμό με όσα ανεφέρθησαν περί «λαϊκής κυριαρχίας», γίνονται τελικά «πειστικές», αφού ο πολίτης δεν έχει άλλη δυνατότητα κριτικής, συγκρίσεως και διαφορετικής επιλογής.

Το άτομο κολακευόμενο από τις δημοκρατικές σειρή­νες, εισέρχεται αναγκαστικά στην δίνη του δημοκρατικού τρόπου ζωής, έρμαιο των βδελυρών δολορράφων (μηχανορράφων). Ταυτόχρονα, απομακρυνόμενο από την φυσική του πορεία, θέτει σαν μοναδικούς σκοπούς υπάρξεως, την ικανοποίηση κάθε ατομικής επιθυμίας, εγωϊστικής επιδιώξεως, τον εφήμερο ηδονισμό και την ολβιοθηρία (πλουτοθηρία).

Οι δημοκόποι, οι πολιτικοί γυρολόγοι και οι καθοδηγητές του Συ­στήματος, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρον τις ανθρώπινες αδυναμίες-ελαττώματα όπως, ματαιοδοξία, αλαζονεία, σφραγιδοθηρία, επιδειξιομανία, που εκδηλούνται από την μεγίστη μερίδα των ανθρώπων και ιδιαίτερα τους νέους, τους ψυχικά αδυνάτους και ηθικά ανερμάτιστους, μετατρέπουν τα άτομα σε πειθήνια όργανα των καταχθονίων σκοπών τους. Τα μεταλλάσ­σουν από δημιουργικά όντα σε αμφισβητίες των πάντων, κίβδηλους επανα­στάτες, αδιάφορους, ανεύθυνους ανθρωπάκους, κατευθυνόμενους από γνω­στά και άγνωστα κέντρα πολτοποιήσεως αξιών-ιδεών-ιδανικών.

Και όλα αυ­τά στο όνομα, δήθεν, της ατομικής ελευθερίας!!!

Αυτοί οι δημοβόροι πολιτικάντηδες, οι επίτριπτοι διαφθορείς (επίτριπτοι=πανούργοι, δόλιοι), φρο­ντίζουν να παρουσιάζουν στα άτομα μόνο το εξωτερικό περιεχόμενο της ατομικής ελευθερίας (απίστευτα  διογκωμένο και παραμορφωμένο), αποκρύπτοντας σκόπιμα και κακόβουλα, το μεγαλειώδες εσωτερικό της περιεχόμενο.

α. Ατομικά και ομαδικά ιδανικά

Ατομική Ελευθερία, με την δημοκρατική ερμηνεία, δεν μπορεί να υ­πάρξει γιατί ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ζήσει και να δημιουργήσει εκτός του κοινωνικού συνόλου στο οποίον ανήκει.

Κάθε άνθρωπος που γεννιέται, είναι  τεταγμένος να ενεργεί σε συνεργασία και εξάρτηση από τα άλλα άτομα. Να εντάσσεται στην ομογάλακτη κοινότητά του και ΟΥΔΕ­ΠΟΤΕ να διαβιοί μόνος.

Την αναγκαιότητα της ομαδικής συμβιώσεως διαισθάνθηκε και επεσήμανε ο ίδιος ο άνθρωπος, από την αρχαιότητα, για να αντιμετωπίσει τα διά­φορα φυσικά φαινόμενα και να επιλύσει τα ποικίλα ατομικά και κοινωνικά προβλήματα.

Ελεύθερη δράση και αξιοποίηση της προσωπικότητος του ατόμου σημαίνει καθορισμός συγκεκριμένου στόχου ζωής, δηλαδή διαμόρφωση α­τομικού ιδανικού προς κατάκτηση. Τα ατομικά ιδανικά δίδουν νόημα στην ζωή του ανθρώπου. Χωρίς ιδανικά ο άνθρωπος είναι δένδρο χωρίς άνθη και καρπούς. Απρόσωπο άτομο, χωρίς λόγο υπάρξεως (εκτός αν θεωρηθεί από κάποιους, σαν λόγος υπάρξεως του ανθρώπου, το δόγμα του υπαρξισμού: «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν»).

Όμως, ο προσδιορισμός της κατευθύνσεως του ατομικού ιδανικού δεν γίνεται από τον ίδιο τον άνθρωπον, δεν είναι προϊόν της λεγομένης ατομικής ελευθερίας, γιατί ο άνθρωπος  δεν είναι αυτάρκης, αυτόφωτος, ανεξάρτητος, αδιάφορος, αμέτοχος από τα δρώμενα μέσα στο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι Ενεργός Μονάδα του κοινωνικού συνόλου και εκτός του κοινωνικού συνόλου είναι Θεός ή Θηρίο, κατά την ρήση του Αριστοτέλους.

Με άλλα λόγια, το ατομικό ιδανικό είναι υγιές και φυσιολογικό, μόνον όταν ομορροθέει (συμφωνεί) με τους στόχους και τα ιδανικά της κοινωνίας στην οποία δραστηριοποιείται το άτομο και του Έθνους στο οποίον ανήκει και υπηρετεί.

Με τις παραπάνω προϋποθέσεις, το ατομικό ιδανικό είναι προϊόν φυσικού, μη διαταραγμένου και υγιούς ανθρωπίνου νου, αποτελούντος το λογικό συμπλήρωμα της αθάνατης ψυχής (1η περίπτωση).

Όταν όμως, η Δ. με συνεχή και ανελέητα ανθρωποκεντρικά σφυροκοπήματα, ασταμάτητες εκχύσεις δηλητηρίου απόλυτης αυτονομίας και αυταρκείας του ανθρώπου, καθημερινής μηνυματικής ηρωΐνης που τροφοδοτεί τις νοητικές διαδρομές του, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι αυτόφωτος, αυτοδύναμος, θεός, τότε η Δημοκρατία:

α. Αλλοιώνει την φυσιολογική κατάσταση του Νου.

β. Περιορίζει την ελευθερία σκέψεως στα επιθυμητά γι’ αυτήν όρια.

γ. Γεμίζει την ψυχή του ανθρώπου με ψυχοναρκωτικά για τον…παράδεισο της δημοκρατίας (Δημοκρατικά Ιδανικά).

δ. Εμφυτεύει, στον άνθρωπο ένα τεχνητό παρα-νου (2η περίπτωση).

Σ’ αυτή την περίπτωση, εμφανίζεται αυτό που ονομάζεται παράνοια, με συνέπεια να μην έχουμε φυσιολογική δημιουργία ατομικών ιδανικών, αλλά εμφάνιση ανθρωπίνων παθών και ενστίκτων, γένεση εγωϊστικών πόθων προς επίτευξη, παρα-φύση στόχων, πιθανώτατα για προσωρινό ατομικό όφελος, με βεβαιότητα όμως, προς ζημία του συνόλου, της κοινωνίας, της πολιτείας, του Έθνους.

Η πρώτη περίπτωση (προϋποθέτει συγγενές εθνικό περιβάλλον ή κοινή θρησκευτική πίστη και έμφυτη ψυχοπνευματική συγκρότηση), συνιστά εξωτερίκευση, των εσωτερικών    διεργασιών που συντελούνται στα  κατάβαθα της ε­νεργού Εθνικής ψυχής / θρησκευτικής συνειδήσεως.

«Η προσωπική συνείδηση φθάνει την πληρότητά της και την τελείωσή της στην καθολική μεταμόρφωση, ελευθερώνει τον εαυτό της από την απομόνωση και αποξένωσή της και απορροφά την ακεραιότητα των άλλων ατόμων…κρατά μέσα της την κοινωνία με όλους. Γι’ αυτό αποκτά την ικανότητα και την δύναμη να αφομοιώνει και να εκφράζει τη συνείδηση και τη ζωή όλων»1

Η δεύτερη περίπτωση (ευδοκιμεί σε «πολυπολιτισμικό», μη συγγενές-ετερόδοξο / μωσαϊκοποιημένο περιβάλλον), εξικνείται σε αδρανοποίηση ή αίσθηση αδρανείας όλων των εσωτερικών λειτουργιών του ατόμου. Έτσι παρέχεται η δυνατότητα στην Δημοκρατία, να αντικαθιστά τους εσωτερικούς φυσικούς μηχανισμούς, με «θαυματουργική» εμφύτευση τεχνητού και νεφελώδους «αυτόγνωτου» συνειδότος.

Τότε, το μόνο βέβαιο είναι η φθορά, η λήθη, η καταστροφή τόσον των ατομικών ιδανικών (όπως το προαναφερθέν της ατομικής ελευθερίας) όσον και των ομαδικών ιδανικών (Λαού-κοινωνίας-Έθνους-Γένους), με καταστροφικό επακόλουθο την απώλεια της Εθνικής Ελευθερίας/Ανεξαρτησίας.

«Σε δ’ αυτόγνωτος ώλες οργά - Εσένα σε κατέστρεψε η αυτόνομος πορεία»2

Το αληθινό ατομικό ιδανικό διαπλάθεται εντός της Εθνικής/Ομαδικής  ψυχής, εντός της Κοινοτικής/Εκκλησιαστικής ψυχής, όπου διακονεί ελευθέρως ο ανθρώπινος Νους.

Η ιστορία αποδεικνύει ότι υπερέχει πάντοτε η ομαδική ψυχή, έναντι του ατομικού κατορθώματος. Εάν μάλιστα η «ομαδική ψυχή» είναι «πολύ καλ­λιεργημένη», όπως αξιωματικώς δέχεται ο Σεφέρης για την ψυχή «του λαού μας», τότε η συναλληλία σαφώς κλίνει προς την πρωταρχία του λαού-γεννήτορος απέναντι στον ατομικό «δημιουργό»3

«Η Ελευθερία δεν βρίσκεται ριζωμένη ούτε στο φυσικό έδαφος ού­τε έξω από αυτό. Βρίσκεται στην Αλήθεια, στο φωτισμό του πνεύματος. Μόνο η Εκκλησία κατέχει την ισχύ και τη δύναμη της αληθινής καθολικής συνθέσεως…Εκεί και μόνο εκεί βρίσκεται η εγγύηση της δημιουργικής ερ­γασίας και όχι στη παραπλανητική βεβαίωση μιας προφητικής ελευθερί­ας. Πρέπει να ανησυχούμε πιο λίγο για την ελευθερία και πιο πολύ για την αλήθεια. Μόνο η αλήθεια ελευθερώνει.»4

Αληθινή ελευθερία είναι η εκούσια υπακοή και υποταγή του αν­θρώπου στο θέλημα του Θεού και τους Νόμους Του!

Συμπερασματικώς, η διαμόρφωση των ατομικών ιδανικών είναι αποτέλεσμα ζυμώσεως:

.Εντός ομοειδών, ομοτρόπων και ομορρόπων ατόμων (εσωτερική ψυχοπνευματικη ζύμωση) ή

.Εντός ανομοιογενούς, ετεροκίνητης και ετερότροπης κοινωνίας (βιαία εμφύτευση «Δημοκρατικής Ζύμης»-Εξωψυχική/Νοητική ζύμωση).

Η πρώτη κατάσταση δημιουργεί ομορρόπους, συνεκτικούς και ε­δραίους δεσμούς μεταξύ των κοινωνικών μορίων, δηλαδή δυνατότητα συμ­φυούς παραγωγής ατομικού-ομαδικού ιδανικού (κοινωνία του εγώ με το εμείς και όχι αφομοίωση ή εξαφάνιση του εγώ), βασικής προϋποθέσεως για την επιβίωση του ατόμου εντός ασφαλούς κοινωνίας.

Έτσι, ό,τι λαμβάνει το άτομο απ’ έξω και είναι αντίθετο προς την φυσική του ταυτότητα (Δέσμη πληροφοριών-επιβαλλομένων γνώσεων), το απορρίπτει ως ξένο, προς τον ίδιο ή την συγκεκριμένη φυλετική-εθνική- θρησκευτική ομάδα που αντιπροσωπεύει.

Αντιθέτως στην δεύτερη κατάσταση, οι τάσεις των έξωθεν διαμορ­φωμένων και προς τα έσω επιβαλλομένων «ατομικών ιδανικών», είναι α­ντίρροπες, ποικιλόμορφες, αντιμαχόμενες, εχθρικές (λόγω φυλετικής παν­σπερμίας, ανομοιογενούς ψυχοπνευματικής υποστάσεως των κοινωνικών κυττάρων, ποικιλίας θρησκευμάτων και διαφορετικών στόχων). Αυτή η κατάσταση αποτελεί την βασική αιτία της διαστάσεως τόσον μεταξύ των ατόμων, όσο και μεταξύ ατόμων-κοινωνίας και κοινωνίας-εξουσίας.

Τότε έχομεν αποξένωση του εγώ από το εμείς, μαρασμό-διάλυση της ανθρώπινης προσωπικότητος, εντός της απρόσωπης ανθρωπομάζας. Αδυναμία συνθέσεως ομαδικού ιδανικού με την έννοια του συ­νόλου της κοινότητος. Ταυτόχρονα δημιουργούνται δυ­νάμεις αποσυνδετικές, ανασφαλείς και καταστροφικές για το ευρύτερο κοι­νωνικό σύνολο.

Μία κοινωνία στην οποία τα άτομα έχουν σαν μοναδικό σκοπό το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκωμεν», αποτελείται από άτομα φαινομενικά ελεύθερα, αλλά η ιδία ως σύνολο αφού δεν έχει κοινό στρατηγικό στόχο, σκοπό ζωής και επιδιώκει μόνο τις ποικιλόμορφες υλιστικές απο­λαύσεις, δηλαδή δεν έχει ομαδικό ιδανικό, δεν έχει μέλλον.

Αυτή η εγγενής αδυναμία της Δ. για δημιουργία γνησίου ομαδικού ιδανικού, έχει ως αποτέλεσμα το αρνητικό αντιστάθμισμα της κατασκευής «ελευθερουργημάτων», με την βοήθεια των φοβερών μηχανισμών που διαθέτει η Δ., όπως:

.«Ελευθέρων» πολυφυλετικών και πολυπολιτισμικών Κοινωνιών με την μορφή αναρχοδομημένων φυλετικών/θρησκευτικών μωσαϊκών.

.«Ανεξαρτήτων» τεχνητών Εθνών μη συγγενικών γενών και οιονεί ετοιμόρροπων, μονίμως στηριζομένων από «μεγάλους προστάτες».

.Αληθοφανών-επίπλαστων «ελευθεριών», κάλυμμα πράξε­ων κακών (Α΄ Πέτρου, 2 /16), τις οποίες εμφυτεύει βιαίως, μετά από ανελέητες ομοβροντίες ψυχολογικών πυρών, στον εγκέφαλο του ανισχύρου, ολι­γόπιστου και διεθνοποιημένου ατόμου, στον παρά-Νου ενός εξαντλημέ­νου ανθρωπαρίου/αθύρματος, παντελώς αδιάφορου για Φυλή-Έθνος-Θρησκεία, και ζώντος ΜΟΝΟΝ για να εσθίει και να ηδονίζεται σε κάθε μορ­φής υλιστική ηδονή.

Αυτό είναι το «μέγα κατόρθωμα» της Δημοκρατίας! Έτσι έχομεν τα οδυνηρά αποτελέσματα του προαναφερθέντος δη­μοκρατικού «άθλου», δηλαδή:

-Κοινωνίες αποτελούσες ένα ζόφιο χώρο μέσα στον οποίο κινείται μηχανικά μία μάζα ανάμικτων (φαινομενικά ελευθέρων) ατόμων, χωρίς μέλ­λον, αδιάφορων και μοιρολατρικών αγωνιζομένων για επιβίωση και ανταγωνιζομένων για ατομική, συντεχνιακή επικράτηση. Τότε ποία είναι η διαφορά αυτής της κοινωνίας από μία αγέλη ζώων;

-Έθνη χωρίς φυλετικό ή πνευματικό περιεχόμενο. Χωρίς σφραγίδα διαχρονικής συνεχείας και πολιτιστικού μεγαλείου. Έθνη απείθαρχα, διχασμένα και σπαρασσόμενα. Μονίμως οπισθοπορούντα και έρμαια αλλοτρίων πανισχύρων αφομοιωτικών κέντρων.

-Ελευθερίες (Είδωλα) χυδαιολογίας, δημοκοπίας, εξαπατήσεως, δια­φθοράς, πλουτοπρωτίας, φυγοπονίας, φιλαυτίας, αυτοθεοποιήσεως, ματαιοδοξίας, πατριδοκαπηλείας, πορνοβιώσεως, αρνησιπατρίας, εξουσιολαγνείας, ηδονοκρατίας.

Είναι αδιανόητο να θεωρούνται σαν ιδανικά η απόκτηση πλούτου, η κατάκτηση εξουσίας και η υλιστική ηδονή, με όλες τις μορφές της, όπως συμβαίνει σήμερα στις λεγόμενες δημοκρατικές κοινωνίες, όπου σχεδόν πάντες, έχουν μετατραπεί σε μηχανοποιημένους κυνηγούς της ύλης, της σάρκας και του χρήματος.

Αυτά είναι πρόσκαιρα και εφήμερα. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο διαχρονικώς και επεζητείτο από όλους τους προγόνους μας, τότε σήμερα δεν θα υπήρχαν Έλληνες και Ελλάς ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, εάν διεσώζοντο οι λέξεις Ελλάς-Έλληνες, θα ενεθύμιζαν μάλλον γεωγραφικούς όρους και τίτλους αθλη­τικών σωματείων, παρά Λαόν-Φυλή και Έθνος.

β. Η ατομική Ελευθερία στην Δημοκρατία

Σε αντίθεση με τα ιδανικά του όντως ελευθέρου ανθρώπου, το δημοκρατικό «ιδανικό» της ατομικής ελευθερίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά:

.Η εξωτερίκευση ατομικιστικών παρορμήσεων, ατελεύτητων σαρ­κικών επιθυμιών, και συνεχών υλιστικών επιδιώξεων.

.Το όργανο της απληστίας, της ασυδοσίας, της φιλαυτίας και φιλαρχίας των καισαριστών και των χρηματοδοτών τους, των κομματαρχών και των παρακοιμωμένων τους.

.Το ανεστραμμένο (πλήρης ανατροπή/απόρριψη των θεμελιωδών αρχών -  προϋποθέσεων της ελευθερίας) και διεστραμμένο (ολοκληρωτική διαστροφή της εννοίας) είδωλο της αληθινής ελευθερίας.

.Η αξίωση των αχρείων, πονηρευομένων και δολομηχάνων για ακώλητη δράση στον χώρο των αφελών, ψυχικά ασθενών και ενδεών ατόμων.

.Η εμποροποίηση/ανενόχλητη διεκπεραίωση παντός άδικου, ανέντι­μου, αντεθνικού, καταστροφικού, μη θεάρεστου, έργου.

.Η αποξένωση του ατόμου από τα άλλα άτομα. Η απομόνωσή του από το σύνολο, ώστε να υπάρχει διαρκής αδυναμία (επι)κοινωνίας με τους υπολοίπους συμπολίτες του.

.Η πυξίδα μοναχικής πορείας προς το άγνωστο, την αβεβαιότητα, την σύγχυση, την παραζάλη, χωρίς βοήθεια από οποιονδήποτε και ιδιαίτερα από τον Δημιουργό της Κτίσεως (αφού ουσιαστικά το άτομο έχει αυτονομηθεί-αυτοθεοποιηθεί).

.Η διοχέτευση της δραστηριότητός του σε διαύλους (με άπλετες επιχρώσεις «φιλελευθερισμού» και «ανθρωπισμού»), νοσογόνου φιλαυτί­ας, σηψεγόνου ματαιοδοξίας, αριθμοκρατούμενης πολιτικοποιήσεως, διαλυτικής αποστασιοποιήσεως από Εθνικά ιδανικά -Φυσική νομοτέλεια- Πατριωτικές και Ηρωϊκές πράξεις και για την Ελληνική πραγματικότητα, αρνήσεως του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού και απορρίψεως της γνησίας Ελληνορθόδοξης ταυτότητος.   

.Η εκποίηση της τιμής, αξιοπρέπειας, πίστεως, δυναμισμού, ιστορίας/παραδόσεων ατόμων και λαών, στους βωμούς της βιοφθόρου ανέσεως, της ομιχλώδους θησαυρίσεως χρημάτων, και της πάσης φύσεως υλιστικής ευ­δαιμονίας.

Άλλο πράγμα είναι η εσωτερική αυτογνωσία του ατόμου (ελευθερία πνεύματος-απαλλαγή από πάθη, κλπ.) για:

.Την αναζήτηση του λόγου υπάρξεώς του επί της γης.

.Την ανακάλυψη της οδού προς τον αληθινό Θεό-Δημιουργό.

.Την επίγνωση των ικανοτήτων, δικαιωμάτων και καθηκόντων του.

.Την οριοθέτηση του πεδίου συμμετοχής του στα κοινά (βάσει των ικανοτήτων του).

.Τον καθορισμό των ατομικών του ιδανικών και διαφορετικό πράγμα είναι:

 Η αυτοθεοποίησή του (ελευθερία παθών - Εωσφορική αλαζονεία), μέσω στόχων-ιδανικών που καθορίζει το ίδιο το άτομο, αυτόβουλα, αυτόνομα και ανεξέλεγκτα, όπως τον διδάσκει η Δημοκρατία ότι πρέπει να κάνει.

Αποτέλεσμα αυτής της Δημοκρατικής Ελευθερίας είναι, τα άτομα να νοηματοδοτούν και οριοθετούν αυθαιρέτως, τις σχέσεις τους με την ομάδα, τα λοιπά, μέλη της κοινωνίας, το Έθνος, την Διεθνή Κοινότητα και το φοβερώτερο, με τον Θεό-Δημιουργό, υποβιβάζοντάς Τον στο ανθρώπινο επίπεδό τους!!!

Η ατομική ελευθερία αποτελεί ένα από τους «ακρογωνιαίους λί­θους» του δημοκρατικού φαρισαϊσμού, ένα από τα είδωλα της ψευδοθρη­σκείας του φιλελευθερισμού, το εισιτήριο για το ταξείδι στο νησί της ουτο­πίας.

Η Δ. θέτει την ατομική ελευθερία σαν σκοπό, δήθεν, ενώ την χρησι­μοποιεί σαν μέσο για να εναντιώνει το άτομο στο ρεύμα της φυσικής του πορείας και αναζητήσεως της αλήθειας μέσω του Δημιουργού του. Έτσι το μετατρέπει σε εργαλείο αδιαφορίας και παθητικότητος σε ό,τι είναι ορ­θό, δίκαιο και ιερό. Του φωτίζει συνεχώς και αποκλειστικώς τον αδιέξοδο δρόμο της αδιαφορίας, της μοιρολατρείας και του εξωφρενικού υποκειμενισμού.

«Ο υποκειμενισμός του Νεοέλληνα είναι μια θλιβερή αρρώστια του κοινωνικού πολιτικού μας οργανισμού. Δυσκολεύεσαι να βρεις ίχνη αντι­κειμενικότητας στις σκέψεις και τις ενέργειές μας. Οι προσωπικές επιθυμίες μας επιδρούν τόσο πολύ επάνω μας, σαν καθαρόαιμοι ατομικιστές που είμαστε, ώστε να παραμορφώνουν καταστάσεις, γεγονότα η να δίνουν στα προβλήματα περιεχόμενο τέτοιο που να ανταποκρίνονται μόνο και μόνο στα δικά μας μέτρα. Αυτή η χρόνια αρρώστια του ωμού ατομικισμού που κυριαρχεί και καταδυναστεύει τη σκέψη και το νου του Νεοέλληνα, τον έ­φερε σε σημείο αδράνειας σκέψης, παθητικότητας, απώλειας της κριτικής σκέψης και αδιαφορίας ως τη μοιρολατρεία για ό,τι είναι για το συνολικό καλό μέσα στο οποίο βρίσκεται και το δικό του καλό»5

Ατομική Ελευθερία, με δημοκρατικά κριτήρια, σημαίνει ελευθερία:

-Εξυμνήσεως της Δημοκρατίας και του κόμματος που κυβερνά.

-Ενεργού συμμετοχής στους καταπιεστικούς και καταστροφικούς μηχανισμούς της κοινωνίας και μιας περίτεχνα μεταμφιεσμένης τυραννίας. Της τυραννίας του αριστερο-νεομπολσεβικισμού, του άχρωμου πολιτικού κεντρο-τρανσεξουαλισμού, και της δεξιο-τεχνητής γερμανοτσολιάδικης εθνικοφροσύνης.

-Διαβολής και εξοντώσεως των πολιτικών αντιπάλων.

-Διαστρεβλώσεως του ορθού θρησκευτικού λόγου.

-Διαλύσεως των θεμελίων του Έθνους.

-Απαγορεύσεως των εισόδων/ατραπών προς αναζήτηση της οδού της Αλήθειας.

-Παγιώσεως του δημοκρατικού ορθολογισμού ως της μοναδικής α­λήθειας, απαγορευομένης πάσης αμφισβητήσεως.

-Απορρίψεως της φυλετικής/Εθνικής ταυτότητος.

-Αδρανοποιήσεως/Φιμώσεως του φυσικού ανθρωπίνου πνεύματος και ενεργοποιήσεως των διαλυτικών ανθρωπίνων ενστίκτων.

-Μεταγραφής της Αμαθείας και ηθικής διαλύσεως, ως δημοκρατικής Παιδείας και προοδευτικότητος.

Όποιος πολίτης δεν ανέχεται ή παραβιάζει τα όρια αυτού του είδους της ατομικής ελευθερίας, κατά την ερμηνεία της Δ., βαπτίζεται «εχθρός της Δημοκρατίας» και διώκε­ται σύμφωνα με σχετικούς νόμους ή όπως ορίζει το δημοκρατικόν Σύνταγμα.6

Η Δ. θεοποιεί την ελευθερία και την ατομοκρατία. Υποχρεώνει τους πολίτες συνταγματικώς, να προσκυνούν το είδωλο της Θεάς Ελευθερίας (Δευτέρα θεότης μετά την Θεά Λογική των Μασωνικών στοών και της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως).

Παραδόξως όμως η ίδια η Δ. όχι μόνο δεν αποδεικνύει την πίστη της στην Ελευθερία, αλλά στην πράξη αρνείται κάθε ίχνος ελευθερίας δια­φορετικής από την υποτιθέμενη... δημοκρατική, ηδονιζομένη από τις αναθυ­μιάσεις του λιβανωτού των θυμάτων στο είδωλό της. Ένα πορνικό είδωλο που το ονομάζει μεν «ατομική ελευθερία» αλλά δεν είναι, διότι πίσω του κρύπτεται ο υπερατομικιστικός ετσιθελισμός.

«Δημοκράτες είμαστε μόνο επειδή θέλουμε να κάνουμε πάντα αυτό που μας συμφέρει η μας κατεβαίνει στο κεφάλι. Και όχι σπάνια η Δημοκρα­τία στον τόπο αυτό ταυτίζεται με τον ετσιθελισμό. Εκφραστές αυτής της α­ντίληψης είναι φυσικά τα κόμματα, αλλά και οι κάθε είδους οργανωμένες ή ανοργάνωτες ομάδες και κυρίως οι εκπρόσωποί τους7

Η Δ. δίδει την εντύπωση στους ανθρώπους ότι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν (εκτός φυσικά από του να την...ενοχλήσουν). Ο άνθρω­πος είναι ελεύθερος, λέγει, να επιλέγει το επάγγελμα του, να εκδίδει εφημερί­δα, να ασκεί κριτική κατά της κυβερνήσεως, να κατοικεί όπου θέλει, να δια­μαρτύρεται, να... να...να...Σε κανένα άλλο σύστημα, διατείνεται η Δ., δεν πα­ρέχονται τόσες ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα.

Οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι υποκριτικοί, ψευδείς και αστείοι. Μόνο οι μηχανοποιημένοι καιροσκόποι, οι ηδονοθήρες, οι εξουσιολάγνοι, οι ανόητοι και αφελείς σε βαθμό βλακείας είναι δυνατό να συμφωνήσουν με την Δ. διότι:

-Όταν όλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν κανείς δεν κάνει ό,τι θέλει.

-Όπου όλοι είναι κύριοι (Ο λαός είναι «κυρίαρχος», λέει η Δ.), όλοι είναι δούλοι.

«Όπου όλοι υβρίζουν και πράττουν ό,τι θέλουν, η Πολιτεία αυτή θα πέσει εις τον βυθόν» (Σοφοκλής).

-Η λαίλαπα των απεργιακών αναταραχών, της τρομοκρατικής βίας, η μάστιγα της ανεργίας, η χλιδή της μεγαλοαστικής ολιγαρχίας, οι απελπισμέ­νες κραυγές βοήθειας των λαών του τρίτου κόσμου, η ανενόχλητη δράση των Νονών του λευκού θανάτου, οι δυσβάστακτες φορολογίες, και χίλια δύο άλλα αναμφισβήτητα γεγονότα στις σημερινές βαρέως νοσούσες ή θνήσκουσες κοινωνίες, αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο από τους ισχυρι­σμούς των δημοκρατών. Ακόμη και στην χώρα της «ευημερίας» όπως αποκαλούν τις ΗΠΑ, κάθε χρόνο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι και οι πτω­χοί πτωχότεροι8

-Τα αποτελέσματα όλων των δήθεν παρεχομένων από την Δ. «ελευθεριών» και «δικαιωμάτων», είναι ΜΗΔΕΝ.

Πολλές «προσπάθειες και αγώνες από τον λαό» (Ο λαός ουσιαστικά απουσιάζει και τον....αντικαθιστούν τα συμβούλια των συνδικαλιστικών του(;) οργανώσεων, οι εγκάθετοι των κομμάτων, με επικεφαλής τους επί­βουλους κηφήνες και τριπλοαμειβομένους αρχιτεμπέληδες αρχισυνδικαλιστές).

Πολλές υποσχέσεις, ως συνήθως, από τους κρατούντες. Καμμία με­ταβολή στην δομή και λειτουργία των κατεστημένων που παραμένουν α­κλόνητα, ενώ παντού και πάντοτε υποφέρει ο λαός.

Χιλιάδες πορείες διαμαρτυρίας, απεργίες, διαδηλώσεις, «πιέσεις» προς τις κυβερνήσεις και τους ισχυρούς της γης. Αποτέλεσμα ΜΗΔΕΝ.

Που είναι τα δικαιώματα των πενομένων συνταξιούχων και των ε­ξαθλιωμένων εργατών; ΠΟΥΘΕΝΑ.

Που είναι το δικαίωμα του κυριάρχου λαού να πληροφορηθεί το Πόθεν έσχες των ταγών και της κάστας των διαπλεκομένων; ΠΟΥΘΕΝΑ.

Που είναι τα ατομικά δικαιώματα των Παλαιστινίων (πέραν της πε­ριορισμένης και απόλυτα ελεγχόμενης από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους, αυτονομίας τους, που απεκτήθη με επιβληθέντα έξωθεν αρχηγόν), των Ελλήνων της Κύπρου, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Β. Ηπείρου, των Κούρδων; ΠΟΥΘΕΝΑ.

Ποιους συγκινεί η εξαθλίωση και υποτέλεια ολοκλήρων λαών που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα; (Γεγονότα στο Ζαΐρ, Ρουάντα, Καμπότζη, κλπ.). ΚΑΝΕΝΑ.

Που είναι τα δικαιώματα των διαμαρτυρομένων για τα πυρηνικά ό­πλα και γενικά τους εξοπλισμούς; ΠΟΥΘΕΝΑ.

Οι περιστερές της ειρήνης και αυτόκλητοι προστάτες της Δημοκρα­τίας είναι ελεύθεροι να υλοποιούν ό,τι σχεδιάζουν στα άδυτα ιερατεία του Συστήματος, χωρίς ποτέ να ερωτήσουν τους «ελεύθερους και κυρίαρχους» λαούς.

Η μήπως τα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα (Λέιζερ, πύραυλοι, κατασκοπευτικοί δορυφόροι, κλπ.) που μπορούν να ανασκάψουν σε ερείπια οποιαδήποτε χώρα της γης, προορίζονται για την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών των ανθρώπων;

Που γίνεται θεμιτός οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων, συνεπεία της παρεχόμενης οικονομικής ελευθερίας; ΠΟΥΘΕΝΑ.

Μήπως υπάρχουν δικλείδες ελέγχου και ασφαλείας στην ανέλεγκτη δράση θρησκευτικών-παραθρησκευτικών αιρέσεων, αποκρυφιστικών ή ετερόδοξων θρησκευ­τικών οργανώσεων; ΟΧΙ.

Ακόμη και η λεγομένη «Ιερά» Σύνοδος της Ελλάδος που έπρεπε να πρωτοστατεί στους αγώνες για την προάσπιση της Ορθοδοξίας, όχι μόνον αρνείται, διστάζει ή αδιαφορεί απέναντι στο κύμα της αθεΐας, της συγχύσεως, της σύγχρονης πλάνης, αλλά «συναλλάσσεται» με αθέους και αντιχρίστους ελλαδίτες εξουσιαστές, αρκουμένη στις από καθ’ έδρας φιλολογικές και θεολογίστικες διαπιστώσεις - «διαμαρτυρίες».

Τέλος, μήπως οι λεγόμενες «κοσμογονικές αλλαγές» που συνέβησαν στις χώρες του  πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, αφορούσαν στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών; ΟΧΙ.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν απέδειξαν τους αλλότριους και δό­λιους σκοπούς εκείνων που υπεκίνησαν τους λαούς σε στάσεις και πραξι­κοπήματα, στο όνομα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

-Στην τέως Σοβιετική Ένωση, ο Γκορμπατσώφ:

.Κατήργησε τον Μαρξισμό, αλλά με δημοκρατικές διαδικασίες συνεκέντρωσε εξουσίες δικτάτορα, με την Κα-Γκε-Μπε έτοιμη για «δημοκρα­τική» δράση9

.Παρέδωσε την χώρα στις Τράπεζες του Ρόθτσιλντ και στο Δ.Ν.Τ.

.Διενήργησε εκλογές για ανάδειξη αντιπροέδρου και το σύνολο των ψήφων βρέθηκε μεγαλύτερο από τον αριθμό των παρόντων αντιπροσώπων10

-Στην μετά Γκορμπατσώφ Ρωσία, ο αποκρυφιστής ροδοσταυρίτης, γνωστός αλκοολικός Γιέλτσιν, με την πλήρη κάλυψη των ΗΠΑ:

.Υπερήσπισε δια πυρός και σιδήρου τις «ελευθερίες» του Ρωσικού λαού, πρωτοστατούντων πρώην αξιωματούχων του Κ.Κ. για να τον οδηγή­σει αμέσως στην πείνα και εξαθλίωση.

.Διηύρυνε τις αρμοδιότητες της Κόκκινης Μαφίας που συναγωνίζε­ται ήδη την Καμόρα και την Γιακούζα.

-Στην Ρουμανία ανετράπη ο δικτάτορας Τσαουσέσκου, αλλά ο λαός εξηγέρθη αργότερα κατά του κρυπτοδικτάτορος πράκτορος των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, Ίωνος Ιλιέσκου, ζητώντας κα­λύτερες συνθήκες ζωής που η λεγόμενη επανάσταση υπεσχέθη αλλά δεν έδωσε. Η κυβέρνηση απήντησε με τα ΜΑΤ που εδολοφόνησαν και εξυλοφόρτωσαν τους αγανακτισμένους πολίτες.

-Στην Πολωνία απεκατεστάθη η Δ. αλλά τα ελλείμματα του προϋπο­λογισμού ανήλθον σε δυσθεώρητα ύψη και ο λαός εξαθλιώθηκε περισσότερο. Ο Πολωνο-ιουδαίος Πρόεδρος Λεχ Βαλέσ(σα), κατέφυγε για δανεισμό στους διε­θνείς τοκογλύφους του Δ.Ν.Τ.11

-Στην Βουλγαρία η ανεργία έφθασε στο 1/4 του εργατικού δυναμι­κού της χώρας. Η οικονομία κατέρρευσε και η ηγεσία ικέτευσε και έλαβε την «βοήθεια» των πιράνχας του Δ.Ν.Τ. το οποίο μαζί με το αρχηγείο των διεθνών μεγαλοτοκογλύφων, την παγκόσμια τράπεζα (World Bank), ελέγ­χουν ήδη πλήρως την οικονομίαν της χώρας.

-Στην Ουγγαρία απεκατεστάθησαν οι ατομικές ελευθερίες αλλά πα­ράλληλα με αυτές απεκατεστάθησαν ....οι μαυραγορίτες, τα καζίνα και τα πορνεία των οποίων η λειτουργία είχε απαγορευθεί την εποχή της Μαρξιστοκρατίας (τότε λειτουργούσαν...ανεπίσημα). Για την «σωτηρία» της Δ. επωλήθησαν οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι και όλες σχεδόν οι εφημερίδες στους «προστάτες» των ατομικών ελευθεριών και «υπερασπιστές» της ε­λευθερίας του τύπου, μεγιστάνες του Διεθνούς τύπου, Ταλμουδιστές Ιουδαίους, Ρούπερτ Μέρντοχ και Ρόμπερτ Μάξγουελ12

Η Δημοκρατία διακηρύσσει υποκριτικώς ότι η ατομική ελευθερία συνιστά αρχή-σκοπό που για να επιτευχθεί απαιτείται άνευ όρων αποδοχή του δεδομένου πλαισίου ζω­ής, με αγώνες για κατεδάφιση αιωνίων αξιών-ηθών-παραδόσεων, με την α­παγόρευση οποιουδήποτε ελέγχου των δογματικών θέσεων του λεγομένου «φιλελευθερισμού» (πολιτικοποίηση της ελευθερίας).

Η ιστορία και η επιστήμη όμως, διδάσκουν ότι, η ατομική ελευθερία ΔΕΝ αποτελεί σκοπό αλλά μέσο για επίτευξη του τελικού σκοπού που είναι η αλκή του Λαού, η ελευθερία του Έθνους και η εφαρμογή του Θείου Θελήματος. Ειδικώτερα η ελευθερία στην σημερινή εποχή παρουσιάζει με­ρικά ιδιαίτερα γνωρίσματα τα οποία καταδεικνύουν την παραποίησή της:

-Στο όνομα της ελευθερίας χρησιμοποιούνται εγκληματικοί τρό­ποι και μέθοδοι ενεργείας (βομβιστικές ενέργειες, ληστείες, βιαιοπραγί­ες, απαγωγές, δολοφονίες κλπ.).

-Σε πολλές περιπτώσεις η Ελευθερία πολιτικοποιείται ώστε ο αγών γι’ αυτή να υπαγορεύεται προς άλλες κατευθύνσεις, οι οποίες είναι ξένες προς το περιεχόμενο και την ουσία της.

-Το κίνητρο και ο σκοπός της ελευθερίας τις περισσότερες φορές είναι ασαφής, συγκεχυμένος, χαώδης, κενός περιεχομένου ή αναφέρεται σε σκοπούς εθνομηδενιστικούς, όπως συμβαίνει στον αναρχισμόν

-Υπάρχουν θέματα πραγματικής και ουσιαστικής ελευθερίας (π.χ. α­πελευθέρωση λαών υποτελών ή υπό κατοχή·) δια τα οποία δεν επιδεικνύε­ται κανένα ενδιαφέρον.

Γνώρισμα του σημερινού ανθρώπου είναι η εξαγρίωση, η διαστροφή και η ανηθικότης. Αυτό οφείλεται αφ' ενός μεν στην σύγχυση των ιδεολο­γιών σχετικώς με το θέμα της ελευθερίας εφ’ ετέρου δε στην απώλεια της αιδούς και της δικαιοσύνης. Σήμερα ο άνθρωπος έχει αφεθεί ατιθάσευτος να ενεργεί με τρόπο που αυτός κρίνει και θεωρεί σαν ορθό. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι ελευθερία. Σε όλα αυτά, η αντίδρασή της Δημοκρατίας είναι η αποσιώπηση και η αγνόηση.

Αλλ’ «η των καλών παράλειψις ουχ ήττον απάδον και ταραχώδες ή η των φαύλων πράξις» λέγει ο Πλούταρ­χος13

Όπως προείπαμε, γνήσια Ελευθερία είναι η απαλλαγή του ατόμου από διεστραμμένες ιδέες, κακές έξεις, οδυνηρά και ασίγαστα πάθη, διασπαστικά μίση, εγωϊστικές ορέξεις, βδελύκτροπες πράξεις.

«Ελευθερία χωρίς ηθικήν δεν δύναται να υπάρξει και χωρίς αρετήν είναι αδύνατον να φυλαχθεί, και χωρίς υπακοήν είναι σύγχυσις, υπακοή δε άνευ ελευθερίας είναι δουλεία» (Κοραής).

Όλες αυτές οι δήθεν φιλελεύθερες κραυγές της Δ. είναι μία φενάκη, που θυμίζει τις επιδακρύουσες Ιησουΐτισες και φαρισαΐζουσες «μακρυοσταυρούσες», οι οποίες είναι αμαρτωλές μέχρι μυελού οστέων.

«Οι μεγαλύτεροι τύραννοι του ανθρωπίνου γένους είναι εκείνοι που φώναξαν όσο μπορούσαν πιο δυνατά δοξολογώντας την Ελευθερία»14

γ. Ατομική Ελευθερία και Εθνική Ελευθερία

Αφού λοιπόν το μέλλον και η ζωή του ατόμου εξαρτώνται από την μορφή της κοινωνίας, την ομοιογενή ή όχι σύνθεσή της, και τους κοινούς ή όχι στόχους (ιδανικά) της κοινότητος, δεν νοείται ατομική ελευθερία εκτός του συνόλου, αλλά κοινές τακτικές-στρατηγικές επιδιώξεις, ομαδικές τά­σεις, ομαδικό ιδανικό, συλλογική ή Εθνική Ελευθερία, στην οποία το άτομο πρέπει να υποτάσσεται εκουσίως.

Προ του κινδύνου απώλειας των αγαθών που απολαμβάνει το άτομο εντός της Ελευθέρας κοινωνίας, ενεργοποιείται το ατομικό δυναμικό, η ξε­χωριστή προσωπικότης κάθε ανθρώπου συμμετέχοντος στην κοινή προσπάθεια. Και τούτο διότι ελεύθερη κοινωνία σημαίνει ελεύθερο άτο­μο. Ευημερούσα και δημιουργική κοινωνία συνεπάγεται ευτυχισμένο και παραγωγικό άτομο.

«Ο ελεύθερος άνθρωπος μέσα στη ελεύθερη πολιτεία, αυτό είναι το Ελληνικό ιδανικό. Το άτομο λυτρωμένο από την αμάθεια και την πρό­ληψη και τον φόβο, φωτισμένο, περήφανο, με τη δύναμη ό,τι παίρνει απ’ έξω να το δουλεύει βαθειά μέσα του. Το άτομο που συμμετέχει ενεργά και υ­πεύθυνα στην διακυβέρνηση της πολιτείας, που τον εξωτερικό καταναγκα­σμό τον αλλάζει σε εσωτερική ελευθερία....».15

Κάθε άτομο απαλλασσόμενο του ατομικισμού του και της ανύπαρ­κτης ουσιαστικά ατομικής ελευθερίας του, δημιουργεί και παράγει έργο, υπό ασφαλείς συνθήκες, ΜΟΝΟΝ εντός μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Εκεί εμφανίζει όλες τις προσωπικές του ικανότητες, εξαργυρώνει με πλήρες αντίκρυσμα το σύνολο του δυναμικού του, συμβάλλει στην διασφά­λιση της τάξεως και την ενδυνάμωση του κοινωνικού περιβλήματος.

«Δια να αποκτήσωμεν την πραγματικήν ελευθερίαν, πρέπει να πνίξωμεν μέσα μας τον εχθρόν του ανθρώπου και ιδίως του Έλληνος: Τον α­τομικισμόν. Την θεωρίαν δηλαδή κατά την οποίαν το άτομον έχει δικαιώ­ματα ξεχωριστά απέναντι του συνόλου, και η οποία διδάσκει, ότι η μπορεί το άτομον να υψωθεί απέναντι της ολότητος και εναντίον προς αυτήν (Ιωάννης Μεταξάς).

«Το ίδιον αποκτά φρόνησιν μόνον όταν έπεται του Κοινού...οι ατο­μικές υποθέσεις δεν φελάν μας βαραίνουν, αν δεν υποτάσσονται στο «εμείς». Το Ίδιον-ιδιωτικό «φελλά» κι ωφελεί, μόνον όταν είναι διάκονος του Κοινού, που είναι Κοινόν «..κατά μετοχήν του θείου λόγου..» και τότε Νόμιμον. Δι’ ο καθ’ ό,τι αν κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, α δε ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα»16

Μόνον εφ’ όσον ο άνθρωπος επιστρέψει στην κατάσταση του πρω­τογόνου και τρωγλοδύτου είναι δυνατόν να υπάρξει ατομική ελευθερία, ό­πως την διακηρύσσει η Δημοκρατία, αλλά που ποτέ δεν εφαρμόζει στην πράξη.

«Διάφορη όμως είναι η Δημοκρατία της πραγματικότητας. Όπως σε κάθε ιστορική κοινωνία, έτσι και στην δημοκρατία τα άτομα δεν είναι αυτό­νομα και δεν απαρτίζουν κοινωνία ελευθέρως βουλομένων ανθρώπων. Το καθένα θέλει να ικανοποιήσει τα ατομικά του συμφέροντα ή τα πάθη του και να θέση κανόνες που τα εξυπηρετούν και όχι κανόνες που τρέπουν την ζωή προς τον ύπατο σκοπό της ιστορίας»17

Πέραν από το γεγονός ότι τα περί πολιτικής-οικονομικής-κοινωνικής ελευθερίας αποτελούν απάτες πρώτου μεγέ­θους, αποκαλυπτόμενες καθημερινά από την πολιτική πρακτική, η Δημοκρατία (Δ) δια­γράφει από το λεξιλόγιό της τις λέξεις Πατρίς- Έθνος-Γένος-Χριστιανισμός ή σμικρύνει/διαφοροποιεί αυθαίρετα την σημασία τους. Τούτο γίνεται βά­σει σχεδίου, ώστε με την πάροδο του χρόνου:

-Να λησμονηθεί η διαχρονική έννοια του Έθνους και την θέση του να καταλάβει η περιστασιακή έννοια Λαός, με την ερμηνεία που της δίδει η Δ.

-Να διοχετευθεί η Ορθόδοξη πίστη αλλά και κάθε θρησκευτική πίστη στο πολυαναμείκτη της Θρησκειολογίας και στην συνέχεια στον μετασχηματιστή-μεταλλάκτη των θρησκειών, τον Οικουμενικόν Συγκρητισμόν.

-Να αποκρυβεί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ η αλήθεια για την Θεϊκή λέξη ΑΝ­ΘΡΩΠΟΣ.

-Να μετασχηματισθούν οι έννοιες κρίσιμων λέξεων/ιδεών-κλειδιών (Για τους Έλληνες οι λέξεις Άνθρωπος/Χριστός/ Έλλην/Ελληνισμός/ Ορ­θοδοξία/Πατριωτισμός).

-Να χαρακτηρίζωνται σαν απέπειροι (ανώριμοι), αρχαιόπληκτοι, θρησκόλη­πτοι, φανατικοί, γραφικοί τύποι, αμέγαρτοι (αξιοθρήνητοι, φρικτοί), οπισθοδρομικοί, συντηρητικοί, πολεμοχαρείς και ουσιαστικά να αντιμετωπίζονται σαν «εχθροί» της Δ. ό­σοι:

.Αναδιφούν τις γνήσιες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας, αναζητούν πνευματικούς θησαυρούς στα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ανασύρουν από την ναφθαλίνη όπου είναι καταχωνιασμένα έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία που ανατρέπουν τα κατασκευασμένα γεγονότα της παγκόσμιας συμβατικής Ιστορίας και τολμούν να παρουσιάζουν τα συμπεράσματά τους.

.Μελετούν-ερευνούν σε βάθος τις Άγιες Γραφές και αποκαλύπτουν κεκρυμμένες αλήθειες..

.Αποδεικνύουν με ακλόνητα επιχειρήματα το Σχέδιο της παγκόσμιας συνωμοσίας, (και ειδικώτερα το τμήμα του σχεδίου που αφορά στην διαστροφή/εξαφάνιση του Ελληνικού πνεύματος και της αληθούς Ορθοδοξίας), στο οποίο είναι ενεργός η συμμετοχή της Κοινοβουλευτικής Δημο­κρατίας, ως πολιτικής συνιστώσας του παγκόσμιου Συστήματος της Νέας Τάξεως.

Ωσαύτως, η παρεχομένη θρησκευτική ελευθερία ή δήθεν ανεξιθρησκεία, εί­ναι εσκεμμένη πολιτική θέση/παραπλανητική πράξη της Δημοκρατίας, που αποσκοπεί:

-Στην ανεξέλεγκτη δράση του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού δια των αιρέσεων, αφού η μήτρα ΟΛΩΝ των αιρέσεων είναι ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός.

-Στην μόλυνση της χριστιανικής πίστεως, ιδιαίτερα της ελληνορθοδοξίας, από κάθε είδους αιρετικά και αθεϊστικά μικρόβια.

-Στην ανέγερση ψεύτικων θρησκευτικών ειδώλων και στον ανεμπό­διστο προσυλητισμό αθώων, ολιγόψυχων και ακατήχητων.

-Στην απομάκρυνση του ατόμου από τον δρόμο της αληθείας και την ποδηγέτησή του σε ατραπούς ηθικής καταπτώσεως, αθεΐας και αντιχρι­στιανικής υστερίας.

δ.Τα όρια ελευθερίας του Πολίτη

Κατά τους ισχυρισμούς των δημοκρατών η ατομική ελευθερία δεν είναι απεριόριστη. Υπάρχουν ορισμένα όρια, λέγουν, τα οποία φθάνουν μέχρι εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων (ΣΣ: Αυτή η φράση είναι αντιγραφή του άρθρου 4, της διακηρύξεως των δικαιωμάτων του πολίτη, 1793, της Γ.Ε.).

Άρθρο 4 - Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο ο,τιδήποτε δεν βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.

Ψεύδος! Μεγάλο ψεύδος! Καθημερινώς είμαστε μάρτυρες μιας ασύστολης και χωρίς περιορισμούς ελευθερίας. Την δυσοσμία αυτής της άναρ­χης ελευθερίας την αισθανόμαστε στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, στους τοί­χους δημόσιων ή ιδιωτικών κτιρίων, στους κινηματογράφους - θέατρα, στα α­θλητικά γήπεδα, στις πορείες «ειρήνης και συμπαραστάσεως», στα ραδιοτη­λεοπτικά προγράμματα, στις πολιτιστικές ή πολιτικές συγκεντρώσεις, στις στήλες του κίτρινου τύπου και όπου αλλού κοιτάξωμε γύρω μας.

Τα παραπάνω αποδεικνύουν και μία αντινομία της Δημοκρατί­ας. Συγκεκριμένα, ενώ το άτομο είναι ελεύθερο να αρνείται την παρουσία και προκλητική διακίνηση τέτοιου είδους απαράδεκτων υπερελευθεριών, το δημοκρατικό κατεστημένο τον υποχρεώνει να ακούει, να διαβάζει, να βλέπει και να ανέχεται αυτές τις εξωφρενικές εκδηλώσεις.

Το Δημοκρατικό κράτος από την φύση του και τον αληθινό σκοπό υπάρξεώς του, αδυνατεί να υπε­ρασπίσει τα όρια ελευθερίας του πολίτη.

Πέρα από αυτό, οι θεσπιζόμενοι νόμοι για δήθεν καθορισμό νομικού «διανύσματος» της ατομικής ελευθερίας, είναι ασθενείς, εύθραυστοι και δεν βασίζονται σε αντικειμενικά κριτήρια, διότι:

-Συντάσσονται από ανθρώπους του Διεθνιστικού Δημοκρατικού κυκλώματος, και προσαρμόζονται, όπως θρασυστόμως διατυμπανίζουν, με τα α­ντίστοιχα που ισχύουν για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και διεθνώς και όχι στο περί δικαίου αίσθημα και την ψυχοσύνθεση του λαού.

-Η σύνταξή τους βασίζεται στην υποκειμενική κρίση «νομοθετών», εμπίστων της κάθε κυβερνήσεως, οι οποίοι «κόπτουν και ράβουν» τους νόμους στα μέτρα του κυβερνώντος κόμματος και του Συστήματος γενικώτερα.

-Υπάρχουν άπειρα παραπύλια (παραθυράκια) σε κάθε νομοθετική διάταξη, αυτοσχηματιζόμενα από την ασάφεια (σκόπιμη πολλάκις) των νό­μων και την ελαστικότητα των δημοκρατικών ερμηνειών.

Αυτά τα παραπύλια, παρέχουν απίθανες διεξόδους διαφυγής από την αρπάγη της δικαιοσύνης ακόμη και σε κατάδηλες περιπτώσεις, όπως στους αποδεδειγμένος απατεώνες, τοκογλύφους, καταχραστές, αναρχικούς, δολοφόνους, λαθρέ­μπορους, εμπόρους ναρκωτικών.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις της τελευταίας κατηγορίας, της μάστι­γος της εποχής μας, είναι οι Χασάν Μπαλιά, Αντέμ Χουσεΐνογλου, Κων­σταντίνος Παναγιωτίδης, Στυλιανός Χρηστέας, και Χρήστος Καπώνης18

-Οι αποφάσεις της δικαιοσύνης εκδίδονται πολλές φορές με την μορφήν «αποδείξεων της εφορίας», δηλαδή διάτρητες. Προσυπογράφονται από επιμωμητούς δικασπόλους (αξιόμεμπτους δικαστές), οι οποίοι πέραν από τον μόνιμο φόβο των αντιποίνων της Μαφίας, της Τρομοκρατίας και της παραεξουσίας, σπάνια θέτουν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, υπεράνω της επαγγελματικής σταδιοδρομίας, των πιέσεων από τις κλαδικές των κομμάτων, και τις «α­φανείς οδηγίες» της κυβερνήσεως.19

-Η Δ. με το πρόσχημα της κατοχυρώσεως δήθεν, των ατομικών ε­λευθεριών, κατοχυρώνει ουσιαστικά την διαιώνιση της δικής της ελευθερίας/κυριαρχί­ας.

*

Η Δημοκρατία δεν κατοχυρώνει την ατομική ελευθερία των πολιτών. Την διασύρει! Την βιάζει!

Αψευδές παράδειγμα η συμφωνία-εφιάλτης του «Σένγκεν». Μία συμφωνία που με το πρόσχημα της προστασίας της «δημοσίας ασφαλείας» (ΣΣ: των κρατών-μελών της Ε.Ε ή και διεθνούς ασφαλείας):

.Νομιμοποιεί την ηλεκτρονική αρχειοθέτηση (φακέλωμα) πληρο­φοριών που αφορούν στους ελεύθερους(sic) πολίτες όλου του κόσμου.

.«Εκχωρεί στους αφανείς χειριστές του Κεντρικού Υπολογιστού (στα περίχωρα του Στρασβούργου) την απόρρητη και την δημόσια ζω­ή, πιθανόν και την ελευθερία, κάθε Ευρωπαίου, αλλά και όποιου τριτοκοσμι­κού θελήσει να διαπεραιωθεί σε Ευρωπαϊκή χώρα»20

.Καταργεί το τεκμήριο της αθωότητος του πολίτου. Για παράδειγμα:

«Εάν υπάρχουν ενδείξεις που δημιουργούν υπόνοιες ότι κάποιο ά­τομο θα διαπράξει «αξιόποινες πράξεις» στο μέλλον, το άτομο αυτό παύει να είναι κατ’ ουσίαν ελεύθερο. Τελεί υπό παρακολούθηση, που προβλέπεται ρητά από την συνθήκη και η οποία επιτρέπει την καταστρατήγηση σχεδόν όλων των προσωπικών και πολιτικών δικαιωμάτων, από το απόρρητο του ι­διωτικού βίου (του ερωτικού συμπεριλαμβανομένου) έως το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι και πολιτεύεσθαι». Συνοπτικώς, η απλή υπόνοια αρκεί για να αφαιρέσει από οποιονδήποτε «ανεπιθύμητο» το τεκμήριο της αθωότητας και να τον καταχωρίσει στους δυνάμει ενόχους» (όπως ανωτέρω).

.Εξουσιοδοτεί χειριστές εχθρικώς διακειμένους προς μία χώρα ή εμμίσθους κατασκόπους να λάβουν γνώση διαβαθμισμένων στοιχείων που αφορούν στην ασφάλειά της και την κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και προσωπικών στοιχείων της Στρατιωτικοπολιτικής ηγεσίας.

.Διαβρώνει, στην συνέχεια επηρεάζει και τέλος κυριεύει θρησκευτικές συνειδήσεις, αφού παρέχει την δυνατότητα σε αλλόθρησκους, άπιστους, άθεους να παρεισδύσουν κρυφίως στις τάξεις της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και στις διοικήσεις των θεσμικών εκκλησιαστικών οργάνων και «να μετατρέψουν εις ασέλγειαν την πίστη προς τον μοναδικόν Δεσπότη Ιησού Χριστόν» (Ιούδας, 4).

ε. Πότε ένας λαός θεωρείται αληθώς ελεύθερος και πως είναι δυνατόν να πεισθεί περί τούτου;

Αρχικώς το πρόβλημα εντοπίζεται στο πως θα πεισθεί το άτομο ότι:

-Χλευάζεται στα παρασκήνια της Δ., αντί να νομίζει ότι είναι ελεύ­θερο, όπως τον διαβεβαιώνουν οι «έγκριτοι» βαττολόγοι του Φιλελευθερι­σμού.

-Η ψυχή της Ελευθερίας είναι ο σεβασμός προς τους ηθικούς-δικαίους νόμους και όχι προς τους «νόμους» διαιωνίσεως της δημοκρα­τικής τυραννίας του καρτέλ των Τραπεζών και των οικονομικών μονοπωλίων.

-Η ευδαιμονία δεν ευρίσκεται στην ψευδή ατομική ελευθερία της Δ. αλλά στην Ομαδική Ελευθερία, στην Εθνική Ελευθερία, στην Ελευθερία της Πολιτείας.

«Πιστεύω ότι αν μία πολιτεία βρίσκεται στο σύνολό της σε ακ­μή, εξυπηρετεί πολύ καλύτερα τους πολίτες παρά όταν ευτυχούν ο καθέ­νας, ενώ η πολιτεία στο σύνολό της δυστυχεί. Όσο και αν ένας ιδιώτης ευτυ­χεί στις προσωπικές του υποθέσεις, καταστρέφεται ο ίδιος εάν καταστραφεί η πολιτεία. Αν όμως δυστυχή ενώ η πατρίδα του ευημερεί, έχει πολλές ελπί­δες να ανακάμψει και να σωθή»21

«Μόνο ένας ελεύθερος λαός έχει δικαίωμα ν’ αναδεικνύει ή ν’ ανα­καλεί την ηγετική μειοψηφία που τον εκπροσωπεί. Χωρίς αυτό το μοριακό δικαίωμα, δεν υπάρχει Δημοκρατία και οι λαϊκοί αντιπρόσωποι από ανακλη­τοί υπόλογοι εντολοδόχοι μεταβάλλονται σε αναβάτες-αφέντες του λαού»22

«Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω, στραβός θα να είμαι»23

 -Είναι ελεύθερο και ασφαλές, όταν η κοινωνία στην οποία κινείται και δημιουργεί, είναι ελεύθερη. Όταν το Έθνος στο οποίο ανήκει, αναπνέει, ακμάζει και ευρίσκεται σε ασφάλεια.

«Όταν η πόλις πάσχει ως όλον, τότε και ο πολίτης πάσχει ως μέρος και αντιστρόφως» (Πλάτων).

Συνεκδοχικώς, ένας λαός είναι ελεύθερος ΜΟΝΟΝ όταν:

.Διδάσκεται από το παρελθόν, σκέπτεται και αποφασίζει για το παρόν και σχεδιάζει για το μέλλον, με γνώμονα το συμφέρον της Πολιτείας και του Έθνους.

.Αναπνέει και δημιουργεί σε περιβάλλον όπου κυριαρχούν: Η οικογενειακή παράδοση, η κοινωνική αλληλεγγύη και η Θρησκευτική Πίστη.

.Είναι απαλλαγμένος από αδυναμίες και ιδιοτέλειες που οδηγούν σε εξάρτηση από πάθη, ορμές και προσωπικά συμφέροντα.

.Έχει την προσήκουσα παιδεία (ατομική-κοινωνική-Εθνική) ώστε αφ’ ενός μεν να αντιλαμβάνεται το μέγεθος, τις διαστάσεις και την ουσία των προβλημάτων, αφ’ ετέρου δε να λαμβάνει τις ΟΡΘΕΣ-ΕΓΚΑΙΡΕΣ αποφά­σεις αντιμετωπίσεώς/επιλύσεώς τους.

Άτομα και Λαοί εστερημένοι Αγωγής και Παιδείας είναι ΔΟΥΛΟΙ, είναι αθύρματα στα χέρια των πρώτων τυχόντων δημοκολάκων, κυνικών α­πατεώνων, εξουσιομανών, ευρισκόμενοι απλώς εις την γραμμήν α­ναμονής για πολιτικόν βιασμόν τους, από την Δημοκρατία.

Η αστική Δημοκρατία είναι ο παράδεισος των ελευθέρων κατεργαρέων24 

Το επίπονο έργο της ενημερώσεως των πολιτών για την απάτην της Δ. αποτελεί εκ των πράγματων:

·Προνόμιο ολίγων Ελευθέρων Ελλήνων Μαχητών και όχι των εξανδραποδισμένων-εξίτυλων-λακαταπυγόνων Ελλαδιτών που υποκρίνονται τους Ελληνολάτρες, τους Εθνικιστές και τους θιασώτες της αρχαίας Ελλάδος (των αρρωστημένων πατριδοκάπηλων, ασυνείδητων ψευτοεθνικιστών και ενσυνείδητων δημοκρατών της Ιουδαιοκρατούμενης κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας).

·Αποστολή των Επαρίτων Ζηλωτών, εν επιγνώσει, της αληθούς Ορ­θοδοξίας και όχι αυτής της ψευδούς, συμβιβασμένης, ουνιτίζουσας ή προτεσταντίζουσας που εκφράζεται από μία παραπαίουσα και αλλοτριωμένη Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος και δυστυχώς από μέγα μέρος των λεγομένων ποιμένων, ιεραρχών και «θεολόγων» της Ορθοδοξίας(!!!).

«Η σημερινή Διοικούσα Εκκλησία είναι τελείως ακατάλληλη να οδηγήση τον λαόν της στον αγώνα κατά των σκοτεινών δυνάμεων, είτε λόγω απώλειας της έξωθεν καλής μαρτυρίας, είτε λιποταξίας προς το στρατόπεδον του εχθρού, είτε δειλίας, ανθρωπαρεσκείας, απιστίας και πολιτικάντικου καιροσκοπισμού, για την απόκτησιν εκκλησιαστικών αξιωμάτων. Ο κιναιδι­σμός καταστρέφει πολλούς κληρικούς! Η Μασονία, φαίνεται, έχει πολλά ο­νόματα Εκκλησιαστικών αρχόντων στην τσέπη της!

Η μανία πολλών άγαμων κληρικών να γίνουν δεσποτάδες με πολυ­τελή κατοικία, κούρσα και ζωή σαν τους πολιτικούς και οικονομικούς άρ­χοντες, ο φόβος μήπως χάσουν την φιλία του κατεστημένου, η μετά του ο­ποίου κοινωνική συναναστροφή κολακεύει την ματαιοδοξία τους, είναι αιτί­ες που ο σημερινός κλήρος είναι ανίκανος να αρχίσει αληθινό χριστιανικό αγώνα και να εμπνεύσει το ποίμνιό του για ένα τέτοιο αγώνα!»25

Οι Μαχητές του Ορθόδοξου Ελληνισμού ΔΕΝ είναι:

.Παρείσακτοι, ούτε μισθοφόροι.

.Φανατικοί, ούτε φθονεροί προς τους αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους ή αιρετικούς.

.Ματαιόδοξοι ούτε αδηνείς (αμαθείς, άπειροι) μεταφυσικολόγοι.

.Εκτελεστές κωδικοποιημένης θεοσεβικής διδασκαλίας, ούτε άκρα­τοι θεϊστές.

.Αρχαιόπληκτοι ψευδοεθνικιστές (δηλαδή όργανα της Μασονίας και του Εωσφορικού Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού) ούτε ονειροπαρμένοι αρχαιολάτρες.

Είναι Ελεύθεροι και αυστηροί τηρητές της Αληθούς Ορθοδόξου πίστεως.

Είναι μαχόμενοι υπερασπιστές του Θεογεννούς Ελληνισμού που δεν σταματούν ούτε στιγμή, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, να μαστιγώ­νουν με τον υποδειγματικό τους βίο και την δύναμη της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, τους ψευδολόγους ισοπεδωτές των πάντων και τους συνοδοιπόρους τους

Οι αποδείξεις για τα παραπάνω, έχουν καταγραφεί στην ιστορία από τα καθημερινά έργα της Διεθνούς Δημοκρατίας σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαιτέρως της ελλαδικής δημοκρατίας.  Όμως, καίτοι τα έργα της Δ. βοούν, επειδή η προκλητική εξουσιαστική φοβέρα σκιάζει τους πάντες και τα πάντα, είναι δυσχερής η πληροφόρηση των πολιτών, διότι τα εμπόδια που διαθέτει η Δ. με τους αμέτρητους μηχανισμούς πλαστογραφήσεως και συσκοτίσεως, είναι πολλά και ανυπέρβλητα.

Άλλωστε, ποίοι και πόσοι τολμούν να συγκρουσθούν με το πανίσχυρο Σύστημα;

στ. Ποια είναι η πραγματική Ελευθερία;

Πραγματική ελευθερία είναι η απαλλαγή του λαού από:

Τους βυσσοδομούντες πολιτικούς, τους απλήστους και φιλάρχους κομματάρχες.

Τα κομματικά καρκινώματα του δημοσίου βίου.

Τους νοθευτές της ορθόδοξης Πίστεως.

Την δικτατορία της οικονομικής ολιγαρχίας και την τυραννία της παρακρατικής/κομματικής μαφίας.

Τους φορείς-θεσμούς-εκφραστές της τρομοκρατίας του αριστεροκιναιδισμού.

Τους διαφθορείς του κοινωνικού βίου, τους ολετήρες του Έθνους, τα παράσιτα του πνεύματος και της Τέχνης

Τις κάθε μορφής αδελφότητες, τους Ελληνόφωνους ή αλλοεθνείς Ιουδαιοτραφείς και Σιωνιστοκρατούμενους οι οποίοι εμποδίζουν την αυτό­νομη πορεία του Έθνους και την Εθνική-Λαϊκή ενότητα.

Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι:

-Η μεγαλύτερη αξία στην ζωή μας είναι η ελευθερία. Η Ελευθερία είναι θείο δώρο. Έτσι μας εδημιούργησε ο Θεός (κατ’ εικόνα Του), Ελευθέ­ρους! Τόσο ελευθέρους ώστε να μπορούμε ακόμη και να Τον αρνηθούμε!

-«Ελευθερία είναι ο αυτοπροσδιορισμός του ανθρώπου, ο οποίος προϋποθέτει την ανεξαρτησίαν από κάθε εξαναγκασμόν. Ο εξαναγκασμός είτε εξωτερικός είτε εσωτερικός (βία, φόβος, κλπ) αίρει την αυτονομίαν του ανθρώπου ή την περιορίζει»26

-Η Δημοκρατία δια του Μονοκρατορικού Συντάγματος και μερικών παράκοπων νόμων της, εξαναγκάζει/βιάζει τον άνθρωπο, περιορίζει την α­τομική ελευθερία του, την περιφράσσει εντός του ελώδους χώρου των ατομικιστικών παρορμήσεων και των ατελεύτητων σαρκικών επιθυμιών του, την μεταλλάσσει και την επιβάλλει ως αληθινή ενώ είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΣ.

-Η Δημοκρατία ναρκώνει τον άνθρωπο με το συνεχές βαυκάλημα ό­τι μόνο στην δημοκρατική πολιτεία είναι ελεύθερος, ενώ είναι γνωστό πως:

.«Ελεύθερος άνθρωπος στον κόσμο δεν υπάρχει, γιατί πάντοτε θα είναι σκλάβος του χρήματος ή της τύχης»27

.«Ελευθερία ηγεμονία βίου, αυτοκράτειρα επί παντί, εξουσία του καθ’ εαυτόν εν βίω, αφειδία εν χρήσει και εν κτήσει ουσίας» (Πλάτων).

. ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ υπάρχει ΜΟΝΟ εκεί «Όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου »28

.«Το άτομο έχει μόνο μία ελευθερία και ένα δικαίωμα. Να κάνει το καθήκον του. Το δικαίωμα είναι κατά βάθος υποχρέωση. Ελεύθερο είναι μόνο το άτομο που εκπληροί το χρέος του. Άλλη ελευθερία δεν υπάρχει».29

Το χρέος λοιπόν κάθε Ορθοδόξου Έλληνος (σε ειρήνη και πόλεμο) είναι να αγωνίζεται μέχρις εσχάτων «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία» και όχι να υπηρετεί την ξενόφερτη Αντιχριστιανική σημερινή ψευτο-Δημοκρατία και τους ξενόδουλους εντολοδόχους/ διαχειριστές- εξουσιαστές του.

Συνεχίζεται

---

1 Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, εκδ. Άρτος Ζωής, 1973--Θέματα εκκλησιαστικής Ιστορίας, 1979.

2 Σοφοκλέους, Αντιγόνη, στ. 868.

3 Κ. Ζουράρις, Άθλια, Άθλα, Θέμεθλα, 1997, σ. 156.

4 Θέματα Εκκλησιαστικής Ιστορί­ας, Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Εκδ. Πουρναρά,1979, σ. 223- 228.

5 Ιωάννης Ξηροτύρης, Καθηγητής ΑΒΣΘ, εφ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 1-11-87.

6 Άρθρα 134,135 του Συντάγματος.

7 Δημαγωγία και πραγματικότητα, Π. Μπακογιάννης, περιοδικό ΕΝΑ, τ. 10, 2-6-1983.

8 Εφ. ΒΗΜΑ, 29-7-90.

9 Εφ. Ελεύθερος Τύπος, 5/12/90 και 24/12/90.

10 Τηλεόραση ΕΤ1, δελτίον ειδήσεων 14.00 της 29/12/90.

11 Εφ. Ελεύθερος Τύπος, 29/9/89.

12 Εφ. Καθημερινή, 30/12/90 και εφ. Δημο­σιογράφος 30/9/90-7/10/90.

13 Δούλος ή ελεύθερος; Αρχ. Καλλιστράτου Λυράκη, Αθήναι, Σεπτ. 1993.

14 Το ανθρώπινο γένος, Στάνισλαβ Στάσιζικ.

15 Φως Ελληνικό, Πανεπιστημι­ακοί λόγοι. Θ. Κακριδής, 1963, σ.90.

16 Κ. Ζουράρις, Άθλια, Άθλα, Θέμεθλα, 1997, σ. 140-141.

17 ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Θεωρία πολιτικής δεοντολογίας, Κων. Τσάτσος, σ. 160.

18 Ρεπορτάζ Τηλεοράσεως ΣΚΑΙ-Δελτίον ειδήσεων 20.15/15-11-96.

19 Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος 19-11-89, εφ.Καθημερινή 30-12- 90, Καταγγελίες Φ. Κουβέλη/Επ. Ζαφειροπούλου/Αλ. Κατσαντώνη από τον Ρ/Σ 9.84 στις 2-7-88, καταγγελίες Αεροπαγίτη Αλεξ. Τζένου /εφ. Πρώτη 23-11-88, Συνέντευξη Ευτυχίου Παλαιοκαστρίτη, αντιπρ. Ενώσεως δικαστικών και εισαγγελέων στις 19-1-89/βλέπε και τύπος 20-1-89, εφ. ΝΕΑ έρευνα για την δικαιοσύνη/10-10-88, εφ. Ελεύθερος 6-11-96, ΣΚΑΙ δελτίον ειδήσεων 8-11-96, ΜΜΕ 7 και 8-11-96, εφ. Απογευματινή 15-11-96, καταγγελίες ΚΚΕ στην Βουλή, 15-11-96.

20 Εφ. Καθημερινή, 8/6/1997, σ.47.

21 Θουκυδίδου, Β, 60, 2-3.

22 Κομματικός Καπιταλισμός, Χρ. Αγγελής, σ.54-55.

23 Απο­μνημονεύματα Μακρυγιάννη, Βιβλίο 3°, κεφ. Γ, τ. Β΄ σ. 59-60.

24 Κομματικός καπιταλισμός, Χρ. Αγγελής, σ. 53.

25 Νικόλαος Ψαρουδάκης, Ορθόδοξος τύπος, 11/4/1997.

26 Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 5^ος , σ. 560.

27 Ευριπίδης,Εκάβη,864.

28 Β΄ Κορινθ. 3/17.

29 Πολιτική Θεωρία Πολιτικής δεοντολογίας, Κων. Τσάτσος, σ. 248.