ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ
ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Τρομοκρατίας Νονός.
Οχλοκόπων Υπερπολίτευμα.
Σανχέντριν Eωσφοριστών.
Υπερκόμπων Έρεισμα.
Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.
Ταλμουδιστών Ιδεολογία.
Ηλεκτρονικόν Φυλακιστήριον.
Μισανθρωπιστών Οχύρωμα.
Αντιχριστιανισμού Κοσμοδίκτυον.1
MEΡΟΣ 16ον
7. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ (16oς-17ος αι.)[Συνέχεια 15ου μέρους]
α. Ίδρυση
νεοφανών θρησκειών-αιρέσεων-σεκτών (Συνέχεια 15ου μέρους)
4/. Καλβινισμός
Ο
Ζαν Κοέν, Κο(β)έν (Καλβίνος)
γεννήθηκε στην Νουαγιόν της Γαλλίας το 1509 και ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Στις
εορτές της Ιουδαϊκής στοάς Μπ’νάϊ Μπ’ριτ
που έγιναν στο Παρίσι το 1936, έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό πως ο Καλβίνος
ονομαζόταν Κοέν
ή Κοβέν και ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής.2
According to the records of B’nai B’rith, Calvin was of
Jewish descent…
“‘We are the Fathers of all Revolutions, even of those which sometimes
happen to turn against us. We are the supreme Masters of Peace and War. We can
boast of being the Creators of the REFORMATION! Calvin was one of our Children; he was of
Jewish descent, and was entrusted by Jewish authority and encouraged with
Jewish finance to draft his scheme in the Reformation…3
Γάλλος θεολόγος, αρχικά παπικός μοναχός, ο οποίος
συνέχισε το έργο του Ζβίγγλιου στην Ελβετία, ο Καλβίνος ανέλαβε το έργο της
θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως, αρχίζοντας κηρύγματα από τον καθεδρικόν ναόν του
αγίου Πέτρου της Γενεύης. Ένα από τα ανεξήγητα
μυστήρια του βίου του είναι το εξής:
«Κατ’ αρχάς διωρίσθη καθηγητής
και εντός ολίγου ιερεύς, άγνωστον δια ποίας
διαδικασίας».4
Το 1536
εξέδωσε το έργο του «Διδασκαλία της Χριστιανικής θρησκείας» (Institutio Religionis Christianae),
όπου εξέθετε τις απόψεις του και το 1541
τα «Εκκλησιαστικά διατάγματα», δια των οποίων ερρύθμιζε την οργάνωση των
Κοινοτήτων και την ζωή των Χριστιανών.
Οι Παπικοί θεολόγοι το παραπάνω βιβλίο του
Καλβίνου, ονόμασαν περιπαικτικώς «το Κοράνιο και το Ταλμούδ των αιρετικών». Εάν
συνεκτιμήσουμε την Ιουδαϊκή καταγωγή και τους χρηματοδότες του Καλβίνου, καθώς
και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του, οι παπικοί δεν είχαν άδικο στους
χαρακτηρισμούς του βιβλιου του.
Ποιοι όμως, χαρακτήρισαν το βιβλίο του Καλβίνου ως «Ταλμούδ των αιρετικών»;
Οι αποστάτες του Ορθόδοξου Χριστιανισμού,
επισήμως αρχιαιρετικοί από τον 11ον αιώνα, μετά το οριστικό σχίσμα και οι
φαρισαίοι της Ιουδαϊκής 5ης φάλλαγγος που
είχαν διεισδύσει στον δυτικό Ορθόδοξο Χριστιανικό κόσμο αιώνες πριν,
προσποιούμενοι τους Χριστιανούς ή ασπαζόμενοι τον Χριστιανισμόν, βάσει
στρατηγικού σχεδίου,5 ελέγχοντες τους πάπες, γενόμενοι οι ίδιοι πάπες, επίσκοποι, καρδινάλιοι, κλπ.
Αρχικός
στόχος τους ήταν
η πολιτική και θρησκευτική διαίρεση των Χριστιανών, σε αιρέσεις,
μεταρρυθμιστικά ρεύματα, και πολιτικές
ιδεολογίες, και τελικός στόχος: Η καταστροφή του Χριστιανισμού.
β/.Η
θρησκευτική Οργάνωση και Ιδεολογία του Καλβίνου6
1//. Κέντρον της
διδασκαλίας του Καλβίνου ήταν η Παντοδύναμη Κυριαρχία του Θεού και ο θεόθεν προορισμός
των ανθρώπων είτε δια την αιώνια μακαριότητα, είτε δια την αιώνια κόλαση. Ο
συνεργάτης του Καλβίνου Θεόδωρος Βέζας,7 διετύπωσε την δογματική άποψη ότι, το σχέδιο του Θεού περί σωτηρίας, προηγήθη
της πτώσεως του ανθρώπου εκ της χάριτος και ότι η απόφαση εκλογής υπήρξε
προγενέστερη της δημιουργίας του ανθρώπου και της επιτραπείσης υπό του Θεού
πτώσεως, της τελευταίας αυτής καταστάσεως αναγκαίας δια την εκλογήν.
Ο Καλβίνος ανέπτυξε την διδασκαλία του για τον απόλυτο
προορισμό, στο βιβλίο του Institutiones.8
2//. Ο Κοέν/Καλβίνος:
.Θεμελίωσε ένα εθελοθρησκευτικό
κίνημα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή πολλών ανθρώπων σε περιοχές της
Ευρώπης, της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, της Νότιας Αφρικής και αλλού.
Θεωρείται από το ΣΥΣΤΗΜΑ, ως ένας από τους…κορυφαίους εκκλησιαστικούς
Μεταρρυθμιστές στην ιστορία του Δυτικού κόσμου.
.Για
την εφαρμογήν της μεταρρυθμιστικής του πολιτείας, ίδρυσε ένα Μικρό Συμβούλιο,
το καταστατικό του οποίου ώριζε, μεταξύ άλλων, ότι προς αποτροπήν βεβηλώσεως της θείας Ευχαριστίας
δια της συμμετοχής εις αυτήν αμαρτωλών προσώπων, «ωρισμένα πρόσωπα ενάρετα και
σεβαστά», θα έπρεπε να εποπτεύουν την τήρηση της πειθαρχίας.
Ποιος
καθώριζε τα προσόντα αυτών των προσώπων-εποπτών και με ποία κριτήρια-αποδεικτικά
στοιχεία;
Ασφαλώς ο Κοέν/Καλβίνος και η συμμορία του,
και το μόνον προσόν που απαιτείτο προφανώς ήταν, η άνευ όρων αποδοχή των
«ταλμουδικών-αιρετικών» απόψεών του και η τυφλή εφαρμογή τους στον ιδιωτικόν
και δημόσιον βίον τους.
.Για την ρύθμιση της
διαγωγής των λαϊκών, είχε καθορίσει ένα σύστημα επισκέψεων κατ'
οίκον: Ένας από τους πρεσβυτέρους επισκεπτόταν κατ' έτος όλες τις οικίες
ενός διαμερίσματος της πόλεως, το οποίο του αναλογούσε και εξέταζε τους
κατοίκους εφ' όλων των φάσεων της ζωής τους.
Σύμφωνα με την διδασκαλία του Καλβίνου, ο βαθμός της θεϊκής επιλογής
κάθε ανθρώπου προκύπτει από τις οικονομικές επιτυχίες του!!!!
Παρά τις πολλαπλές
αντιδράσεις κατάφερε να δημιουργηθεί η μεταρρυθμιστική «καλβινιστική» εκκλησία
πάνω στις ιδέες του. Αυτές οι ιδέες πιστεύεται ότι επηρέασαν αποφασιστικά την
οικονομική και κοινωνική εξέλιξη στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Από την Γενεύη του
Καλβίνου έφυγαν οι αρκετοί «αναμορφωτές» που παρήγαγαν την Πρεσβυτεριανή
εκκλησία της Σκωτίας, τις αναμορφωμένες εκκλησίες της Αγγλίας, της Ολλανδίας,
της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Βοημίας και εν μέρει της Γερμανίας,
αναζωογόνησαν και ενθάρρυναν τους Βαλδένσιους της Ιταλίας9 και τους Ουγενότους
της Γαλλίας,10 ενώ αργότερα
μετέδωσε τα φώτα της…αναμορφώσεως στην Βόρεια Αμερική. Από την στιγμή που η
πολιτική φιλοσοφία τού Καλβίνου άσκησε επιρροή στους θεμελιωτές τού
Πουριτανισμού της Αμερικής και η «θεολογία» του δημιούργησε τα δόγματα των Πρεσβυτεριανών,
το αποτέλεσμα ήταν να εμφανισθούν πολλές αμερικανικές αιρετικές ομάδες. Είναι
σημαντικό να μελετηθεί και να κατανοηθεί η επίδραση του Καλβινισμού στον
προτεσταντικό τρόπο σκέψεως και, κατ' επέκταση, στον αμερικανικό πολιτισμό.
3//. Η
πολιτικοποίηση της θρησκείας του Καλβίνου.
Ο Καλβίνος καίτοι
θρησκευτικός αρχηγός, απαιτούσε και επέβαλλε να έχει και κοσμική εξουσία. Εξέδιδε και εφάρμοζε αυστηρότατες διατάξεις, κατά
την δοκησισοφίαν του, σχετικές με τα ήθη και την κοινωνική συμπεριφορά των
πολιτών. Προς επιτυχία των στόχων του, εχρησιμοποίησε πολιτικοοικονομικά μέσα που
εθύμιζαν απολυταρχική, τυραννική και καταπιεστική πολιτική εξουσία, όπως:
·Δημιουργία ομάδων
εφόδου οι οποίες έκαναν εφόδους στις οικογένειες των οπαδών του, προς
διαπίστωση εφαρμογής των διαταγών του.
·Επιβολή της
υποχρεωτικής φοιτήσεως στην εκκλησία, ενώ η αστυνομία ήταν επιφορτισμένη στον
να επιβλέπει για την αυστηρή εφαρμογή της διατάξεως αυτής.
·Συγκρότηση
πειθαρχικού δικαστηρίου από ιερείς και πρεσβυτέρους (είχε καταργήσει του αξίωμα
του Επισκόπου), το λεγόμενον κονσιστόριο (consistorium=Aνώτατο εκκλησιαστικό συμβούλιο που απέδιδε
εκκλησιαστική δικαιοσύνη ή διεκπεραίωνε υποθέσεις) και το συμβούλιο των
δημογερόντων. Το κονσιστόριο απαγόρευσε
τα τυχερά παιγνίδια, την χαρτοπαιξία, την βλασφημία, την μέθη, το να συχνάζουν
οι πιστοί σε καπηλειά, τον χορό (ο οποίος τότε ποίκιλλε με εναγκαλισμούς και με
φιλήματα), τα άσεμνα ή αντιθρησκευτικά άσματα, τις υπερβολές στις διασκεδάσεις,
την πολυτέλεια της διαβιώσεως και την άσεμνη ενδυμασία.
·Δημιουργία δικτύου
παρακολουθήσεως και συλλογής πληροφοριών για την συμπεριφορά και τις
δραστηριότητες των οπαδών του. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας όφειλαν μία φορά
τουλάχιστον τον χρόνο, να ελέγχουν την πίστη και τα ήθη κάθε οικογένειας.
·Υποστήριξη ή ελαστικότης επί του τοκισμού των
χρημάτων η οποία σχεδόν πάντοτε κατέληγε σε τοκογλυφία, παρά το γεγονός ότι
απηγορεύετο από την Παλαιά Διαθήκη επί της οποίας, όπως ο ίδιος διαβεβαίωνε,
εστήριζε σχεδόν αποκλειστικά τις απόψεις του!!!
·Επιβολή αυστηρών
ποινών στους παραβιάζοντες τις διατάξεις, οι οποίες έφθαναν ακόμη και μέχρι
θανάτου. Οριζόταν
η ποινή του θανάτου για τους μοιχούς, τους αιρετικούς, τους ειδωλολάτρες και
τους βλάσφημους.
Μεταξύ των θυμάτων του Καλβίνου
συμπεριλαμβάνονται εξέχοντες άνδρες της εποχής του. Ενδεικτικά
αναφέρονται οι εξής:
¾ Ο Ζακ Γκρυέ ο οποίος απεκεφαλίσθη
κατηγορηθείς για βλασφημία, προδοσία και απειλή κατά του κλήρου.
¾ Ο ιατρός Ζερόμ Μπολσέκ, ο οποίος εξωρίσθη. Το
έργον του Ζ.Μ. «Η ζωή του Καλβίνου» (1577), αποτελεί πηγή πολλών πληροφοριών
για την ψυχοπαθητική και αντιχριστιανική προσωπικότητα του Καλβίνου.
¾ Ο Ισπανός ιατρός Μιχαήλ Σερβέτο ο οποίος κάηκε ζωντανός
επί πυράς (1533).
Ο Κ. είχε οργίλον χαρακτήρα και ο ίδιος
απεκάλει αυτό το ελάττωμά του «άγριον θηρίον». Ακολουθώντας τα ίχνη του
Λουθήρου και Ζβίγγλιου παντρεύτηκε και αυτός το 1539.
Ο
Καλβίνος σε ηλικία 40 ετών προσεβλήθη διαδοχικά από οδυνηρές ασθένειες και
απέθανε το 1564.
γ/. Η Θεοκρατία του Καλβίνου
Ο Ιωάννης Καλβίνος
(Johannes Cohen/Calvin 1509-1564) ισχυρίζετο ότι αγωνιζόταν για την
επικράτηση μιας αυστηρής τάξεως στην ζωή, που όπως απεδείχθη, συνοδευόταν από σκληρή εργασία και χριστιανική εσωτερικότητα.11 Στην Γενεύη ο
Καλβίνος ήταν ποιμένας, κήρυκας, δάσκαλος θεολογίας, επιθεωρητής σχολείων και
αρχηγός μιας μεταρρυθμιστικής πολιτικο-θρησκευτικής κινήσεως. Ονομάστηκε από
πολλούς τότε «ο
Πάπας της Γενεύης». Ήθελε στενή σχέση
και συνεργασία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, αλλά καθεμία από αυτές κυρίαρχη
στις αρμοδιότητές της. Ήθελε η πολιτεία και η εκκλησία να έχουν σαν υπέρτατο
γνώμονα της δράσεώς τους, το αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού, την Αγία Γραφή.
Ήθελε την εκκλησία να
ενισχύει ηθικά την πολιτεία ενώ την πολιτεία να ενισχύει κοσμικά την εκκλησία.
Αυτή ήταν η
Θεοκρατία του Καλβίνου, θεοκρατία στην οποία επικρατούσε η ανθρώπινη
(εθελο)θρησκεία (όχι η εκκλησία). Εάν λάβουμε υπόψη ότι κατά το Καλβινικό
σύστημα στην διοίκηση της εκκλησίας συμμετέχει, κατά μίαν έννοιαν και ο λαός,
αφιονισμένος ή εξαναγκασμένος, η θεοκρατία του Καλβίνου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως
λαοκρατική και όχι ιεροκρατική, όπως την ήθελε και την θέλει μέχρι των ημερών
μας, ο παπισμός.
Ο ιστορικός William Manchester γράφει:
«Στην ΤΥΠΟΥ Όργουελ
θεοκρατία τού Καλβίνου... το σώμα για την αστυνόμευση της σκέψεως... δεν έκανε
διάκριση ανάμεσα στην θρησκεία και στην ηθικότητα... η νομοθεσία όριζε τον αριθμό των πιάτων που
σερβίρονται σε κάθε γεύμα, καθώς και το χρώμα των φθαρμένων ρούχων.
Το τι επιτρεπόταν να φορέσει κάποιος εξαρτιόταν από το ποιος ήταν, διότι ποτέ
πριν δεν είχε υπάρξει πιο ταξική κοινωνία. Πιστεύοντας ότι κάθε παιδί τού Θεού
είχε τον προορισμό του, ο Καλβίνος ήταν βέβαιος ότι ο καθένας γνωρίζει την θέση
του...
Η έκτρωση δεν αποτελούσε
πολιτικό θέμα, διότι
κάθε άγαμη γυναίκα που ανακαλυπτόταν να είναι έγκυος, πνιγόταν... (μαζί με το
αγέννητο παιδί της και τον εραστή της, εάν βέβαια μπορούσαν να τον βρουν).
Το έσχατο έγκλημα
ήταν ασφαλώς η αίρεση... Το να έχει κάποιος θρησκευτικό «πιστεύω»
αντίθετο με εκείνο της πλειοψηφίας ήταν ασυγχώρητο στην Καλβινική Γενεύη ή και
σε άλλες προτεσταντικές θεοκρατίες. Κατά τραγική ειρωνεία για την Μεταρρύθμιση,
το κίνημα εναντίον της Ρώμης, το οποίο είχε ξεκινήσει με μία βεβαιότητα για την
ατομική κρίση, τώρα τελείως απαρνήθηκε αυτήν ακριβώς την ατομική κρίση. Η αποστασία
θεωρήθηκε προσβολή προς τον Θεό και προδοσία προς το κράτος. Και σαν τέτοια
τιμωρούνταν με εσπευσμένο και φρικτό θάνατο.12
Στον Καλβινισμό η
παράδοση τού άκαμπτου σχολαστικού ορθολογισμού, ο οποίος πάντοτε είχε βρει την
έκφραση του στην Παπική Εκκλησία από την εποχή τού Αυγουστίνου, προ της
μετανοίας του και αποκηρύξεως των αρχικώς διατυπωθεισών ιδεών του, τώρα
απέκτησε μία νέα φωνή.13
Ο Καλβινισμός ήταν πολύ σκληρότερος από τον
Παπισμό.
Το καθεστώς που επέβαλε ο Καλβίνος στην Γενεύη τα μέσα του 16ου αιώνα, ήταν
ολοκληρωτικό, μια θρησκευτική τρομοκρατία, και η σκέψη του ήταν σύμφωνη με την
πρακτική του. Έφτασε να προτείνει τον απόλυτο προορισμό, δηλαδή ότι ο Θεός
επιλέγει και προορίζει κυριαρχικά άλλους για την σωτηρία και άλλους για την
απώλεια, με κριτήρια που μόνον ένας ψυχοπαθής θα έθετε και για τον λόγο αυτό,
δεν μας επιτρέπεται ούτε να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε.
5/. Αγγλικανισμός14
α/. Οι Άγγλοι υπάγονται στην λεγομένη Αγγλικανικήν Εκκλησίαν
ιδρυθείσα το 1534 δια της
θρησκευτικής ματαρρυθμίσεως του Ερρίκου Η΄,15 οπότε απεσχίσθησαν από τον Πάπα της Ρώμης,
αναγνωρίσαντες ως ανώτατον θρησκευτικόν αρχηγόν τους τον βασιλέα.
Επί
του υιού του Ερρίκου και διαδόχου Εδουάρδου του Έκτου (1547), ο οποίος είχε
γεννηθεί εκ της τρίτης συζύγου Ιωάννης Σέϋμουρ και ήτο ακόμη δεκαετής,
μετερρυθμίσθη πρώτην φοράν η ομολογία της Αγγλικανικής Εκκλησίας.
Επρωτοστάτησαν ο ηγεμών της Σομερσέτης Εδουάρδος, θείος εκ μητρός του βασιλέως
(«προστάτης της Αγγλίας») και ο Καντερβουρίας Θωμάς Κράμμερ. Ακριβώς από του
έτους εκείνου, δια των επιστολών του Καλβίνου, της προσκλήσεως Καλβινιστών λογίων
και της εν Λονδίνω κοινότητος Καλβινιστών προσφύγων, ήρχισεν στην Αγγλία η
επίδρασις του Καλβινισμού. Επισήμως επικυρωθέντα υπό των Βουλών, εξεδόθησαν το
νέον Ευχολόγιον («Book of common prayer ») και η νέα ομολογία των 42 άρθρων (1552).
«Δι’ αυτών, η
λατρεία και η διδασκαλία μετερρυθμίσθησαν εν μετριοπαθεί καλβινικώ πνεύματι,
αλλ’ η μεν ομολογία μάλλον εκαλβίνιζε, το δε ευχολόγιον μάλλον εκαθολίκιζε. Διετηρήθη ο
επισκοπικός βαθμός και η έννοια της ειδικής ιερωσύνης, δια τούτο η Αγγλικανική
Εκκλησία εκτιμά και υπέρ εαυτής διεκδικεί την αδιάκοπον αποστολικήν διαδοχήν!!!!
Η
εν Αγγλία μεταρρύθμισις απ’ αρχής συνησθάνετο την διαφοράν εαυτής από του
προτεσταντισμού της ηπειρωτικής Ευρώπης και εθεώρει εαυτήν ως επάνοδον εις τον
χριστιανισμόν των Ελλήνων Πατέρων. Η γενομένη μεταρρύθμισις δεν εύρεν απήχησιν
παρά τω αγγλικώ λαώ, δια τούτο Μαρία η Παπική («Καθολική») [1553 – 1558],
θυγάτηρ της θρησκομανούς Ισπανίδος Αικατερίνης της Αραγονίας, διαδεχθείσα τον
ετεροθαλή αδελφόν αυτής Εδουάρδον, θανόντα εις ηλικίαν δεκαπέντε ετών, ευκόλως
επανέφερε τον καθολικισμόν και κατεδίωξε τους Προτεστάντας (μάρτυρες, φυγάδες
εις Ελβετίαν). Η βασιλεία αυτής διήρκεσε μόνον πέντε έτη, η δε ολιγοχρόνιος
αύτη αντίδρασις κατά του προτεσταντισμού όχι μόνον δεν ηδυνήθη να εξολοθρεύση
αυτόν, αλλά και κατέστησε αυτόν δημοτικώτερον και συνετέλεσεν, ώστε να ρίψη
ρίζας περισσοτέρας και βαθυτέρας.
Η
ετεροθαλής αδελφή της Μαρίας Ελισάβετ (1558 - 1603), το τελευταίον
επιζών τέκνον Ερρίκου του Η΄, ήτο θυγάτηρ της δευτέρας συζύγου, της
προτεσταντιζούσης Άννας Βόλεϋν, αλλ’ επί της Μαρίας είχε γίνει παπική («καθολική»).
Δεν είχεν ιδιαίτερον ενδιαφέρον δια τα θρησκευτικά ζητήματα, αλλ’ υπό των
δραστηριωτέρων και ισχυροτέρων στοιχείων του αγγλικού έθνους ωθήθη εις την
εγκατάλειψιν της εκκλησιαστικής πολιτικής της αδελφής αυτής και την
αποκατάστασιν της αγγλικανικής Εκκλησίας, προς ενίσχυσιν και καθησύχασιν του
έθνους.
Ο
προτεσταντισμός αποκατεστάθη επί το συντηρητικώτερον. Ο βασιλεύς της Αγγλίας
ωνομάσθη υπό της Βουλής όχι πλέον ανωτάτη κεφαλή της Εκκλησίας, αλλ’ απλώς
ανώτατος κυβερνήτης του κράτους εν τοις εκκλησιαστικοίς και πολιτικοίς (1559). Ο βασιλεύς είχε τα δικαιώματα, τα οποία ο
Θεός εν τη Αγία Γραφή παρέσχεν εις όλους τους ευσεβείς ηγεμόνας. Το
Ευχολόγιον υπέστη τροποποίησιν επί το καθολικώτερον («Iniunctions», Διατάξεις,
Ιούνιος 1559)˙ παραδείγματος χάριν, εισήχθησαν πάλιν τα άμφια, η δε ομολογία
των 42 άρθρων συνεπτύχθη εις 39 άρθρα (1563).
Η
επί της βασιλίσσης Ελισσάβετ αποκατασταθείσα Αγγλικανική Εκκλησία υπέστη νέαν
επίθεσιν εκ μέρους της αντιμεταρρυθμίσεως, προς αποκατάστασιν του λεγομένου
καθολικισμού (Βλέπε παπισμού), ως όργανον δε εχρησιμοποιήθη η Μαρία Στούαρτ, η
φυγάς βασίλισσα της Σκωτίας, εγείρασα αξιώσεις επί του αγγλικού θρόνου. Πρώτον,
διότι ήτο εγγονή της αδελφής του βασιλέως της Αγγλίας Ερρίκου του Η'
Μαργαρίτας, γενομένης βασιλίσσης της Σκωτίας (συζύγου Ιακώβου του Δ') δεύτερον,
ο πάπας Παύλος ο Δ' (1559) είχε κηρύξει την Ελισάβετ νόθον, ως τέκνον Ερρίκου
του Η' εκ του γάμου μετά της Βόλεϋν, τον οποίον ο πάπας εθεώρει άκυρον˙ τρίτον,
ο πάπας Πίος ο Ε' (1570) είχεν αφορίσει την Ελισάβετ δια την επαναφοράν του
προτεσταντισμού. Η Μαρία Στούαρτ κατεδικάσθη εις θάνατον, αποκεφαλισθείσα δια
πελέκεως, η δε Ελισάβετ εξηκολούθησεν ήσυχος την βασιλείαν αυτής.
Τα μνημονευθέντα γεγονότα είχον
οριστικώτερον ωθήσει αυτήν εις τον προτεσταντισμόν. Η Ελισάβετ, βασιλεύσασα σαράντα πέντε έτη, απέθανεν άτεκνος
και άγαμος, διεδέχθη δε αυτήν ο υιός της Μαρίας Στούαρτ ως Ιάκωβος Α' (1603),
βασιλεύς ήδη της Σκωτίας, ούτω δε επήλθεν ένωσις των δύο βασιλείων. Τούτον
διεδέχθη ο υιός αυτού Κάρολος ο Α' (1625). Αμφότεροι εκληρονόμησαν και
ενίσχυσαν τας απολυταρχικάς και θεοκρατικάς ιδέας Ερρίκου του Η' και είχον
τάσεις εις τον καθολικισμόν. Σύμβουλος και συνεργάτης αυτών υπήρξεν ο Γουλιέλμος Λώδ (Laud, επίσκοπος
Λονδίνου 1628, αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας 1633), εισαγαγών νέα παπικά
(«καθολικά») στοιχεία εις την λατρείαν και την θεολογίαν.
Ο
βασιλεύς Κάρολος ο Α', κυβερνήσας ένδεκα έτη άνευ Βουλής, προεκάλεσε την
αγγλικήν επανάστασιν (1642-49). Ο Καντερβουρίας Λωδ εκαρατομήθη τω 1645, ο βασιλεύς Κάρολος
εκαρατομήθη τω 1649. Εκηρύχθη δημοκρατία (1649-1660, Κρόμβελλ), κατηργήθη η
Υψηλή Εκκλησία και εισήχθη αμιγής καλβινισμός. Αι έριδες των
στρατηγών επανέφερον την βασιλείαν (Κάρολος ο Β', υιός του καρατομηθέντος
βασιλέως) και την Υψηλήν Εκκλησίαν. Επί Καρόλου του Β΄ (1660) και του αδελφού
αυτού Ιακώβου του Β' (1685) έγιναν σαφέστεραι αι προς τον καθολικισμόν τάσεις
της δυναστείας ταύτης (Στούαρτ)».
Από της βασιλίσσης Ελισάβετ (+ 1603).
ελήφθησαν μέτρα κατά των παπικών («καθολικών») [Οι επίλοιποι καθολικοί της
Αγγλίας απεκλείσθησαν των πολιτικών αξιωμάτων, διότι οι αναλαμβάνοντες αυτά
ώφειλον να δώσωσιν όρκον πίστεως εις την αγγλικανικήν ομολογίαν και να
κοινωνήσουν της αγγλικανικής θείας ευχαριστίας (Testakte, 1673, υπό της Βουλής,
επί Καρόλου του Β')]. Εις τους καθολικούς τούτους της Αγγλίας απηγορεύθη
ολοτελώς η θεία λατρεία και δεν επετρέπετο να έχουν ναούς, ιδιαίτερα σχολεία
και να λαμβάνουν κληρονομιάς (νόμοι επί Γουλιέλμου της Οράγγης, 1689-1702).
Οι Ιρλανδοί ως καθολικοί, εστερήθησαν των
αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων, κατέστη δε εις αυτούς δύσκολος η άσκησις του
εμπορίου και των άλλων επιτηδευμάτων (νόμοι επί της βασιλίσσης Άννης,
1702-1714). Βαθμηδόν ήρθησαν οι κατά των καθολικών εν γένει νόμοι, η δε
αγγλικανική Εκκλησία εν Ιρλανδία απώλεσε τον χαρακτήρα επισήμου Εκκλησίας
(1869). Ο παπικός αρχιεπίσκοπος του Ουεστμίνστερ δεν ηδύνατο να επικοινωνεί απ’
ευθείας μετά του βασιλέως της Αγγλίας (από του 1688), αλλά τούτο επετράπη μόλις
τον Νοέμβριον του 1947 (του αρχιεπισκόπου μη χρησιμοποιήσαντος τον τοπικόν
προσδιορισμόν Ουεστμίνστερ)».16
Κατά την διάρκεια των
πολιτικοθρησκευτικών διαμαχών στην Αγγλία,
τον 16ον-17ον αιώνα, σημαντικό ρόλο διεδραμάτισαν τόσον οι Ιουδαίοι
τοκογλύφοι χρηματοδότες και τραπεζίτες, οι οποίοι επεδίωξαν να αναλάβουν την
διοίκηση της τραπέζης της Αγγλίας, κάτι που τελικώς επέτυχαν, όσον και οι πάσης
φύσεως αποκρυφιστές, οι οποίοι κατάφεραν να εισέλθουν στην βασιλική αυλή, ως
αστρολόγοι, αλχημιστές, μάντεις/προφήτες και μάγοι. Για τρεις περίπου αιώνες
είχε απαγορευθεί η είσοδος των Ιουδαίων στην Αγγλία λόγω των πολλαπλών
ανατρεπτικών και διαβρωτικών δραστηριοτήτων τους, μέχρι την επανάσταση του
Κρόμγουελλ, ο οποίος συνεργασθείς πλήρως και χρημοτοδοτηθείς από Ιουδαίους
τραπεζίτες, επέτρεψε την επιστροφή τους. Σήμερα οι Άγγλοι 360 χρόνια μετά από
αυτό το γεγονός, ισχυρίζονται ότι οι Ιουδαίοι διεδραμάτισαν σημαντικώτατο ρόλο
(key role they have played ever since), στα γεγονότα της εποχής εκείνης.
β/. Ο ρόλος των Ιουδαίων τραπεζιτών, κατά
την διάρκεια των πολιτικοθρησκευτικών διαμαχών στην Αγγλία, τον 16ον-17ον αιώνα.17
Οι Ιουδαίοι
της Αγγλίας ήσαν οι πρώτοι τραπεζίτες και τοκογλύφοι. Επειδή ήσαν πολύ πλούσιοι αλλά ξένοι, οι βασιλείς διατηρούσαν
επιφυλάξεις ως προς τους σκοπούς τους, οι οποίοι όπως απεδείχθη αργότερα,
επέβαλλαν πραξικοπηματικώς το αίτημά τους για πλήρη ανάληψη της Διοικήσεως της
Τράπεζας της Αγγλίας από τους ιδίους. (Λεπτομέρειες για τις σχέσεις του
Κρόμγουελλ με τους Ιουδαίους τραπεζίτες, σε επόμενο κεφάλαιον, «Η Αγγλική
Επανάσταση ή Εμφύλιος Πόλεμος, 1640-1660, Μέρος 18ον).
«The English Jews, that eminently commercial
race, were, as we have shown in our chapter on Old Jewry, our first bankers and
usurers… They were rich and they were strangers
—that was enough for a king who wanted money badly. At one fell swoop Edward seized the Lombards' property and estates.
Their debtors naturally approved of the king's summary measure.
Up to a late period in the reign
of Charles I. the London merchants seem to have deposited their surplus cash in
the Mint, the business of which was carried on in the Tower. But when Charles
I., in an agony of impecuniosity, seized like a robber the £200,000 there
deposited, calling it a loan, the London goldsmiths, who ever since 1386 had been always more or
less bankers, now monopolised the whole banking business. Some
merchants, distrustful of the goldsmiths in these stormy times, entrusted their
money to their clerks and apprentices, who too often cried, "Boot, saddle
and horse, and away!" and at once started with their spoil to join Rupert
and his pillaging Cavaliers.
About 1645 the citizens returned
almost entirely to the goldsmiths, who now gave interest for money placed in
their care, bought coins, and sold plate. The Company was not particular. The Parliament, out of plate and old coin,
had coined gold, and seven millions of half-crowns. The goldsmiths culled
out the heavier pieces, melted them down, and exported them. The merchants'
clerks, to whom their masters' ready cash was still sometimes entrusted,
actually had frequently the brazen impudence to lend money to the goldsmiths,
at fourpence per cent per diem; so that
the merchants were often actually lent their own money, and had to pay for the
use of it. The goldsmiths also began now
to receive rent and allow interest for it. They gave receipts for the sums they received,
and these receipts were to all intents and purposes marketable as bank-notes.
Grown rich by these means, the goldsmiths were often able to help
Cromwell with money in advance on the revenues, a patriotic act for which we
may be sure they took good care not to suffer. When the great national
disgrace occurred—the Dutch sailed up the Medway and burned some of our
ships—there was a run upon the goldsmiths, but they stood firm, and met all
demands. The infamous seizure by Charles II. of £1,300,000, deposited by the
London goldsmiths in the Exchequer, all but ruined these too confiding men, but
clamour and pressure compelled the royal embezzler to at last pay six per cent.
on the sum appropriated. In the last year of William's reign, interest was
granted on the whole sum at three per cent., and the debt still remains
undischarged. At last a Bank of England,
which had been talked about and wished for by commercial men ever since the
year 1678, was actually started, and came into operation.
That great financial genius, William Paterson, the founder of the Bank
of England, was born in 1658, of a good family, at Lochnaber, in Dumfriesshire.
He is supposed, in early life, to have preached among the persecuted
Covenanters. … The project of a Bank of
England seems to have been often discussed during the Commonwealth, and was
seriously proposed at the meeting of the First Council of Trade at Mercers'
Hall after the Restoration...
The Bank Bill, timidly brought
forward, purported only to impose a new duty on tonnage, for the benefit of
such loyal persons as should advance money towards carrying on the war. The
plan was for the Government to borrow £1,200,000, at the modest interest of
eight per cent. To encourage capitalists, the subscribers were to be
incorporated by the name of the Governor and Company of the Bank of England.
Both Tories and Whigs broke into a fury at the scheme. The goldsmiths and pawnbrokers, says Macaulay, set up a howl of rage.
The Tories declared that banks were republican institutions; the Whigs
predicted ruin and despotism. The whole wealth of the nation would be in the
hands of the "Tonnage Bank,"
and the Bank would be in the hands of the Sovereign. It was worse than the
Star Chamber, worse than Oliver's 50,000 soldiers. The power of the purse would
be transferred from the House of Commons to the Governor and Directors of the
new Company. Bending to this last objection, a clause was inserted, inhibiting
the Bank from advancing money to the House without authority from Parliament.
In 1696 (very soon after its birth) the Bank experienced a crisis. There
was a want of money in England. The clipped
silver had been called in, and the new money was not ready. Even rich people
were living on credit, and issued promissory notes. The stock of the Bank of
England had gone rapidly down from 110 to 83. The goldsmiths, who detested the corporation that had broken in on
their system of private banking, now tried to destroy the new company. They
plotted, and on the same day they crowded to Grocers' Hall, where the Bank was
located from 1694 to 1734, and insisted on immediate payment—one goldsmith
alone demanding £30,000. The directors paid all their honest creditors, but
refused to cash the goldsmiths' notes, and left them their remedy in
Westminster Hall. The goldsmiths triumphed in scurrilous pasquinades entitled,
"The Last Will and Testament," "The Epitaph," "The
Inquest on the Bank of England."
The Converso Luis de *Santangel , chancellor and comptroller of the
royal household and great-grandson of the Jew Noah Chinillo, loaned Isabella money to finance Columbus'
expedition to America. Though some men like Isaac Abrabanel, who went to
Naples, remained faithful to Judaism, a number of Jews of Spanish origin stayed
in Portugal and, after accepting baptism, rose to financial influence there,
especially in combination with the East Indian spice trade. Prominent among
them were Francisco and Diogo *Mendes . The latter, who took up residence in
Antwerp, became one of the most important merchant bankers there, lending money
to the king of Portugal, the emperor, and Henry VIII of England.
The firm "Herdeiros de Francisco e Diogo Mendes" was administered for
some time after Diogo's death (1543) by Francisco's widow, Doña Beatrice de
Luna ( Gracia *Nasi ) and her nephew João
Miques ( Joseph *Nasi )…
Partly as a
consequence of the marriage between Charles II of England and Catherine of
Braganza (1662), and especially after William and Mary became joint sovereigns
of England (1689), London, too, became a center of Sephardi banking, leading
figures being Anthony (Moses) da Costa, Solomon de *Medina , and Isaac Pereira. In the reign of Queen Anne
(1702–14), Manasseh
Lopes was a leading banker; during
the 18th century Samson *Gideon, Francis and Joseph *Salvador, and the
*Goldsmid brothers, leading members of the Ashkenazi community, were
outstanding. In the middle of the 18th century Jacob Henriques claimed that his
father had planned the establishment of the Bank of England (1694).
γ/. O ρόλος των αποκρυφιστών, αλχημιστών και μάγων, στην διαμόρφωση της εθελοθρησκείας του
Αγγλικανισμού
Τόσον κατά την
διάρκειαν του εμφυλίου πολέμου, όσον και κατά την παλινόρθωση της Βασιλείας,
δόθηκε η ευκαιρία σε πολλές αποκρυφιστικές ομάδες, κυρίως αστρολόγους και
αλχημιστές, να δρουν ανενόχλητα και να επηρεάζουν, με τον δικό τους τρόπο η
κάθε μια, την βασιλική αυλή, τις διάφορες πολιτικές παρατάξεις αλλά και πολίτες
της Αγγλίας.
«While there is little doubt that the outbreak of the civil wars and
onset of religious and political division culminating in the Restoration
provided the opportunity for occult theorists and practitioners to flourish, it
is arguable that similar peaks were reached in the late 16th and early 17th
centuries. The promotion of occultists
at the courts of Elizabeth I and James I would appear to stand comparison with
similar developments at the restored court of the ‘Merry Monarch’. Here,
the claim for the later period is made mainly on the grounds of the boom in
publication of occult titles after 1640, and while I would not wish to dismiss
this fact, it should not be forgotten that much of the occult tradition was
disseminated not in print, but rather in a thriving market for manuscript
writings on the subject – one many considered more suited to the esoteric and
potentially powerful nature of the material.
The occult
was not simply argued out of existence. Only wider factors can help to
explain this process. ….More often than not, positions changed dependent upon
which group or party was in power at any given time. In the period before 1688,
for example, mainstream Anglicans and
their Tory supporters exhibited very little interest in witchcraft, which was
largely promoted by Whigs and their dissenting allies. After 1688, when the
tables were turned, a different pattern emerges so that by 1715 it was the
Tories and their nonjuring allies who seem to have been more receptive to the
reality of witchcraft. In both cases, it would seem that belief in witchcraft
and the promotion of witch cases was predominantly attractive to those who felt
themselves marginalized within the body politic. Much the same process is suggested by Monod, especially after 1715 when
the exponents and apologists of the occult tended to be drawn from the ranks of
disaffected Tories, non-jurors or Protestant evangelicals ».18
Αξιοσημείωτος λοιπόν, αλλά με την αρνητικήν σημασία,
είναι ο σκοτεινός ρόλος των πάσης φύσεως μυστικιστών της εποχής εκείνης με
ιδιότητες όπως τις προαναφέραμε. Επηρέασαν τους Άγγλους βασιλείς στην
διαμόρφωση της νέας θρησκείας, «εμφυτεύσαντες» παντοιοτρόπως θεοκρατικές
αντιλήψεις για τον κόσμον και την ζωή, αυθαίρετες, αποκρυφιστικές και
εκλογικευμένες ερμηνείες της Αγίας Γραφής και αλαζονικές ιδέες σε βασιλείς και
υψηλούς αξιωματούχους της Αγγλίας, όπως ότι ήσαν εκ Θεού προορισμένοι να
ανέλθουν στα ύπατα αξιώματα και να επικρατήσουν . Σημειώνουμε τους
σημαντικώτερους από αυτούς:
1//. Τζων Ντη (John Dee) [1527-1608 ή Μάρτιος 1609]. Άγγλος φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρολόγος
και αποκρυφιστής. Προσωπικός σύμβουλος της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας.
Αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην μελέτη της αλχημείας, της μαντείας
και της ερμητικής φιλοσοφίας.
2//. Ursula Southeil (c. 1488 -
1561), Γνωστή ευρύτερα ως Mother
Shipton. Ισχυρίζετο ότι ήταν μάντις και προφήτις.
Λέγεται ότι «επροφήτευσε» την νίκη του Ερρίκου 8ου κατά των Γάλλων το 1513 κατά
την μάχη των Spurs ή (Second) Battle of Guinegate και την
διάλυση των μοναστηριών, συνεπεία της οποίας, τα περιουσιακά τους στοιχεία, δόθηκαν
κατά ένα μέρος στην μεσαία τάξη και το μείζον στους ευγενείς, και την «μερίδα
του λέοντος» στν βασιλική οικογένεια !!!
3//. Edward Kelley Sir Edward Kelley or Kelly (1555 –
1597/8), γνωστός επίσης και ως Edward Talbot. Ήταν Άγγλος αποκρυφιστής και αυτοαποκαλούμενος
πνευματιστής. Κυρίως ήταν ευρύτερα γνωστός από την συνεργασία του με τον John Dee, στις αποκρυφιστικές έρευνές τους και πνευματιστικά
και αλχημιστικά πειράματα, δια των οποίων επηρέαζαν ή έπειθαν τους Άγγλους
βασιλείς και όχι μόνον..
He was best known for working with John Dee in his
magicl investigations. Besides the professed ability to summon spirits or
angels in a "shew-stone" or mirror, which John Dee so valued, Kelley
also claimed to possess the secret of transmuting base metals into gold, the
goal of alchemy, as well as the supposed Philosopher’s stone itself.
Kelley spent two and half years there, and even intercessions from Queen
of England Elizabeth I. or Wilhelm von Rosenberg did him no good. He eventually
committed suicide in front of his wife and daughter.
4//. Elias Ashmole (23 May
1617 – 18 May 1692).
O
Elias
Ashmole ήταν ιστορικός, αστρολόγος, συλλέκτης
αντικών, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην αλχημεία και την μαγεία. Μετά την παλινόρθωση της Βασιλείας επί
Καρόλου του Β΄, λόγω της φιλοβασιλικής του τάσεως, ανταμείφθηκε με προσοδοφόρα
αξιώματα.
Mετά
από πρόταση του George
Wharton,
ενός άλλου αστρολόγου και μάγου της εποχής εκείνης, με ισχυρές δικαστικές
συνδέσεις, ο Ashmole έλαβε στρατιωτική θέση στην Οξφόρδη , όπου υπηρέτησε ως
αξιωματικός για τις δυνάμεις του Βασιλιά. Στα τέλη του 1645, έφυγε από την
Οξφόρδη για να αποδεχθεί τη θέση του Επιτρόπου
ειδικών φόρων κατανάλωσης στο Worcester. Στον Ashmole δόθηκε
η πρόσθετη στρατιωτική θέση του Λοχαγού στο στο Σύνταγμα Πεζικού του Λόρδου Astley
αποσπσθείς σε θέσεις πυρβολικού, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί ότι συμμετείχε ποτέ
σε πραγματικές μάχες.
Μετά την παράδοση του
Worcester στις Κοινοβουλευτικές Δυνάμεις τον Ιούλιο του 1646, αποσύρθηκε στο
Cheshire. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, έγινε δεκτός στην Αγγλική Στοά,
ως ελευθεροτέκτων . Η καταχώριση του ημερολογίου του για τις 16 Οκτωβρίου 1646
αναφέρει: « Ήμουν ελεύθερος τέκτων στο Warrington στο Lancashire, μαζί με τον
Coll: Henry Mainwaring του Karincham [Kermincham] στο Cheshire».
Elias Ashmole (1617–1692) was an English historian, astrologer, antiquary,and
scholar with an intense interest in Alchemy. Elias Ashmole is best known as the
founder of the Ashmolean Library in Oxford.
He studied law and then served as a Royalist in the Civil War, and at
the restoration of Charles II he was rewarded with several lucrative offices. .
In 1673, he was elected a Fellow of the Royal Society and was one of its
founding members. He was one of the first “speculative Masons” accepted into
the London guild of “working Masons.”
He considered medicine to be an Hermetic art linked to Solomon and
Moses, who, along with hermes, are the only ones ever to have fully understood
the nature and powers of the Stone. The Stone, he said, bears a relationship to
scrying crystals, such as the one used by John Dee and Edward
Kelly for contacting angels. Ashmole believed in an invisible angelscrying
stone that:
Hath a Divine Power, Celestiall and Invisible, above the rest; and
endowes the possessor with Divine Gifts. It affords the Apparition of Angells,
and gives the power of conversing with them, by Dreams and Revelations: nor
dare any Evill Spirit approach the Place where it lodgeth.
Ashmole believed strongly in practical astrology — he kept a horoscope
of Backhouse— and in the efficacy of magical tools, sigils, seals, and so
forth. Ashmole also translated Fasciculus chemicus by Arthur Dee, published in
1650, a work aimed at adepts. For his own name, he used an anagram, James
Hasolle.19
After the Royalist
defeat of 1646, he retired again to Cheshire. During this period, he was
admitted as a Freemason (the earliest
documented admission of a Freemason in an English lodge).
His diary entry for 16 October 1646 reads in part: "I was made a Free
Mason at Warrington, in Lancashire, with Coll: Henry Mainwaring, of Karincham,
in Cheshire." On 10 March that year he wrote: "About 5 H
P.M., I received a summons to appear at a Lodge to held the next day, at
Mason's Hall, London." The following day, 11 March 1682, he wrote:
«Accordingly, I went & about
Noone were admitted into the Fellowship of free Masons." And, "I was
the Senior Fellow among them (it being 35 years since I was admitted)."
And "We all dined at the halfe
Moone Taverne in Cheapside, at a noble dinner prepaired at the charge of the
new-accepted Masons».
Συνεχίζεται
1 .Οχλοκόπος
(ο,η) [ Όχλος, κόπτω]
= Ο ταράττων (κολακεύων) τον λαόν, δημοκόπος, ψευτοδημοκράτης.
.Σανχεντρίν =
Το κατά τους προχριστιανικούς χρόνους Μεγάλο Συνέδριο των Εβραίων με έδρα την
Ιερουσαλήμ. Ήταν το ανώτατο πολιτικό, νομοθετικό και θρησκευτικό κέντρο του
Ιουδαϊσμού, με αρμοδιότητες σ’όλη την περιφέρεια της Γης του Ισραήλ. Το Μεγάλο
Σανχεντρίν συνεδρίαζε εκτός εορτών και Σαββάτων.Η ίδρυση του Σανχεντρίν
εντοπίζεται στην εποχή της βασιλείας του Αντιόχου Δ΄ του επιλεγομένου Επιφανούς
περί το 200 π.Χ. Σήμερα, λειτουργεί αφανώς και αποτελεί το ανώτατον
καθοδηγητικόν όργανο του Συστήματος.
.Υπέρκομπος= Ο καθ’ υπερβολήν
κομπάζων, αλαζών.
2 Η Εωσφορική συνωμοσία, εκδ. Στερέωμα, William
Guy Carr, σ.59.
3 From a series of speeches at the B’nai B’rith Convention in Paris,
published shortly afterwards in the London Catholic Gazette, February, 1936;
Paris Le Reveil du Peuple published similar account a little later. (The Catholic Gazette, February, 1936).
4 Μεγάλη Αμερικάνικη Εγκυκλ., τ.12ος, σ. 497.
5 Περί του σχεδίου παραπέμπουμε σε μία Ιουδαϊκή πηγή: Jewish Influence On Christian Reform,
Movements, BY LOUIS ISRAEL NEWMAN, PH.D.
COLUMBIA UNIVERSITY PRESS,1925.
6 Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών, Η Μεταρρύθμιση, Frank Schaffer, www.egolpion. com/metaruthmish.print.el.aspx
7 Ο Κώδικας Βέζα (Codex Bezae) ή Κώδικας του Βέζα
είναι ένας μεσαιωνικός χειρόγραφος κώδικας που περιέχει τα τέσσερα Ευαγγέλια
της Καινής διαθήκης. Συμβολίζεται με το D ή το 05, ενώ φυλάσσεται
στην Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Κέϊμπριτζ(Ηνωμένο Βασίλειο), όπου
καταγράφεται ως Nn. II 41. Το
όνομά του προέρχεται από τον Θεόδωρο Βέζα, Γάλλο προτεστάντη θεολόγο του
Μεσαίωνα, που έφερε το χειρόγραφο στην βιβλιοθήκη του Κέιμπριτζ.
Ο κώδικας είναι γραμμένος σε κεφαλαιογράμματη
τετραγωνισμένη ελληνική γραφή και χρονολογείται στα μέσα του 5ου αιώνος. Το κείμενο της Καινής Διαθήκης καλύπτει 415 φύλλα. Πηγές:
Kurt Aland, and Barbara Aland, The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions
and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism, (Grand
Rapids, Michigan: 1995), pp. 109-110.
Bruce M. Metzger,
B.D. Ehrman, The Text Of The New
Testament: Its Transmission, Corruption and Restoration, Oxford
University Press, 2005, p. 70.
8 Institutiones (v.3, A 203, μετ. Walter).
9 Οι Βαλδένσιοι ή Ουαλδένσιοι ( Waldensians ή Waldenses) ή Βάλδιοι (γαλλ. Vaudois), ήταν μέλη
«χριστιανικού» κινήματος του Μεσαίωνα, του οποίου μέλη εξακολουθούν να υπάρχουν
μέχρι σήμερα σε διάφορες χώρες. Το κίνημα των Βαλδένσιων ξεκίνησε τον 12ον
αιώνα -περίπου τέσσερις αιώνες πριν την Μεταρρύθμιση, στις κοιλάδες των Άλπεων,
στην Σαβοΐα και στο Πεδεμόντιο, όταν μία ομάδα χριστιανών επιχείρησε
κατ' αυτήν, να επιστρέψει στην αποστολική απλότητα.
Ιδρυτής των
Βαλδένσιων ήταν ο Πέτερ Βάλντο (ή
Πιερ ντε Βω, Pierre de Vaux), ένας ευκατάστατος έμπορος από την Λυών της
Γαλλίας. Η Παπική εκκλησία, όμως,
απαγόρευε να μεταφραστεί το κείμενο της Αγίας Γραφής στις καθομιλούμενες γλώσσες.
Μετά από μερικά χρόνια, ο νέος πάπας
Λούκιος Γ΄ τους ανακήρυξε αιρετικούς. Οι Βαλδενσιανοί όχι μόνο δεν
σταμάτησαν, αλλά πλέον άρχισαν να διακηρύττουν πως "μια απλή προσευχή που
κάνει ο άνθρωπος απ' την καρδιά του, ο Θεός την ακούει, με τον ίδιο τρόπο που
ακούει τις προσευχές των ιερέων μέσα στον ναό". Μιλούσαν για έναν
Χριστιανισμό που σαν αποκλειστικό θεμέλιο του, είχε την Αγία Γραφή, όπως την
ερμήνευαν εκείνοι, και απέκλειαν έθιμα και τελετές που θεωρούσαν ότι δεν είχαν
την αρχή τους σ' αυτήν.
Συγκεκριμένα, είχαν απορρίψει την προσκύνηση των εικόνων,
τη λατρεία των αγίων, το καθαρτήριον πυρ, τον νηπιοβαπτισμό, το δόγμα της
μετουσιώσεως και τις προσευχές για τους αποθνήσκοντες (εξόδιες ακολουθίες). Κατά
την διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Βόρειας Ιταλίας στον Β΄Παγκόσμιο
Πόλεμο, οι Βαλδένσιοι προσέφεραν υποστήριξη στους
Ιουδαίους, κρύβοντας πολλούς από αυτούς στις ίδιες κοιλάδες, όπου παλαιότερα οι
πρόγονοί τους είχαν βρει καταφύγιο.
Σήμερα η Βαλδένσια
Ευαγγελική εκκλησία συνδέεται με τους Μεθοδιστές, και έχει 50.000 πιστούς
παγκοσμίως, εκ των οποίων 30.000 βρίσκονται στην Ιταλία, 15.000 στην Αργεντινή
και στην Ουρουγουάη και 3.000 στην Γερμανία.
10 Οι Ουγενότοι (Γαλ. Hugenots) ήταν μέλη
της Προτεσταντικής Μεταρρυμισμένης Εκκλησίας της Γαλλίας, κατά τον 16ον έως
τον 18ον, γνωστοί και ως Γάλλοι Καλβινιστές. Κατά την «Νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου» (24
Αυγούστου 1572), χιλιάδες Ουγενότοι σφαγιάσθηκαν από τους φραγκοπαπικούς, στο
Παρίσι.
11 Εσωτερικός
Χριστιανισμός ή Χριστιανική εσωτερικότητα, είναι η αποκρυφιστική αντίληψη που
θεωρεί ότι:
.Στον
βαθύτερο πυρήνα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, βρίσκονται κάποιες
θεμελιώδεις πνευματικές αλήθειες, οι οποίες συγκροτούν ένα ιερό corpus
μυστικής γνώσεως, σχετικά με το Θείο, τον άνθρωπο και τον κόσμο. Όσο, όμως,
κι’ αν περιθωριοποιήθηκε και ξεχάστηκε, η μυστική γνώση, διασώθηκε
συγκαλυμμένη και μεταμφιεσμένη στα έργα των μεγάλων μυστών του Χριστιανισμού,
σε Ανατολή και Δύση, ένας από τους οποίους εθεωρείτο και ο Ιησούς Χριστός!!!!!
.Οι
γνώσεις αυτές, είναι απόκρυφες αλήθειες, κοινές
σε όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις της ανθρωπότητας. Με την πάροδο του χρόνου,
αυτές οι γνώσεις, λησμονήθηκαν ή εξοστρακίστηκαν από τα οργανωμένα Χριστιανικά
ιερατεία, καθώς ο Χριστιανισμός μετατρεπόταν βαθμιαία σε θεσμικό καθίδρυμα και
αποκτούσε συγκροτημένη δογματική διδασκαλία.
.Αυτή
η μετάλλαξη
του Χριστιανισμού από το «μονοπάτι
εσωτερικής αναπτύξεως» σε εξουσιαστικό «θρησκευτικό σύστημα», θεωρείται ότι σηματοδοτεί μια προδοσία
του αρχικού μηνύματος του Ιησού και συνιστά αλλοίωση των αρχών
και προθέσεών του.
.Η διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό, η πίστη πως ο Αντίχριστος
είναι μια πραγματικότητα έξω από τον εαυτό μας, και πως ο Διάβολος είναι
ιδιαίτερο πρόσωπο, είναι σωστές, αλλά σε κατώτερο επίπεδο πνευματικής εξελίξεως.
Τώρα όμως στην «Νέα
Εποχή», αυτά είναι «δυσαρμονία».
Αυτό που ισχύει για το σημερινό επίπεδο εξελίξεως είναι ότι:
«Εντός σου υπάρχουν όλα τα στοιχεία του
Ανθρώπου ανενενεργά ή σαν τάσεις, που δεν έχουν εκδηλωθεί και που οποιοσδήποτε
εξωτερικός ερεθισμός μπορεί να τις εκδηλώσει».
.Το αρνητικό και το
θετικό δεν συμβολίζουν το κακό και το καλό. Όμως στο πεδίο του μη μυημένου έτσι
έχουν φθάσει να εκδηλώνονται, ως Κακό και Καλό∙ γιατί η δική του τοποθέτηση του
νου, τα θέτει σ’ αυτή την θέση και προσπαθεί να τα χωρίσει».
.Ο θεός υπάρχει παντού, σε όλη την Φύση. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να υπάρχει
«μία υπόσταση, η οποία να ‘ναι τόσο ξεχωριστή από τον κάθε άνθρωπο, που να τον
αντιμάχεται συνεχώς».
Ο αρχαίος όφις ήταν
«το θείο ρεύμα Ζωής ή με άλλα λόγια η Κουνταλίνη, η οποία έπρεπε να περάσει απ’
όλα τα κέντρα κάθε ανθρώπου, να τα ενεργοποιήσει∙ και η οποία είχε αυτή την
εντολή λάβει από τον καθένα. Υπήρχε στον Εδεμικό Παράδεισο του κάθε ανθρώπου,
το δένδρο του Καλού και του Κακού, το δέντρο της Γνώσεως, δηλαδή η δυνατότητα
για την διάνοιξη του δρόμου της εμπράγματης εμπειρίας μέσα στην διττότητα.
Υπήρχε στον Εδεμικό Παράδεισο του καθενός, και το μήλο, ο καρπός του δένδρου
του καλού και του κακού, δηλαδή η Θεία
ώθηση και η Θεία δυνατότητα να καταστεί κάθε άνθρωπος, γνώστης απόλυτος του
δρόμου της διττότητας και να επιστρέψει συνειδητός Θεός. Υπήρχε επίσης και
η ελευθερία της βουλήσεως, το αναπτυγμένο βουλητικό που εξέφρασε η Εύα και που
επέτρεψε την επιλογή της εμπράγματης γνώσεως».
Οι
θιασώτες του Εσωτερικού Χριστιανισμού υποστηρίζουν ότι τρεις είναι οι κεντρικοί
πυλώνες γύρω από τους οποίους οικοδομείται η θεωρητική κατασκευή του Εσωτερικού Χριστιανισμού. Ο πρώτος
αναφέρεται στην σχέση Θεότητας-κόσμου, ο δεύτερος στη σχέση Θεότητας-ανθρώπου
και ο τρίτος στην σωτηριώδη-απολυτρωτική οδό της μυστικής γνώσεως.
Πηγές:
.Η αίρεση του «Εσωτερικού Χριστιανισμού» (Δ. Δώριζα), 2001, σ.198, 215, 281-282, π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου,
.Η αίρεση του «Εσωτερικού Χριστιανισμού» (Δ. Δώριζα), 2001, σ.198, 215, 281-282, π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου,
.http://www.
egolpion.com/ dorizas.el.aspx.
.Υδροχοϊκός Χριστός και Εσωτερικός Χριστιανισμός, Δημήτριος Μπεκριδάκης,
26 Απριλίου 2011, theo-eco-culture.blogspot.com/ 2011/
04/blog-post_26.html.
12 William Manchester, A World Lit Only by Fire, σ. 190-193.
13 «Εάν η Γραφή από μόνη της επρόκειτο να αποφασίσει τι ήταν
αυθεντικά αποστολικό και εάν η Εκκλησία (κατά την άποψη των Μεταρρυθμιστών)
είχε ξεφύγει πολύ από τον αποστολικό κανόνα... ήταν δύσκολο
να αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι κι' αυτό το Σύμβολο της Νικαίας... υπήρξε
μάλλον ένα προϊόν της «πτώσεως της Εκκλησίας» [Coc.Cat. Fr (BFP 1: 684)]...
παρά μία έγκυρη σύνοψη... της αποστολικής Πίστεως.
Και, ωσάν σε επίρρωση
των παπικών (ρωμαιοκαθολικών) προειδοποιήσεων της «θεωρίας της κυριαρχίας» και
τα δύο, η διδασκαλία των Μυστηρίων και τα δόγματα της Νικαίας και της
Χαλκηδόνος,... θα αποκηρύσσονταν».. (Jaroslav Pelikan, Reformation of church
and dogma, σ. 321-324).
14 Πηγές:
-Χρήστου Ανδρούτσου, Το κύρος των
Αγγλικών χειροτονιών, 1903, σελ. 66.
-Κ. Δυοβουνιώτου, Περί της ενώσεως
της Αγγλικανικής Εκκλησίας μετά της Ορθοδόξου, 1932, σελ. 14 κ. εξ.
-Δ. Μπαλάνου, Περί του κύρους των
Αγγλικανικών χειροτονιών, 1939, σελ. 77.
-Γερμανού Στρινοπούλου, Die
Beziehungen der Orthodoxen Kirche zu den anderen Kirchen, «Ekklesia» 1939, σελ.
141.
-Αμ. Αλιβιζάτου, To κύρος της
ιερωσύνης της Αγγλικανικής Εκκλησίας, 1940, σελ. 121 και εξής.
15 Ο βασιλεύς
της Αγγλίας Ερρίκος ο Η' (Τυδώρ), προωρισμένος να γίνη κληρικός, είχε λάβει
εν Οξφόρδη θεολογικήν μόρφωσιν και έγραψε σύγγραμμα κατά του Λουθήρου (1521),
ονομασθείς υπό του πάπα «υπερασπιστής της πίστεως» (defensor fidei), επέτρεψε
δε εν Αγγλία την δίωξιν του Λουθηρανισμού. Αλλ’ ο Ερρίκος έπειτα ήλθεν εις
διάστασιν προς τον πάπαν, ένεκα του διαζυγίου αυτού από της Αικατερίνης της
Αραγονίας. Ο γάμος ούτος ήτο αντικανονικός, διότι η Αικατερίνη ήτο σύζυγος του
αποθανόντος πρεσβυτέρου αδελφού του Ερρίκου, αλλά κατ’ οικονομίαν ο γάμος είχεν
επιτραπεί υπό του πάπα (Ιουλίου του Β'), ότε δε ο Ερρίκος, στηριζόμενος επί της
αντικανονικότητος του γάμου, ήθελε να διαζευχθή την Αικατερίνην, ίνα λάβη την
αυλικήν Άνναν Βόλεϋν, ο πάπας (Κλήμης ο Ζ') όμως, δεν έδιδε διαζύγιον.
Ο βασιλεύς Ερρίκος, εκήρυξεν
ανταρσίαν κατά της παπικής εξουσίας. Εξεβίασε τας δύο επαρχιακάς συνόδους (Καντερβουρίας
και Υόρκης) του αγγλικού κλήρου να αναγνωρίσωσι τον βασιλέα ανωτάτην κεφαλήν
της αγγλικανικής Εκκλησίας ( «suppremum caput ecclesiae» ), αλλά μετά της υπό
του αρχηγού της παπικής μερίδος Ιωάννου Φίσερ, Ιησουΐτου και επισκόπου της
πόλεως Ρότσεστερ, γενομένης προσθήκης, «όσον δια του νόμου του Χριστού
επιτρέπεται» (quantum per legem Christi licet), η οποία όμως έμεινεν άνευ
πρακτικής σημασίας.
Η Βουλή, υπό τον απειλήν αυστηροτάτων τιμωριών, ηναγκάσθη να
αναγνωρίση την επελθούσαν μεταβολήν (1534).
Επειδή τα μοναστήρια, των οποίων πολλά εξηρτώντο απ’ ευθείας εκ του πάπα, ήσαν
κέντρα παπικής επιρροής και πλούσια, δι’ αποφάσεων της Βουλής (1536 και εξής)
κατηργήθησαν, τα δε μοναστηριακά κτήματα εδημεύθησαν υπέρ του στέμματος, μέρος
δε αυτών παρεχωρήθη εις τους ευγενείς. Η ομολογία και η λατρεία έμεινε παπική και
μάλιστα κατεδιώχθησαν οι προτεσταντίζοντες (ο αιματηρός νόμος του 1539),
επομένως, η επελθούσα μεταβολή ήτο απλώς διοικητική. Επετράπη μόνον η διάδοσις
της Αγίας Γραφής εν αγγλική μεταφράσει.
16 Πώς ξεκίνησε η Αγγλικανική εκκλησία
(Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδου, εκδοσεις Παπαδημητρίου, σελ. 614-621) [www.sostis.gr › blog › item ›
1532-pws-ksekinise-i-ag... 1 Δεκ 2018]
17 -Banking and Bankers - Jewish Virtual Library..www.jewishvirtuallibrary.org ›
-The Bank of England, Pages 453-473..Old and New London: Volume 1. Originally published by Cassell, Petter &
Galpin, London, 1878.(Walter Thornbury, 'The Bank of England', in Old and New London: Volume 1
(London, 1878), pp. 453-473.
18
Solomon's Secret
Arts: the Occult in the Age of Enlightenment, Paul Kleber Monod, New Haven, CT, Yale University Press, 2013.
19 The Encyclopedia of Magic and Allchemy Written by Rosemary Ellen Guiley
Copyright © 2006, by Visionary Living, Inc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου