ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:
Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1
«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη,
σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2
Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και
χάνεται ο Φράγκος
σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)
ΜΕΡΟΣ 31ο
ΙΑ. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ
και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ
(Συνέχεια 30ου μέρους) 3
Πολέμιοι-Αρνητές
8. Νεογραικοί και Νεογραικύλοι
α. Γενικά
Ο Ιωάννης Κωλέττης,
πατριάρχης της μετεπαναστατικής (1821) φαυλοκρατίας, και ένας από τους
χαρακτηριστικώτερους γραικύλους της εποχής του, είχε πει τα εξής:
«Πρωτόκολλα των τριών δυνάμεων έδωκαν ημίν την
ανεξαρτησίαν, εις δε τους εκτός της Ελλάδος μείναντας αδελφούς, τους επίσης ως
ημάς αγωνισαμένους τον ιερόν αγώνα, το δικαίωμα της μεταναστεύσεως, εν τη
Ελλάδι. Οι αδελφοί ούτοι έλαβαν τα όπλα, ηγωνίσθησαν... ου μόνον κατά τας
επαρχίας της Ελλάδος αλλά και κατά την Ευρωπαϊκήν Τουρκίαν και Ασίαν, διότι και
εκεί το άσμα του Ρήγα ηκούσθη... Ταύτα
τα κατορθώματα δεν ελάνθασαν την Ευρώπην, και δια τούτο αι Δυνάμεις έδωκαν το
δικαίωμα της μεταναστεύσεως εις τας απολειφθείσας εκτός της Ελλάδος επαρχίας.
Τούτων ούτως εχόντων, δυνάμεθα να θέσωμεν διάκρισιν τινα, τις εστιν Έλλην, και τις ουκ έστιν Έλλην; ... αι κατά την Τουρκίαν
ελληνικαί πρεσβείαι έχουσι πόνους και μόχθους καθ' εκάστην εις το να
προστατεύωσι τους Έλληνας ομοθρήσκους. Αλλά του λοιπού πώς θέλουσι δυνηθή να
υπερασπίσωσιν αυτούς, των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα αμφισβητούνται, οίτινες δεν κρίνονται πλέον Έλληνες;»4
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Κωλέτης μας λέγει ότι οι
τρεις ξένες δυνάμεις μας απελευθέρωσαν, μας επέβαλλαν να ονομαζόμαστε Έλληνες
και μας επέτρεψαν να μεταναστεύουν στο «ανεξάρτητον» αλλά υποτελές σ’ αυτούς
κρατίδιον και ομόθρησκοι της διασποράς, με την προϋπόθεση να αποκαλούνται και
αυτοί Έλληνες.
Οι ξένοι λοιπόν μας επέβαλλαν να
ονομαζόμαστε Έλληνες, παρ’ όλον που οι δυνάστες των χωρών που ζούσαν, οι μη
απελευθερωθέντες εισέτι αδελφοί μας, τους αποκαλούσαν Ρωμηούς!
Αυτό επιβεβαιώνει ένας
άλλος νεογραικός αν όχι νεογραικύλος, διώκτης των Ρωμηών, ξενόφερτος και
αυτόκλητος «πρίγκηπας», κυβερνήτης του μετεπαναστατικού Ελλαδικού κρατιδίου, Αλέξανδρος
Μαυροκορδάτος (ΣΣ: Αλήθεια αναρωτηθήκαμε ποτέ, ποιος ή ποιοι και γιατί «φύτεψαν» τον Μαυροκορδάτο, από το
εξωτερικό όπου βρισκόταν επί δεκαετίες, στην αγωνιζομένη πατρίδα μας;):
«Ας προσέξωμεν, μήπως
προσβάλλοντες ουσιώδες μέρος των πρωτοκόλλων, τα οποία έθεσαν τας βάσεις της
πολιτικής ανεξαρτησίας μας και έδωσαν το δικαίωμα της μεταναστεύσεως,
προσβάλλωμεν το όλον. Η οθωμανική αρχή
δεν ανεγνώρισε με ευχαρίστησιν τους μετανάστας ως Έλληνας,
διαφιλονεικήσαμεν μετ' αυτής τόσα έτη, και δυνάμει πρωτοκόλλων και πολλών κόπων
το εκατορθώσαμεν, και ήδη τί θέλομεν είπει εις αυτήν, όταν ημείς αυτοί
αρνούμεθα τον εθνισμόν των;».5
Οι
Τρείς Προστάτιδες Δυνάμεις, λοιπόν, και η Τουρκία (διά να προστατεύσει τα
συμφέροντά της), επέβαλαν δια των εν λόγω πρωτοκόλλων, την συνταγματική διάκριση
μεταξύ Ελλήνων και Ρωμαίων, Ελληνισμού και Ρωμηοσύνης.
Δια
τούτο παραπονείται ο Παλαμάς: «Κ' έτσι, σε νέο μαρτύρεμα, ο Ρωμιός φορτώθηκε στη ράχη
του τις ξένες αμαρτίες των συνταγματικών Ελλήνων».
Διαμαρτυρόμενος κατά
της διαστροφής της ιστορίας της Ρωμηοσύνης υπό των Νεογραικών, ο Κωστής Παλαμάς
υπεστήριξεν όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και το καθήκον του Εφταλιώτη να
χρησιμοποιεί το Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, αντί του Έλλην και Ελληνισμός, αφού αυτά
είναι τα πραγματικά μας εθνικά ονόματα κατά τον μεσαίωνα και την Τουρκοκρατίαν.
Τονίζει ο Παλαμάς: «Βαπτιστικός του κλασσικού
Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του
Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό
του όνομα, που τόκαμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμιός ο ραγιάς, ο Ρωμιός ο
αδούλωτος, ο Ρωμιός ο Έλλην... Και αφού η Ιστορία του κ. Εφταλιώτη δεν είναι για τον Έλληνα του
Περικλή, μήτε για τον Έλληνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ευσυνείδητος
ιστοριοπλέχτης δεν μπορούσε παρά για τον Ρωμιό και για την Ρωμιοσύνη να μιλήση,
που δεν είναι και τα δύο παρά τα νέα ονόματα του Έλληνος και του Ελληνισμού. Το
θέλησε η ιστορική ακριβολογία».6
β. Νεογραικισμός
7
Όταν ομιλούμε για Νεογραικισμό εννοούμε όχι τον
Νεοελληνισμό, αλλά μόνο το μη ρωμαίϊκο μέρος του Νεοελληνισμού. Ο Νεογραικισμός
όπως και ο προ της Αλώσεως Γραικισμός, είναι από την φύση του, δουλεία
χειρότερη της Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας.
Η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήταν
υποδουλώσεις του σώματος. Ο Νεογραικισμός είναι υποδούλωση σώματος και
πνεύματος.
Ρωμηοί στην Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία, ήταν
όσοι ΔΕΝ ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων που φράγκεψαν και τούρκεψαν. Οι
σημερινοί εναπομείναντες Ρωμηοί ασφαλώς δεν τουρκεύουν, αλλ' ούτε φραγκεύουν
ούτε γραικεύουν.
Όπως οι Γραικοί που φράγκευσαν πρό της Αλώσως,
έτσι και οι Νεογραικοί, γραίκεψαν και φράγκευσαν, και σήμερα έγιναν οικέτες
(δούλοι, υπηρέτες, θεραπαινίδες) των Ευρωπαίων, της Γερμανίας, των Αμερικάνων
εξαδέλφων τους Ευρωπαίων, αλλά και των Ρώσων.
Το
γραικεύω είναι σχεδόν ίδιο με το φραγκεύω.
Σήμερα σημαίνει αμερικανεύω, ρωσεύω, φραγκεύω,
γερμανεύω, αγγλεύω, δηλαδή γίνομαι δούλος των έξω της Ρωμηοσύνης διαχρονικών
εκμεταλλευτών της, αν όχι εχθρών της.
Ο Νεογραικισμός ζημίωσε το Ρωμαίϊκο, με την λεγόμενη
ξενομανία του ή καλύτερα ξενολατρεία του, η οποία είναι στην πραγματικότητα
δουλοπρέπεια στα αφεντικά του. Επειδή οι Νεογραικοί είναι χωρισμένοι μεταξύ
των, κατά καιρούς, διατελεσάντων αφεντικών τους, συμπεριφέρονται ο ένας προς
τον άλλον Γραικικά αν όχι Γραικυλικά, όπως τα αφεντικά τους. Δηλαδή, οι
Νεογραικοί Ρωσόφιλοι φέρονται προς τους νεογραικούς Αμερικανόφιλους, όπως οι
Ρώσοι φέρονται προς τους Αμερικάνους και αντιστρόφως. Το ίδιο κάμνουν οι
Νεογραικοί φίλοι των Γάλλων, Άγγλων, Γερμανών, κ.λπ.
Γι' αυτό παρατηρείται το περίεργο φαινόμενο να
«ερωτεύεται» ο Γραικύλος τον Ρώσο φίλο του και να μισεί τον Γραικύλο των
Αμερικάνων και αντίστροφα. Το παράδοξο είναι ότι έκαστος θεωρεί τον άλλο
Γραικύλο, εχθρό και προδότη του Έθνους.
Ο Ρωμηός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη
διαφορά μεταξύ συμμαχίας, αδελφότητος και δουλείας. Γίνεται σύμμαχος με
οποιονδήποτε, εφ' όσον συμφέρει στο Έθνος, γίνεται αδελφός μόνον με ομοπίστους
με την προϋπόθεση της αμοιβαίας αναγνωρίσεως
των εκατέρωθεν ιστορικών και όχι μόνον, διαδρομών και αποστολών τους.
Ποτέ όμως δεν γίνεται δούλος ή αδελφός των συμμάχων ή ομοπίστων όταν η ιστορία
αποδεικνύει την αναξιοπιστία αμφοτέρων των κατηγοριών.
Αυτή είναι και η κολοσσιαία διαφορά μεταξύ Ρωμηών και Ελλαδιτών
(Νεογραικών και Νεογραικύλων).
γ. Νεογραικοί
Ο Γραικός αγωνίζεται να βρεθεί σε θέση να
διατυμπανίζει τα καλά λόγια που λένε οι ξένοι γι' αυτόν, τις καλές κριτικές που
κάνουν οι Ευρωπαίοι, για να αποδείξει την αξία του, καθ’ όσον τα κριτήριά του
δεν είναι ρωμαίϊκα, αλλά ευρωπαϊκά, γερμανικά, ρωσικά και αμερικανικά.
Με την ίδρυση της Ελλάδας των Ελλαδιστών (1832),
οι Ρωμηοί εκτοπίστηκαν από την εξουσία, την οποίαν ανέλαβαν οι Γραικύλοι-υπηρέτες
των Μεγάλων Δυνάμεων και ίδρυσαν τον Νεογραικισμό με επίσημο πρόγραμμα να μην είμαστε
πλέον Ρωμηοί, αλλά τα υποτακτικά και φρόνιμα νεογραικικά παιδιά των Ευρωπαίων,
των Ρώσων και των Αμερικανών.
Όχι μόνο έγινε αυτό, αλλά ούτε προσπάθησαν οι
Νεογραικοί να το αποφύγουν. Ήσαν υπερήφανοι για την υποδούλωση τους στον
πολιτισμό των Ευρωπαίων και Ρώσων και σήμερα των Αμερικανών και την
διατυμπάνιζαν σε όλες τις πολιτιστικές τους εκδηλώσεις, την μουσική, τους
χορούς, την αρχιτεκτονική, το θέατρο, τις ενδυμασίες, κ.λ.π.
Τα πρώτα
κόμματα της «ελεύθερης» Ελλάδας δεν ήταν το γαλλικό (φραντσέζικο) κόμμα, το
αγγλικό κόμμα και το ρωσικό κόμμα; Ή μήπως τα ξεχάσαμε;
Μέχρι και σήμερα που τα υπουργεία Αμύνης,
οικονομικών, παιδείας και εξωτερικών, αποτελούν μέρος της κομματικής πολιτικής,
δεν συνεχίζεται η ίδια κατάσταση;
Για τους Ρωμηούς όμως, η παιδεία, η οικονομία, η
Εθνική Άμυνα και η εξωτερική πολιτική, είναι το ίδιο για όλους τους πολίτες και
έξω από κομματικές διαμάχες. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο όταν, η επιστήμη
της Ελλάδας που έχει σχέση με θέματα πολιτισμού και ιστορίας, ξαναβρεί τα
ρωμαίϊκα κριτήρια και με βάση αυτά, να ξαναδημιουργήσει ή αναστήσει την
αδέσμευτη από τις περί Ρωμηοσύνης, πλαστογραφίες των ξένων, επιστήμη.
Συμπερασματικώς, ο Νεογραικός:
-Είναι ένας παραδοσιακός
Ελλαδίτης, περιχαρακωμένος εντός των στενών πλαισίων των οποιωνδήποτε
προσωρινών ορίων της χώρας του.
-Διακηρύττει την πίστη
του προς την πατρίδα την οποίαν όμως ταυτίζει με τα σημερινά γεωγραφικά όρια,
αλλά είναι πρόθυμος να αποδεχθεί και όποια άλλα όρια καθορισθούν μελλοντικώς,
από τις μεγάλες Δυνάμεις, αναλόγως των διεθνών εξελίξεων.
-Έχει τόσο πολύ
συνηθίσει να συγχέει το τεχνοκρατικό και το οικονομικό στοιχείο με την
πνευματική ηγεσία, ώστε δεν αντιλαμβάνεται πλέον το γεγονός ότι, η Ρωμηοσύνη
είναι η πολιτιστική μητέρα/μήτρα εκατομμυρίων ανθρώπων εκτός της «Ελλαδίτσας».
-Πιστεύει στην ιδέαν του
έθνους όπως την διδάχθηκε στα συστημικά σχολεία και όχι σύμφωνα με την Ιστορική
πραγματικότητα και τον αλάνθαστον Λόγον της Αγίας Γραφής. Είναι ένας
παραδοσιακός «εθνικόφρων», κατά δήλωσή του.
-Ισχυρίζεται ότι είναι
ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς να γνωρίζει ούτε τα δόγματα της Ορθοδοξίας, ούτε
βασικά κείμενα της Αγίας Γραφής που αναφέρονται στον άνθρωπο και την δημιουργία
του κόσμου. Ακολουθεί μηχανικώς και τηρεί παραδοσιακώς, τους τύπους και τις
εορταστικές εκδηλώσεις της Ορθόδοξης εκκλησίας, ως κοινωνικές δραστηριότητες, όπως
τις παρέλαβε από τους γονείς ή το συγγενικόν περιβάλλον του.
-Είναι πρόθυμος να
συμβιβαστεί με ό,τι θα του προτείνει η Διοίκηση της Ελλαδικής εκκλησίας, σε
θέματα συνεργασίας και «συμπλεύσεως» με άλλες ετερόδοξες «εκκλησίες», χωρίς να
γνωρίζει τις χαοτικές και αγεφύρωτες δογματικές διαφορές που χωρίζουν
αιώνες την Ρωμηοσύνη από τους αποστάτες
της Ορθοδόξου Πίστεως.
-ΟΥΔΕΠΟΤΕ ή ελάχιστα ασχολήθηκε με το αληθινό Σύνταγμά του
την Αγία Γραφή και τους αυθεντικούς «συνταγματολόγους», τους Πατέρες της
Ορθόδοξης Εκκλησίας.
-Εκληρονόμησεν εκ της
ρωμαίϊκης παραδόσεως το ρωμαίϊκον φιλότιμον. Εκ της ξενόφερτης νεοελληνικής
παιδείας επίστευσεν ότι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι είναι «προοδευμένοι» και
«φωτισμένοι» λαοί, τους οποίους οφείλει να μιμείται όχι μόνον στην τεχνολογίαν
αλλά σε όλα. Αλλά οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι ούτε έχουν ούτε γνωρίζουν τι
είναι το ρωμαίϊκον φιλότιμον. Ούτε υπάρχουν σήμερα οι φιλέλληνες, και φίλοι της
Ελλάδος, όπως τους προβάλλει η νεογραικική μυθολογία και οι νεογραικοί ονειροπόλοι.
Ως προς τον φιλελληνισμόν των ξένων η
διαπιστωμένη αλήθεια είναι ότι για κάθε Άγγλον φιλέλληνα, π.χ. υπάρχουν 5
Άγγλοι φιλότουρκοι, 5 Άγγλοι φιλοβούλγαροι, 5 Άγγλοι φιλοαλβανοί και 15 Άγγλοι
φιλοιταλοί. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με τους Αμερικάνους, Ρώσους, Γάλλους κ.τ.λ.
Δυστυχώς ο μύθος περί ξένων φιλελλήνων και φίλων της Ελλάδος, εκτός μιας
εκατονταρχίας περίπου αληθών φιλελλήνων, είναι... ψυχολογική ανάγκη του Νεογραικού, ο
οποίος φοβείται να έχει ανεξάρτητο κράτος, χωρίς αλλοεθνή προστάτιδα μανούλαν,
χωρίς αλλόδοξον προστάτη πατερούλην.
-Θέλει
«γονείς» και όχι συμμάχους, με την παράκληση να του δείξουν απέραντη και
απεριόριστη στοργή. Και αυτό διότι, θεωρώντας
εαυτόν νήπιον απέναντι στον Ευρωπαίον/Δυτικόν, αισθάνεται ανασφάλεια και
αναζητεί προστάτες.
Ούτε
θέλει να ακούσει το Δόγμα του Ρωμηού, ότι η Ρωμηοσύνη ΔΕΝ έχει ανάγκην ξένων
προστατών, αφού έχει μεγάλη Προστάτιδα την Θεοτόκον και Μέγιστον Προστάτην τον
Δημιουργό των Πάντων, Τον Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν!
Ούτε
ενδιαφέρεται να συζητήσει, τον ισχυρισμό του Ρωμηού, ότι η Ρωμηοσύνη, είναι η
δόξα του Ελληνισμού και ότι ο πολιτισμός της Ρωμηοσύνης είναι ανώτερος από τον
Δυτικόν, καθ’όσον η Ρωμηοσύνη είναι δότειρα αυτού.
-Δεν
ομολογεί ότι επρόδωσεν τον χρυσούν δικέφαλον αετόν, γενόμενος δουλοπρεπής
οπαδός Ευρωπαϊκού ή Φράγκικου γυπός που τόσους αιώνες κατασπαράσσει τα πτώματα των
Ελλήνων και διεξάγει ανελέητον πόλεμον κατά της Ρωμηοσύνης!
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ρωμηός αποφεύγει τις
συμμαχίες. Όχι. Ονειροπόλος και αφελής δεν είναι. Αλλά ποτέ δεν γίνεται
πνευματικά ή σωματικά δούλος του συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστός στα
συμφωνημένα, αλλά ιδεολογικά και πνευματικά αδέσμευτος.
-Υποστηρίζει
μεν την αξία της αρχαίας ελληνικής Παιδείας, αλλά δέχεται αναντιρρήτως τα πάντα
στην παιδεία που έχουν ξενική προέλευση, έστω και αν είναι άσχετα με την αρχαία
ελληνική παιδεία και προσαρμοσμένα κατά τις έξωθεν οδηγίες, στην Φράγκική
Α-παιδεία και παραπαιδεία, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχοντα με τον ρωμαίϊκον πολιτισμόν και
την ρωμαίϊκη παιδεία.
Υπό αυτές
τις συνθήκες, είναι δυνατόν να υπάρχει μεγαλύτερος θρίαμβος της Φραγκοσύνης επί
της Ρωμηοσύνης, απ' αυτό;
-Δέχεται
τα ψεύδη που καταγράφονται στα ευρωπαϊκά, αμερικανικά και άλλα εγχειρίδια,
επαναλαμβανόμενα μερικώς ή ολικώς στα ελλαδικά εκπαιδευτικά συγγράμματα, όπως για
παράδειγμα ότι οι Φράγκοι απελευθέρωσαν τους Ρωμαίους της ιταλικής Ρωμανίας,
μαζί με την ρωμαϊκήν τους εκκλησίαν, από τους Γραικούς ή Βυζαντινούς. Οι
Νεογραικοί αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ορθώς τοιαύτα ψεύδη, διότι δεν ταυτίζουν
πλέον τον εαυτόν τους ως Ρωμαίων, με τους τότε Ρωμαίους της (ιταλικής-δυτικής)
Ρωμανίας.
Τον ίδιον ακριβώς τύπον προπαγανδιστικής
ιστορίας εφαρμόζουν οι ευρωπαίοι στην Μέσην Ανατολήν, όπου εμφανίζονται οι Άραβες
κατακτητές ως απελευθερωτές των Ρούμ από τους Βυζαντινούς, ενώ οι ανύπαρκτοι
Βυζαντινοί είναι Ρωμαίοι και οι Ρούμ είναι και αυτοί Ρωμαίοι (στην Αραβικήν και
Τουρκικήν γλώσσαν).
Ακόμη και οι βλαχόφωνοι, αρβανιτόφωνοι και
σλαβόφωνοι Ρωμαίοι, εμφανίζονται ως εχθροί των "Γραικών" και
καταδυναστευόμενοι από τους Βυζαντινούς και Φαναριώτες. Ο Νεογραικός, αποκηρύξας την ρωμαϊκότητά του και την
διγλωσσίαν της Ρωμηοσύνης, δεν γνωρίζει πλέον πώς να αντιμετωπίσει τοιαύτα
ψεύδη, διότι τα εκλαμβάνει πλέον, χωρίς κριτικήν διάθεση, ως αλήθειες!
-Φαντάζεται τον εαυτό
του ως τον φύλακα των ερειπίων των αρχαίων Ελλήνων προγόνων του. Θεωρεί όμως,
συνεχιστές και ηγέτες του πολιτιστικού έργου των αρχαίων Ελλήνων τους
Ευρωπαίους!!!
-Δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι μόνο η Ρωμηοσύνη είναι
συνεχιστής και ηγέτης του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού.
Γι'
αυτό, ο Γραικύλος είναι ο κύριος συντελεστής στην καλλιέργεια του νεογραικικού
πνεύματος και του δουλοπρεπούς φρονήματος στην Ελλάδα.
-Έχει περισσότερη εμπιστοσύνη
στα ξένα αφεντικά της χώρας του, από εκείνους που επιχειρούν να του παρουσιάσουν,
την πραγματικότητα για τους Ρωμαίους/Ρωμηούς και την Ρωμηοσύνη.
-Χαρακτηρίζει τους
Ρωμηούς ως φανατικούς και αμόρφωτους χριστιανούς και αντιμετωπίζει την
Ρωμηοσύνη ως εχθρόν των Ελλήνων και αντιμαχομένην την Ελλαδίτσα του.
δ. Νεογραικύλοι
Ο Νεογραικύλος:
-Είναι συνεχιστής της
παραδόσεως των Γραικύλων πριν την Άλωση, οι οποίοι μας κήρυτταν την ανάγκη της
φραγκεύσεως του πνεύματος, για να σωθούμε από την δουλεία του σώματος και του
πνεύματος, από τις δαιμονοφοβίες του «παπαδισμού» και του «καλογερισμού».
-Φοβάται και άρα ούτε
είναι ούτε μπορεί να είναι Ρωμηός, εφ' όσον φοβάται την πνευματική ανεξαρτησία
και ελευθερία. Θέλει ελευθερία του σώματος μόνο. Και γι’ αυτό, δεν μπορεί καν
να φανταστεί ότι η Ρωμηοσύνη όχι μόνο δεν υποδουλώνεται πνευματικά, αλλά είναι
μέσα στον κόσμο, η διαχρονική ηγετική πολιτιστική δύναμη.
Πώς
μπορεί ο Γραικύλος να έχει αισθήματα και πεποίθηση ηγέτη, όταν είναι δούλος και
λειχήνωρ των ευρωπαίων; Αντιθέτως ο Ρωμηός, έχει ηγετικά αισθήματα που προέρχονται
από την Ρωμηοσύνη του.
-Νομίζει ότι συμμαχία
σημαίνει συγχώνευση πολιτισμών και ιδεολογιών, πολυπολιτισμός και
πολυφυλετισμός χωρίς όρους. Δεν γίνεται μόνο σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει
να γίνει ένα πράγμα με τον επίδοξο σύμμαχο. Νομίζει ότι συμμαχία είναι το να
προσφέρεται για έρωτα σαν δούλη προς κύριο, για να αποκτήσει ισχυρό προστάτη, ο
οποίος θα σώσει το «σαρκίον» του την Ελλαδίτσα του.
-Κάμνει τον ηγέτη μόνο
μέσα στην Ελλαδίτσα του, αφού αντλεί τα ηγετικά του «προσόντα» και την πολιτική
του δύναμη, από τους προστάτες του εκτός Ρωμηοσύνης και εκτός της Ελλάδος. Ουσιαστικώς
είναι…όρνιθα που σε ωριμένες περιπτώσεις (εθνικών κινδύνων, προσβολής της
ταυτότητος, της πίστεώς του, της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της πατρίδος του),
ποιεί ακόμη και το …νηττάριον (παπάκι). Ο
Ρωμηός, όμως, είναι από την Ρωμηοσύνη του, αετός.
Οι Ρωμηοί είναι μεταξύ τους αετοί και αντιμετωπίζουν τους ξένους
(φίλους και εχθρούς), ως αετοί.
-Λεονταρίζει και
χαμαιλεοντίζει. Λεονταρίζει στους Ρωμηούς, στους αδυνάμους, στους
ικέτες-πτωχευμένους-πολίτες, προσερχομένους στα βουλευτικά γραφεία, στους
ανέργους και απελπισμένους, στους τρομοκρατούμενους από τα ΜΜΕ, με την βουλευτική
βοήθεια και προστασία των ξένων. Χαμαιλεοντίζει αναλόγως της καταστάσεως και των
προσωπικών συμφερόντων του.
-Είναι υποτακτικό
κυνάριον και κάθεται φρόνιμα χωρίς εθνικό φρόνημα, απέναντι στους ξένους
δυνάστες και κατοχικούς δανειστές. Αντιθέτως τον Ρωμηό δεν τον ενδιαφέρει τι
λένε οι ξένοι γι' αυτόν, γιατί τα κριτήρια του είναι ελληνογενώς ρωμαίϊκα.
Εξ απόψεως Ρωμηοσύνης, οι Νεογραικύλοι είναι όλοι προδότες.
ε. Βασικές διαφορές Νεογραικών και Νεογραικύλων
1η/ Ο
Νεογραικός είναι ο συντηρητικός και «εθνικόφρων» Ελλαδίτης. Ο Νεογραικύλος
είναι διεθνιστής ελλαδίτης (ανθέλλην ή μισέλλην). Ο Νεογραικός δεν συμφωνεί με
τον Διεθνισμόν αλλά είναι πρόθυμος να δεχθεί «ιστορικούς συμβιβασμούς».
2η/ Ο Νεογραικός είναι
Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την ταυτότητα ή δήλωσή του, αλλά αγνοεί ή αμφισβητεί
τα Δόγματα της Ορθοδοξίας. Ο Νεογραικύλος είναι αποστάτης της πίστεώς του,
ετερόδοξος και σφοδρός πολέμιος της Ορθοδοξίας.
3η/ Ο Νεογραικός σπανίως ή
ουδέποτε θα προδώσει της πατρίδα του. Ο Νεογραικύλος είναι πρόθυμος ή εν
δυνάμει προδότης της πατρίδος του.
4η/ Ο Νεογραικός πιθανώς
να ομιλεί για αλησμόνητες πατρίδες. Πράττει τούτο όμως βερμπαλιστικώς ή για
λόγους πολιτικής σκοπιμότητος, χωρίς να έχει διάθεση για οποιαδήποτε ενέργεια ή
δράση προς εθνική αποκατάσταση (Όσοι ομιλούν για χαμένες πατρίδες). Ο
Νεογραικύλος θεωρεί τις αλησμόνητες πατρίδες ως μηδέποτε ελληνικές και
οριστικώς ξένα εδάφη.
5η/ Ο Νεογραικός θεωρεί
την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως ελιξήριον της πολιτικής ζωής και έχει
συμβιβαστεί με την Βουλευτοκρατία εφ’ όσον τον εξυπηρετεί προσωπικώς,
οικογενειακώς και επαγγελματικώς. Ο Νεογραικύλος προσαρμόζεται σε οποιοδήποτε
πολιτικό σύστημα αρκεί να μην χάσει ή και να αυξήσει την περιουσία του. Είναι
εξουσιομανής, χρηματοθήρας, σαρκολάτρης και κοσμοπολίτης.
Ο Νεογραικύλος είναι αυτός που από
φόβο μην χάσει την περιουσία του ή τα προνόμιά του, ή ακόμη από φόβο να
μην χάσει την ζωή του, εύκολα αλλάζει πίστη και ξεπουλάει τα ιδανικά του. Είναι
ο άνθρωπος που δεν τον αγγίζει τίποτα πέρα από τον εαυτό του και το χρηματοθυλάκιό
του.
Ο Νεογραικύλος ΔΕΝ αξίζει να λέγεται Έλληνας ούτε καν Γραικός. Άλλωστε
είναι εν δυνάμει προδότης της Πατρίδος του.
Δυστυχώς σήμερα
διαπιστώνουμε ότι από τον Γραικισμό των παπικών έχουμε περάσει στον Νεογραικισμό και τον Νεογραικυλισμό των
Ευρωλιγούρηδων και Φραγκολάγνων.
στ. Η
ευρωλαγνεία των Νεογραικών και Νεογραικύλων
Όταν μιλάμε για Ευρωλαγνεία
εννοούμε την ωραιοποίηση και εξιδανίκευση του ο,τιδήποτε πηγάζει από την Ευρωπαϊκή
Ένωση και γενικώτερα την Δύση. Η ευρωλαγνεία αποτελεί μια σοβαρή πολιτική
και Εθνική ασθένεια, που οι Νέο-γραικοί/γραικύλοι, την αποκαλούν «στάση ζωής»,
βάσει της οποίας ό,τι προέρχεται από την ΕΕ/Ευρώπη, θεωρείται εξ ορισμού
καλύτερο, ωφελιμώτερο και πιο αξιόπιστο από το τοπικό, παραδοσιακό, ρωμαίϊκο ή
το εθνικό. Η προέκταση αυτής της λογικής και το επακόλουθο είναι ότι, το αξιακό
σύστημα αλλά και οι πρακτικές της ΕΕ/Δύσεως, θεωρούνται υπέρτερες των ελληνικών.
Στην περίπτωση της
Κύπρου ακόμα και την ώρα που το Eurogroup προχωρούσε εξευτελίζοντας την
πολιτεία και εκτελώντας την κυπριακή οικονομία με το κούρεμα καταθέσεων και την
επιβολή δυσβάστακτων μνημονιακών όρων, κυβερνητικοί
αξιωματούχοι εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τους εταίρους για την
αλληλεγγύη τους. Η στάση αυτή στηρίχθηκε και από συγκεκριμένα ρεύματα
της κοινωνίας των πολιτών.
Κάτι παρόμοιο συνέβη
και με τους δικούς μας Ευρω-οικέτες, εξουσιαστές, κατά την διάρκειαν των
διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαϊκούς «θεσμούς» και τους δανειστές, για τα
μνημόνια, από το 2010 μέχρι σήμερα.
Η ευρωλαγνεία, κατά
τους θιασώτες της, συνίσταται στην άποψη ότι: Επιβάλλεται πολιτική-πολιτιστική-οικονομική
βελτίωση, ο,τιδήποτε εγχωρίου, ή εναρμόνισή του με το αξιακό σύστημα της ΕΕ σε
όλα τα επίπεδα. Ο Ευρωλάγνος θεωρεί
επίσης ότι η εμμονή σε παραδόσεις και την εθνική ταυτότητα, συνιστούν εθνοφυλετισμό,
ρατσισμό, οπισθοδρόμηση.
Οι θέσεις όπως, «δεν
υπάρχει PLAN-B», «δεν μπορούμε να επιβιώσουμε εκτός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως», «αυστηρή
τήρηση του Μνημονίου», «ευχαριστούμε τους εταίρους για την αλληλεγγύη τους»,
παρά τα κουρέματα, την λεηλασία του δημόσιου πλούτου και τους σκληρούς,
ταπεινωτικούς, αποικιοκρατικούς μνημονιακούς όρους που μας επέβαλλαν, αποτελούν
μια αρρωστημένη κατάσταση, μια σοβαρή και επικίνδυνη διάσταση της εκφράσεως της
ευρωλαγνείας.8
ζ. Οι Νεογραικοί και Νεογραικύλοι αποδόμησαν πατρίδα,
παιδεία, οικονομία, ιστορία και Χριστιανική πίστη
Οι νεογραικοί εξουσιαστές και η νεογραικική πνευματική
ηγεσία εδώ και δύο αιώνες περίπου, σε «συγχορδία» με νεογραικύλους, δέχτηκαν
έναν παράξενο ιστορικό συμβιβασμό (παράδοση άνευ όρων), απαράδεκτο και
ασυμβίβαστο τόσον με την ιδιότητα του επιστήμονος όσον και με την πραγματική
ταυτότητα του Έλληνος. Συγκεκριμένα:
-Ωμολόγησαν ευθέως ή εμμέσως, πως η Πόλη
(Κωνσταντινούπολη) δεν ήταν τάχα η πρωτεύουσα μας, ούτε ότι οι Έλληνες είχαν
ποτέ Αυτοκρατορία.
Η αυτοκρατορική Πόλη της Ρωμηοσύνης, αυτής που
προέκυψε από την σύζευξη της Ελληνικής αρχαιότητος και της ελληνοποιημένης
Ρωμαϊκής, έχει διαγραφεί ως πρωτεύουσα των Ελλήνων από τις σελίδες της
συμβατικής ιστορίας, παρά το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα ο Οικουμενικός
Πατριάρχης φέρει τον τίτλο του αρχιεπισκόπου Νέας Ρώμης, δηλαδή της
Κωνσταντινουπόλεως. Και σήμερα ακόμη το Οικουμενικό Πατριαρχείο στα Τουρκικά
γράφεται και ονομάζεται "Ρούμ Πατρικανεζί" που σημαίνει Πατριαρχείο
των Ρωμαίων, δηλαδή των Ρωμηών. Κι’ αυτό διότι, όταν οι Τούρκοι κατέκτησαν την
Πόλη, λένε, και είναι σωστό, πώς κατέκτησαν την καρδιά της Ρωμηοσύνης.
-Παραχάραξαν, κατ’ εντολήν την
Ελληνικήν ιστορίαν ή ανέχθηκαν να διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες, παραχαραγμένη
και πλαστογραφημένη ιστορία, συγγραφείσα από δοτές εγχώριες ή ξένες
«επιστημονικές» επιτροπές.
Οι Ελληνόπαιδες ΔΕΝ μαθαίνουν πλέον την ιστορική
αλήθεια αλλά χαλκευμένα ιστορικά γεγονότα
στα χαλκεία της Φραγκιάς. Στα σχολειά μας διδάσκονται ιστορίες, με
ανακρίβειες, γραμμένες από τους ξένους σαν τον Φίνλεϋ, τον Τόϋνμπυ, τον Γίββωνα
και υιοθετημένες από μερικούς "φωτισμένους λόγιους", γραικύλους ή από
ειδικές επιτροπές που έχουν λάβει συγκεκριμένες διεθνιστικές, οικουμενιστικές,
κοσμοπολιτικές, ανθελληνικές «εκπαιδευτικές» οδηγίες και εντολές..
Αυτή την ιστορική παραχάραξη θέλησαν να κρύψουν οι
μεγάλες δυνάμεις απ' τους σύγχρονους Ρωμηούς, γι’ αυτό κι’ ωδήγησαν τον Ρήγα
Φεραίο στον θάνατο. Μια ματιά στο μανιφέστο του Βελεστινλή και την χάρτα του, και
θα δούμε καθαρά τί εννοούμε λευτεριά του γένους απ' τον οθωμανικό ζυγό. Κι’όταν
εκείνος έγραφε ΡΟΥΜΕΛΗ,
εννοούσε όλες τις χώρες της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκάνια), γιατί ανήκαν στην Ελληνική/Ρωμαίϊκη
Αυτοκρατορία.
-Συγκρότησαν και
στελέχωσαν ΟΛΑ τα επίδοξα δια κοινοβουλευτικήν εκπροσώπηση, πολιτικά κόμματα με
υποταγμένους στην Δύση και χειραγωγούμενους από γνωστά κέντρα, πρεσβείες, στοές
και λέσχες, νεογραικούς
και νεογραικύλους πολιτικούς. Ωσαύτως ίδρυσαν, οργάνωσαν, στελέχωσαν,
χρηματοδότησαν, τα κατώτερα, ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά και πνευματικά ιδρύματα,
Εταιρείες λογοτεχνών/ καλλιτεχνών/ Αθλητισμού, εκκλησιαστικές οργανώσεις, και
άλλους κρίσιμους κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς και συλλόγους, με πρόσωπα πιστά
στο Σύστημα, δηλητηριασμένα από τις αρχές και ιδέες του διεθνισμού, ραγιαδισμού,
ελλαδισμού, κοσμοπολιτισμού, οικουμενισμού, προς παγίωση και εξασφάλιση της
παντοδυναμίας του Συστήματος.
-Επιχείρησαν να
επιβάλουν και στον λαό μας και τελικώς το έπραξαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,
τις ιδέες του «διαφωτισμού», και τις αρχές της λεγομένης γαλλικής Επαναστάσεως,
τις οποίες είχαν ενστερνισθεί, χωρίς καν να ερευνήσουν την ταυτότητα, την ηθική υπόσταση,
και τις δραστηριότητες των προαγωγών του «Διαφωτισμού», την αυθεντικότητα, την
πηγή και την αξιοπιστία των ιστορικών γεγονότων εκείνης της περιόδου.
Αυτό συνέβη με ταχύτατον ρυθμό κατά τις τελευταίες δεκαετίες της πλαστής
ευμάρειας.
-Εισήγαγαν ξενόφερτα οικονομικά
συστήματα διαχειρίσεως της οικονομίας και σε συνδυασμό με τους οικονομικούς
δολοφόνους και τα ειδεχθή μνημόνια, παρέδωσαν την οικονομία, τα δημοσιονομικά
και το τραπεζικό σύστημα της χώρας, στα κοράκια των τοκογλύφων τραπεζιτών και
δανειστών.
-Αποδέχθηκαν ΧΩΡΙΣ
αντίρρηση ή ίχνος αντιδράσεως, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής
ανεξαρτησίας μας, παραδίδοντας σταδιακώς και έναντι «πινακίου φακής», τον
εθνικόν μας πλούτον και τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων στα κοράκια των Ιουδαιοταλμουδιστών
τραπεζιτών και τους γύπες των ανθελλήνων/ μισελλήνων δανειστών.
-Κατήργησαν τις τρεις
βασικές συνιστώσες της Ρωμηοσύνης που συνίστανται στο τρίπτυχον «ομόπιστον»,
«ομόγλωσσον» και «ομότροπον».
Στην μετά Χριστόν
εποχή, στην Ελλάδα, το «ομόθρησκον» έγινε «ομόπιστον» και η καθαρότητα του
αίματος διαφυλάσσεται με το Ορθόδοξον βάπτισμα. Στην σημερινή εποχή, με τις
ορδές των αλλογενών να κατακλύζουν την Ελλάδα, είναι σημαντικό να ορισθεί
το κριτήριο εντάξεως ενός αλλογενούς στον «χώρο» των Ελλήνων. Το κριτήριο δεν μπορεί
και δεν πρέπει να είναι άλλο από το «ομόπιστον», «ομόγλωσσον» και «ομότροπον».
Δυστυχώς οι νεογραικοί και νεογραικύλοι,
κατήργησαν το παραπάνω ρωμαίϊκον τρίπτυχον και στην θέση του έθεσαν διεθνιστικές
και ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, στηριζόμενες σε ευρωπαϊκές νομοθεσίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι
προγονοί μας όρισαν στο σύνταγμα της Επιδαύρου του 1824 στο άρθρο 1,
διακήρυττε πως «Έλλην είναι όστις κατοικεί αυτόν εδώ τον τόπον και πιστεύει εις
τον Ιησούν Χριστόν ως εις Θεόν και Σωτήρα». Μέχρι σήμερα το προοίμιο του
Συντάγματος μας «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος»,
παραθέτει τις απαραβίαστες προϋποθέσεις για να είναι ή να καλείται κάποιος
Ελλην.
Η μεταστροφή από το «Ρωμαίοι» πίσω στο
«Έλληνες», όπως και η μετάλλαξη από το «Βλάχοι» στο «Ρουμάνοι», ή από το
Αρβανίτες στο Αλβανοί, προήλθε κυρίως από την πολιτική της Ευρωλαγνείας, της
Φραγκοδουλείας και του συστημικού ή ζηλωτικού Εθνικισμού των Ευρωπαϊστών, στα
νεώτερα χρόνια.
Σήμερα, η κατάσταση κατά το «ομόδοξον» στην χώρα μας
φαίνεται αποκαρδιωτική. Κάποιοι μη θέλοντας να απολέσουν την αισιοδοξία τους
κάνουν διαρκώς λόγο για την, παρά ταύτα, πηγαία «θρησκευτικότητα» του λαού μας.
Ποια θρησκευτικότητα, αφού η Ορθοδοξία ΔΕΝ είναι θρησκεία, όπως οι άλλες, αλλά
η αποκεκαλυμμένη Αλήθεια;
Κάποιοι άλλοι παρηγορούνται με το γεγονός ότι στις
χώρες της Δυτικής Ευρώπης, των «φίλων», «συμμάχων» και «εταίρων» λαών, η
κατάσταση από πλευράς θρησκευτικής πίστεως είναι τραγική καθώς η λαίλαψ της
«διαφωτιστικής» αθεΐας έχει σαρώσει ηθικώς και κοινωνικώς, σχεδόν τα πάντα!
Ποιοι είναι λοιπόν, αυτοί που έχουν αποποιηθεί το
«ομόδοξον» και εμμένουν να αυτοαποκαλούνται Έλληνες;
Προφανώς είναι οι άθεοι, οι ορθοδοξίζοντες ή
ετερόδοξοι, οπαδοί του δυτικού «διαφωτισμού», τους οποίους ο Παπαδιαμάντης είχε
αποκαλέσει ήδη κατά το τέλος του 19ου αιώνα γραικύλους. Αυτοί οι εκ του
παρασκηνίου (ελλαδίτες αστοί, «υπέρμαχοι» της παραχαραγμένης και
παραχαρασσομένης κάθε δεκαετίαν ρωμαίϊκης παραδόσεως!), οι εμφανώς δρώντες κατά
της πίστεως του λαού, από την παλιγγενεσία (μαρξιστές, σοσιαλιστές), υπό την
καθοδήγηση των «προστατών» μας, εκπαραθύρωσαν από την εκπαίδευση, τους
λογοτέχνες όπως τον νοσταλγό της Σκιάθου μαζί με την γλώσσα του, τον Κρυστάλλη,
τον Ζαχ. Παπαντωνίου, κ.α., τους ποιητές Δροσίνη, Βαλαωρίτη, Βιζυηνό, Μαβίλη,
κ.α., ώστε ο ελληνισμός των μελλοντικών γενεών να μετακινηθεί στο «ομόγλωσσο» των greeklish.
-Οι άθλιοι μετέτρεψαν επίσης, το «ομότροπον»
της Ρωμηοσύνης σε Ευρωπαϊκό «ομότροπον», με το γελοίον επιχείρημα: «Το
ομότροπον» είναι εξασφαλισμένο, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έχει
αποδεχθεί τις ευρωπαϊκές καλούμενες «παναθρώπινες» αξίες και έχει ως όραμα την
κοινή πορεία των λαών της Ευρώπης, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Αυτή είναι μια
πικρή και θλιβερή πραγματικότητα. Οι ευρωπαίοι-διαφωτιστές (βλέπε σκοταδιστές),
χωρίς να εισβάλουν ως βάρβαροι κατακτητές, μας έχουν αλώσει τόσον πολιτικά-οικονομικά,
όσον και πολιτιστικά, ενώ οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους εξουσιαστές, έπαιξαν
αριστοτεχνικά το παιχνίδι τους, βοηθώντας να κυριευθεί για μία ακόμη φορά η
«Πόλη» από τους Φράγκους!
Όμως, ο κάθε υποταγμένος στην σαγήνη της ασυδοσίας,
της σαρκολατρείας, και του καταναλωτικού Ευρωπαϊκού «ομοτρόπου», δηλαδή στον
πρακτικό υλισμό, καταναλωτισμό και ωφελιμισμό, που επαίρεται υιοθετώντας τα δουλικά
συνθήματα, «ανήκομεν εις την Δύσιν», «είμαστε Ευρωπαίοι», «είμαστε όλοι
άνθρωποι-αδέλφια», «μένουμε Ευρώπη», ας γνωρίζει ότι, επωμίζεται κατ’ αυτόν τον
τρόπο την ευθύνη για:
Την Φραγκική φεουδαρχία, τις σφαγές των Μουσουλμάνων
από τους δήθεν Σταυροφόρους, την «Ιερά» εξέταση των φραγκοπαπικών, την εξόντωση
των ινδιάνων από τους παπικούς «κονκισταδόρους», το δουλεμπόριο των νέγρων, την
αποικοκρατία, τους μεγάλους φονικώτατους πολέμους του 20ου αιώνα, την
νεοαποικοκρατία, την καταλήστευση του πλούτου των λαών των φτωχών και
υποανάπτυκτων χωρών, τους τοπικούς πολέμους, την επακολουθήσασα προσφυγιά, μετά
από κάθε πόλεμο, κ.α.
Και όλα αυτά, τα πιστεύουν και πράττουν, για τα πολιτικά,
γεω-πολιτικά/στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα και μόνον, των αδίστακτων,
αλαζόνων ηγετών των υπερδυνάμεων, των παρανοϊκών πλεονεκτών και πορωμένων διεθνών
πλουτοκρατών, των τοκογλύφων τραπεζιτών και οικονομικών δολοφόνων..
-Αποδόμησαν την ορθόδοξη Πίστη και
διέλυσαν τον κοινωνικόν ιστόν της πατρίδος μας, υπό τα ατάραχα βλέμματα της
ιεραρχίας της διοικήσεως της ελλαδικής εκκλησίας και την «βρονταία» αλαλία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,
των αποκαλούμενων ιεροκηρύκων και θεολόγων.
Στην αποδόμηση της ορθοδόξου πίστεως, εκτός από τους
ορθοδοξίζοντες, προτεσταντίζοντες και οικουμενιστές (ρασοφόροι, θεολόγοι και
λαϊκοί), συμβάλλουν τελευταία και οι
οπαδοί της σκοτεινής νεοειδωλολατρείας, κάποιων πιθηκιζόντων νεοναζιστικών
μορφωμάτων, οι οποίοι, ως νέοι Ιουλιανοί, εκτοπίζουν από τον χώρο του
ελληνισμού τους Ορθοδόξους χριστιανούς, ως δήθεν ιουδαΐζοντες!
-Μετά την
πρόσφατη διόγκωση του κύματος των αλλόδοξων προσφύγων και λαθρομεταναστών,
εγείρεται μείζον πρόβλημα διατηρήσεως της νεοελληνικής ταυτότητας. Για όλα αυτά,
οι νεκροθάπτες του ελληνισμού σφυρίζουν αδιάφορα και δεν κατανοούν τον μέγα
κίνδυνο από την διασπορά των «ναρκών», στα ναρκοπέδια που εδημιούργησαν οι αριστεροδεξιοί
«ανθρωπιστές», με τους χώρους συγκεντρώσεως των αλλοδόξων λαθρομεταναστών που
καταφθάνουν κατά χιλιάδες στην πατρίδα μας, μεταμφιεσμένοι σε πολιτικούς
πρόσφυγες..
-Είναι
εμφανής, η συστηματική διάλυση του κοινωνικού ιστού και της οικογένειας, η
έκλυση των ηθών, το πλήθος των διαστροφών, η νομιμοποίηση των οποίων λογίζεται από
τους ελλαδίτες, ως κατάκτηση νέων «αξιών», από τον ελεύθερο δυτικό/ευρωπαίο
άνθρωπο!
*
Παρ’ όλα αυτά, οι ελλαδίτες φαίνεται να εμμένουν στα
ευρωπαϊκά «ιδεώδη», δίδοντας την εντύπωση ότι έχουν παραδοθεί στις αγκάλες του
πανηδονισμού, του άκρατου καταναλωτισμού, του ωχαδελφισμού και της
μοιρολατρείας.
Ζουν
σε κατάσταση παρόμοια εκείνης του ναρκομανούς στον κόσμο των παραισθήσεων.
Έτσι δεν αντιλαμβάνονται ότι το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι
διεθνείς τραπεζίτες, έχουν αναλάβει την προστασία
των οργάνων που είναι εντεταλμένα για την εκτέλεση του σχεδίου του αφανισμού
της ιδιοπροσωπείας των λαών, στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων.
Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι κατά τις τελευταίες
δεκαετίες της πλαστής ευμάρειας, υποστήκαμε μία απίστευτη αλλοίωση πολιτιστική,
κοινωνική και οικονομική, φοβερότερη απ’ όποια πιθανόν να υποστούμε από την
μετατροπή της χώρας μας σε απέραντο καταυλισμό προσφύγων και λαθρομεταναστών,
με τις «ευλογίες» των «ομοτρόπων» ευρωπαίων «εταίρων» μας.
Ο Λουκάς Νοταράς που ξεστόμισε το «προτιμώ τουρκικόν φακιόλιον παρά παπικήν τιάραν», δέχθηκε τις λυσσαλέες
επικρίσεις όχι μόνο από δυτικούς, αλλά και από δικούς μας «ομότροπούς» τους.
Όμως τον δικαίωσε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις διδαχές του, ο φωτιστής των
σκλαβωμένων και συμβαλών τα μέγιστα στην ανάσχεση των ραγδαίων εξισλαμισμών.
Η
Φραγκοπαπική Δύση ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Ορθόδοξο Ελληνισμό
και ο μεγαλύτερος εχθρός της Ρωμηοσύνης!.
η. Παραδείγματα
Νεογραικισμού/Νεογραικυλισμού και συνεργασίας Νεογραικών με εχθρούς του Ελληνισμού και της
Ορθοδοξίας.
-Οι εχθροί της Ρωμηοσύνης
καλλιέργησαν στην Ελλάδα ένα αφελή και ανόητο σύμμαχο, το δουλοπρεπές εις την
Φραγκιά και Ρωσία νεογραικικό πνεύμα, το οποίον κυριάρχησε από το 1822. Οι
εχθροί της Ρωμηοσύνης, εμφορούμενοι από το νεογραικικό πνεύμα, «εμπλουτισμένο»
από την τότε ευρωπαιοφραγκική και ρωσική παρερμηνεία, προκατάληψη και
περιφρόνηση για την Ρωμηοσύνη και από αφοσίωση στην ευρωπαϊκή περί αρχαίων
Ελλήνων αντίληψη, δημιούργησαν στους Ρωμηούς φανατισμό, ενός τευτονικού τύπου εθνοφυλετισμό,
με κύριο στόχο την διάβρωση/αλλοίωση της Ορθοδοξίας και τον συγκεκαλυμμένο
αφελληνισμό των Ρωμηών.
Έτσι με την
σκέψη ότι είναι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων, κήρυτταν στους Ρωμηούς της
Ελλάδος, ότι δεν πρέπει να λέγονται στο εξής Έλληνες και Ρωμαίοι, όπως
υποστήριζε ο Παλαμάς, αλλά μόνον Έλληνες.
-Οι Σλάβοι υπό την ηγεσία του ρωσικού
πανσλαβισμού, έκαμαν μεγάλο αγώνα να σταματήσουν την χρήση του ονόματος Ρωμαίος
μεταξύ του πληθυσμού της Μεγάλης «Βαλκανικής» Ρούμελης, για να αποδείξουν ότι
το όνομα Ρούμελη, το οποίο σημαίνει
η χώρα των Ρωμαίων, δεν αντιστοιχεί προς την πραγματική σύνθεση της Μεγάλης
ταύτης Ρούμελης. Εξαιρετική προς τούτο δραστηριότητα επέδειξαν οι Κομιτατζήδες
του εκ Ρωμαίων νεογραικύλων, μογγολογενών
Βουργαρίων
(πυργοφυλάκων), και υπό Ρώσων
δημιουργηθέντος, νέου, ανυπάρκτου ιστορικώς, έθνους των Βουλγάρων.
-Το πόσον επιζήμιος
υπήρξεν η επίσημος αποβολή της Ρωμηοσύνης από τον εθνικόν μας βίον, φαίνεται
σαφώς σήμερα, όχι μόνον στο Κυπριακόν, αλλά την στιγμήν αυτήν και στο Αιγαίον. Επροπαγάνδιζαν
οι Τούρκοι και ξένοι ότι η Κύπρος, ήταν επαρχία ρωμαϊκή και βυζαντινή, και ουδέποτε
υπήρξε μέρος της Ελλάδος.
Παρομοίως επί χρόνια τώρα
οι Τούρκοι προπαγανδίζουν, περισσότερον αποτελεσματικώς απ' ό,τι νομίζομεν, ότι
και το Αιγαίον ουδέποτε ήταν μέρος της Ελλάδος. Δηλαδή οι Έλληνες δεν
απελευθέρωσαν, αλλά κατέκτησαν το Αιγαίον από την Τουρκίαν. Με άλλα λόγια, οι
Τούρκοι ισχυρίζονται ότι επήραν το Αιγαίον, όχι από τους Έλληνες, αλλά από τους
Ρωμαίους ή Βυζαντινούς, εις τους οποίους οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι.
Διερωτάται κανείς τί διαφορά υπάρχει μεταξύ της Τουρκικής αυτής
παρουσιάσεως της ιστορίας μας και εκείνης των ελληνολατρών, των αυτοχριζόμενων
ως εθνικιστών, τύπου σημερινών νεοπαγανιστών/νεοναζιστών...
-Βάσει της γνωστής
προπαγάνδας, υποστηρίζεται από ξένους, ότι η αρχή της απελευθερώσεως των
Ελλήνων υπήρξεν η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στους Τούρκους.
Οι Έλληνες (Greeks) χρειάζονταν την
Δυτικοευρωπαϊκή βοήθεια για να πετύχουν την ανεξαρτησία τους στις αρχές του
19ου αιώνα. Αυτή την βοήθεια μάλλον δύσκολα θα την προσείλκυαν, εάν οι Δυτικοί
έβλεπαν τους Έλληνες (Greeks) ως Ρωμαίους/Ρωμηούς («Βυζαντινούς»).
-Παρά
το γεγονός ότι το προοίμιο του Συντάγματος επεβλήθηκε πλέον στην συνταγματική
μας ιστορία και παρά το ότι αυτό δεν αναθεωρήθηκε από καμιά αναθεωρητική βουλή,
εν τούτοις το
καθιερωμένο πλέον αυτό θρησκευτικό προοίμιο παραθεωρείται συστηματικώς και
σχεδόν πάντοτε, σκοπίμως!
Αυτό λοιπόν το τόσο σημαντικό για
την πολιτειακή οργάνωση και την θρησκευτική ζωή των Ελλήνων γεγονός, της
ψηφίσεως δηλαδή του Συντάγματος «εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και
αδιαιρέτου Τριάδος», παρά την τεράστια σημασία που έχει τόσο από εθνικής και
Ορθοδόξου πίστεως όσο και από καθαρώς συνταγματικής απόψεως, δεν είναι εν
τούτοις τόσο ευρέως γνωστό, όσο θα έπρεπε από τους Έλληνες, η πλειονότητα των
οποίων το αγνοεί!9
Αλλά και όσοι ολίγοι το γνωρίζουν
δεν έχουν πλήρη και σαφή γνώση της συνταγματικής του ισχύος και σπουδαιότητας.
Η άγνοια αυτή των πολλών, για την ύπαρξη και πολύ
περισσότερο βεβαίως για την ισχύ και σπουδαιότητα του συνταγματικού προοιμίου,
οφείλεται σε πολλούς λόγους, από τους οποίους σπουδαιότεροι είναι οι εξής:10
•Κανείς από τους
υπευθύνους δεν φρόντισε ποτέ να δοθεί η δέουσα δημοσιότητα στο γεγονός αυτό,
της υπάρξεως δηλαδή θρησκευτικού-χριστιανικού προοιμίου στο Σύνταγμά μας, και
να αναλυθεί βεβαίως η σημασία του κυρίως στα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης
αλλά και στα σχολεία στα οποία έπρεπε να διδάσκονται οι βασικές και θεμελιώδεις
αξίες στις οποίες στηρίζεται το Σύνταγμά μας.
•Το προοίμιο
όμως του Συντάγματος αγνοείται όχι μόνο από τους πολλούς και πάντως τους μη
ειδικούς, οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση μπορούμε να πούμε ότι δεν αγνοούν το
ζήτημα αυτό με δική τους ευθύνη, αλλά και από τους ειδικούς, και μάλιστα και
αυτούς ακόμη τους συνταγματολόγους, κι αυτό είναι το απελπιστικά δυσάρεστο!
•Η άγνοιά η
αποσιώπηση των ειδικών, όπως προέδρων της Ελλαδικής δημοκρατίας, πρωθυπουργών,
αρμοδίων υπουργών και συνταγματολόγων, οφείλεται σε ηθελημένη και ενσυνείδητη
αρνητική τοποθέτησή τους απέναντι στο τεράστιο αυτό συνταγματικό θέμα! Και όμως οι αθεόφοβοι, οσάκις τους δίδεται η
ευκαιρία, ομιλούν για την αναγκαιότητα της πιστής τηρήσεως του Συντάγματος, χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να αναφέρονται στην
σημασία του προοιμίου του Συντάγματος!!!
•Οι ειδικοί
συνταγματολόγοι δεν αγνοούν το προοίμιο του Συντάγματος, αντίθετα το γνωρίζουν
καλώς, αλλά το περιφρονούν ως κάτι περιττό, άχρηστο και για μερικούς εξ αυτών
ως επικίνδυνο. Το
απογυμνώνουν από οποιοδήποτε νομικό περιεχόμενο, το απαξιώνουν εντελώς, μη
καταδεχόμενοι οι περισσότεροι να του αφιερώσουν έστω και λίγες γραμμές στα
συγγράμματά τους.
Κατά συνέπειαν, πράττουν τούτο σκοπίμως και ΟΧΙ από
αμέλειαν ή άγνοιαν οι δολόφρονες, διότι άπαντες, χωρίς καμμία εξαίρεση, είναι
αθεϊστές, διεθνιστές, αλλόδοξοι,
τέκτονες, κρυπτοταλμουδιστές και στην καλύτερη περίπτωση Ελλαδίτες αυτοπροσδιοριζόμενοι ως
χριστιανοί!
Τι σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά; Ποίες είναι οι επιπτώσεις, από την επικράτηση
μετά την επανάσταση του 1821, και κυριαρχία, τις τελευταίες δεκαετίες, των νεογραικών και νεογραικύλων, στην πατρίδα μας;
Πολιτική
δουλοκρατία δια της βουλευτοκρατίας, κοινωνική ασυδοσία, αντιχριστιανικός
σκοταδισμός, κοινωνική θηριοποίηση (απανθρωπισμός), πνευματική ερήμωση, ηθική
κατάπτωση, Καθολική αδιαφορία/ωχαδελφισμός, εθνική μειοδοσία/ προδοσία, παρακμή
των πάντων…
Με μία φράση: Θρίαμβος του Νεογραικισμού και Νεογραικυλισμού…
Συνεχίζεται
1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα
στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε
ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.
β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον,
Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική
χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι
είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.
Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός,
«τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε
εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν
σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η
Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία
εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της
Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν
καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον
δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».
Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα
εξής:
Ο Αίμος
είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία
ονομάστηκε Χερσόνησος
του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος,
στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών
συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων,
ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».
Οι Συστημικοί
ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η
ανιστόρητη αυτή ονομασία.
Με την ονομασία Βαλκάνια
[από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης
οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται,
περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της
νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια
χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που
βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το
μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής
και Ασιατικής ηπείρου.
Σύμφωνα με την
Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.
2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν
υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και
Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις
15-8-1261.
3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως
Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr
/2004/04_07_01.htm---
2. GHERARDO ORTALLI, «H
Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004.
3. «H Δ΄
Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης», Nίκος Γ.Mοσχονάς,
Iνστιτ. Bυζαντινών Eρευνών,
ένθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.
4. Αρχιεπισκόπου πρ.
Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας, Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας,
«Έλληνες και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278.
5. Σερ Έντουϊν Πήαρς,
«Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».
4 Ι. Σ. Ρωμανίδου.
Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη, σελ. 199-200.
5 Αυτόθι σελ. 200.
7 ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, ΡΩΜΑΝΙΑ, ΡΟΥΜΕΛΗ, π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
9 Η άγνοια αυτή του Λαού κυρίως, αλλά
και των πολλών μη ειδικών περί τα συνταγματικά ζητήματα, τόσο για την ύπαρξη
θρησκευτικού συνταγματικού προοιμίου, όσο και κυρίως για την ακριβή σημασία
του, καθίσταται φανερή, εκτός των άλλων και από το εξής χαρακτηριστικό: Κάθε
φορά που προκύπτει θέμα θέσης και υπεράσπισης κάποιου θρησκευτικού και
ειδικώτερα Ορθόδοξου χριστιανικού ζητήματος, επικαλούνται όλοι συνήθως το άρθρο
3 παρ. 1 του Συντάγματος, το οποίο....αναγνωρίζει ως
επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα εκείνη της Ανατολικής Ορθόδοξης του Χριστού
Εκκλησίας, και προσπαθούν από αυτό κυρίως, αν όχι αποκλειστικώς να αντλήσουν
νομικά και μάλιστα συνταγματικά επιχειρήματα υπέρ των απόψεών τους, χωρίς
κανείς σχεδόν να προσφεύγει στο θρησκευτικό και ειδικώτερα το Ορθόδοξο
χριστιανικό προοίμιο του Συντάγματος, από τοοποίο απορρέει το άρθρο 3 παρ. 1 του Συντάγματος, και από το
οποίο, θα μπορούσαν να αντλήσουν περισσότερα και αδιάσειστα επιχειρήματα κι
αυτό οφείλεται στην άγνοια των πολλών η οποία επικρατεί γύρω από το
συνταγματικό προοίμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου