Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 23ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

6. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι σταθερές της πολιτικής ελευθερίας που συνιστούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να χαρακτηρισθεί ένα άτομο ως πολιτικώς ελεύθερο και να θεωρείται ότι αποφασίζει ενσυνειδήτως, όταν του παρέχεται ελευθερία πολιτικής εκφράσεως, είναι:

-Η πολιτική βούληση.

-Η πολιτική ικανότης.

-Η πολιτική ωριμότης.

-Η πολιτική συνείδηση.

Πολιτική βούληση

Η δια συνειδητής και λογικής διεργασίας επιθυμία προς πραγμάτωση κάποιου πολιτικού σκοπού. Όταν η βούλησή καθορίζεται από υγιή νου, τότε η πολιτική βούληση είναι φρόνιμη, ορθή και συνειδητή.

Όταν όμως καθορίζεται από νου δυσλειτουργούντα ή βεβλαμμένο ή δεχόμενο ερεθίσματα ΜΟΝΟ από εμπειρίες, αισθήματα και βιωματικές καταστάσεις, τότε λειτουργεί ως ανώμαλο υποκατάστατο της έμφυτης-υγιούς βουλήσεως και χαρακτηρίζεται ως ασυνείδητη, μη ορθή και βλαπτική.

Πολιτική ικανότης

Καλείται η κατάλληλη ψυχοπνευματική κατά­σταση του ατόμου, προκειμένου να εισέλθει στην διαδικασία του ορθώς πολιτεύεσθαι, ήτοι λήψεως ορθών και δικαίων πολιτικών αποφάσεων. Επειδή τα εξωτερικά ερεθίσματα και οι πληροφορίες είναι δυνατόν να φθάσουν αλλοιωμένα στον εγκέφαλο (αυτό συμβαίνει ακαταπαύστως στην Δημοκρατία), το άτομο πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνει τις πληροφορίες. Δηλαδή να έχει πολιτική ικανότητα διαχωρισμού των λαμβανομένων ερεθισμάτων και πληροφοριών.

Εάν το άτομο είναι σε θέση να διαχωρίζει τα ερεθίσματα-πληροφορίες, είτε προ είτε μετά την επεξεργασία τους, και να επιλέγει ή απορρίπτει τα ορθά και ωφέλιμα, από τα επιβλαβή και άχρηστα, αντιστοίχως, τότε το άτομο θεωρείται πολιτικώς ΙΚΑΝΟΝ. Σε διαφορετική περίπτωση οι τυχόν πολιτι­κές αποφάσεις θα προέρχονται από άτομο πολιτικώς ΑΝΙΚΑΝΟΝ.

Πολιτική ωριμότης

Η εκ της πολιτικής βουλήσεως και ικανότητος προκύπτουσα τάση ή πνευματική κατάσταση λήψεως ορθών και δικαίων αποφά­σεων, επιβεβαιουμένη τόσον από τις προθέσεις [προκείμενος σκοπός/ (προαίρεση)]-θέσεις του πράττοντος, όσον και από τις πράξεις του.

Αναλυτικώτερα, σαν προθέσεις-θέσεις και προϋποθέσεις πολιτικής ωριμότητος (πέραν της βουλήσεως και ικανότητος), εννοούμε:

.Την αποστροφή από κάθε πολιτική ιδέα που δεν ανταποκρίνεται στην ψυχοσύνθεση του λαού και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Έ­θνους.

.Την έλλειψη ηθικού αδιαφορισμού.

.Την λειτουργία αυτόφωτης κριτικής σκέψεως για αξιολόγηση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας (εφ’ όσον η στρατιωτική ηγεσία εκλέγε­ται από την πολιτική κυβέρνηση).

.Την ικανότητα ιεραρχήσεως των αξιών και διαχωρισμού του ψεύ­δους από την αλήθεια, του αδίκου από το δίκαιο, του ατίμου από το έντιμο.

.Την ύπαρξη αυτογνωστικού πνεύματος, για αναγνώριση δυνατοτή­των και αδυναμιών του.

.Την επιπόθηση αναζητήσεως και διαπιστώσεως της καταγωγής, της υποστατικής συνθέσεως του ανθρώπου, της σχέσεώς του με τους ΣΥΜΠΟ­ΛΙΤΕΣ του, καθώς και τον προορισμό του.

.Την άρνηση δημιουργίας διασπαστικών τάσεων στο πολιτικό δυνα­μικό του λαού.

.Την αποχή από εκδηλώσεις δημοτερπούς πολιτικού αυνανισμού και πολιτι­κού ναρκισσισμού.

.Την απόρριψη πολιτικών θέσεων-αποφάσεων-πράξεων που στο­χεύουν στην ικανοποίηση, και μόνο, ενστίκτων - προσωπικών αναγκών – ορμών - διαπλεκομένων πολιτικο /οικονομικών συμφερόντων.

.Την αποφυγή διαστροφής ή καταστροφής της ιστορίας, των παρα­δόσεων και γενικά των καταγεγραμμένων ιστορικών αληθειών.

.Την ενεργό συμμετοχή στις κοινές προσπάθειες διατηρήσεως των συνεκτικών δεσμών μεταξύ των μελών της κοινωνίας.

.Την ορθολογιστική ή ενορατική διαπίστωση των κινδύνων που α­πειλούν το Έθνος.

.Την άκαμπτη θέλησή του για διαρκή αγώνα και απαλλαγή της κοι­νωνίας από τον καρκινογόνο κομματισμό, τον αδελφοκτόνο ρεβανσι­σμό, τον ξενόδουλο μιμητισμό, τον ηττοπαθή ουραγισμό και όλα τα φθορο­ποιά πάθη.

«Μην ελπίζομεν καμμίαν ωφέλειαν από την πολιτικήν ελευθερί­αν, αν δεν απελευθερώσωμεν τας ψυχάς μας από τα τυραννικά και μισάδελφα πάθη μας. Δεν αρκεί ότι ερρήξαμεν τας αλύσσεις μας αν δεν φροντίσωμεν να εξαλείψωμεν και τους οποίους αι αλύσσεις αφήκασι μώλωπας. Δεν αρκεί ότι απετινάξαμεν τον ζυγόν του μιαρού τυράννου, αν δεν πλύνωμεν και τους ρύπους με τους οποίους εμίανε την ψυχήν μας η τυραννί­α» (Αδαμάντιος Κοραής).

Πολιτική συνείδηση

Είναι η επίγνωση (και όχι η γνώση) του ατό­μου ότι:

.Ελέγχει δια των νοητικών λειτουργιών του τόσο τον εαυτό του ό­σο και τις παρουσιαζόμενες/εμφανιζόμενες εκάστοτε, καταστάσεις-ιδέες-πρόσωπα-θεσμούς.

.Κατανοεί πλήρως τις πολιτικές πράξεις και αποφάσεις του.

.Διακρίνει τις πολιτικές πράξεις άλλων σε ορθές-δίκαιες και πονηρές-άδικες.

.Εγκρίνει και υποστηρίζει τις πρώτες, αποδοκιμάζει και καταδικάζει τις δεύτερες.

.Ανήκει σε ενιαία ομότροπη (ομότροπα ήθη, ενότης Εθνικής συνειδήσεως), ομόγλωσση, ομόθρησκη Πολιτεία, δηλαδή αποτε­λεί ενσυνείδητο πολίτη της Πολιτείας, και όχι ξένο, μέτοικο, παρείσακτο ή αλλόθρησκο, οι οποίοι αποτελούν οθνείους, ιδιώτες, επισκέπτες, περιηγητές της Πολιτείας.

Όλες οι υστερικές διακηρύξεις της Ψευδώνυμης Δημοκρατίας (Δ) για πολιτικές ελευθερίες και κυρίαρχες αποφάσεις του λαού, είναι επίπλαστες και προσποιητές, αφού οι κανόνες της πολιτικής Ελευθερίας και ειδικώτερα οι προϋποθέσεις για πο­λιτική ωριμότητα του λαού είναι ανύπαρκτες ή απορρίπτονται από την Δ.

Οι πράξεις ατόμων και ομάδων στις δημοκρατικές κοινωνίες, ακο­λουθούν ένα μηχανοποιημένο ρυθμό, που έχει επιλεγεί πολύ προσεκτικά και επιβάλλεται αθόρυβα και μεθοδευμένα από τα διαχειριστικά κέντρα της δημοκρατικής ε­ξουσίας και παραεξουσίας.

Η Δημοκρατία επιδιώκει και επιβάλλει την διατήρηση ακατέργαστων (Ηθικώς-Πνευματικώς-Εθνικώς) λαϊκών μαζών ώστε, με τους πα­νίσχυρους και ανέλεγκτους μηχανισμούς της, να τις διαμορφώσει σε μηχα­νοποιημένες επιψηφιστικές μονάδες, άβουλους και άσκεπτους πολίτες/ιδιώτες, ανίκανους να πολιτεύωνται κατά συνείδηση.

Αυτού του είδους η δουλαγωγική Πολιτεία, αρμόζουσα μόνον σε δουλάρια και όχι σε ελεύθερους πολίτες, δεν έχει μέλλον, διότι:

«Πολίτευμα φιλελεύθερον, ερειδόμενον επί της ισχύος της λαϊκής α­ντιπροσωπείας, ασφαλώς δύναται να ευδοκιμήση ΜΟΝΟΝ εφ’ όσον η διοίκησις, παρασκευάζει πολίτας αυτόνομον εκδηλούντας φρόνημα και ανα­πτυσσόμενους ως ικανούς, όπως δοκίμως επιμεληθώσι των οίκοι».1

Η Δημοκρατία συντηρεί τον λαό σε κατάσταση μόνιμης ηθικής πα­ραλυσίας, πνευματικής αποχαυνώσεως και πολιτικής αντάρας, γιατί μόνο τό­τε ο λαός δέχεται τα κονσερβοποιημένα συνθήματα και τα μηνύματα του Συστήματος.

Με την μονοπώληση επίπλαστων πολιτικών ελευθεριών και το καθημερινό σφυροκόπημα τεχνητών ιδεών και ψεύτικων αξιών, η Δ. καλ­λιεργεί μία μονόψηφη «δημοκρατική τάξη πραγμάτων».

Έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση που προκύπτει από τις πολιτικές αναμετρήσεις (εκλογές), δεν είναι αποτέλεσμα ελευθέρας πολιτικής βουλήσεως, αλλά προϊόν μονόπλευρης «δημοκρατικής παιδείας», αφόρητων ψυχολο­γικών πιέσεων και ληστρικών οικονομικών-τραπεζικών εκβιασμών (εγχώριων και διεθνών).

«Είναι αφελές το σχήμα κατά το οποίο οι πολλοί εκλέγουν ανεπη­ρέαστοι και ελεύθεροι τους άρχοντες, που ύστερα ασκούν την εξουσία εν ονόματι των εκλογέων των. Η αλήθεια είναι ότι οι πολλοί εκλέγουν επηρεα­σμένοι και ψυχικά ανελεύθεροι κάτω από την επιβολή ωρισμένων προσώ­πων αυτούς που αυτά τα τελευταία και όχι αυτοί προτιμούν και ύστερα υποτάσσονται στην πολιτική εξουσία των αρχόντων που αυτοί δεν έχουν ε­κλέξει...

Την δύναμη που καθοδηγεί κάθε φορά στις δημοκρατίες την πλειοψηφία στην εκλογή των αρχόντων την διαθέτουν ποικίλοι παράγοντες όπως π.χ. ο τύπος, ωργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, ένα κόμμα κλπ.» (Πολιτι­κή, Θεωρία Πολιτικής δεοντολογίας, Κων. Τσάτσος, σ. 168).

        Πολιτικά κόμματα και πολιτική Ελευθερία                              

Ισχυρίζεται η Δ. ότι δια της πολιτικής ελευθερίας, παρέχεται η δυνατότης δημιουργίας πολιτικών κομμάτων, ιδρυμάτων, συλλόγων, οργανώσεων σε όσους το επιθυμούν, με τον περιορισμό βέβαια ότι οι παραπάνω πολιτι­κοί οργανισμοί θα εφαρμόζουν πιστώς τα υπό της Δ. θεσπισθέντα και διατασσόμενα.

Αλλά το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως είναι ένα από τα πολιτικά συστήματα που ίσχυσαν κατά το παρελθόν (από αρχαιοτάτων χρόνων) ή ισχύουν  σήμερον, και αντιστοιχεί σε μία από τις διάφορες πολιτικές ιδεολογίες που κατά καιρούς ενεφανίσθησαν και εφηρμόσθησαν στο πολιτικό στερέωμα της ανθρωπότητος.

Όταν αυτοί που αποφασίζουν την ίδρυση κάποιου κόμματος ή πολι­τικού οργανισμού υποχρεούνται από τον νόμο να υπογράψουν δήλωση πίστεως και άνευ όρων υποταγής, στην Δ. και όχι στα ιδανικά της Πατρίδος και του Έθνους, τότε χάνει κάθε περιεχόμενο η έννοια της πολιτικής ελευθερί­ας. Τότε έχουμε ανελεύθερη και άκριτη πολιτική σκέψη, πολιτική χαλκεί­α, ολοκληρωτική υποδούλωση της πολιτικής σκέψεως και εχινοποίηση της πολιτικής ελευθερίας των ατόμων. Έχουμε παράδοση των πολιτών, χωρίς ό­ρους, στις ορέξεις της Δ. προς την οποίαν οι πολίτες υποχρεούνται να προσβλέπουν σαν την μοναδική πηγή Ηθικής και Δικαίου, το μοναδικό «φιλελεύθερο» και ορθό σύστημα διακυβερνήσεως.

Είναι τόσο «φιλελεύθερη και πολυφωνική» η Δ. ώστε έχει αποκλεί­σει οποιαδήποτε πολιτική πρόσβαση για «αντιδημοκρατική» πληροφόρη­ση. Απαγορεύει αυστηρά ακόμη και την γνώση της υπάρξεως ιδεολογικού αντιπάλου με διαφορετικές θέσεις και προγράμματα που δεν στηρίζονται σε πλαστογραφίες, μυθεύματα και ψευδολογίες, αλλά στην αλήθεια που απο­κρύπτουν οι ειδικά εκπαιδευμένοι κολοιοί της (κεκράκτες-θορυβοποιοί της Δ. που εκβάλλουν κραυγές σαν εκείνες της θορυβώδους καλιακούδας).

Αρνείται την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση με την «Αντιδημοκρατία» που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η απαγορευμένη και αποκρυπτομένη από το Σύστημα, ΑΛΗΘΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Αυτό δεικνύει τον τρόμο της ψευδωνύμου σύγχρονης Δ. στην ιδέα ότι θα πέσει η μάσκα της, όταν μάλιστα η ίδια διακηρύσσει πως ακόμη και η λανθασμένη γνώμη είναι ε­λεύθερη και πρέπει να ακούγεται.

Κραυγάζουν λοιπόν οι δημοκράτες για πολιτική ελευθερία και άρ­νηση οποιουδήποτε εξαναγκασμού στην επιλογή της πολιτικής ιδεολογίας. Όμως τι είδους επιλογή μπορεί να γίνει όταν η μόνη πολιτική ιδεο­λογία που αναγνωρίζεται επισήμως και κατοχυρώνεται συνταγματικώς είναι η ψευδώνυμος Δημοκρατία;

Ο όρος επιλογή θα είχε σημασία και αξία εάν προσεφέροντο στο ά­τομο δύο η περισσότερα συστήματα ή ιδεολογίες. Στην Δ. αντί προσφοράς προς επιλογή, ΔΙΑΤΑΣΣΕΤΑΙ η αποδοχή του δημοκρατικού δόγματος, με όλες τις πολιτικές αποχρώσεις του (Σοσιαλισμός, Φιλελευθερισμός, Σοσιαλδημοκρατία, Κεντρισμός, Οικολογία-Πράσινοι, συστημικός Εθνικισμός, κλπ) .

Έτσι, κάθε αντιδρών πολίτης ή πολιτικός αντίπαλος της ψευδωνύμου  Δ. διώκεται, καθυβρίζεται, λοιδωρείται, απομονώνεται και χαρακτηρίζεται σαν αντιδραστικός, εξτρεμιστής, χουντικός, νεοναζιστής, χωρίς δημόσια απολογία. 'Η είσαι δημοκράτης ή είσαι προδότης, πουλημένος, εχθρός του λαού. Αυτό είναι το «φιλελεύθερο» πολιτικό δίλημμα της δημοκρατικής πολιτικής ελευθερίας.

Αυτή η δημοκρατική «ιδεολογία» είναι η κοινή αφετηρία όλων των κομματικών μηχανισμών των οποίων το μοναδικό ιδεώδες είναι η σιωπή και η αγαπημένη τους μουσική ο ύμνος προς την ψευδώνυμον Δ. και στους οποίους (κομματικούς μηχανισμούς), «ο διάλογος νοείται μόνον ως πλειοδοσία στη συμφωνία ενώ η διαφωνία είναι η αιτία του προπατορικού αμαρτήματος»2

Η Δ., όπως προανεφέρθη, υποστηρίζει ότι επιτρέπει στους πολίτες να συμμετέχουν ελεύθερα σε οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα, με τις γνωστές προϋποθέσεις και περιορισμούς, αλλά δεν μας εξήγησε ποτέ, τι εί­δους ελευθερία είναι αυτή, όταν:

-Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των καλουμένων μεγάλων δημοκρατικών κομμά­των, προέρχονται σχεδόν πάντοτε από ορισμένες κοινωνικές τάξεις, κλει­στές και απρόσιτες για τον λαό, με ειδικά προνόμια, κολοσσιαίες περιουσίες, σε σχέση με τον μέσο Έλληνα, και τίτλους διαρκούς πολιτικής κυριότητος.

-Η κληρονομική διαδοχή που η Δ. καταδικάζει για την περίπτωση της κληρονομικής Βασιλείας, αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο της βουλευτοκρατίας (διαιώνιση γόνων γνωστών οικογενειών/τζακιών στο βουλευτικό αξίωμα).

Κατά αραιά διαστήματα εμφανίζονται και μερικά πρόσωπα τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δεν ανήκουν στα κλειστά πολιτικοκοινωνικά κυκλώματα. Όμως εάν αναζητηθούν πλείονα στοιχεία και ερευνηθούν η προέλευσή και οι συνθήκες ανελίξεώς τους, τότε θα διαπιστωθεί ότι έχουν άμεση ή έμμεση σχέση ή είναι εξαρτημένοι από τα τζάκια και τα κυκλώματα του πολιτικο-οικονομικού κατε­στημένου (εγχωρίου και διεθνούς).

-Η πνευματική ηγεσία είναι κατά κανόνα τεκτονική επιλογή, επιβαλλομένη στην εκάστοτε κυβέρνηση, ενεργούμενο των εντολοδοτών τους, δέσμια της κατασκευασμένης ψευτοκουλτούρας, η οποία δεν αφήνει περιθώρια δράσεως στους φορείς υγιών ιδεών, επειδή οι τελευταίοι έχουν τα επιχειρήματα να α­νατρέψουν εκ θεμελίων, τις αβάσιμες και αντιεπιστημονικές αρχές-δόγματα της ψευδώνυμης Δ..

-Η οικονομική εξάρτηση από τον ξένο παράγοντα και η υποδούλω­ση στα οικονομικά και τραπεζικά καρτέλς είναι τόσο βαθειά, ώστε ακόμη και τα πλαίσια του υπαρξιακού αγώνος των πολιτικών οργανισμών να καθορίζονται από το διεθνές καπιταλιστικό Συνδικάτο.

Το δημοκρατικό Σύνταγμα

Η Δ. δεν σταματά μέχρις εδώ. Επιχειρεί με την εφαρμογή μιας δαιδαλώδους πολυνομίας και ενός αραχνοειδούς συμπλέγματος άρθρων του λεγομένου Συνταγματικού Χάρτου, να κατοχυρώσει την ιδεολογία της και ουσιαστικά να εμπεδώσει την κυριαρχία της μέσα σε πλαίσιο αναντίρ­ρητης νομιμότητος.

Τι είναι αυτό το Σύνταγμα το οποίον οι Δημοκράτες αποκαλούν Ευαγγέλιο και ουσιαστικά το θέτουν υπεράνω των Ιερών Ευαγγελίων της Αγίας Γραφής; Μήπως κανένας από τους συντάκτες του Συντάγμα­τος είναι αληθινός πιστός Χριστιανός; Πολλοί είναι άθεοι, άλλοι Ιουδαίοι/ Ιουδαΐζοντες, και μερικοί φαρισαΐζοντες ψευδοχριστιανοί, έχοντες τον τίτλον του χριστιανού μόνο στην πλαστική ταυτότητα (Μέχρι τότε που ίσχυαν οι ταυτότητες γιατί τώρα ξέρουμε όλοι πως έχει καταργηθεί η αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες).

Το Δημοκρατικό Σύνταγμα είναι:

.Ο μανδύας της μόνιμης νομιμοφάνειας των μονίμως παρανομούντων.

.Το αλχημικό κατασκεύασμα συνθλίψεως αξιών, ισοπεδώσεως φιλοπόνων-τεμπέληδων, Ελληνοφρόνων-Ελληνοθαπτών, Ελλή­νων και ανθελλήνων, αγνών-διεφθαρμένων, υγιών-φρενοβλαβών, τιμίων-απατεώνων, δικαίων-αδίκων, ηρώων-προδοτών, ευσεβών-ασεβών/ αθέων.

.Το τυπικό της ποικιλόχρωμης μπουρζουαζίας, με βάση το οποίο ο Αστισμός τελετουργεί, όπως γίνεται στις μασωνικές Στοές, διαιωνίζοντας τους καταπιεστικούς μηχανισμούς του.

.Ο Αγωγός διοχετεύσεως των απίθανων νομοπαρασκευασμάτων, χρησιμοποιούμενος άλλοτε μεν σαν καταλύτης της δικαιοσύνης, άλλοτε δε ως επονείδιστος μειοδότης της Εθνικής κυριαρχίας. Στις ημέρες μας ζούμε την δυναστεία-τρομοκρατία της πολιτικο-οικονομικής κατοχής των Διεθνών δανειστών-τοκογλύφων, κατά την οποίαν καθημερινώς αποδεικνύεται:

-Η υποβάθμιση και κατά μίαν έννοιαν «αχρήστευση» του Ελληνικού συντάγματος, σε σχέση με τα εφαρμοζόμενα Μνημόνια, τα δικτατορικά «διατάγματα» των Διεθνών δανειστών, τα οποία υπερισχύουν του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος, και επιβάλλονται στον Ελληνικό λαό, κατά παράβαση των θεωρητικών διατάξεών του.

-Η αδυναμία των ανωτάτων δικαστικών λειτουργών να επιβάλλουν την εφαρμογή των βάσει συνταγματικών διατάξεων αποφάσεών τους, προς όφελος των αδικουμένων πολιτών.

-Η απροθυμία της εκάστοτε υποτακτικής εξουσίας να εφαρμόσει συνταγματικώς κατοχυρωμένες αποφάσεις υπέρ των πολιτών, αφού οι αρμόδιοι δικαστικοί λειτουργοί διστάζουν ή δεν έχουν αρμοδιότητα επιβολής των αποφάσεών τους στην παρανομούσα εξουσίαν.

.Ο αποσυνθετικός μεταφορέας των κοσμοπολίτικων, νεωτεριστικών και αντιχριστιανικών αντιλήψεων και οπισθοδρομικών τάσεων στην ζωή των ομοειδών ατόμων. Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι η Ελληνοχριστιανική αγωγή των Ελληνοπαίδων είναι κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα (άρθρον 16), ΟΥΔΕΙΣ την εφαρμόζει και ΟΥΔΕΙΣ διώκεται από την άρνηση ή παράλειψη εφαρμογής της!!!

.Η δικλείς ασφαλείας του ολιγαρχικού κατεστημένου εναντίον κάθε υγιούς προσπάθειας, ιδέας ή τάσεως απαλλαγής από τα δεσμά της ψευδώνυμης Δ.

.Ασύγκριτο γραπτό μνημείο πολιτικού δόλου και απάτης.

«Βγαίνουν οι άλλοι πάλι και λέγουν: «Νόμους Συνταγματικούς πρέ­πει να’ χωμεν να πάμε μπρος». Φθάνει πλέον ο δόλος και η απάτη. Και σεις οι άλλοι μας καταντήσατε μ' αυτά σαν την καλαμιά στον κάμπο. Χορτάσαμε πλέον λευτεριά συνταγματική από τους Άγγλους και Γάλλους»3

Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να φέρουμε στην μνήμη μας τα γεγο­νότα που επηκολούθησαν μετά την δολοφονία του Εθνικού κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια.

Τότε οι δολοφόνοι (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί) σε μία έξαρση «εκδημοκρατισμού» δήθεν του Συντάγματος, έκλεισαν όλα τα δικα­στήρια για να συγκροτήσουν εξ υπαρχής την αποκληθείσα «Συνταγματική» Δικαιοσύνη. Τα αποτελέσματα, όπως τα αφηγούνται οι ιστορικοί της ε­ποχής εκείνης, υπήρξαν θλιβερά.

Η κραυγή «έρχονται οι Συνταγματικοί», ενέ­σπειρε τρόμο μεγαλύτερο εκείνου που προήρχετο από την κραυγή «Έρχεται ο Μπραΐμης»!!!

*

Η Δημοκρατία αντί της πολιτικής ελευθερίας την οποία διακηρύσσει, υποχρεώνει τα άτομα σε γονυκλισία προ της θεοποιημένης ψευδοϊδεο­λογίας της, ενώ ταυτόχρονα απορροφά κάθε ανθρώπινη ενεργητικότητα με την δύναμη των τρομονόμων και της τρομοκρατίας του Συνταγματικού Χάρτου.

Ναι! Η άσκηση τρομοκρατικής εξουσίας μέσα από τις δολόμυθες σελίδες του Συντάγματος δεν είναι σχήμα λόγου.

Ποιος πολίτης θα τολμήσει να αντισταθεί στο κατεστημένο, να αμφι­σβητήσει την χρησιμότητα, την Εθνική-ηθική βάση του δημοκρατικού Συ­ντάγματος και να τους πει με βροντησικέραυνο φωνή ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες έχουν δικό τους Σύνταγμα και δεν χρειάζονται άλλο ξενόφερτο;

Το Ελληνικό Σύνταγμα είναι ο όρκος των αρχαίων Ελλήνων προς την πατρίδα (Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά...) αναβαπτισμένο στο Πνεύ­μα της Ορθοδόξου πίστεως, του Θείου Λόγου της Αγίας Γραφής.

«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δέν θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βου­λευτές είναι μια αρρώστεια. Δέν είναι ή ζωή μας. "Η θα μας πεθάνη ή θα ψοφήση τέλος πάντων αυτή. Και θα ζήσωμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που να μας έρχε­ται καλλίτερα. Πώς, χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;

Οι κοινότητες να κοιτάζουν τα κοινοτικά τους. Ας βγαίνουν βουλευτές, για να μην τύχη και θυμώση ο λαός, αν του άφαιρέσωμε την ψήφο. Μα οι βουλευτές ας μην κοιτάζουν τα εθνικά ζητήματα, ας κοιτάζουν τα επαρχιακά. Τα εθνικά να τα κοιτάζουν εκείνοι που μόνον αυτά βλέ­πουν και δεν έχουν να συλλογιστούν ούτε κοινοτικά ούτε επαρχιακά...».4

Πόσοι πολίτες έχουν την ικανότητα και δυνατότητα ερμηνείας και διερευνήσεως των παγίδων που κρύπτει το δημοκρατικό Σύ­νταγμα;

Ποια άτομα θα κατορθώσουν να διοχετεύσουν στις μάζες, μέσα από τα ακάνθινα προστατευτικά πλέγματα της Δ. πολιτικές πεποιθήσεις ΑΛΗΘΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ, διαφορε­τικές από τις ψευδώνυμες δημοκρατικές του Συστήματος, για να επιλέξει ο λαός ελεύθερα και ανεπηρέα­στα;

  Ποιος πολιτικός σύλλογος, οργάνωση, κίνηση, κόμμα θα αναγνωρισθεί εάν δεν δηλώσει εκ των προτέρων υποταγή στις σαδιστικές απαιτήσεις της Δ.;

Ποίο πολιτικό σχήμα θα κατορθώσει να επιπλεύσει στα βρώμικα και παγιδοφόρα νερά των δημοκρατικών ελών, όταν επικρέμαται απειλητικά και μόνιμα η «Συνταγματική» λεπίδα της ποινής, της λασπολο­γίας και της δολοφονίας (πολιτικής, ηθικής, φυσικής) από την φοβερή εξου­σιαστική δύναμη (φανερή-κρυφή) της ψευδώνυμης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας;

Ποιος εκδότης της κιτρινιζούσης χαρτοθαλάσσης ή Διευθυντής η­λεκτρονικών ΜΜΕ θα είχε το θάρρος να αντιταχθεί στην ψευδώνυμη δημοκρατική μο­νοκρατορία των Ιουδαιοκρατούμενων ΜΜΕ; ΟΥΔΕΙΣ!!!

Δημοκρατικό σύνταγμα και Εθνική κυριαρχία/Ανεξαρτησία

Αν υπήρχε κάποιος Ελληνόψυχος από τους βουλευτές και πολιτευτές των πολιτικών κομμάτων της σημερινής Ελλαδικής βουλής, θα τολμούσε να υπενθυμίσει στους Έλληνες πολίτες, αφού όλοι πιπιλίζουν την καραμέλλα ότι η Δ. εγεννήθη εις την Ελλάδα), ότι χωρίς δημοκρατικές ελευθερίες:

-Αι Αθήναι του Πεισιστράτου έφθασαν στην μεγίστη ακμή της.

-Οι Σπαρτιάτες εδίδαξαν την τιμή και την εκούσια υποταγήν στους Νόμους της Πολιτείας, τα ατομικά και ομαδικά ιδανικά, τον λιτοδίαιτο βίον, τον ηρωϊκόν τρόπον ζωής, και το «θνήσκειν υπέρ πατρίδος».

-Η Ελλάς του Μεγάλου Αλεξάν­δρου έφθασε τα σύνορά της μέχρι τις Ινδίες.

-Η Ελλάς της Ελληνο-ρωμαϊκής πε­ριόδου, έγινε η μεγαλύτερη Αυτοκρατορία του κόσμου (Ρωμανία ή «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία ή Ελληνική Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης), με διάρκεια χιλίων ε­τών περίπου.

-Η Ελλάς του Καποδίστρια είδε το φως του ηλίου μετά την επανάσταση του 1821 και από υποψία κράτους ρακένδυτων-κλεφτών και ληστών άρχισε να γίνεται υπαρκτό κράτος με όραμα, θεμέλια και σκοπό υπάρξεως.

-Επετελέσθη το θαύμα του 1940-41.

Αντίθετα προς όλες τις βροτοκτόνες δημοκρατικές σειρήνες:

Με δημοκρατικές ελευθερίες:

.Η Ελλάς της μετακαποδιστριακής περιόδου μέχρι το 1936 έγινε πε­δίο ανωμαλιών, εθνοκτόνων αλληλοσπαραγμών, με αποτέλεσμα την στρα­τιωτική γελοιοποίηση του 1885 (επιστράτευση), την άστοχη Κρητική Επα­νάσταση του 1866, την χρεωκοπία/οικονομική καταστροφή του 1892, την Εθνική ταπείνωση του 1897,την τραγωδία της Μικράς Ασίας (1922), τις αλυσίδες κινημάτων και πραξικοπημάτων, τα περισσότερα των οποίων, αν όχι όλα, εξυπηρέτησαν στενά κομματικά συμφέροντα και πολλά από αυτά έγιναν με τις ευλογίες των Μεγάλων Δυνάμεων.

.Υπεγράφησαν οι επαίσχυντες συμφωνίες της Ζυρίχης με τις οποίες οι προδότες του Έθνους παρέδωσαν το 1/3 της Κύπρου στους Τούρκους,

.Ο Αττίλας κατέλαβε σχεδόν αμαχητί, το 1974, το 40% της Κύ­πρου, χωρίς να παραγνωρίζονται οι ευθύνες της Ιωαννιδικής κλίκας, έλεγ­χομένης απόλυτα από τον Ιουδαϊσμό  δια ποικίλων αρτηριών, συμπεριλαμβανομένης και εκείνη του γαμβρού του Ιωαννίδη, Ιουδαίου πράκτορα της Μοσάντ, Ζακ Αλαζράκη.

.Μεθοδεύεται σήμερα η συρρίκνωσή του Ελληνισμού, η Εθνική-Πνευματική-Θρησκευτική αλλοτρίωσή του Έλληνος, ο «εξευρωπαϊσμός» της Πολιτιστικής διαθήκης των Ελλήνων, η διαστρέβλωση και επανασυγγραφή της Ελληνικής Ιστορίας, η διαγραφή των ιερών παραδόσεων τής Χριστιανι­κής πίστεως, η άλωση της Ιεραρχίας-κλήρου της Εκκλησίας της Ελλάδος και η απαλλοτρίωση Εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (μικρό η μεγάλο μέρος των παραπάνω έχει ήδη πραγματοποιηθεί).

.Παραδίδεται αφανώς η ήδη διχοτομημένη Κύπρος στους Τούρκους και ενταφιάζονται οι δίκαιες εθνικές διεκδικήσεις του Ελληνισμού.

Στο σημείο αυτό μερικοί, ίσως, προσπαθήσουν να προβάλλουν α­ντιρρήσεις αντιπαραθέτοντας περιόδους «ομαλού» πολιτικού βίου κατά τις οποίες η Ελλάς επέτυχε σημαντικές προόδους με καθεστώς «δημοκρατι­κών» ελευθεριών.

Κάτι τέτοιο θα ήταν ατυχής παρέμβαση και μεγάλο λάθος, διότι:

-«Από της Επαναστάσεως του 1821 αι περίοδοι δημοκρατικής ομαλότητος υπήρξαν ελάχιστες και βραχύτατες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι υπήρξαν φωτεινά διαλείμματα σε μία σκοτεινή αλληλουχία πραξικοπημά­των, επαναστάσεων, δικτατοριών, εμφυλίων πολέμων και αναριθμήτων άλ­λων συνταγματικών κρίσεων», όπως έχει ομολογήσει ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων. Καραμανλής (Από την ομιλία του στο συνέδριο της Ν.Δ. στην Χαλκιδική, το 1977).

Αντιδημοκρατικές Ομολογίες πολιτικών προσωπικοτήτων, θεωρουμένων ως πατριαρχών και συμβόλων της Δημοκρατίας

Είναι σε όλους γνωστό (και υπάρχουν αναρίθμητα αποδεικτικά κεί­μενα) ότι αρκετοί πολιτικοί και δημόσιοι άνδρες που εχαρακτηρίσθησαν από την ίδια την ψευδώνυμο Δ. σαν Εθνάρχες, εξέχοντες δημοκράτες, γέροι της Δημο­κρατίας, πρόδρομοι του Σοσιαλισμού, εξεδήλωσαν, δια λόγων και έργων, άλ­λοτε συμπάθεια ή ανεκτικότητα και άλλοτε ιδεολογική προτίμηση ή προ­σήλωση στην απηγορευμένη σήμερα αναφορά στον ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ. Σταχυολογούμε μερικά από αυτά:

.«Αλλά αν μου λέγατε σήμερον ότι γίνομαι δικτάτωρ, σας απαντώ ό­τι εφ’ όσον αι Εθνικαί ανάγκαι επιβάλλουν όπως εις χείρας της κυβερνήσεως συγκεντρωθεί η δικτατορική εξουσία, την εξουσίαν αυτήν θα την ζητήσω και θα παρακαλέσω την βουλήν να μου την χορηγήση» (Ελευθέριος Βενιζέλος, Συνεδρίασις Βουλής 25 Ιουλίου 1917).

.«Η διάλυση της συνελεύσεως κατά το στρατιωτικό κίνημα του Παγκάλου ήτο πράξις επιβεβλημένη» (Παναγής Τσαλδάρης, από κατάθεσή του για το στρατιωτικό κίνημα του Παγκάλου, πρακτικά ανακριτικής επιτροπής σ. 121).

.«Εάν αι προσπάθειαί μας αυταί αποτύχουν (ΣΣ: Εννοεί το σχεδιαζό­μενο κίνημα για την ανατροπή του Παγκάλου), δεν απομένει παρά να καλέσητε τον Τσιρογιάννην ή εν εσχάτη ανάγκη να κάνετε μία πενταμελή επι­τροπή. Προτιμώ πάντως την παρουσίαν ενός στρατηγού» (Γράμμα Αλ. Πα­παναστασίου προς τον Γεώργιο Καφαντάρη, Πρακτικά ανακριτικής επιτροπής, σ. 129).

.«Σας λέγω με πάσαν ειλικρίνειαν ότι εάν συνεχισθή η πολιτική της Ενώσεως Κέντρου, της καλλιέργειας του πνεύματος της αναρχίας θα δημιουργηθή η ανάγκη δικτατορίας» (Κων. Καραμανλής, 1963).

.«Υπεστήριξα εις άλλο κεφάλαιον (Σ.Σ: Του βιβλίου του «Αναμνή­σεις») ότι η Ελλάς ώφειλε κατά το διάστημα 1917-1920 να διοικηθή δικτατορικώς» (Κων. Ζαβιτσιάνος, τ. Υπουργός Εσωτερικών και Οικονομι­κών, τόμος 2ος, σ.82).

.«Η Βουλή (Σ.Σ: Εννοεί την βουλή που προηγήθη της επαναστάσεως του 1909) δεν υπήρξεν άνανδρος αλλά φιλόπατρις. Δεν ηθέλησε να αιματο­κυλίση τον τόπον. Είχομεν τας δυνάμεις να αντιστώμεν αλλά δεν το επράξαμεν και υποχωρήσαμεν, θεωρούντες ότι πράττοντες ούτω εξησφαλίζομεν την ηρεμίαν εις τον τόπον» (Νικόλαος Στράτος, από την αγόρευσή του στην Α΄ αναθεωρητική βουλή, μετά τα γεγονότα του 1909, Κοινοβουλευτική Ι­στορία της Ελλάδος, Δημ.Πετρακάκου, σ.241-242).

.«...Η Ιταλία πηγαίνει καλά διότι εκεί υπάρχει δικτάτωρ ενώ εις την Ελλάδα δεν υπάρχει δικτάτωρ. Εγώ δεν νομίζω αγαπητέ φίλε στρατη­γέ Πλαστήρα, ότι είσαι ικανός να κάμης τον δικτάτορα ως ο Μουσσολίνι. Όχι μόνο δεν είσαι ικανός αλλά δεν έχεις και την πλειάδα, τας εκατοντά­δας των εκλεκτών συνεργατών του Μουσσολίνι. Μετά δύο έως τρεις μήνας θα καταπέσης οικτρώς, διότι κανένα από τα μεγάλα προβλήματα που έχεις να αντιμετώπισης,δεν θα κατορθώσης να λύσης. Αν πείσης τον Μουσσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και έλθη εδώ, τότε, ίσως συμφωνήσω να γίνη δικτατορία» (Συνομιλία Ελ. Βενιζέλου και Νικ. Πλαστήρα το πρωί της 6/3/1933 μετά τις εκλογές της 5/3/1933. Από το βιβλίο του Γρηγορίου Δαφνή «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τ. 2^ος, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ,1955, σ.183-184).

.«Εις εξαιρετικάς περιστάσεις επιβάλλεται κατά τον νόμον της κοι­νής σωτηρίας, η παρέκκλισις από των αρχών του κοινοβουλευτισμού. Τα πο­λιτεύματα γίνονται δια τους λαούς και όχι οι λαοί δια τα πολιτεύματα. Και καλύτερον σύστημα είναι εκείνο όπερ υπό τας συγκεκριμένας συνθήκας σώζει τας εθνικάς υποθέσεις...» (Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, Πολιτικός διατελέσας πρωθυπουργός /1924-1925/ και επανειλημμένως υπουργός από το 1912. Συνέντευξη στην εφ. Καθημερινή, 7/1/1934).

.«...Θα ήτο σήμερον εις άκρον επιβλαβής η εις δημοκρατίαν μετα­βολή του πολιτεύματος ένεκα των εσωτερικών ανωμαλιών, εις τας οποίας ήθελεν εμβάλει το κράτος και διότι η δημοκρατική ιδέα δεν έχει ωριμάσει εις τον λαόν...Ένα βίαιον επαναστατικό κίνημα απορρέον εκ του λαού και του στρατού, θα ηδύνατο να διευκολύνη και επιταχύνη πολύ την τοιαύτην ειρηνικήν και μακράν ανορθωτικήν εργασίαν» (Αλέξανδρος Πα­παναστασίου, πολιτικός. Γενόμενος πρωθυπουργός το 1924 προέβη εις α­νακήρυξη της Δημοκρατίας-Πολιτικά κείμενα, 2ος τόμος, «Τι πρέπει να γί­νει», 29/8/1909).

.«Δεν νομίζω ότι η Δημοκρατία θα δυνηθή να εξασφάλιση ποτέ ο­μαλόν πολιτικόν βίον εις την χώραν μας...» ...»(Γεώργιος Κονδύλης, απευθυ­νόμενος προς τον πρέσβυ της Ελλάδος στο Παρίσι Νικ. Πολίτην το θέρος του 1929, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, Γρηγ. Δαφνή, τ. 2ος  σ. 27).

 .«Η γνώμη μου θα ήτο ότι θα έπρεπε να γίνη μία στρατιωτική οργάνωσις η οποία θα εχρησιμοποιείτο εις την περίπτωσιν που θα εφαίνετο ότι οι αντίπαλοί μας θέλουν να κρατήσουν την εξουσίαν. Ο Σοφιανόπουλος επλειοδότησε. Ο Μυλωνάς συνεφώνησε» (Λόγοι του Γεωργίου Καφαντάρη - διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός, ιδρυτής του κόμματος των προο­δευτικών φιλελευθέρων - σε πολιτικούς ηγέτες στην οικία του Ζάννα στην Θεσσαλονίκη, στις 3/7/1933, όπως ανωτέρω σ. 295).

.«Πιστεύω ότι η δικτατορία ημπορεί εις ωρισμένας περιστάσεις, να αποτελέση ιστορικήν ανάγκην δι’ έναν τόπον, όταν την επιβάλη ο υπέρτα­τος νόμος της σωτηρίας της πατρίδος» (Γεώργιος Παπανδρέου, εφ. Καθη­μερινή, 1/7/1934).

.«..Όλος ο αιώνας τούτος θα’ ναι αιώνας διχτατορίας μα που να το νοιώσουν οι παρλαμανταριστές μας. Σίγουρα ο Πλαστήρας δεν είναι σε ύ­ψος να διοικήση την Ελλάδα μα χάρηκα που γλυτώσαμε από τις κοινοβου­λευτικές παλάβρες (Νικ. Καζαντζάκης, Τετρακόσια γράμματα).

 .«Ο Βασιλεύς δύναται να επιβάλλει δικτατορίαν…τυχόν εφαρμογή της αναλογικής εις τας εκλογάς θα καθίστα το υπόδικον ενώπιον του Έ­θνους και ρυθμιστήν της πολιτικής ζωής και θα ωδήγει εις νέαν εθνικήν πολιτικήν αποσύνθεσιν και ίσως εις υποτροπήν του Δεκεμβρίου» (Δήλωσις του Γεωργίου Παπανδρέου υπέρ της Βασιλικής δικτατορίας, εφ. ΒΗΜΑ, 20/6/1945).

Υπάρχουν και άλλα αποσπάσματα, καταγεγραμμένων λόγων, κοινοβουλευτικών και γνωστών δημοσίων ανδρών, που άλλοτε σε στιγμές αυθόρμητης εσωτερικής εκρήξεως άλλοτε σε στιγμές κρίσιμες για το Έθνος, ωμολόγησαν την ΩΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ για την Ψευδώνυμο Δημοκρατία. Όμως αρκούμεθα στα προαναφερθέντα τα οποία είναι διαυγέστατα, αναμφισβή­τητα και καταλυτικά για τους κήνσορες της Πολιτικής Ελευθερίας και των «δημοκρατικών» Συνταγμάτων.

*

Ας αφήσουν λοιπόν οι σύγχρονοι ψευτο-δημοκράτες τις δικές τους παλάβρες. Οι δημοκρατικές πολιτικές ελευθερίες είναι θελκτήρια (γοητευτικά) συνθήματα των ενετών (βαλτών, εγκάθετων) της Δ., καπηλικά πολιτικά πυροτεχνήματα, φαρισαϊσμοί, υποσχέσεις εθελόκακων αρλεκίνων που νομίζουν ότι απευθύνονται σε κάφρους, σε ζώα γιατί προφανώς έτσι θεωρούν τους πολίτες.

Εφ’ όσον ο απώτερος σκοπός οποιασδήποτε πολιτικής Ιδέας ή κινήσεως, στην θεωρία και στην πράξη, είναι η λαϊκή ευημερία και το ύψιστο συμφέρον/η κυριαρχία του Έθνους, δεν απαιτείται καμμία δουλική δήλωσή δημοκρατικής νομιμο­φροσύνης. Οποιαδήποτε παρέμβαση στην ελεύθερη έκφραση Εθνικών και πολιτικών στοχασμών, ιδεών και αντιλήψεων, αποτελεί κατάφωρη παραβία­ση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ και στραγγαλισμό της θελήσεως του λαού.

Βεβαίως εξυπακούεται πως όταν μιλάμε για λαϊκή βούληση εννοού­με την αυτόφωτη και ελεύθερη βούληση και όχι την διαμορφωμένη ή με­ταλλαγμένη, όπως κατά απαράβατο κανόνα, συμβαίνει στις ψευδώνυμες Δημοκρατίες απανταχού της γης.

Το Δημοκρατικό δόγμα «Εάν δεν είσαι δημοκράτης είσαι αντιδραστικός, εξτρεμιστής, φασίστας, ρατσιστής, κλπ.» είναι το νομικό φίμωτρο που χρησιμοποιεί­ται στο όνομα της Ψευδώνυμης Δημοκρατίας, από ανώνυμους και επώνυμους εξουσιαστές, για να καταπνίγουν την φωνή της αλήθειας και να διατηρούν τον λαό σε κατάστα­ση μόνιμης ειλωτίας.

Αυτό ονομάζουν οι δημοκράτες Πολιτική Ελευθερία!

Συνεχίζεται

---

1 Ο Κοι­νοβουλευτισμός εν Ελλάδι, Νεοκλής Καζάζης,1910, σ.138.

2 Οι κομματικοί τραμπούκοι, Πέτρος Ευθυμίου, εφ. Βήμα, 4/12/88.

3 Ιωανν. Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα, Εκδ. Βλαχογιάννη, σ. 356.

4 Κείμενο-απόσπασμα από το βιβλίο του Ίωνα Δραγούμη:  Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες.