ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2

Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

ΜΕΡΟΣ 32ο

ΙΑ. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ (Συνέχεια 31ου μέρους) 3

Πολέμιοι-Αρνητές

9. Οι Νεοπαγανιστές

Οι νεοπαγανιστές πολεμούν με μανία το όνομα «Ρωμηός» γιατί συνδέεται με την ορθόδοξη-πατερική παράδοσή μας και χαρακτηρίζει τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Σε ένα σημείωμα στο περιοδικό Δαυλός (αρ. 157, Ιανουάριος 1995, σ.9308), υπογραφόμενο «Ο Μεταπολιτικός», τονίζεται με πάθος η αντίθεση, κατά τον συγγραφέα, των όρων Έλλην και Ρωμηός. Για τον συντάκτη του άρθρου, «Έλληνας» σημαίνει ο ελεύθερος από κάθε είδους δογματισμό, θρησκευτικό ή πολιτικό. Επίσης θεωρεί από την άλλη ότι, Ρωμιός είναι ο ελληνόφωνος Χριστιανός του Ρωμαϊκού κράτους που πιστεύει ότι ο ένας Θεός εκφράζεται από μια μόνο έννοια στην ζωή, την εβραϊκή, που έκαιγε στον Ιππόδρομο της Νέας Ρώμης τους αντιφρονούντες.

Τρομάρα τους, τόσον στον αρθογράφο όσον και στους ομόφρονές του! Τόσα ξέρουν, δηλαδή τίποτε, τέτοια γράφουν και πιστεύουν δηλαδή πομφόλυγες!

Στα πλαίσια αυτής τής ιστορικής παραχαράξεως των Νεοπαγανιστών, εντάσσεται και η προσπάθεια να παρουσιάσουν τους Ρωμαίους ως "κατακτητές" των Ελλήνων, και έτσι να τους πουν "ανθέλληνες", ώστε να εξωστρακίσουν τον Ρωμαίϊκο Ελληνικό πολιτισμό που ήταν Χριστιανικός, και να τον διαβολοποιήσουν.

Οι αρχαιόπληκτοι νεοπαγανιστές «Έλληνες», προϊόντα του εκβαρβαρισμένου ελληνισμού, εξευτελίζονται στα μάτια του ζαλισμένου από την πολυετή φραγκική προπαγάνδα νεοέλληνα, στην προσπάθεια τους να «διαφημίσουν», το «ελληνικό πνεύμα».

Αυτούς τους «Έλληνες» επετίμησαν σκληρά, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και πολλοί άλλοι Πατέρες που διαπίστωσαν την ζημιά που επέφερε η μολυσμένη τους διάνοια, στους χωρίς πνευματικά αντισώματα ,συμπατριώτες μας.

Δεν μπορούν να καταλάβουν, αφού οι δαιμονικές σκέψεις έχουν επισκιάσει ή αλλοιώσει την πνευματική διαύγεια του εγκεφάλου τους, ότι: Όσες προσπάθειες και να γίνουν είτε εκ των έξω είτε εκ των έσω, το Ελληνορθόδοξο Πνεύμα, η Ρωμιοσύνη, δεν πεθαίνει. Την στιγμή κατά την οποία θα σβήσει το Ελληνορθόδοξο Πνεύμα, το Τέλος του Κόσμου θα έχει ήδη φθάσει.

Ο μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σε ανακοίνωσή του4 τονίζει ότι το «φαινόμενο του νεοπαγανισμού κατασκευάστηκε από τους σκοτεινούς ηγήτορες της νέας εποχής και της νέας τάξεως πραγμάτων για να αποτελέσει εκ παραλλήλου με το Ισλάμ, τους προωθητικούς κριούς για την εκπόρθηση του χριστιανισμού».

Ο μητροπολίτης Πειραιώς σημειώνει επίσης ότι οι νεοπαγανιστές χρηματοδοτούνται από τους «γνωστούς τραπεζίτες» και διερωτάται: «Αγνοούν το ηθικό παραλήρημα της αρχαίας θρησκείας πού παρουσίαζε τον υπέρτατο θεό Δία ως αίσχιστο κακούργο παιδεραστή πού μεταμορφώνεται σε αετό για να αρπάξει τον νεανία Γανυμήδη και να ασελγήσει μαζί του;».         

Οι εχθροί της Ρωμηοσύνης, με πρωτεργάτες τους Νεοπαγανιστές, εφηύραν εδώ και αιώνες τον καινοφανή όρον «Εβραιοχριστιανισμός», τον οποίον οι συστημικοί αλλά και ζηλωτικοί Εθνικιστές, προβάλλουν εντονώτερον σήμερον.

Δια του όρου αυτού, διακηρύσσουν ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά η συνέχεια του Ιουδαϊσμού, αφού στηρίζεται και στην Παλαιά Διαθήκη που είναι το βιβλίο των Εβραίων.

Ισχυρίζονται επίσης ότι ο Ιησούς ήταν «Εβραίος» και ήλθε για να σώσει μόνον «τα απολωλότα πρόβατα» του λαού Ισραήλ, όπως καταγράφεται στην Καινή διαθήκη. Επίσης ότι ο Χριστιανισμός είναι εχθρός της ελληνικής σοφίας και υπέρμαχος του εβραϊκού σκοταδισμού. Συνεπώς δεν έχει σχέση με την πίστη των Ελλήνων και πρέπει να καταργηθεί ως επίσημη θρησκεία.

Άλλοι πάλι, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να «Ελληνοποιήσουν» τον Χριστιανισμό, φθάνουν στο αντίθετο άκρο, ισχυριζόμενοι ότι ο Ιησούς δεν ήταν Εβραϊκής καταγωγής αλλά Ελληνικής(!!!) καταγόμενος από την Γαλιλαία των Εθνών, καλούμενος «Γαλιλαίος». Αυτό και μόνο αποδεικνύει την πλήρη σύγχυσή τους.

Οι νεοπαγανιστές, ενώ αρνούνται με πάθος τον Χριστιανισμό τον οποίον θεωρούν ως μετασχηματισμένο Εβραϊσμό, αγνοούν ή υποκρίνονται πως αγνοούν, ότι:

·Ο διεθνής και μητροπολιτικός Ιουδαϊσμός (Ταλμουδισμός) πολεμά με ισοδύναμο ή μεγαλύτερο πάθος τον Χριστιανισμό, ως άρνηση του δικού τους Ιουδαϊσμού/Εβραϊσμού (Ταλμουδισμού).

·Οι Ιουδαίοι συνεμάχησαν με τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους, για να σταυρώσουν τον Ιησού Χριστό.

·Οι Εβραίοι της Παλαιάς Διαθήκης ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με τους σημερινούς Ιουδαίους (Jews) [κακώς ονομαζομένους Εβραίους].

·Ο Ιουλιανός, μία από τις σημαίες τους, εδίωξε τους Χριστιανούς, τους απέλυσε από τις δημόσιες θέσεις τους, στον κρατικό μηχανισμό, ενίσχυσε με όλες τις δυνάμεις του τους Ιουδαίους/Εβραίους, εδιδάχθη τον παγανισμό από Ιουδαίο μάγο και απήλλαξε από την φορολογία τους Ιουδαίους, κατά την διάρκεια της βασιλεία του.

· Υπάρχουν χωρία στην Καινή Διαθήκη που καταρρίπτουν τον μύθο τους περί Ιουδαιο-χριστιανισμού, όπως:

-«Οι Ιουδαίοι δεν είναι αρεστοί εις τον Θεόν και είναι εναντίον όλης της ανθρωπότητος» (Α΄ΘΕΣ: 2/15-19).

-«Οι Ιουδαίοι είναι Συναγωγή του Σατανά» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 2/9 και 3/9).

·Ο Χριστιανισμός έχει σχέση με την διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης όχι επειδή την έγραψαν Εβραίοι, αλλά γιατί σ’ αυτήν καταγράφεται η υπόσχεση του Θεού, που είναι ΕΝΑΣ, ο ίδιος για τους Ιουδαίους-Έλληνες-όλους τους ανθρώπους της γης, ότι θα αποτελέσει τον Μεσσία Σωτήρα του κόσμου, που είναι ο Ιαχβέ/Ιησούς Χριστός!

10. Λοιποί (Ορατοί, κρυφοί ή εν δυνάμει) πολέμιοι-αρνητές της Ρωμηοσύνης.

Διεθνιστές :

Οι Διεθνιστές επιδιώκουν την κατάργηση των συνόρων και των διαφορών μεταξύ των εθνών και αρνούνται κάθε έννοια έθνους, πατρίδος, θρησκείας και Γένους. Δεν αναφέρονται σε Πατρίδα ούτε σε αγώνες του Ελληνικού Έθνους. Αντιθέτως επιθυμούντες την κατάργηση ο,τιδήποτε θυμίζει ή σημαίνει Πατρίδα/ Πατριωτισμό, Έθνος, Ελληνισμός, Ορθοδοξία, Γένος των Ελλήνων, καθίστανται αυτομάτως ορατοί ή εν δυνάμει, πολέμιοι των Ελλήνων και της Ρωμηοσύνης.

Αναρχικοί (αντιεξουσιατές)

Οι αναρχικοί, κατά κανόνα άθεοι, πρεσβεύοντες ότι η εξουσία με οποιαδήποτε μορφή, δεν είναι επιθυμητή ούτε αναγκαία, στρέφονται όχι μόνον εναντίον της κρατικής αλλά και πάσης άλλης οργανωμένης εξουσίας, πολιτικής, θρησκευτικής, κοινωνικής κ.α.

Ταλμουδιστές5

Η εχθρότης των Ταλμουδιστών προς την Ρωμηοσύνη, συνίσταται:

· Στον ύποπτο ρόλο και την προπαγάνδα τους, κατά πάσης ιδέας, αρχής και αξίας που έχει σχέση με πατρίδα, Έθνος, χριστιανισμό και τις διασυνδέσεις-επιρροές τους, στους πάσης φύσεως Διεθνιστές και ο,τιδήποτε αφορά σε διεθνιστικές ιδέες, δραστηριότητες.

· Στην εμπλοκή-συμμετοχή τους, σε παγανιστικές-νεοπαγανιστικές ιδεοληψίες, οργανώσεις και εκδηλώσεις.

Όλες σχεδόν οι διεθνιστικές, αναρχικές, νεοπαγανιστικές και αποκρυφιστικές οργανώσεις, ελέγχονται και χρηματοδοτούνται πλήρως από τους Ταλμουδιστές.

· Στην στελέχωση νευραλγικών θέσεων κρατικού μηχανισμού, και διείσδυση ακόμη και στην διοίκηση της Ορθόδοξης εκκλησίας,  κλπ .

Αποκρυφιστές

Ο αποκρυφισμός είναι η μεθοδική αναζήτηση-μελέτη των αποκρύφων, κυρίως, αλλά και φανερών δυνάμεων, στον άνθρωπο, στον μικρόκοσμο και στην Κτίση (ΣΣ:Ένας άλλος μύθος του Συστήματος είναι η Φύση. Δεν υπάρχει Φύση αλλά Κτίση. Ο όρος Φύση επινοήθηκε αντί του όρου Κτίση, καθ’ όσον στην δεύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι του Συστήματος, εάν παρεδέχοντο της ύπαρξη της Κτίσεως, ήσαν υποχρεωμένοι να μας εξηγήσουν ποιος είναι ο Κτίστης/Δημιουργός και κάτι τέτοιο ΔΕΝ το επιθυμούσαν.).

Ο αποκρυφισμός με τις θρησκευτικής τάξεως αυθαίρετες δοξασίες του, λατρεύοντας την Κτίση (Φύση) και όχι τον Κτίσαντα, και αποδίδοντας στην Κτίση (Φύση) φανταστικές ιδιότητες και δυνάμεις, δικαιώνει, κολακεύει και τροφοδοτεί τα πάθη και τις κατώτερες ορμές στον άνθρωπο και τον μεταβάλλει σε άβουλο και ανεύθυνο ον.6  

Οι αφελείς, εύπιστοι και ματαιόδοξοι, έχοντας παραδώσει τα πάντα στις «οντότητες» τουτέστιν δαιμονικά πνεύματα, που πιστεύουν αποκρύφως, αχρηστεύουν ολόκληρο το ηθικό ψυχοπνευματικό κύκλωμα του συστήματος αμύνης και προστασίας του νού τους. Οι αποκρυφιστές έχοντας απολέσει κάθε ίχνος ατομικής βουλήσεως, συνειδήσεως και προσωπικότητος, θεωρούν ότι διανοίγουν ή διευρύνουν την συνείδησή τους σε απόκρυφες γνώσεις, ενώ στην πραγματικότητα εκτελούν πλέον, τις εντολές των πονηρών αγγέλων με τους οποίους επικοινωνούν και συνεργάζονται.

Στην κατηγορία των αποκρυφιστών υπάγονται και οι τέκτονες, οι αστρολόγοι, οι πνευματιστές, οι μελλοντολόγοι και οι χειρομάντεις (αφαιρουμένων των εξ επαγγέλματος απατεώνων-τσαρλατάνων, που και αυτοί παραμένουν εξ ίσου επικίνδυνοι τόσον για την συνοχήν της κοινωνίας, όσον για την Ρωμηοσύνη).

Πανθεϊστές

Πανθεϊσμός, είναι η άποψη κατά την οποία η φύση και ο Θεός είναι ένα και συμπερασματικώς ο κόσμος είναι θείος.  Φιλοσοφική μεταφυσική θεωρία κατά την οποίαν ο Θεός ως απρόσωπον πνευματικό όν δεν ευρίσκεται εκτός της φύσεως, αλλά εντός αυτής, διάχυτος σε όλα τα αντικείμενα της φύσεως, καθορίζων την κίνηση και την εξέλιξή τους (Πολιτική Ορολογία, Δημ. Ευαγγελίδη, 1979, σ.99).

Στο φιλοσοφικό πεδίο, λοιπόν, ο πανθεϊσμός είναι δοξασία που ταυτίζει τον θεό με τον κόσμο. Κατά τον Ιουδαίο Σπινόζα, ο θεός είναι  σαν μια απόλυτη και αιώνια ουσία, που είναι η αιτία όλου του κόσμου.

Αιρετικοί

Αιρετικός  άνθρωπος, είναι εκείνος που στοιχειοθετεί την πίστη του πάνω σε μη γεγραμμένα του Λόγου του Θεού, όπως είναι καταγεγραμμένα στην Αγία Γραφή. Οι άνθρωποι  χρησιμοποιούν την λέξη αυτή εύκολα, γιατί εξυπηρετεί την αλαζονεία τους και την θεώρηση ότι υπερέχουν έναντι των άλλων και επίσης ότι είναι ένα αποτελεσματικό όπλο εναντίον κάθε απόψεως που κλονίζει τα στερεότυπα των κατεστημένων και προβεβλημένων δογμάτων τους.

Οι αιρέσεις αποτελούν ένα νοσηρό και πνευματικώς επικίνδυνο φαινόμενο. Λέγει ο Ι. Χρυσόστομος: «Τούτο το δένδρον (ΣΣ: της αιρέσεως) εφύτευσεν μεν λογισμών άκαιρος περιέργεια, επότισε δε απόνοιας τύφος, ηύξησε δε φιλοδοξίας έρως» (PG 48, 719).

Θεμελιώδης πρακτική των διαφόρων ψευδοχριστιανικών αιρέσεων, αποτελεί η διαστροφή του νοήματος των αγιογραφικών χωρίων και η κατανόησή τους, εκτός των συμφραζομένων και της ευρύτερης νοηματικής τους συνάφειας. Τέτοιου είδους πρακτικές, οι αιρετικοί τις συνδυάζουν με την μόνιμη επωδό, ότι οι ισχυρισμοί τους είναι η άποψη της Αγ. Γραφής.

Ο κάθε αιρετικός που παρουσιάζει τις πλάνες του ως απόψεις της Αγίας Γραφής, θεωρείται κατά τον Ι. Χρυσόστομο ως «ο δόγματα φρικτά και απόρρητα λυμηνάμενος» (PG 61, 622-623). Την αλήθεια αυτή την κάνει πιο σαφή με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αναφέρει:

«Καθάπερ γαρ εν τοις βασιλικοίς νομίσμασιν ο μικρόν του χαρακτήρος περικόψας, όλον το νόμισμα κίβδηλο ειργάσατο, ούτω και ο της υγιούς πίστεως και το βραχύτατον ανατρέψας, τω παντί λυμαίνεται».

Οι αιρετικοί χρησιμοποιούν  διάφορα προσωπεία. Συνήθως αποκρύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα και παραπληροφορούν, παρ’ ότι επικαλούνται την Αγία Γραφή. Το προσωπείο, όμως, δεν δηλώνει ειλικρίνεια αλλά προσωπίδα της αληθείας, ήτοι φαρισαϊσμόν, ψεύδος.7

Οι διάφορες ψευδοχριστιανικές αιρέσεις (φραγκοπαπισμός, προτεσταντισμός, Λουθηρανισμός, αγγλικανισμός, πρεσβυτεριανισμός, κλπ), δεν είναι τίποτα άλλο παρά «ιστορίες» βασισμένες πάνω σε γεγονότα που όμως έχουν αλλοιωθεί λίγο ή πολύ, και που αναγκαστικά για τους αρχιαιρετικούς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας σωτηρίας.

Ο ορθόδοξος χριστιανός, ο Ρωμηός, στο πρόσωπο του κάθε αιρετικού, βλέπει ένα θύμα του πονηρού. Έναν άρρωστο πνευματικά άνθρωπο. Γι' αυτό λέγει ο Ι. Χρυσόστομος: «τω λόγω διώκω ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπο αποστρέφομαι αλλά την πλάνην μισώ, και επισπάσασθαι βούλομαι» (PG 50, 701). (PG 61, 622 ).

Αθεϊστές

Αθεϊσμός ή Αθεΐα, ονομάζεται η οντολογική θέση που απορρίπτει την ύπαρξη του Θεού. Κατά την αρχαιότητα, ο επικουρισμός, περιέκλειε αθεϊστικές αντιλήψεις, αλλά εξαφανίστηκε από την ελληνική φιλοσοφική παράδοση, καθώς αυξανόταν η επιρροή του νεοπλατωνισμού.

Κατά την εποχή του Διαφωτισμού, η έννοια του αθεϊσμού αναδύθηκε εκ νέου ως κατηγορία εναντίον εκείνων που αμφισβητούσαν το θρησκευτικό status quo, αλλά μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνος, είχε γίνει η φιλοσοφική τοποθέτηση μιας αυξανόμενης μειονότητας.

Μέχρι τον 20ον αιώνα, παράλληλα με την εξάπλωση του ορθολογισμού και του ανθρωπισμού, ο αθεϊσμός είχε γίνει μια κοινότοπη τοποθέτηση, με σημαντικά ποσοστά μεταξύ των επιστημόνων.

Συνεπώς οι αθεϊστές, ασπαζόμενοι την φιλοσοφική θεωρία που απορρίπτει την ύπαρξη Θεού ή οποιασδήποτε άλλης υπερφυσικής δυνάμεως, δυναμένης να ρυθμίζει και να επεμβαίνει στην πορεία του κόσμου, είναι αντιχριστιανοί και εχθροί της Ρωμηοσύνης.

Πνευματιστές

Πνευματισμός (ή μεντιουμισμός):  Πνευματικό κίνημα «αποκαλύψεων» που συνίσταται στην επικοινωνία των  ανθρώπων με «πνεύματα», τα οποία υποτίθεται ότι είναι ψυχές προ-αποθανόντων ανθρώπων. Προϋποθέτει δηλαδή ότι ένα πνευματικό μέρος του ανθρώπου επιζεί μετά τον θάνατο του υλικού σώματος και μπορεί να επικοινωνεί με τους ζωντανούς, συνήθως μέσῳ ειδικευμένων προς τούτο «διαμέσων» ή «μεσαζόντων» (τα γνωστά “medium”).

Πνευματισμός (αγγλ: spiritualism), με την ευρεία έννοια, ονομάζεται το σύνολο των πρακτικών και των μέσων που χρησιμοποιούνται με σκοπό την επικοινωνία με το «πνευματικό βασίλειο» ή με τις ψυχές των νεκρών. Ο πνευματισμός σχετίζεται με τον ανιμισμό, την θεουργία και την νεκρομαντεία.

Η Αγία Γραφή, καταδικάζει την πρακτική του πνευματισμού, τα μέντιουμ, τον αποκρυφισμό κλπ. (Λευϊτικό 20/27, Δευτερονόμιο 18/10-13). Τα ωροσκόπια, οι κάρτες ταρώ, η αστρολογία, αυτοί που λένε την μοίρα, αυτοί που διαβάζουν την παλάμη, οι πνευματιστικές συγκεντρώσεις, κλπ., κατατάσσονται επίσης, στην ίδια κατηγορία. Αυτές οι πρακτικές βασίζονται στην ιδέα ότι υπάρχουν θεοί, πνεύματα, ή πεθαμένα αγαπημένα πρόσωπα που μπορούν να σου δώσουν συμβουλές και οδηγίες.

Αυτοί οι «θεοί» ή τα «πνεύματα» είναι δαίμονες (Β΄ ΚΟΡ: 11/14-15). Η Αγία Γραφή δεν μας δίνει κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι τα πεθαμένα αγαπημένα μας πρόσωπα μπορούν ή θα ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Αν ήταν πιστοί, είναι στον ουρανό, σε κοινωνία με τον γεμάτο αγάπη Θεό.

Οικουμενιστές

Ως Οικουμενιστές θεωρούνται όσοι αλλόδοξοι, αλλοεθνείς αλλά και «ορθόδοξοι» χριστιανοί,  πρεσβεύουν ή διάκεινται ευμενώς προς την ιδέαν μιας συγκρητιστικής πανθρησκείας, δια της εξισώσεως αρχικώς όλων των χριστιανικών ομολογιών και αργότερον, όλων των θρησκευτικών δογμάτων και σεκτών, συμπεριλαμβανομένου του νεοπαγανισμού/ δωδεκαθεϊσμού και του σατανισμού (ΣΣ: Ο σατανισμός είναι θρησκεία αναγνωρισμένη ή ανεχομένη σε αρκετές χώρες, όπως ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, κλπ).

11.  Η Νέα Ρωμηοσύνη

Την δεκαετία του '30, Έλληνες λογοτέχνες μετά την Μικρασιατική καταστροφή, έχοντας ως κοινό στοιχείο τις ρωμαίϊκες  παραδόσεις, ανακίνησαν το θέμα της Ρωμηοσύνης. Τόσον ο Σεφέρης όσον και ο Ρίτσος και ο Ελύτης, ακολουθώντας φαινομενικώς, τα ίχνη του Παλαμά και σε κοινή πορεία, προσπάθησαν να μετονομάσουν τους Έλληνες σε Ρωμιούς.

Όμως, η ανακίνηση του θέματος δεν έγινε με βάση όλα τα ιστορικά δεδομένα, ήτοι, απαλλαγή από τα πολιτικά-κομματικά-ιδεολογικά κριτήρια, την δυτικολαγνεία, τον «διαφωτισμό»-σκοταδισμό και  την θεώρηση της Ορθοδοξίας ως της ασφαλέστατης ασφαλιστική δικλείδας.

Δυστυχώς στην θέση της Ορθοδόξου Πίστεως έβαλλαν ένα γενικό Χριστιανισμό, ερμηνευόμενο προτεσταντικώς, με τις αρχές και απατηλές αξίες του δυτικού ψευτοανθρωπισμού. Παραλλήλως ερμήνευσαν την Ρωμηοσύνη ως ένα μεγαλοϊδεατισμό και ουσιαστικώς την αντικατέστησαν με τον Ελληνισμό. Έτσι η Ρωμηοσύνη, μεταλλάχτηκε σε «Ελληνοχριστιανικό ιδεώδες», και από περιέχον τον Ελληνισμόν έγινε περιεχόμενο του Ελληνισμού.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, χωρίς ενδεχομένως να το αποζητούν, κατάφεραν ένα καίριο κτύπημα στο κύτταρο της  αληθινής ταυτό­τητας της Ρωμηοσύνης.

Εκράτησαν βεβαίως, την ονομασία «Έλληνες», ώστε η χώρα να επωφελείται παντοειδώς στο εξωτερικό από το διάσημο όνομα, ενώ στο εσωτερικό της Ελλάδας, ο ένας αποστεωμένος Ρωμιός, παραχωρούσε την θέση του άλλοτε στον Γραικό και άλλοτε στον εθνικό Έλληνα, προκειμένου να κυριαρχήσει πνευματικώς, ως εκφραστής της Νέας (παραχαραγμένης) Ρωμηοσύνης..

Όπως είναι γνωστό, λίγα χρόνια αργότερα, μετά την παλιά και την νέα αθηναϊκή σχολή, η γενιά του '30, στεκόταν ήδη αμήχανη μπροστά στην αταξινόμητη και απρόσμενη ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, που είχε αρχίσει να επηρεάζει τους ελλαδικούς/ελλαδίτες λογοτέχνες.

Σε αυτούς τους τελευταίους, συγκαταλέγονταν επίσης, οι επικεφαλής της γενιάς του '30, σημαντικότεροι των οποίων ήταν ο Σεφέρης και ο Τσάτσος. Και ακολουθούσαν εκείνοι που κήρυξαν στην θέση της Ρωμηοσύνης αυτό το νέο ελληνοχριστιανικό ιδεώδες, όπως ο Θεοδωρακόπουλος, ο Παπανούτσος, ο Κανελλόπουλος, ο Μυριβήλης, ο Σικελιανός (με ένα μέρος του έργου του), ο Τερζάκης, ο Θεοτοκάς, ο Ελύτης.

Η γενιά του '30, έχοντας απορρίψει απολύτως τον αλυτρωτισμό και την «εθνική» ολοκλήρωση (μετά την καταστροφή του '22) και εν μέρει τον πολιτισμό των Ελλήνων, συνέγραψε αξιόλογα έργα και κέρδισε δύο Νόμπελ στην Δύση και άλλες λογοτεχνικές διακρίσεις στην Ανατολή.

Εάν ήσαν αγνοί Ρωμηοί το Σύστημα ΔΕΝ θα τους έδιδε το βραβείο, καίτοι λογοτεχνικώς το άξιζαν.

Βεβαίως δεν είναι μικρή η προσφορά της Νέας Ρωμηοσύνης στην χώρα, κυρίως από το γεγονός ότι έθεσε επί τάπητος τα θέματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος, πριν καταπέσει στην θλιβερή νύχτα που την οδήγησε η νέα Ρωμιοσύνη, δηλαδή το ιδεολόγημα που η ίδια εφηύρε.

Γιάννης Ρίτσος

Η Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου γραμμένη στο διάστημα 1945-47, αποτελεί έναν ύμνο στο μαρξιστικό πνεύμα, της κατά τον ποιητή, αντιστάσεως του ελληνικού λαού, που,  συνιστά την διαχρονική ουσία του ελληνικού τόπου και των ανθρώπων του8 

«Ο Ρίτσος με τη Ρωμιοσύνη (και με την Κυρά των Αμπελιών) ανταποκρίνεται  πολύ καθαρά σε μια κοινωνική εντολή, βαθιά ουσιαστική και επιτακτική, που γεννιόταν από τα κατάβαθα του λαού.   Και τι μπορεί να αξιώσει ο λαός από έναν ποιητή αυτές τις κρίσιμες ώρες; Να του ξαναδώσει τη μνήμη του που προσπάθησαν να του εξευτελίσουν, να υμνήσει τη γη που προσπάθησαν να του αποσπάσουν. Η απόκριση  ήρθε εκρηκτική μέσα από αυτά τα ποιήματα που αποκαθιστούν την αιωνιότητα του Ελληνισμού, όπου χωνεύονται οι αρχαίες τελετουργίες με τους βυζαντινούς θρύλους και τα ανδραγαθήματα  των κλεφτών και των ανταρτών.

Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη, τη διαπερνάει η σκοτεινή ελπίδα των ντεσπεράντος που περιμένουν κολλημένοι πάνω στα ντουφέκια τους. Ένας φλογερός ανιμισμός διαποτίζει κάθε στίχο, ξυπνάει το ένα μετά το άλλο τα τοπία της Ελλάδας, τα ρίχνει και αυτά στον αγώνα, ορθώνει τα νησιά, τον άνεμο, τη θάλασσα, αναμοχλεύει σε μια γενική αντάρα τους ανθρώπους, τα ζώα, τα στοιχεία  ακόμα και τους νεκρούς που αγρυπνούν, όπως άλλοτε οι φρουροί του Βυζαντίου στα σύνορα της αυτοκρατορίας».9

Αυτό όμως που έγραψε ο Ρίτσος, δεν είναι Ρωμηοσύνη είναι μαρξιστική δουλοφροσύνη, με ψήγματα Ρωμηοσύνης. Δεν είναι ύμνος στην εθνική αντίσταση του λαού, αλλά ύμνος στον μαρξιστικό διεθνισμό, στον ανιστόρητο βυζαντινισμό. Είναι διαστροφή της εννοίας της αληθινής εθνικής αντιστάσεως ενός λαού.

Κων. Καβάφης 10

«Θεόφιλος Παλαιολόγος»

Ο τελευταίος χρόνος είν' αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών

αυτοκρατόρων είν' αυτός. Κι' αλλοίμονον

τι θλιβερά που ομιλούν πλησίον του.

Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη

ο Κυρ Θεόφιλος Παλαιολόγος

λέγει «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην».

Α Κυρ Θεόφιλε Παλαιολόγο

πόσον καϋμό του γένους μας, και πόση εξάντλησι

(πόσην απηύδησιν από αδικίες και κατατρεγμό)

η τραγικές σου πέντε λέξεις περιείχαν.

Πάρθεν

Αυτές τες μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια,

για τ' άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,

πράγματα συμπαθητικά· δικά μας, Γραικικά.

Διάβαζα και τα πένθιμα για τον χαμό της Πόλης

«Πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη».

Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,

«ζερβά ο βασιληάς, δεξιά ο πατριάρχης»,

ακούσθηκε κ' είπε να πάψουν πια

«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»

πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη.

Όμως απ' τ' άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα

το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα

και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων

που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.

Οι μέρες του ποιητή Κωνσταντίνου Π. Καβάφη είναι ο Μάρτιος του 1921, χρόνος συνθέσεως του ανεκδότου αυτού ποιήματος. Είμαστε στα χρόνια της εκστρατείας στην Μικρασία. Όταν ο ελληνισμός διανοίγεται στα αλύτρωτα εδάφη, επιχειρώντας την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Είμαστε έτσι στην κρισιμότητα των ιστορικών καιρών. Όπως, τότε, που έπεσε Πόλη. Αλλά και λίγο πριν από την μεγαλύτερη δεύτερη μεγάλη ήττα του ελληνισμού. Αυτήν του εικοστού αιώνος, στην Μικρασία.

Η έξοδος του ποιήματος αρκούντως θρηνητική:

«Μὰ ἀλοίμονον μοιραῖον πουλὶ «ἀπὸ τὴν Πόλην ἔρται»

Μὲ στὸ «φτερούλιν ἀθε χαρτὶν περιγραμμένον

Κι οὐδὲ στὴν ἄμπελον κονεύ' μηδὲ στὸ περιβόλι

ἐπῆγε καὶ ἐκόνεψεν στοῦ κυπαρίσ' τὴν ρίζαν».

Οἱ ἀρχιερεῖς δὲν δύνανται (ἢ δὲν θέλουν) νὰ διαβάσουν

«Χέρας υἱός, Γιανίκας ἔν» αὐτὸς τὸ παίρνει τὸ χαρτί

Καὶ τὸ διαβάζει κι ὁλοφύρεται.

«Σίτ'ἀναγνώθ' σίτ' ἀνακλαίγ' σίτ' ἀνακρούγ' τὴν καρδίαν.

Νὰ ἀοιλλῆ ἐμᾶς νὰ βάϊ ἐμᾶς ἡ Ρωμανία πάρθεν».

*

Στην Νέα «Ρωμηοσύνη», συγκαταλέγονται, με διάφορες παραλλαγές ο καθένας, ο αταξινόμητος Νικ. Καζαντζάκης, ο συγκριτιστής Πικιώνης, οι χριστιανοκομμουνιστές σαν τον Ρίτσο, και αυτοί που κοιτούσαν αμυνόμενοι, με μικρότερο ή μεγαλύτερο σθένος, προς την πλευρά των Ελλήνων και της «αρχαίας» Ελλάδας, χωρίς καμμία αναφορά σε Ρωμηούς, όπως ο Ροΐδης, ο αυτοκτονήσας Περικλής Γιαννόπουλος, ο Συκουτρής,  ο Σικελιανός, ο Καβάφης.

Ως εκ τούτου, η νέα αυτή Ρωμιοσύνη (που αποτελούσε το γενικό καθε­στώς για κάθε πολιτικό κόμμα και ιδεολογία), είχε ως κεντρικό πυρήνα άλλοτε μία γενικόλογη χριστιανική (;) πίστη, όπως την φανταζόταν ο καθένας και όχι όπως την παρέδωσαν οι πατέρες της εκκλησίας και άλλοτε έναν έντονον αντιχριστιανισμό/Νεοπαγανισμό (Γιαννόπουλος, Σικελιανός, κλπ).

Η γενιά του Ματαρόα

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά  μετά το 1996,  εμφανίστηκε στο προσκήνιο αυτή που ονομάστηκε «γενιά του Ματαρόα» [με τους «φιλοσόφους» Κώστα Παπαϊωάννου, Κορνήλιο Καστοριάδη και Κώστα Αξελό], η οποία, κινούμενη εκτός Ρωμιοσύνης, όντας αντικληρικαντική στις προθέσεις, ολέθριας και μηδενιστι­κής στην σκέψη, εμφανίζεται πλέον μέσα στην Ελλάδα σαν το τελευταίο πνευματικό και πολιτικό στήριγμα των εχθρών της  Ρωμηοσύνης, ισχυριζομένη ότι θέλει να απαλλάξει την  χώρα από τον «βρόγχο της  Ρωμιοσύνης» και να αναπλάσει τον δημόσιο χώρο, απαλλάσσοντας την κοινωνία μας από τις πολιτικοθρησκευτικές συμμορίες της διαπλοκής.

Έτσι χαρακτήριζε την ελληνική πολιτική «τάξη», με ιδεολογικό κέντρο την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, που κατά τον ισχυρισμό των εκπροσώπων της γενιάς του Ματαρόα, εδημιούργησε μετά το '22 ένα ιδιότυπο κοτζαμπασικό-σοσιαλιστικό πελατειακό σύστημα οικονομίας.

Ποιοι ανήκαν στην «γενιά του Ματαρόα» που θρασυστόμως χαρακτήρισαν την Ρωμηοσύνη σαν «βρόγχο της Ελλάδος»;

Οι ριψάσπιδες νεογραικύλοι αριστεροί και αριστεροαναρχικοί ψευτοδιανοούμενοι και επιστήμονες, που φυγαδεύθηκαν από την Ελλάδα, με το μεταγωγικό «Ματαρόα», με εντολή και προστασία του Συστήματος, και έζησαν με υποτροφία, κοσμοπολίτικη ζωή και όλες τις ανέσεις στο εξωτερικό, ένώ το έθνος εμάχετο   κατά των τότε Σοβιετόδουλων Νεονενέκων συμμοριτών, επίβουλων και επίδοξων ανατροπέων, της νόμιμης ελλαδικής κυβερνήσεως.11

                         

Το οπλιταγωγό του αγγλικού ναυτικού, το νεοζηλανδικό σκάφος ΜΑΤΑΡΟΑ («Γυναίκα με τα μεγάλα μάτια» στα πολυνησιακά), με το οποίον το Σύστημα  φυγάδευσε τους ανθρώπους του, στο εξωτερικό, προκειμένου να αποτελέσουν την «χρυσή εφεδρεία» του στα μελλοντικά πολιτικο-κοινωνικά δρώμενα της Ελλάδος, ήτοι την αριστερή και αναρχοκομμουνιστική «γενιά Ματαρόα», στην οποίαν συμπεριελαμβάνοντο και κάποι νεογραικοί Ελλαδίτες. Το πλοίον είχαν ναυλώσει οι Ιουδαίοι Μερλιέ και Μιλλιέξ, για να πραγματοποιήσει το ταξίδι από τον Πειραιά στον Τάραντα της Ιταλίας, ενώ επέστρεφε από την μεταφορά Εβραίων στην Παλαιστίνη.

             

Κώστας Καρυωτάκης

Οι απόψεις του χαρακτηρίστηκαν από τους κριτικούς του Συστήματος, ως προοδευτικές. Θεωρήθηκε και ήταν πολύ ευαίσθητος απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα. Πολλά κείμενα του Καρυωτάκη ήταν πολιτικά ρεπορτάζ. Το ποίημά του «Στο Αγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο», είναι βαθιά πολιτικό, σαν να γράφτηκε σήμερα, φανερώνει δουλοπρέπεια προς τους Αμερικανούς και πλήρη εκφραγκισμό.

Συνεχίζεται

---

1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.

Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».

Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».

Οι Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.         

2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.

3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr /2004/04_07_01.htm

2. GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004.

3. «H Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης»,  Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντινών Eρευνών, ένθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.

4. Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, «Έλληνες και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278.

5. Σερ Έντουϊν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».

4 Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Αίσχιστος παιδεραστής ο Δίας, Επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής για τις νεοπαγανιστικές της αντιλήψεις, ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  22/04/2013 18:41.

5 Ταλμουδιστής : Οποιοσδήποτε ασπάζεται την διδασκαλία του Ταλμούδ και λατρεύει τον «θεό» των Ιουδαίων (Jews) που αναφέρεται στο Ταλμούδ.

6 http://www.egolpion.com/fronhma_apokrufismou.el.aspx#ixzz3nQVlOzmx

7 Πηγή: Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος, Δρ. Θεολογίας.--- 

http://www.egolpion.com/xrusostomikes_epishmanseis.el.aspx#ixzz3oKDqgFWY

8 H Ρωμιοσύνη μαζί με τα Τρία Χορικά και την Κυρά των Αμπελιών, που συνιστούν επίσης σπουδές στο ίδιο θέμα και που επεξεργάζεται ο ποιητής την ίδια εποχή, αποτέλεσαν την συλλογή με το χαρακτηριστικό τίτλο Αγρύπνια, η οποία εκδόθηκε το 1954. Σημειωτέον ότι οι προσωνυμίες της Κυράς  των Αμπελιών :  κυρά τρανή, κυρά ασίκισσα, κυρά θαλασσινή και στεριανή με τα λουλουδιασμένα μάγουλα, κυρά μελαχροινή που η αντηλιά σου χρύσωσε τα χέρια σαν της Παναγιάς το κόνισμα, είναι τρυφερές προσφωνήσεις σε μια γυναικεία παρουσία που ενσαρκώνει το ιδεατό αρχέτυπο της Ελλάδας-«Ρωμιοσύνης».

9 Ζεράρ Πιερά, Γιάννης Ρίτσος, η μακρά πορεία ενός ποιητή,  Κέδρος, Αθήνα 1978, σ.58-59.

10 Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, Κρυμμένα Ποιήματα 1877--1923, Ίκαρος, 1993

11 Χαράματα 22ας Δεκεμβρίου του 1945. Το μεταγωγικό «Ματαρόα» σηκώνει άγκυρα από το λιμάνι του Πειραιά. Επιβάτες του περισσότεροι από 130 νέοι επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, οι οποίοι άφηναν πίσω τους μια Ελλάδα που τραυματισμένη από την Κατοχή έμπαινε στη νέα περιπέτεια του Συμμοριτοπολέμου. Ανάμεσά τους βρίσκονταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κώστας Αξελός, ο Εμμανουήλ Κριαράς, ο Νίκος Σβορώνος...

Η πρωτοβουλία τού τότε διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου και «φιλέλληνα» Οκτάβιου Μερλιέ, να φυγαδεύσει την νεότερη «αριστερόστροφη» πνευματική ελίτ της Ελλάδας στο Παρίσι με υποτροφίες της γαλλικής κυβέρνησης, έγινε με ένα ταξίδι-θρύλο. Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα η πρεσβεία της Γαλλίας και το Γαλλικό Ινστιτούτο τιμούν την επέτειο με τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλάκας, την ανακοίνωση της υποτροφίας Οctave Μerlier και την ομιλία της εικαστικού και συγγραφέως Νέλλης Ανδρικοπούλου, από τους λιγοστούς επιζήσαντες του «Ματαρόα».

Πηγή: Λυμπεροπούλου Κατερίνα, εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 17 Δεκ. 2010.