Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 32ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

13.   ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ       

α. Γενικά

Κατά τους θεωρητικούς της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, Κοινοβουλευτισμός ή κοινοβουλευτικόν πολίτευμα1 είναι «το πολιτικόν σύστημα καθ’ ό η κυβέρνησις μιας χώρας απορρέει εκ της λαϊκής βουλήσεως ελευθέρως εκδηλουμένης και απολαύει της εμπιστοσύνης της βουλής, εκλεγομένης και ταύτης δια της ψήφου του λαού».

Με άλλα λόγια, κοινοβουλευτισμός είναι το πολιτικό σύστημα στο οποίο η κυβέρνηση στηρίζεται στην πλειοψηφία του κοινοβουλίου από το οποίο λαμβάνει και ψήφο εμπιστοσύνης.

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει λεπτομερώς2 ο Κοινοβουλευτισμός:

- Επενοήθη ως ιδέα εθνικής και πολιτικής διαιρέσεως των λαών, στα άδυτα του ΣΑΝΧΕΝΤΡΙΝ των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, στις αρχές του 18ου αιώνος.

«Πράγματι δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια ενώπιόν μας. Η ανωτάτη κυβέρνησίς μας είναι υπό συνθήκας υπερνομικάς, ας τινάς είναι συμπεφωνημένον να ονομάζωμεν δια μιας λέξεως δυνατής και παραστατικής: Δικτατορίαν….Κρατούμεν εντός των χειρών μας (ΣΣ: ανθρώπους με) υπερμέτρους φιλοδοξίας, ενθέρμους απληστίας, ανηλεείς εκδικήσεις, μνησικάκους έχθρας…

Έχομεν εις την υπηρεσίαν μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογμάτων (ΣΣ: Σε όλα τα κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα), επανορθωτάς της μοναρχίας (ΣΣ: φιλομοναρχικούς/ φιλοβασιλικούς), δημαγωγούς (ΣΣ: Λαοπλάνους/ ψευτο-δημοκράτες, «προδευτικούς»), κοινωνιστάς (ΣΣ: Σοσιαλιστές, μεταρρυθμιστές), στασιαστάς (ΣΣ: Μαρξιστές/ κομμουνιστές/ αναρχικούς...), και παντός είδους ουτοπιστάς (ΣΣ: αμπελοφιλοσόφους, αθέους, δωδεκαθεϊστές, αιθεροβάμονες , κλπ)…..

Η διαίρεσις του λαού εις κόμματα τους έχει φέρει όλους εις την διάθεσίν μας, διότι ίνα υποστηρίξη τις μίαν πάλην συναγωνισμού, χρειάζεται χρήμα, το δε χρήμα ευρίσκεται όλον εις χείρας μας…3».

- Εκυοφορήθη στα σκοτεινά «ψυχροκήπια» των αποκρυφιστικών στοών (με σημαντικώτερα κέντρα ωριμάνσεως την Γαλλία, Αγγλία και Γερμανία).

-Μορφοποιήθηκε κατά την Γαλλική και την Αμερικάνικη Επανάσταση και  ανεδύθη με τον…δημοκρατικόν μανδύα της Ελευθερίας-Ισότητος-Αδελφότητος, μέσα από τον ωκεανόν του αίματος των αθώων Γάλλων πολιτών κατά την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση του 1789.

«Ενθυμηθήτε την Γαλλικήν Επανάστασιν, την οποίαν απεκάλεσαν «μεγάλην», τα μυστικά της προπαρασκευής της είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξεν ολόκληρον έργον των χειρών μας. Έκτοτε άγομεν τον λαόν από μιάς πλάνης εις άλλην…».4

«Ημείς είμεθα εκείνοι οι οποίοι εις εποχήν παλαιοτέραν έρριψαν πρώτοι εις τον λαόν τας λέξεις «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», λέξεις τας οποίας επανέλαβον κατόπιν τοσάκις, ασυνείδητοι παπαγάλοι, οίτινες προσελκυόμενοι πανταχόθεν υπό του δολώματος τούτου, εχρησιμοποίησαν ταύτας μόνον δια να καταστρέψωσι την ευημερίαν του κόσμου-την πραγματικήν ατομικήν ελευθερίαν - η οποία ήτο άλλοτε τελείως εξησφαλισμένη από την βίαν του πλήθους».

Άνδρες θεωρούμενοι ευφυείς, δεν διέκρινον την απόκρυφον σημασίαν των λέξεων αυτών, δεν αντελήφθησαν ότι αντιφάσκουσι προς αλλήλας, δεν είδον ότι εν τη φύσει δεν υπάρχει ισότης και δεν δύναται να υπάρξη ελευθερία και ότι αυτή η φύσις έχει δημιουργήσει την ανισότητα του πνεύματος, του χαρακτήρος της ευφυΐας, άτινα είναι τόσον ισχυρώς υποτεταγμένα εις τους νόμους της…».5  

- Εμυθοποιήθη με το παραμύθι της αλώσεως της Βαστίλλης την 14ην Ιουλίου 1789, για την οποίαν έπλασαν τον μύθον περί απελευθερώσεως δήθεν των κρατουμένων εκεί, πολιτικών αντιπάλων του Μοναρχικού καθεστώτος, την οποίαν (άλωση) εορτάζουν κατ’ έτος με μεγαλοπρέπεια οι Γάλλοι, υπό την αιγίδα της Μεγάλης Τεκτονικής Στοάς της Ανατολής!!!6

- Ήνθισε μετά τον 2ον παγκόσμιο πόλεμον, όταν η ανθρωπότης διερ­χομένη οικονομική κρίση/κατάρρευση, επεζήτησε την σωτηρίαν της στους νικητές-«προστάτες» και οικονομικώς ισχυρούς, προς τους οποίους έτεινε χείρα ε­λεημοσύνης, προκειμένου να αποφύγει τον αφανισμό από την πείνα και την δυ­στυχία.

Το ΣΥΣΤΗΜΑ, ο δημιουργός και προαγωγός του Ιουδαιοταλμουδικού καπιταλισμού, όπως και πολλών άλλων πολιτικών-κοινωνικών-θεσμικών-ιδεολογικών κ.λπ. συνιστωσών, ε­ξεμεταλλεύθη την κοινωνικο-οικονομική αθλιότητα των μαζών τόσον αισχρώς και ανιέρως, ώστε να γεννώνται βάσιμες υπόνοιες ότι αυτό και ουδείς άλλος επενόησε, μεθόδευσε και διεξήγαγε την επιχείρηση καταστροφής της Ευρώπης, τον δεύτερον παγκόσμιο πόλεμον!

 «Η καταστροφή της Ευρώπης έλυσε το πρόβλημα της αποτελεσμα­τικής ζητήσεως για την αμερικανική οικονομία. Στην διάρκεια της υφέσεως δεν κατορθώσαμε τίποτε. Μεγάλη ήταν η έλλειψις της αποτελεσματικής ζη­τήσεως...τώρα ευρισκόμεθα εις την χαράν της μεγαλυτέρας βιομηχανικής εποχής που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα»7.

O Ιουδαιοταλμουδικός καπιταλισμός που δια του πολέμου «έλυσε» το πρόβλημά του, άρχισε να διεισδύει στο σώμα των λαών, με το προσωπείον του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας, της ειρήνης, της ισότητος και της δικαιοσύνης, όπως το δηλητήριον στις φλέβες του ανθρώπου, με διάφορα παγιδοφόρα προσχήματα, όπως, ότι ο κοινοβουλευτισμός ή Αστική/ Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία:

-Αποτελούσε τον μοναδικό φραγμό στις πάσης φύσεως αντιδημο­κρατικές, εθνικιστικές και φιλοπόλεμες λύσεις.

-Εξησφάλιζε στην ανθρωπότητα την ειρήνη, την δικαιοσύνη, την ισό­τητα και την οικονομικήν ανεξαρτησία.

-Ακολουθούσε την αποκλειστική οδό «κατοχυρώσεως» των ατομι­κών δικαιωμάτων και ελευθερίας των λαών.

Στην πραγματικότητα όμως, όπως απεδείχθη και από τα επακολου­θήσαντα του 2ου παγκοσμίου πολέμου γεγονότα, ο κοινοβουλευτισμός ήταν ο μεγάλος προστάτης των συμφερόντων του Διεθνιστικού Αντιχριστιανικού Καπιταλισμού που ω­δήγησε και εξακολουθεί να οδηγεί και σήμερα τους λαούς, συνεπώς και τον ελληνικόν λαόν, στην τελματώ­δη και τραγική κατάσταση:

· Του Πολιτικού αυνανισμού.

· Του Ηθικού παραλογισμού.

· Του Οικονομικού σαδισμού.

· Του Εθνικού στραβισμού.

· Της Κοινωνικής αποσυνθέσεως.

· Της Δημόσιας αταξίας/τρομοκρατίας.

· Του Πνευματικού σκοτασμού.

β. Είναι ο  κοινοβουλευτισμός το ορθώτερον πολιτικόν σύστημα;

Οι θεωρητικοί του Συστήματος ισχυρίζονται ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, παρ’ όλες τις αδυναμίες της, είναι το μόνον και ορθώτερον πολιτικό σύστημα, καθ’ όσον είναι το πολίτευμα της ατομικής ελευθερίας, της ισότητος, της πολιτικής ελευθερίας, της ελευθερίας λόγου-τύπου-εκφράσεως, και λαϊκής κυριαρχίας.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι ψευδείς!

Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ:

-Ως πολιτική θεωρία όπως αποδείξαμε, δεν βασίζεται, στις αρχές της ισότητος, της πολιτικής ελευθερίας, της λαϊκής πλειοψηφίας, της ελευθερίας λόγου-τύπου-εκφράσεως και δεν έχει σχέση με εθνική/λαϊκή κυριαρχία.

-Ως πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως, δεν είναι ούτε το ορθώτερον, ούτε φιλελεύθερον, ούτε αληθώς δημοκρατικόν, αλλά ούτε και νόμιμον (τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα).

Α. Δεν είναι ορθόν πολύ περισσότερον δεν είναι το ορθώτερον πολιτικόν σύστημα, διότι:

­1ο/ Ορθόν και όντως φιλελεύθερον πολίτευμα, προϋποθέτει ελευθέρους πολίτες. Η έννοια του ελευθέρου πολίτου είναι συνυφασμένη με την πολιτική  ελευθερία.

Οι σταθερές της πολιτικής ελευθερίας που συνιστούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη, δια να χαρακτηρίζεται ένα άτομο ως πολιτικώς ελεύθερον ή να του παρέχεται ελευθερία πολιτικής εκφράσεως, είναι:

-Η πολιτική βούληση.

-Η πολιτική ικανότης. 

-Η πολιτική ωριμότης. 

-Η πολιτική συνείδηση.

Ποίος εχέφρων πολίτης, εκτός των αχυρανθρώπων της εξουσίας και της χιλιαρχίας των πιστών ακολούθων της,  μπορεί να εγγυηθεί ή να αποδείξει, μελετώντας τις σελίδες της κοινοβουλευτικής ιστορίας των λαών και ιδιαιτέρως της Ελλάδος, ότι ο κοινοβουλευτισμός, ασπάζεται, εφαρμόζει, και κατοχυρώνει, τις τέσσαρες (4) σταθερές που συνιστούν την πολιτική ελευθερία;

Κατά την άποψή μας, όπως αποδείξαμε σε προηγούμενα κεφάλαια,  ΟΥΔΕΙΣ!!!

­2ο/ Εις κρισίμους για το Έθνος περιόδους, κορυφαίοι δημοκράτες ελλαδίτες πολιτικοί, θεωρούμενοι μάλιστα ως «εθνάρχες» ή ζηλωτές της δημοκρατίας, εις στιγμάς κρίσεως ειλικρινείας, απεκήρυξαν τον κοινοβουλευτισμόν και υπεστήριξαν την ανάγκη επιβολής δικτατορίας ως καταλληλότερης και ορθώτερης, για την σωτηρίαν της πατρίδος και την ευδαμονίαν του λαού.

Παραθέτομεν μερικές ιστορικώς καταγεγραμμένες δηλώσεις τους, περί κοινοβουλευτισμού και δικτατορίας:

«…Περί την 2α πρωϊνήν της 6ης Μαρτίου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απεσύρθη δια να κοιμηθή. Μόλις όμως ευρέθει εις τον κοιτώνα του, ήκουσε να εισέρχωνται εις το παραπλεύρως γραφείον ο υιός του Σοφοκλής και ο Σκουλάς. Μετά εν τέταρτον της ώρας ενεφανίσθη προ αυτού ο Πλαστήρας. «Χάνουμε τας Αθήνας», είπεν εις τον Βενιζέλον. Οι Λαϊκοί θα έχουν την απόλυτον πλειοψηφίαν. Τι θα γίνει; Θα παραδώσετε την εξουσίαν;

 Φυσικά, του απήντησεν ο Βενιζέλος, εκδηλώνοντας συγχρόνως την έκπληξίν του δια την ερώτησιν. Θα έχουμε τα ίδια της 1ης Νοεμβρίου τότε, παρετήρησεν ο Πλαστήρας. Θα γίνουν ταραχές, συλλήψεις Βενιζελικών, δολοφονίες, και Κύριος οίδε τι άλλο. Γι’ αυτό , εγώ σκέπτομαι να πάω στους συνοικισμούς, να εξεγείρω τους πρόσφυγας και να τους φέρω εις την πόλιν για να ζητήσουν την εγκαθίδρυσιν δικτατορίας. Θα κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις εις τον Φασισμόν προοδεύει. Ο Βενιζέλος του απήντησεν:

«….Η Ιταλία πηγαίνει καλά διότι εκεί υπάρχει δικτάτωρ ενώ εις την Ελλάδα δεν υπάρχει δικτάτωρ.  Εγώ δεν νομίζω αγαπητέ φίλε στρατηγέ Πλαστήρα, ότι είσαι ικανός να κάμης τον δικτάτορα ως ο Μουσσολίνι. Όχι μόνο δεν είσαι ικανός αλλά δεν έχεις και την πλειάδα, τας εκατοντάδας των εκλεκτών συνεργατών του Μουσσολίνι...Αν πείσης τον Μουσσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθει εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία».

[Διάλογος μεταξύ του Ελευθερίου Βενιζέλου και Νικ. Πλαστήρα το πρωΐ της 6/3/1933 μετά τις εκλογές της 5/3/1933. Από το βιβλίο του Γρηγορίου Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, τ. 2ος,1955, σ.183-184]

«Εις εξαιρετικάς περιπτώσεις επιβάλλεται κατά τον νόμον της κοινής σωτηρίας, η παρέκκλισις από των αρχών του κοινοβουλευτισμού. Τα πολιτεύματα γίνονται για τους λαούς και όχι οι λαοί δια τα πολιτεύματα. Και καλύτερο σύστημα είναι εκείνο όπερ υπό τας συγκεκριμένας συνθήκας σώζει τας εθνικάς υποθέσεις…».

[Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, πολιτικός διατελέσας πρωθυπουργός (1924-1925) και επανειλημμένως υπουργός. Συνέντευξη στην εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,7/1/1934].

«…Θα ήτο σήμερον εις άκρον επιβλαβής η εις δημοκρατίαν μεταβολή του πολιτεύματος ένεκα των εσωτερικών ανωμαλιών, εις τας οποίας ήθελε εμβάλλει το κράτος και διότι η δημοκρατική ιδέα δεν έχει ωριμάσει εις τον λαόν…».

(Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Πρωθυπουργός το 1924, Πολιτικά κείμενα, 2ος τόμος, «Τι πρέπει να γίνει», 29/8/1909).

«Δεν νομίζω ότι η Δημοκρατία θα δυνηθή να εξασφαλίση ποτέ ομαλόν πολιτικόν βίον στην χώρα μας..».

(Γεώργιος Κονδύλης απευθυνόμενος στον Νικ. Πολίτην στο Παρίσι το θέρος του 1929, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, Γρηγ. Δαφνής, τ. 2ος, σ. 27).

«Πιστεύω ότι η δικτατορία ημπορεί εις ωρισμένας περιστάσεις να αποτελέσει ιστορικήν ανάγκην δι’ έναν τόπον, όταν την επιβάλη ο υπέρτατος νόμος της σωτηρίας της πατρίδος….».

(Γεώργιος Παπανδρέου, εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,, 1/7/1934).

«Όλος ο αιώνας τούτος θάναι αιώνας διχτατορίας μα που να το νοιώσουν οι παρλανταμαριστές μας (ΣΣ: Οι κοινοβουλευτικοί/βουλευτές). Σίγουρα ο Πλαστήρας δεν είναι σε ύψος να διοικήσει την Ελλάδα μα χάρηκα που γλυτώσαμε από τις κοινοβουλευτικές παλάβρες…».

(Ο πολυπροβαλλόμενος από τους σημερινούς διαφωτιστές και λοιπούς διεθνιστές, μηδενιστής, κατά δήλωσή του, Νικ. Καζαντζάκης, Τετρακόσια γράμματα).

«Ο Βασιλεύς δύναται να επιβάλλει δικτατορίαν…τυχόν εφαρμογή της αναλογικής εις τας εκλογάς θα καθίστα το υπόδικον ενώπιον του έθνους Κ.Κ. (Κομμουνιστικόν Κόμμα), ρυθμιστήν της πολιτικής ζωής και θα ωδήγει εις νέαν εθνικήν αποσύνθεσιν και ίσως εις υποτροπήν του Δεκεμβρίου…».

(Δήλωση του Γεωργίου Παπανδρέου υπέρ της βασιλικής δικτατορίας, εφ. ΒΗΜΑ, 20/6/1945).

Β. Δεν είναι φιλελεύθερον πολιτικόν σύστημα, διότι:

1ο/ Όλες οι υστερικές διακηρύξεις των κοινοβουλευτικών για πολιτικές ελευθερίες και κυρίαρχες αποφάσεις του λαού, είναι επίπλαστες και φαρισαϊκές, αφού οι κανόνες της πολιτικής ελευθερίας και ειδικώτερα η πολιτική ωριμότητα του λαού, που προϋποθέτει ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ, είναι ανύπαρκτες.

2ο/ Ο Κοινοβουλευτισμός επιδιώκει και επιβάλλει την διατήρηση των λαϊκών μαζών, α­κατέργαστων (Ηθικώς-Πνευματικώς-Εθνικώς) ώστε, με τους πα­νίσχυρους και ανέλεγκτους μηχανισμούς της, να διαμορφώνει τους πολίτες σε ελεγχόμενες-μηχα­νοποιημένες επιψηφιστικές μονάδες, άβουλους, ανώριμους και άσκεπτους πολί­τες/ιδιώτες, χωρίς εθνικό φρόνημα, ανίκανους να πολιτεύωνται ελευθέρως και κατά συνείδηση.

Αυτού του είδους η δουλαγωγική Πολιτεία, αρμόζουσα μόνον σε δουλάρια και όχι σε ελεύθερους πολίτες, δεν έχει μέλλον, διότι:

«Πολίτευμα φιλελεύθερον, ερειδόμενον επί της ισχύος της λαϊκής α­ντιπροσωπείας, ασφαλώς δύναται να ευδοκιμήσει ΜΟΝΟΝ εφ’ όσον η διοίκησις, παρασκευάζει πολίτας αυτόνομους εκδηλούντας φρόνημα και ανα­πτυσσομένους ως ικανούς, όπως δοκίμως επιμεληθώσι των οίκοι»8

3ο/ Ακόμη και εντός των πολιτικών κομμάτων η επιβαλλομένη κομματική πειθαρχία, συνιστά πλήρη περιφρόνηση της συνταγματικής επιταγής για την ελευθερία γνώμης και ψήφου των βουλευτών.

Γ. Δεν είναι δημοκρατικόν πολιτικόν σύστημα και ούτε στηρίζεται στις διακηρυχθείσες αρχές του, περί ισότητος και λαϊκής κυριαρχίας, διότι:

1ο/ Ο κοινοβουλευτισμός συντηρεί τον λαό, σε κατάσταση μόνιμης ηθικής πα­ραλυσίας αντί ηθικής ανατάσεως, πνευματικής συσκοτίσεως αντί πνευματικού φωτισμού, πολιτικής ανικανότητος αντί πολιτικής ωριμότητος, εθνικής καταχνιάς αντί εθνικής υπερηφανείας, οικονομικής δουλείας, αντί οικονομικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής αποσυνθέσεως  αντί κοινωνικής συνοχής και δημόσιας τρομοκρατίας αντί δημόσιας γαλήνης και ειρήνης.

Έτσι, ο λαός ευρισκόμενος σε τέτοιου είδους καταστάσεις, όπως τις ζούμε εντόνως σήμερα, χωρίς να έχει δυνατότητα ελευθερίας κρίσεως και αντιδράσεως, ΔΕΝ είναι κυρίαρχος, αλλά απλός παρατηρητής των τεκταινομένων και μονίμως εξαρτώμενος από τους διαχειριστές των ολιγαρχών, τους βουλευτές του κοινοβουλίου!!!

2ο/ Με την μονοπώληση πλασματικών πολιτικών ελευθεριών και το καθημερινό σφυροκόπημα τεχνητών ιδεών, εικόνων, μύθων και ψεύτικων αξιών, κονσερβοποιημένων συνθημάτων και μηνυμάτων, ο Κοινοβουλευτισμός καλ^­λιεργεί μία μονόψηφη-ψευδώνυμη «δημοκρατική τάξη πραγμάτων».

3ο/ Η εφαρμοζομένη σήμερα μορφή Δημοκρατίας (κοινοβουλευτική), απανταχού της γης, ΔΕΝ είναι δημοκρατία αλλά ολιγαρχία.

«Θα ήθελα να σας μιλήσω για τα σημερινά προβλήματα της δημοκρατίας, λέω σημερινά προβλήματα της δημοκρατίας και όχι προβλήματα της σημερινής δημοκρατίας γιατί δημοκρατία σήμερα πραγματικά δεν υπάρχει πουθενά -υπάρχουν το πολύ φιλελεύθερες ολιγαρχίες σε ορισμένες χώρες, σχετικά προνομιούχες, προνομιούχες από πολλές απόψεις. Πρέπει να είμαστε τώρα πάνω από πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη, είναι ζήτημα αν υπάρχουν 500 ή 600 το πολύ 700 εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν σε χώρες όπου η πείνα δεν είναι καθημερινό πρόβλημα, όπου η καταδίωξη, η φυλάκιση, η ανελευθερία δεν είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Αλλά και σε αυτές τις οικονομικά αναπτυγμένες και πολιτικά ας πούμε φιλελεύθερες χώρες, η κατάσταση ενώ φαίνεται περίπου βιώσιμη είναι στην πραγματικότητα απελπιστική. Είναι απελπιστική γιατί ο καθένας δυστυχώς δεν κοιτάει πιο μακριά από την μύτη του, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα είναι τεράστια, είναι πρώτα-πρώτα το πρόβλημα που ανάφερα προηγουμένως ότι τα 6/7 εάν όχι τα 7/8 του κόσμου ζούνε σε ένα καθεστώς φτώχειας και τεράστιας καταπίεσης…..

Σ' αυτές τις προηγμένες και σχετικά φιλελεύθερες χώρες, τι γίνεται στην πραγματικότητα; Μιλάνε για δημοκρατία. Το καθεστώς είναι φυσικά ένα καθεστώς τελείως ολιγαρχικό. Φυσικά υπάρχουν οι φιλελεύθερες πλευρές αυτού του ολιγαρχικού καθεστώτος, υπάρχουν ορισμένα δικαιώματα των ανθρώπων και των πολιτών, υπάρχει ένας λεγόμενος ελεύθερος τύπος, αλλά εάν κοιτάξει κανείς ποιοι πραγματικά κυβερνούν, ποιοι πραγματικά έχουν την εξουσία στα χέρια τους, θα αντιληφθεί ότι ούτε στις χειρότερες εποχές της λεγόμενης ρωμαϊκής δημοκρατίας -που δεν ήτανε ποτέ δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία- το ποσοστό αυτών που έχουν δύναμη μέσα στην κοινωνία δεν ήτανε τόσο λίγο όσο είναι σήμερα….»9

4ο/ Τότε μόνον εξυπηρετούνται τα συμφέροντα ενός λαού, όταν πρωτίστως ο λαός αισθάνεται ότι ανήκει σε ένα Ενιαίον Έθνος, του οποίου τα συμφέροντα προτάσσονται από την εκάστοτε νόμιμη κυβέρνηση, αφού ΔΕΝ υπάρχει λαός ελεύθερος, χωρίς εθνική και πολιτική ελευθερία και δεν νοείται λαϊκή κυριαρχία-ευτυχία χωρίς Εθνική ευδαιμονία.

Προ πάντων, δηλαδή, η εξουσία πρέπει να προασπίζεται τα συμφέροντα του Έθνους.

Για να εξυπηρετεί όμως μία δημοκρατική κυβέρνηση τα συμφέροντα του Έθνους, θα πρέπει οι φορείς της εξουσίας (Κυβέρνηση, βουλή, δικαστική εξουσία, κλπ.) να είναι, ανεξάρτητοι, αυτοδύναμοι, αδέσμευτοι, ώστε να προασπίζονται τα συμφέροντα του δημοσίου και του συνόλου των πολιτών, και όχι κάποιου ή κάποιων εκτός της κοινωνίας, εκτός των κρατικών ορίων (όπως συμβαίνει σήμερον με τους αδίστακτους τοκογλύφους δανειστές της Ελλάδος) ή μόνον μιας μικρής ομάδος πολιτών, των ολιγαρχών.

Με άλλα λόγια για να μπορεί το πολίτευμα ενός Έθνους-κράτους να χαρακτηρισθεί ως Δημοκρατικόν, θα πρέπει να εξασφαλίζει την:

-Ισηγορία (Πολιτική ελευθερία εκφράσεως λόγου/δημιουργίας πολιτικών κομμάτων).

-Ισοδυναμία ή ισοτιμία (Ισοδύναμη κατανομή του πλούτου, δυνατότητα ισότιμης συμμετοχής ΟΛΩΝ των άξιων, ικανών και κατάλληλων πολιτών στην πολιτική διακυβέρνηση, και  αξιοπρεπής οικονομική διαβίωση, ΟΛΩΝ των πολιτών).

-Ενιαία Εθνική συνείδηση εκφραζομένη από όλους τους πολίτες10.

-Καθολική Συμμετοχή των πολιτών στις θεσμοθετημένες διαδικασίες επιλογής κυβερνήσεως και τοπικών αρχόντων.

-Ισονομία (Ισοπολιτεία/Ισοτιμία δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ΟΛΩΝ των πολιτών απέναντι στον Νόμο).

-Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη (Δίκαιες και αμερόληπτες αποφάσεις).

-Εθνική Ελευθερία-Ανεξαρτησία.

-Οικονομική αυτάρκεια της πολιτείας.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Υφίστανται οι προϋποθέσεις αυτόφωτης/αυτοδύναμης λειτουργίας, ώστε το κοινοβουλευτικόν πολίτευμα να χαρακτηρισθεί ως δημοκρατικόν;

Όχι ΔΕΝ υφίστανται.

Εκ των οκτώ (8) προαναφερθεισών προϋποθέσεων, τυπικώς εφαρμόζεται μόνον μία, η ισηγορία. Υπάρχουν όμως, τόσοι περιοριστικοί του λόγου, νόμοι και εγγενείς αδυναμίες [οικονομική δυσπραγία, δυσθεώρητες οικονομικές ανάγκες για ίδρυση κόμματος ή διεξαγωγής προεκλογικής εκστρατείας, απαγόρευση εκφράσεως αληθειών ή αιτιολογημένων απόψεων (με πρόσχημα την προστασία προσωπικών δεδομένων, τον αντιρατσισμό, την αντιδημοκρατικότητα, τον αντισημιτισμό, την υποχρεωτική αποδοχή του «ολοκαυτώματος», κ.λπ.), αυθαίρετη κυβερνητική παρεμβατικότητα, κομματική προπαγάνδα, κ.λπ.] που ουσιαστικώς καθιστούν την ισηγορίαν ανεφάρμοστον.

5ο/Τα σημερινά κοινοβουλευτικά πολιτεύματα οποιασδήποτε μορφής, καπηλεύονται το όνομα της Δημοκρατίας, ενώ ουσιαστικά αποτελούν απλώς κοινοβουλευτικά καθεστώτα. Ο κοινοβουλευτισμός χρησιμοποιεί δημοκρατική φρασεολογία αλλά δεν είναι παρά, μια μεταμφιεσμένη ολιγαρχία. Υπάρχει μια μικρή, λίγο-πολύ σταθερή, ομάδα – οι άρχοντες – και μια μεγάλη – οι αρχόμενοι. Και η επικρατούσα απάτη μηχανεύεται διάφορους προσδιορισμούς (κοινοβουλευτική, αστική, προεδρευομένη,  άμεση δημοκρατία, κ.λπ.,) για να κρύψει το αυτονόητο: Ότι η Δημοκρατία, εάν είναι όντως αληθής Δημοκρατία, δεν χρειάζεται κανέναν προσδιορισμό, κανένα πρόθεμα, άλλως είναι και συνιστά Απάτη, ψευδώνυμη Δημοκρατία.

6ο/  Η θεωρητική άποψη περί ισότητος όλων των ανθρώπων που επικαλείται υποκριτικώς ο κοινοβουλευτισμός, είναι επιστημονικώς και Αγιογραφικώς αβάσιμος. Η ανισότης, η ιεράρχηση και η διαφοροποίηση είναι φυσικοί κανόνες ζωής. Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα άνισα. Αυτή η ανισότης δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα της σοφίας Του. Για τον λόγο αυτό αποτελεί αιώνιον θείον νόμον (Περισσότερα στο οικείον κεφάλαιον περί ισότητος, μέρος 24ο).

Στην (κοινοβουλευτική) Δημοκρατία:

«…Η ψήφος του βλακός έχει το ίδιο βάρος με την ψήφο του σοφού, ή ψήφος του απατεώνα μετρά το ίδιο με την ψήφο του έντιμου, ή ψήφος του προδότη ή του διεφθαρμένου δεν έχει καμμιά δια φορά από την ψήφο τον αγνού ανθρώπου κ.ο.κ. Στον Κοινοβουλευτισμό ή έννοια της ποιότητας είναι απαράδεκτη και «αντιδημοκρατική», οι άνθρωποι ισοπεδώνονται από κάποιον δογματικό οδοστρωτήρα, κυριαρχεί ή έννοια της ποσότητας, του αριθμού, της πλειοψηφίας.

Οι εκλεγόμενοι, αντιπρόσωποι ή κόμματα, στην πραγματικότητα δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα άλλο από έναν αριθμό, ένα άθροισμα ψήφων ποιοτικά και ηθικά άχροων, ουδέτερων, αδιάφορων. Αυτά τα «αθροίσματα-δουλευτές» ή τα «αθροίσματα-κόμματα» δεν έχουν επίσης ποιοτική ή ηθική διαβάθμιση, είναι ισοπεδωμένα, σαν τις ψήφους που τα ανέδειξαν. Δεν χαρακτηρίζονται από τίποτε, έξω από την Ικανότητα να συγκεντρώνουν μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από τον αριθμό ψήφων που παίρνουν οι μη εκλεγόμενοι και δεν χρειάζεται καμμιά αποδεδειγμένη προσφορά, άξια ή άλλο γνώρισμα που να τους καθιστά άξιους να κυβερνούν εκείνους που τους εκλέγουν. Πρακτικά η απόρριψη της αρχής της ποιότητας και ή αντικατάστασή της από την αρχή της ποσότητας οδηγεί στην εκλογή και παρουσία στο Παρλαμέντο (Κοινοβούλιο) και στην εξουσία ατόμων που συνήθως δεν έχουν προσφέρει τίποτε στο Έθνος τους, σε κανέναν τομέα –παρασιτικών δημοκόπων ψηφοσυλλεκτών, των λεγομένων «επαγγελματιών πολιτικών».

Αυτή η ιδεολογική αρχή της ισότητας και η συναφής προς αυτήν αρχή της ποσότητας είναι ξένες όχι μόνο προς την ελληνική Δημοκρατία, αλλά και γενικά προς κάθε εκδήλωση του Ελληνικού Πολιτισμού.11

Δύο μόνον ισομέτρητα δικαιώματα έχουν όλοι οι πολίτες μιας γνησίως δημοκρατικής Πολιτείας:

-Των ίδιων ευκαιριών για απόδειξη των ικανοτήτων τους, της αγάπης προς την πατρίδα και το Έθνος, και της πίστεώς τους προς τον αληθινό Θεό.

-Της τιμής και απονομής δικαιοσύνης στον καθένα, αναλόγως της εργασίας, της αξίας και της προσφοράς του προς το εθνικόν-κοινωνικόν σύνολον.

«Ισότης είναι το να μην έχουν οι εύποροι περισσότερα δικαιώματα επί των αξιωμάτων ή οι άποροι» (Αριστοτέλης).

«Και πράττειν και τιμάσθαι κατά την αξίαν έκαστος» (Ισοκράτης).

«Η φυσική ισότης είναι πολιτικάντικη εφεύρεση για την δημαγώγηση των «μειονεκτικών» ατόμων. Είναι αδύνατο σε όλες τις γενιές των ανθρώπων να βρεις δύο άτομα όμοια-ίσα. Αυτό καλούμε φυσικό διαφορισμό (ανισότητα) των ανθρωπίνων όντων12….».  

Δ. Η εξουσία που προέρχεται από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ΔΕΝ είναι νόμιμη (αφορά κυρίως το κοινοβουλευτικό σύστημα στην Ελλάδα), διότι:

1ο/ Η οποιαδήποτε πολιτική εξουσία είναι νόμιμη ΜΟΝΟΝ όταν:

oΑσκείται συμφώνως με τις επιταγές και τους νόμους του Έθνους, που έχουν καθορισθεί οριστικώς και αμετακλήτως από την διαχρονική Εκκλησία (δήμον) του Γένους.

oΟι επιταγές και οι νόμοι της διαχρονικής εκκλησίας του Γένους, έχουν καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας του Έθνους και διδάσκονται ως ιερά παρακαταθήκη, στις νεώτερες γενεές.

oΟι επιταγές και νόμοι της διαχρονικής εκκλησίας του Γένους, προσαρμόζονται στις σύγχρονες απαιτήσεις και προσδοκίες του λαού, χωρίς να αλλοιώνεται η ταυτότητα του Έθνους.

oΕπιτρέπεται σε όλους τους πολίτες να μετέχουν στην διαχρονική ιστορία του Έθνους τους. Σε διαφορετική περίπτωση, η πολιτική εξουσία που προέρχεται από κοινοβουλευτικές εκλογές, είναι Εθνικώς παράνομη.

Βεβαίως η κοινοβουλευτική πολιτική εξουσία είναι «νόμιμη», κατά τους ανθρώπινους νόμους, που έχουν ψηφισθεί από άτομα τα οποία:

- Δεν πιστεύουν στο ελληνικό έθνος.

- Δεν είναι Έλληνες κατά το γένος και την πίστη.

-Είναι διεθνιστές, άθεοι, ελληνόφωνα ελλαδο-ιζήματα, μεταλλαγμένα σε πιστά κυνάρια αλλόδοξων εχθρών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, «γεννήματα  Ιουδαϊκών εχιδνών».

- Αγνοούν ή έχουν αλλοιώσει σκοπίμως, την ιστορία του Ελληνικού Έθνους.

2ο/ Ο κοινοβουλευτισμός αγνόησε ή δεν έλαβεν υπόψη του το περιεχόμενο των πρώτων μετεπαναστατικών ελληνικών Συνταγμάτων (μετά την εθνικήν επανάσταση του 1821, Επιδαύρου, Άστρους, Τροιζήνος, Άργους), των συνταχθέντων από εκείνους που έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι!

Σ’ εκείνα τα πρώτα συντάγματα επαναλαμβάνονται και καταγράφονται οι βασικές επιταγές και νόμοι της διαχρονικής λειτουργίας του Ελληνικού Έθνους-κράτους!!! 

Με βάση εκείνα τα συντάγματα έπρεπε να είχαν αναπροσαρμοσθεί οι νόμοι, όπου εθεωρείτο επιβεβλημένη η αναπροσαρμογή, καθ’ όσον οι πανανθρώπινες αρχές, αρετές και αξίες, παραμένουν αναλλοίωτες από το πέρασμα του χρόνου, μη επιδεχόμενες «εξευρωπαϊσμόν» ή ξενόφερτο ψευτο-εξανθρωπισμόν.

3ο/ Οι βουλευτές δεν είναι οι νόμιμοι εκπρόσωποι του λαού, αλλά οι «νόμιμοι» εκπρόσωποι του εαυτού τους και των δυνάμεων-συμφερόντων που τους επέλεξαν και επέβαλλαν για την θέση του υποψηφίου βουλευτού, του υπουργού, πρωθυπουργού, προέδρου Δημοκρατίας.

Η ανθρωπο-αριθμομάζα του εκλογικού σώματος που το Σύστημα ονομάζει «λαό», τους επέλεξε στις εκλογές, διότι δεν είχε δυνατότητα άλλης επιλογής.

Οι κανόνες του κοινοβουλευτισμού υποχρεώνουν τον «λαό» να ψηφί­ζει τυφογέροντες, πολιτικοφενακίζοντες, γόνους «τζακιών», νεόπλουτους μετεωρίτες, απίθανους τύπους, γνωστούς...λικνιζόμενους τηλεοπτικούς αστέρες και λοιπούς λαοπλάνους υποψηφίους, ελλείψει άλλων οι οποίοι δεν συμμετέχουν στις εκλογές είτε λόγω αντιθέσεως προς την κοινοβουλευτική φαρσοκωμωδία, είτε διότι ως γνήσιοι δημοκράτες, εξαφανίζονται από την πολιτική σκηνή ε­πειδή δεν προσφέρουν «γην και ύδωρ» στο Σύστημα.

Οι βουλευτές που ανοήτως ή ειρωνικώς αποκαλούνται «εθνοπατέρες», δεν είναι εκπρόσωποι του Έθνους, διότι:

-Όλοι ή σχεδόν όλοι οι εκλεγόμενοι βουλευτές, είναι διεθνιστές, ευρωπαϊστές, κοσμοπολίτες, άθεοι, παλαιομαρξιστές, νεομπολσεβίκοι, εθνομηδενιστές, νεοσοσια-ληστές, νεο-φραγκέψαντες/δοσίλογοι, οικουμενιστές, αποκρυφιστές, πατριδοκάπηλοι, νεο-διαφωτιστές (σκοταδιστές), ιουδαιόφρονες, μουσουλμάνοι, αντιχριστιανοί, «άχρωμοι» πολέμιοι του Έθνους, της πατρίδος και του πατριωτισμού. Δεν πιστεύουν στις έννοιες του Έθνους, της πατρίδος και του γνησίου πατριωτισμού.

-Όσοι από τους βουλευτές ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στο Έθνος, στον πατριωτισμό και στην πατρίδα, χρησιμοποιούν τις λέξεις σφετεριζόμενοι ή χαλκεύοντες την σημασία τους, για επικοινωνιακούς, ιδιωτικούς, κομματικούς και ψηφοθηρικούς λόγους.

Εάν οι βουλευτές επίστευαν στο Έθνος και τον πατριωτισμό, τότε:

Θα επρότασσαν τις έννοιες  της Εθνικής Ελευθερίας και Εθνικής κυριαρχίας και όχι τον χιλιομεταλλαγμένο και περιφερόμενο δημαγωγικώς όρον,  περί λαϊκής κυριαρχίας ή «εις το όνομα του ελληνικού λαού».

Θα εγνώριζαν ότι χωρίς Εθνική κυριαρχία, ΔΕΝ υπάρχει ελευθερία, ελεύθερος λαός, ΔΕΝ υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Χωρίς Εθνική Ελευθερία, δεν υπάρχει πολιτική και ατομική Ελευθερία. Τελεία και παύλα!

  -Στο κοινοβούλιο (Βουλή) της κοινοβουλευτικής…δημοκρατίας δεν λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις για τον λαό και το Έθνος. Εκεί εκφράζονται προσωπικές, ιδιοτελείς απόψεις και ψηφίζονται νομοσχέδια που βραχυπροθέσμως, μεσοπροθέσμως ή μακροπροθέσμως, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των οικογενειών τους, με την ευρύτερη έννοια, των δανειστών και των αφεντικών τους.

Τα τελευταία χρόνια που βρισκόμαστε υπό πολιτικο-οικονομική κατοχή, όλοι είμαστε γνώστες και μάρτυρες ότι στο Ελλαδικό κοινοβούλιο, ΟΥΔΕΜΙΑ απόφαση υπέρ του λαού και του Έθνους ελήφθη από τους προσκυνημένους στο ΔΝΤ και την Τρόϊκα, βουλευτές!!!

-Αντιπροσω­πεύουν ένα αμελητέο ποσοστό πολιτικών «αποβλήτων» κάθε Έθνους, που   μοναδικό στρατηγικό στόχο έχουν την απόκτηση-διατήρηση της λίαν προνομιούχου βουλευτικής/νεοφεουδαρχικής έδρας.

Ο καυγάς στις κοινοβουλευτικές εκλογές δεν γίνεται ούτε για τα εθνικά συμφέροντα, αφού οι υποψήφιοι είναι ποικιλόμορφοι διεθνιστές, ούτε για να αποφασίσει ο «κυρίαρχος λαός» αφού αυτός είναι μονίμως στο περιθώριο. Γίνεται για την απόκτηση του πολιτικού φέουδου, της υπερπρονομιακής βουλευτικής έδρας και μόνον!

-Υπηρετούν με αφοσίωση τα συμφέροντα και εκτελούν πιστώς τις εντολές ενός κλειστού διεθνιστικού/Ιουδαιοταλμουδικού κυκλώματος, ελέγχοντος την κλίκα των καπιταλιστών και καπιταλίσκων13.

Συνεχίζεται

---

1 Κοινοβουλευτ(ικός)-ισμός: Απόδοσις στα γαλλικά, Parlementarisme, Παρλαμενταρισμός (Κοινοβουλευτισμός).

2 Κοινοβουλευτισμός: Αστική Δημοκρατία ή Βουλευτική Δικτατορία; (22 Ιανουαρίου-9 Φεβρουαρίου 2015).

3 Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, Roger Lambelin, Αθήναι, 1962, σ. 49-50.

4 ο.α. σ. 38-39.

5 Τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, μετάφραση Φ.Ε.,1928, σ. 42--- Roger Lambelin, Αθήναι, 1962, σ. 31-32).

6 Βλέπε Μέρος 15ο, μύθος 4ος (Άλωση της Βαστίλλης)

7 ECONOMIC ΑΝD BUSINESS FΟUΝDΑΤΙΟΝ, Πενσυλβάνια, 20 Δεκ.1948. Πηγή: περιοδικόν ΑΝΤΙ.

8 Ο Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι, Νεοκλής Καζάζης,1910,σ.138.

9 Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένο κείμενο ομιλίας του Κορνήλιου Καστοριάδη, το 1989, στον Βόλο, με θέμα: «Τα προβλήματα δημοκρατίας σήμερα».

10 Για ποιά ενιαία εθνική συνείδηση των πολιτών μπορεί να υπερηφανεύεται ο Ελλαδικός κοινοβουλευτισμός:

-Όταν στις ημέρες μας, διώκονται όσοι αναφέρονται σε Έθνος- Γένος- Ορθoδοξία;

-Όταν οι περισσότεροι από τους κοινοβουλευτικούς (βουλευτές και αξιωματούχους του δημοσίου και ιδιωτικού τομέως) είναι δεδηλωμένοι/ ενσυνείδητοι κοσμοπολίτες, διεθνιστές, άθεοι, πολέμιοι του Έθνους, της πατρώας πίστεως και της Εθνικής ιδιοπροσωπείας/ταυτότητος; 

-Όταν μέσα στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας ακούγονται όλο και ισχυρότερες φανατικές και επικίνδυνες κραυγές αλλογενών και αλλοδόξων;

Των μουσουλμάνων Ελλαδιτών «πολιτών» της Θράκης που αυτοαποκαλούνται δημοσίως Τούρκοι…

Των Ταλμουδιστών Ιουδαίων Ελλαδιτών «πολιτών» που υπερηφανεύονται ότι είναι Ισραηλίτες-Ιουδαίοι (Jews) και εκθειάζουν το Ισραήλ…

Των Σκιπετάρων «Αλβανών» ληστοσυμμοριτών, πολλοί από τους οποίους έχουν αποκτήσει πολιτικά δικαιώματα, και έχουν κατακλύσει την Ελλάδα……

Των Φραγκοπαπικών ελλαδιτών πολιτών, φιλότουρκων και Ιουδαιόφιλων, κατά την προϊστορίαν τους, που δηλώνουν πίστη στον Πάπα και την χώρα όπου η έδρα του Πάπα…

Μεγάλου αριθμού λαθρομεταναστών ή «οικονομικών μεταναστών», διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκευμάτων, κυρίως μουσουλμάνων, στους οποίους έχουν δοθεί πολιτικά δικαιώματα και ουδεμία σχέση έχουν με το Ελληνικό Έθνος και την Ορθόδοξη πίστη… Απ’ όλους αυτούς, ΟΥΔΕΙΣ έχει δηλώσει δημοσίως ότι νοιώθει υπερήφανος ως  Έλλην πολίτης.

Δεν τα βλέπουμε όλοι; Δεν διαπιστώνουμε καθημερινώς ότι το Ελλαδικόν κοινοβουλευτικόν-αντιδημοκρατικόν κράτος έχει διαβρωθεί εκ των έσω από αλλοδόξους και αλλογενείς; Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις; Δεν διαισθανόμεθα ότι αργά ή γρήγορα, η άλωσή του δέον να θεωρείται βεβαία, εάν συνεχίσει να επικρατεί ο αντι-δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός; Και τότε αλλοίμονό μας!!! 

Η διάβρωση του κρατικού μηχανισμού, έχει αρχίσει εκ των έσω από την μεταπολεμική εισβολή (μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) αλλοδόξων, αθέων, τεκτόνων, κ.α. ελλαδιτών πολιτών. Η σύνθεση όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, ιδιαιτέρως της μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου Παπάγου μέχρι  της προσφάτως ορκισθείσης νέας ελλαδικής κυβερνήσεως (27 Ιανουαρίου 2015), πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

11 Δημ. Λάμπρου, «Αναζήτηση», Αθήνα 1980, σ.32 κ.εξ. και 105.

12 Κομματικός καπιταλισμός , Χρ. Αγγελής, σ. 54.

13 Καπιταλίσκοι: Είναι οι δορυφόροι του καπιταλιστικού κατεστημέ­νου. Οι αγωγοί συνδέσεως καπιταλιστών και ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Οι μεταφορείς της ρουσφετολογίας από τον αιτηματία εις τον ικανοποιούντα και τανάπαλιν. Οι συνδετικοί κρίκοι της Καπιταλιστικής αλαζονείας με την αγνότητα, την αφέλεια, την άγνοια, την ανωριμότητα του λαού. Οι δεσμοφύ­λακες των εγκλείστων στις φυλακές του καπιταλισμού. Χωρίς τους καπιταλίσκους η κυριαρχία των καπιταλιστών εξασθενεί και καθίσταται μετέωρη.