Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 26ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

9. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΥΠΟΥ - ΛΟΓΟΥ - ΣΚΕΨΕΩΣ

α. Ελευθερία των ΜΜΕ και Κοινή γνώμη

Οι εφημερίδες, τα περιοδικά, γενικά ο τύπος και τα ραδιοτηλεοπτι­κά μέσα, όλα τα ΜΜΕ, είναι ιδιοκτησίες προσώπων ή εταιρειών, τουτέστιν κερδοσκοπικών οργανισμών. Συνεπώς η παρεχόμενη, κατά τους ισχυρισμούς της Δ., ελευθεροτυπία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ελευ­θερία εκφράσεως των απόψεων των ιδιοκτητών τους και η εκπροσώπηση-προβολή των συμφερόντων τους, όπως συμβαίνει σε οποιονδήποτε κερδοσκοπικό οργανισμό.

Μόνον εκείνοι που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια, έχουν το προνό­μιο να διατηρούν τυπογραφεία, ραδιοτηλεοπτικές εγκαταστάσεις, να πληρώ­νουν στρατιές τεχνικών και δημοσιογράφων, να δαπανούν μεγάλα ποσά για διαφημίσεις και να συντηρούν την λειτουργία των επιχειρήσεών τους.

Επειδή στα δημοκρατικά καθεστώτα το σύνολο σχεδόν των κεφα­λαίων ευρίσκεται στα χέρια μιας οικονομικής ολιγαρχίας, ο λεγόμενος δημοκρατικός τύπος και η διαφημιζόμενη ως δημοκρατική ραδιοτηλεοπτική ενημέρωση, ελέγχονται απολύ­τως από αυτήν την οικονομική φατρία και απηχούν τις απόψεις συγκε­κριμένων οργανωμένων συμφερόντων.

Τα παραπάνω ζήσαμε και εν πολλοίς διαπιστώσαμε, τους τελευταίους μήνες (2016) και εξακολουθούμε να τα βιώνουμε, με αφορμή τον διενεργηθέντα διαγωνισμό για χορήγηση των ραδιοτηλεοπτικών αδειών (Νόμος Παππά). Ένα σήριαλ που εξακολουθεί παίζεται από τα ΜΜΕ ενώ μερικά από τα «γυρίσματά» του πραγματοποιούνται ήδη στις αίθουσες του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Αυτός ο ατέρμων κλοιός των διαπλεκομένων συμφερόντων περι­σφίγγει ασφυκτικά, την οικονομία της χώρας αλλά ποδηγετεί και την πολιτι­κή της σε τέτοιο βαθμό, ώστε να λέγεται πως:

«Αναλόγως του κόμματος που κυβερνά ή της εκάστοτε κυβερνητι­κής συνθέσεως κάποιες κατασκευαστικές εταιρείες ευνοούνται και κάποιες «ρίχνονται». Έτσι στην γλώσσα της Σοφοκλέους γνωστοί παίχτες ομιλούν περί πράσινων και μπλε χαρτιών-κατασκευαστικών και όχι μόνον - και εσχά­τως περί «καζινόχαρτων» που διαμορφώνουν τις διαθέσεις πολλών επενδυ­τών, αφού ανεβοκατεβαίνουν ως ασανσέρ. Και από τις συγκεκριμένες ανα­φορές δεν πρέπει να παραλειφθεί για μια ακόμη φορά η «συμβολή» του τύπου».1

Σήμερον, χάρις στην μονοπωλιακή κυριαρχία του χρήματος και την ασύδοτη ελευθεροτυπία, τα ΜΜΕ έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη δύναμη ώ­στε να είναι δυνατή η σύγκρισή της, τουλάχιστο, με την ισχύ της δικαστι­κής εξουσίας.

Ο δολομήδης δημοκρατικός τύπος με πρόσχημα την «υπεύθυνη, έγκυρη και έγκαιρη» πληροφόρηση, μετατρέπεται σε όργανο ανεξέλεγκτης προ­παγάνδας και παραπληροφορήσεως, ερεθίζοντας με αξιοζήλευτη δεξιοτεχνία σαν άλλος κέντορας εκείνα τα εσωτερικά στοιχεία του ανθρώπου που προκαλούν μηχανική-συναισθηματική αντίδραση και όχι έλλογη κριτική διάθεση.

«Ο Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός στέκεται δίπλα ως ο θερμότε­ρος υποστηρικτής προσώπων και καταστάσεων που ευθύνονται για το κα­τάντημα της κοινωνίας. Και πως να μη γίνεται αυτό όταν το σύνολο του τύ­που ελέγχεται από λίγους μεγαλοκαρχαρίες, εκδοτικά και τηλεοπτικά κατε­στημένα, που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και τον οδηγούν εκεί που αυτοί θέλουν, παρουσιάζοντας μόνο ό,τι και όσα τους συμφέρει;»2

Οι πολίτες υποχρεούνται να διαβάζουν και να ακούουν καθημερινά αυτά που τους παρου­σιάζουν τα ΜΜΕ των ασύδοτων επιχειρήσεων και σύμφωνα με το περιεχό­μενό τους, να προσαρμόζουν την δική τους γνώμη.

Είδατε ποτέ καμμία επιχείρηση να δυσφημεί τα προϊόντα της ή τον σκοπό λειτουργίας της; Φυσικά όχι!

Πάντα στην μετώπη των δημοκρατικών ΜΜΕ (χάρτινων και ηλεκτρονικών), διαβάζουμε και ακούμε ότι λειτουργούν ανεξάρτητα και ελεύθερα, ότι εκφρά­ζουν την αλήθεια και επιδιώκουν την αντικειμενική ενημέρωση του λα­ού. Ψεύδος! Ψεύδος! Ψεύδος!

Αντί ενημερώσεως οι πολίτες, με την χαραυγή κάθε νέας ημέ­ρας, λαμβάνουν το λουτρό τους στον οχετό της πολιτικής λασπολογίας, της Εθνικής μειοδοσίας, της πνευματικής αποχαυνώσεως, της ιστορικής χαλκείας, της θρησκευτικής συγχύσεως, της ηθικής στειρώσεως και της ιδεολογικής διαστροφής.

«Υπάρχουν σήμερον εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών που αποδέχο­νται ως πραγματικά γεγονότα όσα τρελλά, ψευδή και κακοήθη διωχέτευσαν εις την «αγοράν» δια των φιλοξένων εντύπων διάφορα περίεργα πρόσωπα. Και τα αποδέχονται καλή τη πίστει. Διότι αποτελεί πλάσμα θεωρητικόν ο ισχυρισμός ότι ο αναγνώστης - ο κάθε αναγνώστης - είναι κριτής της σοβαρότητος και της εντιμότητος της εφημερίδος την οποίαν διαβάζει.

Ούτε ένας στους χίλιους έχει την ικανότητα, την διάθεσιν και τον καιρόν να παρακολουθεί κριτικώς την εφημερίδα του και την τύχην των «ειδησεογραφικών» ισχυρισμών της και να προβαίνει εις συγκρί­σεις. Όλοι οι άλλοι δέχονται παθητικώς, αβασανίστως και ασυνδέτως τα σφυροκοπήματα των τίτλων και «αποκαλύψεών» της και βάσει αυτών δια­μορφώνουν, εις κατάστασιν ημιϋπνώσεως, τας «πεποιθήσεις» των. Έτσι δυστυχώς λειτουργούν οι μηχανισμοί της περιφήμου ενημερώσεως «της κοινής γνώμης...».3

Κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες, ο Τύπος (έντυπος, ηλεκτρονικός), δεν εκφράζει την κοινή γνώ­μη, όπως ισχυρίζεται η Δ., αλλά διαπλάθει και διαμορφώνει την κοινή γνώμη, σύμφωνα με τις οδηγίες των εντολοδοτών του Συστήματος και όπως εξυπηρετεί καλύτερα τα αφεντικά του (Τύπου).

Όσον αφορά στο σκέλος της ελευθερίας ή όχι των ΜΜΕ, παραθέτομεν επιπροσθέτως, την άποψη της ειδικής επί τούτου επιστήμονος Ρόης Παναγιωτοπούλου, καθηγήτριας στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών,4 σε σχετικό ερώτημα που της απηύθυνε δημοσιογράφος, ήτοι: Πόσες ανεξάρτητες εφημερίδες και γενικά ΜΜΕ εκτός του ίντερνετ υπάρχουν; Η απάντησή της μαζί με άλλα άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία, περιλαμβάνονται στην εκτενέστατη ανάλυση της Süddeutsche Zeitung το Σαββατοκύριακο (31 ιουλίου-1 Αυγούστου 2010) για το ρόλο των ελληνικών ΜΜΕ στην διαφθορά και τη διαπλοκή.

«Ελληνικά Μίντια: Ελεγκτής και συνεργός», είναι ο τίτλος εκτενέστατης αναλύσεως της Süddeutsche Zeitung το Σαββατοκύριακο (31 Ιουλίου-1 Αυγούστου 2010) για το ρόλο των ελληνικών ΜΜΕ στην διαφθορά και την διαπλοκή. Σταχυολογούμε μερικές άκρως ενδιαφέρουσες απόψεις ειδικών επί του θέματος: 5

«Με μια πρώτη ματιά το ελληνικό μιντιακό τοπίο είναι ζωντανό και πλουραλιστικό: 22 ημερήσιες και κυριακάτικες εφημερίδες με έδρα την Αθήνα, 280 τοπικές εφημερίδες. 10 τηλεοπτικοί σταθμοί πανελλήνιας εμβέλειας και 135 τοπικοί. Και όλα αυτά σε μία χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη πυκνότητα σε ΜΜΕ ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Εάν παρατηρήσει κανείς όμως τα πράγματα από κοντά, τότε θα διαπιστώσει ότι…..σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν έχει κέρδη. Όλοι σχεδόν εργάζονται με ελλείμματα, λέει η Ρόη Παναγιωτοπούλου, κοινωνιολόγος και επικοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και πως γίνεται αυτό;

Γίνεται όταν οι ιδιοκτήτες εξαργυρώνουν τα κέρδη σε άλλη μορφή. Δηλαδή εάν με την εφημερίδα ή με τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό αποκτά ο ιδιοκτήτης πολιτική επιρροή και πρόσβαση σε ρουσφέτια.

Πόσες ανεξάρτητες εφημερίδες και γενικά ΜΜΕ εκτός του ίντερνετ υπάρχουν; Η κ. Ρόη Παναγιωτοπούλου δηλώνει «εργάζομαι εδώ δεκαετίες και δεν είδα ακόμη κανένα τέτοιο ΜΜΕ.»

«Τα ελληνικά μίντια έχασαν δυο φορές την αθωότητά τους. Μια φορά όταν άφησαν να τα διαφθείρουν τα κόμματα και το κράτος. Μετά ήρθε το 1989 και ο περίφημος νόμος που επέτρεψε στους ιδιωτικούς σταθμούς να έχουν και εφημερίδες. Επρόκειτο για μια μοιραία απόφαση, διότι έτσι δημιουργήθηκαν ανεξέλεγκτα μονοπώλια και κυρίως μονοπώλια, των οποίων τα συμφέροντα δεν είχαν ούτε έχουν κάποια σχέση με τον τύπο ή τα μίντια. Οι περισσότεροι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί στην Ελλάδα ανήκουν σε εταιρείες, οι οποίες δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στη ναυτιλία, στον τραπεζικό τομέα, στις τηλεπικοινωνίες, στη φαρμακοβιομηχανία ή στη βιομηχανία πετρελαίου. Υπάρχουν δηλαδή για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εταιρειών τους.

Το ότι αυτή η διαπλοκή είναι τόσο στενή και δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κριτικές φωνές έχει πολλές αιτίες. Πρώτον η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Πολλοί δημοσιογράφοι δεν θέλουν να βγάλουν τα άπλυτα κάποιου φίλου ή γνωστού. Πρόκειται όμως και για ένα συστημικό λάθος, ένα ηθελημένο λάθος. Διότι το κράτος μπορεί να αποκτήσει επιρροή σε πολλές κατευθύνσεις. Γι’ αυτό και αναλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος από τους λογαριασμούς των σταθμών. Π.χ. πληρώνει τις ασφάλειες και τις εισφορές των εφημερίδων από τα φορολογικά έσοδα. Και επιπλέον: 20 χρόνια μετά την ίδρυση των πρώτων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών στην Ελλάδα όλοι τους εργάζονται χωρίς καμία εξαίρεση με προσωρινές άδειες. Και αυτό είναι ηθελημένο, υποστηρίζει ο επικοινωνιολόγος Δημήτρης Χαραλάμπης.».

«Οι έρευνες και η κριτική στη διαφθορά είναι ανεπιθύμητα και από τις δύο πλευρές, λέει ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, γι’ αυτό τα ελληνικά μίντια δεν απεκάλυψαν κανένα σκάνδαλο. Όλες οι αποκαλύψεις είναι συνήθως εισαγόμενες. Το καλύτερο παράδειγμα είναι το σκάνδαλο της Siemens.»

«Υπάρχουν επίσης εκατοντάδες δημοσιογράφοι που εργάζονται στις μεγάλες εφημερίδες και τους σταθμούς, αλλά ταυτόχρονα έχουν και μια δεύτερη δουλειά σε τράπεζες, εταιρείες ή σε υπουργεία. Και ουδείς γνωρίζει ποιοί είναι, υπάρχουν λίστες, αλλά είναι απόρρητες. Σύμφωνα με την οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια οι Έλληνες θεωρούν τα ΜΜΕ το ίδιο διεφθαρμένα, όπως και τα πολιτικά κόμματα.»…

Τέλος, πόσοι γνωρίζουν ότι προσφάτως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριον εξέδωσε …..δημοκρατική απόφαση δια της οποίας απαγορεύεται η αναζήτηση στοιχείων από sites που περιλαμβάνουν το βιογραφικό και τις δραστηριότητες προσώπων ή ομάδων, εάν οι τελευταίοι ζητήσουν την κατάργηση  των αποτελεσμάτων αναζητήσεως μέσω Google;

Με ποιον τρόπο εφαρμόζετε την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με το «δικαίωμα στη λήθη» (right to be forgotten)[13 Μαΐου 2014];

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, έχει έντονες συνέπειες στις μηχανές αναζητήσεως στην Ευρώπη. Το δικαστήριο θεώρησε ότι συγκεκριμένοι χρήστες έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από μηχανές αναζήτησης όπως το Google να καταργήσουν τα αποτελέσματα αναζητήσεων που περιλαμβάνουν το όνομά τους. Για να έχουν αυτό το δικαίωμα οι χρήστες, οι πληροφορίες που εμφανίζονται θα πρέπει να είναι «ακατάλληλες» να μην είναι ή να έχουν πάψει να είναι συναφείς ή υπερβολικές.

Με άλλα λόγια, η ψευδώνυμος Δημοκρατία που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται την ελευθερίαν των ΜΜΕ προς πληροφόρηση της κοινής γνώμης (Όλα στο φως κραυγάζουν οι υποκριτές), με το πρόσχημα της υπερασπίσεως των προσωπικών δεδομένων, τα οποία σέβονται οι πάντες, παρέχει την δυνατότητα προστασίας των δικών της τέκνων, από την δημοσίευση πληροφοριών που άπτονται προδοτικών ή υπόπτων συναλλαγών των «τέκνων» της, με διαπλεκομένους και διεφθαρμένους του Συστήματος…  

Επομένως, όλα όσα λέγονται, σχετικά με τις ελεύθερες και αδέσμευτες φωνές και γραφίδες στα ΜΜΕ, είναι μύθοι, με στόχο την παραπλάνηση των απλών ανθρώπων, οι οποίοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν πως πράγματι είναι πιόνια στην σκακιέρα της εκάστοτε οικονομικής ελίτ.

Στην ψευδώνυμο Δημοκρατία, ελευθερία των ΜΜΕ σημαίνει την ελευθερία προωθήσεως των συμφερόντων του/των ιδιοκτητών των ΜΜΕ και ελευθερία δράσεως μό­νον του έχοντος/των εχόντων την οικονομική δυνατότητα φανερών ή κρυφών συναλλα­γών, ήτοι:

.Αγοραπωλησίας εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοτηλεοπτικών σταθ­μών.

.Εξαγοράς δημοσιογραφικών κονδυλοφόρων, «επώνυμων και έγκρι­των» αρθρογράφων, εμπειρογνωμόνων, ιστορικών, κριτικών, επιστημόνων, πολιτικών και στρατιωτικών αναλυτών, διεθνολόγων, θεολόγων, πολιτειολό­γων και κάθε λογής φρενομανών υπηρετών του Συστήματος.

.Διοχετεύσεως, ανελέγκτως και μεθοδευμένως, των εξουσιαστικών δη­λητηρίων της αμφισβητήσεως, αρνήσεως ή αποκρύψεως των ιστορικώς καταγεγραμμένων γεγονότων και διαχρονικώς καταξιωμένων ιδεών-αρχών.

.Κατασκευής μίας κοινής γνώμης, άκρως ευνοϊκής για την Ψευδώνυμη Δημο­κρατία και τους διαχειριστές της και άκρως εχθρικής-μισαλλόδοξης προς τους πολιτικούς αντιπάλους αυτού του είδους της ψευδο-Δημοκρατίας.                     

β. ΜΜΕ και Διεθνής Ολιγαρχία (Διαπλοκή) 6

Τα μέσα μαζικής ενημερώσεως και οι συνεργάτες τους, όπως προαναφέραμε, είναι εν πρώτοις επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν ανάλογα συμφέροντα, όπως όλες οι άλλες: Την μεγιστοποίηση του κέρδους τους.

Με απλά λόγια, ο βασικός σκοπός των ΜΜΕ, καθώς επίσης των δημοσιογράφων που απασχολούν, είναι η αποκόμιση χρημάτων – με αποτέλεσμα, το συγκεκριμένο ενδιαφέρον τους να είναι αυτό που επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τόσο την συμπεριφορά, όσο και την εργασία τους. Αυτό δεν είναι εγχώριο φαινόμενο αλλά διεθνές, παγκόσμιο.

Όποιος λοιπόν πιστεύει πως τα ΜΜΕ, καθώς επίσης οι δημοσιογράφοι είναι καλοί Σαμαρείτες, οι οποίοι έχουν ως πρωταρχικό στόχο να υπηρετούν την κοινή γνώμη, το συλλογικό καλό, θεωρώντας καθήκον τους να μην παραποιούν την αλήθεια, τότε κοροϊδεύει τον εαυτό του. Εκτός αυτού δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι δημοσιογράφοι σε εποχές κρίσεως, ειδικά στην σημερινή που βιώνει ο κλάδος, διαφθείρονται όλο και περισσότερο.

Μέρος των αποδεικτικών στοιχείων που αποδεικνύουν την διεθνή διαπλοκή στα ΜΜΕ, καταγράφονται στο βιβλίο του Γερμανού δημοσιογράφου Udo Ulfkotte7 «Bought Journalists. How Politicians, Intelligence and High Finance Control German's Mass Media».8

Since beginning of the Russian intervention in Ukraine Ulfkotte became a vocal critic of the Western policy and frequently commented for Russia Today and Russia Insider who portray him as a whistle-blower disappointed in the corruption of Western media.

According to Ulfkotte, the CIA and German intelligence (BND) bribe journalists in Germany to write pro-NATO propaganda articles, and it is well understood that one may lose their media job if they fail to comply with the pro-Western agenda. In 2014, Ulfkotte published Bought Journalists ("Gekaufte Journalisten"), in which he claims that the CIA and other secret services pay money to journalists to report a particular story in a certain light.

Μερικοί φαντάζονται ή ισχυρίζονται μάλλον πως η διαφθορά και η διαπλοκή, ειδικά στα ΜΜΕ, είναι χαρακτηριστικό μόνο της Ελλάδος, κατακρίνοντας συχνά την πατρίδα μας, όπως για πολλά άλλα πράγματα. Εν τούτοις, κάτι ανάλογο συμβαίνει τεκμηριωμένα σε όλα σχεδόν τα κράτη, ιδιαιτέρως στην Γερμανία (Διεφθαρμένη δημοσιογραφία) – την πατρίδα των μεγαλύτερων διαφθορέων, στην οποία εδρεύει όλως παραδόξως ο οργανισμός «Διεθνής Διαφάνεια»!!!

Μία έρευνα ενός δημοσιογράφου, αναφέρεται στο πως λειτουργεί  η διαπλοκή στον τομέα των ΜΜΕ στην Γαλλία, στην χώρα όπου  κατά τους ισχυρισμούς των Γάλλων, οι πλούσιοι βιομήχανοι, καθώς επίσης όλοι όσοι έχουν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, αγοράζουν «τα ΜΜΕ τους» – τις «χορεύτριές» τους, όπως αποκαλούνται στην καθομιλουμένη.

Για παράδειγμα, το γνωστό παραδοσιακό περιοδικό υψηλού επιπέδου «Le Parisien» με ημερήσια κυκλοφορία 380.000 αντιτύπων, εξαγοράσθηκε έναντι 50 εκ. € από την εταιρεία συμμετοχών LVMH του δεύτερου πλουσιότερου ανθρώπου της χώρας, του B. Arnault – η περιουσία της οικογένειας του οποίου υπολογίζεται στα 39,1 δις $. Η ίδια εταιρεία έχει στην ιδιοκτησία της την οικονομική εφημερίδα «Les Echos» – καθώς επίσης διάφορα άλλα έντυπα.

Η εφημερίδα «Figaro», κυκλοφορίας 329.000 αντιτύπων, ανήκει από το 2004 στο βιομήχανο πολεμικού εξοπλισμού και γερουσιαστή του συντηρητικού κόμματος S. Dassault – τον τέταρτο πλουσιότερο στη Γαλλία. Ο κατασκευαστής M. Bouygues έχει στην ιδιοκτησία του το μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό στη χώρα, τον «TF1» – ενώ η οικογένεια Pinault (Gucci, Puma) έχει το γνωστό περιοδικό «Le Point», κυκλοφορίας 427.000 αντιτύπων το 2013.

Η φημισμένη «Le Monde», κυκλοφορίας 400.000 αντιτύπων το 2014, ανήκει σε τρείς νεόπλουτους επιχειρηματίες – ενώ η …αριστερή «Liberation» είναι στην ιδιοκτησία του μεγιστάνα τηλεπικοινωνιών Patrick Drahi, στον οποίο ανήκει και το περιοδικό «L’ Express», κυκλοφορίας 433.000 αντιτύπων, μαζί με πολλά άλλα ΜΜΕ.

Όλα τα παραπάνω τεκμηριώνουν προφανώς την θέση πως, η ενημέρωση των πολιτών, σε πάρα πολλές χώρες εάν όχι σε όλες, κατά τον αρθρογράφο (ΣΣ: Καθ’ ημάς σε ΟΛΕΣ τις χώρες), ελέγχεται από μία μικρή ελίτ ολιγαρχών, ενώ εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της – αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν δυστυχώς την δυνατότητα να ανταγωνιστούν με επιτυχία τα ισχυρά ΜΜΕ, για πάρα πολλούς λόγους.

Ένας από αυτούς είναι, η διαπλοκή των διαφημιστικών εταιρειών με τα ισχυρά ΜΜΕ, τα οποία εισπράττουν σχεδόν το σύνολο των διαφημιστικών καταχωρήσεων – ενώ η πρόσβαση των υπολοίπων, οπότε η οικονομική βιωσιμότητα τους, είναι σχεδόν αδύνατη, ειδικά εάν δεν έχουν στενή επαφή με το «κύκλωμα» που έχει δημιουργηθεί γύρω τους (media shops, κλπ.).

Φυσικά οι πολιτικοί δεν είναι άτρωτοι απέναντι στην ισχύ των ΜΜΕ που ελέγχονται από την οικονομική εξουσία – την οποία συνήθως υπηρετούν έμμισθα, αφού διαφορετικά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την εκλογή τους.

γ. Ο ρόλος των Eλληνικών ΜΜΕ στην διαφθορά και την διαπλοκή 9

Η προμνησθείσα καθηγήτρια Ρόη Παναγιωτοπούλου, κοινωνιολόγος και επικοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με αφορμή την Ελληνική κρίση, αναφέρει σχετικώς με τον ρόλο των ελληνικών ΜΜΕ, τα εξής:

«...Η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη πυκνότητα σε ΜΜΕ ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Εάν παρατηρήσει κανείς όμως τα πράγματα από κοντά, τότε θα διαπιστώσει ότι σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν έχει κέρδη. ‘Όλοι σχεδόν εργάζονται με ελλείμματα, λέει η ειδική επιστήμων.  Και πως γίνεται αυτό; Γίνεται όταν οι ιδιοκτήτες εξαργυρώνουν τα κέρδη σε άλλη μορφή. Δηλαδή εάν με την εφημερίδα ή με τον ραδιοτηλεοπτικό σταθμό αποκτά ο ιδιοκτήτης πολιτική επιρροή και πρόσβαση σε ρουσφέτια….

Τα ΜΜΕ αποτελούν τμήμα του κατεστημένου. Συμμετείχαν στο παιχνίδι της διαφθοράς και συνέβαλαν στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού της χώρας…».

Στις δημοκρατίες λοιπόν, οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, είναι μισθωτοί υπάλ­ληλοι και θεωρείται εύλογο να υπακούουν στις εντολές και οδηγίες του ερ­γοδότη τους. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις του κανόνος.

Η αρχή αυτή της «δημοσιογραφικής ή media-κρατικής δεοντολογίας», εφαρμόζεται παντού, ιδιαίτερα στην τηλεόραση, οπού τα «μεροκάμματα» των κορυφαίων δημοσιογράφων-εκφωνητών-παρουσιαστών είναι προκλητικά μέχρι βαθμού σκανδάλου, σε σύγκριση με τα ημερομίσθια πλείστων εργατών και υπαλλήλων σε άλλους δημόσιους ή ιδιωτικούς κλάδους.

Είναι πράγματι αστείο να ομιλεί η Δ. για ελευθερία Τύπου. Αυτό που υποκριτικά αποκαλείται δημοσιογραφική ελευθερία είναι η παραπλανητική ετικέττα της εργοδοτικής ασυδοσίας.

Οι δημοσιογράφοι και οι άμεσα εμπλεκόμενοι με την «πληροφόρη­ση» είναι:

.Κοινοί παραγγελιοδόχοι των κομμάτων, των διαπλεκομένων συμ­φερόντων, της ανάλγητης εξουσίας και της αδίστακτης παραεξουσίας (ολιγαρχίας), που αναλαμβάνουν το...καλαμαρίστικο έργο της έντεχνης μονοπωλήσεως ιδε­ών, αρχών, σκέψεων, λύσεων στα πάσης φύσεως προβλήματα, δηλαδή της μονοπωλήσεως της Δημοκρατίας.

.Συνεργοί απάτης, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως δεν έχει σημασία, σε βάρος του λαού μέσα από δημοσιογραφικά τεχνάσματα και λογοποιικές ε­πινοήσεις, στοιχεία που αποτελούν κριτήρια αξιολογήσεως των «δημοσιο­γραφικών ικανοτήτων» τους. Ό,τι άλλο λέγεται για την δημοσιογραφική ε­λευθερία είναι παραμύθια για αλλοτινές εποχές.

Έτσι, οι πολίτες «διαφωτιζόμενοι» καθημερινώς και στερούμενοι άλ­λων πηγών πληροφορήσεως, πλην των δημοκρατικών, αυνανίζονται πολιτικώς και ηθικώς, μπρο­στά στον ψεύτικο καθρέπτη της δημοκρατικής «αντικειμενικότητος» και μετά την πλύση εγκεφάλου κοκκορεύονται ότι είναι γνώστες των προβλη­μάτων, ενίοτε και της αληθείας(!!!) ενώ ουσιαστικά στερούνται κάθε ίχνους αληθούς γνώσεως και πραγματικού περιεχομένου των γεγονότων/πληροφοριών.

Εάν εισχωρήσουμε στα ενδότερα της αδελφότητος του Τύπου θα διακρίνουμε γνωστούς και άγνωστους κουφολόγους, εξ επαγγέλματος αλείτες (παραπλανητές), απίθανους κρανοποιούς (αυτοπροβαλλόμενους ως σπουδαίους), αποτυχημένους φιλολόγους / ψευδοφιλοσόφους, όψιμους γλωσσολόγους, γνωστούς και αγνώστους λειχήνορες της εξουσίας, καιροσκόπους, απαλλαγέντες της στρατεύσεως, και λοιπούς μόνιμους τοποτηρητές και ωτακουστές του Συ­στήματος.

Φυσικά είναι αφελές να περιμένει κανείς να ανακαλύψει τους ανω­τέρω διαχειριστές/διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μέσα από επίσημα κείμενα, έγγραφα ή καταδικαστικές αποφάσεις, διότι αυτοί είναι οι έμμισθοι υ­πηρέτες του συστήματος και έχουν πλήρη κάλυψη και προστασία.

Είναι γνωστές οι «αδυναμίες» της δημοκρατικής δικαιοσύ­νης, που εγκλείει στις φυλακές τολμηρούς και έντιμους αγωνιστές άμα γίνο­νται «επικίνδυνοι» για την δημοκρατία ή «χαλάνε την πιάτσα» στους ερέτες του διεθνούς ολιγαρχικού Συνδικάτου. Αδυνατεί, όμως και συναντά εμπόδια στις προσπάθειες για σύλληψη ή έκτιση της ποινής στις φυλακές, μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, παρανομούντων μισθοφόρων του Συστήματος, πολι­τικών τρομοκρατών και άλλων εγκληματιών, όπως εκείνων που δολοφόνησαν τον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια, στις 19 Ιουλίου 2010.

«Εξουσία και δημοσιογραφία συνυπάρχουν ανέκαθεν. Η μεταξύ τους όσμωση συνεπώς ήταν πάντοτε αναπόφευκτη και ως ένα σημείο θεμι­τή. Ο κανόνας έθετε την δημοσιογραφία απέναντι στην εξουσία έτσι ώστε να εξυπηρετείται το κοινό συμφέρον της χώρας και καμμιά φορά να βελ­τιώνεται υπό τον έλεγχο η πολιτική. Να μην ξεσαλώνει τουλάχιστον. Τώρα ο κανόνας έχει ανατραπεί. Και επικρατεί ξεσάλωμα γενικό. Ως γνωστόν, τα διαβόητα «διαπλεκόμενα» κυβερνούν. Πανθομολογούμενα και παρά ταύτα ακλόνητα».10  

Παρατίθεται κατωτέρω ένα από τα από τα 2.500 έγγραφα που αποκάλυψαν τα DCLeaks (αντίστοιχα των Wikileaks) και περιγράφουν ακριβώς πόσα ελληνικά ΜΜΕ αγοράστηκαν από τον Τζόρτζ Σόρος για να υποστηρίξουν το ουκρανικό πραξικόπημα το 2014!

Πραγματική δυσωδία από τις αποκαλύψεις για πληρωμή 6 ελληνικών εφημερίδων, 10 ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και 6 ενημερωτικών ιστοσελίδων, οι οποίοι λειτούργησαν ως πράκτορες του μεγαλοεπενδυτή και χρηματοδότη όλων των «βρώμικων καταστάσεων», Ταλμουδιστή Ιουδαίο Τζορτζ Σόρρος!

Ποιοι ήταν οι αποδέκτες των δωροδοκιών δεν αναφέρεται, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να αποκαλυφθεί: Με εξαίρεση το pronews.gr, όλοι οι άλλοι διαδικτυακοί ενημερωτικοί ιστότοποι της πρώτης πεντάδας επισκεψιμότητας στήριξαν φανατικά την ουκρανική "επανάσταση"! Και φυσικά όλα τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια.

Για όλους αυτούς, ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Β. Γιανουκόβιτς, ήταν "δικτάτορας που έπρεπε να ανατραπεί"!

Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα, μια χώρα που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Σόρος και την ΜΚΟ του, ήταν η Ουκρανία και σύμφωνα με τα έγγραφα που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο, ο εκατομμυριούχος χρηματοδότησε ελληνικά ΜΜΕ, προκειμένου να υποστηρίξουν τα σχέδια και την ρητορική του, αναφορικά με την Ουκρανία, αλλά την ίδια ώρα να γυρίσουν τις πλάτες τους στην Ρωσία.

Το «Zerohedge» κάνει λόγο για μια «καλά χρηματοδοτούμενη και ενορχηστρωμένη εκστρατεία σπίλωσης» και τονίζει πως όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Σόρος είχε βαθιά ανάμειξη στις διαμαρτυρίες στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου το 2014 και το βίαιο πραξικόπημα στην Ουκρανία. 

Όπως προκύπτει από τα DC Leaks, ο Ιουδαίος επενδυτής και οι «μη κερδοσκοπικές οργανώσεις του», εργάζονταν με σκοπό να ασκήσουν πιέσεις σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως προκειμένου να υποστηρίξουν τις απόψεις του όσον αφορά στο Ευρω-Μαϊντάν (το κίνημα της Πλατείας στο Κίεβο), αλλά και για να αποσύρουν την όποια υποστήριξή τους προς την Ρωσία.

Σε ένα από τα έγγραφα, λοιπόν, που έχει τίτλο: «Πρωτοβουλία Ανοικτής Κοινωνίας για την Ευρώπη (OSIFE), χαρτογραφώντας την συζήτηση για την Ουκρανία στην Ελλάδα, «Ουκρανία και Ευρώπη-Ελλάδα-Ουκρανία χαρτογράφηση συζήτηση greece.docx», αναφέρεται πως ο Σόρος προσφέρει αμοιβή 6.500 δολαρίων σε έναν «σύμβουλο» προκειμένου να εργαστεί για εκείνον για 15 ημέρες!!!

Ο Μ. Τσιμιτάκης, δημοσιογράφος της "Αυγής" και υπεύθυνος για την επικοινωνία του πρωθυπουργού, πήρε επίσης λεφτά από το ίδρυμα του φιλοσκοπιανού δισεκατομυριούχου για έκθεση σχετικά με την θέση της Ελλάδας έναντι Ουκρανίας-Ρωσίας. O ίδιος παραδέχτηκε το γεγονός και είπε ότι "δεν βλέπει κάτι κακό". 

Ο καθηγητής Πανεπιστημίου Γιάννης Καρράς, που δαπανά τον χρόνο του μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας και επίσης συνεργάστηκε και εξακολουθεί να συνεργάζεται με το ίδρυμα Open Society που ανήκει στον επιχειρηματία Τζορτζ Σόρος, μύησε τον Μ.Τσιμιτάκη στο πρακτοριλίκι της ομάδας Σόρος.11

Τα αποδεικτικά έγγραφα της διαπλοκής που αφορούν στην Ελλάδα:

Συνεχίζεται

---

1 Η διαπλοκή του Τύπου και της πολιτικής, εφ. Καθημερινή, 17 Μαρτίου 1996.

2 Θεοδωρακάκης Ιωάννης, Εφ. Αδέσμευτος Τύπος, 4/6/1995, σ. 9.

3 Θ. Παπακωνσταντίνου, Η Παθολογία της Δημοκρατίας, σ. 99.

4 Η Ρόη Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Κοινωνιολογία, Πολιτικές Επιστήμες και Αγροτική Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης της Γερμανίας, από το οποίο έλαβε το δίπλωμά της. Συνέχισε τις σπουδές της στο ίδιο Πανεπιστήμιο και έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στην Κοινωνιολογία. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει διδάξει επίσης στο Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου του Αιγαίου. Επίσης εργάστηκε στο Υπουργείο Έρευνας και Τεχνολογίας ως υπεύθυνη του τομέα Κοινωνικών Επιστημών και στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών ως ερευνήτρια.

5 Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου, Υπεύθυνος συντάξεως: Σπύρος Μοσκόβου, www.dw-world.de, αναδημοσίευση: tiresias-press.blogspot.com.

--tvxs.gr/.../η-διαπλοκή-και-οι-ευθύνες-των-μμε-για-την-ελληνική-κρίση-του-kai-stritm

--http://citypress-gr.blogspot.com/2010/ 07/ blog-post_1938.html 

--https://olympia.gr/2010/08/03/statbank/.

6 www.analyst.gr/2015/06/09/diaploki-kai-mme/

7 Udo Ulfkotte (born 20 January 1960) is a German journalist. He was formerly an assistant editor for the German main daily newspaper, Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ). Ulfkotte studied jurisprudence and politics at Freiburg and London. Between 1986 and 1998 Ulfkotte lived predominantly in Iraq, Iran, Afghanistan, Saudi Arabia, Oman, United Arab Emirates, Egypt and Jordan. Ulfkotte was on the staff of the Konrad Adenauer Foundation from 1999 to 2003. He won the civic prize of the Annette Barthelt Foundation in 2003.

8 Bought Journalists. How Politicians, Intelligence and High Finance Control German's Mass Media. Kopp, Rottenburg am Neckar 2014, ISBN 978-3-8644-5143-0

9 Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου, Υπεύθυνος σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου

www.dw-world.de, αναδημοσίευση : tiresias-press.blogspot.com. 

10 Νίκος Μέρτζος, Εφ. Αδέσμευτος Τύπος, 22 Ιανουαρίου1997.

11 Εμπλέκουν σύμβουλο του Μαξίμου με τον Σόρος κατά Ρωσίας, Εφημ. Πρώτο Θέμα, Νεφέλη Λυγερού 22/08/201606:21 22/08/201616:15  (upd) 136