Η ΠΟΛΗ ΟΥΚ ΕΑΛΩ

Mέρος  3^ο

Εάλω λοιπόν η Πόλη; Η λογική, οι νωτοφόροι του Συστήματος και η λαϊκή μούσα, μοιρολογούν και λένε: ΝΑΙ. Όμως οι καρδιές και οι ψυχές των γενεών που ήλθαν, πέρασαν, θα έλθουν, θα περάσουν, διαλαλούν με διθυραμβικές ωδές από το παρελθόν και μυστηριακώς από το μέλλον, αντιστοίχως, με ακατάληπτο για τους ορθολογιστές τρόπο, ότι: Η ΠΟΛΗ ΟΥΚ ΕΑΛΩ!

Η Πόλη ουκ εάλω διότι:

1ο)     Ο εχθρός κατέκτησε την Ελληνική γη, κατεπάτησε-ιδιοποιήθηκε Ελληνικές ιδιοκτησίες (κρατικές-πολιτών) κατέλυσε την ελληνική Αυτοκρατορία, αιχμαλώτισε-κατέσφαξε-άλλαξε διά της βίας την Ορθόδοξη πίστη σε αριθμό ολιγοπίστων ή λιποψυχησάντων Ελλήνων, αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ κυρίευσε ή αιχμαλώτισε προσωρινώς, έστω, την ψυχή και την καρδιά των αληθινών Ελλήνων!!! Η θέληση των Ελλήνων για Εθνική Ελευθερία και αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού αποδείχθηκε ισχυρότερη από τις σφαγές, τους βιαίους εξισλαμισμούς, τα πρωτοφανή μαρτύρια-βασανιστήρια στα οποία υπεβάλλοντο οι αδούλωτοι Έλληνες.

2ο)    Οι Έλληνες αμέσως μετά την πτώση της Βασιλεύουσας άναψαν την ιερή δάδα της Μεγάλης Ιδέας του Γένους, με την άσβεστη φλόγα που καίει μέχρι σήμερον. Στόχος, η αποκατάσταση των ιστορικών ορίων της ελληνικής αυτοκρατορίας και η μεταφορά της πρωτευούσης του Ελληνισμού και πάλιν στην Κωνσταντινούπολη. Τα ακολουθήσαντα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν τον άσβεστο πόθο των Ελλήνων για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας διαχρονικώς, αλλά και την πίστη των ΕΛΛΗΝΩΝ ότι η πρωτεύουσά τους έπεσε προσωρινώς και όχι οριστικώς και αμετακλήτως! Δηλαδή ότι Η ΠΟΛΗ ΟΥΚ ΕΑΛΩ , αλλά παρέμεινε ΑΔΟΥΛΩΤΗ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ στις ψυχές του Γένους των Ελλήνων.

3ο)    Οι Έλληνες αναμένουν, αιώνες τώρα, την ανάσταση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά τους και την ενθρόνιση του Αυτοκράτορός τους μετά την προβλεπόμενη τελετή στο Ναό της Αγίας Σοφίας, στον Θρόνο της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινουπόλεως! Η προσδοκία τους δεν είναι όνειρο, ούτε ουτοπία ή φαντασίωση. Παρόμοιους «ανόητους» χαρακτηρισμούς έλεγαν και για τους Ταλμουδιστές ιουδαίους μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και την διασπορά τους στα διάφορα έθνη ως δούλοι τον 1^ο μ.Χ. αιώνα. Από τότε μέχρι το 1947 όταν οι Εβραίοι συνηντώντο οπουδήποτε, έλεγαν τα εξής εις επήκοον αλλοεθνών-αλλοδόξων ή κατ’ ιδίαν: «Σαλόμ και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Το όνειρό τους, η «φαντασίωσή» τους, ο «παραλογισμός» τους, όπως εθεωρείτο τότε, έγινε πραγματικότης 19 αιώνες αργότερον!!!

4ο) Ο Δικαιοκρίτης Θεός και αυτό είναι ακλόνητη πίστη, θα αποδώσει στους ορθοδόξους Έλληνες, μετά χρόνια και καιρούς, την καταπατηθείσα ιδιοκτησία και καπηλευθείσα κυριότητα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Όλες οι προφητείες το διαλαλούν!

Οι Έλληνες με πρωτοπόρον την Εθναρχούσα Εκκλησία από της επομένης της Αλώσεως, άρχισαν να σκέπτονται, να σχεδιάζουν, να εξεγείρονται, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς, αλλά αδιαλλείπτως, για την αποτίναξη του ζυγού, την ολοκληρωτική  αποκατάσταση της νομιμότητος και επαναπόκτηση της κυριότητος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας. Την απόδοσή της στους αληθινούς ιδιοκτήτες της! Στους ΕΛΛΗΝΕΣ!

Κυριώτεροι σταθμοί στους υπέρ Ελευθερίας ακαταπαύστους αγώνες των Ελλήνων, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της πίστεως και της πολεμικής αρετής τους, στην διάρκεια της τουρκικής δουλείας υπήρξαν:

1463-1479: Πολεμικές επιχειρήσεις Ενετών-Τούρκων. Εκδηλώνεται το πρώτο ένοπλο κίνημα σε συμμαχία με τους Ενετούς, στην Πελοπόννησο. Επαναστάτησαν οι Σπαρτιάτες, με τον Μιχαήλ Ράλλη και οι Αρκάδες υπό τον Έλληνα Αρβανίτη Πέτρο Μπούα. Συμμετείχαν Κορίνθιοι και Κρητικοί σε συνεννόηση με τους λοιπούς επαναστατημένους Έλληνες. Σε μάχη κοντά στην Πάτρα εναντίον του Ομάρ μπέη, ο Ράλλης νίκησε κατά κράτος τους τούρκους. Ωστόσο, μετά από εσφαλμένες ενέργειες των Ενετών, ο Ράλλης συνελήφθη και ανασκολοπήθηκε.

1465: Αποτυχημένη εκστρατεία του Ομάρ μπέη στην Μάνη.

1479: Μετά την ανακωχή μεταξύ Ενετών και Τούρκων, ο Κορκόδειλος Κλαδάς (καταγόμενος από την Ήπειρο) και Μανιάτες αγωνιστές, εισέβαλαν στην Μάνη και κατέλαβαν τα πιο πολλά χωριά και οχυρώματα που κατείχαν οι Τούρκοι (9 Οκτωβρίου). Οι επαναστάτες έφτασαν μέχρι την Χειμάρρα, αλλά το κίνημά τους τελικά απέτυχε, μετά την αποκήρυξή του από τους Βενετούς (29 Ιαν. 1480). Λίγο πριν από το 1490 επανέρχεται στην Πελοπόννησο και τελικώς φονεύεται σε μάχη κατά των τούρκων (1489).Σύμφωνα με άλλες ιστορικές πηγές ο Κλαδάς αιχμαλωτιστηκε και οι Τούρκοι τον έγδαραν ζωντανό.

1489: Ο Ανδρέας Παλαιολόγος ο τελευταίος του οίκου των Παλαιολόγων υψώνει την επαναστατική σημαία στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

 1492: Μαρτυρικός θάνατος του νεαρού ιερέως Πέτρου εκ Τραπεζούντος, όταν σε πρόσκληση του τούρκου δικαστού να αλλαξοπιστήσει απήντησε (12 Ιουνίου 1492): «Εγώ χριστιανός εγεννήθην και Χριστιανός θέλω να αποθάνω, ούτε τα πλούτη σας θέλω , ούτε τούρκος γίνομαι. Μη γένοιτο Κύριέ μου να σε αρνηθώ ποτέ…Πιστεύω εις τον Κύριόν μου Ιησούν, τον αληθινόν θεόν και Δεσπότην. Πιστεύω εις την ελληνικήν μου Πατρίδα».

1495: Επανάσταση στην ενιαία Ήπειρο με συνδρομή αρχιερέων και προεστών από Ήπειρο, Θεσσαλία, Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα.

16^ος αιών

1525-1533: Οι Τούρκοι πνίγουν στο αίμα επαναστατικές κινήσεις των Ελλήνων:

· Στην Ρόδο από τον μητροπολίτη Ευθύμιο και τους προύχοντες.

· Στην Πελοπόννησο με την προτροπή και των Ιπποτών της Μάλτας.

1535: Επανάσταση Πελοποννησίων τη υποκινήσει των Ενετών.

1565: Πνίγεται στο αίμα ξεσηκωμός των Ελλήνων με αφορμή το παιδομάζωμα.

1571: Επανάσταση στην Στερεά Ελλάδα. Στην Ναύπακτο, νικηφόρος ναυμαχία χριστιανικών δυνάμεων (Βενετοί, Ισπανοί, Κρητικοί και Κερκυραίοι) κατά Οθωμανών. Την ίδια χρονιά ξεσηκώθηκαν Λιδωρικιώτες, Βιτρινιτσιώτες και Γαλαξιδιώτες. Νικήθηκαν όμως κατά την επίθεσή τους στα Σάλωνα και 80 αρχηγοί και εκπρόσωποί τους εξαπατήθηκαν και οδηγήθηκαν στην σφαγή από τους τούρκους. Νέες σφαγές στην Θεσσαλονίκη και το Αιγαίο.

1572 : Πραγματοποιείται επανάσταση στην Κύπρο, όπου εγράφησαν χρυσές σελίδες ηρωϊσμού στις θρυλικές πολιορκίες της Λευκωσίας και Αμμοχώστου.

1575 : Επανάσταση στην Πελοπόννησο με επίκεντρο την Μάνη (πόλεμος διαρκείας 2 περίπου ετών). Αρχηγός ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισσηνός και συναρχηγός ο αδελφός αυτού χωροδεσπότης Θεόδωρος. Παράλληλες εξεγέρσεις σημειώθηκαν και στην Παρνασσίδα, όπου ακολούθησε σφαγή, στο Αιγαίο και στον Άθω. Ακολούθησε άγρια σφαγή των Ελλήνων και εξανδραποδισμός γυναικοπαίδων. Εκάησαν επί πυράς οι Αρχιεπίσκοποι Πατρών και Θεσσαλονίκης.

1585 : Επανάσταση στην Ακαρνανία (Βόνιτσα-Ξηρόμερο) κηρυχθείσα υπό του αρματωλού Έλληνος Αρβανίτη Θεοδώρου Γρίβα, την οποίαν ηκολούθησαν οι αρματωλοί της Ηπείρου Δράκος Μαλάμος και Πούλιος που κατέλαβαν την Άρτα. Τελικώς μετά την ανεπιτυχή μάχη του Γρίβα στον Αχελώο αναγκάσθηκε να οπισθοχωρήσει.

1600 : Επανάσταση της Ηπείρου μετά συνεννόηση φλογερών κληρικών και προκρίτων και ιπποτών της Μάλτας. Εσφάγησαν οι περισσότεροι των μυημένων κληρικών και προκρίτων. Οι κεφαλές των σφαγμένων εστάλησαν στην Κωνσταντινούπολη και εξετέθησαν σε κοινή θέα (1603).

17^ος αιών

1609-1624 : Η μακρότερη σε έκταση χρόνου επανάσταση του Γένους των Ελλήνων.

·       Ο Μητροπολίτης Λαρίσσης και Τρίκκης Διονύσιος προεκάλεσε την εξέγερση του λαού της Ηπείρου και Θεσσαλίας.

·   Κύριος υποκινητής του 12ετούς κινήματος, μετά διαλειμμάτων, εμφανίζεται ο απόγονος του μαρκίωνος Μομφεράτη Θωμά- υιού του Ανδρονίκου Παλαιολόγου-Δουξ του αυτοκρατορικού θρόνου των Παλαιολόγων.

·  Κυριώτεροι οργανωτές της επαναστάσεως : Μητροπολίτης Λακεδαίμονος Χρύσανθος Λάσκαρης, Μητροπολίτης Πατρών Τιμόθεος, μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1612-1620)., Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτης Γαβριήλ, Δυρραχίου Χαρίτων, κ.α. προύχοντες, Κοσμάς, Κοντόσταυλος, Καλαποθάς, Κλινοδής, Φωκάς, Μελισσηνός, Στεφανόπουλος κ.α.

·  Απαγχονισμός και κατ’ άλλους «σουβλισμός» του Έλληνος αρχιεπισκόπου Φαναρίου και Νεοχωρίου Σεραφείμ.

·       Προνόμια Μανιατών για περιοχές τους.

·       1647: Έναρξη πειρατικών επιδρομων των Μανιατων κατά των τούρκων.

Σφαγές, αποκεφαλισμοί, μαρτυρικοί θάνατοι Πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, μοναχών και λαϊκών που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι υποκινήσεως των Ελλήνων σε επανάσταση. Ενδεικτικώς αναφέρονται:

·    Μαρτυρικός θάνατος Αρχιεπισκόπου Διονυσίου Τρίκκης ή «Σκυλοσόφου» προδοθέντος υπό Ταλμουδιστών Εβραίων (Σεπτ. 1611).

·         Διαμελισμός στην Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας του Δημητρίου, υιού ιερέως (2 Ιουνίου 1657).

·       Αποκεφαλισμός προ του Πατριαρχείου Κων/πόλεως του μοναχού του Αγίου Όρους Δαμιανού.

·          Επτά οικουμενικοί Πατριάρχες εθανατώθησαν αγρίως προσφέραντες εαυτούς εις τον Βωμόν του Έθνους υπέρ πίστεως και Πατρίδος.

-      Κύριλλος Λούκαρις: Εστραγγαλίσθη και ερρίφθη εις τον Βόσπορον (29 Ιαν. 1638, κατά τον Κωνσταντίνον Σάθαν ή κατ’ άλλους ιστορικούς την 27 Ιουν. 1638).

- Κύριλλος Κονταρής: Τούτον εκατηγόρησαν οι Ιησουΐτες, οι Παπικοί ρασοφόροι ωτακουστές και καταδότες των Σουλτάνων, «ως ενεργούντα δι’ επανάστασιν κατά των τούρκων» (1639).

-   Παρθένιος Α΄: Εξορίσθη στην Κύπρο και κατόπιν στην Χίο όπου απέθανε το 1646 δηλητηριασθείς κατ’ εντολή των Τούρκων.

-   Παρθένιος Β΄: Εκατηγορήθη από τους Ιησουΐτες  ως «απεργαζόμενος επανάστασιν κατά των Τούρκων». Εστραγγαλίσθη εντός «ακατίου» και το σώμα του ερρίφθη στην θάλασσα (16 Μαΐου 1650 ή κατ’ άλλους 10 Μαΐου 1651).

- Παρθένιος Γ΄: Ηρνήθη συνεχείς προτάσεις του Σουλτάνου Ιμβραήμ Α΄ περί εξισλαμισμού του. Απηγχονίσθη «εν καγκελωτή λεγομένη πύλη Παρμάκ-Καπού». Ο Μ. Βεζύρης Μεχμέτ Κιουπρολή «άφησε το λείψανον αυτού κρεμάμενον επί τρείς όλας ημέρας και έπειτα διέταξε να ρίψωσι αυτό εις την θάλασσαν…».

- Παρθένιος Δ΄, πρώην μητροπολίτης Προύσης: Κατ’ επανάληψη εξωρίσθη εις Τένεδον και Κύπρον. Τελικώς απέθανε στην εξορία, μετά το 1685.

-  Ραφαήλ Β΄(1603-1607): Εξεβλήθη βιαίως του Οικουμενικού Θρόνου και εδέχθη άγριον θάνατον στην εξορία επί Σουλτάνου Αχμέτ Α΄(1603-1617).

1659-1667: Νέες επαναστατικές ενέργειες των Μανιατών.

1685 : Επανάσταση και κυρίευση της Κορώνης. Επανάσταση στην Στερεά Ελλάδα με τον αρματωλό του Καρπενησίου, Λιβίνη.

1687 : Πόλεμος των Τούρκων με τους Ενετούς, υπό τον Μοροζίνι. Οι Τούρκοι φεύγουν από την Πελοπόννησο και οι Έλληνες το εκμεταλλεύονται και εξεγείρονται ανά την επικράτεια. Στην Στερεά και την Εύβοια γίνονται μάχες, με επικεφαλής τους Σπαθόγιανο, Κούρμα, Σπανό, Φιλόθεο Σαλώνων, Ιερόθεο Θηβών, Μακάριο Λαρίσης και Αμβρόσιο Ευβοίας. Παράλληλα, εξεγείρεται η περιοχή των Ιωαννίνων με τον Αγγελή Σουμίζα ή Βλάχο, η Αρκαδία με τον Πάνο Μεϊντάνη και τα Άγραφα με τον Χορμόπουλο. Συγχρόνως οι Χειμαρριώτες επιτίθενται κατά του Πασά στο Δέλβινο με 1500 πεζούς και 500 ιππείς. Οι Μανιάτες καταλαμβάνουν την Καρύταινα. Εξολόθρευσαν τους Τούρκους του Λιδωρικίου και κατατρόπωσαν το σερασκέρη τους στη Θήβα, όπου σκότωσαν 2000 Οθωμανούς. Τότε κυριεύθηκε και η Αθήνα από τους Ενετούς και ανατινάχθηκε ο Παρθενών από βόμβα των Βενετών σε Τουρκική πυριτιδαποθήκη.

1690. Επανάσταση στα Χανιά της Κρήτης.

1693. Οι Τούρκοι εισβάλλουν ξανά στην Πελοπόννησο και γίνεται μεγάλη μάχη στο Πετρί. Στην κεντρική Ελλάδα οι Τούρκοι εκδιώκονται από τον Αχελώο ως το Καρπενήσι.

1695. Πυρπόληση της Καρύταινας, αλλά και ήττα των Τούρκων έξω από το Άργος. Γίνονται μάχες, με εμπλοκή των ενετών, όπου η Πελοπόννησος περνα τελικά στα χέρια των Ενετών, μέχρι το 1701, που την ξαναπαίρνουν οι Τούρκοι.

Ατελείωτοι αγώνες των Ελλήνων για την ανάκτηση της Αυτοκρατοριας. Απόδειξη ότι η Μεγάλη Ιδέα του Γένους εφλόγιζε τα σωθικά τους αφού ουδέποτε εδέχθησαν ότι η Πόλη Εάλω.

   

                                                                                                         (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

ΜΕΡΟΣ 1ο   ΜΕΡΟΣ 2ο