ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

  

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2

Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

                                           

ΜΕΡΟΣ 25^ο

ΙΑ. ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ3

Κυριώτεροι Πολέμιοι-Αρνητές

1.  Γότθοι

Οι Γότθοι ήταν ένα Γερμανικό φύλο, από τον ανατολικό κλάδο των Γερμανικών φυλών.4 Κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα εγκαταστάθηκαν στην Σκυθία, την Δακία και την Παννονία. Τους 3ο και 4ο αι. επέδραμαν στις περιοχές της Αυτοκρατορίας και αργότερα ασπάσθηκαν τον Αρειανισμό.

Σύμφωνα με τον θρύλο, που μας παραδίδεται από τον ιστορικό Ιορδάνη (6ος αιώνας), οι Γότθοι κατάγονται από την Σκανδιναβία. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτός ο θρύλος διηγείται την ιστορία της δυναστείας του Θεοδωρίχου. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Τακίτου, οι Γότθοι τον 1ο αιώνα ζουν στην κεντρική Ευρώπη –όπου και ο πολιτισμός του Wielbark,5 τον οποίο οι αρχαιολόγοι θεωρούν γοτθικό– στην λεκάνη του ποταμού Βιστούλα και στη νότια ακτή της Βαλτικής θάλασσας. Εκτός από τους Γότθους, αυτός ο πολιτισμός περιλαμβάνει και άλλους λαούς της ανατολικής γερμανικής οικογένειας γλωσσών, όπως οι Γέπιδες, οι Έρουλοι κ.λπ.

Από το 240 και εξής, οι βάρβαροι αυτοί ξεκινούν τους πολέμους κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Επιτίθενται αρχικά στις ελληνικές πόλεις στα βόρεια του Εύξεινου Πόντου, έπειτα καταστρέφουν όλη την λεκάνη του Πόντου και τα Βαλκάνια, αλλά γύρω στο 275 η βαρβαρική απειλή απομακρύνεται.

Κατά την διάρκεια του 3ου αιώνα, οι Γότθοι εγκαθίστανται στο έδαφος της σημερινής Ουκρανίας, Μολδαβίας και Ρουμανίας, σε γειτνίαση με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Εκείνη την εποχή οι Γότθοι χωρίζονται σε δύο παρακλάδια: Τους Οστρογότθους-Greutungi, υπό την διοίκηση της δυναστείας των Αμαλών (του Θεοδωρίχου) και τους Βησιγότθους-Tervingi, με επικεφαλής δικούς τους αρχηγούς, οι οποίοι όμως πιθανώς υπάγονταν στους Αμαλούς.

Οι πρώτοι καταλαμβάνουν τα εδάφη στην Aνατολή, ανάμεσα στο Δνείστερο και τον Ντόνετς. Oι δεύτεροι στην Δύση, ανάμεσα στο Δνείστερο και τον Δούναβη. Ο πολιτισμός της γοτθικής ομοσπονδίας, ο λεγόμενος Černjahov (Sîntana-de-Mureş, σύμφωνα με την ορολογία των Ρουμάνων αρχαιολόγων), δείχνει το πολύ υψηλό επίπεδο του εκρωμαϊσμού των Γότθων. Στην δεκαετία του 370, οι Ούννοι άρχισαν να πιέζουν έντονα τους Γότθους, οι οποίοι το 376 ζήτησαν από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ουάλη να τους επιτρέψει να εγκατασταθούν νότια του Δούναβη. Ο τελευταίος τους το επέτρεψε και τους βοήθησε στο πέρασμα του ποταμού. Παρ' όλ' αυτά, εξαιτίας ενός λιμού που ενέσκηψε, ξέσπασε ο Γοτθικός Πόλεμος του 377-382 και ο Ουάλης σκοτώθηκε στην μάχη της Ανδριανουπόλεως.6

Στα 535-555 η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής, υπό τον Ιουστινιανό, διεξάγει μακροχρόνιο πόλεμο εναντίον των Οστρογότθων, ο οποίος λήγει με την κατάρρευση του ιταλο-οστρογοτθικού βασιλείου και στην συνέχεια αποφασίζει την εκτόπιση των Γότθων.7

Όπως όλες οι γερμανικές φυλές της εποχής αυτής, οι Γότθοι ήταν αιρετικοί βάρβαροι. Οι βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας, αρκετά πριν από την εποχή του Χριστιανισμού, είχαν καλυφθεί με πλούσιες ελληνικές αποικίες, που είχαν εξαιρετικά αναπτυγμένο πολιτισμό, του οποίου η επίδραση, όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολόγοι, έφτανε μέχρι τον Βορρά.

Την εποχή της καθόδου των Γότθων στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, η Κριμαία ήταν στα χέρια της Αυτοκρατορίας. Μέσα από την επικοινωνία τους με τον Βόσπορο και τις παλιές ελληνικές αποικίες, οι Γότθοι γνώρισαν τον κλασικό πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, όταν όλες οι άλλες γερμανικές φυλές, που εμφανίστηκαν στην Δύση βρίσκονταν σε κατάσταση πλήρους βαρβαρισμού.

Τον 3ο αιώνα άρχισε να διαδίδεται στους Γότθους ο Χριστιανισμός, τον οποίον πιθανόν δίδαξαν πρώτοι οι Χριστιανοί που συνελήφθησαν αιχμάλωτοι στην Μικρά Ασία κατά την διάρκεια των θαλασσινών επιδρομών. Κατά τον 4ο αι. οι Γότθοι, και λόγω των εμπορικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δέχθηκαν επιρροές και ασπάσθηκαν τον Αρειανισμό.

Οι «χριστιανοί» Γότθοι έστειλαν ως αντιπρόσωπό τους στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, τον Επίσκοπό τους Θεόφιλο, ο οποίος είναι ένας από εκείνους που επέγραψαν το Σύμβολο της Νίκαιας (325). Κύριος διαφωτιστής των Γότθων στον Δούναβη, κατά τον 4ο αιώνα, υπήρξε ο Ουλφίλας (Vulfilas, Woelflein, «ο μικρός λύκος»)8 ο οποίος θεωρείται από μερικούς ότι ήταν ελληνικής καταγωγής, αν και γεννήθηκε σε γοτθικό έδαφος. Έζησε αρκετά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όπου αργότερα χειροτονήθηκε Επίσκοπος από έναν οπαδό του αιρετικού Αρείου. Όταν γύρισε στους Γότθους δίδαξε για αρκετά χρόνια τον Χριστιανισμό, σύμφωνα με τις αρχές του Αρείου.

Το 395, ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου, κρυπτο-ιουδαίος ταλμουδιστής Ρουφίνος, κατευθύνει τις ορδές των, υπό τον Αλάριχο, αιρετικών βαρβάρων Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων αρειανών-ψευδοχριστιανών μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου προέβησαν σε ανείπωτες λεηλασίες αρχαιολογικών μνημείων και σφαγές  χριστιανών μη αρειανιστών, αλλά κυρίως ειδωλωλατρών, όπως οι ιερείς και τρόφιμοι των Ελευσινίων μυστηρίων.  Καταστρέφουν πόλεις και ιερά στο Δίον, την Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, την Φενεό, το Άργος, την Νεμέα, την Λυκόσουρα, την Σπάρτη, την Μεσσήνη, την Ολυμπία και αλλαχού.

Στην Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανατώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου. Την ίδια εποχή περίπου, το Ιερό της Θεάς Κελαιστίδος αρχίζει να επαναλειτουργεί ως χριστιανική εκκλησία έως το έτος 421 οπότε οι αιρετικοί αρειανιστές (ψευδοχριστιανοί)  θα το πυρπολήσουν επειδή οι θρησκευόμενοι μέσα αντί χριστιανικής τελετουργίας ελάτρευαν ειδωλολατικές θεότητες.9

Χάρτης της επιδρομής του Αλαρίχου στην Ελλάδα το 395. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 56)

Ο Ονώριος ήταν ένας από τους νεότερους αυτοκράτορες, καθώς ανέβηκε στο θρόνο μόλις στα 11 χρόνια του. Ως εκ τούτου, μέχρι την ενηλικίωση του εποπτεύονταν από έναν αξιωματούχο, γερμανικής καταγωγής (Βάνδαλος), τον Στιλίχωνα. Σημαντικό γεγονός της βασιλείας του ήταν το 402 όταν ο Ονώριος μετέφερε την πρωτεύουσα της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από το Μιλάνο στην Ραβένα.

Εκείνη την περίοδο, οι Βησιγότθοι γίνονταν ολοένα και πιο επικίνδυνοι για την Αυτοκρατορία. Έτσι ο Στιλίχων του υπαγόρευε μια συμβιβαστική πολιτική. Ο Ονώριος όμως άρχισε να υποπτεύεται τον Στιλίχωνα ότι με αυτή την πολιτική του, ευνοούσε επίτηδες τους Βησιγότθους και τον αρχηγό τους, Αλάριχο, έτσι τον εξόντωσε. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Ρουφίνου επιτρόπου του Αρκαδίου, από τον Γαϊνά στρατηγόν μισθοφορικών Γοτθικών στρατευμάτων.10

Αυτό στάθηκε ως αφορμή για την επίθεση του Αλάριχου στην Ιταλία και στην παλαιά Ρώμη, την όποια κατέκτησε και λεηλάτησε.

Με αφορμή την λεηλασία της Ρώμης, ο αυτοκράτωρ Ονώριος κηρύσσει νέο διωγμό κατά των Παγανιστών (Εθνικών). Στο σχετικό διάταγμά του αναφέρει: «Ας μάθουν λοιπόν όλοι αυτοί που δρούν ενάντια στους αγίους νόμους ότι η εμμονή τους στην αιρετική δεισιδαιμονία, τού να ασκούν λατρεία σε απόμακρα μαντεία, τιμωρείται με εξορία ή αίμα, ώστε να μην ξανατολμήσουν να συγκεντρωθούν σε τέτοια μέρη για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες». (ΣΣ: Φαντασθείτε τα όργια, τις σατανολατρείες και τις ανθρωποθυσίες που ετελούντο κατά την διάρκεια των παγανιστικών τελετών).

Τις διώξεις των Εθνικών, ανέλαβαν οι βάρβαροι Αρειανιστές, ουδεμίαν σχέση έχοντες με Ρωμαίους την καταγωγή, Έλληνες το φρόνημα και τον πολιτισμόν, την Ορθοδοξία και τον αληθινό Χριστιανισμό ως Πίστη (Ρωμηοσύνη). Όλοι εκείνοι ήσαν εχθροί και πολέμιοι της Ρωμηοσύνης.

Σήμερα οι Νεοπαγανιστές επικαλούμενοι τις διώξεις των τότε ομοπίστων τους Ελλήνων-Εθνικών, από τους βαρβάρους, αιρετικούς και αλλογενείς Γότθους, χαρακτηρίζουν τους διώκτες και σφαγείς τους, συλλήβδην Χριστιανούς και κατηγορούν τον Χριστιανισμόν ως υπεύθυνον !!! 

Αγράμματοι και ανιστόρητοι νεοπαγανιστές! Όφεις πονηροί και ακάθαρτοι. Όταν και εάν συνειδητοποιήσετε ότι ο Αρειανισμός ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχει με τον Χριστιανισμόν (Ορθοδοξία) και την Ρωμηοσύνη, και ότι οι γερμανογενείς βάρβαροι Γότθοι ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχουν με τους Ρωμαίους/Ρωμηούς, τότε «δεύτε διαλεχθώμεν»!!!

Το Οστριγοτθικό βασίλειο άντεξε μέχρι το 553 υπό τον Τεΐα, όταν η Αυτοκρατορία ανέκτησε προσωρινά την Ιταλία, την οποία έχασε με την σειρά της από τους Λομβαρδούς ή Λογγοβάρδους. Το Βησιγοτθικό βασίλειο άντεξε περισσότερο, έως το 711, όταν οι Βησιγότθοι παραχώρησαν έδαφος στην εισβολή των Αράβων στην Ανδαλουσία.

Σε αντίθεση με τους άλλους ομοφύλους τους, οι Γότθοι της Κριμαίας έμειναν Ορθόδοξοι. Οι ειρηνικές σχέσεις μεταξύ της αυτοκρατορίας και των Γότθων διακόπηκαν το 376, όταν εμφανίστηκε, με προέλευση την Ασία, ο μογγολικής καταγωγής άγριος λαός των Ούννων.

Δηλαδή, οι Γότθοι ήσαν αιρετικοί ψευδοχριστιανοί και όχι Ορθόδοξοι, διατηρήσαντες αρκετές από τις παγανιστικές παραδόσεις των προγόνων τους. Συνεπώς ποτέ δεν ανήκαν, ούτε οι ίδιοι επεδίωξαν να καταχωρισθούν στο γένος των Ρωμαίων/Ρωμηών.

Οι Γότθοι ποτέ δεν εννόησαν ούτε απέκτησαν σαφή έννοια του Θείου. Λόγω της συνθήκης εγκαταστάσεως του 376, ο Αλάριχος ασπάσθηκε το δόγμα του Αρείου που πρεσβεύονταν και από τον αποστάτη της Ορθοδοξίας, από τον αυτοκράτορα των ρωμαίων/Ρωμηών, Ουάλεντα. Αλλά και μετά την άνοδο του Θεοδοσίου, παρά τις διώξεις των Αρειανών, οι Γότθοι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ασπάστηκαν στην Ορθοδοξία.

Η επίδραση των αιρετικών Γότθων ήταν αισθητή τόσο στους ανώτερους στρατιωτικούς κύκλους, όσο και στην διοίκηση, και πολλές υπεύθυνες θέσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήρθαν στα χέρια των αιρετικών Γερμανών!!!. Ο Θεοδόσιος ακολουθώντας μια ειρηνόφιλη πολιτική, δεν αντελήφθη εγκαίρως ότι μια ελεύθερη ανάπτυξη του βαρβαρικού και αιρετικού γερμανικού στοιχείου, μπορούσε να απειλήσει την ύπαρξη της αυτοκρατορίας. Έδειξε αρκετή ανεκτικότητα, αφήνοντας την άμυνα της αυτοκρατορίας στα χέρια των αιρετικών Γερμανών. Αυτό ήταν μεγάλο λάθος!

Οι Γότθοι γρήγορα έμαθαν την ρωμαϊκή τακτική του πολέμου και εξελίχθηκαν σε μια δύναμη που σε οποιαδήποτε στιγμή μπορούσε να απειλήσει την αυτοκρατορία. Ο εγχώριος Ρωμαίϊκος πληθυσμός παρακολουθούσε την ανάπτυξη της δυνάμεως των Γερμανών με ανησυχία και ενίσχυσε μια αντιγερμανική κίνηση, που μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση την αυτοκρατορία.

Ο Αρειανισμός, με  εμπροσθοφυλακή τους Γότθους, σε όλες του τις εκφάνσεις, δεν έπαψε να υπάρχει και, στην εξέλιξή του επάνω, δημιούργησε νέες θρησκευτικές κινήσεις, που κατά την διάρκεια του 5ου αιώνα επηρέασαν αρνητικώς, τόσον την θρησκευτική όσον και την κοινωνική ζωή των Ρωμηών και εζημίωσαν την Ρωμηοσύνη.

Αυτό ισχύει και για τις ανατολικές επαρχίες της Συρίας και της Αιγύπτου, όπου οι νέες θρησκευτικές εξελίξεις είχαν πολύ μεγάλες συνέπειες. Ο Θεοδόσιος στα τελευταία χρόνια της ζωής του αναγκάστηκε να υποχωρήσει στην προηγούμενή του αυστηρή τακτική της προσκολλήσεως στο Σύμβολο της Νίκαιας. Αναγκάστηκε δηλαδή να κάνει παραχωρήσεις στους Γερμανούς οπαδούς του Αρείου, που την εποχή εκείνη αποτελούσαν την δυναμική πλειονότητα του στρατού.

Έτσι και στο θρησκευτικό τομέα - όπως στον διοικητικό και τον στρατιωτικό - οι Γότθοι απέκτησαν μεγάλη επιρροή, σε βάρος των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης γενικώτερον. Βασικά κέντρα της δυνάμεώς τους υπήρξαν η ίδια η πρωτεύουσα, η χερσόνησος του Αίμου και μέρος της Μικράς Ασίας, ενώ οι ανατολικές επαρχίες της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου δεν αισθάνθηκαν πολύ την δύναμη των Γότθων.

2.  Οι Λογγοβάρδοι 11

Οι Λομβαρδοί ή Λογγοβάρδοι12 ήταν αρχαίος γερμανικός λαός. ΟΥΔΕΝ γνωρίζουμε για την προχριστιανική ιστορία του. Τον 1ο αι. μ.Χ. ζούσαν κοντά στον ποταμό Έλβα. Μετά από μακροχρόνια μετανάστευση βρέθηκαν στην Παννονία13 και στο Νορικό,14 όπου ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός A' τους επέτρεψε να εγκατασταθούν το 548.

Το 552 μ. Χ. Οι Λογγοβάρδοι νίκησαν τους  Οστρογότθους και για τρεις περίπου αιώνες, δίκην χιονοστιβάδας, έγιναν η θεομηνία της δυτικής Ρωμηοσύνης στην περιοχή της Ιταλίας.  Να λάβουμε υπ’ όψιν ότι από το 476 μ. Χ. στην Δύση υπάρχει κενό πολιτικής εξουσίας.

Το 568, υπό την ηγεσία του Αλβοΐνου,15 εισέβαλαν στην βόρεια Ιταλία, όπου ίδρυσαν βασίλειο με πρωτεύουσα την Παβία. Κατόπιν, προχώρησαν στην κεντρική και νότια Ιταλία, εκτός από την Πεντάπολη, τις Παπικές κτήσεις και τα νότια παράλια, που παρέμειναν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ο Πάπας Στέφανος Β΄ προ της δυσμενούς εξελίξεως, ζήτησε βοήθεια από τον Φράγκο βασιλιά Πιπίνο τον Βραχύ. Οι Φράγκοι νίκησαν τους Λομβαρδούς. Ο Καρολίδης (Κάρολος ο Μέγας κατά τους Φράγκους), βοήθησε και πάλι τον πάπα, εισέβαλε στην Λομβαρδία και στέφθηκε βασιλιάς των Λομβαρδών στην Παβία το 774.

Κατά τους ίδιους αιώνες, 6ο, 7ο και 8ο, η ανατολική Ρωμηοσύνη, συνεχώς απειλείται  και τα σύνορά της παραβιάζονται απρόκλητα και αδικαιολόγητα από Αβάρους, Πέρσες, Σαρακηνούς κ.α.

Παρ’ όλα αυτά, η ανατολική Ρωμηοσύνη, στα μέτρα του εφικτού, προσπαθεί  με στρατιωτικές ενισχύσεις η να αμυνθεί η να απωθήσει τα εχθρικά φύλα των Λογγοβάρδων, συμπαραστεκόμενη στο  σκληρά  δοκιμαζόμενο αδελφικό κομμάτι της δυτικής Ρωμηοσύνης. Ο Ιουστινιανός επιστρατεύει τους δύο αξιόλογους στρατηγούς του, Ναρσή και Βελισσάριο,  ώστε να επανακτήσουν τα κατακτημένα εδάφη της. Το 751 μ. Χ. οι Λογγοβάρδοι καταλύουν και το  Εξαρχάτο της Ραβέννας, το προπύργιο της Ρωμηοσύνης στην  Βόρεια  Ιταλία.  Το 774 μ. Χ. οι ομόφυλοι των Λογγοβάρδων,  Φράγκοι του Καρλομάγνου, μετά από αιματηρές μάχες,  τους υποτάσσουν και ο,τι απέμεινε από τους Λογγοβάρδους σβήνει τον 11ο αι. από τους Νορμανδούς.

Από θρησκευτικής πλευράς οι  ορδές των Λογγοβάρδων, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη κατηγορία  αποδέχτηκε την αρειανική αίρεση. Μία αίρεση η οποία αμφισβητούσε την Θεϊκή φύση του Χριστού και την οποία (αίρεση) καταδίκασε, με πρωτοβουλία του αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου, σύσσωμη  η Ρωμηοσύνη το 325 μ. Χ. με την  Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στην Νίκαια της Βιθυνίας.

Η δεύτερη κατηγορία των Λογγοβάρδων ανήκε στην παμπάλαια ασέβεια του παγανισμού που εμπιστευόταν τα πνεύματα του δάσους και στα οποία πρόσφερε λατρεία και αιματηρές ανθρώπινες θυσίες. Με άλλα λόγια ΟΥΔΕΜΙΑ από τις δύο θρησκευτικές κατηγορίες των Λογγοβάρδων είχε σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη, την Ορθοδοξία.

*

Μαύρες σελίδες έχουν γραφτεί  για τους Λογγοβάρδους στην διαχρονική ιστορία της Ρωμηοσύνης. Στις ληστρικές  επιδρομές τους κατέσφαξαν ανελέητα το πολυπληθές και πολύπαθο Γένος  των Ρωμιών. Πολιόρκησαν και ερήμωσαν πόλεις  από τις οποίες ελάχιστοι διασώθηκαν. Γκρέμισαν κάστρα, πυρπόλησαν  Εκκλησίες, διέλυσαν ανδρικά και γυναικεία ορθόδοξα μοναστήρια.

Έφευγαν αλλόφρονες οι φιλήσυχοι  Ρωμιοί να κρυφτούν, σαν τα αγρίμια, στα πιο απίθανα και ανυποψίαστα μέρη, ώστε να γλυτώσουν από το επαίσχυντο ξίφος των Λογγοβάρδων. Η θέα και μόνο αυτών των βαρβάρων προκαλούσε την φρίκη, τον τρόμο και τον πανικό. Η ζεστή αγκαλιά των Ρωμαίϊκων μοναστηριών, που δεν υποδουλώθηκαν στον κατακτητή, έγιναν το καταφύγιο των κατατρεγμένων Ρωμιών της Δύσεως.16

Κάποτε ένας Αρειανός Λογγοβάρδος  «επίσκοπος» ζητούσε επίμονα  από τους κατακτημένους Ρωμιούς στα βόρεια της Ρώμης να του  παραδώσουν τον Ορθόδοξο  ναό  τους. Οι  Ορθόδοξοι Ρωμιοί όχι  μόνο αρνήθηκαν κατηγορηματικά,  αλλά ο υπεύθυνος του Ορθόδοξου  ναού, για να μη βεβηλωθεί ο  ναός τους από τους αλλόπιστους,  έσβησε τους λύχνους και τις  κανδήλες του ναού και αφού τον  ασφάλισε  παρέμεινε μέσα στο  ναό. Ο Λογγοβάρδος ψευδεπίσκοπος  δήλωσε πως την επόμενη μέρα θα άρπαζε με την βία τον Ορθόδοξο ναό, που  ήταν αφιερωμένος στον Απόστολο Παύλο. 

Χαράματα ήταν όταν έφτασε αγανακτισμένος ο Λογγοβάρδος αιρετικός επίσκοπος, μαζί με πλήθος ομοεθνών του, μπροστά στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου. Ετοιμάστηκαν να την παραβιάσουν και να αρπάξουν  τον σβηστό και ασφαλισμένο ναό των Ορθοδόξων. Πριν όμως κάνουν την οποιαδήποτε κίνηση, αισθάνονται να σείεται η γη κάτω από τα πόδια τους.  Έκπληκτοι βλέπουν όλες τις θύρες της Εκκλησίας να ανοίγουν, τα κλείθρα τους να κατρακυλούν στο έδαφος, όλοι οι λύχνοι και οι κανδήλες να ανάβουν διά μιάς, κάνοντας το ναό του Αποστόλου Παύλου να φωτοβολεί και να λάμπει σαν να γινόταν πανηγύρι, και τον «επίσκοπό» τους την ίδια στιγμή να τυφλώνεται. Οι Λογγοβάρδοι πανικοβλήθηκαν.  Πήραν τον τυφλό «επίσκοπό» τους από το χέρι και έφυγαν κατατρομαγμένοι για το καταφύγιο. Η είδηση του θαυμαστού αυτού γεγονότος, απλώθηκε σε όλους τους Λογγοβάρδους. Μετά από αυτό το  θαυμαστό συμβάν δεν ξανατόλμησαν να βεβηλώσουν  Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Όταν οι Λογγοβάρδοι συλλάμβαναν ορθόδοξους καλογήρους, τους τυραννούσαν και τους βασάνιζαν απάνθρωπα μέχρι θανάτου, ζητώντας θησαυρούς και χρυσάφι. Πολλοί Λογγοβάρδοι εξαιτίας της βάρβαρης συμπεριφοράς τους και των ανατριχιαστικών εγκλημάτων δαιμονίζονταν. Γύρω στο 579 μ. Χ. 40 Ρωμιοὶ χωρικοί της Ιταλίας αιχμαλωτίστηκαν από παγανιστές Λογγοβάρδους. Οι Λογγοβάρδοι,  αφού έκαναν θυσίες στους θεούς τους, εξανάγκαζαν τους αιχμαλώτους να φάνε από τα ειδωλόθυτα,  δηλ. από τα σφάγια της δαιμονολατρείας, διαφορετικά θα τους θανάτωναν. Και  οι  40 αιχμάλωτοι Ρωμιοί  χωρικοί αντιστάθηκαν με σθένος και έμειναν ανυποχώρητοι. Τότε οι απάνθρωποι Λογγοβάρδοι τους εκτέλεσαν όλους έναν-έναν, χωρίς κανένα οίκτο. Οι  Ορθόδοξοι αυτοί χωρικοί, μένοντας αμετακίνητοι αναδείχτηκαν άξιοι μάρτυρες του Χριστού και της αλήθειας, αφού προτίμησαν το ξίφος, παρά να ασεβήσουν και να προσβάλλουν τον ίδιο τον Δημιουργό τους.

Το 968 μ.Χ. ο Λογγοβάρδος και  οπαδός του Αρείου «επίσκοπος» Κρεμώνας, ο Λιουτπράνδος, τόλμησε να παρουσιαστεί, ως διπλωμάτης, στον Καππαδόκη αυτοκράτορα της Ανατολής Νικηφόρο Φωκά (963-969), ζητώντας για πρώτη φορά την πορφυρογέννητη  βασιλοπούλα και κόρη του Ρωμανού του Β΄, Θεοφανώ, για σύζυγο του συνομηλίκου της γερμανού ρήγα της Δύσεως, Όθωνα του Β΄. 

Ο Νικηφόρος Φωκάς δέχτηκε τον Λιουτπράνδο, χωρίς ιδιαίτερες φιλοφρονήσεις.

Μα όταν ο Λιουτπράνδος διατυπώνοντας το αίτημά του αποκάλεσε τον  Γερμανό ηγεμόνα και κατακτητή,  Όθωνα Α΄, «Ρωμαίο» και «αυτοκράτορα» της Δύσεως, ο αυτοκράτορας Φωκάς, τον διέκοψε πάραυτα  λέγοντάς του την λατινική φράση “incredibile auditu”(είναι αδιανόητα τα όσα ακούγονται).

Το αίτημα απορρίφθηκε και ο Λιουτπράνδος οδηγήθηκε στην φυλακή για αυθάδεια και υπέρβαση νομιμότητας. Οι Λογγοβάρδοι ποτέ δεν ήταν  Ορθόδοξοι και ποτέ επίσης δεν ανήκαν στο Γένος των Ρωμιών.

Ο αυτοκράτορας δεν του  επέτρεψε καν να επιχειρηματολογήσει μπροστά του. Τότε ο «επίσκοπος»  Λιουτπράνδος  καταφάνερα ενοχλημένος και οργισμένος, έχασε την ψυχραιμία  του, και ανάμεσα στα άλλα, είπε και τα παρακάτω λόγια:

«Αυτούς (τους Ρωμηούς) δηλαδή οι Λογγοβάρδοι, οι  Σάξωνες, οι Φραγκοι, οι Λοθαρίγγιοι, οι Βαυαροί, οι Σουηβοί, οι Βουργούνδιοι τους περιφρονούμε τόσο πολύ, ώστε όταν οργιζόμαστε κατά των εχθρών μας δεν τους απευθύνουμε καμμιά άλλη από τις ύβρεις παρά μόνο την λέξη: Ρωμαίε! Και σ’ αυτό μόνο το όνομα των Ρωμαίων περιλαμβάνουμε κάθε είδος αγένειας, δειλίας, φιλαργυρίας, ασωτείας, απιστίας, και γενικά κάθε είδος κακίας». 

Μέχρι σήμερα τα προσβλητικά αυτά στερεότυπα μισελληνισμού των δυτικών  εχθρικών γερμανικών φυλών, παραμένουν αμείωτα στους επιγόνους τους και επανέρχονται ευκαίρως  ακαίρως  στην επιφάνεια, όταν θέλουν να πλήξουν τον ανώτερο πολιτισμό της Ρωμηοσύνης.

Συνεχίζεται

---

1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.

Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».

Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».

Οι Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.

2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.                                  

3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr /2004/04_07_01.htm---

2. GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004

3. «H Δ’ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης»,  Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ. Eρευνών, ενθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98

4. Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, «Έλληνες και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278

5. Σερ Έντουιν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».

6. Kazanski Michel, «Γότθοι», Μετάφραση : Πέτρακα Ελένη (16/4/2008), Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Εύξεινος ΠόντοςURL: <http://www. ehw.gr/l.aspx?id=11871>

4 Οι Γότθοι ήταν μια ομάδα λαών που μιλούσαν την ανατολική γερμανική γλώσσα και μαρτυρούνται κατά την Ρωμαϊκή aρχαιότητα και τον πρώϊμο Μεσαίωνα. Η μόνη πηγή για την πρώϊμη ιστορία των Γότθων, προέρχεται από τον Ιορδάνη (δημοσιευμένο το 551), έναν κληρικό επί Ιουστινιανού, ο οποίος έγραψε μια περίληψη της, χαμένης, 12τομης ιστορίας των Γότθων του Κασσιόδωρου, γύρω στο 530. Ο Κασσιόδωρος λόγω του ότι ήταν από τους βασικούς υπουργούς του Θεοδώριχου του Μεγάλου, ήταν σε θέση να πληροφορηθεί για τις παραδόσεις των Γότθων. Μια άλλη πηγή είναι ο Προκόπιος, ο οποίος έγραψε για τους Γοτθικούς πολέμους (535-552).

5 The Wielbark culture (German: Wielbark-Willenberg-Kultur, Polish: Kultura wielbarska, Ukrainian: Вельбарська культура/Vel’bars’ka kul’tura) or East Pomeranian-Mazovian-Mazovian is part of an Iron Age archaeological complex that dates from the 1st century AD to the 4th century AD.

It replaced the Oksywie culture, in the area of modern-day Eastern Pomeranian around the lower Vistula River, which was related to the Przeworsk culture.

Wielbark culture contained Venedi, Rugians, Goths, and Gepids located mainly in Pomerania and West Prussia later spreading down the east side into Podlasie and the southern Ukraine.

Κατά το β΄ μισό του 2ου και το α΄ μισό του 3ου αιώνα, οι φορείς του πολιτισμού του Wielbark προωθούνται προς το έδαφος της σημερινής Λευκορωσίας και Ουκρανίας. Στον βόρειο Εύξεινο Πόντο και στον Κάτω Δούναβη οι Γερμανοί έρχονται σε επαφή με τους τοπικούς πληθυσμούς Σκυθοσαρμάτες, Γετο-Δάκες και σε μικρότερο βαθμό με Σλάβους, για να σχηματίσουν τελικά μαζί την ομοσπονδία των γερμανικών και μη γερμανικών φύλων, υπό την διοίκηση των Γότθων. Πηγές:  Peter J. Heather; John Matthews (1 January 1991). The Goths in the Fourth Century. Liverpool University Press. pp. 63–. ISBN 978-0-85323-426-5. ----  Antiquity. Antiquity Publications. 1994 p. 167

6 Οι Οστρογότθοι απαλλάσσονται από την εξουσία των Ούννων μετά το θάνατο του Αττίλα και την ήττα των γιων του στην μάχη του Nedao, το 454 ή 455, μεταξύ των Ούννων και των εξεγερμένων γερμανικών λαών. Μετά το Nedao οι Οστρογότθοι μετακινούνται προς την Παννονία και στην συνέχεια,  κατακτούν την Ιταλία το 494-495, υπό την ηγεσία του βασιλιά Θεοδωρίχου Αμαλού. Το ιταλο-οστρογοτθικό βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ραβένα, συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα πιο ισχυρά ρωμανο-γερμανικά βασίλεια και εκείνα που ασκούσαν την μεγαλύτερη επιρροή.

7 Τρεις επιπλέον ομάδες Γότθων εντοπίζονται κατά την διάρκεια του Πρώϊμου Μεσαίωνα γύρω από τον Εύξεινο Πόντο. Οι ελάσσονες Γότθοι καταλαμβάνουν το έδαφος νότια του Δούναβη. Πρόκειται δίχως αμφιβολία για απογόνους των Γότθων της ομοσπονδίας των προηγούμενων αιώνων, οι οποίοι, σύμφωνα με τους «Βυζαντινούς» συγγραφείς, ήταν πληθυσμός γεωργικός και ειρηνικός. Αυτοί οι Γότθοι, εντούτοις, ακολουθούν στρατιωτική εκπαίδευση και επανδρώνουν μάλιστα τα στρατεύματα κρούσεως στην διάρκεια ορισμένων γεγονότων τον 6ο αιώνα.

Στα χρόνια του Ιουστινιανού πιστοποιείται στην νοτιοδυτική Κριμαία, στην χώρα που ονομάζεται «το Δόρυ», η ύπαρξη μιας ομάδας Γότθων υπό την επικυριαρχία της αυτοκρατορίας. Τα κατάλοιπα αυτού του γοτθικού πληθυσμού υφίσταντο μέχρι το 15ο-16ο αιώνα, πριν να αφομοιωθεί από τους Έλληνες του Πόντου και τους Τατάρους της Κριμαίας. Τέλος, μια άλλη ομάδα Γότθων, οι Τετραζίτες, κατοικούσαν μέχρι τα μέσα του 5ου αιώνα στην ανατολική Κριμαία. Στην συνέχεια, παρασυρόμενοι από τους Ούννους, περνούν την καυκασιανή ακτή του Εύξεινου Πόντου και εγκαθίστανται στην περιοχή της σημερινής πόλης Novorossiïsk. Αυτή η χριστιανική ομάδα διατηρεί τις επαφές με την Αυτοκρατορία, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα. Το αρχαιολογικό υλικό, που προέρχεται από της γοτθική νεκρόπολη Djurso, μαρτυρεί την προοδευτική αφομοίωσή τους από τον κιρκασιανό πληθυσμό από τον 6ο μέχρι τον 8ο αιώνα.

8 Ο Ουλφίλας ήκμασε στα μέσα του 4ου αιώνα, κατά τα χρόνια του αυτοκράτορα της Ανατολής Ουάλεντου και είχε μεταφράσει για χάρη των Γότθων τα Ευαγγέλια και μέρος της Παλαιάς Διαθήκης. Επειδή όμως η γλώσσα των Γότθων ήταν απλοϊκή, ο Ουλφίλας δανείσθηκε λέξεις από την Ελληνική και με το Ελληνικό αλφάβητο συμπλήρωσε το Γοτθικό. Η μετάφραση αυτή του Ουλφίλα είναι το παλαιότατο κειμήλιο της Γερμανικής φιλολογίας και το αρχαιότερο χειρόγραφο φυλάσσεται στην βιβλιοθήκη της Ουψάλας στην Σουηδία.

Ο Ουλφίλας κήρυξε στους Γότθους τον Χριστιανισμό και το 341 χειροτονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη επίσκοπος αυτών. Αλλά ο Χριστιανισμός που έλαβαν οι Γότθοι ήταν αιρετικός, κατά την γνωστή αίρεση του Αρείου, και όλοι οι Γότθοι, όπως άλλωστε και όλοι οι βάρβαροι έγιναν Αρειανοί. Η ουσία του Αρειανισμού, που δίδασκε ότι ο Υιός δεν είναι αγέννητος, όπως ο Πατέρας αλλά κτίσμα του Πατέρα, ήταν βασικά άρνηση της θεότητας του Ιησού Χριστού..

Η διάδοση του Αρειανισμού στους Γότθους έχει μεγάλη σημασία για την μετέπειτα ιστορία τους, γιατί ακριβώς η χαώδης θρησκευτική διαφορά τους εμπόδισε, όταν αργότερα κατέβηκαν στις περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, να συγχωνευτούν με τους εγχώριους Ορθόδοξους Ρωμηούς, οι οποίοι ακολουθούσαν τα δόγματα της Πίστεως που είχαν ψηφισθεί στην οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.

9 Στο έργο του «Paraenesis», ο Ισπανός επίσκοπος Βαρκελώνης Πασιανός (Pacianus) δυσανασχετεί, με πολύ γλαφυρό μάλιστα τρόπο («Me Miserum ! Quid ego facinoris admisi !»), για το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν στην περιοχή του ενεργοί Παγανιστές (Εθνικοί) που τιμούν τα είδωλα, πράξη η οποία, είναι στον ίδιο βαθμό «εγκληματική» με την ανθρωποκτονία!

10 Παιδαγωγικά Μαθήματα Συντεθέντα παρά Στεφάνου Κόμμητα του εκ Φθίας, Εν Πέστη, 1828, ΙΗ΄, Η Ιστορία του Ανατολικού Βασιλείου, σ. 111-112.

11Λογγιβάρδοι-Λογγοβάρδοι-Λομβαρδοί,(Langobardi-Langobards-Lombards) Ιστορικοί εχθροί της Ρωμηοσύνης, Θεοδώρου Λ. Κουτσιώρα,  Θεολόγου---Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου «Βίοι ἀγνώστων ἀσκητῶν» Εἰσαγωγὴ –Μετάφραση-Σημειώσεις ὑπὸ Στεφάνου δ.μ.Ἔκδοσις ἀδελφότητος Ἱερομ.   Ἰωάννου  «Κοίμησις τῆς Θεοτόκου» Ἁγ. Ἄννα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1988.--- Liutprandus, «Relatio de legatione Constantinopolitana», ἔκδ. Becker, Ἀννόβερο-Λειψία, 1915, κεφάλαιο 12ο.---The Roman church in the time Gregory the Grate, by Edward spearing, B.A., LLB. CAMBRIGE. At the university pres 1918---Steven Runciman.  «Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ» (1968).

12 Λογγοβάρδοι < λατινική Langobardi (μακριά γενειάδα) ή από το Langbarðr, ονομασία της βορειοευρωπαϊκής θεότητας Οντίν που απεικονιζόταν με μακριά γενειάδα.

13 Η Παννονία είναι αρχαία περιοχή της κεντρικής Ευρώπης, που οριζόταν βόρεια από το Δούναβη και βρισκόταν στη θέση της σημερινής Ουγγαρίας και εν μέρει της Κροατίας, της Σερβίας, της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Σλοβενίας, της Αυστρίας και της Σλοβακίας.

Η περιοχή λέγεται πως έλαβε την ονομασία της από την ιαπετική ρίζα -πεν- που σημαίνει: υγρός και νερό, λόγω των πολλών ποταμών που την διασχίζουν. Ωστόσο δεν αποκλείεται η ονομασία Παννονία να σχετίζεται και με την αρχαία πόλη της Κρήτης Παννόνα ή Φαννόνα που βρίσκεται στο χωριό άγιος Θωμάς. Η ονομασία που της έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι ως Παιονία, ίσως να προϋποθέτει και κάποια γλωσσική συσχέτιση με την Παιονία του νότου.

14 Noricum is the Latin name for a Celtic kingdom, or federation of tribes, that included most of modern Austria and part of Slovenia. In the first century A.D. it became a province of the Roman Empire. Its borders were the Danube to the north, Raetia and Vindelicia to the west, Pannonia to the east and southeast, and Italia (Venetia et Histria) to the south. The kingdom was founded ca. 400 BC, and had its capital at the royal residence at Virunum on the Magdalensberg.

15 Alboin (530s – June 28, 572) was king of the Lombards from about 560 until 572. During his reign the Lombards ended their migrations by settling in Italy, the northern part of which Alboin conquered between 569 and 572. He had a lasting effect on Italy and the Panonian Basin; in the former his invasion marked the beginning of centuries of Lombard rule, and in the latter his defeat of the Gepids and his departure from pannonia ended the dominance there of the Germanic peoples.

Μετά το θάνατο του Αλβοΐνου (περ. 570) και την βραχύβια βασιλεία του Κλέφου, η χώρα χωρίστηκε σε 36 δουκάτα. Τα δουκάτα του Σπολέτο και του Μπενεβέντο στη νότια Ιταλία ανεξαρτητοποιήθηκαν. Το 584 οι Λομβαρδοί ευγενείς εξέλεξαν βασιλιά τον Αυθάριο, γιο του Κλέφου. Ο βασιλιάς Λιουτπράνδος (712-744) ενίσχυσε το βασίλειο με νόμους ενώ κατέκτησε και πάλι το Σπολέτο και το Μπενεβέντο.

16 Ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, του οποίου η μνήμη  εορτάζεται στις 12 Μαρτίου, είναι ο ιδρυτής έξι μοναστηριών στην περιοχή της Ιταλίας και της Σικελίας. Αυτός λοιπόν μας διηγείται:   

Κάποτε  οι  Αρειανοί  Λογγοβάρδοι,  που συνέβαινε να ευλαβούνται  πολύ τον Ιωάννη Βαπτιστή, συνέλαβαν, στην περιοχή της Ιταλίας, πολλούς  Ρωμιούς αιχμαλώτους.

Συνέλαβαν  και τον πρεσβύτερο (ιερέα) της Νουρσίας Σάγκτουλο καθώς και ένα διάκονο, του οποίου το όνομα δεν μας διασώζεται. Οι Λογγοβάρδοι είχαν αποφασίσει σύντομα να εκτελέσουν τον διάκονο. Ο Σάγκτουλος,  όταν το έμαθε, σκέφθηκε να τον ελευθερώσει κρυφά. Ζήτησε από τους κατακτητές να τον προσέχει και εκείνοι έκαναν την παραχώρηση με την υπόσχεση πως , αν δραπετεύσει ο διάκονος, τότε θα εκτελεστεί ο ίδιος αντί για ΄κείνον. Όταν βράδιασε και οι Λογγοβάρδοι αποκοιμήθηκαν κατάκοποι, ο Σάγκτουλος βρήκε μία ευκαιρία και ελευθέρωσε το διάκονο που, όπως ήταν επόμενο,  είχε τους δισταγμούς του.

Την άλλη μέρα που ξύπνησαν οι Λογγοβάρδοι και διαπίστωσαν πως ο κρατούμενος διάκονος είχε δραπετεύσει αποφάσισαν να εκτελέσουν τον Σάγκτουλο. Του ζήτησαν να διαλέξει τον τρόπο της θανάτωσής του και εκείνος τους είπε:  

«Είμαι στα χέρια του Θεού. Σκοτώστε με,  με όποιον τρόπο επιτρέψει ο Κύριος». Οι Λογγοβάρδοι αποφάσισαν να τον εκτελέσουν με αποκεφαλισμό, χωρίς να κάνουν χρήση βασανιστηρίων. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι τους, σχημάτισαν κύκλο γύρω του και ένας γεροδεμένος και αρματωμένος Λογγοβάρδος επιλέχτηκε να γίνει ο δήμιός του. Ο Σάγκτουλος τους παρακάλεσε  να του δώσουν λίγο χρόνο για προσευχή και μετά θα είναι στην διάθεσή τους. Εκείνοι συμφώνησαν και ο Σάγκτουλος γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται θερμά.

Ο δήμιος όμως ήταν ανυπόμονος, τον σκούντηξε με το πόδι του, ειδοποιώντας τον πώς καθυστερεί. Του ζήτησε να απλώσει το κεφάλι του ώστε να διευκολυνθεί στην αποτομή.

Ο Σάγκτουλος  γονατιστός άπλωσε το κεφάλι και βλέποντας το ξίφος του    δημίου να βγαίνει από το θηκάρι του, με έντονη φωνή, είπε τα λόγια:

-Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, δέξου την κεφαλή μου.     

Το γυμνωμένο σπαθί του Λογγοβάρδου  υψώθηκε με σκοπό να  κατεβεί  με δύναμη στον αυχένα του ήρωα πρεσβυτέρου, αλλά προέκυψε κάτι το θαυμαστό και  απίστευτο. Το υψωμένο χέρι που κράδαινε σφιχτά το κοφτερό ξίφος, ορθωμένο προς τον ουρανό, αυτοστιγμεί ακινητοποιήθηκε, μένοντας αλύγιστο σ΄ αυτή την θέση. Οι Λογγοβάρδοι σάστισαν από την μορφή που έβλεπαν  μπροστά τους. Μα ποιος είναι  αυτός, αναρωτήθηκαν,  που με την  προσευχή και μόνο έδεσε το χέρι του δημίου; Τώρα θαύμαζαν την αγιότητά του, τον παρακαλούσαν να σηκωθεί  από το έδαφος και επίσης με την  προσευχή του να λύσει την παραλυσία στο χέρι του δημίου.

Και ο Σάγκτουλοςαπάντησε: -Δεν πρόκειται να προσευχηθώ για τον δήμιο που με παρακαλείτε, παρά μόνο αν μου υποσχεθεί με όρκο ότι δεν θα ξανασκοτώσει Ορθόδοξο Χριστιανό.

Αφού δόθηκαν οι όρκοι και  οι βέβαιες υποσχέσεις ο Σάγκτουλος του είπε:       

 «Κατέβασε το χέρι σου και ξαναβάλε το σπαθί  στην θήκη του».

Το χέρι απέκτησε και πάλι την  ευλυγισία του και λειτούργησε  κανονικά, όπως και πρώτα.

Μπροστά στο πρωτοφανές αυτό θαύμα οι Λογγοβάρδοι έτρεχαν να του  φέρει ο καθένας κάποιο μικρό  η μεγάλο δώρο, ώστε να τον έχουν  σύμμαχο και βοηθό. Ο Σάγκτουλος όμως, ο άνθρωπος του Θεού, δεν  δέχτηκε τίποτα απ’ όλα αυτά που αποτελούσαν προϊόντα λεηλασίας  από τις περιουσίες των Ρωμιών. Αντίθετα τους είπε:

-Μπορείτε να μου προσφέρετε  κάτι και το οποίο θα δεχτώ  με χαρά. Θέλω να ελευθερώσετε όλους τους αιχμάλωτους Ρωμιούς,  που έχετε στα χέρια σας,  και εγώ σας υπόσχομαι πως  θα προσεύχομαι για σας.

Tέτοια ήταν πιά η εμπιστοσύνη  στο πρόσωπό του,  που οι Λογγοβάρδοι  αποδέχτηκαν το αίτημα και όλοι οι αιχμάλωτοι Ρωμηοί μαζί με τον  Σάγκτουλο ελεύθεροι, διά της  χάριτος του Θεού, ξαναγύρισαν και πάλι στα σπίτια τους.

Να σημειωθεί  ότι ο πρεσβύτερος(ιερέας) Σάγκτουλος δεν γνώριζε καθόλου γράμματα, αλλά βίωνε το γλυκύτατο ρωμαίϊκο ήθος. Έχοντας απλότητα, αρχοντιά, ευσέβεια και αγάπη στην καρδιά του, εκπλήρωνε  με χαρά, τις εντολές  του θεού και έτσι ανυψώθηκε  σε αξιοθαύμαστα πνευματικά ύψη.