Ο  ΜΥΘΟΣ  ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 12ο

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ Ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

1. ΓΕΝΕΣΗ   

Όνομα: Αντιπροσωπευτική ή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Έτος γεννήσεως: 1789.

Γεννήτορες: Οι αποκρυφιστές Ιλλουμινάτοι («Πεφωτισμένοι») της Γαλλικής Αριστοκρατίας και της αναδυομένης Νέας Αστικής τάξεως.

Νονός-υπέρτατος προστάτης: Η αόρατη αρχή του Ιουδαιοταλμουδικού Σανχέντριν (Ιλλουμινισμός).

Έτος Συλλήψεως (Σχεδιασμού): Άγνωστος. Πιθανώς το 1773.

Χρόνος κυοφορίας: Άγνωστος.

Τόπος Συλλήψεως (Σχεδιασμού): Γερμανία. Πιθανώς το Λογιστικό Γραφείο του Άμσελ Μάγιερ Μπάουερ (Ρόθτσιλντ).

Τόπος κυοφορίας: Οι Ιλλουμινοποιημένες μασονικές στοές της Γαλλίας.

Προστάτες: Ο παγκόσμιος Ιλλουμινισμός με καθοδηγητές τους Γερμανούς Ιλλουμινάτους του Άνταμ Βάϊσχάουπτ.

Διαλαλητές: Ο καθοδηγούμενος ένοπλος και αφιονισμένος Παρισινός όχλος (απελευθερωθέντες ποινικοί κατάδικοι, αποβράσματα του παρισινού υποκόσμου, αντιχριστιανοί, παγανιστές, αθεϊστές, πόρνες και ψυχανώμαλοι, κ.α.).

Κατηχητές και ιστοριογράφοι της «πορείας» της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας: Οι βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των Ιακωβίνων και οι ομόδοξοι πνευματικώς και ομοεθνείς φυλετικώς, «διαφωτιστές» της Δύσεως.

Αυτά είναι τα πρώτα στοιχεία της νεογενούς και αποκαλουμένης αστικής/ αντιπροσωπευτκής ή κοινοβουλευτικής δημοκρα­τίας, της οποίας τον τόπον γενέσεως διεκδικεί η Γαλλία, με την αιτιολογία ότι «στην γη της, η Δημοκρατία ξαναείδε μετά από πολλούς αιώνες, το φως της ημέρας»!!!

Όπως είναι γνωστό, οι λαοί της Ευρώπης και ιδιαίτερα οι αστικές και κατώτερες τάξεις, διαβιούσες σε κατάσταση κοινωνικής ανισότητος, κυρίως λόγω των προκλητικών προνομίων των ευγενών και φεουδαρ­χών, επόθησαν και επεδίωξαν την απαλλαγή τους από την αριστοκρατία του πλούτου. Παράλληλα επεζήτησαν νέα δικαιότερα πολιτικά σχήματα διακυβερνήσεως.

Αυτός ο πόθος και η λαχτάρα των καταπιεσμένων λαών, μας λένε οι σημερινοί δημοκράτες, οπαδοί του «διαφωτισμού», ευρωπαϊστές, θετικιστές και ορθολογιστές, εκδηλώθηκε εμπράκτως με την λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση του 1789, οπότε εγκαθιδρύθηκε η κοινοβουλευτική ή αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Έκτοτε όλες σχεδόν οι επαναστάσεις και τα επαναστατικά κινήματα που έγιναν κυρίως, στην Ευρώπη, προβάλλονται ως συνέπεια εκείνης της πρωτοπορειακής επαναστάσεως του γαλλικού λαού, το 1789.

Όντως, έτσι έχουν τα πράγματα; Τα αληθή γεγονότα εκείνης της περιόδου, επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν τους ισχυρισμούς των σημερινών θιασωτών της γαλλικής επαναστάσεως;

2. ΟΙ  ΜΥΘΟΙ  ΚΑΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Τι πραγματικά ήταν η Γαλλική επανάσταση του 1789;

Ένας κοινωνικός λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην απολυταρχική εξουσία της μοναρχίας;

Μία εθνική επανάσταση εναντίον της βασιλείας;

Ο αγώνας της αστικής τάξεως εναντίoν των προνομίων της αριστοκρατίας και των ευγενών;

Μία αυθόρμητη κοινωνική, λαϊκή εξέγερση, εξ αιτίας της πείνας και της οικονομικής κρίσεως που κατά τους ισχυρισμούς των «διαφωτιστών», εμάστιζε προεπαναστατικώς την Γαλλία;

Μία αναπόφευκτη κατάληξη της αποδοχής από τον Γαλλικό λαό, των διακηρυχθεισών αρχών του λεγομένου Διαφωτισμού και της επιρροής των αυτοαποκληθέντων Εγκυκλοπαιδιστών; ΟΧΙ!

Τα παραπάνω ΔΕΝ είναι τίποτε άλλο παρά μερικοί από τους διαπλασθέντες από το Σύστημα, μύθους, προκειμένου να συσκοτίσουν την αλήθεια για την πραγματική φύση, τον σχεδιασμό, την οργάνωση, τους πρωταγωνιστές, τα αληθή αίτια και την ταυτότητα της Γαλλικής Επαναστάσεως.1

Τα απίστευτα και φανταστικά που διαβάζουμε σήμερα στα ιστορικά και άλλα κείμενα περί της Γαλλικής Επαναστάσεως (Γ.Ε.), ήτοι περί ανθρωπισμού, καταργήσεως της τυραννίας του μοναρχικού καθεστώτος, περί Διαφωτισμού, Ελευθερίας και Δημοκρατίας, ισότητος, λαϊκής Γαλλικής εξεγέρσεως και επιδράσεως των αρχών της Γ.Ε. σε όλα τα μεταγενέστερα επαναστατικά κινήματα της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής επαναστάσεως του 1821), προκαλούν σε κάθε ανεξάρτητο, ελεύθερο και αδέσμευτο ερευνητή των γεγονότων της εποχής εκείνης, θλίψη και οργή.

Θλίψη, για την κατάντια των σημερινών ανθρώπων στο επίπεδο του πιθηκισμού/ μιμητισμού, που αποδέχονται ακρίτως και αναντιρρήτως, ως αληθή γεγονότα ό,τι και όσα τους παρουσιάζει το Σύστημα δια των μισθάρνων οργάνων του.

Οργή, εναντίον εκείνων που ενώ γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα της γαλλικής επαναστάσεως ή έχουν την δυνατότητα και καταλληλότητα να τα εξακριβώσουν, για διαφόρους λόγους ο καθένας, παρουσιάζουν μονομερώς χωρίς αντίλογον, την επιβληθείσα δογματικήν θεωρία του Συστήματος περί των αιτίων, αρχών και αποτελεσμάτων της Γ.Ε. χαρακτηρίζοντας την Γ.Ε. ως την γεννήτειρα (θηλυκόν του γεννητής=ο γεννών γονεύς) της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Δυστυχώς όπως έχουμε ξαναπεί, ζούμε στην εποχή των Μύθων και των Εικόνων…Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, ίσως ο μεγαλύτερος, είναι αυτός της Γαλλικής Επαναστάσεως που λαμβάνει διαστάσεις ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ, αφού στηρίζεται ουσιαστικώς σε Δέκα (10) άλλους συναφείς μύθους!!! 

1ος Μύθος

Πριν από την επανάσταση του 1789, Το γαλλικό κράτος ήταν στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής (οικονομική κρίση-μεγάλη πείνα), οι ευγενείς απελάμβαναν μεγάλων προνομίων σε σχέση με τους «αστούς», αγρότες και χωρικούς, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο εξαθλιωμένος λαός κατά του απολυταρχικού καθεστώτος και του Βασιλέως, τον οποίον θεώρησε υπεύθυνο της δεινής καταστάσεως.

Στην περίπτωση του Γαλλικού λαού της εποχής εκείνης, αυτό θα έπρεπε να μεταφράζεται σε εκδηλώσεις ευρείας και εμφανούς λαϊκής δυσαρέσκειας κατά της Μοναρχίας ή κατά των υπηρεσιών του μοναρχικού καθεστώτος, προς το Γαλλικό Έθνος.

Κάτι τέτοιο όμως ΔΕΝ συνέβαινε!

Αντιθέτως, σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες, παρά το γεγονός ότι η Γαλλία είχε αναμιχθεί ενεργώς στον αμερικανικό πόλεμο Ανεξαρτησίας (1775-1783), και είχε νικήσει την Αγγλία με βαρύτατο οικονομικό κόστος, οι Γάλλοι πολίτες, δεν ήσαν δυστυχείς με την έννοια της εξαθλιώσεως, όπως τους παρουσιάζουν οι σύγχρονοι απολογητές της γαλλικής επαναστάσεως, ούτε οι ευγενείς και αριστοκράτες απολάμβαναν υπερβολικών προνομίων, αναλογικώς και σε σχέση με τον υπόλοιπον λαό. Συγκεκριμένα:

1ο/ Οταν εξερράγη η Γαλλική επανάσταση, η αγροτική περιουσία των ευγενών είχε περιορισθή τόσο ώστε δεν είχαν δικά τους, στις πιο πολλές επαρχίες, παρά μερικά υπολείμματα γης. Οι ευγενείς της υπαίθρου ήταν από καιρό και ιδιαίτερα την ώρα εκείνη, σε πολύ μειονεκτική οικονομική θέση (Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. 6ος, σ. 377).

2ο/ Ο λαός ή τουλάχιστον σημαντικόν τμήμα του λαού όχι μόνο δεν επεδίωκε την απομάκρυνση της Μοναρχίας, αλλά γενικά έτρεφε αισθήματα συμπάθειας προς τους βασιλείς (Πως είδε η Αμερική την Γαλλική επανάσταση, William Hoar, 1978, σ. 12-13).

3ο/ «Το Μοναρχικό κράτος (της Γαλλίας) του 18ου αιώνα, ούτε αντιδραστικό, ούτε αιχμάλωτο εγωϊστικών συμφερόντων ήταν. Αντίθετα ήταν ένας από τους μεγάλους παράγοντες της αλλαγής και της γενικής προόδου, ένα διαρκές εργαστήρι φωτισμένης μεταρρυθμίσεως» (Ιστορία των επαναστάσεων, εκδ. Ακμή, σ. 92).

4ο/ «...Δεν μπορούμε να πούμε ότι, στην εποχή του, το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας είχε προσφέρει κακές υπηρεσίες στην Γαλλία, που, κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, ήταν μία πλούσια χώρα, με ανθηρό εξωτερικό εμπόριο, με τους πιο ικανούς βιοτέχνες του κόσμου και μία αποδοτική γεωργία…» (Τα 100 γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο, Η Γαλλική επανάσταση, Εκδ. Φυτράκης, τ. 2ος σ. 473).

5ο/ Ο καθηγητής Douglas Johnson  το 1970 στο βιβλίο του «Η Γαλλική Επανάσταση», παρατηρεί ότι ο 18ος αιώνας δεν ήταν καθόλου άσχημος για την Γαλλία. Ο πληθυσμός αυξανόταν, δεν υπήρχαν μεγάλες αναστατώσεις και ούτε διεξήχθηκαν πόλεμοι στο γαλλικό έδαφος. Ο λαός της Γαλλίας αγαπούσε τον μονάρχη του, δεν παρατηρήθηκε κανένα σημάδι απιστίας…».2

6ο/ Η Γαλλική Μοναρχία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ σίγουρα δεν ήταν το πιο ιδανικό πολίτευμα. Σίγουρα χρειαζόταν μερικές μεταρρυθμίσεις αλλά ακόμα και ο Arthur Young, ο Βρεττανός ιστορικός του 19ου αιώνα, υποστήριξε πάντα συζητώντας σε ιστορικούς κύκλους ότι το μεγαλύτερο λάθος του «παλαιού καθεστώτος» ήταν ότι η «παλιά κυβέρνηση της Γαλλίας παρ’ όλα τα λάθη της, ήταν η μόνη χώρα, εκτός από την Αγγλία που η πλειοψηφία του λαού ήταν ευχαριστημένοι».3

7ο/ «Η φτώχεια (misere, εις το κείμενο=εξαθλίωση) μπορεί να προκαλέσει στάσεις (emeutes, εις το κείμενο). Δεν γίνεται αιτία επαναστάσεων. Αυτές (οι Επαναστάσεις) έχουν πιο βαθειές αιτίες και στο 1789 οι Γάλλοι δεν ήσαν δυστυχείς». [Πιέρ Γκαξότ/Pierre Gaxotte (19 November 1895 – 21 November 1982), Γάλλος ιστορικός, Η Γαλλική Επανάσταση, 1928].

8ο/ O βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ΄, είχε λάβει από καιρό, σημαντικά μέτρα για τον περιορισμό των προνομίων των αριστοκρατών. Οι Γάλλοι αριστοκράτες είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν τους πύργους και τα κτήματα τους και να εγκατασταθούν μονίμως στις Βερσαλλίες, όπου ζούσαν με επιδόματα που τους παρέχονταν από το βασιλικό θησαυροφυλάκιο, χάνοντας έτσι την δύναμή τους και εκφυλιζόμενοι σε απλούς αυλικούς που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για την βασιλική εύνοια.

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄, περιόρισε την Βασιλική χορηγία των ευγενών και αριστοκρατών. Ενώ οι ευγενείς και αριστοκράτες, απολάμβαναν κάποιων κρατικών προνομίων, δεν ασκούσαν όμως πολιτικήν εξουσίαν, όπως επιθυμούσαν, καθώς μόνον ο βασιλιάς είχε την πολιτική εξουσία.

9ο/ Δύο από τις κυριώτερες αιτίες της οικονομικής κρίσεως και πείνας την περίοδο 1788-1789, ήταν τα τοκογλυφικά δάνεια των ταλμουδιστών ιουδαίων, τραπεζιτών και δανειστών του γαλλικού κράτους, και η δημιουργία τεχνητής ανεπαρκείας αγαθών, από τους «οικονομικούς δολοφόνους» της εποχής.

«Οι χρηματοδότες αυτοί χρησιμοποίησαν την κυβέρνηση (Γαλλική) όπως μεταχειρίζονται τους χρεοκοπημένους ασώτους οι τοκογλύφοι δανειστές που τροφοδοτώντας τις υπερβολές τους με το ένα χέρι, με το άλλο αρπάζουν τις κατεστραμμένες περιουσίες τους σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Μετά από μία διαδοχή καταστροφικών δανείων όπως και διαφόρων δικαιωμάτων που τους παραχωρήθηκαν για να πάρουν εγγύηση για τα δάνεια, το σύνολο των οικονομικών της Γαλλίας οδηγήθηκε σε πλήρη σύγχυση…» (Η ζωή του Ναπολέοντα, Σερ Γουώλτερ Σκόττ, 2ος τόμος).

«Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1789, οι Ιλλουμινάτοι που έλεγχαν την αγορά των σιτηρών, δημιούργησαν μια τεχνητή ανεπάρκεια σιταριού. Αυτό προκάλεσε τόσο μεγάλη πείνα, που έφερε την χώρα στο χείλος της Επανάστασης….Στην πραγματικότητα, οι συνωμότες έλεγχαν τα τρόφιμα και εμπόδιζαν όλες τις μεταρρυθμίσεις στο Εθνικό Συμβούλιο, χειροτερεύοντας την κατάσταση και προκαλώντας πείνα στον λαό…» (Nesta Webster, World Revolution, ed. 1971-- William T. Still, Nέα Παγκόσμια Τάξη, εκδ. Στερέωμα, σ.127). 

10ο/ Έναν χρόνο πριν την Επανάσταση, το έτος 1788, σημειώθηκε στον χώρο του βόρειου Ατλαντικού, κοντά στην Ισλανδία, η έκρηξη ενός υποθαλάσσιου ηφαιστείου, το οποίο εξέβαλε μια τεράστια ποσότητα μάγματος,4 ώστε σχημάτισε ένα ολόκληρο νησί - που υπάρχει έως σήμερα. Τα αέρια που απελευθερώθηκαν από την έκρηξη του ηφαιστείου μεταφέρθηκαν με τα εναέρια ρεύματα πάνω από τον ουρανό της Γαλλίας, προκαλώντας εκείνη την χρονιά ανομβρία, καταστροφή της γεωργικής παραγωγής και σιτοδεία σε όλη την χώρα. Το φυσικό αυτό γεγονός το οποίο επέδρασε καταλυτικά ως αστάθμητος παράγοντας στην προετοιμασία του εδάφους για την έκρηξη της Επαναστάσεως, σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται από τους ερευνητές και ιστορικούς μελετητές του Συστήματος.

11ο/ Τον Ιούλιο του 1788, ένα όψιμο χαλάζι, κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής και έτσι η Μοναρχία βρέθηκε μπροστά σε νέο αδιέξοδο. Παρά τις διαδοχικές φυσικές καταστροφές εκείνης της περιόδου (1788-1789), η κυβέρνηση έλαβε σημαντικά μέτρα ανακάμψεως της οικονομίας, όπως: Πολλαπλασιασμός των φιλανθρωπικών παροχών, από τους πρίγκηπες, ευγενείς, επισκόπους, ιερείς, βιοτέχνες, κ.α. τα οποία όμως δεν στάθηκαν αρκετά για να ανακάμψουν το ρεύμα της οικονομικής δυσπραγίας, το οποίον, κατά το μείζον αυτού μέρος, δημιουργήθηκε από εξωγενείς παράγοντες  και εξωτερικά αίτια... 

After the spring of 1789 the famine spread everywhere, and it increased from month to month like a rising flood. In vain did the Government order the farmers, proprietors, and corn-dealers to keep the markets supplied; in vain did it double the bounty on importations, resort to all sorts of expedients, involve itself in debt, and expend over forty millions of francs to furnish France with wheat.

In vain do individuals, princes, noblemen, bishops, chapters, and communities multiply their charities, the Archbishop of Paris incurring a debt of 400,000 livres, one rich man distributing 40,000 francs the morning after the hailstorm, and a convent of Bernardins feeding twelve hundred poor persons for six weeks. 5

All was not sufficient. Neither public measures nor private charity could meet the overwhelming need. In Normandy, where the last commercial treaty had ruined the manufacture of linen and of lace trimmings, forty thousand workmen were out of work. In many parishes one-fourth of the population are beggars.6

12ο/ Η έκρρυθμη κατάσταση, ανάγκασε τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να συγκαλέσει συνέλευση των τάξεων στο ανάκτορο των Βερσαλλιών (5 Μαΐου 1789).  Όσοι συμμετείχαν στην σύγκληση των τριών Γενικών Τάξεων, μόνιμοι και αναπληρωματικοί, διανεμημένοι και στις τρεις τάξεις, ανέρχονταν σε 237 και όλοι τους ήσαν Ιλλουμινοποιημένοι τέκτονες.

Γι’ αυτούς η σύγκληση των Γενικών Τάξεων δεν ήταν παρά μόνο μία φάση, την οποία θα διαδεχόταν η επιβολή αρχικώς της συνταγματικής και αντιπροσωπευτικής μοναρχίας και στην συνέχεια  η κατάργηση του υπουργικού συστήματος της μοναρχίας. Από την αρχή ακόμα της συγκλήσεως, διεφάνησαν τόσον οι διαθέσεις των «εκπροσώπων» (ΣΣ: Ποιός άραγε τους διόρισε εκπροσώπους; Ασφαλώς όχι ο γαλλικός λαός) όσον και η εξέλιξη της καταστάσεως, αφού, αντί να τεθεί σε πρώτη προτεραιότητα το θέμα της οικονομίας, τέθηκε εκείνο της μοναρχίας.7

Ο γερμανικής καταγωγής Ελβετός τραπεζίτης Νεκέρ που έγινε υπουργός των Οικονομικών, εξαιτίας των προβλημάτων που προκάλεσε η πείνα του 1788-1789 (ΣΣ: Δεν υπήρχε κανένας κατάλληλος οικονομολόγος ή τραπεζίτης καθαρόαιμης γαλλικής καταγωγής;), πρότεινε την σύγκλιση των Γενικών Τάξεων για την επιβολή νέων φόρων. Οι αριστοκράτες απέρριψαν αμφότερα και ταυτοχρόνως αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις τόσον του Βασιλέως όσον και του υπουργού οικονομικών.

Το 1789, Κλήρος, ευγενείς και αυτοχρισθέντες εκπρόσωποι του λαού, με πλήρη τάξη, παρήλασαν στο Παρίσι και προσήλθαν στην γενική τους συνέλευση. Τίποτε ακόμα δεν μαρτυρούσε την σφαγή που έμελλε να ακολουθήσει, ούτε την αποπομπή των ευγενών και του Κλήρου, από τον επαναστατημένο όχλο.

Η σύγκληση των Γενικών Τάξεων συνοδεύτηκε από πολλές παραχωρήσεις του βασιλέως προς την αποκληθείσα τρίτη τάξη [Η Γαλλική κοινωνία είχε διαιρεθεί σε τρεις (3) τάξεις. Την πρώτη αποτελούσαν οι κληρικοί, την δεύτερη οι ευγενείς και την Τρίτη (Tiers Etat/Τρίτη τάξη), οι καλλιεργητές της γης και αστοί (έμποροι και επαγγελματίες των πόλεων)].

Για πρώτη φορά κάθε Γάλλος πολίτης που είχε συμπληρώσει τα 25 χρόνια του, με εντολή του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄,  αποκτούσε το δικαίωμα να ψηφίσει.

Εκεί, οι αντιπρόσωποι της τρίτης τάξεως απαίτησαν μεταρρυθμίσεις, αλλά να μην επιβληθούν νέοι φόροι σ’ αυτούς (στην τρίτη τάξη). Οι αντιπρόσωποι της τρίτης τάξεως αντέδρασαν στις προτάσεις του Λουδοβίκου και αυθαιρέτως αυτοανακηρύχθηκαν σε Εθνοσυνέλευση, με το παράλογο επιχείρημα ότι, εκπροσωπούσαν το 98% του γαλλικού λαού!

Ο λαός πεινούσε, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση προσπαθούσαν να αναστρέψουν έστω και μερικώς, την δεινή οικονομική κατάσταση και η Τρίτη τάξη απαιτούσε την κατάργηση των βασιλικών αρμοδιοτήτων και απόκτηση ειδικών οικονομικών και πολιτικών προνομίων!!!

Έντρομος ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να σφραγισθεί η αίθουσα συνεδριάσεων και τότε η Τρίτη Τάξη αυτοανακηρύχθηκε σε «Εθνική Συνέλευση», κατέλαβε πραξικοπηματικώς την αίθουσα του σφαιριστηρίου και ορκίσθηκε στις 20 Ιουνίου 1789 ότι δεν θα διαλυόταν έως ότου ο βασιλιάς αποδεχόταν το Σύνταγμα. Μέλη των μασονικών στοών διαδραμάτισαν τότε σημαντικό, ηγετικό ρόλο, αναλαμβάνοντας ουσιαστική δράση.

Η ιδέα της καταλήψεως της αίθουσας του σφαιριστηρίου ανήκε στον Μασόνο Γκιλοτίν, πρόεδρος της «Εθνοσυνέλευσης» ήταν ο επίσης μασόνος Μπεϊλύ, ενώ τον όρκο που έδωσαν οι σύνεδροι συνέταξε ο μασόνος Λε Σαπελιέ.

Ήταν φανερό πλέον ότι, οι επίδοξοι επαναστάτες ή πρωτεργάτες της επερχομένης και λεγομένης επαναστάσεως, ΟΥΔΟΛΩΣ ενδιεφέροντο για την οικονομική κατάσταση και τον δοκιμαζόμενο γαλλικό λαό, μάλλον τους διευκόλυνε αυτή η κατάσταση. Η Επανάσταση είχε ήδη δρομολογηθεί και στο τέλος Ιουνίου 1789, πριν από την «Άλωση» της Βαστίλλης, οι εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης είχαν εκλέξει μια επαναστατική επιτροπή, η οποία είχε εγκατασταθεί παράνομα στο Δημαρχείο των Παρισίων (Hotel de Ville) και έδινε την εικόνα μιας Αρχής που ανέμενε να παραλάβει πραξικοπηματικώς, τα ηνία του κράτους.

Σε αυτή την επιτροπή είχε στρατολογηθεί μια πλειάδα Ιλλουμινοποιημένων Μασόνων, όπως οι Λασάλ, Τασάν, Ντελότρ, Κουατρεμέρ, Ζανίν, Οσελάν, Γκαράν ντε Κουλόν, Μορό ντε Σαν Μερύ, και Μπεϊλύ. Πρώτο τους μέλημα ήταν να σχηματίσουν μια ένοπλη δύναμη αποτελούμενη από εξεγερμένους αστούς, με αρχηγό τον Λασάλ και υπαρχηγό τον Γκολάρ, αμφότεροι Ιλλουμινοποιημένοι Μασόνοι.

Αυτοί ήσαν οι αυτόκλητοι «εκπρόσωποι» του γαλλικού λαού!!! Οι επιλεγμένοι και διορισμένοι από την Ιλλουμινοποιημένη Μεγάλη μασονική στοά της Γαλλίας, αδιαφορούντες πλήρως για την οικονομική κρίση και αναμένοντες εντολές για την έκρηξη της προσχεδιασμένης «επαναστάσεως»!.

Και έχουν το θράσος οι σημερινοί θιασώτες της Γ.Ε. και προπαγανδιστές του Συστήματος, να ομιλούν για αυθόρμητη λαϊκή επανάσταση!!!

Τελικώς ο βασιλιάς τους ειδοποίησε ότι προυτίθετο να αποδεχθεί τις αποφάσεις τους, αλλά οι αντιπρόσωποι αρνήθηκαν. Αρνήθηκαν, παρά το γεγονός ότι ο βασιληάς ικανοποίησε ΟΛΑ σχεδόν τα αιτήματά τους. Και τούτο διότι οι προεπιλεγμένοι «αντιπρόσωποι των τάξεων», εκτελούσαν πιστώς άνωθεν εντολές, που αποσκοπούσαν στην δημιουργία χαοτικής καταστάσεως και στην συνέχεια ανάληψη της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας στην Γαλλία!

Έτσι ξεκίνησε η «πολυθρύλητη» Γαλλική Επανάσταση.

13ο/  Μέχρι το 1791, ούτε ο βασιλεύς ούτε η μοναρχία είχαν αμφισβητηθεί, παρά από ελάχιστους. Από εκεί και ύστερα οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές... Η αριστοκρατική συνωμοσία, η φυγή του βασιλιά και η σύλληψή του, η έναρξη του ευρωπαϊκού πολέμου, η εσωτερική αντεπανάσταση και ο εμφύλιος, άλλαξαν μια για πάντα την φυσιογνωμία της Επαναστάσεως, η οποία ριζοσπαστικοποιήθηκε ταχύτατα, επέβαλε την Τρομοκρατία και τα αντιλαϊκά κοινωνικά μέτρα ενάντια στις λαϊκές επιταγές και επιθυμίες, και κήρυξε τον ολοκληρωτικό πόλεμο στους θεωρούμενους ως εχθρούς της…Δημοκρατίας, εσωτερικούς και εξωτερικούς.

Ποιάς ακριβώς «Δημοκρατίας», θα το διαπιστώσουμε στα ακολουθούντα κείμενα.

14ο/ Η Κυβέρνηση είχε την πρόθεση να αντιμετωπίσει την κατάσταση αλλά όχι την βούληση να επιβάλει τα κατάλληλα μέτρα για την αντιμετώπισή της. Εκείνη την χρονιά έλαβαν χώρα πολλά παράξενα γεγονότα, τα οποία εκ των υστέρων εξεταζόμενα, συνηγορούν στην ύπαρξη ενός σαθρού συστήματος εσωτερικής ασφαλείας, αφού δεν διέβλεψε ούτε πληροφορήθηκε αλλά και αν πληροφορήθηκε δεν μπόρεσε να αντιδράσει εγκαίρως ή δεν έλαβε τα κατάλληλα αντίμετρα, για την αποτροπή τής εκ των έσω, ανατροπής του μοναρχικού καθεστώτος.

Η δυσχερής οικονομική κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Γαλλία λόγω εκείνης της κρίσεως, μπορούσε να βελτιωθεί με την λήψη κατάλληλων μέτρων. Όμως είχε μεθοδευθεί κατάλληλα η συνέχιση της κρίσεως και η επιδείνωση της καταστάσεως (πρόθυρα χρεωκοπίας), από σκοτεινά κέντρα, προκειμένου να εξαναγκασθεί ο λαός σε απονενοημένες ενέργειες «σωτηρίας», όπως διαδηλώσεις, λεηλασίες, εμπρησμοί, δολοφονίες, κλπ.

Παρ’ όλα αυτά, ΔΕΝ υπήρξε γενικευμένη και διαταξική, καθολική λαϊκή  αντίδραση, που να δικαιολογούσε εξέγερση κατά της μοναρχίας, με την έννοια της αυθόρμητης λαϊκής Επαναστάσεως.

Συνεχίζεται

---

1 Βασικές Πηγές: Gary Allen, Eσωτεριστές, εκδ. Στερέωμα---J. Scott-R. Srenser-G. Winrod, H κρυμμένη κυβέρνηση, εκδ. Στερέωμα---William T. Still, Nέα Παγκόσμια Τάξη, εκδ. Στερέωμα---William Guy Carr, Η Εωσφορική συνωμοσία, εκδ. Στερέωμα---Γαλλική Επανάσταση και Μασονία. Η δράση των στοών στην Γαλλία, Κωνσταντίνος Τσομπάνης, Δρ. Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευμάτων---ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ. Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2012 και Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου 2012, Ιωάννης  Αυξεντίου---Ιστοριογραφικές απόψεις για τη Γαλλική Επανάσταση. Ζωή Χ. Εξάρχου--- Σταχυολόγηση των παρατηρήσεων του Μαρξ από την 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, (εκδ. Σύγχρονη Εποχή), Κωνσταντίνου Δημήτρης---Μία απάντηση στην αστική ιστοριογραφία της Γαλλικής Επανάστασης σχετικά με τα πραγματικά αίτια του πραξικοπήματος της 9ης Θερμιδόρ (Thermidor) του Έτους ΙΙ[1] της Δημοκρατίας (27 Ιουλίου 1794), 9 Οκτωβρίου 2011, του Θανάση Γάλλου---Κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες στη Γαλλία το ΙΣΤ, ΙΖ, ΙΗ΄ αιώνα, (gym-ag-stefan. att.sch.gr/usux/downloads/ 505 sociopolitical French Structures.doc)---ΜΑΘΗΜΑ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» (Νεότερη Ευρωπαϊκή Ιστορία) / ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΟΥΣΑ. Συνοπτική καταγραφή του κυριότερου θεσμικού έργου (μεταρρυθμίσεις) της Γαλλικής Επανάστασης (ΓΕ) – Γλωσσάρι όρων της ΓΕ.

2 a quoted in “How America Saw the French Revolution”, William P. Hoar, American Opinion, Feb. 1978, p.12-13.

3 Nesta Webster, World Revolution, UK Britons Publishing Co, 1971 edition, originally published 1921), p.26.

4 Το μάγμα είναι φυσικό διάπυρο  τήγμα πετρωμάτων που βρίσκεται στα έγκατα της γης, το οποίο φθάνοντας στην επιφάνεια, δηλαδή στην λιθόσφαιρα, στερεοποιείται δημιουργώντας τα εκρηξιγενή ή πυριγενή πετρώματα που λέγονται επίσης και μαγματογενή.

5 “The Ancient Régime,” p. 34. Albert Babeau, i. 91. (The Bishop of Troyes gives 12,000 francs, and the chapter 6,000, for the relief workshops.)

6 «The Ancient Régime» 350, 387.—Floquet, “Histoire du Parlement de Normandie,” vii. 505–518. (Reports of the Parliament of Normandy, May 3, 1788. Letter from the Parliament to the King, July 15, 1789.)

7 Πολλές μασονικές στοές είχαν μετασχηματισθεί σε επαναστατικές πολιτικές λέσχες, όπως η στοά «Εγκυκλοπαιδική» της Τουλούζης, που έγινε «Εγκυκλοπαιδική Εταιρεία» ή η «Συγκέντρωση των Φίλων», που έγινε «Κέντρο των Φίλων», χωρίς μέσα από αυτή την μετατροπή να χάσουν το τεκτονικό τους πνεύμα, παρότι με τη νέα τους μορφή ήταν πλέον ανοικτές και στους αμύητους. Φρόντισαν πάντοτε να αναγνωρίσουν ως αρχή τους την Μεγάλη Ανατολή, στην οποία μετά τον αποχριστιανισμό τους και την αποκήρυξη ορισμένων αγίων (ΣΣ: Τους οποίους αρχικά οι αθεόφοβοι είχαν ανακηρύξει ως «προστάτες»), έδιναν την πλήρη αναφορά τους.