ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:
Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1
«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη,
σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2
Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και
χάνεται ο Φράγκος
σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)
ΜΕΡΟΣ 30ο
ΙΑ. ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ
και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ
(Συνέχεια 29ου μέρους)3
Πολέμιοι-Αρνητές
6. Γ.
Χατζιδάκης, Γ. Σωτηριάδης, Κων. Άμαντος και Ν. Πολίτης
Μετά την δημοσίευση του βιβλίου του Αργύρη
Εφταλιώτη, με τίτλο «ιστορία της Ρωμιοσύνης» (1901), στην δημοτική
γλώσσα, το οποίο περιέγραφε την ιστορία κατά την διάρκεια «τού Βυζαντινού
Ελληνισμού», και την συνέχειά του μέσα στην Τουρκοκρατία, μέχρι την επανάσταση
του Εικοσιένα, ξεσηκώθηκε μια αντίδραση από κύκλους του λεγομένου
λογιωτατισμού [λογιω(ο)τατίζω=Παριστάνω
τον λόγιο σε γλωσσικά και πνευματικά θέματα], εναντίον του όρου Ρωμηοσύνη και
βεβαίως ανεδείχθησαν και οι υπερασπιστές όχι μόνον του βιβλίου του Αργύρη
Εφταλιώτη, αλλά και του όρου «Ρωμηοσύνη».
Τρεις μεγάλοι της επιστήμης, ο γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκης,
ο ιστορικός Γ. Σωτηριάδης και ο λαογράφος Ν. Πολίτης «ξεσηκώθηκαν για να ρίξουν την Ρωμιοσύνη απ'
τον θρόνο που την ανέβασε ο φωτεινός εργάτης της Ιδέας Αργύρης Εφταλιώτης»,
αλλά εμφανίσθηκαν και δύο μεγάλοι λογοτέχνες μας που υποστήριξαν τον Εφταλιώτη,
ο Κωστής
Παλαμάς και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.
Όπως παρατηρεί ο σύγχρονος ερευνητής της νέας
ελληνικής λογοτεχνίας, Γ. Βαλέτας, μετά το Εικοσιένα κυριάρχησαν «ο
λογιωτατισμός, σαν πνευματικό οικοδόμημα του μεγαλοϊδεατισμού», αλλά και «τής
προγονοπληξίας», οι οποίοι «κυνήγησαν με πείσμα και τυφλό φανατισμό τόσο τον
όρο, όσο και την έννοια της Ρωμιοσύνης».
Με αυτόν τον τρόπο, ο λογιωτατισμός, «διασπούσε
ανιστόρητα την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, καταργούσε την ρωμαιοκρατία
και το Βυζάντιο, αποξένωνε το νέο ελληνισμό από την άμεση καταγωγή του, από τις
ρίζες του, που βυθίζονται στα απώτερα βυζαντινά και ελληνιστικά χρόνια».
Δριμείαν επίθεση κατά
του Παλαμά, έκαμεν ο Νικόλαος Γ. Πολίτης με το άρθρον του «Έλληνες ή Ρωμιοί». Ο
Πολίτης δέχεται ότι εξηφανίσθη ως εθνικόν όνομα το όνομα το Έλλην, διότι
εταυτίσθη με το ειδωλολάτρης αλλά ότι προ της αλώσεως, ενεφανίσθη πάλιν. Όμως
δεν ερριζώθη, λέγει ο Πολίτης, διότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον διοικούσε ως
εθναρχία το πλήθος των Ρωμαίων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης
Ανατολής.
Ακολούθως ο Πολίτης ταυτίζει τους Έλληνες όχι με
τους Ρωμαίους, αλλά μόνον με τους κατοίκους της Ελλάδος του 1901!!! Παρουσιάζει μαρτυρίες
όπου φαίνεται σαφώς ότι οι Ρωμαίοι της ανατολικής Ρωμανίας, γνωρίζουν καλώς και
είναι υπερήφανοι ότι είναι απόγονοι όχι μόνον των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και των
Ελλήνων, και νομίζει ότι οι μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι οι Ελληνες της
τότε Ελλάδος, είναι γνήσιοι απόγονοι μόνον των αρχαίων Ελλήνων.
Σε υποστήριξη του
Σωτηριάδη εναντίον του Παλαμά, ο Πολίτης ισχυρίζεται ότι «...το ελληνικόν έθνος
ανακτήσαν το αληθές εθνικόν όνομά του, κατεδίκασε
το επείσακτον όνομα του Ρωμιού, προσδώσαν εις αυτό ονειδιστικήν σημασίαν». Και κατακλείει την επίθεσή του κατά του Παλαμά, ως εξής: «Ας μη
επιμένη λοιπόν ζητών να μένη κρυμμένη πάντοτε υπό τα ράκη της Ρωμιοσύνης η
βασίλισσα Ελλάδα».4
Ο Παλαμάς δεν απήντησε
και εξηγεί τον λόγον, «Αν απεσιώπησα, απεσιώπησα γιατί τόπο δεν είχα στο
"Άστυ" που με φιλοξένησε, χίλια δύο χαρακτηριστικά κομμάτια, και πεζά
και στίχους, που μέσα τους αστράφτει και βροντά, όχι ο Έλλην, αλλά ο Ρωμιός». Με άλλα λόγια τον εφίμωσαν.5
Μέσα στο «πνεύμα» αυτό, ο Χατζιδάκις και ο Σωτηριάδης,
καθώς επίσης και αργότερα ο Πολίτης υπεστήριξαν την άποψη ότι το όνομα Έλλην-Ελλάς-Ελληνικός, χρησιμοποιούνταν
πάντοτε σε όλη την μακραίωνη ελληνιστική ιστορία και ότι «οι λέξεις Ρωμιός-Ρωμιοσύνη-Ρωμέϊκος είναι
χυδαιολογίες».
Το όνομα Ρωμαίος - Ρωμιός, ως εθνική επωνυμία,
αντιμετωπίστηκε συχνά με περιφρόνηση, κυρίως από τον Κοραή, όπως προείπαμε, τον
Κ. Άμαντο, τον Γεώργιο Σωτηριάδη, που έγραψε αρνητική κριτική για την Ιστορία
της Ρωμιοσύνης του Αργ. Εφταλιώτη (Εφημ. Ακρόπολις, 5.8.1901), τον Σπυρ.
Ζαμπέλιον και τον Γ.Ν. Χατζιδάκι.
Ο τελευταίος έγραφε: «πάντες επιστάμεθα ότι μετά του ονόματος Ρωμαίος,
Ρωμαίϊκο συνάπτεται σήμερον παρ' ημίν πάσα πολιτική και κοινωνική ατασθαλία και
ακοσμία,… δε θα φτειάσωμε τώρα το Ρωμαίϊκο» κ.α. και συνεχίζει λέγοντας:
«Δεν εξετάζω την αιτίαν του εξευτελισμού της άλλοτε
περιδόξου και πολυζήλου ονομασίας ταύτης» και επιτίθεται με
σφοδρότητα στους συμβουλεύοντες να ονομαζόμαστε Ρωμαίοι/Ρωμηοί.
7. Ελλαδίτες/Ελλαδιστές.6
α. Ελλαδισμός
Η απόπειρα πλήρους
οικειοποιήσεως του εθνωνυμίου «Έλλην», μέσω της κατασκευής σχημάτων και
ιδεολογημάτων που δεν αντιστοιχούσαν
στην ιστορική αλήθεια και την πραγματική κατάσταση, δεν αφορά μόνο στην
ματαιοδοξία ή μωροφιλοδοξία κάποιων κοτζαμπάσηδων και αγράμματων τυχοδιωκτών ή την
πνευματική ερήμωση των δήθεν λογίων, κατοίκων της Ελλάδας (ηγετών και πολιτών).
Βασίζεται κυρίως σε
μια άγνωστη και σκοτεινή υπόγεια διεργασία, για κατασκευή ενός όρου με νέο
περιεχόμενο, με βάση την πολιτειακή υπόσταση και όχι την εθνική καταγωγή των
πολιτών.
Έτσι δημιουργήθηκε ο Ελλαδισμός οι ρίζες του οποίου ανάγονται στην περίοδο δημιουργίας
του «μοναρχικού ανεξάρτητου» κράτους της Ελλάδος (1830-1832).
Το εγχείρημα της
«ανακατασκευής» και προσαρμογής στα νέα δεδομένα, του περιεχομένου του όρου
«Έλλην», άρχισε να διαμορφώνεται από την περίοδο των μυστικών συνομιλιών Καραμανλή,
ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου (δεκαετία 1950) για το Κυπριακό,7 και αναζωπυρώθηκε την εποχή που υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου.8
Τότε κάποιοι ξενόδουλοι
κύκλοι, εραστές του….Οθωμανικού δικαίου και δούλοι της υπερατλαντικής δυνάμεως,
ευελπιστούσαν ότι το κυπριακό πρόβλημα θα επιλυόταν μόνον με την εμφάνιση μιας
νέας εθνικής «κυπριακής» ταυτότητας,
που θα περιλάμβανε και τις δύο κοινότητες του νησιού.
Η προσπάθεια εκείνη έφτασε στο απόγειό της, την εποχή
των Σημίτη-Παπανδρέου (Αβουρή-Μινέϊκο). Σύμφωνα μ' αυτή την αντίληψη, το
πέρασμα από το έθνος-κράτος στο «κράτος των πολιτών», επέβαλε την απο-εθνικοποίηση του όρου Έλλην που χαρακτήριζε τους πολίτες του
κράτους, δηλαδή
την αποκοπή του κράτους από το ιδρυτικό έθνος.
Έτσι,
αποφάσισαν να αλλάξουν το περιεχόμενο του εθνικού όρου «Έλλην/Έλληνας» και να
τον μετατρέψουν εννοιολογικά, ώστε να σημαίνει «Ελλαδίτης».
Δηλαδή, ενώ το κράτος μας λέγεται «Ελλάς/Ελλάδα» και όχι «Ελληνία»,
κατοχύρωσαν συνταγματικώς τον όρον «Ελληνική Δημοκρατία», αντί του ορθού
«Δημοκρατία της Ελλάδος».
Σε πολιτικό επίπεδο, θα έπρεπε να αποκατασταθούν οι
έννοιες. Και το κύριο βάρος γι’ αυτό έπεφτε στους κυπριακούς ώμους. Από πλευράς
των αδελφών Κυπρίων όμως, επεδείχθη ακατανόητη αδράνεια στην σχεδιαζομένη
σατανική αλλαγή, τόσον από τα φυσικά πρόσωπα, όσον και από τις διπλωματικές αποστολές
τους στην Ελλάδα. Δεν αποκλείεται πάντως κάτι τέτοιο να ήταν και ενδόμυχη σκέψη
μικρής ή μεγάλης μερίδος, πολιτικώς αριστεροφρόνων αλλά Εθνικώς αλλοτριωμένων
Κυπρίων.
Κατά συνέπεια, ο κάθε υπήκοος του κράτους που φέρει το
όνομα «Ελλάς/Ελλάδα» είναι απλώς «Ελλαδίτης» ή «Ελλαδικός», ανεξαρτήτως της
εθνικής του καταγωγής. Οπως επίσης και «Κύπριος», ο κάτοικος ή υπήκοος της
Κύπρου, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής.
Ελλαδίτες ή Καλαμαράδες δεν μας αποκαλούσαν και συνεχίζουν να μας αποκαλούν οι αδελφοί Κύπριοι;
Δηλαδή, ο Τούρκος ή ο Πομάκος ή ο Αρμένιος ή αύριο ο
πολιτογραφημένος Πακιστανός, Αφγανός ή ο Μαροκινός θα είναι «Ελλαδίτης». Το
ίδιο και ο Τούρκος ή ο Μαρωνίτης ή ο Αρμένιος της Κύπρου, θα είναι «Κύπριος».
Ο όρος Ελλαδίτης και Ελαδίτισσα είναι γεωγραφικός και τοπικιστικός που
δηλώνει απλώς τους κατοίκους της Ελλάδας, χαρακτηριζόμενους ως Έλληνες νομικώς
και πολιτικώς, κατ’ αντιδιαστολή προς τους εκτός Ελλάδος ΄Ελληνες (κυρίως τους
Κυπρίους) και σημαίνει:
Τον περιχαρακωμένον εντός των όποιων «κυλιομένων» κατά
περιόδους, γεωγραφικών ορίων της Ελλάδος, αδιαφορούντα για το παρελθόν και το
μέλλον του τόπου και απορροφημένον από το παρόν και τις καθημερινές βιοτικές
μέριμνες.
Απ’ αυτή την διαφορά, προέκυψε και ο νεολογισμός Ελλαδισμός, που δεν λημματογραφείται σε κανένα
λεξικό της Νεοελληνικής, κατ’ αντιδιαστολή προς τον Ελληνισμό.
Με άλλα λόγια ο Ελλαδισμός:
-Έχει
τις ρίζες του από την περίοδο δημιουργίας του μοναρχικού ανεξάρτητου κράτους
της Ελλάδος (1830-1832). Εδώ και δύο αιώνες τώρα, έχει αποβάλλει, με κάθε
τρόπο, την ευθύνη και την προνομία της ελληνικής οικουμενικότητας, με
αποτέλεσμα να έχει υποταχθεί, εκουσίως ή βιαίως, σε μια επαρχιώτικη ή το
καλύτερον, σε μία περιφερειακή γεωγραφική οντότητα με νοοτροπία των κατοίκων
της στηριζομένη στον μιμητισμό, την ξενομανία και στον μεταπρατισμό (Μεταπράτης: Το πρόσωπο που μεταπωλεί
εμπορεύματα, για να κερδίσει περισσότερα χρήματα).
Δύο αιώνες τώρα παλεύουν οι θιασώτες του
Ελλαδισμού να αποδείξουν ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» και «Είμαστε Ευρωπαίοι»,
«Μένουμε Ευρώπη». Κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν ότι η χώρα μας είναι μια
…δημοκρατική περιφέρεια της Ευρώπης που ονομάζεται Ελλάδα. Θεωρούν την Ελλάδα,
όχι ως ένα μικρό τμήμα της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυτοκρατορίας μας,
αλλά μία «βαλκανική» περιφέρεια, μία καθυστερημένη στο διηνεκές χώρα
(ψωροκώσταινα), σε σχέση με το ευρω-αμερικανικό ίνδαλμά τους,
στην οποίαν όμως επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να διαβιούν.
-Συνιστά μία ιδεολογία
που επιβάλλει στους υποστηρικτές της, να παραμένουν κλεισμένοι στον εαυτό τους,
εσωστρεφείς, ικέτες αυτόκλητων προστατών, υπανάπτυκτοι οικέτες σκοταδιστών που
αυτοπροβάλλονται ως διαφωτιστές.
Η περίοδος της ιστορίας του κράτους της
Ελλάδος, από της δολοφονίας του Εθνάρχου Καποδίστρια, μέχρι των ημερών μας,
είναι μία περίοδος επικρατήσεως ή κυριαρχίας του Ελλαδισμού, με μικρές
αναλαμπές (1912-13, 1936-41, 1967-73).
Τις αναλαμπές αυτές, οι Ελλαδίτες, δια των
προστατών τους, φρόντισαν να όχι μόνον να τις μετατρέψουν σε Εθνικές συμφορές ή
να αποτρέψουν, μήπως και αποβούν αφετηρία Εθνικής αφυπνίσεως-αναγεννήσεως, αλλά
παντοιοτρόπως να αμαυρώσουν με συκοφαντίες των πρωταγωνιστών τους,
πλαστογράφηση των ιστορικών γεγονότων, αποσιώπηση των πραγματικών προδοτών και
διαγραφή των προδοτικών τους ενεργειών, από τις σελίδες των ιστορικών
εγχειριδίων του Συστήματος, που έγιναν από «σεσημασμένους» Ελλαδίτες, τους
οποίους μάλιστα παρουσιάζουν σήμερα, ως σωτήρες και εθνάρχες.
-Συνίσταται στο να προσλαμβάνεται ο Ελληνισμός μονοδιάστατα,
ως έννοια απόλυτα ταυτισμένη με τα πολιτικά όρια του σημερινού μας κρατικού
μορφώματος ή με όποια νέα όρια, επί τα χείρω, προσδιορισθούν στο μέλλον, από
τις διεθνείς συγκυρίες και τις «Μεγάλες δυνάμεις». Ότι αυτός (ο Ελληνισμός) δεν
μπορεί να νοείται, εκτός του πλαισίου της Ευρώπης που δημιουργούν οι ανάγκες
και οι διεθνείς υποχρεώσεις του ενός Ελλαδικού
κράτους των Αθηνών.
-Είναι, το να
περιορίζεις τα πνευματικά και ιστορικά όρια του Ελληνισμού και τους όρους
αυτοπροσδιορισμού του, στην βάση αυτών που προωθεί ή είναι υποχρεωμένο να
πράττει σε κάθε διεθνή συγκυρία, το Ελλαδίτικο κράτος, κατ’ εντολήν των
προστατών και δανειστών του. Μερικά παραδείγματα:
.Βιαία Ελληνοτουρκική
προσέγγιση, made in USA, προς συζήτηση και επίλυση των διμερών προβλημάτων που
μονομερώς εφηύρε η Τουρκία.
.Υποβάθμιση της
Γενοκτονίας των Ποντίων και των Ελλήνων της Ιωνίας/Μ. Ασίας.
.Αναθεώρηση και
αναπροσαρμογή της ιστορίας, σύμφωνα με νέες και έξωθεν επιβληθείσες οδηγίες,
όπως της καλής γειτονίας, ομαλών διπλωματικών και διμερών σχέσεων, ανθρωπισμού
και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, κλπ.
.Ματαίωση στην πράξη
κάθε εθνικής διεκδικήσεως απαραγράπτων Ιστορικών, Εθνολογικών, Οικονομικών και
Αρχαιολογικών Δικαιωμάτων.
-Είναι το καλύτερο
όργανο του Συστήματος για τον σταδιακό αφελληνισμό των Ελλήνων, αλλά και τον
απογαλακτισμόν τους από τα δόγματα της άπαξ παραδοθείσης Ορθοδόξου Πίστεως που
πρεσβεύει η Ρωμηοσύνη.
Η αρχή για τον αφελληνισμό των Ελλήνων έγινε με τον
Κοραϊσμό, συνεχίστηκε με την Βαυαροκρατία και άρχισε να κορυφώνεται αμέσως μετά
την Μεταπολίτευση του 1974.
Στην πρώτη περίπτωση (Κοραϊσμός),
ο Ελληνισμός διαβρώθηκε από τον Δυτικό «Διαφωτισμό»/Σκοταδισμό, με αποτέλεσμα
να έχουμε ένα κράτος με χαρακτήρα περισσότερο φιλελληνικό, στο οποίον οι
κυβερνήτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις και
κορυφαία εκείνη του Εθνάρχου Καποδίστρια, παραμέλησαν τις ανάγκες των
κοινοτήτων, οι οποίες λειτουργούσαν 400 χρόνια υπό οθωμανική διοίκηση, χάριν
των συμφερόντων των ξένων επιβητόρων μας.
Στην συνέχεια, ο Ελληνισμός αντικαταστάθηκε
από τον Βαυαροκρατούμενο
Ελλαδισμό. Οι απόγονοι των Βαυαρών, προχώρησαν στην «μεταποίηση» της
ταυτότητας του Έλληνα στο πλαίσιο του Ευρωπαίου πολίτη, ως λογική συνέχεια του
«ανήκομεν εις την Δύση», του δυτικού «Διαφωτισμού», «Προστάτιδες της ελλάδος
δυνάμεις» και «μένουμε Ευρώπη».
Μετά την μεταπολίτευση
του 1974, εδραιώθηκε ο Ελλαδισμός ως πλήρης μετάλλαξη του Ελληνισμού, με
προστατευτικό μανδύα την βουλευτοκρατία ή βουλευτική δικτατορία, την οποίαν
ονόμασαν, κατ’ ευφημισμόν, κοινοβουλευτική
…δημοκρατία…
Με τα παραπάνω
δεδομένα, όσοι κινούνται στο ιδεολογικό πλαίσιο του Ελλαδισμού, ονομάζονται Ελλαδίτες
και όχι Έλληνες,
ασχέτως αν μερίδα από αυτούς ισχυρίζεται ότι είναι Έλληνες, επειδή
λαμβάνουν ως μοναδικό ιστορικό και πολιτικό σημείο αναφοράς, αυτά που συνέβησαν
και αφορούν στο Ελλαδικό κράτος στην σημερινή μορφή του, δηλ. αυτού που αναγνωρίστηκε
με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 και μετά.
β. Ελληνισμός ή Ελλαδισμός;
Ελλαδίτικο λοιπόν και όχι ελληνικό, είναι ό,τι έχει να
κάνει με το ελλαδικό κράτος που δημιουργήθηκε από το 1830, στα στενά όρια της
γεωγραφικής περιοχής που ονομάστηκε Ελλάδα.
Ο Ελληνισμός όμως είναι
ένα σύνθετο διαχρονικό φαινόμενο και απεριόριστα ευρύτερο από την ιστορική
πολιτική συγκυρία κάθε εποχής. Και ως τέτοιο, περικλείει και την ιδεολογία του
Νεοελληνικού κράτους, το οποίο είναι απλώς το όχημα, μέσα από το οποίο μπόρεσε
να εκφραστεί ο Ελληνισμός και πρέπει να εκφράζεται, με διεθνή υπόσταση, στην
σύγχρονη εποχή.
Ο Ελληνισμός δεν είναι περιεχόμενον ούτε συνιστώσα του
Ευρωπαϊσμού, όπως ισχυρίζονται οι ελλαδιστές. Είναι το περιέχον τον Ευρωπαϊσμόν,
την Ευρώπην και ο φωτοδότης της Ευρώπης.
Αυτή είναι μία από τις
αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές, μεταξύ ενός Ελλαδίτη Ευρωπαϊστού και ενός
Έλληνα Ρωμηού!
Ο Ελληνισμός υπήρχε και
ανανεωνόταν και όταν δεν είχαμε την συγκεκριμένη κρατική υπόσταση, αλλά και έξω
από αυτήν. Μπορεί κάλλιστα να εκφράζεται και μέσα από άλλα παράλληλα ιστορικά
κρατικά μορφώματα (π.χ. το 1916 με την Δημοκρατία του Πόντου, το 1960 με το κράτος
της Κύπρου, κλπ.).
Ο Ελληνισμός περιλαμβάνει το σύνολο των Ελλήνων
που ζουν σε όλο τον κόσμο, δηλαδή το ελληνικό έθνος, το Γένος των Ελλήνων.
Ανάλογα με το σε ποια συγκεκριμένη περιοχή, εκτός βέβαια της Ελλάδος, ζουν Έλληνες,
κάνουμε λόγο για: Απόδημο, μικρασιατικό,
καππαδοκικό, αιγυπτιώτικο, ποντιακό, κυπριακό κ.λπ. ελληνισμό ή για ελληνισμό
της διασποράς, της Αυστραλίας, του Καναδά κ.λπ. Οι Έλληνες
της διασποράς μεγαλούργησαν πάντοτε και διέπρεψαν σέ πάμπολλους τομείς του
οικονομικού κυρίως βίου (εμπόριο, εφοπλισμός, επιστήμη, διπλωματία,
κ.λπ.), δημιουργώντας ανθηρότατο πολιτισμό στις κοινότητες όπου ζούσαν.
Ο Ελληνισμός είναι συνώνυμος της Ρωμηοσύνης, της
οποίας είναι η Εθνική και πολιτιστική συνιστώσα..
Απεναντίας, ο ελλαδισμός παρέμεινε υπανάπτυκτος
και κλεισμένος στον εαυτό του, εσωστρεφής. Έτσι, μολονότι ο Ελληνισμός
συρρικνώθηκε απελπιστικά και οι προαιώνιες εστίες του καταστράφηκαν και υποδουλώθηκαν,
μολονότι ο ελλαδισμός ευνοήθηκε, μπολιάστηκε ευεργετικά, αναζωογονήθηκε
από την επαφή του με τους αποδήμους και ξερριζωθέντες αδελφούς, δεν έχει
ξεπεράσει μέχρι τώρα τον αρχικό κλονισμό της συγκρούσεως δύο αντίθετων
νοοτροπιών, εξακολουθεί να βρίσκεται σε καθυστέρηση, όπου είχε βυθιστεί κατά την
μακροχρόνια δουλεία του, και το σπουδαιότερο όσον και τραγικώτερον, να
μην διδάσκεται από τα λάθη του.
Αυτό που συνέβη κυρίως με την Μικρασιατική Καταστροφή,
τελικά επέτρεψε να εφαρμοστούν πλήρως τα σχέδια των εχθρών του ελληνικού Έθνους,
οι οποίοι πάντοτε απέβλεπαν στην συρρίκνωσή του. Αυτά τα σχέδια υπήρχαν ήδη πριν από την εποχή της Εθνεγερσίας του
Εικοσιένα. Τα χρόνια εκείνα καθώς και αργότερα καθ’ όλον τον 19ο
αιώνα, οι Έλληνες της διασποράς, κρατούσαν στα χέρια τους όλο το εμπόριο, την
βιοτεχνία, την διπλωματία και την ηγεμονία στην Μολδοβλαχία
της παρηκμασμένης πια Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. ΄
Ήταν επομένως ζήτημα χρόνου να ελευθερωθεί η
Ελλάδα, όπως άλλωστε ελευθερώθηκαν αργότερα και τα άλλα έθνη των
Βαλκανίων, χωρίς μάλιστα να καταβάλουν τον τρομακτικό φόρο
αίματος που πλήρωσαν οι Έλληνες.
Γι’
αυτό άλλωστε, δεν είδαν με καλό μάτι την έναρξη του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα,
οι Φαναριώτες, οι Κοραϊστές και το συνάφι τους.
Οι Προστάτιδες Δυνάμεις (αρχικά η Αγγλία, η Γαλλία
και η Ρωσία) όμως μέσω της εθνικής εξεγέρσεως των Ελλήνων, πετύχαιναν δύο
στόχους. Από την μια άρχιζαν να αποσυνθέτουν, να ξηλώνουν την Οθωμανική
Αυτοκρατορία, σ’ εφαρμογή των σχεδίων του περίφημου Ανατολικού
Ζητήματος, κι’ από την άλλη κατάφεραν καίριο πλήγμα στον Ελληνισμό,
ρίχνοντάς του το ξεροκόκκαλο μιας ανεξάρτητης τάχα, Ελλαδίτσας, αλλά στην
ουσία ενός άθλιου προτεκτοράτου, ενός οπερετικού βασιλείου υπό βαυαρική
ηγεμονία, που περιοριζόταν στην Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα και τις
Κυκλάδες.
Στην συνέχεια οι Βαλκανικοί πόλεμοι, που αναστάτωσαν
την Χερσόνησο του Αίμου, δεν είχαν το αναμενόμενον αποτέλεσμα αφού οι
«προστάτες» μας, χάραξαν, αυθαίρετα πολλές φορές, σύνορα μεταξύ ανταγωνιστικών
κρατών, και τέλος η Μικρασιατική Τραγωδία ολοκλήρωσαν την
συρρίκνωση του ελληνισμού.
Κι ό,τι δεν είχαν καταφέρει μέσα στους αιώνες οι
βάρβαροι πολέμιοι του Ελληνισμού, με κυριώτερους τους Οθωμανούς, οι αδίστακτοι
σφαγείς των Ρωμηών, με κυριώτερους τους Λατινοφράγκους, το κατάφεραν εντέλει οι
Ελλαδίτες
πολιτικοί με προεξάρχοντα τον «εθνάρχη»
Ελευθέριο Βενιζέλο, κατόπιν βέβαια και προδοτικών ενεργειών των ξένων «Συμμάχων»
μας, με την πολιτικο-στρατιωτική βοήθεια των Γερμανών (Νεοφράγκων)
Ιλλουμινάτων, ξερριζώνοντας τους ΄Ελληνες από τις πανάρχαιες προγονικές εστίες τους
(Ανατολική
Θράκη, Πόντος, Ιωνία).
Δυστυχώς ο Ελλαδισμός,
αντικατέστησε την πρωταρχική ανάγκη του Έλληνα από την εποχή της αρχαιότητας,
το να είναι πολίτης και να μετέχει στο κράτος του Δήμου, με την αριθμοποίηση
της προσωπικότητός του, την μεγιστοποίηση της καταναλωτικής του ευχέρειας και
την αύξηση της βουλιμίας του, για απόκτηση βιομηχανικών και άλλων, σύγχρονης
τεχνολογίας, αγαθών και προϊόντων.
Στις ημέρες μας, το καρκίνωμα του ελλαδισμού έχει
εισχωρήσει τόσον βαθειά και έχει προκαλέσει τέτοιου είδους βλάβη στο σώμα των Ελλήνων,
ώστε η κατάσταση να φαίνεται μη αναστρέψιμη. Ο θάνατος των Ελλήνων από το
θανατηφόρο αυτό καρκίνωμα, φαντάζει εγγύς. Αλλά οι ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι
Ελλαδίτες, ζουν τον δικό τους Νιρβάνα…
Το μοναδικό
και αξιόπιστο αντίδοτο για την αποφυγή του πνευματικού, Εθνικού και ιστορικού
θανάτου των Ελλήνων είναι η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ!!!
γ. Ελλαδίτες
Αναλυτικώτερα ως Ελλαδίτες (εχθροί της Ρωμηοσύνης και «πιράνχας» του Γένους
των Ελλήνων), χαρακτηρίζονται όσοι:
1ο/ Είναι περιχαρακωμένοι εντός των όποιων γεωγραφικών ορίων
της Ελλάδος, αδιαφορούντες για το παρελθόν και το μέλλον του τόπου και
απορροφημένοι από το παρόν και τις καθημερινές βιοτικές μέριμνες.
2ο/ Αδιαφορούν για τις
διαφορετικές ιστορικές πορείες που χάραξαν και δημιούργησαν και άλλες
συνιστώσες του Ελληνισμού, οι οποίες για διπλωματικούς, ιστορικούς και άλλους
λόγους δεν περιλήφθηκαν εντός των συνόρων [Βόρειος Ήπειρος, Βόρεια (κατεχομένη) Μακεδονία), Ανατολική
Θράκη, Ανατολική Ρωμυλία, Ιωνία (Μικρασία), Πόντος, Βόρεια (κατεχομένη) Κύπρος].
3ο/ Δεν συμμερίζονται την
ανάγκη επιβιώσεως των ξεχωριστών πολιτιστικών χαρακτηριστικών των προμνησθεισών
συνιστωσών του Ελληνισμού και αδιαφορούν πλήρως για την διαρκώς συρρικνουμένη
και μεταλλασσόμενη από τα κατοχικά καθεστώτα, ελληνική και ορθόδοξη ταυτότητά
τους.
4ο/ Πολεμούν με σφοδρότητα
την Ρωμηοσύνη, είτε από άγνοια ως προς τις συνιστώσες της (Ομόπιστον, ομόγλωσσον, ομότροπον),
είτε από μίσος, έμφυτον ή έξωθεν εμφυτευθέν, κατά του Ελληνισμού και της
Ορθοδοξίας.
5ο/ Θεωρούν τον Ελληνισμό
ως περιεχόμενον της Ευρώπης και συνιστώσα του Ευρωπαϊσμού/Ευρωπαϊκού πολιτισμού,
αγνοούντες ή λησμονούντες ότι ο Ελληνισμός είναι το περιέχον τον Ευρωπαϊσμόν
και την Ευρώπην και ο φωτοδότης της Ευρώπης.
6ο/ Είναι
έτοιμοι να υιοθετήσουν και πολιτικές επιλογές που αναιρούν τους όρους υπάρξεως
αυτών των ιδιαίτερων ομάδων (πολλοί ελλαδίτες τους έχουν ήδη αναιρέσει), στον
βωμό της εξυπηρετήσεως ευρωπαϊκών και διεθνών σκοπιμοτήτων, κοσμοπολιτικών
«αξιών», της …Δημοκρατίας και της διεθνούς αδελφοσύνης και νομιμότητος. Μερικά
παραδείγματα:
α/ Η πρόσφατη σταυροφορία
«αναδιατυπώσεως» της ιστορίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού στα σχολικά
εγχειρίδια, η απάλειψη του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος, της Γενοκτονίας των
Ποντίων, του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος των Κυπρίων, η αποσιώπηση των
τουρκικών φρικαλεοτήτων κατά την τουρκική εισβολή 1974, επειδή η Τουρκία, πιστό
σκυλάκι των φίλων μας των ΗΠΑ, είναι σήμερα σε θέση να το απαιτεί στρατιωτικά
και διπλωματικά.
β/ Δεν αποκαταστάθηκαν οι περιουσίες των
ξερριζωθέντων από τις εστίες τους Ποντίων και Μικρασιατών μετά την καταστροφή
του 1922. Γιατί; Διότι η «Ελληνοτουρκική φιλία» του 1933, χτίστηκε στην
μονομερή παραίτηση του Ελλαδίτικου κράτους από τις αποζημιώσεις που έπρεπε να
καταβάλουν οι Τούρκοι, αντισταθμίζοντας τις περιουσίες των Ελλήνων που δήμευσαν
και εισέρρευσαν στα ταμεία του τουρκικού κράτους. Οι αποζημιώσεις αυτές,
κατόπιν θα αποδίδονταν στους πρόσφυγες.
Για λόγους σκοπιμοτήτων
της τότε εποχής [με πρωταγωνιστή τον αυτοεξόριστο στις κρίσιμες στιγμές του
Έθνους (1920-1922), «εθνάρχη» Βενιζέλο], θυσιάστηκαν τα συμφέροντα των
προσφύγων, τους οποίους βόλεψαν με ασήμαντης αξίας παραχωρήσεις αστικής ή
γεωργικής γης (και όχι ρευστό).
γ/ Οι Ελλαδικές
κυβερνήσεις δεν διεκδίκησαν τις Γερμανικές αποζημιώσεις για τις καταστροφές και
κλοπές των ελληνικών θησαυρών καθώς και την έντοκο επιστροφή των Γερμανικών
κατοχικών δανείων.
δ/ Οι ελλαδίτες άρχοντες, δεν απαίτησαν την
εφαρμογή των διεθνών συνθηκών για την Ίμβρο και Τένεδο, άρθρα των οποίων
καθόριζαν την αυτοδιοίκηση των Ρωμηών στα παραπάνω, κατεχόμενα πλέον, Ελληνικά νησιά.
ε/ Οι μεταπολιτευτικές …δημοκρατικές
κυβερνήσεις δεν απαίτησαν από την Τουρκία, ακόμη και με απειλή διακοπής διπλωματικών
σχέσεων, την εφαρμογή των αποφάσεων του
συμβουλίου Ασφαλείας για την Κύπρο (1974) καθώς και επίσημες, αξιόπιστες και
έγγραφες απαντήσεις για την τύχη των 1619 αγνοουμένων μετά την τουρκική εισβολή
το 1974.
Στην περίπτωση της μεταπολιτεύσεως 1974, αποτάξαμε κάθε
(φιλ)ελληνικό στοιχείο και το αντικαταστήσαμε με μια νοοτροπία που φέρνει κάτι
από το οθωμανικό μας παρελθόν, τον Ραγιαδισμό αλλά με ευρωπαϊκό …περίζωμα.
Έτσι την θέση του Μεγαλέξανδρου πήρε ο αγράμματος μισέλληνας Καρλομάγνος τον οποίον οι
Ελλαδίτες δέχθηκαν ως τον ….ιδρυτή της Ευρώπης!!!
Την θέση του όντως
εθνάρχου Ιωάννη Καποδίστρια, έλαβε ο λιποτάκτης του «υπέρ βωμών και εστιών»
αγώνος 1919-1922, «εθνάρχης» Ελ. Βενιζέλος. Την θέση του «δικτάτορα» Μεταξά,
του πρωθυπουργού του «ΟΧΙ», έλαβε ο αυτοεξόριστος φυγάς, με ψευδώνυμο
Τριανταφυλλίδης, έτερος «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής.
δ. Χρήστος
Σαρτζετάκης, τέως πρόεδρος της Ελλαδικής Δημοκρατίας: Μία από τις
χαρακτηριστικώτερες περιπτώσεις Ελλαδισμού και φρονήματος Ελλαδίτου πολίτου.9
Το βράδυ της Πέμπτης 10
Ιουλίου 2008 από την ΕΤ-1, ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης εξαπέλυσε απρόκλητη επίθεση κατά των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης.
Εμφανισθείς για 45 λεπτά στην εκπομπή του Γιάννη Τζανετάκου, ο πρώην Ανώτατος
Άρχων, είπε επί λέξει:
«Εμείς οι Έλληνες
είχαμε φτάσει στο σημείο να μη γνωρίζουμε ούτε τα διαχρονικά μας ονόματα...Ο
Αριστοτέλης στα "Μετεωρολογικά" του μας διδάσκει ότι το προηγούμενο
όνομα των Ελλήνων ήταν "Γραικοί".
Γι' αυτό και ο
Αθανάσιος Διάκος είπε το περίφημο... "εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να
πεθάνω", γιατί στη λαϊκή συνείδηση το "Γραικός" παρέμενε σαν
όνομα των Ελλήνων αρχαιότερο από την λέξη " Έλλην". Εν τούτοις, όμως,
ευρέθησαν μερικοί ημιμαθείς -δήθεν μορφωμένοι- οι οποίοι διαμαρτύρονται και
ζητούν να αποβληθεί το "Greek", διότι είναι ξένο και λοιπά. Και δεν διανοούνται
ότι μόνο ένα όνομα μας είναι ξένο, το "Ρωμιός"! Διότι προέρχεται από την Ρωμαϊκή Κατάκτηση, από τότε
που ο Καρακάλλας ο Αυτοκράτωρ με το Διάταγμα του 212 μ.Χ. απένειμε την Ρωμαϊκή
Ιθαγένεια σε όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατρίας. Έκτοτε ονομάστηκαν όλοι Ρωμαίοι. Συνεπώς, το
"Ρωμιός" είναι το αποβλητέο και το ξένο και όχι το
"Γραικός". Και ο Μέγας Διδάσκαλος του Γένους, ο Κοραής, περί Γραικών
ομιλεί».
Είχε
προηγηθεί μία άλλη προσβλητική, υβριστική και βλάσφημη αναφορά του στο πρόσωπο
της Αγίας Τριάδος, κατά την διάρκεια ημερίδος περὶ Ἀναθεωρήσεως τοῦ
Συντάγματος, οργανωθείσης υπό του Δικηγορικού Συλλόγου Ροδόπης ( Κομοτηνή, 22α
Μαρτίου 2006)
Παρατίθεται το κείμενο της εισηγήσεώς του που
αναφέρεται στο Προοίμιον τοῦ Συντάγματος της Ελλάδος:10
«Εν αρχή του ισχύοντος Συντάγματος υπάρχει η επίκλησις
«Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου
και Αδιαιρέτου Τριάδος». Πρόκειται περί παραδοσιακής αναφοράς, απαντώσης
ήδη εις τα τρία πρώτα Συντάγματα της Επαναστατικής περιόδου, δηλαδή των Εθνικών
Συνελεύσεων Α΄ της Επιδαύρου (1ης Ιανουαρίου 1822), Β΄ του Άστρους (13ης
Απριλίου 1823) και Γ΄ της Τροιζήνος (1ης Μαΐου 1827), ως και εις όλα τα
μεταγενέστερως ισχύσαντα μέχρι και του σημερινού, με την εξαίρεσιν του
Ηγεμονικού, καλουμένου, Συντάγματος του 1832 (Ε΄ Εθνικής Συνελεύσεως) και του
δημοκρατικού του 1927.
Σημειωτέον, ότι η επίκλησις αυτή επεχειρήθη να αφαιρεθεί
ολοσχερώς κατά την κατάρτισιν του «Συντάγματος» της δικτατορίας του 1968 με
πρότασιν αυτού του δικτάτορος Γεωργίου Παπαδοπούλου, όπως προκύπτη από τα
επισήμως δημοσιευθέντα το 1971 «Πρακτικά συζητήσεως επί του Συντάγματος 1968»
του Υπουργικού Συμβουλίου (σελ. 665), αλλά φαίνεται, ότι η πρότασίς του δεν
εύρεν αποδοχήν (αυτό δεν προκύπτει από τα πρακτικά), πάντως τελικώς η επίκλησις
διετηρήθη εις τα «συνταγματικά» της δικτατορίας κείμενα.
Αλλά
Έλληνες πολίται είναι και αλλόθρησκοι, μη πιστεύοντες εις το περί της Αγίας και
Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος δόγμα του Χριστιανισμού. Έτσι δι’ αυτούς το
Προοίμιον του Συντάγματος ουδεμίαν εκφράζει δέσμευσιν συνειδήσεως. Και εάν τοιούτο Προοίμιον ήτο αναγκαίον διά την
επαναστατικήν περίοδον, κατά την οποίαν μόνον Ορθόδοξοι Έλληνες εξηγέρθησαν
κατά του αλλοθρήσκου Οθωμανού δυνάστου και κανείς άλλος εκ των κατοικούντων εις
την χώραν μας (ούτε οι Καθολικοί, ούτε οι Εβραίοι, ούτε βεβαίως οι
Μουσουλμάνοι), όπως και διά την ακολουθήσασαν περίοδον των περαιτέρω απελευθερωτικών
αγώνων του Έθνους, τώρα λόγω μεταβολής των κοινωνικών δεδομένων επιβάλλεται, να ακολουθήσωμεν
μέσην οδόν : Τον περιορισμόν του Προοιμίου εις επίκλησιν μόνον του θείου
αορίστως, όπως γίνεται εις το Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
της 23.5.1949, ακριβώς διά να καλύπτωνται όλοι οι Έλληνες πολίται
ανεξαρτήτως θρησκεύματος».
Όταν
ένας τέως ανώτατος άρχων της Ελλάδος, εκδηλώνει την πίστη του προς τον
σκοταδιστή του Γένους Αδαμάντιον Κοραή (όπως το αποδείξαμε), και την απιστία/ αποστασία του από το
διαχρονικό δόγμα της Αγίας Τριάδος, τότε τι άλλο να περιμένουμε από το
σημερινό Ελλαδικό κράτος και από τον άθρησκο, κατά δήλωσή του, σημερινό
πρωθυπουργό;
Σ’ όλους αυτούς τους
πομπώδεις, αλλά χλιαρούς και εύκαμπτους Ελλαδίτες, διακατεχομένους από την
ιδεολογίαν του Ελλαδισμού, την αντεθνική ιδεολογία των Φραγκολάγνων,
Ευρωπαϊστών κοσμοπολιτών και Νέο-Νενέκων, αντιτάσσονται με όσες δυνάμεις
διαθέτουν, οι σύγχρονοι
Ρωμηοί.
Οι αφανείς Ρωμηοί,
παραμένουν εδραίοι και ακλόνητοι στις Ρωμαίϊκες παραδόσεις-αρχές και την
Ορθόδοξη Πίστη τους, νοιώθουν υπερήφανοι για την αδιάλειπτη συνέχεια της
Ελληνικής ιστορίας, θεωρούν τον Ελληνισμόν, ως το περιέχον την Ευρώπη και
φωτοδότην της Ευρώπης, αποτελούν τους άγρυπνους φρουρούς και θησαυροφύλακες της
ξεχωριστής ιδιοπροσωπείας των Ελλήνων, της Ρωμαίϊκης ταυτότητάς τους και της αθάνατης Ρωμηοσύνης!!!
Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΤΙΛΛΗΣ
Όπως κάθε χρόνο έτσι κι’ εφέτος εωρτάσθηκε στην
Γαλλία, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, η Άλωση της Βαστίλλης που συνέβη στις
14 Ιουλίου του 1789 στο Παρίσι και τιμάται κάθε χρόνο ως Εθνική Εορτή της
Γαλλίας, καθιερωθείσα από το 1880.
Τι εορτάζουν
οι Γάλλοι την 14ην Ιουλίου κάθε έτους;
Κάθε φορά που γίνεται λόγος για την Γαλλική
Επανάσταση, ο νους όλων πηγαίνει σε μια αυθόρμητη εξέγερση του γαλλικού λαού
εναντίον του βασιλικού και εκκλησιαστικού δεσποτισμού, που πραγματοποιήθηκε με
αφορμή την οικονομική κρίση στην οποία είχε οδηγήσει την χώρα η κακή διαχείριση
εκ μέρους των πολιτικών της εποχής και η ανικανότητα σώφρονος διακυβερνήσεως
του τόπου, από τον βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄.
Οι Γάλλοι, οι συντάκτες όλων των ιστορικών εγχειριδίων
του Συστήματος, ισχυρίζονται, αλλά και κάθε χρόνο ακούμε και διαβάζουμε από όλα
τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, ότι την 14ην Ιουλίου, ο γαλλικός λαός επαναστάτησε
κατά του δεσποτικού καθεστώτος του βασιλέως, μετέβη στις φυλακές του φρουρίου
της Βαστίλλης και απελευθέρωσε εκατοντάδες, και κατ’ άλλους, άγνωστον αριθμόν
πολιτικών κρατουμένων, αντιπάλων του
βασιλέως που εκρατούντο και εβασανίζοντο
από το αυταρχικό καθεστώς του Λουδοβίκου.
Έτσι η Βαστίλλη κατέστη σύμβολον της ανατροπής του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄…
Τα γεγονότα του 1789, έζησε ως αυτόπτης και αυτήκοος
μάρτυς και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο αποκαλούμενος
από το Σύστημα, «Διαφωτιστής» των Ελλήνων και «Μέγας Διδάσκαλος του Γένους».
Προς έκπληξη πάντων όμως, ο Κοραής σιωπά και δεν αναφέρει τίποτε για τις
συνθήκες καταλήψεως/αλώσεως της Βαστίλλης, ούτε για τον αριθμόν των πολιτικών
κρατουμένων που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στο φρούριο και απελευθερώθηκαν από
τους γάλλους επαναστάτες, ούτε για το τι ακολούθησε μετά την άλωση της
Βαστίλλης.... Γιατί;
Η σιωπή του Κοραή σε συνδυασμό με την πίστη του στις
αρχές της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως, μόνον υποψίες προκαλεί….Τι είδους υποψίες; Ότι συμμετείχε και
αυτός ως εκλεκτόν μέλος του Συστήματος στην Μεγάλη Απάτη, που
το Σύστημα διαιωνίζει από το 1789 μέχρι σήμερα, και χαρακτηρίζει ως γαλλική
Επανάσταση και συντηρούσε, όπως και οι ομόφρονές του, το σύμβολόν της, τον ΜΥΘΟΝ της
Βαστίλλης…
Την
Γαλλική επανάσταση, ως μία από τις μεγαλύτερες Απάτες του Συστήματος, θα
αναλύσουμε προσεχώς, κατά την παρουσίαση του θέματος «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».
Η άλωση της Βαστίλλης ως δήθεν συμβόλου κατά της
βασιλικής απολυταρχίας και πτώσεως της
τυραννίας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, αποτελεί μέγαν ΜΥΘΟΝ, διότι:
Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλης, για
τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Εκείνη
την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές επτά (7) άτομα καταδικασμένα για
εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα.
Oι συνθήκες κρατήσεως των εγκλείστων
στα κελλιά τους και γενικώτερα η διαβίωσή τους στις φυλακές (φαγητό, ανάγνωση
εφημερίδων, βιβλιοθήκη για τους κρατουμένους, τζάκι και επιπλωμένα κελλιά, αλληλογραφία
με συγγενείς, κλπ), θύμιζαν μάλλον εξοχική διαβίωση ερημίτου, παρά φυλακές.
Στις φυλακές εισέβαλαν μερικοί αλήτες, ληστές
του παρισινού υποκόσμου και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί μισθοφόροι
των Ιλλουμινάτι, με την μορφήν όχλου που αναζητούσαν πολεμοφόδια.
Ο όχλος αφού κατέσφαξε τον διοικητή της Βαστίλλης
μαρκήσιο Ντε Λονέ και τους αξιωματικούς του φρουρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν
παραδοθεί, σηκώνει θριαμβευτικώς στα χέρια τούς αποφυλακισθέντες, τέσσαρες (4) πλαστογράφους, δύο (2) τρελλούς και έναν ερωτομανή,
τα «θύματα της απολυταρχίας».
Λέγεται ότι ένας από τους δύο τρελλούς ήταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ,
καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου
προκειμένου να ικανοποιήσει τα ιδιαίτερα σεξουαλικά του ένστικτα. Το Σύστημα
όμως, για ευνόητους λόγους, κατέγραψε ότι ο μαρκήσιος ντε Σαντ κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) των φυλακών της
Βαστίλλης έως τις 2 Ιουλίου 1789. Από
εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλης από τους «επαναστάτες»,
διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το
οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών
του Ελέους. Όποια και
αν είναι η αλήθεια, το βέβαιον είναι πως ένας από τους κρατουμένους τότε στις
φυλακές της Βαστίλλης ήταν και ο διαβόητος Ντε Σαντ (από το
όνομά του προήλθε ο σαδισμός=η
σεξουαλική διαστροφή μετά πόνου και βασανιστηρίων), που χαρακτηρίστηκε
φρενοβλαβής.
Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, η αθεϊστική αλητο-elite, στρατολόγησε αποβράσματα της
γαλλικής κοινωνίας, που δεν ήσαν φυλακισμένοι στην Βαστίλλη την 14ην Ιουλίου
1789, μεταξύ των οποίων πρώην ποινικοί κρατούμενοι, και με βάση
«ομολογίες-μαρτυρίες» τους για τα «βασανιστήρια» που υφίσταντο στις φυλακές,
έπλασε άλλους μύθους προσαρτηθέντες στον μεγάλο μύθο της Βαστίλλης. Τις
«μαρτυρίες» τους άλλοι στρατολογηθέντες «φωτισμένοι» λόγιοι και συγγραφείς,
μετέφεραν ως γεγονότα, σε λογοτεχνικά και θεατρικά έργα που αναγιγνώσκονται ή προβάλλονται (πολύ
αργότερα στην μικρή οθόνη) μέχρι σήμερα. Έτσι προέκυψαν: Οι τρείς
Σωματοφύλακες, Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ, η πόρνη Λίλιθ, Το σιδηρούν προσωπείον, Το
χαμένο περιδέραιο της βασίλισσας, κ.α.
Την 14ην Ιουλίου 1789, ένας
μύθος διαμορφώνεται. Οι νικητές της Βαστίλλης, που είναι ληστές, γίνονται ήρωες!!!
Ιδού και οι αποδείξεις για τον Μύθο της Βαστίλλης, του συμβόλου της
Γαλλικής Επαναστάσεως, τις αρχές της οποίας απάσθηκε ο σκοταδιστής του Γένους, Αδαμάντιος Κοραής!
(1)
As a result, in the days
after 14 July, the fortress was searched for evidence of torture: old pieces of
armour and bits of a printing press were taken out and presented as evidence of
elaborate torture equipment.
Latude returned to the
Bastille, where he was given the rope ladder and equipment with which he had
escaped from the prison many years before. The former prison warders escorted
visitors around the Bastille in the weeks after its capture, giving colourful
accounts of the events in the castle.(2)
Stories and pictures about
the rescue of the fictional Count de Lorges – supposedly a mistreated prisoner
of the Bastille incarcerated by Louis XV – and the similarly imaginary discovery of the skeleton of the "Man in
the Iron Mask" in the dungeons, were widely circulated as fact across
Paris.(3)
In the coming months, over 150 broaside
publications used the storming of the Bastille as a theme, while the events
formed the basis for a number of theatrical plays.(4)
Despite a thorough search,
the revolutionaries discovered only
seven prisoners in the Bastille, rather fewer than had been anticipated. Of
these, only one – de Whyte de Malleville, an elderly and white-bearded man –
closely resembled the public image of a Bastille prisoner; despite being
mentally ill, he was paraded through the streets, where he waved happily to the
crowds. Of the remaining six liberated prisoners, four were convicted forgers
who quickly vanished into the Paris streets; one was the Count de Solaqes, who had been imprisoned on
the request of his family for sexual misdemeanours; the sixth was Tavernier,
who also proved to be mentally ill and, along with Whyte, was in due course
reincarcerated in the Charenton asylum.(5)
Modern
historians of this period, such as Hans-Jürgen
Lüsebrink, Simon Schama and Monique Cottret, concur that the actual
treatment of prisoners in Bastille was much better than the public impression
left through these writings.(6)
Nonetheless,
fuelled by the secrecy that still surrounded the Bastille, official as well as
public concern about the prison and the system that supported it also began to
mount, prompting reforms.(7) As early as 1775,
Louis XVI's minister Malesherbes had authorised all
prisoners to be given newspapers to read, and to be allowed to write and to
correspond with their family and friends.(8)
In
the 1780s Breteuil, the Secretary of
State of thw maison du Roi, began a substantial reform of the system of lettres
de cachet that sent prisoners to the Bastille: lettres were now required to
list the length of time a prisoner would be detained for, and the offence for
which they were being held.(9)
Contrary
to its later image, conditions for prisoners in the Bastille by the mid-18th
century were in fact relatively benign, particularly by the standards of other
prisons of the time. (10) The typical prisoner
was held in one of the octagonal rooms in the mid-levels of the towers. The
calottes, the rooms just under the roof that formed the upper storey of the
Bastille, were considered the least pleasant quarters, being more exposed to
the elements and usually either too hot or too cold. The cachots, the underground dungeons, had not
been used for many years except for holding recaptured escapees.
Prisoners' rooms each had a stove or a
fireplace, basic furniture, curtains and in most cases a window. A typical criticism of the rooms was that they were shabby and basic
rather than uncomfortable.(11)
Like
the calottes, the main courtyard, used for exercise, was often criticised by
prisoners as being unpleasant at the height of summer or winter, although the
garden in the bastion and the castle walls were also used for recreation.(12)
Πηγές:
(1) Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος Παναγιώτη
Κανελλόπουλου μέρος τρίτο, τόμος VI, Αθήναι 1976 σελ. 374.
(2) Schama, Simon (2004),p.345
and 348. Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3.
(3) Reichardt, Rolf
(1980). "Prints: Images of the Bastille", in Darnton and Roche (eds)
(1989), p.241-242..
(4) Reichardt, Rolf
(1980), p226.----Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt (1997), p.98-99. The Bastille: a History of a Symbol of Despotism and
Freedom. Durham, US: Duke University
Press. ISBN 978-0-8223-1894-1
(5) Schama, 345
----Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt, p. 106-107.
(6)
Schama, Simon (2004),p.334. Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3.
(7) Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt (1997),
p.27. The Bastille: a History of a Symbol of Despotism and
Freedom. Durham, US: Duke University
Press. ISBN 978-0-8223-1894-1.
(8)
Funck-Brentano, Frantz (1899),pp.78-79. Legends of
the Bastille. London: Downey. OCLC 657054286.
(9)
Gillispie, Charles Coulston (1980),p.247, Science and Polity in
France: the End of the Old Regime. Princeton:
Princeton University Press. ISBN 978-0-691-11849-9.
Funck-Brentano, p.78.
(10)
Schama, pp.331–2; Lüsebrink and Reichardt, pp.29–32.
(11) Schama, pp.332; . Linguet, Linguet, Simon-Nicolas-Henry (2005). Memoirs of the Bastille,p.69--- Coeuret, August (1890). La Bastille 1370–1789: historie,
description, attaque et prise. p.54-5, Paris: Rothschild. OCLC 65031248. (French). citing
Charpentier (1789).
(12) Bournon, Fernand
(1898). La Bastille: histoire et description des bâtiments, administration,
régime de la prison, événements historiques. p.30.Paris: Imprimerie Nationale. OCLC 422090746. (French).
--Graham E.
Rodmell, French drama of the revolutionary years, Taylor & Francis,
1990, p.96
--Neil Schaeffer, The Marquis de Sade: A Life, Harvard University
Press, 2000, p.382
Συνεχίζεται
1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα
στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε
ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.
β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον,
Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική
χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι
είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.
Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός,
«τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε
εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν
σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η
Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία
εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της
Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν
καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον
δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».
Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια»
και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:
Ο Αίμος
είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία
ονομάστηκε Χερσόνησος
του Αίμου.
Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες,
περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κ.λπ.) η περιοχή
των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».
Οι
Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η
ανιστόρητη αυτή ονομασία.
Με την ονομασία Βαλκάνια
[από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης
οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται,
περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της
νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια
χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που
βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το
μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής
και Ασιατικής ηπείρου.
Σύμφωνα με την
Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.
2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν
υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και
Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις
15-8-1261.
3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως
Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr
/2004/04_07_01.htm---
2. GHERARDO ORTALLI, «H
Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004.
3. «H Δ΄
Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης», Nίκος Γ.Mοσχονάς,
Iνστιτ. Bυζαντινών Eρευνών,
ένθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.
4. Αρχιεπισκόπου πρ.
Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας, Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας,
«Έλληνες και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278.
5. Σερ Έντγουϊν Πήαρς,
«Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».
4 Ν. Γ. Πολίτου, Έλληνες ή Ρωμιοί, Εν Αθήναις,
τύποις Π. Δ. Σακελλαρίου 1901, σελ. 12 εξ.,σ.4-5,18-19, 20.
5 Κωστή Παλαμά, Άπαντα, Τόμος ΣΤ΄, σελ. 273-281.
6 Ελλαδισμός- Ελληνισμός (Ποιό περιέχει ποιό;), του Αντώνη Ασιατίδη.
http ://www. facebook. com/note.php?note_id=182476340573&id=524246187&ref=mf
-http://www.storybox. gr/index. php/box/ faqjenny/ 37-sillet/804-elladismos-i-arxi-tou-telos-tou-ellinismoy#sthash. 5RbIJqae .dpuf
-Ο Ελληνας, ο Ελλαδίτης και ο Κύπριος. Ένα ζήτημα ορολογίας που ανέδειξε η κρίση. Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013.
-Περί ελλαδισμού και ελληνισμού - NGradio.gr - NGradio. grngradio. gr/blog/foivos-piompinos-blog/peri-elladismou-ellinismou/19 Νοε 2013 -Φοίβος Ι. Πιομπίνος, piombinos
blogspot.com
7 Λεπτομέρειες για την προδοσία Καραμανλή-Αβέρωφ,
ανεφέρθησαν στην ανάλυση του θέματος «ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ», Μέρος 9ο-10ο-11ο,
14-19 Ιουλίου 2015.
8 Το 1976 ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου εξελέγη γ.γ.
της Ενώσεως Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) έως ότου εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία,
το 1978. Πολλοί είναι εκείνοι που κατηγόρησαν τον θείο του κ. Γιώργου
Παπακωνσταντίνου ότι σαν υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη
από τις 7 Αυγούστου 1992 έως τις 13 Οκτωβρίου 1993 δεν έκανε το παραμικρό
για την είσπραξη των κατοχικών δανείων.
Τυχαίο; Δεν υπήρξε απάντηση, αφού το 2000 απεβίωσε. Πηγή: http://www.newsbomb.gr/ellada/apokalypseis/story/265855/to-mystiko-ton-papakonstantinoy-apo-tin-epohi-tis-katohis#ixzz4Ea0gWycq.
9 Εφημερίδα Α1 του Σαββάτου 19 - Κυριακή 20
Ιουλίου 2.008μ.α.χ.χ., δηλαδή την κυκλοφορούσα Α1, φύλλο 429, στην σελίδα 29,
από την στήλη "Ιστορίες για αγρίους" που υπογράφει ο ΤΕΟ ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ.
10 ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ. ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ. ΤΟ ΔΕΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΙΚΤΟΝ. Γενικὴ Εἰσήγησις εἰς Ἡμερίδα περὶ Ἀναθεωρήσεως τοῦ
Συντάγματος,ὀργανωθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ροδόπης ( Κομοτηνή, 22α
Μαρτίου 2006)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου