AΔAMANTIOΣ KOΡΑΗΣ: ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Ή ΜΕΓΑΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ;

ΜΕΡΟΣ 1ον

1.  ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στην Ελλάδα, η τάση μιμητισμού των Φραγκοπαπικο- προτεσταντικών (Δυτικών) θεσμίων, ως δήθεν απότοκων προοδευτικών και…ανοικτόμυαλων ανθρώπων, δημιούργησε έναν ανόητον, άκριτον και ανιστόρητον  θαυμασμόν για την Δύση και τον λεγόμενον Ευρωπαϊσμόν ή εξευρωπαϊσμόν, σε σημείο που αρκετές φορές να εγγίζει τα όρια της ακατάσχετης και παράλογης Ευρωλαγνείας. Η δουλική αυτή στροφή προς την Δύση, που είχε αρχίσει ακόμα και προ της πτώσεως της «Βασιλεύουσας» το 1453, συνεχίστηκε με την ανενόχλητη δράση των Ιησουϊτών και Καπουτσίνων,1 στην πατρίδα μας, αυξήθηκε τον 18ον αιώνα και κορυφώθηκε στις αρχές και τα μέσα του 19ου αιώνος, ΑΜΕΣΩΣ μετά την Εθνική μας Επανάσταση του 1821. Αποτέλεσμα αυτής της τάσεως, ήταν να παρουσιασθεί το φαινόμενο ενός νέου «ραγιαδισμού», χείρονος εκείνου της περιόδου της Οθωμανοκρατίας.

Έτσι, αντί να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από τα «δεσμά» της Οθωμανικής δουλείας, να επιστρέφουμε στα πάτρια ήθη και έθιμα, τις εθνικές μας παραδόσεις, τις ελεύθερες ορθόδοξες λατρευτικές συνάξεις μας, τις ανεξάρτητες πολιτικές δραστηριότητές μας, και να αναδεικνύουμε τις  αστείρευτες εσωτερικές δυνατότητές μας, αμέσως μετά την δολοφονία του Εθνάρχου μας Ιωάννη Καποδίστρια, άρχισαν να παρουσιάζονται έντονα τα φαινόμενα πολιτικού νεοραγιαδισμού, κοινωνικής αποσυνθέσεως και πνευματικού αποχρωματισμού της πατροπαράδοτης Ορθοδόξου πίστεως.

Πριν ακόμη δημιουργηθούν οι βάσεις, για την σταθεροποίηση των πυλώνων του νεοσύστατου (στα διεθνή διπλωματικά έγγραφα) κράτους μας:

-Κορυφώθηκε η εισβολή του Δυτικό-κοσμικού Πνεύματος,  η διασπορά των πρωτόγνωρων για τα Ελληνικά δεδομένα, αρχών και ιδεών του κατ’ ευφημισμόν αποκληθέντος Διαφωτισμού, η προπαγανδιστική δράση στο εσωτερικόν, δυτικοσπουδαγμένων Ελληνοφώνων και ξένων πρακτόρων σε τέτοιο βαθμό στην Ελλάδα, ώστε αυτή η απρόκλητη και επικίνδυνη εισβολή, να απειλεί τόσον την Ελληνορθόδοξη παράδοση των Ελλήνων, όσον και της Ανατολής, γενικώτερα.

Η δυτική ιδεολογία είχε δημιουργήσει μία κοσμική παράδοση, η οποία εστόχευε κατ’αρχάς, στην ελαχιστοποίηση του ρόλου της Εκκλησίας.

-Παρατηρήθηκε αύξησις της θρησκευτικής αδιαφορίας, αλλά και της αθεΐας, με ενδεικτικό παράδειγμα την περίπτωση του Θεοφίλου Καΐρη, ο οποίος, αν και ιερέας, επηρεασμένος από τις αρχές της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, θέλησε να επιβάλει την δική του θρησκεία (ειδικώς σχεδιασμένος ναός, ειδικές εορτές, τελετές, προσευχές, έως και ειδικό ημερολόγιο, ακολουθών ως προς αυτό το σημείο, ακριβώς τα πρότυπα της Γαλλικής Επαναστάσεως), αρνούμενος ουσιαστικώς την Ορθοδοξίαν και τον Χριστιανισμόν γενικώτερον.

-Υπετιμήθη η πνευματικότης της Ρωμανίας (της Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας) και του παραδοσιακού κοινοτικού πνεύματος (Ρωμηοσύνη), η οποία αρχίζει να υποχωρεί ενώπιον ενός προοδευτικώς αυξανομένου ατομισμού-ωφελιμισμού, χαρακτηριστικού του δυτικού – αστικού πνεύματος, με αποτέλεσμα την προώθηση παντοιοτρόπως,  στα σπλάχνα της Ελληνικής κοινωνίας, ξενόφερτων και πρωτόγνωρων αρχών, ιδεών και κανόνων ζωής, με πρόσχημα την πρόοδον, την ισότητα και την…επιμόρφωση των «αγράμματων» Ελλήνων.

Όπως είναι γνωστόν, οι ξένοι «προστάτες» και «σύμμαχοί» μας, είχαν απαιτήσει  επιτακτικώς, από τον πρώτον Έλληνα κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ταχείαν παροχή  δημοκρατικού Συντάγματος, δημοκρατικών, όπως τις ονόμασαν, ελευθεριών και διεξαγωγή εκλογών. Όμως, ο σώφρων εθνικός κυβερνήτης, διαβλέπων:

.Το άκαιρον της παροχής τοιούτων συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, αφού το νεοσύστατον Ελλαδικόν κράτος, αφ’ενός ήταν καταχρεωμένον και συνεπώς απολύτως εξηρτημένον από τους δανειστές-εκβιαστές, αφ’ετέρου δεν είχε ακόμη κτίσει τις βάσεις μιας στοιχειωδώς λειτουργούσης εύνομης πολιτείας.

.Την ακαταλληλότητα των συνθηκών (αρπακτικές βλέψεις των «προστάτιδων» δυνάμεων, ανώμαλος και πολυτάραχος πολιτικός βίος, ατελεύτητη διαμάχη μεταξύ κοτζαμπάσηδων και αγωνιστών, αντεθνική δράση των μισσιοναρίων, κλπ), και

.Την ανωριμότητα των εξαθλιωμένων ραγιάδων να δεχθούν τοιούτου είδους συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, ανέβαλλε την παροχή και διενέργειά τους.

Το αποτέλεσμα ήταν η δολοφονία του, μετά από σχέδιον των Αγγλογάλλων και καθοδήγηση των Ελληνόφωνων δολοφόνων..

Μετά την δολοφονία του Εθνικού κυβερνήτου, οι δανειστές και υποτιθέμενοι «προστάτες» μας:

-Αξίωσαν επιτακτικώτερον την υλοποίηση των παραπάνω απαιτήσεών τους. Οι απαιτήσεις τους αυτές, εξεφράσθησαν αρχικώς δια της δημιουργίας κομμάτων, τα οποία έφερον ως τίτλον τους τον επιθετικόν προσδιορισμόν του ονόματος της χώρας εκ της οποίας εξηρτώντο και την πολιτική της οποίας προωθούσαν (βλέπε Αγγλικό, Ρωσικό και Γαλλικό κόμμα) και στην συνέχεια, δια της παροχής Συντάγματος, με το πραξικόπημα της 3ης Σεπτ. 1843.2

-Περιθωριοποίησαν τον κλήρο και την Εκκλησίαν, δια της ανενόχλητης δράσεως των μισσιοναρίων3  και λοιπών πρακτόρων τους, αποδομήσαντες τμηματικώς, το ελληνορθόδοξον πολιτισμικόν γίγνεσθαι και αντικατατήσαντες σταδιακώς, την ορθόδοξη πνευματικότητα με προτεσταντικές και παπικές δοκησισοφίες και αιρετικές πλάνες, φανερώς ή συγκεκαλυμμένως, στο όνομα, δήθεν, της αληθινής…Ορθοδοξίας.

«Στη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος εισήλθε η νοοτροπία των ευσεβιστικών οργανώσεων, οι οποίες δομημένες πάνω στα πρότυπα των δυτικών εκκλησιαστικών ταγμάτων το ταλαιπώρησαν για μακρά χρονική περίοδο. Τούτη η ιστορική πραγματικότητα του Ελληνισμού, η πολιτισμική εξάρτησή του από τα διαφωτιστικά κακέκτυπα της Δύσης, εν πολλοίς διαφαίνεται μέσα στο έργο των επιγόνων του Διαφωτισμού που «καθαρά και ξάστερα» αγνόησαν το πρόπλασμα της ορθόδοξης παράδοσης, αδυνατώντας με τον τρόπο τους, δημιουργικά να το μπολιάσουν στο πολιτισμικό πλαίσιο της διαφωτισμένης Ευρώπης.

Την σύγχυση αυτή, καυτηρίασε ο Μακρυγιάννης : «Διέλυσαν τα μοναστήρια. Συμφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι’ όλα τα γερά εις το παζάρι... Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια, και οι καημένοι οι καλόγεροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας κι’ όλα τ’ αναγκαία του πολέμου.  Ότ’ ήταν παράμετρον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσίασαν οι καημένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα». (Απομνημονεύματα. Κείμενον, Σχόλια, Εισαγωγή Γιάννη Βλαχογιάννη, έκδοσις Β’, τόμος Β’, Αθήνα 1947, σ. 75. Για την κατανόηση των ζητημάτων αυτών ουσιώδους σημασίας είναι το εκτενές έργο του Χρ. Γιανναρά, Ορθοδοξία και Δύση στη Νεότερη Ελλάδα, εκδ. Δόμος, Αθήνα, 1996).

Άμεση συνέπεια όλων αυτών, ήταν η όξυνσις των αντιθέσεων στην ελληνική κοινωνία, η οποία πλέον είχε χωρισθεί σε δυτικίζοντες-ευρωπαΐζοντες και συντηρητικούς-παραδοσιακούς. Στους πρώτους, ανήκε κυρίως ο πληθυσμός της λεγομένης αστικής τάξεως, ο οποίος βαθμηδόν θα αποκοπεί εκ του υπολοίπου σώματος του λαού, το οποίον θα συντηρεί το πνεύμα της παραδόσεως, έχοντας ως επίκεντρο την Ορθοδοξία.

Με την έναρξη λειτουργίας τού υποτυπώδους Ελληνικού κράτους, και παράλληλα με την δράση των φραγκοπαπικών και προτεσταντών «Διαφωτιστών», Δυτικολάγνοι και άκαπνοι-απόντες, κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος των Ελλήνων, έσπευσαν κατ’ εντολήν εξωτερικών κέντρων ή αυτοβούλως, να μεταφέρουν στην Ελλάδα, τις Δυτικές νοοτροπίες τους, θεωρώντας την Δύση ως «φωτισμένη» και «πιο προοδευμένη», σε όλους τους τομείς.

Οι άνθρωποι αυτοί, αποκομμένοι από την Ελληνική/Ρωμαίϊκη παράδοσή μας, μετέφεραν στο αρτισύστατον Ελλαδικόν κρατίδιον και την εξαθλιωμένη Ελλαδική κοινωνία, ως ένα είδος ανθρώπινων ξενιστών,4 όλα τα πνευματικά-πολιτικά μειονεκτήματα του…Διαφωτισμού, τα απατηλά και παγιδοφόρα συνθήματα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, τις παποκαισαρικές ματαιοδοξίες και αρχομανίες/μωροφιλοδοξίες, και τις Προτεσταντικές ή προτεσταντίζουσες εμμονές τους, γενόμενοι πηγή δεινών για την χώρα μας.

Όλοι εκείνοι και οι μετ’αυτούς πολιτικο-θρησκευτικοί σκυταλοφόροι, δημιούργησαν τόσα προβλήματα που τα πληρώνουμε ως σήμερα και προξένησαν τόσες πληγές, που εξακολουθούν να είναι αθεράπευτες, μέχρι τις ημέρες μας.

Ένας από αυτούς τους «ξενιστές» ξενόφερτων ιδεών και δυτικογενών αρχών, ήταν ο Αδαμάντιος Κοραής.

Έτσι, η αιρετική και φραγκοκρατούμενη ψευδοχριστιανική Ευρώπη, προβαλλομένη μέσω του κύκλου των Ελλήνων «Διαφωτιστών» και κυρίως δια του Κοραή, ως «πεφωτισμένη», θεωρήθηκε αναγκαία για την επιβίωση του Ελληνικού Έθνους, με αποτέλεσμα να επιχειρειθεί η στροφή προς αυτήν. Όλοι οι κολαούζοι των «ξενιστών», θα προσπαθήσουν και τελικώς θα καταφέρουν να απομακρύνουν την Ανατολή από τις διαχρονικές παραδόσεις της και να την συζεύξουν μετά του δυτικού τρόπου ζωής…

Εδώ και δύο αιώνες περίπου, ο Κοραής προβάλλεται από τους συστημικούς κονδυλοφόρους, και διδάσκεται στους Ελληνόπαιδες, ως «μεγάλος φωτιστής του γένους», ως μία από «τις μεγαλύτερες μορφές του Ελληνικού Διαφωτισμού» και ως «Διδάσκαλος του Γένους».

Υπήρξεν όντως ο Κοραής, μέγας διδάσκαλος και φωτιστής του γένους ή μέγας σκοταδιστής και ολετήρας του Έθνους;

Ο βίος του (εξ ολοκλήρου σχεδόν εκτός Ελλάδος και μακράν από τους κινδύνους της Εθνικής Επαναστάσεως) και τα ιστορικά κείμενα, αποδεικνύουν την αλήθεια που αποκρύπτουν οι σύγχρονοι συστημικοί κονδυλοφόροι και οι κατά τα άλλα…λαλίστατες γλώσσες των πολιτικών και πνευματικών ταγών της νεωτέρας Ελλάδος.

2.  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Κοραής γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1748. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης  Κοραής, καταγόμενος από την Χίο.  Μητέρα του ήταν η Θωμαΐδα Ρυσίου. Ορφάνεψε σε μικρή ηλικία ο πατέρας του Αδαμάντιου και στράφηκε ενωρίς, στο εμπόριο. Στην ελληνική κοινότητα της Σμύρνης, εκλεγόταν συχνά δημογέροντας ή επίτροπος των ιδρυμάτων της κοινότητας και του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Σμύρνη.5

Από ενωρίς επεδόθη στην εκμάθηση ξένων γλωσσών (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ιουδαϊκά και Λατινικά). Τα πρώτα του γράμματα τα έλαβε στην Προτεσταντική (Ευαγγελική) Σχολή της Σμύρνης. Από κάποιον αγνώστου ονόματος Ιουδαίο, διδάχθηκε την Ιουδαϊκή γλώσσα, κι’ από τον Ολλανδό πάστορα, ιουδαϊκής καταγωγής, του Ολλανδικού προξενείου της Σμύρνης, Bernhard Keun, τα λατινικά. Τόσο τον εκτιμούσε ο Κοραής, ώστε του αφιέρωσε αργότερα, την συντεταγμένη στα λατινικά, διπλωματική του εργασία.6

Από το 1747, η Ευαγγελική Σχολή είχε ανεξαρτητοποιηθεί  από τον έλεγχο της ελληνικής κοινότητος και τέθηκε υπό την προστασία τού εκάστοτε Άγγλου προξένου της Σμύρνης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την πλευρά του, με διάφορα σιγγίλια διακήρυξε την αυτονομία και ανεξαρτησία της σχολής από την ελληνορθόδοξη κοινότητα και παράδοση(!!!).

Τελικώς, το 1810, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ αναγνώρισε επισήμως και διεθνώς το προνόμιο της Αγγλίας στην σχολή.  Η Ευαγγελική Σχολή ήταν υπό την προστασία των Άγγλων προτεσταντών, μέχρι το 1914.

Με άλλα λόγια, ο Κοραής αν και γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι την ηλικία των 24 ετών στην Ελληνορθόδοξη Σμύρνη [Γκιαούρ Ισμίρ=Η Σμύρνη των απίστων (Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών)], μορφώθηκε και έλαβε τα πρώτα πολιτικά και πνευματικά «φώτα», σε Ιουδαιοπροτεσταντικόν περιβάλλον.

Αντιλαμβανόμεθα λοιπόν, τι είδους παιδεία εδιδάχθη ο Κοραής από τα νεανικά του χρόνια!!! Μη παραδοσιακή, δυτικογενή, ανθελληνική! Και από πλευράς θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως, μη Ορθόδοξη, καθαρώς ξενόφερτη, προτεσταντική!..

Στην Προτεσταντική Σχολή της Σμύρνης, εδίδασκε και ένας ορθόδοξος ιερομόναχος, ο Ιερόθεος Δενδρινός. Ο Ιερόθεος ήταν  από τους πρώτους που αντέδρασαν στην εισαγωγή των «νέων ιδεών» του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στην Ελλάδα. Ο ίδιος απέτρεπε τους νέους από το να σπουδάζουν στην Ευρώπη, λέγοντας: «αθεΐζουσιν όσοι σπουδάζουν εν τη Φραγκία και μετά την επιστροφήν αυτών συναθεΐζουσι και ετέρους». Το κήρυγμα αυτό που συνέχισε αργότερα ο μαθητής του Αθανάσιος ο Πάριος, θεωρήθηκε συντηρητικό και αναχρονιστικό,  και ο Ιερόθεος δεν άργησε να πέσει σε δυσμένεια από τους Άγγλους προστάτες της σχολής.

Επιθυμία της οικογένειάς του όμως ήταν, ο Αδαμάντιος να ασχοληθεί με το εμπόριο, γι' αυτό και το 1771 κατέληξαν στην συμβιβαστική λύση να μεταβεί στο ΄Αμστερνταμ,7 όπου, παράλληλα με τις οικογενειακές επιχειρήσεις, θα μπορούσε να διευρύνει τους ορίζοντές του και να αποκτήσει την καλλιέργεια που επιθυμούσε. Ταξίδεψαν μέσω Λιβόρνου, Βιέννης και φτάνουν στην Ολλανδία τέλη Αυγούστου ή αρχές Σεπτεμβρίου 1771. Πολύτιμη πηγή για την ζωή του στο Άμστερνταμ είναι τα γράμματα του Σταμάτη Πέτρου, που συνοδεύει τον Κοραή εκεί.8

Εκείνο που χαρακτηρίζει την παραμονή του στο Άμστερνταμ, είναι «το πολύπλευρο των δραστηριοτήτων του» και η ραγδαία ιδεολογικο-πολιτική μεταστροφή του μέσα σε λίγους μήνες. Κατά την επταετή εκεί διαμονήν του, παρηκολούθησε μαθήματα εκμαθήσεως ξένων γλωσσών και εμελέτησε μετά ζήλου τα έργα των Ελβετίου, Χιούμ και Βολταίρου (ΣΣ: Όλων των… καλοπαίδων, εκφραστών του λεγομένου διαφωτισμού και αντιχριστιανισμού).

Δείγματα των ιδεολογικών και πνευματικών του διαδρομών καταφαίνονται στις επιγραφόμενες τρεις «Κατηχήσεις» του, όπου διακρίνονται οι (αντιχριστιανικές) αντιλήψεις του Μοισιόδακος9 και του Ολλανδικού προτεσταντικού Φιλελευθερισμού.

Στην Ολλανδία ο Κοραής γνωρίζει μια Λουθηρανή κοπέλα και δρομολογεί γάμο μαζί της, όμως ο θάνατός της μετά από σύντομη ασθένεια, ανατρέπει την προοπτική του γάμου. Το 1777 εγκατέλειψε το Άμστερνταμ και επέστρεψε στην Σμύρνη. Ο Αδαμάντιος Κοραής, σύμφωνα με απόψεις κάποιων, ήταν  τέκτων  μέλος της μασονικής στοάς της Ολλανδίας (litlepost.blogspot.com/2011/03/24-2011-1900.html), και κατ’ άλλους, της μεγάλης στοάς της Ανατολής στην Γαλλία,

Στην Σμύρνη έφθασε την άνοιξη του 1779. Φεύγει πάλι, το 1782, για ιατρικές σπουδές στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Χάρη στην οικονομική ενίσχυση του Μακαρίου Νοταρά, ολοκληρώνει τις σπουδές του. Δυστυχώς ο Κοραής ΔΕΝ ακολούθησε τον δρόμον που κατεδείκνυε ο  διδάσκαλός του Ιερόθεος, αλλά αγάπησε σφόδρα τον προαναφερθέντα κρυπτο-Ιουδαιοταλμουδιστή προτεστάντην Bernhard Keun, τις αρχές και ιδέες του οποίου ασπάσθηκε, συγγράψας μάλιστα αργότερα προς τιμήν του, στην λατινικήν, την διπλωματικήν του εργασίαν «Pyretologiae Synopsis» αλλά και την σύντομη διδακτορική διατριβή του, «Medicus Hippocraticus» (1787) !!!

Την 24ην Μαΐου 1788 εγκαθίσταται οριστικώς στο Παρίσι, ασχοληθείς κυρίως με την έκδοση των αρχαίων κλασικών, πιστεύοντας ότι μόνον δια της παιδείας και του φωτισμού των υποδούλων ομογενών του, ήτο δυνατόν να επιτευχθεί η απελευθέρωση και αναγέννηση της Ελλάδος.

Ποίας παιδείας όμως;

Όχι της παραδοσιακής Ρωμαίϊκης/Ελληνικής, αλλά της Ευρωπαϊκής/ Δυτικής, την οποίαν θα εξιδανικεύσει εντέχνως, δια της θεωρίας του περί «μετακενώσεως», συμφώνως προς την οποίαν, ο (αρχαιο)ελληνικός χαρακτήρας του δυτικού πολιτισμού επιστρέφει, υποτίθεται, στην αρχική του κοιτίδα, την Ελλάδα. 

Με το πτυχίο της Ιατρικής από το Μονπελιέ είχε αποφασίσει οριστικά να μην εξασκήσει το επάγγελμα του ιατρού, αλλά να ζήσει στο Παρίσι, ενασχολούμενος με τις φιλολογικές επιστήμες. Η άφιξή του στο Παρίσι συνέπεσε με τις παραμονές της Γαλλικής Επαναστάσεως. Με το κείμενό του «Αδελφικὴ Διδασκαλία» (ΣΣ: Ως γνωστόν ένα από τα συνθήματα των «αδελφών» τεκτόνων ήταν η «αδελφότης»), αντιτάχθηκε στις «συντηρητικές» θέσεις της «Πατ(ε)ρικής Διδασκαλίας» (Το έργον αυτό, απεδίδετο στον Αθανάσιον Πάριον), η οποία αντιδρούσε στον Διαφωτισμό. Με τα ποιήματα, ᾎσμα Πολεμιστήριον και Σάλπισμα Πολεμιστήριον», προσπάθησε από το εξωτερικό, όπου μονίμως διέμενε, να «τονώσει» τις ελπίδες των αγωνιζομένων Ελλήνων για απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό. Αποτέλεσμα αυτών των προσδοκιών του για ενδεχόμενη βοήθεια από τους Γάλλους, ήταν και το περιεχόμενον του κείμενό του:

«Ὑπόμνημα περὶ τῆς παρούσης καταστάσεως τῆς Ἑλλάδος».

Σε ένα άλλο έργο του, το «Συνέκδημον Ἱερατικόν», λίβελλον κατά της Ορθοδοξίας, μιλούσε για δεισιδαιμονία, τιτλομανία και ηθική κατάπτωση του Ορθόδοξου κλήρου, γράφοντας χαρακτηριστικά: «Ὁ φίλαρχος ἱερωμένος καταντᾷ εἰς φονικὸν τύραννον, ὁ φιλόπλουτος εἰς αἰσχροκερδῆ γόητα καὶ ὁ φιλήδονος γίνεται ἵππος θηλυμανής». Επίσης συνιστούσε την μετάφραση της Αγίας Γραφής και την ανακαίνιση των εκκλησιών.

Tην μετάφραση των ιερών κειμένων από ποιούς; Δεν του αρκούσαν τα πατερικά κείμενα;

Το 1839 το βιβλίο καταδικάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο Κοραής απέθανεν στο Παρίσι το 1833. Το Σύστημα σε ένδειξη …ευγνωμοσύνης για την εκ του μακρόθεν προσφοράν του  στην Ελλάδα (ΣΣ: Ποίαν άραγε και προς ποίους;) και για τον αγώνα του κατά του μάρτυρα της Ρωμηοσύνης Ιω. Καποδίστρια, δια πανελληνίου εράνου (έλεος Κύριε!) έστησε το άγαλμά του στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, την 11ην Μαΐου 1875 και τα οστά του μεταφερθέντα εκ Παρισίων, από την πραγματικήν και αγαπημένην του πατρίδα την Γαλλίαν των «φωτισμένων» (υπ) ανθρώπων, εναπετέθησαν σε μνημείον του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών, την 8ην Απριλίου 1877!

Στην Εθνοσυνέλευση που προέκυψε μετά το πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, μία ισχυρή παράταξη πληρεξουσίων, έκαμεν αγώνα δια να αφαιρεθεί το δικαίωμα (άκουσον ! άκουσον!) να γίνουν Έλληνες, οι Ρωμαίοι/ Ρωμηοί εκείνοι που επολέμησαν το 1821 με 1829, αλλά δεν είχαν μεταναστεύσει ακόμη εις την Ελλάδα !!!.

Greek pagan antiquity could be combined with contempt for the real glory of Greece – the Orthodox Church. A case in point was Adamantios Korais. Runciman writes:

«He was born at Smyrna in 1748 and went as a young man to Paris, which he made his headquarters for the rest of his life. There he made contact with the French Encyclopédistes and their successors. From them he learnt a dislike for clericalism and for Greek Orthodox tradition.

From reading Gibbon he came to believe that Christianity had ushered in a dark age for European civilization. His friend Karl Schlegel taught him to identify nationality with language. ‘Language is the nation.’ He wrote; ‘for where one says la langue de France one means the French nation.’

The Greeks of his time were therefore of the same race as the ancient Greeks. But to make the identification closer he sought to reform the language so that it would be nearer to the Classical form. He was, in fact, primarily responsible for the katharevousa... For the Byzantine past of Greece and for the Orthodox Church he had no use at all. His writings were eagerly read by the young intellectuals at the Phanar and by men of education all over Greece».

Συνεχίζεται

---

1 Οι Καπουκίνοι ή Καπουτσίνοι είναι μοναχικό τάγμα παπικών, παρακλάδι του τάγματος των Φραγκισκανών με ιδρυτή τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης (1182–1226). Οι Καπουτσίνοι ή Καπουκίνοι, ξεπήδησαν μέσα από τους κόλπους των μεταρρυθμισμένων Φραγκισκανών (Φραρών), με ιδρυτή στα 1525 τον Ιταλό μοναχό Ματθαίο ντε Μπάσι, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που προσέρραψε τηn χαρακτηριστική αιχμηρή κουκούλα της κεφαλής των μοναχών του τάγματος αυτού (ιταλ. cappuccio), από την οποία και έλαβαν την ονομασία τους. Οι Καπουκίνοι άρχισαν να εγκαθίστανται στον ελληνικό χώρο από τα μέσα του 16ου αιώνος, όπου εγκαταβιούν μέχρι σήμερα.

2 Λεπτομέρειες και πλείονες αποδείξεις για το πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 (και όχι επανάσταση, όπως την αποκαλεί το Σύστημα), όπως στο αναλυθέν θέμα: «Ο Μύθος της «Επαναστάσεως» της 3ης Σεπτ. 1843 (26-31 Αυγ. 2019).

3 Μισσιονάριοι: Οι «ιεραπόστολοι» της Δύσεως (Παπικοί, προτεστάντες), από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, οι οποίοι έδρασαν και δρουν ακόμη και σήμερα στον χώρο τής πατρίδος μας και της Μέσης Ανατολής, ως απεσταλμένοι τών «Εκκλησιών» τους σε μακρινές χώρες, υποτίθεται για να κηρύσσουν και να διαδίδουν τον χριστιανισμό, ουσιαστικώς για να προσηλυτίζουν με πλάνες και απάτες, ορθοδόξους Χριστιανούς, στα δικά τους δόγματα. [Ετυμολογία< ιταλ. missionario (< λατ. missionarius < missio, -onis «αποστολή»)].

4 Ξενιστής (βιολογία): Οργανισμός στον οποίο ζει κάποιο παράσιτο συμβιωτικά ή παρασιτικά…Οργανισμός στον οποίο έχει προστεθεί μόσχευμα για πειραματικούς σκοπούς.

Κάθε οργανισμός που φέρει ή περιέχει ένα άλλο οργανισμό, τον οποίο υποστηρίζει και τρέφει.

Ξενιστής (μοσχεύματος), ο οργανισμός-δέκτης ενός μοσχεύματος από ένα δότη.

5 Κουρνούτος, Γ.Π. (1949). «Το Αγιοταφικό της Σμύρνης και η οικογένεια Κοραή». Αθηνά 53: 28–59.

6 Ταϊφάκος, Iωάννης. «Ο Κοραής και τα λατινικά», σελίδες 69–70.

7 Στην πραγματικότητα, ο Κοραής εγκαθίσταται στο Άμστερνταμ, ως αντιπρόσωπος μιας εταιρείας, με έδρα την Σμύρνη (στην εταιρεἰα μετέχουν οι Στάθης Θωμάς, Μανουήλ Πετροκόκκινος και Αντώνης Πατεράκης. Είναι άγνωστο αν σε αυτή μετέχει και ο πατέρας του Αδαμάντιου Κοραή ή ο ίδιος ο Κοραής με κάποιο κεφάλαιο. Πρόκειται για μια δικτυωμένη επιχείρηση σε Σμύρνη, Χίο, Κωνσταντινούπολη και Άμστερνταμ).

8 Σταμάτης Πέτρου: Γράμματα από το Άμστερνταμ, επιμ. Φίλιππος Ηλιού, εκδ. «Ερμής», Αθήνα 1976

9 O Ιώσηπος Μοισιόδακας, Έλληνας λόγιος, οπαδός του  διαφωτισμού, αγνώστου οικογενειακού επωνύμου, [το «Μοισιόδαξ» δηλώνει εθνική καταγωγή, Μοισιόδακες αποκαλούσαν οι Έλληνες λόγιοι τους ρουμανόφωνους κατοίκους της βόρειας Βουλγαρίας]. Γεννήθηκε περί το 1725-30, στο χωριό Τσερναβόδα Δοβρουτσάς της βορειανατολικής Βουλγαρίας και πέθανε περί το 1800, πιθανόν στο Βουκουρέστι.

Κατηγορήθηκε ως άθεος και λατινόφρων, ο οποίος αγνοώντας την αρχαία Ελληνική γλώσσα, εδίδασκε αναγκαστικά στη νεοελληνική. Περί το τέλος της ζωής του, γράφει και σε γλώσσα αρχαΐζουσα. Στο έργο του ασχολείται με την ερμηνεία μετεωρολογικών φαινομένων, όπως της ομίχλης και των παλιρροιών, ενώ στην «Θεωρία της Γεωγραφίας», δηλώνει οπαδός της ηλιοκεντρικής θεωρίας και στην μαθηματική γλώσσα, εδέχετο την Φυσική του Νεύτωνος.