ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ (ΣΚΙΠΕΡΙΑ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΒΑΝΟΥΣ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΥΣ

 

                Α λαστόρων προτεκτοράτον των ΗΠΑ.1

                Λ ευκή Χώρα2

                Β ατικανού και Αυστρο-Ουγγαρίας έκτρωμα.

                Α ρπακτή γη, Ελληνικής κυριότητος.3

                Ν εοελληνικής Ιστορίας πλαστογραφία.

                 Ι λλυρικής ιστορίας σφετεριστής.

                Α ντρον Ανήμερων Σκιπετάρων.4

Καρικατούρα αναπαριστώντας την «Αλβανία» με το επίσημο όνομά της ΣΚΙΠΕΡΙΑ (SHQIPERIA), σε κατάσταση… άμυνας απέναντι στους γείτονές της. Το Μαυροβούνιο παρουσιάζεται υπό την μορφή πιθήκου, η Ελλάδα ως λεοπάρδαλη και η Σερβία ως φίδι. Το Σκιπετάρικο  κείμενο γράφει: «Φύγετε μακριά μου! Αιμοβόρα πλάσματα!»

ΜΕΡΟΣ 15ον

6. ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ «ΑΛΒΑΝΟΙ»/ΣΚΙΠΕΤΑΡΟΙ

α. ΑΛΒΑΝΙΑ:

1/. Οι πρώτες Ιστορικές καταγραφές

Η πρώτη ιστορικώς καταγεγραμμένη αναφορά για την ΑΛΒΑΝΙΑ (ως λέξη ή όρο της περιοχής της σημερινής «Αλβανίας») στην ξένη γραμματεία, όπως αποδείξαμε5 γίνεται από τους Σέρβους, σέ δωρητήριο ἔγγραφο του Σέρβου Ζουπάνου Νεμάγια (1198). Δέν ἀφορᾶ ὅμως σε «Αλβανούς», αλλά σε Αρβανίτες Χριστιανούς κατοίκους της περιοχής των Αρβάνων (Αρβανιτία/Arbanija).

 «Και απέκτησα από την θαλάσσια περιοχή της Zeta, μαζί με τις όμορες πόλεις και από την ARBANIJA (ΣΣ: ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ), το Πολάτι….»

Εάν η ARBANIJA του εγγράφου, ήταν περιοχή των «Ἀλβανών» /Σκιπετάρων (Α-Σ), θα ελέγετο ΑLBANIJA. Το γεγονός ότι οι Σκιπετάροι (Α-Σ) ασπάστηκαν τον Χριστιανισμόν από τους Σέρβους, το 1288, επιβεβαιώνει:

-Την «άγνοιαν» της ιστορίας για τους (Α-Σ), λήγοντος του 13ου αιώνος.

-Την διαφορετικότητα εκείνων των «Ἀλβανῶν»6 από τους ήδη προ δύο αιώνων, καταγεγραμμένους στην ιστορίαν, ομοδόξους Ορθοδόξους Χριστιανούς Αρβανίτες, τους οποίους οι Σέρβοι εγνώριζαν και διεχώριζαν από τους «Αλβανούς»/Σκιπετάρους!!!

Η πρώτη ιστορική καταγραφή στην ξένη γραμματεία για «Αλβανία», (ως χώρας), στην περιοχή, γίνεται το 1267. Ο Γαλλικός οίκος των Ανδεγαυών (Anjou) ιδρύει, κατ’ εντολήν του Βατικανού, το «Βασίλειον της Αλβανίας» με έδρα το Δυρράχιον. Το βασίλειο αυτό, ΔΕΝ είχε σχέση με υπηκόους (Α-Σ), αλλά δημιουργήθηκε, με εντολή του Βατικανού προκειμένου να υπάρχει «ιστορικό έρεισμα», για μελλοντική διεκδίκηση της περιοχής από τους Ιταλούς, ως δήθεν αρχαιόθεν αποικία των Ιταλών Albani, κατοίκων της Ιταλικής Alba Longa.

Σε σχετικό σερβικό χάρτη του 1350, προσδιορίζεται η περιοχή της Αρβανιτίας (аpбанИЈА), των Αρβάνων/των Ελλήνων Αρβανιτών, στα σερβικά, με ονομασία που είναι διαφορετική  από εκείνη που στην σερβική γλώσσα, προσδιορίζονται οι Αλβανοί και η Αλβανία  (албанИЈА).

Μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως (1261) από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο, επανέρχεται η Ελληνική κυριαρχία στην περιοχή. Η κυριαρχία αυτή, διακόπτεται από την παρουσία του Στέφανου Ντουσάν (1291-1355), ο οποίος επωφελούμενος των εμφυλίων πολέμων που ερήμωσαν τότε την περιοχήν, κατέκτησε μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και μέρος της σημερινής Κεντρικής και Βόρειας Αλβανίας.

Το 1345, ο Στ. Ντουσάν στέφεται στις Σέρρες, «Τσάρος Σέρβων και Ελλήνων» και το 1346, ανακηρύσσει εαυτόν στα Σκόπια, «Βασιλέα Σέρβων, Βουλγάρων, Ελλήνων και Αλβανών», οργανώσας την αυλήν του κατά το πρότυπον της Ελληνικής (Βυζαντινής) τοιαύτης.

Ποίοι ήσαν εκείνοι οι «Αλβανοί» του Σερβικού Βασιλείου το 1346;

Σύμφωνα με τον παραπάνω Σερβικόν χάρτην (1350), αλλά και όσα έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα, υπάρχουν δύο εκδοχές. Με τον όρον «Αλβανοί», οι Σέρβοι εννοούσαν:

1ον/. Αμφοτέρους, Έλληνες Αρβανίτες και Σκιπετάρους (Α-Σ), αφού ήδη από το 1288 οι Σέρβοι είχαν έλθει σε επαφή μαζί τους [(Α-Σ)], τους είχαν γνωρίσει και εκχριστιανίσει τους Σκιπετάρους, και τους αποκαλούσαν «Αλβανούς», προφανώς με την γεωγραφικήν του όρου, έννοιαν. Η εκδοχή αυτή, προσκρούει στον τίτλον του Βασιλείου των Σέρβων (Βασίλειον….Ελλήνων και Αλβανών). Εξηγείται όμως, εφ’ όσον οι Αρβανίτες που ήσαν Ρωμηοί/ Έλληνες, συμπεριελήφθησαν από τους Σέρβους στον τίτλον «..Ελλήνων και..», ως κατακτημένοι Έλληνες.

2η/. Μόνον τους «Αλβανούς»/Σκιπετάρους με την γεωγραφικήν σημασία του όρου, ήτοι τους κατοίκους της περιοχής όπου διαβιούσαν γενικώς ορεσίβιοι, χωρίς εθνική συνείδηση ή συγκεκριμένη φυλετική ταυτότητα (εσμός ορεσιβείων ή οπλοφόρων που είχαν σαν κύρια απασχόληση την ληστεία ταξιδιωτών ή επιδρομές για διάπραξη ληστειών).

Η εκδοχή αυτή προσκρούει στην καταγραφήν κατακτημένης περιοχής περί το Δυρράχιον, ως Arbanija και όχι Albanija. Σ’αυτήν την περίπτωση, φρονούμεν ότι οι Σέρβοι γνωρίζοντες καλώς τους Ρωμηούς-Αρβανίτες, τους συμπεριέλαβαν μεν στον χαρακτηρισμόν «…των Ελλήνων», αλλά την κατακτημένην περιοχήν τους (Arbanija), κατέγραψαν ως διοικητικήν περιφέρεια..

*

Ένας από τους βασικούς λόγους που αλλαξοπίστησαν/ εξισλαμίστηκαν αργότερα μαζικώς και εκουσίως οι (Α-Σ), ήταν προκειμένου να συνεχίσουν ανενόχλητοι, υπό τον νέον κατακτητήν, την βασική τους ενασχόληση και λοιπές δραστηριότητές τους, ήτοι την διατήρηση των «κεκτημένων» από άλλη θέση (υποτελείς-σύμμαχοι του κατακτητού), με διαφορετικούς τρόπους, κυρίως σε βάρος των Ορθοδόξων Ελλήνων.

Η μεγάλη πλειοψηφία των (Α-Σ) εξισλαμίστηκαν και οι υπόλοιποι ασπάσθηκαν τον Παπισμόν. Αντιθέτως, οι Έλληνες Αρβανίτες παρέμειναν, στο σύνολό τους, Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με μικρόν σχετικώς, αριθμόν εξισλαμισθέντων.

Μετά τους ομαδικούς εξισλαμισμούς τους, οι (Α-Σ) διαχωρίστηκαν οριστικώς από τους αυτόχθονες Έλληνες Αρβανίτες, λαβόντες το γνωστόν, πλην όμως ανιστόρητον, όνομα «Τουρκαλβανοί»,  και λέγομεν ανιστόρητον διότι μέχρι και της καταλύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1923), ΔΕΝ υπάρχουν για την ιστορίαν, πολιτικήν και διπλωματικήν, Τούρκοι, αλλά Οθωμανική Αυτοκρατορία και Οθωμανοί, με επίσημη γλώσσα την Αραβικήν και δευτερευόντως την Ελληνικήν!

Επαναλαμβάνεται εδώ, το ίδιον εκληματικόν, ιστορικώς, λάθος, που διεπράχθη με τους Ρωμηούς/Έλληνες και την Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορίαν-Ρωμανίαν, όροι και ονόματα, υπαρκτοί ιστορικώς (πολιτικώς και διπλωματικώς), οι οποίοι από τα τέλη του 16ου αιώνος αντικαταστάθηκαν από τους Φράγκους, αυθαιρέτως, ακρίτως και ανιστορήτως (σκοπίμως κατά την άποψή μας), με τους ανύπαρκτους (κατά την περίοδον της Αυτοκρατορίας μας), όρους και ονόματα, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζάντιον, Βυζαντινή Παιδεία/ γλώσσα, κλπ.

2/. Ετυμολογική ερμηνεία

α/. Τι σημαίνει η λ. Αλβανία;

Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία είναι γνωστή και δεν έχει σχέση ούτε με την Αλβανική γλώσσα, ούτε με την (άγνωστη) Ιλλυρική τοιαύτη. Η λ. Αλβανοί προφερόταν όμως, και ως Αλανοί ή Αλαωνοί ή Αλαύνοι. Ο ιστορικός Πλίνιος την παλαιάν πόλιν της Ιταλίας Albana την γράφει Alvana και ο Πτολεμαίος την  ονομάζει Αλούωνα. Είναι γνωστόν ότι, το λατινικόν v (β) αντιστοιχεί με το ελληνικόν ου. Μερικά παραδείγματα:

Ουά ή Ουαί: Επιφωνήματα στην Λατινικήν γλώσσαν, vah και vae αντιστοίχως.

Ουαλλεντιανός (όνομα τριών Ρωμαίων αυτοκρατόρων). Στην Λατινικήν είναι  Valentianus. Ουάρων (όνομα κλάδου επιφανούς Ρωμαϊκού γένους). Στην Λατινικήν είναι Varro.

Εξελισσομένης της γλώσσηςοι προφορές διαφοροποιούντο κατά τόπους ή παρενεβάλλοντο μεταξύ των αρχικών ριζών και των καταλήξεων σύμφωνα ή φωνήεντα.

Έτσι η αρχική Πελασγική ρίζα ο.λ.α. κατά τον Νικ. Ελευθεριάδη7 προφέρεται αλά, ηλά, ελά, και ολά και ως ενεργητικόν ρήμα ολού,ηλού, αλού, αλουά, ελουά και αλβ, που σημαίνει:

.Είμαι υψηλός, υψούμαι υπεράνω της γης/του εδάφους.

.Κατοικώ σε υψηλά μέρη.

.Μεταβαίνω σε υψηλήν χώρα.

.Κατέχω υψηλήν/περίβλεπτον θέση.

Ωσαύτως αλού, ολβ, αλβ και αλού, είναι το υψηλόν, το υπερκείμενον, το ύψος.

Συνεπώς ο Πτολεμαίος ονομάζοντας την Αλβιώνα Αλουϊωνα και τα Άλανα όρη (υψηλές κορυφές του Καυκάσου) Αλαύνον όρος, αποδεικνύει ότι οι παρά τις υπώρειες του Καυκάσου και παρά την Κασπίαν θάλασσαν, χώρα της Αλβανίας, ΔΕΝ ονομαζόταν αρχικώς Αλβανία αλλά Αλαουνία που σημαίνει:

.Χώρα υψηλή, υπερκειμένη ή Βορεία..

.Χώρα κατοικηθείσα από ανθρώπους που ήλθαν από μέρη υψηλά..

Αυτή είναι και η ετυμολογία της λ. ΑΛΒΑΝΙΑ, με σημασία σαφώς γεωγραφικήν και σε ΟΥΔΕΜΙΑΝ περίπτωση, φυλετική ή εθνολογική..

Οι αρχαιότατες Ιαπετικές ή πελασγικές ρίζες ήσαν πολυσήμαντες. Έτσι η ρίζα Αλ- που προφερόταν και ως Αλβ- και αργότερον έγινε Αλπ- και Αλφ- (λόγω εναλλαγής των χειλεοφώνων), εχρησιμοποιείτο για σύνθεση λέξεων με διαφορετικές σημασίες, όπως:8

Λευκός: Από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της σημ. Αλβανίας) .

Ύδωρ: Είτε από το λευκό χρώμα των αφριζόντων κυμάτων (λιμνών και  ποταμών), κυρίως σε ορεινές περιοχές, είτε από τα τρέχοντα ύδατα συνεπεία της τήξεως των χιόνων.

β/. Ονόματα πόλεων, περιοχών και τοπωνύμια που επιβεβαιώνουν την γεωγραφική ετυμολογία παραγώγων λέξεων εκ των ριζών, Αλφ-,Αλπ-. Αλβ-

Άλβανον: Κατά τον Πλούταρχον  (Κάμιλος,3) η μικρή λίμνη της Ιταλίας, 25 χλμ. ΝΑ της Ρώμης, Βορείως του όρους Κάβο (Αρχ Λατιν. Αλβανόν) [Λεξ. Ελευθερουδάκη, σ. 712].

Άλμπα Λόγγα: Αρχαία πόλη του Λατίου (Λεξ. Ήλιος, τ. 2ος, σ.381).

Αλμπάν: όρος του Μεξικού, υψούμενον εν μέσω ευφορωτάτης κοιλάδος που διαρρέει ο ποτ. Ατογιάκ.

Άλμπανυ: Πόλη της πολιτείας της Γεωργίας των ΗΠΑ ιδρυθείσα το 1836, επί υψηλού οροπεδίου στις όχθες του ποτ. Φλιντ (Λεξ. Ηλιος, σ. 383).

Αλβίων(μυθολ.): Υιός του Ποσειδώνος (θεού των υδάτων).

Αλβάτοι (οι): Αγωνιστές του ιπποδρόμου (Βυζ.) ενδεδυμένοι λευκά (Λεξ. Σταματάκου)

Αλβιών: Όνομα της Βρετανικής Μεγαλονήσου. Σημαίνει λευκή ή ορεινή χώρα από το Κελτικό αλπ- ή αλμπ- που σημαίνει υψηλό ή λευκό (εξ ού και Άλπεις) [Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.2ος, σ. 132].

Άλβα: Λευκόν ποδήρες περίβλημα των ιερέων της παπικής και Αγγλικανικής εκκλησίας (Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ. 2ος, σ. 119).

Το Alp σημαίνει λευκός ή ύψος (Μεγ.Αμερ. Εγκ., τ. 2ος, σ.246).

Αλφός: Λευκή κηλίς δέρματος και επί των λευκών φύλων ή ακριβέστερον των ροδόχρωμων φύλων (Λ. ΗΛΙΟΣ, τ. 2ος, σ.438). Παράγωγα εκ της ρίζης Αλφ-( Αλφειός, Άλπεις, Έλβας)..

Η Ινδοευρωπαϊκή ρίζα albho- μας δίνει επίσης ονόματα ποταμών, με την έννοια «ασπροπόταμος – λευκά νερά», όπως το Γερμανικό όνομα του ποταμού Elbe (Λατινικά Albis, Albia, από το Γερμανικό *Alƀī, γενική Alƀiōz=). Τα Γαλλατικά υδρώνυμα Albis και Albā, το Λατινικό Albula, και στα καθ’ ημάς, ᾽Αλφειός στην Πελοπόννησο και στην Σικελία, Αλαβών κατά τον Στέφανο Βυζάντιο που συνεχίζει «έστι και ποταμός Άλβας, ο νύν Τίβερις».

Άλβα «λευκή» είναι και «πόλις της Ιταλίας, ήν έκτισαν οι από του Λαυυινίου Λατίνοι, Τρώες όντες. έστι δ΄η Άλβα καθ΄ Ελλάδα λευκή…», και συνεχίζει ο Στέφανος Βυζάντιος: «…λέγεται και Άλβη. Ο πολίτης Αλβανός, ως και οίνος Αλβανός ηδύς τε και καλός. λέγεται και Αλβανός εν Ιταλία τόπος εν ώ ιεροποιείαι εγένοντο, και λίμνη Αλβανίς».

Οι Ρωμαίοι Λεγεωνάριοι υπηρετούσαν έξω από την Ρώμη, στην περιοχή των ηφαιστιακών λόφων πού λόγω του λευκού τους χρώματος ονομάζονται Αλβανοί λόφοι, οι Colli Albani.

Η Ινδοευρωπαϊκή ρίζα albho- συναντάται και στην πάθηση των albino, albinism, στην Ελληνική αλφισμός ή αλμπινισμός ή λευκοπάθεια, στο άλμπουμ φωτογραφιών που προέρχεται από την Λατινική λέξη albus που αρχικά σήμαινε λευκή επιφάνεια γιά γραφή, αλλά αργότερα πήρε την έννοια του καταλόγου. Βρίσκεται επίσης στο όνομα Άλπεις, τα πάντοτε χιονισμένα Λευκά όρη, αλλά και στους ηφαιστειακούς λόφους έξω από την Ρώμη, με το λευκό, ηφαιστιακής τέφρας χώμα που παράγει «οίνον ηδύ», όπως μας κατέλιπεν ο Στέφανος Βυζάντιος.

3/.  Αλβανίες και Αλβανοί Σκωτίας, Ισπανίας, Καυκάσου, Ιταλίας, Ιλλυρίας…

Η Ινδοευρωπαίκή ρίζα albho- βρίσκεται και στο όνομα της πόλεως Αλμπάνο του Λατίου – Albano Laziale, το βουνό Aλμπάν – Mons Albanus και την λίμνη Αλμπάνο – Lago Albano, που έχουν διατηρήσει τα «λευκοχώματα» ονόματά τους από την πρό-Ρωμαϊκή ακόμη εποχή, τότε που στην Αλβα Λόνγκα- Alba Longa, ζούσαν οι Ιταλιώτες Αλβανοί – Albani (original, όχι «μαϊμού» δήθεν Ιλλυρικής καταγωγής).

«Άλβα δε Λόγγαν, ετέραν πόλιν έκτισαν, από της χοίρου», μας λέγει ο Δίων ο Κάσσιος ξεκινώντας την Ιστορία του, «τουτέστι Λευκήν Μακράν. Και το εκείσε όρος Αλβανόν εκάλεσαν ομοίως….Μέχρι τούτου τα περί Άλβης και Αλβανών».

Ο Στέφανος Βυζάντιος μας πληροφορεί επίσης πως «έστι και Άλβη πόλις Κρήτης, το εθνικόν Αλβαίος, ώς Θηβαίος», όπως επίσης και η γνωστή «Αλβανία, χώρα προς ανατολικοίς Ίβηρσιν» δηλαδή την Καυκάσια Αλβανία δυτικά της Καυκασίας Ιβηρίας (Γεωργίας).

Υπάρχει και «Αλβίων, νήσος Βρεττανική…το εθνικόν Αλβιώνιος». Η τελευταία αυτή φυσικά δεν είναι άλλη από την Γηραιά Αλβιώνα, των Κελτών της Βρεττανίας, από το κατάλευκο των ασβεστολιθικών βράχων της όπως αυτή φαίνεται από την ευρωπαϊκή πλευρά

Η εξήγηση του ονόματος της Αλβανοπόλεως επομένως, είναι πολύ απλούστερη από το να πάμε στον Καύκασο και στην Αλβανόπολη του Καυκάσου ή να ψάχνουμε για κάποια κατά φαντασίαν Ιλλυρική φυλή, που ονομαζόταν «Αλβανοί». Άλλωστε η Αλβανόπολις δεν αναφέρεται παρά στα 150 μ.Χ., και ΟΥΔΕΜΙΑ μνεία της γίνεται πρίν, ή αργότερα.

Ο Δίων ο Κάσιος (75.2. 6) μας διαβεβαιώνει πως η Ρωμαϊκή λεγεώνα που στρατωνιζόταν στο Άλμπανουμ μόλις επί Σεπτήμιου Σεβήρου, στα 193 μ.Χ. (πενήντα χρόνια μετά την αναφορά του Πτολεμαίου), απέκτησε Ιλλύριους Λεγεωνάριους (που έκαναν μάλιστα άσχημη εντύπωση στους Ρωμαίους με τις χονδροκοπιές και τους γλωσσικούς βαρβαρισμούς τους), ενώ πρίν μόνον λεγεωνάριοι επιστρατευμένοι από την Ιταλία την Ισπανία, το Νόρικουμ (σημερινή Αυστρία) και την Μακεδονία, υπηρετούσαν στους στρατώνες του Albanum. 9

Στους απόστρατους λεγεωνάριους του Albanum, δόθηκε η συγκεκριμένη περιοχή της Ιλλυρίας για να ιδρύσουν κολωνία (στρατιωτική αποικία) και να βιοπορίζονται καλλιεργώντας τα κτήματα που τους παρεχώρησε το Ρωμαϊκόν κράτος, σαν συνταξιοδότηση (όπως γινόταν με όλους τους Ρωμαίους λεγεωνάριους αποστράτους). Οι Ρωμαίοι ΔΕΝ θα είχαν στείλει Ιλλυριούς ως αποίκους στην Ιλλυρία.

4/. Περί επιγραφής ευρεθείσης στα Σκόπια στην οποίαν αναφέρεται η λ. Αλβανόπολις

Μία άλλη επιγραφή που βρέθηκε στα Σκόπια και αναφέρει την Αλβανόπολη, οι Σκιπετάροι την παρουσιάζουν ως Ιλλυρική (!!!). Παρατίθεται εδώ, και αναφέρεται στον τάφο του Θρακικής καταγωγής, όπως θα αποδειχθεί, Πόσιδος Μεστύλου (Posís Mestylu) και της (εν ζωή ακόμη όταν κατασκευάστηκε ο τάφος) αδελφής του, της Φλαυϊας Ντέλους Μουκάτης (Flavia Delus Mucati):

Regions : Upper Danube : Moesia Superior IMS VI 143

Moesia Sup. (SE) — Scupi (Skopje): Gorno Solnje — late 1st c. AD

Posís Mestylu f(ilius) Fl(avia)

Delus Mucati f(ilia) dom(o)

Albanop(oli) ịp̣sạ Dẹlụs

Ποσίς Μεστύλου υ(ιός) Φλ(αύια)

Δέλους Μουκάτη θυγάτηρ

εξ Αλβανουπόλεως η Δέλους ιδία

Με μία πρώτη ανάλυση των ονομάτων, βλέπουμε πως το Flavia είναι φυσικά Λατινικό, άρα μιλούμε για Ρωμαία πολίτη. To Posis – Πόσις είναι είτε Θρακικό είτε Ελληνικό, και συνάδει με το Ινδοευρωπαϊκό Πότις που στην Ελληνική τουλάχιστον απαντάται στα Ποσειδών, δεσπότης, Δέσποινα, Πότνια, οικοδεσπότης κλπ. Απαντάται και σαν Πόσσης ή Πόσσεις, και σε τάφο Θράκα /Δάκα Ιππέα από το χωριό Saraiuτης Κωνστάντζας (Ρουμανία):

Άττας Πόσσει Ζών εαυτώ και συμβίω Μάμμα Κρήσκεντος Θυγατρί ζήσασα έτη ζ΄ την στηλείδα ανέστησεν χαίρε (Moesia Inferior (Romanian Section) and Dacia, Volume 74, Part 4, σελ 54-55, Nubar Hapartumian).

Το Mucatis είναι καθαρά Θρακικό, που συνάδει με τα Θρακικά Mukakakaes, Mukatralis, Mukazeras, Mukakenthos, Mukaporis, Mukazenis, Mukaboris, Mukabur, Mukaburis Mukas, Mukos, Muka (Muca), Mokas, Moca, Mokkas, Mokkos, Mokkus, Mukazeis, Mukases, Mucasis, Mukasos, Mukalas, Muccala, Mucalus, Mokasokos, Mukaboris, Mukabur, Mukaburis, κλπ (Ezikyt na Trakite – Η γλώσσα των Θρακών) του Ιβάν Ντουριντάνωφ, Σόφια, 1976).

Το Mestylus, παρά την Λατινική του κατάληξη είναι επίσης Θρακικό που φωνητικά επιβιώνει στο (Θρακικό) όνομα του χωριού Mέστη, της Ροδόπης, κοντά στην Κομοτηνή, αλλά και στο Βουλγαρικό (αρχαίο Θρακικό) όνομα του ποταμού Νέστου: Μέστα – Mesta – Места.

Το Delus, μπορεί να είναι μάλλον Θρακικό, αλλά και Ιλλυρικό να είναι, σίγουρα δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο προυπάρξεως εκεί «Αλβανών».

Το πιθνώτερον είναι πως προέρχεται από τάφο Θρακικής καταγωγής Αλβανουπολιτών Ρωμαίων (από την Ιταλικήν περιοχή των Ρωμαίων Albani).

Όπως και οι Αλβανοί, έτσι και Σκοπιανοί αντίστοιχα, πέφτουν στην παγίδα ή σκοπίμως, καθ’ ημάς, ταυτίζοντας το γλωσσικό ιδίωμα με την εθνότητα. Όπως ο Έλληνας που ασπάστηκε τον Μουσουλμανισμό, θεώρησε τον εαυτόν του Οθωμανό και αργότερα Τούρκο, παρά την Ελληνική του καταγωγή, έτσι και οι Χριστιανοί Αρβανίτες ταυτίστηκαν με την Ρωμιοσύνη και θεωρούσαν εαυτούς Έλληνες.

Συμπερασματικώς, το όνομα ΑΛΒΑΝΙΑ είναι καθαρά γεωγραφικός όρος, που σημαίνει: Η ορεινή περιοχή με τις απέραντες λευκές χιονοσκεπείς οροσειρές και ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με λαόν, ιστορικώς και πρωτογενώς καταγεγραμμένον ως «Αλβανοί».

5/. Η Αλβανία και οι Αλβανοί του Καυκάσου

Οι Αλβανοί αναφέρονται επίσης από τον Αρριανό στο έργον του «Αλεξάνδρου Ανάβασις», λίγο πριν την μάχη στα Γαυγάμηλα ως Καυκάσιο φύλο που πολέμησε με το μέρος των Περσών.

Η παρά την Κασπία αρχαία «Αλβανία» σε παλιούς χάρτες.

Επάνω: Jacob dʼAngelo (after Ptolemy): «Cosmo-graphia» (1467).

Κάτω: Christoph Cellarius: «Carto-graphy», (Λειψία, 1706).

Η άποψη ότι οι Αλβανοί του Καυκάσου ακολούθησαν τα ρωμαϊκά στρατεύματα κατά την υποχώρησή τους και εγκατεστάθησαν στην σημερινή Αλβανία, είναι όλως κατ’ ουσίαν αβάσιμος και υποβολιμιαία. Άλλωστε, η άποψη αυτή, εάν γίνει αποδεκτή από τους σημερινούς Σκιπετάρους, καταρρίπτει άρδην τον προπαγανδιστικό μύθο των σημερινών Αλβανών περί δήθεν καταγωγής τους από τους πανάρχαιους Ιλλυριούς.

Φυσικά, οι «Αλβανοί» του Καυκάσου, ουδεμία σχέση είχαν με αυτόχθονα λαόν της αρχαίας Ηπείρου.

Το όνομα των Αλβανών του Καυκάσου είναι απλή συνωνυμία. Ίβηρες υπάρχουν και στον Καύκασο (οι Γεωργιανοί – π.χ. Μονή Ιβήρων), αλλά Ίβηρες είναι και οι κάτοικοι της Ιβηρικής Χερσονήσου, Ισπανοί και Πορτογάλλοι- χωρίς να έχουν σχέση. Οι Ίβηρες του Καυκάσου δεν υπάρχουν πλέον, έχουν εξαφανισθεί από τις δέλτους της Ιστορίας.

Μπορεί αυτό να μην αρέσει στους ίδιους τους «Αλβανούς» που προσπαθούν να πείσουν για την υποτιθέμενη Ιλλυρική τους καταγωγή, ενώ δεν έχουν ούτε έναν ναυτικό όρο στην γλώσσα τους (από βουνά και σπηλιές ήλθαν(τρωγλοδύτες), και σε βουνά κατέληξαν Ακόμη και τώρα τα παράλια κατοικούνται από Έλληνες Βορειοηπειρώτες ή κρυπτοέλληνες ¨Αλβανούς»..

Οι «Αλβανοί» ΔΕΝ ήρθαν από τον Καύκασο, ούτε έγινε το αντίθετο…

Όσοι δέχονται το αντίθετο,  δηλαδή την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, ότι η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή, κινούνται σε φανταστικές σφαίρες, παρανοϊκών και ψυχοπαθητικών καταστάσεων.

Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις, σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με την λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου, ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403 γ-406 β).10

β. Τα ιδιαίτερα ονόματα Σκιπερία και Σκιπ(ε)τάροι

Oι σημερινοί «Αλβανοί» αυτοπροσδιορίζονται ως Σκιπ(ε)τάρ-οι, και την Αλβανία στην γλώσσα τους, ονομάζουν Σκιπερία (Republica e Shqiperise). Στην Αλβανική εθνική ψευδομυθολογία, υποτίθεται πως το όνομα προήλθε από το Σκιπ-ου που σημαίνει αετός, αυτοαποκληθέντες «Αετιδείς» και το όνομα της χώρας τους, σημαίνει «χώρα των αετών».

Οι λ. Σκιπ(ε)τάρ-οι  και Σκιπερία είναι τα επίσημα ονόματα με το οποία οι σημερινοί «Αλβανοί» αποκαλούν εαυτούς και την χώρα τους και χρησιμοποιούν στα επίσημα εσωτερικά έγγραφά τους.

Υποστηρίζουν επίσης, ανιστόρητα, πως το έμβλημα της σημαίας τους προέρχεται δήθεν από κάποιο «ξόανο» με δικέφαλο αετό, που έφεραν οι στρατιώτες του Γεωργίου Καστριώτη. ΟΥΔΕΝ αναληθέστερον.

Πρώτον, ο στρατός του Καστριώτη δεν είχε ξόανα αλλά την Χριστιανική σημαία της Ρωμανίας, του δικέφαλου αετού του Βυζαντίου, το σύμβολο της Ευρω-Ασιατικής πόλεως του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Μιας αυτοκρατορίας που κυριαρχούσε κάποτε σε Δύση και Ανατολή και που το σύμβολό της ήταν ο Ρωμαϊκός αετός που αργότερον έγινε Ρωμαίϊκος/Ελληνικός (Βυζαντινός) δικέφαλος, γιατί κοιτούσε στις δύο πλευρές του Βοσπόρου, σε Ανατολή και Δύση.

Δεύτερον, η λ. Σκιπετάρ προήλθε:

1ον/. Από το λατινικό excipio = αισθάνομαι εννοοώ11 και όχι από το Σκιπ (shqip), το οποίον στην Αλβανική σημαίνει αλληλοκατανόηση. Και ο Γκούσταβ Μέϋερ (Gustav Meyer) επιχειρηματολογεί πως το Shqiptar προέρχεται από το «shqipoj» (το ομιλείν ευκρινώς) και το  «shqiptoj» (εκφέρω, προφέρω), τα οποία με την σειρά τους προέρχονται από το Λατινικό ρήμα »excipere», εξάγω, βγάζω, ακολουθώ.

Θεωρείται λογική ετυμολογία σαν όνομα μιάς κοινότητας που η γλώσσα της ήταν  ακατανόητη σε όλους τους υπόλοιπους, όπως κατά αντιδιαστολήν το εθνώνυμο των Γερμανών στην Σλαβική είναι Немцы – Νιέμτσι…Μουγκοί! Και σήμερα ακόμη το «προφέρω» στην Αλβανική λέγεται «shqiptoj», το «δυνητικά προφερόμενο», shqiptue-shem και η «προφορά» shqiptim.

2ον/.  Από την λατινική λέξη Schioppo/Schioppetio (Αρχαία ιταλικά / Ρωμαϊκά) = Τυφέκιο  και Schioppetar= Οπλοφόρος [Σημειωθείτω ότι το Λατινικόν αλφάβητον είναι αντιγραφή /παραλλαγή του Ελληνικού Χαλκιδικού].

3ον/. Κατά τον Κροάτη Petara Scok, βαλκανιολόγο, καθηγητή του πανεπιστημίου Ζάγκρεμπ, ετυμολογείται από το τοπωνύμιο Scupis>Shkyp, πρωτεύουσα της Δαρδανίας, τα διαβόητα πλέον, Σκόπια.12 Για την ετυμολογίαν και σημασίαν  της αποδεκτής από τους Σκιπετάρους επωνυμίας, οι γνώμες των ειδικών διίστανται.

Οι δοτοί ηγέτες του κατασκευασμένου από τις τότε Μεγάλες δυνάμεις, Αλβανικού κράτους (1913), με τα δύο ονόματα που διετήρησαν για τον αυτοπροσδιορισμό τους:

-Επιβεβαίωσαν την γεωγραφική και μόνον σημασία των λ. Αλβανία και Αλβανός (Ορεσίβειος λαός)

-Απεδέχθησαν ουσιαστικώς την Ελληνική προέλευση του Αλβανικού αλφαβήτου και την Ελληνικότητα της περιοχής και των κατοίκων που διαβιούσαν εκεί, από αρχαιοτάτων χρόνων.

Αποδεικτικά στοιχεία

Η λέξη Σκιπετάρ, όπως προείπαμε, σημαίνει ορεινός και κατ’ επέκταση Σκιπερία=Ορεινή χώρα. Στην αρχαιότητα η λέξη Υπερείη(α) σήμαινε ορεινή χώρα (Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 883).

Σήμερα στα Αλβανικά, ο ξεκομμένος (αποκομμένος, αυτός που ζει απομονωμένος σε ορεινές περιοχές) λέγεται Shkeputar και το αντίστοιχο ρήμα είναι Shkeput.13

Το ρήμα Σκέπω είναι ο ριζικός τύπος του σκεπάζω, που σημαίνει καλύπτω, στεγάζω, προστατεύω. Σύμφωνα με την λ. Υρία (ετυμολογία λ. Ιλλυρία), Σκιπερία = Ορεινή χώρα που στεγάζει/προστατεύει όσους κατοικούν εκεί.

Στην Ιαπετική ρίζα το Skip σημαίνει ράβδος, βακτηρία, μικρός κλάδος (Λεξ. Σταματάκου, σ.898) και σκήπτω σημαίνει επιπίπτω, ενσκήπτω, ορμώ (Λεξ. Σταματάκου, ο.π). Άρα Σκήπτωρ= Αυτός που κρατάει ράβδον, ο ορμών, ο επιπίπτων, ο επιτιθέμενος, εξ ού και Σκηπτός (ο)=Κεραυνός (ο οποίος επιπίπτει από ψηλά) και skapt=Δόρυ. Ράβδον (Βακτηρία) [σκήπτρον] φέρουν οι ορεσίβειοι (σκήπτορες) για να διευκολύνονται στις κινήσεις τους στις δύσβατες περιοχές.

Οι ληστές των ορέων οπλοφορούσαν με ρόπαλα και δόρατα αρχικώς, με τυφέκια αργότερον, καραδοκούντες στα μονοπάτια και διαβάσεις  για να ληστέψουν ή φονεύσουν τους ταξιδιώτες ή ενέσκηπταν στα χωριά ή πεδινά μέρη, προερχόμενοι από τα απόκρημνα ορεινά τους κρησφύγετα, που βρίσκονταν τόσον ψηλά, «επί των ορέων της Ιλλυρίας (Βορείως των Τιράνων), των φύσει αποτομωτάτων και δυσπροσίτων ούτε οι αετοί των Ρωμαίων εστήθησαν ποτέ, ούτε η ημισέληνος υψώθη δια της βίας» (Χρονογραφία της Ηπείρου, Παναγ. Αρβανιτόπουλος, 1856, σ.153).

Για τον λόγο αυτό και ο υψιπετής αετός στην αλβανική γλώσσα  έχει και αυτός την ρ. skip και λέγεται σκιπόνι και φυσικά ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με το όνομα «Σκιπετάροι»..

Το Shqiperi-Σκιπέροι (Aλβανοί) [Από το Σκιπερία, παραλλαγή του Σκιπετάροι], είναι όνομα που δίδουν γιά τον εαυτό τους, οι «Αλβανόφωνοι», μόνον στα χρόνια της Οθωμανοκρατίας(15ος αιών). H εθνικά αποδεκτή σήμερον και «πολιτικά σωστή» από τους Σκιπετάρους, ψευδετυμολογία εκ τού shqiponjë= αετός «χώρα των αετών» είναι πρόσφατη, και σίγουρα μετά την καθιέρωση του δικέφαλου του Γεωργίου Καστριώτη, σαν σύγχρονο πλέον εθνόσημο όλων των «Αλβανών», ακόμη και των Μουσουλμάνων, που ταυτίζονται τρόπον τινά κατά τα άλλα με τον Οθωμανικό ζυγό και αργότερα με τον Τουρκισμό.

Συνεπώς, η πιθανώτερη ετυμολογία του ονόματος Σκιπετάροι, επιστημονικώς ερειδομένη και ανταποκρινομένη στον ληστρικόν βίον των ορεσίβειων φατριών (Σκιπετάρων) είναι:

Οι οιωνεί οπλοφορούντες  ορεσίβειοι, με ξεκάθαρη γεωγραφική σημασία.

Θα πουν κάποιοι: Μα μπορεί να έχουν σχέση οι οπλοφόροι, ροπαλοφόροι, ληστές των ορέων  που ληστεύουν ανυπόπτους ανθρώπους, με τον χαρακτήρα των σημερινών Αλβανών;

Σύμφωνα με την Χρονογραφία της Ηπείρου «των τε ομόρων Ελληνικών και Ιλλυρικών χωρών» (τ. 2ος, εκδ. τυπογρ. Σ.Κ. Βλαστού, 1856) στην προαναφερθείσα σελίδα, διαβάζουμε: «Ο χαρακτήρ του Αλβανού υπάρχει εκδικητικός, μικροπρεπής, φιλοτάραχος και ατίθασος».

Ο Παύλος Καρολίδης (Ιστορία της Ελλάδος, 1925, υποσημείωση σ. 71) γράφει: «Οι Αλβανοί φαίνονται ιδιοτελείς, στασιαστικοί άπιστοι και ως χριστιανοί ακόμη σκληροί την καρδίαν. Αποτελούσι δε στοιχείον εις το οποίον η αναρχία και ανομία επικρατούσιν οιωνεί ψυχή και πνεύμα ζωής…».

Εάν ανοίξουμε τις σελίδες της σύγχρονης Εγκυκλοπαίδείας Ελευθερουδάκη (εκδ. δεκαετίας 1960), στο λήμμα Αλβανία, σ. 706, στην παράγραφο ήθη και έθιμα των Αλβανών, διαβάζουμε:

«Μεταξύ των Γκέκηδων (ΣΣ: Γκέκηδες=Το θεωρούμενον ως αμιγώς Σκιπετάρικον φύλον), για τους οποίους οι Ιταλοί προπαγανδιστές, για ευνόητους λόγους, υποστηρίζουν ότι είναι απόγονοι ανάμικτων ιταλικών φύλων που αποίκισαν από την Ιταλία (στην Αλβανία), είναι πολύ περισσότερον διαδεδομένος και επιβεβλημένος ο νόμος του αίματος….Οι εκδικήσεις και αντεκδικήσεις ενίοτε προκαλούν σειράν φόνων και ουχί σπανίως συρράξεις γενών, υπολογίζεται δε ότι  μέχρι προ ολίγων ετών σε μερικά ορεινά μέρη της Αλβανίας το 75% των κατοίκων απέθνησκον εκ βιαίου θανάτου….Η ληστεία ακμάζει ακόμη στα ορεινά ιδία μέρη…».

Αρχικόν συμπέρασμα συναγόμενον από τα μέχρι τώρα παρατεθέντα στοιχεία (παρ. 6α και 6β)

Οι όροι Αλβανός και Αλβανία, είναι καθαρώς γεωγραφικοί και ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με εθνότητα ή φυλή.(Ορεινή χώρα, περιοχή όπου κατοικούν ορεσίβειοι οιονεί οπλοφορούντες).

Ώ άθλιοι Σκιπετάροι!!!

Δεν γνωρίζετε τίποτε από τα παραπάνω; Δεν έχετε ακούσει από κανέναν, ούτε έχετε διαβάσει πουθενά, ότι ακόμη και το επίσημο διεθνές όνομά σας (Αλβανία), έχετε δανεισθεί από τους Έλληνες και Λατίνους, αφού οι υποτιθέμενοι πρόγονοί σας (όσοι αποδέχεσθε την Σκιπετάρικη καταγωγή σας), ήταν εσμός ληστοσυμμοριών εγκληματικών φατριών, αγνώστου ταυτότητος και μη αναγνωρισθείσης μέχρι και σήμερα, αρχικής κοιτίδος-προελεύσεως;

γ. Η αρχική εμφάνιση των Σκιπετάρων στην περιοχή της της σημερινής Αλβανίας.

Παρά το γεγονός ότι, οι μεγάλες δυνάμεις κατεσκεύασαν ένα κράτος που ονόμασαν Αλβανία, οι εγκάθετοι απόγονοι των φυλάρχων-ληστάρχων των ορέων, διαχειριστές του σημερινού κράτους, στα επίσημα έγγραφά τους δεν ονομάζουν το κράτος τους Αλβανία, αλλά Σκιπερία και τους πολίτες του κράτους δεν χαρακτηρίζουν ως Αλβανούς αλλά ως Σκιπετάρους!!!! Γιατί;

Πρός κατανόηση του εκ πρώτης όψεως παραδόξου αυτού φαινομένου, διευκρινίζονται τα εξής:14

1/. Το όνομα Σκιπετάροι (Α-Σ)15 έφεραν οι πρόγονοι των σημερινών αποκαλούμενων «Αλβανών», από τον 14ον ή αρχές 15ου αι. μ.Χ. Κατά την πιθανώτερη εκδοχή, το όνομα Σκιπετάροι δόθηκε σ’ αυτούς,  από τους ομόρους λαούς (Έλληνες, Σέρβους, κ.α),  λόγω των συνήθων δραστηριοτήτων τους (ορεσίβιες ενασχολήσεις, ληστρικές επιδρομές, κλπ) ή του τόπου διαμονής τους (ορεινά, υψηλά μέρη),

2/. Η περίοδος εμφανίσεως των προγόνων των σημερινών «Αλβανών» (Α-Σ), στην περιοχήν που απεκλήθη από τους κατασκευαστές του κράτους των Σκιπετάρων, Αλβανία, σύμφωνα με συνεκτίμηση των στοιχείων που προέρχονται από πολλές διαθέσιμες πηγές, και συνήχθησαν με βάση διαφορετικές απόψεις, μας οδηγεί σε περίοδο τουλάχιστον μετά τον 12ον αι.

Η περίοδος αυτή, πιθανολογείται ως ακριβέστερη για την  ιστορική εμφάνιση των Αλβανών/Σκιπετάρων (Α-Σ) και την εντονώτερη παρουσία τους, σε περιοχές της σημερινής Βόρειας  ή ΒΑ Αλβανίας.

Μέχρι τότε, ΟΥΔΕΜΙΑ επαφή είχεν υπάρξει μεταξύ των Ελλήνων της ΑΡΒΑΝΙΤΙΑΣ, και των λαθροεισβολέων φυλάρχων με τις ληστοσυμμορίες τους, των Σκιπετάρων.

Ο Jirecek όμως, γράφει ότι «οι Σλάβοι απωθούν προς νότο και προς τα Αδριατικά παράλια τους Σκιπιτάρους οι οποίοι μόλις τον 11ο  αι. γίνονται αισθητοί στο Δυρράχιο, αλλά τον 14ο αι. στο Κατταρο (παραλιακή πόλη του Μαυροβουνίου, Σλαβικά Kotor και ΝΑ της Σκόδρας). («Albanien in der Vergangehet», «Illyrisch –Albanisch Porschungen 1, 1916, σ. 69-70) [ΣΣ: Εδώ ο Jirecek τον 19ον αι. αναφέρεται σε Σκιπετάρους και όχι σε Αλβανούς].

Περιοχή/Τοποθεσία: Κοτόρ (Kotor / Cattaro / Άσκρήβιον) Μαυροβούνιο, Δυρράχιο (Durrës / Επίδαμνος).

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράξενο να χρειάστηκαν τρεις (3) περίπου αιώνες, να καταγραφούν οι Σκιπετάροι από το Κοτόρ στο Δυρράχιον, μία απόσταση όπως φαίνεται στον χάρτη16 πολύ μικρή για να απαιτηθούν 3 αιώνες αισθητής παρουσίας, σε αμφότερες τις πόλεις.

Πιθανώς λοιπόν, οι αναφερόμενοι ως Σκιπετάροι στο Δυρράχιον τον 11ον αιώνα, να ήσαν οι ορεσίβειοι Αρβανίτες/ Αλβανοί που έχουν ήδη καταγραφεί εκεί το 1045 και να ανεφέρθησαν από τον Jirecek, κατά την γεωγραφικήν ερμηνείαν του ονόματος..

Η περίοδος εκείνη (μετά τον 12ον αι.), εξαιρουμένων πιθανών  ασήμαντων και μεμονωμένων παρουσιών Σκιπετάρων, εκτιμάται ως ακριβέστερη για την  ιστορική εμφάνιση των Αλβανών (Α-Σ) και η περί τα μέσα ή τέλη του 13ου αι. για την αρχική παρουσία τους σε περιοχές της σημερινής βόρειας και βορειο-ανατολικής Αλβανίας και οπωσδήποτε ΟΧΙ νοτίως του ποταμού Γενούσου.

3/. Το όνομα Αλβανοί είναι ταυτόσημον με το όνομα Σκιπετάροι, αμφότερα δε, έχουν  καθαρώς γεωγραφική σημασία. Το όνομα εδόθη, πιθανώτατα,  από τους Έλληνες (ή από τους Σέρβους, οι οποίοι το εγνώριζαν από τους Έλληνες), αφού  οι Σκιπετάροι (Α-Σ), ιστορικώς, εμφανίστηκαν αιφνιδίως στην περιοχήν, χωρίς εθνική ταυτότητα. Άλλωστε οι Έλληνες, είχαν χρησιμοποιήσει πρώτοι τον λόγιον τύπον Αλβανοί και για τους Έλληνες Αρβανίτες. Κατά μίαν δευτέραν εκδοχήν λοιπόν, το είχαν παραλάβει οι Σέρβοι, το χρησιμοποίησαν για τους Σκιπετάρους.

«…Αλουανοί (Αλβανοί), Αλανοί, και Βυλλίονες ήτοι Ουελλίονες, ως και Αλλουανία (Αλβανία), κτλ (η υψηλή/ορεινή χώρα) είναι ταυτόσημα…»17

4/. Μέχρι και τις αρχές του 14ου αιώνος:

.Δεν έχει καταγραφεί στην Ελληνική Γραμματεία το όνομα Αλβανία που να αφορά σε τοπωνύμιο της περιοχής των Σκιπετάρων (η περιοχή των Αρβανιτών εκαλείτο τότε, αιώνες πριν, Αρβανιτία/ Αρβάνων χώρα και μερικές φορές, Αλβανία αντί Αρβανιτία), ούτε για άλλη εκτός Αρβανιτίας (στην Ενιαίαν Ήπειρον).

.Τα ονόματα  Αρβανίτες (Αλβανίτες)- Αλβανοί, εναλλάσσονταν, όπως έχουμε προείπει, ως δύο διαφορετικά ονόματα ενός και του αυτού λαού (Τρία εάν θεωρηθούν τα Αρβανίτης και Αλβανίτης ως ξεχωριστά ονόματα), ο οποίος αρχικώς έλαβε το όνομα από την περιοχή πού διαβίωνε (Άρβανον /Άρβανα) και του ορεινού/υψηλού της περιοχής, αργότερον επεξετάθη βορειότερον (λόγω φυσιολογικής επαφής με όμορες φυλετικές ομάδες ή εισβολείς από βορρά), κυρίως όμως νοτιώτερον (επαφές με ομοδόξους και ομοεθνείς Έλληνες).

5/. Η αρχική κοιτίδα των (Α-Σ) από την οποίαν ξεκίνησαν και η χρονική διάρκεια μέχρις ότου εισέβαλλαν στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας, δεν έχει προσδιορισθεί μέχρι σήμερον. Πολλές θεωρίες διετυπώθησαν, οι περισσότερες των οποίων, τοποθετούν τούς προγόνους των (Α-Σ) στην αρχαία Δακία ή Θράκη, ενώ σύμφωνα με άλλη θεωρία, όχι πιθανότερη, σέ περιοχή της σημερινής ΒΑ Αλβανίας. Ο Βούλγαρος καθηγητής Rusi Stoikov, ιχνηλατεί τούς (Α-Σ) στην Σκωτία, προφανώς λόγω χαρακτηρισμού της Μεγάλης Βρετανίας ως γηραιάς Αλβ-ιώνος!!! 

Η καταγραφή αυτής της απόψεως, καταδεικνύει την προχειρότητα, την επιπολαιότητα των ερευνητών αλλά και την σκοπιμότητα, κατά διαταγήν των διεθνών πλαστογράφων, των κατασκευαστών κρατών, και ανύπαρκτων εθνών,  στην αναζήτηση των αρχαίων ριζών ενός λαού.

Εδώ επαναλαμβάνεται εκουσίως ή ακουσίως, το ίδιο εγκληματικό ιστορικό λάθος από ανιστόρητους ή εγκαθέτους συστημικούς υπερεθνικιστές, έμμισθους ιστορικούς και ερευνητές, οι οποίοι στηριζόμενοι σε επικρατήσασες ορολογίες ή τοπωνύμια, ανεζήτησαν τις ρίζες λαών και εθνοτήτων με μόνον επιχείρημα την κατά την γνώμη τους κοινή ρίζα προελεύσεως!!!

Η Αλβιών είναι το αρχαιότερο όνομα υπό το οποίον ήτο γνωστή η νήσος της Μεγάλης Βρεταννίας χρησιμοποιηθέν υπό του Αριστοτέλους. Προφανώς, συνέδεσαν, ακρίτως, υστεροβούλως, σκοπίμως, ετσιθελικώς, την ρίζαν Αλβ- της Αλβιώνος, με το όνομα Αλβανία!!!18

Αλλά μήπως και μία άλλη μερίδα αγραμμάτων ή εγκαθέτων «ιστορικών», δεν συνέδεσε το όνομα των Αλβανών με την ιστορικώς καταγεγραμμένη περιοχή «Αλβανία» στον μακρυνό Καύκασο; Αλλοίμονον στους μιαρούς πλαστογράφους της ιστορίας!

6/. Ως προς την επιμονή των Αλβανών και ελαχίστων άλλων επίδοξων «ανταγωνιστών» του Φαλμεράϋερ, σε σχέση με τον ιστορικό παροξυσμό του, κατά τους οποίους πρόγονοι των (Α-Σ) θεωρούνται οι Ιλλυριοί, διερωτάται κανείς αν θα πρέπει να δίδεται απάντηση, όταν όλοι οι ιστορικοί και ερευνητές αναζητούν ακόμη, τον τόπο προελεύσεως των προγόνων των σημερινών Αλβανών, από Ανατολή σε Δύση και πανταχού.

«Και η Ιλλυρία επίσης σημαίνει την ορεινήν χώραν, την υψηλήν, όπως και η Αλουανία ή Αλβανία…»19

7/. Η μνημόνευση από Βυζαντινούς συγγραφείς του 11ου αι. του ονόματος «Αλβανοί» μας οδηγεί να ανατρέξουμε στην αναζήτηση της πρώτης αρχής του λαού και χώρας εκ της οποίας προήλθε. Αν ο τύπος Αλβανός ήτο αρχαιόθεν παραδεδομένος, ως τύπος ονόματος λαού Ιλλυρικού ή άλλου κάποτε εγκατεσταθέντος εκεί (Ιλλυρία), τότε θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι το όνομα απεδόθη, άγνωστο πότε, υπό άλλων σε κάποιον λαόν του οποίου αγνοούμε την εθνική και τοπική προέλευση.

Στην περιοχή, όμως, εκείνη η οποία εκλήθη Νέα Ήπειρος και πολύ βραδύτερον Αλβανία, ούτε το Αλβανός/Αλβανοί παρεδόθη αρχαιόθεν ως όνομα λαού, ούτε το Αλβανία ως όνομα χώρας. Κατ’ ακολουθίαν, η αναζήτησις λαού εις την ως άνω περιοχήν (Ενιαία Ήπειρος –προχριστιανική Ιλλυρία), με το όνομα Αλβανοί και τόπον κατοικίας ή προελεύσεως με το όνομα Αλβανία (κατά το Θεσσαλία –Θεσσαλοί, Αιτωλία –Αιτωλοί, Αχαία –Αχαιοί κ.α), είναι ματαία και ιστορικώς αβάσιμος.

Συνεχίζεται

---

1 Αλάστωρ<άλαστος>-ορος (ο και σπν. η)=Ασεβής, κακούργος, φονεύς και μιαίνων όσους τον πλησιάσουν, αποτρόπαιος (Λεξ. Σκ. Βυζαντίου, σ. 43).

2 Η ετυμολογία της λέξεως Αλβανία προέρχεται από την ρίζα Αλβ-ή Αλπ-. Ονομάζεται  Λευκή Χώρα, με καθαρώς γεωγραφική σημασία, από το χρώμα της χιόνος που μονίμως σχεδόν σκεπάζει τις λίαν ορεινές περιοχές ή το χρώμα του ηλίου που συχνότατα βλέπουν οι κατοικούντες σε λίαν ορεινές περιοχές (Το λευκό είναι το συνηθέστατο ένδυμα και παραδοσιακή στολή των χωρικών της Αλβανίας). Περισσότερα στην ανάλυση του κεφ. Αλβανία και «Αλβανοί» /Σκιπετάροι.

3 Αρπακτός,ή,όν = Ο παρθείς (αποκτηθείς) με αρπαγήν, κλοπιμαίος.

4 Ανήμερος (ο,η)=  Άγριος, απάνθρωπος.

5 Βλέπε στο κεφ. «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ/ΑΛΒΑΝΙΤΕΣ/ ΑΛΒΑΝΟΙ, παρ. 5β και 5ε.

6  Μεγάλη Ἀμερικανική Ἐγκυκλοπαίδεια, τ. 2ος σέλ. 122-127, ἔκδ. 1970, Κ. Ἐμμανουήλ –Δ. Κιτσιά και Σία.

7 Πελασγοί, Οι Προέλληνες, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ 1997, πρώτη έκδοση 1931.

8 Στο μεγάλο Ινδοευρωπαϊκό λεξικό του Ποκόρνυ, βρίσκουμε το λήμμα : albho- (*hele-bho-), που σημαίνει «λευκό». Το albho- μας δίνει το Χιττιτικό al-pa-áš (alpas) «σύννεφο», τα Λατινικά olor «κύκνος», alburnus (Ελληνικά αλβούρνος ή λευκίσκος, κοινώς «ασπρόψαρο», albarus «λεύκη», albūcus «ασφόδελος», το Αρμενικό Arm. aɫauni «περιστέρι» (= «λευκό» πουλί), το Λιθουανικό al̃vas και Ρωσσικό ólovo, «λευκοσίδηρος» και τα δύο , αλλά και τα Ελληνικά ἔλαφος (αρχικά το ελάφι με «λευκα στίγματα»), η δερματική πάθηση αλφός «λευκή τις παραλλαγή εν τω σώματι» κατά τον Ησύχιο, αλφιτόχρους «λευκή», το δένδρο αλφινία»λεύκη», αλλά και η Ομηρική αλφίτου ακτή, και έλφιτα «κριθάλευρα ή σιτάλευρα» (=»λευκή» σκόνη), πάντα κατά τον Ησύχιο, όπως και το λήμμα αλφούς, «λευκούς», ή «λευκάς» κατά τον ίδιο.

9 Μερικοί, στηριζόμενοι σ’ αυτό το χωρίον του Δίωνος, ισχυρίζονται ότι υπήρχαν Ιλλυριοί, μέχρι τον 2ον ή αρχές 3ου αιώνος μ.Χ. Είναι τα απομεινάρια των ιλλυρικών φύλων μετά την συντριβή τους από τους Ρωμαίους, κατά τον Γ΄ Ιλλυρικόν πόλεμον (168 -167 π.Χ.). Στην περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας, οι γηγενείς περιορίστηκαν να υπηρετούν στον Ρωμαϊκό στρατό και στο ναυτικό.

Η μόνη Ιλλυρική κοινότητα που εντάχθηκε σε πολιτείες πριν την εποχή των Φλαβίων (69-96 μ.Χ.) ήταν οι Λιβυρνοί, κι’ αυτό επειδή μετά τον καθορισμό των ορίων της Ρωμαϊκής επικράτειας στην ανατολική Ίστρια, η περιοχή των Λιβυρνών υποβιβάστηκε σε επαρχία. Στην εποχή του Τραϊανού (98-117 μ.Χ.), οι κάτοικοι μερικών ιλλυρικών κοινοτήτων της νοτιοανατολικής Παννονίας, οι Σκορδίσκοι και οι Βρεύκοι, απέκτησαν δικαίωμα Ρωμαίου πολίτη, και εκρωμαϊστηκαν πλήρως. Οι υπόλοιποι Ιλλυριοί, καταφυγόντες στις αρχαιοελληνικές περιοχές της Ενιαίας Ηπείρου, σταδιακώς Ελληνοποιήθηκαν..Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, τα ποικίλα και αγνώστου ταυτότητος Ιλλυρικά φύλα, σταδιακώς αφομοιώθηκαν και εξαφανίστηκαν από τις δέλτους της Ιστορίας.

10 Σύμφωνα με κάποιες αρχαίες ελληνικές παραδόσεις (μύθους), οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι.

11 Κ. Άμαντου, Οι Βόρειοι γείτονες της Ελλάδος, 1923, σ.136.

12 Αχ. Λαζάρου: «Αλβανία», στη Νέα Εστία των Χριστουγέννων του 1994, σ.81).

13 Μεγ. Ελληνική Εγκ. τ.3ος, σ.413.  

14 Περισσότερες λεπτομέρειες για τους Ιλλυριούς και Σκιπετάρους, σε ιδιαίτερο κεφάλαιο, κατά την ανάλυση του θέματος, προσεχώς,  «΄Ελληνες Αρβανίτες και Αλβανοί Σκιπετάροι».

15 Πιθανότερες εκδοχές ετυμολογικής ερμηνείας της λ. Σκιπετάρος:

-Schioppo ή Schioppetia (Λατιν): Τυφέκιο Schioppetar = οπλοφόρος.

-Σκήπτρον = ράβδος, βακτηρία (χρησιμοποιούμενη και ως ρόπαλο και  Skapt =δόρυ) (οι ζώντες ή ανερχόμενοι στα όρη συνήθως χρησιμοποιούν βακτηρία)– Σκηπτός =κεραυνός, εν- σκήπτω =εξακοντίζω, ορμώ επάνω (όπως λ.χ. οι ληστές ή οι αετοί από ψηλά (Στα αλβανικά ο αετός λέγεται σκιπ-όνι).

-Ορεινός (Κ. Αμάντου, οι Βόρειοι γείτονες της Ελλάδος, Αθήναι, 1923).

16 Χάρτης των ακτών της Αδριατικής από το Κοτόρ, στο Μαυροβούνι έως το Δυρράχιο, στην Αλβανία. Albania. Χρονολογία έκδοσης 1598 .

Έκδοση [ROSACCIO, Giuseppe. Viaggio da Venetia, a Costantinopoli : per mare, e per terra & insieme quello di Terra Santa, da Gioseppe Rosaccio, con brevità descritto, nel quale, oltre à settantadui disegni, di geografia e corografia si discorre, quanto in esso viaggio si ritroua, cioè : città, castelli, porti, golfi, isole, monti, fiumi è mari : opera utile à mercanti, marinari & à studiosi di geografia, Βενετία, Giacomo Franco, 1598.]

17 Πελασγοί, Νικ. Ελευθεριάδου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1997, σ.270-272.

18 Αλβιών ή Αλβίων αποκαλούνταν κατά την αρχαιότητα η Αγγλία. Η ονομασία αυτή, πιθανώς κέλτικης προέλευσης (Alb- iu= alb- «ψηλό όρος»), απαντά από τον 6^ο αι. π.Χ. στα κείμενα Ελλήνων και Ρωμαίων ιστορικών.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η ονομασία προέρχεται από την λατινική λέξη albus (λευκός) από το χρώμα των νότιων ακτών του Ντόβερ, που ήταν λευκές λόγω των ασβεστολιθικών πετρωμάτων.

19 Όπως υποσ. 17.