ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:
Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1
«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη,
σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2
Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και
χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ.
Παλαμάς)
ΜΕΡΟΣ 29ο
ΙΑ. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ
και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ (Συνέχεια
28ου μέρους)3
Πολέμιοι-Αρνητές
5. Αδαμάντιος Κοραής (Συνέχεια 28ου μέρους)
β. Παραδόσεις
(Εθνική-Ευρωπαϊκή-Λοιπές)
Τι
αναφέρει η Εθνική μας παράδοση για το όνομα «Ρωμηοί»; Πως μας ονόμαζαν οι λαοί
της Ευρώπης αλλά και εκτός Ευρώπης;
Τα των παραδόσεων (εθνικής και ομόρων της
Αυτοκρατορίας μας λαών), για το όνομα Ρωμηοί, παρουσιάσαμε διεξοδικώς και αναλυτικώς
στο κεφάλαιο (Ι):
ΡΩΜΑΟΙ/ΡΩΜΗΟΙ-ΕΛΛΗΝΕΣ-ΓΡΑΙΚΟΙ.
Οι Άραβες και οι
Τούρκοι μας ονομάζουν μέχρι σήμερον Ρωμαίους εις τα Πατριαρχεία
Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Οι
Πατριάρχες μας εις τα μέρη αυτά, λέγονται Πατριάρχες των Ρωμαίων. Και πριν οι
Φράγκοι αρπάξουν δια της βίας το Πατριαρχείον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, ο Ρωμαίος
τότε Πάπας ήταν και αυτός ένας από τους Πατριάρχες των Ρωμαίων.
Όταν το 1009 οι Φράγκοι οριστικώς πλέον έδιωξαν τους
Ρωμαίους από το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης, ο Πάπας από τότε δι' ημάς
τους Ρωμαίους είναι και λέγεται όχι Ρωμαίος αλλά Λατίνος
και Φράγκος και η εκκλησία του όχι των Ρωμαίων, αλλά των Λατίνων και
Φράγκων.
Προ της Νορμανδικής
κατακτήσεως της Αγγλίας το 1066, οι εκεί Κέλτες και Σάξωνες μας ονομάζουν
Ρωμαίους. Μέχρι της αλώσεως οι Σκανδιναυοί και οι ελεύθερες ιταλικές πόλεις μας
ονομάζουν και αυτοί Ρωμαίους. Οι Συρόφωνοι του μεσαίωνος και οι Αιθίοπες μας
ονομάζουν πάντοτε Ρωμαίους. Και οι Ρώσοι προ της αλώσεως μας ονομάζουν
Ρωμαίους.
Εγκαταλείψαντες οι Γραικύλοι του Κοραή τα
ρωμαίϊκα ονόματα του έθνους, απεδέχθησαν τουλάχιστον το σπουδαιότερον μέρος του
φραγκικού τούτου μύθου. Δια τούτο επικρατεί στην Ελλάδα σήμερον, μεταξύ των «μορφωμένων»
να λέγεται η φραγκική ή λατινική Παπωσύνη, ρωμαϊκή και τα τέσσερα πραγματικά
ρωμαϊκά Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και
Ιεροσολύμων να λέγωνται γραικικά και ελληνικά, ακριβώς όπως ήθελαν πάντοτε οι
Φράγκοι.
Το ελληνικόν έθνος, σύμφωνα
με τα πρώτα μετεπαναστατικά συντάγματα, δεν είναι έθνος ήδη υπάρχον, εκ του οποίου κάποιοι επαναστάτησαν και άλλοι δεν
επαναστάτησαν. Έλληνες ονομάστηκαν οι κάτοικοι του απολειφαδιού που ονόμασαν
Ελλάδα (1828-1830), οι επαρχιώτες αυτόχθονες της παλαιάς ρωμαίϊκης επαρχίας της
Ελλάδος. Δηλαδή το επαρχιακόν όνομα της
Αυτοκρατορίας μας, έγινε εθνικόν.
Στους επαναστήσαντες
κατά του Οθωμανικού ζυγού, σε άλλα μέρη Ρωμαίους, εδόθη το δικαίωμα να ονομαστούν
και γίνουν Έλληνες, αλλά μόνον όταν έρθουν και εγκατασταθούν μονίμως εις την
Ελλάδα!!! Επομένως οι εκτός της Ελλάδος Ρωμαίοι/Ρωμηοί, δεν θεωρήθηκαν
συνταγματικώς Έλληνες αν και επολέμησαν κατά του Οθωμανικού ζυγού, αλλά θα ελάμβαναν
το όνομα Έλληνες, μόνον «όταν και εφ'
όσον έλθουν, κατοικήσουν στην Ελλάδα και επιθυμούν να ονομάζονται Έλληνες».
Αν αυτό δεν λέγεται
παραφροσύνη και ομαδική παράκρουση, εξικνουμένη στα όρια της εθνικής προδοσίας,
τότε τι είναι;
Πρέπει να σημειωθεί
ότι, δεν έκαμνεν και μεγάλη εντύπωση στους άλλους Ρωμαίους/Ρωμηούς, το ότι οι
Έλληνες της τότε Ελλάδος ωνόμασαν συνταγματικώς μόνον τον εαυτόν τους Έλληνας, αφού
τούτο ήταν επαρχιακόν και όχι εθνικόν όνομα.
Εσκανδάλισε όμως, το γεγονός ότι οπαδοί του Κοραή
ειργάσθησαν με φανατισμόν να ξερριζώσουν την Ρωμηοσύνην και να χωρίσουν την
αυτοδημιούργητον νέαν Εκκλησίαν της Ελλάδος από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον,
ωσάν να μην είναι ορθόν Έλληνες να ανήκουν εις Ρωμαίον Πατριάρχην.
Στην
Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, μία ισχυρή παράταξη πληρεξουσίων,
έκαμεν αγώνα δια να αφαιρεθεί το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες, οι Ρωμαίοι/Ρωμηοί
εκείνοι που επολέμησαν το 1821 με 1829, αλλά δεν είχαν μεταναστεύσει ακόμη εις
την Ελλάδα.
Το ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν την γραικοφραγκικήν
γραμμήν του Αδαμαντίου Κοραή και έδωσαν την χαριστικήν βολήν εις την ρωμαίϊκην
γραμμήν του Ρήγα του Βελεστινλή, φαίνεται σαφώς από τα λεχθέντα και
καταγεγραμμένα εις τα σχετικά πρακτικά.
Μετά από τα τέλη του 16ου με αρχές 17ου αιώνος
άρχισε να κυριαρχεί στην Ευρώπη, ο λεγόμενος Διαφωτισμός. Ο Διαφωτισμός είναι η
κυριαρχία του ορθολογισμού, της λογικής, η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου πως πηγή
της γνώσεως και κριτήριον της Αληθείας είναι ο νους, (ο λόγος) και μάλιστα ο
ορθός λόγος και όχι οι αισθήσεις ή η εμπειρία (Ορθολογισμός). Μάλιστα στην Γαλλική
Επανάσταση, που είναι η απόληξη του Διαφωτισμού, αυτή την κυριαρχία της λογικής
του ανθρώπου την εξέφρασαν ο μασόνος Ροβεσπιέρος (το κύριο χαρακτηριστικό του
Διαφωτισμού είναι η Μασονία), και οι Ιακωβίνοι.
Ο Ροβεσπιέρος ανεκήρυξε την λατρεία, adoration, της θεάς Λογικής. Είναι η Raison, ο Λόγος, η Λογική, η απολυτοποίηση
της λογικής του ανθρώπου. Ακούομεν όλους να λένε: «ο Θεός… και ο Θεός», αορίστως και
γενικώς. Μα για «θεό και θεό» μιλούν και οι μασόνοι. Εμείς οι Ρωμηοί δεν έχουμε
τέτοιον «θεό». Έχουμε τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον Πατέρα, τον Υιό
και το Άγιο Πνεύμα. Τον Τριαδικόν Προσωπικόν Θεόν της Ορθοδόξου
Πίστεως. Αυτός είναι ο Θεός μας. Δεν είναι ο Θεός αόριστος.
Οπότε τι κάνανε οι επαναστάτες; Στην Παναγία των Παρισίων, τον παπικό ναό, δεν φταίει βέβαια
ο ναός, κάμανε μια γιορτή του Υπερτάτου Όντος. Είναι αυτό που λέγεται «μια
ανωτέρα Δύναμη» κ.τ.λ. (αυτά είναι μασονικά. Αν ακούτε κάποιον να
λέει –εκτός κι αν είναι ανίδεος ο άνθρωπος και το λέει επειδή δεν ξέρει,
«πιστεύω σε μια ανωτέρα Δύναμη, σε ένα ανώτερο Όν, κ.τ.λ.», αυτό είναι
Μασονισμός, είναι η ορολογία του Μασονισμού. Είναι επίσης και ηλιθιότητα ή
βλακεία, γιατί η Δύναμη ΔΕΝ είναι πρόσωπον, είναι ενέργεια και η ενέργεια ΔΕΝ
έχει λογική!).
Στην εορτή του Υπερτάτου Όντος, οι
επαναστάτες πήρανε μια πόρνη, κοινή γνωστή πόρνη στην Γαλλία της υψηλής
αριστοκρατίας.
Οι Γάλλοι είχανε πολλούς «οίκους». Οι οίκοι αυτοί ήταν αριστοκρατικοί οίκοι
ανοχής. Πηγαίνανε εκεί για να παίξουν χαρτιά, μπιλιάρδο και διάφορα άλλα παίγνια,
όπου προμηθεύονταν γυναίκες ελευθερίων ηθών, αγοράκια και κοριτσάκια.
Την γύμνωσαν [την πόρνη] και την
έβαλαν γυμνή πάνω στην αγία τράπεζα της Παναγίας των Παρισίων. Και μετά τρέχαν
όλοι και την προσκυνούσαν, την φιλούσαν, κ.ά., ως θεά Raison, θεά Λογική. Έτσι λατρεύτηκε η θεά
Λογική από την Γαλλική Επανάσταση. Ήταν η κορύφωση του «Διαφωτισμού».
Από τον 18ο αιώνα λοιπόν, ένα νέο πνεύμα (μόλις
παρουσιάσαμε τις βασικές συνιστώσες του), έρχεται από την Επαναστατημένη Γαλλία
και τα «πεφωτισμένα» έθνη της Ευρώπης στην υπόδουλη πατρίδα μας. Ένα πνεύμα
αντίθετο με το ορθόδοξο, το κοινοτικό, το ρωμαίικο.
«Ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα εισβάλλει στην “καθ’
ημάς Ανατολήν” ένας νέος κόσμος, προϊόν των ιδεολογικοπολιτικών διαδικασιών και
εξελίξεων της Δυτικής Ευρώπης, που επιδιώκει, μέσω των εδώ φορέων του
αλλοτριωμένου πνεύματός του, να αναπροσανατολίσει και να αναμορφώσει την
ρωμαίικη-ορθόδοξη κοινωνία. Είναι ο Διαφωτισμός, ο ευρωπαϊκός νέο-ανθρωπισμός, η νέα καθολική
στάση ζωής και ριζοσπαστική ανανοηματοδότηση όλων των εκφάνσεων του βίου, που
εμβολιάζει την ορθόδοξη συνείδηση με στοιχεία αναιρετικά της ταυτότητάς της
(θρησκευτικό αδιαφορισμό, αθεϊστικές τάσεις, ενδοκοσμικό μονισμό)…5
Ο ευρωπαϊκός νέο-ουμανισμός επεκτείνει την
επιρροή του και στα λαϊκά στρώματα της Ρωμαίικης κοινωνίας, μέσω της συνεχώς
εκδυτικιζόμενης/ εκφραγκευμένης παιδείας, από τους μαθητές και οπαδούς του Αδαμαντίου Κοραή,
με κορυφαίους τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και
τον Θεόφιλο
Καΐρη. Το πνεύμα του Διαφωτισμού, συνδεόμενο με την εκκοσμίκευση,
προκαλεί ρήξη στις παραδοσιακές πνευματικές και κοινωνικές σχέσεις,
προτείνοντας νέες, πρωτόγνωρες, αδιανόητες μέχρι τότε, αρχές και ιδέες, θεμελιούμενες
στην νέα εισαγόμενη φραγκική νοοτροπία.
Το πολιτικό «παράδειγμα» του Διαφωτισμού που πρότεινε ο
Κοραής, το εφάρμοσε και ο ίδιος στην Ελλάδα, προς την οποίαν συμπεριφέρθηκε ως
μητριά, αφού ο ίδιος την είχε εγκαταλείψει, έγκατασταθείς μονίμως στην νέα
πατρίδα του, την Γαλλία. Μετά την απελευθέρωση πολέμησε λυσσαλέα (και
ψευδωνύμως!) τον κυβερνήτη Καποδίστρια, ενώ με έναυσμα την δολοφονία αυτού του
«απεχθούς προβλήματος» (έτσι χαρακτήρισε
ο άθλιος την διακυβέρνηση του Καποδίστρια), η ιδεολογική μειονότητα των
κοραϊστών (μετά τον θάνατο του ίδιου του Κοραή) στελέχωσε, με εντολές των ξένων
προστατών, τις πρεσβείες των πανευτυχών προτεσταντών και παπικών Βαυαρών,
σχεδόν ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, συνεχίζοντας αδιαπτώτως την αναπαραγωγή της,
ως πλειοψηφίας πλέον, στην Φραγκοκρατούμενη ελλαδική κρατική μηχανή, μέχρι των
ημερών μας.
Η πολιτικο-πολιτιστική ιδεολογία στην οποίαν
καταστάλαξε ο Κοραής, εμπνευθείς, επηρεασθείς και ασπασθείς με ακλόνητη και
αμετακίνητη πίστη, οριστικώς και αμετανοήτως, όλες τις αρχές και ιδέες των
«Διαφωτιστών» και επαναστατών (της Γαλλικής επαναστάσεως 1789), ονομάζεται Κοραϊσμός.
Ο Κοραϊσμός,
είναι η ιδεολογία του Ελλαδικού Διαφωτισμού, που διαπερνά στον πυρήνα της,
σχεδόν κάθε κυρίαρχη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους και βασίζεται στις εξής παραδοχές,
με μορφή αξιώματος, του ίδιου του Κοραή, είτε αυτές εκφράζονται ρητώς από τους
συνεχιστές, είτε υπονοούνται:
1/ Η Δύση είναι πάντοτε πρώτη και για την ακρίβεια πιο ελληνική από εμάς, άρα
εμάς μας πρέπει μόνο η μίμηση μήπως και καταφέρουμε να προσεγγίσουμε κάπως το
πρωτότυπο. Τα «πεφωτισμένα και λελαμπρυσμένα της Εσπερίας έθνη», τόσο κοντά κι
όμως τόσο μακριά στην δική μας ιλαροτραγική οθωμανική βαρβαρότητα. Το απόλυτο
ιδανικό είναι ένας ελκυστικός εκδυτικισμός τον οποίον πάντα κυνηγάμε και ποτέ
δεν φτάνουμε!
Η
κρατικά μεθοδευμένη, στροφή στα δυτικά πρότυπα ενίσχυσε το σύνδρομο του
εξευρωπαϊσμού, το οποίο εκφράστηκε με την κοραϊκή αρχή της “μετακένωσης”,
επεβλήθη από την διανόηση και τον πολιτικό κόσμο, και υλοποιήθηκε ως υποτίμηση
της Ρωμαίϊκης Παράδοσης του Γένους, χάριν δήθεν, του εκσυγχρονισμού και της
προόδου –μόνιμο εγκύστωμα,6 στους σχεδιασμούς της Ελληνικής Πολιτικής,
έκτοτε.
Συνεπώς η μετακένωση του Κοραή προκάλεσε μόνιμη
πνευματική απόφραξη-εγκύστωμα (απόλυτη
απόφραξη επικοινωνίας μεταξύ νου και καρδίας/ συνειδήσεως) στους «φωτισμένους»
ανθρώπους, με αποτέλεσμα ο νους δεχόμενος
οποιοδήποτε δαιμονικό ερέθισμα ή ψευδή πληροφορία, να αδυνατεί να ελέγξει την
αλήθεια ή το ψευδές του ερεθίσματος/της πληροφορίας, αφού η πρόσβαση προς τους πυλωρούς-ελεγκτές της συνειδήσεως που εδρεύουν
στην καρδιά, είναι μονίμως κλειστή/αποφραγμένη!!!
Έτσι οι εργάτες της
ανομίας, οι δαιμονικές δυνάμεις, οι μαστροποί των ψυχών, οι κοσμοκράτορες του
σκότους, εγκαθίστανται ανενόχλητοι στην διάνοια των ανθρώπων (λογικόν) ως θεοί
στην θέση του αληθινού Θεού και υποκλέπτουν την αγάπη και εμπιστοσύνη τους,
είτε με την μέθοδο του πονηρού όφεως είτε με την απειλή του τρόμου….
Αυτός είναι ο μηχανισμός του Κοραϊσμού τον οποίον οι Γάλλοι
«Διαφωτιστές» και Επαναστάτες του 1789, εδίδαξαν στον «αδελφόν» Αδαμάντιον
Κοραή!
2/ Ακόμα και η εισβολή και κατοχή –έστω απλώς πολιτισμική- από αυτά τα «ανώτερα
όντα» της δυτικής Ευρώπης είναι ευκταία, είναι ευλογία από την οποία θα
ωφεληθούμε (το γράφει ξεκάθαρα για τους Γάλλους αυτό, «δεν αντέχουν να βλέπουν
την δυστυχία» οπότε… καταλαμβάνουν). Πρόκειται για απελευθέρωση που θα μας ξανακάνει πραγματικούς
Έλληνες, σαν τους αρχαίους, δηλαδή δυτικοευρωπαίους. Η επιβολή των
τρόπων και των εθισμών των δυτικοευρωπαίων επί του εθνικού μας σώματος, συνιστά
θεραπεία της αηδιαστικής αρρώστιας μας, της αρρώστιας μας να είμαστε αυτοί που
δυστυχώς είμαστε.
3/ Έχουμε το Φως δίπλα μας, στην Δύση, και αντί να το κυνηγάμε το χλευάζουμε.
Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε που υπάρχουμε, ο μόνος λόγος για να αναπνέουμε είναι
αφ’ ενός το ότι κάποτε περπάτησαν στα ίδια μέρη οι ένδοξοι αρχαίοι μας
πρόγονοι, και αφ’ ετέρου ότι έχουμε την ευλογία να είμαστε κοντά στους μόνους
και άξιους συνεχιστές τους, τους δυτικοευρωπαίους, τους Φράγκους.
Η σωτηρία
βρίσκεται στην μίμηση παντός Ευρωπαϊκού, των φωτισμένων Εθνών της δύσεως. Στην αφομοίωση ο,τιδήποτε έρχεται
από την Δύση στην Ελλάδα. Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη φανερώνει το πόσο
οπισθοδρομικοί, καθυστερημένοι και αξιοθρήνητοι είμαστε. Για τον Κοραή, ακόμα
και το καμπαναριό του χωριού ήταν «καθυστερημένο» μπροστά στο προοδευτικό ρολόϊ
του ευρωπαϊκού χωριού. Ισχυρίζετο μάλιστα ότι το ρολόϊ είναι και χρήσιμο
(ωφελιμιστική αντίληψη των Δυτικών)!
4/ Η Ορθοδοξία είναι Θεοκρατία, φουνταμενταλισμός
και εκκλησιαστικός δεσποτισμός. Οι ορθόδοξοι ιερείς είναι αγράμματοι, άξεστοι συνεπώς
ακατάλληλοι και επικίνδυνοι για την διδασκαλία και κατήχηση των Ελληνοπαίδων.
Για τον λόγο αυτό, πρέπει να αντικατασταθούν με μορφωμένους και καλλιεργημένους
ιερείς και φωτισμένους δασκάλους (όπως θεωρούσε ο Κοραής τους προτεστάντες
μισσιοναρίους).
5/ Η ορθολογιστική λύση στα αγωνιώδη ερωτήματα
των θρησκευομένων, χριστιανών και μη, είναι το πνεύμα της αδελφότητος και του
Ευσεβισμού (Οικουμενισμός). Το πνεύμα αυτό, που διακατείχε τον Κοραή,
προωθήθηκε σημαντικά από την παρουσία και δράση στον χώρο της Εθναρχίας των
δυτικών Μισσιοναρίων, μεταγγίστηκε σε κύκλους οι οποίοι, αναζητώντας νέες
μορφές και μέσα ιεραποστολικού έργου, μιμήθηκαν τους Μισσιοναρίους.
6/ Οι άνθρωποι για να οδηγηθούν σε γνώσεις
αληθείας πρέπει να ενστερνισθούν την
ανθρωποκεντρική και όχι την θεοκεντρική θέαση του κόσμου. Ο ορθός λόγος
και η νοησιαρχία είναι ο μοναδικός οδηγός του ανθρώπου, και όχι τα θρησκευτικά
δόγματα και οι θρησκευτικές δοξασίες.
*
Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός-η νέα αυτή στάση ζωής που
επεβλήθη από το Σύστημα, ως ριζοσπαστική ανανοηματοδότηση της ανθρώπινης
ύπαρξης και πράξης- διαμόρφωσε μια φιλοσοφία, που συχνά αποδεικνύεται
ανιστορική και αντι-ιστορική, με την έννοια, ότι υποτιμώντας ή αγνοώντας τις
προγενέστερες ιστορικές περιόδους, θεωρεί την εποχή του ως την κορύφωση της
πανανθρώπινης εξελίξεως.7
Κύριο στοιχείο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού είναι η
πολεμική αντίθεσή του προς την θρησκευτική Ορθόδοξη παράδοση, την Ρωμηοσύνη.
Στις «δογματικές και νοησιαρχικές ερμηνείες της πραγματικότητας» θα αντιτάξει
«τον εμπειρισμό και την άμεση αποδεικτικότητα» της θετικής φιλοσοφίας και
επιστήμης, μας λέει ο Χρ. Γιανναράς.8
Όμως, «Πριν από
κάθε τί άλλο, ο Διαφωτισμός είναι μια μαχητική αντιθρησκευτική στράτευση, όχι
πάντοτε αθεϊστική, αλλά οπωσδήποτε αντικληρικαλιστική -αντίθεση στον
χριστιανισμό, έτσι όπως τον γνώρισαν οι Διαφωτιστές στις δυτικοευρωπαϊκές
θεσμικές εκδοχές του, ως ρωμαιοκαθολικισμό και προτεσταντισμό».9
Τι κοινό
έχουν λοιπόν, οι Φράγκοι, οι Προτεστάντες, ο Παπισμός, η Μασονία, ο Κοραής, και
ο Διαφωτισμός; Φυσικά την ΑΓΝΟΙΑ της όντως ΑΛΗΘΕΙΑΣ (που είναι το ΥΠΕΡΛΟΓΙΚΟΝ
Πρόσωπον, ο Θεός) που γι’ αυτούς είναι η Γνώση, τον ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟ από την
Ορθόδοξη Εκκλησία, την ΑΠΟΡΡΙΨΗ των
Δογμάτων της Ορθοδοξίας, την ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ τους από την Ορθόδοξη Παράδοση, και την ένταξή τους σε ένα
αντιχριστιανικό/ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ Σύστημα!
Η Ρωμηοσύνη των Κολλυβάδων
Σε αντίθεση με τον Δυτικογενή Διαφωτισμό του Κοραή, η
Ρωμηοσύνη είναι η ελληνικότητα στην χριστιανική - ορθόδοξη διάστασή της.
Ριζωμένη χρονικά ήδη στην εξελληνισμένη Ρώμη (Ρωμαϊκή αυτοκρατορία),
μορφοποιείται και πραγματώνεται ιστορικά στην Ρωμανία – «Βυζάντιο» (μετά το
324) και δεν παύει να υπάρχει και μετά την πτώση του (1453), στα όρια της Ρωμαίϊκης-Ορθόδοξης
Εθναρχίας, σε μια διάσταση λιγότερο μεν φαντασμαγορική, αλλ' εξ ίσου
δημιουργική και ρωμαλέα.10
Το πνεύμα
της Ρωμηοσύνης είναι το αντίβαρο του Διαφωτισμού στην
μετεπαναστατική Ελλάδα. Ποίοι ήσαν
οι πρώτοι εκφραστές του; Οι Κολλυβάδες. Οι
Διαφωτιστές του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου!
Η
περίοδος της Τουρκοκρατίας, εποχή εντόνων ζυμώσεων και ανατροπών, ως προς τις
πολιτικές καταστάσεις και τα φυλετικά ζητήματα παγκοσμίως, υπήρξε για το
Ελληνικό Γένος και την Ορθόδοξη Εκκλησία «της καθ’ ημάς Ανατολής», η μεγάλη και
πιο επικίνδυνη δοκιμασία, ως προς την συνέχεια και την ταυτότητα του πρώτου και
ως προς τις ενίοτε καταλυτικές και νεκρωτικές τυποποιήσεις στον χώρο της
δευτέρας, ιδιαίτερα όσον αφορά στα θέματα της λατρείας γενικά και της
λειτουργικής βιώσεως του πληρώματός της ειδικότερα.
Ο
κοινωνικός, πνευματικός και ηθικός βίος των Ελλήνων, κατά την περίοδο αυτή,
σχοινοβατεί ανάμεσα στο παλαιό και το νέο, ανάμεσα στην διαφύλαξη της παραδόσεως
και την ανατρεπτική νεοτερικότητα, ενώ οι αιώνες της δουλείας εμετρώντο μέσα
στο πλαίσιο μιάς αγωνιώδους πορείας διατηρήσεως των πνευματικών ζωπύρων του
Γένους. Παράλληλα ο Κοραής, με μια έντεχνα εξιδανικευόμενη, αλλά σατανικής
εμπνεύσεως, κίνησή του, επιχειρεί την
μετάλλαξη της Ρωμαίικης ζωής, μέσω της θεωρίας της «μετακένωσης», του ελληνικού
πολιτισμού στην κοιτίδα του.
Δυστυχώς, μετά από την
δυτική του μετανάστευση, επιχειρήθηκε και επετεύχθη η άκριτη εισροή και αποδοχή των δυτικών προτύπων, ιδεών και θεωριών του
λεγομένου «δυτικού διαφωτισμού» στην χειμαζόμενη ορθόδοξη Ελλάδα ως
θρυλλούμενος «Νεοελληνικός Διαφωτισμός».11
Η κίνηση αυτή,
αλλοτριωμένη από υφέρπουσα αρχαιολατρία, αναζητεί δυτικούς φωτιστές, που
θεωρήθηκαν από τον Αδαμάντιο Κοραή ως κληρονόμοι της βαρύτιμης προίκας των
προγόνων μας.
Έναντι της κοσμικής
ανθρωποκεντρικής θέασης του κόσμου, στην κρισιμώτερη χρονική στιγμή των
ζυμώσεων, τον 18ον αιώνα, οι φιλοκαλικοί, νηπτικοί και νεοησυχαστές Κολλυβάδες πατέρες,
προέβαλλαν την θεανθρωποκεντρική ησυχαστική παράδοση της Ελληνορθόδοξης
Ρωμηοσύνης. Στην θέση ότι, ο ορθός λόγος και η νοησιαρχία είναι ο μοναδικός
οδηγός του ανθρώπου, αλλά και στον αφηρημένο στοχαστικό-φιλοσοφικό
σχολαστικισμό, αντέταξαν τα εμπειρικά-ασκητικά γνωσιολογικά κριτήρια της
ορθοδόξου παραδόσεως, στο πλαίσιο κυρίως της κολλυβαδικής έριδας, όπως είχε
γίνει και παλαιότερα στις αντιθέσεις περί της τιμής των εικόνων και του
ησυχασμού-αντιησυχασμού.
Η σύγκρουση του
παραδοσιακού με το εισαγόμενο αλλότριο νεωτερικό ήταν αναπόφευκτη. Η μία
μερίδα, μπολιασμένη με στοιχεία αναιρετικά της ταυτότητας του Γένους, κινήθηκε
από την απλή θρησκευτική αδιαφορία μέχρι τις απροκάλυπτες αθειστικές τάσεις.
Όσοι παρέμειναν συνδεδεμένοι με την πατερική και ριζωμένοι στη ρωμαίικη παράδοση
αποτίμησαν ψυχραιμότερα και νηφαλιότερα τις νέες ευρωπαϊκές προοδευτικές
ζυμώσεις και με κόπους πολλούς συγγραφικούς και εκδοτικούς, όπως χαρακτηριστικά
έπραξαν οι φιλοκαλικοί Κολλυβάδες, δημιούργησαν έναν ορθόδοξο, αναμορφωτικό και αναγεννητικό ελληνότροπο
διαφωτισμό, τον Διαφωτισμό της Αγίας Γραφής και των θεοπτών Πατέρων της
Εκκλησίας.
Έτσι, ως απάντηση
συγκροτημένη στην πρόκληση του Διαφωτισμού, κατά το β΄μισό του 18ου αιώνα,
εκδηλώθηκε το μεταμορφωτικό, ησυχαστικό και φιλοκαλικό κίνημα των Κολλυβάδων
πατέρων, οι οποίοι ενεργώς διακόνησαν, με έργο και λόγο, με γραφίδα και βίο, με
συγγραφές και εκδόσεις, με μεταφραστικό πλουτισμό και πρωτότυπη
θεολογικολειτουργική και κανονική παραγωγή, με συναξαριστικές συλλογές και
νεομαρτυρικές προαλείψεις, με άσκηση και μαρτύριο συνειδήσεως, με ένσταση υπέρ
της παραδόσεως (και ως προς την ανόθευτη πίστη, και ως προς το απαραχάρακτο
ήθος, και ως προς τις καταλυτικές της θείας λατρείας τυποποιήσεις και
ανατροπές), τον
αληθή αγιοπατερικό και ρωμαίϊκο διαφωτισμό του Γένους.
Οι πρωτοστάτες του
φιλοκαλικού κινήματος, οι άγιοι της Εκκλησίας Μακάριος Νοταράς, Νικόδημος
Αγιορείτης, Αθανάσιος Πάριος, Νήφων ο Κοινοβιάρχης, αλλά και οι Νεόφυτος
Καυσοκαλυβίτης, Χριστόφορος Προδρομίτης, Ιάκωβος Πελοποννήσιος, Παίσιος
Καλλιγράφος, Παρθένιος Ζωγράφος, Αγάπιος Κύπριος κ.α., εκ της ευρυτέρας χορείας
των Κολλυβάδων, αντέταξαν στα δυτικά «φώτα» του Διαφωτισμού, το φως της
βιούμενης στην ζωντανή λατρεία ορθοδόξου ανατολικής παραδόσεως, στον δρόμο της
αλαζονικής και νοησιαρχικής πολυγνωσίας τον αγιοπατερικό δρόμο της
καθαιρόμενης, φωτιζόμενης και θεούμενης χαρισματικά υπάρξεως, στα πρόσωπα των
σοφών κατά κόσμον και σπουδαγμένων ανθρώπων, τους θεουμένους αγίους και τους
ηρωϊκούς νεομάρτυρες, των οποίων διά ποικίλων μέσων κατεστάθησαν πνευματικοί
προς το μαρτύριο αλείπτες (προγυμναστές).
Η ένσταση λοιπόν των
φιλοκαλικών ήταν υπέρ της παραδόσεως με επίγνωση και βίωμα. Το κίνημά τους,
αναμορφωτικό και αναγεννητικό, αγωνίσθηκε για την επιστροφή των ορθοδόξων
πιστών στην σεβάσμια αρχαία παράδοση και τους ακατάλυτους λειτουργικούς θεσμούς
της Εκκλησίας, όπως αυτά βιώθηκαν και εκφράσθηκαν από την πατερική θεολογία και
διδαχή, της οποίας ήταν βαθείς γνώστες και μελετητές και πάντως όχι ευκαιριακοί
επιφανειακά ενασχολούμενοι ερασιτέχνες. Ήσαν αγωνιστές και
θησαυροφύλακες της Ρωμηοσύνης.12
Έτσι, οι Κολλυβάδες βλέποντας ότι μας
έρχονται όλα αυτά τα αντιχριστιανικά και πρωτόγνωρα έργα, προέβαλλαν τα
ορθόδοξα πρότυπα. Γι’ αυτό αρχίζουν να ανασυντάσσουν, μέσα από τις πηγές,
βιογραφίες των μεγάλων ασκητικών και πνευματικών μορφών της Ορθοδοξίας, να
προβάλλουν τους Αγίους. Εν συνεχεία τους Μάρτυρες.
Πώς εμφανίσθηκαν όλοι οι μεγάλοι Μάρτυρες, οι
Νεομάρτυρες κατά του Οθωμανικού καθεστώτος; Διότι ήσαν συνεχώς μέσα σ’ αυτό το
πνεύμα, του μαρτυρίου, της ομολογίας. Ο Χριστιανός δεν σκοτώνει τον άλλον, αλλά θυσιάζεται για
την πίστη του. Αυτό δεν εξηγείται με την λογική αλλά με την δύναμη της Πίστεως.
Και το αίμα του ποτίζει το δέντρο της ελευθερίας και της
ανεξαρτησίας. Αυτή είναι η δική μας θεολογία και κοινωνική πρακτική. Οι
Κολλυβάδες προβάλλουν συνεχώς τους Αγίους, τους Μάρτυρες ως απάντηση στα πρότυπα που μας παρουσίασε ο Διαφωτισμός, που
μας παρουσίασαν οι Φράγκοι, οι μισσιονάριοι καί οι διαφωτιστές.
Μπορεί να είχαν κάποιες
διαφορές μεταξύ τους, αλλά συνηντώντο στην προβολή του πολιτισμού τους. Έλεγε
ένας γερμανός καθηγητής, ο Peter Kalverau, σε ένα ογκώδες βιβλίο
του «America und die orientalischen Kirchen» (Η Αμερική και οι
Ανατολικές Εκκλησίες) ότι, η ιεραποστολή, η mission και τα αντιτορπιλλικά των Ευρωπαίων
πηγαίνανε «hand in hand», χέρι με
χέρι.
Η πολιτική δια της θρησκείας. Propagandio fidei per
scientiae,
«προπαγανδισμός της πίστεως δια της επιστήμης». Μπαίνανε οι δυτικοί
μισσιονάριοι στα σχολεία και διέφθειραν τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό που
γίνεται και σήμερα, εν πολλοίς. Και δεύτερο: «προπαγάνδα της πατρίδος δια των
μέσων ιεραποστολής»!
Αντίθετα, ο
Καποδίστριας ακολούθησε το παράδειγμα των Κολλυβάδων και για τον λόγον αυτόν
δολοφονήθηκε κατ’ εντολήν του Συστήματος, επειδή ήταν εμπόδιο στην εφαρμογή των
σχεδίων του σε βάρος της Ορθοδοξίας και των Ελλήνων!
Οι Κολλυβάδες υπήρξαν λαμπροί διδάσκαλοι και
σχολάρχες, στο Άγιον Όρος,στην Χίο, στην Θεσσαλονίκη, παιδαγωγοί του Γένους και
αλείπτες (προγυμναστές) μαρτύρων νέων της Εκκλησίας, μοναστικοί ηγέτες και
όντως φωτιστές του ελλαδικού χώρου, τον οποίο κατεπλούτισαν με την αγιασμένη
παρουσία τους εξαιτίας του διωγμού και της διασποράς τους, δόκιμοι συγγραφείς,
μεταφραστές και εκλαϊκευτές ογκωδών πνευματικών έργων, για την ωφέλεια των
χριστιανών, κριτικοί επιμελητές των αγιολογικών και των κανονικών κειμένων, με
ενδιαφέρον όχι μόνο για τους απλούς, αλλά και για τους φιλολόγους αναγνώστες,
ρεαλιστές στα γλωσσικά ζητήματα, έχοντες επίγνωση της ανάγκης των ερμηνειών και
των απλουστεύσεων, αλλά και υπομνηματιστές λειτουργικών κειμένων προς
πληρέστερη κατανόηση και θεολογική ανάδειξή τους.
Δεν εδίστασαν προ ουδενός κόπου και ουδεμιάς θυσίας προς τον σκοπό της
ανθήσεως των γραμμάτων και του φωτισμού του δούλου Γένους και της γενικώτερης,
εκτός από την πνευματική, παιδείας του.
Η άγνοια αλλά και η αδυναμία των ανθρώπων, να
γνωρίσουν την ουσία της Ορθοδοξίας, ως πατερικής και αποστολικής συνέχειας, παρέσυρε
-και παρασύρει ακόμη- την διαφωτιστική διανόηση στην ίδια αντιμετώπιση, της
Ορθοδοξίας με την χριστιανική Δύση.
Σήμερα η διάβρωση-αλλοίωση του ορθόδοξου Ρωμαίϊκου πνεύματος
έχει προχωρήσει βαθύτατα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αυτή η
αλλοίωση-εκκοσμίκευση, γίνεται αντιληπτή τόσο στους θεσμούς όσο και στα
πρόσωπα-μέλη των κατά τόπους ορθόδοξων Ενοριών. Η διάβρωση αυτή, είναι τόσον
εμφανής και ανησυχητική, ώστε να πλανάται το ερώτημα:
Η σημερινή διοίκηση της Ορθόδοξης Ελλαδικής
Εκκλησίας καθεύδει ή έχει διαβρωθεί ανεπανορθώτως και έχει παραδώσει σχεδόν τα
πάντα στους εισβολείς (ρασοφόρους και λαϊκούς), Νέο-ουμανιστές/Διαφωτιστές;
δ. Συμπεράσματα
1ο/ Ο Κοραής ΔΕΝ ήταν
αυτόφωτος αλλά ετερόφωτος, μιμητικό όν αντιχριστιανικών, αθεϊστικών και
σκοταδιστικών ιδεών και θεωριών που διετυπώθησαν από γνωστούς τέκτονες, προτεστάντες,
αθεϊστές, διώκτες του χριστιανισμού. Ως ετερόφωτος και μάλιστα επηρεασμένος από
πολλούς και γνωστούς «φωταδιστές»-σκοταδιστές, δεν δικαιούται τον τίτλον του
«διαφωτιστού» του γένους των Ελλήνων. Είναι επιεικώς απαράδεκτος αυτός ο
χαρακτηρισμός…
2ο/ Δημιούργησε μία
τεχνητή γλώσσα, αυτήν της καθαρεύουσας, με καταστρεπτικές συνέπειες για την
πνευματική εξέλιξη του Νέου Ελληνισμού. Τα αποστολικά κείμενα (ευαγγέλια,
πράξεις, επιστολές), που διαβάζονται στις εκκλησιές μας, γράφτηκαν αιώνες
(τουλάχιστον δεκαεπτά) προτού ο Kοραής αποφασίσει (από το γραφείο του στο
Παρίσι) να αλλάξει την ζωντανή γλώσσα των Eλλήνων με μια φτιαχτή «καθαρεύουσα»
γλώσσα. Τα αποστολικά κείμενα είναι γραμμένα στην «κοινή» ελληνική: την
μετακλασική γλώσσα της ελληνόφωνης τότε (ίσως και για χίλια χρόνια)
«οικουμένης» – γλώσσα άλλη από το πλαστό κοραϊκό κατασκεύασμα, στο οποίο
αντιτάχθηκε ο δημοτικισμός.
3ο/ Ο Κοραϊσμός παγίωσε στους άλλοτε Έλληνες την ανήκεστη μειονεξία
του βαλκάνιου Ελλαδίτη επαρχιώτη: Κέντρο της Ιστορίας και του πολιτισμού είναι
η Δύση, πρωτεύουσες των «φώτων» το Παρίσι, η Λόντρα, το Βερολίνο, η Βιέννη, η
Χαϊδελβέργη, το Μόναχο, σήμερα και κάποια μεγάλα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά
κέντρα στο εξωτερικό.
Μέσα σε αυτόν τον εκθαμβωτικό κόσμο «των πεφωτισμένων
και λελαμπρυσμένων της Εσπερίας εθνών» η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι παρά μόνο
μια καθυστερημένη επαρχία, «ψωροκώσταινα» στον αυτεξευτελισμό της μειονεξίας
της. Δικό της δεν έχει τίποτα που να αξίζει, το μόνο που έχει αξία είναι ό,τι
παράγεται στη Δύση - γενιές ολόκληρες Ελλαδιτών έμαθαν να εκτιμούν μόνο ό,τι
ήταν «εφάμιλλον των ευρωπαϊκών».
Ακόμα και την γλώσσα των άλλοτε Ελλήνων πάψαμε να την
διδάσκουμε στα σχολειά, και στο ερώτημα: γιατί ο Παρθενώνας είναι σπουδαιότερο
έργο Τέχνης από τον Πύργο του Αϊφελ, ούτε ένας στους χίλιους Ελλαδίτες δεν έχει
απάντηση. Γιατί να τους ενδιαφέρει λοιπόν η Κλασική Ελλάδα; Ό,τι είχε να
προσφέρει, το αξιοποίησε η Δύση, στην Δύση πρέπει να προλάβουμε να μοιάσουμε
«να κόψουμε δρόμο» για να μετάσχουμε στα ηδονικά αγαθά της.
Οι υπέρμαχοι του «αντιρωμαίϊκου» αγώνα είχαν
(και έχουν..) φτάσει να προσπαθούν να μας πείσουν ότι, ως λαός έχουμε σχέση
μόνο με την αρχαία Ελλάδα και ότι η μεσαιωνική περίοδος είναι ολότελα ξένη προς
την νεώτερη Ελλάδα. Και μάλιστα ως «αρχαία Ελλάδα» εννοούσαν την
κλασική Ελλάδα, αυτήν που οι ξένοι αποκαλούν μέχρι και σήμερα «Greece proper»
(«καθαυτό Ελλάδα»- δηλ. την χώρα νότια των Θερμοπύλων). Τέτοιοι είναι και οι σύγχρονοι
Νεοπαγανιστές αρχαιόπληκτοι, που ενώ περνιούνται για "Ελληναράδες",
στην πραγματικότητα παπαγαλίζουν τις Δυτικές αυτές ανθελληνικές ιδέες κατά τής
Ρωμιοσύνης, προσφέροντας αφειδώς τις υπηρεσίες τους, ως συστημικοί και
ζηλωτικοί εθνικιστές, στην ανθελληνική προπαγάνδα των Φράγκων.
Ο Κοραής:
4ο/ Ήταν αντίθετος στην εθνική εξέγερση των
Ελλήνων, δικαιολογηθείς ότι η Επανάσταση εξερράγη απροετοίμαστα, πριν φωτισθούν
με τα φώτα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και προ της αναμενομένης από τον ίδιον,
βοηθείας από τους Γάλλους. Επεδίωκε δηλαδή να τεθούν οι Ρωμηοί αγωνιστές υπό
την πνευματική και πολιτικήν προστασίαν των φίλων του Γάλλων τεκτόνων-διαφωτιστών.
5ο/ Ήταν θερμός υποστηρικτής του
συστημικού/ φαρισαϊκού ανθρωπισμού, του γαλλικού Διαφωτισμού και
της λεγομένης κατ’ ευφημισμόν, ανεξιθρησκείας (Έτσι χαρακτηρίζεται σήμερα από
το σύστημα, ο πολέμιος της Ορθοδοξίας και ο αιρετικός, «ανεξίθρησκος»..).
6ο/ Είχε μολυνθεί με το μισελληνικό και αντιρωμαίϊκο
πνεύμα της Ευρωλαγνείας, του
γραικυλισμού, (απ) ανθρωπισμού/ Φραγκισμού, σε αντίθεση με τον Καποδίστρια
που ήταν ένας από τους σύγρονους εκφραστές του Ρωμαϊσμού/Ρωμηοσύνης, ένας
γνήσιος Ρωμηός, μάρτυρας της Ρωμηοσύνης .
7ο/ Ήταν η μορφή εκείνη της ιντελλιγκέντσιας
του νεοελληνικού Διαφωτισμού που σφράγισε την Επανάσταση 1821, δίνοντάς της
εθνικόφυλετικό χαρακτήρα με διεθνιστική αιτιολόγηση. Η έννοια όμως του «Έθνους»
του Κοραή (ως φυλετικού μορφώματος), δεν ανταποκρινόταν στα
ιστορικο-αρχαιολογικά δεδομένα αλλά κυοφορήθηκε μεταλλαγμένη, στα πλαίσια της
Γαλλικής Επαναστάσεως, με σκοπό την
μελλοντική προσθαφαίρεση στον παγκόσμιο Εθνολογικό χάρτη, νέων ανύπαρκτων ιστορικώς εθνών, προϊόντων
της κατ’ εξοχήν της Αστικής Σκέψεως και στρατηγικής, της οποίας εκπρόσωπος υπήρξε
και ο Κοραής.
8ο/ Ήταν κλασσικός αθεϊστής ή θεϊστής τύπου
Βολταίρου, διώκτης του Εκκλησιαστικού Χριστιανισμού, όπως όλοι οι μέντορες και
τα ινδάλματά του. Απορούμεν λοιπόν, πως το ανεγερθέν από ομόφρονές του
ελλαδίτες, άγαλμα, έμπροσθεν του πανεπιστημίου Αθηνών, δεν έχει κατακρημνισθεί
ακόμη, από το βάρος τόσων ανομημάτων και εγκληματικών ενεργειών σε βάρος του
Ελληνικού Έθνους, της Ορθοδοξίας και των Ελλήνων Ρωμηών.
9ο/ Αρκετοί Πατέρες µας και πραγµατικοί Διδάσκαλοι του Γένους
µας, όπως οι διαφωτιστές του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου, οι Κολλυβάδες,
προσπάθησαν να κρατήσουν αναµµένη την λαµπάδα της Αληθινής Παραδόσεώς µας και,
μάλιστα, ο χριστιανός Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, ως έχων και την δύναμη
της εξουσίας, έθεσε την Ορθόδοξη Ζωή “επί την λυχνίαν” του κράτους και περιέβαλλε
το Ιερατείον µε τιμή και σεβασμό, θέτοντας ως προτεραιότητα της ανασυστάσεως
της Πατρίδος µας, τον πνευματικό καταρτισμό Κλήρου και λαού.
10ο/ Επιπτώσεις
του Προτεσταντικοῦ Κοραϊσµοῦ στήν δηµόσια καί στήν ἰδιωτική ζωή τοῦ Ἕλληνα.
Με την δημιουργία
ελληνικού κράτους, ο Κοραής δια των οπαδών του, έσπευσε να μεταφέρει στην Ελλάδα τις Δυτικές νοοτροπίες τους, θεωρώντας
την Δύση ως "πιο προοδευμένη". Έτσι, οι αποκομμένοι αυτοί άνθρωποι
από την Ρωμαίϊκη παράδοσή μας, μετέφεραν εδώ τα κουσούρια τής Γαλλικής Επαναστάσεως
και τις Προτεσταντικές τους εμμονές, γινόμενοι πηγή κακών για την χώρα μας.
Δημιούργησαν προβλήματα που πληρώνουμε ως σήμερα.
Την Προτεσταντική νοοτροπία, που επέβαλε στην
ζωή του τόπου µας ο Κοραής και µας οδήγησε σταδιακά στον αποχριστιανισµό και
στον αθεϊσµό, δεν βρέθηκαν στο πέρασµα του χρόνου –από της δολοφονίας του
Καποδίστρια και εξής– πνευµατικά αναστήµατα να την καυτηριάσουν, όσο απαιτούσε
η επικινδυνότητά της και να την αναχαιτίσουν, γι’ αυτό και έχει µε
αριστοτεχνική σατανικότητα ενσωµατωθεί στην Ορθόδοξη βιοθεωρία µας, ώστε να
θεωρείται πλέον από τους πολλούς ως αναπόσπαστο µέρος της!
Είναι, βέβαια, αλήθεια, ότι για να µπορούσε
κανείς να διαγνώσει τις µελλοντικές, τις µακροχρόνιες επιπτώσεις αυτής της
σατανικής Λουθηρανικής αιρέσεως, που ουσιαστικά εκτόπισε μαζί µε τον Πάπα και τον Ίδιο τον Θεό
από την ζωή των ανθρώπων (µε το να
δώση στον κάθε άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι είναι αλάθητος και γι’ αυτό δεν
πρέπει να ακούη κανένα ... πλην, βεβαίως, του Κράτους(!)) έπρεπε να έχει
µοναδικές από τον Θεό ικανότητες ώστε να προΐδη ότι θα φθάσει η ηµέρα που η πολιτική
εξουσία θα επικρατήσει σε απόλυτο βαθµό, καθορίζοντας ψυχοσωµατικά την
ανθρωπότητα και κάθε λεπτοµέρεια της δηµόσιας και ιδιωτικής ζωής της.
Με την ξενόφερτη Παιδεία – σχολική και
πανεπιστηµιακή – που συµφύρθηκε µε τον Κοραϊτικό µειοδοτισµό και καλλιεργήθηκε,
στηρίχθηκε και στηρίζεται από ολόκληρο το µετακαποδιστριακό πολιτικό
κατεστηµένο της χώρας µας, διαµορφώθηκε ένας «νεόπτωχος» πνευµατικά
νεοελληνισµός. Ένας νεοελληνισµός,
εντελώς αγνώριστος και ανάξιος των σοφών και πνευµατικών προγόνων του, ο
οποίος, από αρχοντόπουλο κατήντησε παρίας και αξιολύπητος διακονιάρης της
Ευρωπαϊκής ελεηµοσύνης!
Στις δυσκολίες
που εµπόδιζαν την πρόβλεψη του αποπνευµατισµού και αποχριστιανισµού της
Ελλάδος και την διάβρωση της Ρωµαίϊκης ψυχής του λαού µας, πρέπει να
συνυπολογισθούν και οι ιστορικές
συνθήκες της τότε εποχής, αφού, όχι µόνο δεν βοήθησαν να εµποδισθεί η ύπουλη
διείσδυση του αντιθέου λαϊκού
‘‘αλαθήτου” , αλλά θεωρήθηκαν ο Κοραής και οι όμοιοί του – ακόµη και από
αγωνιστές Ποιµένες – ως Διδάσκαλοι και φωτιστές του Γένους µας! Ήμαρτον
Κύριε!!!
Το µέγεθος της δυσκολίας που έχει η κατανόηση
των συνεπειών της µετακαποδιστριακής Βαυαροκρατίας για το πνευµατικό αλλά και
για το βιοτικό επίπεδο του λαού µας, φαίνεται στις µέρες µας, όπου όλα αυτά που
“φωνάζουν” οι Ρωμηοί χρόνια τώρα, περνούν από τους περισσοτέρους απαρατήρητα
και αδιάφορα, ενώ σε κάποιους άλλους –που τους έχει διαβρώσει μέχρι το μεδούλι τους ο «ορθόδοξος»
Λουθηρανισμός– φαντάζουν
...αιρετικά!
Παρά ταύτα,
εξακολουθούµε να µην καταλαβαίνουµε, ενώ είμαστε και σήμερα υπό την νέο
φραγκική/Γερμανική κατοχή, και από παντού ζωσµένοι από την νέα
Βαυαροκρατία!...Τα συνθήματα «Ανήκομεν εις την Δύση», «Είμαστε Ευρωπαίοι και μένουμε Ευρώπη», «Η
Ελλάς εκτός Ευρώπης δεν έχει μέλλον», κλπ., είναι οι ανιστόρητες και θανατηφόρες
επωδοί των ανόητων, αναισθητοποιημένων από το αφιόνι του Ευρωπαϊσμού/Κοραϊσμού
Γραικών και ελλαδιτών, αυτοσαρκαζόμενων ως Ελλήνων.
Ο Κοραϊσμός απέκτησε αρκετά ερείσματα και στον
εκκλησιαστικό βίο των Nεοελλήνων – δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η
εκκλησία όταν ο κοραϊσμός επιβλήθηκε ως επίσημη κρατική ιδεολογία και η κοραϊκή
«καθαρεύουσα» ως επίσημη (υποχρεωτική) γλώσσα του κράτους (της εκπαιδεύσεως,
των δικαστηρίων, της διοικήσεως, των εφημερίδων, της πολιτικής). Aπέκτησε
ερείσματα η κοραϊκή ιδεολογία στους αυτουργούς και θιασώτες του θρησκευτικού
εθνικισμού (αυτοκεφαλία), του συστημικού και ζηλωτικού Εθνικισμού, όπως και σε οργανώσεις η «κινήματα» που
συνέχισαν το έργο των προτεσταντών μισσιονάριων στην Eλλάδα. Aπέκτησε ερείσματα
και η ξύλινη «καθαρεύουσα» στο κήρυγμα, στα εκκλησιαστικά έντυπα, στην
πανεπιστημιακή θεολογία – όχι όμως στην Θεία λατρεία.
Σήμερα, λοιπόν, για να αφυπνισθούµε και να
συνειδητοποιήσουµε το µέγεθος της πνευµατικής καταστροφής που έχουµε υποστεί ως
Έθνος, χρειαζόµαστε να ξεπροβάλλει µια µεγάλη προσωπικότητα, ισάξια του αγίου
Κοσμά του Αιτωλού για να βροντοφωνήσει µε θεία δύναµη: Τον Κοραϊσµό να καταράσθε!
Και µε ουράνια καθοδηγητική αποτελεσματικότητα
να επανεντροχιάσει την πνευµατική εκτροπή του Γένους µας. Να οδηγήσει το Γένος
στις ευλογημένες ράγες της Ρωμηοσύνης!!!
Συσχετίζοντάς τις επιπτώσεις του Κοραϊσμού με
εκείνες του Παπισμού στην µετά την Άλωση εποχή της Τουρκοκρατίας, επιπτώσεις
που ανάγκασαν τον πλήρη αγάπης και φιλανθρωπίας άγιον του Θεού Ιεροµάρτυρα
Κοσµα τον Αιτωλόν να διακηρύξει: «τον Πάπα να καταράσθε!», εναγωνίως αναφωνούμε: Τον Κοραϊσµό να
καταράσθε!
*
Δυστυχώς σήμερα έρχονται οι Ιδεολογικοί απόγονοι
του Κοραή και των φίλων του, να μας μιλήσουν για Ελλάδα, Δημοκρατία, Ελευθερία,
ανθρωπισμό, ανάπτυξη, αξιοπρέπεια και άλλες πομφόλυγες. Μακάρι να μπορούσαμε να
πούμε, πως όλοι αυτοί ήταν και είναι προδότες, μειοδότες, πληρωμένοι κτλ. Είναι
όλα αυτά, αλλά και τίποτε απ’ όλα αυτά. Είναι βλάκες, αποτελούν την τάξη των «χρήσιμων βλακών», την πλέον φθηνή σε αξία «καύσιμη ύλη» συντηρήσεως του
Συστήματος.
Είναι, δηλαδή, άνθρωποι που πάσχουν από εθνικό
σύμπλεγμα κατωτερότητας, και πιστεύουν πως η Ελλάδα από μόνη της δεν ξέρει που
να τραβήξει, αλλά πρέπει να ακολουθεί ΔΟΥΛΙΚΑ (και όχι ως ισότιμος συνεργάτης)
τους «Μεγάλους αδελφούς», δηλαδή τα δυτικοευρωπαϊκά "πεφωτισμένα"
κράτη. Όπως είπε ο Εφταλιώτης στην «Ιστορία της Ρωμιοσύνης»:
«Αδύνατο
πράμα, φίλε μου, να γυρεύης να μιμηθής Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, κι αρχαίους
Έλληνες, και να μην έχεις δόση από βαρβαρωσύνη, τη βαρβαρωσύνη που βλέπει τα
φανταχτερά τα ξένα και σκιάζεται, βλέπει τα δικά της και ντρέπεται». [Αργ.
Εφταλιώτη, «Ιστορία της Ρωμιοσύνης», Αθήνα, 1901, σ. 9.]
Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΤΙΛΛΗΣ
Όπως κάθε χρόνο έτσι κι’ εφέτος εωρτάσθηκε στην Γαλλία,
ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, η Άλωση της Βαστίλλης που συνέβη στις
14 Ιουλίου του 1789 στο Παρίσι και τιμάται κάθε χρόνο ως Εθνική Εορτή της
Γαλλίας, καθιερωθείσα από το 1880.
Τι εορτάζουν
οι Γάλλοι την 14ην Ιουλίου κάθε έτους;
Κάθε φορά που γίνεται λόγος για την Γαλλική Επανάσταση,
ο νους όλων πηγαίνει σε μια αυθόρμητη εξέγερση του γαλλικού λαού εναντίον του
βασιλικού και εκκλησιαστικού δεσποτισμού, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την
οικονομική κρίση στην οποία είχε οδηγήσει την χώρα η κακή διαχείριση εκ μέρους
των πολιτικών της εποχής και η ανικανότητα σώφρονος διακυβερνήσεως του τόπου,
από τον βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄.
Οι Γάλλοι, οι συντάκτες όλων των ιστορικών εγχειριδίων
του Συστήματος, ισχυρίζονται, αλλά και κάθε χρόνο ακούμε και διαβάζουμε από όλα
τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, ότι την 14ην Ιουλίου, ο γαλλικός λαός επαναστάτησε
κατά του δεσποτικού καθεστώτος του βασιλέως, μετέβη στις φυλακές του φρουρίου της
Βαστίλλης και απελευθέρωσε εκατοντάδες, και κατ’ άλλους, άγνωστον αριθμόν
πολιτικών κρατουμένων, αντιπάλων του
βασιλέως που εκρατούντο και εβασανίζοντο
από το αυταρχικό καθεστώς του Λουδοβίκου.
Έτσι η Βαστίλλη κατέστη σύμβολον της ανατροπής του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄…
Τα γεγονότα του 1789, έζησε ως αυτόπτης και αυτήκοος
μάρτυς και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο αποκαλούμενος
από το Σύστημα, «Διαφωτιστής» των Ελλήνων και «Μέγας Διδάσκαλος του Γένους».
Προς έκπληξη πάντων όμως, ο Κοραής σιωπά και δεν αναφέρει τίποτε για τις
συνθήκες καταλήψεως/αλώσεως της Βαστίλλης, ούτε για τον αριθμόν των πολιτικών
κρατουμένων που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στο φρούριο και απελευθερώθηκαν από
τους γάλλους επαναστάτες, ούτε για το τι ακολούθησε μετά την άλωση της
Βαστίλλης.... Γιατί;
Η σιωπή του Κοραή σε συνδυασμό με την πίστη του στις
αρχές της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως, μόνον υποψίες προκαλεί….Τι είδους υποψίες; Ότι συμμετείχε και
αυτός ως εκλεκτόν μέλος του Συστήματος στην Μεγάλη Απάτη, που
το Σύστημα διαιωνίζει από το 1789 μέχρι σήμερα, και χαρακτηρίζει ως γαλλική
Επανάσταση και συντηρούσε, όπως και οι ομόφρονές του, το σύμβολόν της, τον ΜΥΘΟΝ της Βαστίλλης…
Την
Γαλλική επανάσταση, ως μία από τις μεγαλύτερες Απάτες του Συστήματος, θα
αναλύσουμε προσεχώς, κατά την παρουσίαση του θέματος «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».
Η άλωση της Βαστίλλης ως δήθεν συμβόλου κατά της
βασιλικής απολυταρχίας και πτώσεως της
τυραννίας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, αποτελεί μέγαν ΜΥΘΟΝ, διότι:
Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλης, για
τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Εκείνη
την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές έπτά (7) άτομα καταδικασμένα για
εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα.
Στις φυλακές εισέβαλαν μερικοί αλήτες, ληστές
του παρισινού υποκόσμου και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί μισθοφόροι
των Ιλλουμινάτι, με την μορφήν όχλου που αναζητούσαν πολεμοφόδια.
Ο όχλος αφού κατέσφαξε τον διοικητή της Βαστίλλης
μαρκήσιο Ντε Λονέ και τους αξιωματικούς του φρουρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν
παραδοθεί, σηκώνει θριαμβευτικώς στα χέρια τούς αποφυλακισθέντες, τέσσαρες (4) πλαστογράφους, δύο (2) τρελλούς και έναν ερωτομανή,
τα «θύματα της απολυταρχίας».
Λέγεται ότι ένας από τους δύο τρελλούς ήταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ,
καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου
προκειμένου να ικανοποιήσει τα ιδιαίτερα σεξουαλικά του ένστικτα. Το Σύστημα
όμως, για ευνόητους λόγους, κατέγραψε ότι ο μαρκήσιος ντε Σαντ κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) των φυλακών της
Βαστίλλης έως τις 2 Ιουλίου 1789. Από
εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλης από τους «επαναστάτες»,
διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το
οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών
του Ελέους. Όποια και
αν είναι η αλήθεια, το βέβαιον είναι πως ένας από τους κρατουμένους τότε στις
φυλακές της Βαστίλλης ήταν και ο διαβόητος Ντε Σαντ (από το
όνομά του προήλθε ο σαδισμός=η
σεξουαλική διαστροφή μετά πόνου και βασανιστηρίων), που χαρακτηρίστηκε
φρενοβλαβής.
Despite
a thorough search, the revolutionaries discovered only seven prisoners in the
Bastille, rather fewer than had been anticipated. Of these, only one – de Whyte de Malleville, an elderly and
white-bearded man – closely resembled the public image of a Bastille prisoner;
despite being mentally ill, he was paraded through the streets, where he waved
happily to the crowds. Of the remaining
six liberated prisoners, four were convicted forgers who quickly vanished into
the Paris streets; one was the Count de Solages, who had been imprisoned on the
request of his family for sexual misdemeanours; the sixth was Tavernier, who
also proved to be mentally ill and, along with Whyte, was in due course
reincarcerated in the Charenton Asylum.
Την 14ην Ιουλίου 1789, ένας μύθος διαμορφώνεται. Οι
νικητές της Βαστίλλης, που είναι ληστές, γίνονται ήρωες!!!
Ιδού οι αποδείξεις για τον Μύθο της Βαστίλλης, του συμβόλου της
Γαλλικής Επαναστάσεως, τις αρχές της οποίας ασπάσθηκε ο σκοταδιστής του Γένους, Αδαμάντιος Κοραής!
Πηγές:
Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος Παναγιώτη
Κανελλόπουλου μέρος τρίτο, τόμος VI, Αθήναι 1976 σελ. 374
-Graham E.
Rodmell, French drama of the revolutionary years, Taylor & Francis,
1990, p.96
-Neil Schaeffer, The Marquis de Sade: A Life, Harvard University
Press, 2000, p.382
-Schama, Simon (2004). Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3. Schama, pp.344–5; Lüsebrink and Reichardt,
p.67.--- Schama, p.345;
Lüsebrink and Reichardt, pp.106–7.
Συνεχίζεται
1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα
στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε
ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.
β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον,
Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική
χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι
είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.
Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός,
«τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε
εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν
σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η
Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία
εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της
Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν
καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον
δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».
Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα
εξής:
Ο Αίμος
είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία
ονομάστηκε Χερσόνησος
του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος,
στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών
συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων,
ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».
Οι Συστημικοί
ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο
και Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή
ονομασία.
Με την ονομασία Βαλκάνια
[από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης
οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται,
περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της
νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια
χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που
βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το
μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής
και Ασιατικής ηπείρου.
Σύμφωνα με την
Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.
2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν
υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και
Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις
15-8-1261.
3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως
Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr
/2004/04_07_01.htm---
2. GHERARDO ORTALLI, «H
Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004
3.H
Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης, Nίκος
Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ.
Eρευνών, ένθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.
4. Αρχιεπισκόπου πρ.
Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, «Έλληνες
και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278
5. Σερ Έντουϊν Πήαρς,
«Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».
4 Διαφωτισμός καταστρέφει την Ρωμηοσύνη. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης, 31
Οκτωβρίου 2013---π. Γεώργιος Μεταλληνός:
Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και Ρωμηοσύνη (Έλεγχος θέσεων της Δυτικής
ιστοριογραφίας), Παρασκευή, 4 Φεβρουαρίου 2011.--- Περί Διαφωτισμού και
Ορθόδοξης Παράδοσης,Του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου
Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού. Από ομιλία του που
δόθηκε στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί Αττικής, στις
03-11-2005---Οι Φιλοκαλικοί
Κολλυβάδες, Σηματωροί του Γένους, ἀρχιμ. Νικοδήμου
Σκρέττα, ἐπικούρου καθηγητοῦ τοῦ Α.Π.Θ, 06/02/2016
5 βλ. Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλλινού στο Ελληνισμός
Μετέωρος - η Ρωμαίϊκη Ιδέα και το όραμα της Ευρώπης, Αθήνα 1992.
6 Το
ενδογαστρικό ορώδες εγκύστωμα (ΕΟΕ)
είναι μια επιπλοκή που συναντήσαμε με τη γαστρική πτύχωση. Με τον όρο αυτό
αναφερόμαστε στην ενδοαυλική προβολή εγκυστωμένης ορώδους συλλογής η οποία δημιουργεί γαστρική απόφραξη. Η
συλλογή αυτή δημιουργείται στο νεκρό χώρο του ανεστραμμένου γαστρικού θόλου.
7 Γ. Δ. Μεταλληνοϋ, Πηγές 'Εκκλησιαστικής 'Ιστορίας,
Αθήνα 1989, σ. 219.
8 Χρ. Γιανναρά, Το πραγματικό και το φαντασιώδες στην Πολιτική
Οικονομία, Αθήνα 1989, σ. 131.
9 Α. Α. Vasiliev, Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, 324-1453
(μετάφρ. Δ. Σαβράμη), Αθήνα 1954, σ. 14.
10 π. Ιω. Σ. Ρωμανίδου, Ρωμαιοσύνη - Ρωμανία - Ρούμελη,
Θεσσαλονίκη, Ειδική διαπραγμάτευση του θέματος, στα όρια της νεώτερης ελληνικής
ιστορίας, και βιβλιογραφία βλ. στου Γ. Δ. Μεταλληνού, Πολιτική και Θεολογία,
Κατερίνη 1990, σ. 51 έ.έ. --- το άρθρο της Μαρίας Μαντουβάλου, Ρωμαίος - Ρωμιός
και Ρωμιοσύνη, ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ, τ. 22, Νοέμβριος 1983, σ. 34-72. Βλ. καί Peter Charanis, Romiosyne as a concept for the interpretation of Greek History, Byzantine Studies - Etudes Byzantines, τόμ. 8, 11 καί 12 (1981, 1984 καί
1985), σ. 57-64. --- Γ. Δ. Μεταλληνού, ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ - Οι Έλληνες στην Οθωμανική
αυτοκρατορία, Αθήνα 19892.
11 Κ. Θ. Δημαρά,
Νεοελληνικὸς Διαφωτισμός, εκδ. Ερμής, Αθήνα.
12 Οι Κολλυβάδες πατέρες ως οι πιο λόγιοι και
μορφωμένοι διδάσκαλοι και πατέρες του Αγίου Όρους, κατά την περίοδο αυτή,
εκφραστές της ανόθευτης λειτουργικής θεολογίας της Εκκλησίας, δεν καινοτομούν
αντορθοδόξως, αλλά προβάλλουν θεόσοφα τον εμπειρικό δρόμο της βιούμενης Ορθοδοξίας από τις πιο καθαρές
πηγές της, τους βίους των θεουμένων, τα συγγράμματα των εξεχόντων θεολόγων
πατέρων, τις ερμηνείες των μυσταγωγών της λατρείας, τις προαιώνιες προβλέψεις
των Τυπικών και των λειτουργικών βιβλίων, τον ταπεινό σεβασμό προς το μυστήριο
της ευσεβείας και την άκρα τιμή προς την κανονική παράδοση. Μία πορεία όχι
καινοφανής, πείσμων, εριστική, στασιαστική, αντιδραστική και ιδιογνωμική, αλλά
ένας δρόμος αγιοπατερικός, ησυχαστικός, φιλοκαλικός, μυσταγωγικός,
ιεροκανονικός και λειτουργικός, ο οποίος καταλήγει με αδιάρρηκτη συνέχεια σ᾽
αυτούς και εκφράζεται απλανώς και πολυτρόπως από αυτούς.
Ανάμεσα στα άκρα της
πλάνης ενός «ου κατ’ επίγνωσιν» άκρατου και τυποποιητικού συντηρητισμού και
ενός άκριτου και καταλυτικού στην ελευθεριότητά του μοντερνισμού, που κατά τον
ίδιο ακριβώς τρόπο νοθεύουν και παραχαράσσουν την ορθόδοξη θεολογία, το
ορθόδοξο ήθος, την ορθόδοξη ζωή και την ορθόδοξη λειτουργική βίωση, οι Κολλυβάδες ισορροπούν θεοφώτιστα και
παρακινούν εκκλησιαστικούςταγούς, μοναχούς και χριστιανούς στην ανανέωση του πνευματικού βίου από τις ρίζες
και τα ζώπυρα της απλανούς λειτουργικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας, με θετικές
μέχρι και σήμερα, και ίσως ακόμη περισσότερο στις ημέρες μας, επιρροές στήν
Εκκλησία και την κοινωνία, αφού δεν παγιδεύτηκαν σε κάποια εγωϊστική αντίληψη
αποκλειστικής ενασχολήσεως μέ τον μοναχικό αγιορειτικό μικρόκοσμο, αλλά διά των
συγγραφών και της πνευματικής αγωνίας προς βοήθεια των αδελφών, εκτάθηκαν στον
μεγαλόκοσμο της εποχής τους ευεργετικά και αναγεννητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου