Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:
Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1
  



«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2
Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

ΜΕΡΟΣ 24ο

Ι. ΡΩΜΑΙΟΙ/ΡΩΜΗΟΙ- ΕΛΛΗΝΕΣ-ΓΡΑΙΚΟΙ (Συνέχεια 23ου μέρους)
7. Γιατί οι αυτοκράτορες, Έλληνες το γένος, στην συντριπτικήν πλειοψηφίαν, ονομάζονταν «αυτοκράτορες των Ρωμαίων»;
Στην Β΄ Οικουμενική Σύνοδο (380, κανόνας γ') και στην Δ΄ (451, καν. 28) λέγεται ρητά, ότι «εικότως» έλαβε η νέα πρωτεύουσα ίσα «πρεσβεία» με την Παλαιά Ρώμη, «δια το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην». Γι' αυτό όλοι οι αυτοκράτορες, Έλληνες εκ καταγωγής στην συντριπτική τους πλειονότητα, ως τον ουσιαστικώς Νεοέλληνα Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο (+1453), θα ονομάζονται και θα αυτοκαλούνται «αυτοκράτορες των Ρωμαίων».
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (για τους πολίτες της τουλάχιστον) συνέχισε να υφίσταται έως τα 1453, οπότε αλώθηκε η Κωνσταντινούπολις και έπεσε επί των τειχών, ο τελευταίος Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων. Ακόμη και εάν το κράτος, όπου παρέλαβε ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄, πόρρω απείχε εκ του να χαρακτηρίζεται αυτοκρατορία, ο ίδιος εξηκολούθησε να τιτλοφορείται Βασιλεύς των Ρωμαίων (ο τίτλος του βασιλέως ανάγεται στην εποχήν της ήττας των Περσών και της λήψεώς του παρά των Αυτοκρατόρων της Κων/πόλεως).
Ο παλαιός καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής και βυζαντινολόγος, Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, παρατηρεί:
«Αυτό που εμείς σήμερα λέμε βυζαντινή αυτοκρατορία, οι Βυζαντινοί το θεωρούσαν, όπως είπαμε, αδιάσπαστη συνέχεια του Imperium Romanum. Οι Βυζαντινοί δεν νιώθαν παρά ως υπήκοοι ενός και μοναδικού κράτους, του ρωμαϊκού, και είναι παντού και πάντα ολοφάνερη η τάση των βυζαντινών αυτοκρατόρων να θεωρούν την βασιλεία τους συνέχεια της βασιλείας των παλαιών Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Στον 6ο μάλιστα αιώνα ο Ιουστινιανός προχωρεί ακόμα περισσότερο και σε µία Νεαρά του μιλά για τον «φίλτατον Καίσαρα», που έδωσε «αρχήν αγαθήν τη καθ’ ημάς μοναρχία».
Εντός της αυτοκρατορίας συνενώθησαν μέχρι ταυτίσεως οι όροι Έλλην και Ρωμαίος, ειδικότερον δε εκ του 8ου αιώνος και εντεύθεν.  Έτσι ο χριστιανός κάτοικος της ελλαδικής ενδοχώρας, της Ανατολίας ή της Κύπρου, αυτοπροσδιορίζετο ως Ρωμαίος ή κατά το δημωδέστερον Ρωμηός/Ρωμιός και πολύ ύστερον της πτώσεως του ρωμαϊκού κράτους, μέχρι και του 19ου αιώνος, ανεξαρτήτως εθνικής ή καλύτερον γλωσσικής καταγωγής (Βουλγαρόφωνοι, Σλαβόφωνοι, Βλαχόφωνοι, Αρβανίτες, Τουρκόφωνοι, κλπ).
Οι συστημικοί και ζηλωτικοί εθνικισμοί του 18ου και 19ου αιώνος διεχώρισαν ανιστορήτως τους Ρωμαίους Ορθοδόξους σε εθνικές κατηγορίες. Μέχρι τότε, ΟΛΕΣ εθεωρούντο φυλές του ρωμαϊκού γένους, όπως μπορούμε να συνάγουμε από τις γραφές της εποχής.
Οι πολίτες της Αυτοκρατορίας ονομάζονται Ρωμαίοι, μολονότι πολιτιστικώς είναι όλοι Έλληνες και πνευματικώς Ορθόδοξοι.
Ο Ελληνισμός, ο Ρωμαϊκός κρατικός φορέας και η Ορθοδοξία, είναι τα συστατικά μεγέθη της Νέας αυτοκρατορίας, με κύριο στοιχείο της Αυτοκρατορίας, την καρδιά της, τους εκ καταγωγής Έλληνες.
Η αξίωση του Καρλομάγνου, το 800 μ.Χ., να δημιουργήσει και πάλι μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποίαν απεκάλεσαν οι Δυτικοί επί χίλια περίπου χρόνια «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», θεωρήθηκε από τους Βυζαντινούς και όντως ήταν, πλαστογράφηση της ιστορίας, σφετερισμός τίτλου που επιχειρήθηκε από τους βαρβάρους Φράγκους. Οι βάρβαροι αυτοί και οι σύμμαχοί τους Λατίνοι, αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν ως Ρωμαίους τους νόμιμους κατόχους του τίτλου και αποκαλούσαν χλευαστικά την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης/Κωνσταντινουπόλεως, «Ελληνική ή Γραικική Αυτοκρατορία».
Οι παπικές σταυροφορίες, που εγκαινιάσθηκαν στον 11ο αιώνα με στόχο την υποδούλωση των Ελληνορθοδόξων και όχι μόνον των Μουσουλμάνων, αύξησαν σημαντικά το μίσος των Φράγκων κατά των «δολίων Ελλήνων» και των «αιρετικών Γραικών», όπως αρέσκοντο να υβρίζουν τους προγόνους μας.
Σε αντίθεση με τους μισέλληνες Φράγκους, κανένας λαός της ενδιάμεσης περιοχής, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων, δεν αμφισβήτησε ποτέ και σε καμία περίπτωση την ιδιότητα του Ρωμαίου στους κατοίκους της Αυτοκρατορίας και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο:
α. Η λέξη Ρωμηός (Ρουμ) εχρησιμοποιείτο για να κατονομάζονται οι άνθρωποι (φερ' ειπείν ο Μεβλάνα Τζελαλεντίν Ρούμι) και οι θεσμοί (όπως η Αυτοκρατορία των Σελτζούκων του Ρουμ ή η Οθωμανική Αυτοκρατορία που απεκαλείτο, ακριβώς όπως η «Βυζαντινή», Ντιγιάρι Ρουμ, δηλαδή η χώρα των Ρωμηών, ή τέλος ο ίδιος ο Οθωμανός σουλτάνος που έφερε τον τίτλο του Σουλτάνι Ρουμ, σουλτάνου των Ρωμηών), ώστε να υπογραμμισθεί ο κοινός πολιτισμός του χώρου που εκτείνεται στις δύο πλευρές του Αιγαίου, του χώρου των Ρωμηών.
β. Οι παραδοσιακοί κύκλοι στην Ελλάδα και ιδιαίτερα οι κύκλοι της Ορθοδοξίας, ως και η λαϊκή συνείδηση, πάντοτε προτιμούσαν την λέξη Ρωμηός αντί του Έλλην, εφ’ όσον ο Ρωμηός είναι πρωταρχικά ο Ελληνορθόδοξος που ως μητρική γλώσσα μπορεί να έχει την αρβανίτικη, την βλάχικη, την βουλγαρική, την σλάβικη, την τουρκική ή την αραβική. Έτσι αποτρέπονται οι αποσχιστικές τάσεις που βασίζονται στο γλωσσικό ιδίωμα και μόνον.
Η ηθελημένη άγνοια εκ μέρους των δυτικολάγνων Ελλήνων για την ιστορία της χώρας, τους οδηγεί στο σημείο όχι μόνον να χρησιμοποιούν το ιστορικώς ανύπαρκτον επίθετο «Βυζαντινός» με την υποτιμητική του έννοια —π. χ. μιλούν και αυτοί για «βυζαντινισμόν», «βυζαντινές ίντριγκες»,κλπ— αλλά και να θυσιάζουν στον βωμό της «Ενωμένης Ευρώπης» την ελληνική αξιοπρέπεια, αποδεχόμενοι ως ηγέτες του ελληνικού κράτους, στην πρώην πρωτεύουσα του σφετεριστή Καρλομάγνου, στο Άαχεν (Αίξ-Λά-Σαπέλ), βραβείον του αγράμματου, δυσειδούς, σαρκολάτρη, αιρετικού κρυπτοπαγανιστού και μισσέλληνα, Καρλο-νάνου/μάγνου.
Στην ίδια πόλη το Άαχεν (809) αποφασίστηκε από τους φράγκους  η καθιέρωση του «φιλιόκβε» που ήταν απαρχή του σχίσματος Ανατολής και Δύσεως και διαχωρισμού τους, από τους Ορθοδόξους.
Οι πολίτες της αυτοκρατορίας και πρώτος ο εκάστοτε αυτοκράτωρ, σε όλη την διάρκεια της Αυτοκρατορίας μας, ακόμη και σε όλη την Τουρκοκρατία, προτιμούσαν το όνομα Ρωμιός. Αυτό γινόταν για να τονισθεί η αντίθεση τόσο της Ορθοδοξίας του Ρωμιού απέναντι στην ειδωλολατρία του Έλληνα της κλασσικής περιόδου, όχι του Έλληνα της εποχής τους, με τον οποίο υπήρχε ταύτιση και σαφής προσανατολισμός, που ήταν η ανάσταση της ρωμαϊκής βασιλείας, όσο και η αγωνιστική αντιπαράθεση απέναντι στα σχέδια της Φραγκοπαπικής Δύσεως, που με το πρόσχημα της αναβιώσεως της αρχαίας Ελλάδας, ήθελε με κάθε τρόπο να συκοφαντήσει την Ελληνική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που δολίως την απεκάλεσε «Γραικική» και σκοπίμως αργότερα, την βάπτισε «Βυζαντινή».
Η απόδοση του ανιστόρητου ονόματος «Βυζαντινή Αυτοκρατορία», από τον 16ον αιώνα, έγινε σκοπίμως  προκειμένου να αποκόψουν παντελώς τους Έλληνες από τις ορθόδοξες ρίζες τους, να ιστορικοποιήσουν την διάσπαση της Ελληνικής συνεχείας, και να μείνει η Φραγκία μοναδική κληρονόμος με άνομο σφετερισμό και παράλληλο εκτοπισμό της Ρωσσίας, η οποία με το όραμα της Μόσχας, ως τρίτης Ρώμης, εργαζόταν για την ανασύσταση της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», προς ίδιον βέβαια πολιτικόν και στρατηγικόν όφελος.
Αυτό το γνώριζαν οι Έλληνες και γι' αυτό μετά την αποτυχία των Ορλωφικών (1774) έγραφαν, χωρίς βέβαια να χάνουν την πίστη τους στο μέλλον, ότι:
«Αν λοιπόν εις καιρόν  διωρισμένον από τους χρησμούς, και μετά τοσαύτας και τηλικαύτας νίκας των Μοσχόβων κατά των Οθωμανών, δεν ηλευθερώθημεν οι Ρωμαίοι δύσκολον πολλά το να γένη εις το εξής η ανάστασις της ρωμαϊκής βασιλείας».
Λίγα χρόνια πριν, το 1749, ο εκδότης Αθανάσιος Σκιαδάς, αφιερώνει την μετάφραση της Αρχαίας ιστορίας του Rollin, εις το ένδοξον Γένος των Ρωμαίων «διότι διηγείται τα ένδοξα και λαμπρά κατορθώματα των περιφανών τέκνων σου, του πολυθρυλήτου γένους των Ελλήνων».
Η Αυτοκρατορία των Ρωμαίων ήταν κατά κάποιο τρόπο, η οικουμενική ολοκλήρωση αυτού που οραματίστηκε αλλά δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει ο Μέγας Αλέξανδρος, να εγκαταστήσει δηλαδή μόνιμα την ελληνική παιδεία σε όλο το πλάτος του τότε γνωστού κόσμου. Σύγχρονοι ξένοι ιστορικοί δέχονται ότι τελικά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο σύνολό της, υπήρξε κράτος ελληνιστικό, ενώ άλλοι φτάνουν να μιλάνε για "Ελληνικό Ελληνισμό" και "Λατινικό Ελληνισμό". Γι’ αυτό άλλωστε οι "ελληνικές" αντιδράσεις στους Ρωμαίους κατακτητές φθίνουν με τον καιρό και οπωσδήποτε εκλείπουν μετά τον πρώτο π.Χ. αιώνα.3
Συμπερασματικώς, κάθε αυτοκράτορας, δια του τίτλου «Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων»:
-Αισθανόταν υπερήφανος καθ’ όσον, έννοιωθε Έλληνας, απόγονος και συνεχιστής των πανάρχαιων προπατόρων (Γραικών).
-Συναισθανόταν την μεγίστην ευθύνη να διοικεί εν συναλληλία με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλοεθνείς και αλλογλώσσους και τέλος
-Έδιδε αποστομωτικήν απάντηση στους σφετεριστές του ονόματος και τους πλαστογράφους της ιστορίας της αυτοκρατορίας, Φράγκους, Λατίνους και λοιπούς συμμάχους τους.
8. Το να αυτοαποκαλείται κάποιος Ρωμηός αποτελεί άρνηση της ελληνικής του ταυτότητος;

Οι Φράγκοι κι οι Αλαμανοί, άρχισαν να καλούν τους Ρωμαίους της Ανατολής Γραικούς, όταν ηθέλησαν να διεκδικήσουν την κληρονομίαν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έστεψαν τον Κάρολο αυτοκράτορα της «Αγίας ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας».. Τότε είναι όπου, εφαρμόζοντες το σχέδιόν τους γράφουν και προπαγανδίζουν για το Ιμπέριουμ των Γραικών (Imperium Graecorum) και για τις δογματικές πλάνες των Γραικών, καθ’ ότι τους εφαίνετο βαρύ να χαρακτηρίζουν τους Ρωμαίους «υπηκόους» τους, «αιρετικούς. Ούτως και αντικατέστησαν σε όλες τις γραφές τους το όνομα Ρωμαίος, με την ονομασίαν Γραικός, διαπράξαντες δευτέραν πλάνην/απάτην, και την εταύτισαν, κακώς και δολίως, με το Έλλην.

Οπότε, δεν είναι υποτιμητικόν αλλά μάλλον τιμητικόν να χρησιμοποιούμε το όνομα Ρωμαίος σήμερον ακόμη, έστω και περιορισμένα. Πόσον δε μάλλον, όταν οι ελάχιστοι απομείναντες Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως δηλώνουν αναφανδόν Ρωμιοί.
Έτσι ο χριστιανός κάτοικος της ελλαδικής ενδοχώρας, της Ανατολίας ή της Κύπρου αυτοπροσδιορίζετο ως Ρωμαίος ή κατά το δημωδέστερον Ρωμιός και πολύ ύστερον της πτώσεως του ρωμαϊκού κράτους, άχρι και του 19ου αιώνος, ανεξαρτήτως εθνικής ή καλύτερον γλωσσικής καταγωγής (Βουλγαρόφωνοι, Σλαβόφωνοι, Βλαχόφωνοι, Αρβανίτες, Τουρκόφωνοι).
Το όνομα Ρωμαίος/Ρωμηός, δείχνει την ζωή και την πραγματικότητα της λέξεως, το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στην συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμό αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμηός, και κρατούσε ως τα χτες ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία.
"Η μάννα τ' ήταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' ήταν Έλλη(ν)", λεει ο Κυπριώτης ποιητής, και σήμαινε κι’ ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, τον γίγαντα".
Οι Έλληνες «Ρωμαίοι», έγιναν Ρωμαίοι/Ρωμηοί, επειδή:
α) Εκθαμβώθηκαν απεδέχθησαν εκουσίως και τελικώς ενστερνίστηκαν/ ασπάστηκαν  τον ελληνικό πολιτισμό.
β) Έλυσαν τα προβλήματα διοικήσεως της πολιτισμικώς ελληνικής, την εποχήν εκείνην, Οικουμένης.
γ) Έγιναν κι αυτοί Ορθόδοξοι χριστιανοί, τουτέστιν από «αναζητητές της αλήθειας» μέτοχοι της μοναδικής Αλήθειας, στύλος και εδραίωμα της οποίας είναι η ζωντανή Εκκλησία του Θεού Ιησού Χριστού. Αυτή η αναβάθμιση αυτομάτως μετέτρεψε το «ομόθρησκον» σε «ομόπιστον».
δ) Απέκτησαν νόημα υπάρξεως στον επίγειον βίον και προσδοκίας για την μέχρι τότε αβέβαιη μέλλουσα (μετά θάνατον) ζωή τους.
Το ομόθρησκον γίνεται «ομόπιστον», διότι η Ορθοδοξία ΔΕΝ είναι πλέον θρησκεία, μία από τις γνωστές, αλλά η ΑΛΗΘΕΙΑ, το πνευματικό περιέχον την ζωήν σε όλες τις μορφές της, η μόνη αληθινή Πίστη, στον μόνο αληθινό θεό, τον Τριαδικό Θεό των Πατέρων ημών.
Η καθαρότητα του βιολογικού αίματος, κάθε ανθρώπινης φυλής, έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει λόγω των αμέτρητων και απροσδιορίστου φύσεως αιμομιξιών μεταξύ των λαών. Όσοι εξακολουθούν να μιλάνε σήμερα για καθαρότητα του φυλετικού αίματος ή να συνθηματολογούν όπως «αίμα τιμή…με μια φωνή», είναι εγκάθετοι, πράκτορες του Συστήματος, ανόητοι, ζηλωτές χωρίς επίγνωση και διεστραμμένοι εθνοκάπηλοι.
Ο Θεός όμως, προστατεύει σήμερα, το ελληνικό αίμα της «μαγιάς» των Ελλήνων από τις διάφορες επιμειξίες με αλλογενείς και αλλοδόξους. Οι Έλληνες θα είχαν εξαφανισθεί από την ιστορία, όπως εξαφανίσθηκαν οι Χεττίτες, οι Βαβυλώνιοι, οι Νινευϊτες και τόσοι άλλοι πανάρχαιοι λαοί, εάν δεν είχαν την άνωθεν προστασία.
Πως διεσφαλίσθη αυτή η «ελληνική καθαρότης»;
Δια του Ορθοδόξου βαπτίσματος και της αμετακινήτου πίστεως των βαπτισμένων, συντηρουμένης και εκδηλουμένης δια της συμμετοχής τους στην Θεία κοινωνία. Δηλαδή:
Όσοι είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητος, και συμμετέχουν στην ορθόδοξη λατρεία γύρω από την Αγία Τράπεζα, και αποδέχονται ενσυνειδήτως τον Ιησούν Χριστόν ως τον μόνον αληθινόν Θεόν, κοινωνούν σώμα και Αίμα Κυρίου από το Άγιον ποτήριον, δεχόμενοι το νέο πνευματικό σπέρμα το οποίον προστατεύεται μυστικώς, όσον χρόνον οι βεβαπτισμένοι διαθέτουν εδραίαν τεθεμελιωμένη και ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΗ πίστη..
Στην σημερινή εποχή με τις ορδές των αλλογενών και αλλοθρήσκων λαθρομεταναστών, να κατακλύζουν την Ελλάδα, είναι σημαντικό να ορισθούν τα απαράβατα κριτήρια εντάξεως ενός αλλογενούς και αλλοδοξου στον  «χώρο» των Ελλήνων.
Τα κριτήρια δεν είναι άλλα από: Το «ομόπιστον», το «ομόγλωσσον» και το «ομότροπον».
Το διαχρονικόν σύμπλεγμα κατωτερότητος των Φράγκων απέναντι στους Έλληνες/Ρωμηούς 
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας το οποίο υπάρχει εώς και σήμερα στην Ευρώπη προς τους Έλληνες, σε σχέση με την αίγλη, ιστορία και πολιτισμόν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μας, έχει την ρίζα του στην αρχαία Ρώμη και συγκεκριμένα στην βαρβαρική φυλή των Λατίνων, εχθρών των Ρωμαίων,  όταν οι Έλληνες αν και ηττημένοι κατέκλυσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με το πνεύμα τους, για να απαγορευτούν τελικά το 161π.Χ. από την Ρωμαϊκή Σύγκλητο, οι Ελληνες ρήτορες και φιλόσοφοι σε δημόσια εμφάνιση.
Ο εκβαρβαρισμός του αρχέγονου ελληνικού πνεύματος, του σπερματικού λόγου, ξεκινά από τους Ρωμαίους τον 2ον αιώνα π.Χ. Μεταχριστιανικώς η σκυτάλη παραλαμβάνεται από τους Λατινόφρονες Ρωμαίους Εφιάλτες, τους Λατινογενείς μισέλληνες και τους ταλμουδιστές Ιουδαίους της Διασποράς (Jews), μετά την αιχμαλωσία τους από τον Τίτο (70 μ.Χ.).
Σημαντικοί Ρωμαίοι προειδοποιούν για τις ραδιουργίες, το ανθελληνικόν μένος των Ιουδαίων και το μίσος τους κατά της ανθρωπότητος. Εάν είχαν εισακουσθεί και είχαν ληφθεί τότε, τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα εναντίον τους, ίσως σήμερα να είχε αποφευχθεί η τραγική κατάληξη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (1453) και να ήταν διαφορετική η μορφή της ανθρωπότητος!
Δεν έγινε κάτι τέτοιο όμως, διότι η διείσδυση των ανθελλήνων Λατινοφρόνων Ρωμαίων και των αλλογενών Λατίνων στον κρατικό Ρωμαϊκό μηχανισμό ήταν τόσον βαθειά, ώστε οι κρυπτο-ταλμουδιστές, τότε, Ιουδαίοι και χρηματοδότες των Λατίνων, ετύγχαναν της προστασίας τους.
Ας ακούσουμες μερικές από τις εναγώνιες αλλά άκαρπες εκκλήσεις-προειδοποιήσεις των αρχαίων Ρωμαίων:
CICERO (Marcus Tullius Cicero). First century B.C. Roman statesman, writer.
"Softly! Softly! I want none but the judges to hear me. The Jews have already gotten me into a fine mess, as they have many other gentleman. I have no desire to furnish further grist for their mills.[ ΣΣ:…Δεν έχω καμία επιθυμία να προσφέρω σιτάρι για περαιτέρω άλεσμα στους μύλους τους(των Ιουδαίων)] " (Oration in Defense of Flaccus)4
SENECA (Lucius Annaeus Seneca). First century Roman philosopher. "The customs of that most criminal nation have gained such strength that they have now been received in all lands (ΣΣ:Τα ήθη και έθιμα του πιο  εγκληματικού έθνους του κόσμου έχουν αποκτήσει τέτοια δύναμη που τώρα έχουν γίνει αποδεκτοί σε όλες τις χώρες). The conquered have given laws to the conquerors." (De Superstitione)
DIO CASSIUS. Second century Roman historian.
Describing the savage Jewish uprising against the Roman empire that has been acknowledged as the turning point downward in the course of that great state-form:
"The Jews were destroying both Greeks and Romans. They ate the flesh of their victims, made belts for themselves out of their entrails, and daubed themselves with their blood... In all, 220,000 men perished in Cyrene and 240,000 in Cyprus, and for this reason no Jew may set foot in Cyprus today." (Roman History)
DIODORUS SICULUS. First century Greek historian.
Observed that Jews treated other people as enemies and inferiors. "Usury" is the practice of lending money at excessive interest rates (ΣΣ: Από τον 1ον αιώνα οι Ιουδαίοι ασκούσαν την τοκογλυφία!). This has for centuries caused great misery and poverty for Gentiles. It has brought strong condemnation of the Jews!
Οι σταυρωτές του Ιησού παρά την αιχμαλωσία και την διασπορά τους, απέκτησαν εντός μικρού σχετικώς διαστήματος, ισχύ με την δύναμη του τοκογλυφικού χρήματος, την οποίαν  εχρησιμοποίησαν εναντίον των Ελλήνων Ρωμαίων και των Χριστιανών!
Αιώνες αργότερα, με την εμφάνιση των Φράγκων αρχίζουν οι συστηματικοί διωγμοί των Ρωμηών, οι σφαγές, οι βίαιοι εκφραγκισμοί και οι μεταλλάξεις της ταυτότητος των Ρωμηών από τους σφετεριστές της Αυτοκρατορίας. Η προσπάθεια των Φραγκολατίνων συνεχίζεται καθ’ όλη την διάρκεια του μεσαίωνα με τους Σταυροφόρους και μετέπειτα με τους «διαφωτιστές» της Φραγκικής «αναγεννήσεως», με οικονομικούς χορηγούς τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους!.
Όλοι αυτοί οι Φραγκοδράκουλες, καταφέρονται κατά των Ρωμαίων/Ρωμηών και τους κατασυκοφαντούν, αλλά δεν τολμούν να αναφέρουν το πραγματικό όνομά τους, αφού οι ίδιοι είναι σφετεριστές του ονόματός τους και του τίτλου «Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων», και έτσι τους αποκαλούν με το υποτιμητικό κατ’ αυτούς όνομα, Γραικοί ή Έλληνες.
Οι αγράμματοι, ανιστόρητοι, άθλιοι σφετεριστές και δυνάστες των Ρωμηών, ενόμισαν πως κρυπτόμενοι πίσω από ψεύδη, πλαστογραφίες, ιστορικές αλχημείες και προπαγανδιστικά τεχνάσματα, θα μπορούσαν να κρύψουν την αλήθεια και τους στόχους των πράξεών τους. Απατήθηκαν όμως, αφού με το τέχνασμα του ονόματος των Γραικών ή Ελλήνων δεν έκρυβαν στην πραγματικότητα, τόσον το σύμπλεγμα κατωτερότητος όσον και το αβυσσαλέο μίσος τους κατά των Ορθοδόξων Ρωμηών!!!
O Schiller, πατριώτης των πολιτιστικώς μειονεκτούντων Ευρωπαίων, τέκνο του «διαφωτισμού», με θάρρος αποκαλύπτει το διαχρονικό σύμπλεγμα και μεταγενέστερα αναφέρει: «καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία…τίποτα δεν άφησες για μας…».
Ο Nietzsche στο σύγγραμμά του «Η Γένεση της Τραγωδίας» αναφέρει προσεκτικά, προσπαθώντας να μην παρασυρθεί σαν τους άλλους, εκφράζοντας το «ευρωπαϊκό» σύμπλεγμα, εμποτισμένο με  κολακεία :
«Aποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξης, ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερωθεί από τους Ελληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι ο,τιδήποτε κι αν δημιουργούσαν(οι δυτικοί), φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στην σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν και έμοιαζε με καρικατούρα. Έτσι ξανά  και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος εναντίων των Ελλήνων, εναντίων του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάζει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο εδαφός του. Μα ποιοί επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως  απαράδεκτα. Κανένας από τους επανεμφανιζομένους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε μια για πάντα απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι οι ανθρώποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Ελληνες».

Οι σημερινοί βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των Φράγκων,  αλλά και τα σύγχρονα νέο-φραγκικά/γερμανικά περιοδικά, με οδηγό το «Spiegel», δεν έχουν απαλλαγεί από το σύνδρομο κατωτερότητος σε σχέση με τους Ρωμηούς, τους αποκαλούμενους χλευαστικώς και υποτιμητικώς, για τους λόγους που προαναφέραμε, Έλληνες. Χρησιμοποιούν, την τακτική του Νίτσε…άξιου απογόνου του καρλονάνου/«καρλομάγνου», και τα ίδια …κοσμητικά επίθετα για τους σημερινούς Έλληνες.

Μόλις προ 3 ημερών (30 Ιουνίου 2016) συνέβη ένα απίστευτο περιστατικό μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου με αρνητικό πρωταγωνιστή τον Γερμανό πολιτικό, Πέτερ Ραμσάουερ5

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την εφημερίδα Αυγή, Έλληνας φωτορεπόρτερ δέχτηκε φραστική επίθεση άνευ προηγουμένου από τον πρώην υπουργό Μεταφορών της Γερμανίας, τον Βαυαρό χριστιανοκοινωνιστή Πέτερ Ραμσάουερ, μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου, κατά την συνάντηση του ελλαδίτη πρωθυπουργού με τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (30 Ιουνίου 2016). Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, κατά την στιγμή της φωτογραφίσεως του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ με τον Αλέξη Τσίπρα, ο φωτογράφος έσπρωξε τον πρώην υπουργό, ο οποίος του επιτέθηκε, λέγοντάς του: «Μη με αγγίζεις βρωμιάρη Έλληνα!», στα γερμανικά αλλά και τα αγγλικά.



Φυσικά οι Ελλαδίτες αξιωματούχοι αντί να στείλουν τον Πέτερ Ραμσάουερ από εκεί που ήλθε, εποίησαν την νήσσαν….Δεν θα αντιδρούσε βέβαια κατά τον ίδιον βρονταίως .. σιωπηρόν τρόπον, ένας Ορθόδοξος Έλλην Ρωμηός, εάν βρισκόταν στην θέση του δεδηλωμένου άθρησκου πρωθυπουργού της φραγκοφορεμένης και φραγκοκρατούμενης Ελλαδίτσας!
Τόσο το Δυτικό όσο και το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος (=Ρωμανία / «Βυζάντιο») ήταν πέρα για πέρα ελληνικά. Τόσον Ελληνικά, όσον και η Ελληνιστική Μακεδονική Αυτοκρατορία. Αυτό ούτε το χώνεψαν ούτε πρόκειται να το χωνέψουν οι σημερινοί δυνάστες της Ευρώπης και οι κατά χώραν στρατιές των φραγκόφιλων και Φραγκολάγνων υποτακτικών τους!
Το να με αποκαλεί κάποιος Ρωμηό είναι τόσο «προσβλητικό» και υποτιμητικό, όσο το να με αποκαλούν «Μακεδόνα», «Κύπριο», «Θρακιώτη», «Πόντιο» ή «Σπαρτιάτη»!
Διερωτώμεθα, πως θεωρούν οι οπαδοί του «Διαφωτισμού» και οι συνεταίροι τους «Αρχαιολάτρες» Νεοπαγανιστές/ Εθνοκάπηλοι/Εθνικοί, το «Ρωμαίος/ Ρωμηός» μη ελληνικό, υποτιμητικό, και υβριστικό, την στιγμή που το ίνδαλμά των δευτέρων, ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, γράφει τα παρακάτω; 
«Άλλωστε οι Ρωμαίοι ανήκουν στο γένος των Ελλήνων» (Ιουλιανός, επιστολή «Εις τον βασιλέαν Ήλιον προς Σαλούστιον», 153a). και «(..) παρόλο που γνωρίζω ότι κι εσείς οι Ρωμαίοι από τους Έλληνες κατάγεστε» (Ιουλιανού, «Συμπόσιον ή Κρονιάς» 324a) . Στα ίδια, ο Ιουλιανός γράφει: «Θεωρώ ότι ο ίδιος ο Ήλιος αναγνώρισε την πόλη μας (Ρώμη) Ελληνίδα, τόσο στην καταγωγή όσο και στο πολίτευμα».
Είναι ανεξήγητο, λοιπόν, γιατί «Διαφωτιστές» τύπου Κοραή και  «Αρχαιόπληκτοι» τύπου Πλήθωνος, να αντιτίθενται στο όνομα «Ρωμαίος-Ρωμηός» και να το προπαγανδίζουν ως υβριστικόν, αφού το ίνδαλμα αμφοτέρων, ο Ιουλιανός, θεωρεί τους Ρωμαίους Έλληνες στην καταγωγή και στα πάντα;
Πως ισχυρίζονται ότι «η Ελλάδα ήταν «υπόδουλη (146 π.Χ.-1453μ.Χ.) στους Ρωμαίους» (sic), αφού τους διαψεύδει μία από τις υποτιθέμενες «σημαίες» τους, ένας Εθνικός Ρωμαίος που απεκαλείτο Έλλην;
Ευτυχώς για την Ελλάδα και τον κόσμο, το Ελληνικό Πνεύμα διασώθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία.  Διασώθηκε από ακοίμητους και ακάματους Ρωμηούς, κυρίως ρασοφόρους, θησαυροφύλακες της Ρωμηοσύνης.
Η Εκκλησία συνεχίζει την κοινή ελληνική, 2 χιλιετίες αδιάκοπα μέσα σε δυσμενέστατες συνθήκες. Η ομηρική γλώσσα καθώς και όλα τα υψηλά πνευματικά συγγράμματα, διασώθηκαν από τους Έλληνες Πατέρες της Ορθοδοξίας.
Η Ορθοδοξία δεν διέσωσε μόνον τον αρχέγονο γνήσιο ελληνισμό, αλλά προσέφερε στον άνθρωπο σταθερό και αείζωον κέντρον αναφοράς. Ο Ελληνισμός αποκαλύπτεται μόνον εντός της Ορθοδοξίας. Άνευ της Ορθοδοξίας παραμένει ένα «ορθολογιστικό» θνησιγενές πνεύμα που χαϊδεύει τον νού, «φουσκώνει» το ανθρώπινο πνεύμα, αλλά νεκρώνει την καρδιά.
Άλλωστε ο σπερματικός λόγος της υψηλής διανοήσεως των αρχαίων προγόνων μας, δωρεά του Θεού-Λόγου, εδόθει για να καταστεί η ανθρωπότητα σε θέση να δεχθεί τον Ενσαρκωμένο Λόγο του Θεού, τον Θεάνθρωπο Χριστό, τον Δημιουργό και Δωρητή των πάντων.
Ο μεγάλος Ρώσος θεολόγος, ο π. Φλωρόφσκυ, διδάσκοντας στην Αμερική επί πολλά έτη, προτρέπει τους χριστιανούς όλου του κόσμου: «Για να γίνουμε αληθινοί χριστιανοί θα πρέπει να γίνουμε περισσότερο Ελληνες κατά πνεύμα». Το αντίθετο ακριβώς επεδίωκαν οι Φραγκολατίνοι με την ανίερη συκοφαντική εκστρατεία τους και τον πολύπλευρο πόλεμο κατά των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης. Να αφελληνισθούν οι Ρωμηοί και να απογαλακτισθούν από την Μητέρα-Ορθόδοξη Εκκλησία
Να μην γίνουν δηλαδή, οι άνθρωποι του τότε γνωστού κόσμου, Χριστιανοί κατά την πίστη (Ορθόδοξοι) και Έλληνες κατά το πνεύμα, δηλαδή να ΜΗ γίνουν Ρωμηοί!!!  
Δυστυχώς για αυτούς και τα έξωθεν παιδιά του ψεύδους υπάρχει μία «φωτισμένη μειοψηφία», τα αλητάκια του Θεού κατά τον Γέροντα Παΐσιο, που δεν ανέχονται με τίποτα να δεχθούν το εωσφορικό «φως» της βάρβαρης Ιουδαιοταλμουδικής παγκοσμιοποιήσεως. Γι’ αυτούς ζωή και θάνατος με την κοσμική έννοια είναι το ίδιο. Αποστολή τους, η αναζήτηση, αποκάλυψη και δημόσια ομολογία της Αλήθειας.
Ο αρχαίος κόσμος πριν υποστεί την Σύγχυση, στην Βαβέλ, ομιλούσε μία γλώσσα.. Αν θέλουμε σήμερα να πετύχουμε την αληθινή παγκοσμιοποίηση αυτό είναι δυνατόν μόνον εν Χριστώ, κάτι το οποίον μπορεί να επιτευχθεί, ΜΟΝΟΝ μέσα στην Ορθοδοξία με την δύναμη της Ρωμηοσύνης..
Η πανθρησκευτικός οικουμενισμός και η βάρβαρη παγκοσμιοποίηση   είναι άλλη μία βαβελική προσπάθεια που οδηγεί μετά βεβαιότητος, σε τραγικά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα στο άμεσο μέλλον.
Όπως εξηγούν πολλοί ιθύνοντες και μεταξύ αυτών εναργέστατα ο αείμνηστος Ράνσιμαν, για τους Έλληνες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ετίθετο κανένα θέμα εθνικής απαρνήσεως με την ονομασία του Ρωμαίου, από την στιγμή που ο αρχαίος ρωμαϊκός πολιτισμός είχε κατακτηθεί από τον αντίστοιχο ελληνικό. Έτσι ο Ρωμαϊκός πολιτισμός είχε καταταγεί ως επιμέρους κομμάτι του ευρύτερου Οικουμενικού Ελληνισμού.
Είναι επομένως εύκολο να κατανοήσουμε ότι, όταν για αιώνες οι πολιτικά διαιρεμένοι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν πάνω από μια ονομασία, όπως Αχαιοί, Δαναοί, Ίωνες, Δωριείς, Γραικοί, για τους Έλληνες χριστιανούς του 4ου και 5ου αιώνα, η έννοια Ρωμαίος είχε ταυτιστεί με την ελληνική συνείδηση και συγκεκριμένα με την ελληνο-χριστιανική, δεδομένου εξάλλου ότι το ‘‘ελληνικός'' είχε ταυτιστεί με τον ευαγγελικό όρο «εθνικός» δηλαδή ειδωλολατρικός.
Όταν, λοιπόν, σήμερα ο πολιτικός και ο οικονομικός παράγοντας είναι εκείνοι γύρω από τους οποίους περιστρέφεται ο σύγχρονος άνθρωπος και δη ο Έλληνας, πώς μπορεί η Ρωμιοσύνη να έχει για αυτόν κάποιο νόημα;
Ο σύγχρονος Έλληνας με δυσκολία αν όχι και καθόλου, αυτοπροσδιορίζεται ως Ρωμηός, ακόμα και αν τυγχάνει πιστός ορθόδοξος χριστιανός και πατριώτης.
Όταν σήμερα κάποιος αποκτά την «ελληνική υπηκοότητα» εάν πληροί κάποιες νομικές προϋποθέσεις, πρόκειται ξεκάθαρα για εκφυλισμό της εθνικής ταυτότητας και εξευτελισμό της εθνικής συνειδήσεως. Παρ' όλα αυτά, η Ρωμιοσύνη δεν επηρεάζεται από νομικά κατεστημένα, ούτε κλονίζεται από την ισχνή αποδοχή του κόσμου.
Και αυτό διότι, οι πολιτικό-κοινωνικές ιδεολογίες και τα νομικά καθεστώτα έρχονται και παρέρχονται, αλλά η Ρωμιοσύνη αποτελεί την αυθεντική ελληνική ταυτότητα και συνείδηση. Τα έθνη πεθαίνουν ή μερικά από αυτά, έχουν ήδη πεθάνει μέσα στην χοάνη της παγκοσμιοποιήσεως. Αντιθέτως τα ιστορικώς υπαρκτά έθνη, παραμένοντα μακράν από συστημικούς και ζηλωτικούς εθνικιστικούς παροξυσμούς, μπορούν να διατηρούνται αλώβητα  ΜΟΝΟΝ μέσα στην Ρωμηοσύνη!
Ο Κωστής Παλαμάς γράφει:
«Βαπτιστικός του κλασσικού Ρωμαίου της Ρώμης, από τον καιρό του Ιουστινιανού ως τον καιρό του Ρήγα του Βελεστινλή, ο ίδιος έμεινε, ξεχωρισμένος, ο ίδιος πάντα, μέσα από το δανεικό του όνομα, που το’ καμε δικό του, ο Ρωμαίος της Πόλης, ο Ρωμιός ο ραγιάς, ο Ρωμηός ο αδούλωτος, ο Ρωμιός ο Έλλην… Και αφού η Ιστορία του κ. Εφταλιώτη δεν είναι για τον Έλληνα του Περικλή, μήτε για τον Έλληνα του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο ευσυνείδητος ιστοριοπλέχτης δεν μπορούσε παρά για τον Ρωμιό και για την Ρωμιοσύνη να μιλήσει, που δεν είναι και τα δύο παρά τα νέα ονόματα του Έλληνος και του Ελληνισμού. Το θέλησε η ιστορική ακριβολογία». [Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, Άπαντα, τομ. ΣΤ΄, 1962].
Ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς, υποστήριξε την άποψη ότι ο ελληνικός λαός απογύμνωσε το όνομα Ρωμηός από την πρώτη του σημασία και έννοια, όπως αυτό έγινε και με την λέξη Κλέφτης και το χρησιμοποίησε ως όνομά του. Και συνεχίζει στο άρθρο του:
«Το όνομα (Ρωμηός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριελιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό (Ορθοδοξία) και θυμάρι μοσκοβολά (ΣΣ: Ελληνική παράδοση) και μπαρούτη (ΣΣ: Πολεμική αρετή των Ελλήνων)».

Το να φέρει λοιπόν, κανείς το όνομα  Ρωμηός/Έλληνας, δεν είναι απλώς υπερηφάνεια, είναι σταυρός και μόνο σαν σταυρό και σαν διακόνημα μπορούμε να το κρατήσουμε.

Ανάξιον και όνειδος είναι το όνομα Γραικύλος και όχι το Ρωμηός
Από την λέξη Γραικός προέρχεται και η μειωτική λατινική λέξη Γραικύλος (Graeculus), που χαρακτήριζε τον ξεπεσμένο, παρηκμασμένο και δουλοπρεπή Έλληνα. Οι Λατίνοι και κάποιοι αλαζόνες Ρωμαίοι, ελαυνόμενοι από μικροψυχία και συμπλέγματα κατωτερότητος,  περιφρονούσαν τους Έλληνες, με αποτέλεσμα  να τους ονομάζουν Graeculos, δηλαδή μικρούς Έλληνες, που παριστάνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα. Έλεγαν οι Λατίνοι και οι μισέλληνες Ρωμαίοι: "Οmnia novit Graeculus esuriens; in coelum jusseris, ibit." (Τα πάντα γνωρίζει ο πειναλέος Γραικύλος και στον ουρανό αν τον διατάξεις να πάει, θα πάει).
Κατά τον Κωσταντίνο Σάθα, οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν έτσι τους Έλληνες και για έναν άλλο λόγο. Επειδή οι Έλληνες στον πόλεμο απέφευγαν την κατά μέτωπο σύγκρουση και προτιμούσαν τακτικές όπως η ενέδρα, ο νυκτοπόλεμος, κτλ, οι Λατίνοι και Ρωμαιολατινίζοντες, δεν το κατανοούσαν και το εκλάμβαναν ως δειλία. Όπως και να εκληφθεί, το όνομα είναι μειωτικόν, υποτιμητικόν, άμα δε και συκοφαντικόν.
Ποιός χαρακτηρίζεται σήμερα ως Γραικύλος; Ο Eλληνόφωνος βάρβαρος και αποστάτης της πίστεως και του Έθνους. Δηλαδή είναι κάποιος που μιλάει Ελληνικά αλλά δεν είναι Έλληνας, δεν αισθάνεται Έλληνας. Ο ίδιος πιθανώς να αυτοαποκαλείται Έλληνας αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα και δεν είναι ούτε καν φιλέλληνας!!!  Ελληνόφωνος, ανάξιος του ελληνικού ονόματος, της ελληνικής παιδείας  και της Ελληνικής ιστορίας.
Σήμερα, θεωρείται  εχθρός και πολέμιος της Ρωμηοσύνης, όποιος εξωτερικεύει ή «κοσμείται» από τα παρακάτω τυπικά χαρακτηριστικά Γραικύλου:
Ευρωλάγνος, ξενομανής, επιδειξιομανής, αμετροεπής, ασυνείδητος, αφιλότιμος, φιλήδονος, κοσμοπολίτης, δόλιος, μηχανορράφος, σοδομιστής, άπληστος, επιπόλαιος, καλοπερασάκιας, αργόσχολος, κόλακας της εξουσίας, νωθρός, ράθυμος, φλύαρος, άπατρις, εθνομηδενιστής, νεοπαγανιστής, εθνοκάπηλος, Τουρκόφιλος, φυγόστρατος, φυγόμαχος, μικρόψυχος, υπερκαταναλωτής, κομματόσκυλλο, διεθνιστής, τζογαδόρος, τρόφιμος σκοτεινών στοών και λεσχών, συνεργάτης ξένων μυστικών υπηρεσιών, θαυμαστής όλων των εδηλώσεων και δραστηριοτήτων που έχουν σχέση με την εξουσιομανία (θεσιθηρία), σαρκολατρία και χρηματοθηρία.
Γενικώς ένα άτομο που είναι εξουσιολάγνος, και μηχανοποιημένος κυνηγός της σάρκας και της ύλης, δηλαδή που σκέπτεται, ομιλεί και πράττει ως απρόσωπος αριθμός και όχι ως άνθρωπος. Με άλλα λόγια δίποδον ον χωρίς ανθρώπινη ταυτότητα, χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον. Ένας ζωντανός-νεκρός.
Οι Γραικύλοι είναι αυτοί που κατά το παρελθόν πρόδωσαν την Ορθόδοξη πίστη και το Ελληνικό Έθνος. Νεογραικύλοι είναι αυτοί που σήμερα αποκαλούμε ευρωλιγούρηδες, αμερικανολάγνους, Ρωσολάγνους, Γερμανόδουλους, κλπ, με την έννοια ότι χωρίς τον παραμικρό ιδεολογικό και ηθικό ενδοιασμό, ξεπουλάνε τα πάντα.
Είναι αυτοί που τις τελευταίες  δεκαετίες αυξάνονται  με γεωμετρική ακρίβεια, είναι αυτοί  που τα τελευταία χρόνια  ξεπούλησαν ο,τιδήποτε ελληνικό, προς χάριν του προσωπικού τους οφέλους και των Τραπεζιτών Ταλμουδιστών Τοκογλύφων.
Είναι όσοι  μας έφεραν στην σημερινή τραγική  κατάσταση. Αναζητήστε τους, θα τους βρείτε ευκολώτερα μέσα από τα πραγματικά βιογραφικά τους, στις λίστες των ελλαδιτών πολιτικών, κατά συντριπτική πλειονοψηφία, από της εθνεγερσίας του 1821 και τους συνάψαντες το πρώτο Γιγα-τοκογλυφικό δάνειο από τους Ιουδαίους Άγγλους τραπεζίτες μέχρι των ημερών μας.6
Γραικύλος: Έλληνας ανάξιος του ελληνικού ονόματος, της ελληνικής παιδείας  και της Ελληνικής ιστορίας. Άξιος μόνον …διαγραφής από τις δέλτους της Ελληνικής ιστορίας
Γραικυλισμός: Συμπεριφορά και στάση ζωής που προσιδιάζει στον  γραικύλο, αυτόν που δεν έχει και δεν επιθυμεί να αποκτήσει Ελληνική ταυτότητα, και απώλεσε κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρεπείας.
9. Με ποιο από τα τρία ονόματα (Ρωμηός-Έλλην-Γραικός) πρέπει να αποκαλούμαστε σήμερα;
Όλοι οι στρεβλωτές της αλήθειας, Έλληνες κατ' όνομα, ερευνητές και οπαδοί του λεγόμενου «Διαφωτισμού», γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει αμφιβολία για την εθνική συνείδηση, αφού, χρησιμοποιείται η εθνική μας ονομασία και στις τρεις εκδοχές της: Έλληνας, Ρωμιός, Γραικός.
Το όνομα Ρωμαίος ήταν λοιπόν κρατικό, σε μία αυτοκρατορία που ήταν πολιτιστικά (γλώσσα, παιδεία), και όχι φυλετικά, απόλυτα ελληνική. Επειδή η Κωνσταντινούπολη /Νέα Ρώμη δια των Αγίων της έγινε προπύργιο της Ορθοδοξίας, το όνομα Ρωμαίος σημαίνει, τελικά, Ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης (Όχι της παλαιάς πλέον, που έγινε οριστικώς το κέντρο του αντιχριστιανικού Φραγκοπαπισμού από τον 11ο αιώνα –Οριστικό σχίσμα).
Αυτό ομολογούν οι Ορθόδοξοι και Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής στον διάλογό τους με τους Αγγλικανούς Ανωμότους τον 18ο αιώνα (1716-1725): «… Πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την Νέαν Ρώμην καλουμένων».
Οπωσδήποτε σήμερα, δεν τίθεται θέμα συγκρούσεως των δύο εθνικών μας ονομασιών. Έχουν άλλωστε πλέον και οι δυο το ίδιο νόημα. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι, ιστορικά, ο όρος «Ρωμηός» καλύπτει κάτι ευρύτερο από το «Έλλην», και βέβαια ότι το "Ρωμαίος" προκαλεί διαφορετικούς συνειρμούς από το "Έλληνας" τόσο σε μας όσο και στους ξένους. Επιπλέον, αν σκοπός μας είναι να ορίσουμε την εθνική μας ταυτότητα, η λέξη "Έλληνας" δεν μπορεί να αποδώσει την πλατύτερη σημασία της λέξεως «Ρωμηός» για την μεσαιωνική περίοδο και την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 1955, ο καταξιωμένος καθηγητής Ιωάννης Κακριδής εκφώνησε ένα λόγο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με θέμα «Αρχαίοι Έλληνες και Έλληνες του Εικοσιένα». Για την συγκεκριμένη διαμάχη του 1901, μεταξύ υποστηρικτών του ονόματος Έλλην και εκείνων του Ρωμηός, είπε τα εξής:
«Ο Παλαμάς ακολουθώντας τον Κρουμπάχερ, υποστήριξε πως το όνομα των Ελλήνων είχε ξεχαστεί από αιώνες πολλούς. Το γνήσιο λαϊκό μας όνομα ήταν Ρωμιός. Η αναβίωση του Έλληνες ήταν έργο λογιοτατισμού. Γι’ αυτό θα έπρεπε, αν όχι να γυρίσουμε ξανά αποκλειστικά στον όρο Ρωμιοί, τουλάχιστο να τον στήσουμε ισάξιο και ισότιμο δίπλα στον όρο Έλληνες. Απαντώντας ο Πολίτης ζήτησε να δείξει πως το Έλληνες ως εθνικό όνομα δεν ήταν ποτέ νεκρό, ούτε είχε σβήσει ποτέ από την εθνική συνείδηση, ακόμα και μέσα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, άλλο ζήτημα αν το Ρωμιός ήταν πολύ πιο συνηθισμένο.
       Θα μου επιτραπεί να νομίζω πως το απόλυτο δίκιο δεν βρίσκεται ούτε με το μέρος του μεγάλου εθνικού ποιητή, ούτε με του μεγάλου εθνικού επιστήμονα. Καμιά από τις μαρτυρίες που προσάγει ο Πολίτης δεν αναφέρεται στην λαϊκή χρήση, όλα τα χωρία που αναγράφει ανήκουν σε λόγιους. Ίσως μόνο στον Πόντο το Έλληνες να κρατούσε την παλιά του σημασία. Σε όλο τον άλλο ελληνικό χώρο κανένας από το λαό δεν ονόμαζε τον εαυτό του Έλληνα. Σε αυτό είχε δίκιο ο Παλαμάς. Είχε όμως άδικο, όταν πίστευε πως το όνομα Έλληνες για το νεότερο έθνος δεν είχε καμιά ιστορική σχέση και πως η επικράτησή του στον αναγεννημένο Ελληνισμό ήταν κατόρθωμα της πολιτείας και του σχολείου.…».
Επομένως, η χρήση και των τριών ονομάτων αναλόγως της περιπώσεως και του θέματος που αναφέρεται, συζητείται ή γράφεται, είναι ιστορικώς βάσιμη και εθνικώς επιβεβλημένη!7
Το παράδειγμα μας δίδει κατά τον 17ο αιώνα, γύρω στο 1620, ο Μητροπολίτης Μυρέων Ματθαίος ο οποίος θρηνώντας την πτώση του Ελληνισμού χρησιμοποιεί και τα τρία γνωστά ονόματα των Ελλήνων ως συναφή αλλά όχι ταυτόσημα:
«Αλλοίμονον, αλλοίμονον εις το γένος των Ρωμαίων, ω, πώς εκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων σ' εμάς, εις όλους τους Γραικούς να έλθει τούτην την ώρα»8.
10. Συμπεράσματα
1ο/ Το όνομα Γραικός/Γραικοί:
-Αποτελεί αναπόσπαστον στοιχείον της ταυτότητος των Ελλήνων, μέσα στην διαχρονική πορεία των εθνικών ονομάτων τους.
-Προηγείται χρονολογικώς του ονόματος Έλλην/Έλληνες.
-Καταδεικνύει την αρχαιότητα της παρουσίας των προ-ελληνικών φύλων στην περιοχή της Ελληνικής Χερσονήσου.
Η ετυμολογία της λέξεως είναι αβέβαιη. Απ’ όποια, όμως, ιαπετική ή αρχαιότατη ρίζα κι’ αν προέρχεται, είναι βέβαιον ότι η λέξη Γραικός σημαίνει ο παλαίχθων, ο αρχαιότατος κάτοικος. Με άλλα λόγια η σημειολογία της λέξεως είναι χρονολογική, στην συνέχεια μετατρέπεται σε γεωγραφική και αργότερα καταλήγει σε στοιχείο της εθνικής ταυτότητος των Ελλήνων.
-Επιστημονικώς εξεταζόμενον δεν είναι ούτε φυλετικό ούτε εθνικό .. Δηλώνει κυρίως την παλαιχθονία και αποδεικνύει την αυτοχθονία των αρχαίων Ελλήνων.9
2ο/ Οι περισσότερες Λατινικές και Φράγκικες πηγές του μεσαίωνα και μερικές ενωρίτερον, χαρακτηρίζουν για τους λόγους που προαναφέραμε, τους Ρωμηούς ως Γραικούς.
Γραικός και Ρωμαίος/Ρωμηός είναι τα αυτοκρατορικά μας ονόματα. Το πρώτο με αρνητική σημασία για τους Δυτικοφράγκους, το δεύτερο με την ιστορική και θετική σημασία για άπαντες.
3ο/ Οι Φράγκοι συνέλαβαν το σατανικόν σχέδιον, να εμφανισθούν οι ίδιοι ως συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Παλαιάς Ρώμης, και του αυθεντικού χριστιανισμού, ενώ οι Ανατολικοί Ρωμηοί της Νέας Ρώμης (αποκληθέντες πολύ αργότερον «Βυζαντινοί»),  να παρουσιασθούν ως κατακτητές- επιδρομείς που έπρεπε να καταπολεμηθούν και να εκδιωχθούν. Έτσι άρχισαν να μας αποκαλούν Γραικούς και ταυτοχρόνως σχισματικούς-αιρετικούς, ισχυριζόμενοι ότι οι μόνοι αληθινοί ορθόδοξοι χριστιανοί, ήσαν οι ίδιοι!!!. 
Προς τον σκοπόν αυτόν, για να ξεχάσουν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι της Δύσεως, το όνομά τους και ότι υπάρχει ελεύθερη ανατολική Ρωμανία, την ονόμασαν "Γραικίαν", τους ανατολικούς Ρωμαίους ονόμασαν  "Γραικούς", τον εν Νέα Ρώμη βασιλέα των Ρωμαίων "βασιλέα των Γραικών", και τα ανατολικά Πατριαρχεία των Ρωμαίων "Πατριαρχεία των Γραικών".
4ο/ Οι Φράγκοι αυτοχρισθέντες «ορθόδοξοι», καταδίκασαν ως αιρετικούς τους λεγόμενους "Γραικούς" και έτσι κατόρθωσαν όχι μόνον να αποκόψουν τους δυτικούς υπόδουλους Ρωμαίους από τους ελεύθερους ανατολικούς Ρωμαίους, αλλά και να τους διδάξουν παντοιοτρόπως το μίσος τους κατά των ανύπαρκτων "Γραικών", στην πραγματικότητα ομοεθνών τους Ρωμαίων.
Τα ονόματα Γραικοί και Γραικία λοιπόν, χρησιμοποιούσαν κυρίως οι ανθέλληνες και μισέλληνες, με υποτιμητικό χαρακτήρα, όπως οι Λατίνοι, οι Φράγκοι και οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews).
5ο/ Οι έξω της Οθωμανικής κυριαρχίας δυτικοευρωπαίοι, συνεχίζουν να ονομάζουν τους Έλληνες «Γραικούς», επηρεασμένοι από τους Λατινοφράγκους και οι ανατολικοί και σημιτικοί λαοί, «Γιοβάνι», ενώ οι ίδιοι οι Έλληνες εντός της  Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσαν και τα τρία ονόματα δηλαδή Ρωμιοί, Έλληνες και Γραικοί.
6ο/ Σε Αραβικές πηγές, προ-Μωαμεθανικές και μεταγενέστερες, η Αυτοκρατορία εμφανίζεται άλλοτε μεν ως Γραικία-Ελλάς και άλλοτε Ρουμ, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η διαφορά στην χρήση της ονοματολογίας εξαρτάται μεταξύ άλλων και από τους μεταφραστές των πρώτων πηγών που χρησιμοποιούν τους όρους «Γραικός-Έλλην» και «Ρωμηός» εναλλακτικά και ως συνώνυμα.
7ο/ Η μέγιστη πλειονότητα αυτών των ίδιων των Ρωμηών («Βυζαντινών») είχαν συνείδηση της αδιάσπαστης ενότητάς τους με τους αρχαίους Έλληνες, ειδωλολάτρες μεν, όπως προείπαμε, πλην όμως προγόνους τους. Αν και μετά τον τέταρτο αιώνα το εθνικό όνομα «Έλλην» είχε χάσει το αρχικό νόημά του και ταυτίστηκε με το «ειδωλολάτρες», το «Γραικός» και το «Ίωνας» επεβίωσαν ως εθνικά και συνώνυμα ονόματα και χρησιμοποιούνταν από τους γειτονικούς λαούς, της Δύσεως και της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου.
8ο/ Με βάση την γλώσσα που μιλούσαν, τα γράμματα που διδάσκονταν, την ιστορική μνήμη που καλλιεργούσαν και την αυτοσυνειδησία που κατείχαν οι γνήσιοι πολίτες της Αυτοκρατορίας ήσαν Γραικοί, Έλληνες και Ρωμηοί, όροι συναφείς, ταυτόσημοι μερικές φορές αν όχι συνώνυμοι. Η Γραικία είναι ολόκληρη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπως την περιγράφουν και μη ελληνικές πηγές της ιδίας εποχής.
9ο/ Οι Γραικύλοι είναι αυτοί που τους πρόδωσαν και οι νέογραικύλοι είναι αυτοί που σήμερα αποκαλούμε ευρωλιγούρηδες, αμερικανολάγνοι/ρωσολάγνοι, γερμανόδουλοι, κοσμοπολίτες, με την έννοια ότι χωρίς τον παραμικρό ιδεολογικό ή ηθικό ενδοιασμό, ξεπουλάνε τα πάντα. Είναι αυτοί που τις τελευταίες  δεκαετίες αυξάνονται  με γεωμετρική ακρίβεια, είναι αυτοί  τα τελευταία χρόνια  πούλησαν ο,τιδήποτε ελληνικό προς χάριν του προσωπικού οφέλους και μόνον (εξουσιομανείς, σαρκολάτρες, χρηματοθήρες), και  μας έφεραν στην σημερινή τραγική  κατάσταση. Αναζητήστε τους, θα τους βρείτε ευκολώτερα μέσα από τα πραγματικά βιογραφικά τους, στις λίστες των ελλαδιτών πολιτικών, κατά συντριπτική πλειονοψηφία, από της εθνεγερσίας του 1821 μέχρι σήμερα. 
10ο/  Διά της μεταθέσεως του αυτοκρατορικού θρόνου των Ρωμαίων στην Κωνσταντινούπολιν, οι Έλληνες μετωνομάσθησαν Ρ ω μ α ί ο ι και όλοι οι Ρωμαίοι ανεκηρύχθησαν εν γένει Χριστιανοί (Ορθόδοξοι). Οι εις αυτήν την εθνικήν επωνυμίαν συμπεριλαμβανόμενοι Έλληνες, αν θεωρήσουμε ότι ως Ρωμαίοι έχασαν την πολιτικήν ανεξαρτησίαν, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως, εφύλαξαν την εθνικήν των ολοκληρίαν.
Όθεν το Ελληνικόν Γένος, διά της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως διεσώθη ακέραιον. Η πολιτική του κατάσταση άλλαξε.
11ο/ Σε κάθε περίπτωση, η χρήση των διαφορετικών ονομάτων με κυρίαρχο το Ρωμαίος/Ρωμηός, αποδεικνύει την διαχρονική συνέχεια του ελληνισμού και την Ελληνικότητα της Ενιαίας Αυτοκρατορίας, τουλάχιστον μέχρι το πρώτο σχίσμα, την ελληνικότητα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας μέχρι την Άλωση της Πόλης και την συνέχεια του Ελληνισμού μέχρι των ημερών μας. Επομένως η χρήση και των τριών ονομάτων αναλόγως της περιπώσεως και του θέματος που αναφέρεται, είναι ιστορικώς βάσιμη και εθνικώς επιβεβλημένη!   
Το παράδειγμα μας δίδει κατά τον 17ο αιώνα, γύρω στο 1620, ο Μητροπολίτης Μυρέων Ματθαίος ο οποίος θρηνώντας την πτώση του Ελληνισμού χρησιμοποιεί τα τρία γνωστά ονόματα των Ελλήνων ως συναφή αλλά όχι ταυτόσημα:
«Αλλοίμονον, αλλοίμονον εις το γένος των Ρωμαίων, ω, πώς εκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων σ' εμάς, εις όλους τους Γραικούς να έλθη τούτην την ώρα»
           

 Συνεχίζεται








1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.
β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.
Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασιά, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν καταφυγόντας Έλληνας λογίους, ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον αιώνα».
Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:
Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ.) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».
Οι Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.
Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.
2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.
3 Μετά την πτώση του ελληνιστικού βασιλείου της Κλεοπάτρας το 30 π.Χ., δεν αναφέρονται αντιρωμαϊκές εξεγέρσεις, πράγμα που δείχνει ότι οι Έλληνες αισθάνονταν άνετα μέσα σ’ αυτό τον εξελληνισμένο περίγυρο που επιπλέον τους πρόσφερε επί εκατοντάδες χρόνια, μια πολυπόθητη ειρήνη και ασφάλεια.
4 Cicero was serving as defense counsel at the trial of Flaccus, a Roman official who interfered with Jewish gold shipments to their international headquarters (then, as now) in Jerusalem. Cicero himself certainly was not a nobody, and for one of this stature to have to "speak softly" shows that he was in the presence of a dangerously powerful sphere of influence. and on another occasion Cicero wrote: "The Jews belong to a dark and repulsive force. One knows how numerous this clique is, how they stick together and what power they exercise through their unions. They are a nation of rascals and deceivers."
5 Πηγή: Εφημερίδα Αυγή, http://www.newsit.gr/politikh/Ratsistiki-epithesi-Germanoy-politikoy-mesa-sto-Maksimoy-Mi-me-aggizeis-vromiari-Ellina/ 632326
7 Η συνάφεια και οι διαφορές των ιστορικώς καταγεγραμμένων τριών ονομάτων (Ρωμηός, Έλλην, Γραικός), παρουσιάστηκαν συνοπτικώς και αναλυτικώτερα στο 23ο μέρος (υποπαράγραφος 6δ).
8 Ε. Legrand; Bibliothèque grecque vulgaire, (Paris 1881) vol. 2, 231-333, στ. 2359,2361, 2454.
9 Σπυρ. Αρώνης, Αναζητώντας την Αλήθεια, Η ταυτότητα των Ελλήνων, τ. 2ος, 2007, σ. 237-239.
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)