OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός.» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«14 Ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, 15 τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, 16 κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσι λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. Ἔφθασε δὲ ἐπ' αὐτοὺς ἡ οργὴ εἰς τέλος». (Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 2/14-16).

«9 οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν θλῖψιν καὶ τὴν πτωχείαν· ἀλλὰ πλούσιος εἶ καὶ τὴν βλασφημίαν ἐκ τῶν λεγόντων ᾿Ιουδαίους εἶναι ἑαυτούς, καὶ οὐκ εἰσίν, ἀλλὰ συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 2/9 και 3/9).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». [Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

 «…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 5ον

Γ΄ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ. 

1. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

α. Οι πρόγονοί μας με άφθαστο πολιτικόν αισθητήριο, γόνιμον-δημιουργικόν πνεύμα, ελευθέρα συνείδηση και πρωτογενή ηθικήν αντίληψη, ανεκάλυψαν, εφιλοσόφησαν και εφήρμοσαν εις την πράξη όλες ανεξαιρέτως τις μορφές πολιτευμάτων πλην του βαρβαρικού απολυταρχισμού. Το γεγονός αυτό, ωφείλετο εις το θεογεννές, πολύστροφον, ανήσυχον και πολυεδρικόν πνεύμα τού Έλληνος.

Το πολίτευμα απετέλει για τους Αρχαίους Έλληνες την «ψυχήν» της πολιτείας και είχε τόσο μεγάλη σημασία, όση έχει για τον άνθρωπον η ορθή και δίκαιη σκέψις. Δια τούτο ανεζήτουν την ορθότερη και δικαιότερη μορφή πολιτεύματος ώστε αυτό (το πολίτευμα) και τα αγαθά να εξασφαλί­ζει και τις συμφορές να προσπαθεί να εξαλείφει.1

Μέσα από το διαυγές πολιτικό στερέωμα του αρχαίου Ελληνι­σμού, με πυξίδα τα πνευματικά μνημεία και πολιτικά κείμενα των προγόνων μας και υπό το πρίσμα των ιστορικών γεγονότων κατά την διάρκεια του προχριστιανικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, προκύπτει το πρώτο βασικό-γενικό συμπέρασμα για την πολιτική φιλοσοφία των αρχαίων προγόνων μας, που απομυθοποιεί το σύγχρονο ανιστόρητον Συστημικό δόγμα ότι, «η Ελλάς είναι το λίκνον της Δημοκρατίας».

β. Η πολιτικο-φιλοσοφικές θέσεις των αρχαίων Ελλήνων.

1/. Οι Έλληνες αισθανόμενοι την πνευματικήν τους ανωτερότητα έναντι των άλλων λαών [«Το Ελληνικόν Έθνος από την αρχαιότητα διεκρίθη από τους βαρβάρους ως ευφυέστερον και απηλλαγμένον μωρίας» (Ηρόδοτος, Α/60)], επρέσβευαν (με την έννοιαν της πίστεως) ότι:

.Ο κόσμος ήτο διηρημένος σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα, τους ΕΛΛΗΝΕΣ και τους ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.

«Φημί το μεν Ελληνικόν γένος αυτό εαυτώ οικείον είναι και συγγενές, το δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον» (Πλάτων, Πολιτεία, Ε470c).

.Έγεννήθησαν ελεύθεροι με αποστολήν να άρχουν των βαρβάρων, διότι η φύσις εγέννησε τους τελευταίους με προορισμό να είναι δούλοι.

«Βαρβάρων δ’ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ’ ου βαρβάρους Ελλήνων, το μεν γαρ δούλον, οι δ’ ελεύθεροι».2

Ο Θαλής ο Μιλήσιος ευγνωμωνούσε την τύχην του διότι «πρώτον εγεννήθη άνθρωπος και όχι θηρίον, δεύτερον εγεννήθη άνδρας και όχι γυ­ναίκα και τρίτον εγεννήθη Έλλην και όχι βάρβαρος» (Διογ. Λαέρτιος/ Ι,32).

Ο Ισοκράτης θεωρούσε τους Πέρσες γεννημένους για δούλους και όχι για βασιλείς όπως ήσαν. Προέτρεπε δε σε ιερό πόλεμο για την ανατροπή της Περσικής κυριαρχίας (Πανηγυρικός,15).

«Οι Έλληνες εθεωρούσαν την δουλείαν σαν ένα αναμφισβήτητο φυσικό νόμο».3  

Ως βάρβαρος εθεωρείτο:

.Ο «αμαθής άνθρωπος» (Αριστοφάνης, Νεφέλαι, 492-Όρνιθες,199).

.Ο «Άνους, αμμόρφωτος, μη ομιλών την Ελληνικήν ή ομιλών κακώς την Ελληνικήν».4

.Ο ξένος, ο μη Έλλην, ο μη ελληνικός, ο μη ομιλών Ελληνικά, ο τραυλός (πιθανώς συγγενές του λατινικού balbus=τραυλός και του ελληνικού βορβορύζω=μουρμουρίζω).5

Βάρβαροι ήσαν όσοι δεν ωμίλουν αλλά εβορβόρυζαν (μουρμούριζαν). Και εβορβόρυζον διότι ήσαν πάμπτωχοι στις χρησιμοποιούμενες λέ­ξεις και λίαν δύσκαμπτοι ή ανίκανοι στην μετάπλαση των χρησιμοποιουμένων ριζών. Αποτέλεσμα της αδυναμίας τους ήταν η έκφρασις των «διανοημάτων» τους με κινήσεις χειρών, κεφαλής, γενικά σωματικών μελών και μουρμουρητά ή συσπάσεις προσώπου και όχι με την γλώσσα.

Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς εδέχετο ότι 4 ήσαν τα σημεία εις τα οποία οι βάρβαροι διέφερον από τους Έλληνες: Η γλώσσα, η παιδεία, η λατρεία των θεών και η ευνομία-νόμοι δι­καίου.6  

2/. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν συνυφάνει την έννοια της λέξεως «πολίτης» με αυτήν της λέξεως «Έλλην». Όποιος ήταν ξένος ή βάρβαρος απεκαλείτο ιδιώτης (αδίδακτος, άπειρος, αμαθής, ανίδεος, μη ασχολούμενος με τα δημόσια αλλά αποκλειστικά με ιδιωτικές υποθέσεις/με τα ίδια) και απεκλείετο από την πολι­τικήν ζωή της πόλεως όπου διέμενε..

Το πολιτικό ζήτημα ήταν για τους Έλληνες προϋπάρχουσα φυσική κατάστασις και όχι ύστερος θεσμός υπό την μορφήν συμβάσεως μεταξύ των πολιτών. Ο οργανωμένος λαός, η Πολιτεία, ήτο υπεράνω πολιτών (νοουμένων ως ατόμων), ατομικών φιλοδοξιών και προσωπικών συμφερόντων.

Ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, οι τρείς (3) τραγικοί μας (Αισχύλος,Σοφοκλής, Ευριπίδης),  ο Ηράκλειτος, ο Σόλων, ο Πεισίστρατος, ο Αναξαγόρας μαζί με αναρίθμητους άλλους προγόνους μας, συνθέτουν την πανστρατιά της ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ/ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ αρχαίας Ελλάδος. Αναλυτικώτερα :

α/. Ο ΄Ομηρος μας πληροφορεί:

[«Οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω, εἷς βασιλεύς ᾧ ἔδωκε Κρόνου παίς   ἀγκυλομήτεω»-Κακό πράγμα είναι η πολυαρχία. Αρκεί ένας αρ­χηγός, ένας ας είναι βασιλεύς, σ’ αυτόν που ο γιός του Κρόνου, αρχής ράβδο του χάρισε και νόμους για να κρίνει» (Ιλιάδα Β/ 204-205)].

«Τα αξιώματά τους οι βασιλείς τα έχουν από τον Δία και ο Δίας ο σοφός πολύ τους αγαπά» (Ιλιάδα Β/ 196).

β/. Ο Ηράκλειτος διατυμπανίζει ότι :

.«Ο ένας ισοδυναμεί με μυρίους εάν είναι ο άριστος, «εις μύριοι εάν άριστος η» (Ηράκλειτος, Απόσπασμα Β49-Γαληνός,Περί διαγνώσεως σφυγμών,8/773).

.Οι πολλοί δεν είναι αγαθοί αλλά κακοί και η μόνη επιθυμία τους είναι η πλήρωσις του στομάχου τους όπως τα κτήνη, «οι πολλοί κακοί, ολί­γοι δε αγαθοί αιρούνται γαρ εν αντί απάντων οι άριστοι, κλέος αέναος θνη­τών, οι δε πολλοί κεκόρηντο όκωσπερ κτήνεα».

γ/. Οι τριάς των ανεπανάληπτων τραγικών της αρχαιότητος διαλαλεί:

1//. «Τίποτα δεν βρίσκεις ίσο ανάμεσα στους ανθρώπους…» (Ευριπίδης, Αύγη, απόσπασμα υπ.αριθ.269, διασωθέν από τον Στοβαίο και δημοσιευθέν από τον Αυg. Νauck, Λειψί­α, 1809).

«Στον λαό μήτε την εξουσία όλη να δώσεις, μήτε να τον περιφρό­νησης δίνοντας στον πλούσιο τις τιμές……….,. Περιόρισε/ Ταπείνωσε εκείνον που δεν αξίζει τις τιμές (Κόλουε δ' ἄνδρα παρὰ δίκην τιμώμενον)» [Πλεισθένης-Στοβαίος,48/1].

Η τυραννία είναι «ισόθεος» (Ευριπίδης, Τρωάδες, 1169).

2//.  «Ελάττωμα κακού ανθρώπου είναι αυτό, όταν ο πολίτης δεν δέχεται να ακούει τους αρχηγούς του. Και σωστά ποτέ δεν θα έστεκαν καλά σ αυτήν την χώρα οι νόμοι αν δεν υπήρχε φόβος-ένθα μη παρεστήκει δέος-ούτε και ο στρατός με σωφροσύνη μπορεί να διοικηθεί αν δεν έχει σαν στήριγμα τον φόβο και την ντροπήν-μηδέν φόβον πρόβλημα μηδ’ αιδούς έχων (Σοφοκλής, Αίας, 1071-1076).

«Αναρχίας δε μείζων ουκ έστιν κακόν» (Αντιγόνη, 672).

3//. Ο Μονάρχης ομοιάζει με το «ισόθεον φως» (Αισχύλος, Πέρσες, 80).

Ο ευπατρίδης Αι­σχύλος «Είναι λίαν αριστοκρατικός και εν τη Ορεστεία υπέρ της δυνάμεως του Αρείου Πάγου ηγωνίσατο» (Ελληνική Γραμματολογία, Γεωργίου Μιστριώτη, 1894,τ. 1ος,σ. 17).

3/. Ο Πλάτων εις την  περί Πολιτείας θεωρίαν του, αναφέρει ότι:

-Η ανισότης είναι αλάθητη διαλογή της φύσεως διότι «πρώτον μεν ημών φύεται έκαστος ου πάνυ όμοιος εκάστω, αλλά διαφέρων την φύσιν» (370α,β).

-Πρέπει να κυβερνούν οι καλύτεροι των πολιτών και καλύτεροι εί­ναι εκείνοι οι οποίοι συνδυάζουν εις το πρόσωπόν τους την μόρφωσιν, την σύνεσιν και την δύναμιν, οι φιλόσοφοι» (414,540).

-Το δίκαιον δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυροτέρου (338).

«Ουκ εξ άλλης πολιτείας τυραννίς καθίσταται, η εκ δημοκρατίας, εξ οίμαι της ακροτάτης ε­λευθερίας δουλεία πλείστη τε και αγριωτάτη» (564).

Η πολιτεία του Πλάτωνος «δεν είναι τίποτε άλλο παρά εις το ακέ­ραιον έξαρσις της πατρίου σκέψεως είναι ο πολικός αστήρ προς τον ο­ποίον έπρεπε κατά τον Πλάτωνα να κατατείνουν οι Έλληνες».7

Αλλά και εις τον «Πολιτικόν», διασαφηνίζει:

-«Η μοναρχία λοιπόν συνδεδεμένη με καλούς γραπτούς κανό­νες, τους οποίους καλούμε νόμους, είναι το άριστο απ’ όλα τα έξη πολιτεύ­ματα...» (302ε).

-Το πολίτευμα των πολλών είναι ασθενές σε όλα και χωρίς μεγάλη δύναμη ούτε για το καλό, ούτε για το κακό, συγκρινόμενο με τα άλλα,… Γι’ αυτό όταν τα άλλα πολιτεύματα είναι νόμιμα αυτό είναι το χειρότερον και όταν είναι παράνομα αυτό είναι το καλύτερον» (303α).

-Προκειμένου να υπάρξει Κυβέρνησις των αρίστων, πρέπει να ανατεθεί η άσκησις της πολιτικής εξουσίας στους φιλοσόφους, οι οποίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να επιβλέπουν την πιστήν εφαρμογή της δικαιοσύνης (473d, 474b, 487e).

Εις τους «Νόμους» του ο Πλάτων περιέγραψε με σαφήνεια τις πολιτικές ιδέες του, υποστηρίξας ότι:

Πρέπει να άρχουν οι εκλεκτοί ενώ οι υπόλοιποι να πειθαρχούν ενσυνειδήτως (Γ, 690, Β), χαρακτηρίζων ως «αναίσχυντον πράξιν» κάθε είδους αδιαφορίαν.

«Πάντων πραγμάτων μέτρον Θεός» (716 D).

4/. Κατά τον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη, υπάρχουν οι εξής μορφές ορ­θών πολιτευμάτων:

-Μοναρχία, όπου ο άρχων είναι ένας(Βασιλεύς).

-Αριστοκρατία, όπου την εξουσίαν ασκούν οι ολίγοι αλλά άριστοι.

-Πολιτεία, όπου διοικούν οι πολλοί αλλά κατά την αρετήν ίσοι και όμοιοι.

Αντίστοιχες παρεκβάσεις τούτων (Παρεμβατικές ή μη ορθές πολιτεί­ες) είναι:

-Τυραννίς (παρέκβασις της Μοναρχίας). Όταν ο Μονάρχης αδιαφο­ρεί για το σύνολον και ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτόν του, την οικογένειάν του και την αυλήν του.

-Ολιγαρχία (παρέκβασις της αριστοκρατίας). Όταν οι άρχοντες είναι η τάξις των πλουσίων, χρηματιζόμενοι εις βάρος των άλλων λαϊκών τάξεων.

-Δημοκρατία (παρέκβασις της πολιτείας). Όταν κυβερνούν οι πολ­λοί, τους οποίους συνήθως αποτελούν τα πενέστερα κοινωνικά στρώμα­τα, και μετατρέπονται εις όχλον καταπιέζοντες τις άλλες τάξεις με αποτέλε­σμα την διατάραξη της ομαλής ζωής, την οχλοκρατίαν.

Τις θέσεις-απόψεις περί Δημοκρατίας, των αρχαίων Ελλήνων πνευματικών κολοσσών, ιδιαιτέρως δε του Αριστοτέλους, αφιερώνομεν με «αληθώς δημοκρατική αγάπη», σε όλους εκείνους που υλακτούν στις ημέρες μας καθημερινώς, ισχυριζόμενοι ότι ανήκουν στο «Δημοκρατικό τόξο» ή στην «ευρεία δημοκρατική παράταξη» και μάχονται κατά της …«ακροδεξιάς» και των ….«εθνικιστικών πολιτικών μορφωμάτων»....

2. ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΚΛΗ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

α. Η Ιωνική Επανάστασις

1/. Ο 5ος π.Χ. αιών αποτελεί την πλέον πολυσυζητημένη περίοδον της αρχαιότητος.  Η χαραυγή του 5ου αιώνος συνεδέθη με ένα σημαντικό αλλά και τραγικό ταυτόχρονα γεγονός δια τον αρχαίον Ελληνισμόν, την Ιωνικήν επανάστασιν του 499 π.Χ. Πολλοί θεωρούν ότι η κυρία αιτία της Ιωνικής επαναστάσεως ήτο η πολύμορφη καταπίεσις των Περσών και η εκ ταύτης προκύψασα εθνική ανάγκη εκδιώξεως των βαρβάρων από την Ιωνίαν.

Βεβαίως αυτός ήταν ο διακαής πόθος των Ιώνων και ολοκλήρου του Ελληνισμού. Όμως οι συνθήκες που επικρατούσαν προ της επαναστάσεως, οι προϋποθέσεις δια την έκρηξη αυτής, ο χαρακτήρ των φορέων της εξεγέρσεως με επικεφαλής τον υποτακτικόν των Περσών Ιστιαίον και τον τυχοδιώκτη γαμβρόν του Αρισταγόρα, οδηγούν εις βάσιμα συμπεράσματα ότι:

.Ο χρόνος εκρήξεως της επαναστάσεως ήτο ακατάλληλος.

.Η επανάστασις εύρε τους Ίωνες απροετοίμαστους και απληροφό­ρητους δια το σχέδιον της εξεγέρσεως.

.Ο στρατηγικός στόχος των υποκινητών ήτο αλλότριος του διακηρυχθέντος και ζώντος εις την ψυχήν των Ελλήνων με την μορφήν του πό­θου της εθνικής απελευθερώσεως.

.Δεν πρέπει να αποκλεισθή η πιθανότης ότι η μη καθολική ανταπόκρισις των Ελλήνων εις εκείνον τον απελευθερωτικόν αγώνα των Ιώνων, ήτο σκόπιμος.

Με βάση τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύεται ότι η συμ­μετοχή των υπολοίπων Ελλήνων εις τον κοινόν εθνικόν αγώνα ήτο σχεδόν μηδενική. Εις την «έκκληση» του Αρισταγόρα δια βοήθειαν ανταπεκρίθησαν μόνον αι Αθήναι και η Ερέτρια, δι’ αποστολής ελάχιστου αριθμού πλοίων.

Ουδείς αρνείται το γεγονός ότι οι Πέρσες κυρίαρχοι τότε του μείζονος της Ιωνίας, κατεπίεζαν τους Έλληνες. Όμως λόγω της πολιτιστικής υπε­ροχής των προγόνων μας και των φανερών διοικητικών, πνευματικών και ε­μπορικών ικανοτήτων τους, οι Πέρσες όχι μόνον δεν είχαν επιτύχει να επη­ρεάσουν τον ρυθμόν της πολιτιστικής και εμπορικής αναπτύξεώς τους, αλλά τουναντίον οι ίδιοι ήρχισαν να αφομοιώνωνται σταδιακά από το Ελληνιστι­κόν πνεύμα και το εμπορικό δαιμόνιο των Ιώνων.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι ο Δαρείος μόλις επληροφορήθη την επανάσταση των Ιώνων, επεκαλέσθη τον Δία και όχι τον θεόν των Περ­σών Άχουρα-Μάσδα (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ε/105).

Αυτή η οφθαλμοφανής επίδρασις του Ελληνισμού εις την Περσικήν ζωήν, είχεν ανησυχήσει τους «ιέρακες» της Περσίας και τους συμμάχους τους Φοίνικες στρατιωτικούς συμβούλους και εμπόρους, βιολογικούς συμφυλέτες των Καϊνιτών Φαρισαίων, προγόνων των σημερινών Ταλμουδιστών Ιουδαίων (Talmudist Jews).

Να σημειωθεί ότι τον στόλο των Περσών στην Μεσόγειο διοικούσαν πρωτίστως Φοίνικες και δευτερευόντως Αιγύπτιοι, ενώ η οργάνωση του Ασιατικού εμπορίου είχε ανατεθεί σε Βαβυλωνίους.8

2/. Επικεφαλής των ανησυχούντων Περσών ευρίσκοντο ο Μαρδόνιος, πιθανώς εξωμότης από την Παλαιστίνην και η σύζυγος του Δαρείου Άτοσσα, γνωστή για την ευμένειά της προς τους Φοίνικες εμπόρους. Μέχρι τώρα, δεν έχει διευκρινισθεί η πραγματική φυλετική ταυτότητα του Μαρδονίου. Κάποιοι θεωρούν ότι ονομαζόταν Μαρδοχαίος, απεστάτησε από την πατρώα Εβραϊκή θρησκεία, ασπάσθηκε την θρησκεία των Περσών και άλλαξε το όνομα του σε Μαρδόνιος.  

Well, most of the Jews left Babylon and moved back to Israel; but the tribes of Ephraim and Manasses --who had rediscovered their Egyptian roots when they got bored of the Babylonians-- decided they shouldn't be any longer Jews, Chaldeans or Babylonians, became renegades and started reading the Zend-Avesta and marrying Persians.

By that time, Mordechai and his nephew, the beautiful girl Hadassa, changed their names to Mardonius and Esther and started saying they were Persians. Mardonius got a good job with a good salary as a Minister to the young Persian Emperor Artaxerxes and as he wanted to hook up his nephew to the King of the Kings, he intrigued Artaxerxes's wife, Vasti, with her husband by asking the Emperor to invite the Empress to do a pole dance for their ministers, so all the noblemen of Persia would know how hot was Vasti's ass.

Vasti obviously got so much angry that she asked for divorce, and after Vasti had left Artaxerxes carrying away half of his assets, the King of the Kings decided he would be marrying a dumber girl who wouldn't be ripping him off everything on the divorce court. So Mardonius sent Esther to the palace of Artaxerxes in Persepolis and told her to enter his bedroom without being invited.

Well, there was a law in Persia that said that anyone who entered the Emperor's bedroom without being invited would be sentenced to death, so when Artaxerxes saw Esther entering his room that way, he though, "Wow this girl must be the dumbest girl in the whole Empire from Ethiopia to India, doesn't she know she would be sentenced to death for that?" and he decided to marry her. So Esther became the Queen of the Queens.9

Άλλοι ισχυρίζονται ότι το όνομα Μαρδόνιος συγχέεται εσφαλμένως με τον Μαρδοχαίον, αφού αυτός είναι: «γιος της αδελφής του Δαρείου και του Γωβρύα» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: 7.5.4.). Άρα, τουλάχιστον από το γένος της μητέρας του είναι Πέρσης και όχι Εβραίος, όπως ο Μαρδοχαίος, που ορίζεται ως: «γιος του Ιαΐρου εκ φυλής Βενιαμίν».(ΕΣΘΗΡ:2/5).

β. Ένα ατυχές γεγονός υπήρξεν μοιραίον δια την μετέπειτα πο­ρεία της Ιωνικής υποθέσεως. Ολίγον προ της Ιωνικής επαναστάσεως, ο μω­ροφιλόδοξος τυραννίσκος Ιστιαίος αναλαμβάνει την εξουσίαν εις την Μί­λητον. Ποιος ήταν ο Ιστιαίος;

Εις προηγηθείσαν εκστρατείαν των Περσών κατά των Σκυθών, ο Iστιαίος είχε εμποδίσει το σχέδιον του Μιλτιάδου δια την καταστροφήν της επί του Ίστρου (Δουνάβεως) γεφύρας, με αποτέλεσμα οι Πέρσες να αποφύ­γουν την ολοκληρωτικήν συντριβήν τους (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Δ,137-139).

Μετά την Ιωνικήν επανάσταση, ερωτηθείς υπό των Ιώνων δια ποί­ους λόγους προέτρεψε τον Αρισταγόρα να ξεσηκώσει τους Ίωνες, απήντησε με ψεύδη τα οποία φυσικά δεν έπεισαν κανένα (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: ΣΤ,3).

Όταν αργότερα συνελήφθη από τους φανατικούς Πέρσες και ανεσταυρώθη (επαλουκώθη) ο ίδιος ο Δαρείος διέταξε να τον θάψουν με τιμές ως μεγάλον ευεργέτην της Περσίας, «μεγάλως εαυτώ και Πέρσησι ευεργετέω» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: ΣΤ, 30).

Ο Ιστιαίος, λοιπόν, σε συνεργασία με τον γαμβρό του Αρισταγόρα και με την βοήθεια μόνο των δημοκρατών των Αθηνών, υπεκίνησε την Ιωνικήν επανάσταση παρά τις περί του αντιθέτου προτροπές του ιστοριογράφου Εκαταίου (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ε, 36).

Ο Αρισταγόρας προέτρεψε τον Αρταφέρνη να καταλάβη την Νάξον με την δικαιολογίαν ότι εις αυτήν υπήρχαν πολλά αγαθά και δούλοι. Μάλιστα εχρηματοδότησεν ο ίδιος την εκστρατείαν (ΗΡΟΔΟΤΟΣ : Ε, 30-32). Αργότερα μετέβη εις την Σπάρτην την οποίαν επεχείρησε να οδηγήση εις περιπετείας με ψευδή προσχήματα, όπως έπραξε και με τας Αθήνας, άνευ ό­μως αποτελέσματος.

Τελικώς μετά την κήρυξη της επαναστάσεως κατέφυγε εις την Θρά­κην, όπου εφονεύθη το 497 ως κοινός προδότης. Ήσαν τόσα τα δεινά τα ο­ποία επεσώρευσεν εις την Ιωνίαν, ώστε οι Ίωνες ανεκουφίσθησαν διότι απηλλάγησαν από τον τυχοδιώκτην και τύραννον Αναξαγόρα (ΗΡΟΔΟΤΟΣ:ΣΤ,5).

Η βοήθεια της Αθηναϊκής δημοκρατίας προς τους Ίωνες, δεν αποσκοπούσε εις την απελευθέρωση της Ιωνίας αλλά εις την απόκτηση πλούτου, ο οποίος υπήρχεν άφθονος όπως κατώρθωσε να πείσει τους Αθηναίους ο Αρισταγό­ρας, ο μεγάλος εκείνος απατεών και τυχοδιώκτης. (ο.α. Ε, 97).

Το τι επηκολούθησε είναι γνωστό σε όλους.

Οι ακμάζουσες μέχρι τότε Ιωνικές πολιτείες μετεβλήθησαν εις ερείπεια. Ο Ελληνικός πληθυσμός εβυθίσθη εις το αίμα από τους βαρβάρους Πέρσες και Φοίνικες. Αμέσως μετά την κατάπνιξη της επαναστάσεως, ετοποθετήθησαν με πρόταση του Μαρδονίου ως κυβερνήτες των Ιωνικών πό­λεων άνδρες «δημοκρατικών φρονημάτων» καθ’ όσον οι Πέρσες επίστευαν ότι οι δημοκράτες όχι μόνον δεν θα επεχείρουν να εναντιωθούν εις αυτούς, αλλά τουναντίον θα συνειργάζοντο άνευ όρων.

«Ο Μαρδόνιος έπαυσε ό­λους τους «τυράννους» της Ιωνίας και εγκατέστησε Δημοκρατίαν» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: ΣΤ,43).

Δεν είναι άραγε περίεργο το γεγονός ότι οι βάρβαροι Πέρσες, «επείσθησαν» να εγκαταστήσουν δημοκρατίες δια να εξασφαλίσουν συνερ­γασίαν με το ιδικόν τους δεσποτικόν και απολυταρχικόν καθεστώς;

Πως να μην αναγνωρισθούν λοιπόν «οι προσφερθείσες προς την πατρίδα υπηρεσίες» των δημοκρατών της αρχαιότητος εις τας κρίσιμους εκείνας στιγμάς;

Κατά συνέπειαν, εκείνοι οι οποίοι επεδίωξαν την μεταβολήν της ακμαζούσης Ιωνίας εις ερείπεια, ήσαν οι ιέρακες της Περσίας και οι Φοίνικες έμποροι και κατά δεύτερον λόγον, όλοι οι Ελληνόφωνοι δημοκράτες, οι οποίοι συμμετέσχον στις αιματηρές εκκαθαρίσεις των αντιδημοκρατών ή εδέχθησαν να υ­πηρετήσουν τον βάρβαρο καταπατητή της Ιωνίας, πριν και μετά την Ιωνικήν τραγω­δίαν.

Η Ιωνική επανάστασις υποκινηθείσα από ένα συνεργάτη των Περσών (Ιστιαίος) και ένα τυχοδιώκτη Έλληνα (Αρισταγόρας) κατέληξε από Ε­θνική απελευθέρωση εις «Δημοκρατική Μηδίζουσα Αλλαγή».

Την καταστροφήν της Ιωνίας θα πενθήσει ο Ελληνισμός από την Κύπρον μέχρι τις Συρακούσες. Αλλά ενός κακού μύρια έπονται. Οι Πέρσες μετά την Μίλητον, την Χίον και την Λέσβον, καταλαμβάνουν την αρχαίαν πολίχνη του Βυζαντίου, γενόμενοι άκρως επικίνδυνοι δια τον υπόλοιπον Ελληνικόν χώρον...

γ. Μαραθών-Θερμοπύλες-Σαλαμίς-Πλαταιές

Προ του επερχομένου κινδύνου των βαρβάρων, η νεοπαγής  «Δημοκρατία» των Αθηνών προβαίνει εις την μοναδικήν ορθήν πολιτικήν ενέργεια, αναθέτουσα την διακυβέρνηση στους αντιπάλους της αντιδημοκράτες .

Το 493 αναλαμβάνει την εξουσίαν, ο Θεμιστοκλής και το επόμενον έτος ο Μιλτιάδης. Εις αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρες, σαφών αντιδημοκρατικών φρονημάτων, ανετέθη η αρμοδιότης και ευθύνη της αμυντικής οργανώσεως των Αθηνών και της λοιπής Ελλάδος.

Υπό αυτάς τας συνθήκας και με καθεστώτα αντιδημοκρατικά σχεδόν απα­νταχού της Ελλάδος, ήρχισε η προετοιμασία δια την αντιμετώπιση των βαρ­βάρων Περσών. Τα αποτελέσματα αυτού του πανεθνικού οργασμού θα φα­νούν συντόμως και θα στεφανώσουν με δάφνες μεγαλείου και δόξης την Ιωνική/Ελληνικήν φυλή.

Οι νίκες του Ελληνισμού στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα και στις Πλαταιές, είναι η αποθέωσις της Ελληνικής ψυχής και ο θρίαμβος του Ελληνικού φιλελεύθερου/αντιδημοκρατικού πνεύματος.

Οι Λεωνίδας, Θεμιστοκλής, Κίμων, Μιλτιάδης (το φόβη­τρο των Φοινίκων κατά τον Ηρόδοτον) και οι λοιποί στρατηγοί και βασι­λείς της κλασσικής περιόδου, παραμένουν μέχρι των ημερών μας από τους κορυφαίους του αρχαίου αντιδημοκρατισμού, οι ουσιαστικοί συγγραφείς της Ελληνικής ιστορίας, τα σύμβολα της, θεϊκής προελεύσεως, πολεμικής α­ρετής των Ελλήνων.

Έχουν αναλογισθεί ποτέ οι σύγχρονοι ψευτοδημοκράτες, ποία θα ήτο η σημερινή όψις της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, εάν δεν είχαν γεννηθεί οι Θεμιστοκλής, Λεωνί­δας, Μιλτιάδης, Κίμων ή εάν δεν είχαν συμβεί όσα έγιναν στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες και στην Σαλαμίνα;

Όμως η φύσις της Δημοκρατίας είναι τοιαύτη, ώστε ακόμη και οι εθνικοί θρίαμβοι δεν ήσαν ικανοί να πείσουν τους οπαδούς της, ότι έπρεπε να ανοίξουν τους οφθαλμούς της ψυχής τους, εις την ιστορικήν – πολιτικήν – εθνικήν  πραγματικότητα, καθ’ όσον ήσαν τυφλωμένοι και πλημμυρισμένοι από άσβεστο μίσος κατά παντός πολιτικού αντιπάλου.

Έτσι οι δημοκράτες, μη ανεχόμενοι τα τρόπαια της Ελληνι­κής Αριστοκρατίας, αμέσως μετά τις πανωλεθρίες των επίδοξων κατακτητών της Ελλάδος, εξεδήλωσαν κάθε απωθημένον του οφιώδους εγκεφάλου τους και εξέχυσαν κάθε είδους δηλητήριον εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Μετά την μάχην του Μαραθώνος, η Αθηναϊκή δημοκρατία (Δ) έστειλε τον Μιλτιάδη εις τας νήσους του Αιγαίου δια την καταστολήν της εκεί εξεγέρσεως. Απώτερος σκοπός της δοθείσης αποστολής προς τον Μιλτιάδη ή­ταν η απαλλαγή της Δ. από την παρουσίαν του, καθ’ όσον επιστεύετο ότι δεν θα επέστρεφε ζωντανός.

Η εκστρατεία απέτυχεν αλλά ο Μιλτιάδης επέστρεψε καταδικασθείς εις πρόστιμον 50 ταλάντων. Ο θριαμβευτής του Μαραθώνος δεν είχε χρή­ματα να πληρώσει το πρόστιμο, ενεκλείσθη εις τας φυλακάς της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (!!!) όπου και απέθανε.

Το 471 ο Θεμιστοκλής, ο επιφανέστερος από τους συγχρόνους του ανήρ μετά του Παυσανίου, κατά τον Θουκυδίδην (1,13.8), εξορίζεται συκοφαντηθείς ως προδότης. Ποίος; Αυτός που ήταν αρχιτέκτων των θριάμβων κατά των Περσών, υπερασπίσας με φανατισμό την συνέχιση του αγώνος ε­ναντίον τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ολίγον προ της εξορίας του Θεμιστοκλέους, οι Αθηναίοι συνήλθαν δια να απονείμουν βραβεία εις αυτούς που είχαν διακριθεί κατά τους Μηδικούς πολέμους. Τα αποτελέσματα εκείνης της… δημοκρατικής συνελεύσεως υπήρξαν απίθανα. Κάθε Αθηναίος εψήφισε «δημοκρατικώτατα» δια την απονομήν του πρώτου βραβείου, τον εαυτόν του, και δια την απονομήν δευτέρου βραβείου τον Θεμιστοκλήν.

Δυστυχώς, «Ο λαός κατά την εποχή των μηδικών πολέμων αφού έγινε ο κύριος αίτιος της νίκης στην ναυμαχία της Σαλαμίνος απέκτησε φρόνημα αλαζονεί­ας και εξέλεξε δημαγωγούς διεφθαρμένους, παρά τις αντίθετες προσπάθειες των εντίμων πολιτών».10 

 

Συνεχίζεται

 

---

1 Ισοκράτης, Αρεοπαγιτικός, 355,14.

2 Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, 1400-1401.

3 Ιστορία του πολιτισμού, Οξφόρδη, 1954, Εκδοτική, σ. 187.

4 Πλάτων, Αλκαίος 1α,12β-Διογ.Λαέρτ.7/59.

5 Λεξ. Δορμπαράκη, σ.174 και Ιωάννου Σταματάκου, σ. 209.

6 Ρωμαϊκή Αρχαιολογί­α, 1,89,4.

7 Εισαγωγή εις την πολιτικήν ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους, Ευάγγελος Φωτιάδης, 1962, σ. 131.

8 Cook, M.J., The Greeks in Ionia and the East (London 1965), σελ. 125.

9 Jewish History-Uncyclopedia-Wikia uncyclopedia.wikia.com/wiki/ Jewish _ History

10 Αριστοτέλους Πολιτικά, Β΄,1274α 14-16.