ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2

Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

ΜΕΡΟΣ 28ο

ΙΑ. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ (Συνέχεια 27ου μέρους) 3

Πολέμιοι-Αρνητές

5. Αδαμάντιος Κοραής (Συνέχεια 27ου μέρους)

α. Βιογραφικό-πνευματικές διαδρομές

Ερώτημα 2ο:

Γιατί ο Αδαμάντιος Κοραής, πολέμησε με σφοδρότητα τον Εθνάρχη Ιωάννη Καποδίστρια, χρησιμοποιώντας μάλιστα, σε ωρισμένες περιπτώσεις,  ψευδώνυμο, κάτι που δείχνει δειλία και επεδίωκε παντοιοτρόπως την εξόντωσή του; Τι εφοβείτο, αφού ευρίσκετο πολύ μακράν της μαχομένης πατρίδος, και υπό την προστασίαν των Γάλλων ομοφρόνων του;

Απάντηση 2η

1ο/. Διότι ο Ιωάννης Καποδίστριας:

-Ήταν Ορθόδοξος Έλλην/Ρωμηός, πρότυπον πολιτικού ηγέτου, με αρχές αντίθετες εκείνων του κατ’ ευφημισμόν Διαφωτισμού και της αλλοτριωμένης από την Γαλλική Επανάσταση Δημοκρατίας (Αστισμός), τις οποίες ησπάζετο ο Αδαμάντιος Κοραής.

-Επολέμησε με σφοδρότητα την Μασονίαν και τον παραχαραγμένον Ευρωπαϊσμόν (Εκφραγκισμός λαών και εθνών) και αγωνιζόταν για την αναγέννηση της Ρωμηοσύνης με όραμα την αναβίωση της Νέας Ελληνικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Αναλυτικώτερα:

α/ Ο Καποδίστριας έβλεπε την ιστορική ύπαρξη του Γένους ζυμωμένη με την Ορθόδοξη πίστη. Η ησυχαστική συνείδησή του, είναι έκδηλη σε ένα ιδιωτικό γράμμα που του επιτρέπει να αποκαλύψει τα μύχια της καρδιάς του.  Σε άλλη περίπτωση γράφει:

«Η Χριστιανική Θρησκεία εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσα και πατρίδα και αρχαίας ένδοξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν, της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα».4

β/ Ο Καποδίστριας συνδύαζε την ανάσταση και την ιστορική συνέχεια του Έθνους, όχι με την Ευρώπη και την οποιαδήποτε βοήθειά της, αλλά με την παράδοση του Γένους και τα πνευματικά αποθέματά του. Ανάλογα θα δηλώσει και στον J. B. Georges Bory de saint Vincent:

«Πρώτα είμαι Έλληνας... γιατί γεννήθηκα σε αυτή την χώρα... Είμαι Έλληνας από πατέρα και μητέρα. Είμαι με την χάρη του Θεού που μού ανέθεσε την κυβέρνησιν αυτού του πτωχού λαού... Είμαι Έλληνας εκ γενετής, από καθαρή αγάπη, από αίσθημα, από καθήκον και από Θρησκεία».5

γ/ Η αποστασιοποίησή του από το Φράγκικο περιβάλλον της γενέτειράς του είναι τόσο εμφανής το 1815, ώστε να δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός του από τον Π. Χριστόπουλο ως «ταξικού αποστάτου». Δηλαδή ενώ ο Καποδίστριας έζησε και έδρασε σε ένα καθαρώς ευρωπαϊκό/Φραγκικό περιβάλλον, αποστασιοποιήθηκε πλήρως, διαπιστώνοντας τους τακτικούς και στρατηγικούς στόχους της Δύσεως σε βάρος των λαών της Ευρώπης και του Ελληνικού Έθνους.6

Παρατηρεί ο Καποδίστριας: «Η ενετική πολιτεία εκυβέρνα τας Ιονίους νήσους με το σύστημα της διαφθοράς. Οι αντιπρόσωποι εκλέγοντο εκ της κλάσεως (=τάξεως) των ευγενών αρχόντων ήτις ήτο η ευκαταφρονεστέρα και η μάλλον διεφθαρμένη δι’ ανηθικότητα και ελεεινότητα... Η πολιτεία της Βενετίας εφοβείτο το έξοχον της φυσικής μεγαλοφυΐας των Ελλήνων και επροσπάθει να το καταβάλη με την αμάθειαν».7

Δηλαδή, σε αντίθεση με τον Κοραή, χαρακτηρίζει τους δυτικούς διεφθαρμένους, ανήθικους και αμαθείς σε σύγκριση με τις ικανότητες και την μεγαλοφυΐα των Ελλήνων και την ανωτερότητα της Ελληνικής Παιδείας. Ήταν ευγενής την φύσιν, Ευρωπαίος στο πολιτικό πνεύμα αλλά Ελληνόψυχος Ρωμηός στην καρδιά! Συνδυασμός απρόσιτος για τον Κοραή!

δ/ Καταδικαστική για τον Καποδίστρια ήταν η απαγόρευση συμμετοχής των δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών στη μασονία και κάθε μυστική οργάνωση καθώς και η αντίθεσή του στην Γαλλική Επανάσταση (1789), και τις αντιχριστιανικές αρχές της. Ο Κυβερνήτης μεγαλωμένος με ορθόδοξες αρχές, γνώριζε ότι δεν γίνεται να υπηρετήσεις Πίστη και Πατρίδα μέσα από ασυμβίβαστες προς την Ορθοδοξία έννοιες (για αυτό το λόγο εξέδωσε και 2 εγκυκλίους κατά της μασονίας), με αποτέλεσμα να έλθει σε σύγκρουση με τις εγχώριες και ξένες δυνάμεις που ήθελαν εξευρωπαϊσμό της Ελλάδος, αποσυνδεδεμένης από την Ρωμηοσύνη καί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το κέντρο του Ελληνισμού.

ε/ Ο Καποδίστριας γνώριζε τις αρρώστιες της Ευρώπης, κάτι που θα το εκφράσει σαφέστερα και συχνότερα κατά την πολιτική του δράση στην Ελλάδα. Στο πρόσωπο του Μέττερνιχ αντιμετώπισε την μεσαιωνική Ευρωπαϊκή τυραννία, και προσπαθούσε να επιβιώσει. Στο πρόσωπο του Βοναπάρτη, φίλου και προστάτη του Κοραή, και της μετεπαναστατικής Γαλλίας, πολέμησε την αλλοτριωμένη δημοκρατία που ως αστισμός υποκατέστησε την κληρονομική ολιγαρχία με την οικονομική ανισότητα.

Αυτό εκφράζει το 1815: «έχομεν ήδη την απόδειξιν τούτου εις τας ταχείας επιτυχίας της κακοήθειας και της δολιότητος των Γάλλων. Δεν είναι είς μόνον ανήρ, τον οποίον η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να πολεμήσει. Είναι μια γενεά ανθρώπων χωρίς θρησκείαν, χωρίς τιμήν, χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχάς, μία γενεά την οποία πρέπει να τιμωρήσωμεν και να διορθώσωμεν».

Διατηρώντας την αρχαία Ελληνική αρετή που διατυπώνει ο Πλάτων στην Επινομίδα του [Επινομίς Χ (987 de)] «ό,τι περ αν Έλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται», προσέλαβε επιλεκτικά στοιχεία από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλ’ όχι την Ευρώπη στο σύνολό της.

στ/ Ο Καποδίστριας εξέφραζε δικαιολογημένως, φόβους λόγω των αυξανομένων ξένων επιδράσεων («Μας ξαναγυρίζουν τόσο αποξενωμένα από τα ήθη, την γλώσσα, την θρησκεία των πατέρων τους, ώστε, οποιεσδήποτε και αν είναι οι γνώσεις που απέκτησαν, δοκιμάζουν ακατανίκητες δυσκολίες στο να εγκλιματισθούν πάλι στην πατρίδα τους»).

Γι’ αυτό θα επιδιώξει, η νεολαία, που με την συνδρομή του σπούδαζε στην Ελβετία, «να σχηματισθή πρώτον ελληνιστί και όχι ελβετιστί ή γαλλιστί. Η Ελλάς πρέπει πρώτον να μορφώνη Ελληνικώς την απαλήν ψυχήν των τέκνων της. Η δε Ευρώπη να τελειοποιή ύστερον τους ήδη εσχηματισμένους νέους».

Η αιτία δηλώνεται στην επόμενη φράση: «Ούτω το Έθνος φυλάττει τον εθνικόν χαρακτήρα του, δεν νοθεύεται». 8

ζ/ Ο Καποδίστριας παρέλαβε ένα ανύπαρκτο ουσιαστικά κράτος, του οποίου οι πολίτες λιμοκτονούσαν και οι πολιτικές φατρίες ήσαν σε έξαψη. Αμέσως ανέδειξε ο Καποδίστριας τα προσόντα του: Επιεικής, φιλάνθρωπος, ολιγαρκής, εργατικός και αφιλοχρήματος. Με τον τρόπο αυτό, ικανοποιούσε το πλατωνικό ιδεώδες του «βασιλέα φιλοσόφου» ή και του «σοφού ηγεμόνα» κατά τους Στωϊκούς, ιδεώδη που αγνόησε ή απεσιώπησε ο Ελληνολάτρης Κοραής. Κατόρθωσε να καταστεί  αγαπητός στην πλατειά μάζα του λαού. Αυτή είναι η πεμπτουσία του πραγματικού και αγνού δημοκράτη και πιστού Χριστιανού. Να γίνει αγαπητός από τον δήμο (λαό), δίδοντας ζωντανό παράδειγμα συμπεριφοράς και όχι να εξαπατά τον λαόν με απραγματοποίητες υποσχέσεις, ως λαοπλάνος.

Δεν είναι μόνον ο καθιερωμένος κυριακάτικος εκκλησιασμός – άλλωστε μία Κυριακή του Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε στην είσοδο της εκκλησίας του Αγ. Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο – αλλά το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τις χήρες, τα ορφανά και τους λιμοκτονούντες πολίτες. Παραιτήθηκε από  την αποζημίωσή του υπέρ του δεινά λιμοκτονούντος πληθυσμού, εργάσθηκε παράλληλα για την παιδεία και την καταπολέμηση της ανέχειας του πληθυσμού. 

η/ Όταν ένας άνθρωπος πριν περίπου 200 χρόνια έφτασε στην Ελλάδα με πλήρη συνείδηση ότι πρέπει να χτιστεί ένα Έθνος από την αρχή εν μέσω ερειπίων και εξαθλιώσεως, ο κόσμος τον ακολούθησε όχι τόσο λόγω της απελπισίας, αλλά επειδή παρά τα 400 χρόνια δουλείας ο απλός λαός είχε και παραδόσεις και ιστορική μνήμη και αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα όραμα, μια σπίθα να ανάψει τα μισόσβηστα καντήλια στις καρδίες των ανθρώπων.

Αυτό το όραμα έδωσε ο Ιωάννης Καποδίστριας στην Ελλάδα. Δεν υποσχέθηκε, απλά θέλησε να κάνει πράξη τα αυτονόητα για την Πατρίδα του, να γίνει υπηρέτης του απλού και πονεμένου κόσμου, να στήσει ένα κράτος με συνέπεια πάνω στις επιταγές της Ορθοδοξίας που θα σέβεται τον κόπο και τον μόχθο των Ελλήνων και θα ενεργοποιήσει ξανά το φιλότιμο του λαού.

Ένας Κυβερνήτης αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους ανθρώπους, γιατί είχε κάνει ακριβώς ο ίδιος πράξη αυτά τα οποία είπε, και έδειξε την πραγματική του αγάπη για αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο Έθνος . Αυτή η μικρή μα και τόσο μεγάλη διαφορά των λόγων και των έργων είναι που τον κατέστησε  ένα πρότυπο Ορθόδοξου Εθνικού πολιτικού ηγέτου (Εθνάρχου).

θ/ Οραματιζόταν την ανασύσταση της Αυτοκρατορίας της νέας Ρώμης, της αναγεννήσεως της Ρωμηοσύνης, πράγμα αδιανόητο και απαράδεκτο για τον φραγκολάγνο Ελλαδίτη Κοραή.

Ήδη στο γνωστό υπόμνημα της 18ης Απριλίου 1819, φαίνεται η βούλησή του να θεμελιωθεί η φιλική Εταιρεία «ουχί επί της εθνότητος, αλλ’ επί της ευρείας και ζώσης Ορθοδόξου εκκλησίας».9

Τον Απρίλιο του 1828 μία ενέργειά του, φανερώνει το ενδιαφέρον του για Ρωμαίϊκη λύση του Ανατολικού ζητήματος. Υποβάλλει στον τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, που προέβλεπε την αναδιοργάνωση της Οθωμανικής Ρούμελης (της Βαλκανικής) σε Ομοσπονδία πέντε αυτόνομων κρατών (Ελλάδος, Ηπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας και Δακίας) με ελεύθερη πόλη την Κωνσταντινούπολη. Η προσπάθεια αυτή συνιστά οφθαλμοφανώς παραλλαγή του βαλκανικού σχεδίου του Ρήγα. Το Καποδιστριακό σχέδιο, βέβαια, απορρίφθηκε με την συνθήκη της Αδριανουπόλεως (14.9.1829)10, αλλά έγινε αργότερα το θεμέλιο της Ρωσοευρωπαϊκής και Αμερικανικής πολιτικής της «βαλκανοποιήσεως», ενώ ο Καποδίστριας εργαζόταν για την απελευθέρωση και προοδευτική ενοποίηση των Ευρωπαϊκών επαρχιών της Αυτοκρατορίας της «Νέας Ρώμης».

Έτσι κατανοείται και η μαρτυρία του Ν. Σπηλιάδη, για την επιθυμία του Καποδίστρια να επιτύχει την ίδρυση της «Νεορωμαϊκής Αυτοκρατορίας», δηλαδή ανάσταση της αυτοκρατορίας «Νέας Ρώμης» / του «Βυζαντίου».11

Ο Ρωμηός Ι. Καποδίστριας έσπευδε να επιτύχει λύση μέσα στο πνεύμα της ιστορικοκανονικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας, που διαφοροποιούταν διαμετρικά από τα σχέδια της Ευρώπης για την Ορθόδοξη Ανατολή. Και μόνο η ενέργειά του αυτή,  είναι ικανή να δείξει την αληθινή φύση του αγνού ευρωπαϊσμού του. Ο κυβερνήτης  εχάρασσε για το Ελληνικό Έθνος μια προοπτική που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα και τα σχέδια των Δυτικών κυβερνήσεων  για την μόλις απελευθερωμένη Ελλάδα, την οποίαν ήθελαν να κάνουν προτεκτοράτο τους.

ι/ Ήταν κατά την σκέψη αγνός Ευρωπαϊστής, μιας Ευρώπης ελεύθερων, ακηδεμόνευτων και ιστορικώς υπαρκτών Εθνών, αλλά κατά την καρδιάν γνήσιος Ρωμηός, οραματιστής μιας αναγεννημένης και κυρίαρχης Ρωμηοσύνης.

Πολλοί προσπάθησαν να προσεταιριστούν το όνομα του Καποδίστρια ως «Ευρωπαϊστή», «Αδέσμευτου απ’ την Πίστη», «Προοδευτικού», «Τέκτονος», κ.α.12 Ένεκα τούτου, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι «ο φιλελευθερισμός» του Καποδίστρια «είχε πατρίδα την Αγγλία» και ότι επεδίωκε «να μεταβάλη πρώτα απ’ όλα τους Ρωμιούς σε Έλληνες Πολίτες» και «να ενώση την Ελλάδα με την Ευρώπη – όχι να την επιστρέψη στο Βυζάντιο». Τα γεγονότα όμως και τα έγγραφα στοιχεία αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετον.

Ο Καποδίστριας ήταν πάνω απ’ όλα Ρωμηός. Όσον αφορά την λεγομένη Μασονική του ιδιότητα, την απάντηση δίδουν οι δύο εγκύκλιοι που εδημοσίευσε κατά της Μασονίας (2953/8 Ιουνίου 1828 και 4286/22 Αυγούστου 1831) και οι επιστολές του προς τον Έλληνα πρέσβυ στην Γαλλία Σούτσον για την συνωμοσία που εξυφαίνετο εναντίον του από τις αρχές της  Μασονοκρατούμενης Γαλλικής Επαναστάσεως.

Πιθανόν σήμερα κάποιοι πνευματικοί απόγονοι αυτών που τον δολοφόνησαν, να θέλουν να τον προβάλουν ως δικό τους άνθρωπο, λόγω της διαχρονικής, πολύπλευρης και άσβεστης λάμψεως της προσωπικότητός του. Ας είναι. Η Ιστορία θα τους διαψεύδει...

2ο/. Σε αντίθεση με τον Ελληνόψυχο Εθνάρχη Καποδίστρια, ο Γαλλόδουλος «φωταδιστής» Αδαμάντιος Κοραής, επρέσβευε τις ξενόφερτες απατηλές ιδέες περί ισότητος, αδελφοσύνης και διεθνιστικής ελευθερίας, επολέμησε όσα και ό,τι ακριβώς αντιπροσώπευαν τα ιστορικά ονόματα Ρωμηός και Ρωμηοσύνη, και συνηγορούσε ή υπερθεμάτιζε οποιαδήποτε  παραχάραξη/κιβδηλία της ελληνικής ιστορίας, που διατύπωναν αθεϊστές, τέκτονες, προτεστάντες, παπικοί, υλιστές, και άλλοι ανθέλληνες μισέλληνες, πολέμιοι της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Αναλυτικώτερα:

α/ Ήταν δημιουργός μιας τεχνητής γλώσσας, της καθαρεύουσας, με καταστρεπτικές συνέπειες για την πνευματική εξέλιξη του Νέου Ελληνισμού. (Oι «προοδευτικοί διανοούμενοι» αποσιωπούν μεθοδικά – ή μήπως αγνοούν; – ότι δημοτικιστές ήταν οι κατασυκοφαντημένοι αντίπαλοι του «προοδευτικού» Kοραή, οι «Kολλυβάδες». Aυτοί – με κορυφαίο τον Nικόδημο Aγιορείτη – έγραφαν και κήρυτταν στη ζωντανή λαϊκή γλώσσα της εποχής τους, επιτελώντας ταυτόχρονα τεράστιο μεταφραστικό έργο – μετέφεραν σε χυμώδη δημοτική κορυφαία πατερικά έργα και θρησκευτικά βιβλία της εποχής, μεγάλης λαϊκής κυκλοφορίας). Όμως η ιδεολογία τού Κοραή  επεκράτησε λόγω της ξενολαγνείας, και του μιμητισμού. Και ως σήμερα δημιουργεί προβλήματα.

β/ Λόγω του συμβιβαστικού (ή δουλοπρεπούς;) χαρακτήρα της ιδεολογίας του, δεν ήθελε την Ελληνική Επανάσταση. Ήταν εκφραστής ουτοπικών θέσεων σχετικά με την πνευματική προκοπή των Ελλήνων ως προϋποθέσεως για τον Εθνικό ξεσηκωμό. Συνδύαζε την έναρξη της Επαναστάσεως με την απόλυτη εξάρτηση, βοήθεια και προστασία από τους ξένους (κυρίως της Γαλλίας).

Ο Αδ. Κοραής δεν εδικαιούτο να ομιλεί για την Εθνικήν Επανάσταση του 1821 προ της εκρήξεως διότι, «δεν έδωσε τη ζωούλα του» για την επανάσταση (πέθανε 85 ετών στο Παρίσι), απαξίωσε να επισκεφτεί την Ελλάδα για λόγους μικροπολιτικής αντιθέσεως κυρίως προς τον Ι. Καποδίστρια (στην δολοφονία του οποίου ως ηθικός αυτουργός τα μέγιστα συνετέλεσε). Ανήκε στην ομάδα εκείνων που αντετίθεντο στην Επανάσταση με την απαράδεκτη και οφιούχο δικαιολογία, ότι την θεωρούσε άκαιρη, καθώς οι Έλληνες δεν είχαν μορφωθεί ακόμη αρκετά!!! (Προφανώς από τους «φωτισμένους» αντιχριστιανούς της Δύσεως και τους Ελληνόφωνους μαθητές τους).

γ/ Ήταν ο θεωρητικός των κάθε είδους κοινωνικοπολιτικών και πνευματικών συμβιβασμών, που συνετέλεσαν στην ανάσχεση της ομαλής προόδου και μεταβατικής περιόδου της ελληνικής κοινωνίας.

δ/ Δεν πίστευε στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού ούτε στις παραδόσεις και τα πνευματικά αποθέματα του Έθνους, ισχυριζόμενος ότι η συνέχεια του Έθνους, είχε διακοπεί από την Ρωμαϊκή κυριαρχία της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας. Φρονούσε ότι η ανάσταση του Έθνους, θα έλθει μόνον με την βοήθεια των φωτισμένων Εθνών της Ευρώπης.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβουμε πως, σε μια χώρα της οποίας η πλειοψηφία των ομοεθνών της ακόμα ζούσαν υποδουλωμένοι, μια τέτοια παραχάραξη της Ιστορίας δημιουργούσε σοβαρούς εθνικούς κινδύνους. Και πώς να μην δημιουργούσε, αφού ο Κοραής είχε εργαστεί για την αποδοχή μιας τέτοιας θεωρήσεως προσπαθώντας να «φωτίσει» τους Έλληνες Ρωμηούς με λόγια όπως:

«το έθνος είναι πτώμα σπαραττόμενο από κόρακας. Απέθανεν η πατρίς.... αφ’ ότου μας επάτησεν ο Φίλιππος έως το 1453». [«Στοχασμοί Κρίτωνος» σ. 5].

Κατά τον Κοραή λοιπόν, και την Γαλλική/Φραγκική του "παιδεία", ο Φίλιππος και ο μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνες, αλλά ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ που "πάτησαν" την Ελλάδα.

Σύμφωνα με τον Π. Καρολίδη, επιμελητή της "Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους" του (Εθνικού μας Ιστορικού)  Παπαρρηγόπουλου:

"αι τοιαύται γελοιωδώς παράδοξοι δοξασίαι, προϊόντα αμαθείας και ακρισίας, είχον και την πολιτικήν αυτών ροπήν επί μερίδα λογίων κηρυττόντων ότι των νυν Ελλήνων αι πολιτικαί ροπαί και τάσεις και εθνικαί ιδέαι πρέπει να μη υπερβαίνωσιν τα όρια της αρχαίας Ελλάδος".

Ο Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός, ιδεολογικός οπαδός του Κοραή, ισχυριζόταν το 1841 ότι Ελλάδα είναι μόνο το ελληνικό κράτος (του 1830). Όσοι άλλοι το πατούν ή το πάτησαν είναι ξένοι. Άρα ο Φίλιππος, ο νικητής των Ελλήνων στη Χαιρώνεια, ήταν ξένος και ο διανοούμενος θεωρεί πως ο Φίλιππος «έπραξεν άλλον της νίκης εκείνης ολεθριώτερον, εγέννησεν τον Αλέξανδρον».(!!!).

Ποίοι έλεγαν αυτά τα μισελληνικά και ανιστόρητα; Όχι οι Οθωμανοί ή εχθροί των Ελλήνων εκείνης της περιόδου, αλλά ο Κοραής και οι οπαδοί του!!!

Το να ευρίσκεται λοιπόν σήμερον, το άγαλμα του Κοραή εντός του  Ελλαδικού χώρου και μάλιστα έμπροσθεν των προπυλαίων του Εθνικού Πανεπιστημίου Αθηνών, συνιστά ή όχι Εθνική παραφροσύνη και αισχύνη;

ε/ Ο Κοραής ήταν ο βασικός εισηγητής φράγκικων, αντιχριστιανικών και ανθελληνικών αντιλήψεων που υπονόμευσαν την Ορθοδοξία και τις αυθεντικές λαϊκές παραδόσεις. Αντί να αποστασιοποιηθεί από το Φράγκικο περιβάλλον που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο εξωτερικό, αφομοιώθηκε με απίστευτη ταχύτητα και ευκολία. Αλλοτριώθηκε πλήρως. Έγινε ένας Φραγκοφορεμένος και Φραγκολάγνος Γαλλόδουλος.

Τα λόγια αληθείας που είχε διατυπώσει ο Καποδίστριας, για τους σκοταδιστές φίλους τού Κοραή και τον Γαλλικό όχλο («…Είναι μια γενεά ανθρώπων χωρίς θρησκείαν, χωρίς τιμήν, χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχάς, μία γενεά την οποία πρέπει να τιμωρήσωμεν και να διορθώσωμεν…»), αφηνίασαν τον Κοραή και το Σύστημα. Έτσι αμφότεροι (Κοραής-Διοικούσα  Αρχή του Συστήματος), απεφάσισαν να εξοντώσουν τον Καποδίστρια, εκτοξεύοντες απίστευτες και ψευδέστατες κατηγορίες εναντίον του όπως: Αντιδημοκράτης, Ρωσόφιλος, τύραννος,κλπ.

στ/ Ο φυγοπτόλεμος/απόλεμος Κοραής, ήταν αυτόπτης μάρτυς στα τραγικά γεγονότα προ και μετά την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση. Έζησε τις φρικαλεότητες του κατευθυνόμενου Γαλλικού όχλου, τις αθρωποσφαγές αθώων, τους αποκεφαλισμούς πολιτών, τις λεηλασίες των απελευθερωθέντων ποινικών καταδίκων, τους διωγμούς και δημόσιους εξευτελισμούς κατά των παπικών κληρικών, την απαγόρευση πάσης χριστιανικής δραστηριότητος, τον σοδομισμόν του σκοταίου Γαλλικού όχλου, τις εκτελέσεις επιστημόνων από τις ορδές του άθεου μασόνου Ροβεσπιέρου, τις αλληλοκατηγορίες και αλληλοεξοντώσεις των πρωταγωνιστών της Επαναστάσεως, την εγκαινίαση της Λογικής ως νέας θρησκείας και εορτασμόν της  λατρευτικώς, εντός των βεβηλωθέντων παπικών θρησκευτικών χώρων και τόσα άλλα καταγεγραμμένα κακουργήματα. Εν τούτοις ο Κοραής, ζώντας σχεδόν σ’ όλη την ζωή του, εκτός Ελλάδος, σ’ ένα καθαρώς ευρωπαϊκό/Φραγκικό περιβάλλον, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς των αιματηρών γεγονότων της Γαλλικής Επαναστάσεως, καίτοι αυτοαπεκαλείτο «φωτισμένος»:

-Δεν διεπίστωσε ούτε κατέγραψε τίποτε το επιλήψιμο από τους αιματορρόφους πρωταγωνιστές του 1789 και φυσικά δεν κατεδίκασε κανένα από τα διαπραχθέντα εγκλήματα.

-Δεν ανεκάλυψε κάτι αρνητικό στις χιλιάδες των σελίδων που ανέγνωσε στα θεολογικά, φιλοσοφικά και ιστορικά κείμενα, προτεσταντών και παπικών.

-Δεν αντελήφθη κάτι το ύποπτο ή αντιχριστιανικό να διενεργείται από τους πολυπληθείς προτεστάντες και παπικούς αξιωματούχους και φίλους του ανά την Ευρώπη.

-Δεν διέβλεψε τους τακτικούς και στρατηγικούς στόχους της Δύσεως, κάτι που να τεκταίνεται σε βάρος των λαών της Ευρώπης και του ελληνικού Έθνους.

Ο «ανθρωπιστής», ο υποτιθέμενος υπερασπιστής  της ανεξιθρησκείας, και «φωτισμένος» νους Κοραής, ΔΕΝ ανέφερε ποτέ και τίποτε απ’ όλα αυτά τα κακουργήματα, μνημεία απανθρωπισμού, απολυταρχίας, τρομοκρατίας, μισαλλοδοξίας, ταξικής γενοκτονίας που διεπράχθησαν στην Γαλλία το 1789!

Δεν διεπίστωσε και συνεπώς δεν κατέγραψε κάτι το επιλήψημο  ή αντιχριστιανικό αναφορικώς με τον προτεσταντισμό και παπισμό. Ανεκάλυπτε όμως μελανά σημεία στην θεολογία της ορθοδοξίας και συνέτασσε κείμενα μόνον κατά Ορθοδόξων ιερέων και των ιερών μας παραδόσεων! 

Όχι μόνον δεν ανέφερε τίποτε κατά του Προτεσταντισμού και Παπισμού, όχι μόνον δεν κατεδίκασε την αιματοσφαγή κοινωνική «αλλαγή» του 1789, αλλά υπεραμύνθηκε όλων των παραπάνω, σιωπηρώς και βρονταίως, χωρίς ποτέ να αναφερθεί στην ταυτότητα των αρχιεπαναστατών ούτε στην αλλοδοξία των οργανωτών, υποκινητών, των αλλοεθνών αποβρασμάτων της Γαλλικής κοινωνίας.

Γιατί ενήργησε κατ’ αυτόν τον τρόπον ο Κοραής;

         Απλούστατα διότι:

-  Ήταν βαθύτατα επηρρεασμένος από τις προτεσταντικές θρησκευτικές αντιλήψεις της Δύσεως, μυημένος και πιστός στις αρχές των πρωταγωνιστών / «Διαφωτιστών» εκείνης της αλήστου μνήμης ανθρωποσφαγής που οι ίδιοι ονόμασαν Γαλλική Επανάσταση.

-  Ήταν θιασώτης και υπερασπιστής των πολιτικών ιδεών που προέκυψαν ως δόγματα από την Επανάσταση του 1789, τις οποίες οι μεταγενέστεροι εχαρακτήρισαν «Μεγάλη Κοινωνική Αλλαγή» και συνόψισαν σε πολιτικό Σύστημα που  ονόμασαν ψευδεπιγράφως, Αστική ή Κοινοβουλευτική….Δημοκρατία!!!!!

ζ/ Ο µετέπειτα πράκτορας του Ναπολέοντος, Κοραής, αφού από νέος, ζώντας στην Ολλανδία, απέβαλε κάθε ένδυµα ορθοδοξίας από την προσωπική του ζωή, καταργώντας τον τακτικό Κυριακάτικο εκκλησιασµο του, την νηστεία του, την εν γένει πνευµατική του ζωή και συναναστρεφόµενος κυρίως µε Προτεσταντες, κατέληξε –παρά την πολύπλευρη µόρφωσή του– πνευµατικό ναυάγιο και, όπως ήταν αναµενόµενο, ένας φυ­σιω­µέ­νος διαφηµιστής του “Διαφωτισµού”, µε αποτέλεσµα να καταδικάσει επί διακόσια χρόνια –μαζί µε τους διαχρονικούς οµοιδεάτες του – τον Ελληνισµο σε δουλικό  και αδιάκριτο μιμητισμό της Δύσεως.

Ο Κοραής, κυρίως, είναι εκείνος που για πρώτη φορά στην µακραίωνα ιστορία του Ελληνισµού, έκαµε τον Έλληνα να ντρεπεται και να νοιώθει κοµπλεξικός για την καταγωγή του και να αλλοιθωρίζει προς τους Ευρωπαίους σαν φτωχός συγγενής, ικέτης, αγροίκος και αμαθής! Αυτή την ντροπή δεν κατορθώσαμε σαν Έθνος να την αποβάλλουμε μέχρι σήμερα.

Για την αποβολή αυτής της ντροπής που επισκιάζει το ένδοξο Έθνος μας, εργάζονται νυχθημερόν οι αφανείς εργάτες της Ρωμηοσύνης!

η/  Ο Κοραής Δεν ήταν ορθόδοξος ούτε καν Χριστιανός. Ήταν κατ’ όνομα μόνον Χριστιανός. Μελέτησε την Αγία Γραφή και κατέληξε στο αλαζονικό συμπέρασμα «να μένη πάντοτε εις τας σταθεράς και αμετακινήτους αρχάς της χριστιανικής πίστεως υπηγορευμένες από τον ορθόν λόγον και σφραγισθείσας από την αποκαλυφθείσαν θρησκείαν, και ο κόσμος όλος ήθελε κρίνει το εναντίον», χωρίς ποτέ να αποδεχθεί την Πατερική γραμματεία την οποίαν χρησιμοποιούσε επιλεκτικώς, χωρίς ποτέ να ομολογήσει ότι ο Τριαδικός θεός της Ορθοδόξου Πίστεως είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Πάντοτε επεκαλείτο αορίστως την αλήθειαν της Αγίας Γραφής, κατά την δική του ερμηνεία. Όπως ακριβώς έκαναν και κάνουν σήμερα οι προτεστάντες και οι Παπικοί!

Korais was a Greek Orthodox in name only. In reality he was a fierce critic of the Ecumenical Patriarch of Constantinople, considering it as a useful tool in the hands of the Ottomans against the Greek independence. So, later, he was one of the supporters of the new established Church of Greece.

He was also critic of the monasticism, the ignorance of the clergy, and practices like that of "Holy Fire". He was a supporter of religious freedom, empiricism, rationalism and tolerance. He set himself in opposition to the metaphysical ideals of Greek custom and sought to mould Greek Orthodoxy towards a more syncretic religious basis, in order to bring it under the auspices of liberal thought and government.13

θ/  Μετεστράφη, αιφνιδίως και κατ’ άλλους εξ αρχής, κατά του Καποδίστρια:

1// Επηρεασθείς από τις αθεϊστικές διαδρομές που ακολούθησε, τις  αντιχριστιανικές ιδέες των μεντόρων του που ασπάσθηκε, τις δημοκρατικές και τις υποτιθέμενες φιλελεύθερες αρχές της γαλλικής επαναστάσεως, σε αντίθεση με τον, κατά τον ίδιον, ολοένα και πιο συγκεντρωτικό τρόπο διακυβερνήσεως του Καποδίστρια.

2// Επειδή γινόταν αποκλειστικά δέκτης των επικριτικών και δυσφημιστικών μηνυμάτων και πληροφοριών που έφταναν από την Ελλάδα (διά αλληλογραφίας, επισκέψεων και εφημερίδων, όπως ο Απόλλων,  που έφταναν σε αυτόν). Επικριτικών και συκοφαντικών από ομοϊδεάτες του Κοραή και εχθρούς του λαοπρόβλητου ηγέτη των οποίων τα άνομα προνόμια αφαίρεσε.

3// Επειδή η υπόθεση της Χίου και των Χίων, συμπατριωτών του, δεν επιλυόταν από τον Κυβερνήτη.

4// Επηρεασθείς από τις  πολιτικές εξελίξεις στην Γαλλία την ίδια περίοδο (τον Ιούλιο του 1830 ανατρέπεται το -μισητό για τον Κοραή- καθεστώς των Βουρβώνων και ανεβαίνει στο θρόνο ο Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης).14

Η απόφαση του Κοραή να στραφεί κατά του Εθνικού κυβερνήτου, ενίσχυσε το κύρος του αντικυβερνητικού αγώνα και τον πλούτισε με νέα ορθολογικά και προπαγανδιστικά επιχειρήματα, όπως περί συντάγματος (ενώ δεν υπήρχε ακόμη οργανωμένο κράτος), πολιτικών κομμάτων (ενώ η χώρα ελυμαίνετο από φατρίες κοτζαμπάσηδων και ανταγωνιστών τους) και ατομικών ελευθεριών (ενώ οι χήρες και τα ορφανά των αγωνιστών του 1821 περιεφέροντο χωρίς τροφή και ιδιόκτητον περιουσία ανά τας ρύμας, τας οδούς και τας πεδιάδας, προς αναζήτηση τροφής).

Παράλληλα, ο Κοραής έφερε, νέους οπαδούς στην αντιπολίτευση, κυρίως Ευρωλάγνους Ελλαδίτες της διασποράς οπαδούς του Γαλλικού Διαφωτισμού, ενώ εξασφάλισε πρόσβαση σε πολιτικούς κύκλους του Παρισιού, για να στραφεί η γαλλική κοινή γνώμη κατά του Κυβερνήτη.

«Οπωσδήποτε, η πληροφόρηση του Κοραή για τα ελληνικά πράγματα ήταν μονομερής. Ωστόσο κι αν ακόμη είχε τη δυνατότητα σφαιρικότερης ενημέρωσης, η σύγκρουση με τον Καποδίστρια δύσκολα θα αποφευγόταν».15

ι/ Κατηγορούσε συνεχώς την Διοίκηση της Ορθόδοξης εκκλησίας αποφεύγων συστηματικώς να αναφέρει τα πάθη και τα εγκλήματα των ιερέων και της διοικήσεως των ετερόδοξων «Χριστιανικών» ομολογιών. Έλεγε: «Η Εκκλησία αν και είναι έργο αυτού του Θεού, τοσούτον εφθάρη κατά την εξωτερικήν εμφάνιση ώστε η σημερινή θρησκεία δεν είναι πλέον η αυτή και απαράλλακτος θρησκεία, καθώς εξήλθεν από τας χείρας του Ιησού.». Ο Κοραής έγραψε και λόγους έναντι διάφορων κληρικών και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ελέγχοντάς τους, ως…άλλος «ιερός Χρυσόστομος» και «Μέγας Βασίλειος».

Έγραψε ειδικό βιβλίο για τον κλήρο που τιτλοφορείται «Συνέκδημος Ιερατικός» και εκδόθηκε το 1831, δηλ. 10 χρόνια από τον απαγχονισμό του πατριάρχου Γρηγορίου. Σύμβουλος κατά την συγγραφή του βιβλίου ήταν ένας φίλος του προτεστάντης πάστορας. Το βιβλίο του αυτό επικρίθηκε από τους εκκλησιαστικούς κύκλους. Παρά ταύτα, και παρά την αξίωση εκ μέρους κάποιων, να κατακριθεί και αφορισθεί σαν μη ορθόδοξος στις απόψεις του περί κλήρου, ο Πατριάρχης Κωνστάντιος  Α΄ (1830-1834) όχι μόνο δεν συμφώνησε μαζί τους αλλά και επέτρεψε να του γίνει το μνημόσυνο στην Πόλη, χαρακτηρίσας τα όποια λάθη του Κοραή, ως γενόμενα εξ αγνοίας, σε πείσμα εκείνων που τον κατηγορούσαν για αποστασία και απογαλακτισμό από την Ορθόδοξη Εκκλησία. (Βλέπε Ε. Γ. Παντελάκη, άρθρον Κοραής εν Μ.Ε.Ε τομ. 14, σελ. 863).

ια/ Προπαγάνδιζε με οφιώδη μέθοδο, την Ένωση των Εκκλησιών (Οικουμενισμός) αντί να την αποκλείει λόγω της διαχρονικής αμετανοησίας και εωσφορικής αλαζονείας των ετεροδόξων αυτοαποκαλούμενων χριστιανικών ομολογιών. Με το πρόσχημα της «ανεξιθρησκίας» και της Χριστιανικής αγάπης  έγραφε «δεν είναι άλλο τι εναντιώτερο εις την χριστιανική πραότητα παρά το άλογον μίσος, με το οποίον όλες σχεδόν οι χριστιανικές εκκλησίες κατεδίωξαν και κατεδιώκουσιν έτι εις τίνα μέρη της Ευρώπης τους ταλαίπωρους Ιουδαίους. Και συνεχίζει ως ο φρόνιμος όφις:

«…Γιατί; Διότι οι πρόγονοί των σταύρωσαν τον πράον και φιλάνθρωπον Ιησού, όστις και παρεδίδων το πνεύμα του επάνω εις τον σταυρόν παρεκάλει τον Πατέρα να συγχωρήση τους σταυρωτές» και συνεχίζει «Ημείς οπαδοί της αληθινής θρησκείας του πραότατου Ιησού, την αυτή πραόττητα χρωστούμεν να δείξουμε εις όλας τις άλλες θρησκείες και εις αυτόν ακόμη την θρησκεία των τυρράνων μας, αν ημερωθώσι και συνυποταχθώσι εις τους αυτούς νόμους με ημάς».

ιβ/  Ήταν αντιχριστιανός, χλευαστής της Ορθοδοξίας, αν όχι άθεος παρά τον ισχυρισμόν κάποιων υποστηρικτών του ότι διάφορα κείμενά του αποδεικνύουν το αντίθετο (τα έγραφε για παραπλάνηση και να ρίπτει «στάκτην» στα μάτια των επικριτών του), και ότι τον φωτισμό τον κατανοούσε μόνο υπό το γλυκό φως του Ευαγγελίου του Χριστού τον οποίον βεβαίως δεν θεωρούσε Θεάνθρωπον αλλά ένα μεγάλον Μύστη (μήπως ούτε και Μύστην αλλά έναν κοινόν θνητόν ηθικολόγον;).16

Σε ένα κείµενό του ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, αναφέρεται στο θέμα της νηστείας. Πρόκειται για µία επικριτική Επιστολή του αγίου προς τον Αδαµάντιον Κοραή, ο οποίος εχλεύαζε την νηστεία της Εκκλησίας µας, επιστρατεύοντας Λουθηρανικές “εξυπνάδες”!17

Αποσπάσµατα της Επιστολής του αγίου Αθανασίου του Παρίου για την Νηστεία αναφέρει στο βιβλίου του «Περίοδος Τριωδίου», ο νεώτερος Διδάσκαλος του Γένους µας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γράφων ότι η επιστολή απευθύνεται σε κάποιον ιατρό, χωρίς να αναφέρει το όνοµα του ιατρού, δηλαδή του Κοραή. Δεν γνωρίζουµε, όμως, αν σκοπίµως απέκρυψε το όνοµα του Κοραή ή αν είχε αντλήσει τις πληροφορίες της Επιστολής από άλλη πηγή και όχι από αυτό το ίδιο το κείµενό της.18

ιγ. Ο Κοραής όπως και άλλοι «διαφωτιστές», υποδέχτηκε με ανακούφιση την εκτέλεση του Πατριάρχη εξαιτίας φημών που υπήρχαν για σχέδιο εξόντωσής τους από την Εκκλησία και της πολιτικής αναγνωρίσεως της οθωμανικής νομιμότητας που κατά τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς τους, ακολουθούσε η Εκκλησία.19

Για τους παραπάνω βασικώτερους λόγους, ο δούλος των «Φωτισμένων»/Εωσφορισμένων σκοταδιστών της Ευρώπης, ο Ευρωπαϊστής Κοραής μισούσε αυτοβούλως (ή μήπως κατ’ εντολήν;) τον Έλληνα Ρωμηό, τον μάρτυρα της Ρωμηοσύνης, Ι. Καποδίστρια.

Είναι λοιπόν απορίας άξιο, πώς ο Κοραής προβάλλεται σήμερα ως «μέγας Διδάσκαλος του Γένους», ευεργέτης τής Ελλάδος, κλπ! Εκτός και αν οι τιμώντες, όπως πράγματι συμβαίνει,  είναι το ίδιο Ευρωλάγνοι, δυτικόφρονες και «φωτισμένοι» όπως αυτός, απογαλακτισμένοι από την μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία, και αποκεκομμένοι από την ανωτερότητα της Ρωμηοσύνης και το διαχρονικόν φως τής Ελληνικής μας παραδόσεως.

Συνεχίζεται

---

1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.

Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».

Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».

Οι Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.         

2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.

3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr /2004/04_07_01.htm

2. GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004

3. H Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης, Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ. Eρευνών, ένθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.

4. Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, «Έλληνες και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278

5. Σερ Έντουϊν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».

4 Γ. Πρωτοψάλτη Ο Καποδίστριας ως Θρησκευτική προσωπικότης, ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, αρ 248 Δεκέμβριος 1976 σ. 4.

5 Απ. Ε. Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. Η΄: Ιωάννης Καποδίστριας ή Η επώδυνη Γένεση του Νεοελληνικού Κράτους, Θεσσαλονίκη 1988, σ. 407.---- Για την Θρησκευτικότητα και την Ευσέβια του Καποδίστρια βλ. Ελ. Ε. Κούκκου, «Ιωάννης Καποδίστριας. Ο άνθρωπος. Ο αγωνιστής», Αθήναι 1962. Επίσης: Γ. Δ. Μεταλλινού, Ιωάννης Καποδίστριας ο πολιτικός-Μάρτυρας της Ρωμηοσύνης Αθήνα 1992.

6 Παν. Φ. Χριστόπουλου, «Σπηλιάδης και Καποδίστριας», Αθήναι 1979. 

7 Κ. Δαφνή Ιστορικά κείμενα, Αρχείο Ιωάννου Καποδίστρια, τομ β’, Κέρκυρα 1978.

8 Απ. Ε. Βακαλόπουλου Ιστορία του Νέου Ελληνισμού οπ. π. σελ. 188. (Επιστολή Γεώργιου Τυπάλδου 6/18 Αυγούστου 1827).

9 Χρυσ. Παπαδόπουλου, Η εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και η Μεγάλη επανάστασις του 1821., ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑ (1950) σ. 316.

10 M.S. Anderson, The Eastern Question, London 1966 σελ. 71.

11 Ανέκδοτη Μαρτυρία, που ανακοινώθηκε σε σχετικό με τον Καποδίστρια συμπόσιο από τον κ. Παν. Χριστόπουλο.

13 Adamantios Korais - Wikiwand,www.wikiwand.com/ en/Adamantios _ Korais.

14 Δασκαλάκης, Απόστολος (1965). Ο Αδαμάντιος Κοραής και η ελευθερία των Ελλήνων. Αθήνα. σελίδες 552–558.

15 Λούκος, Χρήστος (2003). «Ο Κυβερνήτης Καποδίστριας. Πολιτικό έργο,συναίνεση και αντιδράσεις». Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770–2000. 3ος τόμος, Η Ελληνική Επανάσταση, 1821–1832. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, σελ. 185–216.

16 Ιδού τι λέει: «Οσάκις μου εδόθη αφορμή να λαλήσω περί θρησκείας, τας μεν εις αυτήν προσκολληθείσας από απαιδεύτους δεισιδαιμονίας εξέρυξα , ουδέ θέλω παύσει εκσυρίττω. Περί αυτής δε ελάλησα πάντοτε με το προς αυτήν χρεωστούμενον σέβας. Όχι μόνον, διότι και πραγματικώς την πιστεύω…, αλλά και διότι, εάν κατά δυστυχίαν δεν την επίστευον, ήθελεν όμως είσθαι καθαρά μανία να πολεμώ φανερά ολάκερου Έθνους δόγμα. Εις ποίον σκοπόν αποβλέπων;… να καταστήσω παντάπασιν άθρησκους τους ομογενείς μου;… Και τίς ωφέλεια, ή ποία τιμή ήθελε εκ της τοιαύτης ασέβειας προξενηθήν εις εμέ;» (Επιστ. προς Ιάκ. Ρώταν)

17 «Ἀνέγνων σου τὴν πρὸς τὸν Πρωτοψάλτην, σοφώτατε ἰατρῶν, ἐν ᾗ δηλαδή, καὶ αὐτὸν πως ἐµέµφου, ὅτι τὰ µὲν ὠὰ τὴν τορινὴν ἀπορροφᾶ, τῆς δὲ µητρὸς αὐτῶν δέδοικεν ἅψασθαι, καὶ ὡς λύπῃ σου τιτρώσκεται ἡ καρδία ἐπὶ τῇ τῶν σῶν ὁµογενῶν ἀµαθείᾳ πρὸς αὐτὸν ἐδήλους, τῶν αὐτόθι ποτὲ τριβαρβάρων, τοῖς ἡµετέροις τὸ τήµερον ἀνθούντων καλοῖς· ἀλλά γάρ, εἴπερ οἱ κατάπτυστοι παπολάτραι, καὶ οἱ ψευδώ­νυµοι (σελ. 399) εὐαγγελικοί, καὶ πρὸς τὸ χεῖρον ῥιφορµάτοι, οἱ τῷ φωτὶ τοῦ ἑαυτῶν πυρός, κατὰ τὸν προφήτην, καὶ τῇ φλογὶ ἧ ἐξέκαυσαν πορεύεσθαι ἐγνω­κότες, εἰ φηµὶ οἱ προφανεῖς ἐχθροὶ ἡµῶν ἦσαν, καθάπερ δὲ καὶ εἰσίν, οἱ διὰ ταῦτα ἡµῶν καταγελῶντες, κατεγελάσαµεν ἂν καὶ ἡµᾶς αὐτῶν ἐκ τοῦ ἴσου, µᾶλλον δὲ ἠλεήσαµεν ἂν αὐτοὺς τῆς ἀνοίας, καὶ τῆς περὶ τὰ καλὰ τυφλότητος, καὶ σκαιότητος· οἳ πρᾶγµα καλὸν ὁπωσοῦν παρὰ φαῦλον τιθέµενοι διασύρουσι, µὴ εἰδότες, µηδὲ εἰδέναι βουλόµενοι οἱ ὅντως κοιλιολάτραι, ὅτι κατὰ τοὺς θεόφρονας διδασκάλους, καὶ ἡ τινῶν βρωµάτων ἀποχὴ νηστεία ἐστι·

….νῦν δὲ σὺ ἄνθρωπε ἰσόψυχε, σὺ γένος µου, σὺ γνωστέ µου, σύ ὁ γραικὸς κατά τῶν σῶν γραικῶν, ὡς δῆ­θεν ἐκείνων µὴ ἀρκούντων, τὸν ἄδικον τοῦτον προσεπάγεις ὀνειδισµόν, δαιµο­νιώδη καλῶν τὴν τοιάνδε τῶν κρεῶν ἀποχήν, ὡς ἐκ τοῦ Παύλου δῆθεν τὰς ἀφορµὰς λαβών· καὶ εἰ µὲν χθιζή τις ἦν αὕτη συνήθεια, καὶ παρὰ τινων τῶν πνεύµασι πλάνης φεροµένων εἰσενεχθεῖσα, εἰκότως ἂν οἱ φρενῶν εὖ ἔχοντες ὡς εὔλογόν τι νεω­τέρισµα, καὶ πλάνης ἐφεύρηµα, ταύτην ἐξουθένησαν καὶ ἀπέπτυσαν· νῦν δὲ καὶ τὴν ἀρχαιότητα οἱονεὶ πολιὰν προβάλλεται (χιλιοετὴς γὰρ καὶ ἐπέκεινα οὖσα εὑρίσκεται) καὶ ἐξ εὐχῆς πρὸς τὸν θεόν βασιλικῆς τὴν ἀρχὴν ἐσχηκέναι, παρὰ τῷ Ξανθοπούλῳ ἱστόρηται·. Οἱ παλαιοὶ µόνην τὴν κεντρόµολον τῶν σωµάτων ἐγίνωσκον δύναµιν· ὁ δὲ σὸς Νεύθων, καὶ τὴν κεντρόφυγα προσεξεῦρε, ἵνα φασί, τὴν διαγώνιον βαίνῃ τὸ ὑπ’ ἀµφοῖν ὠθούµενον· θαυµάζω οὖν ἔγωγε, σοφώτατε, εἰ γε τἄλλα πάντα µαθὼν τὰ τῶν νεωτέρων, τὴν κεντρόφυγα εἰσέτι καὶ νῦν οὐ δύνασαι µαθεῖν· ἔρρωσο κατά τὸν διπλοῦν ἄνθρωπον…».

18 πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης, «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 147, Νοέμβριος 2014. Ἐπιστολή Ἀθανασίου τοῦ Παρίου πρὸς Διαµαντὴν τὸν Κοραήν,31 Μαρτίου,1791,  †Ἀθανάσιος ὁ Πάριος. «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους147,Νοέμβριος 2014

19 -Κοράης, Αδαμάντιος (1885). Νικόλαος Μ. Δαμαλάς. επιμ. Επιστολαί Αδαμαντίου Κοραή, τόμος Γ'. Αδελφοί Περρή, σελ. 164. http://anemi.lib.uoc.gr/ metadata/7/4/0/metadata-425-0000076.tkl. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2012. "(...) ἔμαθες ἴσως ὅτι ὁ Βάμβας ζῇ παρὰ πᾶσαν ἐλπίδα· ὀλίγον ἔλειψε, φίλε μου, νὰ τοῦ σηκώσῃ τὴν ζωὴν ὁ κατιμερτζῆς [=ο Γρηγόριος], τοῦ ὁποίου ἴσως τὴν ὤραν ταύτην ἀσπάζονται τὰ λείψανα καὶ ἑπικαλούνται τὴν πρεσβείαν οὶ Οδ[ησσινοί]. Ω τὸν ἠλίθιον Σουλτ.[άνον]! Τοὺς φίλους του σφάζει, ἀντί νὰ τοὺς φορέση καυτ.[άνι]!"

-Ηλιού, Φίλιππος (2003). «Νεοελληνικός Διαφωτισμός: Η νεωτερική πρόκληση». Στο: Παναγιωτόπουλος, Βασίλης. Η Οθωμανική κυριαρχία, 1770-1821: Διαφωτισμός - Ιστορία της Παιδείας - Θεσμοί και Δίκαιο. Τόμος 2ος. Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, 1770-2000. Ελληνικά γράμματα, σελ. 24. ISBN 9604065408.