ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2

Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

                                          

ΜΕΡΟΣ 26ο

ΙΑ. ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ-ΑΡΝΗΤΕΣ και ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ [Συνέχεια 25ου μέρους]3

Κυριώτεροι Πολέμιοι-Αρνητές

3. Οι Φράγκοι 4

α. Η στάση των Φράγκων εξαρχής, απέναντι στους Ρωμαίους που συνάντησαν αλλά και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Μετά την μεταφορά της Πρωτεύουσας του Ρωμαϊκού Κράτους από την Παλαιά Ρώμη στην Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, πολλοί βάρβαροι επιβουλεύτηκαν το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τελικά, επικράτησαν οι Φράγκοι που δημιούργησαν την λεγομένη «αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» του Γερμανικού Έθνους και ανέπτυξαν έναν ιδιαίτερο πολιτισμό.

Οι βάρβαροι Φράγκοι από την πρώτη στιγμή που ήλθαν σε επαφή με τους Ρωμαίους της αυτοκρατορίας, δεν δέχονταν με κανένα τρόπο την πολιτισμική ανωτερότητα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, της Ρωμανίας, έστω και αν προς στιγμή αισθάνθηκαν την λάμψη και την ασύγκριτη υπεροχή της. Υπό αυτή την έννοιαν, δεν ήταν σε θέση να συμβιώσουν μαζί της. Οποιοσδήποτε διάλογος με τους Ρωμαίους κατοίκους και τις πολιτικοθρησκευτικές αρχές τις οποίες υποδούλωναν κατέληγε πάντοτε σε ναυάγιο. Την ίδια στιγμή, είχαν πάντα κατά νού επεκτατικές βλέψεις, μετά την επιβολή τους στο χώρο της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και προς τον χώρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Προς το σκοπό αυτό «αναβάπτισαν» την Αυτοκρατορία και τους κάτοικούς της, με νέα αυθαίρετα ονόματα. Τι ακριβώς συνέβη;

Η τελική κατάληψη του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έγινε τον 8ο αιώνα από τους Φράγκους. Ο Πιπίνος ο Βραχύς, γιος του Καρόλου Μαρτέλ συνάπτει συμμαχία με τον Πάπα, αφού του παρέχει την κοσμική εξουσία σ’ ένα τμήμα της Ιταλίας, γύρω από την Ρώμη. Ο Πάπας με την σειρά του, σε αντάλλαγμα της παραχωρηθείσης σ’  αυτόν κοσμικής εξουσίας, του απένειμε τον τίτλο του «Βασιλιά των Ρωμαίων»!!!.

Οι Φράγκοι ονόμασαν τον πρώτον ρήγα των Φράγκων «βασιλέα των Ρωμαίων», έδιωξαν ΟΛΟΥΣ τους Ρωμαίους/Ρωμηούς από το Πατριαρχείον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, ονόμασαν τον Φράγκον πλέον Πάπαν, «Πάπαν των Ρωμαίων», εκράτησαν το όνομα Ρωμανία δια το παπικόν κρατίδιον που εδώρησαν στον πάπα, και ολοκλήρωσαν την κατάληψιν της λατινοφώνου και ελληνοφώνου ρωμαϊκής μας Ιεραρχίας της κάτω ιταλικής και σικελικής Ρωμανίας, όταν εχάσαμεν οριστικώς πλέον, τα μέρη αυτά το 1071 από τους φραγκευμένους Νορμανδούς, οι οποίοι μόλις προ 5 ετών, το 1066, είχαν κατακτήσει την Αγγλίαν.

Οι πρώτοι και οι μόνοι λοιπόν, οι οποίοι κατά τον 8ον-9ον αιώνα έπαυσαν να μας ονομάζουν Ρωμαίους και από τότε μας ονομάζουν μόνον Γραικούς, όπως  ήθελε να ονομαζόμαστε και ο Αδαμάντιος Κοραής, είναι οι Φράγκοι. Βαθμηδόν μετά την άλωση της Πόλεως υπό των Φράγκων (1204) και κυρίως μετά την άλωση υπό των Τούρκων, επεκράτησεν η φραγκική αυτή παράδοση στους Νορμανδούς, τους Κέλτες, τους Σάξωνες, τους Σκανδιναβούς, τις ιταλικές πόλεις και ακόμη στους Ρώσους.

Η μεγαλύτερη κυριαρχία των Φράγκων στην Δύση έγινε επί Καρολίδη Καρόλου, τον οποίον οι Φράγκοι ονόμασαν «Καρλομάγνο», και τον θεωρούν «μεγάλη μορφή» και ηγέτη της Φραγκικής Αυτοκρατορίας.

Την εποχή εκείνη οι Φράγκοι εισήγαγαν το φεουδαρχικό σύστημα. Οι φράγκοι βασιλείς θεωρούσαν το βασίλειο ιδιοκτησία τους, όπως ακριβώς τα γαιοκτήματά τους ή τους θησαυρούς τους. Έτσι οι Φράγκοι βασιλείς, διανέμουν το βασίλειο, τις απέραντες εκτάσεις της Αυτοκρατορίας, ανάμεσα στους κληρονόμους τους. Με τις διανομές αυτές θα διαγραφούν και τα μελλοντικώς σχηματισθέντα έθνη.

Δηλαδή, η δυτική Φραγκία θα αποτελέσει την Γαλλία, η ανατολική Φραγκία θα αποτελέσει την Γερμανία, και σταδιακώς θα σχηματιστούν τα υπόλοιπα γερμανόφωνα κράτη που γνωρίζουμε σήμερα (Αυστρία, Βέλγιον, Ολλανδία, Ελβετία, κλπ). Προς τον νότον με συμμάχους τους Λατίνους, θα δημιουργήσουν αργότερα το Ιταλικόν κράτος, σφετεριζόμενοι το πελασγικό όνομα Ίταλος.

Ο Βασιλιάς της Γερμανίας Όθων Α΄ σφετεριζόμενος τον τίτλον του Αυτοκράτορος των Ρωμαίων, στέφθηκε ως Imperator Augustus, αφού εγγυήθηκε, ως αντάλλαγμα, της στέψεώς του, την κοσμική εξουσία στον Πάπα. Ο γιος του Όθων Β΄ (973-983) έφερε τον τίτλο Imperator Romanorum, και ο γιος του τελευταίου Όθων Γ΄, ανακήρυξε την παλινόρθωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας!!! Στις επιδρομές αυτές των βαρβάρων φράγκων και λοιπών γερμανικών φύλων, υπήρχε πάντοτε αντίδραση από τον ρωμαϊκό πληθυσμό των περιοχών αυτών.

Έτσι ο λαός της Ρώμης εξεγέρθηκε εναντίον του Όθωνος Γ΄ με αποτέλεσμα αργότερα να αναγκασθεί ο διάδοχός του Ερρίκος Β΄5 να αποποιηθεί τον τίτλον του Αυτοκράτορος των Ρωμαίων και να επιστρέψει στον τίτλο του Βασιλείου του ως «Regnum Francorum», δηλαδή «βασίλειο των Φράγκων». Ο τίτλος αυτός αποκατέστησε την ιστορική αλήθεια και απεκάλυψε τα δόλια σχέδια των Φράγκων κατά της Ρωμηοσύνης. Η επανάσταση του λαού της Ρώμης εναντίον του Όθωνος Γ΄, που οικειοποιήθηκε τον τίτλο του Ρωμαίου Αυτοκράτορος, δεν είναι άσχετη με την ύπαρξη της Ρωμαϊκής συνειδήσεως του πληθυσμού της δυτικής Ρωμηοσύνης.

Για τις προσπάθειές του στην υποστήριξη της Παπικής εξουσίας, κοσμικής και θρησκευτικής,  ο Πάπας Ευγένιος Γ΄ ανακήρυξε, άκουσον! άκουσον! άκουσον! τον Ερρίκο Β΄ «Άγιο» το 1146, καθιστώντας τον Ερρίκο Β΄ ως τον μοναδικό Γερμανό μονάρχη στην ιστορία που αγιοποιήθηκε..

Ο Jacques Le Goff6 σημειώνει ότι όταν έσβησε το ρωμαϊκό όνειρο του έτους 1000, με την επανάσταση του λαού της Ρώμης: «…μια ανανέωση είναι έτοιμη να δει το φως της ημέρας: Η ανανέωση ολόκληρης της Δύσης. Η ξαφνική της εκδήλωση καθιστά τον 11ο αιώνα εποχή αληθινής εκκίνησης της δυτικής Χριστιανοσύνης».

Eίναι φανερό ότι έχουμε πλέον, μια πολιτική και θρησκευτική απομάκρυνση του δυτικού χώρου από την Oρθόδοξη Aνατολή, από την ρωμαϊκή πολιτιστική παράδοση. Βέβαια, αυτό δεν διαπότισε όλο τον πληθυσμό, αλλά όμως δείχνει την διαφορά.

Οι βάρβαροι, που ήταν ειδωλολάτρες, δέχονταν τον παραχαραγμένο Χριστιανισμό με όλες τις αιρετικές εκδοχές του, χωρίς να απαρνούνται και τις παγανιστικές παραδόσεις τους. Το χαρακτηριστικό είναι ότι «οι προσηλυτισμένοι βάρβαροι - Οστρογότθοι, Βησιγότθοι, Βουργούδιοι, Βάνδαλοι και αργότερα Λογγοβάρδοι», δέχθηκαν τον Αρειανισμό, ενώ από τους βαρβάρους Φράγκους, άλλοι δέχθηκαν τον Αρειανισμό διατηρώντας όμως και αυτοί τις παγανιστικές τελετουργίες τους, και άλλοι ασπάστηκαν αρχικώς την Ορθοδοξία (Oι δυτικοί του Χλωδοβίκου στην Φραγκία, σημερινή Γαλλία), την οποία όμως δεν άργησαν να την νοθεύσουν με τα γνωστά δόγματα, για να καταλήξουμε στον αιρετικό Φραγκοπαπισμό.

Επομένως, αυτό που σήμερα λέμε «δυτικόν πολιτισμόν», είναι δημιούργημα συγκρούσεων και αποστασιοποιήσεων βαρβαρικών φύλων από την Ρωμηοσύνη, την ζωή και το φρόνημα των αληθινών Ρωμηών. Στην πραγματικότητα είναι δημιούργημα των βαρβάρων Φράγκων. Είναι Φράγκικος πολιτισμός των αιρετικών και παγανιστών Φράγκων.

Να τον χαίρονται οι νεοφράγκοι και όσοι από τους «ημετέρους» Φραγκολάγνους και Οικουμενιστές ερωτοτροπούν μαζί τους!

Ο Jacques Le Goff μας λέγει: «η αριστοτεχνική κίνηση του Χλωδοβίκου ήταν η προσχώρησή του, μαζί με τον λαό του, όχι στον αρειανισμό, όπως οι άλλοι βάρβαροι βασιλείς, αλλά στον καθολικισμό» [ΣΣ: Εννοεί τον Παπισμό που τότε, τον 6ον αιώνα, ήταν κοινή και καθολική η ορθόδοξη πίστη, σε Ανατολή και Δύση, αφού δεν έχουμε ακόμη ούτε το πρώτο  σχίσμα (867) μεταξύ Ανατολής και Δύσεως].

Έτσι εξηγείται και η σύγχυση που παρατηρείται στα γραπτά του Jacques Le Goff, αφού ταυτίζει τον Φραγκοπαπισμό (καθολικισμό κατ’ αυτόν), όπως τον γνωρίζει σήμερα, με την Ορθοδοξία. Το γεγονός είναι ότι ούτε οι Φράγκοι ούτε οι άλλοι βαρβαρικοί λαοί γνώριζαν την Ορθοδοξία. Αγράμματοι, καθώς ήταν, άξεστοι, και επειδή ανέμειξαν στοιχεία της Ορθοδοξίας με τις παγανιστικές τους αντιλήψεις, έμειναν εξ αρχής, μακριά από την Ορθοδοξία. Ουδέποτε αντελήφθησαν ή εξεδήλωσαν την επιθυμίαν να αντιληφθούν τι είναι η Ρωμηοσύνη. Οι απόψεις τους για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, η διάθεσή τους να θεολογούν χωρίς ορθόδοξες προϋποθέσεις, αλλά μόνο μέσα από κείμενα αιρετικά, παραχαραγμένες μεταφράσεις ιερών κειμένων και αθεολόγητα ιδεολογήματα, δημιούργησαν πολλά προβλήματα στον δυτικό χώρο.

Η εγκατάσταση των βαρβάρων στο δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν έγινε ανώδυνα και ήρεμα. Στις πηγές της εποχής εκείνης βλέπουμε ότι αυτή η διείσδυση συνδεόταν με σφαγές, λεηλασίες και αλλοιώσεις της πολιτιστικής παραδόσεως. Ο παπικός Jacques Le Goff μας δίνει μερικές τέτοιες πληροφορίες, τις οποίες παρουσιάζουμε στην συνέχεια γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικές.

Οι βάρβαροι που εγκαταστάθηκαν τον 5ο αιώνα στην Δύση δεν ήταν «λαοί νέοι, αλλά άγριοι που μόλις έβγαιναν από τα δάση και από τις στέπες τους». Ο Jacques Le Goff όμως ισχυρίζεται ότι καθώς προχωρούσαν προσλάμβαναν διάφορα στοιχεία από τους λαούς που συναντούσαν. Από μια μαρτυρία του 440 αποσπούμε τα εξής: «ο σαξονικός λαός είναι ανηλεής, οι Φράγκοι δόλιοι, οι Γέπιδες απάνθρωποι, οι Ούνοι άσεμνοι».7

Εμείς τι άλλο να προσθέσουμε; Τι άλλο να πούμε για να πείσουμε τους ανόητους, πορωμένους, αδίστακτους, νεοφαρισαίους, αγαπολόγους οικουμενιστές, που συνεχίζουν τις «ερωτικές πνευματικές περιπτύξεις» με τους εχθρούς της Ρωμηοσύνης και επιμένουν στην Φραγκολαγνεία τους;

Την περίοδο εκείνη, πολλοί «εκρωμαϊσθέντες/εκχριστιανισθέντες» Κέλτες και Σάξωνες πρόσφυγες εξ Αγγλίας ήλθαν στην Κωνσταντινούπολιν/ Νέαν Ρώμην και κατετάγησαν στο επίλεκτον πολεμικόν σώμα των Βαράγγων,8 οι οποίοι αποτελούσαν την ανακτορικήν φρουράν του βασιλέως των Ρωμαίων.

Άλλα στελέχη τύπου «Ρομπέν των Δασών», παρέμειναν στην Αγγλίαν ωσάν ρωμαίϊκη κλεφτουριά κατά των Φραγκονορμανδών. Οι υπόλοιποι Κέλτες και Σάξωνες μετεβλήθησαν σε δουλοπαροίκους των Νορμανδών κατακτητών. Οι Νορμανδοί έγιναν η τάξη των ευγενών και έδιωξαν τους Ορθοδόξους από την εκκλησιαστικήν ηγεσίαν, γενόμενοι οι ίδιοι οι επίσκοποι του Φραγκικού ψευτοχριστιανισμού που έφεραν μαζί τους.

Κατά τον τρόπον αυτόν οι δουλοπάροικοι πλέον Ρωμαίοι, μετονομασθέντες από τους Φράγκους σε Βιλλάνους9 απώλεσαν την εκκλησιαστικήν τους Εθναρχίαν, περιήλθον σε κατάσταση αγραμματωσύνης, και υποχρεώθηκαν να πιστεύσουν ότι το κράτος τους η Ρωμανία, είναι μόνον το παπικόν κράτος της Ιταλίας, ότι ο Φράγκος πλέον Πάπας είναι ακόμη ο Ρωμαίος Εθνάρχης τους, και ότι ο Φράγκος πλέον "βασιλεύς των Ρωμαίων" είναι ο παραδοσιακός βασιλεύς τους.

Συγχρόνως η θρασύτης και αγυρτεία των Φράγκων έφθασε σε τέτοιο σημείον ώστε, να καταδικάσουν ως αιρετικούς τους αποκληθέντες υποτιμητικώς από αυτούς, "Γραικούς" της Ανατολής. Έτσι κατώρθωσαν όχι μόνον να αποκόψουν τους δυτικούς υπόδουλους Ρωμαίους από τους ελεύθερους ανατολικούς Ρωμαίους, αλλά και να τους διδάξουν να μισήσουν τους ανύπαρκτους "Γραικούς", στην πραγματικότητα ομοεθνείς τους Ρωμαίους.

Δια τούτο κατήντησε δια τους Ευρωπαίους το όνομα Γραικός να σημαίνει "αιρετικός, κλέπτης, ψεύτης, αλήτης, αγύρτης και απατεών".10

Δηλαδή, ο οπαδός του «Διαφωτισμού», Αδαμάντιος Κοραής, προτίμησε αντί του ονόματος Ρωμηός, το όνομα Γραικός με το οποίον μας συκοφάντησαν, μας κατέστρεψαν οι Φράγκοι και με το οποίον μας καθύβριζον τότε "όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης".

β. Στρατηγικός στόχος των Λατινοφράγκων: Η Iστορική, Eθνική  και θεολογική μετάλλαξη των Ρωμαίων/Ρωμηών και η δυσφήμιση-καταστροφή της Ρωμηοσύνης.

1/ Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διέπραξαν οι Φράγκοι σε βάρος της Ρωμηοσύνης είναι ότι  υιοθέτησαν και επέβαλλαν στην Δύση την Λατινική γλώσσα. Την απεκάλεσαν μάλιστα  γλώσσα της «Ορθοδοξίας» τους!!! Γι’ αυτό οιγνήσιοι Ρωμαίοι τους αποκαλούσαν «Λατίνους», επειδή οι Λατίνοι ήταν εχθροί τους. Οι Φράγκοι, σαν αγράμματοι που ήταν, δέχτηκαν την ονομασία αυτή. Γι’ αυτό, μέχρι σήμερα οι Φράγκοι, λέγονται και Λατίνοι. Κι’ αυτό είναι το επίσημο εκκλησιαστικό όνομά τους. Μ’ αυτό το όνομα, τους αποκαλούσαν πάντα οι Ορθόδοξοι! Φραγκολατίνοι ή Λατινοφράγκοι.

Τον τελευταίο αιώνα οι διάφοροι ημέτεροι Οικουμενιστές, μεταξύ των οποίων «ορθόδοξοι» ιεράρχες, τους ονομάζουν «Ρωμαίους», δηλ. τους ονομάζουν με το δικό μας όνομα! Και την ….Εκκλησία τους, την αποκαλούν «Καθολική» ή «Ρωμαιοκαθολική»!!!

Αιδώς αγράμματοι,ανιστόρητοι και αθεολόγητοι, ορθοδοξίζοντες υποκριτές!

Οι Φράγκοι δεν ήταν ποτέ Ρωμαίοι. Εμείς, οι Ρωμηοί ήμασταν και είμαστε οι Ρωμαίοι! Η «Εκκλησία» της Δύσεως δεν είναι ούτε καθολική ούτε ρωμαιοκαθολική. Ήταν καθολική μέχρι τις αρχές του 9ου αιώνος. Μετά απεκόπη αυτοβούλως και αυτομάτως, από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Η Ορθόδοξη εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική, και Αποστολική (Σύμβολο της Πίστεως) των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης.

Ένας πραγματικά Ορθόδοξος και Ρωμαίος/Ρωμηός ΟΥΔΕΠΟΤΕ αποκαλεί ένα Φράγκο με το όνομα «Ρωμαίος», ή «Ρωμαιοκαθολικός»! Αποτελεί προδοσία της Ορθοδοξίας, ένας Ορθόδοξος ν’ αποκαλεί τους Φράγκους Ρωμαίους και την εκκλησία τους «Ρωμαιοκαθολική»! Το όνομά τους είναι Λατίνοι ή Φραγκολατίνοι και η «εκκλησία» τους ονομάζεται «Λατινική», «παπική»  και «Φραγκοπαπική»!!!

2/ Όταν οι άξεστοι αγράμματοι και βάρβαροι Φράγκοι, ήλθαν σε επαφή με τους Ρωμηούς, τότε άρχισαν κατ’ ανάγκη οι κληρικοί τους ν’ ασχολούνται κάπως με τα γράμματα. Βέβαια, από θεολογία δεν είχαν ιδέα. Σιγά σιγά, όταν έμαθαν να διαβάζουν, βρήκαν τα συγγράμματα του Αυγουστίνου (354- 430), που ήταν επίσκοπος στην Ιππώνα της Βόρειας Αφρικής. Σ’ αυτά διάβασαν την κακοδοξία του για τον «απόλυτο προορισμό».11

Μαζί με την κακοδοξία αυτή οι Φράγκοι δέχτηκαν και τις λοιπές κακοδοξίες του Αυγουστίνου, όπως είναι το «Φιλιόκβε» κτλ. Έτσι, συνεπικουρούμενοι και από το θράσος της αμάθειάς τους, άρχισαν να παρουσιάζονται ως σπουδαίοι θεολόγοι και γνήσιοι εκφραστές της Ορθοδοξίας!!! Διαφήμισαν τον Αυγουστίνο, ως το μεγαλύτερο Πατέρα της Εκκλησίας. Άρχισαν μάλιστα να κατηγορούν τους αληθώς Ορθοδόξους Ρωμαίους θεολόγους και Πατέρες της Εκκλησίας ως αιρετικούς, επειδή δεν ασπάζονταν τις πλάνες και κακοδοξίες του Αυγουστίνου!

3/ Η θεολογική αυτή διάσταση των Φράγκων και Ρωμαίων εξυπηρέτησε πολιτικά τους Φράγκους, διότι έλεγαν στους δουλοπάροικους Ρωμαίους, ότι ο αυτοκράτοράς τους στην Κωνσταντινούπολη, που μνημόνευαν στους ναούς τους, έπαψε να είναι Ρωμαίος, γιατί δεν είναι πια Ορθόδοξος! Έγινε αιρετικός! Και επειδή είναι αιρετικός, δεν έπρεπε να τον μνημονεύουν. Έτσι, ήθελαν να τους αποκόψουν από την Κωνσταντινούπολη.

Με τον τρόπο αυτό, επέβαλαν στους Ρωμαίους να μνημονεύουν Φράγκους αυτοκράτορες, ως δήθεν Ορθοδόξους! Έκτοτε οι Φράγκοι έπαψαν να ονομάζουν τους Ρωμαίους στην Ανατολή «Ρωμαίους» και αυτομάτως τους βάπτισαν Γραικούς! Τότε, το όνομα «γραικός» γι’ αυτούς σήμαινε αιρετικός, αγύρτης, ψεύτης, λωποδύτης, κι’ ό,τι άλλο κακό μπορεί να φανταστεί κανένας! Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι Ευρωπαίοι αυτή την εξήγηση έγραφαν και στα λεξικά τους για την λέξη Γραικός.

Επίσης οι Λατίνοι με το πρόσχημα ότι τα Ελληνικά είναι «ακατανόητα» και δεν μπορούν να διαβαστούν, απηγόρευσαν την ανάγνωση Ελληνικών πατερικών και φιλοσοφικών κειμένων. Έτσι  παρέμεινε μέχρι των ημερών μας η φράση:

Graecum est, non protest legi=  Είναι Ελληνικά, είναι ακατανόητα. [Latin Graecum (In the Medieval phrase Graecum est, non protest legi. It is Greek=it cannot be read) something unintelligible= Είναι Ελληνικά (κάτι που δεν μπορεί να διαβασθεί, που είναι ακατανόητο)]!!!12  

4/ Από τα παραπάνω προκύπτει ότι μεταξύ Ρωμαίων και Φράγκων υπήρχε μέγα χάσμα. Πολύ μεγαλύτερο από ό,τι υπήρχε στην Ανατολή, μεταξύ των υπόδουλων Ρωμηών και Τούρκων! Ο Φράγκος επίσκοπος Λουϊτπράνδος, κύριος σύμβουλος του Φραγκογερμανού Βασιληά Όθωνα Α΄, γράφει:

«Εμείς… οι Λογγοβάρδοι, Σάξονες, Φράγκοι, Λοθοριγκοί, Βαγιόριοι, Σουηνοί, Βουργούνδιοι περιφρονούμε τόσο πολύ ( τους Ρωμαίους και τους αυτοκράτορές τους), ώστε όταν οργιζόμαστε με τους εχθρούς μας, ουδεμία άλλη ύβριν λέγομε, ειμή “Ρωμαίε”! Τούτο μόνον, τουτέστι με το όνομα των Ρωμαίων εννοούντες, ό,τι δυσγενές, άτολμο, άπληστο, ακόλαστο, ψευδές, και μάλιστα ό,τι πονηρό».

Συνεπώς, το λεγόμενο «σχίσμα των Εκκλησιών» μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, δεν ήταν ποτέ σχίσμα μεταξύ Ρωμαίων! Ούτε σχίσμα των Προκαθημένων επισκόπων της Ρώμης! ΄Ηταν σχίσμα μεταξύ Ρωμαίων και Φράγκων, και έγινε για πολιτικούς λόγους. Οι θεολογικοί λόγοι ήταν πρόσχημα από πλευράς Φράγκων!

5/ Επειδή είναι αδύνατον να πιστεύσει κανείς ότι τέσσαρα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία απεσχίσθησαν από Φραγκικόν Πατριαρχείον (Ρώμης), που μόλις ενεφανίσθη το 1009, αναγκάσθηκαν οι Φράγκοι να πλαστογραφήσουν τον κάπως πιστευτότερον μύθον ότι τέσσαρα "γραικικά" Πατριαρχεία απεσχίσθησαν από λεγόμενον "ρωμαϊκόν", αλλά εις την πραγματικότητα Φραγκικόν Πατριαρχείον.

Τον μύθον τούτον διδάσκουν και υποστηρίζουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιστορικοί μέχρι σήμερον!!!

6/ Η ευκαιρία να χτυπηθεί η Ρωμηοσύνη, δεν άργησε να δοθεί στους Φραγκολατίνους. Ήδη από τον 12 αι. πολλές δεκάδες χιλιάδες από αυτούς υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Ρωμηούς της Κωνσταντινουπόλεως. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός παραχώρησε το 1082 υπέρμετρα δικαιώματα που τους έκαναν μισητούς στους εντοπίους Ρωμαίους/Ρωμηούς.

Ο Ιωάννης ο Β΄ έκανε κάποιες προσπάθειες ώστε θα θέσει τέλος στα προνόμια αυτά. Αλλά η ενέργεια του αυτή, είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη εχθροπραξιών από μέρους τους τόσο στο Αιγαίον, όσο και στο Ιόνιον και την Αδριατική. Αναγκάστηκε, ο αυτοκράτορας να επαναφέρει τα προνόμια, όταν ο στόλος των Ιουδαιοκρατούμενων τοκογλύφων Βενετών, κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της Ρωμανίας. Οι Λατίνοι με την βοήθεια των Ιουδαίων τραπεζιτών και τοκογλύφων, είχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής και οικονομικά διείσδυαν στον εμπορικό / επαγγελματικό ιστό της Κωνσταντινουπόλεως, συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας.

Η Ρωμαϊκή οικονομία, πλέον ήταν υποχείριο της Ιουδαιοταλμουδικής Δύσεως.

7/ Ο λαός της Ρωμηοσύνης στην Ανατολή, αντιστάθηκε στις προκλήσεις τους, με μεγάλες εξεγέρσεις, οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μάϊο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση κατά των Λατίνων. Μια επανάσταση που χαρακτηρίστηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Κάτω από την πίεση της καταστάσεως ο Ανδρόνικος ο Α΄ αναγκάστηκε να υιοθετήσει αντιλατινική πολιτική. Όπως είναι φυσικό, οι Λατίνοι αντέδρασαν κατά της Ρωμανίας. Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με  την επίθεση των Ούγγρων στην Χερσόνησο του Αίμου (βαλκανική) το 1183 καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών κατά των Ρωμαϊκών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης!

Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα  Ρωμαίϊκου λαού, στην την οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος.

Αυτοκράτορας έγινε ο Iσαάκιος ο B΄ ο Άγγελος. Δυστυχώς, εκείνη την περίοδο, η Αυτοκρατορία (Ρωμανία) έπασχε από ελλιπή ηγεσία Οι Άγγελοι ήταν ίσως η χειρότερη δυναστεία! Ο Παπαρρηγόπουλος λέει  (Δ΄, Β/237): «η ολεθρία των Αγγέλων γενεά». Ο Iσαάκιος προσπάθησε να έρθει σε συνεννόηση με τους Λατίνους παραχωρώντας τους και πάλιν ευνοϊκές διευκολύνσεις. Το 1187 επανέφερε τα προνόμια των Βενετών, οι οποίοι ανελάμβαναν πλέον την υποχρέωση να μην συνάπτουν συμμαχίες ενάντια στην Αυτοκρατορία. Το 1195 ανατρέπεται ο Ισαάκιος από τον Αδελφό του Αλέξιο Γ΄, πράγμα το οποίο κάνει τους Βενετούς σκεπτικούς, παρ’ όλο που τα προνόμιά τους ανανεώθηκαν.

Η ώρα της πρώτης κρίσεως είχε σημάνει!

4. Οι Λατινοφράγκοι Σταυροφόροι

α. Τα προηγηθέντα της Αλώσεως της Πόλης (1204)

Μυριάδες λαού έσπευσαν στο κάλεσμα των κηρύκων της κατ’ ευφημισμόν Σταυροφορίας. Η θρησκευτικότητα ήταν πρόσχημα και επικάλυψη της κατακτητικής διαθέσεως των Λατινοφράγκων. Οι «ελευθερωτές» των Αγίων Τόπων έγιναν κατακτητές της Ανατολής, κοσμικοί και πνευματικοί αφέντες και δυνάστες. Το φεουδαρχικό κλίμα της Φράγκικης Δύσεως μεταφυτεύτηκε στην Ανατολή.

To συμβούλιο που αποτελείτο από τους Φεουδάρχες οι οποίοι λάμβαναν μέρος στην σταυροφορία, αποφάσισε πως η συγκέντρωση θα γινόταν στην Βενετία και κατόπιν θα κατευθύνονταν είτε στην Συρία, είτε στην Αίγυπτο. Οι σταυροφόροι έπασχαν τόσο από πλευράς οργανώσεως και εξοπλισμού, όσο και στα οικονομικά. Γι’ αυτό συνάψανε συμφωνία με τους Βενετούς, με την οποία θα τους παρείχετο τροφή και υποστήριξη, έναντι 85.000 μάρκων. Επίσης προσέφεραν και τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι σταυροφόροι. 

Οι περισσότεροι έφτασαν το 1202, αργοπορημένα στην Βενετία. Η οργάνωση, ο εξοπλισμός και τα οικονομικά τους ήταν σε άθλια κατάσταση. Μια και δεν μπορούσαν να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους, οι σταυροφόροι αναγκάστηκαν να βοηθήσουν τους Βενετούς χτυπώντας και λεηλατώντας εχθρικές πόλεις, ως «πληρωμή».

Έτσι, κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την πόλη Ζάρα. Το μεγαλύτερο μέρος των λεηλατηθέντων έδωσαν στους Ιουδαιοταλμουδιστές Βενετούς δανειστές τους.

Στην πόλη Ζάρα στην Αδριατική ακτή, αρχές του 1203,  οι σταυροφόροι δέχτηκαν τους αντιπροσώπους του Αλέξιου Δ΄ Αγγελου, υιού του εκθρονισμένου και τυφλωμένου Ισάκιου Β΄ Αγγελου,. Η αδελφή του Αλέξιου είχε παντρευτεί τον βασιλιά της Σουηβίας Φίλιππο.

Ο Αλέξιος Δ΄ έχει χαρακτηριστεί ο «Εφιάλτης» της Ρωμανίας! Αυτός έφερε τους Λατίνους Σταυροφόρους στην Κωνσταντινούπολη. Ήθελε να αποκαταστήσει, στον θρόνο, τον πατέρα του Ισαάκιο. Συνεργάστηκε όμως, με τους δεδηλωμένους εχθρούς της αυτοκρατορίας, για να πετύχει τον σκοπό του. Οι Σταυροφόροι δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν, και απέπλευσαν προς Κέρκυρα, όπου ο Αλέξιος επανέλαβε τις προτάσεις του.

Τον Μάϊο του 1203, ο στόλος των σταυροφόρων έφυγε από την Κέρκυρα και έφθασε στην Βασιλεύουσα τον Ιούνιο. Τον Μάρτιο του 1204, ένα μήνα περίπου πριν την κατάληψη της Πόλης, Ενετοί και Σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας είχαν ήδη συμφωνήσει στην μοιρασιά λείας, προνομίων, τίτλων και εδαφών της αυτοκρατορίας που ετοιμάζονταν να καταλύσουν. Με εισήγηση του δόγη της Βενετίας Δάνδολου, υπέγραψαν μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως συμφωνία διανομής των εδαφών της Ρωμανίας (Partitio Romaniae) και άρχισαν την πολιορκία της Πόλης.

H επίσημη πράξη διαμελισμού, ("Partitio Imperii Romanae") αρχίζει με την φράση: «Εν ονόματι του Χριστού πρέπει να καταλάβουμε δια των όπλων την Πόλι» και προχωρεί στό ότι αμέσως μετά την κατάληψη, τα λάφυρα θα μοιραστούν σύμφωνα με προγενέστερη συμφωνία και θα συσταθεί μια 6μελης επιτροπή (3 Ενετοί και 3 Γάλλοι/Φράγκοι) η οποία «θα εκλέξει ως νέο Αυτοκράτορα μεταξύ των Λατίνων εκείνον που θα υπηρετεί πιο καλά τη χώρα, προς δόξα του Θεού, της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας».

Αυτοί ήσαν οι περίφημοι Σταυροφόροι Του (Αντί) Χριστού, οι «Ελευθερωτές» των Αγίων Τόπων!!!

Τρομοκρατημένος ο σφετεριστής αυτοκράτορας Αλέξιος Γ΄ διέφυγε στην Θράκη παίρνοντας μαζί του το κρατικό θησαυροφυλάκιο. Με την βοήθεια των Φράγκων που παρέμειναν έξω από την πόλη, ο τυφλωμένος πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος αποκαταστάθηκε στον θρόνο του. Συναυτοκράτορας  έγινε ο υιός του Αλέξιος Δ΄ Άγγελος. Ο Iσαάκιος επικύρωσε με χρυσόβουλλο όλες τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει απέναντι στους φραγκοπαπικούς Σταυροφόρους ο Aλέξιος ο Δ΄.  Η βασιλεία τους, όμως,  δεν κράτησε πολύ.

Ο λαός αντέδρασε στην υποδούλωση στους δυτικούς, που ήταν εμφανής και ξέσπασε  επανάσταση. Την αγανάκτηση του πληθυσμού προκάλεσαν η επιβολή βαριάς φορολογίας και η ληστρική συμπεριφορά των εν αναμονή εισβολέων σταυροφόρων του Αντιχρίστου! Η επανάσταση είχε ως αποτέλεσμα ο Αλέξιος Δ' να χάσει τόσο το στέμμα, όσο και την ίδια τη ζωή του. Στο θρόνο ανέβηκε ο γαμπρός του Αλέξιου Γ΄, Αλέξιος Ε΄ Δούκας Μούρτζουφλος τον Ιανουάριο του 1204.

Οι σταυροφόροι εκμεταλλεύθηκαν την ευκαιρία και  αποφάσισαν να επέμβουν, αυτή την φορά όμως για να τοποθετήσουν όχι μια Ρωμαίϊκη κυβέρνηση, αλλά μια δική τους.

Στις 13 Aπριλίου του 1204 η Kωνσταντινούπολη παραδόθηκε στους Λατίνους. Στις 9 Μαΐου του 1204 ο Bαλδουΐνος Α' της Φλάνδρας εξελέγη αυτοκράτορας και λίγο αργότερα (16 Μαΐου του 1204) στέφθηκε στο ναό της Aγίας Σοφίας στην Kωνσταντινούπολη. Η ειρωνεία της τύχης είναι πως ο Δάνδολος πέθανε στην Κων/πολη και θάφτηκε στην Αγία Σοφία.

β. Τα εγκλήματα των Φράγκων κατά των Ρωμηών- Η λεηλασία της Πόλης και της Αυτοκρατορίας.

Ο Πνευματικός πατέρας, εμπνευστής και υποκινητής της 4ης Σταυροφορίας ήταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄. Χρηματοδότες, ο κρυπτο-Ιουδαιοταλμουδιστής Δόγης Δάνδολος και οι Βενετοί έμποροι και τραπεζίτες!

Στην συγκεκριμένη Σταυροφορία υπήρχε ένα ανάμεικτο πνεύμα αρρωστημένης θρησκευτικότητας (παγανιστικού Αρειανισμού) και «ιπποτικής» ιδεολογίας.  Ο Πάπας έστειλε τους Λατίνους ιεροκήρυκες να προωθήσουν την υπόθεση του ιερού πολέμου στην Δυτική Ευρώπη, την κήρυξη του ιερού πολέμου. Ο Θεοβάλδος ο Γ΄., κόμης της Καμπανίας  , κήρυξε τελικά τον (ανίερο) πόλεμο.

Οι Σταυροφόροι  «Ήταν ένα περίεργο ανακάτωμα από ευσεβείς και θρήσκους άνδρες, αλλά και από αποβράσματα της κοινωνίας, από ανθρώπους, δηλαδή, που ήταν ικανοί για κάθε έγκλημα».13

Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως με πυρετώδεις ρυθμούς αρπαγών, κράτησε 3 μέρες. Έπρεπε να μοιραστούν πολύ πιο τυπικά και επίσημα τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Σύντομα διαπίστωσαν ότι πολλές περιοχές δεν ανήκαν πλέον αδιαφιλονίκητα στο Βυζάντιο, ενώ όσες ανήκαν θα χρειάζονταν να κατακτηθούν με μάχες, γεγονός που οδήγησε πολλούς ηγέτες της Σταυροφορίας να συμμαχήσουν μεταξύ τους ή να χαρίσουν δικές τους γαίες σε άλλους Σταυροφόρους και «ευγενείς», με αντάλλαγμα την παροχή στρατού.

Σύμφωνα με την συνθήκη διανομής των εδαφών της Αυτοκρατορίας που προείπαμε, (Partitio terrarum imperii Romaniae), στο Λατίνο αυτοκράτορα επιδικάστηκαν το 1/4 της αυτοκρατορίας της Pωμανίας και τα 5/8 της Kωνσταντινούπολης, ενώ τα υπόλοιπα 3/4 της αυτοκρατορίας διανεμήθηκαν μεταξύ των σταυροφόρων και των Βενετών και τα 3/8 της Kωνσταντινούπολης δόθηκαν στους Βενετούς. O βενετός δόγης Δάνδολος, Ιουδαιοταλμουδικής καταγωγής, ήταν ο μόνος από τους σταυροφόρους που απαλλάχθηκε από την υποχρέωση αποδόσεως όρκου υποτέλειας στο Λατίνο αυτοκράτορα και διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην εκλογή του Λατίνου αρχιεπισκόπου της Kωνσταντινούπολης Ιουδαϊκής καταγωγής, Θωμά Mοροζίνι. Eπιπλέον, με την ιδιότητα του κατόχου των 3/8 της αυτοκρατορίας μπορούσε να ασκήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας (veto) στην εκλογή νέου αυτοκράτορα.

Η Αυτοκρατορία κατακερματίστηκε σε δουκάτα, βαρωνίες και άλλα κρατίδα υποτελή, συχνά υπό την διοίκηση τοπικών αυτοκρατορικών αρχόντων («κεφαλάδες»), από τα οποία ορισμένα δόθηκαν στον Λατίνο αυτοκράτορα, άλλα στους Ενετούς και άλλα σε Φράγκους που είχαν πάρει τίτλους ευγενείας επειδή είχαν διαθέσει στρατιώτες και άλογα για την κατάληψη χωριών και κωμοπόλεων.

Οι Ενετοί στους οποίους κυριαρχούσαν οι Ιουδαιοταλμουδιστές  έμποροι και τοκογλύφοι τραπεζίτες, πήραν τα περισσότερα εδάφη ενός χάρτη εμπορικών οδών και ναυσιπλοΐας, κατακερματισμένα σε όλη την αυτοκρατορία,. Κράτησαν όχι μόνο νησιά, αλλά τμήματα λιμανιών σε όλη την αυτοκρατορία, ακόμα και σε φραγκικές πλέον περιοχές, οπότε έλεγχαν ουσιαστικά την οικονομική και έμμεσα την πολιτική ζωή όλου του τόπου σε όλη την διάρκεια της Φραγκοκρατίας, και αργότερα, όταν αυτή καταλύθηκε. Το κριτήριο διακυβερνήσεως των Ενετών ήταν ξεκάθαρα το οικονομικό κέρδος και αυτό οδήγησε σε ακόμα περισσότερες κατατμήσεις, "δανεισμούς" εδαφών, "δωρεές" πόλεων σε συγγενείς, με διάφορα ανταλλάγματα.

O ιππότης Γοδεφρείδος Bιλλεαρδουΐνος, που μετείχε ο ίδιος στην Σταυροφορία, έκπληκτος και αυτός, έγραψε χρονογραφία («Χρονικό της Κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης») που δίνει σαφή εικόνα των εντυπώσεων, σχετικά με το μέγεθος του ρωμαϊκού πολιτισμού, που αντίκρισαν οι στρατιώτες αλλά και των λεηλασιών που έκαναν οι ομόθρησκοι και ομόφυλοί του:

Παράγραφος 128.: «Τώρα μπορείτε να μάθετε  πως κοίταζαν επίμονα την Κωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ [σ.σ.: αναφέρεται στην στιγμή όπου τα δυτικά στρατεύματα πρωτοαντίκρισαν την Πόλη, 24 Ιουνίου 1203].  Γιατί δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πως μπορεί να υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια τόσο ΠΛΟΥΣΙΑ πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη και τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ πύργους κι αυτά τα ΠΛΟΥΣΙΑ παλάτια με τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές που κανείς δεν θα το πίστευε αν δε το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμα το μήκος της πόλης που κυβερνούσε τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος, άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο, γιατί ποτέ δεν ανέλαβαν άνθρωποι μια τόσο μεγάλη επιχείρηση από τότε που χτίστηκε ο κόσμος.»

247. “Εκείνη τη νύχτα [σ.σ: 12 προς 13 Απριλίου 1204], μπροστά στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου του Μονφερατικού, δεν ξέρω ποιοι άνθρωποι, που φοβόντουσαν μην τους επιτεθούν οι Έλληνες, βάλανε φωτιά στο χώρο ανάμεσα σε αυτούς και στους Έλληνες. Και η πόλη άρχισε να αρπάζει φωτιά και να καίγεται πολύ άσχημα, και καιγόταν όλη εκείνη τη νύχτα και την άλλη μέρα μέχρι το απόγευμα. Και τούτη ήταν η τρίτη πυρκαγιά στην Κωνσταντινούπολη από τότε που ήρθανε οι Φράγκοι στην χώρα. Και υπήρχαν περισσότερα καμμένα σπίτια από όσα υπήρχαν στις τρεις πιο μεγάλες πόλεις του βασιλείου της Γαλλίας.

248. Και τα λάφυρα ήταν τόσα πολλά που κανείς δεν ήξερε να πει πόσα, χρυσάφι, και ασήμι και σκεύη και πολύτιμα πετράδια και μετάξια και γούνινα φορέματα από γκρίζο σκίουρο και από ερμίνα, και όλα τα ακριβά πράγματα που βρέθηκαν ποτέ στη γη. Και δίνει βέβαιη μαρτυρία ο Γοδεφρίδος ο Μαρεσάλης της Καμπανίας, αληθινά και έχοντας σωστά τα λογικά του, πως από τότε που χτίστηκε ο κόσμος δεν πάρθηκαν τόσα λάφυρα από μια μόνο πόλη.

249.  Ο μαρκήσιος Βονιφάτιος του Μονφερράτου προχώρησε κατά μήκος της ακτής προς το παλάτι του Βουκολέοντα. Και σαν έφτασε εκεί, του το παρέδωσαν, για να σώσουν την ζωή τους, εκείνοι που ήταν μέσα. Εκεί βρήκε τις περισσότερες από τις πιο σπουδαίες κυρίες όλου του κόσμου, που είχαν καταφύγει στο κάστρο. Εκεί βρισκόταν η αδελφή του βασιλιά της Γαλλίας, που ήταν κάποτε αυτοκράτειρα [Αγνή, κόρη του Λουδοβίκου Ζ΄], και η αδελφή του βασιλιά της Ουγγαρίας που ήταν κι αυτή αυτοκρατειρα, και πολλές σπουδαίες κυρίες. Για τον θησαυρό που βρισκόταν σε εκείνο το παλάτι, δε πρέπει καθόλου να μιλάμε. Γιατί υπήρχαν τόσα που δεν έχουν ούτε τέλος ούτε αριθμό.

251. Ο καθένας πήρε για να μείνει όποιο σπίτι ήθελε, και υπήρχαν πολλά. Και έπρεπε να δοξάσουν πολύ τον Κύριο Ημών, γιατί δεν είχαν πάνω από είκοσι χιλιάδες οπλισμένους ανθρώπους ανάμεσά τους και με την βοήθεια του Θεού νίκησαν τετρακόσιες χιλιάδες ανθρώπους ή και περισσότερους, και μάλιστα μέσα στην πιο ισχυρή πόλη που υπήρξε σε όλον τον κόσμο, που ήταν μεγάλη πόλη, και η πιο καλά οχυρωμένη.

Όμως η λεηλασία και η άλωση, δεν σταμάτησε στο «1204». Η Φραγκική αγνωμοσύνη και τάση προς την καταστροφή, συνεχίστηκαν και στους επόμενους αιώνες. Χαρακτηριστικό , είναι το εξής: Το 450 μ.Χ. ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία. Κατόπιν, το 1453, κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων πλέον, εξελίχθηκε σε τζαμί. Το 1674, ο Γάλλος πρεσβευτής Μαρκήσιος του Nointel επισκεύτηκε την Αθήνα συνοδευόμενος από τον Jacques Carrey, ο οποίος έκανε κάποια σχέδια του Παρθενώνα. Στα σχέδια του Carrey φαίνεται ότι εκείνη την εποχή ο Παρθενώνας παρέμενε ακόμα άθικτος. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1687, ο Βενετός στρατηγός, Ιουδαϊκής καταγωγής, Francesco Morosini πολιόρκησε την Ακρόπολη. Τη βομβάρδισε παρά το γεγονός ότι γνώριζε πως οι Τούρκοι τη χρησιμοποιούσαν ως πυριτιδαποθήκη. Από την έκρηξη που δημιουργήθηκε καταστράφηκε μεγάλο μέρος του Παρθενώνα.

Η "βασιλίδα των πόλεων", απόρθητη από την εποχή της ιδρύσεώς της υπέκυψε για πρώτη φορά στον εχθρό. Φοβερές λεηλασίες και σφαγές ακολούθησαν την άλωση της Πόλης. Kύριοι της Kωνσταντινουπόλεως οι σταυροφόροι και οι συνεργάτες τους Bενετοί επέβαλαν το δίκαιο του κατακτητή. Οι σφαγές και η λεηλασία των δημόσιων κτηρίων και των ιδιωτικών κατοικιών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Άπληστοι και ακόρεστοι οι ιππότες της Δύσης επέπεσαν πάνω στα θαυμαστά πλούτη και τους θησαυρούς που είχαν συγκεντρώσει αιώνες πολιτισμού στη Bασιλεύουσα.14

Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216), θα απειλήσει, δήθεν, τους Σταυροφόρους με αφορισμό, αλλά θα φροντίσει να λησμονήσει, εγκαίρως, την απειλή του. Μετά την καταστροφή της Βασιλεύουσας, θα γράψει προς τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Λάσκαρη ότι  «οι Λατίνοι υπήρξαν όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους 'Ελληνες για την άρνησί τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας».15 Σε ολόκληρη την Δύση θα ψάλλουν ύμνους για να πανηγυρίσουν την πτώση της «μεγάλης ανίερης (profana) πόλεως».

Οι πρώτες εκστρατείες των Λατίνων στην Μικρά Ασία, με σκοπό την κατάκτηση των Ρωμαϊκών εδαφών που επιδικάζονταν στον Λατίνο αυτοκράτορα, είχαν ως αποτέλεσμα την κατάκτηση μεγάλου μέρους της Βιθυνίας (φθινόπωρο-χειμώνας του 1204/1205). Οι πολεμικές επιχειρήσεις των Λατίνων στην Μικρά Ασία συνεχίσθηκαν με επιτυχία ως την άνοιξη του 1207, όταν υπέγραψαν με τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Α' Λάσκαρη συνθήκη διετούς ανακωχής. Στις 15 Οκτωβρίου του 1211, οι Λατίνοι πέτυχαν σημαντική νίκη επί των στρατευμάτων της Νίκαιας, στο Ρυνδακό ποταμό, στην Βιθυνία. Το 1214 υπογράφηκε η συνθήκη του Νυμφαίου, με την οποία οι Λατίνοι εξασφάλιζαν τον έλεγχο του βορειοανατολικού τμήματος της Μικράς Ασίας.

Στην θέση του αυτοκράτορα τοποθετήθηκε νέα λατινική κυβέρνηση. Οι κληρονόμοι του Ρωμαϊκού θρόνου, από τις επαρχίες της αυτοκρατορίας, επρόκειτο να συνεχίσουν τους αγώνες, μέχρι την ανάκτησή της το 1261 από το Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο.

Η λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη, δεν είχε όμοιο της. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν σφάζονταν επί τόπου. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό, εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία.

Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένος το έκαναν κομμάτια, μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες. Μάλιστα κατά την διάρκεια της λεηλασίας  μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε ασεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε. Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν. Συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. π.χ. το πτώμα του Βασίλειου Β’ Μακεδόνα πετάχτηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Φράγκοι μια φλογέρα –ειρωνικά [Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά»].

Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης. Τόσο της κλασσικής αρχαιότητας (π.χ. αγάλματα του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ηρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσας) όσο και της Ρωμαϊκής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλυωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα καίγονταν από τους σταυροφόρους, για να ψήσουν τα κρεατικά τους!

Οι πιο φρικτοί από όλους ήταν οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί, ενώ αντιθέτως οι Βενετοί που ήταν εξοικειωμένοι με το Ρωμαϊκό πολιτισμό ήταν οι πλέον «φιλεύσπλαχνοι» έναντι των ηττημένων: Ήταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η Βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι!

Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Λατινοφραγκοδυτικοί, περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών. Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους. Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως  ηλικίας ή ιδιότητας (μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού.

Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων Λατινοφράγκων και λοιπών βαρβάρων συμμάχων τους. Αναστέναξε η Κωνσταντινούπολη από τους ατελείωτους βιασμούς. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες  απολαύσεις, ησύχασαν, αφού πρώτα τους τρόμαξε μια έκλειψη σελήνης. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη την λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών.

Γράφει κι ο Νικήτας Χωνιάτης για την  Άλωση της Πόλης:16

«Κι έτσι, καθένας είχε πόνο, στα στενά θρήνος και κλάματα, στα τρίστρατα οδυρμοί, στους ναούς ολοφυρμοί, φωνές των ανδρών, κραυγές των γυναικών, απαγωγές, υποδουλώσεις, τραυματισμοί και βιασμοί σωμάτων. (..)Το ίδιο και στις πλατείες, και δεν υπήρχε μέρος ανεξερεύνητο που να δώσει άσυλο σε αυτούς. Χριστέ μου, τι θλίψη και φόβος υπήρχαν τότε στους ανθρώπους (...) Τέτοιες παρανομίες έκαναν οι στρατοί από τη Δύση εναντίον της κληρονομιάς του Χριστού, χωρίς να δείξουν σε κανένα φιλανθρωπία, αλλά γυμνώνοντάς τους όλους από χρήματα και κτήματα, από σπίτια και ρούχα. (...) και το πιο σημαντικό, αυτοί που πήραν το σταυρό στους ώμους και πολλές φορές ορκίστηκαν σε αυτόν και στα θεία λόγια ότι θα περάσουν δίχως να πειράξουν τις χώρες των Χριστιανών, χωρίς να κοιτάξουν αριστερά ή να εκκλίνουν προς τα δεξιά, αλλά θα οπλιστούν κατά των Σαρακηνών και να βάψουν τα ξίφη τους με το αίμα τους.(...) Οι δε Σαρακηνοί δεν έκαναν έτσι, και φέρθηκαν πολύ φιλάνθρωπα και ευγενικά όταν κυρίευσαν την Ιερουσαλήμ. Γιατί ούτε πείραξαν τις γυναίκες των Λατίνων, ούτε τον κενό τάφο του Χριστού έκαναν ομαδικό τάφο,(...) και αφήνοντας όλους να φύγουν με ένα ορισμένο αριθμό χρυσών νομισμάτων  και από τον καθένα έπαιρναν μερικά πράγματα αφήνοντας τα υπόλοιπα στους κατόχους τους, ακόμα κι αν αυτά ήταν σαν την άμμο. Κι έτσι φέρθηκε το γένος που μάχονταν το Χριστό [σ.σ: οι Άραβες] προς τους αλλόπιστους Λατίνους, ούτε με ξίφος ούτε με φωτιά ούτε με λιμό ούτε με διωγμούς ούτε με άλλα δεινά. Σε εμάς όμως τα προκάλεσαν αυτά τα παραπάνω οι φιλόχριστοι και ομόδοξοι [σ.σ: οι Δυτικοί της Δ΄ Σταυροφορίας], όπως είπαμε με συντομία, αν και δεν είχαμε κάνει κάποιο αδίκημα»

«Ω πόλις, πόλις πόλεων, πασών οφθαλμέ, άκουσμα παγκόσμιον, θέαμα υπερκόσμιον».

Και βεβαίως, είναι φυσικό που οι Ρωμηοί ένοιωθαν απορία με το μέγεθος της καταστροφής, αφού, με τον πόλεμο με τους άραβες , ουδέποτε είχαν γνωρίσει τέτοια κτηνωδία. Τους φαινόταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ πως άνθρωποι με πίστη στον Χριστό , ήταν δυνατόν να φέρονται έτσι. Σε αντίθεση με την γενικότερη έλλειψη ανεκτικότητας της Δύσης, στη Ρωμανία οι «μισαλλόδοξοι Ρωμηοί» (όπως αρέσκονται κάποιοι να αποκαλούν) είχαν κτίσει ήδη από τις αρχές του 8ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη τζαμί, για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι που περνούσαν από εκεί (π.χ. εμποροι), κι αργότερα έχτισαν και άλλα δύο. Ας μάς πει κανείς, πότε πρωτοχτίστηκε ισλαμικό τέμενος σε κράτος της Δυτικής Ευρώπης; Από τον 8ο αιώνα, οι Ρωμηοί δεν είχαν πρόβλημα να υπάρχει τζαμί στην πρωτεύουσα ενός χριστιανικού κράτους, το οποίο αντιμαχόταν τους Μουσουλμάνους και ήταν σε πόλεμο με αυτούς. Αν αυτό δε σημαίνει ανεκτικότητα, τότε τι σημαίνει, σε μια εποχή όπου οι Δυτικοί έκαναν Σταυροφορίες;

The crusaders inflicted a savage sacking on Constantinople for three days, during which many ancient Greco-Roman and medieval Byzantine works of art were either stolen or destroyed. The magnificent Library of Constantinople was destroyed. Many of the civilians of the city were slaughtered, raped and looted. Despite their oaths and the threat of excommunication, the crusaders ruthlessly and systematically violated the city's churches and monasteries, destroying, defiling, or stealing all they could lay hands on; nothing was spared. It was said that the total amount looted from Constantinople was about 900,000 silver marks. The Venetians received 150,000 silver marks that was their due, while the crusaders received 50,000 silver marks. A further 100,000 silver marks were divided evenly up between the crusaders and Venetians. The remaining 500,000 silver marks were secretly kept back by many crusader knights.17

Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία πού έχουν γραφεί για την Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους είναι τού ERNLE BRADFORD, THE GREAT BETRAYAL (Η μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανική μετάφραση (der verrat von 1204) το 1978 (σσ. 322). Το βιβλίο διαιρείται σε 18 κεφάλαια και περιέχει και σειρά πινάκων τού ζωγράφου PALMA IL GIOVANE (ΙΣΤʹ αι).

Ο συγγραφέας, αποτιμώντας αντικειμενικά τα πράγματα, χαρακτηρίζει την άλωση και λεηλάτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ως μια «από τις φοβερότερες πράξεις της Ιστορίας». Ονομάζει, μάλιστα, την Πόλη «προμαχώνα της Δύσεως».

Ο Βολταίρος έλεγε ότι η “Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους” δεν ήταν ούτε αγία, ούτε ρωμαϊκή ούτε καν αυτοκρατορία! Η Βενετική “Serenissima Repubblica” (Γαληνότατη Δημοκρατία) κατ’ αναλογία, ούτε γαλήνια, ούτε και Δημοκρατία ήταν. Ήταν ένα κράτος βαθιά ιμπεριαλιστικό, πλουτοκρατικό, αποικιοκρατικό και ρατσιστικό / αριστοκρατικό. Το Βενετικό κράτος ήταν «εμπορικό». Βεβαίως, δεν γνωρίζουμε αν το να είσαι κλέπτης και κλεπταποδόχος είναι «εμπόριο». Ο Φράγκος σταυροφόρος εντυπωσίασε , κλέβοντας και διαλύοντας την Ρωμηοσύνη. Δεν είναι μόνο τα «ελγίνεια» μάρμαρα που ξέρουμε όλοι.  Όποιος έχει επισκεφθεί την Ιταλία, θαυμάζει , στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, τα τέσσερα χάλκινα άλογα που κοσμούν τον εξώστη του ναού, τα οποία κάποτε στόλιζαν τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης! Ακόμα και η βαριά μεγαλοπρεπής χαλύβδινη πόρτα του ναού, κάποτε κοσμούσε την Αγία Σοφία!

Η Βενετία, ξεκίνησε ως μία καθαρά Ρωμαίϊκη πόλη, αλλά τελικά  κατάληξε να αλωθεί πολιτισμικά από τους Φράγκους και να γίνει και αυτή Φραγκική. Αυτό συνέβη, κυρίως, μετά την κατάληψη του Πατριαρχείου Ρώμης από τους Φράγκους.   Για παράδειγμα, ως τον 10ο αιώνα τα δημόσια έγγραφα της Βενετίας άνοιγαν με το όνομα του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Στα τέλη του 12ου αιώνα όλοι οι Δόγηδες έφεραν τίτλους Ρωμηών αυλικών αξιωματούχων. Το σύστημα χρονολογήσεως των εγγράφων παρέμεινε Ρωμαϊκό και συνέχισε να χρησιμοποιεί το μεσαιωνικό Index, ενώ ως την ενθρόνιση του τελευταίου βενετού Δόγη το 1789 το τελετουργικό ακολουθούσε αυστηρά τη Ρωμαίικη παράδοση.18

Η καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κυρία Αθηνά Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τον απολογισμό της δραματικής αυτής απογυμνώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους θησαυρούς της, γράφει:

«Η Κωνσταντινούπολη άδειασε από κάθε πλούτο δημόσιο, ιδιωτικό και εκκλησιαστικό... τεράστια απώλεια για την τέχνη ήταν η καταστροφή σημαντικού αριθμού χάλκινων αγαλμάτων και συμπλεγμάτων, τα οποία οι νέοι κύριοι της Αυτοκρατορίας τεμάχισαν και έλιωσαν, για να τα μετατρέψουν σε νομίσματα"….Τουτέστιν, τα ιδρυτικά κεφάλαια των Τραπεζών των σημερινών μας εταίρων…»

Μόνο μετά το 1797, οπότε και εγκαθιδρύθηκε η «Γαληνότατη Δημοκρατία», η Βενετία απέταξε εντελώς τα σύμβολα της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας.

Πολλοί μελετητές ιστορικοί πιστεύουν ότι η λεηλασία που υπέστη η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς το 1453, ωχριά μπροστά στην λεηλασία που οι ψευτοχριστιανοί σταυροφόροι του πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ και του Δόγη Δάνδολου, έκαναν το 1204. Οι Οθωμανοί σε πολλές περιπτώσεις, σεβάστηκαν και τις ζωές των ανθρώπων και τις εκκλησιές και τα κτίρια.

Οι Φραγκολατίνοι κατέσφαξαν αθώους, νέους γέρους μικρά παιδιά, βίασαν γυναίκες, σύλησαν νεκροταφεία, έβαλαν πόρνες πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, έβαλαν τα άλογα τους μέσα σε εκκλησιές και τις έκαναν στάβλους, άρπαξαν ιερά κειμήλια, έμπαιναν στα σπίτια δολοφονούσαν τον κόσμο και έκλεβαν τα χρυσαφικά. Ένας στρατός ισχυρός, πάνοπλος, διψασμένος για αίμα σάρκα και χρυσάφι. Ένας στρατός που η λέξη “ιπποσύνη” και “ιππότης” ήταν μόνο για τους τύπους.

Οι Οθωμανοί δεν έβαλαν ποτέ πόρνες να γδυθούν, να χορέψουν και να κάνουν έρωτα ομαδικά με στρατιώτες πάνω στην Αγία τράπεζα της μεγαλύτερης εκκλησίας του κόσμου. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι τα έκαναν όλα.

Οκτακόσια χρόνια μετά, το 2001, ο ηθοποιός στο πρότερον επάγγελμα και Ιουδαϊκής καταγωγής, Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ στην συνάντηση του στην Αθήνα, με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριστό Χριστόδουλο, εξέφρασε απλώς την λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων το 1204, τις οποίες ούτε καν εχαρακτήρισε ως ωμότητες ή εγκλήματα. Απλώς μας εδήλωσε πως λυπάται για τους σταυροφόρους του 1204, οι οποίοι «εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας».

Και ποιος του είπε ότι είμαστε αδέλφια, με τους καταστροφείς της Ρωμηοσύνης, τους αποστάτες της Πίστεως, τους πολεμιστές του Εωσφόρου με χριστιανικό προσωπείον;

Αυτοί αποστάτησαν αυτοβούλως, απογαλακτίστηκαν εκουσίως και απέρριψαν με δικές τους ληστρικές Ψευτοσυνόδους ΟΛΑ σχεδόν τα δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως που είχαν επικυρώσει οι Πατέρες της Ενιαίας τότε εκκλησίας, μεταξύ των οποίων και  «αλάθητοι» κατ’ αυτούς Πάπες...Συνεπώς οι σημερινοί παπικοί ούτε αληθινοί Χριστιανοί είναι, ούτε αδελφοί των Ορθοδόξων, καθ’όσον έπαυσαν από την Περίοδο του Σχίσματος και μετά, να εξέρχονται από την ίδια μήτρα (Μήτρα=δελφύς-ύος) της Μητρός Ορθόδοξης εκκλησίας, θεσπίσαντες δικά τους δόγματα Πίστεως, αντίθετα προς τον Λόγο του Κυρίου (Αγία Γραφή)…

Τα ίδια επανέλαβε ο Φαρισαίος  Πάπας το 2004 σε συνάντησή του με τον ομόπιστόν του αποστάτη της πατρώας πίστεως, Οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στην συνάντηση τους στο Βατικανό.

Επομένως, αυτό που σήμερα λέμε «δυτικό πολιτισμό» είναι δημιούργημα συγκρούσεων και αποστασιοποιήσεων από την Ρωμηοσύνη, την ζωή και το φρόνημα των αληθινών Ρωμηών. Στην πραγματικότητα είναι δημιούργημα των βαρβάρων Φράγκων. Είναι Φράγκικος πολιτισμός των αιρετικών και παγανιστών Φράγκων.

Ω πανάθλιοι νεογρακοί, και ορθοδοξίζοντες οικουμενιστές ψευδοχριστιανοί! Με τους βιολογικούς και πνευματικούς απογόνους των αυτών των αιμοσταγών σφαγέων, κακούργων, λεηλατών, μισελλήνων, συναγελάζεσθε, συμπροσεύεσθε και συνομιλείτε σήμερα; Τα λησμονήσατε όλα, χάριν τίνος ή τίνων πραγμάτων; Να είσθε καταραμένοι!

γ. Συνέπειες της Αλώσεως από τους Φράγκους

Η καταστροφή, που υπέστη η Πόλη και γενικώτερα η Ρωμηοσύνη, στα 1204 από τους Φράγκους σταυροφόρους, ήταν τόσο μεγάλη, που, στην κυριολεξία, την παρέλυσε εντελώς. Οι ωμότητες, οι κλοπές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, και η για 57 χρόνια τυραννική διακυβέρνηση και διοίκηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατινοφράγκους, γονάτισε και ισοπέδωσε ανεπανόρθωτα την Πόλη των πόλεων. Ποτέ δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να ακμάσει όπως πριν.

Από το 1204 και μετά, η Αυτοκρατορία μας καταστράφηκε οικονομικά και συρρικνώθηκε πληθυσμιακά. Το εμπόριο και οι πρώτες ύλες πέρασαν στα χέρια των Δυτικών, κυρίως των Βενετών, ενώ έχανε την μία μετά την άλλη τις επαρχίες του που έπεφταν πια στα χέρια των Σελτζούκων και των Οθωμανών. Περίπου 200 χρόνια αργότερα, θα προβάλει την ύστατη ηρωϊκή αλλά και άνιση αντίσταση και θα καταληφθεί για πάντα το 1453. Από τότε και μετά, η Ρωμανία, ποτέ δεν μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια της.

Έτσι λοιπόν, όταν οι Τούρκοι το 1453 φτάνουν έξω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και την πολιορκούν, δεν βρίσκονται πλέον απέναντι σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, αλλά μπροστά σε μια Πόλη αδύναμη και απομονωμένη.

Η Άλωση του 1204 οδήγησε στα 400-600 χρόνια Τουρκοκρατίας, αλλά αυτό το συμπέρασμα αποσιωπήθηκε, πιθανότατα λόγω του ιδεολογικού προσανατολισμού της ηγετικής τάξεως του φραγκοκρατούμενου τους τελευταίους αιώνες, Ελλαδικού κράτους. Όμως, σήμερα είναι γενικά παραδεκτό, πως αυτή ήταν η βασική αιτία της επικρατήσεως των Τούρκων στην Μικρά Ασία και στην Χερσόνησο του Αίμου, μη αναφερομένη στα σημερινά σχολικά εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας.

Ένα Ρωμαίϊκο Κράτος που δεν θα είχε υποστεί την Άλωση του 1204, πιθανώτατα θα ανέκαμπτε, όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν άλλωστε, και θα αντιμετώπιζε τους Τούρκους νικηφόρα, όπως συνέβη και με τους Άραβες.

Τα αποτελέσματα της Δ' Σταυροφορίας υπήρξαν μοιραία τόσο για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία όσο και για το μέλλον των Σταυροφοριών. Η Αυτοκρατορία δεν μπορούσε πια να συνέλθει από το κτύπημα που δέχτηκε το 1204, χάνοντας την αίγλη που είχε σαν διεθνής πολιτική δύναμη.

Πολιτικά, η Ανατολική Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει σαν σύνολο. Στην θέση της ήρθαν μερικά φεουδαλικά δυτικά κράτη, ενώ η ίδια ποτέ πια, ούτε και μετά την αποκατάσταση της Αυτοκρατορίας από τους Παλαιολόγους, δεν επανέκτησε την παλιά της λαμπρότητα και επιρροή.

«Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο (ΣΣ: διάβαζε Ρωμανία) συντηρούσε επί εν­νέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύου­σας, έσβησε ξαφνικά... Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδω­σε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας... Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη. αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επι­στρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό...» [σερ Έντουιν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204»]

Όσον αφορά την σημασία της Δ' Σταυροφορίας για το γενικό πρόβλημα του κινήματος των λεγόμενων Σταυροφόρων, μπορεί να ειπωθεί ότι αποδείχθηκε καθαρά ότι η ιδέα του κινήματος είχε απολύτως «κοσμικά» αίτια και όχι θρησκευτικά όπως διετείνοντο οι πρωταγωνιστές του θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες. Παραλλήλως, διασπάστηκε το ενιαίο κίνητρο που αρχικά οδήγησε τους λαούς της Δύσεως στην Ανατολή. Μετά το 1204, οι Δυτικοί δεν ήταν αναγκασμένοι απλά να κατευθύνουν τις δυνάμεις τους κατά των Μουσουλμάνων, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Έπρεπε να τις χρησιμοποιούν συγχρόνως σε μεγάλη έκταση, στις νέες τους κτήσεις, στην περιοχή της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, για την σταθεροποίηση της δυνάμεώς τους εκεί. Αποτέλεσμα, φυσικά, αυτού του γεγονότος υπήρξε η αναβολή του υποτιθέμενου αγώνα τους κατά των Μουσουλμάνων, στους Αγίους Τόπους.

Τέλος μία εξ ίσου σοβαρή συνέπεια της αλώσεως και της ανείπωτης λεηλασίας των φράγκων, υπήρξε για την Ορθοδοξία η καταστροφή και απώλεια πλήθους ιερών λειψάνων.

Μετά από αυτή την 4η Σταυροφορία, όλη η δυτική Ευρώπη κοσμήθηκε με τους θησαυρούς της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ οι περισσότερες από τις εκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης απέκτησαν μέρος από τα «ιερά λείψανα» της Πόλης. Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων, που βρίσκονταν σε μοναστήρια της Γαλλίας, καταστράφηκε κατά την διάρκεια της γαλλικής Επαναστάσεως (1789) από τους…δημοκράτες, ανθρωπιστές, αδελφοποιούς, φιλελευθέρους, ισοκράτες [ΣΣ: Ελευθερία-αδελφότης-ισότης ήσαν τα συνθήματα των Επαναστατών] και «διαφωτιστές» επαναστάτες.19

Αυτό είχε ως συνέπεια όχι μόνον την απώλεια των ιερών λειψάνων, αλλά την ακολουθήσασα βδελυρή ενέργεια των Λατινοφράγκων, όταν αργότερα οι Ορθόδοξοι ζητούσαν την επιστροφή των λειψάνων στην ελεύθερη Ελλάδα. Τι συνέβαινε δηλαδή; Οι Φραγκοπαπικοί απατεώνες, παρέδιδαν οστά αγνώστου ταυτότητος τα οποία παρουσίαζαν δήθεν, ως «ιερά λείψανα» οσίων και αγίων της Ορθοδοξίας.

Όπως γίνεται κατανοητό, στην πραγματικότητα, η Ρωμανία δεν καταλύθηκε το 1453 από τους Τούρκους, αλλά το 1204 από τα παποκίνητα λατινοφραγκικά συμμαχικά στρατεύματα. Το 1453, με την Άλωση της Πόλης, ζήσαμε απλώς το τελευταίο επεισόδιο ενός πολυχρόνιου δράματος.

*

Παρουσιάσαμε συνοπτικώς, αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία για τα φρικώδη εγκλήματα των κυριωτέρων πολεμίων και αρνητών της Ρωμηοσύνης (Γότθοι, Λογγοβάρδοι, Φράγκοι, Λατίνοι, λοιποί βάρβαροι σύμμαχοί τους και χρηματοδότες Ιουδαίοι τραπεζίτες) που διεπράχθησαν διαχρονικώς από τον 8ον αιώνα, σε  βάρος των Ρωμαίων/Ρωμηών. Δυστυχώς, το Φραγκοκρατούμενο φιλελεύθερο και …δημοκρατικό Σύστημα τα αποκρύπτει, αποσιωπά και τα έχει θέσει στο χρονοντούλαπο της λήθης.

Οι Ελλαδίτες, οι Νεογραικοί και οι Νεογραικύλοι, μπορεί να πάσχουν από αμνησία ή το Σύστημα να τους έχειν εμφυτεύσει στον εγκέφαλον, τους ιούς της αμνησίας και αλαλίας ώστε να λησμονούν και να σιωπούν, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως. Οι Ρωμηοί όμως ποτέ δεν λησμονούν διότι δεν είναι δούλοι του Συστήματος όπως οι προαναφερθέντες! Και όχι μόνον αυτό. Οι Ρωμηοί αισθάνονται την υποχρέωση:

-  Να υπενθυμίζουν συνεχώς στις νεώτερες γενεές, τις οποίες το Σύστημα σκοπίμως τηρεί σε πλήρη άγνοια και τις οδηγεί σε διαστροφική ιστορική μετάλλαξη, τους διαχρονικούς και αμετανόητους εχθρούς  της Ορθοδόξου Πίστεως και του γένους των Ελλήνων.

-  Να συντηρούν την μνήμη των μεταλλασσομένων νέων γενεών Ελληνοπαίδων, διότι μονάχα έτσι οι Νεοέλληνες θα μπορέσουν να  αποτρέψουν την πλήρη και οριστική μετάλλαξή τους, να ανακάμψουν, να επανελληνισθούν. Μόνον με τον επανελληνισμόν  μέσα από τα ευλογημένα νάματα της Ρωμηοσύνης, θα καταστούν ικανοί να ερμηνεύουν σε βάθος και τα σημερινά καμώματα των αμετανόητων Δυτικών, των εωσφοριστών ταλμουδιστών-τοκογλύφων-τραπεζιτών-δανειστών μας, και αναλόγως να προφυλάσσονται τόσον από τους ξένους Δυτικούς (Φραγκοευρωπαίους και λοιπούς συμμάχους τους), όσον και από τους εγχώριους δυτικολάγνους εξουσιαστές τους.

Φρονούμε ότι τα παραπάνω αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάσαμε συνοπτικώς μεν αλλά αιτιολογημένως,  και αφορούν στους φανατικούς πολεμίους, αρνητές της Ρωμηοσύνης και απηνείς διώκτες των Ρωμηών (Γότθους, Λογγοβάρδους, Φράγκους, Λατίνους, λοιπούς βαρβάρους συμμάχους τους και χρηματοδότες Ιουδαίους τραπεζίτες), είναι επαρκή για έναρξη του έργου αναζητήσεως της αληθείας και αναθεωρήσεως της Συστημικής-Συμβατικής Ιστορίας.

Αναζητήσατε λοιπόν την Αλήθεια. Ξεφυλλίσατε τα συστημικά βιβλία και σχολικά εγχειρίδια, που διδάσκονται σήμερα οι Ελληνόπαιδες στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Διαπιστώσατε τι και εάν από αυτά τα ειδεχθή κακουργήματα, τις λεηλασίες και τις γενοκτονίες σε βάρος των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης που διέπραξαν Φράγκοι, Γότθοι, Λογγοβάρδοι, παπικοί Λατίνοι Σταυροφόροι, και σύμμαχοι αυτών, περιλαμβάνονται στην διδακτέα ύλη τους! Ασφαλώς θα απογοητευθείτε!

Και όμως! Τα διαχρονικά και κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα των εχθρών, αρνητών  και  πολεμίων των Ρωμηών και της Ρωμηοσύνης που παραμένουν μέχρι σήμερα ατιμώρητα, για τους Ρωμηούς είναι ιστορικώς ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΑ! Συνεπώς, οι σημερινοί Ρωμηοί:

-ΟΥΔΕΜΙΑΝ επαφή και επικοινωνία πρέπει να έχουν με τους βιολογικούς και πνευματικούς απογόνους των εωσφοριστών μισελλήνων, αποβρασμάτων της κοινωνίας, Φραγκολατίνων Σταυροφόρων.

-ΟΥΔΕΜΙΑΝ δικαιολογίαν αποδέχονται από τους αμετανόητους επιγόνους των σφαγέων, βιαστών, λεηλατών της Πόλης μας, των κακούργων αντιχριστιανών Ιουδαιοφρόνων Σταυροφόρων Του Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄και του Δόγη Δάνδολου!!!

- ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ από τον διακαή πόθο να ξαναλειτουργήσουν οι Ορθόδοξοι ιερείς μέσα στον ναό της Ρωμηοσύνης, την Αγιά Σοφιά, δοξάζοντας τον μόνον Αληθινόν Θεόν-Δημιουργόν των πάντων, ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ και να ξαναδούν την σημαία της Ελληνικής/Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας, να κυματίζει περήφανα στην πρωτεύουσά της, την Κωνσταντινούπολη!!!

Ώ άθλιοι διαφωτιστές-Σκοταδιστές, Ευρωλάγνοι ελλαδίτες, νεογραικοί και ορθοδοξίζοντες φαρισαίοι οικουμενιστές! Γιατί εξακολουθείτε να συναγελάζεσθε και να συμπροσεύχεσθε με τους ωρκισμένους εχθρούς της Πίστεως και του Γένους;

Ώ πανάθλιοι νεοπαγανιστές εθνοκάπηλοι, αφανείς σύμμαχοι των προηγουμένων. Γιατί υλακτείτε συνεχώς και εκχέετε δηλητήριον κατά των εθνομαρτύρων Ρωμηών και της συκοφαντούμενης-πολεμουμένης, επί αιώνες, Ρωμηοσύνης, ενώ έχετε υποστεί τύφλωση, αλαλία και αμνησία στην παρουσίαση των ειδεχθών και διαχρονικών εγκλημάτων των πολεμίων και εχθρών της Ρωμηοσύνης;

Ή μήπως άπαντες είστε ενσυνείδητοι Εφιάλτες και Νενέκοι με συγκεκριμένη μισελληνική και αντιχριστιανική αποστολή;  

Συνεχίζεται

---

1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.

Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».

Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».

Οι Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.    

2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.                                    

3 1. Από το έντυπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τεύχος 101, Ιούλιος 2004, Πηγή: http://www.parembasis.gr /2004/04_07_01.htm.

2. GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004.

3. «H Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης»,  Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ. Eρευνών, ένθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.

4. Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, «Έλληνες και Λατίνοι», Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα, σ. 278

5. Σερ Έντουϊν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204».

6. Kazanski Michel, «Γότθοι», Μετάφραση: Πέτρακα Ελένη (16/4/2008), Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Εύξεινος ΠόντοςURL: <http:// www. ehw.gr/l.aspx?id=11871>

4 -Ο εκβαρβαρισμός της Δύσεως , Απόσπασμα απο το βιβλίο: «Γέννημα και Θρέμμα Ρωμηοί», του Σεβ. Ναυπάκτου και αγίου Βλασιου Ιεροθέου Βλάχου.

-Πως και από ποιους καταλύθηκε το Ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας;

-«Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην Ιστορία», Σερ Στήβεν Ράνσιμαν, «Ιστορία των Σταυροφοριών».

-http://users.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/sacking_constantinople.htm

-ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 18-04-2004, Κωδικός άρθρου Β14142C081

5 Η ηγεμονία του Ερρίκου Β΄ θεωρείται ως περίοδος της εξουσίας κέντρου σε ολόκληρη την λεγομένη «Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Εδραίωσε την κυρίαρχη εξουσία του με την καλλιέργεια προσωπικών και πολιτικών δεσμών με την Παπική εκκλησία. Έκανε επέκταση σε μεγάλο βαθμό την συνήθεια της δυναστείας των Οθωνιδών, να χρησιμοποιεί κληρικούς ως αντίβαρο ενάντια στην κοσμική αριστοκρατία. Μέσα από τις δωρεές προς την Εκκλησία και την δημιουργία νέων μητροπόλεων, ο Ερρίκος Β΄ ενίσχυσε τους πυλώνες της αυτοκρατορικής κυριαρχίας σε όλη την αυτοκρατορία και την αύξηση του αυτοκρατορικού ελέγχου πάνω στις υποθέσεις της Εκκλησίας. Ο Ερρίκος Β΄ παντρεύτηκε την Cunigunde του Λουξεμβούργου. Δεδομένου ότι από τον γάμο του έμεινε χωρίς παιδιά, ο Ερρίκος Β΄ ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας των Οθωνιδών. Οι Γερμανοί ευγενείς εξέλεξαν τον κορράδο Β΄, έναν δισέγγονο του Αυτοκράτορα Όθωνα Α, για να διαδεχθεί τον Ερρίκο Β΄. Ο Κορράδος Β΄ ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας από την δυναστεία των ΄Φράγκων (Salian).

6 Ο Ζακ Λε Γκοφ (Jacques Le Goff) [1924-2014]  ήταν Γάλλος ιστορικός, μεσαιωνολόγος. Υπήρξε από τους κυριότερους εκπροσώπους του ρεύματος της λεγόμενης "Νέας Ιστορίας" και εξειδικεύτηκε στην μελέτη και ανάλυση του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα και ιδιαίτερα του 12ου και 13ου αιώνα

7 Jacques Le Goff: Ο πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης, εκδ. Βάνιας, 1993. Ελληνική Έκδοση.

8 Ο όρος Varager – ή σύμφωνα με άλλους Varagger – σημαίνει τα άτομα που μοιράζονται έναν όρκο. Η ρίζα είναι του όρου είναι η αρχαία Νορσική λέξη VAR που σημαίνει υπόσχεση ή υποχρέωση. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τους Σκανδιναβούς τυχοδιώκτες και τους εμπόρους που ακολούθησαν τους ρωσικούς ποταμούς από τον Βορρά ως την Μαύρη Θάλασσα.

9 Για τους Βιλλάνους βλέπε υποσ. 8 του 22ου μέρους.

10 Π. Χρήστου, Αυτόθι σελ. 40-45. – Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη, Διάλεξη του καθηγητού π. Ιωάννη Ρωμανίδη  γενόμενη την 21.3.1976 εις την Ιεράν πόλιν Μεσολογγίου.

11 Η αίρεση αυτή του Αυγουστίνου, που δίδασκε ότι ο Θεός προορίζει κάθε άνθρωπο αν θα σωθεί, ή όχι, αν θα είναι ελεύθερος ή δούλος κλπ., άρεσε πολύ στους Φράγκους. Τους διευκόλυνε, στο να πείθουν τους δουλοπάροικους, ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από την σκλαβιά τους, γιατί ο Θεός τους έχει προορίσει να είναι σκλάβοι! Όπως ο Θεός προόρισε τους εαυτούς τους να είναι τα αφεντικά των Ρωμαίων! Με «θεολογικά επιχειρήματα», κατοχύρωναν την σκλαβιά των Ρωμαίων, ότι είναι θέλημα Θεού! Έτσι, σύμφωνα με την κακοδοξία αυτή του Αυγουστίνου, όποιος σκλαβωμένος Ρωμηός ήθελε την λευτεριά του, δεν ήταν καλός χριστιανός! Ήταν αιρετικός!

12 Webster’s Seventh New Collegiate Dictiοnary, 1971, p. 366.

13 Παντίτ Νεχρού “Παγκόσμιος Ιστορία”, επιστολή 62α.

14 «H Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης»,  Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτ. Bυζαντ. Eρευνών, ενθετο "Επτά Ημέρες" εφημ "Καθημερινή", 1-11-98.

15 Αρχιεπισκόπου πρ. Θυατείρων και Μ. Βρεταννίας Μεθοδίου Γ. Φούγια, Μητροπολίτου Πισιδίας, “'Ελληνες και Λατίνοι”, Α.Δ.Ε.Ε., Αθήνα , σ. 278.

16 Νικήτας Χωνιάτης, 1155-1216, Βυζαντινός ιστορικός (Θρήνος για την άλωση της Πόλης από τους Λατίνους το 1024) 

Πηγή: http://elldiktyo.blogspot.com/2015/05/aiwnia-vasileuousa-xristianwn.html#ixzz476WLphyE

17 Vryonis, Speros (1967). Byzantium and Europe. New York: Harcourt, Brace & World. p. 152.

Hughes, Philip. "Innocent III & the Latin East," History of the Church, Sheed & Ward, 1948, vol. 2, p. 372.

18 GHERARDO ORTALLI, «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004.

19 La Conquete de constantinople. Έκδοση de Wailly, παρ. 250, σελ. 147 (γαλλικά).