ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ
ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Σανχέντριν Eωσφοριστών.
Υπερκόμπων Καταφύγιον.1
Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.
Ταλμουδιστών Ιδεολογία.
Ηλεκτρονικόν Φυλακιστήριον.
Μισανθρωπιστών Οχύρωμα.
Αντιχριστιανισμού Κοσμοδίκτυον.
MEΡΟΣ 15ον
7. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ (16oς-17ος αι.) [Συνέχεια 14ου μέρους)
α. Ίδρυση
νεοφανών θρησκειών-αιρέσεων-σεκτών (Συνέχεια 14ου μέρους)
2/. Λουθηριανισμός
(Συνέχεια 14ου μέρους)
δ/. Οι σχέσεις
του Λουθήρου με τους ταλμουδιστές Ιουδαίους (Jews).
Σύμφωνα με τα
αρχεία της Ιουδαιοταλμουδικής στοάς B’nai
B’rith, ο Λούθηρος αρχικώς διέκειτο ευμενώς προς τους
Ιουδαίους, ηλέγχετο και εχρηματοδοτείτο από Ιουδαίους πράκτορες. Αργότερα
φαίνεται να ανακάλυψε τα απατηλά σχέδιά τους, αλλά ήταν πλέον πολύ
αργά…Διετήρησε όμως, τα αποκρυφιστικά σύμβολά τους, όπως το πενταπέταλον
ρόδον (κατά τον πεντάκτινον αστέρα), που αντιπροσώπευε την ειδωλολατρική
«θεά» Ασταρώθ, το ασπρο-κόκκινο ρόδο, που αντιπροσώπευε τις χαμένες φυλές του
Ισραήλ, την καρδιά και άλλα αλχημικά, αποκρυφιστικά και ερμητικά σύμβολα.
According to the records of B’nai B’rith, Luther
was initially influenced and financed by Jewish conspirators but later
discovered and exposed their deception.
“‘We are
the Fathers of all Revolutions, even of those which sometimes happen to turn
against us. We are the supreme Masters of Peace and War. We can
boast of being the Creators of the REFORMATION! Calvin was one of our Children; he was
of Jewish descent, and was entrusted by Jewish authority and encouraged with
Jewish finance to draft his scheme in the Reformation.
«Martin
Luther yielded to the influence of his Jewish friends unknowingly, and again,
by Jewish authority, and with Jewish finance, his plot against the Catholic
Church met with success. But unfortunately he discovered the deception, and became a threat to
us, so we disposed of him as we have so many others who dare to oppose us. . .».2
Εδώ γεννάται το
ερώτημα:
Πως βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι ταλμουδιστές ιουδαίοι, κυρίως ως «χριστιανοί»,
την περίοδο εκείνη της λεγομένης θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως, σε καίριες θέσεις
στις διοικήσεις των παπικών εκκλησιών, σε παπικά μοναστήρια και σε
αποκρυφιστικές «χριστιανικές» αδελφότητες και επηρέασαν αν όχι κατηύθυναν τα
«νήματα», στις κινήσεις του Λουθήρου και των άλλων Μεταρρυθμιστών;
Την απάντηση δώσαμε στο οικείο κεφάλαιον, «Τα σατανικά Έργα και οι
Βδελυκτές Ημέρες των Παγκόσμιων Συνωμοτών, κατά τον Μεσαίωνα» (Μέρος 13ον,
Η «5η Φάλαγγα). Μέρος της απαντήσεως όμως, βρίσκεται στην ταυτότητα και τις
δραστηριότητες της δυναστείας των Μεροβιγγείων
Φράγκων (5ος-8ος αιώνας).
Συγκεκριμένα οι Μεροβίγγειοι Ιουδαίοι,
μετεστράφησαν σκοπίμως στον χριστιανισμό, και όχι λόγω ενσυνείδητης αλλαγής
στην πίστη τους, με στρατηγικό στόχο την σταδιακή διείσδυση στην παπική
εκκλησία, ίδρυση μοναστηριών και ανέλιξή τους στα ανώτατα θρησκευτικά αξιώματα
ακόμη και εκείνο του Πάπα, κάτι το οποίον επέτυχαν μέσω, κυρίως, των
αποκρυφιστικών εταιρειών, των «χριστιανικών» αδελφοτήτων των ελεγχομένων από
ταλμουδιστές ιουδαίους και βεβαίως με κρυφή χρηματοδότηση των ομοφύλων και
ομοδόξων τους Ιουδαίων.
Οι
παγκόσμιοι συνωμότες είχαν εισχωρήσει παντού, ακόμη και μέσα στα σπλάχνα του
Βατικανού, δρώντες ως «5η φάλαγγα στον Χριστιανικό κόσμο».
«The Merovingian Jews converted to
Christianity and founded monastic orders in order to infiltrate the Roman
Catholic Church… The
Merovingian Franks (450-741) built monasteries as a means of infiltration...For Merovingian monasteries later
became Benedictine/ Cistercians...Pope Gregory
the Great…promoted Benedictine monasticism. His feast day is the day he became
pope, September 3 [590 AD]. This was accomplished by the infiltration of the
Church, for Gregory was part of that infiltration. Sept. 3 became a day of
victory for the Red Movement, when he was installed as their pope, for Gregory
marks the history of the papacy in that he was the very first ‘MONK’ to become
a pope».3
ε/. Ποία «Αγία
Γραφή» ανεγνώριζε, ανεγίγνωσκε και εδίδασκε ο Λούθηρος.
Ο Μαρτίνος Λούθηρος:
.Χρησιμοποιούσε την Βίβλο των Ιουδαίων Μασοριτών και όχι την
Παλαιά Διαθήκη των Ο΄, την οποίαν είχε απορρίψει.
.Απέρριψε ορισμένα βιβλία της Αγίας Γραφής,
αυτά πού δεν συμφωνούσαν με τις προσωπικές, θεολογικές απόψεις του. Σ' αυτά
συμπεριλαμβάνονταν οι Α΄ και Β΄
επιστολές του Ιωάννου, η επιστολή του Ιακώβου και η Αποκάλυψη!!!
.Μεταφράζοντας την Αγία Γραφή στα
Γερμανικά, είχε το απύθμενο θράσος όχι μόνον να προσθέσει λέξεις και φράσεις
στην γερμανική του μετάφραση, αλλά και να εισηγηθεί την απάλειψη ολοκλήρων
βιβλίων της Βίβλου, από εκείνα που ανεφέροντο στον κανόνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας,
συμπλέοντας με τους ταλμουδιστές Μασορίτες!!!
Ταυτόχρονα διεκήρυττε ότι η μόνη οδός
σωτηρίας δεν είναι η εκκλησία, αλλά η Αγία Γραφή, όπως ο ίδιος την είχε
διαμορφώσει, τα κείμενα της οποίας ανεγίγνωσκε και στα οποία κατέληγε κατά την
γερμανική μετάφραση-παράφραση που έκανε, ερμήνευε κατά την δοκησισοφίαν του και
τις καμπαλιστικές απόψεις των ινστρουχτόρων του.
Έτσι, οι σημερινοί Προτεστάντες οπαδοί του
Λουθήρου, συνεχίζουν την ανίερη αναρχία με περισσότερη προσωπική βιβλική
μελέτη, πλαστογραφημένων και αυθαιρέτως προσθαφαιρεθέντων κειμένων, η οποία
είναι συγχρόνως και τελείως απομακρυσμένη από την συνάφεια της μυστηριακής
κοινής χριστιανικής λατρείας.
στ/. Η
αντίδραση του Λουθήρου μετά την καταδίκη
των θέσεών του, από τον Πάπα, ως αιρετικών.
Το 1520, ο πάπας Λέων Ι΄4 εξέδωσε την βούλα Exsurge Domine, καταδικάζοντας ως
αιρετικές 41 από τις 95 Θέσεις του Λούθηρου, τον οποίο
κάλεσε να αποκηρύξει δημόσια τις θέσεις του μέσα σε 60 μέρες, ενώ οι απανταχού
πιστοί διατάχθηκαν να κάψουν όλα τα βιβλία του, ώστε να μην αφοριστούν,
συλληφθούν, και τιμωρηθούν ως αμετανόητοι αιρετικοί.5
Ο Λούθηρος, αντιδρώντας στην είδηση, πως στα
πανεπιστήμια του Παρισίου και της Κολωνίας κάηκαν τα βιβλία του, στις 10
Δεκεμβρίου, έκαψε δημόσια την παπική βούλα και απάντησε γράφοντας το βιβλίο: «Ενάντια στην Βλάσφημη Βούλα του Αντίχριστου». Στις 3 Ιανουαρίου
1521, ο Λέων Ι' εκδίδει δεύτερη Βούλα, με την οποία ο Λούθηρος αφορίζεται.
Τον Ιούνιο του 1524, ξέσπασε ο λεγόμενος Πόλεμος
των Χωρικών,
ο οποίος εξαπλώθηκε ταχύτατα από την νότια Γερμανία μέχρι την Θουριγγία και
είχε ως βασικά αιτήματα την κατάργηση της δουλοπαροικίας, την ελάφρυνση των
φορολογικών μέτρων και γενικά την αποτίναξη της άρχουσας τάξης και της Παπικής
εκκλησιαστικής εξουσίας.6
Ο Λούθηρος στις 6 Μαΐου 1525, γράφει την Προτροπή προς Ειρήνευση, στην οποία υποστηρίζει την ειρηνική
διευθέτηση της εκρρύθμου καταστάσεως, ενώ κατηγορεί την άρχουσα τάξη ως
υπεύθυνη για την καταπίεση που ασκούσε στους χωρικούς, και συμβουλεύει τους
τελευταίους να αποφύγουν τις εκδικητικές πράξεις.7
Όμως, η βιαιότητα των εξεγερμένων,
μεταστρέφει τον Λούθηρο και τον κάνει να γράψει το τετρασέλιδο φυλλάδιο: «Κατά των ληστρικών και
δολοφονικών ορδών των χωρικών», με το οποίον ζητά από τους ευγενείς να καταστείλουν βιαίως το κίνημα των χωρικών!!!
Οι βιαιοπραγίες τελειώνουν τον Μάϊο του 1525, με την καταστολή και
την εκτέλεση των ηγετών του κινήματος.
Στις 13 Iουνίου
1525, ο πιστός πάλαι ποτέ μοναχός Λούθηρος παντρεύεται την πρώην μοναχή
Καταρίνα φον Μπόρα, με την οποία αποκτά έξι παιδιά.
Με βάση τα
μέχρι τώρα παρουσιασθέντα, φρονούμεν ότι δεν χρειάζονται περισσότερες
αποδείξεις για να πεισθούν άπιστοι, ολιγόπιστοι και αμφισβητίες ότι ο Λούθηρος ήταν πνευματικό τέκνο
και πειθήνιο όργανο αποκρυφιστών που ανήκαν σε αδελφότητες με απόλυτη σχέση ή
εξάρτηση, από τους καμπαλιστές ταλμουδιστές ιουδαίους.
ζ/. Οι
κυριώτεροι λόγοι επιλογής του Λουθήρου, από το Σύστημα, ως πειθηνίου οργάνου
του
Το Σύστημα επέλεξε τον Μαρτίνο Λούθηρο ως σχίστην του Φραγκοπαπισμού,
καίτοι ουσιαστικώς ήλεγχε τους πάπες και τους Φραγκοπαπικούς, διότι ο Λούθηρος:
·Ήταν καταθλιπτικός
τύπος και προβληματική προσωπικότης που υπέφερε από συνεχείς κρίσεις και
μελαγχολίες. Από το 1520 ελάμβανε
ψυχοφάρμακα για να ηρεμήσει Συνεπώς ήταν ευπρόσβλητος.8
·Εξεδήλωσε συμπτώματα
φαντασιοπληξίας εξικνούμενα μέχρι σχιζοφρενείας, με αποκορύφωμα όταν απαρνήθηκε
τον μοναχισμό, έφερε την ονομασία του ιππότου και εδήλωνε ότι ήταν «προφήτης» του Θεού. Δηλαδή ενεφάνιζε
συμπτώματα νευροσικών διαταραχών που τον καθιστούσαν ιδιαίτερα ευάλωτον σε
εξωτερικές προσεγγίσεις…ειδικών σε «πνευματικές και ψυχικές θεραπείες», όπως
ήσαν οι καμπαλιστές Ιουδαίοι.
·Είχε συχνές
«εκστάσεις» και διεκατείχετο από την έμμονη ιδέα ότι ευρίσκετο υπό την συνεχή
επίθεση του διαβόλου (ΣΣ: Ποτέ δεν
μας προδιόρισε τις προδιαγραφές αυτού που ισχυρίζετο ότι ήταν ο
επιτιθέμενος…διάβολος). Έβλεπε αντικείμενα να αιωρούνται και κατελαμβάνετο από
παραισθήσεις.
·Ουδέποτε ανεφέρθη προφορικώς ή εγγράφως στον Ιησού
Χριστό ως Θεάνθρωπο, ουδέποτε τον απεκάλεσε αληθινό Θεό και σωτήρα της
ανθρωπότητος. Εδίδασκε
έναν ιδιότυπο ψευδο-Χριστιανισμό, χωρίς Χριστό.
·Περιήλθε αρχικώς σε απόγνωση και τελικώς οδηγήθηκε
στην κατάσταση της Εωσφορικής αλαζονείας.
«Δεν παραδέχομαι», έγραφε, «ότι η θεωρία μου δύναται να κριθή από οιονδήποτε, ούτε
καν από τους αγγέλους. Εκείνος ο οποίος δεν δέχεται την θεωρία μου, δεν δύναται να σωθεί».9
Αυτή και μόνον η φράση του Λουθήρου,
είναι αρκετή για να αντιληφθούν οι απανταχού της γης Λουθηριανοί, όσοι
απ’αυτούς έχουν σώας τας φρένας, πως είναι θύματα αν όχι μιας συνωμοσίας των
παγκόσμιων συνωμοτών ταλμουδιστών Ιουδαίων, κάτι το οποίον εμείς
πιστεύομεν και αποδεικνύομεν, τουλάχιστον μιας απάτης
ενός ψυχοπαθούς, μονίμως διακατεχομένου από εωσφορική αλαζονεία!
·Τηρούσε εχθρική στάση
απέναντι στον Ζβίγγλιο. Σε ένα ξέσπασμα μίσους προς τον Ζβίγγλιο έγραφε:
«Ομολογώ για λογαριασμό μου, ότι θεωρώ αυτόν τον Ζβίγγλιον με το δόγμα του
μαζί, σαν ένα Χριστιανό, επτά φορές χειρότερο, γιατί είναι παπιστής».10
Απέθανε από καρδιακή προσβολή στις 17
Φεβρουαρίου του 1546 στην πατρίδα του, το Άϊσλεμπεν, αν και πολλοί σύγχρονοι
του γνωρίζοντας ότι ήταν ψυχασθενής, διέσωσαν την πληροφορία, ότι
αυτοκτόνησε.
Συνεπεία αυτών των ψυχοπαθητικών καταστάσεών
του, μετέφρασε στην γερμανική την «Αγία Γραφή», παραποιώντας κείμενα,
προσθαφαιρώντας χωρία και άλλα κείμενα, προερχόμενα από τους Ταλμουδιστές
ιουδαίους (Μασορίτες), ερμηνεύοντάς τα αυθαιρέτως και
διεφθαρμένες/πλαστογραφημένες λατινικές μεταφράσεις.
Αυτοί ήσαν οι βασικώτεροι λόγοι της επιλογής
του Λουθήρου από το Σύστημα, ως όργανόν τους, προκειμένου να επιφέρουν όσον το
δυνατόν περισσότερα κτυπήματα στον παπισμόν της Δύσεως και να καταστήσουν
ευχερέστερον το έργον του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ελέγχου..
Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Λούθηρος ήταν
αντισημίτης, βασιζόμενοι στο έργο του: On the Jews and Their Lies (Οι
Ιουδαίοι και τα ψέματά τους).
Ήταν πράγματι ο Λούθηρος αντισημίτης;
Όπως αποδείξαμε από τα παρατεθέντα στοιχεία,
ο Λούθηρος και η θρησκευτική ιδεολογία του ήταν δημιουργήματα των (υπ)ανθρώπων
του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού. Ό,τι συνέβη και με τον Μωάμεθ που ήταν δημιούργημα
των Ιουδαίων με αρχιερέα του σατανικού σχεδίου, τον εξάδελφο της Ιουδαίας
συζύγου του Χατζίτζε, τον Ιουδαίο απατεώνα-αστρολόγο Ουάρακα, το ίδιο
έγινε και με τον Λούθηρο ο οποίος από θερμός υποστηρικτής των Ιουδαίων,
αργότερα μετεστράφη με φανατισμό, σε πολέμιο των Ιουδαίων...
Παρ’ όλα αυτά, ο Λούθηρος απήλλαξε τους
Ιουδαίους από το έγκλημα της σταυρώσεως Του Θεανθρώπου, το οποίον απέδωσε
συλλήβδην, στην αμαρτωλή ανθρωπότητα!!!!!
3/. Ζβιγγλιανισμός
α/. Πρωτοπόρος και ηγέτης του κινήματος που είναι γνωστό ως
θρησκευτική Μεταρρύθμιση ή Ζβιγγλιανισμός στην Ελβετία, είναι ο Χούλντριχ ή Ούλριχ Ζβίνγκλι (1484-1531),11 γνωστός με την εξελληνισμένη μορφή του ονόματός του ως Ζβίγγλιος (Huldrych/Ulrich(t)
Zwingli. Γεννημένος σε μία εποχή ανόδου του ελβετικού εθνικισμού,
σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας.
Το έτος 1506, σε ηλικία 22 ετῶν, χειροτονήθηκε
από παπικούς, ιερεύς του παπικού ναού της Ζυρίχης. Εχρημάτισε ιερεύς των
Ελβετών μισθοφόρων(!!!) και βικάριος
του Πάπα στον πόλεμον εναντίον
των Γάλλων (1513-1515). Ετέλεσε
την πρώτην του λειτουργίαν εις το Βίλντχαους εν μέσω περιχαρών συγγενών και με
εκατό γκίλντερ, τα οποία συνελέγησαν προς χάριν του, εξαγοράσας τον διορισμόν
του ως εφημερίου εις Γκλάρους,12 το οποίον απείχε περί τα είκοσι
μίλλια.
Το 1516
το γαλλικόν κόμμα εις το Γκλάρους απέκτησε την υπεροχήν και ο Ζβίγγλιος
απεδήμησεν σε μίαν ενορίαν εις το Αϊνζήντελν του καντονίου του Σβύτς. Το
κήρυγμά του εκεί, απέκτησεν ένα προτεσταντικόν χρώμα προ της επαναστάσεως του
Λουθήρου.
β/. Οι διατυπωθείσες θέσεις και τα θρησκευτικά δόγματα του Ζβιγγλίου.
Ο
Ζβίγγλιος:
.Το
1517 εκηρύχθη υπέρ μιας θρησκείας
στηριζομένης αποκλειστικώς επί της Βίβλου (ΣΣ: Μιάς Βίβλου κατασκευασθείσης και
ερμηνευθείσης, κατά παρόμοιον τρόπον όπως εκείνη του Λουθήρου). Έτσι
ισχυρίζετο, και είπεν εις τον αρχιεπίσκοπόν του, καρδινάλιον Ματθαίον Σίννερ,
ότι δεν υπήρχαν πολλές εγγυήσεις για την θεολογίαν του παπισμού εις την Βίβλον.
.Δεν επέτρεπεν στους ιερατικούς του όρκους, να τον αποκλείουν από τας
απολαύσεις της σαρκός. Είχε σχέσεις με γυναίκας και εξηκολούθησεν αυτήν την
τακτικήν μέχρι του γάμου του (1524).
«.Δεν γνωρίζω μεγαλύτερον σκάνδαλον από την απαγόρευσιν του νομίμου
γάμου εις τους ιερείς, ενώ τους επιτρέπεται, επί πληρωμή ενός προστίμου, να
έχουν παλλακίδας. Αίσχος! (Pfui der Schande!)...
.Τον Αύγουστον του 1518, επετέθη εναντίον
διαφόρων καταχρήσεων κατά την πώληση των συγχωροχαρτίων και έπεισε μερικούς
βενεδικτίνους μοναχούς να αφαιρέσουν από το προσοδοφόρον ιερόν της εκκλησίας
τους, μίαν επιγραφήν υποσχομένην στους προσκυνητές, «πλήρη συγχώρησιν όλων των αμαρτιών εις ενοχήν
και εις τιμωρίαν».
.Την
10ην Δεκεμβρίου 1518, εδέχθη μίαν πρόσκληση να γίνη «λαϊκός ιερεύς» εις το
Γκροσμύνστερ της Ζυρίχης, την πλέον
επιχειρηματικήν πόλιν της Ελβετίας. Όταν έγινε εφημέριος στην ενορία
Γκροσμύνστερ, άρχισε να κηρύσσει τις ιδέες του για την μεταρρύθμιση της παπικής
εκκλησίας. Το 1521 εγινε
πρωθιερεύς του Γκροσμύνστερ.
.Λίγους
μήνες μετά την εκδήλωση του Λουθήρου κατά του πάπα, ξεσήκωσε και αυτός σταυροφορία
κατά της πωλήσεως των συγχωροχαρτίων.13
Οι εκκλησιαστικοί προϊστάμενοί του τον
υπεστήριξαν όταν, επανέλαβε την εκστρατείαν εναντίον της πωλήσεως των
συγχωροχαρτίων. Ο Βερναρδίνος Σαμψών, ένας Φραγκισκανός μοναχός από
το Μιλάνον, είχε διέλθει τον αυχένα του Αγίου Γοτθάρδου τον Αύγουστον του 1518,
δια να γίνει ο Τέτζελ της Ελβετίας.14 Προσέφερε
την συγχώρηση του πάπα Λέοντος εις τους πλουσίους επί περγαμηνής αντί μιας
κορώνας, εις δε τους πτωχούς επί χάρτου αντί ολίγων δεκάρων και με μίαν κίνησιν της χειρός του απήλλασσεν
από τα βασανιστήρια του καθαρτηρίου όλες τις ψυχές, οι οποίες είχαν αποθάνει
εις την Βέρνην. Ο Ζβίγγλιος διεμαρτυρήθη. Ο επίσκοπος της Κωνσταντίας τον
υπεστήριξε και ο Λέων Ι΄, σωφρονισθείς κάπως από τα γεγονότα στην Γερμανίαν,
ανεκάλεσε τον «απόστολόν» του.
Έκτοτε,
άρχισε μίαν σειράν κηρυγμάτων, εκθέτων
από το ελληνικόν κείμενον, όλην την Καινήν Διαθήκην πλην της Αποκαλύψεως δια
την οποίαν ησθάνετο αντιπάθειαν!!!
.Όταν το 1519 ενεφανίσθη πανώλης εις την
Ζυρίχην, υφαρπάσασα το εν τρίτον του πληθυσμού σε διάστημα έξη μηνών,
παρέμεινεν στην θέση του, εμολύνθη από την νόσον ο ίδιος και μόλις διέφυγε τον
θάνατον. Όταν συνήλθεν ήτο το δημοφιλέστερον πρόσωπον εις την Ζυρίχην.
.Περί
το 1520 επετέθη δημοσία κατά του μοναχισμού, του καθαρτηρίου και της επικλήσεως
των αγίων. Επί πλέον υπεστήριζεν ότι η πληρωμή της δεκάτης εις την Εκκλησίαν,
έπρεπε να είναι απολύτως προαιρετική, όπως εις την Γραφήν.
Ο επίσκοπός του τον παρεκάλεσε να ανακαλέσει
τις απόψεις του αυτές, αυτός όμως επέμεινε, το δε συμβούλιον του καντονίου τον
υπεστήριξε, διατάξαν όλους τους ιερείς της δικαιοδοσίας του να κηρύττουν
μόνον ό,τι κατά την γνώμη τους, εύρισκαν εις την Βίβλον.
.Το
1521 έπεισε το συμβούλιον να
απαγορεύσει την κατάταξη Ελβετών στρατιωτών στις τάξεις των Γάλλων. Μετά ένα
έτος, η απαγόρευση επεξετάθη σε όλες τις ξένες δυνάμεις και όταν ο καρδινάλιος
Σίννερ εξηκολούθησε να στρατολογεί Ελβετούς στρατιώτας δια τον πάπαν, ο
Ζβίγγλιος είπεν στους ενορίτες του, ότι ο καρδινάλιος δεν εφόρει χωρίς λόγον
ερυθρόν πίλον, διότι «εάν θα τον έστυβε κανείς, θα
εβλέπατε το αίμα των στενωτέρων συγγενών σας να ρέη από τας πτυχάς του».
.Μη
ευρίσκων χωρίον στην Αγία Γραφή, να συνιστά την αποφυγήν του κρέατος κατά την
Τεσσαρακοστήν, επέτρεψεν εις την ενορίαν του να αγνοήσει τους κανόνας της
Εκκλησίας σχετικώς με την νηστείαν της Τεσσαρακοστής. Ο επίσκοπος της
Κωνσταντίας διεμαρτυρήθη, αλλά ο Ζβίγγλιος του απήντησε με ενα βιβλίον «Αρχιτέλης» (αρχή και τέλος), το οποίον
προέβλεπε μίαν γενικήν ανταρσίαν εναντίον της Εκκλησίας και συνιστούσε στούς
ιεράρχες να μιμηθούν τον Καίσαρα και να περιτυλιχθούν με τα ενδύματά τους και
να αποθάνουν με αξιοπρέπειαν και χάριν. Στην πρώτη δημόσια ομιλία του, το 1522,
επιτέθηκε κατά της νηστείας της Τεσσαρακοστής.
.Στις
δημοσιεύσεις του σημείωνε την διαφθορά στην εκκλησιαστική ιεραρχία, υποστήριζε
ότι οι κληρικοί έπρεπε να νυμφεύονται και καταδίκαζε την προσκύνηση των εικόνων
στους χώρους λατρείας.
.Μαζί με
δέκα άλλους ιερείς, απηύθυνεν αίτησιν προς τον επίσκοπον να σταματήσει την
ανηθικότητα των κληρικών, επιτρέπων τον γάμον εις τους ιερείς (1522). Κατά
την εποχήν αυτήν, διετήρει ως ερωμένην ή μυστικήν σύζυγόν του, την Άνναν
Ράϊνχαρτ. Το 1524 την ενυμφεύθη επισήμως, ένα έτος πριν ο Λούθηρος
νυμφευθεί την Αικατερίνην φον Μπόρα.
.Το
1524 μετέβαλε την πίστη του για τον Μυστικό Δείπνο, μετά από …ένα όνειρό του,
όπως ισχυρίσθηκε, και το επόμενο έτος εισήγαγε μία νέα ακολουθία κοινωνίας προς
αντικατάσταση της Θείας Λειτουργίας. Από την άλλη πλευρά, ο Ζβίγγλιος
συγκρούσθηκε και με τους Αναβαπτιστές, κάτι που οδήγησε στη δίωξή τους.
.Εδέχετο την βασικήν
θεολογικήν αρχήν της Εκκλησίας: Τον τρισυπόστατον Θεόν, την πτώσιν του Αδάμ και
της Εύας, την ενσάρκωση, την εκ Παρθένου
(ΣΣ: Όχι την εκ της αειπαρθένου Θεοτόκου) γέννηση και την λύτρωση, ερμηνεύσας το «προπατορικόν αμάρτημα»
όχι ως μίαν κηλίδα ενοχής, κληρονομηθείσαν από τους προπάτορές μας, αλλά ως
μίαν αντικοινωνικήν τάση, ενυπάρχουσαν εις την φύσιν του ανθρώπου.
.Συνεφώνει με τον
Λούθηρον και τον Καλβίνον εις τον απόλυτον προορισμόν: Παν γεγονός, και κατά
συνέπειαν η αιώνια μοίρα παντός ατόμου, είχε προγνωσθεί υπό του Θεού και πρέπει
να συμβεί όπως έχει προγνωσθεί. Αλλά ο
Θεός έχει καταδικάσει εις την κόλασιν μόνον εκείνους οι οποίοι απορρίπτουν το
Ευαγγέλιον το οποίον τους κηρύττεται (!!!!). Όλα τα παιδία (εκ χριστιανών
γονέων) τα οποία αποθνήσκουν εις νηπιακήν ηλικίαν είναι σεσωσμένα, έστω και
αβάπτιστα, διότι ήσαν πάρα πολύ μικρά δια να αμαρτήσουν
.Εδίδασκε ότι η κόλασις είναι πραγματική, αλλά το
καθαρτήριον είναι «μία επινόησις...μία προσοδοφόρος επιχείρησις δια τους
κατασκευαστάς της». Η Γραφή δεν ανέφερε τίποτε περί αυτού.
.Επίστευε ότι τα μυστήρια δεν είναι θαυματουργά μεταδοτικά μέσα, αλλά
ωφέλιμα σύμβολα της θείας χάριτος. Η εξομολόγησις δεν είναι αναγκαία, κανείς
ιερεύς δεν δύναται να συγχωρήσει την αμαρτίαν παρά μόνον ο Θεός. Πολλάκις,
όμως, είναι ευεργετικόν να εμπιστευώμεθα τις πνευματικές μας ανησυχίες εις ένα
ιερέα.
.Επρέσβευε ότι ο Μυστικός Δείπνος δεν είναι πραγματική κατάλυσις του
σώματος του Χριστού, αλλά ένα σύμβολον της ενώσεως της ψυχής με τον Θεόν και
του ατόμου με την χριστιανικήν κοινότητα. Μετέβαλε
την πίστη του για τον Μυστικό Δείπνο, μετά από ένα όνειρό του, όπως ισχυρίσθηκε,
και το επόμενο έτος εισήγαγε μία νέα ακολουθία κοινωνίας προς αντικατάσταση της
Θείας Λειτουργίας. Από την άλλη πλευρά, ο Ζβίγγλιος συγκρούσθηκε και με τους
Αναβαπτιστές,15 κάτι που οδήγησε στην δίωξή τους.
.Διετήρησε την Ευχαριστίαν ως μέρος της μεταρρυθμισθείσης ιεροτελεστίας
και την παρείχεν εις άρτον και οίνον, αλλά μόνον τέσσαρες φορές το έτος. Εις
την ειδικήν αυτήν περίπτωσιν, διετηρείτο το μεγαλύτερον μέρος της θείας
λειτουργίας αλλ' απηγγέλλετο εις την ελβετικήν (γερμανικήν διάλεκτον) από το
εκκλησίασμα και τον ιερέα. Κατά το υπόλοιπον του έτους, η λειτουργία
αντικαθίστατο με το κήρυγμα.
Ο Ζβίγγλιος διετύπωσεν ευρύτερον τις θεωρίες
του σε δύο λατινικές πραγματείς: De vera et falsa religione (1525) και Ratio
fidei (1530).
Της οριστικής αυτής ρήξεως με την Παπικήν
Εκκλησίαν, είχαν προηγηθεί δύο συζητήσεις οι
οποίες υπενθύμιζαν την συζήτηση του Λουθήρου και του Εκ (Eck)16 εις την Λειψίαν και απηχούσαν ελαφρώς τις σχολαστικές
συζητήσεις των μεσαιωνικών Πανεπιστημίων. Η πολιτεία της Ελβετίας δεν
εσκανδαλίσθη, με την πρότασιν του Ζβιγγλίου όπως οι διαφορές μεταξύ των ιδικών
του απόψεων και των απόψεων των συντηρητικών αντιπάλων του, εκτεθούν δημοσία
και χωρίς προκατάληψη. Το Μέγα Συμβούλιον της Ζυρίχης, αναλαβόν ευχαρίστως
θεολογικήν δικαιοδοσίαν, εκάλεσε τους επισκόπους να αποστείλουν αντιπροσώπους.
Προσήλθον πράγματι εις μέγαν αριθμόν και συνεκεντρώθησαν εν συνόλω 600 πρόσωπα
εις το δημαρχείον, δια την ενδιαφέρουσαν συζήτηση (25 Ιανουαρίου 1523).
γ/. Η
οργάνωση της Ζβιγγλιανής «Εκκλησίας» και
αντιδράσεις των παπικών και Λουθηριανών.
Στην Ζβιγγλιανήν
Ελβετία, όπως και εις την Λουθηρανήν Γερμανίαν, το κράτος αντικατέστησε την
Εκκλησίαν. Οι πλείστοι των ιερέων, οι μισθοί των οποίων τώρα ήσαν
εγγυημένοι από το κράτος, εδέχθησαν την διαταγήν του Συμβουλίου. Πολλοί
εξ αυτών ενυμφεύθησαν, εβάπτιζον εις την τοπικήν γλώσσαν, παραμέλησαν την
λειτουργίαν και εγκατέλειψαν την προσκύνηση των εικόνων. Μία ομάδα ενθουσιωδών
οπαδών, άρχισε να καταστρέφει άνευ διακρίσεως εικόνας και αγάλματα στις
εκκλησίες της Ζυρίχης.
Την 16ην Ιουλίου
1524, όλα τα καντόνια, εκτός του Σαφφχάουζεν και του Άππεντσελ, συνεφώνησαν να
αποκλείσουν την Ζυρίχην από τις μελλοντικές ομοσπονδιακές δίαιτες.17 Η Ζυρίχη και ο Ζβίγγλιος απήντησαν αποστείλαντες ιεραποστόλους εις την
περιοχήν του Θοργκάου δια να κηρύξουν την Μεταρρύθμιση. Ένας εξ αυτών
συνελήφθη, διάφοροι φίλοι του τον απελευθέρωσαν και ηγήθησαν ενός εξαγριωμένου
όχλου, ο οποίος ελεηλάτησε και έκαυσεν ενα μοναστήριον και κατέστρεψε τις
εικόνες σε πολλές εκκλησίες (Ιούλιος 1524). Τρεις από τους αρχηγούς εξετελέσθησαν και το πολεμικόν πνεύμα
ανεπτύχθη και στις δύο μερίδες.
Ο Έρασμος, έντρομος εις την Βασιλείαν,
κατεπτοήθη βλέπων εύλαβείς πιστούς, ερεθισθέντες από τους ιεροκήρυκες, να
εξέρχωνται από τις εκκλησίες «ως δαιμονιζόμενοι, με την οργήν και την μανίαν ζωγραφισμένην
εις τα πρόσωπά των... ως πολεμισταί εμψυχούμενοι από τον στρατηγόν των δια
κάποιαν ισχυράν επίθεσιν». Έξη
καντόνια απείλησαν, ότι θα εγκαταλείψουν την ομοσπονδίαν αν δεν θα ετιμωρείτο η
Ζυρίχη.
Τον Νοέμβριον
του 1524, ιδρύθηκε ένα μυστικοσυμβούλιον (Heimliche Rath) από εξ (6) μέλη
δια να προπαρασκευάζει την ρύθμιση επειγόντων ή λεπτών κυβερνητικών ζητημάτων.
Μεταξύ του Ζβιγγλίου και του συμβουλίου τούτου έγινεν ένας συμβιβασμός ως πρός
την εργασίαν: Ο Ζβίγγλιος
παρεχώρησεν εις αυτό την ρύθμιση των εκκλησιαστικών και κοσμικών υποθέσεων και
στις δύο περιπτώσεις ηκολούθει την καθοδήγησή του. Η Μεταρρύθμιση είχε
κατατμήσει την ομοσπονδίαν και εφαίνετο προωρισμένη να την καταστρέψει.
Το 1531
απηύθυνε προς τον Φραγκίσκον Α' μίαν «βραχείαν
και σαφή έκθεσιν της χριστιανικής πίστεως» (Christianae fidei brevis et clara expositio). Εις αυτήν, εξέφραζε την ερασμιακήν του
πεποίθησιν, ότι ένας χριστιανός, όταν θα έφθανεν εις τον παράδεισον, θα
εύρισκεν εκεί πολλούς αγαθούς Εβραίους και ειδωλολάτρας. Όχι μόνον τον Αδάμ,
τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Μωϋσήν, τον Ησαίαν... αλλά και τον Ηρακλή, τον
Θησέα, τον Σωκράτην, τον Αριστείδην, τον Νουμάν, τον Κάμιλλον, τους Κάτωνας,
τους Σκιπίωνας. Γενικώς, δεν υπήρξεν αγαθός άνθρωπος, ούτε ιερόν πνεύμα, ούτε
πιστή ψυχή, από καταβολής κόσμου μέχρι τέλους αυτού, τα οποία να μην εύρη εκεί
μαζί με τον Θεόν. Τι άλλο πλέον χαρμόσυνον, ευχάριστον και ευγενές θα ηδύνατο
κανείς να φαντασθή από αυτό το θέαμα;».
Το χωρίον αυτό, εσκανδάλισεν
εις τοιούτον βαθμόν τον Λούθηρον, ώστε κατέληξεν εις το συμπέρασμα, ότι ο
Ζβίγγλιος θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί ως «άπιστος», ο δε επίσκοπος
Μποσσουέ, συμφωνών με τον Λούθηρον, ανέφερε τούτο δια να αποδείξη, ότι ο
Ζβίγγλιος ήτο αθεραπεύτως άπιστος.
Την 15ην
Μαίου 1531 η συνέλευση της Ζυρίχης και των συμμάχων της εψήφισε να
εξαναγκασθούν τα παπικά καντόνια να επιτρέψουν ελευθερίαν κηρύγματος εις το
έδαφος τους. Όταν τα καντόνια ηρνήθησαν, ο Ζβίγγλιος επρότεινε πόλεμον, αλλά οι
σύμμαχοί του επροτίμησαν οικονομικόν αποκλεισμόν. Τα παπικά καντόνια,
εμποδισθέντα να κάμουν εισαγωγές, εκήρυξαν τον πόλεμον. Και πάλιν οι αντίπαλοι
στρατοί εβάδισαν, και πάλιν ο Ζβίγγλιος ηγήθη και κρατούσε την σημαίαν˙ και
πάλιν τα στρατεύματα συνηντήθησαν εις την Κάππελ (11 Οκτωβρίου 1531), οι παπικοί με 8.000 άνδρας, οι προτεστάντες με
1.500. Την φοράν αυτήν επολέμησαν.
Οι παπικοί ενίκησαν και ο 47ετης Ζβίγγλιος
ήταν μεταξύ των 500 πεσόντων Ζυριχίων. Οι «Αναμορφωτές»
νικήθηκαν κατά κράτος, ενώ ο Ζβίγγλιος σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης, όπου είχε
μεταβεί άοπλος με σκοπό την ενθάρρυνση των υπερμάχων της «αναμορφωμένης
πίστεως». Πέθανε σε ηλικία 49 ετών. Οι διασωθένες οπαδοί του ακολούθησαν τον
Καλβινισμόν.
Στην περίπτωση όμως, του
Ζβιγγλίου η θρησκευτική μισαλλοδοξία κορυφώνεται στο πως οι παπικοί νικητές
αντιμετώπισαν το νεκρό σώμα του. Είναι τέτοιος ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία,
που θα τους οδηγήσει σε μία πρωταφανούς αγριότητας και ατιμώσεως πράξη απέναντι
στον νεκρό Ζβίγγλιο.
Αφού
αναγνωρίστηκε το σώμα του, στην συνέχεια, το τεμάχισαν σε κομμάτια και το
έκαψαν. Δεν σταμάτησαν, όμως μέχρις εδώ την φρικτή αυτή πράξη. Ανάμειξαν την
τέφρα του Ζβιγγλίου με στάχτες γουρουνιού και στην συνέχεια τις σκόρπισαν στα
τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ο Λούθηρος, πληροφορηθείς τον θάνατον του
Ζβιγγλίου, τον εχαρακτήρισεν ως θείαν καταδίκην ενός απίστου, και «ένα
θρίαμβον δι’ ημάς». «Εύχομαι από καρδίας», λέγεται ότι είπε, «να δυνηθή να
σωθή ο Ζβίγγλιος αλλά φοβούμαι το αντίθετον, διότι ο Χριστός είπεν ότι όλοι
όσοι τον απαρνούνται θα κολασθούν».
Τον Ζβίγγλιον διεδέχθη εις την Ζυρίχην ο Ερρίκος
Μπούλλινγκερ και εις την Βασιλείαν ο Οσβάλδος Μυκόνιος,
εξηκολούθησε μετά τον θάνατον του Οικολαμπαδίου [εξελληνισμένο όνομα του γερμανού
θεολόγου Heussen ή Hussgen, ο οποίος αρχικώς
ακολούθησε τον Λούθηρον και στην συνέχεια προσεχώρησε στο κίνημα του Ζβιγγλίου
(1483-1531)].
Ο Μπούλλινγκερ απέφευγε την πολιτικήν
επέβλεπε τα σχολεία της πόλεως, παρείχεν άσυλον εις πρόσφυγας προτεστάντας και
έδιδεν ελεημοσύνην εις τους ενδεείς πάσης πίστεως. Ενέκρινε όμως την εκτέλεσιν
του Σερβέτου,
Ηνώθη με τον Μυκόνιον και τον Λέοντα Γιούντ εις την διατύπωση της Πρώτης
Ελβετικής Ομολογίας (1536), η οποία επί μίαν γενεάν ήτο η επίσημος έκφρασις των
ζβιγγλιανών απόψεων. Μαζί με τον Καλβίνον συνέταξε το «Consensus Tigurinus» (1549),
το οποίον ήνωσε τους προτεστάντες της Ζυρίχης και της Γενεύης εις μίαν
«Μεταρρυθμισμένην Εκκλησίαν».
δ/. Η
επιρροή των Ταλμουδιστών ιουδαίων στην διατύπωση των δογματικών θέσεων και λοιπών
απόψεων του Ζβίγγλιου.18
Ο Ζβίγγλιος όπως και όλοι οι αυτοαποκληθέντες «μεταρρυθμιστές» δεν ήταν
αυτόφωτος ούτε ανεξάρτητος από εξωτερικές επιρροές. Η επιρροή που άσκησαν οι
ταλμουδιστές Ιουδαίοι στον Ζβίγγλιο ήταν υψίστης
σπουδαιότητος (paramount importance). Μεταξύ αυτών ήταν και αποκλειστική σχεδόν ενασχόλησή του με
τη Παλαιά Διαθήκη (Ιουδαϊκό Μασοριτικό κείμενο και όχι με την μετάφραση των
Ο΄). Για τον λόγο αυτό, αρκετές από τις
απόψεις του χαρακτηρίστηκαν ως «Ιουδαϊκές» και η νέα θρησκεία που διεκήρυσσε, ως «Ιουδαϊκή αίρεση».
The Zwingli
revolt in Zurich then originated in a combination of cause célébrés, yet, in
the eyes of the Catholic Christendom, and even in certain Reformed circles, the
"Judaic" influence was one of paramount importance. …Zwingli and his
contemporaries developed the Hebrew language and literature;as in the case of
other Reform movements a translation of the Bible from its original Hebrew into
the vernacular was made.
Several of Zwingli's
doctrines were called "Judaic", his ideas concerning the nature of
Christ, his opposition to images and the Eucharist. Additionally, it was
alleged that his theories of government (an integral part of his theology)
arose from his prejudice in favour of the Old Testament, and his instruction at
the hands of various Jewish scholars.
The occasions on which the
charge of "Judaizing" was raised against Zwingli and his followers
are numerous.
His
occupation with the original text of the Hebrew Bible. Placed him under the suspicion of Judaic
heresey at Marburg in 1528,//where he was compelled to deny an
affiliation to "humanitarian" or "Jewish" views on the
nature of Christ. This did not, however, as Newman informs us, prevent Luther
from comparing Zwingli to Arius, the famous heretic of the early church.
Furthermore,
Zwingli's attack on the veneration of images was compared to the practice of
the Jews, with the direct implication that the iconoclastic stance of the
Zurich reformers was derived from Jewish sources. So strong was the suspicion
of his Jewish associations that Zwingli was compelled to issue a defence on
June 25th 1524, against the charge that he had derived his knowledge of the Scriptures from a certain
Jew of Winterthur, named Moses.
Although
Zwingli had acquired a thorough knowledge of the Vulgate and the Septuagint,
this did not satisfy his inquisitive mind. Therefore, he turned to "the text beyond
which no student could go further in a study of the Scriptures, namely Hebrew". For Newman, Zwingli as a Hebraist takes
his place by the side of the most distinguished students of the subject, (in
contrast to Luther), during the Reformation era. When he began his studies
therein is uncertain.
He may have
commenced during his early days at Zurich, or at Einsiedein. Between the years
1517-19, he secured a copy of Reuchlin's Rudimenta Hebraica. "the grammar
which introduced many a contemporary Hebraist into a knowledge of the
Scriptural tongue". It would appear that Zwingli had an instructor in Hebrew
until 1519, or perhaps even later.
In the
autumn of 1520, Jacob Ceporinus, a brilliant young linguist, who was studying
Hebrew at Ingolstadt, visited Zurich; from him, Zwinglireceived many
interesting points of information concerning Ceporinus' teacher, the eminent
Hebraist, Reuchlin. Zwingli was then to keep Ceporinus in mind and, at the
first opportunity, called him to Zurich as teacher of Hebrew.
Prior to the
time of Ceporinus, Zwingli's instructor seems to have been a certain Andrew
Boeschenstein who had been a pupil of Moses Moelln in Germany, and a
teacher of Hebrew at Ingolstadt, Augsburg, and also Wittenberg.
Indeed,
after 1518, he taught Melanchthon Hebrew at Wittenberg, but soon after Luther dismissed
him as being an "arch
Jew", giving further evidence of
his inability to grasp Hebrew himself. After the departure of Boeschenstein, Jacob Ceporinus became
Zwingli's own teacher. Later on, he
was to assist Zwingli in the translation of the Hebrew into//into Latin.
In 1524, as
Newman points out, we find Zwingli forced to deny any debt to Moses of
Winterthur, for instruction in the Scriptures, and the latter publicly
announced that he had not influenced the Reformer in any way. This repudiation of
friendship with the Jews Zwingli felt to be necessary out of deference to the
prejudices of the time. His confession, however, that he knew
Hebrew, and that he had held discourses with the Jew Moses of Winterthur
concerning the Messianic prophecies, lends weight to Newman's supposition that,
during these
debates, Moses had offered the Reformer his own interpretations of Scriptural passages.
ZWINGLI AND THE REUCHLIN AFFAIR
Newman goes on to suggest
that Zwingli may have known Reuchlin's Kabbalistic works….Zwingli came into contact with this revolutionary
upheaval prevalent to the German Reformation through both direct and indirect
means. In the person of Joachim von Watt or Vadian (1484-1551), both Zwingli
and Reuchlin found a friend. Vadian, the Reformer of St. Gall was a student at
Vienna at the time ofthe Reuchlin-Dominican affair. Vadian later wrote to
Reuchlin extending him his friendship during the trial at Rome. Reuchlin
subsequently thanked him forthis friendship and Newman offers the supposition
that, were it not for "many duties intervening",he would have
kept in more regular contact with Vadian.
During the
very time that Vadian interested himself in the activities of the German
humanists, Zwingli was in correspondence with him at Vienna. On October 4th
1512, a few months after Vadian's first epistle to Reuchlin, Zwingli sent his
brother James to Vadian with a letter of introduction, commending him to the
latter's care. Vadian
and Zwingli remained in constant communication throughout the Reformer's career
and he must have relayed news of the controversy surrounding Jewish books, as
Zwingli was of course interested ininformation concerning Reuchlin.
Zwingli also came into
contact with the Reuchlin affair through Erasmus. As the Zurich Reformer was on
friendly terms with- Ulrich von Hutten, the leading supporter of Reuchlin in
his battle with the Obscurantists, Erasmus later dedicated to Zwingli his
Sponge to wipe off the Aspersions of Hutten (1523). However, an estrangement
had arisen because of Zwingli's friendship with Hutten, due to the latter's
attacks on Erasmus for his failure to embrace the cause of the Reformation.
Indeed, the Reuchlin affair, as Newman points out, would doubtless have arisen
in conversation between Zwingli and von Hutten.
JUDAIC TRENDS IN ZWINGLI'S IDEOLOGY//
For Newman
and Gabier, the theological system of Ulrich Zwingli was essentially Christological, yet, in the opinion of F.H. Foster,
it had its roots in the Old Testament religion. It is, however, possible to go even further, as Newman proceeds to
do, and affirm that Zwingli's theology was influenced not only by Old
Testament Hebraic influences, but by Jewish and Rabbinical ideas….Having
breifly examined the role of Hebrew language and Scriptures in Zwingli's
ideology and scholarly activities, and having found them during the latter years of his life to
be profoundly significant, it is now possible to examine the Judaic element in
the original sources.
Συνεχίζεται
1 Υπέρκομπος = Ο καθ’ υπερβολήν
κομπάζων, αλαζών.
2 From a series of speeches at the B’nai B’rith Convention in Paris,
published shortly afterwards in the London Catholic Gazette, February, 1936;
Paris Le Reveil du Peuple published similar account a little later (The
Catholic Gazette, February, 1936).
3 Merovingian Infiltration of the Church Through Monasticism. Sibling Rivalry on a Grand Scale: The Devil’s
in the Details, Volume 2, σ. 99-101. Robert Akers).
4 Ο πάπας Λέων Ι΄ (1513-1521) ήταν γιος του Λαυρέντιου του
Μεγαλοπρεπούς. Για να γεμίσει τα
θησαυροφυλάκια του Βατικανού, ο Λέων συμφώνησε με τον επίσκοπο Μαγεντίας και
του εκχώρησε το δικαίωμα να πουλά συχωροχάρτια στους Γερμανούς. Η συμφωνία ήταν
για οχτώ χρόνια με τα κέρδη μισά μισά. Η επιχείρηση πήγαινε θαυμάσια και οι
δυο συνεταίροι θησαύριζαν, καθώς ποτέ δεν έλειψαν οι αφελείς που πίστευαν πως
μπορούσαν να εξαγοράσουν την άφεση αμαρτιών και να εκπορθήσουν έτσι την πύλη
του παραδείσου.
5 Γεώργιος Χατζηαντωνίου, Η Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Δέκατου Έκτου
Αιώνα, Εκδόσεις «Ο Λόγος», 1995, σελ. 62-63.
6 .N. Cohn, Αγώνες
για την έλευση της χιλιετούς βασιλείας του Θεού, Νησίδες, 1999.
.Γ.Σ.Βλάχος, Η
συνείδηση ενάντια στον νόμο, Έρασμος, 1996.
7 Luther's Works, επιμ.: J.Pelikan, H.T.Lehmann, St.Louis, 1955, τόμ.46
8 H. Bohmer, Der junge Luther, 1939, σελ.112, 116, σελ.587/ υποσημ.2.
9 The Reformation The story of Civilization, [σελ. 491. Werkhe (Erlangen),
XXVIII, 144, in Jaques and Raissa Maritain, 15].
10 Χέλμουτ ντε Γκλάζεναπ, Παγκόσμιος Ιστορία των Θρησκειών,
σ. 688.
11 -Πρωτοπρ. Βασίλειος Α.
Γεωργόπουλος, Λέκτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Όψεις θρησκευτικής μισαλλοδοξίας - Οὔλριχ
Ζβίγγλιος (1484–1531), 26 Απρ. 2013.
12 Βικάριος: Τοποτηρητής, αναπληρωτής. Στον Παπισμό, ο
γενικός επίτροπος που ορίζεται από τον επίσκοπο για να ασκεί την επισκοπική
εξουσία του. Γκλάρους: Πόλη της
Ελβετίας, πρωτεύουσα ομώνυμου καντονίου, από το 1352, με 27 κοινότητες.
13 Σημειώνουμε ότι, η σταυροφορία του Ζβίγγλιου
δεν είχε το μέγεθος και τις συνέπειες, εκείνης του Λουθήρου, ούτε είχε
αναπτυχθεί τότε ακόμα ο Ζβίγγλιος πνευματικώς, όπως ο Λούθηρος. Ήταν τότε απλά
ένας οπαδός του Εράσμου, ένας φιλελεύθερος παπικός, που απέβλεπε περισσότερο σε
μεταρρυθμίσεις εκκλησιαστικές, παρά στην απομάκρυνσή του από τον Παπισμό. Ακόμα
και πέντε χρόνια αργότερα, (το 1523)
ο πάπας Αδριανός ο 6ος, του έγραψε φιλική επιστολή, ζητώντας την υποστήριξή του
για τον Παπισμό.
14 O Γιόχαν Τέτσελ (Johann Tetzel, 1460-1519) ήταν
Γερμανός Δομινικανός μοναχός, γνωστός
για την πώληση συγχωροχαρτιών κατά την διάρκεια του 16ου αιώνα.
15 Αναβαπτιστές (Anabaptists): Μέλη ακραίας
προτεσταντικής αιρέσεως, την οποία ίδρυσε ο Τόμας Μίντσερ στις αρχές του 16ου αι.,
στις γερμανικές χώρες. Το 1525 ο Μίντσερ υποκίνησε μια εξέγερση, γνωστή με την
ονομασία Πόλεμος των Χωρικών, η οποία εναντιωνόταν στον άτονο χαρακτήρα της
Μεταρρυθμίσεως. Αυτή η κίνηση, όμως, προσέκρουσε στην εχθρότητα του Λούθηρου
και των Διαμαρτυρομένων ηγεμόνων, οπότε
ο Μίντσερ αποκεφαλίστηκε τον ίδιο χρόνο.
Οι Α. αρνούνταν την εγκυρότητα της
βαπτίσεως των παιδιών και κήρυτταν την ανάγκη να βαπτιστούν πάλι οι ενήλικοι. Η
διδασκαλία τους, ωστόσο, επικεντρωνόταν στην ανάγκη εγκαταστάσεως στην Γη της Βασιλείας
του Θεού, η οποία θα βασιζόταν στην
κοινοκτημοσύνη, στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην πολυγαμία. Μεταξύ 1532
και 1535, και υπό την καθοδήγηση του Ιωάννη του Λέϊντεν, οι Α. προσπάθησαν να
εφαρμόσουν τις επαναστατικές ιδέες τους στο Μίνστερ της Βεστφαλίας, εγχείρημα που πνίγηκε στο αίμα. Έκτοτε,
το κίνημα των Α. απέκτησε αμιγώς θρησκευτικό χαρακτήρα, ενώ έτσι εξακολουθεί να
επιζεί και στην σύγχρονη εποχή, σε μικρές ομάδες, στις ΗΠΑ και στην Αγγλία.
Οι Αναβαπτιστές
ανήκουν στην λεγόμενη Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση (Radical Reformation). Άλλη ομολογία που ανήκει στην κατηγορία
αυτή (Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση) είναι και οι Φίλοι ή Κουακέροι.
Οι γνωστότερες
Ομολογίες Αναβαπτιστών είναι οι Μενονίτες, οι Χουτερίτες, οι Αδελφοί (όχι όμως
οι Πλυμούθιοι Αδελφοί) (Plymouth
Brethren), οι Άμις, κ.ά.
Κοινότητα Μεννονιτών
υπήρχε στην Έδεσσα από το 1950 μέχρι το 1977.
Πηγές:
1. Christianity Defined,
Published by the Reformed Mennonite Church, Lancaster, PA.
2. Άγγελου
Ν. Βαλλιανάτου, Από την Ιεραποστολή στην Επικοινωνία, Αθήνα 1999, Εκδόσεις
"Άρτος Ζωής"
Frank S. Mead Revised
by Samuel S. Hill, Handbook of Denominations in the United States, Abingdon
Press
16 Περί του Eck
βλέπε υποσ. 5 του 14ου μέρους.
17 Δίαιτα (Diet)
: Συνέλευση αντιπροσώπων ή αξιωματούχων συγκαλουμένη
και συνεδριάζουσα επί νομοθετικών, εκκλησιαστικών,πολιτικών και διοικητικών
ζητημάτων (Σύνοδος, Βουλή).
18 .THE JEWISH QUESTION IN THE EARLY, REFORMATION
ERA,DEGREE OF MASTER OF THEOLOGY, UNIVERSITY OF GLASGOW, July,1998, Robert Richard, Chapt. three..Ulrich
Zwingli - Judaizer in Zurich? σ. 48 – 62.
.Jewish Influence in Christian Reform Movements, Louis Israel Newman.
(Originally published in 1925 by Columbia University Press. Coryright 2002 by Varda Books).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου