Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 30ο

        ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

10. ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

α. Τα πολιτικά κόμματα στην μετεπαναστατική (1821) Ελλάδα.

Ο Πολυκομματισμός δεν αποτελεί το λογικό προϊόν της λεγομένης πολιτικής ελευθερίας, τυπικά παρούσης αλλά ουσιαστικά απούσης από το σκηνικό του δημοκρατικού πολιτικού βίου, αλλά την «λογική» ενδιάμεση «ασφαλιστική αλυσίδα» μεταξύ αντιδημοκρατικής φεουδοβουλευτικής εξουσίας και προνομίων της οικονομικής ολιγαρχίας.

Τα κόμματα της ψευδώνυμης Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση τα λειτουργήσαντα και λειτουργούντα στην μετεπαναστατική Ελλάδα (μετά την επανάστα­ση του 1821) είναι:

-Δημιουργήματα του σκοτεινού εγκεφάλου του  Ιουδαίου (Jew), ο οποίος με την ασυλλήπτου μεγέθους δύναμη του χρήματος, το πρόσχημα της πολιτικής ελευθερίας και της ποικιλίας των πολιτικών ιδε­ών, διατηρεί μονίμως κατατεμαχισμένο το πολιτικό και εθνικό δυναμικό των λαών, έρμαιο των ιδικών του αρπακτικών διαθέσεων.

«Η διαίρεσις του λαού εις κόμματα τους έχει φέρει όλους εις την διάθεσίν μας, διότι δια να υποστηρίζη κανείς μίαν πάλην ανταγωνισμού, χρειάζεται χρήμα,το δε χρήμα ευρίσκεται εις χείρας μας» (Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών, κεφ. 9ον).

-Εξωραϊσθέντα και «αναζωογονηθέντα» από ξένα κέντρα αποφάσεως, «πολιτικά απόβλητα» του μεσαιωνικού φεουδαρχισμού, του ιεροεξεταστικού ελιτι­σμού, και του Ελληνομάχου κοτζαμπασισμού, μεταφυτευθέντα με προσχεδιασμένες συνωμοτικές διεργασίες, στο παρθένο πολιτικόν έδαφος της μετεπαναστατικής (1821) Ελλάδος.

Οι συνωμοτικές διεργασίες κορυφώθηκαν με τον μύθον της λεγομένης επαναστάσεως της «3ης Σεπτεμβρίου 1843», ανάλογον με εκείνον της γαλλικής Επαναστάσεως. Το 1843 εγκαθιδρύθηκε ο ξενοκίνητος τρικομματισμός στην Ελεύθερη Ελλάδα, επεβλήθη το ….δημοκρατικό «Σύνταγμα», μετά από μία προσχεδιασμένη ανταρσία μιας χούφτας επίορκων αξιωματικών και στρατιωτών, συνεπικουρούμενων από ομάδες παράνομων, περιθωριακών και ποινικών καταδίκων που είχαν απελευθερωθεί από τις φυλακές των Αθηνών.

Αυτή την αντεθνική «εξέγερση»/ανταρσία ονόμασαν οι άθλιοι «Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου».

Οι συνωμοσίες για την επιβολή συντάγματος ξεκίνησαν όταν οι πολιτικές φιλοδοξίες των αρχηγών των τριών Ελλαδικών πολιτικών κομμάτων της εποχής (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) συνάντησαν την δυσαρέσκεια της Αγγλίας για τις αλυτρωτικές προσπάθειες του Όθωνα να αποσταθεροποιήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αποτελεί ψεύδος ότι η ενέργεια της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, υπήρξε "Επανάσταση κατά της απολυταρχίας του Όθωνα".. είτε από αφέλεια, είτε από ραδιουργία και σκόπιμη προπαγάνδα.

Αν και η «Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843» θα αποτελέσει θέμα ιδαιτέρας μελλοντικής αναλύσεως, παραθέτομεν μέρος των αποδεικτικών στοιχείων του μύθου που οι εγκάθετοι του Συστήματος ονόμασαν «Επανάσταση του λαού κατά της απολυταρχίας του Όθωνος».1

-"Παρά την βραχεία ανάπαυλα χάρη στο γάμο του Βασιλέως με την Αμαλία, η πρωθυπουργοποίηση του Ρούντχαρτ προκάλεσε νέες διενέξεις, με ραδιουργίες Αγγλίας και Γαλλίας, και τελικά ο Ανώτατος Άρχοντας αναγκάστηκε, για να εξευμενίσει το Λονδίνο, να αναθέσει την πρωθυπουργία, στο δικό της "όργανο": τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Οι αντίθετοι ξεσπάθωσαν, μετά από ένα τρίμηνο ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε, τον διαδέχθηκε ο ίδιος ο Όθωνας, αλλά οι (πάντοτε) δυσαρεστημένοι με επικεφαλής τον Ανδρέα Λόντο, τον ανικανοποίητον βαθμολογικά Δημήτριο Καλλέργη και διαφόρους στρατιωτικούς κινήθηκαν για την ανατροπή του μοναρχικού πολιτεύματος. Φυσικά δεν ήταν το Σύνταγμα εκείνο που τους απασχολούσε, αλλά η απόκτηση μεγαλύτερης εξουσίας εις βάρος των δικαιοδοσιών και αρμοδιοτήτων του Ηγεμόνα-με τον λαό αμέτοχο και αδιάφορο." (Κων/νος Μπαρμπής, "Τσακάλια και ύαινες της Ελληνικής πολιτικής", Α΄ Τόμος).

-Πίσω από την ενέργεια της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 κρυβόταν ο πρεσβευτής της Αγγλίας Λάϊονς συνεπικουρούμενος πλήρως και παντοιοτρόπως από τον πρέσβη της Γαλλίας. Οι δύο πρέσβεις είχαν σχηματίσει συνασπισμό κατά του Όθωνα και όταν έκριναν ότι οι μη προβλέψιμες εξελίξεις σε περίπτωση αποχώρησης ή παραίτησης του Βασιλέως, θα ήταν περισσότερο επικίνδυνες για τα συμφέροντα των χωρών τους από την παραμονή του, θα χρησιμοποιήσουν το Σύνταγμα με ψαλιδισμένες τις εξουσίες του για να τον προστατεύσουν.

Ας σημειωθεί πως, ο φιλέλληνας πατέρας του Όθωνος, Βασιλεύς της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α΄ υπέβαλλε ως όρο για να έλθει να βασιλεύσει ο δευτερότοκος γιος του Όθων στην Ελλάδα την μη παραχώρηση Συντάγματος! 

-Την νύκτα της 2ας προς 3ην Σεπτεμβρίου 1843 ο Συνταγματάρχης Ιππικού Καλλέργης επιθεωρεί την μονάδα του. Μετά τους έδωσε την διαταγή να βαδίσουν στην πρωτεύουσα και να στρατοπεδεύσουν έμπροσθεν των ανακτόρων, ενώ έδωσε διαταγή να ανοίξει η φυλακή του Μεντρεσέ και να ελευθερωθούν οι κρατούμενοι. 

Η πορεία της στρατιωτικής φάλαγγας έλαβε χώρα μέσα στην νύχτα εν μέσω τυμπανοκρουσιών και σαλπισμάτων. Έντρομοι και έκπληκτοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας στέκονταν στους γύρω δρόμους. Συχνά οι στρατιώτες τους φώναζαν «Ζήτω το σύνταγμα!» και αυτοί ανταπαντούσαν επαναλαμβάνοντας την ιαχή. Η μονάδα του Καλλέργη παρατάχθηκε μπροστά στο παλάτι και ο Όθων ρώτησε τι υποδηλώνει το κίνημά τους. Ο Καλλέργης αποκρίθηκε ότι: Ο λαός και ο στρατός ζητούν σύνταγμα.

Ο Όθων απάντησε ζητώντας να διαλυθούν ησύχως και θα φρόντιζε για το αίτημα τους, αλλά ο Καλλέργης αρνήθηκε. Με το πρώτο φως της μέρας ο Καλλέργης συνέλαβε όλους τους υπουργούς, ενώ οι ιππείς του συνωθούσαν πολίτες με την βία προς τον χώρο έμπροσθεν των ανακτόρων που είχαν στρατοπεδεύσει οι «επαναστάται» και ήδη είχε δημιουργηθεί μια οχλαγωγία ενός πλήθους στρατιωτών, πολιτικών, φυλακισμένων που απελευθερώθηκαν από τα κοντινά κρατητήρια μετά την κατάλυση της χωροφυλακής, περιέργων που ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει.

Με εξαίρεση τον αγωνιστή Ιωάννη Μακρυγιάννη που ελαυνόταν από αγνά κίνητρα, την δήθεν «επανάσταση» αποτελούσαν φυλακισμένοι, περιτρίμματα της αγοράς (ΣΣ: Περιτρίμματα: Καθάρματα, αποβράσματα), στρατιώτες της μονάδας του Καλλέργη και ελάχιστος αριθμός πολιτών, φυγόδικοι, απατεώνες, πόρνες και κλέφτες.

Πηγή: Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Γεωργίου Ασπρέα, εκδ. «Χρήσιμα Βιβλία», σ.163-164.

 Τα απόβλητα αυτά, των οποίων η μεταφύτευση έγινε χωρίς την έγκριση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, μετεσχηματίσθησαν σε ξενόφερτα και δουλοπρεπή κόμματα. Από τότε  μέχρι των ημερών μας, συντηρούνται ως «ζωογόνο» λίπασμα της πολιτικής ζωής, με τους ψευδεπίγραφους μηχανισμούς των λε­γομένων «Φιλελευθέρων ή Συνταγματικών θεσμών».

«Από την αρχήν (αμέσως μετά την επανάσταση του 1821) τα Ελλη­νικά κόμματα βαπτίζονται ξενικά και παίζουν το παιγνίδι των εσωτερικών αντιθέσεων του ξένου κυριάρχου. Γίνονται τα όργανα της ξενικής επιρ­ροής και μεταφοράς του διεθνούς πολιτικού ανταγωνισμού επί Ελληνι­κού εδάφους. Οι στόχοι των κομμάτων ως επί το πλείστον χαράσσονται έξω από την Ελλάδα, τόσον μάλιστα που να σχηματίζει κανείς την εντύπω­ση ότι οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα λαμβάνουν χώραν ερήμην των Ελλήνων ...Από πλευράς επιδιώξεων κινούνται σε ένα λαβύρινθο ιδεολο­γικής ταυτολογίας χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους...

Επειδή τα κόμματα δεν σχηματίσθηκαν ως επιστέγασμα ενδογενών κινημάτων και αποκυήματα Ελληνικών ωδίνων, αλλά ως υποσυστήματα της κυριαρχούσης αστικής ιδεολογίας θα καθίστανται φορείς του πολιτικού με­τασχηματισμού της κοινωνίας εκ των άνω. Δεδομένου δε ότι το αρχικό ιδε­ολογικό περίβλημά τους σχηματίζεται έξω από την Ελλάδα, θα διαμορφώ­νουν την πολιτική ζωή μέσα σε προδιαγεγραμμένα σχήματα, που μεταφυ­τεύονται ως «πρώτη ύλη» στο εσωτερικό, διαμορφώνοντας ανάλογα τον νε­οελληνικό πολιτικό βίο μέσα στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο, χωρίς να λείπουν βέβαια και τα υπερκαλυπτόμένα ενδογενή στοιχεία».2

-Φανερές ή συγκεκαλυμμένες διαχειριστικές συντεχνίες ατόμων ή ομάδων, ακορέστως πλεονεκτών, συνεταιριζομένων ρητώς ή σιωπηρώς όπως:

.Κυριαρχήσουν επί του πολιτικού/κοινωνικού πεδίου της χώρας.

.Λεηλατήσουν τα οικονομικά κεκτημένα του λαού.

.Διασφαλίσουν την διανομήν των «λαφύρων» και την ακώλυτη α­πόλαυση των προνομίων της εξουσίας.

.Καταστήσουν τον λαόν δεσμώτην, δίκην στρατιωτικού αιχμαλώτου, προς ίδιον όφελος, προς το συμφέρον των αλλογενών εντολοδοτών τους ή προς όφελος αμφοτέρων.

«Τα πολιτκά κόμματα κατέστησαν πολιτικά καπετανάτα. Έχουν πολλήν την ομοιότητα προς τα στρατιωτικά καπετανάτα των προ της επαναστάσεως χρόνων. Η κυβέρνησις του Ελληνικού κράτους θεωρείται το πο­λυφίλητο αρματωλίκι προς κατάληψιν του οποίου νυχθημερόν εργάζονται και συνομωτούν οι πολιτικοί καπεταναίοι».3

-Οργανισμοί υποστηλώσεως και συντηρήσεως του Συστήματος, οι οποίοι:

.Ιδρύονται από φαιδρούς πολιτικάντηδες, όψιμους «εθνοσωτήρες» (κατά κανόνα τροφίμους, μαθητευομένους ή ελεγχομένους από τεκτονι­κές στοές, Ιουδαιοκρατούμενους «ανθρωπιστικούς» Οργανισμούς/Οικονομικά διεθνιστικά Ιδρύματα, Νεοεποχήτικες Λέσχες και Οργανώσεις, Αιρετικά, αλλόδοξα ή παραθρησκευτικά Συνδικάτα, Ξένες Μυστικές υπηρεσίες), χωρίς ποτέ να ερωτηθεί ο λαός, εάν επιθυμεί τέτοιου είδους εκπροσώπηση.

.Επιβάλλονται ως θεσμοί, εις την δια «δημοκρατικής» εγχειρήσεως διαφοροποιηθείσα λαϊκή συνείδηση, με την υπερδύναμη του χρήματος που κατέχει μο­νοπωλιακώς η εξουσία και τα παραεξουσιαστικά όργανά της.

.Αιχμαλωτίζουν τον εγκέφαλο των πολιτών σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και η θρησκευτική πίστις να υποβαθμίζεται, περιθωριοποιείται και λησμονείται μέσα στην δίνη του κομματισμού.

.Αποκτούν τίτλους νομιμότητος από τα άρθρα του κατα­σκευάσματος που ονομάζουν Συνταγματικό Χάρτη, ο οποίος έχει αντικατα­στήσει, βιαίως και εγωθεσκελικώς, το Σύνταγμα των Συνταγμάτων, τον Τέ­λειο και Αλάθητο Λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο της Αλήθειας, της Ει­ρήνης και της Δικαιοσύνης, την Αγία Γραφή.

Αλλά «Ουαί εις τους μεταβάλλοντας το δίκαιον εις δηλητήριον και τους απορρίπτοντας την δικαιοσύνην εις την γην» (Αμώς, 5/6-7 και 6/12-14).

.Ευνουχίζουν την ενιαία πολιτική συνείδηση του λαού, αδρανοποιούν τις αρετές του Γένους και παγιοποιούν την πίστη των πολιτών σ’ αυτό (κόμ­μα) ως να επρόκειτο περί νέας «μεγάλης ιδέας του Έθνους».

.Μετασχηματίζουν την υπόσταση και την ποιοτική σύνθεση της κοινωνίας σε αριθμητικές σχέσεις και πολτοποιημένες ποσοτικές αναλογίες.

.Επισωρεύουν ετσιθελικά στους ήδη βεβαρυμένους ώμους του λα­ού, τις δικές τους τεκτονικές δομές, φιμώνοντας ταυτόχρονα κάθε φωνή δια­μαρτυρίας και εναντιώσεως σε αυτά (κόμματα).

.Μονοπωλούν χωρίς αντίπαλο τις έννοιες της ελευθερίας, της τάξεως, της δικαιοσύνης, της πατρίδος, της Ιστορίας, της παραδόσεως, της θρη­σκείας, τις οποίες μεταμορφώνουν Οβιδιακά σε παγκόσμια αδελφότητα, ανεξιθρησκεία, κοσμοπολιτισμό, αγαπολογία, ανθρωπισμό/ουμανισμό, φιλειρηνισμό, εκσυγχρονισμό.

.Διώκουν με μανία αφηνιασμένου ταύρου, κάθε άτομο του οποίου σκοπός ζωής είναι ο αγών για την Ορθόδοξη πίστη και το Έθνος.

-Νομιμοποιημένες αφετήριες βάσεις της πολιτικής Καμόρρα των αφνειών (πλουσίων, ευκατάστατων), για σπορά πολιτικών μικροβίων, κοινωνικών ζιζανίων και διχαστικών ιδεών.

-Θερμοκοιτίδες νεοφεουδαρχίσκων και εκτροφεία νεοκαισαρίσκων.  

-Πολιτικά θερμοκήπια διαπλοκής-αθέμιτων συναλλαγών,

«Δεν μπορεί να λειτουργήσει η Δ. όταν ένα κόμμα είναι σε θέση να δαπανά για τις εκλογές εκατοντάδες εκατομμυρίων δραχμών ή ένας υπο­ψήφιος, με το άθλιο σύστημα των σταυρών προτιμήσεως, είναι σε θέση να δαπανήσει για την εκλογή του δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών. Αυτά έγι­ναν και στις τελευταίες και στις προτελευταίες εκλογές. Έτσι η πολιτική κα­ταντά να είναι προνόμιο των πλουσίων η των πολιτικών που συναλλάσσο­νται με ύποπτες πηγές χρηματοδοτήσεως».4                                                     

β. Πολυκομματισμός- Πολιτικές ιδεολογίες και πολιτική συνείδηση των πολιτών.   

Όλα τα κόμματα του Ελλαδικού και παγκόσμιου δημοκρατικού κα­τεστημένου, δεν εκφράζουν τίποτε άλλο παρά την αυθαίρετη πολιτική ιδιο­κτησία μιας ασήμαντης μερίδος του λαού (ελαχίστων οικογενειών παλαιών και νέων πλουτοκρατών), η οποία μεταβιβάζεται κληρονομικά σαν φέουδο ή βασιλική κληρονομική εξουσία από γενεά σε γενεά, στους στυγνούς νεοτυράννους της πολιτικής, βασανίζοντες και εξαπατώντες άτομα, ομάδες και λαούς.

«Στον πολιτικό αγώνα οι υποψήφιοι ακολουθούν μια συγκεκριμένη τακτική. Ό κάθε βουλευτής χρειάζεται ένα κόμμα να τού συμπαρασταθεί. Βρίσκει λοιπόν μια ομάδα φίλων του και τους πείθει να τον ψηφίσουν. Για να έχει μεγαλύτερη δύναμη βρίσκει μερικούς πλούσιους που τους λέει ότι πρέπει να γίνουν επικεφαλής για να διευθύνουν την κοινή γνώμη. Οι υπογραφές των πλουσίων επηρεάζουν κι άλλους κι έτσι σχηματίζεται η επιτροπή του κόμματος. Σ’ αυτό το κόμμα υπάρχουν φιλόδοξοι και χαζοί με πολλές αξιώσεις.

Οι χαζοί βοηθούν τούς φιλόδοξους να ανέβουν. Το κόμμα είναι ανοικτό για όλους και το μόνο προσόν που απαιτεί από τον υποψήφιο είναι να μιλά δυνατά και συχνά για να προκαλεί την προσοχή. Κάποιος πού μιλά δυνατά, άσχετο για ποιο θέμα, επιβάλλεται στον κόσμο.

Στη συγκέντρωση ακούγονται λόγια παχιά, δυνατά και ο κάθε άνθρωπος παίρνει στα σοβαρά τα συνταγματικά του δικαιώματα και θέλει να δει από κοντά τον άνθρωπο που θα τον εκπροσωπήσει. Μα ακόμα κι’ αν δεν τον ψηφίσει, πάλι το ίδιο θα ‘ναι μια και θα εκλεγεί βουλευτής αυτός που συγκεντρώνει τους περισσότερους ψήφους από τους αδιάφορους, τους χαζούς.

Έτσι, ενώ ο βουλευτής πρέπει να είναι άξιος για την θέση και άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι συχνά το αντίθετο. Ο πιο θρασύς κερδίζει κι όχι ο ικανότερος…

Στην καλύτερη περίπτωση ο υποψήφιος μπορεί να είναι καλός και ικανός, μα δε θα είναι ποτέ καλός σαν χαρακτήρας γιατί οι άνθρωποι καλού χαρακτήρα είναι σπάνιοι.

Ο πολιτικός αυτός υποκρινόμενος και βοηθούμενος από τους υποστηρικτές του κατόρθωσε να πάρει την θέση που ήθελε. Τι θα κάνει από δω και πέρα; Έχει δυνατή προσωπικότητα; Ή θα κάνει δικό του κόμμα από τώρα ή θα ενωθεί με κάποιο άλλο. Αν έχει θέληση θα γίνει αρχηγός κόμματος, χωρίς να ‘χει εξυπνάδα, μεγαλοφυΐα ή φαντασία.

Η ρητορική δεινότητα είναι το ισχυρότερο προσόν του μεγάλου άντρα. Μπορεί να ‘ναι ένας μεγάλος και τρανός, στρατηγός, ποιητής και να μην  έχει το χάρισμα του λόγου και άλλος να έχει το χάρισμα του λόγου και να μην έχει τίποτα άλλο το εξαιρετικό….

Τί είναι όμως το κόμμα; Μια συγκέντρωση ανθρώπων που έχουν κοινές απόψεις και τις κάνουν νόμους, θέλοντας να κυβερνήσουν την χώρα. Στην θεωρία είναι έτσι, μα πρακτικά κανένα μεγάλο κόμμα δεν έχει ενιαίο σύνδεσμο, παρά αποτελείται από μικρές ομάδες που συμφωνούν για την πολιτική ζωή τού τόπου.

Τα μεγάλα κόμματα δημιουργούνται πάντα υπό την καθοδήγηση μιας ισχυρής και φιλόδοξης προσωπικότητας. Αυτή είναι ή σύνθεση τού πολιτικού ψεύδους».5

Στα πολυκομματικά καθεστώτα:

.Υπάρχει σε διαρκής εξέλιξη, ένας άνισος και ανελέητος κομματικός α­νταγωνισμός από τον οποίον καμμία πολιτική κίνηση δεν επιζεί, εάν δεν έ­χει κεφάλαια λειτουργίας και συντηρήσεως του οργανωτικού μηχανισμού της, εάν δεν κατέχει τίτλους «δημοκρατικής» κυριότητος και εάν δεν διαθέ­τει ισχυρά καπιταλιστικά αντιστηρίγματα (στο εσωτερικό και εξωτερικό) ή πηγές παρακρατικής/παραφορολογικής χρηματοδοτήσεως.

.Τα πάντα αντιμετωπίζονται με το πρίσμα του κομματικού αυταρχισμού, του φατριαστικού καιροσκοπισμού και της μονοπωλήσεως των πά­ντων από τους δήθεν δημούχους (προστάτες του λαού).

«Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν την παράδοση της Ελ­ληνικής πολιτικής. Καιροσκοπούν, δημαγωγούν και ενεργούν με μόνο κρι­τήριο το κομματικό συμφέρον. Είναι φανερό πως ο πολίτης σ’ αυτή την δια­μάχη είναι απλώς αριθμός ψήφου».6

Αφού λοιπόν η Δ. δεν παρέχει άλλα «νόμιμα» περιθώρια στους πολί­τες για προβολή των πολιτικών ιδεών τους, οι τελευταίοι αναγκάζονται εκ των πραγμάτων, να προσδένωνται στο άρμα κάποιου από τα υπάρχοντα «δη­μοκρατικά» κόμματα, μετατρεπόμενοι έτσι σε εκούσιους ή ακούσιους πολι­τικούς εντεσιουργούς (υπό ζυγόν/εν σαγή εργαζομένους).

Ο διατυμπανιζόμενος πολυκομματισμός υπάρχει μόνον στους τύ­πους. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα απίθανο δικομματικό παιγνίδι με ωρισμένες θεατρινίστικες παραλλαγές, χωρίς ή με την σύμπραξη μικροτέρων «νωτοφόρων» κομμάτων, που καταλήγει πάντοτε μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις, στο φαυλεπίφαυλο μονοκομματικό καθεστώς και στην πλήρη κομματικοποίηση της κρατικής μηχανής.

Πρόσφατα παραδείγματα, για την Ελληνική πραγματικότητα:

1/ Η «γαλάζια» απο­χουντοποίηση/πογκρόμ των «χουντικών» της μεταπολιτεύσεως του 1974 με παράλληλη εισβολή στον κρατικόν μηχανισμόν, εκ δεξιών μεν, των «αγωνιστών διωχθέντων από την δικτατορίαν», εξ αριστερών δε των νομιμοποιηθέντων και μέχρι χθες παρανόμων, ερυθρών αμετανόητων Σταλινικών (ΚΚΕ),  

2/ Η εισβολή σε κάθε θεσμικό τομέα, στις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και κάθε πτυχή της κοινωνίας, των γενειοφόρων σοσια-ληστών πρασινοφρουρών, μετά τις εκλογές του 1981 και

3/ Η μνημονιακή ασύμβατη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετά τις εκλογές του 2015, και η έφοδος των νεομπλολσεβίκικων ταγμάτων του νεοσυγκροτηθέντος ροζ κομματικού στρατού, των αναρχικών, αθέων, διεθνιστών, αντιχριστιανών σε συνεργασία με τους πατριδοκάπηλους ψευτοεθνικόφρονες.

Ακριβώς με την έναρξη οικοδομήσεως του κομματικού κράτους και παρακράτους, αρχίζει και η συσσώρευση των δεινών της πολιτείας.

Κάθε κόμμα στην προσπάθειά του να επηρεάσει τις μάζες, τείνει να δημιουργήσει την εντύπωση στον λαό ότι είναι ο μοναδικός ερμηνευτής της ορθής δημοκρατίας, ο μοναδικός εγγυητής της ελευθερίας, ρίπτοντας λάσπη στα άλλα κόμματα τα οποία κατηγορεί για στείρα αντίληψη των πραγμάτων, ανευθυνότητα, αντισυνταγματικότητα, τραμπουκισμούς, λεονταρισμούς, λαϊκισμούς και ενίοτε για αντεθνικές κωλυσιεργίες.

Καθημερινά παρατηρούμε αυτού του είδους τους πολιτικούς αντα­γωνισμούς για επικράτηση των απόψεων του κόμματος. Ενώπιον των οργα­νωμένων κομματικών συμφερόντων και υπό τις ραψωδίες απατηλών συν­θημάτων όπως: «Για καλύτερες ημέρες», «Νέα εποχή», « Η ελπίδα έρχεται», «ο λαός στην εξου­σία», «αλλαγή πορείας», «πλεύση ελευθερίας», κλπ, καταθάπτεται κάθε ηθική και ευγενής ιδέα με πρώτη την ιδέα της πα­τρίδας η οποία όχι μόνο διαστρέφεται αλλά και διασύρεται.

Το πολιτικό κατεστημένο για να συντηρεί την παρουσία του στην πολιτική ζωή, για να διασφαλίζει τα συμφέροντά του και να διαιωνίζει την τυ­ραννία του στον λαό, έπλασε τον μύθο του δεξιού-κεντρώου-αριστερού (με όλες τις «ποικιλίες» και παραλλαγές των παραπάνω όρων).

Δεν αντιλαμβάνονται άραγε οι πολίτες ότι τα κόμματα τους εξαπα­τούν και ότι η διάκριση αυτή καθώς και όλες οι παραλλαγές της είναι τε­χνητή, αφύσικη και εξυπηρετεί αλλοτρίους σκοπούς;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι η μοναδική διάκριση μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας, όπως για παράδειγμα της Ελληνικής, είναι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ και ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ ή ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, Έλληνες πολίτες και Έλληνες ιδιώτες ή μέτοικοι και ΟΧΙ συντηρητικοί, κεντρώοι, αριστεροί, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, κομμουνι­στές, κλπ.;

Ασφαλώς ναι! Αλλά τι είναι σε θέση να κάνουν οι πολίτες μόνοι τους; Τίποτε απολύτως.

Και αυτό διότι, ο εκτρωματικός μηχανισμός του πο­λυκομματικού κατεστημένου, τους επιβάλλει ψυχολογικώς και τους υποχρε­ώνει νομικώς να προσέρχωνται αγεληδόν στις εκλογικές κάλπες, αφού  τους φορτίζει συναισθηματικώς, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να συγκεντρώνονται «αυθόρμητα» στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, παρά το γεγονός ότι η συ­ντριπτική πλειοψηφία του λαού (σύμφωνα με σφυγμομετρήσεις από το 1996/97 μέχρι σήμερα), δεν εμπιστεύεται τα κόμματα και αμφισβητεί σοβαρώτατα την α­ξιοπιστία των αρχηγών τους.

Ενδεικτικώς παρουσιάζουμε κατωτέρω την δημοσκόπηση της εταιρείας Public Issue του Νοε. 2014:

 «Ο απλός Έλληνας ψηφοφόρος νοιώθει προδομένος. Για να μην α­κούει τις φωνές των σειρήνων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κλείνει τα αυτιά του και δεν ακούει τίποτα. Νοιώθει ότι τα κόμματα τον κοροϊδεύουν. Νοιώθει ό­τι δεν συμμετέχει, ότι δεν μπορεί να παρέμβει...Ωστόσο στις μεγάλες εκδη­λώσεις των κομμάτων οι πλατείες γεμίζουν κόσμο, συνθήματα, πονώ, πλα­στικές σημαιούλες....Τι συμβαίνει; Ξαφνικά ο Έλληνας αποκτά πίστη στους πολιτικούς; Όχι, υποστηρίζουν ορισμένοι. Ο Έλληνας είναι υπέρ του δυνα­τού. Αυτόν που κυβερνάει η αυτόν που έχει την προοπτική να κυβερνήσει.

Χρησιμοποιεί την πολιτική σαν εργαλείο για να αποκτήσει σπί­τι, αυτοκίνητο, να βολέψει τα παιδιά του, να ανέβει κοινωνικά....Και αυ­τό το ξέρουν οι πολιτικοί και γι’ αυτό στην προεκλογική περίοδο δίνουν υποσχέσεις ανέφικτες και ανεδαφικές...Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν α­γνοί οπαδοί, πραγματικοί ιδεολόγοι, αλλά αυτοί είναι που βρίσκονται σε α­κόμα πιο δύσκολη θέση, μη τολμώντας ούτε στον εαυτό τους να πουν ότι διαψεύσθηκαν...».7

 «Μέσα σ αυτό το γενικά γκρίζο, από οικονομική άποψη, κλίμα, τα κόμματα αποτελούν τον κύριο αντίπαλο όλων σχεδόν των Ιταλών. Φαίνε­ται ότι οι οικογένειες θεωρούν ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στα παιδιά τους είναι η ενασχόλησή τους με τα κοινά και κυρίως με την πολιτι­κή. Δηλώνουν εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα μόνο το 1,95% των ερωτηθέντων, ενώ πέρσι ήταν ένα, αν όχι ενθαρρυντικό, τουλάχιστο... αξιοπρε­πές 5%».8

γ. Πολυκομματισμός, ισηγορία και κοινοβουλευτικόν έργον

Στην Ελλάδα, επί δεκαετίες ακούμε και βλέπουμε στο πολιτικό προσκήνιο τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Όσοι νέοι πολιτικοί εμφανίζονται στον πολιτικό στίβο δεν διαφοροποιούν την κατάσταση, γιατί όλοι ανεξαι­ρέτως έχουν κάποια σχέση ή δεσμό, μικρό η μεγάλο, με το κυρίαρχο κατε­στημένο. Αδελφός, ανεψιός, γαμβρός, κουμπάρος ή «επιστήθιος» φίλος κά­ποιου από τους γνωστούς σουλτάνους ή βεζύρηδες της πολιτικής ολιγαρχί­ας που χρόνια τώρα λυμαίνονται την χώρα.

Που είναι οι διατυμπανιζόμενες από την Δ. αρχές της ισονομίας και ισηγορίας;

Και όμως είναι βέβαιο ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι με ικανότη­τες, πίστη και αρετές έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην πατρί­δα και να πραγματοποιήσουν την αληθινή αλλαγή και όχι την ψεύτικη αλλαγή (της φρουράς των απατεώνων), όπως έγινε το 1981.

Όμως οι αυστηρά ελεγχόμενες δημοκρατικές διαδικασίες, δεν επι­τρέπουν την ανάδυση των τελευταίων στο πολιτικό στερέωμα, αφού ΟΛΕΣ οι σχετικές προσβάσεις είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητος, ιδιοκτησίας και ελέγχου των λεγομένων δημοκρατικών δυνάμεων του πολιτικού κατε­στημένου.

Αυτοί οι πράσσοντες της πολιτικής, έχουν δημιουργήσει ένα απρο­σπέλαστο ναρκοπέδιο με μοναδικούς διαδρόμους εκείνους που οδηγούν κατ’ ευθείαν στις θύρες των κομματικών γραφείων, των ασβεστωμένων δεσμωτηρίων, στα οποία στενάζουν οι πολίτες, ισοβίως έγκλειστοι, των κατά χώρα αντιπροσώπων της Διεθνούς πολιτικής Μαφίας.

Συνεπώς όσοι ηγούνται, συμμετέχουν ενεργώς ή χρηματοδοτούν τα διάφορα κόμματα της Δ. δεν ανήκουν στις τάξεις των μοχθούντων πατριω­τών, των ηγετών του λαού και των μαχητών της πίστεως αλλά στους κοινωνικούς πελέθους, στην «ομάδα ανθρώπων ειδικών να αναγιγνώσκωσιν και να ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οι οποίοι ενούμενοι υπό οιονδήποτε ζητούσι να αναβιβάσωσι αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουρ­γού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (Εμμ. Ροίδης, Ασμοδαίος, 1875).

Στο καθεστώς του λεγομένου δημοκρατικού πλουραλισμού δεν λει­τουργούν κόμματα αρχών, με ευγενείς φιλοδοξίες, αλλά φατρίες συγκεκρι­μένων οικογενειών, πιστών και ορκισμένων στο Σύστημα να υπηρετούν άνευ αντιλογίας τα συμφέροντά του.

Τα όσα ακούγονται προεκλογικά ή μετεκλογικά περί ήθους, αξιο­κρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, αποτελούν απατηλή συνθηματολογία των πρωτοδιδασκάλων της απάτης. Αντίθετα στις οικογένειες των κομμάτων υ­πάρχουν αφεντικά και νονοί οι οποίοι επιβάλλουν δικτατορία/νεοφεουδαρχία, με κοινοβου­λευτικό μανδύα.

«Κυβέρνηση και αντιπολίτευση εκμεταλλευόμενοι την δύναμη που τους έδωσε την 24/7/1974 ο στρατηγός Γκιζίκης, προσπαθούν σήμερα με αντιδημοκρατικές μεθόδους να κρατήσουν έξω από την βουλή κόμματα που έχουν λαϊκή βάση και να συντηρήσουν τεχνητά άλλα, γιατί αυτά ταιριάζουν στο σχήμα της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, που έχει επιβάλλει ο Κων. Καραμανλής, με την συνεργασίαν της ΕΔΗΚ, τα τελευταία τρία χρόνια» (Απόσπασμα από την διακήρυξη του κόμματος των Νεοφιλελευθέρων προ των εκλογών του Ιουνίου 1977).

Τα παραπάνω έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τον μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατίας (που εξελέγη με τις ευλογίες του «αντιπάλου» κόμματος του ΠΑΣΟΚ) και τον αρχηγόν του κόμματος, του οποίου διετέλεσε αργότερα αρχηγός. Μήπως διερωτάται κανείς πως συμβαίνει το τοιούτον;

Αυτό είναι μία άλλη πλευρά του πολιτικού θεατρικού έργου «Η με­γάλη Απάτη» των συγχρόνων πολιτικών Μυνχάουζεν.

Το πολιτικό κόμμα, με την μορφή που έχει λάβει στην ψευδώνυμη Δημοκρατία, είναι:

.Ένας εγκληματικός θεσμός λαϊκού διχασμού, ο ίδιος ο διχασμός θεσμοθετημένος.

.Το τεκτονοειδές εργαστήριον παρασκευής βακίλλων φυλετικού αφανισμού και εθνοφθόρων τρόπων σκέψεως/πράξεων.

.Το νόμιμο παράρτημα (εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος) της παγκό­σμιας αποκρυφιστικής αδελφότητος των υπερπρονομιούχων λαφύστιων (λαίμαργων, αδηφάγων) εξουσιαστών.

.Μία επαγγελματική ένωση λακαζόντων (ωρυομένων) απατεώνων, ιοβόλων απάτριδων, ασύνετων ψευδοεπιστημόνων, αναιδών δοκησισόφων, αγραμμάτων τυχοδιωκτών, φαρισαΐζόντων ψευδοχριστιανών, πορωμένων πλουτοκρατών, Χριστιανιζόντων Ταλμουδιστών, θρασυτάτων αρριβιστών, εμμίσθων Ε­φιαλτών, χρησιμοποιούντων την οικονομική δύναμή τους και τις τεκτονικές διασυνδέσεις τους για φυλετική απέκδυση, οικονομική αφαίμαξη και πνευ­ματική Απο-Χριστοποίηση.

Τι προσδοκά άραγε ο αφελής και προδομένος λαός από το πολυ­κομματικό Σύστημα όταν:

-Η κυβέρνηση έχουσα τα κατάλληλα μέσα πληροφορήσεως του λαού κα­θώς και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δύναται να κάνει ό,τι θέλει κάτω από τον μανδύα της νομιμότητος και Συνταγματικότητος;

-Η αντιπολίτευση έχει προκαθορισμένη αποστολή, ήτοι ασκήσεως αρνητικής κριτικής, πολλές φορές καφφενοβείου, των κυβερνητικών ε­νεργειών, αδιαφορούσα για την ορθότητα ή ωφελιμότητα των κυβερνητικών αποφάσεων/ πράξεων;

Άλλοι αποφασίζουν και όχι ο λαός, για το πότε η αντιπολίτευση θα γίνει συμπολίτευση. Το Σύστημα διαθέτει ΟΛΑ τα κατάλληλα και αναγκαία μέσα για να διαμορφώνει την γνώμη του λαού, όταν εκτιμήσει την κατά­σταση ότι είναι συμφέρουσα προς το Υπέρτατο Παγκόσμιο Διευθυντήριο που ελέγχει τα πάντα στον πλανήτη μας.

Εξ άλλου, η υποστήριξη των κυβερνητικών αποφάσεων από τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως θα εσήμαινε παραδοχή της κυβερνητικής ικανότητος και αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής. Με άλλα λόγια ομολο­γία εμπιστοσύνης και αναγνωρίσεως του κυβερνητικού έργου ενώπιον του λαού. Κάτι τέτοιο θα ήταν άμεση προτροπή των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως να ψηφίζει ο λαός το κόμμα που αντιπροσωπεύει την κυβέρνηση.

Να λοιπόν γιατί τα κόμματα εκτός από τους άλλους λόγους της υπάρξεώς τους εκπληρούν και ένα άλλο σκοπό. Την δημιουργία κλίματος «ελευθέρου» διαλόγου, «επικοδομητικής» κριτικής και «πολυφωνικής» αντιπροσωπεύσεως, ώστε να σχηματίζεται ψευδαισθητικός πέπλος στον ε­γκέφαλο των πολιτών,  οι οποίοι με την σειρά τους_, να υποτάσσονται στους ψευδοκήρυκες βουλευτές και να νομίζουν ότι «οι εκπρόσωποι του λαού» στην βουλή, εργάζονται για το δίκαιο και τα συμφέροντά του.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται πλήρως από την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα.

Πόσες φορές οι βουλευτές προσήλθαν σε απαρτία στην βουλή;

Πόσες φορές συνεζητήθησαν θεμελιώδη θέματα και σοβαρώτατα κοινωνικά προβλήματα με σχεδόν άδεια τα έδρανα του κοινοβουλίου;

Δια του λόγου το αληθές και σαν έναυσμα για περαιτέρω διερεύνηση παρατίθενται μερικά μόνο σχόλια των ΜΜΕ, επί του θέματος, δημοσιευθέντα κατά καιρούς ...άνευ περαιτέρω σχολίων.

« Ο Ελληνικός λαός από τον ιδρώτα του κυριολεκτικά «χρυσώνει» κάθε μήνα τους βουλευτές με πολλές χιλιάδες δραχμές (ΣΣ: Σήμερα με εκατομμύρια Ευρώ), πιστεύοντας ότι αυτοί οι κύριοι εργάζονται για τα συμφέροντά του. Η πραγματικότητα είναι ότι σχεδόν κάθε μέρα οι συζητήσεις στην βουλή γίνονται σε άδεια καθίσματα».9

 «Μόνο το ένα δέκατο των επερωτήσεων και ερωτήσεων συζητείται εις την βουλήν. Δεκάδες κρίσιμα θέματα παραμένουν αδιευκρίνιστα».10

 «Σχεδόν άδεια η αίθουσα της βουλής την Τετάρτη το βράδυ. Αιτία ο ποδοσφαιρικός αγώνας Γιουβέντους-Αμβούργο στο Ολυμπιακό στάδιο. Οι βουλευτές προτίμησαν τον αγώνα από την συζήτηση».11

 «Εικόνα διάλυσης στην βουλή. Με μειοψηφία νομοθετεί το ΠΑΣΟΚ. Ανύπαρκτη η ΝΔ...Η εικόνα της πολιτικής αποσάθρωσης που παρου­σίασαν τα δύο μεγάλα κόμματα στην βουλή αναδεικνύει το κύριο ερώτημα: Κατά πόσο η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση είναι σε θέση να ανταποκριθούν στα συνταγματικά τους καθήκοντα, για τα οποία έχουν εξουσιοδο­τηθεί από το εκλογικό σώμα;».12

Αυτή η φεουδαρχική και αλαζονική νοοτροπία καλλιεργείται μεταξύ των κομμάτων στα δημοκρατικά καθεστώτα. Μία νοοτροπία που ταπεινώνει και εξευτελίζει τον λαό που τα εψήφισε και ο οποίος (λαός) δέχεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τον διασυρμό του.

Τι πολιτικώς ορθόν ή εθνικώς ωφέλιμον πρέπει να αναμένει ο λαός από μία τέτοια κατά­σταση;

δ. Επιπτώσεις από την λειτουργία του πολυκομματισμού και του κοινοβουλίου. 

Ο πολυκομματισμός παρά τα Ιψενικά πολιτικά δραματουργήματα του τύπου «Ο εχθρός του λαού» και «Οι βρυκόλακες του παρελθόντος», επιτυγχάνει μόνο αρνητικά αποτελέσματα όπως:

-Διαιώνιση του ακόρεστου πάθους της εξουσίας (Εναλλαγή διακό­σμου της κομματικής παμβασιλείας).

-Χορωδιακή υμνολογία τρόπων υποταγής στο Σύστημα (Αγελοποιημένος πολυφωνικός Ραγιαδισμός).

-Διεύρυνση της πολιτικής δουλοκρατίας στα Καρτέλς (Κυριαρχία Μαφίας διαπλεκομένων συμφερόντων).

-Διάσπαση της λαϊκής ενότητος/Κατοχύρωσις διαδικασιών Λαϊκής φατριοποιήσεως).

-Συντήρηση της πολιτικής ανικανότητος και της κοινωνικής αδικίας (Διακονία διαρκούς καταπτώσεως).

-Λογοποίηση και Εμπορευματοποίηση της Ορθοδόξου λατρείας (Διαχλευασμός της Χριστιανικής πίστεως-Ορθοδοξίστικη εικονο/ λειψανοκρατία).

-Διασπάθιση δημοσίου πλούτου και παρακρατική απορρόφηση του χρήματος (Αφανής οικονομική απομύζησις).

Ιδιαίτερα το τελευταίο αποτελεί έναν από τους σοβαρώτερους πα­ράγοντες, πασιφανείς και πανθομολογούμενους, της οπισθοπορείας λαών και εθνών.

«Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι τα ποσά που διαχειρίζονται τα πολιτκά κόμματα είναι πολλαπλάσια εκείνων που δηλώνουν στους ισολογι­σμούς τους...Ένα μεγάλο μέρος (από το πολιτικό χρήμα που εισρέει στα κόμματα) φαίνεται ότι διοχετεύεται προς παράγοντες που λειτουργούν ως ιμάντες για την διασύνδεση μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων με την πολι­τική εξουσία....

Η ιδιωτική χρηματοδότηση συντελείται εν κρυπτώ και απαραβύστω όχι από τα μέλη και τους φίλους των κομμάτων αλλά κυρίως από μεγάλους οικονομικούς παράγοντες που «επενδύουν»για την εξυπηρέτηση των συμ­φερόντων τους....Τόσο όμως την δημοσιότητα όσο και τον έλεγχο αποφεύ­γουν τα κόμματα όπως ο «διάβολος το λιβάνι». Ο λόγος είναι προφανής».13

«Προ ημερών η βουλή «τακτοποίησε» σε... οικογενειακό κλίμα και τα οικονομικά των κομμάτων (ισολογισμούς κλπ.). Εν ολίγοις ρύθμισε όλες τις παρανομίες και κουκούλωσε τα πάντα. Έτσι τα κόμματα θα συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους…υπηκόους αυτού του τόπου. Και να μας παραμυθιάζουν ότι τα έσοδά τους είναι, λέει, από την κρατική επιχορήγηση και από τις ...εισφορές των μελών!...

Όχι και να μας κοροϊδεύουν ότι οι τεράστιες δαπάνες τους, ο χορός των δισεκατομμυρίων που σπαταλούν οι πολιτικοί και οι πολιτικάντη­δες, προέρχονται από τις εισφορές των οπαδών! ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ πια και οι πέ­τρες αυτού του τόπου πως τα παίρνουν χοντρά πολιτικοί και κόμματα» (όπως ανωτέρω υποσ.13).

Απί­στευτο και όμως αληθινό! Τα κόμματα των μεγιστάνων του πλούτου χρη­ματοδοτούνται από τις διαρπαζόμενες περιουσίες των μισθωτών/ συντα­ξιούχων και πενομένων στρωμάτων του λαού. Ποίος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα της λεηλασίας του ιδρώτος του λαού; Αλλά και ποιος αντιδρά από αυτή την άδικη, άφρονα, αντιλαϊκή και εγκληματική ενέργεια του πολυκομ­ματικού κράτους;

Να γιατί η λειτουργία του πολυκομματικού καθεστώτος αποτελεί πολιτική και κοινωνική νάρκη, κακοήθη όγκο στα σπλάχνα του λαού που δημιουργεί προβλήματα, βλάβες, συμφορές και ίσως τον θάνατο αν δεν αφυπνισθούν έγκαιρα και δεν αντιδράσει μαχητικά το αμυντικό σύστημα του Γένους (το υγιές τμήμα του Έθνους, η αφανής εκκλησία του Θεού).

Εκείνοι που εξυπηρετούνται από την διατήρηση του πολυκομματισμού και έχουν κάθε λόγο να τον επιδιώκουν, είναι οι σύγχρονοι φεουδάρ­χες της οικονομίας, οι νεοσουλτάνοι της πολιτικής και ο περίγυρος των πο­λύχρωμων διαχωρημάτων του Συστήματος.

Εδώ συμβαίνει ένα άλλο περίεργο, από τα πολλά και αντιφατικά των διακηρύξεων της Δημοκρατίας. Σε κρίσιμες Εθνικές στιγμές η ίδια η Δ. θέτει σε αδράνεια τον πολυκομματικό μηχανισμό και αναστέλλει την λειτουργία των δημο­κρατικών θεσμών, κατοχυρώνουσα μάλιστα συνταγματικά αυτή την αντιδημοκρατική πράξη της!!!

«Η εκτελεστική εξουσία δυνάμει του θεμελιώδους κοινωνικού α­ξιώματος salus populi suprema lex esto-Υπέρτατος νόμος η σωτηρία του λαού, ου μόνον δύναται αλλά και οφείλει εκ μόνης της αυθεντίας της, υπερβαίνουσα τα εκ του Συντάγματος όρια τούτης, να εκδώσει αναγκαστικά νομοδιατάγματα, όταν η κοινή σωτηρία το απαιτεί» (Θέμις, Τόμος ΚΘ, σ.41).

«Σε ώρες δύσκολες είτε κλίνομε προς την δημοκρατική είτε προς την ολιγαρχική μορφή του πολιτεύματος, θα προσφύγουμε στην λύση της εξουσίας του ΕΝΟΣ, που εγγυάται ταχύτητα, ενότητα ενεργείας και την απαραίτητη πειθαρχία που απαιτεί η σκληρότητα της πράξης». (Αφορισμοί και διαλογισμοί, Κων. Τσάτσος, 1968, σ. 146).

Άλλος ένας κόλαφος για την ψευδώνυμη Δημοκρατία, προερχόμενος από τον αποθανόντα τέως πρόεδρον της Ελληνικής Δημοκρατίας!!!

Μα ακριβώς αυτό υποστηρίζουν και  οι αληθινοί δημοκράτες, οι Ορθόδοξοι Εθνικιστές, οι πολιτικοί αντίπαλοι της σημερινής ψευδώνυμης Δημοκρατίας που δεν αναζητούν τίποτε άλλο παρά:

.ΕΝΑ λαϊκό ηγέτη, πεφωτισμένο Ορθόδοξο Χριστιανό (και όχι Άθεο ή Ορθοδοξίζοντα  Ψευδοχριστιανό), γνήσιο εκπρόσω­πο της Ελληνική ψυχής (και όχι Αχαρνιστή κάπηλο του αρχαίου Ελληνι­σμού) που να έχει ως πρότυπόν του τον αείμνηστον Εθνικόν κυβερνήτην Ιωάννην Καποδίστρια.

.Ένα Σύνταγμα Ισονομίας, δικαιοσύνης και σταθερού-αντιπροσωπευτικού, των κοινωνικοπολιτικών τάσεων, πολιτεύματος.

.Μία ασφαλιστική δικλείδα για προστασία από τους λαοπλάνους, διαπλεκομένους, ευρωζητιάνους, Φραγκοφίλους, Τουρκολάγνους, χαμαιλέοντες, αρσενοκοίτες, αιρετικούς, μαφιόζους και Εφιάλτες.

.ΕΝΑ πολίτευμα, το οποίο να συνδυάζει τρεις μορφές εξουσίας (Πολιτική Μοναρχία-Πνευματική Αριστοκρατία-Λαϊκή Κυριαρχία) σε τέτοιο βαθμό ώστε κάθε στοιχείο να εξουδετερώνει κάθε υπερβολή του άλλου και προσπάθεια παραβιάσεως του Εθνικού Συντάγματος.

.ΕΝΑ λαό ενωμένο και όχι διηρημένο (Κομματι(α)σμένο).

.Σαφή, κατανοητή σε όλους και Δίκαιη Νομοθεσία.

.Ταχείες, σώφρονες και αποτελεσματικές ενέργειες (και όχι παλινδρομήσεις) αρχόντων και αρχομένων.

.Τάξη, συνεργασία λαού και Ηγεσίας, πειθαρχία (και όχι δημοκρατίζουσα αναρχία), προς σωτηρία του Γένους των ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Όταν, η ίδια η Ελλαδική Δημοκρατία, σε κρίσιμες και επικίν­δυνες δια το έθνος περιόδους, θέτει στο περιθώριο τον πολυκομματικό μη­χανισμό της, αναγνωρίζουσα ουσιαστικά τις αρνητικές επιπτώσεις της λει­τουργίας του, για ποίον λόγον εθελοτυφλεί στην ανικανότητα, αχρηστία και φθοροποιές τάσεις του πολυκομματισμού σε περιόδους ειρήνης;

Η μήπως έχει την ψευθαίσθηση (ίσως μόνον οι Ελλαδικές δια­χειριστικές συμμορίες την έχουν) ότι η περίοδος που διανύουμε δεν είναι κρίσιμος και οι καιροί που διερχόμεθα δεν είναι επικίνδυνοι;

Συνεχίζεται

---

1 Πηγές:

* Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Γεωργίου Ασπρέα.

*Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κων/νου Παπαρρηγόπουλου.

* Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα (1821-1936) τόμος Α΄, εκδόσεις Μ.Ι.Ε.Τ., Gunnar Herring.

* Ιστορία του Νεώτερου Ελληνισμού, Επαμεινώνδα Κυριακίδη.

* Τσακάλια και ύαινες της Ελληνικής πολιτικής, Α΄ Τόμος, Κων/νου Μπαρμπή.

* Όθων Α΄, Κων/νου Μπαρμπή.

*Το Αγγλοκίνητο κίνημα της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843, Ορθόδοξοι Έλληνες. Παρασκευή, 6 Σεπτεμβρίου 2013.

* 3η Σεπτεμβρίου 1843, εκδόσεις Φυτράκη, Δημήτρη Φωτιάδη.

2 Παράδοση και αλλοτρίωση, Γεωργ. Δ. Μεταλληνού,1994, εκδ. Δόμος, σ. 215-216.

3 Νεοκλής Καζάζης, Ο κοινοβου­λευτισμός εν Ελλάδι, σ. 18.

4 Γεώργιος Μαύρος, τέως αρχηγός ΕΔΗΚ, Συνέντευξη στον Σπύρο Λινάρδο, εφ. ΒΗΜΑ, 12/2/1978).

5 Από το έργο του Μάξ Νόρνταου  «Τα Κατά Συνθήκη Ψεύδη του πολιτισμού μας». Κεφάλαιο Τέταρτο: Τό Πολιτικό Ψεύδος, Παράγραφος 4.

6 Δημαγωγία και πραγματικότητα, Περιοδικό ΕΝΑ, τ.10.

7 Ο Έλληνας, η πολιτική και τα κόμματα, εφ. ΕΒΔΟΜΗ, 3/4/1988.

8 Εφ. Μεσημβρινή, 4 Ιαν.1988.

9 Εφ. Αυριανή, 11/11/1980.

10 Εφ. ΒΗΜΑ, 23/7/1978.

11 Εφ. ΕΛΕΥΘ. ΩΡΑ, 29/ 5/ 1983.

12 Εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 1/11/1996.

13 Τα οικονομικά των κομμάτων, Γ. Παπαδημητρίου, εφημ. ΒΗΜΑ, 21/5/ 1995.