OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ  ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις ……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«14 Ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, 15 τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, 16 κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσι λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. Ἔφθασε δὲ ἐπ' αὐτοὺς ἡ οργὴ εἰς τέλος». (Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 2/14-16).

«9 οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν θλῖψιν καὶ τὴν πτωχείαν· ἀλλὰ πλούσιος εἶ καὶ τὴν βλασφημίαν ἐκ τῶν λεγόντων ᾿Ιουδαίους εἶναι ἑαυτούς, καὶ οὐκ εἰσίν, ἀλλὰ συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 2/9 και 3/9).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». [Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 2^ον

Α΄ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ (ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ- ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).  

«Μέγας κρημνός και βάραθρον βαθύ η των Γραφών άγνοια. Μεγάλη προδοσία σωτηρίας το μηδέν των θείων ειδέναι νόμων. Ο των θείων υπερορών λογίων ου λέγεται φερωνύμως άνθρωπος» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

1. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο κόσμος στον οποίον ζούμε και τα σύμπαντα (ορατά και αόρατα) είναι Δημιουργία-Κτίσις του Δημιουργού ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, Ιησού Χριστού, ως αποτέλεσμα της Αγάπης Του. Τo σύνολον  των συμπάντων, ονομάζεται Κτίσις και όχι Φύσις όπως δολίως το ονόμασαν/ονομάζουν οι Συστημικοί επιστημονικολόγοι, ως αποτέλεσμα δήθεν, κάποιας εξελικτικής διαδικασίας…δισεκατομμυρίων ετών.

Προκαλεί κατάπληξη η απίθανη αυτή «επιστημονικολογική» εξήγηση, η οποία προβάλλεται με την «ασφάλεια» που τους παρέχει η αυθαίρετη, αόριστη, απροσδιόριστη, απειροχρονική και ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τεκμηριωθεί,  ηλικία της γης!!!

Μόνον επιστήμονες δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν, όσοι ισχυρίζονται τέτοιες τερατώδεις θεωρίες, αφού:

-Επιστήμη=Παρατήρηση-Πείραμα-Επανάληψη….Αποδοχή ή Απόρριψη –Παρατήρηση- Πείραμα-Επανάληψη, κλπ

-Η χρονική κλίμακα της ανθρωπίνης παρατηρήσεως είναι πολύ μικρή και ΔΕΝ επιτρέπει την τεκμηρίωση της εξελικτικής μεταλλάξεως από κατώτερης μορφής σε ανώτερης μορφής οργανισμούς.

-Οι μαρτυρίες του παρελθόντος που διατηρήθηκαν στα απολιθώματα, δίδουν απερίφραστα την απάντηση:

«Τα απολιθώματα λένε «ΟΧΙ». ΔΕΝ έγινε εξέλιξη στο παρελθόν όπως ΔΕΝ γίνεται και σήμερα».

Οι επιστημονικολόγοι του Συστήματος σκοπίμως απέφυγαν τον όρον «Κτίσις» και τον αντικατέστησαν με τον όρον «Φύσις», καθ’όσον εάν τον εδέχοντο θα έπρεπε να μας εξηγήσουν και ποιος είναι ο Κτίστης..

Και ο νοών νοείτω!!! 

Συνεπώς, η θεωρία της εξελίξεως ΔΕΝ είναι επιστημονική Θεωρία, ανήκουσα στον χώρο των θετικών φυσικών επιστημών, αλλά μια φιλοσοφική και μεταφυσική θεωρία και δοξασία...

«..῞Ος (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ) ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, 16 ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· 17 καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε, 18 καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας· ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων, 19 ὅτι ἐν αὐτῷ εὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι 20 καὶ δι' αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δι' αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς….» (ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ: 1/15-20).

2. Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η Παλαιά Διαθήκη είναι Θεόπνευστη και το αρχαιότερο Βιβλίο του κόσμου (Πρωταρχική Πηγή Προϊστορικών και ιστορικών γεγονότων).

α. Η Π.Δ. όχι μόνον είναι θεόπνευστος, αλλά και από πλευράς βιβλιογραφικής αυθεντικότητος είναι το αρχαιότερο βιβλίο στον κόσμο. Είναι το Βιβλίο των Βιβλίων. Υπερέχει συντριπτικά τόσο ως προς τον αριθμό όσο και ως προς την αρχαιότητα των σωζομένων κωδίκων σε σχέση με τους κώδικες όλων των άλλων αρχαίων κειμένων και γραπτών μνημείων, ιδιαίτερα αυτών της Ελληνικής Μυθολογίας - Κοσμογονίας - Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας.

Σώζονται 2500 κώδικες που περιέχουν ολόκληρη την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή) αλλά και αριθμός από άλλους 25.000 κώδικες που περιλαμβάνουν κυρίως κείμενα της Καινής Διαθήκης (Τι είναι Χριστός; Μητροπολίτη Ι.Μ. Νικοπόλεως Μελετίου, 1991, σ.31).

β. Μέχρι και τα τέλη του προπερασμένου αιώνος οι αρνητές της Π.Δ. διεκήρυτταν θριαμβευτικά ότι τα βιβλία της Π.Δ. ήσαν μυθεύματα και λογοτεχνικά ιστορήματα που γράφτηκαν από διάφορους άγνωστους συγγραφείς και όχι από τους παρουσιαζόμενους υπό της Χριστιανικής Εκκλησίας.

Από τις αρχές όμως του 20ου  αιώνος, όταν η αρχαιολογική σκαπάνη άρχισε να φέρει στην επιφάνεια τους αρχαιολογικούς θησαυρούς, τα άψυχα ευρήματα έστειλαν αποστομωτικούς κεραυνούς - απάντηση στους απίστους, οι οποίοι πανικόβλητοι σήμαναν άτακτη υποχώρηση.

3. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ «ΘΗΡΙΑ» ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ.

α. Η λ. «άνθρωπος» αναφέρεται για πρώτη φορά στην ΓΕΝΕΣΗ (1/26) με την δημιουργία του (άρσεν και θήλυ) και την σαφή εντολήν της αποστολής του από Τον Δημιουργόν..

Μετά από αιώνες οι επιστήμονες του Συστήματος, επεδίωξαν, εκτός των άλλων ανιστόρητων-αντιεπιστημονικών ερμηνειών τους για την δημιουργία του ανθρώπου, να ετυμολογήσουν την λ. άνθρωπος από το άνω+θρώσκω, υποπέσαντες σε άλλο ένα επιστημονικό «ολίσθημα», με προφανή καθ’ημάς σκοπόν τον αποπροσανατολισμόν των ανθρώπων από την τεθεμελιωμένη Αλήθεια περί του ανθρώπου και της σχέσεώς του με τα «θηρία» τα αναφερόμενα στο ίδιο κεφάλαιο της Π.Δ. ! Συγκεκριμένα:

oΗ συστημική άποψη ότι, η ετυμολογία της λ. άνθρωπος, προέρχεται από το ανω+θρώσκω είναι αβάσιμη, αναληθής και αντιεπιστημονική. Και όμως, τα «θηρία» του Συστήματος την επέβαλαν στην σύγχρονη ανθρωπότητα, ιδιαιτέρως στους Έλληνες, με την μορφήν δόγματος!

oΟ όρος «αδάμ» που χρησιμοποιείται εμφανώς στην ΓΕΝΕΣΗ, σημαίνει γενικά τον καθ’ όλου άνθρωπον, ήτοι το πανάρχαιον/ προϊστορικόν, τότε γνωστόν ανθρώπινο γένος, ενώ τον επιμέρους άνθρωπο δηλώνει το «μπεν αδάμ», μεταφραζόμενο υπό των Ο΄ σχεδόν πάντοτε, δια του «υιός ανθρώπου». Μερικές όμως φορές και δια του «άνθρωπος» (ΗΣΑΪΑΣ:56/2).

oΗ χρήση του όρου «αδάμ» στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο, ειδικά στα 16 πρώτα κεφάλαια, απαντάται ΜΟΝΟΝ όπου γίνεται λόγος περί απογόνων της επιλεγμένης από το Θεόν, Αδαμικής γραμμής/Φυλής ΑΔΑΜ. Μετά το 16ον κεφάλαιο της Γενέσεως, δεν υπάρχει ξανά η λέξη «αδάμ» ως το τέλος του βιβλίου.

oΤην ίδια περίπου έννοια προς το «αδάμ» έχει και η σπανιώτερα συναντώμενη στην Παλαιά Διαθήκη λ. «ενώς» η οποία αφορά σε «ανθρώπους» ή «ανθρώπινες» φυλές, που δεν ανήκουν στην Αδαμική Γραμμή.

oΗ Γένεση αναφέρει την γενεαλογία του Κάϊν («Καϊνική γραμμή») [(ΓΕΝΕΣΗ: 4/16-17)], δηλαδή τους απογόνους του ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ, όπως ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ αναφέρονται στην συνέχεια οι απόγονοι του Αδάμ έως τον Νώε και τους υιούς του.`

oΤα αναφερόμενα στην ΓΕΝΕΣΗ (1ον κεφ.) «θηρία» λογικώς ερμηνευόμενα και συνεκτιμώμενα με άλλα συναφή χωρία, τόσον της ΓΕΝΕΣΕΩΣ όσον και των άλλων βιβλίων της Αγίας Γραφής, είναι οι διάφορες  ανθρώπινες φυλές που σήμερα έχουν γίνει γνωστές σ’ εμάς (πλην της Λευκής), που εδημιουργήθησαν από τον Κύριον στις αρχές της 6ης ημέρας δημιουργίας, δια του Λόγου Του και μόνον.

«...Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος. καὶ ἐγένετο οὕτως. Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος, καὶ τὰ κτήνη κατὰ γένος αὐτῶν καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλά...» (ΓΕΝΕΣΗ: 1/24-25).

oΣε αντίθεση με τον τρόπο δημιουργίας των λοιπών λογικών όντων/ θηρίων (φυλών) ο Θεός εδημιούργησεν τον γενάρχην της Λευκής (Αδαμικής) φυλής (Αδάμ) στο τέλος της 6ης ημέρας δημιουργίας, «…καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν.» (ΓΕΝΕΣΗ: 2/7).

oΜόνον έτσι εξηγείται η εμφάνιση της Καϊνικής βιολογικής γραμμής στην Παλαιά Διαθήκη, ξεχωριστής της Αδαμικής τοιαύτης, η οποία (Αδαμική γραμμή) ΔΕΝ περιλαμβάνει το όνομα του Κάϊν, εξ αίματος αδελφού του Άβελ, αν και αναφέρεται δύο φορές τόσον στην Π.Δ. (ΓΕΝΕΣΗ: 5/3 και Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠ: 1ον κεφάλαιον), όσον και στην Καινή Διαθήκη (ΜΑΤΘ: 1/1-18 και ΛΟΥΚ: 3/38).

oΟι σημερινοί Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews), σφετεριζόμενοι ανιέρως την Π.Δ. την οποίαν έχουν προ πολλού απορρίψει:

-Διακρίνουν τα δίποδα λογικά όντα σε ανθρώπους (εννοώντας αποκλειστικώς και μόνον τους εαυτούς τους και τα μέλη της φυλής τους) και ζώα/κτήνη (εννοώντας όλους τους υπόλοιπους σημερινούς ανθρώπους / μη Ιουδαίους, όλων των φυλών της γης).

-Πιστεύουν και διακηρύσσουν ότι όλοι οι μη Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, δεν είναι άνθρωποι αλλά αγέλη ζώων, τετράποδα όπως τα θηρία, κτήνη (γκοϊμ), ορμώμενοι από την καταγραφή των «θηρίων» της ΓΕΝΕΣΕΩΣ, σφετεριζόμενοι τα σχετικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης  και ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΝΤΑΣ ΠΛΗΡΩΣ τα νοήματά τους!

-Χαρακτηρίζουν εαυτούς «υιούς του φωτός», εννοούντες σαφώς,  ότι  είναι απόγονοι του Κάϊν (Καϊνίτες) στην γραμμή του οποίου αυτοτοποθετούνται  και για τον οποίον επαίρονται. Δηλαδή οι Καϊνίτες ταλμουδιστές Ιουδαίοι, θέτουν αυτοβούλως εαυτούς εκτός Αδαμικής  (ανθρωπίνης) γραμμής που περιγράφεται στο βιβλίο της ΓΕΝΕΣΕΩΣ στην Παλαιά Διαθήκη και επιβεβαιώνεται στην Καινή Διαθήκη.  

-Αποκαλούν περιφρονητικώς τους απογόνους της Αδαμικής γραμμής (ανθρώπους) και όλους τους σύγχρονους (ανθρώπους και «θηρία»), «Υιούς της ιλύος (λάσπης)». Προφανώς δανειστήκαν την φράση από τα σχετικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης όπως:

«καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς», «κατοικοῦντες οἰκίας πηλίνας, ἐξ ὧν καὶ αὐτοὶ ἐκ τοῦ αὐτοῦ πηλοῦ ἐσμέν …», «…ἡμεῖς δὲ πηλὸς ἔργα χειρῶν σου πάντες ἡμεῖς».

Αυτή η διάκριση σε ανθρώπους/υιούς φωτός και κτήνη/υιούς ιλύος, ΔΕΝ θα εγένετο εάν οι ταλμουδιστές ιουδαίοι δεν εγνώριζαν την σημασία της εβραϊκής λ. «θηρία» στο βιβλίο της ΓΕΝΕΣΕΩΣ και γενικώτερα της Πεντατεύχου.

oΟι μεταφραστές (Ο΄) της Π.Δ. απέδωσαν, τις εβραϊκές λέξεις chay, khah’ee, και δια του όρου «θηρία», μία από τις σημασίες που είχε η κάθε μία στην εβραϊκή γλώσσα, προφανώς για να δηλώσουν συλλήβδην τις φυλές των ζώντων δημιουργημάτων (έλλογων δίποδων όντων) που έγιναν γνωστές αργότερα ως «ανθρώπινες φυλές»,  ομοιάζουσες με την όντως ανθρώπινη (Αδαμική),  ως προς την έμψυχον λογικήν (νους) και την διποδίαν.

oΑπό τα χωρία της Π.Δ. που αναφέρονται στα «θηρία»,  δεν υπάρχει δυνατότητα αναγνωρίσεως του χρώματος και των λοιπών ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών, κάθε φυλής ξεχωριστά, όπως τις γνωρίζομεν σήμερα. Βασικός λόγος είναι το γεγονός ότι η Π.Δ. ασχολείται κυρίως με τους ανθρώπους της Αδαμικής (Λευκής) φυλής και τα «θηρία» του τότε γνωστού κόσμου, που ήταν πολύ περιορισμένος σε σχέση με τις χώρες, τους λαούς και φυλές που γνωρίζουμε σήμερα, ως κατοίκους της γης.

Συμπερασματικώς, τα υπόλοιπα κτίσματα / δίποδα όντα με λογικήν (νου), οι γνωστές σ’ εμάς «ανθρώπινες φυλές», εκτός Αδαμικής γραμμής, κατεγράφησαν στην Π.Δ. ως «θηρία».

[Ήδη ευρισκόμεθα στο έτος 7.532  από κτίσεως κόσμου (Από δημιουργίας Αδάμ και Εύας/Βλέπε δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος 2024)].

oΤο Σύστημα (Σ), το οποίον ως γνωστόν χρησιμοποιεί τον «αντιρατσισμόν», τον πολυφυλετισμόν και τον «ανθρωπισμόν» ως σημαίες του, προκειμένου να αποφύγει τις επικίνδυνες γι’ αυτό ερμηνείες των θηρίων της Π. Δ., όχι μόνον απεσιώπησε, δια των οργάνων του, τα περί ανθρώπων και θηρίων της Αγίας Γραφής, αλλά εφηύρε τις αυθαίρετες και επιστημονικώς αναπόδεικτες και απαράδεκτες θεωρίες:

-Περί αυτομάτου δημιουργίας (Βig Bang) του σύμπαντος, [ΣΣ: Εκτιμώμενη από τους επιστημονικολόγους τού (Σ) ηλικία του πλανήτου μας, 4 περίπου δισεκατομμύρια έτη  μέχρι τώρα και άλλα τόσα μέχρι την καταστροφήν του (Άραγε πως την υπολόγισαν οι αθεόφοβοι με τοσαύτην … λεπτομερή «ακρίβεια»!!!)] και

-Βαθμιαίας εξελίξεως των εμβίων όντων, μεταξύ των οποίων και του ανθρωπίνου είδους, σε ποικίλες ανθρώπινες φυλές [Πολύ βολικό για τους ίδιους αλλά κυρίως για τους αγραμμάτους, αφελείς σημερινούς ακροατές/ αναγνώστες των βιβλίων τους (ανθρώπους)]!!!

oΜεταχριστιανικώς, ο Δημιουργός πάσης κτίσεως, ΔΙΠΟΔΩΝ λογικών όντων (ανθρώπων και «θηρίων»), ο Ιησούς Χριστός, καθώρισε ως δόγμα σωτηρίας πάντων των λογικών κτισμάτων την Θεοφροσύνην, την πίστη στον Δημιουργόν Ιησούν Χριστόν, ανεξαρτήτως  εθνικότητος και φυλής.

ΟΛΟΙ οι πιστεύσαντες/πιστεύοντες σ’ Αυτόν, (Θεόφρονες / Θεανθρωπιστές), εκλήθησαν / καλούνται Χριστιανοί, όντως άνθρωποι αφού γίνονται μιμητές του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού ή Λαός του Νέου Ισραήλ (άνθρωποι του Θεού).

Στην περίοδο της Νέας Διαθήκης, που διανύομεν, όχι μόνον ΔΕΝ ισχύουν οι φυλετικές διακρίσεις Ιουδαίων και Εθνικών (λαοί όλων των εθνών, μη Εβραϊκής φυλετικής γραμμής), αφού καταργήθηκαν από τον Χριστόν: (ΓΑΛΑΤΕΣ:3/28-29), αλλά η Χριστιανική (Ορθόδοξη) Εκκλησία αποκαλείται συλλογικώς «ο Νέος Ισραήλ του Θεού».

«…ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός…» (ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ: 3/11-12).

oΟ Κύριος δια των λόγων Του «...διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς...» (ΜΑΤΘ: 21/42-43) και «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (ΙΩΑΝΝ:12/20-23), δεν εννοεί ότι το ελληνικό έθνος είναι ο αποκλειστικός λαός της βασιλείας Του. Δηλώνει όμως, ότι:

-Το έθνος το οποίον καλείται πρώτον, να διαδώσει την διδασκαλίαν Του στα υπόλοιπα έθνη, είναι το Ελληνικόν (Έθνος πρωτόκλητον).

-Απονέμει τα πρωτοτόκια του Νέου Ισραήλ της Χάριτος, στους Έλληνες, αφού δίδει ειδικήν ευλογία-αποστολή στο Ελληνικόν Έθνος, εκτός από την διάδοση της Διδασκαλίας Του, να διαφυλάξει αλώβητη, εδραία και τεθεμελιωμένη την Νέα χριστιανική Πίστη (Να γίνουν οι Έλληνες φωτοδότες της ανθρωπότητος, Ορθόδοξοι ερμηνευτές των Λόγων Του,  και Φύλακες των πνευματικών θησαυρών της Νέας πίστεως/ Ορθοδοξίας). 

oΟ Νέος Ισραήλ, λοιπόν, τα μέλη της Νέας Οικογενείας του Θεού, τα οποία πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις της Διαθήκης Θεού/Αβραάμ, για να ονομασθούν τέκνα Του, είναι ΟΛΟΙ οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανεξαρτήτως εθνικότητος και χρώματος, οι όντως άνθρωποι, μιμητές κατά  την Πίστη του Νέου Αδάμ, του όντως ανθρώπου, εκ μητρός Αειπαρθένου Θεοτόκου.

oΑντιθέτως, ΟΛΟΙ οι μη πιστεύοντες σ’ Αυτόν και λατρεύοντες την κτίσιν-τα κτίσματα και ΟΧΙ τον Κτίστη/Δημιουργό, με πρώτον λογικόν κτίσμα λατρείας τον Εωσφόρον, καλούνται Αντιχριστιανοί, Εωσφοριστές, υπάνθρωποι,«ανθρωπιστές»/ ουμανιστές, «θηρία» (με την έννοιαν που αποδίδει ο Ιωάννης Χρυσόστομος).

Κύριοι εκπρόσωποι των σημερινών «θηρίων» είναι οι Ταλμουδιστές Iουδαίοι (Talmudist Jews).

oΩς «θηρίον» νοείται οποιοδήποτε δίποδον λογικόν όν, ανεξαρτήτως εθνικότητος ή φυλετικής προελεύσεως και χρώματος, που αμφισβητεί ή αρνείται τον Τριαδικόν Θεόν της Ορθοδοξίας –Τον Δημιουργόν της Κτίσεως (ορατής και αόρατης) και λέγει, σκέπτεται και πράττει, τα αντίθετα από εκείνα που εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός που περιλαμβάνονται στην διδασκαλίαν (Δόγματα) της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστεως.

ΤΙΣ  ΕΣΤΙΝ (ο όντως) ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Προχριστιανικώς, κάθε λογικόν ον:

Του οποίου η όψη λάμπει (ανήρ, ρ. nir), στο πρόσωπο του οποίου φαίνεται το αίμα/το πρόσωπο  του οποίου έχει χρώμα ερυθρωπόν (Αδάμ), τουτέστιν ο γενάρχης της Λευκής φυλής.

Δημιουργηθέν από τον Θεόν εκ της γης (χοϊκός –Adama).

Το οποίον  παρατηρεί με προσοχή και θαυμασμόν (αθρέει) τα κτίσματα του Δημιουργού και στρέφει τα βλέμματά του προς τα άνω (αναθρεί) για να δει τον Θεό-Δημιουργό των κτισμάτων που έχει παρατηρήσει (ά όπωπε).

{Σωκράτης} «Ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ «ἄνθρωπος» ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν – τοῦτο δ᾿ ἐστὶ τὸ «ὄπωπε» – καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος «ἄνθρωπος» ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε».[Πλάτων, Κρατύλος, 399c].

Μεταχριστιανικώς παν δίποδον λογικόν όν, ανεξαρτήτως εθνικότητος και φυλετικού χρώματος, το οποίον:

Αναγνωρίζει και πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο όντως και μόνος αληθινός Θεός, Ο Δημιουργός του Σύμπαντος και των ατελευτήτων Συμπάντων, Ο Υιός του Ανθρώπου, ο Υιός της Αειπαρθένου Θεοτόκου, που Εσταυρώθη προς σωτηρίαν της ανθρωπότητος, Ανεστήθη και Ανελήφθη, και θα έλθει εν τη Δευτέρα και ενδόξω Παρουσία Του να κρίνει ζώντες και νεκρούς,  τηρεί τις Εντολές Του, καθιστάμενος ούτω:

«Προσκυνητής μικτός, επόπτης της ορατής κτίσεως, μύστης της νοούμενης».

             Ανωθεν Σοφίας Μυσταγωγός

             Ναός Αγίου Πνεύματος

             Θύραθεν Σοφίας Παιδαγωγός

             Ρυπαρών Έργων Απότροπος

             Ωδοποιός Δόξης Δημιουργού (Ανθρώπων, «Θηρίων» και πάσης Κτίσεως)

             Περισπούδαστον Θεού Κτίσμα

             Ολεσηνόρων Πολέμιος

             Συναγωγής Θεοκτόνων Ιάλεμος (θρήνος).

ΤΙΝΑ ΕΙΣΙΝ ΤΑ ΘΗΡΙΑ;

Προχριστιανικώς, όλες οι γνωστές σήμερα φυλές των λογικών δίποδων όντων, εκτός της Αδαμικής τοιαύτης (Λευκής).

Μεταχριστιανικώς, όλα τα έλλογα δίποδα όντα,  πάσης εθνικότητος και φυλετικού χρώματος, απολέσαντα για διαφόρους λόγους την μνήμην περί του Δημιουργού τους ή θεοποιήσαντα τον ορθολογισμόν τους, αρνούμενα ή αμφισβητούντα την μοναδικότητα του Θεανθρώπου ως Αληθινού Θεού-Δημιουργού, λατρεύοντα ως θεούς τις ανθρώπινες επινοήσεις όλων των γνωστών θρησκειών και σεκτών,  και πολεμούντα παντοιοτρόπως μόνον τον Τριαδικόν θεόν της Ορθοδόξου Πίστεως, ήτοι:

Θηράτορες (κακού) πλούτου.

Ηδονοπλήγες [Ηδονοπλήξ-ήγος (ο,η)= Ο κυριευμένος από ηδονάς].

Ραδιούργων εσμός.

Ιεροφάντες του Εωσφόρου.

Αδικομηχάνων Γένος [Αδικομήχανος (ο, η)= Ο μηχανώμενος (επινοών) αδικίας ή ο αδικών δολίως].

Β΄ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ (ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΠΡΟΕΛΛΗΝΩΝ- ΠΕΛΑΣΓΟΙ- ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΑ, ΑΡΧΑΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ-ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ)

1.  ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΕΛΛΗΝΩΝ

α. Οι απόγονοι των υιών του Νώε, μετά τον κατακλυσμό περιγράφονται στο 1ον κεφάλαιο της ΓΕΝΕΣΕΩΣ. Η διανομή του κόσμου στους τρείς υιούς του Νώε εγένετο διά κλήρων . Λόγω της αναφερομένης σειράς των υιών του Νώε συμπεραίνεται ότι ο Σήμ ήταν πρωτότοκος, ο Χάμ δευτερότοκος και ο Ιάφεθ τριτότοκος. [ΓΕΝ: 10/21-5/32-6/10, Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ: 1/4, ΛΟΥΚΑΣ: 3/36].

Εγένετο δε «γῆς καὶ γλωσσῶν διαμερισμός» όταν ο Έβερ εγέννησε τον Φαλέκ (2737-2398 π.Χ.), όνομα που σημαίνει όντως διαμερισμός, απόσχιση, σεισμός.

Είναι βεβαιωμένο ότι το κτίσμα της Βαβέλ είναι «ο ημιτελής πύργος που άφησαν οι απόγονοι του Νώε και όπου αργότερα κτίσθηκε η Βαβυλών. Στα ερείπια της Βαβέλ έγινε ο «πύργος του Βήλ» περίοπτο οικοδόμημα της πόλεως στο οποίο λατρευόταν ο Βάαλ (Εωσφόρος/Σατανάς). Ο Φαλέκ επί των ημερών του οποίου διεμερίσθη η γη, εγεννήθη το έτος 2791 π.Χ. από κτίσεως κόσμου  ήτοι το 2717 προ Χριστού.

Από τον Φαλέκ ή Φελέκ (Peleg στα Εβραϊκά) ή Πελέγ ή Πελάγ έλαβαν το όνομα οι Πελασγοί (οι διαχωρισθέντες), δηλαδή οι ομογάλακτοι θαλασσοκράτορες περιπλανώμενοι διά θαλάσσης (με κύριο όγκο τα Ιαφεθικά φύλα), τα οποία μετά τον αρχικό διαχωρισμό των φυλών μετακινήθηκαν δυτικώς προς την Ευρώπη). Η λέξη Ιάφεθ στην βιβλική γλώσσα προέρχεται από ρίζα που σημαίνει μεταξύ άλλων εξάπλωση, επεκτείνομαι, πείθω, αποπλανώ, δογματίζω.

Το όνομα Ιάφεθ (Japheth), σημαίνει: Ο Θεός έχει μεγαλώσει ή είθε ο Θεός να μεγαλώσει ή είθε ο Θεός να του χαρίσει μεγάλη γη. Η προφητική σημασία της λέξεως υλοποιήθηκε κυριολεκτικώς στους Ιαφεθίτες/Ίωνες, οι οποίοι:

Εξαπλώθηκαν στα πέρατα της Οικουμένης αρχικώς ως Πελασγοί και αργότερα δύο φορές (Μέγας Αλέξανδρος-Ελληνική Αυτοκρατορία/ «Βυζάντιον»).

Αποπλάνησαν τους αρχαίους ειδωλολατρικούς λαούς με ορθολογιστικές απάτες μετατρέψαντες το θείο δώρο της σοφίας τους, σε Εωσφορικό παγανισμό.

Μερικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα αναφερόμενα στην Π.Δ.

Τμήμα αυτών των Ιαφεθικών/Ιαπετικών φύλων (απόγονοι του Ίωνος-Ίωνες) κινήθηκε βορείως, βορειοδυτικώς και δυτικώς και κατοίκησε στον ευρύτερο χώρο που αργότερα αποκλήθηκε Ελλάς (Ιωνία-Ιώ(ο)νιον Πέλαγος). Ο Ιάφεθ, λοιπόν, είναι ο προπάτωρ των λεγομένων Ινδοευρωπαϊκών φυλών της ΝΑ Ευρώπης.

Ο Ιάφεθ εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την Κυριακή προ της γεννήσεως του Κυρίου (Κυριακή των Προπατόρων), ότε μνημονεύονται όλοι της Αδαμικής γραμμής, πλήν του Χαμ.

«Μνήμη δικαίου Ιάφεθ υιού Νώε

Μη θείς Ιάφεθ πατρός αισχύνη πλάτος,

Βίου πλατυσμόν ευχαίς Πατρός λαμβάνει».

β. Γενάρχης των προγόνων των Ελλήνων (προελλήνων) και πρωτοελλήνων εκ του οποίου έλαβαν και το γενέθλιον όνομα (Ίωνες) ήταν ο Ιωΰαν ή Ίων, διότι:

Οι Ίωνες προέρχονται από την βιολογική γραμμή του Ιάφεθ (Ιαπετική Φυλή) και συγκεκριμένα ενός από τους οκτώ υιούς του, του Ιωΰαν ή Ίωνος.

«Υιοί Ιάφεθ: Γαμέρ και Μαγώγ και Μαδοί και Ιωΰαν και Ελισά…» (ΓΕΝΕΣΗ: 10/2).

«Όπως είναι εξακριβωμένο αρχηγοί των Ελλήνων υπήρξαν οι Ίωνες, από τον Ιωΰαν, έναν από τους άνδρες που έκτιζαν τον πύργο όταν διαιρέθηκαν οι γλώσσες…». (Ιωάννης Δαμασκηνός, περί αιρέσεων, γ, 22-25)

«Ιαπετικός-ή-όν: Ο ανήκων ή αναφερόμενος εις τον Ιαπετόν ή Ιάφεθ, τον πρόγονον των λαών της Ευρώπης και Ασίας…». (Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης συνταχθέν υπό επιτροπής φιλολόγων και επιστημόνων υπό την επιμέλειαν του Γεωργίου Ζευγώλη, 1933, σ.1175).

«Τρεῖς οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Νῶε· ἀπὸ τούτων διεσπάρησαν ἐπί πᾶσαν τὴν γῆν» (ΓΕΝ: 9/19).

Η καταγεγραμμένη σχέση του βιβλικού Ιάφεθ με τον μυθολογικόν Ιαπετόν των Ελλήνων και η φωτογραφιζόμενη ταυτοπροσωπεία του Ίωνος της τραγωδίας του Ευριπίδη με τον βιβλικό Ίωνα, επιβεβαιώνουν τους πανάρχαιους φυλετικούς δεσμούς των Ιστορικών Ελλήνων με τους προιστορικούς απογόνους του Ιάφεθ και ιδιαίτερα του Ίωνος.

«....Η αρχή της Ελληνικής ποιήσεως ανάγεται εις την αρχαίαν Ιαπετικήν φυλήν, εις την οποίαν ανήκουν και οι Έλληνες». [Γουλιέλμος Κρίστ, Γερμανός Ελληνιστής του 19ου αιώνος, Ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας, κ.9].

«...Eρευνητές της συγκριτικής εθνολογίας και φιλολογίας παραδέχονται σχέσιν μεταξύ του Βιβλικού Ιάφεθ και του Ελληνικού Ιαπετού, όστις μέσω του Προμηθέως και του Δευκαλίωνος έχει ως εκείνος σχέσιν με τον παγκόσμιον κατακλυσμόν». (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.6ος, σ.691-692).

«Από πολύ παλιά καταβλήθηκε προσπάθεια συνδέσεως του Ιαπετού με τον Ιάφεθ, έναν από τους τρείς γιούς του Νώε, που, σύμφωνα με την βιβλική αφήγηση θεωρείται γενάρχης της λευκής φυλής...». (Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.771).

«Ιαπετός: Υιός του ουρανού και της Γαίας, βασιλεύς των Τιτάνων.....Προ της δυναστείας των Ολυμπίων Θεών εθεωρείτο άρχων όλου του κόσμου και πατήρ των θεών και ανθρώπων. Ως σύζυγος της Ασίας εθεωρείτο κυρίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης. Εξ αυτού επλάσθησαν οι όροι Ιαπετική φυλή και Ιαπετική γλώσσα». (ο.α.σ. 673-674.. Βλέπε και Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλ., τ.12ος, σ.787).

«Τα πάντα λοιπόν συντρέχουν όπως θεωρήσωμεν ως πρώτην του ανθρωπίνου γένους εστίαν την Ασίαν».1 Το γεγονός ότι η μυθολογική σύζυγος του Ιαπετού λέγεται Ασία, φανερώνει ουσιαστικά την μήτρα (περιοχή προελεύσεως) των πανάρχαιων Ιαφεθιτών/ Προελλήνων/Πελασγών.

«Ιαπετός (Μυθολογία): Υιός του Ουρανού και της Γης και αρχηγός των Τιτάνων.......Ως σύζυγος της Ασίας ήτο ιδίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης των οποίων κατά την Παλαιάν Διαθήκην πρόγονος ήτο ο Ιάφεθ. Κατά την παράδοσιν ταύτην ωνομάσθη Ιαπετική φυλή η περιλαμβάνουσα τους εν Ευρώπη και ΒΔ Ασία κατοικούντας λαούς και Ιαπετική γλώσσα, η περιλαμβάνουσα τας υπό των ειρημένων λαών ομιλουμένας γλώσας». (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.12ος, σ.787).

γ. Ο Γενεαλογικός μύθος των Ελλήνων

Ο διασκευασθείς γενεαλογικός μύθος των Ελλήνων, αναφέρει τα ονόματα Δευκαλίων, Ξούθος και Κρέουσα που δεν είναι παρά ετεροχρονισμένα και μεταλλαγμένα βιβλικά ονόματα και όχι προϊστορικά πρόσωπα (Προέλληνες) που υποτίθεται ότι ζούσαν, τότε, στην Πελασγική γη.

Ο Ξούθος το πρόσωπο-κλειδί του μύθου είναι όνομα γενικό που σημαίνει: Ο ξανθός, ο λευκός (άνθρωπος). Το όνομα Κρέουσα δεν είναι κύριο όνομα αλλά αφορά σε τίτλο ευγενείας, τίτλο τιμής  [Κρέουσα: Η γυναίκα του άρχοντα, η σύζυγος του λευκού (ανθρώπου)].

Ο πρώτος εμπνευστής του μύθου, όποιος και να ήταν αυτός, κατά τους ιστορικούς χρόνους,  πλαστογράφησε και παρήλλαξε ονόματα και γεγονότα που ήσαν καταχωρισμένα στην Βίβλο (Αδάμ, Εύα, κατακλυσμός του Νώε) με αλλαγή των ονομάτων Αδάμ και Εύα σε Ξούθο και Πύρρα και του Νώε σε Δευκαλίωνα.

Το όνομα Αδάμ στην βιβλική γλώσσα σημαίνει γήϊνος, χοϊκός, λευκός (Το όν στο πρόσωπο του οποίου φαίνεται το αίμα) αυτός που έχει το χρώμα της γης ή προέρχεται από την γη (Adama, adamu=γη). Τουτέστιν ο Ξανθός (Ξούθος).

Η Εύα γυναίκα του λευκού Αδάμ, είναι η Πύρρα η γυναίκα του Δευκαλίωνος (Στα Ιωνικά η λ. Πύρρα σημαίνει αυτή που έχει το χρώμα του πυρός, η ξανθή. Πύρρος ελέγετο ο υιός του ξανθού Αχιλλέως και Πυρρόν λέγει ο Πλάτων τον ξανθόν. Πύρρος ο ξανθός και ξουθόν το ξανθόν. Το όνομα Δευκαλίων αναλύεται ως εξής:

Δευκαλίων=Δεύ-ω+Καλι-ά+ων

Δεύω= Γεμίζω με νερό, βρέχω, υγραίνω (θέμα του Δευω το ΔεF-).

Καλιή ή Καλιά= Ξύλινη κατοικία, κιβωτός

Ων= Μετοχή ή κατάληξη Κυρίου ονόματος.

Συνεπώς Δευκαλίων=Αυτός που βρίσκεται στην κιβωτό που βρεχόταν ή το όνομα εκείνου που ήταν στην κιβωτό.

Ποιος ήταν μέσα στην κιβωτό που βρεχόταν (κατά την διάρκεια του κατακλυσμού); Ο Νώε!!!

Ο Νώε είναι ο προϊστορικός γενάρχης ΟΛΩΝ των ανθρώπων της Αδαμικής γραμμής, στην ευρύτερη περιοχή όπου έλαβε χώρα ο κατακλυσμός, άρα και των προϊστορικών προγόνων των Ελλήνων! Ο Δευκαλίων είναι η πλαστοπροσωπεία του Νώε.

Παρόμοια αντιγραφή και πλαστογραφία / πλαστοπροσωπεία έγινε με τον Δία και τον Διόνυσον που είναι εισαγόμενοι νεότεροι «θεοί» των αρχαίων Ελλήνων.

2. ΠΕΛΑΣΓΟΙ.

α. Πελασγοί είναι το περιληπτικό - προϊστορικό όνομα του συνόλου ή του μείζονος τμήματος των Προελλήνων και του συνόλου των Πρωτοελλήνων. Το όνομα αυτό:

.Είναι η αρχαιότατη γενική/ενιαία ονομασία των προϊστορικών κατοίκων της Ελλάδος χωρίς σαφή εθνολογική έννοια (Κων. Ι. Αμάντου, ακαδημαϊκού, ομοτίμου καθηγητού του Πανεπ. Αθηνών, Μικρά μελετήματα, άρθρα και λόγοι, 1940, σ.102).

.Σημαίνει το σύνολο διαφορετικών μεν αλλά συγγενών πατριών συγκεκριμένου φυλετικού/ ανθρώπινου κλάδου (Λευκής φυλής), συγκεκριμένης Ομοεθνίας, της Αρίας ή Ινδοευρωπαϊκής.

.Προσδιορίζει αδρά την αρχέγονη κοιτίδα τους, την Ανατολή, διότι:

1ον/. Περιελάμβανε όλα τα συγγενικά φύλα που ζούσαν τότε, στο μετέπειτα ονομασθέντα Ελλαδικό/Ελληνικό χώρο.

«Προ του Έλληνος, ούτε καν υπήρχε το όνομα τούτο, διάφοροι δε λαοί όπως και ο Πελασγικός έδιδαν το όνομά τους εις μεγάλην έκτασιν της χώρας» (ΘΟΥΚ. ΙΣΤ: Α/3).

2ον/. Αναφερόταν γενικά σε όλους τους Προέλληνες- Πρωτοέλληνες που κινήθηκαν, κυρίως, δια θαλάσσης, από την Ασία/Ινδία-Ανατολή (αρχική κοιτίδα) προς τις χώρες της σημερινής Ευρώπης-Δύσεως εξ ού και ο όρος Ινδοευρωπαίοι (Ι/Ε)}.

β. Ο μυθικός γενάρχης των Πελασγών δεν είναι ο (παρα) μυθολογικός Πελασγός αλλά ο Βιβλικός Φελέγ ή Φελέγκ ή Φαλέγ ή Πελέγ(κ) ή Πελάγ, διότι:

-Ο Φαλέγκ είναι ο πρώτος υιός του Έβερ. Επί των ημερών του Φαλέγ διεσπάρησαν για πρώτη φορά οι άνθρωποι στην γη, όταν επιχείρησαν να κτίσουν τον πύργο της Βαβέλ.

Ο Έβερ απέκτησε δύο υιούς. Το όνομα του ενός ήτο Φαλέγκ [ΓΕΝΕΣΗ: 10/25].

-Η λέξη Φαλέγκ (Peleg) στα αρχ. εβραϊκά σημαίνει χωρισμός αλλά και σεισμός, τουτέστιν ο σεισμός που προκλήθηκε λόγω συγχύσεως των γλωσσών, προς τον οποίο συσχετίζεται προφανώς ο παραμυθολογούμενος προκατακλυσμιαίος σεισμός των Τεμπών.

Με την σύγχυση των γλωσσών, ο Θεός ανάγκασε τους ανθρώπους να χωρισθούν σε ομάδες τις οποίες και διεσκόρπησε σε όλη την γη  (ΓΕΝ: 11/7-9).

Η λέξη αυτή προέρχεται από την ρίζα peleg (ποταμός, ύδωρ, υδάτινο ρέμμα/αυλάκι). Δηλαδή πλήρης ταύτιση με το κοινό κωδικό στοιχείο (ύδωρ) όλων των παραδόσεων περί του Πελασγού.

-Η ρ. Peleg προέρχεται από την αρχέγονη Ιαπετική (Ι/Ε) Pâlag που σημαίνει διαχωρισμός, αποκοπή, απόσχιση (κυριολ. και μεταφορικά-Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible, Hebrew and Chaldee Dictionary, 1978,33η έκδοση,σ.94).

Δηλαδή αποκοπή/ χωρισμός των απογόνων του Πελέγκ από τον βασικό κορμό των Αρίων ή Ι/Ε και κίνηση προς Δυσμάς αφού είναι βεβαιωμένο ότι το κτίσμα της Βαβέλ είναι «ο ημιτελής πύργος που άφησαν οι απόγονοι του Νώε, και όπου αργότερα κτίσθηκε η Βαβυλών. Στα ερείπια της Βαβέλ έγινε «ο πύργος του Βήλ»,περίοπτο οικοδόμημα της πόλεως, στο οποίο λατρευόταν ο Βάαλ» (Λεξικό της Αγίας Γραφής, Βασ. Μουστάκη, Αθήναι 1955, σ.35).           

γ. Αν παράγουμε την ερμηνεία του ονόματος από την γεωγραφική διασπορά των Πελασγών και το πλήθος των μεταναστευτικών ρευμάτων των συγγενών φύλων, τότε θα πρέπει να δεχθούμε σαν πιθανώτερη ερμηνεία την εξής:

Πελασγός: Μετανάστης, παρεπιδημών, αποσχισμένος, περάτης.

Πελασγοί= Μετανάστες, αποσχισμένοι, περάτες. Δηλαδή με την ίδια σημασία που έχει και η λέξη Εβραίος/ Εβραίοι (Βλέπε βιβλίο «Αναζητώντας την Αλήθεια - Η Παλαιά Διαθήκη, Σπ. Αρώνη, 1999, σ.116-119).

δ. Μετανάστες/Πελασγοί ήσαν:

-Οι Ίβηρ-ες {Εβ(ε)ρ-αίοι=περάτες/μετανάστες} της σημερινής Γεωργίας/Ιβηρίας (επί του Καυκάσου) και Ιβηρ-ικής Χερσονήσου (Ισπανία, Πορτογαλία και Ανδόρα). Οι τελευταίοι επεξετάθησαν στα νότια της Γαλλίας (απόγονοι αυτών θεωρούνται οι Βάσκοι). Εκτός των άλλων η λέξη Ίβηρ :

.Δηλώνει σχέση με νερό, θάλασσα και πέρασμα μέσω ύδατος.

.Αποτελεί στοιχείο για το γεωγραφικό προσδιορισμό της εξαπλώσεως των πανάρχαιων Πελασγών (από την Μεσοποταμία μέχρι την Ισπανία).

*Έβρος: Ποταμός της Ισπανίας, ο Ίβηρ των αρχαίων Ελλήνων και Iberus των Ρωμαίων (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλ. τ.8ος, σ.448).

*«Ίβηρες: Όνομα έθνους, και Ιβηρία χώρα. Έστι δε και άλλη Ιβηρία η Εσπερία, η και Ισπανία λεγομένη» (Λεξ. Σούδα,σ.51).

-Οι Πελαγόνες ή Πελαγούν της αρχαίας Μακεδονίας(Πελαγ-ίν= πληθυντικός του Πελάγ-) οι οποίοι αρχικά κατοίκησαν στην κοιλάδα του Αξιού ποτ. και αργότερα παρά τον Ερικώνα ποτ. και την Ορεστίδα χώραν. Φυλετικά «οι Πελαγόνες ήσαν συγγενείς προς τους Ελ-ιμειούς και τους Ορ-εστούς Ηπ-ειρώτας, αναμειχθέντες από τους προιστορικούς χρόνους με τους (Π)αίωνες» (Μεγ.Αμερικανική Εγκυκλ. τ.18ος,σ.234-235).

-Οι Παφλαγόνες ή Φα-φαλεγ-ούν της Μικρασιατικής Παφλαγονίας.

«Οι Παφλαγόνες της Μ.Ασίας είναι οι Φαφαλεγούν, κατ’ αναδιπλασιασμόν του αρχικού συμφώνου,συνηθέστατον εις τας Σημιτικάς γλώσσας. Ο τοιούτος δε αναδιπλασιασμός ήτο αρχαιότερον συνηθέστατος εν τη Ελληνική ουχί μόνον κατά τον παρακείμενον και υπερσυντέλικον αλλά και κατά τους άλλους χρόνους του ρήματος, και τον αόριστον και τον μέλλοντα,ως τα γίνομαι γίγνομαι (η ρίζα γιν), δεδέχομαι, πέπιθον, ήραρον, κεχαρήσω, κλπ..» (Οι Πελασγοί, Νικ.Ελευθεριάδης, 1997, σ. 131).

-Οι Πελιγ-νοί (Στράβων,241), αρχαίος λαός της μέσης Ιταλίας. 

-Οι Φ(ε)λεγ-ύες ή Φλεγοί ή Πελα(σ)γοί απόγονοι του μυθικού Φλεγύα, βασιλέως της ομώνυμης Θεσσαλικής φυλής, υιού του Άρεως.

-Οι Φελεσσαίοι Ιταλίας (Στέφανος, 661).

-Οι Φιλισταίοι Παλαιστίνης και Ιταλίας παρά τον Πάδο (Πλίνιος, 3.20).

-Βλίσκοι και Βλίσσιοι, οι Βοιωτοί, πρώην (Ησύχ. Ι,382).

-Belascae οι Θράκες της Βοιωτίας (Gl. Lt. 2, 28).

-Pilaski, κάποιος λαός αναφερόμενος σε σφην. γραφή ή Pilazki, Pinazki (Κeilschr. βιβλ. 1,197,29 -Rawlinson, 3,66,7).

ε. Τέλος, γραμματολογικώς υπάρχει επιβεβαίωση για το ταυτόσημο των λέξεων Peleg και Πελασγός, αφού η βιβλική ρ. Peleg/ Pelag/Πελάγ- έγινε Πελαγ-ός/Πελαγ-σκός/ Πελασγός, διότι:

.«Εάν το θέμα λήγει εις μέσον ή δασύ,το ηχηρόν του μέσου και το δασύ επιδρά επί το k του επιθήματος sk,ώστε γίνεται μέσον ή δασύ. Παράβαλε σφαγή,(σ)φα(γ)-σκανον-φάσγανον, όπως και ligo λί(γ)σκος-λί(γ)σγος, πελαγ-σκος, Πελα(γ)σγός.....» (Γ.Χατζηδάκης,  Ακαδημεικά αναγνώσματα, σ. 216).

.«Πως από το Φελάγ ή Πελάγ εγένοντο οι Πελασγοί είναι εύκολον να εξηγηθή....Και από το Πελάγ- εγένετο εν τη Ελληνική Πελά-σ-γ τη παρεμβολή ενός ευφωνικού σ, πράγμα συνηθέστατον ως π.χ. από το έγχος πάλλω γίνεται εγχέ-σ-παλος αντί εγχέπαλλος,όπως λέγεται  μίγνυμι και μί-σ-γω και σ-μίγδην, μικρός, σ-μικρός, κλπ..» (Πελασγοί, Νικ. Ελευθεριάδη, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ,1997, σ.130).                                       

Συνοψίζοντες τα παραπάνω μπορούμε να καταλήξουμε στο ασφαλέστερο κατά δύναμη, συμπέρασμα ότι η λέξη Πελασγοί σημαίνει:

Οι ομογάλακτοι θαλασσοκράτορες (Ιαφεθίτες).

Οι αποκοπέντες εκ της ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ομοεθνίας και γενόμενοι ισχυροί-ριψοκίνδυνοι θαλασσοπόροι, επικυρίαρχοι του από Ανατολής μέχρι Δύσεως Θαλάσσιου χώρου (Αιγαίο-Μεσόγειος).

Συνεχίζεται

---

1  Γενική Ιστορία των αρχαιοτάτων χρόνων, Γεωργίου Π Κρέμου, Αθήναι 1889, τ. 1ος, κεφ.β, σ.26.